Suiker december2014

DE CULTUURKRANT VAN DE KEMPEN

In memoriam Eric Antonis (1941 – 2014)

nr. 57 – DECEMBER 2014

www.suikerkrant.be

HH H

GRATIS MAAN

H

DBLAD

HH

Van Nonkel Bob naar Bach en terug.

Hans Liberg: “Muziek is muziek.

Zonder onderscheid.”

Frank Vander

Linden nodigt uit in Geel

MET DANK AAN

Live in Rio, Buenos Aires,

Lima en Retie

Front 242!

DE CULTUURKRANT VAN DE KEMPEN

ROEL SELS

BLADWIJZER MUZIEK 3 Orgelconcerten vzw Octave 8 Front 242 12 All that jazz 22 Over de schreef 24 Frank Vander Linden

TENTOONSTELLINGEN 6 Bonjour Expo

FILM Verantwoordelijke uitgever Kempense cultuurpromotie vzw

Redactieadres Oranjemolenstraat 35, 2300 Turnhout roel@suikerkrant.be

Zakelijke leiding en distributie Leen Verwaest 0495 53 54 80 leen@suikerkrant.be

Adres Kempense cultuurpromotie vzw Otterstraat 8 bus 3, 2300 Turnhout

Oplage 10.000 exemplaren

Verspreidingsgebied Arrondissement Turnhout (Arendonk, Baarle-Hertog, Balen, Beerse, Dessel, Geel, Grobbendonk, Herentals, Herenthout, Herselt, Hoogstraten, Hulshout, Kasterlee, Laakdal, Lille, Meerhout, Merksplas, Mol, Olen, Oud-Turnhout, Ravels, Retie, Rijkevorsel, Turnhout, Vorselaar, Vosselaar, Westerlo), Nijlen, Lier, Heist op den berg, Overpelt, Neerpelt, Antwerpen, Brussel, Breda, Tilburg, Eindhoven, Zundert, Goirle, Reusel.

Verdeelpunten zie website

Redactie Roel Sels Stijn Janssen

Redactiemedewerkers Ivo Verheyen Katrien Lodewyckx Floor Deckx Joep Goosen

Foto's Bart Van der Moeren

Vormgeving Dimitri Paeleman

Opmaak advertenties Els Vandervoort

Advertenties Sabine Clijmans 0496 87 42 52 sabine@suikerkrant.be

Drukkerij DKZet (Hapert, NL)

Website www.suikerkrant.be

2 - December 2014

30 Cinema Special

67P Als u de actualiteit een beetje hebt gevolgd, zal het u niet ontgaan zijn.

Rosetta heeft 67P bereikt. Rosetta is een ruimtesonde en 67P een komeet. Hebt u de beelden ook gezien van de wetenschappers die mekaar snikkend in de armen vielen? Ze hadden bijna iets dierlijks. Kwispelend. Kwijlend. Zo blij als een hond met een frisbee in zijn bek. Rare jongens, die wetenschappers. Want laten we wel wezen: veel reden was er niet om zo vrolijk van te worden.

Tien jaar geleden werd Rosetta de lucht ingeschoten. Het tuig legde een afstand van 6,5 miljard kilometer af om 67P te bereiken. Sensationeel, wonderbaarlijk en nooit gezien… ware het niet dat 67P zich op 500 miljoen kilometer van de aarde bevindt. Het moet zijn dat de gps van Rosetta niet ingesteld stond op ‘kortste route’. Het tuig deed er 13 keer langer dan normaal over om 67P te bereiken. Laten we dat herleiden tot bevattelijke proporties.

Je rijdt van Antwerpen naar Brussel en na 720 kilometer ben je er. Je hoort mij niet lachen: die dingen gebeuren. Je kan verstrooid zijn, onderweg je verstand verloren hebben of simpelweg geen flauw benul hebben waar Brussel ligt. Dat kán.

Maar laten we mekaar bij de uiteindelijke aankomst in Brussel dan vooral niet feliciteren met de geleverde prestatie. Er zijn grenzen.

Wetenschappers hebben overal een uitleg voor. Dat is namelijk hun job: uitleggen. Daarbij maken ze graag gebruik van een methode die zijn nut al eeuwenlang bewijst. Ik noem het de ‘van-de-pot-gerukte-theorie’methode, en die gaat als volgt. Verklaar een moeilijk te begrijpen feit -in dit geval een ruimtetuig dat er 13 keer langer over doet dan nodig om een komeet te bereiken- met een nog veel onwaarschijnlijkere theorie die, zoals de naam zegt, compleet van de pot gerukt is. Hoe gekker, hoe beter. Het resultaat: het moeilijk te verklaren feit wordt plots zelfs aannemelijk in vergelijking met de waanzinnige uitleg die je eraan gegeven hebt. Het werkt altijd. Zo verklaarden wetenschappers de inefficiëntie van Rosetta met de bewering dat het altijd al de bedoeling was geweest om er zo lang over te doen, dat Rosetta tussenstops had moeten maken en dat ze Rosetta ook een paar jaar een slapend bestaan hadden laten leiden. U leest het goed: tussenstops.

In de ruimte. En een ruimtesonde tijdelijk laten inslapen. Wat moe-

BOEKEN / LITERATUUR ten we ons daarbij voorstellen?

Heeft de sonde onderweg een baancafeetje opgezocht en is het er blijven pitten? Als je zo’n uitleg krijgt, borrelen er meteen duizend nieuwe vragen op en is de oorspronkelijke kwestie -waarom heeft dat ding er zo lang over gedaan?- ineens geen item meer.

Maar u hebt recht op de waarheid en ik zal u die geven. De naam 67P verraadt dat Rosetta ooit gelanceerd werd om ‘een’ komeet te raken. Eender welke. Dat het uiteindelijk 67P geworden is, zegt alleen dat zij er tevoren 66 gemist heeft.

Vroeg of laat moest het wel eens lukken, en het is ‘laat’ geworden.

Voilà.

Ze zullen het ten overstaan van de buitenwereld nooit toegeven, maar onderling zijn de wetenschappers het er ook over eens dat Rosetta een fiasco zonder voorgaande is geworden. Dat niemand het nodig vond een straffe oneliner te bedenken voor de landing zegt genoeg. Geen ‘The Eagle has landed’. Niks ‘Kleine stap voor de mens, maar grote voor de mensheid’. Men had toch minstens een flauwe woordspeling kunnen maken. Een verwijzing naar een immens schaakbord, of zo. “ESA schuift zijn voorste pion naar 67P”.

Zoiets. Maar neen. Een kurkdroge “We’re on the comet”. Stel je dat voor. Na een reis van tien jaar en 6,5 miljard kilometer: “We zijn er.”

Alsof ze er verlegen voor waren. En heel waarschijnlijk was dat ook zo.

Over het nut van het hele project zijn de verklaringen van de ruimtevaarders al even nietszeggend: “Het belang ervan kunnen we nu nog niet zien. Maar over 500 jaar zal men erover spreken als over Columbus die Amerika ontdekte.”

Juist. Maar Columbus dacht wel dat hij in Azië zat. En hij beweerde dat de aarde geen bol was, maar een peer. Van hem zijn we veel wijzer geworden, ja. Het belangrijkste dat we aan de reizen van Columbus hebben overgehouden, is de hangmat. Die kende men alleen in de Nieuwe Wereld. Een ontdekking van dergelijke omvang zit er deze keer niet in. De ruimtevaart bewijst met het laten landen van een sonde op een komeet dat… ze een sonde op een komeet kan laten landen. Meer is er helaas niet. Het staat niet in de weg, je doet er niemand kwaad mee, maar het dient absoluut nergens toe.

Een parachute in een duikboot.

20 Wie schrijft die blijft

ARCHITECTUUR 20 Oog voor architectuur

THEATER 18 Hans Liberg

CULINAIR 4 Horeca Troef!

COLUMNS 2 Roel Sels 4 Meer Wim Paeshuyse!

28 Stijn Janssen

SCHOUWBURGEN 13 Programma’s Kempense cultuurcentra

REPORTAGE 26 In memoriam Eric Antonis

Octave organiseert uniek historisch toetsenfestival in gerechtshof en…

Volgend jaar een orgelconcert in de kerk met muziek van Zappa!

TURNHOUT − Vergeef ons deze wat oneerbiedige vergelijking. Maar zoals er vergeten groenten zijn -warmoes, schorseneren of rammenas- zo zijn er blijkbaar ook vergeten muziekinstrumenten. Een daarvan is het clavichord, een vroege voorloper van de piano.

De Turnhoutse vzw Ocave -bekend of berucht van zijn excentrieke orgelconcerten- haalt het instrument van onder het stof en organiseert er meteen een festival rond.

Uniek is ook de locatie waar dit plaatsvindt: het kasteel van de hertogen van Brabant of het gerechtsgebouw van Turnhout. Op zich al een reden om artistiek leider van Octave Nico Declerk op het matje te roepen.

Maar eerst slaan we mea culpa Suiker: “We moeten bekennen dat we van een clavichord nog niet gehoord hebben.

Nico Declerck: “Je bent allicht niet de enige. (lacht). Luister: een piano is niet zomaar in één klap ontstaan. Daar is een ganse evolutie met een aantal voorlopers of varianten aan voorafgegaan.

De meesten kennen wel het klavecimbel. Een ander was het clavichord. Het instrument is om verschillende redenen niet doorgebroken. Ten eerste: een clavichord klinkt niet luid en draagt niet ver. Om die reden kan je het alleen bespelen in een kleine ruimte, bij je thuis of in een kapel. Commercieel is dat geen succes want je kan maar voor een beperkt publiek spelen. Bovendien is het clavichord een van de moeilijkste instrumenten om te bespelen. Je hebt er zeer veel technische vaardigheden voor nodig. Emanuel Bach, een van de beroemdste zonen van Johann Sebastian Bach, beweerde

zelfs dat je de beste klavierspelers maar kunt herkennen aan hun spel op het clavichord. Het instrument klinkt als een zachte harp. Het mooie is dat het zo zacht is dat het precies luider begint te klinken als je er lang naar luistert. −Is − zo’n clavichord dan erg zeldzaam?

Nee, niet echt. Een van de beste bouwers ter wereld, Joris Potvlieghe, woont zelfs in België. Omdat hij ook het orgel in de Turnhoutse Sint-Pieterskerk heeft gerestaureerd, heb ik via hem contacten kunnen leggen met de toch wel gesloten wereld van de clavichordspelers.

Dat maakt dat we voor het festival drie topartiesten hebben kunnen strikken. De bekendste naam is Jos Van Immerseel, internationaal talent van eigen bodem. De naam Miklós Spányi zegt je waarschijnlijk niets, maar deze Duits-Hongaar is gewoon dé beste clavichordspeler ter wereld. En dan heb je nog de jonge Wim Win-

ters (foto), de spannendste speler in Vlaanderen. Van Immerseel brengt de vroege muziek en Spányi brengt werk van Emanuel Bach, die net 300 jaar geleden geboren is. Winters experimenteert met latere muziek van onder meer Beethoven en Mozart. Ook die grote namen hebben ooit op het clavichord moeten leren spelen. −De − concerten gaan door in het kasteel van de hertogen van Brabant of het gerechtsgebouw van Turnhout.

Hoe bent u daar binnengeraakt?

Ik ben het gewoon gaan vragen aan de voorzitter van de rechtbank. Het kasteel is een historisch gebouw en dat past perfect bij een historisch instrument.

Er is wel een hele zoektocht aan voorafgegaan. Joris Potvlieghe en ik hebben een clavichord in de koffer gestoken en een aantal mogelijke concertlocaties bezocht in Turnhout, waaronder verschillende kapellen Maar telkens was er te veel lawaai van buitenaf. In de rechtbank klonk het perfect.

We spelen in de grote hal op de bovenverdieping, want in de zalen zelf was de akoestiek niet goed. In de hal dringt totaal geen geluid van Turnhout binnen. Dat is gewoon zalig. Het enige nadeel is dat we maar 80 mensen kunnen uitnodigen. Maar ik ben er zeker van dat ze naar huis zullen gaan met het gevoel: dat hebben we nog nooit gehoord. Het worden unieke concerten in een uniek kader, maar daar staan we als Octave voor. −− Dat hebben we gemerkt. Recent hebben jullie nog met circusartiesten orgelconcerten gegeven. Er zweefde zelfs een tra-

peziste door de nok van de kerken van Turnhout en Hoogstraten. We vroegen ons af: hoe krijgen jullie de pastoors zo ver om dat toe te staan in hun kerk?

Ik had deze combinatie voor het eerst in Charleroi gezien. Mijn betoog was dan ook vrij kort: ‘Als dat kan onder de rokken van Léonard in Charleroi, waarom zou het dan hier niet kunnen. (lacht).

Kijk: de eerste betrachting van Octave bestaat erin orgelconcerten en het orgel te promoten, en dat is al een marginale bezigheid op zich. We proberen daarom het orgel met andere kunsten, zoals het circus, te combineren. Maar volgend jaar organiseer ik een orgelconcert in de kerk rond de muziek van Frank Zappa. We combineren dan orgel, drums en saxofoon. Het zijn die combinaties die we zoeken. Ze bewijzen dat orgel nog wel een rol kan spelen in de 21ste eeuw. −U − krijgt daarvoor geen doodsbedreigingen van orgelpuristen?

Ik hoop het (lacht). Bij orgel heb je altijd conservatievelingen die een uur willen luisteren naar alleen maar renaissancemuziek of naar Bach. Maar helaas krijg ik dat niet meer verkocht aan het grote publiek. Als ik een reeks speel in de kathedralen van Mechelen en Gent zit er 15 man. Als wij in Turnhout een orgelconcert organiseren, zijn we ontgoocheld als er maar 100 man is. Je moet het orgel meer aankleden. Onlangs was ik te gast op de Nederlandse radio en werd ik een uur lang geïnterviewd over het feit dat in de Noorderkempen het orgel zo sterk leeft. Ik denk eraan om met onze concerten de grens

over te steken. Tilburg en Breda zijn dichterbij dan Brussel.

Het eerste historische toetsenfestival in Turnhout brengt drie concerten op clavichord. Op vrijdag 5 december om 20u15 Jos Van Immerseel, op zaterdag 6 december om 20u15u Miklós Spányi en op zondag 7 december om (let op!)

16u Wim Winters. Kaarten kosten 15 € per concert of 40 € voor het festival. Gezien het klein aantal beschikbare plaatsen (80) in het kasteel is het raadzaam om kaarten in voorverkoop aan te schaffen, exclusief via UiT in Turnhout, Grote Markt 44, ter plaatse, online of via 014 44 33 55. Na elk concert wordt een gratis glaasje champagne aangeboden. Meer info: www.vzw-octave. be

Megakerstconcert

Vzw Octave organiseert op 21 december een tweede megakerstconcert in de St.-Pieterskerk, met 8 Turnhoutse koren, de Turnhoutse Snaar, blazers van de muziekacademie, orgelist Nico Declerk, dit alles o.l.v. Herman De Houwer. “In 2012 hebben we dit voor een eerste maal georganiseerd en was het een gigantisch succes”, zegt Nico. “Toen telden we 250 uitvoerders en 800 mensen in de kerk. Het achterliggende idee bestaat erin samen Kerstmis te vieren en samen te zingen. Dat geeft een enorm samenhorigheidsgevoel”. Na het concert zorgen de scouts voor een glas glühwein of chocomelk. Het concert begint om 17 uur. De inkom bedraagt 10€ en is gratis onder 18 jaar. Meer info: www.vzw-octave.be.

Tekst: Stijn Janssen

Suiker - 3

HORECA TROEF Suiker houdt van lekker eten en drinken. Dat we, in samenwerking met onze partner Horeca Vlaanderen, elke maand een Kempense horecazaak in de schijnwerpers zetten, zal dus niemand verbazen. Deze maand stellen wij met gepaste trots aan u voor: danscafé Villa Fiesta in Lille.

MEER WIM PAESHUYSE! Wij, redacteurs van Suiker, zijn betweters.

Wij doen gewoon onze goesting en u mag daarvan zeggen, schrijven, facebooken en twitteren wat u wil: u hebt niks in de pap te brokken. Tenzij u evenveel kapsones hebt als wij. Dan -maar alleen dan- houden wij rekening met uw mening. Toen dichter, schrijver, comedian en beroepsidioot Wim Paeshuyse op een enquêteformulier de vraag ‘Hoe zou u Suiker beter maken?’ beantwoordde met ‘Meer Wim Paeshuyse!’ (met uitroepteken) waren wij zo onder de indruk dat we hem meteen een rubriek gaven.

Paeshuyse kreeg carte blanche en mailde ons de dag nadien al een voorstel. In 8 afleveringen wil hij zwart op wit bewijzen dat je ’s werelds indrukwekkendste plekken evengoed in de Kempen kan zien.

8 plaatsen die je gezien moet hebben voor je sterft, maar die je evengoed in de Kempen kan zien

Danscafé Villa Fiesta LILLE – Vroeger trof je ze met tientallen aan langs de Kempense betonbanen: de volkse danscafés waar nog echte liveorkesten ten dans speelden. Nu zijn ze even zeldzaam als de huismus. Toch tref je langs de Wechelsebaan in Lille nog één witte raaf aan: Villa Fiesta. De zaak wordt al vier jaar uitgebaat door Peggy Jacobs uit Rijkevorsel. Maar liefst drie keer in de week kan je hier je “elastieken benen” uitslaan.

“Mijn danscafé is inderdaad een van de laatste in zijn soort”, zegt Peggy. “Vroeger had je ook nog de baandancings, maar die zijn ook zo goed als allemaal verdwenen. Nochtans merk ik

Villa Fiesta

Wechelsebaan 194 2275 Lille 014 61 56 54

Openingsuren

Maandag en donderdag: gesloten.

Dinsdag en woensdag van 12u - 22u Vrijdag: 12u - 01u Zaterdag: 13u - 03u Zondag: 13u - 01u

4 - December 2014

dat er nood aan is. Er komen wekelijks mensen vanuit Antwerpen naar hier afgezakt om nog eens op de muziek van een echt liveorkest te kunnen dansen.”

Op dinsdag- en zondagnamiddag staat er een onemanband op het podium. “Zaterdagavond is de echte topavond in Villa Fiesta”, zegt Peggy. “Dan huur ik een orkest in samen met een Vlaamse artiest. Ik heb de keuze uit wel 20 bands, haast allemaal uit de Kempen. De artiesten zijn nog allemaal echte charmezangers, met als uitschieters onze huisartiesten Thomas en Jaymie. We hebben hier in verhouding een serieuze dansvloer liggen. En de inkom is altijd gratis.”

Als er eens niet gewalst of getwist wordt in ’t café, dan organiseert de bazin op vrijdag wel een themavond. In de loop van het jaar zijn er countryavonden of karaoke. Met Kerstmis houden ze er nog een echte kerstrevue met zang en toneel.

En als er niets te beleven valt in Villa Fiesta, kan je er gewoon een pint komen drinken.

Of een Vosselaers drupke…

Aflevering 2: De Sahara, Noord-Afrika

De Sahara is de grootste woestijn ter wereld. Ze loopt door verschillende landen zoals Mauritanië, Mali, Marokko, Niger, Tsjaad, Libië, Algerije en Egypte. Ze strekt zich uit van de Atlantische oceaan tot de Rode Zee en is ongeveer negen miljoen vierkante kilometer groot. Dat is ongeveer 300 keer zo groot als België. De naam is afgeleid van het Arabische ‘sahra’ wat simpelweg ‘woestijn’ betekent.

Evengoed: De Konijnenberg, Vosselaar

De Konijnenberg is een sikkelvormige landduin met een lengte van 700 meter en een breedte van 70 tot 120 meter. Doordat hij 36 meter boven de zeespiegel ligt, maakt hem dit tot de hoogste stuifduin van de Kempen (de Kabouterberg is -duh- nog kleiner). Om dat zo te houden, hebben ze de berg en alles errond ook beschermd. Dat was nodig want vroeger was de

Konijnenberg nog een heel stuk groter. Mensen in de Kempen bouwen huizen, en daarvoor heb je veel wit zand nodig. Veel mensen zijn daarom ’s nachts met een aanhangwagen, of remorque zoals ze dat in de Kempen zeggen, een stukje Konijnenberg komen opscheppen. De sloebers.

Vergelijking

Een woestijn is eigenlijk gewoon een grote hoeveelheid zand.

Voor zover je kan zien, is er alleen maar zand, dat klopt ook voor deze Vosselaarse variant als je met je hoofd op een halve meter boven het zand gaat hangen. Zand is zand.

Oké, de Sahara is misschien een klein stukje groter, maar de Konijnenberg is groter dan je denkt. Zoals ik reeds vertelde, heeft zowat iedereen in de Kempen zijn huis gebouwd op dit zand en strekt de Konijnenberg zich dus eigenlijk over heel de Kempen uit. Over de gigantische Kempen.

SUIKER DANKT ZIJN ADVERTEERDERS Brasserie & feestzalen

Wij verwelkomen u graag in onze brasserie, in één van onze prachtig gedecoreerde feestzalen of in onze terrastuin. Iedereen is welkom voor een drankje, een snelle lunch, een uitgebreid diner, …

Wij zorgen ervoor dat uw bezoekje aan Corsendonks Hof een genietmoment wordt.

Eerste keer dat u bij ons bent? Vraag gerust een rondleiding aan één van onze medewerkers.

Woensdag en donderdag zijn we gesloten. Alle andere dagen zijn we doorlopend open vanaf 12.00u en op zondag vanaf 11.00u. Alle info vindt u op www.corsendonks-hof.be Corsendonks Hof • Corsendonk 2 • 2360 Oud-Turnhout 014.450751 • info@corsendonks-hof.be

TAVERNE

DE ZWALUW DAGVERSE PRODUCTEN WEEKEND SUGGESTIES LAATSTE VRIJDAG VAN DE MAAND GRILL-AVOND

ElkE zondag op rEsErvatiE luxE ontbijt Terras Familiefeest Huisgemaakte Snacks Vis- en Vleesgerechten

OPEN vanaf 11u • Dinsdag en woensdag gesloten Leopoldstraat 61 • 2330 MERKSPLAS • Tel-Fax 014 71 66 64 DEZWALUWVM2010@HOTMAIL.COM

IS 1 GRATIJN FLES W huis te

naar om meebij reservatie nemenf 4 personen ) vana personen 4 fte bon per (max. 1 geldig bij afgi Enkel deze bon n va

24

50

€n

oo per pers

N KADOBONNE r a a b verkrijg

Suiker - 5

BONJOUR EXPO

De donkere dagen wat opgefleurd

Oude en Nieuwe Nieuwjaarsbrieven

Oorlogstekeningen van Ghisleen Verdickt

MOL – Het Jakob Smitsmuseum in Mol-Sluis toont nog tot 4 januari 2015 een veertigtal zelden getoonde oorlogstekeningen van Ghisleen Verdickt (18831926), een kunstenaar uit Waasmunster met familiebanden in Mol. Bijzonder is dat Verdickt de werken maakte als krijgsgevangene in Duitse kampen tijdens de Eerste Wereldoorlog. Zijn tekeningen geven niet alleen een goed beeld van de realiteit in de gevangenkampen, ze tonen ook het gevecht van de kunstenaar tegen de dagelijkse verveling, het gepieker en het heimwee. De Verdickt-expo is uitgebreid met enkele belangrijke ‘oorlogswerken’ van Jakob Smits uit privébezit. Open van dinsdag tot en met zondag van 13 uur tot 17 uur, meer info op www.jakobsmits.be.

6 - December 2014

KASTERLEE, MOL – Je behoort, net als ik, tot de categorie van gevoelige zielen die onvermijdelijk een traantje wegpinken als het petekind zijn of haar nieuwjaarsbriefje komt voorlezen? Je geeft het niet graag toe, maar het is niet anders: hoe stunteliger de voordracht, hoe moeilijker een mens het krijgt.

Als u zich in een en ander herkent, dan is de tentoonstelling ‘Oude en Nieuwe Nieuwjaarsbrieven’, nu nog in de bibliotheek van Kasterlee en aansluitend in die van Mol, er voor u.

Ruim zestig exemplaren zijn er daar te bewonderen, uit heden en verleden, het ene al meer ondergesneeuwd dan het andere.

Mooi!

De Vlaming: hij is vaak nog te weinig trots op zijn eigen erfgoed. De nieuwjaarsbrief is namelijk een door en door, neen, een haast exclusief Vlaams gegeven. Die mensen uit het zuiden des lands kennen het kleinood niet of nauwelijks, laat staan de Nederlanders (met hun sinterklaaskaramellenverzen) of de rest van de wereld. Laat ons de nieuwjaarsbrief daarom koesteren, lezer, hij is van ons.

Gelukkig hebben we Nelly Haelterman uit Ninove om het allemaal te bewaren. Ze heeft er ondertussen tienduizend verzameld en het is uit haar collectie -aangevuld met enkele lokale exemplaren- dat de reizende tentoonstelling is samengesteld.

Romantisch

Het merendeel van de oude brieven is -het mag niet verbazenromantisch van inslag: winterse landschappen met sneeuwpoppen, schaatsers, kinderen met rode appelwangetjes op de slee, koetsiers met hoge hoed, zo uit de boeken van Charles Dickens weggelopen, die hun vehikel behendig over ongebaande wegen loodsen. Kaarsen, straatlantaarns, goud- en zilverschilfers

zorgen voor de nodige verlichting. En als u bij de echt geavanceerde exemplaren aan het lintje trekt, openbaart zich het 3D-effect.

Uiteraard vraagt het seizoen ook om heel wat religie. De kerststal, met alles wat daarbij hoort, is uit de nieuwjaarsbrief niet weg te branden. Het Jezuskind ligt er als gebruikelijk wat blootjes bij, maar aan de gelukzalige glimlach te zien kan de barre kou hem nauwelijks deren. Engeltjes in alle vormen en formaten brengen een hoop goed nieuws. En er mag al eens een loopje worden genomen met de wetten der flora en botanica: geregeld duiken naast de traditionele dennenboom en de hulst met rode bessen ook weelderige lentebloesems op. Met de klimaatverandering die ons wacht, wordt het vermoedelijk allemaal wat sneller werkelijkheid dan we gedacht hadden.

Trends

Wat de tentoonstelling goed in beeld brengt, is dat ook de nieuwjaarsbrief trendgevoelig is. Door de jaren heen verschijnt hij in de typische hummelstijl, maar evengoed laten de art nouveau, art deco, en later, pakweg vanaf de jaren vijftig, de veel gestileerdere vormgeving hun sporen na. De overbekende Jaklienfiguurtjes mogen als voorbeeld dienen. De moderne brief dient hetzelfde doel als die van tweehonderd jaar geleden, maar is verder in niets nog met zijn voorganger te vergelijken.

Het grote verschil zit hem -zowel qua illustratie als qua tekstin de toon. Vroeger was het al ernst en vormelijkheid wat de klok sloeg. Na de Tweede Wereldoorlog wordt de nieuwjaarsbrief in alle opzichten losser. Hij wordt grappig, guitig, een tikje ondeugend. Zelfs de kerstscènes gaan er wezenlijk anders uitzien, bijvoorbeeld als kinderen

de rol van Maria en Jozef mogen spelen.

