Letters from Syrian Children

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var! Letters From Syrian Children!

KILIS MUNICIPALITY TURKEY

S ¸

ehrimizin yanı başında yer alan Suriye’deki çatışma ortamı beşinci yılında tüm acımasızlığıyla sürüyor. Ölüm yağdıran kurşunlardan ve bombalardan kaçan binlerce çaresiz insan da civar ülkelere ve ülkemize sığınıyor. Savaşın acımasız yüzü tüm çıplaklığıyla kendini gösteriyor.

Barış umutları azalmış durumda…

Kuşkusuz çatışma ortamında en ağır bedeli ve en ağır yükü çocuklar ödüyor. Eğitimleri, duygusal sağlıkları, hatta yaşamları bile risk altında. Onlar bugüne kadar kelimelerle tarif edilemeyecek acılar yaşadı ve yaşamaya devam ediyor.

Göç İdaresi Genel Müdürlüğü'nün (GİGM) 31 Mart 2016 tarihli verilerine göre ülkemizde 2 milyon 749 bin Suriyeli bulunuyor. 0-18 yaş aralığındaki Suriyeli çocuk sayısı ise 1 milyon 394 bin. Çocukların yaş gruplarına göre dağılımında, Suriyeli çocukların yüzde 73’ü, okul öncesi de dahil edilirse 5-18 yaş aralığında, yani temel eğitim çağında. Bir başka ifade ile bu rakam, eğitime ihtiyacı olan büyük bir Suriyeli çocuk nüfusunun varlığını ortaya koyuyor. İlimizde, Kilis İl Milli Eğitim Müdürlüğü’ne bağlı faaliyet gösteren Geçici Eğitim Merkezlerinde 7 bin 735 öğrenci, Elbeyli ve Öncüpınarkonteynır kentlerde ana sınıfı, ilköğretim, orta ve lise düzeyinde 12 bin öğrenci, yetim okulumuzda ise 5-14 yaş arası 405 öğrencimiz bulunuyor.

Kilis Belediyesi olarak eğitim ve korunma ihtiyaçları gün geçtikçe daha da artan bu emanetlere sahip çıkarak, onların kayıp kuşak haline gelmemesi için çalışıyoruz. Kurduğumuz sınıflarda her türlü fiziki desteği sağlamaya gayret ediyoruz. Yeter ki, bu yavrularımız iyi yetişsinler ve gelecekte topluma faydalı bireyler olsunlar, insanlığa hizmet etsinler.

Kilis'imizde bulunan okullarda okuyan bu yavrularımızın duygu ve düşüncelerini dünya liderlerine ve devlet büyüklerine ulaştırmayı planladık ve bu plan doğrultusunda çocukların yazdıkları mektupları bir kitapta toplama kararı aldık. Öğrencilerimiz ilgi gösterdiler ve duygu dolu mektuplar yazdılar. Suriyeli yavrularımızın çektikleri acıları, onları bağrına basan insanımıza duydukları minneti, özgürlük, vatan ve barış özlemlerini kaleme aldıkları mektupları okuyunca sizlerde gözyaşlarınızı tutamayacaksınız. Aynı zamanda tarihe not düşülecek olan bu mektupların çocukların acılarının dindirilmesine vesile olmasını diliyoruz.

Bu yetim bırakılan acılı minik yüreklerin her zaman yanlarında olacağız. Onları kayıp birer nesil olmasına izin vermeyeceğiz.Bu nedenle Suriye'deki durum için çok acil şekilde politik çözüme ihtiyaç vardır. Dünya bunu hatırlamalı, Suriyelilerin çektiği acıları görmeli ve harekete geçmelidir.

Kilisliler olarak savaş kıyısındaki atmosfere rağmen, bir lokma ekmeğimizi, bir yudum suyumuzu ve sevgimizi Suriyeli kardeşlerimizle paylaşmaya devam edeceğiz.

Bu vesileyle tüm dünyaya örnek olan Kilisli hemşerilerime, kitabın hazırlanmasında destek veren Kilis Valiliğine, Kilis Milli Eğitim Müdürlüğüne, değerli yönetici, öğretmen ve personeline, teşekkür ediyorum.

Av. Hasan Kara Kilis Belediye Başkanı

6

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

T

Sayın Cumhurbaşkanım,

ürkiye ye sığınana kadar Suriye’deki hayatımı anlatmak istiyorum. Adım İstsbrak Sami 8 yaşındayım. Annem, babam ve ablamla yaşıyordum. Suriye Halep de çok güvenli bir hayat yaşıyorduk. O zamanlar 4 yaşındaydım. Ayrıntıları çok hatırlamıyorum ama çok soru sorduğum için annem akrabalarımı evimizi ve ülkemizi anlatıyor. Ayrıca katil rejim, insanları evlerinden kovmadan, öldürmeden önce Suriye’nin ne kadar güzel olduğunu anlatıyor. Benim ülkem benim için bir rüya oldu. Bu rüya keşke gerçekleşebilse. Sayın Cumhurbaşkanım sadece annemle değil babam işten geldiğinde ona koşarak sarılıp Suriye’yi soruyorum. Babam çok çalışıyor. Sabah saat06.00’da gidiyor.

Akşam 08.00’da eve biraz yorgun geliyor. Dinlendikten sonra ben ona Suriye hakkında sorular soruyorum. Hasret çekerek cevap veriyor. “Kızım Suriye hakkında kelimeler aciz kalıyor. Ama emin ol ki be annene, ablana, sana zarar gelmesinden korkmasaydım Suriye’yi bırakmazdım. Ama bombalar, uçaklar beni bırakmaya mecbur ettiler. Siz kaybetmekten ya da sizin beni kaybetmenizden korktum.” Bütün bunları anlatıyorum ve gözlerimden yaş akıyor. Bunlar sadece acımın küçük bir kısmıdır. Benim küçük yaşta zulümden bahsetmem beni çok üzüyor. Gerçekten ben ve ülkemin insanları zulüm gördü Sayın Cumhurbaşkanım.

Biraz da sığındığım ülke Türkiye’den bahsedeyim.

Sevgili Türkiye siz bize severek kucak açtınız. Kalbimize yeniden güven verdiniz. Siz bizim kardeşimizdiniz hala da öylesiniz. Efendim ben şimdi 4 senedir ailemle Türkiye de yaşıyorum. Allah’a şükürler olsun eğitimden mahrum kalmadım. Ayşe Güllü Çetin İlköğretim Okulu Geçici Eğitim Merkezi 2.sınıfa gidiyorum. Yaşadığımız acıya rağmen normal bir şekilde aile ve okul hayatıma devam ediyorum. Gelecekte doktor olmak istiyorum. Suriye ve kardeş Türkiye benden gurur duysun diye. Her zaman iyi olun. Yaşasın özgür Türkiye…

İstsbrak SAMİ

Letters From Syrian Children!

I

Deer Esteemed Mr. President; want to talk about my life until taking refuge in Turkey. My name is Istsbrak Sami, and I am 8 years old. I was living with my mother, my father and my sister. We had a very safe life in Aleppo, Syria. I was 4 years old in those times. I cannot exactly remember the details; but my mother tells about our relatives, our home and our country because I ask a lot of questions. Also, she tells about how beautiful Syria is before killer regime throws the people out of their houses. My country is just a dream for me now. I wish this dream comes true. Mr. President; when my father comes home from work, I also ask him about Syria. My father works too much. He goes to work at 6.00 am. He comes home from work at 8.00 pm and feels tired. After he takes a rest, I ask him some questions about Syria. He answers my questions wistfully. “My daughter, words fail when it comes to Syria. But, be sure of that I would not left Syria if I was not afraid of that your mother, your sister and you would not be hurt. However, I was forced to leave Syria because of the bombs, airplanes. I was afraid of that I would lose you, or that you would lose me.� I tell about all of these while breaking down in tears. These are just a little part of my agony. It is very sad that I, as a little girl, tell about the cruelty. Mr. President, I and the people of my country was really oppressed. I also want to talk about Turkey in which I take refuge.

Dear Turkey, you have embraced us with pleasure. You give us sense of security by heart.

You have always been our brother/sister. Sir, I have been living with my family in Turkey for 4 years. Thanks God that I am not destitute of my education. I study at Ayse Gullu Cetin Primary School Provisional Education Center, and I am in 2nd grade. Even though the agony we suffer, I continue my family and school life. I want to be a doctor in the future.

So that Syria and brother/sister Turkey would be proud of me. I wish you are always good.

Long live the free Turkey...

Istsbrak SAMI

7

8

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

A

Sayın Cumhurbaşkanı,

dım NUR. 9 yaşındayım,3 kardeşim var ailemiz küçük. Halep’in bir köyünde oturuyordum. Huriten diye bir köy, evimiz çok güzeldi, bahçeli ağaçlar çiçekler ile dolu bir ev, arkadaşlarım ile okula gidip geliyorduk, birlikte bahçeye gidiyorduk oynuyorduk. Suriye’de hepimiz çok mutluyduk.

Ancak savaş başladı şurada burada bomba düşüyordu, evimiz yıkıldı ve bütün akrabalarım dağıldı. 4 yıl önce Türkiye’ye geldik. Türk ailenin yayında kaldık. Paramız yetmiyordu. Ev tutamıyorduk. Burada rahatım ama kendi ülkeme kendi evime dönmek istiyorum. Savaşı engelleyin evimize dönelim. Artık barış her yere yayılsın…

Nur MASRİ

Letters From Syrian Children!

M

Deer Esteemed Mr. President; y name is NUR. I am 9 years old, and I have a small family with my 3 siblings. I was living in a village of Aleppo. The village is called as Huriten; our house was very beautiful, it was a house with garden and full of trees, and I was going to school with my friends and we were playing games in the garden. All of us were very happy in Syria.

However, the war broke out, and bombs hit everywhere; our house was destroyed, and all of my relatives are separated from each other. We came to Turkey 4 years ago. We stayed with a Turkish family. We had not enough money. We could not rent a house. I feel free here, but I want to return to my country, to my home. Please help the war over so that we can return our home. Let the peace spread everywhere...

Nur MASRI

9

10

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

A

Sayın Barış İnsanı Merkel dım Yameme. Halep’in bir köyünde yaşıyordum. Köyümüz çok küçüktü orada çok kolay bir yaşamımız vardı. Parklarda oynayıp dedemle tarlamıza gidip geliyorduk.

Aniden savaş başladı.

Köyümüze de yağmur gibi bomba yağmaya başladı. Bir amcam kayboldu. Birde kuzenim düşen bombalardan şehit oldu. Komşumuz yaralandı ve sakat kaldı.

Sanki doğduğumuz yer cehenneme döndü. Millet kaçmaya başladı. Güvenli bir yer arıyordu. Fakat Suriye’de nereye gitsen her yerde savaş vardı. Ailem Türkiye’ye gideceğimizi söyledi.

Savaşın olmadığı bir yerde rahatça uyumak istiyordum. Yarımız kapıdan yarımız mayınlı bölgeden geçtik. Hepimiz için çok zordu çünkü hepimiz kaçıyorduk. Bir sürü insan sınırda bekliyordu. Şehre ulaştıktan sonra ev bulup yerleştik.

Siz çocuklarınızın bunları yaşamasını ister misiniz? Lütfen bu savaşı bitirin.

Yamame

Letters From Syrian Children!

M

Dear Esteemed Merkel, the Supporter of Peace; y name is Yameme. I was living in a village of Aleppo. Our village was very small; we had a so easy life there. We were playing at the parks, and going to our cropland with my grandfather. Then the war broke out suddenly.

Bombs started to rain in our village. My uncle got lost. Also my cousin became martyr because of the bombs. Our neighbor was injured and became permanently disabled.

It seems as if the place we were born turned to hell. People started to escape. They searched for a safe place. But the war was in everywhere in Syria. My family said to me that we would go to Turkey.

I wanted to sleep in a place where there was no war. Half of us passed through the door while the other half of us passed through the mined terrain. It was too difficult for all of us because we were escaping. Many people were waiting in the border.

We found and settled in a house after having arrived the town.

Do you want your children to experience all of these? Please help the war over...

Yamame

11

12

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

A

Başbakan Amca,

dım Tebarek. 8 yaşındayım. Suriye’de birinci sınıfta okuyordum. Büyüyünce doktor olacağım diye bir hayalim vardı. Savaş başladıktan sonra acımasızca evlerimize okullarımıza bombalar yağmaya başladı. O günden beri bir o yana bir bu yana kaçıp saklanıyorduk. Bir yerlere taşınmakla geçiyordu günlerimiz.

Bombaların patlama seslerinde o kadara korkuyorum ki Hiçbirimiz o seslere dayanamıyorduk.

Sonrada ailem Türkiye’ye gitme kararı aldı. Kış mevsimiydi.

Kilise geldik. Buraya geldiğimiz zaman hava çok soğuktu.

Ama buradaki kardeşlerimiz akrabalarımız bize ev bulmakta yardım ettiler. Sonrada geçici eğitim merkezinde okula devam etmeye başladım. Yeni yeni arkadaşlarım oldu. Birbirimiz çok seviyoruz. İnşallah hayallerimizi gerçekleştirmek için derslerimize çalışıyoruz.

Ama hala eski evimi okulumu ve şehrimi özlüyorum.

Bir gün dönüp oraya gitme umudumuz hep vardır. Orada bir üniversite okuyup doktor olacağım inşallah. Hayallerimiz için lütfen sesimizi duyurun.

Tebareg CÜNEYD

Letters From Syrian Children!

M

Dear Uncle President, y name is Tebarek. I am 8 years old. I studied in first grade in Syria. I had an dream that I would be a doctor when I grew up?

After the war broke out, bombs started to rain on our houses and schools mercilessly and cruelly. Since then, we were escaping and hiding. We were continuously moving to somewhere.

I was so afraid of the bomb sounds that none of us could not stand such sounds.

Then my family decided to go to Turkey. It was winter.

We came to Kilis. It was too cold when we came here.

But our sisters and brothers and relatives living here helped us to find a house. Afterwards, I started to continue to study in the provisional education center. I had new friends. I and my friends love each other. We hope to make our dreams come true; therefore we study hard.

But still I miss my own home, school and town.

We always hope to return to there one day. I hope to study at an university there and to become a doctor. Please help us to make ourselves heard for our dreams.

Tebareg CUNEYD

13

14

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

A

Birleşmiş Milletlere, dım Fatma Ahraz. 9 yaşındayım. Ben kendi yaşadığım şeylerle çok benzer gördüğüm bir şeyi anlatmak isterim. Okuduğum okulun yanında bulunan ve üzerlerine roket düşen bir aileyi anlatmak istiyorum.

Dört kişilik bir ailem vardı. Süriye’de Azez de yaşıyorlardı. Savaş başladığında evleri yıkıldı.

Okullar kapatıldı. Bir gün bu ailenin babası tutuklandı. Anne ve çocuklar yalnız kaldılar.

Suriye’de bir çare bulamadılar ve Türkiye’ye taşındılar.

Türkiye’deki ilk günlerinde çok zor durumlar yaşadılar. Sonra öksüzlere ve yetimlere ait bir okula gidip yine yetimlere verilen evde oturdular. Çocuklar küçük yaştaydı ve çalışacak kimseleri yoktu. Annesi çalışmak zorunda kaldı Kuran dersi vermeye başladı. Çocuklarda yetimler okuluna devam ediyordu. Hayatları biraz düzelmişti. Fakat teröristlerin attığı füze yaşadıkları eve düştü. Üç çocuk bir anda hayatını kaybetti. Sadece anneleri ve küçük yaşta bir çocuk hayatta kaldı. Önüne geçemediğiniz ve ölümünü seyrettiğiniz bu çocuklar için ne zaman bir adım atacaksınız?

Fatma AHRAZ

Letters From Syrian Children!

M

To United Nations; y name is Fatma Ahraz. I am 9 years old. I want to talk about something that I consider the same as my experiences.

I want to talk about a family, which lived near the school where I studied, and which was hit by a rocket.

I had a family consisting of 4 persons. They lived in Azaz, Syria. Their house was destroyed after the war broke out. The schools were closed. One day, the father of this family was arrested. The mother and children were alone. They could not a find a remedy in Syria; therefore they moved to Turkey.

They had very difficult times in their first days in Turkey. Then, they studied in the charity school, and they lived in a house allocated for orphans.

The children were so young, and they had nobody to work for them. Therefore, their mother had to work; she started to teach Quran.

The children continued to study in the charity school. Their lives started to get better. But the rocket, launched by the terrorists, hit the house in which they lived. Three children lost their lives. Only their mother, and a little child survived.

When will you take a step for such children, whom you watch die.

Fatma AHRAZ

15

16

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

A

Sayın Birleşmiş Milletler Sekreteri,

dım Yusuf. Suriyeli Halepli bir çocuğum. 10 yaşındayım. Kilis’te yaşıyorum.

Suriye’de savaş başladığında 5 yaşındaydım. Henüz okula başlayacaktım. Ama daha okula başlamadan dünyayı hiç bilmediğim bir yaşta yıkım savaş ve ölümler gördüm. Dünyanın hep böyle olduğunu sanıyordum.

Büyüklerim Suriye’nin bu dünyanın cennet bir köşesi olduğunu anlatıyorlar. Ama benim aklımda çok zayıf şeyler var.

Bazen rüyamda görüyorum oturduğumuz mahalleyi. O mahallede polislerin bir binası vardı. Onun etrafına o kadar silah sesi o kadar bomba sesi duydum ki. Çoğu gece uyumaya korkuyordum. Ne yapacağımızı bilmiyorduk. Annemin hep ağlamasını hatırlıyorum.

Her gün bir ölü veya yaralı adını duyuyordum. Çevremdeki her şey yok olmaya başladı.

Ekmek kalmadı. Ondan sonra kaçmaya başladık. Güvenli bir yere kaçmaya çalışıyorduk.

Türkiye sınırına ulaştık. Eşyalarımızı sınırdan zor geçirdik. Türk askeri eşyalarımızı taşıdı.

Günlerce ev aradık en sonunda bulduk. Ve okula başladım.

Sizden çocukluğumun sokaklarını istiyorum.

Yusuf

Letters From Syrian Children!

M

Deer Esteemed Secretary of United States, y name is Yusuf. I am a child from Aleppo, Syria. I am 10 years old. I live in Kilis. I was 5 years old when the war broke out in Syria. I was about to start the school.

But before I started to school, I experienced destruction, war and death at an age when I did not know the world. I thought the world had always been like that.

My elders say that Syria is heaven of the world. But I cannot remember so much.

Sometimes I have a dream of the quarter we lived. There was a police building in such quarter. I heard so many gunshots and explosions. I was afraid of sleeping at nights. We did not know what we would do. I remember that my mother was always crying.

I heard the names of persons, who either died or got injured every day. Everything around started to be disappeared. There was no bread. After then we started to escape. We tried to escape for a safe place. We reached the border of Turkey. We hardly cross the border together with our furniture. Turkish soldiers carried our furniture.

We looked for a house for days, and we found it finally. Then I started the school.

I want you to give me the streets of my childhood.

Yusuf

17

18

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Saygıdeğer Kilis Valisi, en bir Suriyeli çocuğum. 10 yaşındayım, adım Abdullah, ailem 8 kişiden oluşuyor.

Annem babam dâhil olmak üzere geniş ve güzel bir evde yaşıyorduk. Mutluyduk arkadaşlarımıza akrabalarımıza giderdik.

Savaş başladı, korku başladı. Korku kalplerimizde yaşıyordu ve özellikle büyük bombalar evlerimize parklarımıza okullarımıza çarşılarımız yıktılar ve her yer yanıyordu.

Ve birgün büyük bir bomba evimize düştü, evimizi çok fena bir şekilde yıkıldı. Bağırdım Anne dedim kardeşlerim dedim. Sonra sesim kesildi sonra insanlar beni enkazın altından çıkarttılar. Enkaz hepsi üzerimde kaldı ve sonra beni acil olarak Türkiye’ye Kilis şehrine getirdiler. Üç kardeşim öldü ve babamın eli kesildi ve sonra dernekler bize küçük ev verdiler gıda verdiler elbiseler eder ve ben şuan eğitimime Kilis Belediyesi Geçici Eğitim Merkezinde devam ettiriyorum. Burada güzel yaşamamıza rağmen ben acı çekiyorum üzülüyorum çünkü vatansızım. Ailelerimiz Suriye’de.

Biz savaştan nefret ediyoruz. Çünkü çocukları vuruyor, kadınları vuruyor evleri yok ediyor okullarımızı yok ediyor. Savaşı durdurun, çünkü ben vatanıma tekrar dönmek istiyorum, evime tekrar dönmek istiyorum tekrar oyuncaklarımı dönmek istiyorum ben. Vatanımı seviyorum son olarak Dünyanın bütün çocukları benim çektiğim acıları çekmesinler.

Abdullah EL HAMED

Letters From Syrian Children!

I

Dear Esteemed Governor of Kilis, am child from Syria. My name is Abdullah, and I am 10 years old, and I have a family consisting of 8 persons. We lived in a big and beautiful house including my parents. We were happy; we visited our friends and relatives.

Then, the war broke out and the fear showed up. The fear was in our hearts; especially, big bombs hit our houses, parks, schools, and our downtowns were destroyed, and everywhere was firing and burning.

One day, a big bomb hit our house, and our house was destroyed dreadfully. I screamed; I said Mom; I said my siblings. Then, my voice was gone, and the persons pulled me from the wreckage. The wreckage stayed on me, and they urgently brought me to Kilis, Turkey.

My three siblings died, and my father’s hand was amputated, and associations provided us with a small house, foods, clothes; and I continue to study at Provisional Education Center of Kilis Municipality. Even though we have a good life here, I suffer agony and I feel sorry because I am stateless.

Our families are in Syria; we hate the war because the children and women get shot, and the houses and schools are destroyed. Please help the war over because I want to return my homeland, to my home, to my toys; I love my homeland, and finally, let no children around the world suffer agony that I have experienced.

Abdullah EL HAMED

19

20

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sayın Valim, en Suriyeli çocuğum yaşım 10 adım Muhammed önceden suriyede yaşıyordum memleketim Halep evim bahçeli yeşil ağaçlar içerisinde bahçeli çok güzel bir evdi.

Arkadaşlarımla beraber her gün oyun oynuyorduk ve mutluyduk. Sonra savaş oldu.

Bombalar evlerimize fırınlara ve okullara isabet ediyordu büyük bir bomba bir gün evimize düştü ve evimiz yıkıldı annem babam, kardeşlerimin enkazın altında nasıl çıktıklarını bilmiyorum kanlar yüzümden akıyordu. Ailemi ve beni Kilis devlet hastanesine getirdiler bize çok yardımcı oldular. Bir dernek barınma ihtiyacımızı giderdiler bize ev verdiler biz Kilis’te mutluyuz ben şimdi Kilis Belediyesi geçici eğitim merkezinde okuyorum. Ben şimdi üzgünüm çünkü vatanım yok oldu. Akrabam ve benim gibi olan bütün milletlerim savaşın durmasını istiyoruz. Savaş kötü evler yıkılıyor. Günahsız yere insanlar ölüyor ve şimdi vatanıma dönmek istiyorum. Biz zarar gördük başka insanlar, çocuklar zara görmesin teşekkür ederim.

