Suiker 3

nr.3 DECEMBER 2009

lekker interessant

GUIDO BELCANTO

STRIP TURNHOUT

SAM MONDELAERS

MAURICE ENGELEN

KOEN PEETERS

TESSA KNAEPS

Guido Belcanto heeft een autobiografie uitgegeven die anders is dan alle andere. Want autobiografieën worden alleen maar geschreven tot meerdere eer en glorie van de auteur zelf. “Er staat nooit iets negatiefs in. De mindere kantjes worden verdoezeld. Daar weiger ik aan mee te doen. Ik heb mezelf niet gespaard in dit boek. Al mijn persoonlijke fiasco’s, zwakheden en stommiteiten komen erin voor.”

Alle belangrijke tekenaars en scenaristen uit België en een handvol gerenommeerde stripmakers uit het buitenland komen op zaterdag 12 en zondag 13 december naar de Warande voor het tweejaarlijkse stripfestival. Zij brengen alles mee wat niet te heet of te zwaar is.

Hij gaat stilaan naar de 90. Daarvan spendeerde hij meer dan tachtig jaar aan het maken van klompen.

En dat doet hij ook nu nog. Sam Mondelaers, die in Laakdal zijn eigen klompenmuseum heeft, is een levende legende. Dat kan ook niet anders. Hoeveel klompenmakers ter wereld zouden ooit de hand van Henry Kissinger geschud hebben?

Volgende zomer speelt hij met Praga Khan weer op de grote festivals, maar eerst doet Maurice Engelen nog de theatertournee ‘moreese.com’. “Het wordt de grootste, zwaarste, beste en meest veeleisende show die ik ooit gemaakt heb”, zegt hij.

“Uniek in de wereld.

Nooit vertoond.”

Op zondag 6 december in de Werft in Geel. En op 12 januari in de Warande in Turnhout.

“De Kempen heeft de geur van dennenbomen. Die specifieke pijngeur. Pijn: letterlijk en figuurlijk. Eigenlijk is dat straf, want die geur is heel zuiders.”

Aan het woord is auteur Koen Peeters, die een haat-liefdeverhouding heeft met de Kempen, zo blijkt uit zijn nieuwste boek ‘De bloemen’.

Je bent nooit te oud om te leren. Dat ondervond ook Tessa Knaeps, de Molse schepen van Toerisme. Ze nam met steile ambities deel aan het VTM-programma ‘De beste hobbykok van Vlaanderen’, maar een iets te uitbundig slaa tje deed haar de das om. Het tv-programma liet wél sporen na ten huize Knaeps: “Mijn keuken is nu veel netter dan vroeger.”

4 blz.

8 blz.

14 blz.

18 blz.

22 blz.

24 blz.

Roel Sels

Beste Sinterklaas, We kennen mekaar nu al vele jaren. Niet dat we mekaar zo dikwijls zien -we hebben het ook allebei zo druk- maar we noemen mekaar toch bij de voornaam.

Ik heb het gevoel dat onze vriendschapsband niet meer zo hecht is als vroeger. Ik moet je niet vertellen hoe dat komt.

Jouw geheugen is beter dan het mijne.

Toen ik nog klein was, pakweg schoenmaat 36, was er nog geen vuiltje aan de lucht. Ik zette elk jaar braaf mijn schoentjes, jouw paard ging er met de klontjes vandoor, jij kapte de trappist in je kas en ik kreeg de cadeaus die ik vroeg. Het leven was zo simpel en zorgeloos in die tijd.

Maar toen mijn lijf langer begon te worden en mijn voeten groter, werd de vriendschap verstoord. De wederzijdse verwijten bleven niet uit. Jij beschuldigde mij ervan dat ik steeds gulziger werd omdat ik elk jaar grotere schoenen klaarzette. Ik voelde mij tekortgedaan en ik herinner me nog dat ik jou ooit voor ouwe vrek heb uitgescholden. Het was in de Grote Bazaar of in de Ikea, dat weet ik niet meer zo goed.

Mijn geheugen gaat al jaren achteruit.

Ik weet nog wél dat je toen deed alsof je mij niet kende. Maar achteraf heb je me wel verteld dat ik toen van héél veel geluk mocht spreken dat je net een kleine op de schoot had of ik had tot het einde van mijn dagen gelispeld. Het was een dieptepunt in onze relatie, mag ik wel zeggen.

De jaren die erop volgden, bleef de temperatuur onder nul. Er was iets gebroken tussen ons. Ondanks mijn steeds groter wordende voeten bleef ik, tegen beter weten in, mijn schoenen klaarzetten op 5 december. Het was meer een poging tot verzoening en een middeltje om opnieuw on speaking terms te komen dan daadwerkelijk een vraag naar een cadeau. Maar het bleef stil van jouw kant. Ik ben er dan ook mee gestopt toen ik maat 47 had. Ik praat

2 — December 2009

in schoenmaten. Ik weet dat jij die beter onthoudt dan jaartallen of leeftijden.

Ik geloof, beste Sint, dat het tijd is om het goed te maken. Ik ben ouder en wijzer geworden. Jij was dat al lang, natuurlijk.

Maar, wie weet, misschien ben jij wat vergevingsgezinder geworden. Als dat zo is, kan het nog wel goedkomen tussen ons.

Ik zie nu in dat jij altijd gelijk hebt gehad. Vroeger snapte ik het niet zo goed: je kwam elk jaar af met een stoomboot vol cadeautjes en het eerste wat je zei wanneer je aanmeerde, was dat die cadeaus niet belangrijk waren. Dat het niet om materiële dingen te doen was, maar om echte deugden zoals gehoorzaamheid, soberheid en eerlijkheid. “Die heeft makkelijk praten”, dacht ik dan. “Hij praat over gehoorzaamheid terwijl hij voortdurend een bende slaafjes commandeert. In een paleis wonen ziet hij blijkbaar als een vorm van soberheid en zijn idee van eerlijkheid is zijn ware afkomst verloochenen en blijven volhouden dat hij een Spanjaard is en geen Turk.” Héél verwarrend vond ik het.

Maar goed: om de lieve vrede te bewaren, hield ik mijn mond. Gelukkig maar, want ik begrijp nu dat je gelijk had. Ook al geef je zélf niet het beste voorbeeld: het zijn inderdaad niet de materiële dingen die ertoe doen.

Ik wil me bij deze verontschuldigen voor alle lelijke dingen die ik ooit tegen jou gezegd heb. En zou ik alstublieft nog één keer mijn schoen mogen zetten en een cadeautje vragen? Ik beloof je dat het niks materieels is. Maar wel iets dat ik écht nodig heb.

Beste Sint, mijn geheugen gaat er jaar na jaar op achteruit. Ik zou je dit jaar een fotografisch geheugen willen vragen. Het merk speelt geen rol.

Uw kapoen, Roel

Kort

Griet Mertens geeft Theobalduskapel een nieuwe bestemming

Special Woody Allen

Kapel wordt kunsthuis

BEERSE - Gemeenschapscentrum ‘t Heilaar (Heilaarstraat 35 in Beerse) organiseert op donderdag 17 december een filmspecial over Woody Allen. Twee recente films van de grootmeester worden getoond.

Om 14u kan je kijken naar Matchpoint.

De eenvoudige Chris Wilton raakt goed bevriend met Tom Hewett, een telg van een rijke en adellijke familie. Hij wordt verliefd op zijn zus Chloé. Trouwplannen laten niet lang op zich wachten, maar dan leert Chris Nola kennen, de sexy verloofde van Tom. Om 20.15u wordt de film Vicky Cristina Barcelona gespeeld. Twee hartsvriendinnen, Vicky en Cristina, staan in deze prent centraal. De beredeneerde Vicky is verloofd met een degelijke jongeman.

De emotionele Cristina is steeds op zoek naar nieuwe passies en seksuele ervaringen. Wanneer de twee de kans krijgen om de zomer in Barcelona door te brengen, zijn ze allebei dolenthousiast.

De toegang tot de beide films is gratis, maar reserveren is verplicht. Dat kan op het nummer 014 600 770.

Kerstwandeling MERKSPLAS - Pasar Rijkevorsel laat je op zondag 20 december genieten van een prachtige natuurwandeling die helemaal in het teken staat van Kerstmis. De wandeling gaat immers van kerststal naar kerststal en passeert door de schitterende natuurgebieden van het Carons Hofke, het Graafsbos, parkdomein Zwart Goor en de

landerijen van Widar, met de Moermolen.

De afstand bedraagt ongeveer 8km, onderweg wordt een toiletstop voozien. De wandeling is niet geschikt voor buggy’s en rolwagens. De wandelaars vertrekken aan het Kerkplein van Merksplas, om 13.30u.

Alle info op het nummer 014 633 381 of op pasarrijkevorsel@gmail.com.

Fakkeltocht met huifkar VLIMMEREN - Ben je in voor een bijzondere kersthappening? In Vlimmeren, deelgemeente van Beerse, wordt op maandag 28 december een mooi alternatief uitgewerkt voor de klassieke kerstwandeling: een fakkeltocht met huifkar. Sfeer gegarandeerd, zolang je

de huifkar niet in de fik steekt, natuurlijk. De tocht gaat langs drie openluchtkerststallen.

De huifkar vertrekt om 19u aan de kerststal in Vlimmeren. Om 21.30u is de aankomst voorzien, aan de kerststal in het centrum van Beerse.

Steun en word lid van de ‘Club van 100’ Hebt u een hart voor cultuur? Wilt u uw bedrijf een cultureel imago aanmeten? Bent u geïnteresseerd in een aantal vrijkaarten voor culturele voorstellingen? Wilt u lokale artiesten een hart onder de riem steken?

Vindt u het ook een verademing om tussen de tientallen reclameblaadjes eens een informatieve en reclamevrije krant aan te treffen?

Dan hebt u een goede reden om Suiker te steunen en toe te treden tot de ‘Club van 100’. Voor alle info belt u naar Leen Verwaest (0495 53 54 80) of mailt u naar leen@suikerkrant.be.

TURNHOUT - De Theobalduskapel, een gotische kapel die gebouwd werd in de veertiende eeuw en een van de oudste gebouwen van Turnhout is, gaat voortaan door het leven als kunsthuis. Keramiekatelier De Scherf kreeg het beheer in handen en kalefaterde de kapel helemaal op. Griet Mertens is in haar nopjes. “Onze vereniging zal de kapel zelf regelmatig gebruiken, maar we stellen ze ook ter beschikking van andere culturele verenigingen”.

Met de kapel gebeurde al decennialang niks. De laatste kerkelijke dienst werd er veertig jaar geleden gehouden. Sindsdien stond de kapel leeg. In 1993 verpachtte de kerkfabriek van Sint-Pieter de kapel aan de stad. De tand des tijds had op dat moment al fel aan het gebouw geknaagd. Een grondige restauratie dring zich op. In ‘94 en ‘95 werd er aan de kapel gewerkt.

“Het was de bedoeling om er een kleinschalig cultuurcentrum van te maken”, herinnert Griet Mertens zich. “Om die reden werden aan de kapel een sanitaire blok en een kleine keuken gebouwd. De Warande kreeg het beheer van de kapel in handen, maar om de ene of andere reden werd de Theobalduskapel toch nooit echt gebruikt voor evenementen. Ik vermoed dat het net iets te afgelegen was en dat er nogal wat praktische bezwaren waren.” Af en toe gebeurde er toch iets. Er vonden enkele kleinschalige tentoonstellingen plaats, en Laïs mocht de kapel een tijdje als repetitiekot gebruiken. Maar dat waren de uitzonderingen op de regel.

De Kempische kunstroute KempARt, die om de twee jaar wordt georganiseerd, bracht Griet Mertens -medeorganisator van KempARt- in de Theobalduskapel. “Dat was in 2005, bij de allereerste editie van KempARt. De Theobalduskapel was een van de locaties die werden gebruikt. Ik werd meteen getroffen door de schoonheid van het gebouw en door de mogelijkheden die het bood. De

kunstwerken die we er toen tentoonstelden, kwamen er volledig tot hun recht. Ik vond het zonde dat er niet meer gedaan werd met de kapel. Ik ben naar het stadsbestuur getrokken en heb gevraagd of het mogelijk was om het gebouw vaker te kunnen gebruiken. Maar in eerste instantie bleek dat niet te lukken. Wat later kon het plots wél, mede dankzij de steun van schepen Eric Vos. De Warande werd bereid gevonden om als beheerder afstand te doen van de Theobalduskapel, vermoedelijk omdat het cultuurcentrum er als provinciale instelling toch geen toekomst voor zou hebben.”

Griet Mertens liet de gouden kans niet liggen en vroeg namens de vzw Keramiekatelier De Scherf om het beheer in handen

“ Ik vond het zonde dat er niet meer gedaan werd met de kapel”

te krijgen. “Daarmee haalden we onze slag nog niet meteen thuis, want Eric Vos vond begrijpelijkerwijze dat alle Turnhoutse verenigingen de kans moesten krijgen om de kapel te beheren. En dus kwam er eerst nog een algemene rondvraag. Uiteindelijk kwam het beheer dan toch in handen van De Scherf.”

Het echte werk kon dan pas beginnen.

Griet Mertens: “Een gebouw dat niet gebruikt en niet verwarmd wordt, takelt bijzonder snel af. Dat hebben we met lede ogen moeten vaststellen. Op 1 juni van dit jaar hebben we formeel het beheer in handen gekregen. En nog eens drie weken later kregen we de sleutel overhandigd. Sindsdien zijn we vaker in de kapel geweest dan thuis; zoveel werk was er te doen. Het begon met een grondige opruimbeurt en een grote schoonmaak. En als alles gepoetst was, konden de schilderwerken beginnen. Met kalkverf, want dat is zo voorgeschreven. Een

“ Het Theobaldus Kunsthuis is geschikt voor tentoonstellingen, maar ook voor lezingen, voordrachten en concerten.

Feesten, fuiven en religieuze diensten kunnen niet.”

bijzonder tijdrovende bezigheid was dat.

Van het plafond moesten we afblijven. Hoewel het er slecht aan toe is, moest het in de oorspronkelijke staat gelaten worden, want het is beschermd. Een beetje raar, want oorspronkelijk was dat plafond blauw. Het werd wit overschilderd. De oorspronkelijke staat heeft het dus sowieso al niet meer.

Maar goed, erg rouwig zijn we er niet om, want eigenlijk heeft het wel iets, dat kapotte en afgeleefde plafond. Het vertelt iets over de ouderdom van het gebouw.”

De kapel heet nu officieel ‘Theobaldus Kunsthuis’. De eerste tentoonstelling, ‘De geschiedenis van de Sint-Theobalduskapel’, vond er half november plaats. Een tweede tentoonstelling, door academie De Groene Varen, vindt plaats op 5, 6, 9, 12 en 13 december.

Of het Theobaldus Kunsthuis in de eerste plaats een expositieruimte wordt? “Dat weten we nog niet. De toekomst zal het ons leren”, zegt Griet Mertens. “De ruimte is bijzonder geschikt voor tentoonstellingen, dat staat buiten kijf. Maar er kunnen ook perfect voordrachten en lezingen gehouden worden. Of zelfs concerten. Klassiek of kamermuziek bijvoorbeeld. Voor fuiven en hardere muziek kan en mag het Kunsthuis niet gebruikt worden. Ook niet voor religieuze diensten, trouwens. Ik kan me voorstellen dat koppels gecharmeerd zouden kunnen raken door de kapel en dat ze erin willen trouwen. Dat kan dus niet. Het zou zelfs niet mogen, want de kapel is officieel ontwijd.”

Verenigingen die aangesloten zijn bij het Forum Cultuur en die het Theobaldus Kunsthuis willen gebruiken, kunnen contact opnemen met Griet Mertens op het nummer 014 41 82 83 of via de.scherf@telenet.be.

Tekst: Roel Sels Foto’s: Bart Van der Moeren

Suiker — 3

“Artiest zijn betekent per definitie ook asociaal zijn”

Guido Belcanto schrijft autobiografie WECHELDERZANDE - Sinds kort ligt de autobiografie van Guido Belcanto in de rekken. In “Geheime bekentenissen” schrijft de Kempense chansonnier vrijuit over de thema’s die zijn leven en werk zo sterk bepaalden. Van zijn jeugdjaren in Wortel tot zijn ervaringen als kroegzanger in het Antwerpse nachtleven, inclusief zijn destijds zo controversiële outing als travestiet: geen enkel onderwerp blijft onbesproken. “Zelfcensuur? Dat was niet nodig. Ik ben nergens zo beschaamd over dat het niet in mijn boek beschreven mocht worden.”

We ontmoeten Guido Belcanto in zijn volledig in het groen gelegen bungalow in Wechelderzande. Ver weg van de Antwerpse stadsdrukte waarin hij zich vroeger als een vis in het water voelde, werkt hij hier sinds enkele jaren in alle rust en stilte aan zijn liedjesteksten. “Hier kan ik ongestoord krankzinnig zijn”, zo omschrijft hij het zelf.

Guido schenkt koffie in en we nemen plaats aan zijn schrijftafel, waar ons oog meteen valt op de boekenkast die erachter staat. ­– Zit er een systeem in jouw boekenkast?

Eigenlijk niet. Mijn boeken staan wel min of meer gegroepeerd: hier heb je de Nederlandstalige literatuur, daaronder de 19de-eeuwse Franse schrijvers… Verder zit er geen systeem in. Maar als ik een boek nodig heb, weet ik weet het wél meteen te vinden. ­– Ik vraag het maar omdat je in je boek ook je liefde voor de literatuur beschrijft.

Oh ja, ik lees bijzonder graag en heb een grenzeloos respect voor schrijvers. Eigenlijk heb ik mezelf ook altijd meer schrijver dan muzikant gevoeld. Echte muzikanten hebben een aangeboren talent om een instrument virtuoos te kunnen bespelen. Ik heb dat niet. Ik kan geen enkel instrument goed bespelen. Liedjes schrijven en zingen: dát zijn mijn talenten, en die heb ik ontdekt toen ik begin jaren tachtig naar Antwerpen trok om straatzanger te worden. Ik noteerde mijn indrukken van het stadsleven en maakte er liedjes van. Dat werd al snel een verslaving en vervolgens zelfs mijn broodwinning. Ik bleek een gave te hebben voor het schrijven van liedjes. Bovendien werd ik er nog gelukkig van ook. Ik ervaar het songschrijven nog steeds als een bijzonder vreugdevol proces. Na mijn eerste plaat werd mij gevraagd om columns te schrijven voor De Morgen. Zo werd ik naast liedjesschrijver toch ook een beetje schrijver. ­– Dan heb je wellicht ook plannen om ooit een roman te schrijven?

Dat wil ik inderdaad zeker nog doen. Ik ben er zelfs al een paar keer aan begonnen.

Maar om een fictief verhaal in boekvorm uit te werken, heb je een zee van tijd nodig, en die heb ik op dit moment niet. Ik heb het te druk met mijn muziek. Mocht ik nu drie maanden de tijd krijgen om onafgebroken en zonder enige afleiding aan een roman te werken, dan ben ik er zeker van dat die na die drie maanden klaar zou zijn. Voor het schrijven van deze autobiografie had ik die afzondering niet nodig, want alles wat ik zelf meegemaakt heb, krijg ik heel makkelijk op papier. Dat geldt ook voor mijn songs. Ik laat me inspireren door het leven zelf, door de mensen die ik observeer en waarin ik karaktertrekken van mezelf herken. Die doorleefdheid is uitermate belangrijk in het genre dat ik breng. Het levens-

4 — December 2009

lied laat zich niet zingen door iemand die geen miserie heeft gekend. Wat Willy Sommers en Will Tura zingen bijvoorbeeld: sorry, maar dat raakt mijn koude kleren niet.

Je voelt gewoon dat zij zelf geen tragisch leven gehad hebben. Om dezelfde reden moet je Bart Peeters ook geen smartlappen laten zingen. Dat zou totaal ongeloofwaardig zijn.

André Hazes daarentegen: die geloof je wél meteen. Omdat wat hij zingt herkenbaar en vooral doorleefd is. ­– Ben je nog altijd zo’n veelschrijver als vroeger? Toen schreef je liedjes aan de lopende band, vertel je in je boek.

Klopt. In mijn beginjaren ging ik bijna als een razende tekeer. Op mijn dertigste had ik een enorme drive om liedjes te schrijven.

Het moést er gewoon allemaal uit. Wanneer ik aan een liedje begon, stonden er gelijk zeven strofes op papier. Dat tempo kan je niet je hele leven aanhouden. Ik ben nu zesenvijftig en het ouder worden verplicht me om, zowel fysiek als mentaal, gas terug te nemen. Tegenwoordig blijf ik al haperen na één strofe. Maar ik vind dat niet erg. Ik hoef me niet meer zo nodig te bewijzen. Het schrijven gaat misschien wat trager nu, maar de drang is er gelukkig nog steeds. Bovendien blijf ik trouw aan mijn basisthema: de eenzaamheid van het individu en de onvolmaaktheid van de liefde en het leven. Dat thema is breed genoeg om erop te blijven variëren. Ach, ik zou ook op mijn lauweren kunnen rusten, hoor. Niks nieuws meer schrijven en teren op de vele songs die ik hier nog in mijn schuif heb liggen. Maar dat wil ik niet. Ik wil mijn publiek trouw blijven, en om de twee jaar een nieuwe plaat uitbrengen. ­– Jouw publiek, zou je dat kunnen omschrijven?

Daar kan je moeilijk een etiket op plakken. Dat varieert van jonge twintigers tot ouderen, en alles wat daartussen zit. Zelfs hardrockers en punkers hebben zich al geout als fans van Guido Belcanto. Sommige jonge mensen plaatsen me zelfs in het rijtje Cash, Cohen en Dylan. Ze beschouwen mij als de link tussen het volkse en het intellectuele, de brug tussen smartlap en chanson.

Daar ben ik verdorie wel fier op. ­– De passage in je boek waarin je uitlegt hoe sommige liedjes je als het ware van bovenaf ingegeven worden, deed me denken aan de Belpopdocumentaire over Adamo, die enkele weken geleden te zien was op Canvas. Hij zei namelijk exact hetzelfde. (enthousiast) Oh maar natuurlijk! Adamo!

Zijn muziek is gewoon… hemels. En die man heeft ook zovéél liedjes geschreven, dat het niet anders kan dan dat hij een groot deel van die melodieën cadeau kreeg.

Want als je op elke tekst en elke melodie moet zitten zwoegen, kan je nooit zo’n groot

oeuvre bij mekaar schrijven. Ja, ik herken dat wel. Soms komt een melodie je gewoon “aangewaaid”, zonder dat je daar veel moeite voor moet doen. ­– Op je zesenvijftigste al je autobiografie schrijven: is dat niet wat vroeg?

Wel, ik heb me diezelfde vraag gesteld. Het idee voor dit boek kwam namelijk niet van mij. Ik werd gebeld door uitgeverij Lampe-

“ Geheime bekentenissen” van Guido Belcanto Paperback – 272 pagina’s Prijs: 19,95 euro Isbn: 978 90 795 92 401 www.lampedaireuitgevers.be

daire, die zich vooral richt op het uitgeven van die zogenaamde BV-boeken. Nu vind ik het eerlijk gezegd arrogant om ervan uit te gaan dat een boek van een BV sowieso interessant is. Aanvankelijk vroeg ik me dus af of mijn eigen leven wel interessant genoeg zou zijn om er een boek aan te wijden. Om het antwoord op die vraag te vinden, ben ik eenvoudigweg begonnen aan het boek. En naarmate het schrijfproces vorderde, dacht ik steeds meer: “Ja, dit is eigenlijk wel interessant”. Temeer omdat ik de kans zag om méér te doen dan het louter opsommen van de gebeurtenissen in mijn leven: ik kon dat aanvullen met het uiteenzetten van mijn filosofische standpunten en mijn visie op het leven.

Weet je wat ik zo afschuwelijk vind aan veel biografieën? Dat er nooit iets negatiefs in staat. De mindere kantjes worden vaak verdoezeld. Daar weiger ik aan mee te doen. Ik heb mezelf niet gespaard in dit boek. Ook al mijn persoonlijke fiasco’s, zwakheden en stommiteiten komen erin voor. De titel zegt het zelf: het zijn bekentenissen. In zekere zin was het zelfs een opluchting om gewoon eens onomwonden te kunnen zeggen: “Mensen, af en toe ben ik echt een domme kloot geweest.” (lacht) ­– Heb je diep moeten graven naar al die vroege jeugdherinneringen? Ik kan me voorstellen dat die niet allemaal even vers in het geheugen liggen.

