KORZENIE NASZEGO ALFABETU by Włodzimierz SZYPURA

Ignatius Donnelly ATLANTYDA - PRZEDPOTOPOWY ŚWIAT NOWE PORÓWNANIA CYWILIZACJI STAREGO ŚWIATA KORZENIE NASZEGO ALFABETU

Ignatius Donnelly ATLANTYDA - PRZEDPOTOPOWY ŚWIAT [ATLANTIS, THE ANTEDILUVIAN WORLD – 1882] CZĘŚĆ III NOWE PORÓWNANIA CYWILIZACJI STAREGO ŚWIATA [THE CIVILIZATION OF THE OLD WORLD AND NEW COMPARED] Rozdział VII KORZENIE NASZEGO ALFABETU [THE ORIGIN OF OUR ALPHABET] z języka angielskiego przetłumaczył W. J. Szypura

Chociaż Ignatius Donnelly w swej książce – „Atlantis, Przedpotopowy Świat”, wydanej po raz pierwszy w 1882 r. przedstawia wiele ryzykownych interpretacji i zbyt daleko sięgających porównań, jednak zawiera bardzo interesujące informacje, zwłaszcza w Części III – „Cywilizacje Starego Świata, Nowe Porównania”, Rozdział VII zawiera „Początki naszego alfabetu”, który przetłumaczyłem i przedstawiam. Donnelly przestawia w swej pracy studium rozwoju postaci znaków alfabetów i wyprowadza swe argumenty z alfabetu Majów Biskupa Diego de Landa, który często był uważany za całkowicie błędny. Pismo Majów nie zostało rozszyfrowane, aż do późnych lat XX wieku. Hieroglify Majów często są ideograficzne i nie przedstawiają żadnego dźwięku, poza tym Landa nie podał wszystkich. W tym rozdziale przedstawiono rozwój alfabetu w Starożytnym świecie, który nie stanowi jednak poważnej postawy do twierdzenia, że Atlantyda rzeczywiście istniała. WJS

Ignatius Donnelly KORZENIE NASZEGO ALFABETU Egipcjanie mówił o swym hieroglificznym systemie pisma, że nie jest ich własnym wynalazkiem, lecz jest darem i językiem bogów. Bogami byli, niewątpliwie, ich wysoko cywilizowani przodkowie, przywódcy Atlantydy, którzy stali się bogami wielu plemion Lewantu. Zgodnie z tradycją Fenicji, sztukę pisania i pismo wynalazł Taautus, lub Taut, którego Egipcjanie nazywali Thouth, Egipcjanie mówili, że pismo wynalazł Thouth, lub Thoth, inaczej zwany Henochem lub Hermesem, widzimy jasno, że obydwa narody Fenicji i Egiptu odnosiły wynalazek pisma do okresu starszego niż ich własny byt polityczny. Henoch lub Hermes [później przez Rzymian zwany Merkurym], był synem Zeusa i Maji, córki Atlasa. Henry Rawlinson mówił: „Istnieją poważne analogie pomiędzy pierwocinami pisma i sztuki pisania, które przypuszczalnie powstały w Chaldei, jednak faktyczny postęp można zaobserwować w Egipcie, czas powstania tego oryginalnego wynalazku pisma można przypisać na okres zanim rasa Hamicka rozpadła się i podzieliła". Nie można uwierzyć, że taki nadzwyczajny system znaków dźwięków mógł wynaleźć pojedynczy człowiek, lub nawet wielu w jednym pokoleniu. Jak wszystko inne sztuka pisania musiała być nabywana w powolnym rozwoju przez wieki, musiała wzrastać krok po kroku z pisma obrazkowego przez pośrednie fazy, np. w Chinach, każde słowo albo przedmiot przedstawiano oddzielnym znakiem. Fakt że taki starożytny i oświecony lud jak Chińczycy nigdy nie wypracował fonetycznego alfabetu, daje jakieś wyobrażenie odnośnie wielkości ludu, wśród którego wynaleziono fonetyczne pismo. Champollion twierdził: „pismo, to wielkie odkrycie stopniowo było zmieniane zanim zostało rozwinęło się w pismo alfabetyczne, Fenicjanie jak również Hebrajczycy posiadali pismo z fonetycznym alfabetem, które powstało z pisma obrazkowego, w którym rzeczywiste znaczenie symboli całkowicie lekceważono, a litery przedstawiają jedynie dźwięki”. Baldwin mówił: „Naród władców mórz, który ustanowił komunikację ze wszystkimi wybrzeżami i zmonopolizował handel w znanym świecie, musiał zmienić alfabet hieroglifów w fonetyczny, zapewne tak też stopniowo się stało, podczas gdy izolowany Egipt, którego mniej dotyczyły praktyczne tendencje handlowe, zachował hieroglificzny system i wzniósł go na wyżyny doskonałości". Musimy pamiętać, że kilka liter naszego alfabet są wynalazkami późniejszych narodów. W najstarszych alfabetach nie było żadnego znaku na oznaczenie c i g. Rzymianie mieli potrzebę ustanowienia znaku g, zrobili to przez dodanie ogonka do c, tak powstało g. Grecy dodali do starożytnego alfabetu ypsilon, kształtowali jak nasze V albo Y, obydwie pozycje początkowo używano najpierw zamiennie; dodali znak X; zamienili fenickie T na Th, albo theta; do znaków spółgłosek z i s i dodali (jota) do fenickiego y (yod). Grecy zmienili fenicki alfabet, który częściowo był spółgłoskowy na całkowicie fonetyczny - w doskonały instrument dla wyrażenia języka mowy. Rzymianie dodali do y najpierw znak i, a później j obydwa te znaki wskazywały ten sam dźwięk. Języki Europy przedstawiają również inne dźwięki, dodając podwójne: UU, tak więc powstało: VV, lub: W.

-4-

Ignatius Donnelly KORZENIE NASZEGO ALFABETU Następujące litery zawdzięczamy Fenicjanom: A, B, C, D, E, H, I, K, L, M, N, O, P, Q, R, S, T, Z., aby nakreślić podobieństwo z alfabetem jakiegokolwiek innego kraju, musimy posłużyć się tymi znakami. Każdy fonetyczny alfabet posiada wyraźne pokrewieństwo z alfabetem Fenicji, oprócz być może alfabetu chińskiego, który ma więcej znaków niż słów i być może klinowego alfabetu Sumeru, z jego siedmiuset klinami przedstawiającymi litery, których znaki dźwięków nie posiadają powinowactwo z literami Fenicjan. Zadziwiające jest, że w Ameryce Środkowej znajdujemy fonetyczny alfabet, jest to alfabet Majów, starożytnego ludu z półwyspu Jukatan, który podaje, że ich cywilizacja przyszła do nich zza morza na statkach ze wschodu, tj. z kierunku Atlantis. Kultura Majów następował po kulturze Colhua, której era zakończyła się na tysiące lat przed Chrystusem i od nich otrzymali swój alfabet. Tak opowiadał Biskup Diego de Landa, jeden z wczesnych misjonarzy, który przyznał się do spalenia wielkiej ilości ksiąg Majów, ponieważ one nie zawierały nic poza działaniami diabła. Szczęśliwie jednak zachował dla potomności alfabet tego ludu, który przedstawiono poniżej:

-5-

Ignatius Donnelly KORZENIE NASZEGO ALFABETU

Alfabet DIEGO de LANDA. Diego de Landa był pierwszym biskupem Jukatanu. Napisał historię Majów i ich kraju, rękopis został zachowany w bibliotece Królewskiej Akademii Historii w Madrycie. Zawiera opis i objaśnienie fonetycznego alfabetu Majów. rękopis Landy przez długi czas leżał zapomniany w bibliotece, ponieważ niewielu o nim słyszało zanim nie został ponownie odkryty przez Francuskiego duchownego Brasseur de Bourbourg, który przy jego pomocy odcyfrował kilka prastarych amerykańskich napisów. Powiedział, że alfabet i znaki wyjaśnione przez Diego de Landa były dla niego jak kamień z Rosetta. Kiedy my rozpatrujemy tabele innych alfabetów różnych europejskich narodów, widzimy jak formy fenickich liter poważnie były modyfikowane, jednak zaskakuje nas odnajdowane podobieństwa pomiędzy alfabetem Majów odległe przynajmniej o trzy stulecia od starożytnej postaci znaków europejskich.

-6-

Ignatius Donnelly KORZENIE NASZEGO ALFABETU Musimy pamiętać, że Majowie są jednym z najbardziej zachowawczych ludów na świecie. Zachowali oni znaczny upór odnośnie swego języka, którym jeszcze mówili gdy Kolumb wysiadł w San Salvador i wierzono, że ich język jest tym samym, w którym opisywano większość zabytków ich kraju. Senior Pimental mówił: "Indianie ochraniali te idole z takim uporem, który wskazywał, że nie będą mówić żadnych innym językiem, jakby chcieli białym powiedzieć, że będą komunikować się z nimi tylko w ich własnym języku", dlatego jest prawdopodobne, że ich alfabet przechodził z narodu do narodu, jak Fenicki, pochodził z oryginalnej postaci przyjętej od Colhuas.