Muhammed BRİMO

Letters From Syrian Children!

I

Dear Esteemed Governor, am a child from Syria, and I am 10 years old, and my name is Muhammed; I lived Syria before, my homeland was Aleppo, and I had a beautiful house with a garden of green trees.

I played games with my friends every day, and we were happy. Then the war broke out.

The bombs hit our houses, shops and schools; and one day, a big bomb hit our house, and our house was destroyed; and I do not know how my parents and my siblings were pulled from the wreckage; there was blood on my face. My family and I were brought to Kilis state hospital, and everybody helped us. An association met our need for accommodation, and they provided us with a house; and we are happy in Kilis, and I study at provisional education center of Kilis Municipality. I feel so sorry now because my homeland was destroyed. My relatives and all nations just like me want the war to be over. The war is bad; the houses are destroyed. The persons die for nothing, and I want to return to my homeland. We got harm because of the war, and I wish no other persons and children get harm; thank you.

Muhammed BRIMO

21

22

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sayın Valim, enim adım Betül Derviş 13 yaşındayım. Ben Halep’ de yaşıyordum. Çok güzel bir evim vardı. Bir kat ama çok güzel ve çok büyük güzel oyunlar vardı. Türkiye ye geldik çünkü Esad’ın askerleri bomba attılar. Bizim evime Türkiye ye geldik.

Annemle ve kardeşlerimle babam öldü ben ona çok üzüldüm.

Amcamı kaybettim. Vatanımı özledim.

Betül DERVİŞ

Letters From Syrian Children!

M

Dear Esteemed Governor, y name is Betul Dervis; I’m 13. I lived in Aleppo. I had a very beautiful house. It was single-floor house but so beautiful, there were so big games. We came to Turkey because the soldiers of Assad bombed our house. I and my mother came Turkey. My siblings and my father died; I feel so sorry for that. I lost my uncle. I miss my homeland.

Betul DERVIS

23

24

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sayın Kilis Belediye Başkanı, en 9 yaşındayım, adım Lin savaş olmadan önce Halep’te yaşıyordum. Ailem 6 kişiydi biz oynuyorduk koşuyorduk, okula gidiyorduk bizim ülkemize savaş başladı; bombalar evlere, çarşılara, okullara düşüyordu.

Bizim okulumuz harap oldu. Evimize bomba düştü biz evde değildik. Arkadaşlarım ve kardeşlerimle evin dışında oynuyorduk. Yalnız benim annem ve babam taşların altında çıkardılar. Onlar çok kötüydü bu savaştan dolayı Suriye’den çıktık kilise geldik. Suriye’den kilise geçişimiz çok kötü oldu. 2 gün sonra annem Kilis hastanesinde öldü. Babamın sağ ayağı kesildi ve engelli oldu. Sonra biz Ekrem çetin okuluna girdik. Biz şimdi çok mutluyuz aynı zamanda çok acı yaşıyoruz çünkü biz annesiz ve vatansısız. Biz savaşı bitirmeyi diliyoruz ve Suriye’ye dönmeyi düşünüyoruz. Herkes kendi vatanında yaşıyor bizde kendi vatanımızda yaşamak istiyoruz. Aileler, arkadaşlar, akrabalar yani Suriye halkı bu savaştan bıktık. Lütfen bu savaşı durdurun, Allahtan yardım etmesini istiyorum.

Lin SÜLEYMAN

Letters From Syrian Children!

I

Dear Esteemed Mayor of Kilis, am 9 years old, and my name is Lin; I lived in Aleppo before the war broke out. My family consisted of 6 persons, and we were playing games and going to school; the war broke out in our country, and the bombs hit the houses, downtowns and schools.

Our school was destroyed. A bomb hit our house, but we were not in the house. I was playing with my friends and siblings. Only my parents were pulled from the wreckage. They were so bad; we left Syria and came to Kilis because of the war. We had a bad experience when we came to Kilis from Syria. My mother died in the Kilis hospital 2 days after we came to Kilis. My father’s right leg was amputated, and he got disabled. Then, we started to study at Ekrem Cetin Primary School. We are very happy now, but we suffer from agony at the same time because we are motherless and stateless. We wish the war was over; and we hope to return to Syria. Everybody lives in their own homeland; we also want to live our own homeland. My family, friends, relatives, and the Syrian people fed up with the war. Please help the war over; I wish God help us.

Lin SULEYMAN

25

26

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Saygıdeğer Kilis Belediye Başkanı, en Şeyma 9 yaşındayım. Suriye’de Rakka Şehrinde yaşıyorduk. Ailemiz 8 kişiden oluşuyor. Sevecen dedem dâhil olmak üzere. Evimiz çok güzeldi ve parkı vardı.

Parktaki salıncak güzel diye arkadaşlarım geliyordu ve mutlu bir şekilde oynuyorduk. Aniden başladı savaş. Evlerimizi, okullarımızı, çarşılarımızı… Bombaladılar…

Bir gün büyük bir bomba evimize düştü. Ben ve kardeşlerim teyzemizin evindeydik. Çok büyük enkaz oldu ve babamı enkazın altından ölü olarak çıkarttılar. Annemin bel kemiği kırıldı.

Türkiye’ye geldik Kilis şehrinde yaşıyoruz. Burada güvenli ve mutluyuz. Dernekler bize konut, gıda ve elbise verdiler. Annemi de hastanede tedavi ettiler. Bugün ben ve kardeşlerim Kilis Belediyesi Geçici Eğitim Merkezinde eğitim görüyoruz. Ama vatanımı özlüyorum.

Suriye deki evimize tekrar dönmek istiyorum. Evimiz yıkılmış olmasına rağmen. Ailem, akrabalarım, amcam, halam Suriye’de. Ben savaştan nefret ediyorum. Kandan, sesten, patlamalardan nefret ediyorum. Dünya çocuklarının benim yaşadıklarımı yaşamasını istemiyorum…

Şeyma EL MUHLİ

Letters From Syrian Children!

I

Dear Esteemed Mayor of Kilis, am Seyma and 9 years old. We lived in Rakka, Syria. My family consists of 8 persons, including my lovely grandfather. We had a beautiful house with a park. There was a very beautiful swing in the park, and my friends visited us and we played happily. Suddenly, the war broke out. They bombed our houses, schools, downtowns,...

One day, a big bomb hit our house. I and my siblings were in the house of our aunt. The wreckage was very huge, and my father was pulled from the wreckage dead. My mother’s backbone was broken.

We came to Turkey, and we live in Kilis now. We are safe and happy here. Associations provided us with a house, and foods and clothes. They have my mother treated in the hospital. We study in the Provisional Education Center of Kilis Municipality today. But I miss my homeland. I want to return to my house in Syria even though our house was destroyed.

My family, my relatives, my uncle, my aunt are in Syria. I hate the war. I hate the blood, bomb sounds, explosions. I do not want the children around the world to experience what I experienced.

Seyma EL MUHLI

27

28

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

A

Sayın Dünya Lideri, dım Mecit CUMA 9 yaşındayım. Halep’in Sakhur semtinde yaşamaktaydık. Babam, annem, kardeşlerim, dedem ve amcalarımla beraber 25 kişi küçük bir evde yaşıyorduk. Çok huzurlu bir evimiz vardı.

Savaş şiddetlendiğinde şartlar zorlaşınca Türkiye sınırındaki Havar köyüne gitme kararı aldık. Uçaklar saldırdığı an terk ettik. Evden eşyalarımızı almadan çıktık. Birkaç gün sonra babam bize evimizden eşya getirmek için gitti. Babam giderken ondan oyuncaklarımı da getirmesini istedim. Babam gitti ve bir daha geri dönmedi. Bize babamın üstüne top mermisi düşüp öldüğünü söylediler. Babam evde eşyaları alırken başına top mermisi düşmüş. O anda annem bu haberi duyunca şaşkınlığa uğradı. Kendini tutamadı ve ağlamaya başladı aylar geçti ve biz göç da bombalar yağmur gibi yağdı. Oradan çıktık.

Yağmur gibi top mermileri düştü. Korku içinde evimizi kararı verdik. Kararımız TÜRKİYE’ ye gitmekti. Çünkü Suriye de nereye gitsek ölüm vardı. Sınıra gelinceye kadar çok zorluklar çektik. Çok şükür sonunda Türkiye’ ye geldik. Şimdi Kilis’te ben, annem ve dört kardeşimle beraber mutlu bir şekilde yaşıyoruz. Ertuğrul Gazi İlkokulu 2.sınıfına gidiyorum. Artık üzerimize bombalar düşmüyor. Ancak; memleketimi babamı arkadaşlarımı özlüyorum.

Sayın Dünya Lideri tek istediğim artık bu savaş bitsin. Barış olsun. İnsanlar ölmesin.

Suriye’ye dönmek istiyorum.

Mecit CUMA

Letters From Syrian Children!

M

Dear Esteemed World Leader, y name is Mecit Cuma, and I am 9 years old. We lived in Sakhur, Aleppo. I lived in a small house together with my parents, my siblings, my grandfather and my uncles (25 persons in total). We had a very peaceful house.

When the war became intensified, and when the conditions became difficult, we decided to go to Havar Village in the border of Turkey. We left there immediately when the airplanes attacked. We left the house without taking anything. A few days later, my father went to Syria in order to bring some furniture from our house. I want my father to bring my toys when my father was going to Syria. My father went and never came back. We were said that my father died because of a cannon ball. My father was hit by a cannon ball while he was taking the furniture at home. My mother was shocked when she heard this bad news. She could not contain herself and started to cry; it has been months, and the bombs rained.

We left there. Cannon balls rained. We decided to leave our house in fear. Our decision was to go to Turkey. Because, there was death everywhere in Syria. We had difficulties until we reached the border. Fortunately, we came to Turkey. I live in Kilis together with my mother and my four siblings happily. I study in the Ertugrul Gazi Primary School, and I am in 2nd grade. We are not hit by the bombs anymore. However, I miss my father and homeland. Dear Esteemed World Leader, I wish the war were over. Let the peace be. Do not let people die. I want to return to Syria.

Mecit CUMA

29

30

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Saygıdeğer Liderler, enim ismim Muhammed Müslim. 11 yaşındayım. Suriye’de oturduğumuz semtin ismi Tariykıl Beb. Küçük bir aileyiz. Ben, annem, babam ve kardeşim Cuma ile beraber yaşıyorduk. Dedem ninem ve amcalarımla yakın yerde oturuyorduk.

Babam kamyon şoförüdür. Beşar’ın uçak saldırısında babam hayatını kaybetti. Ben o zaman 8 yaşındaydım. O kadar saldırıya, savaşa karşı bir sene sabrettik. O andaki düşüncem bile memleketimi terk etmemekti. Ancak annem Türkiye’ye gitme kararını aldı. Çünkü bize bir şey olmasından korkuyordu. Türkiye’nin sınır şehri olan Kilis’e geldik. Erdoğan meydanında bazı akrabalarımızla ev kiraladık. Babam hacca gitmek için pasaport çıkartmıştı. Babamın o pasaportu da Türkiye’ye girmemize yaradı. Burada parktaki çocukları görünce kendi memleketimdeki anılarım aklıma geliyor ve üzülüyorum.

Savaştan önceki o eski huzurlu günlerimi özlüyorum. Özellikle de oturduğum o küçük evimi, okulumu, oyuncaklarımı özlüyorum. Oradan oyuncaklarımı getiremedim. Sadece bombaların korkusuyla kendi canımızı alıp geldik. Ben şimdi ilkokul 4. Sınıfta eğitimime devam ediyorum. Ama şunu iyi biliyorum ki; gün gelecek evime geri döneceğim. Ümit ediyorum ki ben ilerde mühendis olacağım. Mühendis olduktan sonra da yıkılan evlerimizi geri onaracağım. Başka bir ümidim de karar sahiplerinin savaşı durdurması ve barış ilan edilmesidir. Yeter çektiğimiz çile! Biz memleketimize dönüp orayı inşa etmek istiyoruz.

Ben artık eski günlerimdeki gibi oyun oynayıp eğlenmek istiyorum. İlerde de genç bir birey olduğumda ülkem için sorumluluklarımı üstlenip üzerime düşenleri yapacağım.

Muhammed MÜSLİM

Letters From Syrian Children!

M

Dear Esteemed Leaders, y name is Muhammed Muslim. I am 11 years old. We lived in TariykÄąl Beb in Syria.

We are a small family. I lived together with my mother, my father and my brother, Cuma. My grandparents and uncles lived in the house near our house. My father is truck driver. My father died due to the airplane attack performed by Bashar. I was 8 years old then. We endured such attacks for one year. Even then I did not want to leave my homeland. But my mother decided to go to Turkey. Because she was afraid of that we would be hurt. We came to Kilis in the border of Turkey. We rented a house together with some of our relatives in the Erdogan square. My father had the passport issued for himself in order to make pilgrimage. Such passport of my father allowed us to go to Turkey. I remember my memories in my homeland when I see the children playing in the park here, and I feel so sorry for this. I miss the peaceful days before the war broke out. Especially, I miss my little house, my school and my toys. I could not bring my toys. We came to here for the fear of the bombs in order to save our lives. I continue to study in the primary school now, and I am in the 4th grade. But I am sure that I will return to my home someday. I hope to be an engineer in the future. I will repair our houses destroyed when I become an engineer. I also hope that decision makers help the war be over and declare peace. Enough is enough; we do not want to suffer agony anymore. We want to return to our homeland, and to re-build there. I want to play games and enjoy just like the old days. In the future, when I reach lawful age, I will assume responsibilities, and I will do my part.

Muhammed MUSLIM

31

32

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sayın Lider, en Suriyeli bir çocuğum ismim Mahmut NECCAR. Babamın adı Muhammet.Yaşım 12 Kilis Ertuğrul Gazi ilkokul dördüncü sınıfında okuyorum. Memleketimde Meraa köyünde yaşıyordum. Halep’e bağlı çok güzel bir şehirde yaşıyordum. O şehirde 7 kişilik ailemizle huzur içinde yaşıyorduk. O evi babam elleriyle yapmıştı. Alnının teriyle her taşını kendisi yaptı. Evimizin bahçesindeki çiçekler annem gibi kokuyordu. Beş yıl boyunca memleketimizi savaş sıkıntısı yüzünden terk etmek zorunda kaldık. Başka köylerde yaşadık. 2015 in sonunda Telrıfat olan bir köyde Rus uçakları ve Beşşar yanlısı uçaklar bombaları attıkları anda arkadaşlarım ve tertemiz insanlar zarar gördü. Sığındığımız ev hedef olmuştu. Oradan baygın şekilde uyandım. Başımdan vurulduğumu gördüm. O saldırıda babam, annem ve üç kardeşim ölmüştü. Cesetleri parça parça olmuştu. Enkazın altından parçaları çıkartıldı. O saldırıdan bir kız kardeşim Emel bir de ben sağ kurtulduk.

Bu durum üzerine amcam bizleri de alıp Türkiye’ye gitmeye kararı verdi. Bize dedi ki; Binlerce Suriyeliye kucak açan Türkiye bize de yardım eder. Çok zor şartlar altında sınıra geldik. Her şeyi vatanımızı geride bıraktık. Kilis’e yerleştik. İki amcam ve ailesiyle yaşamaktayız. Ancak bizi geçindirecek maddi durumu yok. Bize yardımcı olmanızı istiyorum. Dedem nenem ve dayımın da Türkiye’ye gelmesini istiyorum.

Onlar çadır kentte yaşıyor onları da yanımda istiyorum. Son dileğim ise bu savaş bitsin Suriye de çocuklar ölmesin ve tüm dünya çocukları barış içinde yaşasın.

Mahmut NECCAR

Letters From Syrian Children!

I

Dear Esteemed Leader, am a child from Syria, and my name is Mahmut NECCAR. My father’s name is Muhammet; and I am 12 years old, and I study in the Ertugrul Gazi Primary School in Kilis, and I am in the fourth grade. I lived in the Meraa Village in my homeland. It was a very beautiful town of Aleppo. I lived together with my family, consisting of 7 persons, in that town. My father built that house with my his hands. He built such house by the sweat of his brow. The flowers in the garden of our house smelled like my mother. We had to leave our homeland for a period of five years due to the war. We lived in any other villages. In the end of 2015, when the Russian airplanes and the airplanes of Bashar bombed the Tall Rifat village, my friends and many innocent persons were hurt. The house, in which we take refuge, became the target. When I opened my eyes, I was unconscious. I realized that I was shot in my head. My father, my mother and my three siblings died in that attack. Their dead bodies were broken into pieces. Their pieces were pulled from the wreckage. Only I and my sister, Emel, survived that attack. Therefore, my uncle decided to go to Turkey together with us. He said to us that Turkey, which embraced the thousands of Syrians, would also help us.

We reached the border under very difficult conditions. We left behind homeland and everything. We settled in Kilis.

We live together with our two uncles and their families. However, he cannot maintain us because of his financial situation. I want you to help us. I want my grandparent and my uncle to come to Turkey. They live in tent city but I want them to be with me. I wish the war was over, and I wish no children died in Syria, and I wish all children around the world lived in peace.

Mahmut NECCAR

33

34

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sayın Dünya Lideri, enim adım Nur Hude KOÇ. 8 yaşındayım. Suriye’de küçük bir köyde ailemle yaşamaktaydım. Köyüm Halep’e bağlı Rityendi. Babamın kendi elleriyle yaptığı küçük bir evimiz vardı. Suriye’de mutlu bir hayatımız vardı. Bir gece yatarken kapı çalındı. Kapıyı açtığımızda amcamın eşi kapıda idi.

Köyümüzü Beşşar Esad yanlısı askerler çevirmişti. Babam bizleri ve amcamları yirmi kişiyi küçük bir minibüse yerleştirdi. O esnada Esad askerleri bizim yanımıza gelerek, gözlerimizin önünde babamı, abimi ve ablamı şehit ettiler.

O sırada muhalifler gelerek bizi kurtardı. Şehitlerimizi toprağa defnettikten sonra yanımıza eşya almadan köyden uzaklaştık. Türkiye sınırına geldik.

Yolculuğumuz çok sıkıntılı geçti. Kilis İlinde bir yıldır yaşamaktayım. Engelli abim ile eşi ve annemle birlikte yaşamaktayız. 14yaşında gözünden engelli olan abim Gaziantep’te çalışarak evimizi geçindiriyor. Kilis Ertuğrul Gazi İlkokulu 1. Sınıfta okumaktayım. Suriye’de şehit olan babamı, abimi ve ablamı çok özlüyorum. Burada rahatım ama savaş bitince köyüme dönmek istiyorum.

Sayın Dünya Lideri biz bu yaşta terörist değiliz. Çocukların gözü önünde anne ve babalar ölmesin.

Nur Hude KOÇ

Letters From Syrian Children!

M

Dear Esteemed World Leader, y name is Nur Hude KOC. I am 8 years old. I lived together with my family in a small village in Syria. My name was called Rityen, which is a small village of Aleppo. We had a small house that may father built with his own hands. We had a happy life in Syria. One night the door was knocked while sleeping. When we opened the door, the wife of my uncle was at the door. The soldiers of Bashar Assad occupied our village. My father placed us and my uncles (20 persons in total) in a small minibus. Just then the soldiers of Assad came to us, and they killed my father, my brother and my sister under our eyes. Then the opponents came and saved us. After we buried our martyrs, we left the village without taking anything. We reached the border of Turkey.

We had a very difficult voyage. I have lived in Kilis for one year. I live together with my disabled brother and his wife, and my mother. My brother, who became visually impaired when he was 14 years old, works in Gaziantep and maintains our family. I study in the Ertugrul Gazi Primary School in Kilis, and I am in the 1st grade. I miss my father, my brother and my sister killed in Syria. I am good here but I want to return to my village when the war is over.

Dear Esteemed World Leader, we are not a terrorist at this age. Do not let the mothers and father die under the eyes of children.

Nur Hude KOC

35

36

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sayın Lider, enim ismim Hedil Delluni. Babamın adı Ahmet. 11yaşındayım. Halep doğumluyum.

11 kişilik bir aileyiz. Bizi savaş tedirgin etti. Evimiz yıkıldı. Yıkılan evimizden başka bir malımız mülkümüz de yoktu. Babam savaştan önce kalp kriziyle hayatını kaybetti. Annem ise bize yemek getirmek için çarşıya gittiğinde başına top mermisi düştü ve hayatını kaybetti. Düşen top mermisinin sebebi; Beşşar yanlısının uçaklarıdır.

Sürekli derdim ki; “bizi annem ve babamdan başka kim koruyabilir, bizi kim kabul eder, onların saygısını sevgisini bize kim gösterebilir.’’ Kısa bir zaman sonra amcamın ailesi ve 6 yaşındaki kardeşimle sınıra geldik. Hiç bir eşyamız yoktu. Türkiye’ye geldik. Şuan amcamın eşi ile beraber küçük mütevazı bir evde yaşamaktayım. Türkiye’ye Suriyelilere kucak açtığı için teşekkür ediyorum. Buradan istediğim şey; huzurlu, mutlu, savaşsız bir hayattır. Hiç kimsenin başına kötü bir olay gelsin istemiyorum. İnsanların sebepsiz yere ölmesini istemiyorum, özellikle de çocukların. En çok istediğim şey; savaşsız, mutlu, huzurlu bir şekilde yaşamaktır. Bunu da tüm milletimiz için istiyorum. Ne kadar huzurlu bir şekilde yaşasam da orda yaşadığım korkuyu üzerimden atamıyorum. Ama şimdi Türkiye halkı sayesinde mutlu bir yaşam içinde Ertuğrul Gazi İlkokuluna devam ediyorum. İlk defa Türkiye’de okulla tanıştım. Türkiye devletine ve milletine sonsuz sevgimi ve saygımı sunuyorum. Türk halkının misafirperverliğini takdir ediyorum. Savaş ailemizi parçaladı.

Sayın Lider savaşı durdurun. Çocuklar ve insanlar ölmesin. Aileler parçalanmasın.

Hedil DELLUNİ

Letters From Syrian Children!

M

Dear Esteemed Leader, y name is Hedil Delluni. My father’s name is Ahmet. I am 11 years old. I was born in Aleppo. We are a family consisting of 11 persons. We are worried because of the war. Our house was destroyed. We had no other properties other than our house destroyed. My father died because of heart attack before the war broke out. My mother was hit in her head by a cannon ball and died when she went to downtown in order to bring us some food. The reason of such cannon ball is the airplanes of Bashar. I would always say that who else other than my mother and my father could protect us, and who else would accept us, and who else would respect us just like them. After a short while, I reached the border together with my uncle’s family and my sister, who is 6 years old. We had no furniture. We came to Turkey. Now, I live in a small and modest house together with the wife of my uncle. Thank Turkey for embracing the Syrians. I wish a peaceful and happy life without war. I wish nobody gets in trouble. I wish nobody, especially no children, die for nothing. I wish a happy and peaceful life without war. I wish this for my whole family. Even though I had a very peaceful life, I cannot conquer the fear that I experienced there. But now, I continue to study in the Ertugrul Gazi Primary School happily thanks to the Turkish people. I have gone to school in Turkey for the first time. I give my endless love and respect to Turkish state and people. I appreciate the hospitality of the Turkish people. Our family broke apart because of the war. Dear Esteemed Leader, please help the war over. Do not let the children and humans die. Do not let the families break apart.

