Statek kosmiczny Ziemia | przewodnik edukacyjny by EDUAKCJE Centrum Sztuki Współczesnej

4UBUFL LPTNJD[OZ ;JFNJB 4QBDFTIJQ &BSUI

Im bardziej zaawansowana staje się nauka, tym bliższa jest sztuce; Im bardziej zaawansowana jest sztuka, tym bliżej jej do nauki. Buckminster Fuller, 1939

Co może zmienić naszą percepcję przestrzeni? Odkrycie, że Ziemia nie jest centrum Wszechświata... Lądowanie na Księżycu... Surfowanie po Internecie... Dwa ostatnie elementy szczególnie wpłynęły na współczesną koncepcję przestrzeni podczas ubiegłego półwiecza. W czasie, gdy cały świat przyglądał się pierwszym krokom człowieka na Księżycu, przy dźwięku Space Oddity Davida Bowie w tle, zaledwie kilka osób zarejestrowało równie rewolucyjny moment: narodziny Internetu. W tym samym, 1969 roku, wydana została książka jednego z najbardziej postępowych wizjonerów XX wieku, Richarda Buckminster Fullera, zatytułowana Statek kosmiczny Ziemia. Przez wielu uważany za Leonarda da Vinci naszych czasów, ten amerykański architekt, wynalazca, ekolog i filantrop, starał się obudzić w ludziach świadomość kruchości naszej planety i jej ograniczonych zasobów. Rozwinięta przez niego koncepcja Statku kosmicznego Ziemia, podejmowana także przez innych naukowców, odbija się dziś szczególnie alarmującym echem, przypominając nam o tym, że wszyscy jesteśmy od siebie zależni i wzajemnie połączeni. Punktem wyjścia wystawy w toruńskim CSW jest fullerowska idea statku kosmicznego Ziemia (do którego nie ma instrukcji obsługi), mająca podkreślić wizje artystów inspirowanych holistycznymi i ekologicznie świadomymi postawami, skoncentrowanymi na refleksji wokół człowieka i jego planety Jak sztuka może wpłynąć na technologię? - rozmyślał teoretyk sztuki i badacz nowych mediów Matko Mestrovic, i to pytanie, postawione odwrotnie niż zwyczajowa refleksja nad tym, jak zaawansowane technologie oddziaływują na sztukę, wskazuje perspektywę kluczową dla wystawy, obejmującą zarówno doświadczenia związane z „nowymi trendami” i wczesną sztuką komputerową (information art), ze szczególnym uwzględnieniem Europy Wschodniej, jak i najbardziej interesujące i futurystyczne badania współczesnych artystów młodego pokolenia. Wystawa kładzie nacisk na twórców i zjawiska artystyczne, które odegrały pionierską rolę w tak zwanej „sztuce mediów”, rozpoczynając od konstruktywistycznych i pozytywistycznych stanowisk wobec postępu technologicznego i naukowego lat 50. i 60., poprzez tendencje, które zakładały walkę o przemianę świata przez syntezę sztuk, aż do aktualnych badań artystycznych, łączących sztukę z najbardziej zaawansowanymi dziedzinami współczesnej nauki i technologii (takich jak na przykład bio- czy nanotechnologia). Wśród wszystkich pionierów, którzy pojawiają się na wystawie, szczególny nacisk położony jest na twórców z Europy Wschodniej, których dorobek, niezwykle istotny i innowacyjny, jest jednak mniej widoczny w skali międzynarodowej. Począwszy od pewnych historycznych przykładów postaw twórczych (Vladimir Bonačić, Aleksandar Srnec, a także im współcześni, międzynarodowi artyści), wystawa skupia się głównie na aktualnych praktykach i perspektywach, które sztuka wraz z nauką otworzą w przyszłości. Projekt STATEK KOSMICZNY ZIEMIA ma zbadać, jak badacze percepcji kolorów, światła i ruchu ewoluowali oraz jak młode pokolenia odnoszą się do utopijnych wizji lat 60., a także jak poprzez ścisłą współpracę między artystami i naukowcami wypracowywane są nowe paradygmaty.