-7-

Ignatius Donnelly KORZENIE NASZEGO ALFABETU

Alfabet. Gdy rozważymy rozległą przestrzeń minionego czasu i fakt, że nie mamy pośrednich stadium alfabetu, który poprzedzałby archaiczny fenicki, nie powinniśmy dziwić się gdy odnajdujemy podobieństwa pomiędzy literami Majów i znakami Europy, a nawet musimy przyznać, że są pewne powiązane. Gdy znajdujemy zdecydowane powinowactwa między dwoma lub trzema literami, rozsądnie możemy uważać, że

-8-

Ignatius Donnelly KORZENIE NASZEGO ALFABETU takie podobieństwo jest zbiegiem okoliczności, ale jeśli istnieje wiele innych, które nie zanikły zatarte przez stulecia. Pierwsza myśl, która pojawia się przy badaniu alfabetu Landy jest złożony i ozdobny charakter liter. Zamiast dwu albo trzech ruchów, którymi wykonujemy znak dźwięku, mamy tutaj cały obraz przedmiotu. Odkrywamy, że takie same są reguły uproszczeń najstarszych postaci bardzo złożonych znaków. Weźmy przykład litery pp w alfabecie Landy:

, tutaj ewidentnie przedstawiono

oblicze twarzy. Tak samo okazuje się, w znaku x, którym jest: . Teraz, jeżeli zwracamy się do starożytnych hieroglifów na pomnikach Ameryki Środkowej, znajdziemy ludzką twarz, okazuje się, że skopiowane z Tabliczki Krzyża w Palenque wyglądają następująco:

Weźmy pierwszy hieroglif z lewej strony napisu. Okazuje się, że na siedem hieroglificznych znaków, aż sześć zawiera ludzką twarz. Odkrywamy, że w całym napisie Tabliczki Krzyża, na 108 znaków, aż 33 litery skomponowane zostały z części ludzkiego oblicza. Możemy dostrzec tendencje do upraszczania prezentowane w alfabecie Landa, czego naturalnie oczekiwaliśmy. Emblematy te przypuszczalnie pierwotnie stosowano w napisach religijnych, gdzie powoli i uważnie i dokładnie mogły być opracowywane, jednak w rękach zajętych, czynnych handlowców, takich jakimi byli Atlanci i później Fenicjanie, ludzie dla których czas posiadał wartość, naturalna tendencja było upraszczanie i kondensacji, więc początek obrazu był pomijany, takie uproszczenia najbardziej wyraźnie można odnaleźć w literach pp i x alfabetu Majów, gdzie figura ludzkiej twarzy pozostaje tylko w niedokładnych liniach. Taka sama tendencję też oczywiście wprowadzano w dwie formy znaku h, jaką podano w alfabecie Landy, oryginalna forma jest bardziej dokładnie dopracowana niż odmiana znaku. Oryginalna forma jest:

. jej odmianą jest:

-9-

. Przypuszczalnie

Ignatius Donnelly KORZENIE NASZEGO ALFABETU dalsze upraszczanie prowadzano krok po kroku, widzimy wyższe i niższe części pierwszej forma skurczyły się w mniejszy i mniej wypracowany kształt, wyobrażamy sobie, że taka sama tendencja dotyczyła również innych znaków. Mamy literę h alfabetu Majów, którą przedstawia znak:

, po pewnym czasie

uproszczono aby robić pojedynczy ruch zamiast podwójnego i stał się: . Powracamy teraz do archaicznych znaków greckich i hebrajskich i my znajdujemy literę h wskazywaną przez ten znak:

, dokładnie przedstawiający uproszczoną

literę h Majów. Powracamy do archaicznego hebrajskiego i znajdujemy: . Obecnie już wiemy, że Fenicjanie pisali z prawa do lewa i więc przeciwnie niż my piszemy z lewa do prawa i nachylamy nasze litery w prawo, tak samo robili Fenicjanie nachylając swe litery w lewo. Stąd znaki Majów stały się archaicznymi fenickimi: . W paru alfabetach Fenicji nawet odnajdujemy znak h wykonany podwójnymi ruchami powyżej i poniżej, jak h u Majów. Egipski hieroglif h jest: , podczas gdy ch jest: . Po pewnym czasie Grecy nadal opracowywali i coraz bardziej upraszczali i wyeliminowali górne linie, przypuszczalnie Atlanci wyeliminowali podwójne ruchy i pozostawili znak jaki dotarł do nas w postaci: h. Jeżeli tak jest, nie można już mówić, że wszystko to jest zbiegiem okoliczności. Lecz pójdźmy krok dalej: Widzimy, że w alfabecie Landy są dwie formy litery m. Pierwsza jest: . Lecz znajdujemy też znak m połączony z literą o, lub e, Landa mówił o tym znaku m: , na co wyraźnie wskazuje centralna część połączonego rysunku: i skąd pochodzi? Jeśli weźmiemy sobie do serca oryginalnej figury w czym to okazuje się, że Atlanci, lub Majowie, gdy zamierzali upraszczać swe litery łączyli je z innymi i wybierali ze środka ozdobnego hieroglificznego rysunku jakiś charakterystyczny znak, który przedstawiał cały rysunek. Teraz zastosujemy tę regułę. Widzimy w tabeli alfabetów, że w każdym języku, do czasu Fenicjan, o było przedstawiane przez koło albo koło wewnątrz koła. Teraz wydaje się jasne, ze Fenicjanie przejęli ten znak od Majów. W alfabecie Majów są dwie postacie znaku o mają postać: i ; teraz, zastosujemy regułę, którą oglądaliśmy w przypadku znaku Majów: m, istotną własnością znalezioną w każdym z tych znaków jest koło, w pierwszym przypadku breloku hieroglifu; w środku drugiego w dolnej części znaku. Ponieważ te koło pochodzi z hieroglifu, a używano go nie tylko w przypadku m, dowodzimy, że znak używany na dole alfabetu Landa, którym jest . Landa nazywa tą literę ma, me, lub mo; przypuszczalnie jest to inny znak i dlatego odłączono koło od hieroglifu.

- 10 -

Ignatius Donnelly KORZENIE NASZEGO ALFABETU U Majów znajdujemy znak dokładnego koła w kole, lub kropkę wewnątrz koła, jaka postać powtarza się w znaku Fenicjan dla o, więc: i: . Dokładnie taką samą formę posiada egipski hieroglif; w alfabecie Runicznym mamy koło w kole; w jednej z form znaku Greckiego kropka była umieszczona obok koła poniżej, zamiast wewnątrz jak w alfabecie Majów. Są też inne zbiegi okoliczności? Weźmy inną literę: Literę n alfabetu Majów przedstawia taki znak , przypuszczalnie znak został uproszczony z trochę bardziej ozdobnej formy. To jest coś jak nasze litera s, ale całkowitym przeciwieństwem naszego n. Ale zbadajmy rodowód naszego n. Znajdujemy w archaicznym etiopskim i innych językach tak starych jak egipski, który przedstawia znak Cushite litery n [na]: jeszcze bardziej kształt s, więc,

, w archaicznym fenickim przypomina

, albo w formie

, mamy ale zakrzywiać te kąty

zbliżać te bardzo dokładnie do znaku Majów n; w Troi ten znak przedstawiano Samarii: przedstawia: stawała się:

, a starożytni Hebrajczycy pisali znak:

, napis na kamieniu z Moabu

; później Fenicjanie uprościli archaiczną formę jeszcze bardziej, aż ; aż doszedł do:

; archaiczna grecka formą jest

; później

Grecy pisali: , z tej postaci przeszedł do obecnej postaci: n. Wszystkie te postacie przypuszczalnie przedstawiają węża, gdy zwrócimy się do doliny Nilu i odnajdziemy, że egipskim hieroglifem dla n był wąż:

, u Pelasgów n było:

, w Arkadii: , a w Etrurii: . Cóż bardziej znaczącego można znaleźć w Ameryce Środkowej - jak we wszystkich prastarych językach świata - znak węża przedstawia n. Teraz zwróćmy do alfabetu Majów znak litery k jest: . Wygląda tak jak nasza litera k; lecz zbadajmy to. Następujący precedens ustalony przez Majów w przypadku litery m, taką wyróżniającą cechę można zaobserwować również tutaj; staje się jasne, że jest to figura wyprostowanego węża, ze zwiniętym ogonem dookoła jego środka ukształtowanego w koło. Spostrzegł to już Savolini, który tego wyprostowanego węża uważał za Egipski Uraeus, wyprostowany wąż z powiększonym ciałem -- święty emblemat odnajdowany w włosach ich bóstw. Wracamy ponownie do doliny Nilu i znajdujemy że egipską postacią hieroglifu k był zwinięty wąż, lub uwypuklony w środku, dokładnie jak u Majów:

- 11 -

, znak został

Ignatius Donnelly KORZENIE NASZEGO ALFABETU przekształcony w egipską literę: jednej z fenickich form k jest:

; wąż i wypukłość ponownie pojawia się w , podobnie w punickim mamy takie formy:

. Przypuszczalnie zajętym ludziom trudno było stawiać ten znak, zamiast rysunku węża ze wszystkimi szczegółami i skracali ten znak do czegoś jak ten znak: teraz powracamy do starożytnego etiopskiego znaku dla k [ka], mamy: Himyariatyckim Arabskim: Greckim:

, podczas gdy w fenickim staje się:

, , lub

, w archaicznym

, a w późniejszym Greckim, gdy oni zmienili sposób pisma na z lewa do

prawa: . Tak że dwie linie skrócono od pionowego ruchu łacińskiego k i są wspomnieniem oryginalnego zwinięcia węża w alfabecie Majów i egipskiej kopii. Zwracamy się ponownie do alfabetu Majów, znakiem t jest:

. To co wyróżnia ten

znak jest krzyż wkomponowany dwie zakrzywione linie, więc: . Przypuszczalnie w alfabecie Majów znak krzyża jest połączony na dole, jak w kształcie 8. Teraz powracamy do doliny Nilu, odwracamy i odnajdujemy egipskie hieroglify t:

, a w Syriackim t to jest . Nawet znajdujemy zakrzywione linie Majów: t, które pojawia się jako coś na kształt liczby 8 i powtarzane jest dokładnie w śródziemnomorskich alfabetach; więc w Punickim t powtarza formę Majów, niemal dokładnie tak: i . Przypuszczalnie zajęci ludzie zmuszeni robić ten znak codziennie przez tysiące lat i ogólnie w pośpiechu, a krzyż wkrótce był robiony bez zakrzywionych linii i stał się X. Ale zanim to nastąpiło, nawet w uproszczonej formie ukazuje atlantyckie skrzyżowanie, a w archaicznym etiopskim znaku dla tsa, tak: . W archaicznym fenickim znak dla t jest jest

lub

; najstarszej greckiej postaci

i później Grecy przekazali ten znak Rzymianom:

zmodyfikowali go do: Moabu jako:

