TaşBina Fanzin 2. Sayı | YAŞASIN!

“süreli edebiyat fanzini”

sayı 2 – şubat/mart ‘18

korkuların esiri Bakın!

Evet, yanlış duymadınız.

Bakın!

Hayatınızın bir adım gerisine çıkıp gerçeklere bakın. Ya da vazgeçtim. Durun.

Zaten bu zamana kadar yaptığımız bu değil miydi? Ama asıl anlamadığım, neden?

Gerçeği bile bile yanlıştan dönmemek, neden?

Anlam veremiyorum. Evet, herkesin kendi düşünceleri var, kendi inandıkları. Öte yandan, bu ne kadar doğru diye kaç kişi düşünüyor ya da kaç kişi sorguluyor kendisini? Peki doğruyu öğrenince ne oluyor? Bazıları fikrinden dönse bile, çoğu “böyle geldi böyle gider” deyip devam ediyor yanlışını doğru bilmeye.

Hani zamanında cennet vaadiyle kandırılan fedailer vardı ve kurmaca cennetini yaratıp kendi ordusunu yaratmaya çalışan Hasan Sabbah… İşin kötüsü fedailer, bunun Hasan Sabbah’ın oyunu olduğunu anladıklarında bile inanmıyorlar ve daha ilginci gerçeği görünce haklı sebepler bulup bu yoldan dönmüyorlar.

Anlam veremiyorum. Düşündüklerimizi değiştirmek mi zor yoksa biz mi kaçıyoruz bundan veya birine inanması daha mı kolay geliyor?

Kimi zaman meraklarımızı içimize gömüyoruz, çünkü eğer bizim bildiğimizden farklıysa düşüncelerimizi değiştirmekten korkuyoruz. Birileri, “Hani benim gibi düşünmüyordun?” dediğinde karşıdan alaycı laflar duymak korkutuyor belki de. Peki bunlardan korkarken doğrularımıza ve meraklarımıza ne oluyor?

-Giderek köreliyorlar.

Peki ya durmayı ne zaman durduracağız? Ne zaman bakmaya daha da önemlisi görmeye başlayacağız?

Bakın. Doğruya, gerçeğe, hakiki olana bakın.

Durmayın! Durmayı durdurun! Durdurun ki bir fedaiden farkınız olsun.

Fedailer gibi korkularınızın esiri değil meraklarınızın yöneticisi olun.

Bakın ve durmayın.

Dilara Ceyda Akyüz

YAPMA

Yapma.

Hayır, yapma Gülüşü, gülüşü büyüyor zihninde Diyorum sana Sakın ama.. Yapma.

Bak işte…

Duyuyor musun?

Damlalar süzülüyor.

Sesler de kayboluyor. İzin verme! Girmesin içeri böyle İlerliyor.

Adım adım ilerliyor.

Yarattığı gürültüyle Geçmişine, zihnine, kalbine.

Bayram Düzağaç

SÜZÜLMENİN ŞİİRİ Kibarca istediğim intikamım Sabrını sınıyor müfrit arzularımın Yarattığım şehrin acısı Gövdemde filizleniyor Düşüşümü görüyorum Ve Çekiliyorum Ay ile kaybediyorum Kolunda saat olan bir adamın tehlikesini

Sezebiliyorum O yıldızı kaç kez öldürebilirdim?

O eski ışık yığınına kaç bakışım değer?

Yokluğunda ölüm olan ışığı Varlığında parlak bir yalan olan ışığı Kasıklarımda boğmaya çalışmam Bir itkinin tezahürüdür Bu itki, yanarken bir şehir düşerken Kaybedilirken savaşım akarken son damla Tüm katılığıyla sinerse vücudum toprağa, O denli var olur, Süzülmek .

Kürşad KOÇ

UNUTULMUŞ MASALLAR Paslanmış dikenli tellerde bebek ceninleri asılı. Rüzgârla kafiyeli olarak salınıyorlar. İncecik tenim rüzgâra kolayca geçit veriyor ki üşüyorum. Tüylerimin diken diken olması üşümekten mi yoksa korkudan mı bilemiyorum. Gözbebeklerim büyüdükçe büyüyor. Yavaştan akşam olmaya başlıyor ve ben hıçkırarak ağlıyorum. Güneş az sonra batacak.