Hedil DELLUNI

37

38

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sayın Dünya Lideri, enim adım Ayşe Abdulgaffur. 19 yaşındayım. Kilis Fatih Sultan Mehmet Geçici Eğitim Merkezinde 12. Sınıf öğrencisiyim. Benim 1 erkek, 3 kız kardeşim var. Şam’da yaşıyordum.

Ben Suriyeli bir genç kızım. Benim ülkem şehitler ülkesi. Ben vatanımda yasemin dalları arasında büyütüldüm ama savaştan dolayı ömrümden beş yılım heba oldu. Ben 14 yaşında yeni bir hayata başladım. Hayatım çok renkliydi. Ama şimdi sadece bir renk (siyah). Çocukluğum savaş haberlerini izlemekle geçti. İzlediğim bütün haberlerde ölen insanlar, patlayan bombalar, ağlayan çocuklar ve kan vardı. Savaş başladıktan sonra benim mahallemdeki çocuklarda tek tek ölmeye başladı. Kalbim çok büyük bir acı ile dolmaya başladı. Yaşamamın hiçbir değeri kalmadı. Savaş askerler arasında olur. Ama Esad’ın ordusu askerlere, sivillere herkese bomba atıyor. Soruyorum neden siviller bombalanıyor?

Devletin görevi halkını, kadınları ve çocukları korumak değil mi?

Benim babam özgürlük için bir eyleme katıldı. Bu yüzden Esad’ın ordusu babamı yakalamak istiyordu. Babam aranıyordu. Biz ailecek Şam’dan kaçmak zorundaydık.

Kaçarken yanımıza hiçbir şey alamadık. Sadece üzerimize giyecek bir kat kıyafet aldık.

Kitaplarımı, fotoğraflarımı, hatıralarımı yani hayatımı, geçmişimi bıraktım. Ailemle Halep’e kaçtık. 10.11.2012 tarihinde Halep’e geldik. Bir ev bulduk ama ne ekmek, ne su, ne de elektrik vardı. Açlık çektik ve bu şekilde 3 ay yaşadık. Halep’teyken bir gün caddede yürürken okulun yanına bomba düştü ve bu bombadan amcam ellerin ve gözlerini kaybetti.

Bu savaş ortamında iki yıl sonra 16 yaşındayken ailem beni nişanladı. Nişanlımın adı Muhammed ‘ti o 21 yaşındaydı. Ama güzel bir yaşayamadım. Çünkü bir keskin nişancı babamı vurdu. Kurşun babamın kalbinin yanından geçmişti ama babam ölmedi. Sonra nişanlımın olduğu yere bir varil bombası düştü. Bir şarapnel parçası boynuna saplandı ve o anda öldü. Ona veda bile edemedim. Bu olaylar benim psikolojimi bozdu. Günlerce ağladım, korktum. Sonra amcam, teyzem ve ben Halep’e yakın bir köye gittik. Ama ölüm bizden daha

Letters From Syrian Children!

M

Dear Esteemed World Leader, y name is Ayse Abdulgaffur. I am 19 years old. I study at the Fatih Sultan Mehmet Provisional Education Center in Kilis, and I am in the 12th grade. I have 1 brother and 3 sisters. I lived in Damascus.

I am a young girl from Syria. My country is a country of martyrs. I was grown up among the branches of jasmine in my homeland, but my five years of life were wasted because of the war. I started a new life when I was 14 years old. My life was very colorful. But now there is only one color (black). I watched war news during my whole childhood. There were dying persons, exploding bombs, crying children and the blood in all news I watched.

The children living in my neighborhood started to die one by one after the war broke out. I started to suffer agony in my heart. My life became meaningless. The war happens between the soldiers. But the army of Assad bombs everyone including soldiers and civilian population. I am asking now; why the civilian population is bombed? The state is responsible for protecting its people, women and children, isn’t it?

My father participated in action for freedom. Therefore, the army of Assad wanted to seize my father. My father was wanted. We, as a whole family, had to escape from Damascus.

We could not take anything with use while escaping. We took only clothes on us. I left my books, photos, memories, I mean, I left my life, my previous life. I escaped to Aleppo together with my family. We came to Aleppo on 10.11.2012. We found a house, but there is no bread, water, electricity. We suffered from hunger, and we lived like that for 3 months.

When I was walking in the street in Aleppo someday, a bomb fell near the school, and my uncle lost his hands and eyes because of the bomb. In this war environment, two years later, my family engaged me to be married, when I was 16 years old. My fiancé’s name was Muhammed, and he was 21 years old. But I could not enjoy it. Because, a sniper shot my father. The bullet hit near the heart of my father, but he did not die. Then, my fiancé was hit barrel bomb. A shrapnel piece was stuck in his neck and he died at that time. I could

39

40

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

hızlı gitti o köye. Bombalar düşmeye başladı. Amcam ve teyzemle evlerimiz yan yanaydı.

Amcamın evine bomba düştü. Ailemden beş kişi bu bombadan dolayı can verdi. Amcamın kızı 9 aylık hamileydi. Bir diğeri 7 yaşında bir çocuktu. Bombadan sonra ben de şoka girdim. Akrabalarım gözümün önünde feci şekilde can verdi. Amcamın 3 tane kızını ben kendi ellerimle kefenledim. Çünkü onları kefenleyecek başka kimse yoktu. Bütün hislerimi kaybetmiştim. Daha doğmamış dokuz aylık bebek bile şehit olmuştu. Ne yapacağımı bilmiyordum. Yaşadığım bütün acı olaylar gözlerimin önünden geçiyordu. Ağlayayım mı yoksa taziye mi kabul edeyim bilmiyordum. Ben de çocuktum daha. Ama yaşadığım olaylar benim çocukluğumu aldı. Yaşadığım bu acı olaylardan daha acı bir şey vardı. O da vatanımı terk etmekti. Burada daha fazla yaşayamazdım. Soğuk bir kış günü sınıra geldik. Çok yorulmuştuk. Korkuyorduk. Sınırdan geçtik ve Kilis’e geldik. Hiç paramız yoktu. Kilis halkı bize kucak açtı ve yardımcı oldu. Sonra bir iş buldum. Terzide işe başladım. Sonra eğitimime devam etmek için işten ayrıldım. Şimdi okuluma devam ediyorum.

Hayatımda yaşadığım en büyük zorluk vatanımdan ayrı kalmaktı. Bu ölüm gibi bir şeydi. Vatanımı çok özledim. Savaştan önce orada yaşadığım günleri, mahallemi, evimi, arkadaşlarımı ama en çok da yaşayamadığım çocukluğumu özledim. Şimdi okulumu bitirmek, üniversiteye gitmek ve vatanıma dönüp yararlı bir insan olmak istiyorum. Her şeyden önce güzel bir gelecek için barış istiyorum. Sesimize kulak verin sayın büyüklerim.

Savaş bitsin evimize dönelim.

Ayşe ABDULGAFFUR

Letters From Syrian Children!

not say goodbye to him. I became mentally depressed because of these incidents. I cried for days, and I was afraid. Then, I, uncle, my aunt went to a village near Alleppo. But the death reached to such village quicker than us. The bombs started to hit the village. Our houses were close to the houses of my uncle and my aunt. My uncle’s house was hit by a bomb. Five persons of my family died because of such bomb. The daughter of my uncle was 9-month pregnant. The other one is a child of 9 years old. I was shocked because of the bomb. My relatives died tragically under my eyes. I enshrouded 3 daughters of my uncle with my own hands. Because there was no one to enshroud them. I lost all of my feelings. Even an unborn baby of 9 month died. I did not know what I would do. All bad incident that I experienced flashed before my eyes. I did not know whether to cry, or to accept it. I was also just a child.

But the incidents that I experienced took my childhood. There was a matter more sorrowful than these incidents. It was to leave my homeland. I would not live here anymore. We reached to the border on a cold winter day. We were too tired. We were afraid. We crossed the border, and came to Kilis. We had no money. The people of Kilis embraced and help us.

Then I found a job. I started to work in a tailor. Then I left the job in order to continue my education. Now, I continue my school.

The biggest difficulty that I experienced in my life was to leave my homeland. It was deathlike. I miss my homeland so much. I miss the days when I lived there before the war broke out, and I also miss my town, my house, my friends, and I miss my childhood that I could not enjoy, the most. Now, I want to finish my school, and to go to university, and to return to my homeland and to be a beneficial person. Above all, I wish peace for a beautiful future. Dear esteemed statesmen, please hear us. Please help the war over so that we can return our home.

Ayse ABDULGAFFUR

41

42

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

A

Duyarlı Büyüğüm,

dım Esme ESSEYİD, Ben 16 yaşındayım. 11.sınıf öğrencisiyim. Benim 8 kardeşim var.

Halep’in yakınında Hariten de yaşıyordum. 5 yıl önce Suriye halkı özgürlük, hürriyet için ayaklandı. Bu olay 2011 yılında oldu. Özgürlük isteyen birçok kişiyi hapse attılar. Terör suçuyla suçlandılar.

Ramazan’ın birinci günüydü oruçluyduk mutluyduk iftar için hazırlandık babamı ve kardeşlerimi iftara bekliyordun. Bu mutlu günümüz kötü bir güne döndü. Çünkü bizim mahallemize bombalar atılmaya başlandı. Biz babamı ve kardeşlerimi bekledik ama iftara gelmediler. İkinci gün bekledik ama yine gelmediler. Annemin gözlerinden yaşlar durmadı hepimiz korkuyorduk. Birkaç gün sonra bize bir haber geldi. Babamı ve kardeşlerimi emniyet hapse atmıştı. Ramazan geçti bayram geçti ama hala babam ve kardeşlerim ölümü sağ mı bilmiyorduk. Ama biz biliyoruz ki emniyete düşen hiç kimse oradan sağ çıkamazdı. Orada her türlü işkenceye maruz kalırdı. Halep kötüye gidiyordu. Bizde Halep’ten çıkmaya mecbur kaldık. Dayım bizi ailesiyle birlikte Türkiye’ye getirdi babam ve iki kardeşim orda kaldı. Biz gece gündüz dua ettik. Allah’ım onları hapisten kurtar diye.

Bir gün telefon çaldı. Telefonu annem açtı. Babamı hapisten bırakmışlar. Çok sevindik Allah’a şükrettik. Sonra kardeşimi sordu annem Mehmet ve İbrahim de çıktımı diye İbrahim’i Şama askere gönderdik. Mehmet (16 yaşında) hapisten çıkmadı dediler. Babam çok beklemiş sonra bir gün polis kardeşimin kıyafetlerini babama getirmiş. Ve oğlunuz içerde öldü demiş. Mehmet emniyetteki işkenceye daha fazla dayanamamıştı. Küçük kardeşim ölmüştü. Ama kardeşimin cenazesini babam istemi ama vermemişler. Kardeşimin mezarı nerde bilmiyoruz. 8 ay sonra kardeşim İbrahim Türkiye’ye geldi. Geldiğinde çok hastaydı durumu çok kötüydü. Biz onu asker sanıyorduk. Ama o hapisteymiş. Kardeşimi hastaneye götürdük o iyileşti bunu için Türkiye’ye çok teşekkür ediyoruz.

Biz minnettarız. Ülkemizdeki herkesin yaşamasını istiyoruz. Bunun için barış istiyoruz.

Sayın büyüklerim; bu savaşın bitmesini çocukların yeniden neşe ile büyümesini istiyoruz.

Duyun sesimizi durdurun bu savaşı.

Esme ESSEYYİD

Letters From Syrian Children!

43

M

Dear Esteemed Statesman, y name is ESSEYID, and I am 16 years old. I am student in the 11th grade. I have 8 siblings. I lived in Hariten near Aleppo. Syrian people rebelled for freedom and independence 5 years ago. This happened in 2011. Many people wishing the freedom was imprisoned. They were accused of terror crimes.

It was the first day of Ramadan; and we were fasting and happy, and we were prepared for the iftar (the evening meal during Ramadan), and we were waiting my father and siblings for the iftar. That happy day turned to a bad day. Because the bombs started to rain on our town. We waited my father and siblings, but they did not come. We waited on the 2nd day, but still they did not come. My mother burst into tears, and all of us were afraid. A few days later, we got the news. My father and my siblings were imprisoned by the police forces. Ramadan month ended, and Ramadan Festival ended, but we did not know yet whether my father and siblings were alive or dead. But we knew that anybody imprisoned could not get out of the prison alive. They were exposed to any kinds of torture. Aleppo was getting worse. Therefore, we had to leave Aleppo. My uncle brought us to Turkey together with his family, and my father and my two siblings stayed in Aleppo. We prayed to God night and day in order to help them to go out of the prison. Someday the phone rang. My mother answered the phone. My father got out of the prison. We became so happy, and we thanked God. My mother asked about my brother, Mehmet and Ibrahim; and they said that they sent Ibrahim to Damascus for military service, and that Mehmet (16 years old) did not get out of the prison yet.

My father waited too much; then, someday a police officer brought my brother’s clothes to my father, and s/he said to my father that my brother died. Mehmet could not stand the torture in the police department.

My little brother died. My father wanted the corpse of my brother, but they did not give it. We do not know where the grave of my brother is. My brother Ibrahim came to Turkey 8 months later. When he came, he was too sick, and his situation was bad. We were supposed that he was a soldier. But he was in prison.

We took our brother to the hospital; and he got well; we thank Turkey for this. We are grateful. We wish everybody in our country is alive. Therefore, we wish peace.

Dear Esteemed Statesmen, we wish this war was over, and we wish the children grow up joyfully again.

Please hear us and help the war over.

Esme ESSEYYID

44

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Saygıdeğer Barış İnsanı, enim adım Lubebe Azizi. Ben 18 yaşındayım. Kilis Fatih Sultan Mehmet Geçici Eğitim Merkezinde 12. sınıf öğrencisiyim. Biz 5 kişilik bir aileyiz. Halep’te Meşhed Mahallesinde yaşıyorduk. Ramazan günü bizim mahallemize bir bomba düştü.

Sonra daha çok bomba düşmeye başladı. Biz bu mahalleden ayrıldık. Başka bir mahalleye taşındık. Oraya yerleştik ama bu mahalleye de bomba atılmaya başladı. Herkes mahalleden ayrılmaya başladı. Elektrik ve su kalmamıştı. Bizde mahalleden ayrıldık. Dedemin yanına gittik. Burası eski tarihi bir evdi. Bu mahalle çok kalabalıklaştı. Çünkü bombadan kaçan insanlar bu mahalleye gelmeye başladı. Bu mahalleye daha az bomba düştü gidenler oldu ama biz bu mahallede kaldık. Dayım ve benim ailem. Burada su elektrik yoktu. Çok sıkıntı çektik. Bombalar yağıyordu her gün ama biz çok sabrettik. Tabi bizim evimize bomba düşene kadar. Bomba babamın odasına düştü. Ama babama bir şey olmadı sadece yaralandı. Evin bir kısmı yıkıldı. Durum her gün kötüye gidiyordu. Biz evimize dönmeye karar verdik ve gittik evimizi yıkık bir yerde gördük. Sadece 2 odamız sağlamdı. Kardeşim ölümden döndü. Düşen bombalarla komşularımızın parçalanmış cesetleri, kanları duvarlara geldi. Yapacak bir şey kalmadı ve en son zor olsa da bir karar aldık. Türkiye’ye gelme kararı aldık. Buraya geldik. (Türkiye’ye) Türk milleti bize kucak açtı. Bize çok iyi davrandı. Vatansızlığımızı hissettirmemeye çalıştı. Ama biz Suriye’ye dönmek istiyoruz.

Türkiye’de eğitim alıp vatanıma dönmek istiyorum. Vatanımı yeniden inşa etmek istiyorum.

Türkiye Cumhuriyetine çok teşekkür ediyorum. Savaşın bitmesini istiyorum.

Ne olur durdurun savaşı, kimse ölmesin.

Lubebe AZİZİ

Letters From Syrian Children!

M

Dear Esteemed Supporters of Peace, y name is Lubebe Azizi. I’m 18. I study at the Fatih Sultan Mehmet Provisional Education Center in Kilis, and I am in the 12th grade. We are a family consisting of 5 persons. We lived in the Quarter of Meshed in Aleppo. A bomb hit our quarter on a Ramadan day. Then, lots of bombs started to hit our quarter. We left this quarter. We moved to another quarter. We settled that quarter, but this quarter was also started to be hit by bombs. Everybody started to leave the quarter. There was no electricity and water.

Therefore, we left the quarter. We moved to grandfather’s house. This was an ancient house.

This quarter got crowded. Because, any persons, escaping from the bombs, started to come to this quarter. This quarter was hit by less bombs, and some persons left the quarter but we stayed in this quarter. My uncle and my family. There was no water and electricity. We experienced so many difficulties. Bombs were raining everyday but we endured so much.

Until our house was hit by the bomb, of course. The bomb hit my father’s room. But my father survived; he got just injured. Some part of the house was destroyed. Things got worse day by day. We decided to return to our own house, and we did; our house was ruined. Only our 2 rooms were not ruined. My brother/sister almost died. When the bombs fell, the walls were contaminated by the shattered bodies and blood of our neighbors. There was nothing to do, and finally, we made a decision though just barely. We decided to go to Turkey. We came here. (to Turkey) Turkish people embraced us. They were very nice to us. They tried not to let us feel stateless. But we want to return to Syria. I want to study in Turkey, and then I want to return to my homeland. I want to re-built my homeland. I thank the Republic of Turkey so much. I wish the war was over.

Please help the war over, and do not let anyone die.

Lubebe AZIZI

45

46

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

A

Saygı değer Barış insanı,

dım Nur Sabah Caffer 17 yaşındayım 8 kardeşim var. Halep’te El sahar Mahallesi’nde yaşıyordum. Kardeşlerimle annem ve babamla çok güzel bir hayatım vardı. Savaş bana hayatın ne kadar acımasız olduğunu yaşayarak öğretti...

Hayat sen ne zor bir kelimesin bu kelimenin ne kadar acı olduğunu bu yaşımda öğrenmek hiç istemezdim. Bu dünyada niye yaşıyoruz? Bu soruya bir cevap bulamadım. Bu dünyada yaşadığımız her şeye iman ve sabırla tahammül edeceğiz. Asla teslim olmayacağız. İnsanların dünyaya geldikleri anda ilk nefesleri en zor nefestir. Bu hayat zor değilse neden dünyaya geldiğimiz anda ağlamaya başlıyoruz.

18.02.2013 tarihi benim doğum günüm. Ben 11 yaşına giriyorum. Ama bugün benim hayatımın en kötü günü oldu. Ülkemizde savaş vardı. O gün evin önünde abimin arabasına füze düştü. Abim yaralandı araba parçalandı. O gün şimdiye kadar yaşadığım evden ayrılmak zorunda kaldım ve yeni bir yere gittim. Bu yer bomba seslerinden ve bombalardan uzaktaydı. Ama bu yer bize yardım elini uzatan din kardeşlerimizin ülkesi Türkiye idi. Ben her sabah korkarak ve titreyerek uyanıyordum. Ben vatanımdan isteyerek çıkmadım.

Can güvenliğimiz için çıktım. Ben vatanımdan çok uzakta Türkiye’deydim.

Ama sıkıntılarım geçmedi. Çünkü arkadaşlarım akrabalarım hepsi orda kaldı.

Akrabalarımızdan yalnız biz geldik. Ben yalnız kaldım. Yeni bir ülkede farklı bir

Letters From Syrian Children!

Dear Esteemed Supporter of Peace, My name is Nur Sabah Caffer, and I am 17 years old, and I have 8 siblings. I lived in the Quarter of El sahar in Aleppo. I had a very beautiful life together with my siblings and my parents. The war thought me how much merciless the life is...

Life! You are what a hard word; I would not learn at this age that this word is so bitter. Why do we live in this world? I could not answer this question. We will endure everything that we experience in this world, faithfully and patiently. We will never surrender.

The most difficult breath of the people when they are born is their first breath. If this life is not difficult, then why do we start to cry when we are born?

18.02.2013 is my birthday. I will turn 11. But that day became the worst day in my life. There was a war in our country. On that day, my brother was hit by a rocket in his head in front of the house. My brother got injured, and the car was broken into pieces. On that day, I had to leave the house where I have lived until now, and I moved to a new place. This place is far from the bomb sounds and bombs. But this place was Turkey where our religious fellows gave us their helping hands. I woke up dreadingly and atremble every day. I did not leave my homeland voluntarily. I left my homeland for our life safety. I am in Turkey far away from my homeland. But I had to suffer agony. Because my friends and relatives stayed there. Only we came here. I was alone. A different language and culture in a new country. I was in a different nation. But I cannot return to

47

48

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

dil farklı bir kültür. Farklı bir milletteydim. Ama ben Suriye’ye dönemem. Çünkü benim Suriye’ye kimliğim bile yok. Benim varlığımı kimse bilmez. Ben zaten kayıtta yokum. Benim sevdiklerim bile hatırlamaz çünkü kimliğim bile yok.

Sevdiklerimin hepsi arka arkaya ölüyorlar. Ben çok üzülüyorum. Benim kalbim çok büyük bir yara aldı. Bu yaranın dermanı yok. Ben bu âlemde tek kaldım.

Annem ve babam bu olaylardan sonra değiştiler. Bu olaylar onları kahretti ama onlara yapacak elimden hiçbirşey gelmiyor. Ben küçük bir mutluluk arıyorum.

Ama bulamıyorum. Şimdi soruyorum. Bu olaylardan kim kazançlı çıktı? Neden kazandı? Neden benim acımı kimse hissetmiyor. Bu olayları, cesetleri, akan kanları görmek beni çok büyüttü. Çocuktum ama şimdi büyük hissediyorum kendimi.

Benim şimdi hayallerim var. Türkiye’de eğitimime devam edeceğim. Vatanım için elimden geleni yapacağım vatanımı güzelleştirmeye çalışacağım. Bunları yapmam için bana fırsat verin. Ülkemde barış olsun. Bize destek olan Türkiye’ye sonsuz teşekkürlerimi sunarım. Sayın büyüklerim durdurun savaşı. Evimi özledim.

Nur Sabah CAFFER

Letters From Syrian Children!

Syria. Because I have no identity card for Syria. Nobody hears of me. I am not registered. My beloved ones do not remember me because I have no identity card. All of my beloved ones die successively. I feel so sorry. My heart was broken so much. There is nothing to be a remedy for this injury. I was all alone in this world. My parents changed after these incidents happened. These incidents oppressed them but I cannot do anything to help them. I look for a little happiness. But I cannot find it.

I am asking now: Who got the best of these incidents? Why won? Why does nobody feel my agony? I matured after I saw these incidents and the bloodshed.

I was a child, but now I feel mature.

I have dreams now. I will continue my education in Turkey. I will do my best for my homeland, and I will try to beautify my homeland. Give me opportunity to make my dreams come true. Let the peace be in my country. I express my sincere thanks to Turkey supporting us. Dear Esteemed Statesmen, please help the war over. I miss my home.

