Suiker 1

nr.1 OKTOBER 2009

lekker interessant

Hoezo, Suiker?!

“Een tijdschrift dat focust op cultuur? Wat steekt daarachter? Beseffen jullie wel dat het crisis is? Waar wordt Suiker verdeeld? Wat gaan we zoal kunnen lezen? Wat vindt de culturele wereld hiervan? En wie gaat dat allemaal betalen?” Heel veel vragen. En precies evenveel antwoorden.

3 blz.

Paul Baeten Gronda

Het kaf en het koren

Concerten in Nederland

Hij is er van overtuigd de beste Vlaamse schrijver van zijn generatie te worden. Saaie mensen mogen volgens hem geen boeken schrijven. En stille schrijvers mogen niet mekkeren omdat ze maar een handvol romans verkopen. Het is het ‘streven en menen’ van de jonge god Paul Baeten Gronda. Ooit vaste klant bij coiffeur Albert in de Corbiestraat in Mol. “Ooit”, zo schrijven we wel degelijk ...

“Er zit veel kaf tussen het koren, hoor. Présence is vaak belangrijker dan de muziek.

Daar staan ze dan met een pet op hun kop, een nerdbril op hun neus en een marcelleke aan.”

Kim Eyckmans en John Swinnen van PhonoLabs laten hun licht schijnen op de dancecultuur en schuwen de straffe uitspraken niet: “Een mini-Laundry Day in de Kempen?

Moet kunnen!”

Net over de grens worden vaak geweldige optredens georganiseerd.

Suiker houdt je elke maand op de hoogte van de agenda’s van de grootste concertzalen: Effenaar in Eindhoven, 013 in Tilburg en Mezz in Breda.

6 blz.

14 blz.

18 blz.

Fonds in nood Het gaat niet goed met het ‘Fonds voor een Aantrekkelijk Turnhout’.

“Er moet dringend weer leven in de brouwerij komen”, beseft voorzitter Jan Guns. “Van de sluimerende vzw moet een actieve vereniging gemaakt worden. Want er is een belangrijke taak voor ons weggelegd. Denk maar aan de heraanleg van de Grote Markt en de verwezenlijking van de Sint-Jacobsmarkt.”

20 blz.

Driewerf Mercelis!

Rik, Pieter en Frank Mercelis zijn muzikanten. Respectievelijk bij Eddy & De Schellekens, Moodcollector en Eddy et Les Vedettes. En bij nog wat nevenprojecten. Een interview met z’n drieën samen?

Dat zien de drie broers wel zitten, want dat is nog nooit gebeurd. Of toch. “Het moet geleden zijn van toen we met ons rapport van school thuiskwamen dat we nog samen ondervraagd werden.”

22 blz.

SI SSS SS

S

U

S S USSR S S K SS SSSSSSS S SS S

S

E S S S I

EI Wat is ?

Suiker is een nieuw Kempens kwaliteitsmagazine, dat gratis verspreid wordt in het arrondissement Turnhout. De krant focust op cultuur in de breedste zin van het woord en wil met kritische dossiers, originele reportages, diepgaande interviews, spitse columns en uitgebreide agenda’s een ruim publiek aanspreken.

De onafhankelijke redactie heeft aandacht voor de streekgebonden creativiteit in al haar vormen: cultuur, vrije tijd, natuur, erfgoed en toerisme.

Hoe? Wie? Waar?

Wanneer?

Waarom? ...

uniek?

Wat maakt Suiker is in alle opzichten uniek. Het is het eerste Kempense magazine dat volop de kaart ‘cultuur’ trekt. De belangstelling voor cultuur is nooit groter geweest: cultuurcentra breken bezoekersrecords, honderdduizenden jongeren vinden de weg naar festivals, nieuwe podiumzalen worden gebouwd, ... Toch berichten de bestaande media om diverse redenen alleen ‘in de marge’ over cultuur. Suiker vult die leemte op.

Maar er is meer. Suiker is het enige gratis magazine dat voor meer dan 90% uit redactionele teksten en foto’s bestaat. 26 bladzijden redactie, volledig reclamevrij: dat vind je nergens. Alleen de laatste twee pagina’s van Suiker worden voorbehouden voor onze adverteerders.

Waarom is er behoefte aan ?

De Kempen zijn bij lange na niet zo stil als altijd wordt beweerd. Vier cultuurcentra (de Warande in Turnhout, ‘t Getouw in Mol, de Werft in Geel en ‘t Schaliken in Herentals) organiseren dagelijks activiteiten en evenementen. Ook in de verschillende gemeenschapscentra (De Wouwer in Ravels, De Djoelen in Oud-Turnhout, ‘t Heilaar in Beerse, Reynaert in Vosselaar, De Zoerla in Westerlo, ...) gonst het van de bedrijvigheid.

Maar niemand is geabonneerd op tien of meer programmaboekjes. Dat is voortaan ook niet meer nodig. Het volstaat Suiker te lezen. Suiker heeft elke maand een uitgebreide cultuurkalender, waarin alle cultuurhuizen aan bod komen.

Waar komt de naam vandaan?

Suiker is lekker en zoet. Suiker is verleidelijk. Suiker is levensnoodzakelijk. Suiker is ook een middel tegen de verzuring. ‘t Is niks voor zuurpruimen. Suiker klinkt positief en het prikkelt.

Suiker bezit alle goede eigenschappen van suiker. Niets past beter bij Suiker dan suiker.

2 — Oktober 2009

Wie maakt ?

De redactie van Suiker is volledig onafhankelijk en bestaat alleen uit professionele journalisten en copywriters.

Roel Sels (Turnhout) is hoofdredacteur van Suiker. In een vorig leven schreef hij voor o.a. Het Laatste Nieuws en Gazet Van Antwerpen. Van 2002 tot en met 2007 leidde hij de redactie van Onderox.

Stijn Janssen (Mol) is adjunct-hoofdredacteur van Suiker. Hij is al meer dan twintig jaar actief in de journalistiek. Hij schreef o.a. voor Belga, De Morgen, Het Nieuwsblad en Gazet Van Antwerpen.

Floor Deckx (Dessel), journaliste en columniste bij Suiker, begon haar journalistieke carrière bij Onderox, Gazet Van Antwerpen en The Art of Living (NL). Nu werkt ze als copywriter en webredactrice voor Alfacam Group, thuisbasis van de tvzenders EXQI Culture en EXQI Sport.

Toon Horsten (Hoogstraten) is columnist bij Suiker. Hij was redacteur bij Gazet Van Antwerpen en programmator bij de Warande, alvorens hoofdredacteur te worden van Stripgids. Hij pleegt ook stukjes voor De Standaard der Letteren.

Bart Van der Moeren (Lichtaart), fotograaf van Suiker, is al vele jaren de gewaardeerde fotograaf van de Nederlandse krant Trouw, Stripgids en Onderox. Hij is daarnaast ook huisfotograaf van de Warande.

Dimitri Paeleman (Antwerpen) bepaalt het gezicht van Suiker. Hij verzorgt de lay-out. Dat doet hij trouwens ook voor Humo, en in het verleden voor de tijdschriften van Uitgeverij Cascade.

Leen Verwaest (Turnhout) is het zakelijke manusje-van-alles van Suiker. Achter de schermen staat zij in voor de boekhouding, de facturatie, de distributie en de contacten met de adverteerders.

Drukkerij DKZet (Hapert, Nederland) drukt al meer dan 55 jaar kwaliteitskranten. Geen wonder dat het klikt tussen cultuurkrant Suiker en DKZet. Lex Peeters, directeur van DKZet, was ooit muziekprogrammator van de Bladelse Feesten en is gepassioneerd door cultuur.

Wie leest ?

Voor iedereen die op de hoogte wil blijven van wat er in zijn regio gebeurt, is Suiker simpelweg onmisbaar. Dankzij de grote focus op het culturele nieuws is Suiker voor iedereen de perfecte aanvulling op kranten en tijdschriften.

Suiker wil niet elitair zijn. Het wordt gemaakt voor een heel breed publiek. Alle gemeenten in het arrondissement krijgen aandacht. Inwoner van Arendonk of van Zoerle-Parwijs: Suiker is er voor iedereen.

Waar is verkrijgbaar?

In elk van de 27 Kempense gemeenten (arrondissement Turnhout) kun je Suiker lezen of meenemen in horecazaken, winkels, bedrijven, cultuurcentra, gemeenschapscentra en stations. Op honderden adressen, verspreid over het arrondissement, vind je Suiker.

Wie adverteert in ?

Bedrijven die een hart hebben voor cultuur en daar ook mee naar buiten willen komen, kunnen adverteren in Suiker. Dat zijn niet alleen culturele instellingen. Ook bedrijven, handelszaken en verenigingen die zich willen profileren als cultuurminded kunnen advertentieruimte kopen.

Waarom adverteren in ?

Suiker verwent zijn adverteerders via een absoluut uniek systeem. Elke maand worden de laatste twee pagina’s van de krant (blz.

27 en blz. 28) volledig gereserveerd voor de adverteerders. Op de achtercover komen de logo’s van de adverteerders, op de binnenkant van die cover (de voorlaatste bladzijde van de krant) kunnen dezelfde handelszaken nog extra info kwijt over hun zaak (adres, mail, telefoonnummer, openingsuren, ...). Op die manier genieten de adverteerders van Suiker van een nooit geziene zichtbaarheid, een heel jaar lang. Tegelijkertijd promoten ze zich als een bedrijf met een hart voor cultuur. In een krant die in heel de Kempen gelezen wordt.

Adverteerders krijgen er als dank voor hun steun regelmatig een hoop extraatjes bovenop: vrijkaarten voor een topsportwedstrijd, vrijkaarten voor een avant-première van een film, vrijkaarten voor voorstellingen in een cultuurcentrum, een receptie van Suiker, …

Omdat Suiker enkel met jaarcontracten werkt, kunnen de tarieven bijzonder laag worden gehouden. Vraag ernaar. Een jaar lang op de achtercover van een veelgelezen maandblad staan, kost véél minder dan je denkt.

Wat is de oplage van ?

Suiker wordt gedrukt op 20.000 exemplaren.

Het aantal lezers zal daarvan een veelvoud zijn, omdat Suiker op heel veel plaatsen (wachtkamers, stations, horecazaken) ter inzage ligt.

?

Wanneer verschijnt Suiker wordt de laatste donderdag van de maand verdeeld, tenzij die na de 27ste valt.

Dan gebeurt de verdeling op de voorlaatste donderdag van de maand. Er zijn 11 edities per jaar. Eind juni verschijnt er één editie voor juli en augustus samen.

Enkele reacties op Suiker Staf Pelckmans directeur de Warande in Turnhout “Ik ben altijd al een voorstander geweest van een Kempens cultureel platform of forum, nog voor er sprake was van Suiker.

De Kempen heeft nood aan een breedcultureel blad. En ik praat nu niet voor mijn eigen winkel. Ik benadruk het: Suiker mag niet ‘het blad van de Warande’ worden. De steun van een breed draagvlak is nodig. Als ik eraan kan meehelpen, wil ik dat draagvlak trouwens helpen uitbouwen.”

“Te veel culturele instellingen preken nog voor de eigen kerk. Een breed opgezet blad als Suiker, met een ruime distributie, zal het potentiële publiek van die culturele instellingen verruimen.”

Bart Demotte directeur ’t Getouw in Mol “Ik ben het Suikeridee erg genegen. Voor een cultuurcentrum is het een bijna onmogelijke opdracht geworden om in de media nog een plaats te krijgen. Er is nauwelijks of geen interesse voor podiumactiviteiten in de dagbladen. Suiker kan een oplossing bieden.”

Kris Cuypers directeur De Werft in Geel “Dit is niet alleen een geweldig idee; het komt bovendien op het perfecte moment.

Op cultureel vlak beleven de Kempense gemeenten hoogdagen. Een magazine waarin alle belangrijke activiteiten en evenementen worden gebundeld, is nu meer dan ooit nodig.”

Leen Evens cultuurfunctionaris Herentals “We wensen Suiker het allerbeste toe.

Van de vier cultuurcentra in de Kempen is ’t Schaliken het jongste. Het is, wellicht vooral voor ons, heel leuk meegenomen dat er cultuur magazine bestaat dat aandacht schenkt aan onze evenementen.”

Marc Boonen coördinator Filmfestival Open Doek “Ik ben heel sterk geïnteresseerd in dit project. Ik wil het mee vormgeven. Ik ben er zeker van dat Suiker en Open Doek mekaar kunnen versterken.”

Bart Wuyts streekmanager Strategisch Plan Kempen “Ik geloof in Suiker. De redactie moet specifieke doelgroepen te bereiken, zoals jongeren en medioren. Het blad moet ook kunnen en willen inspelen op nieuwe tendensen binnen de cultuurwereld.”

Jo Robrechts voormalig streekmanager Strategisch Plan Kempen “Suiker focust op cultuur en besteedt ook aandacht aan natuur, erfgoed en toerisme. Daarmee past het perfect in het ‘Plan 2015’ dat het Strategisch Plan Kempen heeft uitgewerkt. In dat plan staan cultuur, natuur, erfgoed en toerisme omschreven als de belangrijkste troeven van de Kempen.”

Suiker — 3

Roel Sels

Polleke Trein - “Jij bent journalist, hé? Jij schrijft toch voor Het Laatste Nieuws?”

Erg geïnteresseerd was de cafébazin niet. Ze vroeg het eerder uit verveling.

Om de tijd te doden. Of gewoon om de stilte te doorbreken. Want behalve ik was er niemand in café De Toekomst en als ik om me heen keek, kon ik meteen dertig redenen bedenken hoe dat kwam. Nooit had ik een nog troostelozer café gezien.

Een duffe krocht die zelfs in zijn gloriedagen nooit gloriedagen had gekend en die zijn uitbaatster al tien jaar smeekte om er eindelijk mee op te houden.

- “Ik ben journalist, ja. Maar voor Het Laatste Nieuws schrijf ik allang niet meer.

Dat is drie levens geleden.”

Ze keek niet eens op en bleef glazen spoelen. Alsof ik er niet was.

- “Ik heb een tip voor je. Een goed verhaal. Over Polleke Trein. Hij komt hier elke donderdagmiddag. Hij drinkt altijd hetzelfde: een cola voor de dorst, een geuze voor de goesting en een rodenbach omdat er na een geuze niks beter smaakt dan een rodenbach.”

- “Da’s inderdaad ongewoon, maar toch te mager om een artikel over te schrijven.”

De cafébazin staakte haar bezigheden een seconde of twee. Ze keek me zowaar even aan.

- “Je moet ook niet over zijn drinkgewoonten schrijven, maar over zijn bijnaam: Polleke Trein.”

- “Hoe komt ie daar dan aan?”

- “Polleke omdat hij Pol heet. En waarom ze hem ‘Trein’ noemen, moet je hem zelf maar vragen”.

Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn voornemen om nooit nog een voet in café De Toekomst te zetten. Polleke Trein was net aan zijn geuze voor de goesting bezig als ik die donderdag de staminee opnieuw bezocht. Op het eerste gezicht kon ik niet uitmaken waarom iemand hem ‘Trein’ zou noemen. Met snelheid kon het zeker niks te maken hebben. Het leek er eerder op dat hij er ooit onder gelegen had.

- “Voor mij een koffie en voor Pol-

4 — Oktober 2009

leke een rodenbach”. Ik veegde een kruk schoon en nam plaats naast Polleke. Hij vroeg zich niet af wie ik was en ook niet hoe ik wist wat hij wilde drinken. Polleke vroeg zich al jaren niets meer af.

Elke minuut in café De Toekomst is er een te veel. Hunkerend naar de frisse buitenlucht liet ik de diplomatische aanpak achterwege en vroeg ik het Polleke op de man af: - “Hoe ben jij ooit aan je bijnaam gekomen?”

Hij staarde in zijn pint en haalde diep adem, alsof hij een lange uitleg wilde beginnen. Maar hij zweeg en richtte zijn blik op een zwart-witfoto van Boudewijn, die tegen de toogkast hing.

- “Wat zie jij als je naar de foto van onze koning kijkt?”

Dat Boudewijn al zestien jaar onze koning niet meer is, wilde ik Polleke besparen. Ik dacht na.

- “Wel? Wat zie je?”

Ik begreep niet waar Polleke naartoe wilde.

- “Ik zie gewoon de foto van de koning.

Ik zie daar niks speciaals aan.”

- “Juist!”, zei Polleke. Het klonk als een overwinning. “Dat heb ik dus ook. Als ik naar een huis kijk, zie ik een huis. Als ik naar een boom kijk, zie ik een boom.

Als ik naar de hemel kijk, zie ik de hemel.

Als ik naar ...

- “Ja, ja, ik begrijp het”, onderbrak ik hem. Ik was bang dat de opsomming nog een halve namiddag zou duren.

- “Maar als ik naar een trein kijk, zie ik geen trein. Dan zie ik mezelf, vanuit die trein, naar de trein kijken. Ik woon vlak bij ‘t spoor. Elke dag zie ik mezelf voor de gesloten bareel staan wachten. Het is een rare ervaring, maar het went.” ... Het was 2 euro 90 voor de koffie en de rodenbach. Ik betaalde en was blij dat ik de deur van café De Toekomst voorgoed achter me kon dichttrekken. Maar mijn bezoek zou niet zonder gevolgen blijven.

Ik kan geen trein meer zien passeren zonder aan Polleke Trein te denken.

Het is een rare ervaring en het went nooit.

Kort

Het Père-Lachaise van de Kempen

Fenomenale dokter in de Kruierie

De moeder aller kroegentochten

BALEN - Op vrijdag 30 oktober ontvangt de Kruierie in Balen een bijzondere gast: Jan Gysen, een Genkse dokter die fenomenaal ontwikkelingwerk doet in Calcutta. Gysen leerde Moeder Teresa kennen toen deze heiligverklaarde een bezoek bracht aan ons land. De Genkenaar was zo onder de indruk van de vrouw dat hij besloot naar Calcutta te trekken en zijn geneeskunde ten dienste te stellen van de armsten onder de armen. Gysen werkte er in het sterfhuis en op de straat, waar de goorste ellende hem vaak tot uitputting bracht.

Dat is echter maar een deel van zijn verhaal. In Calcutta ontfermde hij zich over Sujit, een jonge knaap die onder zijn hoede en met de hulp van het Rode Kruis in ons land voor dokter kon studeren. Sujit keerde terug naar Calcutta om er opnieuw te werken voor Moeder Teresa. Vandaag heeft hij er samen met dr. Jan een eigen project. Dit fantastisch verhaal wordt die avond verteld door de uitmuntende spreker die Jan Gysen ook nog is.

Aanvang om 20u. Deelname is gratis, het fairtradedrankje krijg je er bovenop.

HERENTHOUT - Met ‘Zaal Lux’op haar grondgebied mag Herenthout zich zonder concurrentie de titel toekennen van de bakermat van de Kempense popontvoogding (jawel). Daarom hebben we er absoluut geen enkel probleem mee dat ze er hun jaarlijkse kroegentocht ophemelen als de ‘moeder der kroegentochten’.

Het initiatief wordt al sinds 1987 na Christus georganiseerd en veranderde in die tijd even vaak van naam: eerst The Blues Train, later R&B kroegentocht en zowaar ook nog Herentoutse kroegentocht. De 21ste editie, die op zaterdag 3 oktober doorgaat, wordt aangekondigd als ‘R&B Review’. In negen cafés -waaronder die met de liederlijke naam de Pintjeswinkel!- in een straal van 400 m treden evenveel bands op. Het is een aardige mix van Vlaamse en internationale groepen waarvan de hoofdmoot de blues belijdt. Pop, rock, funk en andere deunen en dreunen worden echter ook geserveerd, samen met de halve liters.

Kaarten in vvk kosten 5 euro, aan de kassa betaal je 8 euro. 18-jarigen mogen er voor 3 euro in. Het volledige programma vind je op www.minc.be.

Diane De Keyser inbibde MEERHOUT - Op maandag 12 oktober is schrijfster Diane De Keyzer te gast in de bibliotheek van Meerhout aan de Gasthuisstraat. In haar lezing behandelt Diane De Keyzer maatschappelijke thema’s als vrouwenarbeid in de twintigste eeuw, klassenverschillen en eetcultuur. Het zijn onderwerpen die ook aan bod komen in haar sterk opgemerkte boeken.

Diane De Keyzer is freelancejournaliste en werkt als stafmedewerkster bij het Vlaams Ondersteuningscentrum voor Basiseducatie. Ze schreef de bestseller ‘Madame est servie’, over dienstpersoneel, en ‘De keuken van meesters en meiden’, een boek over eetcultuur. Later verscheen ‘De schaamte en de schrik, goesting en genot’, waarin vier generaties vrouwen spreken over hun seksuele voorlichting of het gebrek daaraan.

In haar recentste werk, ’De Engeltjesmaaksters’, doet ze het aangrijpend verhaal van vrouwen die abortus pleegden toen dat nog niet mocht. Daarvoor doorploegde ze gerechtelijke dossiers van abortusprocessen en klopte ze aan bij die verguisde engeltjesmaaksters. Gratis toegang. Reserveren is aangeraden en kan via bibliotheek@meerhout.be of 014 30 37 71.

20 jaar in zaal Heideroosjes Edma VORSELAAR - Zaal Edma in Vorselaar ontvangt op vrijdag 2 oktober de Heideroosjes (Hiduh-rose-yes!): meer dan ooit de iconen van de Nederlandse punkrockscène. Het wordt een speciaal optreden want het geschifte, maar o zo gedreven kwartet uit Horst bestaat dit jaar twintig jaar. Het stond sinds 1989 al 1500 keer op planken -van de States over Japan tot zelfs drie keer op Groezrock Meerhout (Belgium)en veranderde in al die tijd nimmer van bezetting.

Om die 20 jaar te salueren bracht de band dit jaar al een dubbel-cd uit waarop verschillende artiesten als eresaluut een eigen inter-

Er zijn graven en graven. Graven van veel te vroeg gestorvenen, graven van onbekende soldaten, graven van families en kindergraven... Er zijn praalgraven en massagraven.