En vandaag? Ook de hedendaagse nieuwjaarsbrief is op de tentoonstelling goed vertegenwoordigd. Het kleine grut ontwerpt, knipt, plakt, tekent en kleurt nu vaak zelf. Maar ook de professional laat de nieuwjaarsbrief niet links liggen, zo blijkt uit het werk van schrijfster en illustrator An Melis uit Retie.

Nieuwjaarsbrieven zijn nu eenmaal bescheiden van formaat. Om ze op de tentoonstelling goed tot hun recht te laten komen, zijn de organisatoren pragmatisch aan de slag gegaan. Ze hebben ervoor gekozen een aantal van de geselecteerde stukken te kopiëren, te vergroten en in te lijsten. Originele stukken komen in toonkasten te liggen. Alles samen vormen de brieven een stuk volks erfgoed dat de meesten onder ons destijds vermoedelijk al te lichtzinnig bij het oud papier hebben gegooid, maar dat zoveel jaren later echt niemand onberoerd kan laten. Neem een schone zakdoek uit de la en ga kijken, lezer. ‘t Is gratis.

Praktische info

‘Oude en Nieuwe Nieuwjaarsbrieven’: nog tot 6 december in de bib van Kasterlee, en van 13 december tot 11 januari in de bib van Mol. De toegang is gratis. Organisatie: Forum van Vlaamse Vrouwen, in samenwerking met Nelly Haelterman, k.ERF, Erfgoedcel Noorderkempen en de twee bibliotheken. Mocht je thuis nog enkele vergeten exemplaren hebben liggen, bedenk dan dat ze voor de eeuwigheid bewaard blijven als je ze aan de organisatoren afstaat. Neem contact met Reimonda Vangoidsenhoven, Nachtegaalstraat 29 in 2460 Kasterlee.

Tekst: Ivo Verheyen

Kunst in de kering

Expo: My Name is Artist The next step voor Art Center Hugo Voeten HERENTALS – Zeventien hedendaagse kunstenaars uit verschillende Europese landen -met een nadruk op de Balkaneen stem geven: een interessante nieuwe stap voor het Art Center Hugo Voeten. De expo ‘My Name is Artist’ wil een ontmoetingsplek voor gelijkgestemde geesten zijn. Daarmee gooit het kunstencentrum aan het Kempisch Kanaal in Herentals resoluut de deuren open.

De curator van deze expo die 35 werken omvat, is de kunsthistorica Vessela Nozharova (°1974), eerder ook cocurator van het Bulgaarse paviljoen tijdens de architectuurbiënnale van Venetië. Ze stelt in lijn met de belangstelling van kunstkenner en mecenas Hugo Voeten een erg persoonlijke collectie voor, die diep graaft in de ziel van een nieuwe generatie kunstenaars. De ‘next step generation’, noemt Nozharova hen, op zoek naar een eigen identiteit. En naar een stem, in een maatschappij waarin enkel diegene op aandacht mag rekenen die past in een mediaformat. ‘My Name is Artist’ wil een tegengewicht bieden door kunstenaars via hun werk zelf de vraag te laten stellen welke plaats ze voor zichzelf zien in de oceaan van creativiteit die de kunstwereld is. Nozharova experimenteert daarbij met -meestal- jonge, hedendaagse kunstenaars die passen in de culturele tradities van hun thuisland, maar die tegelijk in hun thema’s en technieken een universele taal spreken.

Hun werk is actueel -de ecologische impact van de mens, urbane landschappen, liefde en seks- en vaak sterk autobiografisch. Tegelijk contrasteren ze met hun eigen hedendaagsheid door hun traditionele beeldtalen als olie op canvas en grafisch werk.

Broedplaats voor talent

Hedendaagse kunst uit de Balkan is bij ons nauwelijks be-

kend. Onterecht, want door de woelige maatschappelijke veranderingen die er plaatsvonden (en plaatsvinden), is het een broedplaats voor eigenzinnige kunstenaars met een open blik op de wereld. Kunst heeft er ook nog een veel sterkere politieke en maatschappijkritische inslag. Dankzij de sterke band die verzamelaar Hugo Voeten heeft met Bulgarije -hij is gehuwd met een Bulgaarse en eigenaar van de op een na grootste collectie kunst uit het Balkanland- is hedendaagse kunst uit dat land dan ook ruim vertegenwoordigd op ‘My Name is Artist’. Ivo Bistrichki (°1971) werkt rond natuur en milieuproblematiek. Mutations – Red Deep (Cervus elaphus) uit 2011 verwijst onheilspellend naar een kwarteeuw milieuschade door de kernramp in Tsjernobyl. Ook Kamen Startchev (°1971) toont zijn fascinatie voor ecologie in zijn bevreemdende digitale, industrieel aandoende reeks prenten Wastewater Treatment Plants uit 2013. Uit het werk van Kalia Kalacheva (°1986) spreekt het isolement van het individu.

Haar hopperiaans kleurrijke maar toch desolate stadslandschappen vallen op door kleurrijke maar ook harde neon- en kunstlichteffecten in verlaten metrostations, glazen torens, gangen en trappen. Steriel en statisch, maar ook brutaal in zijn eenzaamheid en soms zelfs grappig (zoals in Cleaning uit 2014). Interessante schilderkunst die een brug slaat naar de verschillende achtergronden en tradities van de aanwezige kunstenaars en daarbij toch de eigen culturele achtergrond niet verloochent, is die van de jonge Roemeense Teodora Axente (°1984). Ze is een van de boeiendste kunstenaars op My Name is Artist, met haar inhoudelijk en picturaal heel sterke olieverfschilderijen. Op het eerste gezicht klassieke portretschilderkunst stuurt ze een prikkelende richting uit met werken als Vanity Game (2013) en Descent (2014). Axente woont en werkt in het Centraal-Roemeense

Cluj en behoort tot de kunstenaars van de momenteel erg hippe Fabrica de Pensule, een collectieve ruimte voor hedendaagse kunst. Roemenië kent een veel sterkere collectieve kunstenaarscultuur dan Bulgarije, waar kunstenaars traditioneel erg individualistisch en bij voorkeur met eigen middelen werken om overheidsbemoeienissen zoveel mogelijk te beperken. Er is ook plaats voor werk van eigen bodem op ‘My Name is Artist’, met de Antwerpse kunstenares Inge Cornil (°1977) die ook al rond ecologische thema’s werkt: afvalbergen die terug opgeslorpt worden door de natuur, als tatoeages gedrukt in de natuur.

Het plezier van het ontdekken

‘My Name is Artist’ wil belangstelling (en steun) creëren voor een nieuwe en weinig bekende generatie kunstenaars, en hun vooral een platform bieden. Een next step voor henzelf dus, maar ook voor Art Center Hugo Voeten, benadrukt Vessela Nosharova. De artistieke keuzes weerspiegelen Hugo Voetens persoonlijke bewondering voor kunstenaars, plezier om nieuwe ontdekkingen te doen en die te delen met het publiek: precies de richting die dit opmerkelijke, maar tot nog toe niet echt laagdrempelige kunstencentrum uit wil. Welkom in Herentals dus: de boodschap kon niet duidelijker zijn.

Praktische informatie

My Name is Artist: vanaf 28 november tot en met 30 januari in het Art Center Hugo Voeten, Vennen 23 in Herentals van maandag tot zaterdag (13.30 17u). Toegang 5 euro.

Vaste collectie: te bezoeken door groepen op afspraak met gids. Elke eerste zondag van de maand gegidste rondleidingen voor individuele bezoekers met start om (stipt) 10.30u en 14u (duur: 2 uur). Toegang 15 euro.

Info: www.artcenter.hugovoeten.org Tekst: Wieland De Hoon (met dank aan 100% EXPO, partner van Suiker)

OUD-TURNHOUT – Nog tot februari worden in het Hofke van Chantraine vijftig belangrijke werken -voornamelijk uit de 20ste eeuw- getoond die eigendom zijn van de provincie Antwerpen.

Naar aanleiding van de bouw van een nieuw provinciehuis werd de kunstcollectie tijdelijk in een depot ondergebracht. Om de verzameling toch gedeeltelijk voor het publiek toegankelijk te maken, wordt een reeks tentoonstellingen georganiseerd. De eerste daarvan vindt plaats in Oud-Turnhout.

Onder de noemer ‘Kunst in de kering’ worden een vijftigtal kunstwerken uit de provinciale kunstcollectie in duo’s gepresenteerd, met telkens het jaar 1950 als kantelmoment. Op deze manier krijg je een beeld van de vele boeiende ontwikkelingen die zich de voorbije eeuw op het vlak van de beeldende kunsten in de provincie Antwerpen hebben voorgedaan. De tentoonstelling in het Hofke van Chantraine biedt boeiende confrontaties van zowel schilderijen als beeldhouwwerken van klinkende namen zoals Constant Permeke, Rik Wouters, James Ensor, Luc Tuymans, Jef Geys en Fred Bervoets, maar ook met werk van hedendaagse kunstenaars als Michèle Matyn, Geert Goiris, Koen van den Broek en AnneMie Van Kerckhoven.

Tot 15 februari. Open van vrijdag tot en met zondag van 13.30 tot 17u, behalve op feestdagen.

De toegang is gratis.

Oozewiezewatte

OUD-TURNHOUT – December is een zangmaand. Met Sinterklaas en Kerstmis, en met de eindejaarsfeesten, ‘nieuwjaarke zoete’ en ‘Driekoningen’ in aantocht zetten kinderen de kelen schrap. In het bezoekerscentrum van De Liereman wordt daar handig op ingespeeld. De expo ‘Oozewiezewatte’ leert dat achter de onschuldige kinderliedjes uit opa’s tijd vaak echte gebeurtenissen, volksverhalen en personen schuilgaan. Te bezoeken in december, van maandag tot en met zaterdag van 13 tot 17u en op zondag van 11 tot 17u.

The Vandals: ‘subLUMINAL’

HERENTALS – In Kasteel Le Paige stellen tot 28 december The Vandals tentoon: een kunstenaarscollectief zonder vaste leden. Kunstenaars uit heel Vlaanderen komen en gaan en maken er tijdelijk deel van uit.

Bart Ramakers, Dany Tulkens, Filip Sterckx, Eline ’t Sant, Bruin Smeyers, An Deceuninck, Steven Verstuyft, Giovanni Winne, Maarten Vanermen, Bram Luyts en Peter Snijder, die tevens curator is, tonen enkele van hun werken. Het centrale thema is ‘subLUMINAL’. Er wordt dus gefocust op wat zich in het onderbewuste afspeelt.

Op wat niet of nauwelijks opgemerkt wordt, maar toch geregistreerd wordt in de hersenen.

Elke vrijdag, zaterdag en zondag van 14 tot 17u.

Marec: ‘Jaaroverzicht in cartoons’

HERENTALS – Tot 4 januari is in de Lakenhal -op vrijdag, zaterdag en zondag van 14 tot 17u- het traditionele ‘jaaroverzicht in cartoons’ te bezichtigen.

Na Kim Duchateau en Gal is het dit jaar de beurt aan Marec om het jaar door een kritische bril te bekijken. De huiscartoonist van onder andere Het Nieuwsblad en Dag Allemaal selecteert zijn grappigste spotprenten en geeft je een overzicht van de meest memorabele gebeurtenissen en het belangrijkste nieuws uit het voorbije jaar.

De duivensport tot kunst verheven

TURNHOUT – Britt Roger Sas, een Belgische fotografe die voortdurend tussen Turnhout, Parijs en New York pendelt, en Lorenzö, een Franse fotograaf die ook vaak in Helsinki verblijft, raakten beiden gefascineerd door de duivensport, die in België een populaire volkssport is. Britt Roger Sas is de dochter en kleindochter van duivenmelkers. Zij kreeg de duivensport met de paplepel ingegeven. Lorenzö was zelfs niet op de hoogte van het bestaan van de duivensport, tot hij er in België toevallig mee in aanraking kwam.

De kunstenaars laten elk op hun manier zien wat de duivensport écht is: pure passie!

Nog tot 7 januari te zien in de expozaal van de Warande.

Sylvia Reijbroek

BAARLE-HERTOG – Sylvia Reijbroek maakt kunstzinnige schilderijen die de toeschouwer doen reflecteren. “De werken van haar zijn bovenzinnelijk. Ze lijken de menselijke fantasie te overstijgen,” zei een criticus ooit.

Haar werken, die vaak heel intens en kleurrijk zijn, zijn weliswaar erg persoonlijk, maar ze laten ruimte voor eigen interpretatie. Sylvia Reijbroek verstaat de kunst om haar eigen verhaal te vertellen, maar dat op zo’n treffende manier te doen dat iedereen zichzelf er wel in herkent of er zijn eigen ervaringen of belevingen aan kan koppelen. De kunstenares maakt ook werken in opdracht.

De werken van Sylvia Reijbroek zijn te zien in haar galerie in de Molenstraat 16 in Baarle-Hertog. Op de website www.sylviareijbroek.be kan je terecht voor een voorsmaakje.

Suiker - 7

Belpoplegende Front 242 treedt op in Retie

RETIE – Opgepast: op vrijdag 5 december zouden wel eens opvallend veel kale hoofden, zwarte zonnebrillen en commando-outfits de revue kunnen passeren in gemeenschapscentrum Den Dries. De fans van de legendarische Belpopband Front 242 blijven immers -net als de groepsleden zelf overigens- trouw aan het gecultiveerde militaire imago dat al sinds het prille begin aan de groep vastkleeft. De concerten van Front 242 zijn de laatste jaren erg schaars. Toch staat ook Retie te pronken op de hun concertkalender, naast grootsteden als New York, São Paolo en Praag. Dus vroegen wij ons in al onze Kempense bescheidenheid af: waarom Retie, off all places?

Het antwoord op die vraag kregen we van vzw Dark Balloon, een collectief van Retiese Frontfans die simpelweg besloten om een concert van hun favoriete band te organiseren in hun eigen achtertuin. Wat bleek? De

8 - December 2014

mannen van Front zagen dat meteen zitten.

Als er iets opvalt aan de werkwijze van Front 242 is het hoe benaderbaar ze zijn. Tourmanagement, persrelaties, logistiek: de bandleden regelen alles

zelf. Zo komt het dat wij op een zaterdagmiddag in Brussel afgesproken hebben met Patrick Codenys, keyboardspeler bij Front en daarnaast ook het aanspreekpunt van de groep. De Dansaertbuurt gonst van de zaterdagse drukte. In de najaarszon is het aanschuiven voor oesters en champagne bij visbar Mer du Nord. We zoeken de rust op in café Au Daringman. Wanneer we daar eventjes in het rond kijken, beseffen we dat Patrick Codenys hier niet de enige Brusselaar met legendarische allures is. Even verderop aan een tafeltje zit theatericoon Jan Decorte aan de koffie, geflankeerd door zijn ranke eega Sigrid Vink en de al even ranke choreografe

Anne-Teresa De Keersmaeker.

We besluiten ons niet te laten imponeren door zoveel sterrendom. We wachten dus tot Patrick een teug van zijn hoegaarden heeft genomen en klaar is om in zijn welhaast perfecte Nederlands -Codenys is het kind van een Franstalige moeder en Nederlandstalige vader, un vrai Bruxellois- dat hij af en toe doorspekt met wat sappige Franse en Engelse termen, op onze openingsvraag te antwoorden. −We − kunnen er niet omheen: Retie is een onooglijk dorp in de Kempen. Hoe komt zo’n plek op jullie concertlijst terecht?

Met Front spelen we graag een beetje à la carte; we laten ons leiden door ons gevoel. In dit ge-

val kenden we de Retiese organisatoren, omdat ze regelmatig naar onze concerten komen. Dat helpt. Verder proberen we vast te houden aan ons voornemen om niet te veel in België te spelen. Wij hoeven niet op elke pensenkermis te staan. Front 242 wil zijn internationale cachet behouden. Enkele dagen na Retie spelen we in het Duitse Oberhausen. De concerten die we in de kleinere zalen geven, zijn een goede manier om dichter bij ons publiek te komen. Om niet altijd op festivals te moeten spelen. −Festivals − doen jullie sowieso niet, toch? Tenminste, dat meende ik begrepen te hebben uit de Belpop-docu over jullie carrière. (lacht fijntjes) Tja, die documentaire vertelt niet alles, hè. Soms doen we wel festivals. De sfeer is er ontegensprekelijk anders, maar we hebben die concerten wel nodig om een jonger publiek aan te trekken. −Jullie − gaan dus nog steeds bewust op zoek naar een nieuw publiek?

Toch wel. Onze muziek is heel specifiek: het is geen pop-elektro of dance-elektro. Ook na al die jaren komen mensen ons nog

Tot een paar jaar geleden deden we dat vooral door albums te maken. Tegenwoordig brengt cd-verkoop nauwelijks nog wat op. We hebben dus de challenge verlegd naar onze concerten. We dagen onszelf voortdurend uit om live nieuwe versies van oude nummers te brengen. Dat slaat aan, want onze vintage sound is weer helemaal in de mode. De mensen houden daarvan. En voor ons is het leuk omdat we nu terug kunnen grijpen naar onze oude, vertrouwde analoge machinerie. Daarmee gaan we terug naar onze jeugdjaren.

Engelsman noch rastaman −Hoe − moeilijk is het om vernieuwend te zijn in deze tijden, waarin menig bedroom deejay thuis met elektronische muziek kan experimenteren?

Dat is moeilijk, omdat er een overvloed aan muzikaal materiaal beschikbaar is. Je moet het verschil maken met je concept, volgens mij. Ik mis muzikanten met sterke ideeën, die gestoeld zijn op filosofie, kunst of zelfs politiek. Veel jonge mensen denken te weten hoe ze een

“ Ze dachten dat wij fascisten waren. En de pers vond ons crap.” vaak vertellen dat ze met Front 242 iets totaal nieuws ontdekt hebben. Je kunt ons moeilijk vergelijken met andere genres. −Toch − is de invloed die jullie gehad hebben op andere elektronische muziekgenres nauwelijks te onderschatten.

Misschien is dat zo. Maar de huidige EBM-scene (EBM staat voor Electronic Body Music, het genre waarin Front 242 een van de pioniers was in de jaren tachtig, n.v.d.r.) is een formule geworden, een recept. Iedereen doet hetzelfde. Ik denk en hoop dat dat bij ons niet het geval is.

Wij blijven zoeken naar originaliteit. −Hoe − houden jullie die zoektocht fris?

goeie song moeten componeren.

Ze gooien die vervolgens op de markt, scoren één hit en daarna hoor je er niks meer van. Er komt geen tweede album. Dat komt omdat ze zichzelf zien als muzikant, en niets meer dan dat. Ik vind dat een muzikant ook een kunstenaar kan zijn. Je kan muziek ook beschouwen als matière. Zoals een beeldhouwer zijn materie bewerkt, zo kan een muzikant zijn materie ook sculpteren, bewerken. Waarom moeten alle concerten vandaag de dag nog steeds volgens het aloude concept verlopen? Een podium, speakers, een band, en dat is het dan. Niemand probeert dat te vernieuwen. Met Front probeerden we destijds net dát

te doen: iets nieuws brengen, een totaalconcept vormgeven. −Het − is opvallend hoe jullie imago na al die jaren blijft standhouden: de commando-look, de zonnebrillen, de bomberjacks …

Dat heeft te maken met identificatie. De mensen kunnen zich met ons identificeren via die kleding. Ze hoeven maar naar de stock américain te gaan om commandokleding in te slaan. Het is dus nog goedkoop ook. (lacht) −Waar − kwam het idee voor dat militaire imago bij jullie vandaan?

Goh, wij moesten in de beginjaren opboksen tegen de Angelsaksische rockscene. De muziekwereld werd gedomineerd door Engelstalige rock. Pas op: ik vind Engelstalige rockmuziek tof, hoor. Maar ik ben geen Engelsman. Ook reggae vind ik best leuk om naar te luisteren, maar ik ben geen rastaman. Die muziek ligt te ver af van wie wij zijn, snap je? Met Front gingen we op zoek naar een sound die dichter bij ons stond. En de wereld van synthesizers en elektronica, die was toen nog… hoe zeg je dat: vierge? ‘Maagd’, zeker? −Onontgonnen − terrein, bedoel je?

Juist. Daar konden we tenminste iets van onszelf inleggen.

Iets Europees. Onze esthetiek, onze manier van denken. Dat moest zelfs geen boodschap zijn, zoals bij Brel of Arno. Het had niets met lyrics te maken, maar alles met de zoektocht naar een eigen concept. Zo kwamen we uit bij dat idee van combat, een strijd. Vechten tegen het establishment. −Het − was ook vechten tegen de tijdsgeest. Die was niet bepaald klaar voor experimentele elektronica.

Ja, elektronische muziek werd niet voor vol aangezien. Iemand die achter de keyboards wat met knopjes stond te spelen: dat was het podium onwaardig, vond men. Wij moesten daar iets aan toevoegen om het interessant te maken. We hebben dus meer, nou ja, ‘spieren in de muziek’ gebracht. Meer actie. Richard en Jean-Luc bewogen driftig heen en weer op het podium, fungeerden als een soort MC’s. En daarbij hadden we dan ook nog die militaire looks. Sommige mensen dachten dat we fascisten waren. Maar wij wilden alleen maar een krachtig beeld scheppen. Om de mensen wakker te schudden, ze te choqueren. Ons grote geluk was dat er al snel veel volk naar onze concerten kwam. Uit de periode ‘81 – ‘85 ga je immers niet één positieve recensie over ons vinden. De pers beschouwde ons als crap. Dat we toen koppig ons eigen ding konden blijven doen, hebben we volledig te danken aan dat trouwe publiek van ons. Het was crisis in de jaren tachtig, het was ook de tijd van de Koude Oorlog, en in moeilijke tijden zijn de mensen nieuwsgieriger naar muziek die de confrontatie opzoekt. Er was een underground scene die de punk en elektronica in de armen sloot. Die tegencultuur had je in de jaren 70 trouwens ook al.

Denk aan bands als Sonic Youth of zelfs Iggy Pop. Zij scoorden geen hits in de mainstream, maar zijn wel belangrijk geweest voor de tegencultuur. Elk genre heeft zo zijn dark wave,

die jongeren aantrekt. Daarom komen er nu nog steeds jongelui naar onze concerten. Wij vertegenwoordigen de tegencultuur, en die heb je nodig. Om te revolteren tegen de overheidscultuur. −Eigenlijk − zijn jullie, ondanks het feit dat Front 242 tegenwoordig in de gespecialiseerde pers wel weer met alle egards overladen wordt, nog altijd een beetje underground.

Ja, en dat is ook niet erg. Ik vind die onderstroom oneindig veel interessanter dan de mainstream. De muziek die op de nationale radio gedraaid wordt, vind ik maar niets. Veel te commercieel. Enkel op Studio Brussel hoor je af en toe nog iets gewaagds. In de hedendaagse dans of de multidisciplinaire kunst wordt tegenwoordig veel meer geëxperimenteerd dan in de muziek. Wat dat betreft, kom ik hier in Brussel wel aan mijn trekken. −Jij − ben een rasechte Brusselaar, is het niet?

Met een Vlaamse vader en een Franstalige moeder kan het moeilijk anders, hé. Ik ben tweetalig, en als tiener trok ik vaak met vrienden naar de Vlaamse jeugdhuizen. −Dus − de communautaire kwesties...

(Stellig) Die vind ik gewoon stom. Ik zou niet blij zijn met een splitsing van België. Ik heb een bvba in Vlaanderen, ben zelfstandige in Brussel. Ik spreek beide landstalen. Wat maakt mij dat dan? Een echte Belg, voilà. Maar het schijnt dat er geen plaats is voor echte Belgen in België. Alleen voor Walen en Vlamingen. (lacht) Ach, als je luistert naar de debatten op televisie: het is altijd ‘ja, maar de Vlamingen dit’ en ‘ja, maar de Walen dat’. En de Belgen dan?

De mensen die tweetalig zijn en geen probleem maken van die taalkwesties, die hoor je nooit.

Behalve wanneer het over voetbal gaat. (lacht) −Of − over Stromae.

Ja, en Arno: die hebben we natuurlijk ook nog. (lacht) Eerlijk gezegd begrijp ik niet dat er in dit land niet meer mensen tweetalig zijn. Akkoord, dat is niet voor iedereen even makkelijk, maar het is ook niet onoverkomelijk. Allee: ik snap dat je de moeite niet doet om Frans te leren als je in pakweg Hasselt woont. Maar als je in Brussel of aan de kust of in Luik woont, kan je toch tenminste proberen om tweetalig te zijn?

Kicken op gitaarsolo’s −De − meeste Front-leden zijn prille vijftigers. Hoe lang willen jullie nog doorgaan met optreden?

Ik zie het ons nog wel een tijdje volhouden. Als muziekleraar werk ik dagelijks met jongelui, en daarnaast doe ik nog regelmatig dj-sets. Blijven evolueren is belangrijk. De oudere fans die naar ons komen kijken, staan weleens versteld van onze podiumenergie. Ze komen ons dan achteraf zeggen: “Wauw, ik voel me terug jong!” Die denken: als zij nog zo kunnen rondspringen, kunnen wij het ook. −Doen − jullie er allemaal nog iets naast?

Ja, Richard werkt bijvoorbeeld

aan de Europese communauté.

Jean-Luc woont in Duitsland en werkt aan verschillende muzikale projecten, maar hij is daarnaast ook gids. In Mannheim. −Dat − is ook iets totaal anders.

Ja, hij is de enige van ons met een universitair diploma. Dat gidsen doet hij puur voor de lol, omdat hij erg geïnteresseerd is in geschiedenis. Jean-Luc is zo’n beetje de intellectueel van de groep. Il a la grosse tête, zeggen we in het Frans. Weet je: dankzij die nevenactiviteiten kunnen we het ons permitteren om slechts sporadisch concerten te geven.

Altijd on the road zijn, dat interesseert ons niet. Wij zijn geen rock’-n-rolltypes met een hoop tattoos die kicken op lange gitaarsolo’s. We willen dat trouwens ook niet worden. (lacht) −Jullie − hebben ook geen vijfsterrenhotels nodig, naar het schijnt.

Dat hoeft voor ons niet. Het is belangrijk dat je niet gaat zweven. Toen het in de jaren tachtig zo hard ging voor ons, hadden we echt huge kunnen worden.

Dan word je gevraagd om te toeren in Amerika en denk je: yes, nu komen we in de big star world terecht! Maar zo mag je niet denken. Want wanneer je dan van je roze wolk aftuimelt, de werkelijkheid in, zou dat weleens kunnen tegenvallen. −Dat − aanbod om te gaan ‘touren’ in de USA hebben jullie destijds resoluut geweigerd. Waarom?

We hebben de USA vooral een tijd gemeden toen Bush aan de macht was. Maar ik begeef me nu op glad ijs door dit te verkondigen, want ik ben getrouwd met een Amerikaanse. (lacht) Ondertussen is ze wel Belg geworden.