Ik heb oude fotoalbums teruggevonden, die door mijn moeder voorzien waren van com-

“

Een boek van een BV is niet per definitie interessant

mentaar. Het was heel boeiend om te lezen hoe ik me als klein ventje gedroeg. Enkele fragmenten uit die schrijfsels van mijn moeder heb ik daarom ook opgenomen in het boek. Daarnaast ben ik veel gaan fietsen in de omgeving van Wortel, het dorp waar ik ben opgegroeid. Al fietsend door dat landschap zag ik heel veel beelden uit mijn jeugd weer naar boven komen. ­– Fietsen is echt wel een grote passie van jou. Velen herinneren zich nog wel de reportage over jouw ontmoeting met Marco Pantani. Volg je de wielerwereld nog steeds?

Zeker. Met Frank Vandenbroucke hebben we net nog een nationale wielerheld verloren. Zijn dood verbaasde me niet echt.

In feite was heel zijn leven al de kroniek van een aangekondigde dood. Maar om op je vraag te antwoorden: ik hou inderdaad enorm veel van de wielersport. Er zit zoveel drama in! Die bereidheid van wielrenners om, als het moet, zelfs te sterven op de fiets: dat is toch bewonderenswaardig? Die tragiek vind je hoegenaamd niet terug in het voetbal. Ik heb vroeger ook nog gevoetbald.

Maar ik kon mijn draai niet vinden in een ploeg. De kameraadschap tussen spelers, dat zei me ook niets. Ik ben geen groepsmens, meer een individualist. Ook in de muziek trouwens. Ik zing wel in een groep van muzikanten, maar daarbij is de rolverdeling duidelijk: ik ben de zanger en zij zijn de begeleiders. Ik bedoel dat niet zo arrogant als het klinkt, hoor. Ik wil alleen maar zeggen dat ik me enkel op die manier goed kan voelen, zowel óp als naast het podium.

Het is een manier van zíjn. Ik ben graag alleen. Ik woon alleen, ik ga graag alleen op vakantie en ik ga het liefst alleen op café een pint drinken. Daar voel ik me het beste bij. Er is maar één ding wat ik niet alleen doe, en dat is uit eten gaan. In je eentje op restaurant zitten, dat is gewoon triestig. (lacht) Ik voel me ook nooit eenzaam wanneer ik alleen ben. Integendeel, dat gevoel overvalt me eerder wanneer ik me in een grote groep mensen bevind waarmee het niet klikt.

Weet je, mijn werk vereist afzondering.

Artiest zijn betekent per definitie ook asociaal zijn. Mijn liedjes en mijn teksten zijn mijn manier om te communiceren met de buitenwereld. Wanneer ik schrijf, wil ik met rust gelaten worden. Hier in mijn “tempel”, zoals ik dit huisje wel eens noem, heb ik van niemand last en heeft niemand last van mij. Als ik zin heb om midden in de nacht op mijn piano te beuken, kan ik dat zonder problemen doen. ­– In je boek doe je je beklag omdat je op het hoogtepunt van je bekendheid niet meer gewoon anoniem alleen op café kon gaan, zoals je daarvoor vaak deed. Lukt dat ondertussen al wat beter?

Bwoh, het gaat wel. Maar ik heb toch altijd wel minstens één zagevent aan mijn been, hoor. (lacht) Hier in het dorp laten ze me doorgaans wel met rust, moet ik zeggen.

Maar het nachtleven is hier nu ook niet bepaald bruisend te noemen… Neen, af en toe kan het natuurlijk wel deugd doen om nog eens incognito op café te gaan. In Amsterdam lukt dat bijvoorbeeld wel. Aan de toog zitten met een pint en gewoon de mensen observeren: het levert vaak een hoop inspiratie op.

Tekst: Floor Deckx Foto: Bart Van der Moeren

Suiker — 5

Anna Enquist en Ivo Janssen: Contrapunt

december SCHOUWBURGKALENDER

20:00 – St.-Niklaaskerk – Herentals

Het Gevolg – Cloaca – € 16

Con spirito – 200 jaar Mendelssohn en Schumann – € 10

20:00 – ‘t Schaliken – Herentals

Alex Agnew – More human than human – € 15 20:15 – de Werft – Geel

Xander De Rycke / Henk Rijckaert – Uw zoete 666 / Karton – € 12,5

2

Raymond Van Het Groenewoud / The Violent Husbands – Dubbel staand – € 14 14:30 – de Werft – Geel

Het Gevolg – Cloaca – € 16

Virga Lipman – Sneeuwwitje, wat ben je mooi – € 6,5

Alex Agnew – More human than human – € 15

13

20:00 – De Djoelen – Oud-Turnhout

Kathleen Vandenhoudt en Groep – Gracious – € 11

20:15 – Het Gevolg – Turnhout

14:00 – de Warande, Kuub – Turnhout

Het Gevolg – Cloaca – € 16

Nat Gras – Schaapwel – € 9

‘t Getouw – Mol

15:30 – de Warande, Kuub – Turnhout

Senioren voor senioren – € 2,5

Nat Gras – Schaapwel – € 9

12:15 – ‘t Getouw – Mol

20:00 – ‘t Schaliken – Herentals

Eddy et les Vedettes – € 0

Braakland / Zhebilding en ‘t Arsenaal – Hitler is dood – € 16

20:00 – ‘t Schaliken – Herentals

Greet De Keyser – 1 jaar Barack Obama – € 6

4

12

21:00 – ‘t Getouw – Mol

Fixkes vs: Urbanus – Strip Turnhout – € 15

20:15 – Het Gevolg – Turnhout

20:00 – ‘t Schaliken – Herentals

3

11

20:15 – de Warande, schouwburg – Turnhout

16

20:15 – de Werft – Geel

Theater Stap – Hendrik IV – € 10

20:15 – Het Gevolg – Turnhout

19:00 – de Warande, schouwburg – Turnhout

Het Gevolg – Cloaca – € 16

Stella Den Haag – Niemand weet, niemand weet – € 10

20:15 – Rex – Mol

20:00 – ‘t Schaliken – Herentals

The Twelve Irish Tenors – Van klassiek tot pop – € 25

Anna Enquist en Ivo Janssen – Contrapunt – € 13

20:00 – De Wouwer – Ravels

20:00 – De Djoelen – Oud-Turnhout

Danny Van Britsom – Slagen en verwonderingen – € 9

Steph Goossens – Roekeloze Rita – € 15

20:15 – Rex – Mol

20:15 – ‘t Heilaar – Beerse

‘t Arsenaal – Braakland / Zhebilding – Hitler is dood – € 14

Frank Vander Linden (solo) – € 13

20:15 – Het Gevolg – Turnhout

21:00 – Zaal Ootello – Mol

Het Gevolg – Cloaca – € 16

Tuesday Night Orchestra Bigband – Jazzconcert – € 9

20:15 – de Warande, schouwburg – Turnhout

The Twelve Irish Tenors – € 20

18

Broodje Mol Extra voor Music For Life – Het Gompel genot – € 0

5

20:00 – ‘t Schaliken – Herentals

Symfonieorkest van de Zuiderkempen – Een kleine nachtmuziek – € 15

Percussive – Sjow! – € 10

6

20:15 – de Werft – Geel

20:15 – de Werft – Geel

Maurice Engelen & Friends – Moreese.com – € 25

Dree Peremans nodigt uit ... – Folkconcert – € 12,5

8

20:00 – De Djoelen – Oud-Turnhout

20:15 – Rex – Mol

Leen Persijn – Mist – € 6

Hautekiet & De Leeuw – Op drift! – € 13

Nigel Williams – Geloof mij! – € 14

19

19:30 – de Warande, Kuub – Turnhout

Belgian Roots Night – The Soul Stirres, The Buckshots, ... – € 18

20:15 – de Halle – Geel

14:30 – Rex – Mol

Os meus shorts – € 9

Figurentheater De Maan – De Sneeuwkoningin – € 6,5

9

20:15 – de Warande, Kuub – Turnhout

10

20:15 – de Warande, Kuub – Turnhout

Theater Stap – Hendrik IV – € 14 Theater Stap – Hendrik IV – € 14

20

20:15 – de Werft – Geel

23

wo 23-12-09 14:30 t Schaliken Herentals

Kommil Foo – Wolf – € 19,5 Marijn Devalck – Art Bécaud – € 10

Adressen en contactgegevens: De Warande , Warandestraat 42, 2300 Turnhout, tel: 014 41 69 91, info@warande.be, www.warande.be – De Werft , Werft 32, 2440 Geel, tel: 014 56 66 66, info@dewerft.geel, www.dewerft.be – De Halle , Markt 1, 2440 Geel, tel: 014 56 66 66; info@dewerft.geel, www.dewerft.be – ‘t Getouw , Molenhoekstraat 2, 2400 Mol, tel: 014 33 09 00, cultuurbalie@gemeentemol.be, www.getouw.gemeentemol.be – Rex , Smallestraat 2, 2400 Mol, tel: 014 33 08 88, cultuurbalie@gemeentemol. be, www.getouw.gemeentemol.be – Zaal Ootello , Ezaart 162, 2400 Mol, tel: 014 31 81 16, www.ootello.be – ‘t Schaliken , Grote markt 35, 2200 Herentals, tel: 014 28 51 30, cultuurcentrum@herentals.be, www.herentals.be – ‘t Heilaar , Heilaarstraat 35, 2340 Beerse, tel: 014 60 07 70, cultuur@beerse.be, www.beerse.be – De Djoelen , Steenweg op Mol 3 bus 2, Oud-Turnhout, tel: 014 46 22 32, jeugd.cultuurdienst@oud-turnhout.be, www.oud-turnhout.be – De Wouwer , Kloosterstraat 4, 2380 Ravels, tel: 014 65 21 55, info@dewouwer.be, www.dewouwer.be – Het Gevolg , Otterstraat 31-33, 2300 Turnhout, 014 42 63 27, info@hetgevolg.be, www.hetgevolg.be

6 — December 2009

Stella Den Haag: Niemand, weet, niemand weet ...

12:15 – ‘t Getouw – Mol

20:15 – de Werft – Geel

20:15 – de Warande, schouwburg – Turnhout

MOL - Het zijn de slechtsten nog niet, daar in ‘t Getouw. Goed van hart, het volk dat er werkt.

Dat bewijzen ze in december opnieuw, wanneer enkele populaire StuBru-deejays zichzelf opsluiten in een glazen huis in Gent voor Music For Life, dat dit jaar de strijd tegen malaria als goed doel heeft gekozen. ‘t Getouw draagt al vanaf de eerste editie zijn steentje bij aan Music For Life en doet dat ook dit jaar weer. Gedurende de volledige maand december is er een ‘Vestiaire For Life’. Alle vrije giften die dan worden ingezameld voor het gebruik van de vestiaire worden geschonken aan de strijd tegen malaria.

Op 18 december om 12.15u wordt in ‘t Getouw een extra ‘Broodje Mol’ geserveerd. De toegang is gratis, maar de sandwiches die er verkrijgbaar zijn niet. De integrale opbrengst van de broodjesverkoop gaat naar het goede doel.

Het gratis middagconcert wordt verzorgd door Het Gompels genot. Deze covergroep brengt Vlaamse schlagers, smartlappen, kleinkunst en luisterliedjes en is razend populair in Mol en omstreken.

En dan is er nog ‘Film For Life’. Op 17 en 20 december, telkens om 20.15u, wordt de film Christmas in Paris vertoond. De opbrengst van de vertoningen gaat naar de strijd tegen malaria. Christmas in Paris werd vorig jaar aangekondigd als het grote afscheid van levende legende Gaston Berghmans. Maar ook Chris Lomme speelt de pannen van het dak en er is zelfs een gastrolletje weggelegd voor Toots Thielemans.

Hans Royaards stond in voor de regie.

Robert Benschop

1

20:15 – Het Gevolg – Turnhout

Music For Life, ook in Mol

TURHOUT - Esmeralda is de dochter van een rijke molenaar.

Voor haar negende verjaardag krijgt ze een cello cadeau. Esmeralda gaat er meteen mee aan de slag. Ze blijkt een natuurtalent te zijn. Ze speelt zo mooi dat alle jongens in de omgeving stapelverliefd op haar worden.

Maar al die jongens zijn simpele boerenzonen en dat wil haar vader niet. Vader wil een prins voor zijn dochter. Per toeval ontmoet hij er een.

Hij vertelt hem dat hij een heel speciale dochter heeft: ze kan gouddraad spinnen uit stro. Esmeralda moet gaan spinnen. Ze gehoorzaamt, maar door het onafgebroken werken, spint ze haar vingers kapot. Haar tranen vloeien over de strodraden. Wanneer ze uit onverwachte hoek steun krijgt, belooft zij als dank haar eerste baby.

Klinkt dit verhaal je bekend in de oren? Dat kan, want het is een bewerking van Repelsteeltje. Het is al de derde keer dat theatermaker Hans van den Boom een sprookje speciaal voor kinderen bewerkt. ‘Niemand weet, niemand weet’ is muziektheater van de bovenste plank.

Vijf acteurs/muzikanten vertellen en spelen het

‘t Arsenaal - Braakland/ZheBilding:

HERENTALS - Anna Enquist is het pseudoniem van Christa Widlund-Broer, een Nederlandse schrijfster die recent haar nieuwe roman ‘Contrapunt’ voorstelde.

Contrapunt is een heel speciaal boek. De verhaallijn wordt niet chronologisch verteld, maar volgt de structuur van de Goldbergvariaties van J.S. Bach. Bach schreef die Goldbergvariaties tussen 1739 en 1741, nadat zijn zoon Bernhard op 25-jarige leeftijd was gestorven. In Contrapunt wordt een gelijkaardig verhaal verteld. In dertig hoofdstukken -Bach componeerde ook 30 Goldbergvariaties- wordt het leven van de dochter van een pianiste geschetst. Het karakter van de variaties is bepalend voor het verhaal. Pianist Ivo Janssen speelt de variaties. Regelmatig wordt de muziek onderbroken door Anna Enquist, die fragmenten voorleest uit haar roman.

De toegangsprijs bedraagt 13 euro. ‘Contrapunt’ van Anna Enquist en Ivo Janssen, is op vrijdag 18 december te gast in cultuurcentrum ‘t Schaliken in Herentals. De voorstelling begint om 20u.

Dree Peremans’ naam is onlosmakelijk verbonden met folk. Op zaterdag 19 december mag hij in de Werft een avondvullend muziekprogramma samenstellen. Dirk Van Esbroeck en Wannes van de Velde zullen er zeker niet bij zijn. Dree Peremans heeft dan maar het ‘orkest van zijn dromen’ samengesteld voor die avond.

“Dat zijn zo’n goeie muzikanten dat ze alles kunnen spelen. We zullen wel zien wat het geeft.”

Gelijk heeft hij. Met het bonte gezelschap dat hij op 19 december in de Werft verzamelt, kan het absoluut nooit mislopen. Zestien muzikanten, onder wie Juan Masondo, Wiet van de Leest (Rum, Madou), Paul Rans (Rum) en Guido De Simpelaere (Dirk Van Esbroeck, Willem Vermandere) staan garant voor een avondje folk van het hoogste niveau.

Kaarten voor al dit fraais kosten slechts 12,50 euro. Een buitenkans!

Maurice Engelen: Moreese.com

Hitler is dood MOL - Hitler is dood. Zijn voornaamste secondanten Goebbels en Himmler hebben zich van het leven beroofd. Maar al snel vallen Goering en Speer in handen van het Westen. De As van het Kwaad is overwonnen, de wereld ligt in puin. Er moet aan een opkuis begonnen worden, en schuldigen moeten worden gestraft. Maar hoe bestraf je een genocide, waaraan een groot deel van de bevolking medeplichtig is? En hoe bouw je zo’n land weer op en loods je het de democratie in?

Het zijn problemen en discussies die op het scherp van de snee worden gevoerd door vier jonge, geallieerde medewerkers in Neurenberg. Tegen de achtergrond van een stad in puin, waar mensen leven in holen, pogen de vier een moraal te ontwikkelen voor de toekomst. Al brengt dat henzelf en hun land in nauwe schoentjes.

Tussen de beklaagden onderling ontstaan intussen spanningen en meningsverschillen.

Want de overlevingsstrategie van de één be-

tekent het doodvonnis voor de ander. Hitler is dood. Maar de bittere erfenis die hij nalaat, is enorm.

‘Hitler is dood’ is een beklijvende voorstelling over de Neurenbergse processen, die in 1945 en 1946 in Neurenberg werden gehouden, tegen 22 kopstukken van het gevallen naziregime. De Neurenbergse processen worden vandaag de dag beschouwd als het begin van het internationale strafrecht. Maar dat begin verliep niet zonder vallen en opstaan ...

‘Hitler is dood’ wordt gespeeld door Warre Borgmans, Dirk Buyse, Kris Cuppens, Janne Desmet, Jos Geens, Pieter Genard, Maarten Ketels, Rik Van Uffelen en Sara Vertongen.

De muziek is van Rudy Trouvé, Geert Waegeman en Gerrit Valckenaers. Regisseur is Stijn Devillé.

‘Hitler is dood’, van ‘t Arsenaal en Braakland/ZheBilding, is op zaterdag 5 december te zien in Rex in Mol. Kaarten kosten 14 euro.

verhaal van Repelsteeltje, in een betoverend decor vol visuele verrassingen.

De voorstelling wordt gespeeld in de schouwburg van de Warande op vrijdag 18 december om 19u en is geschikt voor kinderen vanaf 6 jaar. Kaarten kosten 10 euro.

Volgend jaar, op 12 februari om precies te zijn, wordt de voorstelling ook in de schouwburg van de Warande gespeeld. Tickets kosten 14 euro.

Op woensdag 16 december kun je de voorstelling ook in de Werft in Geel bekijken. Tickets 10 euro.

Theater Stap: Hendrik IV

Hautekiet en De Leeuw

TURNHOUT, GEEL - Zijn zotten gevaarlijk?

Volgens Luigi Pirandello, de man die Hendrik IV schreef, wél. Pirandello: “Weet ge wat het betekent om tegenover een krankzinnige te staan?

Dat betekent dat ge tegenover iemand staat die de fundamenten aantast van alles wat je in jezelf en om je heen hebt opgebouwd. Iemand die de logica van al je constructies zomaar omver kan werpen.”

De man heeft gelijk. Gekken kunnen gevaarlijk zijn. Maar wie is gek? Theater Stap gaat het na en brengt een verhaal over iemand die zot wordt genoemd. Of zot is, want wie zal het zeggen?

Hij is in elk geval op zijn hoofd gevallen en hij denkt nu dat hij koning is. En iedereen moet zich daarnaar schikken. Hij bepaalt de regels en alle anderen dansen en zingen en spelen op de tonen die hij kiest... Stopt het dan nooit? Misschien wel. Als hij het zegt. Of als hij een ander spelletje bedenkt...

Hendrik IV van Theater Stap is een verhaal van mensen die uit de bocht gaan. Maar wat is uit de bocht gaan? Van wanneer ben je gek? En is het niet normaal om al eens gek te doen in tijden van wanhoop? Theater Stap speelt en The Violent Husbands begeleidt de tragikomedie met een bulderende soundtrack.

Hendrik IV is op woensdag en donderdag 9 en 10 december te zien in de Kuub, waar voor deze productie de zittribune wordt uitgerold.

MOL - Jan Hautekiet en Rick De Leeuw zijn bloedbroeders. ‘Op drift’ is al de derde theatervoorstelling die ze samen maken. En veel willen ze daarover niet kwijt. Behalve dan dat ze de voorstelling wel ‘druistig’ vinden.

Maar doe geen moeite, dat staat in geen enkel woordenboek.

Wie er meer over wil weten, moet maar komen luisteren.

Hautekiet en De Leeuw staan op zaterdag 19 december in zaal Rex in Mol. Tickets kosten 13 euro. Volgens ons is dat niet veel, maar eerder druistig.

GEEL - Maurice Engelen blijft onafgebroken zoeken naar vernieuwing. Zijn nieuwste theatershow ‘Moreese.com’ is gebaseerd op het fenomeen van de virtuele communicatie. Maurice Engelen wil met deze productie de brug slaan tussen de virtuele en de echte wereld, en al zijn virtuele vrienden actief betrekken bij de creatie van de show.

Door middel van een captatiewagen die door het land trekt, wordt dat mogelijk. Naast de gebruikelijke cast van dansers en performers zal deze keer ook het publiek een belangrijke artistieke bijdrage leveren.

Maurice Engelen verlegt ook met Moreese.com weer een aantal grenzen. Hij werkte meer dan een jaar aan de voorstelling.

Kaarten kosten 25 euro. Moreese.com is te zien op zondag 6 december in de Werft. Naar aanleiding daarvan hadden wij een gesprek met hem. Het interview staat op pagina’s 18 en 19.

Steph Goossens: Roekeloze Rita OUD-TURNHOUT - Een man zit met een vrouw in zijn hoofd. Zij kan er bij hem niet uit en hij kan er bij haar niet in. Tot op een dag de man “foert” zegt tegen alles wat hij is, alles wat hij heeft opgebouwd en iedereen die hij kent. Hij besluit een nieuw leven te beginnen. Als vrouw.

Dat is waar het in de theatermonoloog ‘Roekeloze Rita’ van Steph Goossens over gaat. Goossens schreef de tekst zelf en vroeg Sien Eggers om de regie te doen. Ze zei ja.

Op vrijdag 18 december speelt Gossens ‘Roekeloze Rita’ in De Djoelen in Oud-Turnhout. Tickets kosten 15 euro.

Frank Vander Linden solo BEERSE - Frank Vander Linden doet het met zichzelf, en wel op het podium van ‘t Heilaar in Beerse. Songschrijver Vander Linden komt, enkel gewapend met een gitaar en wat versterkers, naar Beerse. De andere groepsleden van De Mens krijgen een tijd rust. Het belooft dus een intiem concert te worden, waarin de mens van De Mens niet alleen nummers van De Mens speelt, maar ook put uit de liedjes die op zijn solo-cd staan. En dan zijn er natuurlijk nog de covers van Elvis Presley en Jan De Wilde. Of van nog anderen. We zien wel.

Frank Vander Linden, op vrijdag 18 december in ‘t Heilaar. Kaarten kosten 13 euro.

Peremans, met de P van folk

Belgian Roots Night

GEEL - Dree Peremans is in de muziekwereld vooral gekend als producer van folkartiesten zoals Wannes van de Velde, Dirk Van Esbroeck, Kadril en Koen de Cauter. Maar hij werkte ook vele jaren voor de VRT. Hij bedacht bijvoorbeeld Het Vermoeden, een programma met diepgaande interviews, dat gepresenteerd werd door Betty Mellaerts. Later maakte Dree Peremans zelf zijn eigen programma’s, zoals het folkprogramma De Groote Boodschap. Hij bleef tot in 2002 actief als journalist en maakte o.a. documentaires over de IJslandvaarders en over de steenkoolgeschiedenis.

TURNHOUT - Op zaterdag 19 december vindt in de Kuub ‘Belgian Roots Night’ plaats. Op de affiche staan de legendarische Soul Stirrers, een van de meest vooraanstaande en invloedrijke gospelkoren uit de geschiedenis. Niemand minder dan Sam Cooke maakte ooit deel uit van The Soul Stirrers, die trouwens -als enige gospelgroep ooit- zijn opgenomen in de ‘Rock and Roll Hall of Fame’. In het voorprogramma spelen onder andere The Buckshots uit Gierle. Een interview met hen vind je op blz 26.

Kaarten voor de Belgian Roots Night kosten 18 euro.

Suiker — 7

St r ip Tu r n h out op 11 , 12 e n 13 de c e m ber

Het Gala van de Vlaamse Strip Geen festival zonder prijsuitreikingen.

Vlaams cultuurminister Joke Schauvliege en Milo Manara overhandigen de Bronzen Adhemar (die officieel als De Vlaamse Cultuurprijs voor de Strip door het leven gaat) aan Willy Linthout.