BUCKMINSTER FULLER (1895-1983)

Bucky/Fly's Eye/Dymaxion Car, 1980. Zdjęcie © Roger White Stoller, Źródło: http://blogs.nationalgeographic.com

Był konstruktorem, architektem, inżynierem, wynalazcą i filozofem humanistą, przedstawicielem szeroko pojętego konstruktywizmu, pionierem architektury hi-tech, guru postępu technicznego. Zaliczany jest do pierwszych myślicielifuturystów w skali globalnej. To właśnie BUCKMINSTER FULLER zaproponował, by o naszej kuli ziemskiej myśleć jako o Statku kosmicznym Ziemia – Spaceship Earth, do którego ludzkość nie otrzymała instrukcji obsługi. Popularyzował tę ideę, ponieważ zależało mu na stabilności i harmonii życia człowieka w ramach istniejącego systemu społeczno-gospodarczego. Był optymistycznie nastawiony do przyszłości ludzkości, jednak analizując zasoby Ziemi, doszedł do wniosku, że ich dalsza eksploatacja grozi globalnym kryzysem. Twierdził, że społeczeństwo musi funkcjonować głównie w oparciu o odnawialne źródła energii, takie jak wiatr i ciepło Słońca. Buckminster Fuller był także jednym z pierwszych działaczy na rzecz ochrony środowiska. Promował zasadę: „więcej za mniej”. W myśl tego hasła opracowywał skuteczne, zaawansowane technologie ekologiczne. Był niezwykle twórczym autorem wynalazków, które nazywał artefaktami, namacalnymi prototypami, modelami, wzorami albo zasadami. Wsławił się skonstruowaniem kopuły geodezyjnej – budynku, którego półsferyczny szkielet wypełniony elementami w kształcie wielokątów okazał się zaskakująco wytrzymały i stabilny, a także tani i prosty w budowie. Wynalazł tensegrity – system konstrukcyjny, w którym następuje wzajemna stabilizacja elementów rozciąganych i ściskanych. Skonstruował Dymaxion hause, Lightful hause i Dymaxion car – trójkołowy, aerodynamiczny samochód, Dymaxion world map – mapę świata jako rozwinięty dwudziestościan, a także Geodesic dome i wiele innych wynalazków. Swoją filozofię Fuller zamyka w czterech wymiarach (4D) – jak sam to określił – myśli nie tylko w 3 wymiarach przestrzeni, ale także w czasie. Miał ogromny wpływ na myślenie projektantów, architektów, naukowców i artystów, działających na rzecz stworzenia warunków zrównoważonego rozwoju ludzkości na planecie Ziemia. Fuller dokonał wielu interesujących transgresji, dzięki czemu jego praktyka naukowa nabrała nowych, oryginalnych cech. Sam Fuller określał ją mianem synergetyki (synergetics) – metaforycznego języka przekazywania wspólnych doświadczeń na różnych płaszczyznach i w wielu dyscyplinach nauki i filozofii. Z racji zasięgu i kompleksowości jego pomysłów, nazwany został mianem artysty synergetycznego (Synergetic Artist). Druga połowa XX wieku przyniosła wiele przykładów wzajemnych inspiracji nauki oraz sztuki. Nowe technologie umożliwiły powstanie wielu nowych „narzędzi” spoza tradycyjnie rozumianego warsztatu artysty. To sprawiło, iż pole poszukiwań artystycznych bardzo się pogłębiło. Rozwinęła się także sfera interpretacyjna sztuki na poziomie lingwistycznym oraz filozoficznym. Jest to efekt postępującego przenikania się dyscyplin w ramach słynnego zjawiska „synergizmu”. Wystawa „Spaceship Earth” jest propozycją spotkania wielu twórców. Pokazuje nowe i odmienne interpretacje przedstawionych problemów oraz przybliża myślenie o sztuce w perspektywie wynalazków, wskazując na przenikanie się praktyk artystycznych i naukowych. Statek kosmiczny Ziemia / Spaceship Earth

ALEKSANDAR SRNEC (1924-2008)

Luminoplastics, 1967

Wybitny malarz, designer, fotograf, autor filmów animowanych i eksperymentalnych. Opowiadał się za syntezą wszystkich dziedzin wizualnych. Zajmował się łączeniem różnych form sztuki i techniki. Jego obiekty-rzeźby były pierwszymi, które nazwano „luminokinetycznymi”. W twórczości Srneca rolę symboli odgrywają takie zjawiska jak ruch, światło, kolor, przestrzeń, a także czas, przemijanie, trwanie. Dorobek tego artysty jest wyjątkowym zjawiskiem w dziejach abstrakcji geometrycznej.