; w staro-hebrajskim stał się:

, stał się po czasie:

, na kamieniu z

Weźmy literę a, w alfabecie Majów są trzy postacie tej litery. Pierwsza jest: trzecia jest:

;

. Na pierwsze wejrzenie przedstawia wielką stopę lwa albo tygrysa,

; trzecia postać wyjaśnia, że jest stopa albo but:

- 12 -

. Jeśli jednak wymagany jest

Ignatius Donnelly KORZENIE NASZEGO ALFABETU pośpieszny niedbały szkic, jak przedstawiono poprzednio, więc można sobie wyobrazić, że po czasie został modyfikowany przez Fenicjan, znak Egipski hieratyczny – kapłański był znak

; staro-hebrajski, który był:

staro-greckim była odwrócona stopa naszym a.

lub:

, późniejszy Grecki znak stał α

,w stał się

Powracamy do następnego znaku Majów dla q [ku] jest: . Jaka jest właściwość tego hieroglifu? Koło poniżej nie posiada znaczenia, gdyż występuje wiele kołowych figur w alfabecie Majów. Oczywiście gdyby go tylko uproszczono, znak ten zachowywałby dwa małe koła połączone obok siebie na szczycie uderzające w niższe koło. Gdy zwrócimy się do egipskiego q odnajdujemy je w tym kształcie: , powracamy się do etiopskiego q [khua] i znajdujemy taki znak: jako qua: Majów:

, podczas gdy Fenicki znak zbliża się do przypuszczalnej postaci , na kamieniu z Moabu występuje znak:

Arabskiego stał się: , a grecką postacią był znak: upraszczanie jako rzymski znak: q.

, w Himyariatyckiej postaci , który zakończył swe

Lecz jeszcze bardziej uderzający dowód pochodzenia alfabetu Fenicjan od Majów znajdujemy w innej postaci q, Majów cu, który jest:

. Teraz, jeśli zastosujemy

regułę Majów to po zrzuceniu zewnętrznego koła, mamy taki lewostronny znak: Po pewnym czasie zakrzywiona linia została wyprostowana: postać:

i znak przyjął

, następny krok miałby robić krzyż do takiej prostej linii. Jedna z postaci

archaicznych znaków Fenickich ma postać:

. Czyż może to być przypadkiem?

Litera c lub g (obydwa znaki przypuszczalnie stanowiły ten sam dźwięk jak w Fenickim), w alfabecie Majów był następujący znak c: . Po pewnym czasie uproszczono znak do rysunku przedstawiającego dwie strony trójkąta z wierzchołkiem na górze: ruinach Troi:

. Taką dokładnie postać znalazł Henry Schliemann w

. Czy dało to Fenicką postać g, jaką znaleziono na kamieniu z

Moabu? Fenicki Kartaginy dał temu znakowi bardziej zaokrągloną postać: Kapłański egipski znak g był:

; we wczesnej greckiej postaci lewy kraniec

- 13 -

Ignatius Donnelly KORZENIE NASZEGO ALFABETU znaku został pominięty i skrócony do:

; później Grecy odwrócili ten znak po

zmianie kierunku pisma i pisali g w taki sposób: ; Rzymianie, zmienili znak i w końcu stał się C. W alfabecie Majów mamy jeden znak dla p, a inny dla pp. Pierwszy przedstawiała ciekawą figurę: , dokładnie jak nasze odwrócone r, tj.: , widocznie r z alfabetu Majów wyrosło rzymskie r, z późniejszego kształtu Fenickiego r, wydaje się, że wczesny alfabet Fenicji nie zawierał litery r. Ale jeżeli teraz zwrócimy się do alfabetu Fenicji, znajdziemy jedną ciekawa postać p przedstawiana tak: , ładna prezentacja r leżącego na jego obliczu. To nie jest inny znakomity zbieg okoliczności, że p zarówno w alfabecie Majów jak i Fenicjan, zawiera ten pojedynczy znak. Postać znaku pp w alfabecie Majów jest taka: . Po pewnym czasie został zmniejszony do jego elementów, używano znak w ten sposób poznaliśmy tendencję , i odnależliśmy bardzo podobny Fenicki znak p:

skracania do prostopadłych linii:

, stąd pochodzi Greckie f [ph]: Φ. Litera i u Majów posiada dwie formy; jedną z nich jest: , inną postacią jest: . Teraz, jeżeli ponownie zastosujemy regułę, która jak zaobserwowaliśmy obowiązywała w literze m, że ciągnie od wewnątrz hieroglif jakiegoś symbolu, który krótko będzie wskazywać całą literę jedną z tych z dwu form, którakolwiek prostokątna figura ukształtowana tak:

, albo ostry kąt ukształtowany przez

połączenie dwóch linii, które są powiązane, tak: , te formy przypominają też całkiem blisko literę l Starego świata. Na kamieniu z Moabu znajdujemy literę l ukształtowaną tak: znak hebrajski był: forma była:

. Archaiczna postać fenicka l była: i:

, lub:

; archaiczny

; kapłańskim Egipskim znakiem był:

; grecka

, zaś rzymska: L.

Litera Majów b jest kształtowana tak: . Teraz, jeżeli zwrócimy się do Fenicji, znajdziemy tam znak b przedstawiający taką samą figurę, którą znajdujemy w środku tego hieroglifu, lecz wynikającą z odwrotnego kierunku pisania, więc: ; podczas gdy archaiczny hebrajski posiadał tę samą rosnącą figurę jak u Majów, odwracamy znak w tym sam kierunku, lecz towarzysząca linia przechodzi na dół i w lewo, więc

- 14 -

Ignatius Donnelly KORZENIE NASZEGO ALFABETU mamy:

; podobną postać znajdujemy u Fenicjan:

zmienił się w:

i w wczesno-greckim

. a w późniejszym Greckim do: b. Jeden z Etruskich znaków b był:

, podczas gdy u Pelasgów b było przedstawiane tak: ; Syriacki znak b był: ‫ב‬, a Illyrowie pisali b tak:

był:

; chaldejski znak b .

Literę e u Majów stanowi znak: , stał się po czasie: , potem: (taką postać widać na pomnikach Majów); kropki po czasie były wskazywane przez ruchy i osiągamy kapłański egipski znak: , który znajdujemy nawet w kilku starożytnych napisach Fenicji. Oryginalne koło Majów zachowało się w wykonywaniu litery e, więc:

; więc znajdujemy postać staro-grecką:

późniejszą Fenicką:

; staro-hebrajską:

, gdy zmieniono kierunek pisania stało się:

Schliemann znalazł taką formę w napisach głęboko w ruinach Troi: Dokładnie taka postać znajdowano też na pomnikach w Ameryce. Znakiem Majów i jest:

; stał się po czasie:

i przechodził w Fenicką postać i:

. Henry .

; rozwijał się do prostszej formy: . W Samarii był ukształtowany tak:

, a w Egipcie literę i przedstawiano: , stopniowo wszystko z lewej strony było upuszczane, aż dochodzi do figury używanej na kamieniu z Moabu: i:

, a po czasie stała się staro-hebrajskim:

, lub:

, a ten

rozwinął się w Grecki znak: . My widzieliśmy skomplikowany symbol dla m zmniejszony przez samych Majów do tej figury:

, jeżeli my próbujemy szybko pisać, wiemy jak to jest trudne

otrzymać pochyłe linie poziome, naturalnie kształtujemy coś podobne: wyróżniająca figura w obrębie znaku m u Majów jest: n, albo: znak powtórzony w egipskich hieroglifach m: chaldejskie m: ‫ם‬, a w Ethiopskim: gdzie m jest zrobiony tak:

, i:

. widzimy ten , oraz

. Odnajdujemy jedną formę fenicką, , a w punickim ukazuje się tak:

- 15 -

, co jest

Ignatius Donnelly KORZENIE NASZEGO ALFABETU zgodne z m na kamieniu z Moabu: staro-grecką:

, lub starożytną formą fenicką:

, albo staro-hebrajską:

Znakiem x w alfabecie Majów:

lub:

, zmniejszono ją i posiada wiele ze

staro-fenickiego znaku x:

, lub znak na kamieniu z Moabu:

Fenicki, lub Hebrajski:

lub staro-grecki znak:

jest ręka skierowana w dół:

do jej elementów i była wyrażana w sposób:

albo późniejszy

, późniejszą grecką forma był

znak: Ξ. Alfabet Majów nie zawierał znaku litery s, choć mógł być przedstawiany symbolem nazywanym ca, który jednak nie zastępował litery k, przypuszczalnie ten znak ca oznaczał miękki dźwięk c, jak w naszym słowach cytryna, cywilny, cyrk, itd. W alfabecie Majów ca, ewidentnie przedstawiał inny dźwięk niż k. Znak ca jest taki:

. Nieco podobny znak odnajdujemy w postaci znaku k, więc

okazuje się, że taki uproszczony znak k: i obróconym odpowiednikiem ca, lecz skręconym ku dołowi. Gdyby teraz zwrócimy się do egipskiej litery k znajdujemy symbol reprezentowany przez znak:

, przedstawiany przez znak:

, uproszczony do:

podczas gdy znak dla k w napisie fenickim na kamieniu z Moabu:

Gdybyśmy teraz zwrócimy się do dźwięku s, wskazywanego przez znak Majów: znajdujemy jeszcze większe podobieństwo podobieństwo do europejskiej litery s.