Nur Sabah CAFFER

49

50

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sayın Saygıdeğer Barış İnsanı,

enim adım Tesnim Dahir, 17 yaşındayım. 4 kardeşim var. Suriye’de Azez’de yaşıyorum. Bizim 15.08.2012 tarihinde hayatımız değişti. O güne kadar içinde yasemin, limon çiçeği, reyhan ve başka güzel kokulu çiçeklerin olduğu cennet bahçeli saray gibi bir evde yaşıyordum. Mahallemizde çocuk sesleri, komşuların sesleri vardı. Bir saniyede her şey yerle bir oldu. Korkunç, ürkütücü bir görüntüydü. Eski halinden eser kalmadı. Bütün mahalle yerle bir oldu. Bu insanlara ne oldu?

Ramazan günüydü, ortalık çok sessiz ve sakindi. Ben namaz kılmak için secdeye durdum. Ellerimi göğsümde birleştirdim. O anda çok şiddetli bir ses bütün sessizliğin ortasına girdi. Her şey o anda bitti. Bir afet gibiydi. İnsanlar, evler, taşlar her şey dümdüz olmuştu. Bütün hayallerimde yerle bir olmuştu. Geçmişim, geleceğim, sevdiğim kitaplarım, oyuncaklarım, çiçeklerim… Benim için hayat 15.25’de durmuştu.

Bir anda ikinci bir âleme gittim. Çok karanlıktı. Zamansız, mekansız bir yerdi. Her şeyi unuttum. Etrafımdaki hiç bir şeyi hissedemedim. Sonra beni bir şeylerin çektiğini hissettim. Üzerimde büyük bir ağırlık vardı. Vücudum parçalandı diye düşündüm.

Beynim patlamış gibiydi. Nefes almaktan aciz kalmıştım. Bağırıyorum, bağırıyorum ama sesim çıkmıyor beni kimse duymuyordu. Boğuluyor muyum, yaşıyor muyum, öldüm mü bilmiyorum. Cevabını veremiyorum. Hiçbir şey idrak edemiyorum. Etrafta ne olmuş bilmiyorum. Bir anda bir elin bana dokunduğunu hissettim. Beni salladı “Ses ver, uyan. Gözlerini aç” diye seslendi. “Kızım sana bir şey oldu mu?” dedi.

Yarabbim bu babam, Bana “hadi kalk” dedi. Baba beni bırak kalkmak istemiyorum dedim. Babam beni kaldırdı. Ben yaşıyorum diye düşündüm. Kalkmak istedim ama her defasında düşüyordum. Babam beni bir yere oturttu. O an etrafıma baktım.

Bu olayı tarif edecek bir kelime bulamadım. Babam annemin üzerindeki taşları ve

Letters From Syrian Children!

M

Dear Esteemed Supporters of Peace, y name is Tesnim Dahir, I’m 17 years old. I have 4 siblings. I’m from Azaz, Syria.Our lives changed dramatically on 15.08.2012. Before that day, I was living in a palace-like house with a heavenly garden full of jasmine, sweet basil and many other fragrant flowers. You could hear the sound of children playing, neighbors chatting in the streets. In less than no time, all turned upside down. It was a horrible, terrifying scene. Nothing like how it was before. The whole neighborhood was razed to the ground. What happened to all those people?

It was Ramadan; outside it was very quiet and calm. Joining my hands on my chest, I started to pray to perform Salaat. Then, a very loud noise cut through all those peaceful silence. It all ended at that very second. It was like a disaster. All the people, houses, even the stones were razed to the ground. Just like my dreams. My past, my future, and my favorite books, toys, flowers... Life stopped at 15.25 for me. Suddenly, I found myself in a second world. A pitch-dark one. With no time and space. I forget everything... Couldn’t feel anything around me. The I felt that something was pulling me. There was a very heavy weight on me. I thought my body was broken into pieces. My head felt like it exploded. I was unable to breathe. I screamed, screamed but no sound came out; no one heard me. I didn’t even know if I was suffocating, if I was alive or dead. I had no answer.

I couldn’t get anything at all. I had no idea what was going on around me. Suddenly, I felt a hand touching me. Someone shook me and cried “Talk to me, wake up. Open your eyes”. “Oh, my poor baby, are you alright?” he cried. Oh my God, it was Dad. “Come on now, get up,” he said. “I don’t want to get up Dad”, I said, “just let me...” He helped me get up. I’m alive, I thought. I wanted to get up but every time I tried, I just fell down. My father helped me sit up. Then, I looked around. I can’t find a word to describe it. My dad was trying to clear the debris and soil on my mother’s body. He was trying to rescue

51

52

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

toprakları temizlemeye çalışıyordu. Annemi o enkazdan çıkarmaya çalışıyordu.

Küçük kardeşlerimi çıkarmaya çalışıyordu. Yaşıyorlar mı? Evet yaşıyorlar gördüm.

Annem çok kötüydü ama o kendine bakmadan beni soruyordu. Anne ben iyiyim diye bağırdım. Annem cevap verdi. Elhamdurillah, Elhamdurillah. Sonra kalktım etrafıma baktım. Etrafımda hiçbir şey yoktu. Her şey yerle bir olmuştu. Anne burada ne oldu diye sordum. Sonra yerimden fırladım. Bu nasıl bir faciaydı. Annemin çığlıklarını duyuyordum. Kardeşim öldü zannetmişti. Babam o sırada kardeşimin üzerine düşen tavanı çıkardı. O yaşıyordu. Kucağıma aldım ama hala inanamıyordum.

Allah’ım bu bir mucize dedim. Evden geriye hiçbir şey kalmamıştı. Enkazın arasında bulabildiğimiz kıyafetlerimizi giydik ve oradan çıktık. Önce çocuk seslerinin, sevgi dolu insanların seslerinin olduğu bir mahallenin yerini çığlıklar, feryatlar, yardım çığlıkları almıştı. Herkes acı içinde kalmıştı. Kıyamet kopmuş gibiydi. Her yerde parçalanmış insanlar ve kanlar vardı. Bunlar komşularımın, arkadaşlarımın parçalarıydı. Az önce gülen, konuşan, oynayan inşaların.

Mahallemize düşen bomba şimdiye kadar atılan en büyük bombaydı. Azez’e sivillerin üzerine atılmıştı. Bir aileden 30 kişi ölmüştü. Bu bombadan 150 kişiden fazla kişi ölmüştü. Bunlar televizyonda gösterildi. Ama Suriye hükümeti bu olayı deprem oldu diye gösterdi. Yani yalan bir haberdi bu. Biz bombadan ölüyorduk. Bu bombadan kurtulduk amcam bizi buldu ve hepiniz sağ mısınız, nasıl sağ çıktınız bu faciadan diye şaşırdı. Biz artık vücudumuzdaki ağrıları hissetmeye başladık. Yaralıydık fark etmemiştik. Azez’in en büyük hastanesine gittik. Yaralarımız iyileşti ama kalp yaralarımız nasıl iyileşecekti.

Evsizdik artık. Azez’i terk edip yakın bir köye gittik. Ama savaş o köye de geldi.

Bu köyden de ayrılmak zorunda kaldık. Bu defa şanslıydık biz ayrıldığımız andan kısa bir süre sonra o en yandı ve kül oldu. Başka köye gittik o köyde bombalı araç

Letters From Syrian Children!

her from the wreckage. He was trying to rescue my little brothers and sisters. Were they alive? Yes, they were, I just saw them. Mom was in such a bad condition but she didn’t care, she was asking me, looking for me. I’m OK Mom, I yelled. “Alhamdulillah, Alhamdulillah,” she responded. Then, I looked around. There was nothing left.

Everything was razed to ground. “Mom, what happened here?” I asked. Then, I sprang to my feet. What a disaster it was! I heard mom’s screams. She thought my sister/ brother was dead. Then, dad removed the roof which had fallen on her/him She/he was alive. I folded her/him in my arms. “God, this is a miracle,” I said. There was nothing left behind the house. We pull on whatever clothes we could find in the wreckage and left.

The cheerful voices of children, the heart-warming sounds of friendly neighbors were replaced by screams, screeches, cries for help. Everyone was thrown into a deep agony. It was like the apocalypse. Body parts and blood everywhere, all over the place. Parts of my neighbors and friends...who were laughing, chatting, playing just now.

The bomb that hit our quarter was the biggest bomb until now. It targeted the civilian population in Azaz. 30 persons died in one family. More than 150 persons died because of that bomb. These were shown on the television. But Syrian government reflected this incidence as an earthquake. That is to say, this was falsified news. We were about to die because of the bomb. We survived that bomb; my uncle found us and asked us whether all of us were alive, and he shocked that how we survived alive this disaster. We started to feel the pain in our body. We were injured, but we were not aware of that. We went to the largest hospital in Azaz. Our injuries healed, but how would our heartbreak heal?

We were homeless anymore. We left Azaz, and went to a close village. But the war also affected that village. We also had to leave that village. This time we were lucky because that house burned immediately after we left it. We went to another village; a bomb vehicle exploded in that village. It destroyed that village. We did not know where we

53

54

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

patladı. O köyü de mahvetti. Artık nereye gidecektik. Hiçbir şeyimiz yoktu. Hiçbir şey düşünemiyoruz. Evimiz, eşyamız, yiyeceklerimiz yoktu.

Yanımızda sadece imanımız vardı. Bir karar vermeliydik. Türkiye’ye gitmeye karar verdik. Bu kara dünyadaki en zor karardı. Memleketimin kokusunu içime çektim ve bu kokuyu kalbimin en derinliklerine hapsettim. Akrabalarımı, arkadaşlarımı, duvarları, taşları beynime resmettim. Arkamızda bir vatan bıraktık. Nasıl bir vatan bıraktık. Allah’ım sen bize bu musibetlerin sabrını ver, bizi bu dünyada ve öbür dünyada güzel şeylerle karşılaştır.

Ben ülkeme sevgi içinde veda etmedim. Ülkemi savaş halinde bıraktım. Gidiyorduk ama nasıl bir yere gidiyorduk bilmiyordum. Ailem gurbeti seçmeye mecbur kaldı.

Hayatımız, eğitimimiz içindi. Memleketin mavi gökyüzünü ruhlarımıza sarıp gurbete gidiyorduk. Türkiye’ye geldik. Kilis’te uçak seslerini, bomba seslerini duymayacaktık.

Küçük kardeşim bu seslerden hasta olmuştu.

Bizim şimdi en büyük hayalimiz vatanımız, Türk kardeşlerimiz bize kapılarını açtı ve maddi manevi bize destek oldular. Biz milyonlarca genç insan Suriye’ye dönmeyi ve orada yeniden Suriye’yi yaşatmayı çok istiyoruz. Suriye den başka bir ülke istemiyoruz. Biz gençler bunun sorumluluğunu taşıyacağız. Vatanımızı eskisinden daha güzel yapacağız. Ama barış istiyoruz. Geleceğimiz için; Sevgili büyüğüm, savaşı sevmiyorum, bitsin artık. Yardım edin. Evimize dönelim.

Tesnim DAHİR

Letters From Syrian Children!

would go. We had nothing. We could think nothing. We had no house, no furniture, no food.

We had only faith in God. We should have made a decision. We decided to go to Turkey.

This was the most difficult decision made in this black world. I smelled my homeland, and I confined this smell in my heart of hearts. My relatives, my friends, the walls, the stones were imprinted on my mind. We left a homeland. What a homeland is. God! Give us patience for this disasters, and help us experience the beauties in this world and beyond the veil.

I did not say goodbye to my country with love. I left my country at war. We were going somewhere, but I did not know what kind of place. My family was forced to prefer absence from home. It is for our life, our education. We bound up our soul with the blue sky of the homeland, and we went to a foreign country. We came to Turkey. We would not hear the airplane and bomb sounds. My little brother/sister became sick because of such sounds.

Now, our biggest dream is our homeland; our Turkish brothers and sisters opened their doors to us, and they provided us with moral and material support. We, as millions of young person, want to return to Syria so much, and to keep Syria alive again. We do not want any other country than Syria. We, as the young, will assume this responsibility. We will make our homeland more beautiful than that in previous times. But we want peace.

For our future.

Dear Esteemed Statesman, I do not like war, let it be over. Please help. Let us return to our home.

Tesnim DAHIR

55

56

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Değerli Barışsever İnsan; enim adım Asya Bekleş. On Beş yaşındayım, Halepliyim. Hreyten ilçesinde yaşıyordum. Her gün okula gidiyordum. Okulumu çok seviyordum. On bir yaşındayken savaş olayları başladı ve okulu bırakmak zorunda kaldım. Şehrimdeki insanlar diğer şehirlere gittiler. Çok üzülüyordum. Benimde ülkemden ayrılacak olma düşüncem kalbime bir bıçak gibi saplanıyordu. Bir kaç ay geçti, Türkiye’ye sığındım. Ama ağabeylerim bizimle gelmedi. Vatanımızı savunmak için Suriye’de kaldılar. Türkiye’ye geldiğimizde Türk halkının sevgisi ve yardımseverliği ile karşılaştık. Bize kucak açan bir anne gibiydi Türk halkı…

Türkiye’ye gelmemizin ikinci yılında ağabeyim şehit oldu. Bu bizim için adeta bir yıkım, adeta bir felaketti. Öyle olacağını bilmiyorduk, ağabeyim kaybetmiştik, akrabalarımız yoktu. Amcalarım ve Dayılarım farklı yerdeydiler. Yaşadığımız sıkıntıları, olayları hiç unutmadık.

Türkiye’de üç sene kaldık, Suriye’ye ise hiç gidemedik. Ziyaret bile edemedik. Ben Suriye ye dönmeyi çok istiyorum. Ömrümü Suriye de geçirmek istiyorum.

Ama yıllar geçiyor, şehit sayısı acımasızca artıyor. Dört sene geçti ve şimdiye kadar katilimiz ülkemizden vazgeçmedi. Ama bizde ülkemizden vazgeçmeyeceğiz, Ülkemizdeki zalimlerden kurtulacağız.

Asya BEKLEŞ

Letters From Syrian Children!

M

Dear Pacifists and Lovers of Peace, y name is Asya Bekles. I am fifteen years old, and I am from Aleppo. I lived in Hreytan. I would go to school every day. I would love my school so much. When I was 11, the war broke out, and I had to leave the school. Any persons living in my town went to the other cities. I was so sad... The idea to leave my country hurt me deeply like a dagger in my heart. I took refuge in Turkey a few months later. But my brother did not come with us. They stayed in Syria in order to defense our homeland. When we came to Turkey, we were welcomed by the love and helpfulness of Turkish people. Turkish people were just like a mother embracing us.

My brother was martyred two years after we came to Turkey. That was really kind of destruction and disaster for us. We did not think so; we lost my brother, and we had no relatives. The brothers of my father and the brothers of my mother were in different places.

We did not forget the troubles and incidents we experienced.

We stayed at Turkey for three years, and we could never go to Syria. Even we could not visit there. I want to return to Syria so much. I want to spend my life in Syria.

But as the years pass, the number of martyrs increases. It has been four years, and our killer did not abandon our country. But we did not abandon our country, either, and we will wipe off the tyrants in our country.

Asya BEKLES

57

58

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Barışa duyarlı değerli büyüğüm, en Kilis Öncüpınar Konteynır Selam Geçici Eğitim Merkezi öğrencisi Aya İBRAHİM. Ben 14 yaşındayım. 5 yıl önce Türkiye’ye geldim. Daha önce İdlip’te oturuyorduk. Biz 8 kardeşiz. Suriye’de bahçeli çok güzel bir evimiz vardı. Biz çok mutluyduk. Abimi savaşta kaybettik. Korku ve üzüntülü günler, eşyalarımızı, kitaplarımızı ve oyuncaklarımızı almadan Türkiye’ye geldik. Arkadaşlarımı çok özledim. Haber alamadığım için çok üzülüyorum.

Orada teyzem, dayım, küçük kuzenlerim orada bizden çok uzaklardalar.

Suriye’yi, evimi, okulumu çok özledim. Savaş bittikten sonra ülkeme, evime dönmek istiyorum. Arkadaşlarımla okuluma gitmek istiyorum. Bahçede oynayacağım. Bu savaşın bitmesini umutla bekliyorum.

Aya İBRAHİM

Letters From Syrian Children!

I

Dear esteemed statesman, who is the supporter of peace, am Aya IBRAHIM, the student in the Kilis Oncupinar Container Selam Provisional Education Center. I'm 14. I came to Turkey 5 years ago. We lived in Idlip before. I have 8 siblings. We had a beautiful house with a garden in Syria. We were very happy. We lost my brother because of the war. We experienced fearful and agonized days; we came to Turkey without taking our furniture, books and toys. I miss my friends so much. I am so sorry because I cannot hear from them. My aunt, my uncle and my little cousins are far away from us there. I miss Syria, my home and my school. I want to return my home when the war is over. I want to go to school with my friends. I will play games in the garden. I really wish this war ends soon.

Aya IBRAHÄ°M

59

60

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Değerli Barışsever İnsan, enim adım Aya Musa, 16 yaşındayım. Bideme ilçesindenim. Annem, babam, kardeşlerimle birlikte Türkiye’ye zar zor kaçtık. Esad, Devletimde babamı yakalamak isteyince bizde Türkiye’ye kaçmak zorunda kaldık. Babamın suçu zulme karşı çıkmasıydı. Suriye’deki insanlar nizama başkaldırdılar. Babamda herkes gibi ayaklanınca terörist ilan edildi.

Babamı yakalama hükmü çıktı. Başkaldıranları, özgürlük isteyenleri hapse attılar ve tırnaklarını söktüler, işkence ettiler. Derada daha sonra Babse de hapse atılan çocukların anneleri çocuklarının hapisten çıkmasını isteyince Esad askerleri onları yakalayıp tecavüz edip onları da hapis ettiler. Daha sonra bu kadınların kocaları silahlanıp nizama başkaldırdılar. Zulmü durdurmak için benim babam silah kaldırmadı. Çok kanlar aktı, çok insan öldü. Kendimi Reyhanlı’da küçük bir çadıra gelinceye kadar güvende hissetmedim.

Kardeşlerim burada uçak yok, bomba yok diye sevindiler. Türkiye bize yardım etti. Lakin Arap ülkeleri bizi terk etti. Hiçbir günahımız yokken tek suçumuz hürriyet istemekti. Tüm gençlerimizin tüm çocuklarımızın hayallerini geri verin bize…

Aya MUSA

Letters From Syrian Children!

M

Dear Pacifists and Lovers of Peace, y name is Aya Musa; I'm 16. I am from Bideme. I hardly escaped to Turkey together with my parents and my siblings. Since Assad wanted to seize my father in my State, we had to escape from there. My father was accused of opposing the cruelty. The Syrian people revolted against the order. Since my father revolted as everybody did, he was announced as terrorist.

My father was adjudicated to be seized. Any persons, who revolted and wanted freedom, were imprisoned, and were tortured by removal of their nails. When the mothers of the children, who were imprisoned in Dera and Babse, wanted their children to get out of the prison, the soldiers of Assad seized them, and raped them, and imprisoned them. Then the husbands of such women armed, and revolted against the order. My father did not take up arms against the cruelty. So much blood was shed, so many persons died. I did not feel safe myself until I came to a small tent in Reyhanli. My siblings became happy there because there was no airplane and no bomb. Turkey helped us. But Arab countries abandoned us. We did not commit any sin other than wishing freedom. Give us the dreams of all of the young persons and the children...

Aya MUSA

61

62

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Saygı Değer Barış İnsanı, en Ayşe Hanife,11 yaşındayım. Kilis Konteynır Kentte oturuyorum. Daha önce, bundan tam da beş yıl önce Suriye’de yaşıyordum. Şehrimin adı Cisir Elşeğur. Oradayken hayatım çok güzeldi. Her gün okuluma gidiyordum.

Arkadaşlarımla oynuyordum. Evim küçük olmasına rağmen çok mutluydum. Ailemle sevgiyle yaşıyordum. Aniden bu güzel günler bitti. Kara günler başladı.

Savaş başladıktan sonra, artık bomba seslerinden yaşanılmaz hale gelen ülkemden, şehrimden, arkadaşlarımdan, akrabalarımdan ayrılmak zorunda kaldım. Her şeyimizi orada bırakarak ayrıldık. Türkiye’ye sığındık. Türkiye’ye ilk geldiğimde kumaştan yapılan çadır kentte oturduk. Orada pek çok zorluklarla karşılaştım. Çadır kent kışın çok soğuk, yaz mevsiminde çok sıcaktı. Orada ninem vefat etti. Hayatımda ki en büyük üzüntülerden, acılardan biriydi. Her bomba sesinde ya annemin ya ninemin kollarının altına sığınırdım. Maalesef sığınacağım insanlardan biri artık yoktu. Şimdi Kilis konteynır kentte hayatıma kaldığım yerden ailemle devam ediyorum.

Burada çok mutluyum, Okula gidiyorum.

Türkiye bize pek çok imkan sağladı. Elbise, barınma, yemek, okullar… Ben Türkiye’yi çok seviyorum ama ülkeme dönmek istiyorum. Çünkü onu çok özledim. Barışın gerçekleşeceği günleri bütün kalbimle bekliyorum.

Ayşe HANİFE

Letters From Syrian Children!

I

Dear Esteemed Supporters of Peace, 'm Ayse Hanife. I'm 11. I live in Kilis Container City. Before that, exactly five years ago, I used to live in Syria. My city is called Jisr al-Shughur. My life was happy when I was there. I would go to school every day... Play with my friends. I had a happy life although we had a small house. I was living with my loving family. Then, all of a sudden, those days were gone. Replaced with much darker ones.

After the war broke out, I had to leave my country, where it had become impossible to live, as well as my city, friends, and relatives. We left the country, leaving everything behind. We took shelter in Turkey. At first, we lived in a tent city. We had many difficulties there. Tents were too cold in winter and too hot in summer. My grandmother died there. It was the greatest sadness and grief I have ever felt in my life. I would seek shelter in my mother's or grandmother's arms with every bomb sound. Sadly, one of my two safe ports was gone now.

Now, I continue my life with my family at Kilis container city. I'm very happy here. I go to school.

Turkey provided us with many facilities. Clothing, accommodation, food, education... I love Turkey very much but I want to go back to my country. Because I miss it so much.

With all my heart, I'm looking forward to the days when peace will be achieved.

Ayse HANIFE

63

64

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sayın İnsanlığını Kaybetmemiş Yüce İnsan, enim adım Betül Hamus. Ben 12 yaşındayım. Ben İdlip’te yaşıyorum bizim evimizde üç odamız vardı. Benim odam vardı ve elbiselerim çok güzeldi benim üç tane kardeşim var hepsini çok seviyorum hepimiz bir odada yaşıyoruz. Allaha şükrediyorum ki ailemizde ve akrabalarımızda şehit olan yoktur. Elhamdulillah her gün yemeğimizi yiyoruz ve güvenli bir şekilde uyuyoruz. Suriye’nin bu hali için çok üzülüyorum Suriye de ne zaman savaş biteceğini ve ben arkadaşlarımın akrabalarımın yanına gidebileceğimi bilmiyorum.