ERNESTO NETO

Meditation on Color Vibration – Matter Color, 2007

E. Neto tworzy abstrakcyjne instalacje, które często wypełniają całą przestrzeń wystawy – pastelowe baldachimy z fantazyjnych form, zwisające z sufitu, labirynty, przestrzenie przypominające powiększone komórki i formy organiczne. Poruszając się między tymi niezwykłymi kształtami, zwiedzający doświadcza ich za pośrednictwem różnych zmysłów – poprzez wzrok, dotyk, czasami nawet węch. Sam artysta opisuje swoją twórczość jako „badanie krajobrazu ciała od wewnątrz”. Posługuje się miękkimi elastycznymi, ażurowymi materiałami, takimi jak nylon lub bawełna. Jego sztuka określana jest mianem „architektury organicznej” – świat mikrokomórki i niewidzialnych struktur ciała artysta przekształca w makroskale. W pracy Meditation on Color Vibration – Matter Color linie sznurka, trójkąty siatki łączone krawędziami generują ciągłość powierzchni. Każda struktura to początek kolejnej. Statek kosmiczny Ziemia / Spaceship Earth

KATARINA LÖFSTRÖM

Score, 2004

Rzeźbiarka, autorka instalacji i animacji wideo z interaktywną ścieżką dźwiękową. Posługuje się językiem niefiguratywnym i nienarracyjnym; w filmach animowanych tworzy komputerową abstrakcję lub wręcz „ekstrakcję”, czyli maksymalne zbliżenie obrazu. Widać to w Score, animacji opartej na maksymalnym zbliżeniu obrazu przedstawiającego najdalsze widoczne miejsce w przestrzeni kosmicznej, uchwyconego przez teleskop Hubble’a. Przez powiększenie obrazu, artystka próbowała wydobyć więcej informacji z czegoś, co można traktować jako obraz ostatecznej granicy naszej wiedzy o wszechświecie. Tworzyła również prace pod wpływem hipnozy – stanu psychicznego na granicy snu i czuwania.

CHRISTOPHER O’LEARY & Casey Alt

Future Times, 2008

O’Leary i Casey Alt definiują Future Times jako „rzeźbę danych”. Każda płyta reprezentuje jeden rok (od 1908 do 2008), w której jest 100 otworów. Każdy otwór odpowiada stu najczęściej używanym zwrotom lub rzeczownikom w danym roku. Średnica otworu określa częstotliwość używanego słowa. Christopher O’Leary jest artystą działającym w różnych mediach, w tym wideo, fotografii, performance. Ważne dla niego są dźwięk i światło. By wzmocnić performatywny charakter swojej twórczości, wykorzystuje specjalne systemy oświetlenia w połączeniu z techniką. Kluczowym dla niego zagadnieniem jest eksperymentowanie z technologią – stosuje efekty interaktywne i tworzy wizualizacje procesów algorytmicznych. Interesują go futurystyczne wizje przyszłości. Statek kosmiczny Ziemia / Spaceship Earth

SIMON THOROGOOD & STEPHEN WOLFF

SoundWear / Eric Satie, Vexation, 2007

Simon Thorogood to artysta i projektant mody, który traktuje ją jako nowy sposób komunikowania się z widzem. Tworzy interaktywne kolekcje; ich odbiorca może mieć wpływ na przebieg i wynik produktu, przekształcając go według własnego uznania. Moda traktowana jest przez niego jako doświadczenie i wydarzenie, a kolekcje i eksponaty definiuje w kategoriach „inżynierii odzieży”, umieszczając modę na granicy architektury, muzyki i techniki. Tworzone przez niego formy odzieży są proste i futurystyczne. SoundWear – stworzone przez Simona Thorogooda i Stephena Wolffa to wirtualne narzędzie do projektowania odzieży poprzez muzykę. Zamierzeniem autorów było rozwinięcie takiego podejścia lub całego systemu, które uzupełniałoby i unowocześniało tradycyjne i konwencjonalne procesy projektowania mody.