Graven van moordenaars en graven van helden. Op elke mens past wel een graf. Op Kempense kerkhoven liggen her en der graven waarvan de bewoners een seconde langer aan de onvermijdelijke vergetelheid ontsnappen. Het zijn de graven van jonge voetbalsterren, van schrijvers die nog zoveel beloofden, van werkmanshelden. Het PèreLachaise van de Campine.

Paul Jansen (1926-2003)

de Alexander Fleming van de Kempen

pretatie van hun favoriete Heideroosjesnummer uitvoerden. Waaronder uiteraard ook hun grootste Vlaamse fan Urbanus. De naam “Heideroosjes” is immers afgeleid van een conference van hem: “En dit lieke heb ik speciaaaal geschreven voor de Limburgse haaardrockformatie.... de Heideroosjes”.

Wat je mag verwachten: skatepunk, hardcore, hatecore en punkrock, in het Nederlands, Engels of soms zelfs het Duits, maar telkens met een onstuitbare energie.

Kaarten kosten 12 euro. Info: www. edma.be.

Riguelle et Hautekiet en français RAVELS - Het gemeenschapscentrum De Wouwer in Ravels brengt op zaterdag 31 oktober om 20u een concert van Patrick Riguelle en Jan Hautekiet. Deze muzikale Siamese tweeling werkt al jaren samen met slechts één doel voor ogen: speel- en luisterplezier.

Ditmaal doen ze een ferme greep uit het repertoire van 100 jaar Frans chanson. Het programma heeft dan ook een titel die de lading dekt: ‘Un premier amour’. Ze brengen chansons van Jean Sablon tot Johnny Hallyday, Bourvil, Josephine Baker, Charles Aznavour, Henri Salvador maar ook Jacques Dutronc, Daniel Balavoine, Pierre Vassilliu en Marcel Zanini, En “Les p’tits Belges” worden evenmin vergeten : Django Reinhardt, André Bialek en Le Grand Jacques, Brel dus. Een onuitputtelijke bron voor een avond à la française waarin beide heren worden bijgestaan door bloedbroeders Chris Peeters en Tim Vandenbergh.

Info en tickets: www.dewouwer.be.

VOSSELAAR - Het lijkt onwaarschijnlijk dat hij ooit een product heeft gesmaakt uit het rijke assortiment van zijn streek- en naamgenoot Staf Janssens uit Tielen. We willen zelfs een overdosis Imodium, een van zijn 80 nieuwe geneesmiddelen, innemen als blijkt dat hij in zijn hele leven ooit een filmzaal vanbinnen heeft gezien. Laat staan dat hij tijdens de pauze een doosje ijspralines van IJsboerke heeft genoten.

Dr. Paul Janssen uit Vosselaar had geen tijd voor werelds vertier. Alleen in schaken kon hij zich verliezen. Maar schaken is denken en denken was zijn wereld.

Al mogen genieën de aarde afreizen -Paul Janssen kreeg niet minder dan 22 eredoctoraten opgespeld, van Hongarije over Canada tot China- hun werkelijke wereld is sterk begrensd. De reële tastbare wereld van Paul Janssen was slechts een voorschoot groot. Het was de Antwerpsesteenweg die zich als een groene loper voor hem uitrolde van zijn villa ‘De Bomen’ in Vosselaar tot aan zijn witblinkend bedrijf Janssen Pharmaceutica in Beerse. Die paar kilometers legde hij vaak fietsend en in gedachten verzonken af. Ooit had Paul Janssen thuis twee dagen continu aan formules zitten sleutelen. De dag nadien regende het en nam hij uitzonderlijk de auto naar het werk. Van God los reed hij over het fietspad.

Denkend verloor Paul Janssen zichzelf en de wereld rond zich. Net als zijn voorgangers dacht hij in bad of terwijl hij in de appelboomgaard wandelde. Denkend vergat baron Janssen allicht dat hij ook een vrouw en vijf kinderen had.

De grenzen van zijn denkwereld werden bepaald door de uitzonderlijke kracht van zijn hersenen. Die, en die weke massa alleen, maakte van zijn leven een avontuur of beknotte zijn vrijheid als grenzen niet konden worden verlegd.

Paul Janssen was voor zichzelf een zelfbedieningszaak van ideeën, hij was zijn eigen hofleverancier van revolutionaire invallen. Non-stop. 24 uren op 24 uren. Altijd was hij bezig om met het tot op heden bekende alfabet van chemische elementen nieuwe formules te vormen of ermee te experimenteren.

Zoals andere grensverleggers in andere branches, had hij niet meer nodig dan zichzelf. Zoals schrijvers een voortdurende monoloog met zichzelf voeren of schilders steeds opnieuw meedogenloze zelfportretten schilderen, zo was ook Paul Janssen de enige god van zijn diepste gedachten. Met dit essentiële verschil: een wetenschapper voelt zich tweemaal een god. Niet alleen de schepper van zijn eigen wereld. Maar ook een god voor wie de wereld van zijn medemens maakbaar en

veranderbaar is. Dr. Paul Janssen legde zich niet bij voldongen feiten neer. Hij ontwikkelde maar liefst 100 nieuwe chemische stoffen die inbraken in levende cellen en die levens veranderden. Zijn pillen ontknoopten de dwangbuizen van geesteszieken, duelleerden met vraatzuchtige wormen of joegen ondragelijke pijnen de tempels uit. In zijn laatste levensjaren daagde hij de stigmaziekte van de 20ste eeuw uit: aids.

Was het dan toeval dat hij zijn laatste uren doorbracht met het bijwonen van vergaderingen van de pauselijke wetenschappelijke adviesraad in Rome, de gezanten van de vertegenwoordiger van God op aarde? Een dag voor zijn overlijden schudde de paus hem nog de hand. En was het symbolisch dat hij stierf, terwijl hij wachtte op een lift in zijn hotel die hem naar boven zou brengen: als een engel zonder vleugels?

Dr. Paul Janssen ligt begraven op het kerkhof Akkerveld in Vosselaar. Zijn denken is nu opgehouden. Zou hem dat rust geven? Of zou hij zich omdraaien in zijn graf? Om de formule te achterhalen om iemands hersenen voor even op stand-by te zetten. Dan had hij ook eens rust kunnen hebben bij leven.

Tekst: Stijn Janssen Foto’s: Bart Van der Moeren

Suiker — 5

Kapper Albert uit Mol wordt een personage in zijn nieuwe roman

MOL, LEUVEN - Yes yes yes! Als we de trappen van het kunstencentrum Stuk in Leuven afspringen, ballen we onze vuist en splijten we met een gestrekte arm een kubieke meter lucht. Yes, het is ons gelukt! We hebben zonet anderhalf uur gesproken met de beste Vlaamse schrijver van zijn generatie. En nog beter: we hebben ooit in een ver verleden dezelfde kapper gedeeld: coiffeur Albert uit de Corbiestraat in Mol. Dé naam van de nieuwe ster die de Vlaamse letteren opnieuw laat knetteren, is Paul Baeten Gronda of PBG. PBG -nog maar 27jaar- kon twee jaar geleden al de prestigieuze Nederlandse uitgeverij De Bezige Bij overhalen om zijn eerste roman ‘Nemen we dan samen afscheid van de liefde’ uit te geven. Vooraf was hij al door Yves Desmet, hoofdredacteur van De Morgen, binnengehaald als vast columnist voor de wekelijkse column ‘De Heerser van de Week’.

PBG studeerde af als scenarioschrijver aan Sint-Lucas in Brussel, was tussendoor nog lid van een heavymetalcoreband en werkte een tijd op de redactie van Woestijnvis. Dat laatste leverde hem een vaste stek op als gast van Michiel Devlieger in De Laatste Show. Maar waarom Suiker PGB ging opzoeken in Leuven? Omdat wij op zijn blog tot onze grote verbazing lazen: “Ik ben geboren in Mol, dat enkel vergeven is van kernafval en lelijke cafés.”

PBG: “Mijn moeder komt uit Mol, of beter uit Balen-Wezel. Haar grootvader, mijn overgrootvader dus, was directeur van de toenmalige Union Minière. Ze zijn opgegroeid in de grote fabrieksvilla’s die nu omgebouwd zijn tot hotels. Later zijn mijn grootouders en moeder in Mol-centrum gaan wonen, in de Corbiestraat. Nu wonen ze al een tijd in Leuven, waar de roots liggen van mijn grootmoeder.”

Maar je bent wel geboren in Mol? Dat was toeval. Mijn ouders woonden al een tijdje in Gent. Toen mijn moeder hoogzwanger was, bracht ze nog eens een bezoek aan haar familie in Mol. Maar plots was het zover en moest ik blijkbaar geboren worden. Ze zijn dan in allerijl naar het ziekenhuis van Mol gereden. Dat ik in Mol geboren ben, is nu wel grappig. Al mijn

6 — Oktober 2009

“

Saaie mensen moeten geen boeken schrijven.

PauL Baeten Gronda

vrienden zijn geboren in Leuven. Dan komt er een van hen uit Mol, een gemeente die de meeste van hen, bij wijze van spreken, maar amper weten liggen.

Ik ging als kind bijna elk weekeinde naar mijn grootouders. De Corbiestraat was toen nog niet de uitgaansstraat die ze nu is. Ik heb ze zien evolueren van een rustige straat tot een uitgaansbuurt. Dat was een van de redenen waarom mijn grootouders er zijn weggetrokken. Omwille van het nachtlawaai konden ze er al jaren niet meer slapen.

Ze woonden op een hoekhuis met drie verdiepingen. Mijn grootvader had er een praktijk als kinesist, mijn grootmoeder baatte een tijdje een pralinewinkel uit. Je kon stiekem naar beneden lopen, een praline meegraaien en terug naar boven lo-

pen. In het bureau van grootvader stonden een hometrainer, Zweedse banken en een krachtbal. Ik heb er een mooie tijd gehad.

Een van de mooiste herinneringen was de speelgoedwinkel van ‘Jan Pot’, nu Center Shop: daarnaartoe gaan was het summum.

Mijn vader is afkomstig uit de Gierledreef in Turnhout, net buiten het centrum.

Maar daar heb ik minder herinneringen aan. Zijn ouders hadden een buitenverblijf in de bossen van Retie waar we gingen rondcrossen met een zelfgemaakte kar.

Een jaar geleden ben ik nog eens terug in Mol geweest. Ik ben gaan winkelen in de Grand Bazar. Nog krek dezelfde winkel. Je kan er nog steeds op het dak parkeren. Dat vond ik heel straf.

En de lelijke cafés waren nog steeds lelijk?

Ik heb dat wel geschreven maar in feite

was ik toen nog te jong om dat te weten. In mijn tweede boek, dat volgende maand verschijnt, zit een personage gebaseerd op een kapper die schuin tegenover mijn grootouders woonde: Albert. Ik ging er als kind altijd samen naartoe met mijn grootvader en mijn vader. Albert floot altijd mee met ‘Viva la France’-muziek. De Kempen: ik kom er eigenlijk graag. De mensen zijn daar in het algemeen erg open en vriendelijk. Je zou ook kunnen zeggen: wat naïef. Zeker in vergelijking met mijn stadsvrienden uit Leuven. Ze hebben een soort zachtheid die je hier niet meer vindt. De studenten uit de Kempen die in Leuven op kot komen, hebben nog iets wereldvreemds, of beter: ze zijn minder verpest door het cynisme. Dat vind ik er mooi aan. Maar ik heb de Kempen ook ooit nog gehaat omwille van de natuur: al

die vreselijke naaldbomen en zandgronden.

Maar dat vind ik nu ook wel zijn charme hebben. Ik word oud en mijn herinneringen worden al nostalgisch.

Walter Van den Broeck of Leo Pleysier kan je zeker als Kempense schrijvers bestempelen. Zijn voor jou je wortels ook van belang?

Voor mij is meer de tijd waarin ik leef bepalend, meer dan de plaats waar ik woon.

Ik haal meer uit de ervaringen van mijn generatie en de belendende generaties. Ik ben ook voortdurend in conflict met de plaats waar ik woon. Ik haat Leuven. Echt waar.

Ik vind het een vreselijke stad. Het is al een fout Leuven een stad te noemen. Een stad moet meer de botsing hebben met verschillende nationaliteiten en culturen. Leuven is monotoon. Het is eigenlijk een grote tuin waarin je kan gaan wandelen, maar waar ook nooit iets spannends zal gebeuren. Mijn haat voor Leuven is een soort kristallisatie voor mijn haat voor Vlaanderen. Dat is een boutade want ik haat Vlaanderen dan weer niet zo erg.

Vlaanderen is voor jouw blijkbaar veel te klein. Je zei ooit dat je maar tevreden zal zijn als je boeken vertaald zullen zijn in twintig talen.

Als een uitgever me nu op dit eigenste moment zou bellen met de mededeling: “Paul, we willen je in het Duits en Frans vertalen maar dan moet je wel deze namiddag naar Parijs vertrekken om er drie jaar te gaan wonen”, dan stopt ons gesprek hier. Er zijn plaatsen die me groter maken als mens, maar Vlaanderen houdt me klein. “Doe maar gewoon, dan doe je al zot genoeg”, zo klinkt het inVlaanderen. Dat frustreert me heel erg. Op het moment dat iets extravagant wordt, hebben we de neiging om onze potentiële exponenten tegen te houden. Als bijvoorbeeld in Groot-Brittannië een jonge gast een gitaar vastpakt, is hij al de nieuwe Bob Dylan. In Nederland, en zeker in Frankrijk, doen ze dat ook met hun schrijvers. Terwijl hier in Vlaanderen voor de critici het adagio is: “Je bent van hier, doe dus maar gewoon.”

Voor jou is alles snel gegaan en dat wordt blijkbaar gewantrouwd. Je hebt de stempel dat je gehypet werd door De Morgenclan.

Maar het gaat nu eenmaal snel. Er zijn in Vlaanderen geen 101 jonge schrijvers die getalenteerd zijn. Of die tegen een uitgever durven zeggen: ik wil 50 boeken schrijven en mijn leven daaraan wijden. Veel critici beweren dat De Bezige Bij mij een contract heeft aangeboden zonder vooraf een regel van me te hebben gelezen. Dat is zo dom.

Een van de meest gerenommeerde uitgeverijen geeft toch nooit iemand zomaar een contract. In mijn geval ben ik bij hen geïntroduceerd geworden door Erwin Mortier, toch een van de beste Vlaamse schrijvers.

Hetzelfde met het verhaal met de Morgen.

Yves Desmet heeft inderdaad een zeer lovende kritiek geschreven over mijn debuut.

Maar zou een Yves Desmet, iemand die zich echt niet meer hoeft te bewijzen, zo’n stuk schrijven als hij het boek niet goed zou vinden? Natuurlijk niet! Hij houdt gewoon heel erg van mijn stijl. “Iemand die zo goed kan schrijven en nog een beetje nadenkt over de dingen zou ik graag laten meewerken aan de krant”, liet hij me weten. Er steekt geen groot machtscomplot achter.

Je hebt nu ook een rubriek in De Laatste Show. Hoe zijn die bij jou terecht gekomen?

Ik heb bij Woestijnvis gewerkt en kwam heel goed overeen met Michiel Devlieger.

Ik had een goed idee voor een rubriek in zijn show en kende dus de juiste man. Ik heb erover nagedacht om het niet te doen.

Is het op lange termijn als schrijver wel een goed idee om je in zo’n mainstreammedium te gooien? Maar het is tof en ook gewoon werken. Ik verkoop nog geen miljoenen boeken. Kijk: als ik zuiver voor het geld zou schrijven, ging ik de reclamewereld in en kan ik na vier jaar al met pensioen. De Laatste Show is mogelijk een springplank om hier uit Vlaanderen weg te geraken. Dat is een puur zakelijke gedachte en daar schaam ik me niet voor. Ik ben blijkbaar in Vlaanderen de enige die zoiets luidop durft te zeggen. Het is wel een grote tegenstelling: werk drie jaar aan een boek en je bereikt 15.000 lezers. Werk één dag aan een script voor tv en je bereikt 700.000 mensen. Maar mijn tegenreactie is: ik doe nu drie maanden televisie en dan boek ik de dag nadien een vliegtuigreis en lig ik een paar uur later ergens op mijn schommelbank op een terras. Ik kan soms in mijn bed liggen en mezelf echt beu zijn, vooral door al de personages die ik moet spelen, waardoor ik niet mezelf kan zijn.

Dan moet ik weg.

Hoe ben je in het schrijversvak beland?

Ik heb lange tijd gedacht dat ik niet goed genoeg was. Ik merkte wel dat ik met mijn schrijven iets kon bereiken: mijn ouders manipuleren en vrouwen versieren. Ik heb nog nooit een liefdesbrief geschreven waarvoor een vrouw niet door de knieën is gegaan. Echt waar. Op school werd mijn talent nooit aangevoeld of ontwikkeld, buiten een opmerking: er staat een ‘dt-fout’ in. Ik ben niet geboren als goed schrijver.

Schrijven is voor mij: mijn gêne afzetten en durven schrijven. Alle nonsens die iedereen slikt en herkauwt op café, op het werk of op familiefeestjes durven doorsnijden.

Ik wil niet choqueren; dat is te makkelijk.

Het gaat om de waarheid te vertellen die de mensen al vergeten zijn omdat ze al generaties lang een artificieel idee over iets in stand houden. Wat zit er achter de zever

die we contant verkopen als een conversatie. Daar zit mijn waarde als schrijver, meer dan op taalkundig vlak.

De ‘contraire’ uithangen?

Ik hang niet de contraire uit. Ik ben in het dagelijkse menselijke verkeer erg meegaand. Ik knik vaak tegen mensen terwijl ik denk: “Wat een grote onzin kraam je nu uit.” Als ik voortdurend zou zeggen wat ik denk, zou ik niet veel vrienden meer hebben, overal ontslagen zijn en zeker niet meer getrouwd zijn. Als ik voortdurend die zwaarheid zou meedragen, had ik me al van kant gemaakt. Ik heb ook nood aan luchtigheid en oppervlakkigheid. Ik gun het niemand om volledig serieus genomen te worden. Niemand is zo belangrijk dat er niet mee gelachen mag worden, inclusief mezelf.

Jij laat jezelf via je blog, columns en tvoptredens flink opmerken. Je hebt ook iets tegen wat je noemt de ‘stille schrijvers.’

Ik heb geen enkel probleem met stille schrijvers, integendeel, ik ben er soms ja-

“Ik heb nog nooit een liefdesbrief geschreven waarvoor een vrouw niet door de knieën is gegaan.

Echt waar.”

”

loers op. Maar dan moet je ook consequent blijven. As je een stille schrijver bent, dan is de kans dat je meer dan 1500 boeken verkoopt eerder klein. Dat is gewoon het gevolg ervan. Je woont in Vlaanderen, je bent een stille schrijver, en dus kent niemand je.

Zulke mensen krijgen subsidies en ook dat stoort me absoluut niet. Maar ik krijg wel een probleem als die stille schrijvers gaan zeggen: “Mannen als PBG die al die mediaaandacht krijgen, zijn geen schrijvers maar entertainers.” Maar ik kan er niet mee leven dat van een boek, waaraan ik twee jaar heb gewerkt, slechts vijfhonderd exemplaren verkocht geraken. Dat moeten er 50.000 of een half miljoen zijn. Anders is het voor mij echt de moeite niet.

Ook je naam Paul Baeten uitbreiden met Gronda werd bestempeld als een marketingzet.

Natuurlijk. Maar hoe saai is een creatief mens die niet wil opvallen? Een kunstenaar die niet zijn oor afsnijdt of een schrijver die niet met twintig vrouwen naar bed gaat?

Wie wil daar niet iets over weten? Dat zijn per definitie saaie mensen en saaie mensen moeten geen boeken schrijven maar bij een bank gaan werken. Daarom haat ik Vlaanderen! Paul Baeten: “Blijf maar kalm als je boek af is.” Zo werkt het echt niet.

Ik haat het woord hobby. Hobby is nonsens. Als ik iets doe, wil ik de beste zijn. Ik maak er geen geheim van: ik wil de grootste schrijver van mijn generatie in dit taalgebied zijn. Het is nog niet zover maar ik ga er ook niet van uit dat het me niet lukt. Het is gewoon hard werken en dan weet ik dat het wel lukt. Kijk: ik heb er lang over gedaan om te weten wat ik wilde doen. Ik ben nu blij dat ik het gevonden heb: schrijver zijn. En daarvoor moet alles wijken. Het belangrijkste is dat mijn intimi en uitgever mijn boek goed vinden. Wat telt is dat iemand over twintig jaar op het strand ligt en moet denken aan een scène die hij of zij in mijn boek heeft gelezen. Dan ben ik een tevreden mens.

Nog even de Kempen. Je grootouders woonden in Mol in dezelfde straat als Guy Mortier van Humo. Maar je eerste boek werd straal genegeerd door Humo?

Ik heb Guy Mortier wel gemaild. Ik zag in de reeks ‘Jonge Leeuwen’ altijd Kempische veldrijders opduiken met de naam Kevin.

Ik mailde: “Guy, hoeveel veldrijders die Kevin heten en uit de Kempen komen, kan je nog laten opdraven? Terwijl er zoveel toffe jonge schrijvers zijn.” Hij antwoordde dat ze nog net een nieuwe Kevin gevonden hadden.