Arkamdan biri çamur ve otlar içinde bata çıka ilerleyerek bana doğru geliyor. Ağlayarak dönüp ona bakıyorum. Bana yaklaşınca nasırlı ve hafif çamurlanmış sağ eliyle saçlarımı okşuyor.

Tanrısal bir sesle, “Senin adın ne ufaklık?” diyor. Dilimi yutmuş bir şekilde sessiz kalıyorum.

Bir süre bekledikten sonra daha kudretli, daha tanrısal ve daha öfkeli bir sesle; “Sana adını sordum, sağır mısın be çocuk?” diyor. O kadar korkuyorum ki koşup kaçmak istiyorum. Fakat ayaklarım birbirine düğümlenmiş gibi. Hareket edemiyorum.

En sonunda korku ve utanç içinde yaşlı gözlerimi bu koca adamın yüzüne dikerek, “Şey, adım, adım Uğur” diyorum. “Peki evlat, bu saatte ne arıyorsun bu uğursuz yerde?” diye soruyor. “Şey bayım, ben ormanda kaybolmuştum. Sonra kendimi burda buldum” diyorum. “Çok üşümüşe benziyorsun Uğurcuğum” diyerek kocaman ceketini çıkartıp beni sarıp sarmalayıp kucağına alıyor.

Yavaş ama sağlam adımlarla, bu uğursuz ormanın içinden kahramanca ve dipedik yürüyerek geçiyor. Kucağında ben. “Kaç yaşındasın bakalım” diyor. Cevabım; “Yedi” oluyor. Oysa henüz altı yaşımdayım. Yalan söylemenin verdiği huzursuzlukla konuyu değiştirmeye çalışıyorum. “O evde ne var? Neden ölü bebekler asılmış?” diye soruyorum. Bu soruda konuyu değiştirmekten çok merak ve ürpertinin payı var aslında.

“Yüz kırk yaşında bir cadı yaşıyor orada. O evde. Bebekleri öldürüp onların kanlarını içerek yaşıyor. Bebek kanı ona ölümsüzlüğü, gençliği ve güzelliği sağlıyor. Öldürdüğü bebekleri de kanlarını içtikten sonra o dikenli tellere asıyor.” diye anlatıyor.

“Peki çocukları da öldürüyor mu?” diye soruyorum, büyük bir dehşet içindeyim. Kararlı bir sesle “Hayır, ama yine de o eve sakın yaklaşma.” diyor.

Bu sefer konuyu değiştiren o oluyor. Önemsiz konularla vakit geçiştiriyor. Kız arkadaşın var mı sorusu ya da büyüyünce ne olacaksın bakalım sorusu şu an yaşadığım dehşet içinde o kadar önemsiz sorular ki. Renklerle ilgili bir oyun oynarken artık dayanamayıp en sonunda, “Peki o evde çocuklara ne yapıyor?” diye soruyorum. Bu soruya hazırlıksız yakalanmış gibi duruyor. Önce beni kucağından yavaşça yere indiriyor. Ardından kendisi de yere eğilip gözlerimin içine kararlıca alevli bir bakış atarak şu soruyu soruyor: “Gerçekten bilmek istiyor musun?” İşte bütün sorun bu. Gerçekten bilmek istiyor muyum?