Ze had beloofd dat ze de Belgische identiteit zou aanvragen als Bush voor een tweede termijn verkozen zou worden. Die belofte heeft ze gehouden. −Wat − is het eerste dat je doet wanneer je terugkomt van een tournee?

Slapen, en vervolgens zo snel mogelijk het gewone sociale leven induiken. Gaan scheidsrechteren bij het minivoetbal, een pint drinken met de maten: zulke dingen. Terug naar de realiteit. Zeker niet mijn mails checken. (lacht) −Welke − plaat leg je op bij een uitgebreid ontbijt op zondagochtend?

Eentje die ik van voor naar achteren beluister? Goh, dan zou ik iets rustigs verkiezen. ‘Another Green World’ van Brian Eno vind ik wel een easy going plaat.

Het hangt af van mijn stemming, maar ik hou ook veel van ‘Psalm 69’ van Ministry. Maar dat is nogal stevig; misschien niet ideaal voor een zondagochtend. (lacht) −Komt − er nog ooit een nieuwe plaat van Front?

Voorlopig niet. We werken allemaal nog aan eigen projecten. Ik heb weleens geopperd tegenover de andere Front-leden: ‘Zouden we op zijn minst niet een ep’tje maken met een paar nieuwe songs?’ Maar ik ben bang dat onze verschillende smaken en personaliteiten gaan clashen als we weer de studio ingaan. En dat willen we natuurlijk niet.

Tekst: Floor Deckx Foto: Luc Jespers

Suiker - 9

M.art: een frisse artistieke bries in de Kempen

“ Ook in een dorp moeten jongeren artistiek kunnen experimenteren.”

MOL - “Je bent jong en je kunst wat”. Dat is het moto van M.art, een fris initiatief dat in de regio Mol jongeren rekruteert die zich -om nog eens een lelijke uitdrukking uit de kast te halen‘artistiek willen uitleven’. En met succes. M.art heeft in het eerste jaar dat het ronselt al meer dan een honderdtal jongeren bereikt en dat in de meest diverse disciplines, van dans over mode, fotografie tot graffiti. Getriggerd door een meer dan degelijke tentoonstelling van ‘M.artiesten’ (betekenis: zie hieronder) in koffiehuis Zebra, ging Suiker de bezielster opzoeken, de erg gedreven Liesbeth Eysermans. “Kunst leeft niet enkel in de stad. Ook in een gemeente als Mol moeten jongeren artistieke kansen krijgen.”

Liesbeth opereert vanuit het Molse jeugdhuis Tydeeh. Maar buiten de eigen naamgeving is M.art geen exclusief Mols initiatief. Ook in het Turnhoutse jeugdhuis Wollewei en het Geelse De Bogaart zijn gelijkaardige projecten opgezet. Alle krijgen ze van Vlaanderen drie jaar lang de tijd en middelen om het artistiek talent in de Kempense dorpen aan te boren en kansen te geven zich te ontplooien.

“Ik merk echt wel een grote interesse”, zegt Liesbeth Eysermans. Veel jongeren zijn op zoek naar manieren om zich expressief uit te drukken. Vandaag wordt veel belang gehecht aan ‘talent’. Je moet waar je goed in bent in the picture zetten. Dat is super. De commerciële uitingen daarvan zijn al die talentenwedstrijden, zoals de ‘X-factor’ en ‘The Voice’. Maar het moeten allemaal geen zangers zijn. Een fototoestel kan bijvoorbeeld een heel laagdrempelig medium zijn waarmee je iets gezegd krijgt. −Toch − wordt een artistiek talent vaak teruggebracht tot enkel een hobby of een vrijetijdsbesteding Zijn jongeren vandaag ambitieuzer? Willen ze met hun artistiek talent ook iets bereiken?

Ja, vroeger was het niet meer dan volksdansen of op zaterdag naar de tekenacademie gaan.

Nu wordt de lat hoger gelegd.

M.art speelt daar ook op in. Als je bij M.art aan een activiteit deelneemt, ben je sowieso een ‘M.artiest. Maar daarnaast hebben we ook de zogenaamde ‘Gevestigde M.artiesten’: dat zijn jongeren die hun richting al gevonden hebben of reeds een artistieke opleiding volgen. Als wij initiatieven aanbieden om hun werk meer in the picture te brengen, bijvoorbeeld met een tentoonstelling in de Zebra, gaan de meesten van hen daar gretig op in.

Ik merk ook dat ouders meer en meer de keuze van hun zoon of

10 - December 2014

dochter voor een artistieke opleiding aanvaarden. Hun kinderen moeten vandaag niet allemaal dokter of lerares worden. Als ze een opleiding ‘illustratie’ willen volgen, is hun antwoord niet meer automatisch: “Zou je niet beter eerst voor een echte studie kiezen”. −Kiezen − voor een artistiek beroep is toch vaak een risico. Je moet niet alleen het talent hebben. Vaak moet je ook je zogenaamde carrière volledig in je eentje zien waar te maken.

Ook dat is aan het veranderen.

Vandaag bestaan voor beginnende kunstenaars veel freelancemogelijkheden om aan de slag te gaan. Zo is er het ‘SBK’ (Sociaal Bureau voor Kunstenaars, nvdr), een soort van interimbureau dat gespecialiseerd is in artistieke disciplines. Een dergelijk bureau neemt al de loonadministratie en de rest van het papierwerk voor haar rekening, iets waar kunstenaars vaak niet erg goed in zijn.

Ikzelf ben afgestuurd als leerkracht ‘mode’ en ben vrijwel meteen als freelancemedewerker bij Kunst en Zicht in de Warande aan de slag kunnen gaan. Je hebt ook nog het ‘Kunstenloket’ dat fantastisch werk levert. Hun medewerkers begeleiden jonge mensen met artistieke ambities, bekijken hun specifieke situatie en geven hun dan alle praktische raad mee die ze nodig hebben. Dat maakt het vandaag makkelijker om de stap te zetten om van je artistiek talent ook je beroep te maken. −Kan − je als M.art daar ook een rol in spelen?

We proberen inderdaad jongeren te ondersteunen die vinden dat hun werk sterk genoeg is om mee naar buiten te komen.

Ze kunnen bij ons een document ‘afstand van beeldrecht’ tekenen zodat M.art als een soort van galerij voor hen kan optreden. Zo hebben we onlangs een tentoonstelling georganiseerd in het Molse koffiehuis Zebra en

heb ik voor een vormgever een tentoonstellingsruimte in het cc’t Getouw vastgelegd. Op onze website plaatsen we binnenkort werken die verkocht of verhuurd kunnen worden door bedrijven of kunstliefhebbers. −Maar − we veronderstellen dat het verkopen van werk van jonge artiesten voor M.art niet het hoofddoel mag zijn.

Neen, het belangrijkste doel van M.art is jongeren met artistieke interesses te prikkelen en hen de middelen aan te reiken om die te ontwikkelen. We werken met het principe van ‘vraag en aanbod’. Regelmatig houden we M.artlabs in het jeugdhuis Tydeeh waar iedereen kan deelnemen aan workshops. We stellen materiaal ter beschikking, zoals fototoestellen of naaimachines, en huren professionelen in. Als iemand bijvoorbeeld graffiti wil leren spuiten, zoeken we voor hen de mogelijkheden om dat te doen. Zo hebben we samen met ervaren graffiteurs de tuinmuur van het jeugdhuis herspoten. −Je − zei ook: naaimachines?

Ja (lacht). Onze vaste bezoekers van het jeugdhuis zijn allemaal Graspop-adepten. De dag voor het festival heb ik mijn naaimachine meegebracht en hun geleerd een eigen ‘patch’ te maken. Dat is een stoffen embleem van hun favoriete heavymetalgroep. Ik heb ‘die langharige apen’ leren stikken.

Heel grappig. Er boden zich ook een aantal meisjes aan die een

flashmob (een groep mensen die plots opduikt op een openbare plaats en begint te dansen, n.v.d.r.) wilden doen in Mol. Ook voor hen hebben we een professionele danspartner gezocht om hen te begeleiden. We hebben zonet nog een ‘theaterinfuus’ in ’t Getouw achter de rug. Een week lang hebben we gewerkt rond podiumkunsten. −We − leren via jullie aanbod ook tal van nieuwe disciplines kennen, zoals mosgraffiti of urbanexploring. Leg eens uit.

Mosgraffiti is graffiti waarbij je een organisch mosmengsel gebruikt om een tekening te spuiten. Pas na verloop van weken komt er dan een natuurlijke graffiti te voorschijn op de muur. Urbanexploring is al langer een populaire discipline bij jonge fotografen. Het is een undergroundbeweging die stiekem verlaten eigendommen, zoals leegstaande gebouwen of verlaten fabriekshallen, binnendringt en er snel foto’s neemt. Ook in Mol was er interesse, maar M.art kan het zich niet veroorloven mee te gaan in het stiekeme karakter ervan. Ik heb contact opgenomen met de Kamer van Heemkunde en met een aantal vastgoedkantoren en zo de toestemming verkregen voor een aantal locaties waar zelfs echte urbanexplorers nooit waren binnengeraakt. −M.art − heeft ook duidelijk een Kem-

pense link Ja, ik ben geboren en getogen in Mol. Ik vroeg me vaak af: waarom wordt er hier in Mol niets gedaan voor jongeren met artistieke ambities? De kunstacademies zijn geweldig, maar voor sommige jongeren hebben ze nog vaak een te hoge drempel. Jongeren moeten kunnen experimenteren, uitproberen en eens kunnen botsen. −Zijn − jongeren met artistiek ambities toch vaak niet beter af in een stad?

Als ze werkelijk een beroepsopleiding willen volgen, moeten ze wel naar Antwerpen of een andere stad. Dat klopt. Maar langs de andere kant val je makkelijker op in een kleiner poeltje.

Dat merk ik met M.art erg hard.

Omdat we zo’n unieke plaats bekleden, krijgen we van alle kanten geweldige aanbiedingen om samen te werken. Zo gaan we volgend jaar een project opzetten met het Jakob Smitsmuseum en samenwerken met de bibliotheek en de erfgoedorganisatie k.ERF. −Nog − veel succes toegewenst!

Wie wil kennismaken met M.art kan nog terecht op een M.lab op 3/12 in jeugdhuis Tydeeh. Verder exposeren M.artiesten in het cc ’t Getouw van 15/12 tot 10/1/2015 en in het Molse Ecocentrum (domein Zilvermeer) van 5/12 tot 22/2/2015. Meer info op www.tydeeh.be.

Tekst: Stijn Janssen Foto: Han Geboers

SUIKER DANKT ZIJN ADVERTEERDERS IF ALL YOU WANT FOR CHRISTMAS ...

ARE UNIQUE GLASS JEWELRY!!

- QUEENS BY ELISA LEE -

http://decoratiebart.com

18

DEC

TURNHOUTSEBAAN 286 - 2140 BORGERHOUT INFO & TICKETS: WWW.DEROMA.BE - 03 292 97 40

Suiker - 11

KORT

All that Jazz The Young Big Band in Houtum Street

KASTERLEE – Traditiegetrouw sluit Jazzclub Houtum Street het jaar af met een big band. Op 1 december is dat The Young Big Band, een begrip in het Belgische jazzwereldje onder leiding van Patrick De Jonghe. Op het podium staan maar liefst 22 jonge muzikanten. The Young Big Band werd in 1985 opgericht met de intentie jongeren de kans te geven om in contact te komen met jazz en lichte muziek. In de big band hebben al een paar bekende namen gespeeld zoals Bart Maris en Robin Verheyen. De band speelt uiteraard bigbandmuziek, genre Glenn Miller en Benny Goodman.

Het concert start om 21u, kaarten 10 euro. Jazzclub Houtum, Den Eyck, Houtum 39 in Kasterlee.

A.C.T Collective in De Singer

RIJKEVORSEL – Op 6 december geeft de Belgische pianist Wim Leysen een concert met zijn A.C.T Collective in De Singer. Leysen legde de basis voor dit kwartet toen hij in New York studeerde.

Hier ontmoet hij de Amerikaanse saxofonist Jonathan Ragonese en de Franse drummer Guilhem Flouzat. Alle drie zijn ze grote beloften. Samen met de Nederlandse bassist Jos Machtel (Brussels Jazz Orchestra) vormen ze het A.C.T. Collective. In april dit jaar verscheen hun debuutalbum ‘Flow’, live opgenomen in de Hnita-Hoeve in Heist-op-den-Berg.

Het concert begint om 20.30u, kaarten 12 euro.

Barry Altschuls 3Dom Factor in De Singer

RIJKEVORSEL – De New Yorkse drummer Barry Altschul beleefde zijn doorbraak begin jaren 70 toen hij samen met Chick Corea, Anthony Braxton en Dave Holland de groep Circle vormde. Ondanks grote successen geraakte Altschul halverwege de jaren 80 uit het zicht. Gelukkig kwam hier in het nieuwe millennium verandering in. In 2010 was hij helemaal terug als speciale gast van saxofonist Jon Irabagon op diens ijzersterke cd ‘Foxy’. In diezelfde periode speelt de groep een verpletterend concert in de Hnita Hoeve in Heist-op-den-Berg. Altschul komt samen met Jon Irabagon en bassist Joe Fonda naar De Singer.

Het concert begint om 20.30u, kaarten 16 euro.

12 - December 2014

Deborah Langman albumrelease in De Singer

RIJKEVORSEL – Op 13 december heeft De Singer de eer het Belgische releaseconcert te brengen van ‘Help me out’, het album van zangeres Deborah Langman.

Bij het grote publiek is Langman vooral bekend door haar samenwerking met Guido Belcanto. Nu lijkt ook haar solocarrière een hoge vlucht te nemen. Vorig jaar werd ze uitgenodigd om ‘Help me out’ op te nemen in de befaamde Studio West in San Diego. Patti Smith, Ike Turner, Patti LaBelle gingen haar hier al voor. ‘Help me out’ is een hartverwarmend album met bekende jazzstandards, eigen materiaal en songs van haar muzikale helden. In de Singer wordt ze begeleid door pianiste Laetitia van Krieken, drummer Tom Nieuwenhuijse en saxofonist Miguel Boelens.

Het concert begint om 20.30u, kaarten 12 euro aan de kassa.

Tineke Postma en Nathalie Loriers

RIJKEVORSEL – Een tweede albumrelease in De Singer op 27 december, ditmaal van ‘Le Peuple des Silencieux’ van Tineke Postma en Nathalie Loriers -de ‘leading ladies’ van de Belgische en Nederlandse jazzscene- en de swingende bassist Philippe Aerts. De cd is een opname van hun beklijvende concert op het Gaume Jazz Festival. Pianiste Nathalie Loriers draait al meer dan twintig jaar mee aan de top van de Belgische jazz en ook internationaal krijgt ze veel lof. De Nederlandse saxofonist Tineke Postma trekt in eigen land steevast volle zalen en staat op punt door te breken in de VS. Philippe Aerts is al jaren een vast lid van het Philippe Catherine Trio en het Bert Joris Quartet.

Het concert begint om 20.30u, kaarten 12 euro.

Deze maand in De Poppenzaal

Augusto Pirodda Quartet in zaal Ootello

MOL – Op vrijdag 19 december concerteert Het Augusto Pirodda Quartet in zaal Ootello, de jazzclub van cc ’t Getouw in MolEzaart. Dit kwartet bestaat naast pianist en bandleider Augusto Pirodda uit nog drie andere fameuze jazzmuzikanten: Manolo Cabras op contrabas, Marek Patrman op drums en Ben Sluijs op sax. Het eenvoudige en melodische pianospel van Pirodda sluit bijzonder goed aan bij de muzikale gevoeligheid van Sluijs. Cabras en Patrman kiezen er dan weer voor om ondersteunend te spelen en op andere momenten de toon aan te geven Het concert start om 20.15u, kaarten 13 euro, zaal Ootelo, Ezaart 162.

Het Tirzah-Quartet met filmmuziek van John Zorn in de Kuub

TURNHOUT – Het Tirzah-Quartet brengt op 12 december in de Kuub de filmmuziek van John Zorn tot leven. De arrangementen van dit kwartet werden opgemerkt door de componist zelf die het gezelschap de exclusieve toestemming gaf zijn filmmuziek uit te voeren. Het Tirzah-Quartet doet een greep uit zijn ‘Filmworks’, Zorns meest toegankelijke werk. Dat gaat van joodse thema’s over latin tot delicaat en ragfijn kantwerk. Het concert wordt begeleid door filmbeelden en pakkende verhalen. De combinatie van verrassende muziek, prachtige beelden en aangrijpende teksten maakt van de voorstelling een unieke ervaring.

Viool: Eva Vermeeren, cello: Herlinde Verheyden, harp: Karen Peeters, gitaar, bas,klokkenspel: Jan Van de Perre Het concert vangt aan om 20.15u, kaarten 14 euro.

TURNHOUT – In de Poppenzaal aan de Steenweg op Oosthoven in Turnhout is op 3 (14.30u) en 6 december (10.30 en 14.30u) ‘Sinterklaas en de bron van waarheid’ te zien. Milou is een eenzaam meisje dat de Sint gevraagd heeft een vriendje te brengen met wie ze kan spelen.

Maar dat lijkt niet te lukken. De voorstelling is geschikt voor kinderen van 3 tot 8 jaar.

Op 7, 10 en 14 december kunnen 2,5- tot 6-jarigen kijken naar de voorstelling ‘Ik, jij, wij’, met poppen die zo groot zijn als mensen.

Loesje woont naast een hotel. Ze raakt bevriend met Dirkie, maar die blijft maar even, want zijn papa wil verderreizen.

Het gekende sprookje ‘Het meisje met de zwavelstokjes’ wordt op 14, 17, 21, 24 en 27 december gespeeld. Door de aparte benadering van Propop krijgt dit in principe sombere sprookje toch een troostend einde.

‘Hup haasje hup’ is een gastvoorstelling van het NederlandsDuitse gezelschap Ingeborgpop over de vrienden Klavertje en Knaagje, die op avontuur trekken. Geschikt voor kinderen van 2,5 jaar, die graag zelf meedoen!

De voorstellingen op woensdag beginnen om 14.30u, die op zondag om 10.30u. De toegang bedraagt 5 euro voor kinderen, 6 euro voor volwassenen.

Bedrijven bezorgen Jacqueline Desmet drukke eindejaarsperiode

ARENDONK – Jacqueline Desmet maakt beeldhouwwerken in haar atelier in Arendonk.

De eindejaarsperiode is een drukke periode voor haar. “Bedrijven vragen me dan wel eens om originele beeldjes te maken die ze als een relatiegeschenk of een beloning weggeven.” De kunstenares volgde lessen aan de academies van Turnhout (schilderen) en Arendonk (beeldende kunst). Intussen maakt ze al 23 jaar beelden. De laatste 14 jaar heeft ze er haar beroep van gemaakt.

Haar beelden tonen altijd een zekere emotie en vaak zie je die in de details. Een vrouw die op uitkijk staat, verbergt een deegrol achter haar rug. Een vrouw die wil duiken, is blijkbaar onzeker, want ze kruist haar vingers.

Een man die pootjebaadt, houdt nog één sok aan.

De figuren van Jacqueline Desmet zijn ook nooit adonissen.

Heel vaak confronteren ze ons met onze kleine kantjes, al gebeurt dat nooit verwijtend en altijd met humor. In die zin zijn de beelden een beetje cartoonesk.

Het atelier van Jacqueline Desmet ligt in Onder d’Eike 16 in Arendonk. Alle info over de kunstenares en haar werken vind je op www.jacquelinedesmet.be.

Hofpoortteater Elckerlijc: ‘Helden zonder glorie’

TURNHOUT – Na het uiterst succesvolle eerste deel van de oorlogstrilogie -‘Een held van bij ons’, geschreven en geregisseerd door Vitalski- stelt Hofpoortteater Elckerlijc ‘Helden van bij ons’ voor. Don Duyns schreef de tekst, Aafke Bruining voert de regie.

Drie oorlogsveteranen vertellen hun heldhaftige oorlogsverleden tijdens de voorlichtingsvergaderingen waarmee ze het land rondtrekken. Hun heldhaftige verhalen worden afgewisseld met ontroerende anekdotes en filmfragmenten.

‘Helden zonder glorie’ is te zien op 29 november en op 2, 6, 9, 12, 13, 14, 19 en 20 december, om 20.15u, in het theater in de Hofpoort. Op 7 december is er een matineevoorstelling om 15u. Reserveren kan via het nummer 014 42 42 10 (tussen 18 en 19u).

SCHOUWBURGEN

Turnhout Rootsnight

TURNHOUT – Met zijn fijne snorretje en hoed lijkt Paul Ansell wel een blanke versie van Lou Bega. Gelukkig brengt Ansells band Number Nine niets wat ook maar enigszins in de buurt komt van een ‘Mambo n° 5’. Het is al rockabilly, rock-‘n-roll en een vleugje country wat de klok slaat. Check hun versie van ‘Red light spells danger’ -oorspronkelijk van Billy Ocean, maar dankzij de Zweedse band Top Cats uitgegroeid tot een evergreen in de hedendaagse rockabilly- en u begrijpt waarom deze topact niet te missen is.

Meer country en minder rockabilly krijgen we geserveerd van de Urban Pioneers, een trio dat het moet hebben van een banjo, bas en viool maar met dat beperkte arsenaal wel aanstekelijke songs uit hun hoed tovert. Zij krijgen het gezelschap van de heren van de Freeborn Brothers, twee multi-instrumentalisten die dicht aanleunen bij de blues, maar daar wel een contemporaine draai aan geven.

Duidelijk volgelingen van Jack White.

Uit onze eigen contreien tekent Sugaree present op deze zevende editie van de Rootsnight. Sugaree bestaat uit leden van The Seatsniffers, Moonshine Reunion en de Nederlandse Rhythm Chiefs, en dat betekent dat er aan rhythm noch blues gebrek zal zijn. Integendeel.

Zaterdag 20 december om 20u15, Kuub, 20 euro.

Johan Terryn: ‘Nooit van niks iets’

MOL – Het is alweer een tijd geleden dat we van Johan Terryn nog nieuw werk hoorden of zagen. Jaren geleden maakte hij zijn opwachting als een van de vaste acteurs in het improvisatieprogramma ‘Onvoorziene omstandigheden’, naast andere talenten die later tot vaste waarden zouden uitgroeien, zoals Tom Lenaerts, Michiel Devlieger en Ineke Nijssen. Hij zat zelf op de presentatorstoel in het Canvasprogramma ‘De Rederijkers’. Tussendoor maakte Terryn ook nog radio, onder meer het zomerprogramma ‘Camping Casablanca’ op Radio 1.

Zo’n twintig jaar is Johan Terryn intussen al bezig. Het was dus tijd voor iets totaal anders.

Dat is ‘Nooit van niks iets’ geworden. Een vertelling, waarvoor hij zich liet inspireren door schrijvers als Rutger Kopland en Chuck Palahniuk, maar ook door Wim Helsen, die als klankbord fungeerde voor deze voorstelling. Deze monoloog is niet in één vakje onder te brengen, maar dat hoeft ook niet. Verteltheater met een tragikomische inslag: die beschrijving komt misschien nog het dichtst in de buurt van wat Johan Terryn vol overgave brengt.

Vrijdag 12 december om 20u15, cc ’t Getouw, 14 euro.

Arsenal: ‘Dance! Dance! Dance!’

TURNHOUT – Dat er gedanst zal worden op dit concert van Arsenal staat buiten kijf. De groep rond John Roan en Hendrik Willemyns heeft een uitstekende livereputatie en hun typische sound is uitermate dansbaar. Humo omschreef het zo: “De voldragen Arsenal-sound doet je aldoor naar onbezorgde zomers van zeepkisten en Calippo’s verlangen.” Inderdaad, wij hoeven de intro van ‘Estupendo’ maar te horen om opnieuw naar de zomer van 2008 teruggekatapulteerd te worden.

Toch verwijst de titel van dit concert niet naar een dansend publiek. ‘Dance! Dance! Dance!’ is de film die Hendrik Willemyns draaide in Japan en die het recente Arsenal-album -hun vijfde alweer, wat gaat dat snel‘Furu’ begeleidt. Een soort uit de hand gelopen moodboard bij de muziek. Maar dan wel een moodboard met de onbetwistbare stempel van de estheet Willemyns eroverheen gedrukt. Japan ademt sowieso al een zweem van dromerigheid, maar het land en haar sfeer worden pas helemaal ongrijpbaar wanneer Willemyns aan de slag gaat met het surrealistische scenario van de Japanse dj die geconfronteerd wordt met een wet die het dansen in discotheken verbiedt. De film ging in oktober in wereldpremière op het Film Fest Gent.

Wie dat gemist heeft, krijgt nu een tweede kans. Tijdens dit concert wordt de film vertoond, terwijl Arsenal live de soundtrack speelt.

Donderdag 11 december om 20u15, schouwburg cc Warande, 28 euro.

Lankmoed: ‘Onvergetelijk’

BEERSE – Een druilerige novemberavond in 1961. In een intiem verlichte feestzaal achter de Don Boscokerk te Oss ontmoeten Peters ouders elkaar voor de allereerste keer. Tijdens een zwierige quickstep op ‘Bye Bye Love’ van The Everly Brothers slaat de vonk tussen hen onherroepelijk over. Een lied over gebroken harten wordt de soundtrack van een lang, gelukkig en gezegend leven samen.

Hier begint ‘Onvergetelijk’, de tweede avondvullende voorstelling van Lankmoed. In een wervelende mix van muziek, mimiek, woord, beweging en poëzie worden de cabaretiers persoonlijker dan ooit. Ze vertellen over het kersverse vaderschap van Jan, over zijn geluk, zijn angsten en zijn twijfels wanneer hij zijn dochter ’s avonds naar bed moet brengen; over Peter en zijn mama en hoe de nacht soms onverbiddelijk vroeg een leven komt vertroebelen.

Jan en Peter hebben besloten dat geen enkel liefdevol moment nog verloren mag gaan. De tijd is te kort. Elk gevoel, elke oogopslag, elk woord en elk teder moment zijn te waardevol. Daarom wordt deze voorstelling van Lankmoed onvergetelijk!

Vrijdag 19 december, 20.15u, gc ’t Heilaar, 15 euro.

Tristero: ‘De verbouwing’

MOL – Verbouwen: zelf hebben we er bewust geen ervaring mee, maar het schijnt de ultieme relatietest te zijn.

Dat gegeven inspireerde de Nederlandse theatergroep Carver -genoemd naar de Amerikaanse schrijver van korte verhalen, Raymond Carver- tot het schrijven van de toneeltekst ‘De verbouwing’, een maatschappijkritisch portret van een koppel dat niet meer echt verliefd is op elkaar en zich dan maar stort op het verbouwen van hun huis. Ylka en Thomas (Kristien De Proost en Peter Vandenbempt) raken het niet eens over allerlei details. Tot grote verwarring van de verbouwers die ze inhuurden, gespeeld door Youri Dirckx en David Dermez. Het Brusselse gezelschap Tristero verwerkt de tekst tot een tragikomisch spel van personages die subtiel naar stereotypes knipogen. De verbouwing wordt een metafoor voor wat er zoal misloopt in het leven én de samenleving. Of zoals Knack het stelde: “Zelden wordt de maatschappelijke miserie zo glashelder voorgesteld. Helemaal geniaal Tristero.”