Van Paul Baeten Gronda verschijnt in oktober de nieuwe roman: “Kentucky, Mijn Land” Tekst: Stijn Janssen Foto’s: Bart Van der Moeren

Suiker — 7

SCHOUWBURGKALENDER oktober 20:15 – de Werft –­ Geel

1

2

3 7

Aafke Bruiningh en Geert Waegeman –­ De Witte Wiven ­– € 10

20:15 – Warande ­– Turnhout

20:00 – Den Eel –­ Ravels

Ben Allison ­– € 16

De Plankeniers ­– Er valt een traan op de tompoes –­ € 9

20:15 – Rex ­– Mol

20:15 – Rex –­ Mol

Theater Antigone ­– Gezongen zeer ­– € 12 12:15 – ‘t Getouw ­– Mol

Ludo Mariën ­– € 0 20:15 – de Werft –­ Geel

Studio Orka –­ Berninna / Tenminste houdbaar tot ­– € 9

Yellow City Comedy Festival ­– € 15

Nightingale ­– Originalé ­– € 10

20:00 – De Wouwer ­– Ravels

19:00 – ‘t Heilaar –­ Beerse

Theater Paljas ­– Crème au beurre ­– € 14

Studio Orka –­ Berninna ­– € 10

20:15 – Begijnhofkerk ­– Turnhout

20:00 – De Djoelen –­ Oud-Turnhout

La Venexiana ­– Concerto delle dame di Ferrare –­ € 15

Boombal (met Variomatic) ­– € 6

20:15 – Warande ­– Turnhout

20:00 – Den Eel –­ Ravels

Helse Tijden ­– Kanonnenkoorts ­– € 16

De Plankeniers ­– Er valt een traan op de tompoes –­ € 9

20:15 – Stadspark ­– Turnhout

20:15 – Warande –­ Turnhout

Circus Ronaldo ­– Circenses –­ € 15

Aniek Boon & Hendrik Aerts Cie ­– Hij die nog van geen einde wist ­– € 12

20:15 – Warande ­– Turnhout

20:15 – de Werft –­ Geel

Umbilical Brothers ­– Speed Mouse ­– € 17

Nightingale ­– Originalé ­– € 10

20:15 – Kuub ­– Turnhout

20:15 – Warande –­ Turnhout

Drieons / Hotel Witlox ­– Blote handen ­– € 10

Raf Walschaerts ­– Zoon ­– € 10

20:00 – ‘t Schaliken ­– Herentals

20:15 – Foyer Rex –­ Mol

20:15 – Warande ­– Turnhout

15:00 – Tempelhof –­ Beerse

Studio Orka –­ Berninna / Tenminste houdbaar tot ­– € 9

20:15 – de Werft –­ Geel

15:00 – Warande –­ Turnhout

Kleinkunsteiland ­– Te vroeg, te mooi ­– € 15 20:15 – Stadspark ­– Turnhout

18 21

Roland, Antje De Boeck, Lady Angelina, Rony Verbiest –­ Simple Truth ­– € 17

NTGent ­– 10 geboden – deel 2 –­ € 16 20:15 – de Werft –­ Geel

Arco Baleno –­ Haydn 2009 –­ € 10

Ben Benaouisse & Lies Pauwels / CAMPO –­ Venizke ­– € 12

20:15 – ‘t Heilaar ­– Beerse

20:15 – de Werft –­ Geel

22

Souliman De Croock –­ Vreemde grootmoeders ­– € 9 20:15 – Rex –­ Mol

Carlos Diaz, Juan Masondo, Koen De Cauter ­– € 11 20:15 – Stadspark ­– Turnhout

Circus Ronaldo ­– Circenses –­ € 15 15:00 – Warande ­– Turnhout

23

20:00 – Abdij Postel –­ Mol

Festival van Vlaanderen, Mechelen, Kempen ­– Ensemble Chen Leiji –­ € 15 20:15 – de Bogaard –­ Geel

Gino Sancti ­– V:I:P: ­– € 14 20:15 – Kuub ­– Turnhout

24 28

I See The Sea (AC/DC-coverband)+ Bulls on Parade ­– € 8 20:15 – Kuub –­ Turnhout

Pieter Embrechts en The New Radio Kings ­– Between the devil and the deep blue see –­ € 20 20:15 – de Werft –­ Geel

De Tijd –­ Ibsen³ –­ € 10 20:15 – de Werft –­ Geel

Graindelavoix ­– Poissance d’ amours ­– € 18

Ann Van den Broek ­– I solo ment ­– € 10

20:15 – Rex ­– Mol

20:15 – Kuub –­ Turnhout

Ibérica de Danza Company ­– Dali-Picasso-Mirò –­ € 20

Eliades Ochoa –­ € 21

20:15 – ‘t Heilaar ­– Beerse

20:15 – Warande –­ Turnhout

Circus Ronaldo ­– Circenses –­ € 15

Cie Flak & José Navas en Claire Chevallier ­– S ­– € 16

11:00 – De Onthaasting ­– Mol

20:15 – Rex –­ Mol

Het Kryptos Quartet ­– Brunchconcert ­– € 30

Cie De Koe –­ Een gelukkige verjaardag (naar ideeën van Grey Gardens) –­ € 12

11 Willem Vermandere ­– € 13,5 13 Jimmy Frey & The Golden Bis Band, Paul Severs, Marc Dex –­ € 3 20:15 – de Werft –­ Geel

14:00 – Warande ­– Turnhout

29

20:15 – de Werft –­ Geel

Ann Van den Broek ­– I solo ment ­– € 10 20:00 – De Djoelen –­ Oud-Turnhout

Alex Agnew ­– More human than human ­– € 15

20:00 – Den Eel ­– Ravels

20:15 – de Werft –­ Geel

De Plankeniers ­– Er valt een traan op de tompoes –­ € 9

De Schedelgeboorten ­– Feestje! ­– € 12,5

20:15 – de Halle ­– Geel

20:15 – Warande –­ Turnhout

The Tribe Band ­– Songscapes ­– € 9 20:15 – de Werft –­ Geel

16

Pascal Schumacher Quartet ­– Here we gong ­– € 14

20:00 – Stadspark ­– Turnhout

De Plankeniers ­– Er valt een traan op de tompoes –­ € 9

Theater Antigone ­– Hola qué tal? ­– € 10 20:15 – Warande ­– Turnhout

30

Brussels Jazz Orchestra ­– Requiem van Nils Lindberg ­– € 22 21:00 – Zaal Ootello –­ Mol

Marcello Moncada Space Quartet ­– € 9 20:00 – De Djoelen –­ Oud-Turnhout

Dimitri Leue, Jonas Van Geel, Steven Vromman, Antoon Offeciers –­ Tegen de lamp –­ € 10

Alex Agnew ­– More human than human ­– € 15

20:15 – Kuub ­– Turnhout

20:00 – De Wouwer –­ Ravels

Hiroaki Umeda / S20 ­– While going to a condition / Accumulated layout –­ € 12

Riguelle & Hautekiet –­ Un premier fois ­– € 16,5

20:00 – ‘t Schaliken ­– Herentals

20:00 – ‘t Schaliken –­ Herentals

Aafke Bruiningh en Geert Waegeman ­– De Witte Wiven –­ € 10 20:00 – St:-Bavokerk ­– Oud-Turnhout

Geert Fierens ­– Petrusevocatie ­– € 6

31

Piet De Praitere, Bart Cannaerts, Thomas Smith –­ Tour de Farce de luxe ­– € 10 20:15 – Rex –­ Mol

Mich Walschaerts, Klaas Delrue (Yevgueni), Ruben Block, ... –­ Living roots ­– € 17

Adressen en contactgegevens: De Warande , Warandestraat 42, 2300 Turnhout, tel: 014 41 94 94, info@warande.be, www.warande.be – De Kuub , Warandestraat 42, 2300 Turnhout, tel: 014 41 94 94, info@warande.be, www.warande.be – De Werft , Werft 32, 2440 Geel, tel: 014 56 66 66, info@dewerft.geel, www.dewerft.be – De Halle , Markt 1, 2440 Geel, tel: 014 56 66 66; info@dewerft.geel, www.dewerft.be – ‘t Getouw , Molenhoekstraat 2, 2400 Mol, tel: 014 33 09 00, cultuurbalie@gemeentemol.be, www.getouw.gemeentemol.be – Rex , Smallestraat 2, 2400 Mol, tel: 014 33 08 88, cultuurbalie@gemeentemol.be, www.getouw.gemeentemol.be – Zaal Ootello , Ezaart 162, 2400 Mol, tel: 014 31 81 16, www.ootello.be – ‘t Schaliken , Grote markt 35, 2200 Herentals, tel: 014 28 51 30, cultuurcentrum@herentals.be, www.herentals.be – ‘t Heilaar , Heilaarstraat 35, 2340 Beerse, tel: 014 60 07 70, cultuur@beerse.be, www.beerse.be – De Djoelen , Steenweg op Mol 3 bus 2, Oud-Turnhout, tel: 014 46 22 32, jeugd.cultuurdienst@oud-turnhout.be, www.oud-turnhout.be – De Wouwer , Kloosterstraat 4, 2380 Ravels, tel: 014 65 21 55, info@dewouwer.be, www.dewouwer.be

8 — Oktober 2009

Yellow City Comedy Night

Kleinkunsteiland ­– Te vroeg, te mooi ­– € 20 20:15 – de Werft –­ Geel

Theater Terra ­– Kikker en zijn vriendjes –­ € 13

20:00 – De Wouwer ­– Ravels

Zuid-Afrikaans zang- en dansspektakel –­ Under African Skies ­– € 25 20:00 – De Djoelen –­ Oud-Turnhout

La La Parlour ­– € 18

Circus Ronaldo ­– Circenses –­ € 15

14 15

Ben Benaouisse & Lies Pauwels / CAMPO –­ Venizke ­– € 12 20:15 – Rex –­ Mol

20:15 – Foyer Rex ­– Mol

20:00 – Den Eel ­– Ravels

Erik en Sanne ­– Petit Parfum Tzigane ­– € 10 20:00 – ‘t Schaliken –­ Herentals

20:00 – St:-Niklaaskerk ­– Herentals

HERENTALS - In het kader van het Joods Cultuurfestival programmeert cc ‘t Schaliken op vrijdag 16 oktober de voorstelling ‘De witte wiven’ van Aafke Bruining en Geert Waegeman.

Schrijver Josef Cohen schreef het verhaal neer in zijn ‘Sagen en legenden’, nadat hij het had horen vertellen door een oude zwerver. Actrice en theatermaakster Aafke Bruining is de kleindochter van Josef Cohen. Zij heeft nu een theaterbewerking gemaakt van ‘De witte wiven’, in samenwerking met muzikant Geert Waegeman, die vaak werkt in opdracht van theatergezelschappen.

Tickets voor de voorstelling kosten 10 euro.

Studio Orka –­ Berninna / Tenminste houdbaar tot ­– € 9

Dimitri Leue, Jonas Van Geel, Steven Vromman, Antoon Offeciers ­– Tegen de lamp ­– € 12

Under Byen + Our Broken Garden ­– € 17

De witte wiven

20:15 – de Werft –­ Geel

20:15 – Warande –­ Turnhout

20:15 – de Werft –­ Geel

Aafke Bruining en Geert Waegeman:

Aniek Boon & Hendrik Aerts Cie –­ Hij die nog van geen einde wist ­– € 12

Circus Ronaldo ­– Circenses –­ € 15

Mich Walschaerts, Klaas Delrue (Yevgueni), Ruben Block, ... –­ Living roots –­ € 15

GEEL - Goed nieuws voor de fans van Nightingale. En goed nieuws ook voor Cunina, de Geelse niet-gouvernementele organisatie die zich inzet voor onderwijs voor de armste kinderen. Nadat de avondvoorstelling van Nightingale (op 17 oktober) zeer snel was uitverkocht, is er een tweede voorstelling geboekt. Die vindt dezelfde dag plaats, om 17u. Tickets kosten 10 euro. De opbrengst van het (dubbel)concert gaat integraal naar Cunina.

19:00 – Tempelhof –­ Beerse

20:00 – De Djoelen ­– Oud-Turnhout

20:15 – Kuub ­– Turnhout

Extra voorstelling van Nightingale

14:30 – de Werft –­ Geel

Voetvolk / Lisbeth Gruwez ­– Birth of prey ­– € 10

Voetvolk / Lisbeth Gruwez ­– Birth of prey ­– € 10

BEERSE - ‘t Heilaar in Beerse opent het nieuwe culturele seizoen op 8, 9 en 10 oktober. Het gemeenschapscentrum geeft telkens 3 duotickets weg voor de voorstellingen ‘Kleinkunsteiland: te vroeg, te mooi’ en ‘Living roots’. Elders op deze bladzijde vindt u er meer info over.

Op maandag 5 oktober kan je vanaf 18u bellen naar het nummer 014 600 770. Succes!

Sabrina Starke / Lalalover ­– Dubbel staand ­– € 12

20:15 – de Werft –­ Geel

20:15 – ‘t Heilaar ­– Beerse

10

17

MOL, BEERSE - Zin in een avondje met de allerbeste muziek die er ooit gemaakt is?

Geef toe, daar kan je moeilijk neen op zeggen. In ‘Living roots’ brengt een Vlaamse supergroep hulde aan de grootste namen die de muziekwereld tot nu toe heeft voortgebracht: Bob Dylan, The Beatles, The Stones, Elvis Presley, Johnny Cash, Neil Young, Van Morrison, Ray Charles, ...

De supergroep zélf mag er ook wezen.

Met tien zijn ze: Mich Walschaerts van Kommil Foo, Klaas Delrue van Yevgueni, Ruben Block en Mario Goossens van Triggerfinger, Jan De Campenaere van Venus in Flames, Tom Theuns van Ambrozijn, Koen Garriau en Sam Van Ingelgem van Fluxus, Pieter De Meester van AedO en Andries Boone van Ballroomquartet.

Op vrijdag 9 oktober (20.15u) in ‘t Heilaar in Beerse en op zaterdag 31 oktober in de Rex in Mol. Kaarten kosten respectievelijk 15 en 17 euro.

Karim Baggili Kwintet ­– Cuatro con cuatro –­ € 11

Ianka Fleerackers & Sam Vloemans ­– Uil Plus Leeuwerik –­ € 6,5

20:15 – de Werft –­ Geel

Gratis naar het openingsweekend

21:00 – ‘t Getouw –­ Mol

‘t Arsenaal ­– De Pruimelaarstraat –­ € 16

Voetvolk / Lisbeth Gruwez ­– Birth of prey ­– € 10

9

Norma Winstone en Bobo Stenson ­– € 16 15:00 – Tempelhof –­ Beerse 17:00 – de Werft –­ Geel

Toots Thielemans Quartet ­– € 20

16

Clement Peerens Explosition + Moodcollector –­ € 15

Barbara Dex –­ Blue eyed country girl –­ € 15

8

Dimitri Leue, Jonas Van Geel, Steven Vromman, Antoon Offeciers ­– Tegen de lamp ­– € 10 20:15 – Warande –­ Turnhout

20:00 – de Werft –­ Geel

20:15 – Rex ­– Mol

20:00 – ‘t Schaliken –­ Herentals

Bart Cannaerts ­– Ik tel tot tien ­– € 8,5

Living roots

‘t Arsenaal: De Pruimelaarstraat

TURNHOUT - De Pruimelaarstraat is een typische straat in een volkse wijk, bewoond door eenvoudige mensen. Niets menselijks is hun vreemd: verdriet, vertier, achterklap, overspel en rancune. Op een schone dag wordt buurman Staf Van Eycken opgepakt.

Hij blijkt een vrouwenmoordenaar te zijn.

Er komt een proces. En daarop zullen een hoop oude wonden worden opengereten.

Regisseur Michael De Cock bracht voor deze productie een indrukwekkende acteursploeg op de been, met onder anderen Vic De Wachter, Jaak Van Assche en Tuur De Weert.

Het stuk wordt gespeeld op donderdag 8 oktober om 20.15u. Wie een uurtje vroeger komt, kan ook de inleiding door auteur Louis Van Dievel nog meepikken. Kaarten kosten 16 euro.

The Umbilical Brothers:

Speed mouse TURNHOUT - David Collins en Shane Dundas, beter gekend als The Umbilical Brothers, zakken weer af naar de Kempen. Het werd nog eens tijd. Je kan toch ook niet heel je leven in New York, Sydney en Bejing optreden.

In hun nieuwste show bedienen de maffe broers zich van een ‘Speed mouse’, een afstandsbediening waarmee ze zich door

hun eigen voorstelling kunnen bewegen.

Handig is dat: voortspoelen als het saai wordt, herhalen of vertragen als het leuk is. Zalig ... zolang de afstandsbediening werkt. Misschien kunnen de roadie of de stagemanager wel hulp bieden.

‘Speed mouse’ is op woensdag 7 oktober te zien in de Warande. Tickets kosten 17 euro.

GEEL - Cultuurcentrum de Werft heeft iets met stand-upcomedy. Met de regelmaat van een Zwitserse klok zijn er toppers uit binnen- en buitenland te zien, maar de jaarlijkse hoogmis is toch nog altijd de Yellow City Comedy Night, die dit jaar plaatsvindt op 3 oktober. U leest er alles over, inclusief een interview met de Britse headliner Sarah Millican, op blz 26.

De Plankeniers: Er valt een traan op de tompoes RAVELS - Een man is ernstig ziek. Hij gelooft niet meer in zijn genezing en hij wil op een menswaardige manier sterven. Thuis.

Niet in een ziekenhuis. Zijn vrouw vindt dat hij toch moet blijven hopen. Zijn vriendin helpt hem bij zijn euthanasieplannen.

Zijn dochter vindt het gewoon vervelend dat ze een zieke vader heeft.

De Plankeniers brengen op 10, 14, 16 en 17 oktober ‘Er valt een traan op de tompoes’, een stuk van Annie M.G. Schmidt.

Kaarten kosten 9 euro. Let op, de locatie is niet het gemeenschapscentrum de Wouwer, maar zaal Den Eel.

Kleinkunsteiland: Te vroeg, te mooi MOL, BEERSE - In zaal Rex in Mol en in ‘t Heilaar in Beerse kan je deze maand gaan kijken en luisteren naar het nieuwe liedjesprogramma van Kleinkunsteiland. Deze keer staat het werk van te jong en te vroeg gestorven

artiesten op het programma. In ‘Te vroeg, te mooi’ worden liedjes ten gehore gebracht van o.a. Bram Vermeulen, Wim Decraene, Connie Vandenbos, Cornelis Vreeswijk, ...

Het kan soms raar lopen in het le-

ven. Behalve Lucas Van den Eynde, Jelle Cleymans en Maggie McNeal zou ook Yasmine aan dit programma hebben meegewerkt. Kathleen Vandenhoudt vervangt haar. En in plaats van Yasmine zal nu haar werk te horen

zijn. Te vroeg, te mooi, inderdaad...

In Beerse vindt de voorstelling plaats op 8 oktober, in Mol op 23 oktober. Het aanvangsuur is telkens 20.15u. Kaarten kosten respectievelijk 15 en 20 euro.

Suiker — 9

bonjour

expo De aquarelpassie van Swa Claes MOL - Mollenaar Swa Claes stelt een reeks recente landschapsaquarellen tentoon in het parochiecentrum van MolGinderbuiten (Kapellestraat 90). Claes combineert al jaren zijn voorliefde voor de natuur met zijn passie voor de aquarel.

Dat resulteert in uitgepuurde waterverfwerken, eerst van de vele schilderachtige hoekjes van Mol en omstreken, later ook van de natuurpracht uit de wijde wereld.

Claes weet steeds beter de essentie van het landschap te vatten. In zijn kleur- en vormspel streeft hij meer en meer naar

vereenvoudiging en verfijning.

Swa Claes is een vooraanstaand aquarellist die zeker mee aan de basis lag van een heuse aquarelschool in de regio Mol. Hij wordt regelmatig geselecteerd voor aquarelsalons en –festivals in binnen- en buitenland.

Iedere zondag vanaf 4 oktober tot en met 27 december van 10 uur tot 12 uur, iedere maandagavond van 5 oktober tot en met 28 december van 19.00 tot 20 uur.

Of op afspraak (min. 5 personen): 014/318829

Mark Swysen in de Schrijnwerkerij GEEL - In en om de tentoonstellingsruimte de Schrijnwerkerij (Nieuwstraat)van het Geelse cc De Werft kan je een maand lang terecht voor het nieuwste project van de Hasseltse kunstenaar Mark Swysen met de schitterende titel ‘Traag danst de tijd zijn oeverloze tango’. Swysen vertrekt altijd vanuit zijn eigen innerlijke twijfels en onrust. Die emotionele strijd brengt hij hier in relatie met het vervallen fabrieksgebouw naast de Schrijnwerkerij. Ook de tentoonstellingsperiode -de herfst- inspireert hem tot een poëtische reflectie over de vergankelijkheid der dingen en de poëtische schoonheid van onze tijdelijkheid. Qua technieken beweegt Swysen zich in een crossmediaal grensgebied tussen sculptuur, schilderkunst, installaties en performances. De materialen kiest hij om hun symbolische waarde en hun emo-

Art Of State

GEEL - In de tentoonstelling ‘Art of state’ tonen zestien hedendaagse fotografen en videokunstenaars uit Israël hoe zij hun land ervaren. Ze becommentariëren elk op hun manier de gemeenschap waarin ze leven, en ze tonen de talrijke sociale, culturele en religieuze verschillen tussen de bevolkingsgroepen die in Israël leven.

Vanzelfsprekend komt ook de politieke

‘Confrontaties’ in La Paige

tionele zeggingskracht. Af en toe schildert hij ‘klassiek’ met acrylverf op canvas maar voegt er dan steevast allerlei mixed media aan toe. Hij last stalen constructies of bewerkt cortenstaal, lood en koperplaat met zuren om nieuwe patines te bekomen. Hij verbrandt eikenhout of bewerkt het met de kettingzaag vooraleer het te beschilderen.

Ook nieuwe industriële materialen zoals polyester en kunstharsen laten hem toe bijzondere effecten te bereiken. Zijn haast monochrome werken positioneert hij in de ruimte als een rustpunt of een baken. Zo gaan de werken een relatie aan met hun ruimtelijke context en maken ze verbindingen tussen de aanwezige objecten, muren en plafonds. De beleving door de toeschouwer wordt het uiteindelijke kunstwerk.