W Fenicki znak s przedstawiano:

;

w hebrajskim stał się: ; egipską literą s jest:

; w Greckim staje się:

. Egipski hieroglif s jest:

; w Samarii: ; w Etiopii:

; w Chaldei:

, a w Illyrii s

przedstawiano jako: . Wywodzimy więc postacie osiemnastu starożytnych liter z alfabetu Majów. W kilku przypadkach ten rodowód jest wprost bezsporny. Weźmy na przykład literę h: u Majów:

, staro-grecki:

, staro-hebrajski:

fenicki: . Albo weźmy literę o: u Majów: o, w staro-greckim: o, w staro-hebrajskim: o, w fenickim: o. - 16 -

Ignatius Donnelly KORZENIE NASZEGO ALFABETU Lub weźmy literę t: u Majów:

, w staro-greckim:

, w staro-hebrajskim:

Albo weźmy literę q: u Majów:

, w staro-fenickim:

Lub weźmy literę k: u Majów: .

, w Egipcie:

Albo weźmy literę n: u Majów:

, w Egipcie:

, w fenickim:

. , w greckim:

, w Etiopii:

, a w Fenicji:

, u Pelasgów:

, w Arkadii:

, a w Fenicji: . Zapewne to wszystko nie może być przypadkiem! Lecz znajdujemy inne przykłady, więc dowiedziemy prawdziwość tej teorii: wiadomo, że w alfabecie Majów brakowało litery d i litery r. Meksykański alfabet posiadał d. Dźwięki d i t prawdopodobnie były wskazywane w języku Majów przez ten sam znak, nazwany w alfabecie Diego de Landa: t. Finowie i Lapończycy nie odróżniają tych dwóch dźwięków. W najstarszej znanej postaci alfabetu Fenicji, znalezionym na kamieniu z Moabu, znajdujemy tylko jeden znak wyrażający zarówno d i t. Na pomnikach Etrurii zdarza się, że w tych miejscach zamiast d używa się t. Gdy alfabet Majów przeszedł do Fenicjan, okazuje się, że dodano dwa nowe znaki dla litery d i r, wydaje, że Fenicjanie wynaleźli te znaki, gdyż chcieli rozróżniać te dźwięki, jest to więc bardzo mała modyfikacja, którą otrzymali już z alfabetu Majów, jako symbol b, aby zilustrować to umieszczamy obydwa znaki obok siebie:

Okazuje się więc, że znaki d i r, w fenickim i wczesnogreckim oraz w starohebrajskim, których brakuje w alfabecie Majów, zostały ustalone przez naśladownictwo znaku b z alfabetu Majów, ciekawy fakt, gdyż legendy Fenicji powiadają, że Taaut wynalazł sztukę pisania i powiadają, że Taaut robił zapisy i przekazywał je swym następcom i cudzoziemcom, jakim był Isiris (Osiris, egipski bóg), wynalazca trzech liter. "wykonał te trzy litery włącznie z d i r, które nie przejął z alfabetu Atlantów, jak przedstawia alfabet Majów.

- 17 -

Ignatius Donnelly KORZENIE NASZEGO ALFABETU W alfabetycznej tabeli, którą podaję na końcu przedstawiam znak v, lub vau, lub f, przez Majów nazywany u. Obecnie taki znak znamy z hebrajskiego, oraz Syrii, Saby, Palmyru i kilku innych pokrewnych form pisma, vau zajmuje miejsce f i wskazuje dźwięki v i u. Zdarza się, że w miejscu f występuje taki znak, również na tabliczce Idali z Cypru, w Lykii, też w Tuarik (Berberyjski) i kilku innych formach pisma. Do powyżej opisanych postaci pisma dodaję inne podobieństwa pomiędzy alfabetem Majów i Egipcjan. Jako pierwsze przedstawił to zadziwiające zjawisko Diego de Landa twierdząc, że znak b przedstawia odcisk stopy, a droga z odcisku stopy jest wyraźna - egipskim znakiem b była ludzka noga, tak też było w alfabecie Majów. Daleko bardziej zaskakuje, że h alfabetu Landa stanowi węzeł powrozu, podczas gdy egipskie h jest skręconym powrozem. Lecz najbardziej zaskakującym zbiegiem jest zwinięta linia przedstawiana w alfabecie Diego de Landa jako u, gdyż są dokładnie identyczne ze zwiniętym u z Egiptu. Słowo Majów - wić się lub zakręt jest uuc, lecz dlaczego Egipcjanie nie graniczący z nimi, czujący odrazę do morza i żeglugi, piszą swe u dokładnie jak w alfabecie Diego de Landa z Ameryki Środkowej? Powinowactwa pomiędzy alfabetami Landa i egipskim zapewne nie polegają to na zbiegu okoliczności, lecz w jaki sposób przejęły te zasady również inne germańskie archaiczne dialekty? Alfabet Diego de Landa również przedstawia dźwięki: d [t] jako dysk z liniami wewnątrz czwartej ćwiartki, jak przedstawia meksykański symbol dnia lub słońca. Dźwięk day przedstawiający w angielskim dzień, podczas gdy w postaci egipskiej przedstawiano tym samym znakiem kraj i orbitę Słońca. To wskazuje na to, że obydwa alfabety Fenicji i Egiptu pochodzą ze wspólnego źródła, którym jest alfabet Majów, ale nie zapożyczonym z jakiegoś innego. Oni przeprowadzali do końca różną charakterystykę w tym sam oryginalnym hieroglifie, jak na przykład, w literze b. Jednak przypuszczam, że najbardziej bliskoznaczne znaki istnieją w alfabecie Majów i Egiptu znaki: w, c, h, t, i, k, m, n, o, q i s – całe jedenaście liter; w kilku przypadkach, jak w n i k, znaki są identyczne; k, w obydwu alfabetach, są nie tylko wężem, ale wężem z wypukłością albo pośrodku zwiniętym! Gdy dodamy do powyższych b i u, wówczas mamy trzynaście z szesnastu liter alfabetów Majów i Egiptu wzajemnie sobie odpowiadających. Moja teoria wyjaśnia, że wszystko to nie może wynikać z przypadkowego zbiegu okoliczności? Zwracam uwagę, że dodatkowo takie podobieństwa znaleziono pomiędzy dwoma jedynymi fonetycznymi systemami alfabetu, występującymi na świecie. Jeśli przypuszczamy, że gdy dwoje ludzi zamierza zaprojektować inny fonetyczny alfabet szesnastoliterowy używając tylko prostymi form -- kombinacji prostych albo zakrzywionych linii -- i że ich znaki nie będą podobne teraz używanym literom. Opracowując mają wielką trudność rysowania znaków zawierających tysiące kombinacji linii, kątów, kół i krzywizn; gdy ukończą, porównajmy ich alfabety. Ze względu na takie okoliczności jest możliwe, że z szesnastu znaków jeden znak może ukazywać się w obydwu alfabetach; jest jedna szansa na sto, że w takim przypadku; - 18 -

Ignatius Donnelly KORZENIE NASZEGO ALFABETU ale tam nie jest jedna szansa w pięćset, że ten znak w obydwu przypadkach przedstawia ten sam dźwięk. Zapewne jest możliwi że dwoje ludzi opracowujących ten sam projekt wykona go w dwu albo trzech identycznych postaciach, ale jest całkiem niemożliwe, że te postacie będą miały takie samo znaczenie; żadna wyobraźnia nie może doprowadzić do zgodności w treści trzynastu z szesnastu znaków tak utworzonych alfabetów. Przypuszczalnie przeanalizowanie pomników Centralnej Ameryki rzuci silne światło na związki pomiędzy alfabetami, Majów i europejskimi, a dalsze odkrycia napisów w Europie mogą zbliżyć alfabety Nowego i Starego świata jeszcze bardziej, dostarczając formy pośrednie. Znajdujemy w Ameryce znaki hieroglificzne, które występują w Egipcie, które przypuszczalnie stanowią symbole kapłańskie, które zmieniły się w hieroglify Egiptu, przedstawiając alfabetyczne dźwięki. Na przykład na ścianach pałacu w Palenque, znajdujemy znak,

; podobny do Fenickiej postaci t używanej w piśmie,

; znajdujemy też na tych pomnikach literę o przedstawianą przez mały koło, w wielu hieroglifach otwarte, również znajdujemy znak tau [

], często

przedstawianego w postaci znaku, który jak przypuszczamy przedstawiać b; taki znak;

i też

, który myślimy, że przedstawia uproszczoną literę k i też taki znak,

który jak przypuszczalnie e; , też prezentował postać; oraz; . Zawsze gdy skryba zamierzał kształtować słowa, oczywiście występowała tendencja upraszczania rysunków do prostych znaków. Chociaż dotychczas trudno było znaleźć wytłumaczenie złożonych słów kształtowanych alfabetem Majów, gdy pójdziemy dalej ujrzymy, że używali systemu najprostszych dźwięków dla całego hieroglifu, do którego się odnosi. Biskup Landa podaje jako dodatek do alfabetu, znaki, które przedstawiają dni i miesiące, ewidentnie zestawione z liter Majów. Przykładowo prezenuję taką postać w znaku przedstawiającym miesiąc: Mol; . Widzimy tutaj jasno literę m i znak o; i przypuszczalnie odnajdujemy znak: l w prawym kącie znaku m, który jest wprowadzony z innego znaku alfabetu Majów: l. Jednym z najstarszych plemion Ameryki Środkowej jest Chiapenec, odgałęzienie Majów, powiadają, że są pierwszymi osadnikami kraju. Legendy ich powiadają, że przyszli ze Wschodu zza morza. Nawet po wielu tysiącach lat znaleziono wielkie podobieństwa pomiędzy językiem Chiapenec i Hebrajskim, będącym żywym reprezentantem języka Fenicjan.