VLADIMIR BONAČIĆ

(1938-1999)

GF. E(16,4) -NS C M, 1969-1971

Naukowiec szczególnie zainteresowany zjawiskiem percepcji, cybernetyką i elektroniką. Prowadził badania na temat światła, którego używał do tworzenia komputerowych symulacji. Stworzył pionierskie, interaktywne instalacje cyfrowe. Jest znany ze sztuki luminokinetycznej – jego „dynamiczne obiekty” powstają na podstawie obliczeń i kalkulacji matematycznych. Generuje zjawiska wizualne za pomocą programów komputerowych. Uzyskane dzięki temu obrazy o „maksymalnej oryginalności” mają niezaprzeczalne walory estetyczne. Statek kosmiczny Ziemia / Spaceship Earth

MARTIN RILLE

Coded Sensation, 2008

Artysta i projektant poszukujący nowych rozwiązań w modzie. Jego myślenie oscyluje pomiędzy biegunami wzornictwa, technologii i nauki. Zmysł dotyku jest dla niego najważniejszy. Zwraca uwagę na to, że jest on pierwszym zmysłem, z którym przychodzimy na świat, dlatego tworzy ubrania z ultracienkich blach, nazywane „drugą skórą”. Jest to odzież „wielofunkcyjna”, „odczuwająca” i reagująca na dotyk, pełniąca jednocześnie funkcję nośników medialnych i nośników pamięci. Zakodowane są w nich słowa i dźwięki. Zrobione z taśm audio (nagranych, zużytych taśm magnetofonowych), całkowicie ekologiczne kombinezony uświadamiają niecierpiące zwłoki współczesne problemy ekologiczne.

PIOTR KOWALSKI (1927-2004)

Był rzeźbiarzem i jednocześnie urbanistą i architektem eksperymentalnym. W swoich działaniach poszukiwał rozwiązań z zakresu optyki, kinetyki, matematyki i geometrii. Zainteresowania P. Kowalskiego koncentrowały się wokół płynnej granicy pomiędzy nauką i sztuką – jak twierdził, obie służą do interpretowania rzeczywistości; w materialnym i fizycznym świecie nie dadzą się rozdzielić, ponieważ nic nie istnieje do końca samodzielnie. Sztuka jest rodzajem wyzwania, które prowokuje do przekraczania granic technologicznych. Bardzo ważny, jednak niedoceniony polski artysta. Mesures à prendre, 1969

TOBIAS PUTRIH

Science vs. Fiction(I-XI), 2002-2003

Konstruuje formy architektoniczne w przestrzeniach wystawienniczych, używając modułów z nietrwałych materiałów, takich jak np. kartony, styropian, sklejka, dlatego wydają się one łatwe do zdemontowania, niestabilne. Putrih misternie układa małe obiekty w monumentalne konstrukcje. Tworzy również „erodowane” instalacje rzeźbiarskie, do których widz może wejść. Statek kosmiczny Ziemia / Spaceship Earth

MICOL ASSAËL

Electron, 2007

W jej pracach ujawnia się fascynacja prawami i zasadami fizyki, matematyki, technologii, przemysłu, a także światem maszyn i silników. Jest znana z tworzenia instalacji, które dostarczają widzowi nieprzyjemnych, żenujących, fizycznych doznań. Integralnym elementem jej prac jest również nieprzyjemny zapach, dźwięk. Każda jej praca to swoiste „laboratorium”. Doświadcza się w nich przemocy zjawisk naturalnych, takich jak magnetyzm, bardzo niska lub bardzo wysoka temperatura. Widz w reakcji z takimi bodźcami nie może pozostać obojętny. Praca pt. Electron zabiera nas także daleko w głąb, do żelaznego jądra Ziemi oraz w odległą przeszłość czasów antycznych, kiedy to narodziło się greckie słowo elektron oznaczające bursztyn.