Dat gebeurt op zaterdag 12 december om 20.15u in de schouwburg van de Warande.

De toegang is gratis.

En de winnaar is ... een Nepalees weeshuis Willy Linthout heeft het hart op de juiste plaats. Alle inkomsten uit ‘Het jaar van de olifant’ schenkt hij aan het weeshuis en tijdens Strip Turnhout veilt hij samen met enkele collega’s enkele werken ten voordele van het weeshuis.

Omdat Linthout en Urbanus ook een reputatie hoog te houden hebben als fervente tegenstanders van alles wat té politiek correct is, zorgen ze zelf voor wat tegengewicht met een veiling voor het slechte doel. Whatever that may be. Veilingmeester is Willy’s broer, Theo Linthout.

De veiling vindt plaats op zaterdag 12 december om 16u in de spiegeltent.

Willy Linthout kreeg dit jaar de Vlaamse Cultuurprijs voor de strip/Bronzen Adhemar. Linthout is vooral bekend als tekenaar van ‘Urbanus’, de stripreeks waarin Urbanus, als kind, de hoofdrol speelt. De reeks is een bestseller. Meer dan 130 albums zijn ervan verschenen en miljoenen exemplaren werden ervan verkocht. Daarnaast maakte Linthout ook indruk met de op eigen ervaringen geïnspireerde serie ‘Het jaar van de olifant’, al zal het strippubliek hem ook wel kennen van ‘Roboboy’, dat hij samen met Luc Crombeecke maakt.

Met Milo Manara haalt Strip Turnhout een klepper in huis. Hij geldt als de absolute grootmeester van de Italiaanse strip.

Hij werd wereldberoemd omwille van zijn hoogtechnische, realistische en erotische tekeningen van vrouwen. Zelf zegt hij daarover: “Ik probeer al heel mijn leven vrouwen zo mooi te tekenen als ze in werkelijkheid zijn, maar ik ben daar nog nooit in geslaagd.” Vaak gewaagd, maar nooit vulgair, verwierf Milo Manara wereldfaam.

8 — December 2009

Milo Manara

Gastland Spanje U kent Spanje -net als wij overigens- vooral van de stranden, van de appelsienen, van Barcelona en Real Madrid, van de flamenco en van Sinterklaas. Dan dringt een bezoek aan de Warande zich op, want Spanje heeft ook enkele uitstekende stripmakers in huis.

Strip Turnhout haalt in samenwerking met het Spaanse ministerie van Cultuur Alfonso Font, Jorge Zentner, Laura Pérez Vernetti, Max en Antonio Parras naar de Kempen. Spanje is een van de belangrijkste stripnaties van Europa. Strip Turnhout geeft je een unieke gelegenheid om dat te ontdekken.

Stripconcert van De Fixkes & Guests Neen, de Fixkes gaan niet uit de kleren.

Wel geven ze een concert dat helemaal in het teken staat van het stripverhaal. De Stabroekse band speelt eigen nummers en covert ook werk van jeugdidool en stripheld Urbanus. Het concert wordt bovendien geïllustreerd door veertien Vlaamse en Nederlandse tekenaars. De Fixkes nodigen enkele gasten uit op het podium. Niets is zeker, maar aangezien Urbanus toch aanwezig is, zou het wel eens kunnen dat hij de gitaar nog eens omgordt.

Kuier rustig door de Warande en de Kuub en je komt ze automatisch tegen: de lange reeks tentoonstellingen die in alle hoeken, gangen, hallen en lokalen te zien zijn. Te veel om op te noemen. We pikken er dus eentje uit. Voor het volledige overzicht verwijzen we graag naar het programmaoverzicht.

Zeker de moeite waard is de expo van Jan Bosschaert. Bosschaert palmt zowat de hele bibliotheek in. In 1991 ontving hij de Bronzen Adhemar. Bosschaert is bij de stripfans vooral bekend van zijn strips ‘Sam’, ‘De geverniste vernepelingskes’, ‘Jaguar’ en ‘Pest in ‘t paleis’, maar hij illustreert ook kinder- en jeugdboeken. Hij ontwierp talloze affiches, waaronder die van ‘Saint-Amour’ en zelfs wijnetiketten.

De veelzijdigheid van de kunstenaar komt ruim aan bod.

Van 10 december tot en met 31 januari in de bibliotheek van de Warande. De toegang is gratis.

Niet alle evenementen vinden in de Warande plaats. Het Museum van de Speelkaart toont ‘Het verdriet van Turnhout’ van Serge Baeken, de huidige stadstekenaar van Turnhout. Het verhaal werd geschreven door Robert, de vader van Serge, en gaat over de Turnhoutse papierstaking van 1910.

het evenement is de beurs. Twee dagen lang kun je in de Warande tekenaars, scenaristen, uitgevers, webmasters en striphandelaars ontmoeten. Je kunt er boeken kopen en laten signeren en je collectie oude tijdschriften aanvullen. Kopen, rondneuzen, researchen, archiveren of netwerken: wat ook je bedoeling is, je staat op de eerste rij.

‘De onzichtbare kunst’ (Understanding comics) van Scott McCloud Scott McCloud was twee jaar geleden nog een van de centrale gasten op het stripfestival. Dit jaar is hij er zelf niet, maar de Nederlandse vertaling van zijn baanbrekende standaardwerk ‘Understandig comics’ uit 1993 wordt aan het publiek voorgesteld.

‘De onzichtbare kunst’ wordt beschouwd als de beste strip over strips ooit.

Expo’s, expo’s expo’s, expo’s ....

De Turnhoutse stripmuren ‘t Is eeuwige zonde, maar de Daltons hebben geen toestemming gekregen om uit de Turnhoutse gevangenis te ontsnappen.

Het directoraat-generaal van het gevangeniswezen oordeelde dat het niet opportuun was om op de muur van de Turnhoutse gevangenis een gat te schilderen waardoor de Daltons naar de vrijheid kruipen.

Niet getreurd, de twee stripmuren die wél te bezichtigen zijn, maken veel goed. Op de zijgevel van de Begijnenstraat 23, tegenover café Ranonkel, schilderde Reinhart Croon een grote ranonkel met figuurtjes uit zijn strip Hunker Bunker. En op de zijgevel van restaurant De Weerelt, in de Warandestraat, prijkt een tekening van Jan Van der Veken.

Studiedag ‘Strips en educatie’

Jan Bosschaert

Charel Cambré

MILO MANARA

Urbanus

Willy Linthout

Willy Linthout en Urbanus

Milo Manara is een veelzijdig artiest.

Dat bewees hij vooral in het boek ‘Sensualitars, dat hij in opdracht maakte van lingeriemerk La Perla. Hij schilderde een aantal kunstenaars samen met hun model, in de stijl van de geportretteerde kunstenaars. Manara’s strips ‘De schakelaars’ en ‘De onzichtbare’ gelden als klassiekers in het genre van de erotische strip.

Manara is ook gefascineerd door de filmwereld. Hij verstript filmscenario’s van Jodorowsky en Fellini. Van die laatste is hij trouwens een groot bewonderaar. Toen Fellini tijdens zijn laatste levensjaren geen geld genoeg meer bijeenkreeg om films te maken, ging hij scenario’s voor strips schrijven. Manara mocht ze tekenen. “Een grote eer, maar natuurlijk ook een groot geluk”, zegt Manara daarover. “Had Fellini zijn films nog kunnen financieren, dan zou hij nooit stripscenario’s zijn gaan schrijven.

Jammer voor de rest van de wereld, maar gelukkig voor mij.”

De tentoonstelling loopt van zaterdag 12 december tot en met zondag 10 januari in de Warande. Te bezoeken van dinsdag tot en met vrijdag van 14 tot 18u, en op zaterdag en zondag van 10 tot 18u. De toegang is gratis.

OverLezen over strips

Off-festival

Natuurlijk zijn er tijdens het festival concerten, lezingen, workshops en tentoonstellingen. Maar de rode draad doorheen

Urbanus is een hele tijd geen cabaretier meer. Hij is teruggekeerd naar zijn eerste liefde: de strips. Hij schrijft de scenario’s voor ‘Urbanus’, met Dirk Stallaert maakt hij de kinderstrip ‘Mieleke, Melleke, Mol’ en ‘Plankgas en Plastronneke’ en met Jan Bosschaert ‘De geverniste vernepelingskes’.

De expo in de Warande loopt van zaterdag 12 december tot en met zondag 10 januari.

Je kan er terecht van dinsdag tot en met vrijdag van 14 tot 18u, en op zaterdag en zondag van 10 tot 18u. De toegang is gratis. Groepen kunnen een bezoek aan de expo koppelen aan een twee uur durende workshop met Willy Linthout. Dat kost 20 euro plus 2 euro per leerling.

Lost Lovers, Jan Vriends maakt countrymuziek en Kim Duchateau komt concerteren met een nog niet nader genoemde band.

De concerten vinden plaats in de Tuinzaal van de Warande. Datums en uren werden nog niet bekendgemaakt. Surf naar www.stripturnhout.be voor het laatste nieuws.

OverLezen is een literair programma waarvoor je elke tweede zondag van de maand terecht kan in de Warande. Op 13 december staat het programma vanzelfsprekend in het teken van strips. Jos Geysels en Karl van den Broeck zijn vaste gasten, moderator is Veerle Keuppens. Ze zullen het hebben over ‘Wat jij, jonge vriend’, de correspondentie tussen Dick Matena en Maarten Toonder, en over ‘De onzichtbare kunst’ van Scott McCloud en over ‘De jaren van de olifant’ van Willy Linthout. Ferry, de tekenaar van ‘Alex’ en ‘De kronieken van Panchrysia’, stelt zijn lievelingsboeken voor.

OverLezen vindt plaats in de spiegeltent, op zondag 13 december, van 10.30 tot 12u.

Het kloppende hart van het festival: de beurs

Op vrijdag 11, zaterdag 12 en zondag 13 december vindt in en om de Warande, in het Museum van de Speelkaart en in Cachet de Cire Strip Turnhout 2009 plaats. Het stripfestival wordt dit jaar voor de achttiende keer georganiseerd. De eregasten van het festival zijn Bronzen Adhemarwinnaar Willy Linthout, zijn stripmakker Urbanus en de Italiaanse grootmeester Milo Manara. Gastland Spanje stuurt vijf vertegenwoordigers.

Op deze bladzijden verneem je alles over het volledige aanbod van lezingen, workshops, signeersessies, concerten, tentoonstellingen, shows, lezingen en huldigingen.

Spaanse stripmakers (Alfonso Font, Antonio Parras, Jorge Zentner, Laura Pérez Vernetti en Max) worden aan het publiek voorgesteld en de Britse strippublicist Paul Gravett interviewt Matt Madden en Jessica Abel.

Het eerste interview begint zaterdag om 11.30u, in de spiegeltent. Elk interview duurt drie kwartier en er is een kwartier pauze tussen de gesprekken.

In bistro Cachet de Cire wordt het feestjaar ‘50 jaar Rode Ridder’ afgesloten. De tegenstanders van De Rode Ridders worden getoond, van Qrandar tot het monster van Loch Ness.

‘Het verdriet van Turnhout’: van 5 tot en met 31 december in het Nationaal Museum van de Speekaart, Druivenstraat 18 in Turnhout. De toegang bedraagt 3,50 euro.

‘50 jaar Rode Ridder’: van 1 tot en met 18 december in Cachet de Cire (Grote Markt 12 in Turnhout) en daarna nog te zien in de bibliotheken van Mol (januari) en Hoogstraten (februari).

Striptijdschriften Strip Turnhout is breeddenkend en nodigt ook de collega’s-concurrenten uit op het festival. Striptijdschriften Pulp Deluxe, Plots Stripmagazine, Brabant Strip, De Lijn en Zone 5300 stellen zich aan u voor.

Interviews in de spiegeltent

Tekenaars maken muziek

In de spiegeltent, vlak naast de ingang van de Warande, interviewen enkele vooraanstaande journalisten stripmakers. VRTjournalist Luk De Vos babbelt met Milo Manara, Stripjournalist Jan Bex (Gazet Van Antwerpen, Belang Van Limburg) voelt Jan Bosschaert aan de tand, vijf

In de Tuinzaal van de Warande tonen enkele tekenaars dat ze meer kunnen dan tekenen alleen. Scenarist Peter Moerenhout speelt in The Red Rum Orchestra, Tonio van Vugt en Robert van der Kroft spelen in The Incredible Lady Killers, Tonio Van Vugt zit daarnaast ook nog in

Als aanloop naar het echte festival, dat in het weekend plaatsvindt, wordt op donderdag 10 december al een studiedag georganiseerd. Het centrale thema is ‘Strips en educatie’. Jessica Abel, Matt Madden en Conz nemen eraan deel. Joke van der Flaes modereert. Tot de doelgroep behoren bibliothecarissen, leekrachten secundair onderwijs en cultuurwerkers.

Donderdag 10 december, van 13.30 tot 16.30u, in de Houten zaal in de Warande.

Deelnemen is gratis, vooraf inschrijven verplicht.

Kinderen Op een stripfestival moeten kinderen zich thuisvoelen. Daar zorgt Strip Turnhout voor. In de spiegeltent is er kinderanimatie, er wordt een speciale signeersessie gehouden die verboden is voor personen boven de 18 jaar, stripfiguren lopen zomaar rond in het cultuurhuis, Strip Turnhout maakt naast de bekende ‘Stripgids’ speciaal voor kinderen een ‘Stripkids’ en er is een stripzoektocht, Focus Knack is aanwezig met de stripstrijd en de legendarische Urbanus kan écht aangeraakt worden. Maar gelieve niet te pitsen.

Graffiti

PROGRAMMA DONDERDAG 10 DECEMBER 13:30 - 16:30u Studiedag: Strips en educatie Houten Zaal (Kuub) 2e verdieping

VRIJDAG 11 DECEMBER

20:15u Fixkes & guests: strips in concert Schouwburg (Warande) gelijkvloers

ZATERDAG 12 DECEMBER 10 - 18u Ledendag Brabant Strip Houten Zaal (Kuub) 2e verdieping

Signeersessies 10:30 - 12u Jan Bosschaert en Marina De Sterck Bibliotheek (Warande) gelijkvloers 14:30 - 15:30u Loslopend Wild Centrale hal (Warande) gelijkvloers 16 - 18u Brussel in beeldekes Centrale hal (Warande) gelijkvloers Interviews 11:30 - 12:15u Milo Manara Spiegeltent 12:30 - 13:15u Jan Bosschaert 13:30 - 14:15u Gastland Spanje (5 auteurs/tekenaars) 14:30 - 15:15u Madden en Abel Graffitishow 13 - 14u Charel Cambré Warande Concerten: 15 - 15:45u Tegennenoam Stripcafé (Kuub) gelijkvloers 16:30 - 17:15u Tegennenoam Stripcafé (Kuub) gelijkvloers 20:15u Gala van de Vlaamse strip Schouwburg (Warande) gelijkvloers 16 - 16:45u Veiling Willy Linthout Spiegeltent 16 - 18u Sketchbattle Tuinzaal (Warande) 1e verdieping

ZONDAG 13 DECEMBER 10:30 - 12u OverLezen (literair programma) Spiegeltent 11:30 - 13u Raad van Wijzen Stripcafé (Kuub) gelijkvloers 14 - 17u Kinderanimatie 14 - 17u Signeersessie tot 18 jaar Centrale hal (Warande) gelijkvloers 16u BataClan Tuinzaal (Warande) 1e verdieping

DOORLOPEND ZATERDAG EN ZONDAG Tentoonstellingen Linthout en Urbanus Warande gelijkvloers

Milo Manara Warande 1e verdieping Jan Bosschaert Bibliotheek Warande gelijkvloers Ceci n’ est pas la BD Flamande Kuub gelijkvloers Plots Stripmagazine & Pulp Deluxe Tuinzaal (Warande) 1e verdieping Zone 5300 Kelderlokaal A -1 De Lijn Kelderlokaal B -1 Bart Proost Kelderlokaal C -1 Focus Knack Stripstrijd Kelderlokaal D -1 Striptekenaars op canvas Kelderlokaal E -1 Argus ‘09 Terraszaal (Kuub) 1e verdieping Signeersessies Warande en Kuub Zoektocht Stripkids Warande en Kuub Info-, vak- en verkoopbeurs Warande en Kuub

OFF-FESTIVAL:

Anders is het verboden, maar voor één keer mag het. Charel Cambré laat zien hoe je graffiti aanbrengt in de hoofdingang van de Warande.

Zaterdag vanaf 13u in de hoofdingang van de Warande.

TENTOONSTELLINGEN BUITEN DE WARANDE 5 tot 31 dec Het verdriet van Turnhout Museum van de Speelkaart 1 tot 17 dec 50 jaar De Rode Ridder Cachet de Cire

✁

De Fixkes spelen op vrijdag 11 december om 20.15u in de schouwburg van de Warande.

Een ticket kost 15 euro.

Suiker — 9

expo bonjour

Martin Spijkers & Karin Van Opstal

Kunstgevecht tussen leraars academie HERENTALS - In kasteel Le Paige kan je nog tot en met zondag 20 december kijken naar de tentoonstelling ‘Confrontaties’, die in het kader van 800 jaar Herentals wordt gehouden.

Tijdens dit derde en laatste luik van de driedelige tentoonstellingenreeks gaan leraars van de Stedelijke Academie voor Beeldende Kunsten de confrontatie aan met mekaar, met het publiek en met het kasteel.

Deelnemende kunstenaars zijn Nick Andrews, Kris De Smet, Evelien Gysen, Tom Liekens, Ann Rikkers, Bart Van Dyck, Liesbeth Van Huysse, Bert Van Ransbeeck, Ingrid Verwerft, Anne Van Roey en Maarten Vansinay.

Kasteel Le paige is toegankelijk voor bezoekers op woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag, telkens van 14 tot 17u.

De toegang is gratis.

‘Wel-Varen’

van Academie De Groene Varen TURNHOUT - In het pas geopende Theobaldus Kunsthuis, aan de Koningin Elisabethlei 2 in Turnhout, loopt van 5 tot 13 december de tentoonstelling ‘Wel-Varen’ van Academie De Groene Varen, de vzw die kunstzinnige opleiding en vorming organiseert voor mensen met een beperking.

Je kan terecht in het Theobaldus Kunsthuis op zaterdag en zondag van 11 tot 17u en op woensdag van 14 tot 17u.

RAVELS - Karin Van Opstal en Martin Spijkers vormen een creratief koppel. Ze stelden al vaak samen tentoon. Karin maakt beelden in klei, brons en keramiek. De beelden zijn vaak ingetogen en stralen een rustige, stille sfeer uit. De beelden vertellen bijna niets, elke expressie ontbreekt. En juist daarom zijn ze zo veelzeggend.

Martin Spijkers schildert op doek met zowel olie als acryl. De meeste van zijn werken kwamen tot stand in zijn atelier in Portugal. De invloed van het Portugese klimaat is duidelijk aanwezig in zijn werken. Dat kan trouwens ook gezegd worden van de beelden die Van Opstal maakt.

Spijkers vertrekt meestal vanuit het figuratieve, zoals een landschap, om dat dan te abstraheren. Zo ontstaat een persoonlijk werk met een uitgesproken visie. Het oorspronkelijke onderwerp is niet altijd herkenbaar voor de toeschouwer, maar dat is juist de kracht: hij mag vrij interpreteren wat hij ziet.

De expositie loopt van 30 november tot en met maandag 29 december in het gemeentehuis van Weelde.

Van Speldengrond tot Turnhoutse kant TURNHOUT - Naast de Parijse, de Rijselse en de Mechelse krijgt nu ook de Turnhoutse kant erkenning. En terecht. Het bestaan van zo’n eigen kantpatroon werd jarenlang in twijfel getrokken, maar een wetenschappelijk onderzoek bewijst nu het tegendeel.

Turnhoutse kant verdient zijn stek in de lange rij unieke kantsoorten!

Lieve Vroom en Nora Andries, twee dames wier deskundigheid in de nationale en internationale kantwereld al jaren gekend is,

bestudeerden de evolutie van kant vanuit de oorsprong in het 17de eeuwse Antwerpen tot Turnhout. Lange tijd klosten de Turnhoutse kantwerksters enkel de ‘Engelse grond”. Maar hoe meer ze dit deden, hoe meer ze er hun eigen stempel op drukten, zodat er een nieuwe kantsoort ontstond: de Turnhoutse kant. Om de kennis en finesses van deze vele generaties kantwerksters niet verloren te laten gaan, bundelden Vroom en Andries de resultaten van hun studie in het boek “Van Speldengrond tot Turnhoutse kant”. In dit boek komen de verschillende kanttechnieken en de daaraan verbonden volkskunde en tradities uitvoerig aan bod.

Naar aanleiding van het boek richt het Taxandriamuseum een gelijknamige tentoonstelling in. Hierin kan je ontdekken hoe Turnhoutse kant er echt uitziet en hoe deze geklost wordt. Er zijn dagelijkse kantdemonstraties.

De tentoonstelling loopt nog tot 6 december, in het Taxandriamuseum en de tentoonstellingsruimte van het Stadhuis/Erfgoedhuis.

Van Meirberg tot Helhoekheide HOOGSTRATEN - In het Stedelijk Museum Hoogstraten loopt nog tot 20 december de unieke tentoonstelling over de eerste bewoners van deze streek. Onder de titel ‘Van Meirberg tot Helhoekheide’ worden alle archeologische vondsten uit de prehistorie samengebracht in één expositie. Veel van deze voorwerpen worden voor het eerst sinds meer dan 100 jaar aan het publiek getoond. De tentoonstelling is uniek. Vermoedelijk krijg je geen tweede kans meer om zoveel archeologische vondsten uit de Noorderkempen samen te zien.

Pronkstukken in de collectie zijn zeker de bronzen bijlen van Hoogstraten. Ze werden in 1845 opgegraven in de Vlamingstraat. Werklui die een gracht verbreedden, vonden de bijlen en verkochten ze aan een smid te Hoogstraten. Een archeoloog uit Brussel kon er een tiental van terugkopen en redde ze zo van de smeltoven. Ze worden in het Vleeshuis van Antwerpen bewaard en zijn nu voor het eerst in 150 jaar terug

in Hoogstraten. Waarom men in de bronstijd bijlen in de grond verstopte, blijft een groot raadsel. Vroeger dacht men dat rondtrekkende handelaars of bronsgieters deze ‘depots’ vergeten waren. Vandaag denkt men eerder aan een ritueel offer.

Archeologen hebben ook de mond vol van de Helhoekheide in Rijkevorsel. Daar was in de ijzertijd een groot grafveld, dat nu volledig verdwenen is. Nog net op tijd konden in het begin van de twintigste eeuw 17 grafheuvels onderzocht worden. Verbrande beenderen, assen en talrijke urnen zijn de getuigen van een uitgestrekte begraafplaats. De objecten van de Helhoekheide komen uit verschillende musea en depots en vele stukken werden nog nooit op een tentoonstelling getoond.

De Meirberg in Meer, bij Hoogstraten, is dan weer een oude kampplaats.

Op deze duinrug sloegen jagers-verzamelaars zo’n 13.000 jaar geleden voor het eerst hun kampen op. Vanuit het Maasbekken trokken ze steeds verder naar het noorden, langs de Mark en de Markvallei, op zoek naar een geschikte buit. Om te overleven en te jagen, bewerkten ze steen tot werktuigen. Sinds de jaren ‘60 verrichtten archeologen regelmatig onderzoek op de Meirberg.

Telkens weer betekende dit een schat aan informatie over een duister verleden. In het Stedelijk Museum Hoogstraten werd een kamp nagebouwd, een jager vervaardigt er pijlpunten en een huidbewerkster maakt er dierenhuiden schoon. In hun tent liggen de voorraden, planten, stenen en voedsel.

De tentoonstelling is te bezichtigen van woensdag tot en met zondag van 14 tot 17u, of na afspraak. De toegang is gratis.