- 19 -

Ignatius Donnelly KORZENIE NASZEGO ALFABETU Meksykański uczony, Melgar podaje następujący wykaz wybranych słów z Chiapenec i Hebrajskiego: Chiapenec Be Batz Abagh Chimax Molo Abagh Chanam Elab Tsiquin Chic Chabin Enot Votan

Hebrajski Ben Bath Abba Chimah Maloc Abah Chanan Elab Tischiri Chi Chabic Enos Votan

Polski

Angielski

syn córka ojciec Gwiazda Zodiaku Król Adam dotykany Bóg wrzesień więcej bogaty Enos, syn Setha dawać

son doughter father Star in Zodiac King Adam afflicted God September more rich Enos, son of Seth to give

Więc odnajdujemy takie nadzwyczajne podobieństwa pomiędzy alfabetem Majów, a alfabetem Fenicji, odnajdujemy też zaskakujące zbiegi okoliczności pomiędzy językiem Chiapenec, będącym odgałęzieniem Majów i Hebrajskim, stanowiącym odgałęzienie języka Fenicjan. Wielokrotnie próbowano rysować litery alfabetu Fenicjan wstecz do wypracowanych hieroglifów, od których jak zgadzają się wszyscy uczeni musiały się rozwijać, ale wszystko takie próby zakończyły się niepowodzeniem. Lecz tutaj, w alfabecie Majów, nie tylko możemy wyciągać z wnętrza hieroglificznych typowe znaki dźwięków, ale my jesteśmy zdolni iść krok dalej i za pomocą napisów na pomnikach Copan i Palenque, dedukujemy alfabetyczne hieroglify z najstarszych pomników. Nie tylko odkrywamy powiązania europejskich alfabetów z amerykańskimi, lecz nakreślamy ich pochodzenie mówiąc o przyczynach rozwoju. Wszystko wskazuje na to, że omawiane podobieństwa nie pochodzą od Fenicjan, tylko okazjonalnie odwiedzający brzegi Ameryki, lecz mamy przed oczyma inny początek - źródło, stanowi je tabela w której alfabet Fenicji został ukształtowany. W świetle takiego odkrycie napisów na pomnikach, więc alfabet Ameryki Środkowej przybiera wielkie znaczenie; stanowi świadectwo cywilizacji daleko wcześniejszej od najstarszych poznanych w starożytnej Europie; przedstawia język przedpotopowych czasów. Można powiedzieć, że jest bardzo prawdopodobne, że używanie pisma i alfabetu odnosi się do przedpotopowych czasów, lub tego prehistorycznego wieku, gdy istniały stosunki pomiędzy starożytną Europą i Ameryką, należy pamiętać, że legendy Potopu w Europie i w Azji pokazują, że sztuka pisania istniała już w czasie Potopu, że przedpotopowi uczeni gdy prowadzili zapisy byli ochraniani przez tych co uniknęli Potopu; podczas gdy Platon mówi nam, że Atlanci wyryli swe prawa na kolumnach z brązu i złotych płytkach.

- 20 -

Ignatius Donnelly KORZENIE NASZEGO ALFABETU Wśród starożytnych narodów występowała ogólna wiara, że sztuka pisma była znana przed Potopem. Druidzi wiedzieli o księgach starszych niż Potop, nazywali je „księgi Pheryllt i pisma Pridian albo Hu", "Ceridwen radzi im najpierw przygotować tajemniczy kocioł, który zasłoni straszną katastrofę Potopu”. W pierwszym Wcieleniu bóg Vishnu powiada nam, że "z bożego rozkazu księgi zostały skradzione przez demona Haya Griva. Vishnu stał się rybą, gdy wody opadły po Potopie odzyskał święte księgi z dna oceanu". Berosos powiada, że przed Potopem: „Oannes spisał pokolenia rodzaju ludzkiego i ich cywilną administrację państwa". Hebrajscy komentatorzy Genesis mówią: "nasi rabinowie zapewniają, że nasz ojciec Adam, błogosławionej pamięci, sporządził księgę nakazów, które zostały jemu dostarczone przez Boga w Raju". Powiada nam, że „Hebrajczycy zachowywali tradycję, że Adami, ludzie Adama, lub Adlantis posiedli sztukę pisania już w czasie pobytu w Raju. Sugerują, że bez użycia liter nie byłoby możliwe zachowanie wielu szczegółów: jak daty, wieki i wymiary arki, podawanych w Genesis. Józef Flawiusz przedstawiając tradycję Hebrajską, mówi: "urodzenia i śmierci sławnych ludzi, pomiędzy Adamem i Noahem, były zachowywane z wielką dokładnością". Suidas, grecki leksykograf tradycji jedenastego stulecia, powiada: "Adam był autorem umiejętności pisania i liter. „Egipcjanie powiadali, że ich bóg Anubis, który żył przed Potopem spisał kroniki". Chińczycy posiadają tradycję, że wczesna rasa ich narodu „nauczyła się całej umiejętności życia i napisała księgi". „Bogowie zawsze używali liter i pisma" i Le Main twierdzi, że przed lub wkrótce po Potopie występowały wspaniałe czyny wielkich ludzi i wyryto je literami na wielkich kamieniach". Pliniusz mówi: "litery zawsze były używane". Strabon mówił: „mieszkańcy Espanii posiadał zapisy spisane przed Potopem”, to wszystko wskazuje, że alfabet był używany już w Przedpotopowym Świecie.

- 21 -

Ignatius Donnelly THE ORIGIN OF OUR ALPHABET

ATLANTIS THE ANTEDILUVIAN WORLD by Ignatius Donnelly [1882] PART III THE CIVILIZATION OF THE OLD WORLD AND NEW COMPARED CHAPTER VII THE ORIGIN OF OUR ALPHABET

- 22 -

Ignatius Donnelly THE ORIGIN OF OUR ALPHABET

Transcriber’s note: The argument in this section heavily depends on the Bishop Landa Maya alphabet, which was purely conjectural and which has now been shown to be completely incorrect. The Mayan writing was not decoded until late in the 20 th Century. Mayan hieroglyphs are purely ideographic and had no particular phonetic encoding, much less the one that Landa invented. The only thing demonstrated in this section is the evolution of the alphabet in the Old World, which has no bearing on the question of Atlantis.

- 23 -

Ignatius Donnelly THE ORIGIN OF OUR ALPHABET

ONE of the most marvellous inventions for the advancement of mankind is the phonetic alphabet, or a system of signs representing the sounds of human speech. Without it our present civilization could scarcely have been possible. No solution of the origin of our European alphabet has. yet been obtained: we can trace it back from nation to nation, and form to form, until we reach the Egyptians, and the archaic forms of the Phśnicians, Hebrews, and Cushites, but. beyond this the light fails us. The Egyptians spoke of their hieroglyphic system of writing not as their own invention, but as "the language of the gods." (Lenormant and Cheval, "Anc. Hist. of the East," vol. ii., p. 208.) "The gods" were, doubtless, their highly civilized ancestors--the people of Atlantis--who, as we shall hereafter see, became the gods of many of the Mediterranean races. "According to the Phśnicians, the art of writing was invented by Taautus, or Taut, 'whom the Egyptians call Thouth,' and the Egyptians said it was invented by Thouth, or Thoth, otherwise called 'the first Hermes,' in which we clearly see that both the Phśnicians and Egyptians referred the invention to a period older than their own separate political existence, and to an older nation, from which both peoples received it." (Baldwin's "Prehistoric Nations," p. 91.) The "first Hermes," here referred to (afterward called Mercury by the Romans), was a son of Zeus and Maia, a daughter of Atlas. This is the same Maia whom the Abbé Brasseur de Bourbourg identifies with the Maya of Central America. Sir William Drummond, in his "Origines," said: "There seems to be no way of accounting either for the early use of letters among so many different nations, or for the resemblance which existed between some of the graphic systems employed by those nations, than by supposing hieroglyphical writing, if I may be allowed the term, to have been in use among the Tsabaists in the first ages after the Flood, when Tsabaisin (planet-worship) was the religion of almost every country that was yet inhabited." Sir Henry Rawlinson says: "So great is the analogy between the first principles of the Science of writing, as it appears to have been pursued in Chaldea, and as we can actually trace its progress in Egypt, that we can hardly hesitate to assign the original invention to a period before the Hamitic race had broken up and divided." It is not to be believed that such an extraordinary system of sound-signs could have been the invention of any one man or even of any one age. Like all our other acquisitions, it must have been the slow growth and accretion of ages; it must have risen step by step from picture-writing through an intermediate condition like that of the Chinese, where each word or thing was represented by a separate sign. The fact that so old and enlightened a people as the Chinese have never reached a phonetic alphabet, gives us some indication of the greatness of the people among whom it was invented, and the lapse of time before they attained to it. Humboldt says: "According to the views which, since Champollion's great discovery, have been gradually adopted regarding the earlier condition of the development of alphabetical writing, the Phśnician as well as the Semitic characters are to be regarded as a phonetic alphabet that has originated from pictorial writing; as one in which the ideal

- 24 -

Ignatius Donnelly THE ORIGIN OF OUR ALPHABET

signification of the symbols is wholly disregarded, and the characters are regarded as mere signs for sounds." ("Cosmos," vol. ii., p. 129.) Baldwin says (" Prehistoric Nations," p. 93): "The nation that became mistress of the seas, established communication with every shore, and monopolized the commerce of the known world, must have substituted a phonetic alphabet for the hieroglyphics as it gradually grew to this eminence; while isolated Egypt, less affected by the practical wants and tendencies of commercial enterprise, retained the hieroglyphic system, and carried it to a marvellous height of perfection." It must be remembered that some of the letters of our alphabet are inventions of the later nations. In the oldest alphabets there was no c, the g taking its place. The Romans converted the g into c; and then, finding the necessity for a g Sign, made one by adding a tail-piece to the c (C, G). The Greeks added to the ancient alphabet the upsilon, shaped like our V or Y, the two forms being used at first indifferently: they added the X sign; they converted the t of the Phśnicians into th, or theta; z and s into signs for double consonants; they turned the Phśnician y (yod) into i (iota). The Greeks converted the Phśnician alphabet, which was partly consonantal, into one purely phonetic--"a perfect instrument for the expression of spoken language." The w was also added to the Phśnician alphabet. The Romans added the y. At first i and j were both indicated by the same sound; a sign for j was afterward added. We have also, in common with other European languages, added a double U, that is, VV, or W, to represent the w sound. The letters, then, which we owe to the Phśnicians, are A, B, C, D, E, H, I, K, L, M, N, O, P, Q, R, S, T, Z. If we are to trace out resemblances with the alphabet of any other country, it must be with these signs. Is there any other country to which we can turn which possessed a phonetic alphabet in any respect kindred to this Phśnician alphabet? It cannot be the Chinese alphabet, which has more signs than words; it cannot be the cuneiform alphabet of Assyria, with its seven hundred arrow-shaped characters, none of which bear the slightest affinity to the Phśnician letters. It is a surprising fact that we find in Central America a phonetic alphabet. This is in the alphabet of the Mayas, the ancient people of the peninsula of Yucatan, who claim that their civilization came to them across the sea in ships from the east, that is, from the direction of Atlantis. The Mayas succeeded to the Colhuas, whose era terminated one thousand years before the time of Christ; from them they received their alphabet. It has come to us through Bishop Landa, one of the early missionary bishops, who confesses to having burnt a great number of Maya books because they contained nothing but the works of the devil. He fortunately, however, preserved for posterity the alphabet of this people. We present it herewith.