ALICJA KWADE

Lucy, 2004-2006

Polska artystka zajmująca się rzeźbą, instalacją, fotografią i filmem. Specjalizuje się w nadawaniu obiektom nowego znaczenia i wyglądu. Zwykłe, zniszczone przedmioty, które znajduje na ulicy, poddaje obróbce, sprawiając, że stają się wyjątkowe, wydają się kosztowne i wyrafinowane, bliskie doskonałości. Bada związek pomiędzy rzeczywistością a iluzją. Jej instalacje są bardzo proste, ale wieloznaczne. Lucy to duży kawałek kostki węglowej wyciętej na kształt diamentu, oszlifowany w klasycznym, fasetowym stylu. W tej pracy artystka podejmuje grę z pojęciami skali i ważności.

Statek kosmiczny Ziemia / Spaceship Earth

VICTORIA VESNA

Zero@wavefunction, 2002 Victoria Vesna we współpracy z pionierem nanonauki Jamesem Gimzewskim

Łączy w swoich pracach media, sztukę (bio/nano) oraz naukę, tworząc tzw. „Trzecią kulturę”. Szczególne znaczenie ma dla niej nauka NANO: nanoskala obrazu i dźwięku, nanofotonika koloru, którą interpretuje w swoich interaktywnych instalacjach graficznych i wideo. Jej multimedialne, konceptualne prace zmuszają do refleksji nad postrzeganiem naszego ciała i nas samych. Artystka bada wpływ technologii teleinformatycznych na nasze zachowania. Posługuje się metaforami i kodami. Inspirują ją właściwości genów, cząstki, fale, wszelka transformacja i metamorfoza zjawisk. W projekcie ZeroWave zwiedzający manipuluje obrazami nanocząsteczek za pomocą własnego cienia.

GIANNI COLOMBO (1937-1993)

Spazio curvo (curved space), 1990

Jeden z najważniejszych artystów sztuki kinetycznej, luminokinetycznej i „rotooptycznej”. Eksperymentował z nowymi strukturami przestrzeni oraz z przestrzennymi iluzjami. Wpływa na odczucia widza poprzez tworzenie pięknych, „synestetycznych miejsc” – pól interakcji różnych narządów zmysłów. Widz jest dla niego zawsze aktywnym uczestnikiem wystawy. Wykorzystuje w pracach narzędzia elektromechaniczne, magnetyczne, przemysłowe, neony i lasery. W pracy Spazio Curvo ( z cyklu Zakrzywione przestrzenie) Colombo pokazuje, że deformując formy wywołuje tym samym stan niepewności.

Statek kosmiczny Ziemia / Spaceship Earth

JOHANNES VOGL

Kleiner Mond (Small Moon), 2006

Niemiecki artysta znany z konstruowania przedziwnych wynalazków mechanicznych. Jest uważnym obserwatorem codzienności. Przedmioty, które dobrze znamy, zestawia w różne układy, przez co nabierają one innego znaczenia. Wynajduje nowe mechanizmy, łącząc ze sobą obiekty z życia codziennego. Jego prace pełne są ironicznego humoru. W pracy pt. Small Moon powstały na ścianie krąg światła nawiązuje do świata przyrody, ściślej naszej planety, która jest przedmiotem nieustannych badań naukowych.

MASSIMO BARTOLINI

Untitled (Eucalipto), 2005

Dla Bartoliniego krajobraz jest stanem, refleksją nad względnością tego, co jest stałe, stabilne lub niezmienne. Zmieniając współrzędne, kąty nachylenia, manipuluje tym samym optyką przestrzeni. Chce wywołać i zmienić u widza odczucia fizyczne w psychiczne, wprawić go w stan medytacji. Pobudza wyobraźnię widza, a nie tylko jego zdolność postrzegania otoczenia; prowokuje zmysły, wykorzystując w pracach zapachy i dźwięki. Chce wywołać stan medytacji. Posługuje się prostymi materiałami np. wodą, ziemią, które mają symbolizować zmiany zachodzące we wszechświecie, wieczną dynamikę życia.