Westerlo stelt tentoon

WESTERLO - De cultuurraad, het gemeentebestuur en de kunstenaars van Westerlo organiseren van 19 december tot en met 3 januari de expo ‘Westerlo stelt tentoon’, in het gemeentehuis van Westerlo. Deelnemende kunstenaars zijn, in alfabetische volgorde, Clerkx Rosa, Dockx Eddy, Ey-

sermans Annie, Hooyberghs Anne-Marie, Hooyberghs Eugeen, Kerckhofs Leon, Laeremans Louis, Leemans Julia, Lievens Alfons, Op de Beeck Carolus, Selderslaghs Fons, Van der Laenen Willy, Van de Staey Chris, Van Gorp Sonja, Van Heuckelom Frieda, Vanhout Lena, Van Looy Josephine, Ven Marcel, Verhoeven Hilda, Verstappen Netta en Vervloet Joyce.

De tentoonstelling is te bezichtigen op weekdagen van 9 tot 17u en in de weekends en op feestdagen van 14 tot 17u, behalve op 31 december.

Bart Verschueren

Over klimaatkanaries en hittestress

TURNHOUT - Weet u wat een klimaatkanarie is? Het diertje bestaat nog maar pas.

Sinds vorig jaar, om precies te zijn. Toen werd het opgenomen in Van Dale. Die omschrijft het als volgt: “Dier waarvan het naderende verdwijnen of uitsterven duidt op klimaatverandering. Gevormd naar analogie met mijnkanarie (kanarie die mijnwerkers vroeger mee de mijn in namen om mijngas te detecteren)”.

In het ‘Natuurpunt Museum’, in Graatakker 11 in Turnhout, loopt van 6 tot 31 december een boeiende tentoonstelling over het klimaat en de natuur. ‘Over klimaatkanaries en hittestress’ gaat over de gevolgen van klimaatverandering op de natuur, zowel bij ons als wereldwijd. In vijf zalen vertelt de klimaatkanarie je meer over het verschuiven van seizoenen en over dieren en planten die hun leefgebied verleggen. Je komt te weten welke problemen mensen door het veranderende klimaat ondervinden én wat je daaraan kunt doen. Een wandeling in de ecologische stadstuin laat zien hoe je van je eigen tuin een groene stapsteen maakt waar vogels, vlinders en andere dieren zich thuisvoelen. Ten slotte krijg je een heleboel tips mee voor grote en kleine klimaatdaden die je zelf kan stellen.

Het Natuurpunt Museum is geopend van dinsdag tot zaterdag van 10 tot 17u. De toegang is gratis.

BEERSE - Bart Verschueren (26) groeide op in Hoogstraten, maar hij trok weg uit de Kempen. Hij woont nu in Antwerpen. Zijn schilderwerken zijn moeilijk te definiëren en houden het midden tussen abstracte beelden en herkenbare vormen.

Verschueren belaagt het canvas met lakverf. Soms vult hij dat aan met spuitverf of acryl, om er vlakken en lijnen mee te vormen. Die smelten dan samen tot vormen en figuren om uiteindelijk zelfs uit te groeien tot complexe objecten.

De schilderijen van Verschueren dragen nooit een titel. De toeschouwer moet het schilderij zelf ontleden en bepalen wat hij erin ziet.

De werken van Bart Verschueren zijn nog tot en met zondag 13 december te zien in het gemeenschapscentrum ‘t Heilaar in Beerse. De toegang is gratis. Open tijdens de kantooruren en ook op zondag tussen 14 en 17u.

Meer info over de kunstenaar vind je op www.bart-verschueren.be.

Dan Fauré

wil met kunstwerk

‘Eve’

de Noordzee plastiekvrij maken TURNHOUT - Dan Fauré uit Oostende is een maatschappelijk geëngageerd kunstenaar. Enkele van zijn werken zijn nog -tot en met zondag 13 december- te zien in Atelier 20+03, aan de Graatakker 5/1 in Turnhout.

Fauré toont er enkele meterslange tekeningen, die enige verwachtschap vertonen met de Chinese literatenkunst uit de 10de en de 11de eeuw. Die kunst werd vooral bedreven door geleerden, hoge ambtenaren,

10 — December 2009

dichters en filosofen: allemaal welgestelde mensen die de kunst niet beoefenden om er hun kost mee te verdienen, maar wel uit passie. Dat uitgangspunt zorgde ervoor dat de kunst altijd werd gekenmerkt door een grote vrijheid. Het deed een volledig nieuwe kunstrichting ontstaan.

Dat geldt ook voor het werk van Fauré. Hij neemt graag aparte standpunten in en hij wijkt graag af van zijn voorgangers.

Fields of Landscape ‘Fields of Landscape’ is de tentoonstelling die Dan Fauré naar Turnhout brengt.

Fauré bekijkt landschappen op een heel eigen manier. Hij benadert het landschap niet met een fotografische blik. Hij kijkt niet vanuit één standpunt naar een landschap. Hij bekijkt het vanuit verschillende gezichtpunten tegelijk en brengt die laag voor laag aan. Zo ontstaat de een meer-

lagige kunst, die typisch is voor Fauré.

Volgens Fauré zelf komt het uiteindelijke resultaat beter overeen met het mentale beeld dat wij ons vormen van een landschap. Terwijl een foto alleen het uiterlijke karakter van datzelfde landschap blootlegt. Het werk van Fauré probeert dus aan te geven hoe wij een landschap beleven en ervaren.

Landschappen zijn immers niet wat ze zijn.

Fauré zegt daar het volgende over: “Je moet de test eens doen. Probeer je een landschap te herinneren. Probeer het te visualiseren, zo nauwkeurig mogelijk. Ga dan eens kijken naar het landschap dat je je voor de geest hebt gehaald. Je zal zien dat het er in werkelijkheid helemaal anders uitziet.

Dat komt omdat onze geest een landschap anders registreert dan onze ogen. Met mijn kunst probeer ik de brug te leggen tussen de

fotografische werkelijkheid en de innerlijke ervaring.”

De Noordzee Dan Fauré is geen groot voorstander van kunst om de kunst. Hij wil ook iets bereiken. Hij is milieubewust en stoort zich mateloos aan de vervuiling van de zeeën en oceanen. Hij verkoopt een van zijn werken om de vervuiling van de Noordzee tegen

te gaan. Het gaat om ‘Eve’, een drie meter lange tekening. Met de opbrengst ervan zal Fauré het wetenschappelijk onderzoek steunen dat nodig is om in een latere fase plastiekafval uit de Noordzee te kunnen halen.

Het kunstwerk wordt per opbod verkocht.

Geïnteresseerden kunnen bieden zolang de tentoonstelling loopt. Een bod kan ter plaatse worden uitgebracht, maar het kan

ook per e-mail aan danfaure@telenet.be.

Elk bod dat aanvaard wordt, komt op de website http://users.telenet.be/danfaure/ OpruimingNoordzee.html. Op dat adres kan ook het verloop van de bieding gevolgd worden.

Atelier 20 + 03 ligt aan de Graatakker 5 in Turnhout. De galerie is open op donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag van 13.30 tot 16.30u.

Suiker — 11

Floor Deckx

Kort VORSELAAR - Op donderdag 3 december organiseert het samenwerkingsverband van de bibliotheken van Lille, Olen, Herentals, Herenthout, Vorselaar en Grobbendonk een avond met schrijver Erik Vlaminck in het Kardinaal Van Roey Instituut in Vorselaar. Vlaminck is van vele markten thuis en publiceerde gedichten, theater, novellen en romans. Tussen 1992 en 2005 schreef hij zijn ‘Verdriet van Vlaanderen’, een familiegeschiedenis die gebundeld werd in drie delen: ‘Langs vaderszijde’, ‘Langs moeders-

zijde’, ‘Langs schrijverszijde’. In 2008 verscheen ‘Suikerspin’ over vier generaties foorkramers. Erik Vlaminck is zonder twijfel een van de meest boeiende Vlaamse auteurs van dit ogenblik. Voeg daar nog zijn prachtig taalgebruik aan toe en je weet dat je weer een onvergetelijke avond zal beleven.

De avond start om 20.00 uur, de inkom is gratis maar omdat de plaatsen beperkt zijn, is inschrijven verplicht.

Dit kan via de websites van de deelnemende bibs.

Fred Van Hove RIJKEVORSEL - ‘A Jazz Experience’ zet op vrijdag 11 december Fred Van Hove op het podium van De Singer in Rijkevorsel. Van Hove is in de Verenigde Staten wellicht bekender dan in België. De legendarische sopraansaxofonist Steve Lacy noemde hem ooit een van de beste vrije improvisatoren.

In de States wordt Fred Van Hove in één adem genoemd met freejazzicoon Cecil Taylor.

Fred Van Hove werd in 1937 geboren in Antwerpen. Net na de Tweede Wereldoorlog ontdekte hij de bebop in de ruime platencollectie van zijn vader, die beroepsmuzikant was. De jonge Fred Van Hove wist de muziek van Charlie Parker wel te smaken, maar een echte jazzliefhebber was hij zeker niet. Daarvoor was die muziek voor hem te rechtlijnig en te voorspelbaar. Fred Van Hove, die een begenadigd pianist en accordeonist was, wilde veel vrijer spelen en zich niet houden aan vooraf bepaalde akkoordverlopen. Na enkele jaren resulteerde dat in de volledig vrij geïmproviseerde muziek.

Die stond haaks op de jazzmuziek die in die dagen uit Amerika kwam.

In de revolutionaire dagen van mei ‘68 nam Fred Van Hove het album ‘Machine Gun’ op. Daarmee stond hij aan de wieg van de Europese vrije improvisatiescène.

Met de Duitser Peter Brötzmann en de Nederlander Han Bennink ging hij een trio vormen.

Vanaf dan ging het snel. Fred Van Hove speelde met alle groten uit de vrije improvisatie, gaande van Steve Lacy tot Willem Breuker. Fred Van Hove blijft zelfs nu nog, op respectabele leeftijd, nieuwe uitdagingen opzoeken. Op het North Sea Jazz Festi-

Een biscuit, daar kunt ge niks mis mee doen

12 — December 2009

enig negatief commentaar. Onze zelfgemaakte garnaalsla werd zelfs geprezen.

Ik werd er zowaar een beetje overmoedig van. Waar had ik me eigenlijk druk om gemaakt? Bijna klopte ik mezelf op de borst: wat had ik de gastvrouwtest toch maar mooi glansrijk doorstaan!

Tot het gebak op tafel kwam.

“Een biscuit, daar kunt ge niks mis mee doen”, is een regel die in mijn familie al meermaals zijn succes bewezen heeft. Zulke regels sla je niet in de wind. Dus was er biscuit. Met fruit erin en een chocoladelaagje erbovenop. Een specialiteit van onze bakker. “Kan niet misgaan”, dacht ik, “want dat lust iedereen”. Helaas, ik dwaalde. Toen de biscuit geproefd werd, kantelde de sfeer. De beleefde goedkeuring van voorheen maakte nu plots toch nog plaats voor scherpe kritiek. Nu kan ik een gezonde dosis kritiek best verdragen. Dat de taarten van hun bakker “toch wel van een ander kaliber zijn”: oké, daar kan ik nog mee leven. En dat hun streekgebakje “toch veel verfijnder is dan dit hier”: zelfs daarmee krijg je me nog niet op mijn paard. Mijn vriend stemde er overigens mee in, dus zal het wel waar zijn. Maar er volgde nog een opmerking, en die schoot me wél in het verkeerde keelgat. Lag het misschien aan de champagne die ons allemaal een beetje naar het hoofd gestegen was, waardoor er niet zo nauw meer gekeken werd op het taalgebruik? Of was ik misschien zo gespannen dat ik me wat te snel beledigd voelde? Ik weet het niet. In ieder geval zal ik me de legendarische woorden die ze uitsprak na de laatste hap van haar stukje biscuit nog lang herinneren, want ze leken wel door de ruimte te galmen: “Tja, eigenlijk is dit toch maar zoete brol, hé?”

Zoete brol dus, mijn kan-nooit-misgaanbiscuit. Zoiets heb ik in “Komen eten” nog niemand horen zeggen.

Creatief met hersens WEELDE - In zaal Dust in Weelde, deelgemeente van Ravels, speelt op zaterdag 5 december een band met de wel erg commerciële naam ‘Creature with the Atom Brain’. Maar vergis je niet: de bandleden speelden samen in meer dan twintig bands uit het recente Belgische rockverleden. Zo was zanger-gitarist Aldo Struyf lid van Millionaire, Dave Schroyen drummer bij Evil Superstars en Jan Wygers bassist bij Mauro. De band trad een tijdlang op in freaky verfpakken, ingepakt in cellofaan. Bereid je

alvast voor op een loodzware, maar intense liveset.

Diezelfde avond moet je je hersencellen nog afstaan voor een ander goed doel: de Brabantse band ‘To the Bone’ Over hun deelname aan de Rockrally 2008 citeren we dit fragment uit het juryrapport: “Het was niks vernieuwends dat dit trio bracht, veel minder straf zelfs dan hun wild stonerrockende voorbeelden, maar het werd gebracht met een overschot aan energie en zweet.”

Meer info op www.dustvzw.be.

De Vedel en De Turnhoutse Snaar brengen kerstliederen TURNHOUT - Het gemengd koor ‘De Vedel’, onder leiding van Patrick Van Compernolle en met soliste Kristine Hermans, brengt op zondag 20 december om 17u sfeervolle kerstmuziek in de Middelareskerk (de Merodelei 193) in Turnhout. Samen met De Vedel zorgt ook het strijkersensemble De Turnhoutse Snaar onder

leiding van Eva Vermeeren en met organist Paul Elst voor de muzikale omlijsting.

Op het programma staat ‘De winter’ uit de Vier Jaargetijden van Vivaldi, ‘Das Neugeborene Kindelein’ van Buxtehude en werken van Händel, Berlioz, De Vocht en vele anderen.

De toegang bedraagt 12 euro.

Fred Van Hove

val ging hij op de uitnodiging in om te gaan improviseren met Teun Verbruggens Othin Spake.

Maar ook met zijn soloconcerten oogst Fred van Hove steevast veel bijval. Het bewijs daarvan is het album ‘Journey’ dat hij vorig jaar nog uitbracht. De Morgen bedacht de cd met de allerhoogste quotering.

Fred Van Hove speelt op vrijdag 11 december in zaal De Singer in de Bavelstraat 35 in Rijkevorsel. Tickets kosten 12 euro.

Beuvens, Tuomarila, La Rocca RIJKEVORSEL - Ach, waarom zou je ook een groepsnaam zoeken als je maar met drie bent? Lionel Beuvens (drums), Alexi Tuomarila (piano) en Sal La Rocca (contrabas) hebben zich de moeite in elk geval niet getroost.

Beuvens ontmoette Tuomarila tijdens zijn studies aan het conservatorium in Brussel. La Rocca leerde hij kennen via andere muzikanten. Als ze samen op een podium staan, gebeurt er iets. De drie virtuozen gunnen mekaar de vrijheid om te schitteren. De composities zijn meestal van de hand van Beuvens of Tuomarila. Ze noemen zowel Bach als John Coltrane als Radiohead als hun belangrijke inspiratiebronnen.

De drie muzikanten hebben al een massa podiumervaring, maar ze stonden nog niet zo heel vaak samen op een podium.

Vandaar ook dat hun concerten nog altijd echte belevenissen zijn. Er is nog geen routine in geslopen.

Tickets voor het concert kosten 12 euro.

Het concert vindt plaats in zaal De Singer (Bavelstraat 35 in Rijkevorsel) en het begint om 20.30u.

Tuesday Night Orchestra

New Sound Big Band

KASTERLEE - In Arendonk werd 27 jaar geleden een jazzcombo opgericht met de welluidende naam New Sound Band. Van een bigband was immers nog geen sprake.

Dat kwam pas later. Toen het orkest steeds maar groter werd, moest uiteindelijk de naam worden aangepast en werd de naam New Sound Big Band geïntroduceerd. Met zes saxofonisten, vijf trompettisten, drie zangers en zangeressen, een gitarist, een pianist, een bassist en een drummer is het toevoegsel ‘big’ wel verdiend. Dirigent is Werner Luypaers.

De New Sound Big Band is al jaren een graag geziene gast op feesten, recepties, verbroederingsconcerten en festivalletjes.

De band speelt vooral traditionele bigbandarrangementen, maar ook hedendaagse muziek komt aan bod. Dat betekent dat het publiek zowel swing en classic jazz mag verwachten als funk en rock.

Kaarten voor het concert kosten 8 euro.

Jazzclub Houtum Street ligt in Houtum 58 in Kasterlee.

Tuesday Night Orchestra MOL - Het Tuesday Night Orchestra is de rijzende ster onder de Belgische bigbands.

De band werd vijf jaar geleden opgericht door bastrombonist Bart De Lausnay en verenigt een hoop aanstormende talenten van de jongste jazzgeneratie in België.

Zo maken saxofonisten Tom Van Dijck en Bruno Vansina het T.N.O. en ook trompettist Jean-Paul Estiévenart. Het repertoire van T.N.O. bestaat bijna volledig uit zelfgeschreven nummers en eigen arrangementen. Het is niet eenvoudig om de aard van de songs te omschrijven, maar zelf zeggen

de bandleden dat “mainstream progressieve jazz” nog het meest in de buurt komt.

Daar word je natuurlijk nauwelijks wijzer van. Je zult moeten komen luisteren om het te begrijpen.

Op vrijdag 18 december concerteert het Tuesday Night Orchestra in Zaal Ootello in Mol. Kaarten kosten 9 euro. Zaal Ootello ligt in Ezaart 162 in Mol.

Os Meus Shorts GEEL - Os Meus Shorts lijkt niet erg op andere jazzgroepen. De bezetting van het trio is nog klassiek: Nico Roig speelt gitaar, Joao Lobo drums en Mati Melia sax en klarinet, maar toch is er iets raars aan de hand met dit bandje. Misschien komt dat door de nadrukkelijke keuze voor tonen uit het midden- en lage register. Hoge tonen worden als het even kan geweerd. Dat schept een warme sfeer. Neem daar nog bij dat het trio vooral houdt van korte nummers die mekaar snel afwisselen en dan weet je dat het publiek zich meestal wel goed vermaakt en geen tijd krijgt om zich te vervelen. Os Meus Shorts speelt muziek die perfect als soundtrack zou kunnen dienen bij een film.

Denk wat de locatie betreft daarbij aan een troosteloze voorstad van Parijs, waar toch regelmatig zwoele feestjes worden gehouden.

De muziek van Os Meus Shorts is nooit echt complex, zelfs eerder herkenbaar, en ze roept sferen en beelden op.

De mooie en ietwat mysterieuze klanken en ritmes van Os Meus Shorts zijn te beluisteren in De Halle, op woensdag 9 december.

De Halle -het vroegere stadhuis- ligt aan Markt 1 in Geel. Kaarten kosten 9 euro.

New Sound Big Band

Neem NU een abonnement op Suiker is gratis verkrijgbaar in de 27 gemeentes van het arrondissement Turnhout. Je vindt het in handelszaken, stations, ziekenhuizen, bibliotheken en cultuurcentra. Je kan er niet naast kijken. Of toch … want als je tegenslag hebt, is de stapel Suikers al weg voor je er passeert.

Geen nood, je kan je abonneren!

Voor het ronde bedrag van 20

euro krijg je Suiker een jaar lang (11 edities) in je brievenbus. Zo ben je zeker dat je je favoriete cultuurmagazine nooit zal missen.

Schrijf 20 euro over op rekeningnummer 068-8890662-57 van GCV Procart, Otterstraat 8 bus 2, 2300 Turnhout, en je krijgt de volgende 11 Suikers toegestuurd.

Vermeld duidelijk je naam en adres, zodat er bij de verzending niets kan misgaan.

Cees van de Ven

“Wat denk je? Gaan we zelf koken, of voorzien we na de wandeling toch maar gewoon pistolets en taart?” Dat was een makkelijke. – “Pistolets en taart natuurlijk! Of durf jij het misschien aan om voor haar te koken?”, repliceerde ik iets feller dan ik bedoeld had. Mijn vriend kon niet anders dan me gelijk geven. Zijn moeder is namelijk een gedreven hobbykokkin en bovendien een bijzonder kritische eter. Ik daarentegen ben een culinaire luiwammes. Van koken kon dus geen sprake zijn. Pistolets en taart zouden het worden wanneer zij op bezoek kwam. Kwestie van geen risico’s te nemen.

Het is in het echte leven een beetje zoals in “Komen eten”. Hoe je kookkunsten en gastvrijheid beoordeeld worden, hangt maar net af van wat voor gasten er aan je tafel zitten. Het zal je maar overkomen dat je een stelletje doorgewinterde gastronomen over de vloer krijgt die lichtjes verwijtend de wenkbrauwen optrekken wanneer je toegeeft dat je je pasta niet zelf gedraaid hebt (“Hoezo, jij hebt geen pastamachine in huis?”). Of net het omgekeerde: dat het culinaire barbaren zijn die nog nooit van een tajine gehoord hebben en hun neus ophalen voor couscous (“Is dat zand misschien?”). Ach, zo erg zou het vanavond vast niet worden. Ze zou mijn gastvrouwkwaliteiten toch wel een béétje krediet geven, zeker?

De champagne vloeide rijkelijk, de hapjes gingen er vlotjes in. Oef. Ze vroeg waar ik dat mooie servies vandaan had gehaald. En of er misschien nog wat champagne was. Geen probleem, die was er in overvloed. En ik was maar wát blij dat ze hem lekker vond. Afgezien van het feit dat zowat alles wat op tafel stond aan een kritische blik onderworpen werd, leek het toch de goede kant op te gaan met ons risicoloze etentje. De pistolets en de Franse kazen bleven gespaard van

jazz All that

Schrijver Erik Vlaminck op bezoek

Suiker — 13

“

Sam Mondelaers (89) heeft zijn eigen museum

Klompen maken in Japan was een brug te ver: ik bleef liever dicht bij huis

”

LAAKDAL – 89 jaar is hij, maar werken doet hij nog steeds elke dag. Niet meer in zijn eigen atelier thuis, wel in het Laakdalse Klompenmuseum. Een museum dat gewijd is aan het ambacht van het klompen maken. En vooral ook aan een van de laatste telgen van het uitstervende ras der klompenmakers: Sam Mondelaers.

Een zondagnamiddag in Laakdal. Het is druk aan de hoeve Den Eik, een uitvalsbasis voor wandelaars die profiteren van het heldere herfstweer om een tocht te maken in de bossen en rondom de vlakbij gelegen abdij van Averbode. Achter de drukbezochte taverne ligt het Klompenmuseum. Daar hebben we afgesproken met Sam Mondelaers en Robert Van Baekel. Robert is een van de drijvende krachten achter het museum en fungeert -zo blijkt al gauw- ook wel een beetje als spreekbuis voor Sam, die zich binnen de kortste keren terugtrekt in zijn werkplaats en naarstig klompen begint te schaven. “Je ziet het, klompen maken is zijn lang leven”, glimlacht Robert. “Sam en ik, wij zijn twee handen op één buik. Het museum is onze passie. Ons levenswerk.

Uren, dagen, nachten hebben we hier geklopt. Ach, we zijn allebei gepensioneerd en weduwnaar. Het staat op ons voorhoofd geschreven dat wij tijd zat hebben, hé.” (lacht) Terwijl Sam geconcentreerd blijft doorwerken, geeft Robert een rondleiding in het museum. “De geschiedenis van het Klompenmuseum gaat twintig jaar terug. Toen

14 — December 2009

waren we gehuisvest in Groot-Vorst, op een zolder boven het gemeentehuis. Later zijn we verhuisd naar het oude gemeentehuis van Eindhout, maar ook daar moesten we uiteindelijk vertrekken. Gelukkig kregen we toen het voorstel om het museum hier in Laakdal onder te brengen, in de oude abdijhoeve Den Eik, die toen nog volledig moest worden opgeknapt. Sam en ik hebben al onze vrije uren besteed aan het helpen met de verdere uitbouw van het museum. We zijn enorm trots op het eindresultaat.”

Metier We lopen verder doorheen het museum en houden af en toe halt voor een woordje uitleg. Robert is een begenadigd verteller, die perfect weet over te brengen hoe het oude ambacht van klompen maken precies in mekaar zit. Om zijn uitleg te illustreren, neemt hij hier en daar een stuk gereedschap vast om te demonstreren hoe de klompenmakers het vroeger aanpakten.