Vrijdag 5 december om 20u15, cc ’t Getouw, 14 euro.

Suiker - 13

wo 3/12/14 14:00 wo 3/12/14 20:00 wo 3/12/14 20:00 wo 3/12/14 20:15 wo 3/12/14 20:15 do 4/12/14 20:00

de Werft Geel de Warande, Kuub Turnhout Zwaneberg Heist-op-den-Berg de Warande, schouwburg Turnhout de Halle Geel GC De Wouwer Ravels

do 4/12/14 20:00

Zwaneberg Heist-op-den-Berg

do 4/12/14 20:15

GC ‘t Heilaar Beerse

do 4/12/14 20:15

de Warande, schouwburg Turnhout

do 4/12/14 20:15

de Warande, Kuub Turnhout

vr 5/12/14 20:00

cc ’t Schaliken Herentals

vr 5/12/14 20:00

Zwaneberg Heist-op-den-Berg

vr 5/12/14 20:00

Zwaneberg Heist-op-den-Berg

wo 5/12/14 20:15 vr 5/12/14 20:30

de Waai Geel Zwaneberg Heist-op-den-Berg

vr 5/12/14 12.15

Zaal ‘t Getouw Mol

vr 5/12/14 20.15

Schouwburg Rex Mol

za 6/12/14 15:00 za 6/12/14 19:00 za 6/12/14 20:00 za 6/12/14 20:15 za 6/12/14 20:15 za 6/12/14 20:30 za 6/12/14 20.15 zo 7/12/14 11:00

GC ‘t Heilaar Beerse de Warande, schouwburg Turnhout Zwaneberg Heist-op-den-Berg OC De Djoelen Oud-Turnhout de Werft Geel Zwaneberg Heist-op-den-Berg Schouwburg Rex Mol Cultuurkapel Heist-op-den-Berg

zo 7/12/14 14:00

de Werft Geel

zo 7/12/14 14:30

cc ’t Schaliken Herentals

zo 7/12/14 15:00

Het Gevolg Turnhout

di 9/12/14 20:15

de Warande, Kuub Turnhout

di 9/12/14 20:15

de Warande, schouwburg Turnhout

wo 10/12/14 15:00

Het Gevolg Turnhout

wo 10/12/14 20:15

de Werft Geel

wo 10/12/14 20.15

Schouwburg Rex Mol

do 11/12/14 20:00 do 11/12/14 20:15 do 11/12/14 20:15

Zwaneberg Heist-op-den-Berg OC De Djoelen Oud-Turnhout GC ‘t Heilaar Beerse

do 11/12/14 20:15

de Warande, Kuub Turnhout

do 11/12/14 20:15

de Warande, schouwburg Turnhout

do 11/12/14 20:15

de Werft Geel

do 11/12/14 20.15

Schouwburg Rex Mol

vr 12/12/14 20:00

Zwaneberg Heist-op-den-Berg

vr 12/12/14 20:15

de Warande, Kuub Turnhout

vr 12/12/14 20:15

de Warande, schouwburg Turnhout

vr 12/12/14 20.15

Schouwburg Rex Mol

vr 12/12/14 20.15

Zaal ‘t Getouw Mol

za 13/12/14 20:00 za 13/12/14 20.15 di 16/12/14 20.15 wo 17/12/14 14:30 wo 17/12/14 15:00 wo 17/12/14 19:30

Zwaneberg Heist-op-den-Berg RElaX Mol Schouwburg Rex Mol de Werft Geel Het Gevolg Turnhout Zwaneberg Heist-op-den-Berg

wo 17/12/14 20:00

cc ’t Schaliken Herentals

wo 17/12/14 20:15

de Warande, schouwburg Turnhout

do 18/12/14 12:15

foyer cc ‘t Schaliken Herentals

do 18/12/14 19:30

Zwaneberg Heist-op-den-Berg

vr 19/12/14 20:00

cc ’t Schaliken Herentals

vr 19/12/14 20:15

GC ‘t Heilaar Beerse

vr 19/12/14 20:15 vr 19/12/14 20:30 vr 19/12/14 20.15 za 20/12/14 20:15 za 20/12/14 20:15

de Warande, schouwburg Turnhout Zwaneberg Heist-op-den-Berg Zaal Ootello Mol OC De Djoelen Oud-Turnhout de Warande, schouwburg Turnhout

za 20/12/14 20:15

de Werft Geel

zo 21/12/14 11:00

Lakenhal Herentals

zo 21/12/14 15:00

Het Gevolg Turnhout

ma 22/12/14 14:00

Zwaneberg Heist-op-den-Berg

ma 22/12/14 17:00 di 23/12/14 14:00

Zwaneberg Heist-op-den-Berg VC De Kruierie Balen

PRIJS

ZAAL PLAATS

dag uur

Schouwburgkalender DECEMBER Jan Muës, Andrea Croonenberghs, Kobe Van Herwegen Lennaert & De Bonski’s Rosas Bart Peeters Saint-Marteau Annick Segal en Bart Van Avermaet Pieter Embrechts Het Gevolg / MartHa!tentatief Bart Peeters Freek Vielen/Rebekka De Wit/Tom Struyf/…

SKaGeN SKaGeN Casco Phil o.l.v. Benjamin Haemhouts met Liebrecht Vanbeckevoort King King, Hideaway, Blues Fried The Scabs Vane Tristero Kapitein Winokio Het Laagland Vlaams Muziek Theater Kerstmis met Voice Male Symfonieorkest Zuiderkempen De Kolonie MT Hans Liberg Fluitenkwartet Pamina Symfonieorkest Zuiderkempen Pantalone HETGEVOLG/Vanelle Michael Van Peel Ballet van de Staatsopera van Tatarstan HETGEVOLG/Vanelle Han Solo Muziektheater LOD/Théâtre Vidy-Lausanne Evo Veerle Malschaert Jeroen Leenders Michael Van Peel Arsenal Dahlia Pessemiers Brussels Philharmonic en Ludo Mariën Wouter Deprez en Kristof Roseeuw Tirzah Quartet Paul de Leeuw De Spelerij Johan Terryn Het Kamerorkest o.l.v. Ning Kam The Searching Michael Van Peel Theater Tieret HETGEVOLG/HETPALEIS Rudy Giovanni De Schedelgeboorten Kommil Foo Laura Tèm en Inti de Maet Rudy Giovanni Nigel Williams Lankmoed Alain Platel Radio Guga Augusto Pirodda Quartet 8 o’-clock Shadows Patricia Routledge & Piers Lane Frank Vander Linden nodigt uit Mosa Trio HETGEVOLG/Vanelle Pippi Langkous Pippi Langkous Arto Mundo

Goed geconserveerd 13 De Bonski’s kennen hun wereld 4 Rosas danst Rosas 20,50 Op de groei 27 Saint-Marteau fait la fête 12 April in Paris 13,50 Apenbloed & Engelengezang 21 De Barbaren 14 Op de groei 27 Heimat 14 DeKleineOorlog 11 DeKleineOorlog 14

26

Blues Night 13 try-out 22 Broodje Mol december: hits 0 De verbouwing 14 Kapitein Winokio’s Wereldtournee 15 Robin Hood - Vandaag kunnen we helden zijn 13 Operettegala 2014 21 Niet voor één stal te vangen 18 Een kleine nacht muziek 15 Rudy! 14,50 Attacca 30 Combinaisons 15,50 Een kleine nacht muziek 15 Karussell (+2 jaar) 8 Straks is nu gedaan 11 Van Peel overleeft 2014 15 De Notenkraker 34 Straks is nu gedaan 11 Bedankt 12 An old monk 16

16

Ecodiva 11 Geen idee 15 Van Peel overleeft 2014 15

28

Mozaïk 10 Klara’s iedereen klassiek on tour 23 UITVERKOCHT Slijk 19 u Tirzah Quartet plays John Zorn 14 Ik ben rustig! 27 Kat op een heet zinken dak 15 Nooit van niks iets 14 Silver screen 18,50

12

Eindejaarsconference: Van Peel overleeft 2014 16 Rimpelwals 8 Kleine Koning december 11 Kerstconcert 2014 25 Het beste van De Schedelgeboorten 18 UITVERKOCHT Het Bestand 27 u Boke Hertals 0 Kerstconcert 2014 25 Beken(d)t 16 Onvergetelijk 15 Tauberbach 20 Jeugdraad trakteert! 14 Jazzconcert december 13 Jazzkitchen 12 Admission: One Shilling 21

20

De grote meesters (aperitiefconcert) 11 Straks is nu gedaan 11 Familiemusical 19,50 Familiemusical 19,50 Kerstoptreden 4

Adressen en contactgegevens: de Warande , Warandestraat 42, 2300 Turnhout, tel: 014 41 69 91, info@warande.be, www.warande.be PC De Blijde Boodschap , Lode Peetersplantsoen 2, 2300 Turnhout Het Gevolg , Otterstraat 31-33, 2300 Turnhout, 014 42 63 27, info@hetGevolg.be, www.hetGevolg.be De Werft , Werft 32, 2440 Geel, tel: 014 56 66 66, info@dewerft.geel, w ­ ww.dewerft.be De Halle , Markt 1, 2440 Geel, tel: 014 56 66 66; info@dewerft.geel, www.dewerft.be ZAAL ‘t Getouw , Molenhoekstraat 2, 2400 Mol, tel: 014 33 09 00, cultuurbalie@gemeentemol.be, www.getouw.be SCHOUwBURG Rex , Smallestraat 2, 2400 Mol, tel: 014 33 09 00, cultuurbalie@gemeentemol.be, www.getouw.be ‘t Schaliken , Grote markt 35, 2200 Herentals, tel: 014 28 51 30, cultuurcentrum@herentals.be, www.herentals.be ‘t Heilaar , Heilaarstraat 35, 2340 Beerse, tel: 014 60 07 70, cultuur@beerse.be, www.beerse.be De Djoelen , Steenweg op Mol 3 bus 2, Oud-Turnhout, tel: 014 46 22 32, jeugd.cultuurdienst@oud-turnhout.be, www.oud-turnhout.be De Wouwer , Kloosterstraat 4, 2380 Ravels, tel: 014 65 21 55, info@dewouwer.be, www.dewouwer.be Zaal Ootello , Ezaart 162, 2400 Mol, tel: 014 31 81 16, www.ootello.be Theobaldus Kunsthuis , Koningin Elisabethlei 2, 2300 Turnhout, www.theobalduskunsthuis.be De Onthaasting , Laar 14, 2400 Mol, tel: 014 32 20 15, www.deonthaasting.be De Kruierie , Bevrijdingsstraat 1, 2490 Balen, tel: 014 82 92 30, dekruierie@balen.be, www.balen.be Zwaneberg , Cultuurplein 1, 2220 Heist-op-den-Berg, tel: 015 25 07 70, info@zwaneberg.be, www.zwaneberg.be

14 - December 2014

Patricia Routledge: ‘Admission: one shilling’

TURNHOUT – “Mind the pedestrian, Richard!” We probeerden de reflex al meermaals te onderdrukken, maar gezeten naast een onbetrouwbare chauffeur hoorden wij het onszelf al te vaak uitroepen, ook als die chauffeur niet Richard heette. Allemaal de schuld van Hyacinth Bucket, verzucht een mens dan maar met het schaamrood op de wangen.

De Britse actrice Patricia Routledge maakte zichzelf onsterfelijk met haar incarnatie van de immer pretentieuze huisvrouw Hyacinth in ‘Keeping up appearances’, een rol die haar wellicht zal blijven achtervolgen. Zelf spreekt ze consequent over ‘the dreadful Mrs B’. Toch heeft u nu de kans om deze rasactrice, die overigens naast haar televisieoptredens ook carrière maakte in het Londense theater- en musicalwereldje, in een heel ander register bezig te zien. Samen met pianist Piers Lane brengt ze een ode aan Myra Hess.

Eigenlijk moeten we zeggen: Dame Myra Hess, want die titel kreeg de legendarische pianiste omdat ze de moraal van het Britse volk hoog hield tijdens de Tweede Wereldoorlog, door lunchconcerten te organiseren in de National Gallery aan Trafalgar Square. Routledge en Lane ontmoetten elkaar bij een herdenking van die oorlogsconcerten en besloten hun gedeelde fascinatie voor de figuur van Myra Hess uit te werken tot een voorstelling. Patricia Routledge vertelt; Piers Lane speelt piano. Meer hebben deze twee niet nodig om een publiek een avond lang in de ban te houden.

Zaterdag 20 december om 20u15, schouwburg cc Warande, 21 euro.

Michael Van Peel

MOL – Eindelijk iemand die het waagt om Geert Hoste naar de kroon te steken met een eindejaarsconference. Een mens vraagt zich af waarom niemand eerder op dat idee gekomen is.

Want kijk, op vijf jaar tijd werkte Michael Van Peel zich toch maar mooi op tot de hoogste regionen van het Vlaamse comedylandschap. Al heeft hij er natuurlijk, net zoals de meeste van zijn collega’s die tot de top doorstootten, voor moeten knokken.

Zo liet hij onlangs nog weten in Humo: “Er was die keer dat ik op een braderie stond op te treden voor allemaal frettende, lallende en zuipende mensen.

De organisator heeft de microfoon zelfs nog overgenomen en het publiek toegesproken: “Hallo, mensen! Kunnen we even naar de spreker luisteren, alstublieft?” De spreker. Soit, het hoort er allemaal bij. Timmeren aan die weg, hé.”

Van Peel omschrijft zichzelf als een lollige cynicus, gevangen in het lichaam van een acuut optimist. Cynisme is inderdaad nooit ver weg in zijn conferences, maar hij combineert het met een vlijmscherp observatievermogen en een slimme analyse van de politieke actualiteit. Zo hoort het ook in de comedy. In navolging van zijn mentor, Nigel Williams, schopt Van Peel hier en daar al eens een heilig huisje omver.

Maar steeds in maatpak en das; dat dan weer wel.

Dinsdag 16 december om 20u15, cc ’t Getouw, 16 euro.

Annick Segal en Bart Van Avermaet: ‘April in Paris’

RAVELS – De Britse theaterauteur John Godber schreef tal van stukken -‘Bouncers’ is een van zijn bekendste- die doorgaans licht komisch van inslag zijn, en een haarfijne analyse van de menselijke aard aan de oppervlakte brengen. Zo ook ‘April in Paris’, over een koppel dat nooit onder de kerktoren uit kwam, maar nu een reis naar Parijs wint. Hoe zal het hen vergaan in de stad van baguettes, bistro’s en de Eiffeltoren? We zien twee acteurs aan het werk die we van de televisie kennen. Rosa en Waldek uit ‘Thuis’ worden hier Albert en Betty. Op zoek naar de grote romantiek in Parijs.

Donderdag 4 december om 20u, gc De Wouwer, 13,5 euro.

Veerle Malschaert: ‘Ecodiva’

OUD-TURNHOUT – Veerle Malschaert laat zich geen etiket opkleven. Ze beweegt zich ergens tussen comedy en theater: een soort stand-uptheater.

In de Djoelen stelt ze haar derde avondvullende programma voor: de onewomanshow Ecodiva.

Daarin wil Veerle Malschaert een voorbeeld stellen. Ze recycleert alles, van een stofzuiger tot haar partner. Ze is persoonlijk, ambachtelijk, biologisch afbreekbaar en duurzaam. Ze gaat back to basics, maar wel online en op naaldhakken. Er zit wel degelijk rock-‘n’-roll in een biobitch en humor in een sojascheut. Veerle Malschaert haalt het eruit. Ze stopt de diva in de eco en vice versa.

Donderdag 11 december, 20.15u, oc de Djoelen, 11 euro.

Rosas danst Rosas

HEIST-OP-DEN-BERG – Dit is uw kans om te zien waar Beyoncé de mosterd vandaan haalde voor haar dansbewegingen in de clip van ‘Countdown’. Zelfs kleding en looks (zie de kortgeknipte pony, het handelsmerk van De Keersmaeker dat nog steeds nagevolgd wordt door menig dansstudent aan haar Brusselse instituut P.A.R.T.S.) nam Beyoncé over. Bijgevolg kon de R&B-diva niet anders dan in deze vermeende plagiaatkwestie toegeven dat ‘Rosas danst Rosas’ wel degelijk de inspiratiebron geweest was voor haar clip.

‘Rosas danst Rosas’ is dan ook een iconische choreografie, waarmee Anne Teresa De Keermaeker zichzelf op de kaart zette als toonaangevend choreografe toen ze ermee doorbrak in 1983. Dat is lang geleden, en toch ziet dit stuk er allesbehalve gedateerd uit. De repetitieve bewegingen, de eenvoudige kostuums, de loshangende haren: alles klopt nog net zoals het in de jaren tachtig klopte. Dit is een repertoirestuk dat je als rechtgeaarde dansliefhebber gezien moét hebben.

Want De Keersmaeker is toch een beetje onze eigen Forsythe: een klinkende internationale naam met een zeer eigen en herkenbare bewegingstaal. Dansgeschiedenis, dit stuk.

Woensdag 3 december om 20u, cc Zwaneberg, 20,5 euro.

Casco Phil met Liebrecht Vanbeckevoort

HEIST-OP-DEN-BERG – Modern klinkt hij alleszins, de nieuwe naam van de Belgische Kamerfilharmonie.

Casco Phil wil een ‘huis voor muziek’ zijn (casco, heeft u’m?), een werkplaats waar experiment en traditie broederlijk samenleven en waar ook cultuurleken die voor het eerst met klassieke muziek in aanraking komen, welkom zijn. Met concertpianist Liebrecht Vanbeckevoort, die u nog kent van zijn finaleplaats in de Koningin Elisabethwedstrijd in 2007, brengt Casco Phil een avondje Beethoven. Op het programma staat het vijfde pianoconcerto, een groots werk waarmee Beethoven zichzelf als volgeling van Mozart en Haydn ontsteeg, en daarnaast ook een symfonie. Het kan moeilijk anders wanneer je Beethoven brengt. De derde symfonie ‘Eroica’ componeerde Beethoven oorspronkelijk als eerbetoon aan Napoleon, die hij hoog in het vaandel droeg. Tot duidelijk werd dat Napoleon niet de liberale denker was waarvoor Beethoven hem hield. Prompt paste de componist zijn titel aan tot het algemenere ‘Sinfonia Eroica, composta per festeggiare il sovvenire di un grand ’uomo’: ‘heroïsche symfonie, gecomponeerd om de herinnering te vieren aan een groot man’. Die herinnering aan de grootsheid waartoe de mens in staat is: zowaar een romantisch ideaal.

Vrijdag 5 december om 20u, cc Zwaneberg, 26 euro.

Suiker - 15

SKaGeN: De kleine oorlog

HERENTALS – De karakterkop van Valentijn Dhaenens liet op ons een onuitwisbare indruk na toen hij gestalte gaf aan het hoofdpersonage in ‘De helaasheid der dingen’, waarbij hij zich overigens meesterlijk staande hield tussen klasbakken als Gilda De Bal en Johan Heldenbergh. Na zijn succesvoorstelling ‘De grote mond’, die zelfs een Engelse remake kreeg, staat Dhaenens er nu met een monoloog over de Eerste Wereldoorlog. Hij wil de kleine man aan het woord laten, vertelde hij onlangs aan De Standaard: “Dit moest een voorstelling worden over de échte helden, de mannen die de bevelen uitvoerden.

Zo kwam ik vanzelf uit bij de Eerste Wereldoorlog, een oorlog die in het geheugen gegrift staat vanwege zijn ontstellende zinloosheid.”

‘De kleine oorlog’ is een puzzel van teksten die zich afspelen in een veldhospitaal.

Dhaenens laat allerlei personages aan het woord: de gewonde soldaat, de verpleegster, de moeder, de zoon. De chaos van de oorlog is prominent aanwezig in dit verhaal over de mens en zijn onafwendbare zucht naar strijd.

“De vraag die ik mij voortdurend stel is: waarin schuilt onze zucht naar strijd? In de aanloop naar de Eerste Wereldoorlog heerste er bij jonge mensen een zekere euforie, een zin naar avontuur. Waren ze dan zo naïef? In ‘Reis naar het einde van de nacht’ beschrijft Louis Ferdinand Céline een militaire fanfare die door het dorp trekt, met daarachter een bende joelende soldaten.” Stof tot nadenken.

Vrijdag 5 december om 20u, cc ’t Schaliken, 14 euro.

Pippi Langkous, de musical

HEIST-OP-DEN-BERG – De roodharige deugniet Pippi Langkous gaat al generaties lang mee. En als u dacht dat haar verhaal intussen wel uitverteld was, dan vergist u zich schromelijk. De avonturen van Pippi en haar vrienden Tommie en Annika, het aapje meneer Nilsson en haar paard Witje vormen een vermakelijke basis voor deze heerlijke familiemusical. Tekstdichter en cabaretier Ivo de Wijs leverde de teksten, Ronny Mosuse schreef de muziek. Studio 100-regisseur Jasper Verheugd levert een frisse enscenering af van de wereldwijd bekende verhalen van Astrid Lindgren. Dit is het ideale cultureel verantwoorde uitstapje met de kinderen tijdens de kerstvakantie.

Hai, Pippi Langkous!

Maandag 22 december om 14u en 17u, cc Zwaneberg, 19,5 euro.

Nigel Williams: ‘Beken(d)t’

HERENTALS – Enige maatschappijkritiek is Vlaanderens bekendste komiek met Brits accent (de taaltrucjes van Alex Agnew rekenen we voor het gemak even niet mee) niet vreemd. In een van zijn vorige shows klonk het nog: “Ik ben een blanke allochtoon: de nachtmerrie van iedere racist”, en nog steeds fulmineert de heer Williams graag tegen het (rechtse) establishment, al dan niet op Twitter.

Ook ‘Beken(d)t’ bouwt verder op Williams’ verontwaardiging over sociale en andere wantoestanden. “Doet hij dan niets anders dan zagen over deze vierkant draaiende wereld?”, vroeg Focus Knack zich af. “Eigenlijk wel.

Maar de vijftien jaar in het vak maken dat hij hilarisch kan zagen.” Ziedaar een mooie samenvatting. Nigel Williams: voor de liefhebbers van hilarisch gezaag.

En van een gezonde portie protesthumor, dat natuurlijk ook.

Vrijdag 19 december om 20u, cc ’t Schaliken, 16 euro.

Teksten: Floor Deckx

16 - December 2014

De Schedelgeboorten Het beste van Woensdag 17 december om 20 uur In de schouwburg

Mosa Trio De grote meesters Zondag 21 december om 11 uur In de Lakenhal Info en tickets cc ‘t Schaliken | Grote Markt 35 | 2200 Herentals tel. 014-28 51 30 | cultuurcentrum@herentals.be | www.schaliken.be

SUIKER DANKT ZIJN ADVERTEERDERS DE WARANDE TAUBERBACH

Admission: onE sHilling

Münchner KaMMerspiele & les ballets c de la b / alain platel VRijdAg 19 dECEmBER

patricia routledge & piers lane zATERdAg 20 dECEmBER

“zelden was de brute poëzie van d” platels danstheater zo aangrijpen

(c) Chris Van Der Burght

0 3

(c) Gussie Welch

goed geconserveerd Andrea croonenberghs, Kobe van Herwegen & Jan Muës

woensdag

14u00

0 3

sAint-MArteAu saint-Marteau fait la fête

woensdag

20u15

0 5

blues nigHt King King, Hideaway & blues Fried

v r i j d a g

20u15

0 6

syMFonieorKest zuiderKeMpen een kleine nacht muziek

zaterdag

locatie: raadzaal de Halle, Markt 1 - geel

locatie: de Waai, Werft 28 - geel

1 0

HAn solo bedankt

woensdag

20u15

1 1

dAHliA pesseMiers MozaiK

donderdag

20u15

1 7

tHeAter tieret rimpelwals

woensdag

14u30

1 9

FrAnK vAnder linden nodigt uit Frank vander linden, yumika lecluyze, steven de bruyn, david poltrock, Walter broes & chantal Acda

v r i j d a g

20u15

e X t r A

0 7

z o n d a g

syMFonieorKest zuiderKeMpen een kleine nacht muziek

014-56 66 66

2 0

FrAnK vAnder linden nodigt uit Frank vander linden, yumika lecluyze, steven de bruyn, david poltrock, Walter broes & chantal Acda

uitverKocHt

20u15

RES.DEWERFT@GEEL.BE

GRATIS MIDDAGCONCERT

Vane

VR 12 DEC

Johan Terryn

BROODJE MOL: HITS

WWW.DEWERFT.BE

VERTELTHEATER MET EEN HOEK AF

NOOIT VAN NIKS IETS

VR 7 NOV

THEATER

Tristero

VR 12 DEC

THEATER

De Spelerij

DE VERBOUWING

KAT OP EEN HEET ZINKEN DAK

MUZIKAAL CABARET

ZA 6 DEC

Hans Liberg

ZA 13 DEC

CONCERT

The Searching

ATTACCA

WO 10 DEC (19.30 UUR GRATIS INLEIDING)

20u15

zaterdag

14u00

VR 5 DEC

voorstelling

Smallestraat 2, 2400 Mol

RELAX-CONCERT MUZIEKTHEATER/JAZZ

KLASSIEK CONCERT

KLARA’S IEDEREEN KLASSIEK ON TOUR

DO 11 DEC

Augusto Pirodda Quartet

JAZZCONCERT DECEMBER

014 33 09 00 Openingsuren dinsdag tot en met zaterdag

EINDEJAARSCONFERENCE: VAN PEEL OVERLEEFT 2014

AN OLD MONK

Brussels Philharmonic en Ludo Mariën

COMEDY

Michael Van Peel

Muziektheater LOD/ Théâtre Vidy-Lausanne DO 11 DEC

DI 16 DEC

Ticketbalie

van 9.30 tot 12.30 uur bij voorstellingen

JAZZ

telkens 1 uur voor aanvang

gesloten van 25 december tot en met 4 januari

www.getouw.be

Suiker - 17

Hans Liberg

brengt twaalfde zaalshow naar Kempense schouwburgen

MOL, TURNHOUT – “Wat zeg je tegen een bassist met een vaste job? Dag meneer, voor mij een Big Mac alstublieft.” Als u net zoals wij houdt van dit soort ongein, zit u bij Hans Liberg gebeiteld. Met ‘Attacca’, zijn twaalfde avondvullende programma in dertig jaar, komt hij binnenkort naar Mol en Turnhout. ‘Attacca’ is een muziekterm en betekent ‘naadloos overgaan’. Dat is exact waar Hans Liberg zijn handelsmerk van gemaakt heeft. Hij breit Bach, The Beatles en Billy Joel aan mekaar zonder dat u er erg in hebt en hij schakelt moeiteloos over van free jazz naar bossanova en van klassieke muziek naar hiphop. Het enige glijmiddel dat hij gebruikt, is zijn piano. Heerlijk flauwe woordspelingen als “Bach was razend populair. Hij speelde in de Bachstreet Boys” krijgt u er gratis bovenop. U hoeft geen muziekkenner te zijn om er de lol van in te zien.