Van vrijdag 25 september 2009 tot zondag 25 oktober 2009

HERENTALS - Het achthonderdjarige bestaan van de stad Herentals leverde een rijke artistieke productie op. Tijdens ‘Confrontaties’, een reeks van drie tentoonstellingen, staan telkens enkele lokale kunstenaars van vandaag of de afgelopen decennia centraal. Zij gaan letterlijk de confrontatie aan met elkaars werk, met het publiek en met het kasteel Le Paige, dat als tentoonstellingslocatie werd uitgekozen. In de eerste twee luiken komen een tiental individuele kunstenaars met Herental-

se roots aan bod. Het wordt een mooie staalkaart van de meest diverse visies, stijlen en technieken. De derde reeks brengt een confrontatie tussen de leraars van de Stedelijke Academie voor Beeldende Kunsten. Tijdens de eerste confrontatie komt werk aan bod van Anneli Müller, Stinus Van Grieken, Sofie Van Grieken, Mich Van Eysendeyk en An Goris.

Van zaterdag 26 september tot zondag 18 oktober in Kasteel Le Paige, Nederrij 135.

Tadashi Ito: Herentalse beelden uit Japan

toestand nadrukkelijk aan bod. Uit het werk van enkele kunstenaars blijkt de hoop op beterschap en een goede toekomst.

Andere artiesten zijn dan weer kritisch en een heel stuk pessimistischer. Maar het is juist het totaal van de verschillende visies die de expo zo boeiend maakt.

Israël, door de ogen van zestien kunstenaars, is een fascinerende tentoonstelling.

Nog te bekijken tot en met zondag 18 oktober in de Halle, Markt 1 in Geel.

HERENTALS - Tadashi Ito (°1979) is de zoon van een Herentalse moeder en een Japanse vader. Hoewel hij op jonge leeftijd de stad verliet, gebruikt hij de Herentalse monumenten als beeld in een reeks schilderijen. Een vertrouwd decor voor de Herentalse toeschouwer, maar met felle kleuren en een detaillistische uitvoering geeft Tadashi Ito de kunstwerken toch een exotisch en zelfs bevreemdend karakter.

Op woensdag 7 oktober is er om 20u

een nocturne met Tadashi Ito, in de foyer van cc ’t Schaliken. Tijdens de nocturne vertelt de kunstenaar over zijn werk, zijn band met Herentals, en zijn inspiratie …

Tijdens een kleine rondleiding beschrijft Tadashi Ito de tentoongestelde werken en krijg je de kans om hem vragen te stellen. De avond wordt afgesloten met een drankje. Wie deze nocturne wil bijwonen, moet zich inschrijven. Dat kan tot 1 oktober bij cc ’t Schaliken (01428 51 30).

Spiegelbeeld in keramiek en aquarel LILLE – Van 10 oktober tot en met 1 november loopt in Galerie De Mispel in Lille de tentoonstelling “Spiegelbeeld in keramiek en aquarel” van Peter Hoedemakers

uit Retie. Je kan de expo bezoeken op zaterdag en zondag, van 14 tot 18u.

De Mispel ligt in de Valvekenstraat 79 in Lille (tel: 014 88 25 80).

Zelfportret van E.H. Locker)

Straatventers en kaartspelers TURNHOUT – In het Nationaal Museum van de Speelkaart loopt nog tot 31 oktober de tentoonstelling “Straatventers en kaartspelers”. Je maakt kennis met het leven anno 1799 én tegelijk ook met de fijne Britse humor van een scherp observator.

De Engelse kunstenaar Edward Hawke Locker (1777-1849) toont aan de hand van

Jonge Wolven in de Creative Factory TURNHOUT - Onder de noemer ‘Jonge Wolven’ wil de Turnhoutse vzw Creative Factory laatstejaars of recent afgestudeerde studenten beeldende en visuele kunsten uit de regio een kans geven zichzelf te promoten. Anke Nijsmans en Wim Van der Celen bijten de spits af met hun gezamenlijke

Van den Heuvel in de Kunsthoek MOL - Nog tot eind oktober stelt Turnhoutenaar Cyriel Van den Heuvel (61) tentoon in De Kunsthoek, gelegen op de hoek van de Jakob Smitslaan en de Collegestraat in Mol-Centrum. Van den Heuvel presenteert

10 — Oktober 2009

in deze opvallende ‘vitrine’ een kleine selectie keramische sculpturen met verschillende thema’s. Als beeldend kunstenaar vertelt Cyriel Van den Heuvel steeds een persoonlijk verhaal. Daarom is hij moeilijk

te plaatsen in een bepaalde artistieke stroming. Verf, inkt, potlood, houtskool en klei vertaalt hij in materiaalgebonden repetitieve structuren. Hij laat zich leiden door de actualiteit: een stervend paard op het

strand (1987), de apartheid in Zuid-Afrika (1988) of de ramp met de Koersk (2002).

Deze gebeurtenissen worden in thematische reeksen en verschillende disciplines uitgewerkt.

52 kunstwerkjes -speelkaarten- het leven op het einde van de 18de eeuw in Engeland.

Geen saaie geschiedenisles, integendeel.

Een bonte stoet van klaplopers, gokkers en straatmadelieven trekt voorbij, allemaal verwerkt in één grotere scène.

Het Nationaal Museum van de Speelkaart ligt in de Druivenstraat 18 in Turnhout.

kunstproject HOW TIGERS GET STRIPED. Begin volgend jaar is het de beurt aan Jasper Van Gestel en co.

Van 23 oktober tot en met 15 november, weekends en feestdagen van 13.00 tot 18.00 uur, in galerij Creative Factory, Druivenstraat 20 (3de verdieping) in Turnhout.

De vzw Creative Factory – Factory Creation wil een belangrijke bijdrage leveren aan de kunst- en cultuurbeleving in de Turnhoutse regio. De vzw stelt onder meer atelierruimte ter beschikking, organiseert tentoonstellingen en cultuurbevorderende projecten en ondersteunt jonge kunstenaars. Meer info op www. creative-factory.be

François Morellet: rede en ironie TURNHOUT - Nog tot 13 december loopt in Kunstforum Würth de tentoonstelling ‘Rede en ironie’. De tentoonstelling is volledig gewijd aan de Franse kunstenaar François Morellet. De naam voor de expo kon niet beter gekozen worden. Rede en ironie zijn twee begrippen die het werk van Morellet al een halve eeuw kenmerken. In feite is het een overzichtstentoonstelling van Mo-

rellets werk, want er worden zowel hedendaagse als vijftig jaar oude werken getoond.

De tentoongestelde kunstwerken komen dit keer niet alleen uit de kunstcollectie van Würth zelf, maar ook uit de privécollectie van de kunstenaar.

De exporuimte is geopend van maandag tot en met zondag van 10 tot 17u. De toegang bedraagt 2 euro.

Suiker — 11

Floor Deckx

Kort

RETIE - Weg met de wetenschap! Weg met de witte jassen, die bij hoog en bij laag beweren dat sigarettenrook, alcohol, nachtelijk vertier en een onregelmatig leven slecht zouden zijn voor het menselijk gestel. Ziehier Amelie uit Retie! Bijna even oud als de lindeboom, maar dubbel zo schoon en tien keer zo gezond. Na 57 jaar (zeven-en-vijftigjaar!!) pinten tappen vond de kwieke uitbaatster van De Sportwarande het tijd om de andere kant van de toog eens te bekijken. Ze tapte haar laatste pint en stond de tapkraan af aan haar kleindochter. Voorgoed.

Pierre Anckaert Electric Band

Spilzucht Lange tijd heb ik het voor mezelf ontkend.

Mijn ogen ervoor gesloten. Maar nu kan ik er niet meer omheen. Ik heb een gat in mijn hand. Een fameus gat zelfs.

Dat komt namelijk zo. Van jongs af werd mij geleerd om te genieten. Van de goede dingen des levens, u kent dat wel.

Mams en paps sleurden ons mee naar theatervoorstellingen, leerden ons babi pangang, pasta en pesto eten, haalden boeken en kranten in en trakteerden ons ieder jaar op twee weken vakantie in de Zuid-Franse zon. Het was genieten troef ten huize Deckx. Dat alle leuke dingen doorgaans ook geld kosten, ben ik uiteraard pas later te weten gekomen. Edoch, het heeft me er tot nu toe niet van weerhouden om ervan te blijven genieten.

Soms met iets té volle teugen.

Laat me niet los in de stad of ik kom gegarandeerd terug met een stapel boeken, cd’s en kleren. Wanneer er vrienden op bezoek komen, is alleen de beste cava goed genoeg (“Martini Brut, iemand?”).

Op café verkies ik meestal een cocktail boven een pint (“Doe mij maar een caipirinha.”). En elk excuus is goed om uit eten te gaan (“Kom, laten we het weekend eens goed inzetten!”).

Diep in mezelf heb ik altijd geweten dat er ooit een einde moest komen aan mijn onbezonnen spilzucht. Dat het zo niet kon blijven duren, werd onlangs pijnlijk duidelijk. “Ik spaar elke maand 500 euro”, zei mijn vriend langs zijn neus weg toen we het idee bespraken om een gezamenlijke rekening te openen. – “Wablieft?!” Ik verslikte me bijna in mijn wijn. “Zoveel? Elke maand?” Als ik dat ook wilde doen, zou ik moeten besparen, zoveel was duidelijk. Ik zag mezelf al boterhammen met choco eten en spa bruis

12 — Oktober 2009

drinken op café. De schrik sloeg me om het hart.“Maar schat toch, sparen is helemaal niet zo moeilijk, hoor”, probeerde mijn vriend, de brave ziel, me nog gerust te stellen. Maar het was te laat. In mijn hoofd had zich al een scenario ontwikkeld waarin armoede en alcoholisme een hoofdrol speelden.

Hoog tijd dus om mezelf tot de orde te roepen. Al was het maar om geen al te mal figuur te slaan ten opzichte van mijn vriend. “Vanaf nu zet ik elke maand een vast bedrag opzij. Gedaan met enkel sparen wanneer het me goed uitkomt!”, nam ik mezelf ferm voor. Maar toen was de maand september daar. Mijn nieuwbakken spaarcentjes waren nog maar net van de rekening verdwenen of de jaarlijkse factuur van de autoverzekering viel in de brievenbus. Samen met een parkeerboete en nog een pak andere rekeningen. Ik kreeg het er Spaans benauwd van. “Hoe kan een mens dat allemaal betalen, én sparen, én ook nog een beetje leven?”, vroeg ik me vertwijfeld af. Het doemscenario in mijn hoofd nam nu buitenmaatse proporties aan. Er kwamen zelfs deurwaarders en schuldeisers in voor.

Gelukkig waren er de troostende woorden van mensen met meer levenservaring dan ik. “Panikeer toch niet zo. In deze tijd van het jaar konden wij vroeger ook nooit sparen, met alle rekeningen die dan binnenkomen. Da’s normaal.” Tja, als je ouders dat zeggen, zal het wel waar zijn.

“Wat niet wegneemt dat je misschien wel je uitgaven eens wat kritischer moet gaan bekijken. Allee, als je ooit een eigen huisje wil kopen dan toch.” Tja, als je ouders dat zeggen, aanvaard je dat. Zij kennen je tenslotte het beste. En ze weten hoe erg het is om een gat in je hand te hebben.

Jammer, maar het zal de Retienaren er niet van weerhouden om ‘De Sportwarande’ gewoon ‘Bij Amelieke’ te blijven noemen. Goeie gewoontes moet je niet veranderen. De Retiese bard Juul Kabas schreef een paar jaar geleden, naar aanleiding van 50 jaar Sportwarande en 80 jaar Amelie, volgend eerbetoon aan de kroeg en haar bazin:

‘Bij Amelie’ (door Juul Kabas) De fanfare speelt voor Amelie Waar we trots op zijn Wat zij presteert, dat kan een ander nie Ze doet dat nog zo fijn Meer dan 50 jaren een café Vlak bij de lindeboom Een legende dat ons dorpke hee 80 jaar, en nog zo schoon

Vergaderingen van een comité Die duren daar nie lang Omdat ook Amelie da liever hee De zaak kent zijne gang En loopt dat daar eens efkes uit de hand Wat ik begrijpen kan G’hebt genen tijd, maar zij wel het verstand Ze kent ook alleman

Bij Amelie, bij Amelie, bij Amelie, De Sportwarande in Retie Bij Amelie, bij Amelie, bij Amelie, Zit de fanfare “Harmonie” Bij Amelie, bij Amelie, bij Amelie, Hoort ge den jukebox nog van toen Bij Amelie, bij Amelie, bij Amelie, En terrere djing terrere boem

De maandag heeft ze heure vrijen dag Dan sluit ze wel de deur Als da na tachtig jaren nog nie mag En vijftig jaar labeur!

Ja hier en daar doet da nu wel wa zeer Nog veur wa kindergeld Tot dat misschien eens op ne keer De dagen zijn geteld

Neem een abonnement op

Suiker is gratis verkrijgbaar op 3.000 plaatsen in het arrondissement Turnhout. Je vindt het in horecazaken, bij bakkers en kappers, in wachtzalen van dokters en tandartsen, in sporten wellnesscentra, in stations, in bibliotheken en cultuurcentra. Je kunt er niet naast kijken. Of toch … want als je tegenslag hebt, is de stapel Suikers al weg voor je er passeert.

Geen nood, je kunt je abonneren! Voor het ronde bedrag van 20 euro krijg je Suiker een jaar lang (11 edities) in je brievenbus. Zo ben je zeker dat je je favoriete cultuurmagazine nooit zal missen.

Schrijf 20 euro over op rekeningnummer 068-8890662-57 van GCV Procart, Otterstraat 8 bus 2, 2300 Turnhout, en je krijgt de volgende 11 Suikers naar je toegestuurd. Vermeld duidelijk je naam en adres.

jazz All that

Amelie wil de andere kant van de toog eens zien

KASTERLEE - “Scherp, to the point en erg funky”. Dat is de omschrijving die de band rond pianist Pierre Anckaert meekrijgt. De Pierre Anckaert Electric Band speelt vooral muziek die swingt. Je zou het moderne jazz kunnen noemen, maar dan wel jazz die gekruid is met invloeden uit de Latijns-Amerikaanse wereld.

Pierre Anckaert (29) was een wonderkind. Hij was als zevenjarige al helemaal in de ban van de jazzimprovisaties van zijn pianoleraar Hans Lamal. Toch dreigde de muzikale carrière van Anckaert in het slop

te geraken toen hij na de middelbare school plots koos voor een universitaire opleiding in de rechten. Maar het kwam nog goed.

Na drie jaar rechten besloot Anckaert toch terug te keren naar zijn eerste liefde: de piano. Hij schreef zich in aan het conservatorium van Brussel en trok naar Cuba om een specialisatiecursus Afro-Cubaanse muziek te gaan volgen bij Julio Montorro.

Drie jaar geleden studeerde Pierre Anckaert met grote onderscheiding af in Brussel. Alls veelzijdig pianist die alle stijlen aankan, is hij een veelgevraagd muzikant.

David Schnitter: hardbop till you drop RIJKEVORSEL - Volgens het gezaghebbende jazztijdschrift All About Jazz is saxofonist David Schnitter een muzikant die door bijna iedereen is vergeten, maar die briljant is. Alleen pure pech weerhield Schnitter ervan een wereldster te zijn: hij was altijd en overal de juiste man op het verkeerde moment... Dat heb je nu eenmaal als je voortdurend vooruit bent op je tijd.

Schnitter (51) mag voor zijn eerste plaatopname in 1975 al direct samenspelen met zijn grote idool Sonny Stitt.

Datzelfde jaar vraagt Art Blakey hem voor zijn groep The Jazz Messengers, die op dat ogenblik 20 jaar bestaat. David Schnitter gaat graag op het aanbod in, maar helaas: The Jazz Messengers zijn zowat de laatste vaandeldragers van de

Met zijn Pierre Anckaert Trio behaalde hij in 2007 de eerste prijs op het prestigieuze Jazz Hoeilaart International Jazz Contest.

Twee keer won hij de SABAM-prijs voor beste uitvoering van een opgelegd werk. In Kasterlee komt Pierre Anckaert niet met zijn trio, maar met de vierkoppige Electric Band, met Pieter Vandergooten op drums, Andy Declerck op tenor- en sopraansax en Roman Korolik op gitaar.

Het concert vindt plaats op maandagavond 5 oktober in jazzclub Houtum Street in Kasterlee.

Een hapje eten voor aanvang van het concert kan, maar dan moet je wel even reserveren op 014 85 10 88.

hardbop, een jazzstijl die compleet in de verdrukking is geraakt. The Jazz Messengers treden maar zelden op en in 1981 verlaat David Schnitter de band. Dubbele pech: enkele jaren later begint -door toedoen van Dexter Gordon en Wynton Marsalis- de hardbop aan een revival en scheren The Jazz Messengers weer hoge topen... zonder David Schnitter. Die is ondertussen weer helemaal uit de schijnwerpers verdwenen. Hoewel: trouwe jazzkenners zijn hem natuurlijk niet vergeten en blijven zijn geniale spel prijzen.

In De Singer wordt David Schnitter bijgestaan door het Edgar Van Asselt Quartet. Het concert vindt plaats op 24 oktober. Aanvang om 20.30u. Kaarten kosten 12 euro. De Singer ligt in de Bavelstraat 35 in Rijkevorsel.

Flat Earth Society geeft antwoord RIJKEVORSEL - ‘Answer songs’, antwoordliedjes dus, zijn een begrip uit de eerste helft van de vorige eeuw. Ook met de hiphop in de jaren tachtig doken de ‘answer songs’ weer even op. En de samples die tegenwoordig vaak gebruikt worden in de popmuziek zijn in feite ook maar een verlengstuk van wat de antwoordliedjes waren.

‘Answer songs’ vormen een antwoord op een bestaande song, op muzikaal en/of tekstueel vlak. Flat Earth Society maakte een longlist van nummers die om de ene of andere reden vatbaar zijn voor een antwoord, selecteerde daar twaalf nummers uit en zette dan enkele muzikanten aan het werk om die liedjes van antwoord te dienen.

Op 28 oktober speelt Flat Earth Society een try-outconcert voor dit nieuwe project,

Dixie Express

HOOGSTRATEN - Meer dan dertig jaar geleden werd in Amersfoort Dixie Express opgericht. Naar goeie dixietraditie bestaat de band uit zeven personen. Het repertoire kan het best omschreven worden als ‘stijlvolle, ongedwongen jazz’. Tijdens een galaconcert in 1995, bijgewoond door 500 fans, werd de eerste cd gepresenteerd: ‘Just for friends’. Dixie Express trad regelmatig op in Nederland, Duitsland, België en Tsjechië en drie jaar op rij werd de band gevraagd om de Andalucian Dutch Open golfkampioenschappen op te luisteren in Marbella.

Speciaal voor de Marckriver Jazzclub grijpen de muzikanten terug naar het repertoire uit de vroege jaren van het orkest. Dat betekent dat traditionals en evergreens uit New Orleans veel aandacht zullen krijgen.

Het concert vindt plaats op maandag 12 oktober, om 20u stipt, in de Marckriver jazzclub, die haar thuisbasis heeft in zaal Sint-Cecilia in de Gelmelstraat in Hoogstraten, 50 meter van de kerk. Kaarten voor niet-clubleden kosten 7 euro.

waarvan ook een cd zal uitkomen. Het muzikale feestje begint om 20u. Kaarten kosten 10 euro. Place to be is Zaal De Singer, Bavelstraat 35 in Rijkevorsel.

Brussels Jazz Orchestra en véle anderen TURNHOUT - Mag het iets meer zijn? Het Brussels Jazz Orchestra wijkt af van het betreden pad en bundelt de krachten met maar liefst drie volwaardige koren: het Vlaams Radio Koor, Capella di Voce en Camerata Aetas Nova. Samen zullen ze het Requiem van Nils Lindberg uitvoeren.

Laten we wel wezen: we praten hier over zestien muzikanten, zeventig zangers en drie solisten. Dirigent Kurt Bikkembergs krijgt de weinig benijdenswaardige taak om dat in goede banen te leiden. Het stuk werd nog nooit opgevoerd in België, en al helemaal niet op zo’n grote schaal.

Kaarten kosten 22 euro. Het Requiem wordt uitgevoerd op vrijdag 30 oktober om 20.15u in de schouwburg van de Warande in Turnhout.

Suiker — 13

“

PhonoLabs haalt buitenlandse club dj’s naar de Kempen

Mish Mashdj’s zijn er ondertussen wel genoeg

GEEL – Op zaterdag 26 september vond het (voorlopig) laatste feestje in de recente PhonoLabs-reeks plaats, maar organisatoren Kim Eyckmans (26) en John Swinnen (27) koesteren al grotere plannen: “Misschien is er in de Kempen wel ruimte voor een miniLaundry Day.” Bart Peeters mag met zijn ironische ode aan de hedendaagse dj-cultus (“Leve de deejays”) dan al de draak steken met de hype rond mega-dj’s als Tiësto en Armin, feit is wel dat de dancemuziek als nooit tevoren in de lift zit. Of dacht u misschien dat de mannen van Kraftwerk per toeval op de affiche van Pukkelpop beland waren?

“Elektronische muziek bereikt tegenwoordig inderdaad een veel groter publiek dan pakweg tien jaar geleden. Toen stonden we bij wijze van spreken met amper vijftig man te dansen in de Boiler Room op Pukkelpop, terwijl daar vandaag eerder zo’n vijfhonderd op elkaar gepropt staat”, beaamt Kim Eyckmans. Samen met zijn kompaan John Swinnen is hij een van de drijvende krachten achter PhonoLabs, dat het afgelopen jaar met succes dancefeestjes organiseerde in Jeugdcentrum Spin in Dessel.

Kim: “Zoals dat vaak gaat, zijn we daar eerder toevallig terechtgekomen. Jeugdcen-

14 — Oktober 2009

”

trum Spin organiseerde een dj-wedstrijd, en een van mijn kameraden nam daaraan deel. Wij dus daarnaartoe. In eerste instantie zijn we het jeugdhuis gewoon voorbijgereden. Ah ja, want wij verkeerden in de veronderstelling dat het nog steeds dat kleine, oude… tja, hoe zal ik het zeggen… ­– Barakje was?

Kim: “Zoiets, ja. (lacht) Pas toen we op onze passen terugkeerden, kregen we in de gaten dat het jeugdcafé van weleer een heuse opfrisbeurt gekregen had. Die industriële, ‘clubby’ look stond ons wel aan. Het leek ons de gedroomde locatie om een deftig clubfeestje te organiseren.” ­– En daar hadden jullie al enige ervaring in.

