YAMAHA Niken

De weg over de Oostenrijkse Alpenpas is nat en hier en daar behoorlijk vies. Toch boendert de nieuwe Niken er met zijn dubbele voorwielen behoorlijk hard overheen. Zelfs in scherpe haarspeldbochten draait hij met speels gemak af. Zo’n bocht wordt met dit nieuwe motorfietsconcept met recht 'the turn of the century'…

“I t’s life Jim, but not as we know it”. Dat is een beroemde quote uit de song 'Star Tracking' een parodie op de Science Fiction serie Star Trek. Er is echter geen betere quote om de rijsensatie op de nieuwe Yamaha Niken te beschrijven.

Het is motorrijden pur sang. Het is opwindend, avontuurlijk… maar toch anders dan je gewend bent. Het voelt zekerder, veiliger. Dat komt omdat je met twee voorwielen natuurlijk meer grip hebt dan met slechts één en omdat je die grip niet meteen volledig kwijt bent als één wiel een keer een gladde plek raakt.

LEANING WEELS

Het principe van de 'Leaning Multi Wheels' is natuurlijk bekend uit de scooterwereld, waar dit soort fenomenen al even rondrijden. Yamaha heeft in dat segment bijvoorbeeld de Tricity scooter. Daar lijkt de gebruikte techniek ook wel een beetje op, met dit verschil dat de dubbele telescoopvoorvorken bij de Niken aan de buitenzijde van de voorwielen zitten en niet aan de binnenkant. De blauwe ledematen zitten vol in het zicht en dat geeft de Niken zijn vreemde, bijna buitenaardse uiterlijk. Aan weerszijden is de achterste, 43 mm veerpoot voorzien van instelbare veervoorspanning en instelmogelijkheden voor de in- en uitgaande demping. De voorste, 41 mm veerpoot dient voor de wielgeleiding en het opvangen van het torsiemoment, dat vooral bij het remmen groot is. De veerpoten zitten elk vast aan een soort kroonplaat, die draaiend aan de uiteinden van twee boven elkaar geplaatste balken zijn geplaatst. Elke balk scharniert in het midden op het frame als een wip. Als de Niken in de bocht overhelt, kantelen de beide hevels ten opzichte van het frame, waardoor de Niken zijn binnenwiel intrekt en zijn buitenwiel uitsteekt, zodat de Niken mooi plat in de bocht komt te liggen. De banden worden daarbij met ongeveer dezelfde wieldruk op het asfalt geduwd door de veerpoten,

HEEL COMFORTABEL

Natuurlijk moet je even wennen als je op de Niken stapt. Wel twee hele meters. Bij het opstappen moet je even de afmetingen

op je in laten werken, maar dat gaat snel. Als je eenmaal rijdt, kijk je toch voor je uit en niet naar beneden. En dan rijdt en stuurt het als een gewone motor, al is de stuurinrichting een stuk gecompliceerder. Het stuur scharniert niet in het balhoofd, maar in een lagerbuis die dichter bij de rijder is geplaatst, zodat je toch lekker ontspannen kunt zitten. Van achteren is het eigenlijk gewoon een MT09 en het zit dus ook zo, met een comfortabel zadel dat op slechts 820 mm boven het asfalt zit. Het ruitje lijkt superlaag, maar dat komt omdat de kuip zelf vrij hoog is. De spiegels zitten wel lager dan je gewend bent, maar ook dat is in no time geen punt meer. Datzelfde geldt voor het gewicht: zodra je de motor van de zijstandaard tilt, merk je de 263 kg die de motor met volle tank op de weegbrug brengt. Maar zodra je van de parking af bent merk je er niks meer van.

BIJZONDER GEWOON

Rijden met de Niken is een bijzondere ervaring, doordat het eigenlijk zo gewoon voelt. Hij is zo wendbaar, dat hij nauwelijks voor een gewone motor onderdoet. De motor laat zich met een klein rukje aan het stuur van de ene in de andere bocht omgooien. En in doorlopende bochten voelt hij heel neutraal. Je kunt hem heel scherp op de apex mikken. De Niken blijft perfect op koers. Maar dan wel met een onwijs vast gevoel van de voorzijde, zo’n onverzettelijkheid, dat je er veel meer mee durft. Zelden heb ik een motor gereden waarbij ik zo overtuigd hard een snelle bocht instuurde en dan liefst ook nog de stepjes liet schuren. De grip is fenomenaal. Wat het linker wiel niet redt, vangt het rechter wiel op. En dus worden ook putdeksels, overstekende stroompjes smeltwater of door vracht- en landbouwverkeer op de weg gereden moddersporen uiteindelijk totaal geen issue meer. Ook niet bij het remmen. Onder de Bridgestone A41 adventure-banden is aan de voorzijde gewoon meer grip. Je kunt dus ook gigantisch ankeren. En zelfs áls het ABS erbij komt, wordt dat per wiel afzonderlijk toegepast. Het andere wiel remt dus gewoon door… en dat is echt winst. Al geef ik toe dat je best flink moet knijpen om het uiterste eruit te halen, het is geen rem die je met twee vingers bedient.