Liberg is als een gezelschapsspel van Ravensburger: geschikt voor 7 tot 77 jaar.

18 - December 2014

We zijn al jaren fan van Hans Liberg. Juist daarom vertrokken we met een bang hartje naar cultuurcentrum de Werft in Geel om er de Kempense première van ‘Attacca’ bij te wonen. Zappend van het ene muziekgenre naar het andere, onmogelijke stijlen en ritmes aan mekaar lijmend, zet Hans Liberg al twaalf shows lang zijn publiek op het verkeerde been en tapt hij zijn muzikale grappen al dertig jaar uit hetzelfde vaatje. Raakt het vat nooit af? Het antwoord is neen. Liberg is een vakman pur sang en -al wil hij dat zelf niet gezegd hebbeneen workaholic. Dagelijks knutselt hij aan zijn grappen, werkt hij nieuwe ideeën uit en verzint hij manieren om zijn shows fris en origineel te houden. Die inspanningen lonen. In ‘Attacca’ staat hij niet alléén op het podium, maar met de fantastische muzikanten -afgestudeerd aan het conservatorium, of wat had u gedacht?- Remy Dielemans (bas) en Ralph Adriaansen (drums).

Dat zorgt voor een frisse wind.

Vanzelfsprekend klinkt de muziek voller en rijker, maar ook de plaagstoten die Liberg nu kan uitdelen aan zijn begeleiders zijn nieuw en hoogst onderhoudend.

Bovendien verstaat Hans Liberg de kunst om vanaf de eerste minuut zijn publiek vast te pakken en het de komende twee uur niet meer los te laten. Je krijgt als toeschouwer nauwelijks de tijd om te ademen. ‘Attacca’ is een spervuur van muzikale kolder en komt als een wervelwind op je af. En inderdaad: soms bekruipt je het gevoel dat je het allemaal al eens gezien en gehoord hebt, maar dat kan de pret niet drukken. De virtuositeit, het vakmanschap, de ervaring en de spitsvondigheid van de muzikanten halen het gemakkelijk van het déjà-vugevoel dat sporadisch passeert. Verwar virtuositeit trouwens niet met elitair gedoe. Er valt genoeg te lachen in ‘Attacca’. Vertel het vooral niet verder, maar twee keer hebben wij ons zelfs bezondigd aan billenkletsen.

Na de voorstelling in de Werft kunnen we Hans Liberg even interviewen. Of we het een beetje kort kunnen houden, vraagt zijn management beleefd, “want hij rijdt vannacht nog naar huis en het zal sowieso al laat zijn voor hij in bed ligt.” Geen enkel probleem. Wij respecteren de nachtrust van een 60-jarige. Al maakt Liberg zelf er niet zo’n punt van. −Rijd − je altijd nog naar huis na een optreden? Is een hotel niet veel handiger?

Als het enigszins kan, vermijd ik de hotels. In Nederland en Vlaanderen boek ik zelden of nooit een hotel. Ik woon in Hilversum.

Waar ik ook ben in de Lage Landen: twee uur rijden en ik ben thuis. En ik hoef niet eens zelf te rijden. Ik zit of lig achterin. We hebben een toerbusje. Niet zo groot als de luxueuze toerbussen die je wel eens ziet, maar toch ruim genoeg om er comfortabel in te zitten. Die twee uur overbrug ik moeiteloos. Ik zorg altijd dat ik wat te lezen heb. Straks neem ik hier Suiker mee. Daar krijg ik de tijd wel mee om. Kijk, dat interview met Spinvis wil ik al zeker lezen. (lacht) In hotels loop ik verloren. Ik verveel me er de tyfus. Zelfs als ik twee dagen na mekaar in dezelf-

de schouwburg optreed, blijf ik niet in die stad. Slapen in een hotel is geen probleem, maar wat doe je dan de dag nadien? Je kan geen kant uit, je loopt verloren in een stad die je niet kent en je telt de uren af naar ’s avonds. Die dag duurt eindeloos lang, terwijl je je thuis nog een halve dag nuttig kunt maken.

Als ik verder van huis speel, bijvoorbeeld in Duitsland, kunnen we niet om de hotels heen. Maar dan nog proberen we de optredens te groeperen per regio en telkens één hotel als uitvalsbasis te kiezen, zodat ik maar één hotel nodig heb en toch in meerdere steden kan spelen. Ideaal is dat zeker niet, maar op die manier kan ik me toch nog een klein beetje ‘thuis’ voelen in een hotel. Al blijft het natuurlijk een slecht surrogaat voor mijn echte thuis. −Hoe − ziet een speeldag eruit als je thuis bent?

Ik sta op rond halfnegen. En dan liggen de mogelijkheden open.

Meestal trek ik me een paar uur terug in mijn atelier om er te werken. Ik ga ook steevast een halfuur joggen met de honden. Ik werk in de tuin. Ik doe dingen die andere mensen ook doen wanneer ze thuis zijn. Rond twee uur in de namiddag rond ik af waarmee ik bezig ben. Om halfvier pikt de toerbus me op en rond zes uur kom ik aan in de schouwburg. Daar wordt dan meestal nog iets gegeten voor het optreden en vindt er nog een soundcheck plaats. −Dat − is een erg relaxte dag. Heb je nooit last van zenuwen?

De dag zo ontspannen mogelijk doorbrengen, is voor mij de beste manier om de nervositeit tegen te gaan. Ieder doet het op zijn manier. Urbanus doet het naar verluidt net andersom. Als zijn show om acht uur begint, komt hij om vijf voor acht aan. (gruwelt) Ik mag er niet aan denken! −Hoezo? − Ik moet het gevoel hebben dat ik alles onder controle heb. De show op zich is al spannend genoeg. Het is normaal dat je een gezonde spanning voelt vlak voor je op moet. Da’s ook niet erg. Die spanning ken ik en die kan ik wel aan. Maar als ik me daarnaast ook nog druk zou moeten maken in een hoop praktische zaken -zoals bijvoorbeeld bang zijn of ik wel op tijd aankom- zou ik het niet aankunnen. Laat mij dus maar een uur of twee voor aanvang aankomen in een schouwburg. −Ben − je een controlefreak?

Ik heb wel graag alles onder controle, ja. Dat geldt voor de meeste artiesten. Voor topsporters ook, trouwens. Kijk maar naar Nadal.

Waarom moet zijn flesje drank per se rechts van hem staan en niet links? Waarom moeten zijn reserveschoenen altijd op exact dezelfde plaats staan? Ik begrijp dat. Hij wil dat hij zich alleen moet concentreren op de match en al de rest moet vanzelf gaan.

Al de rest moet routine zijn. Hij wil geen fractie tijd of energie verspillen aan zaken van secundair belang. −Veel − mensen begrijpen die stress niet. Als je duizend keer hebt opgetreden, moet de nervositeit intussen toch verwaarloosbaar zijn?

Dat wordt zwaar onderschat. Er bestaan trucjes om ermee om te gaan, maar uiteindelijk blijft elk

optreden opnieuw een examen.

Weet je wat het rare is? De meeste mensen die niet snappen dat je nog zenuwachtig bent voor een optreden zijn mensen die nooit één woord in het openbaar hebben gesproken omdat ze dat niet durven. Voor de meesten is die drempel al te hoog.

Van sportmensen en artiesten wordt verlangd dat ze tienduizenden mensen urenlang entertainen. En alles moet dan nog perfect zijn ook, want de toeschouwer heeft betaald en wil waar voor zijn geld. Anders eigent hij zich het recht toe om je uit te jouwen of zijn aansteker naar je kop te gooien. Er is geen enkele artiest die dat niet beseft of daar niet op de ene of andere manier mee bezig is en die daar niet onder lijdt. In het ergste geval kan je er zelfs letterlijk aan kapot gaan. De last die op de schouders van een artiest ligt, is simpelweg te zwaar om te kunnen dragen. Maar het moet wel, want ‘the show must go on’. Elke

Ik bedoel maar… het is zo gemakkelijk om te zeggen: “Jij hebt al zo vaak opgetreden, jij mag geen last meer hebben van zenuwen.” Zo werkt het helaas niet.

Kom er zelf maar eens staan: vooraan op het podium, alle spots op jou, een muisstille zaal en een publiek dat een monster kan worden als je het geen waar voor zijn geld geeft. −Dit − is je twaalfde avondvullende programma in dertig jaar. En dan tellen we de shows die je hebt vertaald naar het Engels en het Duits niet eens mee. Het gaat maar door. Ben jij een workaholic?

Ik hou niet van dat woord. Dat klinkt negatief. Alsof het een ziekte is. Ik noem het trouwens altijd ‘spelen’, nooit ‘werken’.

Ik betwijfel of mijn ritme hoger ligt dan bij andere artiesten. Ik denk het niet. De meesten komen om de twee of drie jaar wel met een nieuwe show. Zo abnormaal is dat niet. Maar je hebt wel gelijk als je zegt dat het ‘altijd maar door gaat’. Ik las inder-

middagen gebruiken om die voorstelling in mekaar te knutselen.

En ze hoeft niet tot in de puntjes klaar te zijn als de nieuwe reeks start. Want ik begin elke tournee met een dertig- tot veertigtal tryouts. Ook dan wordt er nog veel aangepast en gesleuteld. −Jouw − handelsmerk is het combineren en aaneenrijgen van muziekstijlen die op het eerste zicht niks met mekaar gemeen hebben. Is die bron onuitputtelijk?

In principe wel. Ik kan putten uit enkele honderden jaren muziekgeschiedenis. Daar ben je nog niet zo snel doorheen. −Maar − de kennis van klassieke muziek is in het algemeen beperkt. En op de ‘hits’ van Bach, Beethoven en Mozart kan je niet eeuwig blijven teren, of wel?

Goed dat je de term ‘hits’ gebruikt, want die componisten waren inderdaad de popsterren van hun tijd. Ze hadden hits, ze werden verafgood, ze leidden een losbandig leven en de bezoekers vielen flauw tijdens hun concerten.

makkelijkste manier kies om het publiek te laten meezingen. Je zal me zelden of nooit ‘Allemaal’ horen roepen tijdens een nummer. Ik probeer het subtieler te doen. Daar maak ik een erezaak van. Als ik even mag uitweiden: het is de ziekte van de tijd om voor de snelle, gemakkelijke oplossing te kiezen. Kijk naar de tvformats die enkel en alleen verzonnen zijn om mensen aan het huilen te krijgen. Dat is de omgekeerde wereld. Maak gewoon iets goeds. En als het pakkend en ontroerend genoeg is, zullen de kijkers vanzelf wel een krop in de keel krijgen. Zo is het niet mijn doel zoveel mogelijk mensen aan het zingen te krijgen. Ik probeer gewoon origineel en verrassend te zijn, en als ik daarin slaag, krijg ik het publiek meestal wel mee. −En − dan zingt de hele zaal campingliedjes. ‘Vrolijke vrienden’ van Nonkel Bob. Ik heb een zwak voor campingliedjes. Ik vraag het ook

“ Om de twee jaar heb ik een nieuwe show klaar. Is dat snel? Ach, ik heb geen groupies. Daar verlies ik dus al geen tijd mee.” artiest gaat dus op zoek naar middelen om er toch mee te kunnen omgaan; om het draaglijk te maken. −Verboden − middelen?

Dat hoeft niet per se. Proberen te vervallen in routine is zo’n middel. Relaxen en met andere dingen bezig zijn, is een andere methode. Voortdurend met jezelf bezig zijn en op jezelf inpraten, is ook iets wat velen doen. Anderen grijpen ook naar drank of drugs.

Ik heb dat niet nodig en ik keur het ook niet goed, maar ik begrijp het wel. Succes heeft zeer nare bijwerkingen. Keith Richards zei ooit: “Ik heb meer mensen aan het succes ten onder zien gaan dan aan de drugs.” Ik denk dat hij gelijk heeft. Het is ook van alle tijden. Het genie Sergej Prokofjev, schrijver van ‘Peter en de wolf’, was ook zo onzeker en zenuwachtig als de pest. Hij maakte voor zichzelf een lijstje vol zinnen met peptalk. “Ze hebben ervoor betaald en dus willen ze je zien. Ze eten je niet op. Je hebt je goed voorbereid. Het is altijd al goed gegaan; dus zal het vandaag ook goed gaan.” Dat soort zinnen. Dat lijstje las hij opnieuw en opnieuw, tot hij er zichzelf van overtuigd had dat alles goed zou komen. Dan pas ging hij het podium op.

daad zelden of nooit een pauze in. Ik heb geen afgebakende periodes waarin ik schrijf en optreed, zoals vele artiesten. Afwisselend een jaar optreden en een jaar aan een nieuwe show werken, kan ik niet. Ik blijf optreden en intussen verzamel ik materiaal voor een nieuwe show. Alle goeie vondsten en leuke ideeën bewaar ik. Na een jaar of twee heb ik genoeg om er een nieuwe voorstelling mee te maken. Is dat snel?

Ach, ik heb geen groupies. Daar verlies ik dus al geen tijd mee. (lacht) −Maar − een voorstelling maken is veel meer dan een reeks goeie grappen na mekaar vertellen. Er moet een lijn in zitten, licht en decor moeten worden aangepast, er moeten zowel adempauzes als hoogtepunten in zitten…

Klopt. Maar ook dat komt allemaal organisch tot stand. Ik zei al dat ik graag veel thuis ben tijdens een tournee. Eens ik genoeg ideeën verzameld heb voor een nieuwe show, kan ik de voor-

ATTACCA

Hans Liberg speelt ‘Attacca’ op zaterdag 6 december in schouwburg Rex in Mol en op donderdag 19 februari in de Warande in Turnhout. Kaarten kosten 30 euro.

Over al die klassieke componisten, en zeker niet alleen over de drie die je nu noemt, is nog heel veel te vertellen.

Onderschat het publiek trouwens niet. Iedereen kent veel meer van klassieke muziek dan hij denkt.

Om bij het voorbeeld van daarnet te blijven. Weinigen zullen weten wat Prokofjev geschreven heeft, maar speel ‘Peter en de wolf’ en iedereen zingt uit volle borst mee. Vooral Duitsers. Zij zijn nog luidruchtiger dan Nederlanders.

Maar ze hebben ook de grootste kennis van klassieke muziek. Ze kennen hun helden. −En − de Vlamingen zijn het minst luidruchtig?

Meestal wel, ja. Een Vlaming is een beetje gereserveerder dan een Nederlander, onder het motto: “Wij hebben er niet zo’n behoefte aan te laten merken dat we het begrijpen.” (lacht) Maar de verschillen zijn klein, hoor. Iedereen denkt van zichzelf dat hij nogal afstandelijk is. Als ik aankom in een schouwburg, hoor ik overal hetzelfde: “Ons publiek geeft zich niet zo snel.” Dat is in Geel of in Turnhout niet anders dan in Doetinchem. −Daarnet − at het publiek wel uit je hand.

Dank je. Dat is een groot compliment, omdat ik niet voor de ge-

overal: welke liedjes zingen jullie op de camping? Dat interesseert mij écht. Het scheelt van streek tot streek. Hier bleek het inderdaad ‘Vrolijke vrienden’ te zijn. −In − je shows behandel je pop- en rocknummers en smartlappen met hetzelfde respect als klassieke muziek. Vind je alle muziek evenwaardig?

Ja. Daar ben ik heel consequent in. Kijk, er zijn maar zoveel noten en zoveel akkoorden. Dat is voor iedereen hetzelfde: voor Beethoven, voor The Beatles en voor Frans Bauer. Meer is er niet; daar moet je het mee doen.

En ieder doet daar op zijn manier wat mee. En laat je niks wijsmaken: niemand is origineel. Ook klassieke componisten pikten van de volksmuziek die op kermissen gespeeld werd. The Beatles en The Stones hebben ook gejat van artiesten die zij bewonderden in hun kindertijd. Daar is ook niks mis mee. Niet alle muziek is even goed. Dat is weer wat anders. Maar het is niet omdat het etiket pop of rock of smartlap erop kleeft, dat het per definitie slecht zou zijn. Helemaal niet.

Dat probeer ik ook mee te geven in mijn shows: muziek is muziek.

Zonder onderscheid.

Tekst: Roel Sels

Suiker - 19

Wie Schrijft Die Blijft Ivan Ollevier Monnik, boer, spion en hoer.

Een scheve kijk op Engeland.

Van de muur van Hadrianus over Shakespeare tot het wereldimperium van Queen Victoria: het Verenigd Koninkrijk is een land met een rijk verleden, waarvan heel wat feiten een vaste plek kregen in onze geschiedenisboeken. Minstens even interessant zijn de verborgen histories van allerlei illustere figuren die langs de zijlijn stonden van de grote mijlpalen. VRT-journalist én anglofiel Ivan Ollevier dook in de levens van o.a. de minnaar van de koning, een heks, een suffragette en een zeventiende-eeuwse travestiet en vond een schatkamer aan gruwelijke en ontroerende verhalen over liefde en verraad, politieke ambitie, moed en wellust. Het is een alternatieve geschiedenis van Engeland waarin de auteur laat zien dat je een onderwerp soms beter langs opzij kan observeren dan frontaal.

Verschenen bij Atlas Contact/ Houtekiet - € 19,95

Bart Van Loo Napoleon. De schaduw van de revolutie.

Professioneel francofiel en sympathieke Kempenzoon Bart Van Loo leerde ons al hoe de Fransen lezen, eten, vrijen en zingen. In zijn nieuwe, lijvige boek onderzoekt hij de levenswandel van een van de meest invloedrijke figuren uit de geschiedenis: Napoleon Bonaparte, de man die zijn rechterhand graag in zijn vest verstopte. Napoleon fascineert, maar roept ook enorm veel vragen op. Hoe kwam het dat een onbekende Corsicaan erin slaagde om de Franse bevolking ervan te overtuigen dat hij de man was op wie iedereen zat te wachten? Wie was de keizer die vechtend door Europa trok, miljoenen slachtoffers maakte en strandde in een drassige weide nabij Waterloo? Bart Van Loo gaat op zoek naar de mens achter de mythe. Hij vindt antwoorden in de boeiende en uiterst woelige periode van de Franse Revolutie, toen de oude wereld verging en alles anders werd. De schaduw van die revolutie zou altijd over Napoleon blijven hangen. De Franse Revolutie en Napoleon: de twee meest tot de verbeelding sprekende homerische verhalen uit de westerse geschiedenis in een bevattelijke en meeslepende vertelling. In het rijkelijk geïllustreerde Napoleon.

De schaduw van de revolutie schetst Bart Van Loo een weergaloos portret van de man en zijn tijd.

Verschenen bij De Bezige Bij Antwerpen - € 19,99

Yannick Dangre Met terugwerkende kracht

Drie jaar na zijn bejubelde debuut Meisje dat ik nog moet staat Yannick Dangre, die zich vroeger verstopte achter de initialen YM Dangre, klaar met een opvolger. In 40 gedichten beschrijft hij een oudere man en vrouw die terugkijken op hun leven. De tijd is een verraderlijke metgezel. We spenderen hem en laten hem passeren en hebben niet in de gaten welke schade hij ons berokkent, want voor we het weten staan we aan de afgrond van het leven. Yannick Dangre laat er in zijn nieuwe bundel alvast geen gras over groeien. Hij stelt het collectieve onvermogen om iets te realiseren en echt te léven aan de kaak. De weinig verhullende taal maakt Dangres standpunt meer dan duidelijk en toch biedt de occasionele beeldspraak een uitweg om even weg te vluchten uit de drukte.

Verschenen bij De Bezige Bij Antwerpen - € 18,95

Karl van den Broeck De echte vader van de pil

Dat we vandaag niet allemaal 10 koters hebben rondlopen, hebben we te danken aan een Turnhoutenaar. Nand Peeters, een diepgelovige gynaecoloog uit de binkenstad, zag begin jaren 60 dat de tot dan toe gebruikte methode van periodieke onthouding faalde en dat vrouwen vaak het leven lieten in het kinderbed en na amateuristische abortussen. Op dat moment was op de Amerikaanse markt al een anticonceptiepil beschikbaar die door Gregory Pincus was samengesteld, maar deze pil was zo zwaar dat vrouwen ze niet lang aan één stuk konden innemen. Peeters werkte in opdracht van de Duitse firma Shering aan een verbeterde formule, met Anovlar als resultaat. Van den Broeck vertelt in zijn boek het lang geheim gebleven verhaal achter deze wonderlijke uitvinding en zijn uitvinder. Een verhaal van worstelen met morele bezwaren, wetenschappelijke innovatie en dankbare vrouwen.

Verschenen bij De Bezige Bij Antwerpen - € 19,95

Tekst: Katrien Lodewijckx

Oog Voor Architectuur

Voor architectuurcentrum Ar-Tur speurt Joep Gosen de Kempen af naar architectuur en haar verhaal.

Joep (1981, Geldrop, Nederland) is architect, stedenbouwkundige en schrijver en studeert fotografie aan de Academie te Hasselt.

Beste lezers, Nog eventjes en het kindeke Jezus komt weer ter aarde. Nog eventjes en we vieren het begin van 2015. Helaas is dit de laatste keer dat we elkaar treffen. Dit is mijn laatste column in uw vertrouwde krant, mijn laatste over architectuur in de Kempen. Vele onderwerpen passeerden dit jaar de revue: van een fuifzaal tot een woonzorgcampus, van een kloosterplein tot het beter organiseren van ons wonen, van de zo actuele discussie over duurzaamheid tot het door mij zo verfoeide beeldkwaliteitsplan. Over één item hebben we het echter nog niet gehad: de opdrachtgever.

In het publieke debat wordt de invloed van de opdrachtgever vaak onderschat, maar zijn rol en positie zijn bepalend in een bouwproces. Een architect kan getalen-

20 - December 2014

teerd zijn en goede voornemens hebben, maar als de bouwheer zijn verantwoordelijkheid niet neemt of kán nemen, zal er zelden een ‘kwalitatief’ gebouw uit voortkomen. Het blijkt maar al te vaak dat laatstgenoemde niet weet wat zijn taak is of zou moeten zijn. Hij weet vaak niet wanneer hij goed of slecht is als opdrachtgever. Daarom organiseerde Ar-Tur een workshop en inspiratiedag rond dit thema.

De meest inspirerende opdrachtgever op die dag was burgemeester Lieven Vantieghem. Zijn denk-, vertel- en werkwijze zijn fascinerend. Hij noemt zich trouwens liever CEO dan burgemeester. Die titel representeert zijns inziens beter wat de rol van een goede burgervader zou moeten zijn en hoe hij die invult.

Zeven jaar geleden werd de SintAmelbergakerk van Bossuit (Avelgem) bouwvallig verklaard. Wegens achterstallig onderhoud was het niet meer verantwoord er diensten in te houden. De kosten voor een volledige renovatie liepen zo hoog op dat de gemeente eens achter haar oren moest krabben: “Hoeveel mensen gaan er eigenlijk nog naar de kerk? (Het bleken er tien te zijn). Is het economisch verantwoord het gebouw te her-

stellen?” De conclusie was snel getrokken, maar slopen was geen optie. De kerk is immers, samen met het kasteel, een belangrijke plaats in de dorpsgeschiedenis en een baken in het landschap. Herbestemmen tot eender welke functie was gevoelig, vanwege de ligging op het kerkhof.

Omwille van de ingewikkelde situatie besloot men te zoeken naar een kunstenaar die ‘iets’ met herbestemmen van gebouwen deed.

Dat werd, na wat strubbelingen, de Britse Ellen Harvey. Zij stripte het bouwwerk en consolideerde de overblijfselen, waardoor een bevroren ‘ruïne’ ontstond. Een aantal typische elementen zoals de klok en het uurwerk -een verlaten kerk die het uur slaat, is vreemd, maar tegelijkertijd is er in een klein dorp geen geluid zo vertrouwd als het luiden van de kerkklokken- en het enige authentieke gebrandschilderde raam werden behouden. Er werd een nieuwe vloer in terrazzo voorzien. Daarin staat een tekening van het oude gebinte, die ook de kerkomvang weergeeft voor ze vernield werd in de Eerste Wereldoorlog.

Inmiddels wordt de plaats druk bezocht en worden er op initiatief van onder anderen omwonenden spontane, volkse, soms spectacu-

laire of intieme evenementen gehouden. De kerk van Bossuit is opnieuw een belangrijke publieke ruimte en ontmoetingsplaats geworden. Misschien nog meer dan toen er nog gebedsdiensten gehouden werden.

“Mooi verhaal,” zult u zeggen, “maar wat vertelt dát over een goede opdrachtgever?” Welnu, een goede opdrachtgever stelt zichzelf en de opdracht continu in vraag.

Wat hebben we of wat hebben we nodig? Wat is er mogelijk, hoeveel kost ons dat en is dat maatschappelijk verantwoord? Wat is de betekenis van het project? Moeten we eigenlijk wel iets doen en wat is mijn/onze rol daarin? Wat zijn de intrinsieke kwaliteiten van de site? En zo verder enzovoort. Hij volgt het proces van het begin tot het einde nauwgezet op en weet -niet onbelangrijk- alle actoren te inspireren en met hen in dialoog te gaan.

“Ja maar,” hoor ik u zeggen, “een eigen huis bouwen is toch iets anders?” Dat is het ook! En toch kunt ook u goed opdracht geven.

Toon gevoel voor uw omgeving: sociaal (uw buren), fysiek en historisch. Kijk wat er al is en wees creatief. Stel uw eisen en wensen in vraag en bekijk wat mogelijk

is op uw kavel, met uw budget en in uw omgeving, evenwel zonder uit het oog te verliezen wat de essentie van ‘goed’ wonen voor u is.

Durf buiten uw smaak of favoriete bouwstijl te denken. Sta open voor alles, maar blijf kritisch.

Voor publieke en semipublieke bouwheren bestaat er een bekroning. De ‘Prijs Wivina Demeester’ eert opdrachtgevers die architectonische, stedenbouwkundige en landschappelijke kwaliteit vooropstellen. Het zou tof zijn als er in Vlaanderen, of toch zeker in de Kempen, een prijs voor goed particulier opdrachtgeverschap in het leven geroepen wordt. Niet alleen om u bewust te maken van uw verantwoordelijkheid, maar ook omdat ‘wij’, de kleine man, nog steeds een groot deel van de Vlaamse bouwprojecten initiëren.

Het ga jullie goed, Joep Gosen

SUIKER DANKT ZIJN ADVERTEERDERS Vol energie door de eindejaarsperiode met LIMITLESS nieuw nieuw Vanaf nu is gezonde energie te koop!

Limitless bevat amper 2 cal per 100 ml 100 % natuurlijk langdurige werking goedkoper dan alle gekende energiedranken!

uw verdeelpunt: Shenti

voedingsconsulente Cindy mail: guyencindy@hotmail.com

VAG nv N.V.