“Maar eigenlijk kan ik mijn handen daar beter van afhouden. Ik heb mogen studeren aan de normaalschool, want het praktische was niet aan mij besteed. Twee linkerhan-

den, zoals ze zeggen. (lacht) Neen, Sam is de ware stielman. Kijk maar eens hoe accuraat hij te werk gaat. Ja, klompen maken is een metier hoor.”

In een vitrinekast staat het gereedschap van de klompenmaker uitgestald: een verzameling messen, zagen en beitels. “Elke klompenmaker zorgde er vroeger voor dat zijn individuele materiaal scherp geslepen was. Elke dag opnieuw. Ah ja, ze moesten wel want ze stonden met dertig man te werken in het atelier. Je kon het niet maken om met botte messen aan de slag te gaan, want je werkmakkers hadden dat meteen in de gaten. Er volgden dan gegarandeerd schampere opmerkingen. Mannen onder elkaar hé, je kent dat wel.”

“Weet je hoe scherp die messen moeten zijn?”, komt Sam tussen. “Nee? Awel, zo scherp dat ge uw baard ermee kunt afdoen, zeiden wij vroeger altijd.”

Robert knikt instemmend. “Hij heeft het eens voorgedaan met de haren op mijn been. “Doe uw broekspijp maar eens omhoog”, zei hij. En inderdaad: mijn been was perfect gladgeschoren.”

Oorlogsjaren “Vanaf zijn zestiende draaide Sam Mondelaers mee in het atelier van zijn vader Fons”, herneemt Robert zijn verhaal. “Die had snel door dat Sam niet alleen een uitstekend klompenmaker was, maar ook ne goeie commerçant, zoals ze zeggen. Gevolg: Sam hield zich na enige tijd ook bezig met

de boekhouding en de verkoop. Op de duur deed hij eigenlijk zowat alles. Fons zag in Sam zijn opvolger en bereidde hem daar stelselmatig op voor. Wat in feite niet zo evident was in die tijd, omdat de eer van het overnemen van de zaak doorgaans te beurt viel aan de oudste zoon.”

Maar dan breekt de oorlog uit en wordt Sam opgeroepen om het vaderland te dienen. Maanden van onzekerheid en chaos volgen. Uiteindelijk komt hij als krijgsgevangene in Duitsland terecht.

“Aanvankelijk in Kamp 10C, ik zal het nooit vergeten”, herinnert Sam zich.

“Voortaan ging ik door het leven als nummer 7221. Gelukkig moest ik niet in dat kamp blijven. Samen met een maat werd ik uitgekozen om te gaan helpen op een boerderij, in een dorpje ergens tussen Bremen en Hamburg. Het was hard labeur, maar het was draaglijk omdat we goed te eten kregen en in een goed bed konden slapen.

Vergeleken met onze kameraden in het kamp hadden we het daar op de boerderij nog niet zo slecht. We waren tevreden.

Voor zover je als krijgsgevangene tevreden kunt zijn, natuurlijk.”

Na acht maanden krijgsgevangenschap mag Sam tot zijn grote vreugde terugkeren naar huis, naar Vorst. Hij werkt opnieuw elke dag in de klompenmakerij. “Wij werkten dertien uur per dag. Ik zeg het u: na zoveel uren schaven, kloppen en slijpen, kunt ge niet slapen. Gewoon omdat uw lijf helemaal geradbraakt is”, lacht hij.

Sam trouwt met Anna en ze krijgen zes kinderen. Zijn vader, Fons, wordt ondertussen vijftig jaar maar blijft het klompenbedrijf met hart en ziel leiden. De zaken gaan goed. “Tijdens de oorlog was er veel vraag naar klompen. Schoenen waren van slechte kwaliteit en bovendien te duur. De gewone man kon dat niet betalen en koos dus voor goedkopere klompen. Pas op, de bezetter legde ons wel wetten op, hoor. We moesten klompen leveren aan de Duitsers. We mochten hout kopen naargelang van het aantal klompen dat we leverden. Maar dat was natuurlijk nooit genoeg. Dus gingen we op zoek naar meer hout, meer canadabomen en wilgen, want daaruit worden klompen gemaakt, omdat het heel droge houtsoorten zijn. Waar we die haalden? Goh, ’s nachts viel er hier of daar wel eens een boompje om hé.” (knipoogt)

Hilton De jaren gaan voorbij en vader Fons laat zijn zaak over aan Sam. “Na de oorlog was er nochtans werkgelegenheid genoeg; daar zorgde de regering toen wel voor. Maar ik wist dat ik maar één ding wilde doen: klompen maken.”

Vanaf de jaren vijftig gaat het snel bergaf met de verkoop van klompen. De klomp krijgt onder meer concurrentie van de caoutchouc laarzen, die hoger zijn en helemaal waterdicht. “We hadden werkvolk te veel. De productie liep terug. Klompen raakten uit de mode en de kleine winkels

waar ze nog verkocht werden, verdwenen uit het straatbeeld. Ze werden verdrongen door de grote supermarkten, die géén klompen verkochten.”

Toch blijft Sam niet bij de pakken zitten.

In de jaren zestig dient zich een andere opportuniteit aan. Klompen maken behoort dan al tot de folkloristisch getinte ambachten zoals pottenbakken, manden vlechten of kantklossen. Een dame die al jaren klompen koopt bij Sam vertelt hem over het restaurant “Salons Georges” in Leuven.

Daar wordt een evenement georganiseerd waarbij je kunt “eten per minuut”. Eten en drinken à volonté, en achteraf betalen op basis van het aantal minuten dat je binnen was. Om de klanten daar te houden, wordt er animatie voorzien: muziek, maar ook demonstraties van allerlei ambachten.

Sam laat zich overhalen om mee te doen.

Hij heeft meteen de smaak te pakken. Niet lang daarna wordt hem gevraagd om aan iets gelijkaardigs mee te doen in het Brusselse Hiltonhotel.

Kissinger “Dat was een van de plezantste dingen die ik in mijn carrière heb mogen meemaken.

Een hele maand lang gaf ik in het Hilton elke avond demonstraties voor in totaal drieduizend Amerikaanse hotelgasten.

Die Amerikanen werden door de baas van hun bedrijf getrakteerd op een weekje België. Ook Henry Kissinger kwam toen in het Hiltonhotel op bezoek. Ik heb hem

nog de hand geschud. Later heb ik hem trouwens nog teruggezien op een demonstratie in Hannover, en hij herkende mij nog!”

Naast Sam komen er ook heel wat andere handkunstenaars demonstreren: kantklossers, mandenvlechters, figuursnijders, pottenbakkers, … Er worden contacten gelegd en banden gesmeed. De ambachtslieden besluiten om zich te verenigen in een club en in binnen- en buitenland demonstraties te gaan geven.

“Ik zat daardoor heel vaak in het buitenland, tot in Marokko toe. Ik had zelfs naar Japan kunnen gaan als ik dat wilde. Maar daar moest ik volgens het contract drie maanden blijven, en dat vond ik te lang. Ik was al eens acht maanden van huis geweest tijdens de oorlog, hé. Neen, dan liever wat dichter bij huis. De meeste demonstraties hebben we in Duitsland gegeven. Hamburg en Düsseldorf, en ook in Kieldrecht … zowat overal zijn we geweest. In Krefeld was er een driedaagse ambachtenbeurs waar ik vierendertig jaar lang ieder jaar opnieuw naartoe geweest ben. Dat is de enige beurs die ik nu nog steeds zelf doe. De rest doet mijn schoonzoon tegenwoordig.”

Of zijn eigen kinderen de zaak dan nooit hebben overgenomen? “Neen, jammer genoeg niet. Ze kunnen wel klompen maken, hoor. Maar ze hebben er nooit hun beroep van gemaakt. Ach, ik begrijp dat wel. Er zat nu eenmaal weinig toekomst in het klompen maken.”

Bollekenskermis Zelf blijft Sam gewoon doorgaan met klompen maken, want klompen worden wel degelijk nog steeds verkocht. “Minder dan vroeger uiteraard, maar er zijn nog mensen die klompen dragen. Ikzelf bijvoorbeeld.

Maar ook de beroemde Gilles de Binche bestellen nog ieder jaar een grote hoeveelheid klompen bij ons. En onlangs kregen we nog een bestelling binnen van een lerares die haar leerlingen een klompendans had aangeleerd en hen wilde laten oefenen op echte klompen.”

“De klompen waar een foutje in zit, gaan trouwens ook niet verloren”, voegt Robert nog toe. “Die kan je gebruiken om bijvoorbeeld bloemetjes of planten in te hangen.

Sam versiert ze met mooie inkepingen. Zoals deze hier, kijk: “Bollekenskermis 2009” staat erin gegraveerd. Weet je wat dat betekent, bollekenskermis? Neen? Wel, daarmee bedoelden de mensen vroeger de dag dat de “bollekens” gekleurd moesten worden: de dag van de verkiezingen.”

Of hoe een klomp toch nog bijzonder actueel kan zijn.

Tekst: Floor Deckx Foto’s: Bart Van der Moeren

Klompenmuseum “Den Eik” Grensstraat 45, Laakdal Info: www.klompenmuseum.be

Suiker — 15

A working class hero is something to be Kan je het scenario van je dromen een andere wending geven? Het is een vraag die ons bezighield sinds de dood van een van onze schaarse helden vorige maand.

Je hebt dromen die kant noch wal raken en je hebt dromen die hun wortels hebben in te hoog gespannen levensverwachtingen. Met enige schroom, maar in het besef dat ze universeel zijn onder jonge knapen, gooien we een van die dromen hier zomaar te grabbel. (Hoongelach zal onze dank zijn.)

Uit het peloton maakt zich een onbekende renner los. In geen tijd bouwt hij een onoverbrugbare voorsprong op. 100 meter voor de eindstreep knijpt hij echter de remmen dicht en wacht al surplacend de komst van het peloton af. Als hij de meute renners op hem ziet afkomen, zet hij opnieuw aan, kruipt in het achterwiel van de sprinters, plaats een ultieme jump en wint alsnog met voorspong. De toeschouwers scanderen zijn naam. Het is onze naam. Een ster is geboren.

Echter … het heldendom was ons in onze wonderjaren nog te min. Het heldenrijk was nog te druk bevolkt met would-be’s en has beens. Waar wij naar streefden, was de grootste eer: de ‘working class hero’ -held hors categorie- waaraan jonge meisjes hun pasgeborenen toevertrouwen, op wiens schoot oude vrouwen hun handen laten rusten en op wiens graf volwassen mannen onbetamelijk huilen. Helden van de werkman, werksmanshelden: van Armani tot stofjas.

Wij mengden ons tussen de supporters.

Lieten ons fotograferen met kinderen. Re-

16 — December 2009

den naar het graf van onze grootmoeder en legden onze bloemenkrans op haar zerk.

Stapten met vrouw en kinderen mee op in een mars tegen onrecht en ongelijkheid.

Maakten presidenten attent op het bloed aan de paal. Droegen wedstrijdshirts met opschrift: Free Nelson M. Senegal, 5 november. Een jonge man van 34 sterft in een hotelkamer. En wij weten nu beter.

Een volksheld mengt zich niet onder het volk. Een ‘working class hero’ blijft op zijn troon. Zijn zweet ruiken we niet, zijn gehijg horen we niet. Een werkmansheld moet een god in het diepste van onze dromen blijven.

Een god sterft niet. Je komt hem plotsklaps tegen op de flanken van de Mont Ventoux.

In ons leven hebben we vijf (5) working class heroes gekend: Mohammed A., John L., George B. en Frank Vdb. De stadionklok geeft nog twee minuten speeltijd aan. De kans op een overwinning is onbestaand. Nog twee doelpunten moeten een nederlaag ombuigen in een overwinning. Maar kijk: daar wordt een nieuwe speler het veld ingestuurd! Een volstrekt onbekende jongen. Zie! Hij verovert onmiddellijk de bal en begint aan de meest onwaarschijnlijke dribbel ooit op een voetbalveld vertoond. Op z’n dooie eentje maakt hij twee fabuleuze goals. Het stadion scandeert zijn naam. Het is onze naam. Wij juichen niet. We groeten met een korte, hoofse knik ( en stuiven weg in een gele Lamborghini met een Italiaanse aan onze zijde en onze haren in de wind richting Comomeer.)

OLEN - Het bluescafé De Crossroad in Olen bestaat dit jaar vijftien jaar en dan mag je stilaan het adjectief ‘vermaard’ gaan gebruiken (de status ‘legendarisch’ verdien je in dit bruine genre pas als je Roland overleeft.) Deze verjaardag wordt op donderdag 10 december gevierd met een optreden van Question Marc & Roadhouse. Voor deze avond -20 € all-in- moet je vooraf kaarten bestellen. Een week later kan je in Crossroad een optreden bijwonen van Eric Steckel uit Allentown Pennsylvania. Dit jonge supertalent -nog maar 18- bracht al op zijn elfde een eerste album uit. Ondertussen heeft deze ontdekking van blueslegende John Mayall (!) al drie cd’s op zijn palmares. Hij stond al op het podium met de legendarische Solomon Burke en is hij een veelgevraagde gast op Europese festivals.

De toegang bedraagt 15€, deuren open om 21u.

Tweede ‘Belgische Bieravond’ van

ZART

BALEN - ZART, de cultuurvereniging met wortels in Balen, presenteert op zaterdag 12 december zijn tweede Belgische bieravond. De … euh …‘beproefde’ formule van vorig jaar blijft behouden.

Dat betekent dat de bierliefhebbers een staalkaart van de ‘betere’ streekgebonden ‘speciallekes’ wordt aangeboden. Elk van de 40 voorgestelde bieren werd zorgvuldig geselecteerd op basis van diversiteit en kwaliteit. De avond gaat door in het Parochiecentrum Sint-Janneke, achter de kerk van Gerheide in Balen. De deuren gaan open om 20u en sluiten om 3u.

De toegang is gratis.

Alle info op www.zart.be. Klik eens op de flyer van de Belgische Bieravond voor een verrassing.

Wintersmulpapenroute: winterlekkernijen in 12 zaken MOL, DESSEL, BALEN, RETIE - Traditioneel kan je weer met de Wintersmulpapenroute op culinaire ontdekking in Balen, Dessel, Mol en Retie. In deze vier gemeenten aan de Kempense Meren bieden twaalf horecazaken je een typische winterlekkernij aan. Je moet enkel een brochure aankopen (13 € ) waarin twaalf bonnen zitten die je bij een bezoek aan de deelnemende horecazaak afgeeft. Wat je voorgeschoteld krijgt, heeft een totale waarde van meer dan 30 €. In Balen kan je terecht bij ‘De Boereschuur’ (Brusselse wafel), ‘Sint-Janneke’ (minestrone met brood) en ‘That’s Oriënt’ (penne met zonnevis); in Dessel

bij ‘De Witte Haas’ (winterfantasie) en ‘Den Export’ (slaatje tonijn); in Mol bij ‘De Mèt’ (wintersoep), ‘De Kaasboerin’ (gepaneerde visfilet) en ‘Leto’ (speculaasbavarois); in Retie bij ’t Meulezicht’ (pannenkoek), ’t Festijn’ (frietjes met bitterballen), ‘Den Bempd’ (broodje met kaas en/of hesp) en ‘Calimero’ (Gentse waterzooi).

De Wintersmulpapenroute duurt nog tot en met 28 maart 2010. Deelnamebrochures zijn te verkrijgen in de toeristische infokantoren van de deelnemende gemeenten, in Ecocentrum De Goren in Mol, in Huyze Colibrant in Mol en bij de deelnemende horecazaken.

Uw evenement in

Agenda di 01-12-09 ­– 20:00 ­– Zaal 013 Tilburg Slayer € 39 U

15 jaar Crossroad

OVER DE SCHREEF

BE N

T

Stijn Janssen

Kort

wo 02-12-09 ­– 20:00 ­– Zaal 013 Tilburg Dio € 27,5

HIER

popconcerten vlak over de grens

wo 02-12-09 ­– 20:30 ­– Zaal 013 Tilburg The Adicts € 15 do 03-12-09 ­– 20:30 ­– Zaal 013 Tilburg Vibez On Tour € 0 do 03-12-09 ­– 20:30 ­– Zaal 013 Tilburg Ilse De Lange € 32,5 vr 04-12-09 ­– 19:45 ­– Zaal 013 Tilburg Zulu 9.30, Rotfront € 12,5 vr 04-12-09 ­– 20:00 ­– Chassé Theater Breda Beth Hart € 18 vr 04-12-09 –­ 20:15 ­– Effenaar Eindhoven Van Velzen € 18,5 vr 04-12-09 –­ 20:30 ­– Zaal 013 Tilburg De Staat € 13,5

Simple Minds

vr 04-12-09 –­ 21:30 ­– Mezz Breda C-Mon & Kypski € 13

TILBURG - Pas op als er Schotten in de buurt zijn. Ze zuipen je barkast leeg, duwen doedelzakmuziek in je cd-speler en gaan met je lief naar huis. In de moderne geschiedenis is er weet van slechts één uitzondering die de regel bevestigt: The Simple Minds, een beleefd en altijd met twee woorden sprekend bandje uit de buurt van Glasgow. Heel even dreigde het nog mis te gaan met Jim Kerr en de zijnen. Toen hij in 1977 een punkband vormde met de naam ‘Johnny and the Self Abusers’ werden zelfs in de Highlands enkele wenkbrauwen gefronst. Maar Kerr bekeerde zich, ging in bad, kamde zijn haren, trok een net pak aan en noemde zijn band voortaan Simple Minds. Na enkele jaren wierp dat al vruchten af. Met hits als ‘Don’t you (forget about me)’, ‘Promised you a miracle’, ‘Alive and kicking’, ‘Sanctify yourself’ en ‘Waterfront’ kroonde Kerr zich tot de koning van de -commerciëlere- new wave. New wave is al lang dood, maar Kerr is onverslijtbaar. Op donderdag 17 december staat hij in 013 in Tilburg. Kaarten kosten 47,50 euro.

za 05-12-09 ­– 23:00 ­– Effenaar Eindhoven Fagget Fairys ft CampingDisco € 12,5 zo 06-12-09 –­ 16:00 ­– Zaal 013 Tilburg Romeo Must Die, Callisto € 8 zo 06-12-09 ­– 16:30 ­– Zaal 013 Tilburg Doddie, Nicky Manuputty € 25 zo 06-12-09 –­ 16:30 ­– Mezz Breda BASta € 0 zo 06-12-09 –­ 20:30 ­– Mezz Breda Sabrina Starke € 17,5 zo 06-12-09 ­– 21:00 ­– Effenaar Eindhoven Laura Jansen € 10 ma 07-12-09 ­– 20:30 ­– Zaal 013 Tilburg The Mars Volta € 28,5 di 08-12-09 ­– 19:00 ­– Zaal 013 Tilburg Paramore € 25 wo 09-12-09 ­– 19:00 ­– Zaal 013 Tilburg Sonata Arctica € 25 wo 09-12-09 ­– 20:30 ­– Zaal 013 Tilburg Strike Anywhere, Dead To Me € 10 do 10-12-09 ­– 20:15 ­– Effenaar Eindhoven Sabrina Starke € 16 do 10-12-09 ­– 20:30 ­– Mezz Breda Benjamin Herman & Band € 12,5 do 10-12-09 ­– 20:30 ­– Zaal 013 Tilburg Living Colour € 28 do 10-12-09 ­– 21:00 ­– Zaal 013 Tilburg Moke, Rigby € 12,5 do 10-12-09 ­– 21:00 ­– Effenaar Eindhoven Brightblack Morning Light € 9 vr 11-12-09 ­– 21:00 ­– Mezz Breda Moss € 0 vr 11-12-09 ­– 21:00 ­– Zaal 013 Tilburg De Dijk € 18

Beth Hart BREDA - Beth Hart is in België nauwelijks bekend, maar in Nederland razend populair. De Amerikaanse zangeres wordt tot vervelens toe vergeleken met Janis Joplin, niet alleen omwille van haar schuurpapieren stem, maar ook omwille van haar verleden, dat een aaneenschakeling is van drank- en drugsverslavingen, mislukte relaties en zelfmoordpogingen. Ze wordt binnenkort 38, ze heeft het miserabele leven achter zich weten te laten en ze heeft Janis Joplin al lang overleefd. Of haar muziek dat ook zal doen, is de vraag. Maar zeg dat wij het gezegd hebben: Beth Hart is een podiumbeest en live érg genietbaar. Op vrijdag 4 december speelt ze in Mezz in Breda.

Tickets kosten 18 euro.

zo 13-12-09 ­– 14:00 ­– Zaal 013 Tilburg Savannah € 10 zo 13-12-09 ­– 16:00 ­– Zaal 013 Tilburg Cirrha Niva € 6 zo 13-12-09 ­– 16:30 ­– Mezz Breda Liesa Van der Aa € 0 zo 13-12-09 ­– 21:00 ­– Zaal 013 Tilburg The Nits € 20 wo 16-12-09 ­– 19:30 ­– Zaal 013 Tilburg Emergenza € 9 do 17-12-09 ­– 19:30 ­– Zaal 013 Tilburg Rockacademie Showcase Musiclab € 0 do 17-12-09 ­– 19:30 ­– Zaal 013 Tilburg Emergenza € 9 do 17-12-09 ­– 20:00 ­– Zaal 013 Tilburg Simple Minds € 47,5 do 17-12-09 ­– 20:00 ­– Effenaar Eindhoven Boris & Band, Wicked Jazz Sounds Band, ... € 17,5 do 17-12-09 ­– 21:00 ­– Mezz Breda Bertolf, Miss Montreal € 15 do 17-12-09 ­– 21:00 ­– Effenaar Eindhoven Drive Like Maria, Daily Bread € 10 vr 18-12-09 ­– 19:30 ­– Zaal 013 Tilburg Emergenza € 9

Sabrina Starke EINDHOVEN, BREDA - Sabrina Starke werd 30 jaar geleden geboren in Suriname.

Ze kwam naar Nederland toen ze zes maanden oud was. Ze raakte gepassioneerd door muziek en zong een tijdje zonder veel succes in een reggaeband. Toen ze vier jaar geleden besloot om solo te gaan en voor r&b te kiezen, kwam haar carrière in een stroom-

versnelling. Ze won de ene prijs na de andere, maar de grootste blijk van waardering kreeg ze vorig jaar, toen platenmaatschappij Blue Note haar vroeg om een plaat op te nemen. ‘Yellow Brick Road’ is daarvan het resultaat. Ze stelt het album voor op zondag 6 december in Mezz in Breda (tickets 17,50 euro) en op donderdag 10 december in Effenaar in Eindhoven (tickets 16 euro).

vr 18-12-09 ­– 20:00 ­– Zaal 013 Tilburg Fris € 10 vr 18-12-09 ­– 20:30 ­– Mezz Breda Kerstmezz € 12,5 vr 18-12-09 ­– 23:00 ­– Effenaar Eindhoven Frisofeest € 7 za 19-12-09 ­– 14:30 ­– Effenaar Eindhoven Satyricon, Nile, Entombed € 38 za 19-12-09 ­– 19:30 ­– Zaal 013 Tilburg Emergenza € 9 za 19-12-09 ­– 21:00 ­– Mezz Breda Yesterday’s Men € 0 zo 20-12-09 ­– 16:00 ­– Mezz Breda BOSCO Xmasparty € 10

Emergenza

De redactie van Suiker doet zijn uiterste best om op de hoogte te blijven van alles wat er op cultureel gebied leeft en beweegt in de Kempen. We hebben onze kanalen om overal geïnformeerd te blijven, maar we zien en horen natuurlijk ook niet alles.

Organiseert u een cultureel evenement of kent u verenigingen of personen die het verdienen om eens in de aandacht te komen, laat het ons dan weten. Suiker bereik je het snelst en eenvoudigst via mail: roel@suikerkrant.be.

TILBURG - Emergenza is een internationaal muziekfestival voor opkomende bands.

Het is wellicht de grootste wedstrijd ter wereld voor rockgroepen. Dit jaar vinden de

voorrondes plaats in negentien landen. Zin om de Kurt Cobain 2015 nu al te ontdekken?