Uğur ERGÜN

tut-arsızca Tutarsızca bir sevmek seninkisi Çocukluğuma yeni kıyafetler giydiriyorum bazen Mutluluğun fazlasından Bazen aç, yorgun, kırgın ranzanın üstüne tünüyor en küçük yaşlarım Tutarsız duygular içindeyim Telefonlarım hiç susmadı Sesini acı çığlıklara benzettim Hissizleştiğini hissetmek kimi zaman maddeleşmek Gittikçe büyük çarpışmalara meydan veren Tüm renkleri yok eden Yokluğa birincilik veren Bir savaş vardı En üst katta tavanda Birden yağmur başladı Annemi duydum Aksam ezanıyla eve koşuyorum Üç kart fazla çalmışım Yorgunum, uyuyorum Annem otuzlarında ve o zaman ölümsüzlüğünde Arka balkona tüneyen kuş Çalı topladı ve öldü O zamanın kahramanı Ölüsünü çocukluğuma gömüyorum En üst katta tavanda gökyüzünü görüyorum Birkaç yıldızın içinden meteora denk geldim Çoğu kez durgun ama en şanslıydı çocuk En üst katta tavanda kuşandıklarını gördü Annem otuzlarında Ve o zamanın ölümsüzlüğünde Şimdilerde kahraman yaşına yenik Çoğu zaman silik Bundan sonra en üst katta tavanda Hep en güzel ve otuzlarında

Gamze ÇALIŞTI

_

anâne, bu eve taşındığım sene -solgun ve dokunaklı bir kasım ayı akşamındabundan tam iki yıl evvel bu evin duvarları beyaz henüz yitirmemiş olduğum bazı duygularım koyu yeşil ve sen kahverengi bir elbisenin içindeyken bana gülümserdin -ereğli'deki evin balkonunda-

ve ben her yaz biterken ardıma bakardım ağlayarak görürdüm gözlerinde anbean uzaklaşan hayalimi beyaz koyu yeşil ve kahverengi -bu üç rengibirbirine bir bir katarak sonra birbirinden bir bir ayırıp yolların kaldırım kenarlarında tekrar bu üç rengi bir de tenimin rengiyle karıştırınca seni ve senin kahverengi -üstünde beyaz zambaklar olan- elbisenin kokusunu ben görürdüm dudaklarımda.

Muhammed Emin YÜKSEL

PİNHAN Hiç susturamadığım bir ses var Hiç durduramadığım bir sel Aklımda kocaman bir okyanus var Hep dalgalı, hep suçlu, hep haklı Oturup kıyılarına düşünüyor evveldir Uzakları uzak diye nitelendirmek Uzak oldukları için değil Sen orada olamadığın için O halde kötülükleri kötülük diye nitelendirmek de doğru değil Sırf sana uyum sağlamadığı için.

Bir ışık neresinden bakarsan bak bir ışıktır ve sen en çok neresinden yakalayıp çizsem dediğim bir tablosun şövalesiz, dayanaksız, herkessiz.

Boşluğa, hiçliğe, ait olmadığım adreslere iten beni bu yanışlarımın tek derdi Bir çiçeği koklamak için önce kökünden kopartmayı düşünmek gibi.

O çukurlarından öteye gidemiyorum, gitmek istemiyorum.

Ellerimi açıyorum ellerim dünyanın 8. kıtası. Seyyahı yok, sahipsiz ve kimsesiz.

Tutmasınlar istemiyorum. Belki de hayata en çok cenin tarafından uyum sağlayabiliyorum Ya da belki de Senin tarafından.

Dağılmalarım, dalgalarım, aklım Bulantılara uyanışlarım Sellerim seslerim ama en çok ellerim Hayatı yontuyoruz yorgun ve endişeli bir heykeltıraş gibi ya da kulağını kesmiş yapayalnız bir ressam Şövalesiz.

Dayanaksız, Herkessiz.

Işığını çiziyorum ışık bana ait Gecesini de gündüzünü de harmanlayıp sunuyorum Sonra karanlığı soluyorum İnanmayacakmışım ama karanlık gözbebeklerime bile sahip, baktığım yöne onunla bakıyorum O uzakları uzak diye onunla nitelendiriyorum. Olduklarından değil, olamadıklarımdan. Tohumu alan, yeşerten ve bile isteye solduranlardan daha büyük bir siyahım yok, anlıyorum.

Ne sellerimden ne de ellerimden daha güçlü bir silahım yok, ağlıyorum. Çukurların, düşüyorum.

Fakat bu sefer biliyorum.

Hayatta çığlık olabilmek yahut bir şiir dizesi daha önemli insan olabilmekten ve bazen şövalesiz, dayanaksız, herkessiz ölebilmek Daha sahici kalabalıklar içinde kaybolup ölmekten.