Sizden Suriye’nin eski hallerine dönmesini rica ediyorum. Bu savaş ne zaman bitecek ve insanlar ne zaman evlerine dönecekler. Artık üzülmek istemiyorum.

Bütün çocukların yüzünden gülümseme görmek istiyorum. Bize kucak açan ve sevgi gösteren Türkiye ye çok teşekkür ediyorum

Betül HAMUŞ

Letters From Syrian Children!

M

Dear Honorable Sirs who still believe in humanity, y name is Betul Hamus. I'm 12. I used to live in Idlip; our house had three rooms. I had a room and many beautiful dresses. I have three siblings and love all of them very much. Now we all live in one room.

Thank God, no one in my family or among relatives is martyred. Alhamdulillah, we can eat and sleep in a safe place every day. I feel really sorry for the current state of Syria. I don't know when the war in Syria will end and when I can get back to my friends and relatives.

I beseech you to restore Syria back to how it was before. When will this war end and people go back to their homes? I don't want to feel sad any more. I want to see a big smile on all children's faces. I'm very grateful to Turkey for welcoming us and showing affection to us in our hard times.

Betul HAMUS

65

66

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Çok Değerli Siz Sayın Büyüğüm, enim adım Beyan Canudi ben 12 yaşındayım. Ben beşinci sınıfa gidiyorum babamın adı Muhammed Sabid Canudi babamın mesleği berber. Annemin adı Hatice El Cesim. Annemin mesleği ev hanımı. Ben ailemle birlikte 7 kişi yaşıyoruz.

Biz beş yıl önce Suriye’de oturduk. Bizim evimizde vefa vardı, sevgi vardı. Biz böyle hayat geçirdik. Ben tam bir şey hatırlamıyorum şehrimizde savaş olmuş. Ben ve kardeşlerimin çok korktuğunu hatırlıyorum. Çünkü çok kötü şeyler gördük bu kadar insan nasıl ölüyorlardı. Ben çok korktum ve çok üzgündüm. Ben kız kardeşlerimin yanındayım ama bir kız ve erkek burada değil.

Ağabeyim Almanya’da okuyor ve en büyük ablam Antakya’da evlendi ve orda yaşıyor. Benim akrabalarımın bir kısmı Suriye’de oturuyorlar bizim ailede 3 tane şehit var amcam oğlu halam oğlu ve dayım.

Ben evimizi çok özledim ve akrabalarım ve arkadaşlarımı özledim. Doğruluk ve vefa örneği gösteren Türkiye’ye teşekkür ediyorum. Sonra savaş bitecek ben bu dünya için bir şey istiyorum. Ben ailem ve akrabalarımdan bir arada yaşamak istiyorum.

Mektubuma son verirken benim isteklerime kulak vereceğinizi biliyorum. Bütün çocuklarla birlikte bende güzel bir hayat yaşamak istiyorum.

Beyan CANUDİ

Letters From Syrian Children!

I

Dear Highly-Esteemed Sirs, 'm Beyan Canudi; I'm 12 years old. I at fifth grade. My father's name is Muhammed Sabid Canudi; he is a barber. My mother's name is Hatice El Cesim. She is a housewife. We are a family of 7.

5 years ago, we used to live in Syria. We had fidelity and love in our home. Our lives had always been so. I don't remember much but they told me there was a war in our city. I remember I was very scared, so were my brothers and sisters.

Because we saw terrible things; how come so many people were dying? I was very frightened and sad. I'm with my sisters now; but our one sister and one brother are not here with us. My big brother studies in Germany and by oldest sister got married in Antakya and she lives there. Some of my relatives live in Syria; three members of our family were martyred: my uncle's son, my aunt's son and my maternal uncle.

I miss our home so much; and I miss my relatives, and my friends... I thank Turkey for setting an example of integrity and fidelity. Soon, the war will end and I want one thing from this world. I want to live with my family and relatives.

Before I end my letter, I'd like to say I'm confident that you will hear my wishes. I wish to live a happy life with all the other children.

Beyan CANUDI

67

68

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

K

Sayın Saygıdeğer insan,

ilis Öncüpınar kampında annem babam ve 5 kardeşimle kalıyorum. Bir kız kardeşim Hatay’da kalıyor ve bir erkek kardeşim Belçika’da yaşıyor. Bir de unutamadığım bir kardeşim var o İngilizce öğretmeni. Askere gittiği sırada savaş başladı. Biz dayanabildiğimiz kadar dayandık. Sonra bizim halimiz çok kötüleşti, hiç güven yoktu. Uçaklar sürekli bomba atıyordu. Yaralılar öle yazdı. Onlara yardım etmek ve kurtarmak için ne malzemelerimiz ne de imkânımız vardı. Çocuklar açlıktan öldü artık dayanılmaz bir durumdaydık. Sonunda vatanımız en değerli memleketimiz evimiz hatıralarımız ve her şeyimizi bırakmak zorunda kaldık.

Türkiye ye geldik çünkü bize en yakın yer ve bize en çok yardım eden ülke Türkiye’dir. 5 yıl oldu geleli. Biz Türkiye’ye geldikten son asker kardeşim (yüzbaşı) Esed askerlerinden kaçtı. Özgür askerlere katıldı, vatanını savunmaya başladı. Sonucunda şehit oldu.

Benim amcamda Şam da kalıyor. Şam Üniversitesi’nde Profesör Doktordu. O hep kontrol altındadır. Esed’in askerleri onu tehdit etti. ‘’Eğer bırakıp gidersen çocuklarını öldürürüz’’ dediler.

Bir de dayılarım kuşatma içinde kalıyorlar. Ve zor durumdalar onlar hep aklımdalar.

Onlardan uzak Türkiye’deyim ama kendimi buralarda hiç yabancı hissetmiyorum.

Türkler bizim kardeşimizdir. Onlardan hep iyilik gördük. Türkiye’ye ve Türklere sonsuz teşekkür ederiz.

Diya RİCCEL

Letters From Syrian Children!

I

Dear Esteemed Sirs, live in Kilis Oncupinar camp with my parents and 5 siblings. One of my sisters lives in Hatay and one of my brothers lives in Belgium. And I had another brother, whom I can never forget; he was an English teacher. The war broke out soon after he joined the army. We endured as much as we could. Then, things get really worse for us; we were not safe at all. The jets were leaving bombs on us all the time. The injured were within an ace of death. But we had no supplies or facilities to help them and save their lives. The kids were starving to death, and we could not bear it any longer. Finally, we had to leave our homeland, our precious country, houses, memories and everything behind.

We came to Turkey because it was the closest place we could go and Turkey is the one and only country that helped us most. It has been 5 years since we came here. After we came to Turkey, my brother in the army (captain) run away from Assad's forces. The joined the free army to defend his country. He was martyred in the end.

My uncle also stayed in Damascus. He was a professor at Damascus University. They always keep him under control. Assad's soldiers threatened him. "We will kill your children if you leave," they said.

My maternal uncles also live there in besieged area. And life is difficult for them; they are always on my mind. I'm away from them, in Turkey but I don't feel like a stranger here, at all.

Turkish people are our brothers and sisters. They have been nothing but good to us.

Endless thanks to Turkey and Turkish people.

Diya RICCEL

69

70

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Değerli Barışsever İnsan, arıştan yana olmasını umduğum değerli büyüğüm. Benim adım Ela Zeyden. Ben Halepliyim, 14 yaşındayım. Biz 15 kardeşiz. Suriye’de 5 odalı bahçesinde havuzu olan çok güzel bir evimiz vardı. Vatanımızı bırakıp Türkiye’ye geldik çünkü evimize füze düştü. Suriye’de savaş başladığında ben 9 yaşındaydım ve daha ne sürecek bilmiyorum. Babam orada tutuklandı ve 4 ay sonra ölüm haberini aldık. Daha birçok akraba ve arkadaşlarımdan haber alamadık. Türkiye’yi çok sevdim ama evimi, akrabalarımı, okulumu, abimi, babamı, ablamı, arkadaşlarımı çok özledim.

Savaştan kaçtık ama burada da korkularımız hala devam ediyor. Artık bitsin istiyoruz. Daha ne kadar insan ölecek daha ne kadar canımız yanacak. Güzel günlerin hayaliyle yaşıyorum. Savaş bitecek ülkemize, evimize, okuluma ve bütün sevdiklerime kavuşacağım diye…

Ve değerli büyüğüm size sesleniyorum duyun sesimizi bitsin artık bu savaş…

Ela ZEYDEN

Letters From Syrian Children!

D

Dear Pacifists and Lovers of Peace, ear statesmen who, hopefully, are real supporters of peace. My name is Ela Zeyden. I'm from Aleppo. I'm 14. I have 14 brothers and sisters.

Back in Syria, we used to have a lovely house with 5 rooms and a pool in the garden. We left our country and came to Turkey because our house was hit by missile. I was 9 when the war broke out in Syria and I still don't know how long it will go on. My father was arrested there and 4 months later, we were told that that he was dead. We could not hear from many of our relatives and friends. I love Turkey a lot but I miss my home, relatives, school, my brother, father, sister and my friends. We fled from war but our fears are still with us. We want it over already. How many more must die and how much more must we suffer for this war to end? I live in the hope and dream of happy days.

In the hope of the days that the war will ends and I will get back to my home, school and all the people I love...

And I beseech you, dear sirs and ladies, please hear our begging voices and end this war...

Ela ZEYDEN

71

72

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Değerli Barışsever İnsan, enim adım Esma HABO ben 12 yasındayım Suriye’deyken İdlib’de yaşıyordum. Evim çok güzeldi kocamandı 6 tane odası vardı, Suriye’de bir anda savaş başladı kendimizi savaşın ortasında bulduk. Tek çaremiz evimizi yurdumuzu terk edip canımızı kurtarmaktı fazlasıyla kan gördüm ve göç başladı Türkiye ye uzun ve zorlu bir yoldan geçtik gelirken yanımızda hiçbir şeyimizi getiremedik sadece 1 çanta kıyafetle gelebildik. Halam namaz kılarken yakalandı amansız bir kurşunla şehit oldu, amcamda şehit oldu. Küçücük Marum 5 yaşında kardeşim mermi ile öldürüldü. Savaşın durmasını istiyorum.

Lütfen lütfen lütfen yeniden barış olsun çok korktum dışarıda yağmur gibi yağıyor evimi oyuncaklarımı, arkadaşlarımı, okulumu çok özledim herkes ağlamayı bıraksın ağlamak istemiyorum artık savaş sona ersin yeniden el ele olalım.

Esma HABU

Letters From Syrian Children!

M

Dear Pacifists and Lovers of Peace, y name is Esma HABO, I'm 12 years old. I used to live in Idlin in Syria.

I have a lovely home. It was huge. It had 6 rooms. Then, suddenly a war broke out in Syria and we found ourselves in the middle of a fight.

The only thing for us to do was to leave our home and country to save our lives. I saw more than enough blood and the migration started. I passed through a long and difficult road to come to Turkey. I couldn't bring anything with us except for a bag of clothes. My aunt was praying when she was caught by a deadly bullet and became a martyr like my uncle. My little, innocent, 5-year-old sibling was killed by a bullet. I want this war to stop. Please, please, I'm begging you to bring the peace back. I'm very scared; outside bullets are falling like a rainstorm. I have missed home, my toys, my friends, my schools... I miss them a lot. I want everyone to stop crying. I don't want to cry anymore. May this war end and we join our hands again.

Esma HABU

73

74

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sevgili Büyüğüm, enim adım Esma ÖMER, 14 yaşındayım, Suriyeliyim. Suriye’de Lozkiye’de yaşıyordum. Benim odamın 4 tane odası ve salonu vardı.

Savaştan dolayı Türkiye’ye kaçtık. Türkiye’ye gelirken yolda çıplak ayaklarla günlerce yol yürüdük. Bize kapılarını açan tek ülke TÜRKİYE. Türkiye’ye gelirken yolda teyzemi ve teyzemin oğlunu kaybettik. Yani öldürüldüler. Dünya Liderlerinden hiçbir şey istemiyorum. Çünkü hepsi yalancılar ve bu savaşın bitmesini istemiyorlar. Ben Türkiye’ye gelirken yanımda hiçbir şey getiremedim. Ne kitaplarımı, ne eşyalarımı, ne oyuncaklarımı hiçbir şeyimi alamadım. Ben çok kötü yıllar geçirdim. Savaş hiçbir şey bırakmıyor.

Camiler, okullar, evler her şeyi yıkıp geçtiler. Canlara kıydılar. Ben barışı çok seviyorum. Ve Türkiye hükümetine ve halkına çok teşekkür ediyorum. Savaş bittikten sonra evime, barkıma, okuluma, yurduma geri dönmek istiyorum. Ve Türkiye’yi hiç unutmayacağım.

Esma ÖMER

Letters From Syrian Children!

M

Dear Statesmen, y name is Esma Omer, I'm 14. I'm from Syria. I used to live in Latakia in Syria. Our house had 4 bedrooms and a living room. We escaped to Turkey because of the war. We walked barefoot for days to come to Turkey. TURKEY was the only country that welcomed us. We lost my aunt and her son on the way to Turkey. I mean, they were killed. I want nothing from World Leaders. Because they are all liars and they don't want this war to end. I couldn't bring anything with me while we were coming to Turkey. Not my books, my belongings, or my toy; nothing at all. I have seen the worst years. War leaves nothing behind. Mosques, schools, houses... They destructed everything. They murdered people. I do love peace. And I really thank Turkish government and people. I want to go back to my home, neighborhood, school, and my country as soon as this war is over. I will never forget Turkey.

Esma OMER

75

76

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Değerli Barışsever İnsan, enim adım Ezhar Arap. On yedi yaşındayım. Suriyeliyim, Halep’te yaşıyordum. Bizim evimizde ailemle çocukluğumu geçiriyordum.

Hayatımızda çok mutluyduk. Bir günde hayat değişti. Bütün hayallerim söndü bomba yağarken. Her geçen gün birer birer hayatımdan akrabalarım ve dostlarım eksiliyordu.

Bir kara günde babam ayaklanırken tutuklu oldu, 13 yaşındaydım. Hayat benim için durdu sanki. Sonra, annem ve kardeşlerimle eşyalarımızı bile almadan Türkiye’nin sınırına kaçtık, o günlerle. Türkiye’nin kapısı açıktı, bizi mülteci olarak aldı. Babamsız sekiz yaşadık. Benim için sekiz yıl gibi geçti. Ama sonunda babam döndü, okula gittim ve şimdi selam lisesinde okuyorum. Hayata alıştım ama Suriye’yi çok özledim. Evimizi, eşyalarımızı her şeyi çok özledim.

Bugünlerde Halep bombalanıyor. Çok üzgünüm. Bu savaşın bitmesini çok istiyorum. O güzel huzur yeri eski haline dönmesini çok ama çok istiyorum.

Ezhar ARAP

Letters From Syrian Children!

M

Dear Pacifists and Lovers of Peace, y name is Ezhar Arap. I'm seventeen. I come from Syria. I used to live in Aleppo before. I used to have a good childhood with my family at our home. We were very happy in our lives. One day, that life changed dramatically. All my dreams were shattered by a rainstorm of bombs. Day after day, my relatives and my dearest friends were being ripped off from my life one by one.

I remember that black day when my dad was arrested; I was 13. It felt as if life had come to an end for me. Then, one of those days, we, with my mom and siblings, fled to Turkish border without even packing up our personal belongings. They opened its doors to us; it admitted us as refugees. We left behind eight without my dad. But, for me, it felt like eight years. Thank god, dad returned finally; I started school; I go to Selam High School now. I have gotten used to this new life but still I miss Syria a lot. I miss our home, our stuff, everything. Aleppo is being attacked by bombs nowadays. I feel deeply sad about it. I really wish this war ends soon. I deeply, sincerely wish that beautiful, peaceful place can get back to its previous state.

Ezhar ARAP

77

78

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Değerli Barışsever İnsan, en Fatma Abdurrahman Suriyeli bir kızım. Şam da doğdum. Ben 15 yaşındayım. Savaştan Önce annemin sesiyle uyanıyordum. Ama Savaşta Füze ve Silah sesiyle uyanıyorum. Ülkemin durumu çok güzeldi. Lakin zalimler geldi. Ve hayatımızı değiştirdiler. Şimdi Savaş dolayısıyla hayatımız çok kötü oldu. Şimdi Suriye savaş yeri oldu. Şimdi yağmur yerine kurşun yağıyor. Ölüm Gözümün önünden geçti. Bazı anneler oğullarını kaybetti. Bütün Suriyeli insanlar savaş dolayısıyla acı çektiler. Bazıları çocuğunu, eşini ve babasını kaybetti. Savaştan önce tüm çocuklar gibi hayal kuruyordum. Şimdi umudumu kaybettim. Bu kötü durum için Türkiye ye geldik. Türkiye de insanlar çok iyi ve misafirperver bize çok iyi davrandılar. Bize her şeyi sağladılar. Şimdi ben Selam Geçici Eğitim Merkezinde Türkçe Öğreniyorum. Burada yeni arkadaşlarla tanıştım. Türkiye ye ve Başkana teşekkür ederim.

Fatma ABDURRAHMAN

Letters From Syrian Children!

I

Dear Pacifists and Lovers of Peace, 'm Fatma Abdurrahman from Syria. I was born in Damascus. I'm 15. Before the war, it was mom's voice that would wake me up. But since the war started, I wake up to the sound of Missiles and Weapons. I had a beautiful country. Yet, cruel people came and changed our lives. Now, because of this war, we have terrible lives. Syria has turned into a battlefield now. Instead of raindrops, bullets are falling from the sky. I stared into the face of Death. Some mothers lost their sons. All Syrian people suffered from this war. Some lost their kids, some lost their spouses and parents. Before the war, I used to dream like all children do. Now, I lost my hope. For this horrible situation, we have come to Turkey. People are very nice and hospitable in Turkey; there were really nice to us. They provided us with everything. Now, I'm learning Turkish at Selam Provisional Education Center. I have met new friends here. I'm grateful to Turkey and Mr. President.

Fatma ABDURRAHMAN

79

80

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sevgili Liderim,

enim adım Fatma Bitar, 16 yaşındayım. Suriye’nin İdlip şehrindenim. Evimiz Cisri Elşugur’daydı.

Benim 5 kardeşim var. Savaş başlamadan önce mutluyduk. Ama sonra Türkiye’ye ailemle geldik. Türkiye’ye ulaştığımız zaman Hatay’da çadırda yaşadık. Bir yıl sonra Kilis’e taşındık.

Kilis Öncüpınar kampında yaşadık. Türkiye Devleti’nden çok memnunum. Türkler bize çok yardım etti. Onlar kapılarını açarlar. Onlara çok teşekkür ederiz. Onların vefakârlığı ve fedakârlığını hiç unutmayacağız. Türkiye’ye geldiğimizden bu yana zorluklarla karşılaşıyoruz. Çünkü biz burada yabancıyız. Hiç akrabamız yok ve Suriye’den uzaktayız. Bu savaşta en sevdiğim, en yakın insanı kaybettim. Babamı kaybettim. Babam bu savaşta öldü. Benden ayrıldı. Babam öldükten sonra hayatımdan umudumu kaybettim. Hayatımın tek ışığı söndürüldü. Sizden ülkemdeki savaşı durdurmanızı istiyorum. Yaşayamadığımız çocukluğumuzu bize geri verin istiyorum. Çocuklar evsin kalmasın, savaş bitsin. Evimize dönelim, özlediğim şeyler konuşulurken sadece ülkemi hatırlarım, “Suriye”. Suriye’yi özledim. Her gün, her saat, her dakika, her saniye Suriye’yi hatırlıyorum ama Suriye’ye dönemiyorum. Suriye’ye sadece uzaktan bakarım. Her şey, ağaçlar, yıldızlar, ay ışığı, çiçekler, mevsimler her şey ülkemi bana hatırlatıyor.

Memleket isterim…

Gök mavi, dal yeşil, tarla sarı olsun Kuşların çiçeklerin diyarı olsun Memleket İsterim…

Ne başta bir dert ne gönülde hasret olsun Kardeş kavgasına bir nihayet olsun Memleket isterim…

Yaşamak, sevmek gibi gönülden olsun Olursa bir şikâyet gönülden olsun Savaşın hiçbir olumlu yönü yok. Savaşı zenginler çıkarır, fakirler yaşar. Bazı insanlar akrabalarından ve ülkelerinden uzaklaştı. Savaş ülkemi yıktırdı. Savaş umudumu, çocukluğumu, hayatımı, geleceğimi çaldı.

Fatma BİTAR

Letters From Syrian Children!

M

Dear Leaders, y name is Fatma Bitar; I'm 16. I'm come from Idlip, Syria. Our family home was in Jisr alShughur. I have 5 siblings. We were happy before the war. But then, we had to come to Turkey with my family. We lived in a tent in Hatay when we arrived in Turkey. One year later, we moved to Kilis. We lived in Oncupinar camp in Kilis. I'm really pleased with Turkish State.

The Turks helped us a lot. They have always welcomed us. We are deeply grateful to them. We will never forget how faithful and giving they are. We have encountered numerous difficulties since we came to Turkey. Because we are foreigners here. We have not relatives and we are far away from Syria. I lost the most beloved, the closest person in my life to this war. I lost my dad. Dad died in this war. He was taken away from me. I lost hope in my life after his death. The only light in my life was put out. I ask you to end this war in my country. I ask you to give our lost childhood back. End this war, don't let more children be left without home. Let us get back to home; when I'm asked about things I miss, only one thing comes to my mind: Syria, my homeland. I miss Syria. I reminisce about Syria every day, every hour, every minute but I cannot get back there. I can only watch Syria from a distance. The trees, stars, moonlight, flowers, seasons, everything and all remind me of my country.

I want a country... let the sky be blue, the bough green, the cornfield yellow let it be a land of birds and flowers I want a country... let there be no pain in the head, no yearning in the heart let there be an end to brothers' quarrels I want a country... let living be like loving from the heart if there must be complaint, let it be of death There is nothing positive about war. The rich start a war, and the poor suffer from it. Some of my people were taken away from their families and country. The war destroyed my country. The war stole my hope, my childhood, my life and my future.

Fatma BITAR

81

82

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sayın Barış için gece gündüz çalışan insan, enim adım Fatma, Soyadım Husram. Ben 18 yaşındayım. Ben İdlipliyim. Suriye’de savaş başladıktan sonra Türkiye’ye geldik. Vatanımdan ayrıldığım zaman eğitimimi bıraktım. Arkadaşlarımdan ayrıldım. Üstelik ülkemden uzaklaştırıldım.

Yani yeni yolum uğursuz bir yoldur. Şimdi Kilis Öncüpınar Konteynır kentte oturuyorum.