Kim: “Klopt. Wij organiseerden ons eerste technofeestje al in 2003. In Jeugdhuis De Bogaard in Geel. Ach, je weet hoe dat gaat, hé. Je experimenteert zelf wat met plaatjes draaien en voor je het weet, wordt je gevraagd om samen met enkele collegadj’s een feestje op poten te zetten. Het jaar daarop neem je al de volledige organisatie voor je rekening. En daarna…

John: “Begint het te kriebelen om helemaal solo iets te organiseren. Ik herinner me onze allereerste fuif nog goed. We hebben toen eigenlijk best wel grote risico’s genomen. Ten eerste vond het feestje plaats in zaal Dennenoord in Eindhout. Daar was nog nooit eerder een technofuif doorgegaan.

En ten tweede hadden we een Canadese dj geboekt die hier compleet onbekend was.

Kortom: het mag een wonder heten dat daar toch nog vijfhonderd mensen naartoe

gekomen zijn. Nu we wat ouder en wijzer geworden zijn, berekenen we de financiële risico’s gelukkig iets beter.” (lacht) Kim: “Maar het was wél een succes. Al hebben we vlak daarna wel een tijdje op non-actief gestaan, want in Eindhout werd plots het sluitingsuur op 3u vastgelegd.

Toen was het even uit met de pret.”

John: “We hebben dan maar een sabbatjaar ingelast. Althans wat de grotere feestjes betreft. We bleven wel maandelijks een “Elektronicafé” organiseren met lokale dj’s, in de Falstaff in Geel. Tot we dan in De Spin terechtkwamen, en de goesting meteen weer daar was om een nieuw concept op poten te zetten.”

Zweedse schone ­ Jullie pakten het nieuwe PhonoLabs-con– cept meteen groots aan, met niemand minder dan de Zweedse schone Ida Engberg op de affiche van de eerste editie.

Kim: “Het was dan ook van meet af aan de bedoeling om onszelf te onderscheiden van de rest, in de zin dat we vooral nieuwe namen wilden programmeren: dj’s die bij insiders misschien wel een belletje doen rinkelen, maar bij het grote publiek relatief onbekend zijn. Ida Engberg paste in dat plaatje. Toen we haar boekten, kende niemand haar.” ­– Van een perfecte timing gesproken!

Kim: “Inderdaad, daarmee hebben we echt geluk gehad. Een maand nadat we haar geboekt hadden, brak ze internationaal door en werd haar hit “Disco volante” plots elke

dag op Studio Brussel gedraaid. Dat kwam voor ons natuurlijk héél goed uit. De tickets voor de eerste editie van PhonoLabs waren in een mum van tijd de deur uit.” ­– Was de opkomst bij de daaropvolgende edities even groot?

John: “Na Ida Engberg hebben we voor wat minder bekende dj’s gekozen. Funk D’Void, Kiko, Lucca en Claudia Castel trokken niet zoveel volk als Ida, maar dat is normaal. We compenseerden dat door die internationale namen te omringen met namen uit eigen land, zoals Prinz of Smos & Baby Bee.” Kim: “We hebben wel gemerkt dat bepaalde mensen die voor de eerste editie met Ida Engberg van ver kwamen, toch zijn blijven terugkomen. Da’s natuurlijk wel leuk. Ach, we zijn daar ook niet naïef in. De muziek die wij programmeren, spreekt nu eenmaal een beperkt publiek aan.” ­– Welk publiek dan precies?

Kim: “De ietwat oudere liefhebber van elektronische muziek. Mensen zoals wijzelf, die al een tiental jaren uitgaan in het clubcircuit en daardoor een specifieke smaak ontwikkeld hebben voor kwaliteitsvolle, niet-commerciële dancemuziek. “Rustig” is misschien een slecht gekozen woord om elektronische muziek te bestempelen, maar het gaat er op onze feestjes toch minder heftig aan toe dan op de bekende massa-evenementen als Tomorrowland en Laundry Day.” John: “Waar je trouwens steeds weer dezelfde ‘Mish Mash-dj’s’ hoort spelen. Dat stoort mij eerlijk gezegd wel een beetje.

Al die dj’s die gehypet worden door Studio Brussel… Er zit toch veel kaf tussen het koren, hoor. Présence is soms belangrijker dan de muziek. Dan staan ze daar met een pet op hun kop, zo’n nerdbril op hun neus en een marcelleke aan, met hun laptops te draaien. Die laptops, da’s allemaal goed en wel -ik gebruik ze zelf ook om te mixenmaar ik betwijfel of die mannen ook met vinyl kunnen draaien. Neen, ik vind dat geen goede evolutie.”

Silver beast ­ Over evolutie gesproken: hoe is jullie – eigen smaak door de jaren heen geëvolueerd?

Kim: “In het begin was ik vooral veel bezig met techno. De eerste cd die ik kocht toen ik twaalf jaar was, was er eentje van The Prodigy. De liefde voor de dancemuziek is nooit meer overgegaan. Ik volg de scene nog steeds. Al ben ik wel wat rustiger geworden: de grote festivals afschuimen hoeft niet zo nodig meer.”

John: “Ik heb dat ook wel. Pukkelpop, Laundry Day, Tomorrowland… het zijn plezante feestjes, maar ze zijn toch heel groot aan het worden. Neen, dan liever een kleinschaliger feestje met goeie dj’s -en dat hoeven niet de bekendsten te zijn.”

Kim: “Inderdaad: een goed feestje slaan we niet over. Zó oud voelen we ons nu ook nog niet.” (lacht) John: “Zo heb ik me onlangs nog rot geamuseerd in Petrol, waar Jesse Rose kwam draaien. Bangelijke set. En blijkbaar ben ik fameus uit de bol gegaan op zijn muziek, want toen we achteraf met hem een praatje gingen maken zei hij: “I remember you. The silver beast on the second row!”

Kim: “En zo was jouw nieuwe bijnaam een feit.” (lacht) ­– Eind september vond de allerlaatste editie van PhonoLabs in de Spin plaats. Waarom stoppen jullie ermee?

Kim: “De voornaamste reden om er voorlopig even mee op te houden is de enorme hoeveelheid tijd en energie die in de voorbe-

reidingen kruipt, en dan vooral in de promotie. Wil je volk lokken, dan ben je verplicht om elk weekend te gaan flyeren op allerlei fuiven en evenementen. Zeker als je, zoals wij, met z’n vieren de boer op moeten gaan, weegt dat op de duur toch zwaar door. Wij hebben geen promoteam van twintig man, hé. We doen het allemaal zelf.”

John: “Bovendien is de concurrentie vrij groot. Als je in een klein gebied als de Kempen iets organiseert, is de kans groot dat jouw evenement samenvalt met een ander.

Dat bezorgt nog eens extra druk op de ketel.” ­– Wat me opviel in jullie programmatie was het grote aantal vrouwelijke dj’s. Is er een verschil met mannen?

Kim: “Wel, we zijn daar aangenaam door verrast. De vrouwen moeten helemaal niet onderdoen voor de mannen. Vroeger had je enkel op internationaal vlak af en toe een vrouw die doorbrak, zoals Monica Cruz. Nu zie je ook lokaal steeds meer vrouwelijke dj’s opduiken.” ­– Wat met de algemene veronderstelling

dat vrouwen nu eenmaal makkelijker aan de bak komen in de dj-scene, net omdat de spoeling zo dun is?

Kim: “Tja, die moet ik wel bijtreden. Dat is gewoon zo. Het gerucht heeft bijvoorbeeld lang de ronde gedaan dat de doorbraaksingle van Ida Engberg in feite volledig geproducet zou zijn door haar vriend, ook een dj. Maar goed, dat soort kwakkels gaat al gauw een eigen leven leiden. Als vrouw val je nu eenmaal makkelijker op. Maar dat hoeft mijns inziens geen afbreuk te doen aan de kwaliteit die vrouwen afleveren. Op onze feestjes heb ik er alleszins nog niet één slecht weten draaien.” ­– Smeden jullie intussen al nieuwe plannen?

Kim: “Toch wel, maar die zijn nog lang niet concreet. We denken eraan om de krachten te bundelen met andere gelijkaardige verenigingen, zoals vzw JOM Meerhout, Technomite uit Westerlo, en nog enkele andere.

Binnenkort steken we de koppen bij elkaar om van gedachten te wisselen over een iets grootschaliger evenement. Geen massaevenement uiteraard. Eerder een soort kleine Laundry Day in de Kempen.”

John: “Op korte termijn organiseren we trouwens ook nog een eightiesavond in De Firma in Geel. We focussen op de betere dansmuziek uit de jaren 80: een beetje new wave, italodisco en alternatieve clubtunes.

Dat vindt plaats op vrijdag 11 december.” ­– We zetten het in de agenda!

Tekst: Floor Deckx Foto’s: Bart Van der Moeren

Suiker — 15

Stijn Janssen

Kort

Asjemenou! De negende editie van

Brass-Aux-Saxes is wereldkampioen … blazen

‘Coach’ Wim De Groof:

“We hebben de Mont

Ventoux beklommen!”

Less is more Als je de graad van civilisatie wenst te kennen van een plaatselijke rurale gemeenschap in de Kempen, dan kan je daarvoor terecht bij het gilde der sociologen en antropologen. Zij zullen je geheid een deskundige uitleg verschaffen, doorspekt met termen als ‘industriële transformatie’, ‘organische groei’ of ‘premodernistische productiewijze’.

Het kan echter zoveel eenvoudiger: je stapt gewoon bij de eerste de beste bakker van het gehucht binnen. De graad van ontwikkeling van het desbetreffende Kempense dorp is dan eenvoudig af te leiden uit het assortiment koffiekoeken. De enige regel die je moet hanteren is: ‘hoe groter de koffiekoek, hoe verpieterd (bijna hadden we achterlijk geschreven) het dorp’. Deze regel kent nog een aantal afleidingen zoals: ‘hoe dikker de vulling, hoe primitiever de gemeenschap’ of ‘hoe gevarieerder de ingrediënten, des te geslotener de negorij’.

We geven je bij deze een eenvoudig referentiekader dat handig is bij het bepalen van de afstand die je nog rest tussen het dorp waar je gestrand bent en de stad waarnaar je je begeeft: Bemerk je tussen het aanbod: • Een rechthoekige koffiekoek met rozijnen met een lengte van 20 cm of een rond exemplaar met een gelijkaardige diameter, dan bevind je je op minstens 20 km van een bij nacht verlicht stadscentrum. Check je benzinemeter!

• Een vierkante koffiekoek met een chocoladebovenlaag en gevuld met een puddingmassa van ongeveer vijf centimeter dikte, dan bevindt de eerstvolgende richtingaanduiding naar een verharde gewestweg zich nog op 40 km. Kijk je bandenspanning na!

• Een driehoekige koffiekoek in de vorm van een enveloppe gevuld met een bokaal appelcompote en versierd met suikerkristallen met een diameter van 2 cm, dan is het nog minstens een uur rijden tot je opnieuw ontvangst hebt op je gsmtoestel. Bind je hartslagmeter om!

• Een koffiekoek bestaande uit twee abrikozenhelften, ondergedompeld in een

16 — Oktober 2009

puddingmassa vermengd met kriekengelei, dan is het nog minstens 100 km rijden voor de eerste Illykoffiebar. Bel je notaris op.

Bijkomende informatie kan je verder afleiden uit de persoon die de bakkerij uitbaat: • Word je bediend door een vrouw met een leeftijd tussen 16 en 18 jaar, wier bovenste rij blouseknopen niet geknoopt zijn, let dan op dat je bij het naar buiten gaan niet struikelt over een colonne kruipende luiers.

• Verschijnt een vrouw met een leeftijd tussen 55 en 85 jaar in de winkelruimte, gekleed in een blauwe voorschoot en vergezeld van een pekineesachtige hond met symptomen van suikervergiftiging (uitpuilende buik, gestoord zicht), antwoord dan “Neen, dank je” op haar reeks vragen.

• Komt (na tien minuten) een man opdagen met een leeftijd tussen 80 en 100 jaar, op grijze pantoffels en met verfspatten op de handen, keer dan onmiddellijk op je stappen terug.

In stad A stapten we onlangs het atelier binnen van patissier Carolus B. Onze zachtlederen H. Bossschoenen deden het eikenhouten parket lichtjes kraken. “Bonjour monsieur”, zo begroette de dienster ons. Zij was gekleed in een zwart strakke blouse en paarse rok. Uit de muur klonk een cantate van de heer J.S. Bach. Naast de crèmes brûlées, de javanais, de misèrables -alle perfect geëtaleerd op zilveren schotels- merkten we een rieten mand op met daarin enkele opeengestapelde broden: “Dertien granen - treize céréales”, zo luidde het opschrift. “Mogen we mevrouw Carolus B. even spreken?”, vroegen we nadat we gemerkt hadden dat op de toonbank een bordje stond met: ‘U kan me steeds in het atelier vinden’, getekend Adele B. Even later verscheen de vrouw van de patissier met een schijnbaar achteloos aangebrachte bloemveeg op de mouw. “Kan ik u helpen, mijnheer?” “Jazeker”, antwoordden we.

“Kunt u ons zeggen welke dertien granen dit brood bevat, mevrouw?”

Ja, met ons kunt ge lachen.

WESTERLO - Fanfare Brass-AuxSaxes uit Westerlo is in Nederland zowaar wereldkampioen geworden in de ‘1ste divisie fanfareorkesten’.

De wedstrijd in Kerkrade is de meest prestigieuze, internationale wedstrijd voor blaasorkesten en wordt wereldwijd beschouwd als de ‘Olympische Spelen voor de Blaasmuziek’.

Het orkest mag de wereldtitel nu 4 jaar lang in het vaandel dragen.

– Moeten dirigent en orkestleden nu tijdens de concerten ook een regenboogtrui dragen? We vroegen het aan coach, ploegleider en pr-man Wim De Groof .

Wim De Groof (lacht): Nee, het gaat zuiver en alleen om de eer. We hebben enkel een wimpel en een vlag mee naar huis gekregen. We gaan ons ook niet anders kleden voor een concert. Je kan deze prestatie vergelijken met het winnen van een Koningin Elisabethwedstrijd, maar dan voor een fanfareorkest. Over vier jaar wordt het concours opnieuw georganiseerd.

Waarschijnlijk doen we dan opnieuw mee om onze titel te verdedigen. We kunnen dus niet op onze lauweren blijven rusten.

– Deze titel is waarschijnlijk ook het resultaat van een doorgedreven training.

Ja, absoluut. Als voorbereiding hebben we deelgenomen aan een aantal kleinere wedstrijden. Maar het betekent ook vooral heel intensief repeteren, de laatste weken zelfs elke dag. Je kan zeggen dat we de Mont Ventoux hebben beklommen, maar dan muzikaal.

– Je moet dan ook kunnen rekenen op een bijzonder gemotiveerde ploeg.

We zijn een regio-orkest, wat betekent dat de fanfare bestaat uit muzikanten uit de provincies Antwerpen, Limburg

en Vlaams-Brabant. Er zit zelfs een verdwaalde West-Vlaming uit Geel bij. Ze komen bij ons terecht om aan dergelijke wedstrijden te kunnen deelnemen. Het zijn muzikanten die op zoek zijn naar een extra uitdaging. We nemen ook vaak deel aan internationale concoursen, maken nogal wat concertreizen in het buitenland en treden op met internationale virtuozen. We willen gepassioneerde muzikanten dat extra aanbieden. Het orkest telt wel een aantal professionele muzikanten, maar 85 % is nog amateur.

Om in wielertermen te blijven: je hebt koersen rond de kerktoren en wereldkampioenschappen. Wij zitten op de wereldkampioenschappen. Voor elk wat wils.

– Moet je ‘ploeg’ ook geselecteerd worden voor dergelijke wedstrijden?

Zeker: die selectie gebeurt door een internationale jury op basis van de kwaliteit en het niveau van het orkest. Tijdens onze vorige twee deelnames waren we al eens vijfde en derde geëindigd. Op basis daarvan kon men moeilijk onze selectie weigeren.

– Wordt het orkest nu vaker voor concerten gevraagd?

De wereldtitel heeft zeker een positieve invloed op het aantal concerten dat we gaan spelen. Ook voor sponsoring en subsidies is het zeer interessant. Het stelt ons in staat nog professioneler te gaan werken.

– Je bent met je ploeg nog niet uitgenodigd op het paleis?

Ik wacht nog op een telefoontje van het hof.

– Nog veel succes. En hopelijk blijft u gespaard van de vloek van de regenboogtrui.

Tekst: Stijn Janssen

De tuin der lusten ARENDONK, BERGEIJK - De afdeling ‘monumentale kunst’ van de Academie van Arendonk is aan de slag in het voormalige Ploeggebouw in Bergeijk. De studenten werken er aan een tentoonstelling rond het thema ‘De tuin der lusten’, dat naar het drieluik van Hiëronymus Bosch verwijst. Bedoeling is te leren een expositie op te bouwen en om te gaan met de ruimte, de lichtinval, de mogelijkheden en de beperkingen van het gebouw. De werkperiode loopt nog tot 9 oktober. Een dag later wordt de tentoonstelling geopend. De expo loopt tot 1 november.

Rimboe Rock GROBBENDONK - De scouts van Grobbendonk organiseren voor de 17de keer Rimboe Rock. Het sympathieke minifestivalletje vindt plaats op 10 oktober.

Vintage 79, Blackjack en Coco Spirit spelen ten dans, en nadien houdt dj Dixie de gezelligheid erin. Diezelfde avond geeft de Grobbendonkse jazz- en bluesband Strange Fruit het beste van zichzelf in ‘Het Cafeeke’. Kaarten aan de kassa kosten 8 euro. Het feestje begint om 16.30u.

Hulshoutdag HULSHOUT - Als je je ooit hebt afgevraagd wat Hulshout zoal te bieden heeft, krijg je op zaterdag 3 oktober een unieke kans om dat te weten te komen.

Die dag is in Hulshout immers uitgeroepen tot ‘Hulshoutdag’. De gemeente en de gemeentelijke diensten laten zich van hun beste kant zien. De pompiers rukken uit, de politie laat de sirenes loeien, het containerpark en de werkhal kunnen worden bezocht, verenigingen stellen zich voor en toekomstplannen worden uit de doeken gedaan. Allemaal leuk en aardig voor de inwoners van Hulshout, denk je dan. Maar er is meer.

Literatuur, bijvoorbeeld. En pannenkoeken met ijs. En om daarvan te houden, moet je niet per se van Hulshout zijn.

Het foute concert

OLEN - Fanfares kunnen het soms bont maken. De Koninklijke Fanfare De Vrede uit Olen weet daar alles van. Op zaterdagavond 3 oktober gaat de plaatselijke fanfare met voorbedachten rade flink uit de bocht in theaterzaal Het Vierde Oor, in het domein Teunenberg. Ze laten melodieën op je los die niet meteen bedoeld zijn om door een fanfare te worden gespeeld, om het nog zacht uit te drukken.

Dirigent/volksmenner is Koen Van Hove.

Ambiance in de keet! Tickets kosten 7 euro.

Gitte Tilburgs:

“Hier wonen de laatste Belgen” BAARLE HERTOG/NASSAU - In de enclave Baarle-Hertog en Baarle-Nassau -al even bekend en berucht als zijn Armeense zusterenclave Nagorno-Karabach- vindt tijdens het weekeinde van 17 en 18 oktober de negende editie plaats van het cultuurevenement ‘Grensincidenten’. “Vlaanderen en Nederland die mekaar ontmoeten in taal en muziek”, zo klinkt het officieel.

“We bieden een pittig programma aan dat de discussies tussen Vlaanderen en Nederland niet schuwt”, zegt Gitte - what’s in a name - Tilburgs, cultuurbeleidscoördinatrice van de Vlaamse gemeente Baarle-Hertog.

Zelf zijn we onmiddellijk voorstander van een anschluss tussen Vlaanderen en Nederland. “Holland: zijn winden, zijn fla en pinda”, maar wel op voorwaarde dat het schijterige oranje tegen het WK van 2010 bij wet verboden wordt (en bij uitbreiding meteen ook maar die Zuid-Afrikaanse toeter ‘vuvuzela’).

Gitte Tilburgs, al zes jaar samen met haar Nederlandse collega’s uit Noord-Brabant organisator van ‘Grensincidenten,’ plaatst bij die samensmelting wat nuwaanses.

“In Baarle zouden ze zich met hand en tand tegen een samengaan verzetten”, zegt Gitte kordaat. “Deze enclave is uniek in de wereld en dat wil men hier absoluut zo houden Nergens loopt de grens zo onvoorspelbaar kriskras door een dorp. Elders in Europa vind je nog wel enclaves maar hier heb je er niet minder dan 30 in totaal. In het verleden zijn er pogingen gedaan om Hertog en Nassau te doen aansluiten bij andere gemeenten. Ze hebben hard tegen die fusies gevochten. Juist omwille van die gehechtheid zeggen we vaak dat hier nog de laatste echte Belgen wonen.”

– Grensincidenten mikt vooral op cultuur.

We leven nog steeds met het cliché dat Vlamingen de cultuurbarbaren zijn en Nederlanders de beschaafden.

Dat klopt zeker niet, integendeel zelfs. In Vlaanderen wordt cultuurbeleving veel sterker gestimuleerd. Aan de gemeentebesturen wordt hier opgedragen om ‘cultuurbeleid’ als een kerntaak op te nemen.

In Nederland is er op gemeentelijk vlak zelfs geen sprake van een cultuurbeleid.

Die materie is daar in handen van de pro-

vincie of het van ‘het rijk’. In Vlaanderen heeft elke dorp ook nog zijn eigen bibliotheek, terwijl die in Nederland veel meer gecentraliseerd zijn. Het zal je ook verbazen, maar Vlamingen zijn veel meer dan Nederlanders bezig met taal. Ze koesteren hun taal veel sterker en hebben veel minder te kampen met Engelse invloeden. Allicht ook omdat ze er in het verleden harder voor hebben moeten vechten.