Yüzeylerimi aşındıran ve nehirsem yataklarımı bulduran o potansiyel güç Bildiriyorum bu sefer özgürsün Üstelik hem deli hem kurak akıyorken bile Her çağında yeni bir maden doğurabiliyorsun Nefesini ve tohumunu tutup birden Karanlığımı yakıyorsun O zaman kıyılarım dalgalarıma çarpıyor Bu şehirde bir de tırabzan olmayı deniyorsun Biliyorum üzgünsün ama her şeyden öte artık Bildiriyorum özgürsün

Demet GENÇ

KIŞ BİTTİ sana şimdi tüm bunların nasıl sona erdiğini bütün maddelerin yanma derecesini içimdeki tütünlerin kuruduğunu nasıl anlatacağım ki çiftçiydi her şeyi dank diye fırlatan hiç üşümemesine rağmen içimdeki şeytanın hepsini yakan kim affedecek tırpanı ters bassan öldürecekti oysa doğruca tuttun bana köyüme yakın cehennemler kuracağını nasıl kazıdın aklına bekleyişim muharebe-siz savaşlarda cepheden cepheye konan mecburiyet-siz askerlere zaten bir prensi yok şiirlerimin onları şarkı yapacak dilinden önce gövdeme dolayacak sesi yoktu yazgımın tuhaf kuşları severdin hoş. onlara bir mektup bağlar bize yollardın bakmazdın yüküne kağıdın kaç kanadı kırılacak da yarı yolda düşecek yazgım saymazdın

kış bitti diyemiyordum kendime seni bize getirecek yolları bağlayamıyordum oysa eriyen şekerleri getirmişti yaz sen yapış yapış ederken her şeyi biz nasıl kayacaktık senin tek yolunda yazı nasıl getirecektik mahallesi yok artık öykümün bitmesi gereken yerde başladıysa o kadar hırsın intikamını hayattan başka kim yedirecekti sofrası dinmiş akşamlarda elime turşusunu verecekti kışın ah yine bir çingene dostlarıyla kuş avlıyorlar bakıyoruz kağıtlar yok artık kanatlarında anlıyoruz kış bitti senin yolunda

Ahmet Murat ALPER

İVAN İLYİÇ’İN ÖLÜMÜ Ölümü beklemekten daha kötü tek şey ölümünü beklemektir, bu yüzden İvan İlyiç ile tanışmalısınız.

Tolstoy’un 110 sayfalık kısa, atıştırmalık kitabı gibi gözüküyor olabilir uzaktan, ama aslında durum böyle değil. Kitaba yaklaşımınız “çerez kitap bu” şeklinde olmasın, çünkü derin manası olan ve “Bu benim!” bakış açısıyla bakacak olursanız sizi yaralayacak olan bir kitap bu.

Konusu: İvan İlyiç zeki, işinde başarılı, hırslı, yüksek rütbeli bir yargıçtır. Hayatının eğlenceli ve hızlı kesimleri olduğu gibi, yavaşlayıp işine odaklandığı dönemleri de vardır. Aslına bakarsanız tamamıyla bizden birisidir yani kendisi. Daha doğrusu bizden birisiydi… Ta ki hastalanıp ölüme doğru ağır adımlarla yürümeye başlayıncaya kadar.

Kitapta İvan’ın gençlik ve yetişkinlik dönemlerini şöyle bir hızlıca geçtikten sonra ölümle cebelleştiği döneme geliyoruz ve orada kalıyoruz. Daha sonra olağan, sıkıcı ve hatta bayağı olan İvan İlyiç’in hastalanıp ölüme adım adım yaklaştığı dönemi okumaya başlıyoruz. Ölümü reddedişi, sorgulayışı ve kabullenişi öyle gerçek sıradan ve bizden ki… Kendinizi görmemeniz çok zor. İşte bu yüzden ölümü düşünmek kolaydır ama ölümünü düşünmek bambaşka bir durumdur. Ölüm döşeğindeki çaresiz bir adam neler düşünür ve ölümle Tanrıyla hayatla nasıl konuşur?

Gelin görün böyle devam ederse nasıl biri olacağız.