Emergenza strijkt op 16, 17, 18 en 19 december neer in 013 in Tilburg. Het bijwonen van een van deze voorrondes kost 9 euro.

zo 20-12-09 –­ 20:30 ­– Zaal 013 Tilburg Christmas Metal Symphony € 32,5 zo 20-12-09 –­ 21:00 ­– Effenaar Eindhoven Johan € 16 zo 27-12-09 –­ 20:15 ­– Effenaar Eindhoven Gotcha! Allstars € 17,5 zo 27-12-09 –­ 21:00 ­– Effenaar Eindhoven Absynthe Minded € 10

Absynthe Minded EINDHOVEN - Het beste Belgische nummer van de laatste tien jaar werd volgens de luisteraars van Studio Brussel geschreven door Absynthe Minded. Dat alleen al zou een reden kunnen zijn om de groep eens

gaan te beluisteren in Effenaar in Eindhoven. Een andere reden zou kunnen zijn dat je Bert Ostyn een schone jongen vindt of dat je op 27 december even wil ontsnappen aan de kerstmuziek. Voor 10 euro is dit concert in elk geval een waardig alternatief.

Adressen en contactgegevens: – Zaal 013 , Veemarktstraat 44 Tilburg, 0031 13 460 95 00, www.013.nl – Effenaar , Dommelstraat 2 Eindhoven, 0031 40 239 36 66, www.effenaar.nl – Mezz , Keizerstraat 101 Breda, 0031 76 515 66 77, www.mezz.nl – Chassé Theater , Claudius Prinsenlaan 8, Breda, 0031 76 530 31 32, www.chasse.nl

Suiker — 17

“

Maurice Engelen brengt nieuwe theatershow

‘moreese.com’ naar Geel:

Op festivals spelen is als motorcrossen. Je kan in Lommel rijden, in Polen of in Rio: je zit toch altijd in dezelfde zandbak.

HERSELT - Hij is de rust zelve. Nog meer relaxed dan de ronkende kat die naast hem in de zetel ligt. Als je hem zo ziet, is het nauwelijks denkbaar dat deze man ooit een zin als ‘Breakfast in Vegas on cocaine and gin’ uit zijn pen heeft gekregen. ‘Vieruurtje in Herselt met thee en praline’ zou je hem eerder aanmeten.

Maar Maurice Engelen is een man met vele gezichten. Innerlijk is hij een woelwater. “Als ik drie minuten niks doe, gaat er een alarmbel af”, zegt hij. “Dan roept een stem dat ik mijn tijd aan het verprutsen ben.”

Dat Maurice Engelen de kalmte bewaart en uitgebreid de tijd neemt voor een interview is op zijn minst merkwaardig. Over 24 uur gaat zijn nieuwe theatershow in première.

– Ben je altijd zo relaxed vlak voor een nieuwe tournee?

Neen, ik kan dan zelfs behoorlijk opgefokt zijn. Maar deze keer niet. Ik weet gewoon dat alles goed zit en dat alles in orde komt.

Ik moet alleen nog zestien songteksten vanbuiten leren tegen morgen.

– Wablief?

Voor deze theatertournee heb ik achttien nieuwe nummers geschreven. Van zestien ervan herinner ik me de teksten nog maar gedeeltelijk. Maar ik heb alles wel zelf geschreven. Ergens in mijn achterhoofd zitten die teksten nog wel. Als ik me er eens op concentreer, ken ik ze vrij snel terug. Dat zal iets voor vannacht worden. De nacht is ideaal om te blokken.

De uitbater van de nachtwinkel zal weer content zijn. Ik hem de laatste zes weken dagelijks gezien.

– Hoe was de try-out van de nieuwe show?

Veel beter dan ik had verwacht. Veel artiesten noemen de eerste show van een tournee een try-out. Ik niet. Bij mij is een try-out echt een concert met een vraagteken achter. Een concert waarop misschien nog enkele zaken niet helemaal op punt staan. Maar dat viel dus heel goed mee. En da’s best straf. Want deze show is met voorsprong de moeilijkste,

18 — December 2009

de zwaarste, de beste en de meest veeleisende die ik ooit heb gedaan.

– Hoezo?

De muziek moet haarfijn samenvallen met de projecties. Ook de performers moeten perfect inspelen op de projecties. En op de muziek. En daar loop ik dan nog eens als een rode draad doorheen. Het luistert allemaal heel nauw. Het komt aan op fracties van seconden. Als er, bij wijze van spreken, een explosie op het projectiescherm te zien is, moet de muziek op exact hetzelfde moment ontploffen. Geen halve seconde later.

Dat verklaart ook waarom we er nu al zes weken dag en nacht aan bezig zijn. Het is echt een immens werk geweest.

– De voorbereidingen op de show hebben zelfs een vol jaar geduurd. Wat is er in dat jaar gebeurd?

Het idee om iets te doen met de ‘communities’ die de laatste jaren zo belangrijk zijn geworden, leefde heel sterk bij mij. Iedereen zit op Facebook of Twitter. Eind vorig jaar lanceerde ik daar enkele slogans die mij altijd hebben geïnspireerd. “The creative adult is the child who has survived”, bijvoorbeeld.

En “Everything you can imagine, is real”. Ik plaatste daar geen enkele uitleg bij. Ik vertelde ook niet wat ik van plan was. Een tijd

later plaatste ik twee geheimzinnige filmpjes op de ‘communities’. Ik vroeg iedereen die zin had om zich in te schrijven op een forum. De bedoeling was mijn virtuele vrienden bij mijn nieuwe productie te betrekken en zo een brug te slaan tussen de virtuele en de echte wereld. “Everything you can imagine, is real”, weet je wel?

In een derde fase trokken we met een captatiewagen door het land om in totaal 1.500 vrienden ‘iets’ te laten doen. Eender wat. Een kunstje. Lachen. In de neus peuteren. Een pingpongballetje omhoog houden.

Lachen. Een gezicht trekken. Een boek lezen... Soms gaven we instructies, soms verzonnen ze zelf iets. Wat er ook gebeurde in dat kleine studiootje in de vrachtwagen, we namen het op. Zo verzamelden we tientallen uren beeldmateriaal.

Daarna kon het échte werk pas beginnen. Ik schreef ondertussen de nummers voor de nieuwe show. En al het opgenomen beeldmateriaal moest op die muziek gezet worden, zodat het exact paste. Dat betekende natuurlijk dat veel beelden aangepast moesten worden. Soms versneld, soms vertraagd. Een monnikenwerk, ik kan het je verzekeren. Maar het loonde de moeite. Ik ben bijzonder trots op het resultaat. We zijn geslaagd in ons opzet. We hebben een perfect uitgekiende show op poten gezet, waarin 1500 virtuele vrienden meespelen. Die beelden gaan perfect ondersteund worden door livemuziek, door muzikanten, dansers en performers. Alles komt samen en vormt één mooi afgerond geheel. Ik ben er zeker van: dat heeft niemand mij ooit voorgedaan.

Uniek in de wereld. Dit is in alle opzichten een heel straffe show.

En weet je wat ik misschien nog het leukste vind? Dat al die mensen die in onze truck hun kunstjes opvoerden, tot op de dag van

vandaag niet weten waarvoor het allemaal gediend heeft. Wij hebben hen geen woord uitleg gegeven. We hebben alleen bedankt voor de medewerking. En straks zitten zij in de zaal en zien zij zichzelf plots op een groot scherm. Ik geniet er nu al van!

– En zo bewijs je ineens ook dat iedereen creatief kan zijn. (opgewonden) Helemaal juist! Alleen wordt die creativiteit in onze maatschappij niet gestimuleerd. Zet 30 kinderen samen in een lokaal vol materiaal waarmee ze aan de slag kunnen en binnen vijf minuten staat iedereen te dansen, te tekenen of op een trommel te slaan. Zet ze 30 jaar later nog eens samen en er komt niets meer uit. Hoe komt dat?

Omdat de creativiteit er compleet wordt uitgehaald. Terwijl iedereen talent heeft.

– .... sprak de man die de wereld veroverde met zijn muziek. Jij hebt makkelijk praten.

Ik ben zelfs het ideale voorbeeld! Ik ben het levende bewijs dat je niks moet kunnen om in heel de wereld bekend te worden. Je moet gewoon je ideeën de vrije loop laten.

Ik kan niet goed zingen, ik kan niet goed gitaar spelen en ik ben een kluns als danser.

Ik hoef dat ook allemaal niet te kunnen. Ik huur daar mensen voor die er beter in zijn dan ik ooit zou kunnen worden. Maar ik heb de ideeën. Ik ben creatief.

Mijn vader stierf toen ik 11 jaar oud was. Hij zei altijd tegen me: “Als je iets heel graag wilt en je doet er hard genoeg je best voor, dan kun je dat bereiken. Wat het ook is.” Hij had gelijk.

Ik ben niet meteen in de muziekwereld beland. Mijn eerste liefde was voetbal. Als kind voetbalde ik. Dag en nacht. 365 dagen per jaar. Want zo zat ik ook toen al in mekaar: als ik iets doe, doe ik het met hart en ziel. Rigoureus. En wat was het gevolg? Ik stond op mijn zestiende in het eerste elftal.

Nog maar eens een bewijs dat alles kan, als je maar hard genoeg wilt.

– Hoe ben je uiteindelijk in de muziek terechtgekomen?

Ik besefte al snel dat voetbal niet mijn ding was. Muziek trok me aan. Ik wilde in de muziekwereld geraken, maar als 18-jarige knaap uit Herselt is dat nog niet zo simpel.

Ik ben dan concerten beginnen organiseren, daarna ging ik enkele lokale groepjes managen en dan heb ik een platenfirma uit de grond gestampt, die ik later trouwens verkocht heb aan gigant EMI. Die platenfirma was een groot succes. Als ik al één talent heb, is het dat ik een neus heb voor talent. De eerste vier groepen die ik voor mijn platenfirma ontdekte, waren Won Ton Ton, 2 Belgen, The Pop Gun en Nacht und Nebel... Ik ben supergoed in het vinden van talent. Daarom trouwens ging ik onlangs ook in de jury van X-Factor zetelen. Sommige fans vonden dat flauw van mij of begrepen het niet goed, maar ik wilde dat echt graag doen.

– Begon je als baas van een platenfirma op een schone dag zelf muziek te maken? Was het zo simpel?

Eigenlijk wel. Eind jaren tachtig begon ik wat muziek op te nemen op een voorhistorische Commodorecomputer. Zo is Praga Kahn geboren. Net op het goede moment.

Wij waren de voorlopers van de new beat, het genre dat enkele jaren later razend populair zou worden.

– Dat waren de begindagen. Maar Praga Khan scoorde uiteindelijk vooral in de Verenigde Staten en Japan, meer nog dan in België. Was dat toeval of heb je die markt bewust opgezocht?

Van het ene kwam het andere. Onze muziek evolueerde. We merkten al snel dat de ‘new beat’ niet ons ding was, maar de ‘breakbeat’ wel. Het grootste verschil tussen die genres

is dat ‘new beat’ een ‘altijd rechtdoorritme’ heeft en ‘breakbeat’ zoveel afwisseling in het ritme heeft dat je er bijna niet op kunt dansen. Breakbeat was hot in Engeland, maar brak nergens door op het Europese vasteland. Onze muziek werd samen met die van The Prodigy bijvoorbeeld -nog zo’n breakbeatband- veel in Engeland gedraaid en bijna niet in België. En van Engeland is het maar een kleine stap naar Amerika. Zo ging die bal aan het rollen en werden we in het buitenland plots veel bekender dan in België.

“ Als je maar creatief bent, kan je alles bereiken. Ik ben het beste bewijs. Ik kan niet goed zingen, niet goed gitaar spelen en niet goed dansen.

Maar ik heb ideeën.”

– Wat vooral opvalt als je jouw curriculum bekijkt, is dat je naast Praga Khan een berg nevenprojecten had. Lords of Acid, natuurlijk. Maar ook Channel X, Digital Orgasm, Immortals, Spinegrinder, Tattoo of Pain, Jade4u, Major Project, ... Kon je het zelf allemaal bijhouden?

Ik ben altijd een bezig baasje geweest. Ik doe graag twintig dingen tegelijk en werk graag onder stress. Als ik drie minuten niks doe, gaat er een alarmbel af. Dan roept een stem dat ik mijn tijd aan het verprutsen ben. Mensen vragen me wel eens of ik niet wat meer quality time moet inbouwen. Maar dit is mijn quality time.

– Wie zijn jouw muzikale voorbeelden?

Elke rocker heeft veel naar Springsteen geluisterd, elke punker naar The Sex Pistols.

Maar wie zijn de helden van iemand die aan de wieg stond van de new beat en later de breakbeat?

Ik zou er veel kunnen opnoemen. Ik luister naar alles. Ik wil alle genres kennen. Maar goed: als ik twee voorbeelden moet noemen, zouden het David Bowie en Peter Gabriel zijn: twee artiesten die zichzelf altijd blijven vernieuwen en heruitvinden zijn. Lou Reed ook. En recenter Radiohead. Maar laten we maar ophouden of de lijst wordt te lang.

– Jij blijft ook steeds op zoek naar vernieuwing. Is dat de aard van het beestje of heeft het ook te maken met het feit dat je op andere vlakken alles al bereikt hebt?

Vernieuwen ligt in mijn aard. Ik heb de grote concerten zeker niet definitief afgezworen.

Meer zelfs: volgend jaar gaan we met Praga Khan weer festivals doen. Maar deze theatertournee moest er eerst tussen. Anders zou het niet gegaan zijn.

– Konden jullie jezelf niet meer opladen voor het zoveelste festival in een lange rij?

Ik wel, want zoals ik al zei: ik doe alles met hart en ziel. Anders doe ik het niet. Maar mijn bandleden niet. Kijk, als je headliner bent op een groot festival, moet dat een feest zijn.

Backstage vind je alles wat je kan wensen en je hebt de hele dag de tijd om andere groepen te gaan bekijken en ideeën op te doen. Voor een muzikant is dat toch het paradijs? Als ik dan merk dat de bandleden twintig minuten voor het optreden arriveren, zich omkleden en hun ding doen, houdt het voor mij op. Dan weet ik dat het genoeg geweest is.

– Ben je dan boos?

Boos niet echt, want ik kan het wel begrijpen. Ik vergelijk festivals wel eens met motorcross. Motorcrossers mogen in Lommel rijden, in Polen of in Rio de Janeiro. Het

”

maakt niet uit: ze zitten altijd in diezelfde zandbak. Voor muzikanten geldt hetzelfde.

Het festivalcircus gaat de hele wereld rond.

Of je nu in Werchter, Roskilde of Glastonbury staat: je ziet steeds dezelfde groepen, dezelfde mensen backstage en min of meer hetzelfde uitzinnige publiek op de weide. Ik begrijp dus dat zo’n festival voor een muzikant op de duur gewoon ‘werk’ wordt. Maar als je ziet dat dat gebeurt, is het tijd om even iets anders te gaan doen.

Ik heb ooit een groep gezien -ik zal de naam niet noemen- waarvan de leden op de monitors een voetbalwedstrijd volgden terwijl ze een festivalconcert afwerkten. Je moet voorkomen dat het zover komt. Walgelijk vind ik dat. Bedriegerij. Elke fan zou dan zijn geld moeten terugkrijgen.

– Het gevolg is dat je nu, in de schouwburgen, voor een paar honderd mensen speelt en niet voor een paar duizend.

Daar heb ik geen enkel probleem mee. Want hier word ik als artiest veel rijker van. Figuurlijk natuurlijk. Als het puur over geld gaat, kan je niets beter doen dan de grote concerten en festivals afgaan. Repeteer drie uur en je hebt een goeie festivalset, waarvoor je bovendien rijkelijk wordt betaald en het publiek gaat sowieso uit de bol. In theaters is alles net andersom. Je moet bijna zot zijn om eraan te willen beginnen. Deze theaterproductie is zo duur dat we er nooit veel aan kunnen overhouden. De voorbereiding duurt een jaar en we spelen zeker geen wedstrijd die we al op voorhand gewonnen hebben: het schouwburgpubliek is immers veel kritischer dan een festivalpubliek. Maar ik ga de uitdaging aan en ik geloof rotsvast in de goede afloop. Ik sta scherp.

Tekst: Roel Sels Foto: Bart Van der Moeren

Suiker — 19

Toon Horsten

Kort

Het Père-Lachaise van de Campine Er zijn graven en graven.

Graven van veel te vroeg gestorvenen, graven van onbekende soldaten, graven van families en kindergraven... Er zijn praalgraven en massagraven. Graven van moordenaars en graven van helden. Op elke mens past wel een graf. Op Kempense kerkhoven liggen her en der graven waarvan de bewoners een seconde langer aan de onvermijdelijke vergetelheid ontsnappen.

Het zijn de graven van jonge voetbalsterren, van schrijvers die nog zoveel beloofden, van werkmanshelden. Het Père Lachaise van de Campine.

Warme verhalen in de bib

en de bibliotheek: het perfecte koppel

Yang-Ping-Ho Het gaat niet goed. Erger nog: het gaat slecht.

Het gaat zelfs zó slecht dat kranten onderwerp en lijdend voorwerp zijn geworden van artikelen en analyses in hun eigen kolommen. De verkoop zit in het slop, het papier wordt duurder, de advertentie-inkomsten gaan fors achteruit. En het internet, meneer. Vooral de populaire en regionale kranten hebben het moeilijk, lees ik.

Toen ik meer dan vijftien jaar geleden als journalist begon in het plaatselijke kantoor van een regionale krant, waren die kranten al volop in beweging. De levensbeschouwelijke verzuiling werd met vastberadenheid vervangen door een commerciële verzuiling, terwijl ook de wijze van nieuwsgaring werd bijgestuurd. Jarenlang steunde de krant op een uitgebreid netwerk van plaatselijke correspondenten, veelal schoolmeesters, die de redactie op de hoogte hielden van wat er zich aan belangwekkends afspeelde in hun dorp. Jan Verbraeken speelde een soloslim? Hij stond een paar dagen later in de krant te blinken. Henri Meulders zette een frituur in zijn achtertuin en verbouwde die tot een duivenkot? De lezers konden in zijn vreugde delen.

Toch werden de schoolmeesters langzaam maar zeker vervangen door professionelen, freelancers die geen dorp maar een hele regio moesten bestrijken. Professioneel en dus beter, was het devies van hoofdredacteurs en raden van bestuur. Al bleek dat niet altijd te kloppen. Een kundige jonge verslaggever uit Poederlee die ook de nieuwsgaring over het Herentalse kerkdorp Noorderwijk moest verzorgen, bleek zich in de praktijk vooral te beperken tot ongevallen, politiek, aankondigingen van evenementen en een occasionele foto met onderschrift.

20 — December 2009

De schoolmeesters werden node gemist, zeker toen er niet veel later ook nog eens gesaneerd moest worden en het aantal professionelen per regio werd teruggeschroefd.

Een betere leerschool dan een regionale krant is er nog steeds niet voor een beginnend journalist. ’s Ochtends stond ik op de correctionele rechtbank in Turnhout, ’s middags moest een boer geïnterviewd worden die na een bezoek aan Memphis zijn erf tot Elvis Presley Boulevard had omgedoopt (inclusief straatnaambordje), en ’s avonds werd Hubert Lampo aan de tand gevoeld, al zou bij het uitschrijven van de opnames blijken dat vooral diens vrouw aan het woord was geweest. Je leert -soms met scha en schande- snel werken en in erg korte tijd een hoeveelheid erg uiteenlopende onderwerpen verstouwen.

Vreemd genoeg word je in zo’n geval door het grootste deel van de rest van de beroepsgroep bekeken als quantité négligable. De cultuurredactie, de jongens en meisjes van economie, de lawaaimakers van de sportredactie… Dát is pas journalistiek, dáár valt eer te behalen. Kosmopolieten zijn het daar. Al maken ze een regionale krant, ze zijn allesbehalve provinciaal.

Een vergissing, naar mijn idee. Elke goede regionale krant is in wezen provinciaal.

Een inzicht dat niet nieuw is, want Godfried Bomans (1913-1971) kwam zestig jaar geleden al tot dezelfde vaststelling, toen hij op de achterkant van een schilderijtje een krant aantrof. Een exemplaar van De Gooische Bazuin uit 1885. Bomans zocht vergeefs naar stukken over de rest van de wereld. In De Gooische Bazuin werd enkel bericht over wat er zich in het Gooi zelf afspeelde. Zo hoort het, vond Bomans in ‘Buitelingen’ (1948).

“Vooreerst is het een echte streekeditie.

Maak u niets wijs, dat kennen wij niet meer.

Wij kennen alleen landelijke bladen. Zeker, daarnaast bestaan er ook plaatselijke couranten, die echter van de landelijke alleen hierin verschillen, dat zij met het nieuws 24 uur ten achter zijn. De echte couleur locale durft geen redactie meer aan. Men is bang voor achterlijk, voor provinciaal versleten te worden. Wat een schromelijke vergissing!”

Ook regionale kranten pakken groot uit met rampspoed uit de rest van de wereld, “bloedstollende perspectieven, adembenemende voorspellingen en de meest onrustbarende waarschijnlijkheden”. Een mens -die alle reden tot rust en tevredenheid heeft- zou er ongelukkig van worden, vreest Bomans. “De nieuwswaarde van een bericht wordt niet allereerst bepaald door de omvang der betrokken gebeurtenis, maar door de mate waarmee wij tot die gebeurtenis in persoonlijke betrekking staan. Dat de YangPing-Ho weer buiten haar oevers getreden is en 56 dorpen met man en muis verzwolgen heeft, is voor een winkelier in Amersfoort eigenlijk, strikt genomen indifferent. Hij weet namelijk op geen stukken na waar hij de Yang-Ping-Ho ergens zoeken moet. Maar laat hem lezen dat de Amersfoortse kei vannacht door onverlaten is weggehaald, dan zult ge hem zien opspringen en zijn huis uithollen. Want de Amersfoortse kei ligt drie straten verder. En zie, hij ligt er niet meer.

Een lege plek. Afschuwelijk.”

Nog nooit is de nood aan provincialen zo hoog geweest.

‘Yang-Ping-Ho’ is een voorpublicatie uit het boek ‘Het geluk van de lezer’ dat in maart 2010 bij uitgeverij Linkeroever/Houtekiet verschijnt.

HOOGSTRATEN - De bibliotheek van Hoogstraten organiseert op vrijdag 11 december een vertelactiviteit voor kinderen van 5 tot 9 jaar. Vertelster van dienst is Marijke Goossens, een dame die van het vertellen van sprookjes en verhalen haar beroep gemaakt. Met magische woorden en klanken tovert zij als uit het niets fantasiewerelden tevoorschijn. Die avond vertelt Marijke verhalen van Kikker en Pad. Kom je warmen aan deze heerlijke dierenverhalen voor zij aan hun winterslaap beginnen!

Actueel Denken en Leven: voordrachten voor vrouwen TURNHOUT - De werkgroep ‘Actueel Denken en Leven’ organiseert in het voorjaar van 2010 een voordrachtenreeks voor dames. De voordrachten worden gehouden in cultuurhuis de Warande, telkens op een maandagnamiddag van 14 tot 15.30u.

De eerste voordracht vindt plaats op 4 januari en de laatste op 29 maart, maar op voorhand inschrijven is verplicht.

Wacht dus best niet te lang. De deelnameprijs bedraagt 30 euro. Die stort je op rekeningnummer 413-4261771-36 van de werkgroep. Na ontvangst van het bedrag krijg je je lidkaart toegestuurd, die tevens een bewijs van betaling is én als deelnamebewijs geldt.

In totaal zijn er vijf voordrachten. Op maandag 4 januari praat filosoof Christophe Van Eeck over vrouwelijke filosofen die eigen accenten hebben gelegd in klassieke denkpatronen. Op maandag 18 januari is er een feestelijke bijeenkomst en zingt het trio Cassiman het nieuwe jaar in. Op 22 februari houdt kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen een lezing met als titel ‘Groot genoeg om mee te tellen: kinderrechten vieren hun 20ste verjaardag’.

Professor Luc Huyse is te gast op 8 maart. Zijn voordracht heeft als titel: “Alles gaat voorbij, behalve het verleden”. De reeks wordt afgerond op maandag 29 maart. Psychiater Dirk De Wachter onderhoudt de toehoorders dan over ‘Psychiatrie in een maatschappelijk perspectief’.

Meer info vind je op www.actueeldenkenenleven.be.

Je kan cultuurkrant Suiker meenemen op meer dan 2.000 adressen in het arrondissement Turnhout: bakkers, kappers, cafés, dokters, ziekenhuizen, tandartsen, cultuurcentra en stations.