RENPAARDEN

Het is enorm leuk rijden met de Niken. Niet alleen omdat het rijwielgedeelte veel vertrouwen geeft, maar ook omdat het wel echt motorrijden is. Je moet gewoon koppelen en schakelen – wat overigens superfijn gaat dankzij de standaard quickshifter. Vanwege

het hogere gewicht van de Niken en de daarmee gepaard gaande, hogere belastingen van de transmissie kreeg de Niken trouwens wel sterkere tandwielen achter de assistslipperclutch, die zich door de mechanische assistentie lekker licht laat bedienen en goed te doseren is. Ondertussen heb je wel de beschikking over een flinke kudde renpaarden, die over het hele toerengebied lekker aan de gang gaan en het maximum vermogen van 85 kW/115 pk bij 10.000 tpm bereiken. Tussen de framebuizen hangt namelijk het fantastische 847cc driecilinderblok dat we kennen uit de MT-09. Dit CP3 blok kreeg een zwaardere krukas, die 18% meer inertie heeft. Dat zorgt ervoor dat de motor wat mooier bij lage toeren uit een trage bocht wegtrekt, zonder dat hij eigenlijk noemenswaardige concessies doet aan de levendigheid. Dat komt natuurlijk ook omdat het achtertandwiel van de Niken twee tandjes meer telt dan de MT-09, waardoor het riante koppel van 88 Nm vertaald wordt naar meer trekkracht aan het achterwiel.

DE GRIP IS FENOMENAAL. WAT HET LINKER WIEL NIET REDT, VANGT HET RECHTER WIEL OP. EN DUS WORDEN OOK PUTDEKSELS EN OP DE WEG GEREDEN MODDERSPOREN UITEINDELIJK TOTAAL GEEN ISSUE MEER ...

CRUISECONTROLE

De kortere eindoverbrenging kost wel iets topsnelheid, maar 210 km per uur lijkt me snel zat. Belangrijker is dat de Niken hierdoor lekker vlot van de plek gaat, zeker in de sportieve rijmodus. Zoals veel motoren heeft ook het YCC-T (Yamaha Chip Controlled Throttle) ride-by-wire motormanagement drie rijmodi, die je via knoppen op de rechter stuurhelft kunt instellen. Op de andere stuurhelft vind je knoppen voor de cruisecontrole, die je in de vierde tot en met de zesde versnelling kunt activeren, wanneer je boven de 50 km/uur rijdt. Dat maakt de Niken uitermate comfortabel op lange ritten, maar hier op de Grossglockner hebben we er niet zo veel aan. Aan de tractiecontrole, die via het fraaie, digitale dashboard in drie interventieniveaus kan worden ingesteld (sportief, toeristisch en uit) hebben we op de koude, natte en deels met geitenkeutels bezaaide weg des te meer.

GRENSVERLEGGEND

Er is eigenlijk maar één woord voor de Niken: Grensverleggend. De Niken verlegt de grenzen zowel op het gebied van design als qua wegligging. Met zijn dubbele, blauwe veerpoten en zijn roofdierachtige uiterlijk ziet hij er eerder uit als iets van de 22e eeuw dan iets van ons eigen tijdperk. Qua wegligging en gevoel van veiligheid zet de Niken eveneens nieuwe maatstaven. Dat maakt weer dat je je eigen grenzen gaat verleggen en dat leidt weer tot meer rijplezier. Een aantrekkelijk idee, zeker omdat Yamaha de aanschafprijs van de Niken op een tamelijk scherpe €17.499 heeft gesteld.

De Niken kan uitsluitend worden besteld op niken.yamaha-motor.eu. De Niken wordt dan via je dichtstbijzijnde MotoPort vestiging geleverd.

 Bekijk de video op www.motodrive.nl/18-3-39

Bas Westerweel, zelf herstellende van een Bypass operatie, is ambasadeur voor Stichting PLN. Hij is samen met Anton Wegman, die de ziekte PLN heeft, op de motor naar Trondheim gereden om getuige te zijn en verslag te doen van de Monstertocht 2018.