- 25 -

Ignatius Donnelly THE ORIGIN OF OUR ALPHABET

LANDA'S ALPHABET (From ''North Amer. of Antiquity,'' p. 434. Diego de Landa was the first bishop of Yucatan. He wrote a history of the Mayas and their country, which was preserved in manuscript at Madrid in the library of the Royal Academy of History. . . . It contains a description and explanation of the phonetic alphabet of the Mayas. Landa's manuscript seems to have lain neglected in the library, for little or nothing was heard of it until it was discovered by the French priest Brasseur de Bourbourg, who, by means of it, has deciphered some of the old American writings. he says, 'the alphabet and signs explained by Landa have been to me a Rosetta stone.'" (Baldwin's "Ancient America," p. 191.) When we observe, in the table of alphabets of different European nations which I give herewith, how greatly the forms of the Phśnician letters have been modified, it would surprise us to find any resemblance between the Maya alphabet of two or - 26 -

Ignatius Donnelly THE ORIGIN OF OUR ALPHABET

three centuries since and the ancient European forms. It must, however, be remembered that the Mayas are one of the most conservative peoples in the world. They still adhere with striking pertinacity to the language they spoke when Columbus landed on San Salvador; and it is believed that that language is the same as the one inscribed on the most ancient monuments of their country. Seńor Pimental says of them, "The Indians have preserved this idiom with such tenacity that they will speak no other; it is necessary for the whites to address them in their own language to communicate with them." It is therefore probable, as their alphabet did not pass from nation to nation, as did the Phśnician, that it has not departed so widely from the original forms received from the Colhuas.

- 27 -

Ignatius Donnelly THE ORIGIN OF OUR ALPHABET

The Alphabet. But when we consider the vast extent of time which has elapsed, and the fact that we are probably without the intermediate stages of the alphabet which preceded the archaic Phśnician, it will be astonishing if we find resemblances between any of the Maya letters and the European forms, even though we concede that they are related. If we find decided affinities between two or three letters, we may reasonably presume

- 28 -

Ignatius Donnelly THE ORIGIN OF OUR ALPHABET

that similar coincidences existed as to many others which have disappeared under the attrition of centuries. The first thought that occurs to us on examining the Landa alphabet is the complex and ornate character of the letters. Instead of the two or three strokes with which we indicate a sign for a sound, we have here rude pictures of objects. And we find that these are themselves simplifications of older forms of a still more complex character. Take, for instance, the letter pp in Landa's alphabet,

: here are evidently the

traces of a face. The same appear, but not so plainly, in the sign for x, which is . Now, if we turn to the ancient hieroglyphics upon the monuments of Central America, we will find the human face appearing in a great many of them, as in the following, which we copy from the Tablet of the Cross at Palenque. We take the hieroglyphs from the left-h

and side of the inscription. Here it will be seen that, out of seven hieroglyphical figures, six contain human faces. And we find that in the whole inscription of the Tablet of the Cross there are 33 figures out of 108 that are made up in part of the human countenance. We can see, therefore, in the Landa alphabet a tendency to simplification. And this is what we would naturally expect. When the emblems--which were probably first intended for religious inscriptions, where they could be slowly and carefully elaborated--were placed in the hands of a busy, active, commercial people, such as were the Atlanteans, and afterward the Phśnicians, men with whom time was valuable, the natural tendency would be to simplify and condense them; and when the original meaning of the picture was lost, they would naturally slur it, as we find in the letters pp and x of the Maya alphabet, where the figure of the human face remains only in rude lines. The same tendency is plainly shown in the two forms of the letter h, as given in Landa's alphabet; the original form is more elaborate than the variation of it. The original form is . The variation is given as . Now let us suppose this simplification to be carried a step farther: we have seen the upper and lower parts of - 29 -

Ignatius Donnelly THE ORIGIN OF OUR ALPHABET

the first form shrink into a smaller and less elaborate shape; let us imagine that the same tendency does away with them altogether; we would then have the letter H of the Maya alphabet represented by this figure,

; now, as it takes less time to make

a single stroke than a double one, this would become in time

. We turn now to the

archaic Greek and the old Hebrew, and we find the letter h indicated by this sign, , precisely the Maya letter h simplified. We turn to the archaic Hebrew, and we find . Now it is known that the Phśnicians wrote from right to left, and just as we in writing from left to right slope our letters to the right, so did the Phśnicians slope their letters to the left. Hence the Maya sign becomes in the archaic Phśnician this, . In some of the Phśnician alphabets we even find the letter h made with the double strokes above and below, as in the Maya h. The Egyptian hieroglyph for h is while ch is . In time the Greeks carried the work of simplification still farther, and eliminated the top lines, as we have supposed the Atlanteans to have eliminated the double strokes, and they left the letter as it has come down to us, H. Now it may be said that all this is coincidence. If it is, it is certainly remarkable. But let us go a step farther: We have seen in Landa's alphabet that there are two forms of the letter m. The first is . But we find also an m combined with the letter o, a, or e, says Landa, in this form, . The m here is certainly indicated by the central part of this combination, the figure ; where does that come from? It is clearly taken from the heart of the original figure wherein it appears. What does this prove? That the Atlanteans, or Mayas, when they sought to simplify their letters and combine them with others, took from the centre of the ornate hieroglyphical figure some characteristic mark with which they represented the whole figure. Now let us apply this rule: We have seen in the table of alphabets that in every language, from our own day to the time of the Phśnicians, o has been represented by a circle or a circle within a circle. Now where did the Phśnicians get it? Clearly from the Mayas. There are two figures for o in the Maya alphabet; they are and ; now, if we apply the rule which we have seen to exist in the case of the Maya m to these figures, the essential characteristic found in each is the circle, in the first case pendant from the hieroglyph; in the other, in the centre of the lower part of it. And that this circle was withdrawn from the hieroglyph, and used alone, as in the case of the m, is proved by the very sign used at the foot of Landa's alphabet, which is, . Landa calls this ma, me, or mo; it is probably the latter, and in it we have the circle detached from the hieroglyph.

- 30 -

Ignatius Donnelly THE ORIGIN OF OUR ALPHABET

We find the precise Maya o a circle in a circle, or a dot within a circle, repeated in the Phśnician forms for o, thus, and , and by exactly the same forms in the Egyptian hieroglyphics; in the Runic we have the circle in the circle; in one form of the Greek o the dot was placed along-side of the circle instead of below it, as in the Maya. Are these another set of coincidences? Take another letter: The letter n of the Maya alphabet is represented by this sign, itself probably a simplification of some more ornate form, . This is something like our letter S, but quite unlike our N. But let us examine into the pedigree of our n. We find in the archaic Ethiopian, a language as old as the Egyptian, and which represents the Cushite branch of the Atlantean stock, the sign for n (na) is

; in archaic Phśnician

it comes still closer to the S shape, thus, , or in this form, ; we have but to curve these angles to approximate it very closely to the Maya n; in Troy this form was found,

. The Samaritan makes it

inscription gives it until it became

; the old Hebrew

; the Moab stone

; the later Phśnicians simplified the archaic form still further, ; then it passed into

: the archaic Greek form is

; the

later Greeks made , from which it passed into the present form, N. All these forms seem to be representations of a serpent; we turn to the valley of the Nile, and we find that the Egyptian hieroglyphic for n was the serpent,

; the Pelasgian

n was ; the Arcadian, ; the Etruscan, . Can anything be more significant than to find the serpent the sign for n in Central America, and in all these Old World languages? Now turn to the letter k. The Maya sign for k is . This does not look much like our letter K; but let us examine it. Following the precedent established for us by the Mayas in the case of the letter m, let us see what is the distinguishing feature here; it is clearly the figure of a serpent standing erect, with its tail doubled around its middle, forming a circle. It has already been remarked by Savolini that this erect serpent is very much like the Egyptian Urćus, an erect serpent with an enlarged body--a sacred emblem found in the hair of their deities. We turn again to the valley of the Nile, and we find that the Egyptian hieroglyphic for k was a serpent with a convolution or protuberance in the middle, precisely as in the Maya, thus, transformed into the Egyptian letter

; this was

; the serpent and the protuberance

reappear in one of the Phśnician forms of k, to wit, - 31 -

; while in the Punic we have

Ignatius Donnelly THE ORIGIN OF OUR ALPHABET

these forms, and . Now suppose a busy people trying to give this sign: instead of drawing the serpent in all its details they would abbreviate it into something like this,

; now we turn to the ancient Ethiopian sign for k (ka), and we have

or the Himyaritic Arabian Greek,

; while in the Phśnician it becomes

; in the archaic

; and in the later Greek, when they changed the writing from left to right,

. So that the two lines projecting from the upright stroke of our English K are a reminiscence of the convolution of the serpent in the Maya original and the Egyptian copy. Turn now to the Maya sign for t: it is

. What is the distinctive mark about this

figure? It is the cross composed of two curved lines, thus, . It is probable that in the Maya sign the cross is united at the bottom, like a figure 8. Here again we turn to the valley of the Nile, and we find that the Egyptian hieroglyph for t is

and

;

and in the Syriac t it is . We even find the curved lines of the Maya t which give it something of the appearance of the numeral 8, repeated accurately in the Mediterranean alphabets; thus the Punic t repeats the Maya form almost exactly as and . Now suppose a busy people compelled to make this mark every day for a thousand years, and generally in a hurry, and the cross would soon be made without curving the lines; it would become X. But before it reached even that simplified form it had crossed the Atlantic, and appeared in the archaic Ethiopian sign for tsa, thus, Greek form is modified this into

. In the archaic Phśnician the sign for t is or

and

; the oldest

and the later Greeks gave it to the Romans ; the old Hebrew gave it as

and

, and

; the Moab stone as

; this became in time and . Take the letter a. In the Maya there are three forms given for this letter. The first is ; the third is . The first looks very much like the foot of a lion or tiger; the third is plainly a foot or boot. If one were required to give hurriedly a rude outline of either of these, would he not represent it thus,

; and can we not conceive that this

could have been in time modified into the Phśnician a, which was

- 32 -

? The hieratic

Ignatius Donnelly THE ORIGIN OF OUR ALPHABET

Egyptian a was

; the ancient Hebrew, which was

Greek was the foot reversed,

; the ancient

; the later Greek became our A.