Maar de grootste kans om een Suiker te scoren, heb je in de bibliotheek. Daar is de stapel Suikers het hoogst.

Suiker is verkrijgbaar in élke bibliotheek van het arrondissement, dus ook in jouw gemeente of deelgemeente. De cultuurkrant verschijnt de laatste donderdag van de maand, behalve als die nog na de 27ste valt. In dat geval verschijnt Suiker op de voorlaatste donderdag. Wees er op tijd bij!

Een bende Duitse schurken in de enclave BAARLE-NASSAU - PlusEtage, de cultuurvereniging die in de enclave Baarle sinds de jaren zeventig al vele mooie dingen organiseerde, brengt op 5 december de Kölner Saxophon Mafia naar hun etage aan de Pastoor de Katerstraat 5-7.

Dit groepje Duitse schurken kan je met een gerust hart de concertzaal laten betreden. Het zijn rasmusici die dolgraag met scherp schieten. De Kölner Saxophon Mafia raast al 25 jaar door de Europese jazzscène. Van de kleine sopranino tot de machtige bassaxofoon, de vier heren heersen als geen ander over de hele saxfamilie.

Daarnaast verrijkt de Mafia zijn totaalklank met klarinet- en fluitspel. Zeer gedisciplineerd en zeer vrijzinnig verwerkt het ensemble de freejazz met moderne muziek en gepeperde bebop. Verwacht vooral veel humor, abrupte wendingen en een onbeschaamd speelplezier.

Het concert begint om 21u. De toegang bedraagt 10 euro, en 5 euro voor wie nog geen 21 is.

GAAT DIGITAAL Suiker krijgt een digitaal verlengstuk. Er wordt volop gewerkt aan de website www.suikerkrant.be. Daarop kan je terecht voor alle info over de krant, over de mogelijkheden om lid te worden van ‘de Club van 100’ en over de verdeelpunten van Suiker. Je kunt er ook reageren op artikels. Surfen maar!

Robert Sidney Van den Broeck

(1905 – 1986): de Archie Bunker van de Kempen SINT-JOZEF-OLEN - Het leven van Robert Sidney Van den Broeck uit de Koperstraat 45 in Olen is letterlijk en figuurlijk een open boek voor honderdduizenden.

Daaraan heeft de man zelf nauwelijks enige verdienste. Tenzij het feit dat zijn vrouw zeer tegen zijn zin een kind baarde dat naast de naam Walter ook zijn achternaam kreeg toebedeeld. Tenzij het een ‘verdienste’ was dat hij zichzelf een zo onuitstaanbaar karakter aankweekte waardoor zijn kinderen niet in zijn nabijheid durfden te ademen, laat staan spelen. Het krassen van een pen was het enige geluid dat zijn vader niet op de kast joeg. Daarom begon Walter maar van lieverlede te schrijven ... over zijn vader. Op die manier verleende de zoon aan de vader de onsterfelijkheid, een zeldzame status die Robert steeds zelf vurig had nagestreefd maar die hem zonder Walter nooit ofte nimmer zou zijn toebedeeld.

Over Robert Van den Broeck weten we veel intieme zaken. Over zijn drankzucht die op café uitmondde in vechtpartijen en thuis in tiranniek gedrag tegenover zijn vrouw en kinderen. Over zijn teenkrullende optredens op familiefeesten. Over de vele scheve schaatsen die hij reed. Over de

ellenlange brieven vol raadgevingen die hij schreef naar presidenten van Amerika. Dat alles heeft zijn zoon Walter ons verteld, niet zo maar even terzijde, maar meestal hoofdstukken lang. Het was ‘All in the Family’ in de cité van Olen waarin Robert de onvervangbare hoofdrol zou blijven spelen van een Kempense Archie Buncker.

Ook over zijn vader -René Peeters- die een levenslang volksvertegenwoordiger was voor de Kempen, schrijft ex-Turnhoutenaar Koen Peeters in zijn boek ‘De bloemen’. (Zou Robert Van den Broeck hem ooit een brief hebben geschreven vol beklag over tnieffabriek? Of was deze politicus ‘van een dorp verder’ te min om er woorden aan te verspillen?). Al schrijvend over zijn vader vindt Koen Peeters zijn eigen leven kleurloos, terwijl het leven van zijn vader hem één groot avontuur lijkt. Dat klopt natuurlijk niet. Het is de zoon die met zijn boek het leven van zijn vader uit de vergetelheid trekt. Zo ook deed Walter dat met zijn vader. Hij verschafte Robert een grotere plaats in de geschiedenis dan hij verdiende. Van de presidenten van Amerika kreeg hij immers nooit enig antwoord.

Schrijven over je vader … hoe doe je dat? Vader René is dood en dat gaf Koen

Peeters allicht meer schrijfruimte. Terwijl vader Robert de eerste literaire brief van zijn zoon, getiteld ‘Mijn goeie, goeie rotvader’ kon onderscheppen en ermee dreigde niet aanwezig te zijn op het nakende huwelijk van Walter. Nadien kon Robert heel zijn leven met wat vertraging blijven volgen via het oeuvre van zijn zoon. Over je eigen leven lezen terwijl je nog leeft: het is een voorrecht van vaders van schrijvers die schrijven over hun vaders.

Maar schrijven over je vader als hij nog leeft, hoe doe je dat? En vooral: doe je dat ongestraft? Hoe dicht stond het schrijven van Walter bij een daadwerkelijke vadermoord? Hoe ijzig was de sfeer tijdens familiefeesten?. Bood Robert ‘op het einde van zijn dagen een godvergeten en vervaarlijke aanblik?’

Robert ligt begraven op het kerkhof van Sint-Jozef-Olen. “Hij kwam een paar rijen verder dan moeder te liggen, dicht genoeg om zich in haar nabijheid te weten, maar te ver om haar te betuttelen. En dat vond iedereen billijk, want anders zou, na een ontroerend weerzien, alles in de kortste keren toch maar weer worden als vanouds.” (Het Gevallen Baken, Walter Van den Broeck).

Suiker — 21

Koen Peeters:

“

Als badschuim kies ik steevast ‘dennengeur’, de harsgeur van de Kempen.

TURNHOUT, GIERLE - ExTurnhoutenaar Koen Peeters schreef een boek over de Kempen: ‘De bloemen’. En hij deed dat op een manier zoals Kempenaars vaak worden getypecast: minzaam, bedachtzaam, behoedzaam. Als je een foto van Koen Peeters ziet, merk je steevast de frons die over zijn voorhoofd ligt. “Ik heb over elk woord vijfmaal nagedacht. Het moet juist zijn bij mij”, zegt hij.

In het eerste deel van ‘De bloemen’ doet Koen Peeters het Gierle van honderd jaar geleden heropleven: het dorp waar zijn grootmoeder Hortence een kruidenierszaak openhield en van waaruit zijn grootvader Louis elke dag vertrok naar Antwerpen om er aan de stadsbewoners boter en eieren te verkopen. Peeters’ leidraad vormden de brieven die zijn grootmoeder schreef aan haar twee zonen die op internaat verbleven in de pastoorsfabriek het Klein Seminarie in Hoogstraten. In het tweede deel is het de beurt aan zijn vader René Peeters, die zijn leven lang volksvertegenwoordiger was voor de toenmalige CVP. Samen overbruggen de levens een eeuw Kempen.

Terwijl Leo Pleysier al de Kempense taal uitpuurde tot literatuur en Walter van den Broeck de sociale verhoudingen van een achtergestelde streek ontrafelde, focust Peeters vooral op het leven zoals het was, en dit onder het alziende oog van God. Daarnaast is ‘De bloemen’ ook een mijmering over hoe levens aan mekaar zijn vastgehaakt. Hoe voorouders de stervelingen

22 — December 2009

van vandaag nog bij het nekvel nemen.

Peeters is ondertussen al dertig jaar uit de Kempen weg. Als hij terugkeert van een schaars bezoek aan zijn geboortestreek, beschrijft hij dit zo. “Ik rijd binnendoor van dorp tot dorp, terug naar huis. Van Zondereigen rijd ik naar Weelde en zo naar Ravels, en van Ravels naar Turnhout enzovoort in de richting van de stad waar ik woon, vlak bij de taalgrens. (...) Het is iets voorbij droefheid. Niets is hier eeuwenoud en het is ook zo onaf. Het is allemaal te laat begonnen en daarna met grote vaart in gang geschoten.”

– Ondanks het feit dat in het boek nauwelijks een onvertogen woord over de Kempen valt, is het zeker geen onvoorwaardelijke liefde tussen jou en je geboortestreek.

Ik heb gestudeerd in Leuven en dacht steeds: ik ga ginderachter nooit werk vinden. Ik zal dat eerder vinden in Leuven of Brussel. Maar ik wilde ook niet terug.

– Mogen we weten waarom niet?

Voor mij was Leuven toch wel een revelatie.

Als ik hier in de stad rondloop, word ik ge-

charmeerd door de oude huizen. Terwijl je -ik wik nu mijn woorden- bij het kijken naar de huizen in de Kempen, op elk moment merkt dat het een arme streek is geweest.

Je ziet er heel weinig historie. Ondertussen is de Kempen wel welvarend geworden.

Maar je ziet toch nog steeds die achtergrond vanwaar het komt. Mijn moeder zaliger zal niet graag hebben dat ik het vertel, maar ze moest eens in het ziekenhuis van Pellenberg zijn: “Dat landschap is daar fantastisch”, zei ze. “Koen, je hebt gelijk.”

– Als je je woorden niet wikt, wil je eigenlijk zeggen dat de Kempen een lelijke streek is.

Twee jaar geleden was ik nog eens in Turnhout en liep ik door de Otterstraat. Eerlijk: ik was ongelooflijk teleurgesteld. Bekijk het marktplein van Turnhout: ik word daar enorm triest van. Je moet eens gaan kijken naar de stadvernieuwing in verschillende andere steden. Dan is er in Turnhout op dat vlak maar weinig gebeurd. Ze hebben het nooit geleerd. En misschien leren ze het ook niet.

Aan de andere kant: de Kempen heeft die geur van dennenbomen. Dat is eigenlijk heel straf, want die geur is heel zuiders.

Die specifieke pijngeur, pijn: letterlijk en figuurlijk. Als ik badschuim mag kiezen, dan neem ik steevast ‘hars’. Die geur is essentieel voor de Kempen. Natuurlijk is het aroma ingedikt, karig en scherp. Maar dat heeft de Kempenaar ook wel.

– Corrigeer ons als we verkeerd zijn, maar bij Kempenaars die weggetrokken zijn, hebben we wel vaker het gevoel dat ze een heldendaad verricht hebben. Zij die achterblijven, worden door hen wat meewarig bekeken.

Ik denk dat er meer mensen uit de Kempen moeten weggaan, én terugkeren. Dat laatste doe ik wel niet, maar het is sowieso verrijkend om eens even op een ander te gaan en de nieuwe dingen binnen te brengen.

Anders staat de tijd stil en leer je niets.

Dan ben je te veel op zoek naar je identiteit.

Wie ben ik? Terwijl een veel interessantere vraag is: Wat kan ik leren? Wie kan ik worden? Gewoon als je een stap wegzet, geeft je

dat al een heldere blik. Maar dat geldt voor alle duidelijkheid voor elke streek.

– Had je die afstand tegenover de Kempen nodig om dit boek te kunnen schrijven?

De Kempen heeft al twee voortreffelijke schrijvers: Walter van den Broeck en Leo Pleysier. Leo is in de Kempen gebleven en heeft heel die zoektocht al gedaan: wat is dat nu, die Kempen? Hij heeft de streek op een heel juiste manier beschreven. Dat geldt zeker ook voor de taal. Als hij in ‘Wit is altijd schoon’, die vrouwen aan het woord laat, hoor ik mijn moeder bezig. Vaak heel letterlijk maar langs de andere kant ook heel artistiek. Leo heeft daar iets mee gedaan wat nog nooit eerder was gedaan. In die zin dacht ik ook: het terrein is bezet. Er heerst al een andere schrijver over de Kempen. Daar kan ik niets meer gaan doen. Ik bewonder hem enorm.

– Met het oeuvre van Walter van den Broeck heb je minder affiniteit?

Nee, zeker niet. Ik ben beginnen schrijven door ‘Brief aan Boudewijn’. Walter is een minzaam mens. Ik las vroeger veel maar

”

het was niet mijn bedoeling om schrijver te worden. Tot ik dat boek las en ik de wereld herkende waarin ik was grootgebracht. Ik dacht: verdraaid, zo kan ik ook schrijven.

Iedereen kan schrijver worden! Vroeger dacht ik: het zijn andere mensen die schrijver worden. Maar toen besefte ik: ik kan ook over mijn wereld schrijven. Maar zoals ik al zei, ging ik ervan uit dat het onderwerp Kempen afgewerkt was.

– Tot je, zoals je in je boek schrijft, van je nonkel Jos die brieven van je grootmoeder Hortence in handen kreeg.

Het was een wereld die openviel: de jaren dertig, veertig: oorlogstijd in het dorp Gierle. Dat alles werd op een ongelooflijk juiste manier beschreven door mijn grootmoeder.

Week na week beschreef ze aan haar zonen alles wat er gebeurd was in het dorp. De namen Verswijfel, Piedfort en Raeymaekers komen er vaak in voor. Diezelfde namen hoor ik nu nog steeds op familiebijeenkomsten. Mijn vier broers, die in de Kempen zijn gebleven, hebben het nog voortdurend over hen. Al die kinderen en kleinkinderen

figureren nog allemaal in hun verhalen.

– Zonder die brieven was je niet aan je ‘Kempenroman’ begonnen.

Nee, ik ben geen streekromanschrijver. Ik ben eraan begonnen omdat ik dit materiaal kreeg aangereikt. Veel schrijvers werken zo. Je loopt over straat en struikelt over iets dat voor je voeten ligt. Je geraakt erdoor geïntrigeerd.

Ik wilde heel die tijd beschrijven. Soms voelen schrijvers zich een beetje God. Als je die documenten krijgt, valt die geschiedenis open zoals een landkaart. Je kan verdergaan van de ene plaats naar de andere: het is allemaal met elkaar verbonden. Die context merkte je vroeger niet.

Mijn grootvader heeft geleefd van 1890 tot 1960; mijn vader is geboren op 1925 en gestorven in 1999. Als ik die twee levens beschrijf, beschrijf ik 100 jaar. Het is toch fantastisch dat je dat kunt, gewoon aan de hand van wat familiehistories, wat documenten en gesprekken met mijn nonkels.

Meer heeft een schrijver niet nodig.

– Het is wel opmerkelijk dat je, terwijl je aan dit boek aan het schrijven bent, je grootvader en vader mee over je schouders laat kijken. Ze porren je zelfs tot haast aan.

Ik ben niet gelovig en denk, helaas ook, dat het na onze dood gedaan is. Maar langs de andere kant: alle mensen die ooit geleefd hebben, leven nog met ons mee. Ze zijn nog aanwezig in de dingen die wij zeggen. Als je ouder wordt en je kijkt in de spiegel, dan merk je dat je dezelfde houding aanneemt als je vader of je moeder. Op een bepaald moment kruipen die echt in je lijf. Zij gaan je voor, letterlijk en figuurlijk, en tonen je wie je zult zijn als oude man of oude vrouw.

Ze zijn letterlijk en figuurlijk voorbeelden, ‘beeld voor ons’. Ze leggen woorden op je tong; soms praat je zoals zij. Er is een genetische band, maar wij worden ook oud en op de duur zijn we allemaal oude mannetjes naast mekaar. Sommigen zijn dood en anderen nog niet. Maar het is ongetwijfeld goed zoals het is. Ik vind dat prettig. Dat geeft mij een rust. Het gaat voort, het gaat vooruit in de goede richting.

– Dat klinkt wat defaitistisch: we zijn gedoemd in de voetsporen van onze voorgangers te treden.

Dat heeft niets te maken met noodlot of gedoemd zijn om in de voetsporen te treden.

Ik geloof niet in noodlot. En ik geloof ook niet dat je moet sakkeren over kansen die je gemist hebt. Je moet het gewoon doen. Je hebt gewoon recht op wat je krijgt. Sommigen hebben pech, zoals de dochter van mijn grootouders die stierf door een slag van een molenwiek. Iedereen vecht voor zijn toekomst op zijn manier, maar we doen dat allemaal een beetje hetzelfde. Als we jong zijn, willen de wereld veroveren, iemand worden, sjotten tegen de wereld. Maar uiteindelijk volgen we patronen die al bestaan.

We doen allemaal ons best en dat is voor mij al voldoende.

Het leven is aan de ene kant heldhaftig: een fantastisch project. Je hebt maar één leven en als je iets wil doen, moet je dat in dit leven doen. Maar aan de andere kant is het ook potsierlijk: we doen allemaal hetzelfde, telkens veroveren we de wereld. Dat is zo in de Kempen maar ook elders. Dat geldt ook voor het leven: mijn grootvader was handelaar, mijn vader politicus, ik schrijver, en wat ben jij? We zijn allemaal hard bezig, ieder met zijn eigen ambitie, met zijn eigen muziekje. De ene met zijn Kempische tongval, de andere verbergt die.

– Je zegt: ‘ik ben niet meer gelovig’. Maar op vrijwel elke pagina in ‘De bloemen’ komt dat geloof wel aan bod. God speelt eigenlijk de hoofdrol in je boek.

Als ik die brieven lees van mijn grootmoeder, als ik merk waar mijn vader zijn inspiratie haalde voor zijn politieke ideeën en als ik naar het beeld van de Kempen kijk, dan was het geloof zeer sterk dominant. Ik geloof ook dat God telkens op een andere

manier verscheen in de levens van de mensen. Eerst heel letterlijk: iemand die men onderweg ontmoette en aan wie je voortdurend rekenschap moest afleggen. Mensen hadden schuldgevoelens. God keek naar hen via zo’n groot ingekaderd oog. Voor de generatie van mijn vader betekende het geloof de vrijheid om goed te doen, om warmte in de samenleving te brengen.

Maar ik stel vast dat het heel erg veranderd is. Mijn werktitel was ‘De dood van God in de Kempen’. Dat was bijna een vloek. Maar uiteindelijk sterft God in mijn boek ook in de Kempen. Ik zie het gat waar eens God zat: die leegte. Ik zie dat er niks in zit. Het is van mij afgevallen, zoals bij zovelen van mijn generatie. Ik beschrijf in het boek het geloof als een fanfare. Je hoort in de verte een betoverend geluid dat dichterbij komt en waar je in meegesleept wordt. En eenmaal je aan het stappen bent -willen of niet- stap je mee in die juiste cadans. Ik vind dat heel schoon. Ik weet dat ik eventjes meestap. Maar ik ga niet blijven meestappen.

– Je vader, René Peeters, was een volksvertegenwoordiger. Vertel eens wat over hem.

Wij waren thuis niet echt met politiek bezig, daarvoor was de vader te afwezig. Politiek is ook niet mijn persoonlijk ding: ik werd thuis zeker niet geprogrammeerd om in de politiek te gaan. Maar ik geloof wel zeer sterk in het belang van de politiek.

Vroeger was ‘politicus’ een beroep waar mensen naar opzagen en dat ze respecteerden. Vandaag is dat helaas niet meer zo, en worden politici beschouwd als zakkenvullers en postjespakkers. Maar het is belangrijk dat een gemeenschap mensen aflevert die vorm geven aan die gemeenschap. Politiek moet er zijn. Het is het geloof in de maakbaarheid van de wereld.

– Eerlijk gezegd: je vader was me onbekend.

Het is dan ook al een oude historie. Mijn vader was in de politiek van 1965 tot 1988, en speelde een rol in bv. de oprichting van 11.11.11 en Broederlijk Delen; hij was bezig met landbouw, de oprichting van de HIK enzovoort. Dat was ook typisch voor politici uit de Kempen: dat ze voor de Kempen opkwamen, dat ze de Kempen gingen verdedigen in Brussel. Essentieel aan de Kempenaar is die gehechtheid aan de Kempen. Een soort van tautologie: je bent van de Kempen omdat je van de Kempen bent.

In essentie heeft dat weinig te betekenen.

Maar dat geldt allicht ook voor het Meetjesland of Limburg.

– De Kempen is met ‘De bloemen’ voor jou al een afgesloten onderwerp.

Op de Boekenbeurs sprak ik met Gert Dooreman, de bekendste vormgever van Vlaanderen, en met de dichter Bart Meuleman.

Beiden hebben Kempense roots. Die zitten met een ‘Kempens ei’ dat ze ooit willen leggen. Ik sprak met hen af dat ‘De bloemen’ een soort estafettestokje was dat ik bij deze heb doorgegeven. Ik ben het kwijt.

– Nog een laatste vraag: Paul Baeten Gronda beweert dat er in Vlaanderen stille schrijvers zijn die zich niet bekommeren om de oplage van hun boeken. Ben jij zo’n stille schrijver?

Nee, ik wil uiteraard dat mijn boek veel gelezen wordt. Maar een boek moet zichzelf verkopen, en elke vogel zingt zoals hij gebekt is. De ene doet dat met veel meer branie. Maar het uiteindelijke oordeel is de tekst en die overleeft of overleeft niet. Maar ik schrijf wel de boeken die ik wil schrijven.

Als ik de keuze zou moeten maken tussen een boek dat geworden is zoals ik dat wilde en waarvan ik er 2.000 verkoop of een boek dat ook door iemand anders had geschreven kunnen worden en waarvan ik er 10.000 verkoop, dan kies ik voor die 2.000.

Uiteraard.

Tekst: Stijn Janssen Foto: Bart Van der Moeren

Suiker — 23

Open Doek

Molse schepen Tessa Knaeps kookt MOL - Tessa Knaeps, schepen van Toerisme van Mol, had de ambitie om ‘de beste hobbykok van Vlaanderen’ te worden. Ze werd echter voortijdig uit het gelijknamige VTM-programma gewipt door onder meer haar al te uitbundig slaatje. “Is dat voor mijn konijnen?”, dixit Sergio Herman van driesterrenzaak Oud-Sluis. Helaas pindakaas. Geen culinaire reis naar Toscane voor Tessa.

De eliminatie van Tessa schoot haar supporters wat in het verkeerde keelgat. Terwijl haar naaste concurrent Tim de onvergefelijke fout had gemaakt de anus -lees darmkanaal- van zijn kreeft niet te verwijderen, had de Molse volgens Sergio Herman haar laatste maal ‘met vuur in haar ogen’ klaargemaakt.

– Toch vreemd: jij kookt volgens Peter Goossens en Sergio Herman een godenmaal bij elkaar terwijl de chef-koks van het zootje van je concurrent Tim bijna gingen kokhalzen.

Ik heb die opmerking nog gehoord, maar ik ben ervan overtuigd dat alles eerlijk is verlopen. Tim had al een ticket voor de halve finale binnen. Ik stond er niet op gebrand om hem dat af te snoepen. Ik vergelijk het met een wielrenner die zou winnen omdat de concurrent voor hem ten val zou komen. Nee, het is mooi geweest. Ik ben blij dat ik heb kunnen laten zien wat ik in mijn mars had.

– Spelen er bij de beoordeling geen andere zaken mee dan goed kunnen koken? Het moet toch ook interessante televisie blij-

24 — December 2009

ven en dan is een jonge kerel als Tim misschien aantrekkelijker voor de programmamakers.

Ik denk niet dat deze sterrenkoks het zich kunnen veroorloven om zomaar iemand te kiezen om zijn uiterlijk of karakter. Er kijken zoveel mensen naar. Ik heb hen steeds als zeer eerlijk ervaren. In al die afleveringen heb ik nooit het gevoel gehad: dit klopt niet. Trouwens: als een gerecht mislukte, kreeg je geen tweede kans. Als het niet goed was, was het niet goed. Ze wonden er geen doekjes rond.

– Wat je zegt. Ik vermoed dat je man het niet moet wagen de maaltijd die je hem voorzet, zo af te kraken als deze twee heren.

Dat is anders. Goossens en Herman zijn experts buiten categorie en hebben in mijn ogen dan ook steeds gelijk. Punt uit. Ik heb hen eens vergeleken met onze burgemeester. Die kan ook serieus uit zijn dak gaan als een dossier niet in orde is. Als kritiek terecht is, moet je niet te veel weerwerk geven. Ik vond trouwens dat ze nooit echt grof geweest zijn tegenover mij.