BAS WESTERWEEL & ANTON WEGMAN

MOOI DING YEP. VAN JOU? NEE, VAN PETER EN INA. MOTOPORT ALMERE PAK OOK? YEP, GELEEND. KREEG JE ZOMAAR MEE? NOU, ZOMAAR. IK MOET ER WEL WAT VOOR DOEN. WAT DAN? MET JOU OP REIS

Locatie; laatste pompstation, A7 voor de grens. Anton en ik bekijken elkaars motor. Jongetjes zijn we. Nee, natuurlijk niet, experts. We lopen om de KTM en de 1200 en knikken en denken.

"Geen cardanas, lijkt me heerlijk." "Jij hebt een top op je scherm?" Anton neemt een slok koffie. "Krijg nooit een vliegje op mijn helm." De BMW met z’n koffers heeft een flinke derrière. De KTM oogt gestroomlijnder met een topkoffer. De tweewielers willen draven, de weg op, kilometers maken.

Waarheen? Noorwegen, Trondheim.

Een paar maanden eerder ontmoet ik Anton. Ik ben herstellende van een Bypassoperatie en weer voorzichtig aan het werk. Anton zit naast me aan de vergadertafel van de stichting PLN. Ik ben gevraagd om tijdens een sessie met creativiteit de stichting te helpen een volgende stap te maken. Als je PLN hebt, dan heb je echt vette pech. Door een foutje in de genen is je hartspier ziek en kun je ritmestoornissen krijgen die soms kunnen leiden tot een plotselinge hartdood. Een kastje in je borst geïmplanteerd (ICD) kan helpen. Als je een ernstige storing krijgt, geeft het kastje een schok en gaat ie weer in het ritme, je hart. Anton heeft zo’n ICD.

Het onderwerp is de Styrkeprøven, een Monstertocht; een fietstocht van één dag in Noorwegen over 543 kilometer. Een groep van twintig fanatiekelingen waaronder zes cardiologen doen eraan mee en zamelen zo geld in voor onderzoek naar PLN. Voorspeld is dat, als er voldoende geld is, onderzoek echt kan leiden tot een oplossing. Geld

geeft hoop dus en waar hoop is … De sessie verloopt voorspoedig. Het wordt gaaf. We gaan zoveel mogelijk sponsoren en donateurs vinden. Iedereen is blij. Mooie energie. Hoppa.

ʻʻIk ga er heen.ˮ Ik kijk Anton aan: ʻʻOok fietsen?ˮ ʻʻNee, Ik heb PLN en een ICD. Ik ga op de motor. Het is misschien wel mijn laatste grote motortrip.ˮ ʻʻWat?ˮ ʻʻIk ga naar Trondheim, kijken naar de Monstertocht.ˮ Het schiet vanonder uit mijn buik omhoog. Kriebels worden woorden en ontsnappen uit mijn mond. ʻʻMag ik mee?ˮ Ik rij voorop richting Kiel. Duits asfalt schiet onder ons door. Een makkelijke rit tot aan het begin van de overtocht. Ook naar Bremen gaat het voorspoedig, maar vanaf daar begint het pas. Bij Hamburg zit werkelijk alles klem. Alsof ze besloten hebben om het tapijt er toch maar in één keer uit te halen. Tok tok, rare jongens die Duitsers. Door stof en versmallingen rommelen we ons naar de Stena Line.

ZWEDEN

Motoren worden vastgezet met één spanband. ʻʻIt’s not a rough sea tonight, sirˮ Alsof je dan lekker slaapt. Want wat als het toch een tikkie rough gaat worden? Is één spanbandje dan voldoende? En mag je voor een eventueel extra bandje wel het dek op? Motoroverpeinzingen en een deinende boot; ik val in slaap. Tien uur later ontmoet ik Anton aan het ontbijt. Hij ziet er uitgerust uit en heeft een blije kop. Prachtig! Het schip meert aan. De pakken aan, de koffers erop, oordoppen in. Klart? Okay? High five en hop Zweden in.

Anton stuurt in het MCL in Leeuwarden vier teams aan die zich bezighouden met het elektronisch patiëntendossier (EPD). Ondanks zijn hartspierfunctie van nog maar 35%, en niet wetende hoeveel dat volgend jaar zal zijn, stuurt hij nu mij ook de goede kant op. Misschien zelfs dankzij de verminderende functie van zijn hart. ʻʻIk weet niet wanneer en of ik ooit weer zo’n reis ga en kan maken.ˮ Anton heeft alles uitgestippeld. Deze reis moet gaaf zijn

en bijzonder. We zijn op weg naar Hamar. Houten huizen in geel en blauw sieren de lange strakke vloer waarover we gas geven. We zijn alleen.