Turn next to the Maya sign for q (ku): it is . Now what is the peculiarity of this hieroglyph? The circle below is not significant, for there are many circular figures in the Maya alphabet. Clearly, if one was called upon to simplify this, he would retain the two small circles joined side by side at the top, and would indicate the lower circle with a line or dash. And when we turn to the Egyptian q we find it in this shape, ; we turn to the Ethiopian q (khua), and we find it

, as qua,

the Phśnician comes still nearer the supposed Maya form in

; while

; the Moab stone

was ; the Himyaritic Arabian form became ; the Greek form was , which graduated into the Roman Q. But a still more striking proof of the descent of the Phśnician alphabet from the Maya is found in the other form of the q, the Maya cu, which is

. Now, if we apply the Maya rule to this, and discard the outside circle,

we have this left,

. In time the curved line would be made straight, and the figure

would assume this form,

; the next step would be to make the cross on the

straight line, thus, . One of the ancient Phśnician forms is . Can all this be accident? The letter c or g (for the two probably gave the same sound as in the Phśnician) is given in the Maya alphabet as follows,

. This would in time be simplified into a

figure representing the two sides of a triangle with the apex upward, thus, is precisely the form found by Dr. Schliemann in the ruins of Troy, Phśnician form for g as found on the Moab stone? It is Phśnicians gave it more of a rounded form, thus, g was

. This

. What is the

. The Carthaginian

. The hieratic Egyptian figure for

; in the earlier Greek form the left limb of the figure was shortened, thus,

; the later Greeks reversed it, and wrote it ; the Romans, changed this into and it finally became C. In the Maya we have one sign for p, and another for pp. The first contains a curious figure, precisely like our r laid on its back

, There is, apparently, no r in the Maya

alphabet; and the Roman r grew out of the later Phśnician r formed thus,

- 33 -

; it

Ignatius Donnelly THE ORIGIN OF OUR ALPHABET

would appear that the earliest Phśnician alphabet did not contain the letter r. But if we now turn to the Phśnician alphabet, we will find one of the curious forms of the p given thus, , a very fair representation of an r lying upon its face. Is it not another remarkable coincidence that the p, in both Maya and Phśnician, should contain this singular sign? The form of pp in the Maya alphabet is this,

. If we are asked, on the principle

already indicated, to reduce this to its elements, we would use a figure like this, ; in time the tendency would be to shorten one of these perpendicular lines, thus, and this we find is very much like the Phśnician p,

. The Greek ph is Φ.

The letter l in the Maya is in two forms; one of these is , the other is . Now, if we again apply the rule which we observed to hold good with the letter m--that is, draw from the inside of the hieroglyph some symbol that will briefly indicate the whole letter--we will have one of two forms, either a right-angled figure formed thus,

, or

an acute angle formed by joining the two lines which are unconnected, thus, ; and either of these forms brings us quite close to the letter l of the Old World. We find l on the Moab stone thus formed, the archaic Hebrew was form was

and

. The archaic Phśnician form of l was ; the hieratic Egyptian was

, or

;

; the Greek

--the Roman L.

The Maya letter b is shaped thus, . Now, if we turn to the Phśnician, we find that b is represented by the same crescent-like figure which we find in the middle of this hieroglyph, but reversed in the direction of the writing, thus, ; while in the archaic Hebrew we have the same crescent figure as in the Maya, turned in the same direction, but accompanied by a line drawn downward, and to the left, thus, ; a similar form is also found in the Phśnician changed into

, and this in the earliest Greek

, and in the later Greek into Β. One of the Etruscan signs for b was

, while the Pelasgian b was represented thus, the Syriac sign for b was ‫ ב‬the Illyrian b was

; the Chaldaic b was

;

The Maya e is ; this became in time ; then (we see this form on the Maya monuments); the dots in time were indicated by strokes, and we reach the

- 34 -

Ignatius Donnelly THE ORIGIN OF OUR ALPHABET

hieratic Egyptian form,

: we even find in some of the ancient Phśnician

inscriptions the original Maya circles preserved in making the letter e, thus, we find the old Greek form,

; the old Hebrew,

; then

; and the later Phśnician,

when the direction of the writing was changed this became

. Dr. Schliemann

found a form like this on inscriptions deep in the ruins of Troy, the form found on the American monuments.

. This is exactly

The Maya i is form,

; this became in time

; this developed into a still simpler

; and this passed into the Phśnician form,

formed thus,

; the Egyptian letter i is

. The Samaritan i was

: gradually in all these the left-

hand line was dropped, and we come to the figure used on the stone of Moab, and

; this in time became the old Hebrew

, or

; and this developed

into the Greek . We have seen the complicated symbol for m reduced by the Mayas themselves into this figure, : if we attempt to write this rapidly, we find it very difficult to always keep the base lines horizontal; naturally we form something like this, : the distinctive figure within the sign for m in the Maya is ‫ ח‬or see this repeated in the Egyptian hieroglyphics for m,

, and

; and in the Chaldaic m, ‫ ם‬and in the Ethiopic the Phśnician where the m is made thus,

, and

. We find one form of

; and in the Punic it appears thus,

; and this is not unlike the m on the stone of Moab, Phśnician forms

. We

, and the old Greek

, or the ancient

, or the ancient Hebrew

. The

, x, of the Maya alphabet is a hand pointing downward

its elements, would be expressed some thing like this, much like the x of the archaic Phśnician,

- 35 -

; or the Moab stone,

, this, reduced to ; and this is very ; or the later

Ignatius Donnelly THE ORIGIN OF OUR ALPHABET

Phśnician or the Hebrew , , or the old Greek, : the later Greek form was Ξ. The Maya alphabet contains no sign for the letter s; there is, however, a symbol called ca immediately above the letter k; it is probable that the sign ca stands for the soft sound of c, as, in our words citron, circle, civil, circus, etc. As it is written in the Maya alphabet ca, and not k, it evidently represents a different sound. The sign ca is this,

. A somewhat similar sign is found in the body of the symbol for k, thus, , this would appear to be a simplification of ca, but turned downward. If now

we turn to the Egyptian letters we find the sign k represented by this figure simplified again into stone of Moab is

; while the sign for k in the Phśnician inscription on the . If now we turn to the s sound, indicated by the Maya sign ca,

, we find the resemblance still more striking to kindred European letters. The Phśnician s is is

; in the Greek this becomes ; the Samaritan,

; the Egyptian letter s is

; the Hebrew

. The Egyptian hieroglyph for s is ; the Ethiopic,

; the Chaldaic,

; and the

Illyrian s c is . We have thus traced back the forms of eighteen of the ancient letters to the Maya alphabet. In some cases the pedigree, is so plain as to be indisputable. For instance, take the h: Maya, ; old Greek, ; old Hebrew, ; Phśnician, Or take the letter o: Maya, o; old Greek, o; old Hebrew, o; Phśnician, o. Or take the letter t: Maya, ; old Greek, Or take the letter q:

; old Phśnician,

Maya, ; old Phśnician, Or take the letter k:

and

Maya, ; Egyptian, Or take the letter n:

; Ethiopian,

and

; Greek,

Maya, ; Egyptian, ; Pelasgian Surely all this cannot be accident!