Biz altı kardeşiz üç erkek üç kız. Öncelikle abim Suriye’de kaldı. Bu sebeple annem her zaman ağlıyordu. Ama Daeş Suriye’ye geldiği zaman babam abimi çağırdı. 1 Eylül 2012 tarihinde rejim güçleri uçak, tank ve çeşitli silahlar ile köyüme girdi. Kesinlikle tank sesi hiç unutmam. Bu karanlık gecede çok korkuyordum. Küçük ve sıcacık evimi hemen bıraktım. Bütün insanlar adeta hırsız gibi ağaçların arasında kaçıştılar. Köyde kimse kalmadı. Bizim köyümüz askeri kışla olmuş. Rejim güçleri gençleri öldürdü. Bunların neticesinde 3 tane kuzenim şehit oldu. Halam deli gibi olmuş. Aynı zamanda üç çocuk kayboldu. Ne yazık ki ölüm haberlerini her gün duyar olduk. Evimi kaybetmeme rağmen onun anahtarını hala cebimde saklarım. Vatanım havasını çok özledim. Köyümün sokaklarında yürüyerek gezmek isterim. Her namazımda her zaman dua ederim. Bu savaş biterse kan nehri bitecek ve kuşlar yeniden çırpınıyor, çiçekler açacaklar ve yıldızlar karanlık gecelerde gökyüzüne geri dönecek. Öncelikle Dünya Liderleri Suriyeliler için iyi şeyler yapabilir zannettim ama şimdi onlara hiç güvenmiyorum. Çünkü bu vahşete kimse duramazlar. Bütün küresel örgütler bu savaş durmadığı için güçsüz kaldılar. Fakat ALLAH’IM sonsuza kadar bizimle kalacak. Böyle bir kaderi düşmanıma bile yazmasın.

Allah’ım bize sabır versin ve bütün şehitlerimiz ile cennetle buluşacağız. Onlara gökyüzünde güzel ve huzurlu bir yaşam dilerim. Ne var ki her ailede şehitler ve düşünce mahkûmu vardır. Artık Annelerin hayatı nasıl olacaktır. Hem öldürülen çocuklara üzülüyor hem de özgür ordudaki çocuklarına korkuyor.

Umarım Allah’ım bütün zalimlerden, bütün Arap Liderlerinden, izleyen dünya

Letters From Syrian Children!

M

Dear People who pull out all the stops in pursuit of peace, y name is Fatma and my surname is Husram. I'm 18. I'm from Idlip. We have come to Turkey after the war broke out in Syria. I dropped out school when I had to leave my country. I left my friends. On top of it, I was uprooted from by country. You see, this new path lying ahead of me is an ill-fated one. Now, I live in Oncupinar Container city. I have two brothers and three sisters. At first, my big brother stayed in Syria. So, mom was crying all the time. Then, dad called my brother to Turkey when Daesh came into Syria. The regime's forces entered my village with fighter jets, tanks and various weapons on September 1st, 2012. I don't think I can ever forget the sound of tanks. I was very frightened at that dark night. I rushed out of my small and warm house. People fled into the woods like burglars. There was no one left in the village.

I was told that our village was turned into a military post. Regime's forces killed young people. In consequence, my 3 cousins were martyred. My aunt almost lost her mind. She lost three children all at once. Unfortunately, we hear death news every day now. I still keep the key to my house in my pocket even though I lost it. I really miss the air of my country. I miss walking along the streets of my village. I always pray during each Salah.

If this war ends, the river of blood will dry; birds will flap their wings again, flowers will blossom and the stars will come back to the dark night sky. At first, I thought World Leaders could do good things for Syrian but now I don't trust them at all. Because nobody can stop this ferocity. All global organizations are weakened because this war does not stop. But, ALLAH, the almighty, will be with us forever. May God not let this fate befall even my enemies. May Allah give us patience and we will meet all our martyrs in heaven.

I wish them a lovely and peaceful life above the skies. Yet, there are martyrs, prisoners of thought in every family. What kind of a life would mothers live now? They not only cry after their children who were killed, but they also fear for the lives of their other children fighting for the free army.

83

84

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

liderlerinden hakkımızı almak isterim. Zaten onlar sadece konuşmada çalışkandır. Ben ailece protestoya katıldık. Köyümdeyken bütün protestolar evimin önünde geçiyordu.

Babam ve abim protestoya katıldılar. Ve annem çatıdan protestocuların başına çiçekler ve pirinç atıyordu. Onlar heyecanla hevesle ve güçle hürriyet logosu hem ellerinde hem de kalplerinde taşıyorlardı. Babam bir günde ablamın Halep Üniversitedeyken protestoya katılacağını duydu. Hemen onu çağırdı. Ve Türkiye’ye gönderdi. O çok üzüldü ve eğitimini bırakmak istemiyordu. Ama babamın isteğini yerine getirmek zorundaydı.

Biz sadece mazlum insanların yanında durmamız için devletle karşılaştık. Yani ne para ne göç istedik. Onlarca yaralı çocuklar için, hapisteki binlerce tutuklular için, kimyasal silahların atılmasına karşı çıktık. Böyle felaket gördüğümüz zaman sakin ve suskun kalmamız Vatanımdaki bütün anılarımı film şeridi gibi gözlerimin önünden geçiyor. Ama hayat ne olursa olsun devam ediyor. Ülkemden uzaklaştırılmama rağmen hala ruhumu her yerde, her yağmur damlasında, her sokakta, her camide geziyordu. Ben her nefeste Suriye’de ki insanlara dua ederim. Ben mutlaka bir gün Suriye’ye döneceğim Bunun için şimdiden eğitimimi bitirmem lazım. Ve Üniversiteye girmek isterim. Bu halde ülkeme döndüğüm zaman onu yeniden inşa edeceğim.

Türk Halkına, Başkanlarına çok teşekkür ederim. Çünkü onlar bizim dertlerimizle yanıyorlar. Üstelik bu ülkeye geldiğimiz zaman bizi hoş karşıladılar ve bizimle çabuk kaynaştılar.

Fatma HUSRAM

Letters From Syrian Children!

May God make all those villains, all Arab Leaders and the world leader who only watch us silently pay for our suffering. They only know how to give lip service, indeed. I and my entire family attended protests. All the protesters would pass by our house in the village. My Dad and brother joined the protest. And Mom was throwing flowers and rice on them from the roof. They were carrying the emblem of liberty bother in their hand and in their hearts with a strong excitement and enthusiasm. One day, Dad heard that my sister would join protests at Aleppo University. He immediately called her. And send her to Turkey. She was devastated; she didn't want to drop out. But she had to do as my father asked. We confronted the government just because we stood by the oppressed. I never ran after money or migration. We resisted for many injured children, for thousands of people kept in prison; we opposed chemical weapons. We could not just keep calm and quite after we witnessed such a terrible tragedy. Sometimes all my memories back in my homeland flash before my eyes. But life goes on no matter what. My soul still wanders around in every raindrop, on every street and in every mosque although I'm taken away from my country. I pray for the people in Syria in every breath I take. I will definitely return to Syria some day; and for this I need to complete my study now. And I want to go to college. And then, when I get back to my country, I will re-build it.

I'm grateful to Turkish people and their President. Because they sincerely pity for our fate. Besides, they welcomed us to their country and they immediately helped us socialize with them.

Fatma HUSRAM

85

86

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

Sevgili Liderim, Ben Suriyeli çocuğum, Annemin karnında doğmadan öldürdüler Benim gözlerimden barış yerine kan akıyor Ben Suriyeli çocuğum, Günlerce aç kalan benim Ekmeği bile beklerken öldürülen benim Yağmur yerine bomba yiyen benim Ben Suriyeli çocuğum, Tek istediğimizde özgürlüktü, huzurdu Bunu da bize çok gördüler Canımız yakan kurşunlar, işkenceler değil Canımızı yakan Ümmeti Muhammed’in suskunluğudur Ey dünya Ben Suriyeli çocuğum, Ben Suriyeli çocuğum, Burası vicdanlarınızın kurtaracağı ülke olan Suriye’dir.

Ve bilin ki ben Suriyeli çocuğum Ben Suriyeli Çocuğum…

Fatmagül CUMA

Letters From Syrian Children!

Dear Leaders, I'm a Syrian girl, Killed in mother's womb before birth And my eyes shed bloody tears after peace, I'm a Syrian girl, The one to starve for days, to get killed even in bread line and to walk only in a rain of bombs...

I'm a Syrian girl, All we wanted was freedom, peace Even that was withheld from us.

Not the bullets, not the tortures, Silence of the Muslims hurts most O, people of the world! I'm a Syrian girl, I'm a Syrian girl, This is Syria, the land waiting to be freed by your conscience And forget not, I'm a Syrian girl, I'm a Syrian girl...

Fatmagul CUMA

87

88

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sevgili Büyüğüm, enim adım Feride SLEYBİ. Suriyeliyim, Halep şehrinde küçük bir köyde yaşıyordum.

Annemle, kardeşimle basit bir evde kalıyorduk. 5 yaşındayken babam ölmüştü. Biz küçük bir aileyiz. Tek başımıza 8 yıl geçirdik. Ama annem bize önem veriyordu.

Sağlığımıza dikkat ediyordu. Başımıza kötü bir durum gelmesinden korkuyordu. Yalnızlık duygusunu biz hiç hissettirmedi. Babamın yokluğunun acısını bize hiç yaşatmadı. Bütün ihtiyaçlarımızı karşıladı. Sevgiyle bize baktı. Evimize güneş oldu, nur oldu. Ben onu çok severim.

Herhangi bir çocuk gibiydim, hedeflerim ve hayallerim vardı. Gelecek için hedefim vardı.

Bunun gerçeklemesini istiyorum. Ben sürekli teras evinde otururdum. Gelecek için hayaller kurardım. O hayallerin gerçek olmasına söz verirdim. Ben bu evde bu hayallerle Suriye devrimi başlayana dek yaşadım. 18.03.2011 yılında 11 yaşındayken 5. sınıftaydım. Şimdi ise dokuzuncu sınıfta 15 yaşındayım. O zaman ne olduğunu, ne olacağını hiç bilmiyorduk. Haberler gelmeye başladı, Suriye illerinde meydana gelen çatışmalar ve cinayetler gördük. Suriye’deki savaş genişleyerek Halep’e ulaştı. Patlamalar ve havada uçuşan Mermiler duyuyorduk. 2 sene geçtikten sonra Halep’te kötü durumlar olduğundan ailem Halep’ten çıkmaya karar verdi. Bu olayı duyunca çok üzüldüm. Şehrimi, evimi bırakmak istemiyordum. Ama bu olaylar sonucunda Türkiye’ye gitmeye mecbur kaldık.

Halimiz iyi değildi. Suriye sınırını geçtiğimiz zaman korkulu olaylar yaşadık. Türkiye’de akrabalarımız vardı. Onlarda birkaç gün kaldık. Sonra Kilis’te Öncüpınar Mülteci Kampı’na gidip Yerleştik. Kamptaki okullar açıldıktan sonra ben kardeşimle okula gittik.

Kur’an enstitüsüne katıldım. İlk başta birçok zorluklar çektim. Ve zamanla zorlukları aştım. Günler geçtikten sonra eğitimimizin boşa gideceğine dair söylemler çıktı. Ben o vakitte hiçbir Şey yapamayacağım zannettim. Bir süre sonra kendi kendime düşündüm.

Düşündüm ki ne olursa olsu, öğrenme ve başarı yolunda yürümem gerekiyor. Babam doktor olmamı istiyordu. Ama ne yazık ki bizi okul yolunda bir adım atarken bile görmedi.

Letters From Syrian Children!

M

Dear Statesmen, y name is Feride SLEYBI. I'm from Syria. I used to live in a small village in Aleppo.

We used to live in a simple house with my mom and sister/brother. My father died when I was 5. I have a small family. We lived 8 years on our own. But my mom would look after us. She would care about our health. She was worried if something bad would happen to us. She did everything to make sure that we never felt loneliness. She did her best to make sure that we never felt sorry for the absence of our father. She provided us with everything we need. Looked after us. She was the sun, the light shining into our house.

I love her so much.

I was like any other kid; I had my goals and dreams. I had goals for the future. And I really wanted to make it happen. I would always sit in the porch. And dreamed about future. I would promise myself that those dreams would come true. I lived happily in that house with those dreams until the outbreak of Syrian revolution. It was 18.03.2011; I was 11, going to 5th grade then. Now I'm 15 at ninth grade. At that time, we had no idea at all about what was going on and what would happen next. Then news started to come; we saw armed conflicts and murders in Syrian cities. The fight in Syria spread to Aleppo. We would often hear explosions and bullets flying through the air. After 2 years passed, my family decided to leave Aleppo since the situation was getting worse there. I felt so sad when I heard that. I didn't want to leave my city, my home. But those incidents forced us to move to Turkey. Our situation was awful. We went through horrible things when we crossed the Syrian border.

We had relatives in Turkey. We stayed with them for a few days. Then, we came to Oncupinar Refugee Camp in Kilis and settled here. My sister/brother and I started to go to school after the school at the camp started. I attended Quran institute. Ad first, I had several difficulties.

But over time, I could overcome those difficulties. After a while, we heard rumors that our education was worthless. Then, I thought I could do nothing with my life. After a while, I thought to myself. Thought that I had to walk through the route to knowledge and success

89

90

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

Ben hedefime ulaşmak istiyorum, başka bir şeyler gerçekleştirmek niyetindeyim. Ben Büyüyünce tek amacım çevrem ve toplumun en iyi şekilde yararlı olmak için elimden geleni yaparım. Ama gerçek Şu ki, mutsuzum. Ülkemin dışına çıktıktan sonra ilmin değerini ve cehaletin kötü olduğunu öğrendim.

Biz büyük bir gurbetteyiz. Evimizden uzaktayız. Biz acı ve üzüntü içindeyiz. Çocuklar açlıktan ölüyor. Evsiz aileler, annesini çağıran çocuklar, okulu yıkılan çocuklar… Anneler evlatlarının tabutuna otururken gözyaşları yanaklarından dökülüyor. Suriye hayalet bir kasaba haline gelmiştir. Suriye düşmanları tarafından işgal edildi. İnanlar evlerini görmeye mahkûm edilmiştir. Ülkemizden ayrılmaya mecbur bırakılmıştır. Özlem bizi öldürüyor. Biz Türk Bakanına, hükümetine ve Türk halkına teşekkür ederiz.

Ama biz burada mutlu değiliz, Çünkü vatanımıza ihtiyacımız var. Büyük sıkıntılar yaşadık.

Kalbimde büyük bir yarası var. Ama aynı zamanda kalbimde büyük bir ümit var. O ümit diyor ki ne olursa olsun mutluluk bize, vatanımıza gelecek. Allah’tan ümit kesilmez. Ama zayıf bir noktada umudumun kaybolacağını hissettim. Bizim evimizin yılkıma haberini duyunca kalbime zehirli bir hançer gibi saplandı. Çünkü evim bana babamı hatırlatıyor. Biz gelecek nesil olan özgürlük ve bilim bayrağını yükselteceğiz…

Feride SLEYBİ

Letters From Syrian Children!

no matter what. My dad wanted me to become a doctor. Sadly, he couldn't even see us walking on the way to school. I want to accomplish my goad; I also intend to achieve other things. When I grow up I will do anything to support and contribute to my community and society as much as I can; this is my sole ambition. But the truth is, I'm not happy now. After I moved out of my country, I have learnt to appreciate the value of education and understood how awful ignorance is.

We are in a vast, foreign land and we feel homesick. We are away from home. Living in agony and sorrow. Children are literally starving to death. Homeless families, children crying out for their mothers, destroyed school buildings... Mothers sitting by the coffin of their children, with tears falling from their eyes. Syria has turned into a ghost town. Syria is invaded by enemies. People were obliged to abandon their houses. They were forced to leave the country.

A desperate longing is killing us. We are grateful to Turkish President, government and Turkish people. But we are not happy here because we need our country. We went through huge troubles. Which gave me a deep scar in my heart. But there is also a huge hope in my heart. It says me that someday happiness will find us, our homeland no matter what. While there is life there is hope. But at a weak moment, I truly felt that I was about to lose my hope. When I heard that our family home had collapsed; it hurt me deeply like a poisoned dagger in my heart. Because my home would remind me of my dad. As the next generation, we will raise the flag of liberty and science...

Feride SLEYBI

91

92

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sayın Dünya Lideri, enim adım Ğadir SEYYEDBAKİR, Ben İdlipliyim, 16 yaşındayım. Ailemle Kilis e 5 yıl önce geldik. Suriye yi çok seviyorum. Evimdeki sıcacık anılarımı çok özledim.

Suriye’de iken çok güzel anılarım vardı, umut ve güven doluyduk, fakat ülkemde savaş b aşladı ve o güzel günleri kaybettik. Savaş başladıktan sonra köyüme her gün bomba atılıyordu, bu yüzden köyümden ayrılmaya mecbur kaldık, rejim güçleri birçok insanı öldürdü, yaşlıları ve gençleri merhametsizce cezalandırdı. Rejim güçleri 13 Haziran 2011 tarihinde köyün okulunu yıktı, okulum yerle bir olmuştu, ne duvarlar, ne sıralar ne de k itaplar kalmıştı. Okulumu çok seviyordum ama kaybetmiştim. Umudum kalmamıştı, Bence okul mu gibi, geleceğimize ışık saçıyor, Önceden köyümüzden çıkmak istemiyorduk, ama eğitimimize devam edemeyince köyümüzü bırakmayı kabul ettik. Ülkemizde evimiz yıkıldı yerimiz yandı, biz her sabah bomba sesleriyle uyanıyorduk. Bu korku her gün sevdiklerimizi kaybetme korkusu, yaşamımızı yitirme korkusu, bunu anlatabilmek mümkün değil. Yaşamımız adaletsizlikle, korkuyla ve zulümle devam etti.

Türkiye’ye geldiğimizde zor durumlar yaşadık, çadırda hayat zordu. Kış günleri unutulmaz olmuştu, soğuğu iliklerimizde hissediyorduk, sıcak güneşi özlüyorduk. Bize aniden şans güldü, Türk hükümeti Kilis Öncüpınar Konteyner Kent’e götürdü, orada çadır yoktu, sadece karavan v ardı. Kilis e geldiğimizde hükümet bize yeni konteyner verdi, ama buradaki en güzel şey büyük okulumuzdu. Eğitime devam edebiliyorduk, hemde kendimi güvende hissettim. Hatta türk öğretmenlerle güzel anılar yaşadık. Türkler bütün ihtiyaçlarımızı karşıladılar, hayat ne olursa olsun duramaz. Biz hayatımızı sıkıntılarıyla da güzellikleriyle de yaşayacağız. Bütün isteklerimizi gerçekleştireceğiz ve Vatanımızı yeniden inşa edeceğiz.

Türk Halkına ve Türk Hükümetine sonsuz teşekkür ederiz.

Ğadir SEYYEDBAKİR

Letters From Syrian Children!

I

Dear Esteemed World Leader, 'm Gaid SEYYEDBAKIR from Idlip. I'm 16. I moved to Kilis 5 years ago with my family. I love Syria very much. I miss my warm memories in our home. I had lots of nice memories in Syria; our hearts were full of hope and confidence but then a war broke out in my country and those beautiful days were gone. After the war started, our village was being bombed every day so we had to leave our village; the regime's forces killed many people; they cruelly punished the old and young people. The regime's forces destroyed the village school on June 13, 2011; my school was razed to the ground; neither its walls, nor the desks or books had remained. I loved school but had lost it. I had no hope left. I believe schools are like candles, they lighten up our future. First, we didn't want to move out of our village but we had to agree to leave it as we were no longer able to continue our education there. Back in our country, our home was demolished; everywhere was set on fire and we used to wake up to the sounds of bombs every morning. No words can describe that fear; the fear of losing the people you love every day, the fear of losing your life. We went on our lives with a great injustice, fear and atrocity.

We went through difficult times when we come to Turkey; living in tent was difficult. It was impossible to forget about the cold winter days; we were chilled to the marrow; we missed the warmth of the Sun. Then, all of a sudden, we had a lucky break; the Turkish government took us to Kilis Oncupinar Container City; there were not any tents there; only RVs. When we came to Kilis, the government gave us a new container but the best thing we had here was our big school.

At last, we were able to continue our education and I was feeling safe. Moreover, we had really nice memories with Turkish teachers. Turkish people met our all needs; and life never stops no matter what happens. We will live our lives with all the troubles and beauties if brings. We will accomplish all we want and rebuild our Homeland someday.

Endless thanks to Turkish people and Turkish Government.

Gadir SEYYEDBAKIR

93

94

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Saygıdeğer Barış İnsanı, en Selam Geçici Eğitim Merkezi öğrencisi Hayriye Eyyup. Yaşadığım yer Halep’ti. Evimiz çok güzeldi. Oradan kaçtık. Savaş yüzünden üzerimizdeki elbiseyle kaçtık. Evden hiçbir şey alamadık. Sadece canımızı kurtarabildik. Sonra köyümüze geldik. O küçük köyde de bizi rahat bırakmadılar. DAEŞ yüzünden oradan da kaçtık. Türkiye’ye geldik. Türkiye’ye gelmemizin nedeni savaş. Her dakika, her saniye korkuyla yaşıyorduk.

Kardeşlerim ses duyunca koşarak eve gelirdi. Yüzleri bembeyaz olurdu. Babam, annem ve kardeşlerimle birlikte geldik. Diğer aile üyelerimiz Suriye’de ama çok zor durumdalar. 5 akrabamı kaybettim. Bu savaşta sizden tek istediğim, bu savaşın sona ermesi. Ağlayan analar gözyaşlarını silsin. Çocukların yüzler gülsün, güneş doğsun lütfen… Bu savaş bitsin. En çok köyümü özledim. Savaş çok kötü bir şey, hiçbir şeye benzemez. Her zaman her yerde barış her şeyin çözümüdür. En iyi çözüm Barış – Barış – Barış…

Hayriye EYYUP

Letters From Syrian Children!

I

Dear Esteemed Supporters of Peace, 'm Hayriye Eyyup from Selam Provisional Education Center. I used to live in Aleppo. We had a lovely house. We had to flee from there. Because of the war; and we escaped with nothing but the clothes on our back. We couldn't take anything with us, nothing at all. We could only save our lives. Then we moved into our village. But they didn’t leave us alone even in that small village.

Because of DAESH, we had to escape from there, too. We came to Turkey. The war forced us to come here. Every minute, every second, we were living in fear.

My brothers and sisters would run back to the house when they heard a sound.

Their little faces would go so white. I came here with my dad, mom and siblings.

Other members of our family are in Syria but they are living in a very difficult situation. I lost 5 relatives. All I want from you is that you end this war. Help crying mothers dry their tears. Let children smile again and the sun shine again, please... Let this war end. I really miss my village. War is a terrible thing; not like anything else. Peace is the solution to everything, anytime and anywhere. The best solution is Peace, Peace and Peace...

Hayriye EYYUP

95

96

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sayın İnsanlığını Kaybetmemiş Duyarlı İnsan, enim adım Hedil soyadım İsmail ben onüç yaşındayım. Suriye’de Lazkiye’de yaşıyorum. Ben Kilis Öncüpınar kampında yaşıyorum. Selam ortaokul öğrencisiyim ben 7. Sınıf öğrencisiyim okulumu seviyorum Suriye deki evimi okulumu çok özledim 4 yıl önce geldim Suriye deki evimiz büyük ve çok güzeldi evimize füze düştü. Ben Türkiye ye babam annem ve kardeşlerimle geldim benim iki kardeşim var sayın dünya lideri sizden Suriye deki savaşı bitirmenizi istiyorum. Durdurun savaşı evimize dönelim. Türkiye’ye gelirken sadece birkaç eşyalarımı aldım.