Bende Yarattığı Etki: Normalde kitapları üslup yönünden de eleştiriyorum ama bunu Tolstoy için tekrar tekrar yapmaya gerek duymadım. Yine çok anlaşılır bir dil var kitapta. Yalnızca şöyle fazladan bir şeyden söz etmek istiyorum. Kitap ilk başta beni fazlasıyla yordu. Hatta bir an bitiremeyeceğim sandım. Çünkü İvan İlyiç’in hayatı çok ama çok banal. Hiçbir fazlası, dikkat çeken noktası ya da merak uyandıran fazla bir şeye sahip değil. İvan İlyiç’e sürekli şunu diyordum. “Hadi hayatın için bir şeyler yap! Sen de sıkılmış olmalısın.”

Ama sonra birden okurken orda İvan İlyiç’i değil de komşunuzu görüyorsunuz, kız kardeşinizi ve hatta kendinizi görüyorsunuz. Sonra da şöyle diyorsunuz: “Belki de bir şeyler yapması gereken kişi İvan İlyiç değil de benimdir.”

Buse GÜZEL

MERAKTI Ebedi huzur elmasını sepetlemekteyken Düşünmezken aslında ermesinin imkânsız olduğunu Etkilemez mi insanı varoluşu Ben de mi düşecektim bu kuyuya Hakikat kuyuda saklı Dibinde gördüğüm cismi düşlemekteyken Kendimi bir kitabın sayfasını okurken buldum.

Meraktı aslında bütün başlangıçlarım, bütün sonlarım.

//kitapseverlersokakta yazarları tarafından Dadaizm akımıyla yazılmıştır. //Bu şiire sekizimizin kalemi değmiştir. //Bazı şiirlerin geçmişten geleceğe mektup niteliğinde olduğu gözlenmiştir.

Tuğba KOÇMAN

Gecenin Sessizliği 02.02.2018 tarihli sıradan bir gün, sıradan dediğime bakmayın ben pis bir yalancıyım, tek olan bir de kendimi bulduğum asalak bir yalancı. Canım acıyor, anlamlandıramadığım bir acı, kalemime sığınıyorum çaresizce. Belki anlar beni diye umutsuzluk kokan ümitlerimle. Bazen mutlu olduğumu düşünürdüm. Ruhumun bedenimde can bulduğu yanılgısıyla geçen kısa bir süre. Hemen de geçerdi kim bilir belki de daha taze bedenlerdi onun da hayali. Mutlu olduğum kısa sürede bile arardım. Evet, arardım. Ulaşmak istediklerime. Kral sofrasında kendimi sunduklarıma. Bir yanımda Zeus, bir yanımda o.

Zeus önümde diz çökmüş, o ise ne yapıyor bilmiyor görmüyorum, sadık hidayet kadar cesur olamıyorum. Ona kötü bir ithamda bulunmam, bulunamam. En fazla o diyorum işte, o kadar.

Bedenim halsiz, yorgun dizginlenmeye aç, kalbim de bir tuhaf, o da bana karşı cephe almış, acısında aradığım tüm parçalarım bana karşı cephe almış.

Ne yapacağımı bilmeyerek kulum Zeus’tan istediğim bir sigaraya sığınmaya çalıştım, içtim… içtim. Bir an durdum ve bedenime başkaldırmış bir acı hissettim baş parmağım ile işaret parmağım arasında. İşte o gün acının ne demek olduğunu daha iyi anlamıştım ya da bedenim ruhsuz bir kadavraya mı dönüşmüştü? En küçük bir tepki yoktu, kulum Zeus’tan nin na nay nin na na’yı istedim ve devamında ardı sıra gelen müziğim örüntüsü, istemsizce elim başa sarıyordu müziği, müzikte onu bulmuştum. Ağlayınca geçer diyorlar, ama ben babamdan ‘erkekler ağlamaz’ı ilke edinmiştim.