Steenweg op Gierle 228 2300 Turnhout T. 014 41 58 53 www.vagnv.be

jaar- en directiewagens mercedes-benz rechtstreeks uit duitsland scherpe prijzen - grote stock

Een gezonde voeding en goed bewegingsschema zijn cruciaal in het behalen van een evenwichtige levensstijl.

Ik help u in het behalen van uw doelen.

Als we eerlijk zijn: iedereen heeft wel eens last van vermoeidheid. Limitless brengt u de oplossing!

Limitless: Graatakker 44 2300 Turnhout 0485 16 84 56 bel en bestel!

energieopwekkend zuiverend effect bevordert immuniteit verhoogt alertheid anti-stress goed voor lever en nieren verhoogt hersenactiviteit betere bloeddoorstroming

Kijk op onze site en overtuig U zelf Carwash sinds 1972 Garage Autoverhuur

www.vagnv.be

LOOPBAAnBeGeLeIDInG Haal meer voldoening uit je job!

Heb je een job en zit je met vragen over je loopbaan, opleiding of werk?

Dan kan je bij ons terecht voor loopbaanadvies.

Om in aanmerking te komen moet je aan volgende voorwaarden voldoen: • Je bent werknemer of zelfstandige.

• Je woont en werkt in Vlaanderen of het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.

• Je hebt minimum 1 jaar werkervaring.

• Het is langer dan 6 jaar geleden dat je loopbaanbegeleiding volgde.

Voldoe je aan deze voorwaarden, dan heb je recht op een loopbaantraject van 8 uur. Je kan dit in 1 of 2 keer opnemen.

Interesse? Neem contact op met Chris Dielis op het telefoonnummer 014 41 81 01 of mail werkvloerbegeleiding@webwerkt.be. Neem ook eens een kijkje op onze website www.webwerkt.be.

Suiker - 21

PRIJS

ZAAL PLAATS

dag uur

Over de schreef DECEMBER Milow

25

Mezz Breda

Will and the People

17

do 4/12/14 18:00

013 Poppodium Tilburg

Kreator, Arch Enemy

do 4/12/14 20:30

013 Poppodium Tilburg

Birth Of Joy

Mezz Breda

Admiral Freebee

17,5

013 Poppodium Tilburg

Nihill, Wiegedood, Wederganger

12,5

di 2/12/14 20:15 wo 3/12/14 20:00

do 4/12/14 20:30 za 6/12/14 20:00

Effenaar Eindhoven

32,5

12

Man From The South

10

013 Poppodium Tilburg

Supersized Freestyle Special met o.a. Darkraver vs Vince

20

Mezz Breda

Klarälven

zo 7/12/14 20:00

013 Poppodium Tilburg

Blöf

UITVERKOCHT 29,5 u

wo 10/12/14 20:00

013 Poppodium Tilburg

Kensington

UITVERKOCHT 17,5 u

do 11/12/14 19:30

013 Poppodium Tilburg

Parkway Drive

do 11/12/14 20:00

Mezz Breda

Daryll-Ann

do 11/12/14 20:15

Effenaar Eindhoven

za 6/12/14 21:00 za 6/12/14 22:00 zo 7/12/14 16:30

De Kapel Eindhoven

0

30

21,5

Method Man & Redman

35

The Deaf

12

Eindhoven Metal Meeting met o.a. At The Gates, Triptykon…

45

013 Poppodium Tilburg

Metal All Stars met o.a. Zakk Wylde, James Labrie, Chuck Billy…

35

vr 12/12/14 20:30

Mezz Breda

Vandenberg’s Moonkings

24

vr 12/12/14 21:00

Mezz Breda

Scrappy Tapes

za 13/12/14 14:30

Effenaar Eindhoven

do 11/12/14 20:30 vr 12/12/14 16:30 vr 12/12/14 20:30

za 13/12/14 20:30 za 13/12/14 21:00 zo 14/12/14 16:30 zo 14/12/14 20:00 zo 14/12/14 20:00

013 Poppodium Tilburg Effenaar Eindhoven

cc Zundert Zundert

Eindhoven Metal Meeting met o.a. Morbid Angel, Unleashed…

Eva De Roovere & Hannelore Bedert

0

50

Twee keer zoveel 18

LEFT (afscheidsshow)

0

Mezz Breda

Winterslag

0

013 Poppodium Tilburg

Seether

21,5

Bo Saris

17,5

Café Wilhelmina Eindhoven

Effenaar Eindhoven

di 16/12/14 20:30

013 Poppodium Tilburg

Morrissey

do 18/12/14 20:00

013 Poppodium Tilburg

Blaudzun, Emil Landman

22,5

65

do 18/12/14 20:15

Effenaar Eindhoven

Novastar

22,5

do 18/12/14 21:00

Mezz Breda

The Fauns

0

vr 19/12/14 20:00

Mezz Breda

Biggi, Mell Tierra, Tommy Walker…

9,5

vr 19/12/14 20:00

Effenaar Eindhoven

King of the World

14

vr 19/12/14 20:15

Effenaar Eindhoven

Jett Rebel

vr 19/12/14 20:30

Mezz Breda

Fixkes

8

vr 19/12/14 21:15

013 Poppodium Tilburg

Amsterdam Klezmer Band XXL

15

za 20/12/14 20:00

cc Zundert Zundert

Prombo

za 20/12/14 22:00

Effenaar Eindhoven

SAW vs Breek: Eptic, Benny Page

cc Zundert Zundert

MarieChristien

zo 21/12/14 16:30

Mezz Breda

Sue The Night

zo 21/12/14 16:30

Effenaar Eindhoven

Finn Andrews, Kovacs, Jacco Gardner

vr 26/12/14 21:00

Effenaar Eindhoven

Liptease

vr 26/12/14 22:00

Effenaar Eindhoven

Atmoz Classics

zo 21/12/14 15:00

UITVERKOCHT 14 u

It’s showtime 19,5

15

Het ultieme gevoel 6

0

25

12,5

20

zo 27/12/14 15:00

cc Zundert Zundert

Musical: Jungle Book

za 27/12/14 21:00

013 Poppodium Tilburg

Komatsu, Candybar Planet

za 27/12/14 21:00

Mezz Breda

Roel Meijvis & Tom Lash: de jaarrekening

zo 28/12/14 16:30

Mezz Breda

MakeBelieve

7

zo 28/12/14 20:15

Effenaar Eindhoven

Gers Pardoel

15

Amorphis - Tales From The Thousand Lakes

25

ma 29/12/14 21:00

013 Poppodium Tilburg

12,5

10

11,5

Adressen en contactgegevens: – 013 Poppodium , Veemarktstraat 44 Tilburg, 0031 13 460 95 00, www.013.nl – Effenaar , Dommelstraat 2 Eindhoven, 0031 40 239 36 66, www.effenaar.nl – Muziekgebouw , Heuvel Galerie140 Eindhoven, 0031 40 24 65 107, www.muziekgebouweindhoven.nl – Mezz , Keizerstraat 101 Breda, 0031 76 515 66 77, www.mezz.nl – Chassé Theater , Claudius Prinsenlaan 8 Breda, 0031 76 530 31 00, www.chasse.nl – cc Zundert , Molenstraat 5 Zundert, 0031 76 597 19 99, www.cczundert.nl

22 - December 2014

Morrissey

his side’, ‘The headmaster ri-

TILBURG – Begin alvast vetual’ en ‘Reel around the foun

getarisch te eten en gezond te tain’ op de wereld los te laten. leven, want de kans bestaat Er zijn artiesten die daar een dat alleen toeschouwers binheel leven over doen en er zijn

er nog tienduizend keer meer nengelaten worden die de jong die nooit zoveel hits bij meste twee weken geen sigaret meer aangeraakt hebben en kaar kunnen schrijven.

geen vlees meer gegeten hebIn 1987 stopte het verhaal van

The Smiths. Ambras in het kot. ben. Morrissey komt naar TilJohnny Marr en Morrissey, zeg burg en meneer heeft zo zijn

maar de Lennon en de McCartprincipes. Vraagt dát maar eens aan de organisatoren van ney van de band, gingen hun eide Lokerse Feesten, die vergen weg. En net zoals de echte Lennon en McCartney deden ze plicht werden alle eetkramen

nog erg verdienstelijke dingen, met vleeswaren te sluiten op maar ze konden de unieke klashet festivalterrein vooraleer de

Britse bard één noot wilde zinse van hun vroegere band niet

meer evenaren. Ze hadden megen.

Wat ‘noten op zijn zang’ bekaar nodig. Toch zit een reünie

er niet in.“I would rather eat my treft, kent Morrissey nau own testicles than reform The welijks zijn gelijke, maar we Smiths,” liet Morrissey al wevergeven hem graag dat hij te genwoordig een kilometer of ten. Solo scoorde Morrissey nog zes naast zijn schoenen loopt. wel een aantal hits, waaronder

Het plezier dat hij de wereld ‘Everyday is like Sunday’ en

ooit geschonken heeft met zijn ‘The last of the famous internaronduit fantastische muziek tional playboys’.

verrechtvaardigt alle absurTwee maanden geleden zei

Morrissey dat hij al vier keer de eisen die hij stelt. Het verbehandeld was voor kanker, rechtvaardigt zelfs een toe maar dat voorlopig zijn tourgangsprijs van 65 euro.

Morrissey was de frontman nee noch zijn zangcapaciteiten van de legendarische band in het gedrang komen. Dat be The Smiths. Samen met gitawees hij ook. De concerten die

hij al afwerkte, toonden een rist Johnny Marr schreef hij energieke Morrissey. Met Morde soundtrack van de jaren

80. De groep bestond amper rissey staat een man van my vijf jaar. Meer tijd had Morthische proporties op de planrissey niet nodig om klassieken van 013 Poppodium. U

vraagt zich ongetwijfeld af of kers als ‘This charming man’,

hij nog Smithssongs speelt.

‘Girlfriend in a coma’, ‘ShopHet antwoord is ja, maar met lifters of the world unite’,

mondjesmaat. Normaalgespro‘Panic’, ‘Some girls are bigger than others’, ‘Ask’, ‘Bigken niet meer dan drie of vier

nummers per concert. mouth strikes again’, ‘There Morrissey, dinsdag 16 decemis a light that never goes out’, ‘That joke isn’t funny anymober, 20.30u, 013 Poppodium,

65 euro. re’, ‘The boy with the thorn in

Vandenberg’s Moonkings

BREDA – Het gaat uitstekend met Ad Vandenberg, de 60-jarige in Den Haag geboren hardrockgitarist. Na zich jaren op de schilderkunst te hebben geconcentreerd, heeft hij de laatste twee jaar in alle stilte aan een nieuw album gewerkt. Dat deed hij met een nieuwe band, ‘Vandenberg’s Moonkings’. Daarmee keert hij terug naar de stevige rock uit de jaren 70. “Vet en analoog: zo moest het klinken,” zei hij zelf. Vandenberg produceerde het album zelf.

Intussen wordt ook weer volop gespeculeerd over een terugkeer van Ad Vandenberg naar de band Whitesnake van zijn goeie vriend David Coverdale. Vandenberg maakte, met tussenpozen, regelmatig deel uit van Whitesnake. Voorlopig blijven zijn activiteiten bij Whitesnake beperkt tot enkele onaangekondigde gastoptredens tijdens liveconcerten. Vermoed wordt dat hij alvast het eerstkomende jaar voorrang zal geven aan zijn nieuwe band, Vandenberg’s Moonkings.

Vandenberg’s Moonkings, vrijdag 12 december, 20.30u, Mezz, 24 euro.

Amsterdam Klezmer Band

TILBURG – Nog even en de Amsterdam Klezmer Band viert zijn twintigste verjaardag. Het was altsaxofonist Job Chajes die in 1996 de band oprichtte. De groep doet zijn naam niet helemaal eer aan, want klezmer is Joodse muziek. En al maakt dat zeker wel deel uit van het repertoire, de Amsterdam Klezmer Band zoekt graag grenzen en kruisbestuivingen met andere genres op. De feestmuziek uit de Balkan is een minstens even belangrijke inspiratiebron als de klezmer. Verder hoor je ook invloeden uit de jazz en de ska. Blazers staan vanzelfsprekend centraal, maar percussie, een contrabas en een accordeon zorgen voor een nog voller geluid. En dat is nog niet alles, want de band komt naar 013 Poppodium in een XXL-versie.

Nogal wat gastmuzikanten zullen het podium betreden. Wie dat zijn, blijft een goed bewaard geheim. Eén tip van de sluier wordt opgelicht: Lilian Vieira, de Braziliaans-Nederlandse zangeres van de Latinformatie Zuco 103, zal enkele nummers meezingen.

Amsterdam Klezmer Band, vrijdag 19 december, 20.30u, 013 Poppodium. Tickets: 15 euro.

Eindhoven Metal Meeting

EINDHOVEN – Concerttempel Effenaar is in december de thuisbasis van enkele duizenden metalfans, die op een tweedaags festival getrakteerd worden. 36 bands concerteren op twee podia. Vrijdag treden onder andere Attic, Primordial, Sinister, At The Gates, Triptykon (foto) en Asphyx op. Zaterdag zorgen Morbid Angel, Blasphemy, Aborted, Ensiferum, Unleashed en In Solitude voor het nodige volume. Vrijdag begint het feestje om halfvijf, zaterdag om twintig over drie. Kaarten voor vrijdag kosten 45 euro, voor zaterdag 50 euro en voor een combiticket betaal je 80 euro.

Eindhoven Metal Meeting, vrijdag 12 en zaterdag 13 december, Effenaar, 45, 50 en 80 euro.

Daryll-Ann

BREDA – De Nederlandse popgroep Daryll-Ann gooide hoge ogen in de jaren 90. In België bleef het succes enigszins beperkt, maar in Nederland en Engeland was het publiek helemaal wild van Daryll-Ann. Ze gaan op tournee met de absolute topbands uit die tijd: The Verve, The Smashing Pumpkins en Bettie Serveert.

Maar toen in 2004 het album ‘Don’t stop’ werd uitgebracht, was het -oh ironie- plots gedaan. Zonder dat er verder veel verklaringen over werden gegeven, werden alle concerten afgezegd. Daryll-Ann was opgehouden te bestaan. Maar bijna tien jaar later maakten de bandleden bekend dat ze opnieuw zouden samenkomen. Er werd een zevendelige verzamelbox uitgebracht met alle albums die ooit waren verschenen en daar werd een tournee langs zalen en festivals aan gekoppeld. Die tournee loopt nu op zijn einde. Het is nog niet helemaal duidelijk wat de toekomstplannen van DaryllAnn zijn. En óf die er zijn. Als u de band nog eens aan het werk wil zien, kan u er maar beter bij zijn in Breda.

Daryll-Ann, donderdag 11 december, 20u, Mezz, 21,50 euro.

Eva De Roovere & Hannelore Bedert: ‘Twee keer zo veel’

ZUNDERT – In het cultuurcentrum van Zundert geven de Belgische songschrijfsters Eva De Roovere en Hannelore Bedert een dubbelconcert. Twee optredens voor de prijs van één.

Hannelore Bedert kennen we van haar drie uitgebrachte cd’s, waarop de singles ‘Boemerang’, ‘Met uw ogen toe’, ‘Altijd nooit meer’ en ‘Zoals u’ staan.

Eva De Roovere gaat al iets langer mee. Zij bracht vijftien jaar geleden haar debuutalbum ‘Eva’ uit en toen had ze er al een jaar of drie opzitten als frontvrouw van de folkrockgroep Kadril. Later zong ze ook nog bij Oblomow.

Ook onder haar eigen naam wist Eva De Roovere zelfs internationale artiesten te overtuigen van haar grote talent. Het leverde haar zowel op Rock Werchter als op Pukkelpop een duetje met Snow P atrol op. Ze pint zich niet vast op één genre. In 2010 ging ze de countrytour op met Roland Van Campenhout, Nathalie Delcroix en Tine Reymer. In Zundert treedt ze dus op met haar eigen band.

Fantastis tog?

Eva De Roovere en Hannelore Bedert, zaterdag 13 december, 20.30u, cc Zundert, 18 euro.

Suiker - 23

Frank Vander linden: “Een goed rijm zegt de waarheid. Een slecht rijm blijft een slecht rijm.”

Voor we aan het interview beginnen in jeugdhuis Nijdrop te Opwijk -later meer daaroverheeft Frank Vander linden zich al drie keer geëxcuseerd. Eerst omdat de soundcheck wat langer duurt dan gepland. Vander linden in de microfoon, de donkere zaal in turend: “Sorry, nog een kwartiertje en we zijn klaar, ça va voor jullie?”. Vervolgens omdat hij een collega-muzikant van een plectrum moet voorzien.

“Maar ja gij, natuurlijk heb ik altijd een paar plectrums op zak”. En tot slot omdat we niet

24 - December 2014

meteen een rustig plekje vinden om te praten. Maar kijk, op de eerste verdieping staan een tafel, zes stoelen en een frigo met bier en cola klaar voor de heren muzikanten. Zijn collega’s begrijpen de hint wanneer wij ons aan de tafel installeren en begeven zich discreet naar buiten voor een rookpauze. −Twee − namen vallen op in de artiestenkeuze voor jouw ‘nodigt uit’-avond in Geel: Yumika Lecluyze en Chantal Acda.

Omdat het vrouwen zijn? −Neen. − Omdat ze jonger zijn dan de

anderen en zich in een totaal ander genre bekwamen. Yumika Lecluyze is klassiek violiste.

Ja, maar Yumika is ook de vriendin van David Poltrock, sinds enkele jaren toetsenist bij De Mens. Een tof koppel. Zij speelt bij het Sunsunsun String Orchestra, een geweldig strijkorkest dat een breed genre bespeelt, van avant-gardeklassiek tot pop. David is enorm veelzijdig. De meeste mensen zullen hem kennen van zijn samenwerking met Hooverphonic, maar hij verzorgde ooit in zijn eentje

het voorprogramma van Triggerfinger. Weet je wat hij toen deed? Hij bracht heavymetalnummers op de piano. Fantastisch. Yumika en David hebben ook al bekende nummers van De Mens instrumentaal gecoverd, op orgel en viool. Het zou tof zijn mochten ze op mijn avond in De Werft ook zoiets doen. Dan hoef ik tenminste zelf even niet op het podium te staan. (lacht) Ik zie het als een soort cultureel verantwoorde bonte avond. Voor mij zal die avond in de Werft geslaagd zijn als alle muzikanten

zich geamuseerd hebben. Muzikaal plezier staat voorop, wat mij betreft. −Wat − mogen we concreet verwachten?

Wel, met Steven De Bruyn ga ik zeker de blues spelen. Dat kan moeilijk anders, want hij behoort tot de beste mondharmonicaspelers van Europa. Steven kan enorm veel muzikale registers opentrekken en op het podium is hij een echte showman.

Maar dan wel een die het liedje nooit uit het oog verliest, en dat vind ik heel belangrijk. Een mu-

zikant moet ten dienste staan van het liedje. −Singer-songwriter − Chantal Acda tapt dan weer uit een heel ander vaatje.

Chantal maakt inderdaad heel dromerige, intimistische muziek. Ik leerde haar kennen toen we samen bij Isbells speelden. Ik viel als een blok voor haar fantastische stem. Eerlijk gezegd zat ik al heel lang op een excuus te wachten om eens met Chantal samen te werken. −Voor − deze avond nodigde jij bevriende muzikanten uit, maar zelf word je ook regelmatig gevraagd. Onlangs zat je nog in de Radio 1-sessies met K’s Choice.

Ik heb niet te klagen over mijn uitgebreide muzikale vriendenkring, maar ik draai ook al heel lang mee in het wereldje, hé. Misschien ligt het daar wel aan dat ze mij voor alles en nog wat vragen. Wanneer collegamuzikanten mij vragen om mee te spelen, zweef ik altijd tussen ‘tiens, ze hebben mij precies graag’ en ‘ik maak al zo lang deel uit van den decor, dat ze niet anders kunnen dan mij vragen’. (lacht) Ik ga lang niet op alle uitnodigingen in. Je hebt van die muzikanten die zich slecht voelen als ze één avond niet op een podium staan, maar zo ben ik niet.

Zakenman zoekt uitlaatklep −Toch − sta je vanavond hier, in een jeugdhuis in Opwijk. Niet meteen het podium waarop je iemand met jouw staat van dienst zou verwachten.

Ja, maar dit is anders. Ik speel hier met Hound Dog Jr, een hobbygroep van een paar vrienden die ooit op café besloten om een Elvis-coverband op te richten. We bestaan nu zeventien jaar en in de eerste tien jaar van ons bestaan hebben we exact tien keer opgetreden. Eén keer per jaar, dus. We houden het bewust klein; we hebben geen website of Facebookpagina. Dit is een groep waarmee je in cafés en jeugdhuizen moet spelen.

Groter dan de Nijdrop moet het voor ons echt niet worden. Voor mij is deze uitlaatklep tof omdat ik lekker veel gitaar mag spelen en voor één keer eens niet in het middelpunt hoef te staan. Na tweeëntwintig jaar spelen met De Mens is dat een verademing.

Maar wat ik dus wilde zeggen: ik streef er absoluut niet naar om in zesenvijftig verschillende bands te spelen. De muzikant in mij wil dat wel doen, maar je moet jezelf beschermen tegen overdaad. Bovendien hangt er op deze manier een zweem van exclusiviteit rond de optredens die ik wél doe, zoals mijn avond in de Werft. Je kan daar een vuil woord op plakken: marketing. Maar als je lang wil meedraaien in de muziekwereld kan het geen kwaad om af en toe een beetje strategisch te denken. −De − Mens heeft er net een rustpauze van anderhalf jaar op zitten. Ook een strategische zet?

Ja en nee. Onze boekingsagent vond dat we ‘iets’ moesten doen rond twintig jaar De Mens, in 2012. Blijkbaar heeft zo’n verjaardag plots iets te betekenen, wanneer je een verjaardagsconcert aankondigt en daar het getal twintig naast zet met een grote ster erbij. (lacht) Soit, daar vloeide een tournee uit voort die maar bleef duren. Leuk hoor, al die concerten,

maar na dat intense toeren hebben we gezegd: nu blijven we een tijdje van het podium weg. In tussentijd bracht ik een solo-ep uit, maar nu ligt de nieuwe plaat van De Mens al klaar. In januari 2015 komt ze uit. −Dat − is vroeger dan aangekondigd, want … (begint te grinniken) −… − oorspronkelijk zouden jullie pas in de herfst van 2015 terugkeren.

Dat heb je goed opgemerkt. Die vervroegde terugkeer hebben we aan onze bassist Michel (Decoster, topmanager in de ICT-sector, n.v.d.r.) te danken. Hij is voltijds zakenman, en De Mens is zijn enige muzikale uitlaatklep. Zoals ik eerder al zei: een muzikant doet niets liever dan spelen. Omdat Michel dat begon te missen, riep hij een vergadering samen met als enige agendapunt: “Mannen, het heeft nu lang genoeg geduurd. We gaan opnieuw spelen.”

Belgen in de Turkse Rivièra −Jij − hebt uitdrukkelijk voor het Nederlands gekozen als zangtaal. Onlangs sprak ik elektromuzikant Stijn over het feit dat er in de elektronische muziek zo weinig Nederlandstalige vocals te horen zijn, terwijl de Nederlanders daar wel volop mee experimenteren.

Zijn antwoord: “Wij Vlamingen zijn niet fier op onze taal.”

Helemaal akkoord. De Vlaming heeft een verwrongen relatie met zijn taal. Om te beginnen moeten wij een keuze maken tussen dialect en standaardtaal. Ik heb destijds de keuze gemaakt om me muzikaal uit te drukken in een soort standaardtaal, die lichtjes afwijkt van mijn spreektaal. Waarmee ik bedoel dat ik in een opgepoetst Nederlands zing. Voor een Amerikaans muzikant is zoiets ondenkbaar. Die zingt gewoon zoals hij spreekt.

Ach, wij Belgen zijn ook geen volk van meezingers, hé. Kijk naar de Nederlanders. Die doen niets liever dan inhaken en het op een zingen zetten. En het opvallende is: dat gaat dan van schlagers tot rock, want de Nederlanders hebben een heel breed gemeenschappelijk repertoire dat zich over alle genres uitstrekt. Zelfs de coolste kids luisteren naar Hazes.

Hetzelfde geldt voor de Italianen en de Fransen. Die kennen een hoop volksliederen uit het hoofd. Ze vinden die teksten ook belangrijk. Wij hebben die liederencultuur niet; wij halen onze neus op voor schlagers en het lichtere genre. En daarom duiken wij het liefst in een hoekje weg, wanneer we op vakantie in ons hotel aan de Turkse Rivièra ontdekken dat er nog andere Belgen in het hotel verblijven. (lacht) −Is − de Nederlandstalige rock ten dode opgeschreven?

Er gebeurt in ieder geval weinig. Indertijd had je in Vlaanderen -en het is een beetje raar om dat over jezelf te zeggen- de ‘grote drie’: Noordkaap, Gorki en wij. Ik stel vast dat daar weinig nieuwe namen bijgekomen zijn.

Pas op, in de kleinkunst en zelfs de hiphop gebeuren er veel toffe dingen in het Nederlands. Maar als je het vergelijkt met Nederland... De nederhop, met als pioniers De Jeugd van Tegenwoordig: daar staan ze toch een paar stappen voor op ons, hoor. Wat

die mannen doen met taal is oneindig veel interessanter dan wat wij ermee doen.

Gitarist Jan Van Eyken, lid van Hound Dog Jr, maar vooral bekend als een van De Kreuners, komt binnen in de backstage en neemt parmantig aan onze tafel plaats. Vander linden lacht: “Jan! Dat jij erbij komt zitten, gaat het gesprek totaal niet beïnvloeden, hoor.” (knipoogt naar ondergetekende) −Net − nu we je een persoonlijk statement wilden voorleggen. Je verklaarde ooit dat je op je vijftiende begonnen bent als bluesgitarist, ‘om speciaal te doen’.

Tja, op je vijftiende kun je heel snobistisch zijn, maar tegelijkertijd ook heel conformistisch.

Je wil anders zijn. Ik was wel zo verlegen dat ik dat anders-zijn vooral thuis op mijn slaapkamer beleefde. Ik luisterde naar blues uit de jaren 30, want daar was ik echt zeker van dat niemand anders het kende. Ik trok naar de bib voor platen en gitaarboeken, en na heel veel sukkelen kon ik dat dan op de duur een beetje naspelen. De punk was in die periode nochtans in volle bloei, want in ’77 was ik vijftien

men. Dan krijg ik gegarandeerd op m’n gezicht. (lacht) Ik wil vooral liedjes maken die goed klinken. En ik speel graag met klank en sfeer. Daarin komt de blues van pas. Het genre laat je toe iets te vertellen op een onrechtstreekse manier.

Een blueszanger zingt wel van ‘ik voel me slecht’, maar voegt daar meteen aan toe ‘en mennen otto is kapot’. Die auto staat dan symbool voor het zich slecht voelen. Dat zie je ook bij moderne songschrijvers, zoals Nick Cave. −Is − Nick Cave een moderne blueszanger?