Muhterem efendim ne olur savaşı durdurun. Kimse ölmesin çocuklar evsiz kalmasın Sevgili büyüğüm savaş bitsin yardım edin bize evimize dönelim.

Hedil İSMAİL

Letters From Syrian Children!

M

Dear Sensitive Sirs who still believe in humanity, y name is Hedil İsmail; I'm thirteen years old. I'm from Latakia, Syria. I live in Kilis Oncupinar camp. I'm a student at secondary school. I'm at 7th grade and I love my school very much. I miss my home and school in Syria. I came here 4 years ago. We had a big and nice house in Syria. It was hit by a missile. I came to Turkey with my parents and siblings. I have two siblings.

Dear World Leaders I'm asking you to end the war in Syria, please. Please end this war so we can get back to our home. I could only take a few articles with me when I came to Turkey.

Esteemed sirs, please stop the war. Do not let more people die, more children be left homeless.

Dear statesmen, end this war and help us get back to our home.

Hedil İSMAİL

97

98

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sayın Dünya Liderim, enim adım Mecdulin soyadım Mustafa Ben 18 yaşındayım Suriye’den çıktım çünkü savaş vardı. İdlibin Cisirallşagur ilçesinde yaşadım. Orda hayatım çok güzeldi mutluydum ve akrabalarım evime yakınlardı. Benim evim çok basitti ve çok güzeldi çünkü evimin bahçesi vardı, iki odası, bir salonu hatta bir de ağaç vardı. Zeytin ağacı ben ziraatçılık yaptım. Neyse, şimdi hiç biri yok ama ben bir şey unutmadım ve unutmayacağım.

Türkiye ye gelişimi asla unutmayacağım. Bomba seslerini evlerimize düşen füzeleri o sesleri kardeşimle yaşadığım korkularım. Benim babam pilot olduğu için siyasi tutukluydu. Benim 6 kardeşim vardı hepsi kampta. Lakin bir tane akrabam yok. Ben şimdi üzgünüm çünkü ben savaşta kuzenimi ve amcamı kaybettim yani öldüler… Ben bu dünyaya barış anahtarı istiyorum. Ve vicdan istiyorum. Hatta güvenlik istiyorum. Zulüm yeter. Keşke sağır olsaydım bomba seslerini duymasaydım. Keşke kör olsaydım bu savaşları görmeseydim keşke keşke. Ben Türkiye ye gelirken Kilis e gelmek için 2 gün yürüdüm. Yoldan çiçek getirdim.

Adı yasemin sadece bu çiçeği alabildim yanıma. Bundan başka hiçbir şey alamadım ve bu çiçeğimi de size gönderiyorum. Kilis e gelmek için Kilis in sınır dağ yollarında dikenlerin arasında yürüdüm. Ben barış hakkında tek bir şey düşünüyorum. Keşke yeniden hepimiz el ele olsak…

Mecdulin MUSTAFA

Letters From Syrian Children!

M

Dear World Leaders, y name is Mecdulin Mustafa. I'm 18. I left Syria because there was a war. I used to live in Jisr al-Shughur city of Idlib. I have a very nice life there, I was happy and our home was close to our relatives houses. I have a very simple house and it was very beautiful because it had a garden, two bedrooms and we even had a tree there. An Olive tree; I used to be a planter. Anyway, now all of these are gone but I didn't forget any of them and never will. I will also never forget the time we came to Turkey. The sound of bombs, the missiles falling on our house, those noises, how frightened I and my siblings were. My dad is a pilot so he was a political detainee. I have 6 brothers and sisters, they are all living at the camp. However, I don't have any relatives here. I'm feel so sad now because I lost my cousin and uncle in the war; I mean they are dead... I wish I had a key to peace in this world.

And to conscience. In fact, I wish safety. Enough with this oppression. I wish I were deaf so I wouldn't have to hear the sound of bombs. I wish I were blind so I wouldn't have to see these fights; I really really wish that. When we decided to go to Turkey, I walked for 2 days to come to Kilis. I brought some flowers that I picked on the way. It is jasmine flower; it is all could take with me before I came to here. I couldn't take anything else, except for this flower and I present it to you. I walked through thorn bushes on the ridgeways across Kilis border to arrive in Kilis. I only think one thing about peace. I wish we could all join hands again...

Mecdulin MUSTAFA

99

100

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sayın Devlet Büyüğüm, enim adım Meys, soyadım KAYS. Ben Halepliyim. Ben 13 yaşındayım.

Benim 5kardeşim var. Ben Türkiye’ye annem, babam ve kardeşlerimle geldim. Ben Öncüpınar Kampı’nda yaşıyorum. 7. sınıftayım Benim Suriye’deki evim çok güzeldi. Bizim evimize bomba düştü. Ben 4 yıl önce geldim. Ben okulumu ve evimi çok özledim. Saygı değer büyüğüm sizden ülkemdeki savaşı bitirmenizi istiyorum. Savaş çok kötü evimi özledim. Ben Türkiye’yi seviyorum ama Suriye’yi çok özledim. Artık gitmek istiyorum. Sevgili liderim savaşı sevmiyorum savaş bitsin. Artık çocuklar ölmesin. Evlerimize huzur gelsin. Savaştan önceki hayatımız gibi yine huzurlu, mutlu, barış içinde yaşamak istiyorum. Lütfen bize yardım edin, sesimizi duyun.

Meys KAYS

Letters From Syrian Children!

M

Dear Statesmen, y name is Fatma and my last name is KAYS. I'm from Aleppo. I'm 13.

I have 5 siblings. I came to Turkey with my parents and siblings. I live in Oncupinar Camp. I'm a 7th grade student. Our home at Syria was so beautiful. A bomb fell upon it. I came here 4 years ago. I really miss my school and home. Dear esteemed statesmen, I beseech you to end the war in my country. War is horrible; I miss my home. I love Turkey but I miss Syria a lot. I want to go back now. Dear Leaders, I don't like war; please let it end. Do not let more children die. Let peace come back into our houses. I want to live peacefully, happily and in peace like we did before the war. Please help us and hear our voices!

Meys KAYS

101

102

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sayın Dünya Liderim, enim adım Neriman soyadım Hibbaze. Ben 18 yaşındayım. Lazikiyeden geldim. Burada kampta 5 yıl kaldım. Çünkü orada savaş vardı. Ben evimi çok özlüyorum. Benim evim çok büyüktü 5 odası vardı ve denize yakındı. Ben her gün oraya gidip denizin sesini dinliyordum, müzik dinliyordum. Adı firuze. O zaman çok güzel mutluydum. Denizle gözlerim aynı renk belki bu sebepten denizi çok seviyorum. Hepsi orada kaldı. Ama şimdi kampta yaşıyorum. Ama benim kardeşlerim burada değil Suriye de yaşıyor. Çok üzgünüm ve onları çok özledim. Ben bir sebepten buraya geldim. O sebep savaş. Ve öldü onu çok özledim. Ben Türkiye ye bir şey getirdim. O şeyin adı sevgi. Başka hiç bir şey getirmedim. Çok şükür yaşıyoruz. Ben bu dünyada öğrenmek istiyorum. İnsanları sevmek istiyorum. Ben barış hakkında bir şey düşünüyorum. O şey mutluluk ve güven. Sadece bunlar.

Teşekkür ederim.

Neriman HİBBAZE

Letters From Syrian Children!

M

Dear World Leaders, y name is Neriman and my surname is Hibbaze. I'm 18. I come from Latakia. I have been living here, at this camp for 5 years. Because there was a war back there. I miss my home so much. Our house was so big with 5 bedrooms; and it was close to the sea. I would go there every day to listen to the sound of the sea and music. Her name is Feruza. I was so happy back then. My eyes are the same color as the sea that's why I like sea very much.

It is all left behind there. Now, I live in a camp. But my brothers and sisters are not here. They live in Syria. I fell so sad and miss them a lot. There is a reason why I came here. It is called war. And s/he is dead. I miss her/him a lot. I brought something to Turkey with me. It is called love. It could bring nothing else.

Thankfully, we are alive. I want to learn many things in this world. I want to love people. I think one thing about peace. It is happiness and safety. Just these.

Thank you.

Neriman HIBBAZE

103

104

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sayın Saygıdeğer İnsan, enim adım Nurhıda Hacıismail 18 yaşındayım 4 yıl önce Ezez’den Kilis’se geldik.

Büyük dört odalı ve geniş bir salondan oluşan bir evde yaşıyorduk. Hükümetin zulmünden savaş uçaklarından ve özel ordusunun şiddetinden kaçarak ailemle beraber buraya sığındık. Benim ailem 3 kız, 3 erkek üyelerden oluşuyordu. Fakat şimdi sayımız değişti. Hepimiz buraya gelmedik. Çünkü ağabeylerim ülkemizi korumak için orada hala kalanları korumak ve yardım etmek için Suriye’de kalmayı tercih ettiler.

Devrimin başlangıcından 4 ay sonra şehrimde protestolar başlamış Babam ve ağabeylerim Suriye’yi Zulümden kurtarmak ve karanlık durumdan çıkarmak için bu protestolara katıldılar. Bunun etkisiyle bir günün akşamında küçük erkek kardeşim olan Ömer bize yakın bir Okulun duvarının üzerine başkana ve devlete karşı bir yazı yazmıştır. O anda zalim devletin bir casusu Ömer’i görüp istihbarata haber verdi. Az bir zamandan sonra evimizi kuşatan, tam silahlarıyla vahşi ve merhametsiz bir şekilde korkan ve endişe içinde olan Ömer’i tutukladılar. Ben hatırlıyorum ki gözyaşlarıyla uykusuz olarak o geceyi geçirdik. Kısa bir müddetten sonra serbest bırakıldı. İstihbarat babam ve abilerimi aradıkları için evimizi bıraktık. Dayımın evine gittik birkaç gün kaldıktan sonra bir gün abilerim bizi görmeye geldiler çünkü ondan önce şehrimizin yanında bir mağarada gizlendiler. O günün gecesinde saat 2’de dayımın evini birkaç arabayla kuşattılar.ve kapıyı şiddetli bir şekilde çalmaya başladılar. Hemen babam ve ağabeylerim evin tavanına gizlenmeye gittiler. Ben annem ve kız kardeşlerim ne yapacağımızı bilmiyorduk. Korku, endişe ve hayret içindeydik. Sonra insanlığını kaybeden, kalplerinde merhametten zerre miktarı kalmayan ve evimizi kuşatanlar kapıyı tüfekli bir kurşunla açtılar. Biz uykudan kalktığımızın için sadece ev kıyafeti giyiyorduk. Fakat kapıları açtıkları bilince saçımızı ve vücudumuzu battaniye ile örttük. Anneme sordular sert ve yüksek sesle “kocan nerede, oğulların nerede” annem de burada sadece bayanlar var erkeklerden kimse yok bizden ne istiyorsunuz dedi. Fakat askerler evin her yerini dağıttılar.

Letters From Syrian Children!

M

Dear Esteemed Sirs, y name is Nurhuda Haciismail. I'm 18; we came from Azaz to Kilis 4 years ago. I used to live in a big house with 4 bedrooms and a spacious living room. We fled from the oppression of the government, fighter jets and violence of the special forces and took refuge in here. I had a family consisting of 3 female and 3 male members. But now, our number has changed. Not all of us came here. Because my brothers preferred to stay in Syria to defend our country, and protect and help the people who are still there.

4 months after the beginning of the revolution, protests started in my city. My father and brothers joined the protests to free Syria from oppression and pull it through this dark situation. For this purpose in mind, my litter brother Omar wrote some things against the president and government on the walls of a school close to our home. Then, a spy of the oppressive government saw Omar and informed the intelligence unit. Shortly after, they surrounded our house with all their guns and mercilessly arrested Omar who was scared and worried. I remember how we spent the whole night in tears and without sleep. He was released after a while.

We had to leave our house because the intelligence units were looking for my father and brothers. We went to my uncle's house. After we stayed there a few days, my brothers came to see us one day because they were hiding in a cave nearby the city before then. That night, around 2 a.m. they surrounded my uncle's house with a few vehicles and started to knock on the door violently. My father and brothers immediately went upstairs to hide in the loft.

Neither my mother nor I and my sisters knew what to do. We were in frightened, worried and terrified. Then the persons, who got dehumanized, and who had no shadow of mercy in their heart, and who occupied our house, opened the door by shooting it. We were wearing house dress in the house because we were sleeping. But they opened the doors we covered up our hair and body with blankets. They asked my mother sternly and loudly that "where is your husband and sons?", and my mother answered them that" there are only females here, there are no males; what do you want from us?." But the soldiers messed up our house.

105

106

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

57 yaşlarında olan babam, minneğ hava üssünü hür kılmak için yapılan savaşa katılıp o yerde şehit olan kardeşim Abdulhadiyi ve “Babu’s-selam” sınır kapısının bölgesinden Beşşer’in askerlerini çıkarmasının savaşına katılıp parmaklarını kaybeden Muhammed kardeşimi de ben o anda gözyaşlarına boğulmuşken tutukladılar. Hapishanede işkenceye maruz kaldılar ve çeşitli azaplar gördüler.

O süreçte Ramazan ayı geldi Onlar bizimle değiller her sofrada sahur olsun iftarda olsun gözyaşı olmadan geçmedi. Hala da o günleri hatırladığım zaman gözlerim dolar.

Bir süre sonra durum daha kötü hale geldi. Halep’e gittikten sonra Kilis’e yanımıza hiçbir şey almadan geldik. Yani ne sevdiğim oyuncaklarımı ne de okul kitaplarımı getiremedim. Çünkü istihbaratın bizi görmemesi için oradan zifri karanlıkta çıktık. O günlerde muhaliflerin kadınlarını da hapishaneye atıldığı için ve Halep’e uçaklar geldiği için kilise geldik. Evimizi hatırlayınca çok üzülüyorum. Okulumu ve arkadaşlarımı kaybettiğim için kaygılanıyorum.

Sevdiğim insanlar öldüğü içinde canım çok sıkılıyor. Şimdi genel olarak insanlığını kaybetmemiş dünyanın liderlerinden ve özel olarak Sayın Recep Tayyip ERDOĞAN’dan bu durumun çözülmesini kan şelalesinin durmasına, Halep katliamının engellenmesini ölüm korkusunun ortadan kaldırılmasını ve zalimlerin cezalandırılmasını istiyorum.

Savaş çok kötü artık o kelimeden bile nefret ediyoruz. Her gün bugün kim ölecek kimin evi yıkılacak sorusuyla kalkarız. Bu durum bitsin çünkü üzücü haberlerden bıktık ve psikolojimiz bozulmaktadır. İnşallah bu savaş en kısa zamanda biter bunun için Allah’a dua ediyoruz.

Biz barışı, özgürlüğü, canlılığı ve sevgiyi severiz.

Nurhuda HACIİSMAİL

Letters From Syrian Children!

My father, 57, and Abdulhadi, my brother, who took place in the war broken out in order to liberate the Minnag Air Base and was martyred there, and Muhammed, my brother, who took place in the war broken out in order to dismiss the soldiers of Bashar from the border gate "Babu’s-selam" and who lost his fingers, were arrested under my eyes, and I broke into tears.

They were exposed to the torture in the prison and various torments.

Then the Ramadan month happened, and they were not together with us, and there were tears during the sahur and iftar meals. My eyes still fill with tears when I remember those days.

After a while things got worse. After we went to Aleppo, we came to Kilis without taking any furniture. I could not bring my toys and school books. Because we left there in the utter darkness in order to hide from the security intelligence. On those days, women of opponents were imprisoned, and airplanes came to Aleppo, so we came to Kilis., I feel so sorry when I remember our house. I am worried because I lost my school and my friends. I feel so depressed because my loved ones died.

Now, in general, I request the leaders, who still believe in humanity, and especially Mr. Recep Tayyip Erdogan to help this situation solve, to help the blood bath stop, to help the Aleppo massacre prevent, and to help the fear of death disappear, and to help the cruel persons punish.

The war is so bad, and even we hate the word "war". We wake up every day with the worry of the fact that "who will die today?". End this situation; because we are tired of the sad news, and we are mentally depressed. I hope this war ends soon; therefore, we pray for the God. We love peace, freedom, aliveness and love.

Nurhuda HACIISMAIL

107

108

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Saygıdeğer Barış İnsanı, en selam geçici eğitim merkezi öğrencisiyim. Benim adım Bahafı soyadım Elabdo İdlip’ten evimiz vardı ve yeni yapmıştık çok güzeldi sadece bir ay otura bildik o evde çünkü evimize zarar verdiler ve o kadar çok insan öldü ki kendi gözlerimle gördüm ve o kadar çok korktuk ki türküye ye ben annem babam dayım ve dört kardeşim geldik. Türkiye ye gelirken halam teyzem amcam dedem ve iki tane kuzenim öldürüldü sizden lütfen bu savaşı durdurmanızı istiyorum. Gelirken yanımızda hiç bir şey getirmedik. Sadece küçük bir çanta eşya getire bildik savaşın durmasını çocukların yüzünün gülmesini kimse ağlamasın istiyorum. Lütfen herkes barış için eğlenmek için toplanalım. Herkes el ele olsun çocuklar oynasın çocuklar yaşasın.

Rahap ELABDO

Letters From Syrian Children!

I

Dear Esteemed Supporters of Peace, am student in the provisional education center. My name is Bahafi Elabdo; we had a house in Idlip, and we built it recently, and it was beautiful; we could live in that house for a just one month because our house was damaged; so many persons died under my eyes, and we were afraid so much; therefore, I, my parents, my uncle and my four siblings came to Turkey. When we tried to come Turkey, the sister of my father, the sister of my mother, my uncle, my grandfather and my two cousins were killed; please stop this war. We did not bring anything with us. We brought only a bag of furniture with us; I want the war over, and I want the children to laugh not to cry. Please let us gather for peace. Let us join hands, let the children play and live.

Rahap ELABDO

109

110

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

C ¸

Sayın Dünya Liderim, ığlığımızı duyan Sayın Liderim, değerli büyüyüm, Benim adım Rama BEDRAN. Halep’te doğdum. Fakat şimdi doğduğum topraklardan uzakta yaşıyorum. 10 yaşındayım. Çocukluğumun en güzel günlerini vatan hasreti çekerek yaşıyorum. Halep; doğduğum, her yeri ayrı güzelliklerle dolu bir şehirdi, Şehirdi diyorum çünkü artık her yer yıkık dökük.

Eski dönemlere ait birçok tarihi yerleri, hatıraları vardı. Şimdi ise gözyaşının sel olup akıp gittiği, her yeri acı dolu hatıralarla dolu bir şehir.

Bundan 6 yıl kadar öncesinde doğduğum topraklarda Suriye’de ailemle, akrabalarımla, arkadaşlarımla, çok sakin huzurlu bir hayatımız vardı. Birbirimize her an destek olup kolluyorduk. Mutluluğu da üzüntüleri de birlikte paylaşıyorduk. Yıl 2011, birkaç masum çocuk duvara “HÜRRİYET” yazmışlar. Bunun için zalimler bu çocukları öldürdü. Hamze Elhatip ve kardeşi Hacir bu suçsuz günahsız çocuklardı. O gün beklide yıllarca sürecek bir savaşın başlangıcı oldu. Ve her şey değişti. Zalimler, Esad rejimin askerleri insanları vurdular. Her gün bomba sesleriyle yankılanır oldu. Halep te pek çok insan öldü, türlü katliamlar, işkenceler yapıldı. Evler birer harabeye dönmüştü. Bütün bu acılardan sonra Suriye’den çıkıp Türkiye’ye geldik. Türkiye bize her türlü imkânı sundu. Barınma, yemek, okul, daha pek çok şey…

Yapılan iyilikleri, yardımları unutmamız mümkün değil.

Benim gibi Suriye’den gelip buraya sığınan insanların çocukların tek umudu bu kara kötü günlerin elbet bitecek olması. Güneşin doğuşunu da batışını da yeniden vatanımızda görecek olmak. Umut işte! Umutlarımızı da kaybedersek tutunacağımız bir dal kalmayacak. İnanmak her şeyin başı. İnanıyorum her şey bir gün güzel olacak. Bu zalim düzenin, Suriye’deki bu ızdırabın dinmesi için sizlerden tüm halkım adına yardım istiyorum. Barış dolu günler için bize el uzatın, desteğinizi esirgemeyin. Eski huzurlu, mutlu günlerimin geçtiği Halep’i çok özlüyorum. Vatanımı çok seviyorum, çok özledim.

Rama BEDRAN

Letters From Syrian Children!

D

Dear World Leaders, ear Esteemed Leaders and Statesmen, my name is Rama BEDRAN. I was born in Aleppo. But now I live far away from my homeland. I am 10 years old. I live the best days of my childhood in homesickness. Halep, in which I was born, was a city full of beauties, and I say "was" because it is in ruins now. It had many ancient historical places and memories. But now it is a city full of agonized memories, where everybody breaks into tears.

I had a very peaceful life together with my family, may relatives, my friends in Syria, in which I was born 6 years ago. We supported and looked after each other. We shared both happiness and sadness. The year was 2011, some innocent children wrote on the wall: "FREEDOM".

Therefore, those children was killed by the cruel persons. Hamze Elhatip and his brother Hacir were two of those innocent children. That day was perhaps the beginning of a war which would continue for years. And everything changed. The soldiers of Assad regime, the cruel ones, shot the people. Everyday echoed with the bomb sounds. Many persons died in Aleppo, and various massacres and tortures were performed. The houses were lying in ruins.

We left Syria and came to Turkey because of such agonies. Turkey provided us with all kinds of opportunities. Accommodation, food, school, and many more things.

It is impossible to forget the favors and aids.

All children like me, who left Syria and took refuge in here, hope that these dark days will end someday. We hope to watch the sunrise and sunset in our homeland again. Just a hope!

If we lose our hopes, then we will not have a leg to stand on.

Believing comes first. I believe that everything is going to be okay someday. I want you to help us on my people in order to stop this cruel order and the agony in Syria. Please help us for peaceful days, and do not refrain to support us. I miss my previous peaceful and happy days in Aleppo. I love my homeland so much and I miss it so much.

Rama BEDRAN

111

112

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Saygıdeğer Barış Liderim, enim adım Reva Elbariy. Suriye Azezliyim. Ben 14 yaşındayım. Daha önce Suriye’de güzel bir hayatımız vardı. Ben dokuz yaşındayken savaş başladı. Vatanımızı bırakıp Türkiye’ye sığındık. Korku dolu çok zor günler geçirdik. Abim orada tutuklandı. Askerler her akşam evimize geliyorlardı. Hiçbir şey olmadan Suriye’den kaçtık. Türkiye’de Kilis Öncüpınar Konteynır kentte oturuyoruz. Türkiye’yi çok sevdik ama burdada korkularımız devam ediyor çünkü Kilis’e hergün bomba düşüyor. Çok insan öldü, çok çocuk öldü. Bizde korkuyla hergün ölüyoruz. Bitsin artık neolur artık birşeyler yapın.