Als ik niet veel later mijn eerste foto wil maken blijft mijn vinger achter iets scherps hangen.Een gaatje en bloedverdunners is geen goede combinatie. Bloed in Zweden? Tip; neem pleisters mee.

HAMAR

In twee dagen rijden we van Göteborg naar Trondheim. We overnachten in Hamar vlakbij het omgekeerde Vikingschip. Je weet wel, schaatsen? Johan Olaf Koss? Zandstra? Na Hamar rijden we al snel de hoofdweg af. Het landschap wordt wonderschoon, begint te slingeren, te stijgen en te dalen. En dan houdt het asfalt op... Vlak over de brug net na de bocht, weg weg. KTM en 1200 fronzen een cilinder en zoeken een spoor tussen zand en kiezels. Hier zijn ze voor gebouwd. Makkie. Veertien kilometer lang geen tegenliggers. Heerlijk! In Noorwegen zijn er voldoende tankstations waar het prima toeven is. Broodje, drankje en soms een burger. Anton zit er doorheen die dag. Hij legt z’n hoofd tegen het raam en sluit z’n ogen. Ik maak me zorgen.

DE STYRKEPRØVEN

De volgende dag is het de dag van de Styrkeprøven. Honderden fietsers gaan een dag lang van noord naar zuid op de pedalen. Een monstertocht over 543 km. De groep Nederlanders is vroeg vertrokken en wil de klus binnen 21 uur klaren. (Wat ze, op twee uitvallers na, uiteindelijk ook lukt. Totaalbedrag dat wordt opgehaald is ruim een half miljoen euro!) Dit is de bestemming van Anton. Hier naartoe rijden op de motor en dan kijken naar de helden. Sportieve gekken aanmoedigen die op deze bizarre manier aandacht vragen voor iets wat hij bij zich draagt. PLN. Hij staat langs de kant en maakt foto’s. Hij zet z’n GoPro aan en volgt de groep een tijd op de motor. Ik rij achter hem aan en observeer. Na een uur zet Anton z’n motor aan de kant en doet z’n helm af: ʻʻZo. Ik ben er klaar mee. Ik ga niet tot het eind van de fietstocht achter ze aan rijden. Het is goed zo.ˮ

PLN-ANTON EN BYPASS-BAS

We besluiten op dat moment dat ik met Anton mee zal rijden voor de laatste paar dagen door Noorwegen. PLN-Anton en Bypass-Bas, twee harten heren op motoren. We houden elkaar in de gaten. Ieder keer als we opstappen steekt degene die voorop gaat rijden een duim op. Een vragende duim. ʻʻGa je goed? Ik hou je in de gaten!ˮ Een paar uur later wordt het landschap grilliger en kouder, rotsen ruiger en begroeiing steeds minder. De eerste haarspeldbochten dienen zich aan. We knijpen in de koppelingen, schakelen terug, kantelen en draaien. En dan zijn we op het plateau. Zomaar. Ik verstom. Het is zo overweldigend prachtig. Sneeuw, zonlicht, water, bergpieken en oneindig ver kunnen kijken. We stoppen. Anton klimt op een rots. Een traan rolt over z’n wang.

OVERTOCHT NAAR DENEMARKEN

De twee dagen die volgen gaan richting de overtocht van Zuid-Noorwegen naar Noord-Denemarken en huiswaarts. We rijden links en rechts langs de Fjorden. Tweebaanswegen gaan zomaar over in eenbaansweg. Bochten krullen langs rotspartijen. We halen in en hangen minutenlang achter niet te passeren dikke campers. Anton lijkt opgelucht, hij snijdt de bochten jaloersmakend scherp aan, geeft gas en verdwijnt steeds weer uit mijn gezichtsveld. We duiken met druppels op het vizier lange donkere tunnels in en rijden er weer uit met het zonlicht vol in de ogen. Noorwegen is een motorsprookje. Een landschap van Odin en Thor waar je ieder moment de cast van Game of Thrones over een bergrug verwacht. Waar mensen fris uit rotsen zijn gehakt en elfentaal spreken. Het is een fantastisch land voor je eigen motortraining.

In Denemarken steken we nog één keer een duim op. Anton gaat linksaf, een vriend bezoeken. Ik rij door.

“T ga je goed? Dank voor het in de gaten houden!ˮ...

Het plateau in Noorwegen is overweldigend

Kijk voor meer info over de stichting op www.hartspierziektepln.nl

MONSTERTOCHT NOORWEGEN

Wil je meer weten over de Styrkenprøven? Kijk op www.styrkeproven.no

Wil je een volledige terugblik op de monstertocht en de Nederlandse deelname 2018 of wil je een donatie doen aan stichting PLN? Check facebook/monstertocht2018

 of kijk op www.monstertocht.nl