Statek kosmiczny Ziemia / Spaceship Earth

ACCONCI STUDIO

Umrufulla, 2005

Acconci Studio to kolektyw artystyczno-architektoniczny, założony przez Vito Acconci, jednego z pionierów sztuki performance, instalacji i sztuki wideo. Acconci Studio zajmuje się architekturą publicznych przestrzeni: ulic, placów, parków, ogrodów, nadając im charakter form płynnych, niegeometrycznych, „rozlewających się” na otaczający je krajobraz. Zarówno w projektach architektonicznych, jak i w designie oraz modzie, bazują na wielofunkcyjności i projektowaniu totalnym, obejmującym wszystkie elementy otoczenia. Zaprojektowali już m.in. sztuczną wyspę w Graz, „miękki” sklep z ubraniami w Tokio oraz stację metra w Coney Island, która przypomina wznoszącą się falę morską.

JAKUB NEPRAŠ

Babylon Plant, 2006

Jakub Nepraš to artysta, który posługuje się różnymi mediami, aby połączyć elementy ruchu, obrazu, koloru, dźwięku, rytmu, skali, itp. W jego filmach każdy z tych elementów rejestrowany jest na nośnikach jako osobny składnik i nakładany w poszczególnych sekwencjach wzdłuż różnych osi. Artysta uzyskuje w ten sposób efekt płynnego obrazu. Inspirują go procesy tworzenia i niszczenia materii w przyrodzie. Eksperymentuje z syntetycznymi, plastycznymi materiałami (np. malowane pleksi), tworząc wideorzeźby-reliefy, wideorzeźby kinetyczne i wideomalarstwo.

Statek kosmiczny Ziemia / Spaceship Earth

OLAFUR ELIASSON

Untitled (Iceland Series), 2000

Rzeźbiarz, autor instalacji i fotograf. Eliasson znany jest z poruszających, wyjątkowo spektakularnych, a przy tym medytacyjnych prac, w których niematerialne wrażenia, takie jak temperatura, zapach, smak, powietrze czy fale magnetyczne przekształcone zostają w rzeźby i environmenty. Jego twórczość koncentruje się również na zagadnieniu percepcji. Artysta udowadnia, że nie jest ona doświadczeniem obiektywnym. Interesują go szczególne zależności między światłem a kolorem. Fundamentem jego sztuki jest uświadomienie widzowi własnej roli w odbiorze rzeczywistości. Tematem jego prac są treści naszych codziennych rozmów (np. pogoda). Eksperymentuje ze światłem i dźwiękiem. Porusza problemy zaangażowania społecznego w sprawy ekologiczne. W swoich pracach Eliasson eksploruje zjawiska przyrody, a także wywoływane przez nie przestrzenne i postrzeżeniowe wrażenia. Swoje fotografie i instalacje nazywa „wywoływaczami zjawisk”.

LUCY & JORGE ORTA

Life Line – Survival Kit, 2008

Performerzy szukający alternatywnego sposobu życia. Zwracają uwagę na zagadnienie społeczeństw wykluczonych, recyklingu, niedoboru wody, zmian klimatycznych, praw człowieka, itp. Na miejsce swoich działań wybrali Antarktydę, która jest dla nich globalnym państwem – utopią. Realizują tam projekty i warsztaty. Zaprojektowali wielofunkcyjne ubiory, które nazwano „przenośną architekturą” (domy-śpiwory), urządzenia awaryjne (kamizelka-spadochron), zestawy do przetrwania, mobile itp. – wszystko, co ma służyć samowystarczalnemu społeczeństwu. Starają się połączyć wielofunkcyjność z symboliką. Statek kosmiczny Ziemia / Spaceship Earth

CHRISTIANE LÖHR

Bogenform (Bow form), 2006

Natura jest centralnym motywem jej twórczości. Odnajduje doskonałość kształtów i struktur w nasionach, łodygach, delikatnych kwiatostanach, które zestawia ze sobą, tworząc niezwykłe naturalne układy. Drobiazgowo buduje proste, harmonijne układy geometryczne, przypominające miniaturową architekturę lub rzeźbę. Pokazuje równowagę pomiędzy kruchością materiału a stabilnością formy, matematyczną wszechmoc zamkniętą w przyrodzie. Równie delikatne, zamknięte w kilku gestach, są jej botaniczne rysunki.