Ik vind van wel. Zowel in stijlmiddelen als in zijn manier van schrijven, waarin het rijm heel belangrijk is. Dat geldt ook voor andere artiesten. Leonard Cohen: die brengt zijn songs zó goed, met het juiste gezicht, de juiste leeftijd, stem en kostuum, dat het lijkt alsof hij wijsheden verkondigt die in stenen tafelen gebeiteld zijn. Dat is ook zo, maar in se zijn het rijmpjes.

Als recensenten over De Mens schrijven: “De teksten lijken op kinderrijmpjes”, dan maakt mij dat heel blij. Een goed rijm zegt de waarheid. Een slecht rijm

Elvis proberen te spelen, heb ik me laten vertellen. (lacht)

Van Nijlen tot Poppel −Tijdens − de fotosessie van daarnet liet je je ontvallen dat De Mens een band heeft met de Kempen. Dat moet je ons eens uitleggen.

Ons allereerste optreden, een try-out eigenlijk, vond plaats in Weelde. Sindsdien zijn we blijven terugkomen. Zo simpel is het eigenlijk. We hadden het daarstraks over het meezinggehalte van de Hollanders. Welnu: zoiets krijg je met Kempenaren -en ook met West-Vlamingen, trouwens- moeilijk voor mekaar.

Kempenaren staan een concert lang met hun armen voor de borst gekruist te luisteren met een uitgestreken gezicht.

Je leest daar dus niéts van af, hé. Tot ze achteraf komen zeggen dat ze zich echt geamuseerd hebben. Een totale verrassing is dat meestal. −Hebben − jullie met De Mens dan ook ooit in de legendarische Herenthoutse rocktempel Lux gespeeld?

Jazeker. Toen we in het voorprogramma van The Scene speelden, hebben wij daar gestaan.

Maar we hebben evengoed ooit

“ Als je lang wil meedraaien in de muziekwereld kan het niet kwaad om af en toe een beetje strategisch te denken.” jaar. Pas toen ik een paar jaar later begon uit te gaan, ben ik in de ban geraakt van The Clash en The Jam. Jan Van Eyken: “Ja Frank, nu ben ik weg, hoor. Die ontboezemingen werken op mijn gemoed.

Straks ga ik er nog van huilen.”

Exit Van Eyken.

Kapotte auto −Toch − zit die blues nog heel erg in je solowerk. In een nummer als ‘Suikerpot’ bijvoorbeeld.

In het gitaarspel wel, dat klopt.

Maar blues zingen in het Nederlands: dat vind ik lastig. Dan klinken die langgerekte bluesklanken nogal snel als een reclamejingle. Ik druk mezelf wel graag uit in het muzikale register van de blues, maar bij De Mens moet ik er niet mee afko-

is alleen maar een slecht rijm.

Cave en Cohen zijn daar echte meesters in. −Over − goede songs gesproken: uit goede bron vernamen wij dat jij nogal houdt van de countryzanger Glenn Campbell, wiens nummer ‘Rhinestone Cowboy’ nog door zangeres Claire gecoverd werd als ‘Vreemde vogels’. Toch een tikje cheesy, naar onze smaak.

Ja, Glenn Campbell is een beetje de Frank Sinatra van de country; dat geef ik toe. Maar met Elvis heb je dat ook. Sommige van zijn nummers zijn zo gelikt dat het kitscherig wordt. −Aan − de soundcheck te horen, brengt Hound Dog Jr dan wel de ruwere versies van Elvis-nummers.

Tja, wij zijn als muzikanten niet goed genoeg om het zo gelikt te brengen, vrees ik. Wij klinken eerder als de White Stripes die

de sporthal van Balen, nochtans een weinig sfeervolle betondoos, in lichterlaaie gezet. Tja, om een of andere reden heeft het altijd geklikt tussen de Kempen en De Mens. Vraag me niet waarom. −Je − kent je weg er dus wel?

O ja. Hoe heet de zogenaamde ‘poort van de Kempen’ ook weer?

Nijlen, juist! Wel, van Weelde tot Nijlen: wij hebben zowat overal gespeeld. En we zeggen vaak: we zijn in Weelde begonnen, dus gaan we in armoede eindigen.

Praktische informatie

‘Frank Vander linden nodig uit’, op zaterdag 20 december in cc de Werft in Geel. Kaarten kosten 20 euro.

Tekst: Floor Deckx Foto’s: Bart Van der Moeren

Suiker - 25

In memoriam Eric Antonis (1941 – 2014) Eric Antonis is niet meer. Suiker brengt een eerbetoon op de manier die hem het beste past.

Zonder de woorden ‘icoon’, ‘kunstpaus’ of ‘trendsetter’ te gebruiken en zonder de ellenlange lijst van zijn verdiensten en realisaties op te sommen. Want stel dat hij hierboven meeleest: hij zou het ons nooit vergeven.

Wel laten we enkele mensen die hem van dichtbij meegemaakt hebben herinneringen ophalen: wie ze ook zijn en van waar ze hem ook gekend hebben. Als telefoniste of als politicus. In de geest van Eric Antonis vermelden we zelfs hun functie of titel niet.

Want als één gegeven vaak terugkomt in de reacties, is dat Eric Antonis dat onderscheid ook nooit maakte. Voor hem was iedereen even belangrijk

Heftige discussies

Wat zal ik de heftige discussies met Eric missen! We begonnen vaak vriendelijk aftastend, maar als we het ergens niet over eens waren, dan barstte er een verbaal vuurwerk los. Dan ging het volume van onze stemmen de hoogte in en de mensen in onze omgeving keken verschrikt toe. Het gebeurde soms dat we de dag daarna, eerst via mail, voorzichtig weer toenadering zochten. Maar telkens opnieuw bleek in de contramine een gedeelde passie voor de kunsten. Ik had bij Eric nooit het gevoel dat ik met een politicus of een beleidsmaker te maken had.

Uit zijn handelen bleek steeds een enorm respect voor de autonomie van de kunstenaar. Zijn passie voor wat er leefde in de kunstwereld vormde zijn inspiratie. Hij kon oprecht genieten of ontroerd zijn door de dingen die hij zag. Bij onze laatste ontmoeting, enkele weken geleden, vertelde hij nog hoe hij genoten had van het acteerspel van Gilda De Bal in de voorstelling ‘Augustus, ergens op de vlakte’. Maar hij was ook kritisch en streng in zijn oordeel, maar nooit veroordelend. En in zijn kritische blik was daar ook steeds een enorme betrokkenheid.

Ignace Cornelissen

Hij schonk de Warande een hart en een ziel

Ik heb me de jongste jaren beziggehouden met het archief van de Warande, dat hoog in de toneeltoren zit. Ik werd daarbij geholpen door een paar collega’s en door vrijwilligers.

Twee keer kreeg ik bezoek van Eric. De eerste keer konden Chris Heyns en ikzelf hem mee naar boven nemen. We hadden al enorm veel foto’s verzameld en geklasseerd, maar er bleef een volledige doos over met foto’s zonder enige vermelding. 9 keer op 10 kon Eric de foto thuisbrengen en kon hij zeggen wie de acteur was, welk stuk het was en welk gezelschap het speelde.

De tweede keer dat Eric terugkwam in het archief, n.a.v. de 40ste verjaardag van de Warande, was hij bijna tot tranen toe bewogen bij het zien van het archief dat stilaan klaar aan het geraken was. Hij was er heel blij mee én verrast toen ik hem zijn persoonlijke agenda van het stichtingsjaar 1972 in handen gaf.

Tussen de boeken die netjes bijeenstonden, vond hij werken die belangrijk geweest waren voor het verspreiden van de idee ‘cultuurcentra’. “Zorg daar goed voor,” zei hij, “want dat is belangrijk!”

Opmerkelijk is dat er in het archief zelfs een doos is met “dankbrieven” aan Eric Antonis. En we vinden hem ook vaak terug in andere archiefstukken, bijvoorbeeld als acteur in de revues die in de Warande gespeeld werden.

Uit alles wat ik van hem gelezen en gehoord heb, leid ik af dat hij de man was die de Warande een hart en een ziel schonk. Hij wist niet alleen zijn medewerkers, maar ook jonge kunstenaars te overtuigen van hun kunnen. Daar

26 - December 2014

kende hij maar één basisregel voor: hard werken. Als je de beginjaren van de Warande bestudeert, blijkt dat er inderdaad enorm hard gewerkt is. Soms moest er erg geïmproviseerd worden, zoals bij de asbestramp in ‘84. De ganse Jules Verne-productie dreigde weg te vallen, maar Eric wist het in de kortste keren op te lossen.

Door zijn heengaan is de Warande voor een stuk zijn ziel verloren.

Hopelijk blijven zijn erfgenamen in de Warande, en ook daarbuiten, ervoor zorgen dat zijn erfenis integraal wordt doorgegeven aan de toekomstige generaties.

Raymond Hoste

Verder betogen in de kelders van de Warande

De jaren zeventig waren een rumoerige periode. In die tijd vonden veel grote betogingen plaats, ook in de straten van Turnhout.

Scholieren kwamen er massaal op straat tegen plannen om de legertijd te verlengen of ‘tegen de 10.000 frank’’: het verhogen van het inschrijvingsgeld aan de universiteit. Eric was vaak op die manifestaties aanwezig. Nadien waren we op zoek naar een onderkomen waar we die jongeren konden verzamelen; een rustige plek waar we hen konden toespreken om de gemoederen wat te bedaren. Eric stelde dan spontaan de kelders van de Warande ter beschikking. Hij gaf dus onderdak aan manifestaties en daar kwam hij ook openlijk voor uit. Het paste in zijn open geest. Eric had geen enge opvatting over cultuur.

Cultuur was vormgeven aan de samenleving. En daar hoorden wat hem betrof ook betogingen bij, ook

al was hij het niet met alles eens.

Eric had ook voldoende tactisch inzicht om te weten hoe ver hij hierin kon gaan. Maar hij ging altijd een stapje verder. Als ik Eric in één zin moet typeren? “Een grote mijnheer die een kleine stad wat groter heeft gemaakt.”

Jos Geysels

Lang gesprek na balletvoorstelling van Jan Fabre

In de periode dat Eric coördinator was van ‘Antwerpen 93’ en later cultuurschepen, en ik bestendig afgevaardigde voor cultuur, kwamen we elkaar heel regelmatig tegen tijdens voorstellingen in de stad. De organistoren gaven ons vaak plaatsen naast elkaar. Dat gaf ons de gelegenheid om te praten over allerhande onderwerpen. Een van die avonden herinner ik me nog zeer levendig. Het was na een voorstelling op ’t Eilandje van het Ballet van Vlaanderen: het Zwanenmeer van Tsjaikovski, geregisseerd door Jan Fabre. Fabre had zijn danseressen zo‘n zwaar schoeisel aangemeten dat ze er dagen later gegarandeerd nog last van ondervonden.

Achteraf hebben we samen met onze beide partners nog uren met elkaar gepraat over alle mogelijke onderwerpen: over de voorstelling zelf, de politiek in Antwerpen, de collega’s... Ik vergeet die avond nooit. Op dergelijke avonden, van mens tot mens, heb ik hem zeer erg weten te appreciëren Eric was een man met een zeer grote culturele finesse. Hij was ook zeer mild naar anderen toe. Ik heb hem nooit iets tot op het bot horen afbreken. Hij schepte ook nooit op

over zijn eigen realisaties. Ik herinner me ook nog dat we toen heel prettig gepraat hebben over Westerlo. Zijn toenmalige partner was afkomstig van het dorp en we hadden veel gemeenschappelijke kennissen. Op die manier hebben we elkaar leren vertrouwen en zijn sommige zaken veel sneller kunnen groeien. Ik denk bijvoorbeeld aan de grote Antwerpse cultuurmarkt op het einde van augustus.

Dat initiatief was een samenwerking tussen de stad en de provincie. We hebben meer gepraat tijdens dergelijke avonden dan op de vele officiële vergaderingen die we samen moesten bijwonen.

Ludo Helsen

De hardste werker van ons allemaal

Ik heb een jaar of twintig in de Warande gewerkt, waaronder de beginperiode en dus het ‘tijdperk Antonis’. Eric was een bezieler.

Hij kon als geen ander een team smeden en begeesteren. Hij was enorm veeleisend voor zijn personeel, en dat werd door iedereen aanvaard. Want niet alleen was hij een autoriteit die door zijn grote kennis van zaken automatisch respect afdwong. Hij was bovendien zélf de hardste werker in de Warande. Hoeveel uren je ook stond te werken, je wist altijd dat er één man was die nóg meer uren klopte: Eric Antonis. Voor zo iemand ga je door het vuur. Omgekeerd gold trouwens hetzelfde: hij ging ook voor ons door het vuur.

Hij zag het cultuurhuis als een machine waarvan elk onderdeeltje even belangrijk was. Hij had evenveel respect en ontzag voor

de poetsvrouw en de techniekers als voor de bewakers en de administratie. Een fantastische man, en dat is hij altijd gebleven. Een jaar of vijf geleden zag ik hem in Leuven. Hij zei me dat hij met zijn kleinkinderen gaan kamperen was en op avontuur was getrokken. Hij moet toen al zachtjesaan naar de 70 gegaan zijn. Toen hij het vertelde, dacht ik nog: “Eric, jij bent in al die tijd nog geen haar veranderd”.

René Mortiers

Tranen op zijn wangen, zijn onmacht verbijtend

Over de verdiensten van Eric op het culturele vlak is al veel gezegd en geschreven. Terecht. Overal waar hij zijn schouders onderzette, bloeide iets moois. Hij had een neus voor kwaliteit, maar ook een neus om de juiste structuren te creëren, de juiste sfeer te scheppen, de juiste pointe te vinden, de juiste mensen aan te trekken die nodig zijn om kwaliteit te laten gedijen. Op die wijze liet hij telkens een stempel na die vaak onuitwisbaar was. Zo’n veelzijdigheid is weinigen gegeven. Maar ook over de ‘mens’ Eric valt veel te vertellen. Eén dramatisch ogenblik in de geschiedenis van de Warande bijvoorbeeld zal ik nooit vergeten.

Het was een dag als alle andere, midden de jaren tachtig. De raad van bestuur had beslist een grootscheeps participatieonderzoek te houden bij de bevolking van Turnhout. Men wilde de mening van de doorsnee-Turnhoutenaar kennen over de werking van het cultuurhuis. Daartoe moesten mondelinge enquêtes gehouden worden over heel Turnhout. Een hele ploeg jonge mensen werd daarvoor ingezet, ook die bewuste dag. Plots kwam het bericht binnen van een zwaar accident met de Warandewagen.

Het leven van een van onze medewerkers hing aan een zijden draadje. Die bruisende Warande viel plotsklaps stil. Ik zie Eric nog in de personeelsgang staan, het hoofd naar beneden, met tranen op de wangen, zijn onmacht verbijtend...

Cultuur kon hem toen gestolen worden; er waren belangrijker dingen op dat moment. Hij smeedde de daaropvolgende uren en dagen een ongeziene solidariteit onder het personeel alsof het één grote familie betrof. Het typeerde hem ten voeten uit... als een warme directeur van een huis waarin een ‘cultuur des mensen’ te allen tijde op de eerste plaats moest komen.

Staf Lauwerysen

Kaartavonden: vloeken, schreeuwen, schelden …

Jarenlang stapte ik haast elke vrijdagmiddag naar de balie van de Warande, en vroeg de bediende of hij Eric wilde bellen dat het tijd was om te ‘epibreren’. Als er geen belet was, spoedde hij zich naar beneden en wat later overschouwden wij bij een stevige pint in de cafetaria de gebeurtenissen van de voorbije week en de toestand van de wereld in het algemeen.

Daarna verbeterden we diezelfde wereld op bierviltjes, voor de zoveelste keer. Voor hem betekende het de eerste fase van het uitbollen na een drukke werkweek.

Een paar uur later betraden dan twee heren en een dame het pand en namen plaats aan een vrije tafel. Daar spoedde Eric zich meteen naartoe, want thans zou de tweede fase aanbreken: de kaartavond!

In geen tijd concentreerde hij zich zo sterk op het spel dat hij plaats,

De ‘typische’ Eric Antonis in zijn Warandeperiode, zoals velen hem gekend hebben: vurig argumenterend, discussiërend en debatterend. (Foto’s de Warande, fotograaf niet gekend) tijd en functie vergat. Er bestond alleen nog die kaarttafel voor hem, waaraan geschreeuwd en gevloekt werd, verwijten en scheldwoorden heen en weer vlogen, en waarop zo krachtig werd gebonkt dat ze om het halfjaar discreet door het personeel werd vervangen door een solider exemplaar.

Soms kwam een bejaard echtpaar binnen, maar schoof ontzet weer naar buiten, alsof het meende in een bouwvakkerskroeg terecht te zijn gekomen. Soms werd het na zo’n uitbarsting doodstil, alsof nu weldra een van de kaarters zijn pistool zou trekken. Deze zich bijna wekelijks herhalende Dr. Jeckyll en Mr. Hide-transformatie waaraan Eric ten prooi viel, had ik voor geen geld willen missen. Ze was de zichtbaar geworden passie waarmee hij de Warande groot had gemaakt. Nee, daar zat warempel geen braaf cultuurambtenaartje te kaarten...! Daar zat iemand werelddelen te verschuiven!

Walter van den Broeck

Een klein Antoniske

Toen ik pas van school kwam, begon ik te werken op IOK in Geel, waar o.a. ook (wijlen) senator Joris Verhaegen enkele dagen per week kwam. Ik had allerlei werkzaamheden, waaronder het bedienen van de telefooncentrale.

Eric belde vaak met de senator, telkens via de telefooncentrale omdat er toen nog geen gsm’s bestonden. Hij had zulke specifieke, warme stem dat ik hem herkende uit de duizenden, zelfs als hij zijn naam niet vernoemde.

Op een keer belde hij weer voor de senator en omdat ik trots was dat ik zijn stem kende, was ik iets te voorbarig. Toen hij vroeg om senator Verhaegen te spreken, zei ik hem: “Een klein Antoniske” i.p.v. “een klein ogenblikje” Ik verstijfde omwille van die stommiteit, maar hij gierde het uit: “Als ik je daarmee kan helpen, graag.”

Dat is iets dat me altijd bij zal blijven.

Christine Bols

Vriendelijk en genereus

Ik weet niet hoe oud ik precies was, maar de eerste keer dat ik Eric Antonis ontmoette, was toen ik een tekenwedstrijd won in de Warande. Ik was met mijn moeder naar de Warande gegaan, waar er een feest was. Misschien was dat wel het 10-jarig bestaan van de Warande. Dan moet ik negen geweest zijn.

We kregen een plekje op de asfaltoprit, waar we met krijt een teke-

ning mochten maken. En ik kreeg dus de eerste prijs in mijn leeftijdscategorie. Ik herinner mij nog dat de man die de prijs gaf een baard had en dat hij erg vriendelijk was.

Later hoorde ik van mijn moeder dat het Eric Antonis was. Ik heb hem pas teruggezien toen hij in de jury zat voor mijn sollicitatiegesprek bij de Warande. Ook toen was hij erg vriendelijk. Toen ik eenmaal aan de slag ging, kwam hij regelmatig naar de tentoonstellingen kijken en af en toe stuurde hij een bemoedigende mail. Eric was vooral erg genereus. Het ging niet om hem, maar om het geheel.

Annelies Nagels

Wat een warme vent

Van 1983 tot en met 2003 heb ik eerst met Jan Smet en later met Ad Hendrickx De Stripgidsdagen in Turnhout georganiseerd.

Vooral in de Warande, onze Warande, maar vooral zijn Warande. Ondertussen loop ik ook al 36 jaar in Turnhout en de wereld rond als journalist. Ik ben dus ongelooflijk veel boeiende en wereldbekende mensen tegengekomen. Het klinkt vast hautain, maar ik ben niet gemakkelijk onder de indruk. Dat is iets wat je blijkbaar leert in mijn vak. Maar toch. Mensen zien doodschieten in Kiev, mensen zien sterven van de honger in Somalië, kogels horen fluiten in Libië, bommen voelen daveren in Gaza Stad, praten met melaatsen in Molokaï, met overlevenden van aardbevingen in Algerije en Iran … het doet allemaal zeer, maar het is veraf, ook al sta je er middenin.

Heel af en toe loop je mensen tegen het lijf die je nooit meer vergeet. Eric Antonis was zo iemand.

“You have only one chance to make a first impression”. Hij had dat zonder dat hij daarover moest nadenken. Als we elkaar tegen het lijf liepen, ging het altijd eerst over zijn werk en mijn werk, maar dat was maar een aanloopje naar wederzijdse belangstelling voor ons echte doen en denken en de gezondheid van hersenen en ledematen. Het waren altijd ongelooflijk warme gesprekken. We pakten mekaar ook altijd stevig beet: geen flauw handje, nee, dat vonden we niet genoeg.

Een van de laatste keren dat we elkaar echt spraken, was bij de opening van een tentoonstelling in Creative Factory in Turnhout. Typisch voor hem dat hij ook daar zijn kop liet zien, in de wildernis van nieuw kunsttalent. De plek waar het tegenwoordig gebeurt. We heb-

ben toen lang gepraat over mijn overleden broer Omer, die hij ook wel kende. Dat deed deugd, want het is niet gemakkelijk om mensen met immens verdriet aan te spreken. Hij deed het, heel gewoon, zoals hij alles gewoon kon doen. En daarom was hij zo bijzonder.

Op de derde Nacht van de Lezer, op 11 december 2012 in Brasschaat, heb ik hem voor het laatst echt gesproken. Hij was na een longziekte weer aan de beterhand en hij vertelde dat hij helemaal niet bang was voor de dood, want hij had wel voor drie geleefd. We mijmerden over het leven. Ik zei dat hij fantastische dingen had gedaan in zijn leven en dat we daar met zijn allen dankbaar voor moesten zijn. Hij glimlachte stil en we keken wat voor ons uit. Allebei met natte ogen.

Patrick Van Gompel

“Ga toch binnen zitten, mannen”

Eric is belangrijk geweest voor Teater 42 en voor mijzelf als acteur.

Zeker in de beginperiode. Hij heeft de groep steeds gesteund en gevolgd. Hij heeft ervoor gezorgd dat zoveel mensen in de groep uiteindelijk acteur zijn geworden. We kwamen door hem in contact met diverse vormen van cultuur. Hij had de gave om het meest moderne, avant-garde af te wisselen met het meest volkse. Daardoor kreeg je een brede kijk op cultuur en keek je nergens op neer en nergens van op. Je leerde alle vormen van cultuur waarderen. Eric was zijn tijd ver vooruit. Er waren nauwelijks regels en zijn deur stond altijd open; iedereen was altijd welkom. ‘De Warande’ was letterlijk je tweede thuis.

Wanneer we weer eens gratis achter het glas van ‘de Warande’ naar een voorstelling stonden te kijken, zei hij: “Ga toch binnen zitten, mannen”.

Eric zou ook nooit iemand voorbijlopen of iemand bewust overslaan. Iedereen was gelijk. Stelde je een vraag, dan kreeg je een antwoord. Hij was altijd oprecht geïnteresseerd. Hij was trots dat zoveel mensen van Teater 42 waren doorgestroomd naar het culturele beroepsleven.

Hij was toonaangevend, een gids voor velen. Het is hier in Turnhout nooit meer geweest als ‘onder Eric Antonis’. De culturele wereld zal hem missen!

Rudy Meuws

Wij rijden voor u

Als directeur-huisbewaarder van

de Warande kreeg ik in de periode van zijn overlijden al heel wat vragen om de genen van Eric zijn nalatenschap mee te helpen analyseren. We hebben Eric dan ook zien evolueren van de superdynamische doener naar een lucide wijze raadgever en bruggenbouwer. In antropologische begrippen valt dan ook wel eens het begrip ‘stamhoofd’ met alle wilde connotaties die heraan vasthangen. Het belang van dergelijke iconen voor de brede socio-culturele sector kan nauwelijks onderschat worden. In tijden waarbij elke mening onmiddellijk opgevolgd wordt door een andere mening is er immers meer dan ooit nood aan brede blikken, historisch onderbouwde perspectieven en lucide analytische geesten. Erics heftig en wild-intrigrerend pionierswerk zoog in de vele beschouwingen alle aandacht naar zich toe. Daarbij dreigen zijn verdiensten als wijze en immer intelligente sectorwatcher wat ‘ondergesneeuwd te geraken’ (… oh, wat hield hij van die uitdrukking). Zo had ik zo graag Erics gefundeerde reactie nog willen lezen op alle discussiefora die de laatste weken over de cultuursector zijn verschenen. Hij beheerste immers als geen ander de kunst van de analyse en de synthese.

Hoe complex en doorwrocht zijn levensloop ook was, zo simpel en duidelijk kon hij ook zijn boodschappen verpakken. Een anekdote van rozen en doornen: nadat hij het Turnhoutse college had overtuigd om ook voor de Warande een lichte bestelwagen te kopen, wou hij deze investering maximaal benutten om zijn grondvisie over de Warande mee te laten uitdragen. In grote, groene letters verscheen op de achterdeuren de slogan “wij rijden voor u”. Hoe nobel (en dienstbaar) deze boodschap ook bedoeld was, in de praktijk draaide het wel eens helemaal anders uit. Het wagentje had immers een erg zwakke motor en de automobilisten die er dan achter kwamen te hangen, gaven gegarandeerd een andere interpretatie aan deze boodschap.

Eric opereerde dikwijls op het scherpst van de snede (paddenstoelen op de Warande, Jules Verne, het verticaal vuurwerk als grote publieksopener van Antwerpen 93…). Dit soort uitdagingen maakte hem echter ook heel kwetsbaar en daarom juist ook zo geloofwaardig.

Niets is immers zo sterk als het kwetsbare.

Merci, Eric!

Staf Pelckmans

Suiker - 27

STIJN JANSSEN Rampen– ambtenaar Tot veertien dagen geleden hadden we er nog geen weet van, maar ons dorp heeft warempel een rampenambtenaar in dienst.

U en wij kunnen daar lacherig om doen, maar dat horen u en wij niet te doen. Ons dorp wordt namelijk voortdurend door rampen geplaagd, of beter: door bijna-rampen belaagd. Als we alleen al de week die achter ons ligt in ogenschouw nemen, zijn er ons drie rampzaligheden overkomen of toch bijna te beurt gevallen.

Van ‘ramp nummer 1’ werden we maandag in kennis gesteld door middel van een smal strookje papier dat uit onze brievenbus kwam gedwarreld en waarop te lezen viel: “Er is bij mij een raskippetje ‘Aurucana’ ontsnapt en achternagezeten door 2 poezen.

Geeft u mij een seintje als u het ziet? Het is middelmatig groot, heeft lichtbruine veertjes en 2 grappige pluimpjes op het hoofd (het lijken wel horentjes). Het is heel schichtig.” De noodkreet was afkomstig van een buurvrouw.