Kulum Zeus yine üstün Tanrı yetisiyle kağıt istediğimi anlamış ve bana bir kağıt parçası getirmişti, ey Petrus’un önündeki aziz kağıt, mürekkebi sindirdiğin gibi bendeki onu da sindirsene. Hem de öyle bir sindir ki, yarın uyandığımda alfabem 28 harfe düşsün. Hem insan O harfi olmadan da yaşar, nasılsa muradımda da O harfi yok. Alsın o harfini. Çünkü dayanamıyorum bedenime ve ruhuma çektirdiğim işkencede hayat bulamayan bir ben varım. Çare sessizlik orucunda. Çareyi Muhammed’de bulmam. Zeus kızdırmıştı belki de ama kullar efendilerine kızdıklarını asla belli etmezler.

Soyutlanmış ruhumda bedenimdi umudum. Oruç ile iletişimin benden aldığı bedenim hayat bulacaktı belki de. İletişimden de yoksun kalan ben ne yapacaktım. Belki de rin na nay rin na nay ve ölüm hepimizin korkulu rüyası ölüm, gariptir ki bende umut olmuştu. Sessizlik orucuna saatler kala kulum Zeus’tan yatağımı hazırlamasını istedim ve doğruca odama doğru yol aldım.

O yanımda değilmişçesine yanından süzüle süzüle geçtim ve sessizlik orucunu bekleyen bedenime iyi geceler diledikten sonra ışığı kapattım ve kendimi gecenin sessizliğine bıraktım.

Kerem DAĞLAR

SOBADA "AZ" ISIT ELLERİMİ İşte güzelliğinden yahut çok güzelliğinden ziyade bu masumane duruşunu bakışını seviyorum.

Sanki bir çift kanat çıkmış sırtında ve birazdan kanatlanıp yanıma uçacakmışsın gibi bir arzu yeşeriyor zihnimde.

Böyle güzelsin hep böyle kal diyor bir şarkı. Seviyorum gözlerinde seyretmeyi gecenin bütün güzelliğini. Gözlerinin karanlığındaki ışıl ışıl iki parıltıyı görüyorum. Sonra biri sen diyorum biri de ben... Kendi gözlerimde birleştiriyorum ikimizi. Kapamalıyım diyorum gözlerimi kimse kıskanmasın. Kapıyorum. Her bir yanımız kapkaranlık olsa da ikimizin ışığı yetiyor düşlerimi aydınlatmaya. Yalnız ne çirkiniz birlikte ne güzeliz! Yanlış anlama sen hep güzelsin, yalnızlığın çok çirkin sadece.

Sana sarılmanın ne demek olduğunu kelimelere dökemem belki, ama bana hissettirdiği en yakın duyguyu söyleyebilirim. Hani soğuk bir kış akşamıdır, dışarıda kar kıyamet... Dizlerine kadar kar vardır kaldırımlarda. Attığın her adımda paçalarından ayakkabının içine kar girer. Üşür de üşürsün. Ellerini çıkaramazsın cebinden. Sonra evine varırsın. Ki ben o konuda şanslıydım bir zamanlar. Sobalıdır ev. Bizimkisi sobalıydı. O kar kıyametten sonra sobanın olduğu odanın kapısını açarsın ve seni orada dünyanın en güzel sıcaklığı karşılar ya... Sana sarılmak da öyle bir şey işte. Sobalı ev gibi oluyor kalbim. Şimdi gel de sevmeyi anlat! Seni 'az' seviyorum diyorum ben de, bir tek sen anlıyorsun. Bize özel güzel bir çalıntı oluyor. Yine en güzelini şarkılar söylüyor elbet. Ben de öyle bitiriyorum. Böyle güzelsin hep böyle kal, olur mu?

Yakup ÇAKIROĞLU

Balaban Bala Otobüs firmalarının adları, kayan birer yıldız gibi hızla değişiyordu. Belis, annesi kolunu daha fazla sıkıp acıtmasın diye koşmaya başladığını ve ayaklarının yerden kesildiğini hissetti. “Ne diye her bayram babaanne ziyaretine gidiyoruz?” diye geçirdi içinden. Otobüsü kaçırmadıkları için şükretmeyi de ihmal etmedi. Çünkü annesinin bu durumda kollarını çimdikleyerek morartmaktan çekinmeyeceğini biliyordu. Bu gibi durumlar karşısında annesine kızdığını hatırlamıyordu. Babası aralarından ayrıldığından beri üzgündü ve haliyle sinirleri bozulmuştu.