JAROSŁAW KOZAKIEWICZ

Tardigradabotanica, 2009

Rzeźbiarz i autor projektów architektonicznych. W swojej twórczości odwołuje się do kosmologii, holizmu, filozofii i religii. Znajduje inspiracje także w mistycyzmie. Kozakiewicz szuka analogii między mikroskalą człowieka a makroskalą kosmosu. Tworzy rzeźby, które przybierają następnie formy utopijnych pomysłów architektonicznych, skupiających się na wymiarach społecznych i symbolicznych. Zajmuje się aspektem ekologii i przywraca tradycje architektury parlante. Inspiracją do architektonicznego (badawczo-artystycznego) projektu Tardigradabotanica był bezkręgowiec (niesporczak), najtrwalsza i najbardziej niezwykła forma życia na ziemi. Dla J. Kozakiewicza jest on „symbolem trwałości życia”.

Statek kosmiczny Ziemia / Spaceship Earth

NIKOLA UZUNOVSKI

My Sunshine, 2008- obecnie

Zajmuje go interakcja między jednostką a społeczeństwem. Jest wizjonerem poszukującym powiązań między sztuką a nauką w aspekcie ekologii. Pracuje nad utopijnym przedsięwzięciem (My Sunshine), w które zaangażowani są artyści i naukowcy z różnych dziedzin. Celem tego projektu jest wykorzystanie hipertechnologii do stworzenia sztucznych kopii Słońca lub innych form solarnych. Ich zadaniem będzie dostarczenie ciepła na tereny arktyczne.

LORIS CECCHINI

The Monologue Drawings (projects for Cloudless III), 2007

Artysta, który zajmuje się różnymi mediami: instalacją, kolażem, rzeźbą i rysunkiem. Jego obszerne i abstrakcyjne formy wywołują wrażenie nieważkości. Są podwieszone pod sufitem lub stanowią rodzaj membrany dzielącej pomieszczenie. Interesuje go granica między tym, co naturalne a sztuczne. Używa miękkich materiałów: plastiku, żywicy, kauczuku, celulozy. Swoje biologiczne formy buduje z organicznych, molekularnych elementów, które wielokrotnie powtarza. Widz odnosi wrażenie, że oklejają go i oblepiają swoją masą. Jego instalacje są monochromatyczne, najczęściej białe.

Statek kosmiczny Ziemia / Spaceship Earth

XÁRENE ESKANDAR

Tentative Architecture of Other Earth_Coastline Inhabitants, 2008

Zajmuje się modą, designem, architekturę i działaniami audiowizualnymi. Jej zdaniem „architektura może się zdarzyć w każdym momencie i w każdej chwili, w każdym miejscu i przestrzeni”. Promuje wykorzystywanie nowych technologii do tworzenia modelu życia zgodnego z naturą. Transformuje elementy biologiczne do modeli ubrań, pokazuje procesy życia np. w robionych ręcznie ubraniach z wełny i filcu. Inspiracją do nich była rafa koralowa. Ubrania te udają oddech użytkownika. Używa również efemerycznych materiałów, takich jak powietrze, ogień, woda. Interesują ją zagadnienia nietrwałości i przemijania, odcieleśnienia i niematerialności.

DILLER SCOFIDIO + RENFRO

Blur Building, 2002

Firma architektoniczna założona przez Elizabeth Diller i Richardo Scofidio. Znani są z interdyscyplinarnego podejścia do architektury – praktykują ją w formie pisemnej, instalacji, sztuki wideo i sztuki elektronicznej. Ich projekty architektoniczne przypominają kształty, które można odnaleźć w przyrodzie, są minimalistyczne, ale bardzo spektakularne – jak na przykład jedna z ich ostatnich realizacji – budynek... w formie plastra miodu. Ściśle integrują wnętrze budynku z jego zewnętrzną formą oraz otoczeniem. Są przeciwnikami budowania podziemnego, ponieważ uważają, że jest to „grzebanie sztuki i architektury”. Blur Building nazywany często „architekturą niczego” pozostaje do dziś jednym z najbardziej niezwykłych przedsięwzięć architektonicznych w historii. Pomyślany i zaprojektowany jako konstrukcja całkowicie „pozbawiona formy, masy, koloru, ciężaru, zapachu, rozmiaru, bez żadnych cech szczególnych i bez znaczenia”. Po wejściu głębiej w strukturę materii, okazuje się, że nic nie jest stałe, to tylko pusta przestrzeń. Statek kosmiczny Ziemia / Spaceship Earth