- 36 -

; Phśnician, , Arcadian,

. ; Phśnician,

Ignatius Donnelly THE ORIGIN OF OUR ALPHABET

But we find another singular proof of the truth of this theory: It will be seen that the Maya alphabet lacks the letter d and the letter r. The Mexican alphabet possessed a d. The sounds d and t were probably indicated in the Maya tongue by the same sign, called t in the Landa alphabet. The Finns and Lapps do not distinguish between these two sounds. In the oldest known form of the Phśnician alphabet, that found on the Moab stone, we find in the same way but one sign to express the d and t. D does not occur on the Etruscan monuments, t being used in its place. It would, therefore, appear that after the Maya alphabet passed to the Phśnicians they added two new signs for the letters d and r; and it is a singular fact that their poverty of invention seems to have been such that they used to express both d and r, the same sign, with very little modification, which they had already obtained from the Maya alphabet as the symbol for b. To illustrate this we place the signs side by side:

It thus appears that the very signs d and r, in the Phśnician, early Greek, and ancient Hebrew, which are lacking in the Maya, were supplied by imitating the Maya sign for b; and it is a curious fact that while the Phśnician legends claim that Taaut invented the art of writing, yet they tell us that Taaut made records, and "delivered them to his successors and to foreigners, of whom one was Isiris (Osiris, the Egyptian god), the inventor of the three letters." Did these three letters include the d and r, which they did not receive from the Atlantean alphabet, as represented to us by the Maya alphabet? In the alphabetical table which we herewith append we have represented the sign V, or vau, or f, by the Maya sign for U. "In the present so-called Hebrew, as in the Syriac, Sabćic, Palmyrenic, and some other kindred writings, the vau takes the place of F, and indicates the sounds of v and u. F occurs in the same place also on the Idalian tablet of Cyprus, in Lycian, also in Tuarik (Berber), and some other writings." ("American Cyclopćdia," art. F.) Since writing the above, I find in the "Proceedings of the American Philosophical Society" for December, 1880, p. 154, an interesting article pointing out other resemblances between the Maya alphabet and the Egyptian. I quote: It is astonishing to notice that while Landa's first B is, according to Valentini, represented by a footprint, and that path and footprint are pronounced Be in the Maya dictionary, the Egyptian sign for B was the human leg. "Still more surprising is it that the H of Landa's alphabet is a tie of cord, while the Egyptian H is a twisted cord. . . . But the most striking coincidence of all occurs in the coiled or curled line representing Landa's U; for it is absolutely identical with the Egyptian curled U. The Mayan word for to wind or bend is Uuc; but why should Egyptians, confined as they were to the valley of the Nile, and abhorring as they did

- 37 -

Ignatius Donnelly THE ORIGIN OF OUR ALPHABET

the sea and sailors, write their U precisely like Landa's alphabet U in Central America? There is one other remarkable coincidence between Landa's and the Egyptian alphabets; and, by-the-way, the English and other Teutonic dialects have a curious share in it. Landa's D (T) is a disk with lines inside the four quarters, the allowed Mexican symbol for a day or sun. So far as sound is concerned, the English day represents it; so far as the form is concerned, the Egyptian 'cake,' ideograph for (1) country and (2) the sun's orbit is essentially the same." It would appear as if both the Phśnicians and Egyptians drew their alphabet from a common source, of which the Maya is a survival, but did not borrow from one another. They followed out different characteristics in the same original hieroglyph, as, for instance, in the letter b. And yet I have shown that the closest resemblances exist between the Maya alphabet and the Egyptian signs--in the c, h, t, i, k, m, n, o, q, and s--eleven letters in all; in some cases, as in the n and k, the signs are identical; the k, in both alphabets, is not only a serpent, but a serpent with a protuberance or convolution in the middle! If we add to the above the b and u, referred to in the "Proceedings of the American Philosophical Society," we have thirteen letters out of sixteen in the Maya and Egyptian related to each other. Can any theory of accidental coincidences account for all this? And it must be remembered that these resemblances are found between the only two phonetic systems of alphabet in the world. Let us suppose that two men agree that each shall construct apart from the other a phonetic alphabet of sixteen letters; that they shall employ only simple forms-combinations of straight or curved lines--and that their signs shall not in anywise resemble the letters now in use. They go to work apart; they have a multitudinous array of forms to draw from the thousand possible combinations of lines, angles, circles, and curves; when they have finished, they bring their alphabets together for comparison. Under such circumstances it is possible that out of the sixteen signs one sign might appear in both alphabets; there is one chance in one hundred that such might be the case; but there is not one chance in five hundred that this sign should in both cases represent the same sound. It is barely possible that two men working thus apart should bit upon two or three identical forms, but altogether impossible that these forms should have the same significance; and by no stretch of the imagination can it be supposed that in these alphabets so created, without correspondence, thirteen out of sixteen signs should be the same in form and the same in meaning. It is probable that a full study of the Central American monuments may throw stronger light upon the connection between the Maya and the European alphabets, and that further discoveries of inscriptions in Europe may approximate the alphabets of the New and Old World still more closely by supplying intermediate forms. We find in the American hieroglyphs peculiar signs which take the place of pictures, and which probably, like the hieratic symbols mingled with the hieroglyphics of Egypt, represent alphabetical sounds. For instance, we find this sign on the walls of the palace of Palenque,

; this is not unlike the form of the Phśnician t used in

writing, and ; we find also upon these monuments the letter o represented by a small circle, and entering into many of the hieroglyphs; we also find - 38 -

Ignatius Donnelly THE ORIGIN OF OUR ALPHABET

the tau sign (thus represent b,

) often repeated; also the sign which we have supposed to

; also this sign,

, which we think is the simplification of the letter

k; also this sign, which we suppose to represent e,

; also this figure,

; and this

. There is an evident tendency to reduce the complex figures to simple signs whenever the writers proceed to form words. Although it has so far been found difficult, if not impossible, to translate the compound words formed from the Maya alphabet, yet we can go far enough to see that they used the system of simpler sounds for the whole hieroglyph to which we have referred. Bishop Landa gives us, in addition to the alphabet, the signs which represent the days and months, and which are evidently compounds of the Maya letters. For instance, we have this figure as the representative of the month Mol

. Here

we see very plainly the letter ‫ ח‬for m, the sign for o; and we will possibly find the sign for l in the right angle to the right of the m sign, and which is derived from the figure in the second sign for l in the Maya alphabet. One of the most ancient races of Central America is the Chiapenec, a branch of the Mayas. They claim to be the first settlers of the country. They came, their legends tell us, from the East, from beyond the sea. And even after the lapse of so many thousand years most remarkable resemblances have been found to exist between the Chiapenec language and the Hebrew, the living representative of the Phśnician tongue. The Mexican scholar, Seńor Melgar ("North Americans of Antiquity," p. 475) gives the following list of words taken from the Chiapenec and the Hebrew: English. Son Daughter Father Star in Zodiac King Name applied to Adam Afflicted God September More Rich Son of Seth To give

Chiapenec. Been Batz Abagh Chimax Molo Abagh Chanam Elab Tsiquin Chic Chabin Enot Votan

Hebrew. Ben. Bath. Abba. Chimah. Maloc. Abah. Chanan. Elab. Tischiri. Chi. Chabic. Enos. Votan.

- 39 -

Ignatius Donnelly THE ORIGIN OF OUR ALPHABET

Thus, while we find such extraordinary resemblances between the Maya alphabet and the Phśnician alphabet, we find equally surprising coincidences between the Chiapenec tongue, a branch of the Mayas, and the Hebrew, a branch of the Phśnician. Attempts have been repeatedly made by European scholars to trace the letters of the Phśnician alphabet back to the elaborate hieroglyphics from which all authorities agree they must have been developed, but all such attempts have been failures. But here, in the Maya alphabet, we are not only able to extract from the heart of the hieroglyphic the typical sign for the sound, but we are able to go a step farther, and, by means of the inscriptions upon the monuments of Copan and Palenque, deduce the alphabetical hieroglyph itself from an older and more ornate figure; we thus not Only discover the relationship of the European alphabet to the American, but we trace its descent in the very mode in which reason tells us it must have been developed. All this proves that the similarities in question did not come from Phśnicians having accidentally visited the shores of America, but that we have before us the origin, the source, the very matrix in which the Phśnician alphabet was formed. In the light of such a discovery the inscriptions upon the monuments of Central America assume incalculable importance; they take us back to a civilization far anterior to the oldest known in Europe; they represent the language of antediluvian times. It may be said that it is improbable that the use of an alphabet could have ascended to antediluvian times, or to that prehistoric age when intercourse existed between ancient Europe and America; but it must be remembered that if the Flood legends of Europe and Asia are worth anything they prove that the art of writing existed at the date of the Deluge, and that records of antediluvian learning were preserved by those who escaped the Flood; while Plato tells us that the people of Atlantis engraved their laws upon columns of bronze and plates of gold. There was a general belief among the ancient nations that the art of writing was known to the antediluvians. The Druids believed in books more ancient than the Flood. They styled them "the books of Pheryllt," and "the writings of Pridian or Hu." "Ceridwen consults them before she prepares the mysterious caldron which shadows out the awful catastrophe of the Deluge." (Faber's "Pagan Idolatry," vol. ii., pp. 150, 151.) In the first Avatar of Vishnu we are told that "the divine ordinances were stolen by the demon Haya-Griva. Vishnu became a fish; and after the Deluge, when the waters had subsided, he recovered the holy books from the bottom of the ocean." Berosus, speaking of the time before the Deluge, says: "Oannes wrote concerning the generations of mankind and their civil polity." The Hebrew commentators on Genesis say, "Our rabbins assert that Adam, our father of blessed memory, composed a book of precepts, which were delivered to him by God in Paradise." (Smith's "Sacred Annals," p. 49.) That is to say, the Hebrews preserved a tradition that the Ad-ami, the people of Ad, or Adlantis, possessed, while yet dwelling in Paradise, the art of writing. It has been suggested that without the use of letters it would have been impossible to preserve the many details as to dates, ages, and measurements, as of the ark, handed down to us in Genesis. Josephus, quoting Jewish traditions, says, "The births and deaths of illustrious men, between Adam and Noah, were noted

- 40 -

Ignatius Donnelly THE ORIGIN OF OUR ALPHABET

down at the time with great accuracy." (Ant., lib. 1, cap. iii., see. 3.) Suidas, a Greek lexicographer of the eleventh century, expresses tradition when he says, "Adam was the author of arts and letters." The Egyptians said that their god Anubis was an antediluvian, and it wrote annals before the Flood." The Chinese have traditions that the earliest race of their nation, prior to history, "taught all the arts of life and wrote books." "The Goths always had the use of letters;" and Le Grand affirms that before or soon after the Flood "there were found the acts of great men engraved in letters on large stones." (Fosbroke's "Encyclopćdia of Antiquity," vol. i., p. 355.) Pliny says, "Letters were always in use." Strabo says, "The inhabitants of Spain possessed records written before the Deluge." (Jackson's "Chronicles of Antiquity," vol. iii., p. 85.) Mitford ("History of Greece," vol. i, p. 121) says, "Nothing appears to us so probable as that it (the alphabet) was derived from the antediluvian world."

- 41 -