Cultuur is in Nederland ook veel duurder en wordt niet zo zwaar gesubsidieerd als bij ons.

– Ha, daarom komen Nederlanders sneller naar Turnhout afgezakt dan omgekeerd, Turnhoutenaars naar Tilburg?

Ik hoor dat wel zeggen, maar ik kan dat niet staven met cijfers. Ik verneem wel van Staf Pelckmans, directeur van de Warande, dat veel Nederlanders naar de Warande afzakken juist omdat in Vlaanderen cultuur veel goedkoper is. Ook de kunstacademies in de grensstreken zijn erg in trek bij Nederlanders. Hier kan je spotgoedkoop een opleiding volgen; in Nederland is dat peperduur. Maar anderzijds besteden de Nederlanders ook veel geld aan cultuur. Hun lidgeld voor de bib in Baarle betalen ze zonder morren.

– ‘Grensincidenten’ is wel een provocerende naam voor een evenement in de grensregio.

We willen zeker een pittig programma aanbieden. Zo organiseren we t.g.v. ‘Grensincidenten’ traditioneel op zondag een debat over taal tussen Nederlanders en Vlamingen. We kiezen onze sprekers bewust zo uit dat ze garant staan voor een geanimeerde discussie. In het verleden zorgde het spre-

ken van dialecten of het gebruik van een tussentaal voor hevige reacties. Vandaag is de ondertiteling van tv-programma’s een heet onderwerp. Aan beide kanten van de grens is dat een grote bron van ergernis.

Zeker ook het feit dat op de Vlaamse zenders zelfs eigen streekdialecten ondertiteld worden.

Ook voor het muzikale luik van het programma zijn we afgestapt van de traditionele programmatie van een bekende groep uit Nederland en daartegenover een naam uit Vlaanderen. We werken nu samen met Nekka en die hebben voor ons een ‘Kleinkunst Cup georganiseerd’. Drie Vlaamse en drie Nederlandse artiesten gaan ervoor strijden. Ze worden door een en dezelfde band begeleid. Het gaat om veelal jonge mensen. We willen hiermee een kweekvijver creëren voor nieuw talent.

– Tot slot: zeker weten dat er met jouw naam geen Nederlands bloed in je aderen stroomt? (lacht) Ik heb mijn stamboom nog niet uitgezocht. Allicht ergens in een zoveelste geslacht zal er mogelijk wel Nederlandse bloedverwantschap zijn. Maar Van Tilburg is in de grensregio een veel voorkomende naam in allerlei variaties.

Grensincidenten • 17 oktober om 20 u in landgoed Schaluinen: de eerste Kleinkunst Cup met zes jonge talenten uit Vlaanderen en Nederland, begeleid door begeleidingsband Transpiradansa, onder leiding van Wouter Vandenabeele. Deelnemers aan deze eerste Kleinkunst Cup zijn: Mathieu en Guillaume, Fosco, Renee Van Bavel, Huibert Wilschut, Ambacht en @Libidum • 18 oktober om 10 u in cc Baarle: debat over ‘Einde van de standaardtaal’ met onder meer auteur Wim Daniëls, hoogleraar taalkunde, Joop van der Horst en Annie ‘Hier spreek men Nederlands’ Van Avermaet.

Reserveren is verplicht.

Meer info: www.grensincidenten.be, tel 014 69 93 26.

Suiker — 17

popconcerten vlak over de grens

BE N T

U

OVER DE SCHREEF HIER

The Bootleg Beatles Agenda

TILBURG - Al bijna dertig jaar doen ze hun stinkende best om helemaal hetzelfde te klinken en er tot in de kleinste details uit te zien als The Beatles, en The Bootleg Beatles slagen daar bijzonder goed in.

Vergis je niet: The Bootleg Beatles zijn niet zomaar een coverbandje. Er zijn, verspreid over de aardkloot, wellicht honderden groepjes die The Beatles coveren, maar, en dit is de naakte waarheid: er is er niet één zoals The Bootleg Beatles.

The Bootleg Beatles kunnen omschreven worden als de enige officiële covergroep van The Beatles. Ze kunnen rekenen op de goedkeuring van Paul McCartney en Ringo Starr en van de hele Beatlesmachinerie die achter de Fab Four steekt. The Bootleg Beatles mogen zelfs het ‘gecopyrighte’ logo van de echte Beatles gebruiken. En begin dit jaar kregen ze ook de toelating van Apple om, exact veertig jaar nadat The Beatles er een concert gaven, op het dak van de platenmaatschappij op te treden. (Net zoals veertig jaar geleden kon de politie er niet mee lachen, en werd het concert afgebroken).

In een spectaculaire, twee uur durende multimediashow komen alle Beatles-hits voorbij. Gebruikmakend van filmmateriaal

uit de ‘With a little help from’-periode en hun gebruikelijke brass- en strijkensemble passeert de geschiedenis van The Beatles, vanaf de beginperiode in Liverpool’s Cavern Club, via Sgt Pepper, tot aan de split in 1970.

Gebeten door de Beatlemanie? In de ban van het geremasterde werk van the Fab Four dat pas is uitgebracht? Of gewoon zin in een avondje ol’ time rock-’n-roll? Op woensdag 21 oktober concerteren The Bootleg Beatles in Zaal 013 in Tilburg. Kaarten kosten 22,50 euro.

Jasper Erkens Nouvelle Vague

EINDHOVEN - Nouvelle Vague heeft zowat in alle talen, behalve het Nederlands, een betekenis. In het Frans verwijst het naar een filmstijl die in 1959 met ‘ A bout de souffle’ ontstond. In het Duits en het Engels (Neue Welle en newwave) slaat het op de muziekstijl die in de jaren tachtig razend populair was. In Brazilië verstaat men onder bossanova weer een heel ander en ouder soort muziek.

Juist omwille van die verschillende betekenissen van het woord heeft Nouvelle Vague zichzelf Nouvelle Vague genoemd.

“We komen uit Frankrijk en we vinden een Franse naam gepast. Daarbij komt dat we newwavesongs coveren en er een ZuidAmerikaans tintje aan geven. Onze naam kon dus niet beter gekozen zijn.”

Nouvelle Vague vond een gat in de markt. Want wat blijkt? Die kille, vaak emotieloze newwavesongs lenen zich uitstekend om overgoten te worden met een zwoele, exotische saus. Weinig opbeurende teksten zoals ‘Love will tear us apart’ (Joy Division), ‘Dancing with myself’ (Billy Idol), ‘This is not a lovesong’ (P.I.L.), ‘Road to nowhere’ (Talking Heads) of ‘Killing moon’ (Echo and the Bunnymen) klinken plots

heel anders als ze gepaard gaan met vrolijke, hartverwarmende deuntjes.

Nouvelle Vague bestaat nog maar dik vijf jaar, maar werd met deze aanpak wereldberoemd. Zopas brachten ze hun derde cd uit en daar staat zowaar een Belgische cover op: ‘Ça plane pour moi’ van Plastic Bertrand bestaat nu ook in bossanova-uitvoering.

Nouvelle Vague is niet alleen leuk om naar te luisteren, maar ook leuk om naar te kijken. De aanwezigheid van een aantal bevallige frontzangeressen heeft daar zeker mee te maken. Op zaterdag 17 oktober staat het gezelschap in de Effenaar in Eindhoven. Kaarten kosten 18,50 euro.

Das Pop en The Hickey Underworld BREDA, EINDHOVEN - Leopold II had er 150 jaar geleden al veel goesting voor, maar zijn plannen om Nederland binnen te vallen, werden nooit uitgevoerd. Van uitstel is geen afstel gekomen. Wat je met een geweer en een stel kanonnen niet voor mekaar krijgt, lukt wel met een drumstel en wat gitaren. De Belgische bands Das Pop en The Hickey Underworld beginnen waar Leopold stopte: bij de verovering van Nederland. Op zondag 4 oktober spelen ze in de Effenaar in Eindhoven, op donderdag 15 oktober staan ze in het Chassé Theater in Breda. Kaarten kosten 15 euro, zowel in Eindhoven als in Breda.

The Hickey Underworld stoomde in één ruk van ‘alweer een nieuw beloftevol bandje’ naar ‘wereldberoemd in België’, toen het in 2006 de Humo’s Rock Rally won.

Het Antwerpse viertal is een liveband pur sang. Optreden vinden ze belangrijker dan platen maken. Het debuutalbum van de groep liet tot dit jaar op zich wachten. De concerten gingen immers voor, want The Hickey Underworld wilde eerst zijn sound helemaal juist hebben alvorens die voor de eeuwigheid vast te leggen op cd. The Hickey Underworld staat voor puur rockgeweld en heeft een heel eigen sound: snoeihard, maar toch altijd melodieus.

Das Pop bestaat al vijftien jaar. Time flies when you’re having fun. In het begin

18 — Oktober 2009

heette de groep ‘Things to come’, maar toen Tom Kestens zich bij de groep voegde, herdoopte het gezelschap zich tot Das Pop. Net als The Hickey Underworld is Das Pop een ex-winnaar van Humo’s Rock Rally. Dat gebeurde in 1998. De opmars ging

snel voor het Britpopachtige Das Pop. Nadat de band in eigen beheer ‘A different beat’ uitbracht, nam platenmaatschappij PIAS de groep onder de arm. Met producer Phil Vinall, die eerder al werkte met Mark Knopfler en Placebo, werd de full-

cd ‘I love’ opgenomen, waaruit de singles ‘The one’, ‘The love program’ en ‘Forever’ werden getrokken. Tournees door Duitsland, Nederland en Spanje waren het gevolg.

In 2003 verscheen het album ‘The human thing’. Toetsenist Tom Kestens werkte er nog aan mee, maar verliet Das Pop na de opnames om met zijn eigen project, Lalalover, te kunnen beginnen. Ook gitarist Lieven Moors hield het voor bekeken.

Maar Das Pop ging op cruisesnelheid door.

De singles ‘You’, ‘Telephone love’ en ‘Turn’ kregen veel airplay.

Sinds 2005 is het wat stiller rond Das Pop, al werd vorig jaar nog wel een minialbum uitgebracht met de single ‘Fool for love’ en enkele remixes van oudere nummers. En Das Pop werd ook uitgenodigd om op Glastonbury te spelen: met voorsprong het grootste rockfestival ter wereld.

Maar nu hebben ze een fonkelnieuwe plaat onder de arm. De cd moest drie jaar geleden eigenlijk al uitgebracht zijn, maar een hoop gehannes met muziekbonzen en platenmaatschappijen zorgde voor uitstel.

De nieuwe cd, ‘Das Pop’, werd geproducet door de broers Dewaele (Soulwax of Too many dj’s, zoals je wil). Na een iets te stille periode is Das Pop weer tot de tanden gewapend om de Belgische en Nederlandse harten te heroveren.

TILBURG - Jasper Erkens heeft het helemaal voor mekaar. Amper 16 jaar oud, een cd op zijn actief en als jongste artiest ooit de wei van Werchter platgespeeld: il faut le faire.

In Nederland is Erkens nog niet zo razend populair als bij ons. Gelukkig maar, want zo komt het dat je hem voor een belachelijke 8 euro nog aan het werk kan zien in Zaal 013 in Tilburg.

Het concert vindt plaats op zondag 18 oktober en het begint (let op!) om 15u. Tja, dat heb je natuurlijk met muzikanten van 16.

The Cult

EINDHOVEN - The Cult is dood, leve The Cult! Sinds de oprichting van The Cult in 1984 heeft de band vele hoogtes en laagtes gekend. Regelmatig was de groep klinisch dood, maar evenveel keer verrees hij ook weer uit de as. Het populairst was The Cult halfweg de jaren 80, toen de band o.a. de singles ‘Edie’ en ‘She sells sanctuary’ uitbracht. Die singles vind je nu nog in elk eindejaarshitlijstje terug. Het succes van The Cult begon te tanen in de nineties.

Zanger Ian Astbury en zijn gevolg stopten er dan maar mee, maar slaagden er niet meteen in de motor weer aan de praat te krijgen toen ze enkele jaren later toch weer een nieuwe start wilden maken. Dus dan

maar weer gestopt, in 1995. En maar weer opnieuw begonnen in 2001. Maar ook die comeback stopte, en jawel: Astbury gaf er opnieuw de brui aan. Hij werd de frontman van ‘The Doors of the 21st Century’, als vervanger van Jim Morisson. Die op voorhand al tot mislukken gedoemde zakkenvullerij onder het mom van een Doorsreünie had er natuurlijk nooit mogen komen, maar eerlijk is eerlijk: als iemand op deze planeet enigszins in de buurt komt van de gouden stem van Jim Morisson, is het wel Ian Astbury.

Wegens ‘genoeg geld verdiend’ kapten The Doors of the 21ste Century er na een paar jaar ook weer mee en dus kreeg Ian Astbury de handen weer vrij om werk te maken van de vierde of de vijfde of de zesde -wie zal het zeggen- reünie van The Cult.

Maar laat de turbulente Cultgeschiedenis vooral je kouwe kleren niet raken. De band beschikt over een hele reeks schitterende nummers en zanger Ian Astbury heeft een stem die nog altijd door merg en been gaat.

Tickets voor The Cult, op dinsdag 13 oktober in de Effenaar, kosten 39 euro.

do 01-10-09 – 19:00 Zaal 013 – Tilburg Papa Roach, Madina Lake, Heaven’s Basement € 22,5 do 01-10-09 – 20:30 Zaal 013 – Tilburg Joensuu 1685 € 5 vr 02-10-09 – 20:30 Zaal 013 – Tilburg Michael De Jong € 11 vr 02-10-09 – 20:30 Zaal 013 – Tilburg Masters of Reality € 17,5 vr 02-10-09 – 21:00 Effenaar – Eindhoven We Have Band € 8,5 vr 02-10-09 – 21:30 Mezz – Breda Peter Pan Speedrock € 13 za 03-10-09 – 21:00 Mezz – Breda Gingerpig € 0 za 03-10-09 – 22:00 Mezz – Breda Dom & Roland, Bong-Ra € 10 zo 04-10-09 – 16:00 Zaal 013 – Tilburg Holy Moses, Acrostichon € 15 zo 04-10-09 – 20:00 Effenaar – Eindhoven Das Pop, The Hickey Underworld € 15 zo 04-10-09 – 21:00 Zaal 013 – Tilburg Damian Wilson Band € 7,5 wo 07-10-09 – 20:30 Zaal 013 – Tilburg Burnt by the sun € 12 do 08-10-09 – 11:00 Zaal 013 – Tilburg Playgrounds Festival 2009: Aux Raus, Health € 15 do 08-10-09 – 20:00 Mezz – Breda Clash of the coverbands ¼ finale € 10,5 vr 09-10-09 – 13:00 Zaal 013 – Tilburg Playgrounds Festival 2009: Huarotron, Seymour Bits € 15 vr 09-10-09 – 20:15 Effenaar – Eindhoven Gare Du Nord € 10,5 vr 09-10-09 – 21:00 Effenaar – Eindhoven Roosbeef € 12,5 za 10-10-09 – 19:30 Zaal 013 – Tilburg Richard Bona € 20 za 10-10-09 – 20:30 Zaal 013 – Tilburg Part Chimp € 7 zo 11-10-09 – 13:15 Effenaar – Eindhoven Dirk Scheele € 8,5 zo 11-10-09 –14:30 Zaal 013 – Tilburg Local Heroes € 0 zo 11-10-09 – 15:15 Effenaar – Eindhoven Dirk Scheele € 8,5 zo 11-10-09 – 20:30 Zaal 013 – Tilburg Antillectual, After the Fall € 6 zo 11-10-09 – 21:00 Zaal 013 – Tilburg Oi Va Voi € 15 ma 12-10-09 – 19:30 Zaal 013 – Tilburg Pentagram, Trouble, The Devil’s Blood € 22,5 di 13-10-09 – 20:15 Effenaar – Eindhoven The Cult € 39 di 13-10-09 – 20:30 Mezz – Breda Pete Philly & Perquisite € 13 do 15-10-09 – 20:30 Zaal 013 – Tilburg Ambacht, Tezijnertijd, Wolff € 8 do 15-10-09 – 20:30 Chassé Theater – Breda Das Pop, The Hickey Underworld € 15 do 15-10-09 – 21:00 Effenaar – Eindhoven New Cool Collective € 15 vr 16-10-09 – 20:15 Effenaar – Eindhoven VNV Nation € 18,5 vr 16-10-09 – 20:30 Mezz – Breda Bill Wyman & The Rhythm Kings € 43 vr 16-10-09 – 20:30 Zaal 013 – Tilburg Maxïmo Park € 20 vr 16-10-09 – 22:00 Zaal 013 – Tilburg Amsterdam Klezmer Band, Balkan Beats € 12,5 za 17-10-09 – 19:00 Zaal 013 – Tilburg The Fray € 25 za 17-10-09 – 21:15 Effenaar – Eindhoven Nouvelle Vague € 18,5 zo 18-10-09 – 15:00 Zaal 013 – Tilburg Jasper Erkens € 8 zo 18-10-09 – 16:30 Mezz – Breda Lavalu € 0 zo 18-10-09 – 20:00 Effenaar – Eindhoven Tom McRae € 16,5 ma 19-10-09 – 20:00 Mezz – Breda Drumbassadors (live-dvd-recording) € 8 di 20-10-09 – 20:15 Effenaar – Eindhoven White Lies € 16 wo 21-10-09 – 20:30 Zaal 013 – Tilburg The Bootleg Beatles € 22,5 do 22-10-09 – 20:15 Effenaar – Eindhoven Typhoon & Rico feat. Muppetstuff € 15 do 22-10-09 – 20:30 Mezz – Breda Moke € 12 do 22-10-09 – 21:00 Zaal 013 – Tilburg Shantel, Bucovina Club Orkestar, Katzenjammer (+ aftershow Shantel) € 15 vr 23-10-09 – 21:00 Effenaar – Eindhoven Waylon & Live Band € 8,5 vr 23-10-09 – 21:30 Zaal 013 – Tilburg The Saddle Tramps € 6 za 24-10-09 – 20:00 Effenaar – Eindhoven Mad Dog Cole, P.O.X., Milwaukee Wildmen € 25 za 24-10-09 – 20:00 Zaal 013 – Tilburg Pablo Francisco (stand-up comedy) € 20 zo 25-10-09 –13:00 Zaal 013 – Tilburg Definitie van Dopeheid 2009 € 25 zo 25-10-09 –18:30 Mezz – Breda Hollenthon, God Dethroned, Endstille, Onheil € 16 ma 26-10-09 – 20:30 Zaal 013 – Tilburg Eagles of Death Metal € 22,5 ma 26-10-09 – 20:30 Mezz – Breda Popa Chubby € 18 wo 28-10-09 – 20:00 Zaal 013 – Tilburg Street Dogs € 9 do 29-10-09 – 20:30 Zaal 013 – Tilburg Armand, Gerard Van Maasakkers, Eefje Wentelteefje, ... € 24 vr 30-10-09 – 20:30 Zaal 013 – Tilburg The Mad Trist, Barbarella € 0 vr 30-10-09 – 20:30 Zaal 013 – Tilburg Eliades Ochoa € 22,5 vr 30-10-09 – 20:30 Mezz – Breda VanVelzen € 19

Adressen en contactgegevens: – Zaal 013 , Veemarktstraat 44 Tilburg, 0031 13 460 95 00, www.013.nl – Effenaar , Dommelstraat 2 Eindhoven, 0031 40 239 36 66, www.effenaar.nl – Mezz , Keizerstraat 101 Breda, 0031 76 515 66 77, www.mezz.nl – Chassé Theater , Claudius Prinsenlaan 8, Breda, 0031 76 530 31 32, www.chasse.nl

Suiker — 19

nog een belangrijke “Ertaakis voor ons weggelegd ” Voorzitter Jan Guns over de nakende tweede jeugd van het Fonds voor een Aantrekkelijk Turnhout

TURNHOUT - Twintig jaar na de oprichting van het ‘Fonds voor een Aantrekkelijk Turnhout’ is het fonds op sterven na dood. Voorzitter Jan Guns beseft dat en weet dat het nu de hoogste tijd is voor actie. “Het is vijf voor twaalf.

Het fonds heeft in het verleden al verschillende keren zijn nut bewezen en dat kan het in de toekomst nog doen. We zijn strijdvaardig en willen onze taak opnieuw opnemen. Maar eerst moet er weer leven in de brouwerij komen. Dringend. In eerste instantie moeten we van de slapende vereniging weer een actieve vzw maken.”

Eind jaren tachtig werd het Fonds voor een Aantrekkelijk Turnhout in het leven geroepen. Niet zomaar een vzw’tje. Op de lijst van stichtende leden staan onder anderen ‘advocaat Marc Sterkens’, ‘zaakvoerder Francis Stynen’, ‘volksvertegenwoordiger Annie Leysen’, ‘stadsarchivaris Harry De Kok’, ‘ererechter Francis De Vel’, ‘directeur Herman Heyns’ en ‘architect Paul Schellekens’.

Een hoop schoon, invloedrijk volk bijeen.

“De bedoeling was om beeldende kunst aan te brengen in de stad en om bestaande kunstwerken beter tot hun recht te laten komen”, zegt Jan Guns. Een eerste initiatief liet niet lang op zich wachten. “De Otterstraat was dringend aan verfraaiing toe”, zegt Jan Guns. “Daar hebben wij mee voor gezorgd.

We hebben ervoor gezorgd dat het beeld “De meander” er een plaats kreeg. Enkele jaren later werd, mede door ons toedoen, ook het standbeeld ‘De reiziger’ geplaatst aan het station. En ‘Den Engel’ aan het Paterspand.

En ‘De Bronzen Adhemar’ aan de Warande...

Om maar te zeggen dat we echt wel iets verwezenlijkt hebben in Turnhout.”

De sekshoek “Het fonds werkte altijd op een aparte, zeg maar ‘ondersteunende’ manier”, legt Guns uit. “Het kocht bijvoorbeeld nooit kunstwerken aan. Dat is de taak van de stad.