Dat konden we besluiten uit het adres dat werd vermeld en waar we het diertje -als we het zouden aantreffen in onze tuin- konden afleveren. Tot op heden heeft zich nog geen verdwaalde kip gemeld.

Wordt het geen tijd dat de rampenambtenaar wordt ingeschakeld?

Ramp nummer 2 voltrok zich amper twee dagen later, ook in onze onmiddellijke omgeving en wel tijdens onze dagelijkse tocht naar het grootwarenhuis. Plots werd ons de weg versperd door een politieagente die ons aanmaande onmiddellijk rechtsomkeer te maken. Er was voor niemand een doorkomen aan. Naar de reden hadden we het raden tot we terug thuiskwamen en het radionieuws beluisterden. De woordvoerder van de Spoorwegen meldde aan de ganse bevolking dat al het spoorverkeer naar ons dorp was stilgelegd wegens bomalarm in het station. Een dag later lazen we in de krant dat een onverzorgd uitziende man een sporttas had achtergelaten in de bagageruimte en daarbij een beledigend gebaar had gemaakt naar een loketbediende. De plaatselijke korpsoverste had geconcludeerd dat de sporttas weleens een bom kon bevatten en had daarop de omgeving van het station hermetisch laten afsluiten tot de ontmijners hun werk hadden gedaan. Uit de bijhorende foto bleek dat de sporttas een T-shirt en een bus deo bevatte. Nergens evenwel was er sprake van een interventie van een rampenambtenaar.

Vreemd toch?

28 - December 2014

Ramp nummer 3 -of beter de aankondiging van een mogelijke ramp- viel ons te beurt toen we, wederom nietsvermoedend, twee dagen later de inkomhal van het ziekenhuis betraden. Ook die nutsinstelling bevindt zich, net als het station, op nog geen honderd meter van onze woonst.

Bij het betreden van het hospitaal was het ons niet opgevallen, maar toen we ons bij de wachtrij voor het loket voegden, merkten we een bordje op waarop een dringende mededeling stond. Wegens ebolagevaar werden reizigers die recent drie welbepaalde Afrikaanse landen hadden bezocht en tekenen van koorts vertoonden beleefd verzocht de ingang van de spoedgevallendienst te nemen. Op die manier konden ze het best geholpen worden. Of in dit geval ook niet het best onmiddellijk de rampenambtenaar moest ingeschakeld worden om de omgeving in quarantaine te zetten, werd nergens vermeld.

Moeilijk te begrijpen, niet?

We kunnen dus uit ervaring spreken. Het lachen vergaat u als er zich op amper zeven dagen tijd drie mogelijke rampen kunnen voordoen op wandelafstand van uw woonst. Daarom stelt het ons gerust te weten dat in ons dorp zich een ambtenaar van 8.30 tot 16.30u bekommert over -zo lezen we in het takenpakket- “hoe de maximale hulpbehoefte in geval van een noodsituatie zich verhoudt tot de bestaande operationele kwaliteit en capaciteit op het gebied van rampenbestrijding”. Alvast op onze capaciteit als informatieverstrekker kan hij nu al rekenen. Beste rampenambtenaar: in het geval van ramp 1 gaat het niet over een kip die naar de naam Aurunca luistert. Aurunca is gewoon het ras van het kieken. In het geval van ramp 2 weten we uit ervaring dat het eerder uitzonderlijk is dat een loketbediende het lijdend onderwerp is van een onbetamelijk gebaar van een reiziger. In de meeste gevallen zijn de rollen omgekeerd. En in het geval van ramp 3 zijn we bereid onze thermometer ten dienste te stellen van eenieder, en in het bijzonder van onze zwarte medemens, die onze woning passeert.

(Ooit had een bergdorp in Sicilië vijf parkeerwachters in dienst.

Het dorpsbestuur had ze aangeworven met Europese subsidies.

Toen een ambtenaar uit Brussel op inspectie kwam, telde hij welgeteld drie autobezitters in het dorp.)

KORT De macht van de media

KEMPEN – Vormingplus Kempen en ’t Pact, de verzameling van vijf Kempense cultuurcentra, organiseren de komende maanden een waaier van activiteiten met als thema ‘de macht van de media’. Vijf spraakmakende debatten staan op stapel.

Verspreiding van informatie is noodzakelijk.anten naar hun zin maken.Wanneer zij in elkaar stuikt, vrezen de meisjes het ergste. Ze zijn bang om hun job en hun inkomen te verliezen.

Koortsachtig zoeken ze naar een oplossing.

‘The Rose Garden’ is een stuk van Anton Klee dat door Tintel Toneel in Het Gevolg (Otterstraat in Turnhout) wordt gespeeld op 14, 15, 16 (15u), 21 en 22 november. Telkens om 20u, tenzij anders aangegeven.

Deze maand in Het Gevolg

TURNHOUT – Het Gevolg, theaterwerkplaats voor kinder- en jeugdtheater, bolt nauwelijks uit in december. Drie voorstellingen staan op het programma.

Op 4 december wordt ‘De barbaren’ gespeeld in ’t Heilaar in Beerse. ‘Straks is nu gedaan’, een boeiende voorstelling over wat het begrip tijd betekent voor een kleuter, is te zien op 7, 10 en 21 december in Het Gevolg en voor ‘Kleine Koning December’, over het kind dat in elk van ons schuilt, moet je op woensdagnamiddag naar het theater in de Otterstraat trekken.

Eutonie

GEEL, VOSSELAAR, TURNHOUT – Spanningen binnen in het lichaam: het bestaat. Zelfs onze taal bewijst dat. Begrippen en uitdrukkingen als ‘losbol’, ‘het been stijf houden’, ‘iets op je maag of je lever hebben liggen’, ‘doorbijten’… ze zijn niet zomaar verzonnen; ze komen ergens vandaan. Een spanningstoestand in het lichaam kan houdings- en bewegingspatronen veroorzaken die op den duur nefaste gevolgen kunnen hebben. Die patronen of gewoontes kan je ombuigen. Eutonie helpt daarbij en leert je op een duurzame manier omgaan met je eigen lichaam.

Op 19 december kan je in Geel (Larum) kennismaken met Eutonie. In het voorjaar worden er in Geel, Turnhout en Vosselaar basiscursussen eutonie gegeven.

Alle info op www.eutonie.be en www.eutonieschool.org.

Artist Embassy gaat van start

TURNHOUT – Rouben Vansteenkiste lanceert in Turnhout een gloednieuw concept dat kunstenaars en horeca en bedrijven met mekaar in contact brengt, en dat bovendien een winstsituatie oplevert voor de drie partijen. Het concept heet Artist Embassy (www.artist-embassy.com) Galeriehouder Rouben Vansteenkiste stelde in Hotel Ter Driezen Artist Embassy voor.

“Het idee is simpel. Ik zoek bedrijven op die geïnteresseerd zijn in kunst en die in feite een tentoonstelling op maat willen laten maken voor hun bedrijf, met kunstwerken die speciaal voor het bedrijf ontworpen zijn en die een link hebben met de bedrijfsproducten. Ik ben de tussenpersoon. Ik zoek dus ook de kunstenaars die de opdracht willen aannemen. Als galeriehouder heb ik veel contacten in de kunstwereld. Ik werk ook bij voorkeur met een vaste uitvalsbasis. Bij voorkeur een restaurant of hotel. In de regio Kempen zal dat Hotel Ter Driezen zijn.”

“Ik geloof sterk in die symbiose tussen bedrijfswereld, kunstenaar en hotel. Het is duidelijk dat er voor iedereen winst in zit. Bedrijfsleiders kunnen hun bedrijf en hun producten op een originele en artistieke manier voorstellen, het hotel of restaurant fungeert als ontvangstruimte en kan bijvoorbeeld de opening en/of finissage organiseren, en de kunstenaar krijgt een mooie opdracht en natuurlijk een flink percentage van de verkoop.”

Op dit ogenblik kan je in Hotel Ter Driezen de eerste verwezenlijking van Artist Embassy bekijken. In opdracht van Cartamundi maakte een aantal kunstenaars, onder wie Jan Leenknegt en Christophe Bautil, werken met als thema de speelkaart’.

SUIKER DANKT ZIJN ADVERTEERDERS

Kapot?

Bij GSM-Doctor kun je altijd terecht voor reparatie en onderhoud van je smartphone, tablet of laptop.

Direct klaar en zonder afspraak.

Grote markt 5 • 2300 Turnhout • E: Info@gsm-doctor.be • T: 014 730 968

Repair Arena

www.gsm-doctor.be

Water in Hidrodoe.

Beleef het met al je zintuigen!

Het schermpje van je telefoon kapot? Je toestel in het water Repair Arena laten vallen? Of een oplader die niet meer naar behoren werkt?

Koop dan niet direct een nieuw toestel, maar neem contact op Het schermpje van je telefoon kapot? Je toestel in het water met Smartphone Arena.

In meer veel gevallen kunnen wij je laten vallen? Of eenRepair oplader die niet naar behoren werkt? toestel weer Dat scheelt de kosten.

Koop dan niet repareren. direct een nieuw toestel, flink maar in neem contact op met Smartphone Repair Arena. In veel gevallen kunnen wij je

Daarnaast je alDat je persoonlijke toestel weerbehoud repareren. scheelt flink ingegevens. de kosten. Ook voor de reparatie van je tablet bent je bij Smartphone Repair Arena aan Daarnaast het juiste behoud adres. je al je persoonlijke gegevens. Ook voor de reparatie van je tablet bent je bij Smartphone Repair Arena aan het juiste adres.

Repair Arena helpt uw bij: Repair Arena helpt uw bij:

• Problemen met touchscreen • Problemen glas met touchscreen • gebroken • gebrokenaccu glas • defecte • defecte accu • waterschade • waterschade • software problemen • software problemen

Re Rep

epa aiirA rA r reen naa .b.b ee

Adres: Merodelei 24 Bus 1, 2300 Turnhout Adres: DeDe Merodelei 24 Bus 1, 2300 Turnhout Telefoon: 883 882 Telefoon: 014 -014 883 -882

Suiker - 29

CINEMA SPECIAL In ‘Cinema Special’ krijg je maandelijks een overzicht van wat er te zien is in het niet-reguliere filmcircuit: films die in de cultuurcentra vertoond worden of die MOOOV programmeert in Utopolis, of elders. De films vormen vaak een verrassende en welgekomen aanvulling op het bestaande aanbod.

WINTER SLEEP Dinsdag 16 december, 20u, Utopolis Turnhout

Regisseur: Nuri Bilge Ceylan Land: Turkije Jaar: 2014 Duur: 196’ Het is een klein wonder dat er niet meer films opgenomen worden in Cappadocië. Dit gebied in centraal Turkije is een van de mooiste, grilligste en meest bijzondere landschappen op aarde.

De volledige regio is 2.000 vierkante kilometer groot (vergelijkbaar met de provincie Antwerpen) en wordt door UNESCO beschermd als werelderfgoed.

Cappadocië kreeg zijn ruwe uiterlijk dankzij vulkaanuitbarstingen, miljoenen jaren geleden. Het vulkanische gesteente creëerde indrukwekkende rotspartijen, waar kerken en woningen uitgehakt werden. Tot enkele decennia geleden waren die holwoningen bewoond. In 1950 dwong de Turkse regering de bewoners om de woningen te verlaten en modernere oorden op te zoeken.

Geen plek ter wereld die beter

30 - December 2014

geschikt is dan Cappadocië om ‘Winter sleep’ op te nemen. De personages in ‘Winter sleep’ zijn immers al even onvriendelijk en nukkig als het landschap en horen er dus helemaal thuis. Toch twijfelde regisseur Nuri Bilge Ceylan lang om de film daar te draaien. Hij vreesde dat de bijna buitenaardse schoonheid van de streek de aandacht te fel zou afleiden van het verhaal. De film mocht immers geen natuurdocumentaire worden. Ceylan loste het probleem op door veel binnenopnames te maken en de prachtige regio niet te vaak te tonen.

‘Winter sleep’ draait om drie figuren. Aydin is een acteur en kunstenaar op rust die een hotel leidt. Een beminnelijke man, denk je eerst, die kunst en goeie smaak naar een regio brengt die dat wel kan gebruiken. Zo denkt Aydin ook over zichzelf. Hij ziet niet dat iedereen hem haat.

Dat besef komt pas als een jongetje een steen door zijn autoruit gooit. Aydin runt het hotel met zijn vrouw en zijn zus. Zijn

vrouw heeft vaak het tegengestelde karakter van Aydin. Ze is lief, ze doet aan liefdadigheidswerk en ze heeft een hekel aan haar ‘ondraaglijke, egoïstische, gemene en cynische’ man. Maar ze blijft wel bij hem, want een luxeleventje achterlaten is ook te veel gevraagd voor wie aan liefdadigheidswerk doet. Dan is er nog de zus van Aydin: een gescheiden vrouw met een leeg leven, die dapper genoeg is om haar broer de huid vol te schelden, maar die niet het lef heeft om de verantwoordelijkheid op te nemen voor haar daden. Ze vraagt zich af of scheiden wel een juiste beslissing was en of ze haar excuses niet moet aanbieden aan haar ex-man.

Zo zijn de drie hoofdpersonages in ‘Winter sleep’ ongemeen boeiende karakters. Ze hebben elk hun inwendige tegenstellingen en om verschillende redenen ook nog eens een hekel aan mekaar.

De gesprekken die ze voeren, zijn zo mooi, en bijna literair, dat je de dialogen soms letterlijk

zou willen opschrijven of onthouden. Natuurlijk is ‘Winter sleep’ véél meer dan een film over drie ruziënde mensen. De film gaat over vriendschap en ontrouw, over armoede en rijkdom, over arrogantie en naïviteit. In die zin kan ‘Winter sleep’ zelfs een filosofische film genoemd worden. En wie nog één laag dieper wil kijken, ziet ook een fel debat over het in de islam centraal staande begrip liefdadigheid, met zijn fraaie én minder fraaie kanten.

‘Winter sleep’ is een filmparel zoals er maar zelden een wordt gemaakt. Vanwege de duur (196 minuten) en de tijd die de regisseur neemt om zijn verhaal te vertellen, is het wellicht geen spek voor ieders bek. Maar wie zich de moeite getroost om er een avond lang voor onderuit te zakken, zal het zich nooit beklagen. ‘Winter sleep’ won de Gouden Palm op het festival van Cannes en wordt door veel critici samen met ‘Boyhood’ gezien als dé film van 2014.

LUX FILM PRIZE

Het Europees Parlement riep in 2007 de ‘Lux Film Prize’ in het leven om de distributie van de Europese film te stimuleren.

Films helpen immers om, over landsgrenzen heen, mekaar beter te begrijpen. Elk jaar worden drie films voorzien van onderschriften in alle Europese talen, en vertoond in elke hoofdstad van Europa. Dit jaar zijn dat ‘Bande des filles’ uit Frankrijk, ‘Ida’ uit Polen en ‘Class enemy’ uit Slovenië. MOOOV toont de drie films op 9, 10 en 11 december. Niet alleen de Europese parlementsleden kunnen op de drie films stemmen, maar ook het publiek. De uiteindelijke winnaar krijgt de ‘Lux Film Prize’. Je kan op twee manieren je stem uitbrengen: via www. luxprize.eu/public-mention en www.facebook.com/LUX.Cinema.Prize.

Dinsdag 2 december, 20u, Utopolis Turnhout

LILTING

Regisseur: Hong Khaou Land: Verenigd Koninkrijk Jaar: 2013 Duur: 91’ Londen. Een Chinees-Cambodjaanse moeder rouwt om de vroegtijdige dood van haar zoon.

Het rouwproces wordt verstoord, of juist bevorderd, door de aanwezigheid van een vreemdeling.

Samen beginnen ze aan de hand van hun herinneringen het leven te reconstrueren van de man van wie ze allebei zielsveel hielden. Een poëtische, breekbare film, rustig verteld, met mooie fotografie en zachte muziek en opvallend sterke vertolkingen.

Cc Zwaneberg

Cc ’t Getouw

Feel my love

Deux jours, une nuit

(Heist-op-den-Berg)

Ontroerende documentaire over Huis Perrekes, waar mensen begeleid worden die leven met dementie. Na de film van 20u is er een bespreking met Lieselotte Ronse, een van de muziektherapeutes van Huis Perrekes.

Feel my love, ma 1 december, 15u en 20u.

Bon Dieu!

20.000 DAYS ON EARTH

The drop, wo 10 december, 15 en 20u.

Regisseur: Pawel Pawlikowski Land: Polen Jaar: 2013 Duur: 80’ Polen, 1962. Anna heeft haar hele leven in een klooster geleefd. Daar groeide ze op als oorlogswees. Op de vooravond van haar intrede als non verneemt ze dat ze nog één familielid heeft: een tante, die haar nooit heeft opgezocht. Ze vertelt Anna dat haar echte naam Ida is. De tante is Anna’s tegenpool: werelds, extravert, drankverslaafd en ze heeft een duister verleden.

Stijlvolle, Poolse zwart-witfilm die lang blijft nazinderen.

Regisseur: Nuri Bilge Ceylan Land: Turkije Jaar: 2014 Duur: 196’ Voor ‘Winter sleep’ -drie uur en een kwartier- moet je even gaan zitten, maar het loont de moeite.

Op het eerste zicht vertelt ‘Winter sleep’ nauwelijks een verhaal. Een oudere man runt met zijn jongere vrouw en zijn zus een hotelletje in Anatolië. De kijker smult van de magnifieke sneeuwlandschappen, de wilde paarden, de feeërieke bergdorpjes... Langzaam wordt duidelijk dat dit bijna een filosofische film is over begrippen als naïviteit en arrogantie, armoede en rijkdom, en liefdadigheid. Een parel, en een terechte winnaar van de Gouden Palm op het filmfestival van Cannes.

Antboy

Class enemy

Regisseur: Rok Bicek Land: Slovenië Jaar: 2013 Duur: 112’ De nieuwe leraar Duits is de tegenpool van zijn voorgangster die met zwangerschapsverlof is gegaan. De klas vindt zijn koele en intellectuele manier van lesgeven helemaal niet leuk. De spanning binnen de groep wordt steeds groter wanneer een leerling omkomt. Dit is de start van een rit op een emotionele rollercoaster.

Met chirurgische precisie ontleedt de debuterende regisseur de dynamiek tussen de leerkracht en zijn leerlingen.

Emmet is een legofiguurtje dat op een mooie dag een superheld wordt en de opdracht krijgt om de wereld te redden. Hij moet ten strijde trekken tegen Lord Business, die heel Legoland wil vastlijmen en alle creativiteit en vrijheid aan banden wil leggen. Nederlands gesproken.

Zondag 14 december, 11u, Utopolis Turnhout

Dinsdag 16 december, 20u, Utopolis Turnhout

Donderdag 11 december, 20u, Utopolis Turnhout

The Lego Movie

DOCUMENTAIRE

Woensdag 10 december, 20u, Utopolis Turnhout

Ida

Deux jours, une nuit, do 4 december, 20u.

Ida

Regisseur: Céline Sciamma Land: Frankrijk Jaar: 2014 Duur: 112’ Marieme is 16 jaar. Ze is verlegen, sportief en bezorgd. Ze groeit op in een wijk waar jongens heersen en waar vooral meisjes wetten en (gedrags)regels moeten volgen. Dan komt ze in contact met drie vrijgevochten meiden. Marieme wordt ‘Vic’ en omarmt het geweld en het leven op de straat. Ze voelt zich goed en wil alles uit haar jeugd halen. De opzwepende soundtrack (electro / dance) en de prachtige vertolkingen van niet-professionele acteurs tillen de film naar een zeer hoog niveau.

BANDE DES FILLES

De nieuwste krachttoer van de gebroeders Dardenne. Sandra dreigt haar job te verliezen. Alleen als haar collega’s bereid zijn een bonus die ze krijgen, af te staan, kan ze blijven. Sandra zet alles op alles om haar slag thuis te halen.

The Lego Movie, wo 10 december, 14u.

Regisseur: Iain Forsyth, Jane Pollard Land: Verenigd Koninkrijk Jaar: 2014 Duur: 97’ Een fictieve documentaire: je moet er Nick Cave voor heten om het te verzinnen. Op de twintigduizendste dag van zijn leven duikt Cave in zijn archief, heeft hij een sessie bij zijn psychotherapeut, ontmoet hij oude vrienden en muzikanten en zien we de making-of van zijn meest recente studioalbum ‘Push the sky away’. De documentaire geeft een bijzondere inkijk in het creatieve proces van een uniek muzikant. Onconventioneel en overrompelend als Cave zelf viert de film de kracht van de creativiteit. Zeker niet alleen interessant voor Cave-fans!

Dinsdag 9 december, 20u, Utopolis Turnhout

(Mol)

WINTER SLEEP

Franse komedie die niet moet onderdoen voor de kaskraker ‘Bienvenue ches les Ch’tis’. Claude is een conservatieve en erg katholieke Fransman die de grond onder zijn voeten voelt wegzakken als zijn vier kleindochters thuiskomen met vriendjes van vreemde origine en verschillende godsdiensten.

Bon Dieu!, di 9 december, 15 en 20u.

The drop

Misdaadfilm van Michaël R. Roskam met Matthias Schoenaerts en de intussen overleden James Gandolfini.

Barkeeper Bob Saginowski raakt betrokken bij een roofoverval die compleet mislukt.

De droom van de 12-jarige, ietwat verlegen, Pelle gaat in vervulling.

Door de beet van een geheimzinnige mier verandert hij in een superheld.

Maar hij leert al snel dat vriendschap belangrijker is dan macht. Nederlands gesproken.

Antboy, zo 14 december, 15u.

Locke

Ivan Locke is een toegewijde familieman en succesvolle ingenieur. Zijn leventje lijkt ideaal te verlopen, tot hij op de vooravond van een grote professionele uitdaging een telefoontje krijgt dat zijn leven helemaal overhoop dreigt te halen.

Locke, wo 17 december, 15u en 20u.

Dracula untold

In een poging om zijn vrouw en zijn zoon te redden uit de handen van een moordlustige sultan is prins Vlad Tepes bereid zijn ziel te verkopen. Zo wordt hij de eerste vampier die de wereld ooit kende: Dracula.

Anna heeft haar hele leven in een klooster geleefd. Daar groeide ze op als oorlogswees. Op de vooravond van haar intrede als non verneemt ze dat ze nog één familielid heeft: een tante. Samen met haar tante gaat ze op zoek naar haar roots. Stijlvolle, Poolse zwart-witfilm.

Ida, do 11 december, 20u.

The two faces of January

Een Amerikaans koppel maakt een reis naar Athene. Ze ontmoeten er Rydal, die toeristen rondleidt en oplicht. Onder de indruk van de rijkdom van het koppel aanvaardt Rydel een uitnodiging om met hen te dineren. Het koppel blijkt minder respectabel dan ze laten uitschijnen en even gewiekst als Rydel.

The two faces of January, do 18 december, 20u.

Cc ’t Schaliken Love talks & The perks of being a wallflower

Love talks is een in Herentals opgenomen romantisch drama van Loïc Dillen en een realisatie van enkele leerlingen van KoSH (Katholiek Onderwijs Stad Herentals), campus Bovenrij.

Na de pauze is ‘The perks of being a wallflower’ te zien, naar de roman van Stephen Chbosky.

Love talks & The perks of being a wallflower, ma 29 december, 19u.

Labyrinthus

Frikke is 14 jaar. Hij ontdekt bij toeval een computerspel waarin enkele van zijn vrienden terechtgekomen zijn. Frikke probeert hen te bevrijden, maar daarvoor moet hij op zoek gaan naar het kwaadaardige meesterbrein dat achter dit gemene spel zit.

Labyrinthus, di 30 december, 14.30u.

The reunion

Dracula untold, za 20 december, 15 en 20u.

Trippel trappel: Sinterklaas voor dieren

Een klein fretje gaat samen met Kari, de kanarie, en Takkie, de wandelende tak, op pad om te regelen dat de dieren voortaan hun eigen sinterklaasfeest krijgen. Dankzij de DierenPiet en Sinterklaas krijgen ze die kans.

Indringende Zweedse film over gepest worden op school. De film is een semiautobiografische documentaire over wat regisseur Anna Odell meemaakte en over de wraak die ze bedacht en die ze voor de eeuwigheid vastlegde.

Trippel trappel, zo 21 december, 15u.

The reunion, di 30 december, 20u.

Suiker - 31

SUIKER DANKT ZIJN ADVERTEERDERS

SevenHill restaurant fine cuisine & art

Restaurant SevenHill heeft zijn naam ontleend aan de zeven heuvels van Istanbul, de stad reeds gekend als Constantinopel, centrum van het Byzantijnse Rijk. Tijdens het Byzantijnse en Ottomaanse Rijk zijn er op deze zeven heuvels prachtige gebouwen, kerken en moskeeën gebouwd. Het interieur van ons restaurant leent zich aan een uniek concept ‘fine cuisine & art’.

De werken van de Spaanse kunstenaar Dhr. José Antonio Olarte sieren de muren van SevenHill, vrije ingang om de kunstwerken te bezichtigen.

Elke zaterdagavond LIVE JAZZMUZIEK KERSTMENU Tarhana Çorbası

Traditionele groentesoep uit de Nomadische keuken

Zeytinyağlı Patlıcan

Aubergine gebakken in olijfolie met ui, tomaten, knoflook en paprika

Hassa Böreği

Krokantjes van deeg gevuld met groenteboeket en walnootjes,

Harem Ayvası

Krokantje met een topping van pilav en kastanjepaddestoelen, bekroond met een korfje van kweepeer gevuld met lams, geserveerd met en een sausje van moerbeibessen

Profiterol

Met vanillepudding gevulde soesjes met warme chocoladesaus en pistachenootjes Meesterlijke proevertjes van de chef tussen elk gerecht De avond wordt opgeluisterd door livemuziek

Prijs menu 39.90 €

OUD & NIEUWJAARSMENU Soğuk meze

Waaiertje van koude meze op Turkse wijze

Kadınbudu köfte

Köfte in een krokant jasje

Hamsi mücver

Kruidige ansjovispasteitjes

Piliç Topkapi

Opgerolde kippenfilet gevuld met pilav rijst, kippenlever, pijnboompitten en fijne kruiden vergezeld van een huisbereid sausje of

Dana Pirzola

Kalfs aan het been, geserveerd met bladspinazie in aardappeltjes uit de oven en vergezeld van kruidig kaassausje uit de regio ‘Van’

Yılbaşı pastası

Zoete offerande aan het oude & een glaasje Turkse bubbels ter verwelkoming van het nieuwe Meesterlijke proevertjes van de chef tussen elk gerecht en feestelijke hapjes in de late uurtjes

Prijs menu 60,00 € De avond wordt opgeluisterd door livemuziek en een oriëntaalse verassing. Bij reservatie graag keuze van hoofdgerecht meedelen a.u.b.

Geelsebaan 29 bus 2 I B-2460 Kasterlee I tel. 0489 31 55 15 I www.sevenhill.eu I www.facebook.com/seven.hill.10?fref=ts