DE

CE

MB

ER

Open Doek dankt zijn bekendheid vooral aan het filmfestival.

Maar het hele jaar door programmeert Open Doek films. Suiker houdt je elke maand op de hoogte van het programma. Tenzij anders vermeld, worden de films vertoond in Utopolis (Graatakker in Turnhout) op dinsdagavond, om 20u stipt.

Dinsdag 1 december BRIGHT STAR Land: Groot-Brittannië Regisseur: Jane Campion Duur: 119 minuten Jaar: 2009

– Waarom doen koks aan een dergelijk programma mee? Denk je dat het hun driesterrenzaak nog ten goede komt?

Dat zou je hen zelf moeten vragen. Ik vermoed dat voor hen de publiciteit ook meegenomen is als ze bijvoorbeeld een nieuw boek moeten promoten. Ze doen het ook in hun vrije dagen en laten hun restaurant er niet voor in de steek. Ik vind het positief dat ze de mensen laten zien dat ‘chef-kok zijn’ verre van een simpel vak is.

– Wat heb je nu van hen bijgeleerd?

Ik heb vooral geleerd dat ook een hobbykok creatief kan zijn. Je moet durven evolueren en open staan voor andere zaken, zoals vandaag het zoeken naar frisse, zure accenten of het belang van de texturen van producten. Vroeger probeerde ik wel smaken te combineren, maar nu zoek ik ook naar krokante of zachte ingrediënten.

Enorm was dat we in keukens zijn geweest van sterrenzaken waar je anders nooit zou komen. En mijn keuken is ook veel netter geworden. (lacht) – Je hebt blijkbaar het gsm-nummer van Peter Goossens. Mag je hem nu lastigvallen als je raad nodig hebt bij het koken?

Nee, ik heb het nummer van Goossens niet.

Er was altijd wel een zekere afstand tussen de kandidaten en de chefs. Je babbelt wel eens na, maar verder ging het niet.

– Werd er van jullie geen hoger niveau verwacht dan dat wat je normaal van een hobbykok mag verwachten?

Ik denk dat ze het niveau van een hobby-

kok wat overschat hebben. Een hobbykok is niet, zoals een professionele kok, gewoon om onder tijdsdruk te koken. Als ik bij mij thuis volk ontvang, neem ik mijn tijd voor de voorbereiding: het samenstellen van het menu, het zoeken naar ingrediënten ... Als hobbykok maak je ook niet alles klaar. Je neemt de vrijheid om te kiezen wat je wel en niet maakt. Ik maak bijvoorbeeld geen vol-au-vent klaar; dat haal ik bij de slager om de hoek. Ik kies zelf voor lichtere maaltijden. Ik heb ook geen koksopleiding genoten. Sommige basisvaardigheden ontbreken bij mij dan ook.

– Kan je nu nog ergens in een Mols restaurant gaan eten zonder dat de chefs nerveus worden?

Ik ga heus in de restaurants de kenner niet spelen. Ik denk dat ik ook in het programma mezelf ben gebleven. Maar de impact van het programma is wel enorm. Ik kan niet meer buitenkomen, ook niet als ik in Antwerpen ga winkelen, of volstrekt onbekenden roepen me bij mijn voornaam toe: “Tessa, je hebt dat goed gedaan”!

– Ga je je nu verder specialiseren in het koken?

Ik heb al wel geïnformeerd naar kookcursussen en wil daarin zeker verder gaan.

Ik heb altijd graag gekookt en nu ik zoveel zaken heb bijgeleerd, wil ik het zeker niet zomaar loslaten.

Tekst: Stijn Janssen Foto: Bart Van der Moeren

In het door Duitsland bezette Parijs sluit de jonge Armeense dichter Missak Manouchian zich aan bij een verzetsgroep, vastbesloten de Duitsers en de Franse collaborateurs aan te pakken. Ze voeren enkele geruchtmakende acties uit en worden al snel op de hielen gezeten door de politie. In het geheim, met gevaar voor eigen leven, worden ze helden. Een interessante milieuschets en een oprecht eerbetoon aan de gepassioneerde idealen van deze ondergrondse brigade. Zorgvuldig gereconstrueerde en realistische film.

Dinsdag 29 december IN THE ELECTRIC MIST Land: Verenigde Staten Regisseur: Bertrand Tavernier Duur: 117 minuten Jaar: 2008

Dinsdag 22 december UN PROPHETE Land: Frankrijk Regisseur: Jacques Audiard Duur: 150 minuten Jaar: 2009 omringd door een doolhof van waterwegen en overvloedige vegetatie. De man ontmoet er een zus die hij nooit gekend heeft. Samen bouwen ze een paalwoning in het midden van de rivier, ver weg van iedereen. Op een dag nodigen ze de plaatselijke bewoners uit voor een diner, maar de ruwe dorpelingen aanvaarden hun “onnatuurlijke” relatie niet… Delta is een fantastisch mooi gefilmde, intrigerende parabel over maatschappelijke structuren.

Fanny Brawne is een jonge vrouw die in het Londen van 1818 haar eigen kleding ontwerpt. Haar al even creatieve buurman is de dichter John Keats, een gekweld ogende figuur die het prototype is van de romantische poëet. Fanny en John voelen elkaar aan, maar de tijd waarin ze leven, schrijft voor dat hun verliefdheid platonisch moet blijven.

Een film als een gedicht, met veel oog voor fraaie landschappen en details.

Dinsdag 8 december DELTA Land: Hongarije Regisseur: Kornél Mundruczo Duur: 92 minuten Jaar: 2008 Een zwijgzame jongeman keert na een jarenlange afwezigheid terug naar zijn geboorteplaats: een afgesloten gemeenschap,

Dinsdag 15 december L’ ARMEE DU CRIME Land: Frankrijk Regisseur: Robert Guédiguian Duur: 125 minuten Jaar: 2009 Malik, een 18-jarige Noord-Afrikaanse jongeman, zit voor 6 jaar in de gevangenis.

Van de leider van de Corsicaanse bende die de gevangenis beheerst, krijgt hij een aantal ‘opdrachten’. Hierdoor klimt hij hoger in de pikorde van de gevangenis, maar tegelijkertijd smeedt hij ook zijn eigen plannetjes. Un prophète is een realistische schets van het leven in de gevangenis en vervalt niet in populistische, sloganeske cinema. De schitterende acteerprestaties en de strakke visuele stijl van regisseur Jacques Audiard zorgen voor cinema die aankomt als een mokerslag! U bent gewaarschuwd.

Politieman Dave Robicheaux onderzoekt de brutale moord op een 19-jarig meisje in een slaperig stadje in Louisiana. Tijdens zijn onderzoek ontmoet hij er Dave Elrod Sykes, een Hollywoodster die in Louisiana een film komt draaien, geproduceerd met de steun van Feet Balboni, het neusje van de zalm van de lokale misdaad. Taverniers beelden zijn doordrongen van de geest van het verleden, van de gevolgen van de orkaan Katrina, van de cajuncultuur en de mensen van Louisiana. Een trage, introspectieve film met veel oog voor de typische zompige sfeer van Louisiana, waar corruptie en racisme net zo alledaags zijn als voodoo.

Suiker — 25

The BuckShots

,

, CURSUSSEN WORKSHOPS LEZINGEN DECember 1, 8 en 15 december van 12.30 uur

B­ abbelhoek Spreek je al een beetje Nederlands en wil je verder oefenen? Kom dan naar de Babbelhoek.

Daar komen mensen uit verschillende culturen samen om te praten over alledaagse dingen zoals werk, hobby’s, kinderen, familie, ... In samenwerking met Vormingplus Kempen.

Herentals­–

Herentals, Fraikinstraat 38.

1 december om 20 uur

Onze ogen: spiegels van onze ziel Is het waar dat de ogen de spiegels zijn van je diepe innerlijke ziel? Alles wat je gezien en beleefd hebt, wat je momenteel ziet en mede daardoor beleeft, wordt inderdaad in je diepe innerlijke geregistreerd, verwerkt en geordend.

De zeer gevoelige omgeving van het oog heeft te maken met de vele reflexzones van zowel lichaam als geest.

Turnhout­–

Obama nog na een jaar van crisis? Wat betekenen zijn beslissingen voor Europa en voor ons Belgen? Greet De Keyser geeft een antwoord op deze en al uw andere vragen. cultuurcentrum@herentals.be

Kettingzaag module 3 Theorie over de impact van het werken bij hout onder spanning. Hoe verwerkt men deze stammen. Zaagoefeningen aan de spanningsbank.

Kasterlee­–

Bosgroep Noorderkempen, Lichtaartsebaan 73.

Workshop stijlvolle sieraden Absolute pareltjes: dit feestelijk setje van een halsketting en oorbellen. In een handomdraai leert u gemakkelijke technieken om met een matzilveren ketting, parels en met nylon gecoate draad een mooi effect te bereiken. Je vertrekt van een materiaalsetje in een kleurencombinatie naar keuze met daarin alles wat nodig is om een halsketting en een paar oorbellen te maken.

Turnhout­–

De Banier Turnhout, Warandestraat 97. Info 014 42 15 13 of debanier@debanier.be 7 en 14 december van 19 tot 21.30 uur

Praatpunt Spreek je al een beetje Nederlands en wil je verder oefenen? Kom dan naar het Praatpunt.

Daar komen mensen uit verschillende culturen samen om te praten over alledaagse dingen zoals werk, hobby’s, kinderen, familie, ... In samenwerking met Vormingplus Kempen.

De Warande, Warandestraat 42. Info 014 41 94 94

1 december om 20 uur

Lezing Annemie Struyf In het kader van Project Positief komt Annemie Struyf op Werelaidsdag vertellen over haar boek ‘Mijn status is positief’. de Warande, tuinzaal, Warandestraat 42.

Turnhout­–

Info 014 40 96 34 of ann.belmans@turnhout.be, http://www.turnhout.be/mora 3, 10 en 17 december van 13.30 tot 15.30 uur

Praatpunt Spreek je al een beetje Nederlands en wil je verder oefenen? Kom dan naar het Praatpunt. Daar komen mensen uit verschillende culturen samen om te praten over alledaagse dingen zoals werk, hobby’s, kinderen, familie, ... In samenwerking met Vormingplus Kempen.

Geel­–

Kempense hillbilly op Belgian Roots Night TURNHOUT - Kempense rock-’n-rolladepten kunnen op zaterdag 19 december hun hart ophalen in de Kuub. Daar vindt dan de Belgian Roots Night plaats. Blikvangers op de affiche zijn de legendarische Soul Stirrers. Ook de Kempen is vertegenwoordigd, en wel met The Buckshots: Hillbilly boogie bop from Gierle!

het festival Flaming Rock dat hier vroeger georganiseerd werd. Sindsdien zijn er veel bandjes ontstaan die zich lieten inspireren door de rock-’n-rolltraditie, en de trend zette zich ook door in de cafés die zich steeds meer op het genre gingen richten. Zoals nu nog steeds in Cooperville, bijvoorbeeld.”

Sinds 2004 vormen ze The Buckshots, maar de samenwerking van deze gedreven vrijetijdsmuzikanten gaat veel langer terug. “We hebben in het verleden nog samen gespeeld bij onder meer The Bamboo Apple Cutters en The Highlighters. Enfin, bij te veel groepen om op te noemen eigenlijk, want we zijn al met muziek bezig van toen we een jaar of zestien waren”, lacht zanger Filip Geudens. “Al speelden we toen nog niet de muziek die we nu spelen.”

– Ja, want wat is dat nu eigenlijk: “Hillbilly boogie bop”?

Filip: “Dat is oude Amerikaanse country, uit de sixties. Niet echt rockabilly of rock’n-roll dus, al is het daar natuurlijk wel enigszins mee verwant. Vooral het gebruik van de pedal steel maakt het verschil. Die zorgt voor die typische countrysound.”

Tom (Hermans, gitarist): “Het is een heel specifiek genre, en het rock-’n-rollwereldje is sowieso al klein. Maar aan optredens hebben we gelukkig geen gebrek.”

Tom (Proost, contrabas): “Twee, drie keer per maand optreden is ideaal voor ons.

Wij hebben allemaal een vrouw en kinderen met wie we rekening moeten houden, hé. De

Hotsen en botsen

26 — December 2009

kerk moet in het midden blijven. (lacht) – Hoe komen jullie bij dat specifieke hillbillygenre terecht?

Filip: “Tja, goeie vraag… Dat is een beetje vanzelf gekomen, denk ik. Naarmate je steeds meer met muziek bezig bent, ga je alsmaar dieper en verder zoeken. Vroeger betekende dat vooral: heel veel platen kopen.”

Tom Hermans: “Om dan thuis te komen met weliswaar een mooie hoes, maar een plaat waarop geen enkel fatsoenlijk nummer stond.”

Filip: “Juist, dat hoorde er dan af en toe wel eens bij. Ik herinner me ook dat ik vroeger jukeboxbeurzen afschuimde, omdat je daar echt heel oude platen op de kop kon tikken. Tegenwoordig gaat die zoektocht naar platen natuurlijk veel makkelijker, dankzij internet. Het opzoekwerk gaat nu een stuk sneller, én je begaat op die manier toch aanzienlijk minder miskopen.”

– Hebben jullie een verklaring voor het feit dat er zich in Turnhout en omstreken zo’n bloeiende rockabillyscene heeft ontwikkeld?

Filip: “Volgens mij heeft dat te maken met

Ondertussen komt Eddie Laenen de repetitieruimte binnen, een flamboyant figuur die zichzelf voorstelt als de “ex-drummer, maar niet die van de film”. Eddie (“zeg maar Ed”) komt nog enkele keren meespelen met The Buckshots, maar draagt binnenkort de fakkel over aan de nieuwe drummer Joris Verdonck.

– Waarom stop je ermee?

Eddie: “Da’s simpel: ik was het hotsen en botsen beu. Je weet wel, al dat gedoe errond. Ik speel nog graag, hoor. Maar tweehonderd kilometer rijden om ergens te gaan optreden, en dan ’s nachts nog afbreken en weer naar huis sjokken … dat werd er te veel aan. Pas op, ik ben nog niet versleten hé! Gewoon een beetje moe.” (lacht) Filip: “Maar Ed, eigenlijk verlaat je ons wel op het hoogtepunt, hé. We gaan eindelijk onze cd opnemen!”

Eddie: “Daarom juist. Wanneer die cd er is, gaan er alleen nog maar meer boekingen binnenkomen. Wacht maar, jullie gaan er nog spijt van krijgen!” (hilariteit) – Op jullie myspacepagina staan enkele buitenlandse optredens aangekondigd. En

nu komt er dus ook een cd. Goe bezig!

Filip: “Ja, die optredens in Duitsland, Nederland en Spanje zijn natuurlijk heel leuk. Het opnemen van een cd hebben we nochtans lang uitgesteld onder het mom “geen tijd”, maar nu gaan we er dus eindelijk eens werk van maken. We hopen in december van dit jaar in de studio te kunnen zitten, zodat de cd begin volgend jaar klaar kan zijn.”

Eddie: “De fans zitten erop te wachten, hé.

Vooruit, geef maar toe dat we fans hebben.” (grijnst) Filip: “Niet overdrijven, Ed. Ik zou toch niet graag patserig overkomen in Suiker. (richt zich tot uw dienares) Je moet dat niet opschrijven hoor, dat van die fans.”

– Is het niet waar dan?

Filip: “Goh, mensen komen na een concert natuurlijk wel eens zeggen dat ze het goed vonden. En er zijn er ook die vragen wanneer onze cd uitkomt. Maar om nu echt over fans te spreken… Daar zijn we te bescheiden voor.” (lacht)

ACV, Stationsplein 4. Info 014 44 68 30 of jbollen@acv-csc.be

8 december om 20 uur Turnhout­– De Meesters van het Verre Oosten In dit prachtig boek vertelt Spalding over zijn ervaringen met de Meesters van het Himalayagebergte. Deze Meesters – of Siddha’s – maken de leden van de expeditie deelgenoot van hun bijzondere ervaringen en vermogens die door buitenstaanders als bovennatuurlijk en onmogelijk worden beschouwd.

13 december om 10.30 uur

OverLezen Ervaren lezers Jos Geysels en Karl Van den Broeck delen in ‘OverLezen’ hun voorkeuren in een gesprek dat wordt gemodereerd door Veerle Keuppens. Daarna schuiven ook een auteur en een bekende Vlaming mee aan. Op het programma verder nog muziek, een aanwezigheidstombola en koffie en croissants.

Cultuurhuis De Warande, Warandestraat 42. Info 014 41 69 91 of info@warande.be 14 december van 19 tot 21.30 uur

Workshop bolle wasvaasjes Creëren met paraffine kan verrassend en verruimend zijn. Je maakt tijdens deze workshop een versiering voor het feestelijke jaareinde.

Met een eenvoudige dompeltechniek tover je een feesttafel om tot een apart geheel.

Turnhout­–

De Banier Turnhout, Warandestraat 97. Info 014 42 15 13, debanier@debanier.be, http://www.debanier.be 15 december om 20 uur

De kracht van je eigen organen Hoe ontdek je de kracht van je organen? Welke zijn zwakker, welke sterker? Een heel eenvoudige test geeft jou uitsluitsel over de kwaliteit van je organen. Buiten de reeds meegegeven info in de avonden over het reinigen van organen van opgeslagen blokkades en emoties, leer je deze avond een eenvoudig middel om je organen terug op te laden.

Turnhout­–

De Koekoek, Steenweg op Merksplas 48. Info 03 225 02 27, info@dekleinebron.be, http://www.dekleinebron.be

De Koekoek, Steenweg op Merksplas 48. Info 03 225 02 27,

16 december van 20 tot 22.30 uur

info@dekleinebron.be

Turnhout­–

8 december om 20 uur

Vlamingen, Franstaligen, een oud verhaal Wetenschappelijke lezing door Herman Van Goethem over het uiteenvallen van België.

Aansluitend een nieuwjaardsdrink.

Turnhout­–

Over leven met ADHD ADHD is al lang geen onbekende meer. Velen hebben er wel eens van gehoord en hebben er een mening over.

Verantwoordelijk uitgever: Procart GCV (Promotie van cultuur in het arrondissement Turnhout)

Ontmoetingscentrum Janssen, Stationstraat 60-62. Info http://www.prettiggeleerd.be/show_detail.php?id=50949 17 december om 19.30 uur

Redactieadres: Roel Sels Oranjemolenstraat 35, 2300 Turnhout roel@suikerkrant.be

3 december om 20 uur

Raadzaal stadhuis Turnhout, Grote Markt 1. Info

Ons Keltisch erfgoed Wij kennen meestal wel religies en tradities uit verre, exotische landen maar hebben minder binding met onze eigen voorouderlijke bronnen, waarin bewustzijn en wijsheid samenkwamen.

De Druïden of liever het Druïde-bewustzijn was en is sterk verbonden met al wat leeft.

http://www.taxandriavzw.be

Osteoporose bij vrouwen Wat is osteoporose? Wat kan je doen? Een verduidelijking.

9 december om 20 uur

Openbare Bibliotheek Lichtaart, Schoolstraat 25. Info 014 55 83 22,

Adres Procart:

De Graal in deze tijd ?

Van uiterlijke beelden naar een innerlijke beleving, een kringgesprek. Georganiseerd door het Lectorium Rosicrucianum, de Internationale School van het Gouden Rozenkruis. De heilige Graal kan opgericht worden in ieder mens, ook vandaag!

natasja.maes@kasterlee.be

Otterstraat 8 bus 3, 2300 Turnhout

Mol­–

Oude Bleken, Oude Bleken 25. Info 014 31 08 00, magmakempen@hotmail.com 3 december om 20 uur

Lezing Erik Vlaminck Erik Vlaminck (1954) is een roman- en theaterschrijver. De bibs van Grobbendonk, Herentals, Herenthout, Lille, Olen en Vorselaar nodigden hem uit.

Turnhout­–

De Warande, Warandestraat 42. Info 09 225 43 16, info@rozenkruis.be

Vorselaar­–

KHK Campus Vorselaar, Lepelstraat 2. Info 014 512299 of

10 december om 20 uur

Spreekbeurt ervaringen door Martin Heylen Organisatie Neos-Davidsfonds-Markant Lichtaart (Kasterlee)­–

Lichtaart­–

21 december van 9 tot 17.30 uur

Ontdek de kunstenaar in jezelf “Iedereen is een kunstenaar,” zei Joseph Beuys.

Om bij die ‘kunstenaar’ in jezelf te komen, ga je door een proces. Jarenlange ervaring heeft aangetoond dat het voor iedereen mogelijk is dit proces in gang te zetten. De enige voorwaarde is dat je het zelf wilt. Het creatieve proces brengt je bij je centrum, bij datgene wat je individueel maakt.

Lille­–

ArtObe, Rolleken 10. Info

Cultureel centrum Lichtaart. Info 014 55 67 65 of de.heylen.jos@skynet.be

http://www.prettiggeleerd.be/show_detail.php?id=50322

10 december van 19 tot 22 uur

28 december van 9 tot 17 uur

Cursus Insectendeterminatie Natuurpunt Educatie wil hiermee geïnteresseerden kennis laten maken met het determineren van insecten die in het veld niet of zeer moeilijk te determineren zijn.

Lille­–

Natuurpunt Educatie, Graatakker 11. Info

ArtObe, Rolleken 10. Info

http://www.prettiggeleerd.be/show_detail.php?id=49714

http://www.prettiggeleerd.be/show_detail.php?id=50332

vorselaar@bibliotheek.be 4 december om 20 uur

Greet De Keyser - 1 jaar Barack Obama Greet De Keyser leeft en werkt in de Verenigde Staten sinds 2000. Ze heeft voor de VRT al 3 presidentsverkiezingen verslagen. Van haar krijgt u te horen of Amerika nu echt veranderd is en een nieuwe weg is ingeslagen. Hoe sterk is Herentals­–

Turnhout­–

Tekst: Floor Deckx Foto: Bart Van der Moeren

Je activiteit in deze kalender?

The Buckshots spelen op de Belgian Roots Night in de Kuub, op zaterdag 19 december om 19u30. www.warande.be www.myspace.com/thebuckshotsgierle

Bosgroepen Kempense Heuvelrug, Lichtaartsebaan 73.

Turnhout­– 7 december van 19 tot 21.30 uur

Turnhout­– 1 december van 8.30 tot 15.30 uur

Kettingzaag module 3 Oefeningen bij bomen die onder spanning staan.

Kasterlee­–

cc ‘t Schaliken, Grote Markt 35. Info 014 28 51 30 of

De Koekoek, Steenweg op Merksplas 48. Info 03 225 02 27 of info@dekleinebron.be

12 december van 8.30 tot 15.30 uur

Cursussen, lezingen en workshops voer je makkelijk en snel in op www.cultuurdatabank.be. Doe dat wel zo snel mogelijk. Als je ze aanvinkt als ‘educatieve activiteit’ komen

Individualiseren in de schilderkunst Schilder je al enige tijd maar loop je vast? Dan is deze workshop voor jou. Tijdens deze cursus ga je een confrontatie aan met jezelf en je (groei)mogelijkheden.

Oplage: 20.000 exemplaren

Verspreidingsgebied: Arrondissement Turnhout (Arendonk, Baarle-Hertog, Balen, Beerse, Dessel, Geel, Grobbendonk, Herentals, Herenthout, Herselt, Hoogstraten, Hulshout, Kasterlee, Laakdal, Lille, Meerhout, Merksplas, Mol, Olen, Oud-Turnhout, Ravels, Retie, Rijkevorsel, Turnhout, Vorselaar, Vosselaar, Westerlo).

Redactie: Roel Sels

Redactiemedewerkers: Stijn Janssen Floor Deckx Toon Horsten

Vormgeving: ze niet alleen terecht op www.UitinVlaanderen.be, maar ook op allerlei agenda’s, websites en redacties. En natuurlijk ook in Suiker!

Meer details vind je op http://www.cultuurnet.be/uitdatabank.

Dimitri Paeleman

Advertenties: Leen Verwaest (0495 53 54 80) leen@suikerkrant.be

Drukkerij: DKZet (Hapert, NL)

Suiker — 27