Tam 28 ay geçmişti bu ayrılışın üstünden; her ay salon duvarına asılan bir fotoğraf olduğu için ayları sayması zor olmamıştı. Ritüeller eşliğinde asılıyordu bu fotoğraf. Her yanda mumlar, giyilen siyah bir gecelik... Sonra eline bir sigara alıyordu ve sigara bitmeden mum çemberinin ortasında uyuyakalıyordu. Tüm işleri yapmak zorunda kaldığı için her akşam minik ellerindeki zonklama eşliğinde kıvrılıp annesinin yanında uyuyordu Belis.

Otobüs babasının memleketine doğru hareket etmeye başladı, bu sefer cam kenarına oturmasına izin verilmişti. Çoğu zaman aksi bir durumla karşılaşıyordu, annesi her yolculukta küçük bir çocuk gibi mızmızlanıp otobüsün onu tuttuğunu söyleyerek cam kenarına oturuyordu. Belis ise ağzını açmaya cesaret edebildiği her an onu sindirme silahı olarak kullandığı bir kelime vardı: “BÜYÜDÜN!” Evet büyümüştü ve o da bunun farkındaydı. Bu kelimenin onu ne kadar delirttiğini bir bilebilseydi. Büyüdün kelimesini her duyduğunda içten içe bir vaveyla geçiriyordu: ''Asıl sen küçüldün kalın kafalı!'' Bu söz onun küçük pembe dudaklarında bir tebessüm oluşturmaya yetiyordu. Annesinin saçları kabarık olduğu için kafatasının kalın olduğunu düşünürdü.

Güneş gözlüklerinin ardından annesinin titreyen ellerine baktı. Bu halini sinir hastalarına benzetiyordu. Tek eliyle bardak kavrayamaz hale nasıl gelmişti o cesur kadın? Çayı içemeyeceğini anlayınca Belis'e içmesini teklif etmişti. Sırf gönlü olsun diye o soğuk ve şekersiz şeyi bir dikişte bitirdi. Bu titreyen eller bu endişeli göz bebekleri ona artık tamamen yabancı gelmeye başlamıştı.

Yoldaki beyaz şeritleri sayarken birden o perşembe gününü hatırladı. Okuldan dönmüştü, evin kapısı aralıktı, içeriye sessizce süzüldü ve salonda yerde sırtı dönük oturan annesini gördü.

Kamburu çıkmıştı, yüzünü görmeden bile kadının çektiği acının kalbini yaraladığını hissetti.

Başını biraz daha kaldırınca bir adam gördü. Suratı mosmordu, boynunda kalınca bir iple uzayda yürüyormuş hissi uyandırarak sallanan çelimsiz bir bedeni vardı. Güçlükle tanımıştı o adamı; babasıydı.

Sonra kulaklarında bir çınlama başladı. Söylenen şeyleri hatırlamıyordu, evi tanımadığı yedi polisin eline geçmişti. Artık neşeli günlerin çok uzakta kaldığını tekrarlıyordu içinden, haklıydı da. Polisler o minik bedenin parmak izlerini alırken onun gözü odasındaydı. Bir tanesi küçük dikiş makinesini hoyratça kaldırıp ikiye bölünmesine sebep olmuştu. Artık terzicilik oynayamayacaktı. Babasını koyun yapıp flüt ile onu eğitemeyecekti de...

O tüm bunları düşünürken omzuna birinin başını koyduğunu hissetti, irkilmişti. Bu annesiydi, kadına hafifçe sarıldı. Bunun onu iyileştirdiği belliydi; nefes alıp verişi daha sakindi, artık elleri de titremiyordu. O an kendisini hayata tutunuyor gibi hissetmişti. Sonsuz bir sevgiydi bu, sonsuz bir güven, aşk buydu. Avuç içleri büyüdü sonra. Artık kadını koruyucu bir kalkan gibi çevrelemişti. Bu bir kabullenişti, minik büyümeyi öğrenmişti.