Wij hadden daar trouwens ook nooit het geld voor. De taak van het Fonds voor een Aantrekkelijk Turnhout situeerde zich veeleer op een ander vlak. We zorgden voor de administratieve ondersteuning. We schre-

20 — Oktober 2009

ven bijvoorbeeld wedstrijden uit waarvoor kunstenaars zich konden inschrijven. Denk maar aan het kunstwerk ‘Adam en Eva, de ontmoeting’ (foto) van Luc Van Soom dat aan de Zeshoek staat. 27 kunstenaars schreven zich in voor onze wedstrijd.”

Luc Van Soom won, tot grote hilariteit van enkele criticasters overigens, die de Zeshoek prompt de spotnaam “de sekshoek” meegaven, nadat het erotisch geladen werk van Van Soom er werd onthuld.

De sekshoek... Een goed gevonden onschuldige grap? Niet volgens Jan Guns.

“Die zogezegd grappige opmerking heeft mij geraakt”, geeft hij toe. “Ik zie dat niet als een leuke woordspeling. Ik zie het eer-

der als een manier om een initiatief af te breken waarmee je iets goeds wil doen voor de stad. Je steekt je nek uit om de stad te verfraaien en mensen die geen benul hebben van kunst voelen zich plots geroepen om de spot met je te drijven. Dat raakt mij, ja. Omdat ze het recht niet hebben. Als ik ergens geen verstand van heb, houd ik mijn mond. Dan ga ik de boel niet met de grond gelijkmaken.”

Een nieuwe start Maar Guns laat zich niet afschrikken door de onterechte kritiek. “De vzw heeft jaren een sluimerend bestaan geleid. Daar moet nu een einde aan komen. Met burgemeester

Stynen -stichtend lid van de vzw- had ik al een goed gesprek. Hij liet me weten dat het zonde zou zijn dat het Fonds voor een Aantrekkelijk Turnhout zou verdwijnen. Ik ben het volledig met hem eens. Met de heraanleg van de Grote Markt, die in de steigers staat, en met de verwezenlijking van de Jacobsmarkt, ter hoogte van de Koeiketel, is er voor het Fonds een belangrijke functie weggelegd. Een kunstwerk aankopen of schenken, kunnen we niet. Daar hebben we de middelen niet voor. Maar we kunnen wel een rol spelen bij het uitschrijven van een wedstrijd voor kunstenaars, bij de onderhandelingen, bij het samenstellen van een dossier, bij de plaatsing van het kunstwerk of de inrichting van de onmiddellijke omgeving.”

Een eerste vereiste om de vzw weer op de rails te krijgen, is het verwerven van actieve en steunende leden. “Hoe meer leden, hoe beter. Dat werkt de creativiteit in de hand om nieuwe initiatieven te gaan ontwikkelen. En dat hoeft helemaal niet duur te zijn. Zoals al gezegd: we hebben geen geld nodig om kunstwerken aan te kopen. Dat is niet onze taak. We moeten alleen wat centen hebben om de werkingskosten te betalen. Als iedereen een beetje lidgeld betaalt, zijn die kosten al gedekt.”

Wie lid wil worden van de vzw “Fonds voor een Aantrekkelijk Turnhout” kan contact opnemen met Jan Guns, op het nummer 0477 577 047. Giften, als lidgeld of als kleine bijdrage ter ondersteuning van de initiatieven die de vzw nog zal ontwikkelen, zijn welkom op het rekeningnummer van het Fonds voor een Aantrekkelijk Turnhout: 001-5922159-94.

Tekst: Roel Sels Foto’s: Bart Van der Moeren

Kort

Goerock kroegentocht

Verantwoordelijk uitgever: Procart GCV (Promotie van cultuur in het arrondissement Turnhout)

Redactieadres: OUD-TURNHOUT - De zomer is ten einde. Gedaan met buitenspelen. “Dan maar een kroegentocht georganiseerd”, dachten ze bij GoeZot. En zo komt het dat op vrijdagavond 2 oktober de kroegen in en om Oud-Turnhout-centrum zullen vollopen voor een aantal bands

die beslist de moeite zijn. Bradley’s Circus speelt in Het Brouwershuis, Typhonic 5 doet zijn alternatieve ding in JH De Splinter, Little Kim & The Alley Apple concerteert in café DeVille, Axl Peleman treedt op in De Djoelen, The Slipmates spelen een thuiswedstrijd in

café Sportlokaal, Gasoline DC staat in De Liereman en het Canadese Liquorbox laat zijn honkytonk op de aanwezigen los in het zaaltje aan het Sportlokaal.

Kaarten kosten 9 euro aan de kassa. De concerten beginnen om 20.15u.

Hofpoorttheater Elckerlijc: Fred TURNHOUT - Hofpoorttheater Elckerlijc speelt in oktober het stuk ‘Fred’ van Raymond Carver, een schrijver die er als geen ander in slaagt moeilijke en verstoorde verhoudingen tussen mensen op een luchtige manier bloot te leggen. Ook ‘Fred’ is daar een mooi voorbeeld van.

Het stuk vertelt het verhaal van Paula en Mary die net hun broer en echtgenoot Fred hebben begraven. De twee gaan op een totaal verschillende manier om met

Aperitiefconcert in het stadhuis TURNHOUT - Al drie jaar organiseert vzw Musica Meridiana aperitiefconcerten in de raadzaal van het Turnhoutse stadhuis. De concerten werden bijzonder enthousiast onthaald. Het vierde sei-

het overlijden. Paula keert in zichzelf en kropt alles op. Mary neigt naar het andere uiterste: ze kan niet snel genoeg een andere man vinden. En dan komt Arthur op de proppen. Hij ontpopt zich al snel tot een gek met een moedercomplex...

‘Fred’ wordt gespeeld door Kathleen Lemmens, Sarah Feyen en Mich van Caeneghem. De voorstellingen vinden plaats op 2, 3, 6, 9, 10, 16, 17 en 18 oktober, telkens om 20.15u. Er is ook een matinee op zon-

dag 11 oktober om 15u. Reserveren is wenselijk. Bel naar 014 42 42 10, op werkdagen tussen 18 en 19u. De toegang bedraagt 8 euro. Het is mogelijk om een kaasschotel te reserveren voor achteraf. Kostprijs: 10 euro per persoon. Nog een handige tip voor wie geen plekje vindt op de Grote Markt: er zijn gratis parkeerplaatsen bij Peeters-Govers, in de Korte Gasthuisstraat. Hofpoorttheater Elckerlijc ligt in de Hofpoort 6, op een steenworp van de Grote Markt.

zoen wordt deze maand geopend met een concert door twee talentvolle harpisten: Karen Peeters en An Van den Borre. Ze brengen originele harpmuziek, gaande van licht klassiek tot hedendaags werk.

Peeters en van den Borre geven beiden les aan verschillende muziekacademies.

Ze worden regelmatig als freelancers in-

geschakeld bij het symfonisch orkest van Luik, het symfonieorkest van Vlaanderen en het Brabants orkest.

De aperitiefvoorstelling begint -zoals steeds trouwens- om 11u stipt en duurt tot 12u. Ook de ticketprijs is voor alle aperitiefconcerten dezelfde: 10 euro. Een aperitief is inbegrepen in de prijs.

Roel Sels Oranjemolenstraat 35, 2300 Turnhout roel.sels@skynet.be

Adres Procart: Otterstraat 8 bus 3, 2300 Turnhout

Oplage: 20.000 exemplaren

Verspreidingsgebied: Arrondissement Turnhout (Arendonk, Baarle-Hertog, Balen, Beerse, Dessel, Geel, Grobbendonk, Herentals, Herenthout, Herselt, Hoogstraten, Hulshout, Kasterlee, Laakdal, Lille, Meerhout, Merksplas, Mol, Olen, Oud-Turnhout, Ravels, Retie, Rijkevorsel, Turnhout, Vorselaar, Vosselaar, Westerlo).

Redactie: Roel Sels Stijn Janssen Floor Deckx Toon Horsten

Vormgeving: Dimitri Paeleman

Advertenties:

Cultuurcafé HERSELT - Cultuurliefhebbers van Herselt en omstreken moeten op zaterdag 3 en/of zondag 4 oktober in de parochie-

Leen Verwaest (0495 53 54 80) zaal van Herselt zijn. Daar organiseert Kunstkring Argus een ‘cultuurcafé’. De bedoeling is kunstminnende mensen met mekaar in contact te brengen. Maar het

cultuurcafé is meer dan alleen een gezellige kroeg. Kunstenaars maken van de gelegenheid gebruik om hun werk te tonen.

De toegang is gratis.

Drukkerij: DKZet (Hapert, NL)

Suiker — 21

sprak met Pieter, Frank en Rik Mercelis RETIE- Pieter (links op de foto), Frank (midden) en Rik Mercelis (rechts) maken dit najaar furore op tientallen podia in de Kempen én ver daarbuiten. Rik (42) zingt en speelt gitaar bij Eddy en de Schellekens, Pieter (36) is gitarist bij Moodcollector en Frank (34) is de frontman van Eddy et Les Vedettes. En dan hebben ze nog hun nevenprojecten, zoals Single Malt, Hungry Heart en Beaver Fever. Zoveel muzikaal talent in één familie, daar moet iets achter zitten. En dus bracht Suiker de drie broers samen voor een groot “hoe-is-het-allemaal-begonnen-interview”.

Dertig jaar geleden werd in een statig herenhuis in de Pijlstraat in Retie een eigen versie van The Sound of Music geschreven.

De Kempense familie von Trapp heette Mercelis. Er was weliswaar geen uit het klooster ontslagen non om de kinderen van het gezin in te wijden in de wereld van de muziek. Die taak nam ‘meester Kenis’ op zich, de lokale muziekleraar van wie half het dorp notenleer en/of pianoles kreeg, terwijl de andere helft gitaar leerde spelen in jeugdclub JK2470. Maar ook vader en moeder Mercelis droegen hun steentje bij tot de muzikale vorming van hun kinderen.

Frank: “Vader speelde klarinet. Dat doet hij trouwens nog altijd. Hij speelt al een jaar of twintig bij ‘t Heremenieke in Turnhout en De Arend in Arendonk.”

Rik: “Hij luisterde ook veel naar muziek.

Ik herinner me dat hij regelmatig klassieke muziek oplegde, maar hij probeerde toch goed op de hoogte te blijven en de nieuwe evoluties te volgen. Zo begon hij meteen naar Andreas Vollenweider te luisteren, toen die razend populair werd. Ik zeg niet dat hij alle artiesten en groepen kende, maar de grote namen zeker wel. In de jaren 80 leerde hij bijvoorbeeld de muziek van Dire Straits appreciëren. En nu dompelt hij zich weer onder in de Latijns-Amerikaanse ritmes. Hij is met vakantie naar Cuba geweest, en daar heeft hij die microbe weer te pakken gekregen. Je mag dus gerust zeggen dat vader Mercelis een heel brede interesse voor muziek heeft.”

Frank: “En moeder ook. Zij luisterde vaak naar Franse of Franstalige artiesten. Dankzij haar hebben wij onder anderen Hardy, Bécaud, Gainsbourg, Brassens en Brel leren kennen. Vooral van de muziek van Georges Brassens hield ze erg veel. Van haar heb ik de liefde voor Franstalige muziek meegekregen. Twintig jaar later resulteert dat dan in “Eddy et Les Vedettes”... Het kan soms toch raar lopen...”

22 — Oktober 2009

– Wanneer zijn jullie voor het eerst zélf muziek beginnen maken?

Pieter: “Het is moeilijk om daar exacte jaartallen op te plakken. Rik is de oudste.

Hij tokkelde op een gitaar, en ik probeerde het via hem ook onder de knie te krijgen.”

Frank: “Ik ook. We probeerden te spelen wat Rik speelde.”

– En dat was?

Rik: “De intro van ‘I will follow’ van U2.

Die is trouwens niet al te moeilijk. Ook ‘Stairways to heaven’ van Led Zeppelin probeerden we te spelen, en ‘Stay’ van The Scabs.”

Frank: “Rik was ook helemaal ondersteboven van The Beatles. We hadden thuis een grote witte muur waarop we vrij mochten schrijven en tekenen. Daar stonden altijd namen van muziekgroepen op, en flarden van teksten. Ik heb daar ooit nog ‘Yesterday’ op geschreven, min of meer zoals je het uitspreekt, want Engels kende ik toen nog niet. Ik wist ook niet wat het betekende.

Maar als ik in Riks kamer kwam, hoorde ik dat woord voortdurend.”

– Vanwaar kwam de liefde voor The Beatles? Je hebt de sixties niet eens bewust meegemaakt.

Rik: “Ik weet nog heel goed hoe dat kwam.

Het was de bloedzomer van ‘76. Ik was negen jaar oud. Onze ouders waren op reis en onze grootouders pasten op ons. Op tv werd de film ‘Help’ uitgezonden. Ik wist niet wat ik hoorde en ik wist niet wat ik zag. Het is zoals Frank zei: ik was daar helemaal ondersteboven van. Waarom ik daar als amper negenjarige zo door gepakt werd, weet ik nog altijd niet precies. Het zal wel te maken gehad hebben met de leuke muziek, in combinatie met dat speelse, kinderlijke gedrag van die vier volwassen muzikanten.

De bewondering voor The Beatles is nooit meer weggegaan.”

– Hebben jullie ooit samen in dezelfde groep gespeeld?

Pieter: “Neen. Frank en Rik zaten samen bij Eddy en de Schellekens. En Frank heeft ooit bij Beaver Fever gespeeld, waarvan ik ook deel uitmaakte. Maar een groep waarin we alle drie zaten, is er nooit geweest.

Al hebben we wél ooit samen opgetreden.

Rik is ons een keertje komen depanneren, toen we met Beaver Fever zonder gitarist zaten.”

Rik: “Ik heb eigenlijk bij niet veel groepjes gespeeld. Ik speelde meestal solo. Begin jaren 90 was ik wel een tijdlang bassist bij Limehouse, een bandje dat vooral blues- en rockmuziek speelde.”

Frank: “Pieter was het meest actief in groepjes. Herinner je je TNT nog, Pieter?”

Pieter: “Tuurlijk. Dat moet rond ‘88 geweest zijn. We zongen covers en eigen nummers, zowel in het Engels als in het Nederlands. En Guy Mortier had voor ons T-shirts met een logo van de groep ontworpen. Geef toe: dat is toch niet alledaags.” (lacht) – En na TNT kwam Beaver Fever?

Pieter: “Ja, en ook daar hadden we wel wat succes mee. We hebben met Beaver Fever vaak deelgenomen aan rockconcoursen en er ook verschillende gewonnen. En niet te vergeten: we hebben ooit een concertreeks in Portugal afgewerkt. Leuk om zoiets meegemaakt te hebben. Beaver Fever bestaat trouwens nog altijd, maar tegenwoordig beperken we ons tot het begeleiden van de cabaretvoorstellingen van Mise En Plis.”

– Rik, terwijl jouw jongere broers hier aardig aan de weg timmerden, was jij straatmuzikant in Australië?

Rik: “Neen, dat klopt niet helemaal. Ik ben in 1996 inderdaad met een gitaar onder de arm naar Australië getrokken. Voor acht maanden. Ik had maar amper genoeg geld om ginder te geraken. Eenmaal in Australië zat ik dus vrijwel onmiddellijk aan de grond. Werk was er niet te vinden, zodat ik dan maar als straatmuzikant aan de slag ben gegaan. Maar dat heeft niet lang

geduurd. Gelukkig maar, want ik was er al snel achter dat ik daar ook niet echt van kon leven. Maar ik ben dan op een Engelsman gelopen die een bar had in Darwin. Hij bood me een job aan. Ik kreeg in zijn bar een vaste job als muzikant. Vijf dagen per week moest ik het voorprogramma van een liveband verzorgen en het publiek opwarmen.

Meteen had ik een vaste job en een vast inkomen. Dat was een belangrijk moment voor mij. Ik heb toen voor het eerst écht beseft dat je met je stem en met je gitaar je kost kunt verdienen. Het idee om als ‘Single Malt’ solo te gaan optreden is in Australië geboren. Single Malt kent nu trouwens een ‘extended version’: Hungry Heart. Single Malt doe ik alleen, in Hungry Heart krijg ik versterking van een drummer en een bassist. Maar het principe blijft hetzelfde: we spelen de betere covers, en dat zijn niet noodzakelijk altijd de bekendste songs.”

– Jullie kunnen schijnbaar probleemloos zappen van het ene genre naar het andere. Frank, met je overstap van Eddy & de Schellekens naar Eddy et les Vedettes schakelde je vlotjes over van de Nederlandse en Vlaamse smartlap naar het Franse chanson. Hoe groot is dat verschil?

Frank: “Goeie vraag. Ik zou het niet weten.

Ik sta daar eigenlijk niet bij stil. Ik denk dat er niet zo veel verschil op zit, hoor.”

Rik: “Allee, Frank! Franse chansons hebben toch een andere gelaagdheid. Ze zijn complexer dan een smartlap. Ze gaan niet alleen over de liefde, of het ontbreken ervan. Ze gaan dieper.”

Frank: “Dat klopt wel. Vaak worden Franse liedjes verkeerd geïnterpreteerd. Denk maar aan ‘Je t’ aime, moi non plus’ van Serge Gainsbourg en Jane Birkin. Bijna alle Vlamingen denken dat Birkin staat te hijgen, maar in feite weent ze. Die juiste betekenis heeft 90% van de Vlamingen niet bereikt. Maar ik weet niet of dat voor mij als zanger veel verschil uitmaakt. Het gaat om

“

Drie broers. Zes muziekgroepen. Eén constante:

Wij zitten altijd juist op de tel.

passie. En ik zing de chansons even gepassioneerd als ik de smartlappen zong. Als er één groot verschil is tussen het zingen van Franstalige chansons en Nederlandstalige levensliederen, is het de keuze van de nummers. Als Vlamingen kunnen we met gemak honderd smartlappen meezingen, maar Franse chansons kennen we hooguit twintig. Er is heel veel goede Franse muziek die wij niet kunnen spelen, omdat niemand ze zou kennen. En als groep wil je toch in de eerste plaats ambiance maken, dus laat je die nummers dan maar achterwege. Dat betekent dat wij niet veel verder

kunnen gaan dan het spelen van de populairste twintig nummers. De nummers die België bereikt hebben en hier in de charts gestaan hebben.”

– Pieter, de overgang van funk en rock bij Beaver Fever naar de ska van Moordcollector lijkt me nog een grotere stap.

Pieter: “Ook dat valt heel goed mee, hoor.

Dat verschil is veel kleiner dan je denkt.

Eigenlijk draait alles gewoon om het ritme.

Zowel skamuziek als funk zijn heel erg ritmisch en heel strak. Ik heb in elk geval geen aanpassingsproblemen gehad.”

Frank: “Pieter is volgens mij ook de straf-

het publiek als door de organisatoren als door de pers. Hoe gaat de groep daarmee om?

Pieter: “Moodcollector heeft er alles aan gedaan om dat te voorkomen. Er is heel bewust voor een nieuwe naam en een nieuw repertoire gekozen. Zelf maken we geen enkele verwijzing naar het verleden. Maar ik begrijp de organisatoren natuurlijk die dat wél doen. Als zij Moodcollector boeken, omschrijven ze ons graag als het verlengstuk van The Dillbrothers. Da’s goeie reclame, want The Dillbrothers stonden garant voor ambiance. En laten we daar maar eerlijk over zijn: we profiteren daar onrechtstreeks van mee. Ons eerste optreden konden we spelen voor meer dan 1.000 mensen en op ons tweede concert waren er ongeveer 6.000. Dat maak je als beginnend groepje zónder voorgeschiedenis nooit mee, natuurlijk. Dan mag je heel blij zijn als er 50 man naar je staat te luisteren. Gelinkt worden aan The Dillbrothers heeft dus wel zijn voordelen, al zullen we dat zelf nooit doen en er ook nooit om vragen.”

“Ach, driekwart van de muzikanten van Moodcollector speelden bij The Dillbrothers, dus is het niet onlogisch dat de pers en het publiek de vergelijking ook maken.

De vraag is: wat doe je ertegen? Weinig, hé.

We moeten gewoon van onze eigen kracht uitgaan en ons eigen ding blijven doen.

Dan zal er wel sleet komen op die eeuwige vergelijking met The Dillbrothers.”

”

ste van ons drie als het op ritme aankomt.

En dat wil wel wat zeggen, want als ik één eigenschap kan noemen waarover we alle drie beschikken, is het ritme. Welk genre we ook spelen: we zitten altijd juist ‘op de tel’, zoals ze dat zeggen. En geloof me: dat klinkt eenvoudiger dan het is. Er zijn veel muzikanten, goeie muzikanten zelfs, die daar problemen mee hebben.”

– Slotvraagje. Hoewel Moodcollector alleen eigen nummers speelt en geen enkel nummer van The Dillbrothers in het repertoire heeft opgenomen, wordt de vergelijking toch nog altijd gemaakt. Zowel door

Tekst: Roel Sels Foto’s: Bart Van der Moeren

Info: www.eddyetlesvedettes.be www.eddyendeschellekens.be www.moodcollector.be www.singlemaltmusic.be www.mise-en-plis.be

Suiker — 23

Toon Horsten

Kort

Valt er nog wat te vieren?

Alle redenen om te feesten zijn goed en dus dachten wij dat we jullie wel een plezier zouden doen met een heel eigen feestkalender. Want er valt meer te vieren dan je denkt. Er is tussen Nieuwjaar en oudjaar veel meer vreugde te rapen dan je ooit voor mogelijk had gehouden.

Een eerlijk mens Zomaar ineens spreekt de schilder je toe. De Catalaanse estheet richt het woord. Tot mij.

Tot u. Hij heeft wel gewacht tot hij de 80 ruim voorbij is. Terwijl hij spreekt, sterft een paar honderd kilometer verder in een Madrileens ziekenhuis de oude dictator Franco. Het lijkt alsof de dood van de caudillo de geest uit de fles haalt.