Beste YILMAZ

SOHBET SAYFASI YTÜ 1002 Kulübü içinde, korkularımızı nasıl yenebileceğimiz üzerine konuştuk.

Yakup Çakıroğlu: Korkularımızı neden yenmeliyiz diye başlamak istiyorum.

Osman Doğan: Çaresizlikten.

Aleyna Tarar: Çok bilmek korkularımızı arttırıyor. Bazı zamanlarda cahil kalmalıyız.

Osman Doğan: İnsan korkusundan kaçarak saklanarak korunmaya çalışır, hatta kendini koruyacak birilerinin yanına koşar, ama en sonunda çaresiz kalır. Kaçacak saklanacak yer kalmaz bir yerden sonra. Bundan sonra cesaret edip korkuyla yüzleşir, denir. Fakat ben inanmıyorum buna. Çoğu insan korkusunun acısını yaşar ve korkusu öyle ortadan kalkar. Yai aslında korku onu yenmiştir, ama artık kişi üstünde etkisi yoktur.

Uğur Ergün: Bence bilmemek de korkuya sebebiyet verebiliyor, hatta en büyük korkular bence bilinmezlikten doğuyor. Mesela birçok insan ölümden korkuyor, çünkü öldükten sonra ne olacağını bilmiyor. Asıl korkutan şeyin bilinmezlik olduğunu düşünüyorum bu nedenle.

Demet Genç: Bence de insan en çok bilmediği şeyden korkuyor ve bir aşamadan sonra korku, ait olduğu bireye zarar vermeye başlıyor. Bence bu aşama korkunun kaygıya dönüştüğü aşama.

Uğur Ergün: Yani bilgisizlikten kaynaklanan bir korku varsa ortada, o korkuyu bu konuda daha çok bilgilenerek yenebiliriz belki de.

Samet Karaduman: İnsanlar genelde sahip olduğu şeyleri kaybetmekten korkar ya da değer verdikleri şeyleri... Bu bir eşyası, sevdiği bir arkadaşı, annesi, babası veya kardeşi de olabilir.

Korkularımızı azaltmak için hayatı çok da gözümüzde büyütmemeliyiz bence yaşayıp gideceğiz nasıl olsa bence en iyisi anı yaşamak ve buna engel olan korkularınız dahi olsa bir kenara bırakmak. Görmezden gelin demiyorum, eğer bir kenara bırakamayacağınız kadar önemliyse korkularınız üstesinden gelin yüzleşin, acısıyla tatlısıyla deneyin deneyimler edinin ve anı yaşayın.

Osman Doğan: Katılıyorum, insanın en büyük korkusu ailesi, sevdiği insanlar olabilir ve en büyük korkularından koruyanlar da onlar olabilir.

Uğur Ergün: Ben de söylediklerine katılıyorum, ayrıca cesur birinin aslında korkusuz olmadığını, onun da herkes gibi korkularının olduğunu, fakat korkularından kaçmak yerine onlarla yüzleştiğini ve cesaretinin buradan geldiğini düşünüyorum.

Yakup Çakıroğlu: Kaybedeceğimiz şeyler olduğu sürece korkacak şeylerimiz olacaktır. Bence korkunun temelinde sevgi var. Sevdiğimiz sürece korkarız.

TAŞBİNA FANZİN Editör: Uğur ERGÜN

Düzenleyen: Aleyna TARAR

Yazarlarımız canlarımız: Ahmet Murat ALPER Bayram DÜZAĞAÇ Beste YILMAZ Burak KOÇ Buse GÜZEL Büşra SEVİM Demet GENÇ Dilara Ceyda AKYÜZ Dilruba YILMAZ Gamze ÇALIŞTI Kazım KÜÇÜK Kerem DAĞLAR Kürşad KOÇ Mahfi Muhammed Emin YÜKSEL Mutemena TOĞRAP Ozan Re. Kartal Tuğba KOÇMAN Tuğçe ÖZGER Yakup ÇAKIROĞLU Yusuf Cemal ÇELEBİ

Çok emeği geçen diğer canciğerlerimiz: Ahmet SUN Fatma Seniha YILMAZ Melike KILIÇ Osman DOĞAN

YAŞASIN!