Joan Miró (1893-1983) is een kunstenaar die bij leven weinig werd gefotografeerd. In de jaren 30, toen hij in Parijs woonde, werd hij wél op de gevoelige plaat vastgelegd, maar meestal in het gezelschap van zijn toenmalige vrienden: Pablo Picasso, Jacques Prévert, André Breton of Ernest Hemingway, met wie hij vaak ging boksen. Het zijn altijd de anderen die opvallen. Door hun branie, door hun blik vol zelfvertrouwen, recht in de lens. Miró ben je alweer vergeten voor je het oog hebt afgewend.

Van de periode daarna zijn er al evenmin veel foto’s. Op de vlucht voor de oorlog keerde hij in 1940 terug naar Spanje. Vijfenveertig jaar lang zou hij er nog blijven schilderen, nagenoeg anoniem, terwijl hij vooral in het buitenland exposeerde en werk verkocht.

Franco en de vrienden van Franco hielden niet van zijn werk. Toch mocht hij blijven.

Zich laten fotograferen deed hij amper, zich uitspreken nog minder. Minzaam, rustig, zich wijdend aan zijn talent. Alleen in de nadagen van Franco, toen de technocraten de macht allang hadden overgenomen, stak Miró dissidente kunstenaars wel eens een hart onder de riem. Met weinig woorden.

En dan vind je dit boek: ‘Ceci est la couleur de mes rêves’, een jaar of vijf voor de dood van de schilder verschenen. Hier spreekt Miró plots honderduit. Het doet hem hoorbaar plezier. Goed tweehonderd bladzijden, een tweegesprek met de Franse kunsthistoricus Georges Raillard, vriend van jaren. Bij Miró thuis, in zijn atelier. Correctie: in zijn ateliers, want hij heeft er meerdere. Eén voor elke discipline. Georges Raillard is slim. Hij begint het gesprek haast altijd bij een van de nieuwe werken van Miró, die verwachtingsvol tegen de muren van het atelier staan, en laat het dan uitwaaieren, naar Miró’s kunstopvattingen en zijn geschiedenis, naar liefde, haat en afkeer. Onderweg evalueert Miró zijn leven en zijn werk. “Ik zeg niet dat ik bereikt heb wat ik heb willen bereiken, dat niet, nooit; maar ik ben een eerlijk mens geweest, voilà.”

Hij gebruikt termen als ‘creativiteit’ en ‘expressie’, en zelden zullen ze eerlijker

24 — Oktober 2009

geklonken hebben, zwanger van zoveel betekenis. “Mijn vak is vergelijkbaar met het geschrift. Maar het wordt niet van buiten opgelegd. Het wordt mij gedicteerd door wat ik wil uitdrukken. Er zijn geen grammaticale regels, er is geen syntaxis, er is niks. Ik moet mijn werk doen en mijn plan trekken.”

Die minzame, bijna woordeloze mens blijkt bijzonder goed te weten wat hij wil. Figuratieve schilderijen horen daar niet bij. “Nee, een portret, dat zegt me niks. Mijn vrouw beklaagt zich er over, want ik heb nooit haar portret geschilderd.”

Tussendoor ontsnapt hem – in al zijn minzaamheid – het een en ander. Een oordeeltje hier, een klein steekje onder water ginder.

Over Picasso spreekt hij (“Ik neem hem zijn virtuositeit kwalijk”, of: “Hij heeft zich altijd omringd met de grootst mogelijke imbecielen”); over André Breton (“te dogmatisch”) en over Jackson Pollock, aan wie hij een paar even vriendelijke als genadeloze woorden wijdt: “Als vertrekpunt vind ik het heel goed. Maar het blijft beperkt. Ik heb veel respect voor hem. Ik hou van hem. Maar je mag niet ter plaatse blijven trappelen. Hij heeft dat zelf aangevoeld en zelfmoord gepleegd.”

Over Kandinsky en Klee wel heel mooie dingen. Klee, de man die hem de ogen heeft geopend, al heeft hij hem jammer genoeg nooit persoonlijk mogen ontmoeten. “Ik was erg geraakt toen Kandinsky me vertelde dat Klee hem, ten tijde van het Bauhaus, over mij had gezegd: ‘Dat is een jongen om in de gaten te houden.’”. Of hij ook van Braque houdt, wil Raillard weten. In zijn salon hangt namelijk slechts één schilderij, een Braque. Dat wil toch iets zeggen? “Wij hebben werken geruild. Maar ik heb dat schilderij niet in het salon gehangen. Dat is mijn vrouw. Ginderboven stelt zij de wet, hier beneden doe ik dat…”

En hoe langer Joan Miró spreekt, hoe langer deze dialoog uit 1975 duurt, hoe meer je voor hem valt. Voor de onnadrukkelijke charmes van dit kleine, koppige mannetje die voor het eerst zijn stem verheft. En voor het laatst, zegt hij er meteen bij. Voor gezwets heeft hij geen tijd. Een man voorbij de 80, die nog elke dag doorwerkt, op zoek naar nieuwe ontdekkingen. Al is de angst voor de dood geweken. Bijna al zijn vrienden zijn al vertrokken. Ondertussen blijft hij werken. En heeft hij zich een voornemen gemaakt. Een voornemen dat zoveel jaren later nog altijd grote indruk maakt: “J’aimerais mourir en disant merde.”

1 oktober | Internationale dag van de ouderen Sinds 1990 bestaat er een feestdag voor de ouderen. Het was de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties die vond dat er nood was aan die feestdag. Diezelfde Algemene Vergadering vergat wel te omschrijven wat er precies verstaan mag worden onder ‘ouderen’ en vanaf welke leeftijd men tot die categorie behoort. Dat kan alleen maar tot misverstanden leiden. Uiterlijk en ouderdom zeggen immers niet alles.

Om te voorkomen dat tandeloze, gebochelde grijsaards tóch geweigerd worden op feestjes omdat ze ondanks hun fysieke kenmerken de minimumleeftijd niet hebben bereikt, stellen we voor dat er een ander criterium gehanteerd wordt om de groep van ouderen te definiëren. Een criterium dat geen ruimte laat voor interpretatie. Wie nog rondrijdt met een nummerplaat met vijf kentekens, is een oudere. Punt aan de lijn.

Discussies uitgesloten. Behalve voor diegenen die geen auto hebben, natuurlijk, maar da’s een quantité négligeable, want autoloze oudjes geraken sowieso al niet op een feest.

Sinds de invoering van de ‘Internationale dag van de ouderen’ heeft de feestdag -die jaarlijks op 1 oktober wordt gehoudenalleen maar mensen gelukkig gemaakt.

Wie oud genoeg is om te mogen deelnemen aan de festiviteiten is gelukkig. Wie er nog te jong voor is ook.

Een briljante zet van de Verenigde Naties: op donderdag 1 oktober is heel de wereld content!

2 oktober | Dag van de geweldloosheid

3 oktober | Midherfstfeest

4 oktober | Dierendag

Op 2 oktober viert de wereld de geboortedag van Mahatma Ghandi (hij zou nu zijn 140ste verjaardag vieren) en dat is, zo werd door een aantal zeer belangrijke mensen beslist, een dag waarop we niet mogen vechten of treiteren of mekaar pitsen. Dat is vrij vertaald wat de Verenigde Naties vermoedelijk bedoelen met: “De Verenigde Naties, zich ervan bewust dat geweldloosheid, tolerantie, het volledige respect voor alle mensenrechten en fundamentele vrijheden van allen, de democratie, de ontwikkeling, het wederzijds begrip en respect voor de diversiteit, intergerelateerde thema’s zijn die zich onderling versterken, bevestigen het universele belang van het principe van geweldloosheid met de wens een cultuur van vrede, tolerantie, begrip en geweldloosheid zeker te stellen, en besluiten de Internationale Dag van Geweldloosheid in acht te nemen op 2 oktober van elk jaar, dit uitroepend tot een wereldwijde dag, opgedragen aan de viering en de verspreiding van de boodschap van geweldloosheid.”

Zo schoon zouden wij het niet kunnen zeggen.

Op de vijftiende dag van de achtste maand vieren de Chinezen hun vrolijkste feestdag: het midherfstfeest. Omgerekend naar onze kalender valt die dag op 3 oktober.

Het feest wordt gehouden tere ere van de maan, maar op 3 oktober verjaren volgens de Chinezen ook God en de aarde. Er moet dus nogal wat gevierd worden en dat doet men als volgt: voor de maan opkomt, zet men een altaartafel buiten. De oogst is net binnengehaald en dus wordt er voedsel geofferd: vruchten en gewassen, maar ook thee, snoep en speciaal voor de gelegenheid gebakken maankoeken. Wierookstokjes worden aangestoken en de feestvierders maken enkele diepe buigingen ter ere van de maan. En daarna eten de Chinezen de maanoffers gewoon zelf op.

Belangrijk: de altaartafel wordt gedekt voor het aantal personen (meestal familieleden, want het midherfstfeest is een familiefeest) die zijn uitgenodigd, niet voor het aantal personen die komen opdagen. Meer zelfs: de porties van de afwezigen worden niet aangeraakt, als teken van het verlangen naar een hereniging.

Ach, hoe lief... Onze trouwe viervoeters hebben ook hun feestdag. 4 oktober is de sterfdag van Franciscus van Assisi en naar ‘t schijnt was hij een grote dierenvriend.

Redenen genoeg om dan een dierendag in te voeren. Die bestaat ondertussen al bijna tachtig jaar. Bij de allereerste viering, in 1930, publiceerde de Rotterdamsche Courant een artikel over dierenrechten, dat afsloot met de wijze woorden: “’t Is een schande voor onze zoogenaamd-Christelijke beschaving, dat er nog vereenigingingen tot bescherming van dieren nodig zijn’.

Tachtig jaar later zijn die nog harder nodig dan toen, vrezen we. Maar daarom niet getreurd. Op 4 oktober krijgen onze beestjes, of het nu koeien, pony’s, katten of goudvissen zijn, van ons extra complimenten, een aai over de bol, een bakje vers water en misschien zelfs een stukje van onze pizza.

17 oktober | Divali De hindoes vieren op 17 oktober Divali, het feest van de duizend lichtjes. Divali is gewijd aan Maha Lakshmi, de godin van het licht, de voorspoed, het geluk, het succes, de wijsheid en de welvaart.

Voor Divali moet het huis brandschoon worden gemaakt. Een week lang eten hindoes geen vlees en drinken ze geen alcohol. Zo maken ze zich van binnen schoon.

Ze wassen zich grondig en trekken nieuwe kleren aan. Dan wordt met nieuwe maan, in het pikdonker, het hele huis verlicht met aarden schoteltjes waarin geklaarde boter als brandstof zit en een katoenen pitje. De oudere vrouwen van de familie voeren voor de deur een plechtigheid uit.

Ze bidden tot Lakshmi en vragen de godin het huis te bezoeken. De hele nacht branden er schoteltjes, lampjes, kaarsen, fakkels en elektrische lichtjes, want anders kan Lakshmi het huis niet goed vinden.

Door al die lichtjes wordt ook het innerlijke van de mens verlicht. En na het feest kan iedereen met een schone lei beginnen.

Film tegen armoede GEEL - Op 17 oktober is het ‘Werelddag van verzet tegen armoede’. In heel het land zullen rond dat thema activiteiten worden georganiseerd, zo ook in Geel. Op donderdag 15 oktober organiseren Spaak (Samen Paraat tegen Armoede in de Kempen) en Al-Arm een filmavond in Studio Geel (aan de Werft). Deelnemende verenigingen zijn vzw De Fakkel uit Herentals, ‘t Antwoord uit Turnhout

en Vierdewereldwerking Ons Huis uit Mol. Om 19.30u wordt ‘De helaasheid der dingen’ (foto) gedraaid, maar voordien kun je al kijken naar een documentaire over armoede in de Kempen. Maar het is niet al kommer en kwel. De avond moet toch vooral vrolijk blijven. Daarom wordt er afgesloten met een muzikaal gastoptreden in de foyer van het vlakbijgelegen cc de Werft.

Suiker — 25

Open Doek

Sluit ramen en deuren. Stand-upcomédienne Sarah Millican is in town:

okt

obe

GEEL - Vanwege haar frank blad en haar braaf uiterlijk wordt de Britse standupcomédienne Sarah Millican in haar thuisland omschreven als de kruising tussen een biker en een schooljuf. “Klopt niet. Ik sta veel dichter bij de biker”, zegt Sarah Millican. “Voor schooljuf zou ik niet kunnen dienen. Ik heb een bloedhekel aan kinderen.” Op zaterdag 3 oktober is ze headliner op het Yellow City Comedy Festival.

Ga dat zien, ga dat zien, maar laat uw kinderen thuis en houd ramen en deuren gesloten!

Open Doek dankt zijn bekendheid vooral aan het filmfestival.

Maar het hele jaar door programmeert Open Doek films. Suiker houdt je elke maand op de hoogte van het programma. Tenzij anders vermeld, worden de films vertoond in Utopolis (Graatakker in Turnhout) op dinsdagavond om 20u stipt.

Dinsdag 6 oktober AMREEKA

Dinsdag 13 oktober FOR A MOMENT, FREEDOM

Land: Verenigde Staten Regisseur: Cherien Dabis Duur: 92 minuten Jaar: 2009

Land: Turkije Regisseur: Arash T. Riahi Duur: 110 minuten Jaar: 2009 Twee kinderen -Asy is 7 jaar oud en Arman 5- proberen onder begeleiding van hun ooms Iran te ontvluchten, dwars door de heuvels die de grens vormen met Turkije. De mannen zijn met de kinderen op weg naar Oostenrijk, waar de ouders van de kinderen hen opwachten. Onderweg ontmoeten ze andere vluchtelingen. Allen hebben ze hun eigen verhaal. Maar hun verlangen is hetzelfde: ze zoeken een weg naar de vrijheid.

Door toedoen van een mensensmokkelaar strandt iedereen in Ankara en moeten de vluchtelingen wachten tot ze nieuwe papieren krijgen. Elke dag opnieuw staan ze in de rij aan het VN-gebouw, hopend als politiek vluchteling erkend te worden. Hun pogingen blijven tevergeefs en de situatie escaleert...

For a Moment, Freedom is een politieke aanklacht tegen het migratiebeleid van de Europese Unie. De regisseur laat geen kans onbenut om zijn mening hierover duidelijk te maken. Hij had zeven jaar nodig om dit werk, gebaseerd op waargebeurde feiten, af te maken. Het is dan ook een heel intense en intieme prent geworden. De film was de grote competitiewinnaar op het laatste filmfestival van Open Doek. Hij won zowel de Nationale Loterij- als de Canvasaward.

“Ik heb een bloedhekel aan kinderen” Sarah Millican heeft, om het even op zijn Kempens te zeggen, een enorm groot bakkes. Maar om de ene of de andere reden is ze poeslief voor Suiker en vindt ze -omdat ze het overdag nu eenmaal te druk had- om 2u ‘s nachts nog tijd voor een interview.

– Was jij altijd al de plezantste thuis?

Neen, maar ik ben wel de enige van de familie die er zich voor laat betalen.

– Je meent het.

Tuurlijk meen ik het. Mijn vader is nog veel gevatter en grappiger dan ik. Hij is de laatste die ik in de zaal wil hebben. Hij zou me wegblazen. Iedereen zou aan zijn lippen hangen. Hij werkte in de mijnen en vertelde daarover altijd hilarische anekdotes. Als ik die verhalen verder vertelde aan mijn vriendinnen lagen ze altijd in een deuk.

Dat was de eerste keer dat ik besefte: “Hé, ik kan mensen aan het lachen brengen.”

– Maar je zette nooit de stap naar comedy.

Neen. De allereerste keer dat ik in een comedyclub kwam, stond ik zelf op het podium. Dat is nu vijf jaar geleden.

– Het was ook vlak na je echtscheiding. Was comedy jouw manier om je af te reageren?

Inderdaad. Het werkte therapeutisch voor

26 — Oktober 2009

me. Bevrijdend ook. Na de scheiding voelde ik me enorm vrij. Ik had het gevoel dat ik ineens alles kon doen waar ik zin in had.

Sommige mensen zetten het dan op een ongebreideld zuipen of kruipen in bed met Jan en alleman. Ik had zin om voor een volle zaal eens ferm mijn gedacht te gaan zeggen. En dat heb ik gedaan.

Humor van Sarah Millican: “Ik heb mijn borsten laten meten en een nieuwe beha gekocht.

Nu zijn ze “up where they belong.”Ik noem ze dan ook Joe Cocker en Jennifer Warnes.”

– Met wervelend succes. Je bent ‘big’ in Engeland. Je werkt aan een eigen radioprogramma, een eigen sitcom en een eigen toneelstuk. Je verschijnt regelmatig op tv, in panels en jury’s. Blijft er nog tijd over voor comedy? Hoe gaat je carrière zich ontwikkelen?

Ik heb het inderdaad heel druk nu. Ik ben met verschillende projecten tegelijk bezig.

Op dit ogenblik treed ik wat minder vaak op, zodat ik wat meer tijd kan besteden aan het schrijven. Het is leuk om al die dingen te kunnen doen. De verveling krijgt geen kans om toe te slaan.

– Ga je in België je grappen aanpassen?

Je moet altijd rekening houden met je publiek en dat zal ik ook zeker doen. Maar fundamenteel hoef ik niet veel te veranderen aan mijn show. Want daarin heb ik het voornamelijk over relaties en die zijn universeel. De meeste meiden hebben immers wel een vader die de verkeerde dingen zegt als ze voor het eerst thuiskomen met een vriendje. Of ze hebben een vriendje dat zich nogal vreemd gedraagt in de slaapkamer.

Dat zal heus niet alleen in Engeland gebeuren. Da’s in België net hetzelfde. Of niet?

– Geen idee. Ik zal het aan een van onze medewerksters vragen. Je treedt op in Geel. Dat is yellow. Heb je ooit op een plek gespeeld met een nog onnozeler naam?

Is dat zo? Geel? Yellow? Neen, dan wint Geel. Nog zotter dan Geel is het tot nu toe niet geworden.

– Die is goed. Nog zotter dan Geel kán het ook moeilijk worden.

Tekst: Roel Sels

Yellow City Comedy Festival GEEL - Het Yellow City Comedy Festival vindt plaats op zaterdag 3 oktober.

De eerste voorstelling begint om 20u stipt. Naast Sarah Millican treden ook op: Skate Naked (UK), Andrew Lawrence (UK), Imran Yusuf (UK), Nigel Williams, Kamagurka, Wilko Terwijn (Nl), Youssef El Mousaoui, Joost Vandecasteele en Michael Van Peel.

Kaarten kosten 15 euro.

r

Mouna is een optimistische en enthousiaste Palestijnse. Ze is gescheiden en heeft een adolescente zoon. Het dagelijkse leven binnen de bezette gebieden is moeilijk en de toekomst ziet er weinig rooskleurig uit. Op een dag krijgt ze plots de mogelijkheid om naar de Verenigde Staten te gaan. Ze vertrekt met haar zoon naar haar zus Raghda, die zich vijftien jaar eerder met haar man in Illinois vestigde. Na het warme weerzien moeten Mouna en Fadi hun plaats zien te vinden in dit ‘Amreeka’ waar ze zo vaak van gedroomd hebben. Maar de Verenigde Staten, die zich in de strijd tegen ‘duivel’ Saddam hebben gestort, hebben een aparte opvatting over gastvrijheid…

Debuterende cineaste Cherien Dabis vervalt niet in clichés en sentimentaliteit, misschien omdat haar eigen ervaring hier meespeelde: als Jordaanse groeide ze zelf op in het landelijke Ohio, waar haar vader arts was. Hoofdactrice Nisreen Faour zorgt voor een onweerstaanbaar charmante prestatie als Mouna, Hiam Abbas is schitterend als de wantrouwende zus en de jonge Melkar Muallem belichaamt op een aangrijpende manier de pijnlijke onzekerheid van een jongen in een nieuw, vaak vijandig land.

Dinsdag 20 oktober DAS WEISSE BAND

Dinsdag 27 oktober DEPARTURES

Land: Oostenrijk Regisseur: Michael Haneke Duur: 150 minuten Jaar: 2009

Land: Japan Regisseur: Yojiro Takita Duur: 130 minuten Jaar: 2008 De professionele cellospeler Daigo Kobayashi speelt klassieke muziek in een groot orkest in Tokio. Als het orkest wordt ontbonden, zit de jonge Daigo zonder werk en moet hij op zoek naar een andere baan om in zijn levensonderhoud en dat van zijn vrouw te voorzien. Dat lukt hem in zijn geboortestreek, waar hij een baantje als lijkbezorger krijgt.

Geestig en minutieus volgt de Japanse regisseur Yojiro Takita de kennismaking van Daigo met de dood met als resultaat prachtige levenslessen over dood, vergeving, familie, liefde en nog veel meer. Met humor en luchtigheid is dit een film die zeker niet zwaar op de maag ligt, maar die toch emotioneel raakt, misschien ook dankzij de prachtige muziek en beelden.

Hoewel Departures zich dus voltrekt in een on-Amerikaans tempo waren uitgerekend de Amerikanen uitermate gecharmeerd, want tot grote verbazing van velen -maar wel dik verdiend-won de film de Oscar voor beste buitenlandse film!

Net voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog wordt een rustig Duits dorpje opgeschrikt door een aantal onverklaarbare gebeurtenissen. Een kabel wordt gespannen om de dokter met zijn paard ten val te brengen, een schuur vliegt in de fik en twee kinderen worden ontvoerd en gemarteld. De leraar observeert en onderzoekt de gebeurtenissen en komt steeds dichter bij de verschrikkelijke waarheid. Deze in haarscherp zwart-wit gefilmde prent speelt zich af in een akelig, verkrampt protestants dorp. De notabelen dwingen een verstikkende burgerorde af. De jeugd -straks in de loopgraven, de nazi’s van de toekomst- zet daar zijn eigen, irrationele orde tegenover.

Zo wordt de film een ijzingwekkend en bloedstollend portret over de vooravond van de Eerste Wereldoorlog. Regisseur Michael Haneke won dit jaar met deze film verdiend de Gouden Palm tijdens het filmfestival van Cannes.

Suiker — 27