Vatanımı, evimi, akrabalarımı, okulumu çok özledim. Daha ne kadar sürecek bu savaş daha ne kadar çocuk ölecek. Çocukluğumu geri istiyorum verebilir misiniz bana, hayır! Başka çocuklarda bunu yaşamasın, artık bitsin bu savaş barış gelsin ümidiyle bekliyoruz.

Reva ELBARİY

Letters From Syrian Children!

M

Dear Esteemed Leader of Peace, y name is Reva Elbariy. I am from Azaz, Syria. I'm 14. We had a great life in Syria before. The war broke out when I was nine years old. We left our homeland and took refuge in Turkey. We experienced very difficult and fearful days. My brother was arrested there. The soldiers assaulted our house every evening. We escaped from Syria; nothing happened. Now, we live in Oncupinar Container city in Kilis. We love Turkey so much but we have still fears here because Kilis is bombed every day. Many persons died, and many children died. We die a little bit every day because of fear. Please let it stop; please do something. I miss my homeland, my relatives and my school. How much longer do this war continue? How many children will die? I want back my childhood; can you give it to me? No! Do not let other children experience this; let the war over, let the peace come; we wait in hope.

Reva ELBARIY

113

114

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

M

Çok Değerli Devlet Büyüğüm, erhaba; öncelikle siz değerli büyüğüme saygı duyar ve sevgiyle selamlarımı bu mektup aracılığıyla iletirim. Benim adım Revva soyadım Elberri. Ben on iki yaşındayım. Ben Suriye’nin Halep kentinden geldim. Öncüpınar sınır kapısın da bulunan Öncüpınar Konteynır kente ailemle birlikte yerleştirildim. Annem, Babam ve yedi kardeşimle birlikte konteynır kalıyoruz.

Biz Halep’teyken çok huzurlu bir hayatımız vardı. Babam bir gıda üretim şirketine bağlı olarak müdürlük yapıyordu. Annem ise öğretmenlik yapıyordu. Bir gün televizyondan Suriye’nin Dara kentinde savaş başladığını öğrendik. Bu savaşın bizleri etkileyebileceğini hatta Halet’te de yaşanabileceğini düşünmüyorduk. Daha sonra nereden geldiğini anlayamadığımız uçaklardan herkesin evine bombalar yağıyor; çevremizdeki insanların kakış yolu arıyordu. Bütün çocukların ağladığını görüyordum. Annemle babamın konuşmalarından ise bir gün bizimde bu duruma düşebileceğimi anlayabiliyordum. Savaş her gün biraz daha derinden yaşamaya başlamıştık. Eskiden sevinerek gittiğimiz okulumuz, doya doya oynadığımız sokaklarımız artık yoktu. Gördüğümüz manzara her saniye düşen bombalar, korkuyla kaçışan insanlar, kanlar içinde yerde ölmüş insanlar… Suriye git gide kötüye gidiyordu. Her gün savaşın bitmesi için dua ediyordum ama akrabalarımı arkadaşlarım teker teker şehit oluyorlardı. Annemde babamda bizim yaşadığımız yeri bırakıp göç etmek gerektiğini konuşuyorlardı. Ülkemi bu şekilde görmek beni üzüyordu. Evimizde yaşayamamak bizi göç etmeye zorluyordu. Arkamızda şehit olmuş arkadaşlarım ve akrabalarımı bırakıp gitmek onlara haksızlık edeceğimi aklıma getiriyordu ama bir yandan da hayatımıza bir şekilde devam etmek zorundaydık. Göç etmeye karar vermiştik. Yanımıza taşıyabileceğimiz kadar

Letters From Syrian Children!

H

Dear Esteemed Statesman,

ello; firstly, I respect you, dear esteemed statesman, and I present my love and regards by means of this letter. My name is Revva Elberri. I am twelve years old. I came from Aleppo, Syria. I was settled in the Oncupinar Container city situated in the Oncupinar border gate together with my family. I stay in the container together with my parents and my seven siblings.

We had a very peaceful life in Aleppo. My father was a manager in any food company.

My mother was teacher. One day, we learned from the news on television that the war broke out in Daraa, Syria. We did not know that such war would affect us, and that it would occur in Aleppo. Then everybody's houses were bombed by the airplanes, which we could not understand from which they came, and everyone around us were searching for escape way. I saw that all children cried. I could understand from conversations of my parents that someday we would probably become like that. We started to experience the war more deeply day by day. There was no school, to which we would go voluntarily, and there were no streets, where we would play as much as we wanted. Bombs were falling every second, and people were running away fearfully in different directions, dead people lying on the ground in blood... Syria was gradually getting worse. I prayed every day to see that the war was over but my relatives and friends were martyred one by one. My parents talked about that we needed to leave the place where we lived, and to migrate to any other place. I felt so sorry that I saw my country like that. We had to migrate to somewhere else because we could not live in our house. I thought that it was unfair to leave my friends and relatives, who were martyred, but, on the other hand, we had to continue our lives in some way. We decided to migrate to somewhere else. We took our personal belongings as much as

115

116

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

eşyamızı alıp yola çıktık. Yıllardır yaşadığım evime terk etmek bana çok ağır gelmişti.

Bahçemizdeki çiçeklerimiz, odamı, yatağımı bıraktım. Azez’e gittik, iki ay orada kaldık. Bu şekilde hayatımıza devam edemeyeceğimizi anlayıp Kilis’e gelmek için yola çıktık. Kalacağımız yer küçük olabilirdi ama güvende olduğumu bilmek beni mutlu etmeye yetiyordu. Sonra okula gitmeye başladım. Öğretmenlerim, arkadaşlarım hepimiz çok iyi anlaşıyoruz şimdi. Türkçe okuyup yazmayı da öğrendim. Ben biraz da ilerde olmak istediğim mesleği söylemek. Ben ünlü bir tabip olmak istiyorum. Eğer Türkiye de kalırsam bur da tıp fakültesin okuyup ilk önce ülkemdeki insanlara daha sonra Türkiye ye ve en önemlisi dünya ya faydalı bir insan olmak istiyorum. Bizim düzenimizi bozan, masum insanların ölmesine sebep olan kişilerin ceza almasını istiyorum. Umarım siz bu mektubu okuduktan sonra bizim yaşadıklarımızı çok iyi anlar ve tüm dünyaya duyurursunuz.

Bütün dünya ülkeleri ile birlikte olursak ben inanıyorum ki gerçekleşecek çünkü bir elin nesi var iki elin sesi var demişler. Dünya ileri olan siz büyüklerimden tek ricam var oda özgürce yaşayabileceğimiz mutlu bir hayat sürebileceğimiz ülkemize geri dönmek. Yaşama hakkımızı elimizden alan topluluklara lütfen hep birlikte hareket edelim şimdiden bizim için yapacağınız her şey için ve barış için atacağınız adımlar için teşekkür ediyorum unutmayın ki bizim için yağacağınız her şey sizi de mutlu edecektir

Revva ELBERRİ

Letters From Syrian Children!

we could carry, and we took the road. It was too difficult to leave my house where I lived for years. I left our flowers in our garden, and my room and my bed. We went to Azaz, and we stayed there for two months. We understood that we could not continue our lives like this, and we decided to go to Kilis. The place, where we would stay, could be small but it was enough to know that we were safe. Then I started to go to school.

Now, I get along with my teachers and my friends. I have also learned how to read and write in Turkish language. I want to talk about what I want to be in the future. I want to be a famous doctor. If I stay in Turkey, I want to study in the medical faculty, and to be of help the people in my country, firstly, and for the people in Turkey and all around the world. I want the ones, who broke our order, and who caused innocent people to die, to be punished. I hope that you will understand what we have experienced, and let the entire world know about what we are going through.

I believe that if we collaborate with all countries of the world, it can be achieved, because you know what they say "two heads are better than one". I just request you, dear esteemed statesmen, to return to our country, where we can live a happy and free life. Please let us align against the communities, taking away our right to life; thank you in advance for everything you will do for us and for any steps you will take to bring peace; please remember that everything you will do for us will also make you happy.

Revva ELBERRI

117

118

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sayın Devlet Büyüklerim, enim adım Rim Elbarri. Ben 16 yaşındayım, Suriyeliyim. Halep’ten geldim.

Benim(16) kardeşim vardır. Suriye’de savaş olduğu için ailemle Türkiye’ye geldik.

Türkiye bize yardım etti. Bizde Türkiye’den çok memnunuz. Biz unutmayacağım, ayrıca onların zor durumunda yanında olacağız ve her gün yanında olmalıyız. Çünkü “İyilik Eden İyilik Bulur.”

Suriye’yi çok özledim. En çok evimi özledim. Komşularımı da…

Ben şimdi Kilis Öncüpınar kampında yaşıyorum. Ancak benim evim daha büyük ve daha güzeldi. Türkiye’den çok memnunum ama kamptan memnun değilim. Çünkü burası çok sıcak hayatımı zorluklarla yaşıyorum. Keşke bu savaş olmasaydı. Çünkü savaş olduğu zaman bütün alemler sadece bizi görüyorlar ama hiçbir şey yapmıyorlar. Bu durum beni çok etkiledi. 4 yıldan beri ben Türkiye’de yaşıyorum. Hayatımdan sıkıldım. Bütün Suriyeli insanlar bu durumdan sıkıldılar.

Hatta çocuklar, yaşlılar, bebekler sıkıldılar ve nefret ettiler. Barıştan umudumuzu kestik…

Kalp kırılmasının çıkardığı sesi sadece ALLAH duyar. Şimdi biz yalnız yaşıyoruz. Gibi derdimiz yalnızlık değil Allah’tan uzaklıktır.

Rim ELBARRİ

Letters From Syrian Children!

M

Dear Esteemed Statesmen, y name is Rim Elbarri. I am 16 years old and I am from Syria. I came from Aleppo.

I have (16) siblings. We have come to Turkey because there is a war in Syria.

Turkey helped us. We are very pleased with Turkey. We will always remember that they have helped us, and we will also help them when they are in a difficult situation, and we should always support them. Because "The One Who Earnestly Seeks Good Finds Favor."

I miss Syria very much. I really miss my house. I also miss my neighbors...

I live in Kilis Oncupinar camp now. However, my house was bigger and more beautiful.

I am very pleased with Turkey but I am not pleased with the camp. Because it is too hot here, and I live in difficult conditions. I wish this war did not break out. Because the whole universe just watches us when the war broke out but they do not do anything. I was affected from this situation so much. I have been living in Turkey for 4 years. I’m tired of this life. All Syrians are tired of this situation.

Even children, elders, babies are tired of, and hate this situation. We gave up our hope for peace.

The sound of heartbreak is heard only by the GOD. Now, we live alone. We are not worried about loneliness, but about being far away from the God.

Rim ELBARRI

119

120

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sayın Devlet Büyüğüm, enim öyküm acı ve uzun. Bu kısa kelimelerle size yaşadıklarımı az da olsa anlatmak istiyorum. Benim adım Sara Bitar. 11 yaşındayım, Suriyeliyim.

Benim 5 kardeşim var. Suriye’deyken 1.sınıfta okuyordum. Orda çok güzel bir evimiz vardı. Evimizde barışla, huzurla yaşıyorduk. Ta ki savaş başlayana dek…

Birden savaş başladı, hepimiz korkudan yaşayamaz hale geldik. Ve Suriye’den ayrılmak zorunda kaldık. Türkiye’ye geldik. Buraya ulaştığımızda hala çok korkuyordum. Burada yabancıyım Akrabalarım, sevdiklerim, arkadaşlarım hiç biri yoktu. Hayatımız çok zordu. Alışmak zordu. Şimdi Öncüpınar Selam İlköğretim okulunda beşinci sınıfta okuyorum. Aradan beş sene geçti fakat benim acım hala taze. Çünkü Suriye’de savaşta babamı kaybettim. Yokluğunu kimseyle dolduramadığım o temiz kalpli insanı babamı… Savaştan nefret ediyorum çünkü o benden babamı aldı, benim gibi daha birçok çocuğun babasını, kardeşini, annesini, akrabalarını aldı. Bu savaş çocukluğumu, umutlarımı, ülkemi benden aldı.

Türkiye’ye Minnettarım. Kapılarını bize açtı, savaşın bizde açtığı yaraları az da olsa kapamaya çalıştı. Ama vatanımı özledim. Hem de çok özledim. Tek isteğim savaşın bitip ülkeme dönüp vatan toprağımın kokusunu yeniden içime çekebilmek.

Sara BİTAR

Letters From Syrian Children!

M

Dear Statesmen, y story is tragic and long. I want to talk about my experiences shortly. My name is Sara Bitar. I am 11 years old and I am from Syria. I have 5 siblings. I studied in first grade in Syria. We had a very happy house there. We lived in our house peacefully. Until the war broke out...

The war broke out suddenly, and all of us could not live our lives freely because of fear. We had to leave Syria. We came to Turkey. I was still afraid when we arrived here.

I’m a foreigner here; my relatives, my beloved ones, my friends were not here. Our lives were too difficult. Getting accustomed to here was too difficult. Now, I studied in the Oncupinar Selam Primary School in the fifth grade. It has been five years but my agony is still fresh. Because I lost my father because of the war in Syria. My father, that harmless person… No one can fill the emptiness he left behind in my heart... I hate the war because it took my father from me, and also fathers, brothers, sisters, mothers, relatives of many more children just like me. This war took my childhood, my hopes, my country away from me.

I’m grateful to Turkey. It opened its doors to us, and tried to heal our injuries caused by the war even a little. But I miss my homeland. I really miss it. I just want this war over, and I want to return to my country, and to fell the smell of my homeland again.

Sara BITAR

121

122

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

İnsanlığını Kaybetmemiş Değerli Barış İnsanı, enim adım Sara. Ben 12 yaşında Suriyeli savaş mağduru bir çocuğum. Suriye’deyken çok güzel ve özel bir hayatım vardı. Orası benim vatanım can damarımdı.

Maalesef bu savaş yüzünden vatanımdan ayrı kaldım. Ard arda atılan bombalar, yapılan saldırılar, kan gölüne dönen hastaneler, okullar, evler… Bütün bunlar bizi yurdumuzdan etti. Çünkü yapılan saldırılar günden güne artıyordu. Evladını kaybeden analar, babasını kaybeden çocuklar feryat figan… Suriye’de yapılan katliamı anlatacak tarif edecek kelime bulmak çok zor. Önce küçük bir çocuğu esir alıp eline sigara bastılar. Bunu yapan zalim rejim güçleri. Bu savaşın en masum kişileri olan çocuklara, günahsız insanlara bu yapılır mı? Çok güzel evlerimizi yerle bir ettiler. Sokakların da gezdiğimiz, parklarında oynadığımız, her baktığımızda buram buram kokusunu duyduğum Halep bomboş hayalet bir şehir olmuştu. Bize zulüm ettiler, bize acımadılar, bizi ezip geçtiler. Bize acıyan, merhamet eden hiç kimse yoktu. Türkiye kapılarını açmasaydı şu an ne durumda olacağımızı hayal edemiyorum. Umutların bittiği noktada Türkiye’nin uzattığı el bize umut ışığı oldu.

Suriye’den ayrıldığımda 7 yaşındaydım. Birinci sınıfa gidiyordum. Aradan 5 sene geçti. Şimdi Türkiye’de savaştan kaçan arkadaşlarımla birlikte aynı okulda 5.sınıfa gidiyoruz. İmkansız mı bilmiyorum ama halen vatan toprağına yeniden ayak basıp, kokusunu duyacağım günün bir gün geleceği umuduyla yaşıyorum. Şimdi Kilis Öncüpınar Konteynır Kentte barınıyoruz. Savaşın izlerini kalbimizden de aklımızdan da silmeye çalışırken Kilis’te yankılanan Suriye’den atılan bomba, roket sesleri bize yeniden savaş korkusu yaşatıyor. Tek inancım bugünlerin biteceğini bilmek. Zalimin ettiği zulüm yanına kalmayacak.

Benim gibi bütün çocukların huzura, refaha kavuşacağı, tüm dünyada çocukların ağlamadığı güzel günler bir an önce gelsin. Mektubumu sonlandırırken size bir hayalimi söylemek istiyorum.

Küçük ama çok küçük bir hayal. MUTLULUK, BARIŞ ve bahçesinde oynayacağım küçük, huzurlu, artık bomba seslerinin değil kuş cıvıltılarının duyulacağı evime tekrar kavuşmak.

Sara HOSSUN

Letters From Syrian Children!

M

Dear Esteemed Supporters of Peace who still believe in humanity, y name is Sara. I am 12 years old, and I am just a child from Syria, who is a victim of the war. I had a very beautiful and special life when I was in Syria. Syria was my homeland and my heart.

Unfortunately, I had to leave my homeland because of this war. Bombs falling one after another, towns being attacked, and hospitals, schools, houses covered in blood... All of these made us leave our homeland. Because the attacks increased day by day. Mothers having lost their children, children having lost their fathers... It is difficult to find any word to explain and describe the massacre in Syria. Firstly, they captured a little child, and put out lit cigarettes on that child. The cruel forces of the regime did that. How can anyone do this to the children, who are the most innocent people in this war? They destroyed our beautiful houses. Aleppo, the lovely city that we walked on its streets, played at its parks, and breathed in its scented air all the time, became an empty and ghost city. They oppressed us, they did not show mercy to us, and they swept over us. There was nobody showing mercy to us. If Turkey did not open its doors to us, I could not imagine that what would happen to us.

At the point where we give up our hopes, the aid from Turkey became a ray of hope for us.

I was 7 years old when I left Syria. I studied in the first grade. It has been 5 years. Now, I study in the 5th grade in Turkey together with my friends having escaped from the war.

I do not know whether it is impossible or not, but, I still live in hope of returning to the homeland again and smelling it someday. Now, we accommodate in Oncupinar Container City. While we try to remove the traces of the war from our hearts and minds, the sounds of bombs and rockets, which hit Syria and echoed in Kilis, make us afraid of being exposed to war again. I just know and believe that these days will end someday. The cruel people will not get away with this brutality.

I wish the beautiful days, when all children like me will rest easy, and when all children around the world will not cry, come as soon as possible. I want to tell you a dream of mine before I end my letter. It is a tiny dream. To regain my house full of HAPPINESS AND PEACE, with a garden where I will play, and where I will hear the woodnotes not the sounds of bombs...

Sara HOSSUN

123

124

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

A

Saygıdeğer Barış İnsanı,

dım Sara Musa, 16 yaşındayım. Suriye’nin İdlip şehrindenim. Suriye’den Türkiye’ye geldi. Şimdi Türkiye’de yaşıyoruz. Burada okula gidiyorum.

10. Sınıftayım. Okumayı ve okulu çok seviyorum. Suriye’deki okulumu da çok seviyorum. Oradan gelirken sadece küçük bir oyuncağımı yanıma alabildim. Ülkemden ayrılırken pikniğe çıkmak gibi düşündüm. Ama bu piknik çok uzun sürdü. Suriye’ye ülkeme dönmek istiyorum. Sadece rüyalarımda görebiliyorum. Eski anılarımı gözümü kapatıp düşünüyorum. Güzel günlerimi hayal ediyorum. Bu küçük kampta bu küçük konteynırda umutlarımız tükenmek üzere. Bu savaş benden her şeyimi aldı. Ailem, akrabalarım, arkadaşlarım, yakınımdan birçok kişiyi kaybettim.

Ben gezmeyi çok severim ve ülkemden sadece dünyayı gezmek için ayrılmak isterdim.

Ama şimdi gezmek istediğim bir ülkem bile yok. Savaş ne zaman bitecek? Ne zaman vatan dönüş saati çalacak? Ne zaman ülkemde kan, ölüm kokusu, bomba sesleri, silah sesleri duracak? Lütfen yıkılan ülkemizi, hayallerimizi onarın bizi duyun.

Bir gün ülkeme döneceğim, sevdiklerimi, akrabalarımı, yakınlarımı göreceğim.

Bu hayalime sığınarak, bütün zorluklara, sıkıntılara, ayrılığa, özleme, hasrete dayanıyorum.

Hayatım boyunca, bize kapılarını açan, zor durumdayken koruyup sahiplenen Türkiye’ye hep dua edeceğim. Bir gün bir çocuğum olursa ona Türkiye’yi anlatacağım.

Sara MUSA

Letters From Syrian Children!

M

Dear Esteemed Supporters of Peace, y name is Sara Musa; I'm 16. I'm come from Idlib, Syria. I came to Turkey from Turkey. Now, we live in Turkey. I go to school here. I study in the 10th grade. I love studying in the school. I also love my school in Syria. I could take only a small toy while coming to Turkey from Syria. I considered it as if we were going on a picnic while leaving my country. But this picnic has been too long.

I want to return to my country, Syria. I can see it only in my dreams. I close my eyes and imagine my memories. I imagine my beautiful days. We are about to give up our hopes in this small container in this small camp. This war took everything from me.

I lost my family, my relatives, my friends, and many of my kinsmen. I love traveling so much but I would want to leave my country only because of traveling the world. But now I have no country which I want to travel. When will the war end? When will the alarm for returning to homeland sound? When will the blood, fear of death, sounds of bombs, sounds of guns stop? Please hear us and help our country and dreams destroyed repair. I will return to my country some day and I will see my beloved ones, my relatives and my kinsmen. I endure all difficulties, troubles, separation anxiety, missing and longing, by holding on to this dream.

During my whole life, I will pray for Turkey, which has opened its doors to us, and which protects and embraces us while we are in a difficult situation. If I have a child someday, I will tell him or her about Turkey.

Sara MUSA

125

126

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sayın Dünya Liderim, en Esat rejiminin halka yönelik düzenlediği katliamlardan kaçan bir ailenin kızıyım. Hüzünlü ve acılı olaylardan önce 9 kişiden oluşan ailemle birlikte huzur, güven ve mutluluk içerisinde cennet gibi bir köyde yaşıyordum.15/03/2011 tarih itibariyle Dara ilinde başlayan halk ayaklanması kısa bir süre içerisinde tüm ülkeyi kaplamıştır. Halkın sesini yükseltmesine gönül eğmeyen rejim askerleri bizim köye de girerek bizleri vatansız bırakmaya mecbur bırakmışlardır. Evlerimizi terk ederek Suriye´nin kuzey batısında bulunan Lazkiye ilinde iki ay ve daha sonrasında Lazkiye’den İldlip ilinin ceisi El-şuğur ilçesinde de iki ay boyunca ikamet ettik. Rejim ordusuna ve emniyetine bağlı olan 3 kardeşim diktatör rejim saflarında firar ederek yanımıza gelmeyi başardılar. Ailemle birlikte Reyhanlı bölgesine doğru taşınmaya karar verdik. Bizleri hoş gönüllü karşılayan Türk askerleri güvenliğimizi sağlamak üzere Urfa /ceylan pınarı da yeni kurulan kampa yerleştirdi.

4 ay boyunca kaldığımız ceylan pınar bölgesinin zor doğa şartlarından dolayı, aynı zaman da yerleştirildiğimiz kampın Türkiye kapsamında ilk mülteci kampı olmasının yarattığı zor şartlardan dolayı kampı bırakarak daha güzel bir hayat yolları aramaya başladık. Çaresizlik içerisinde imkansız bir hayat halebin kuzey kırsalında yer alan azez bölgesine gitmeye karar verdik. Gittiğimiz yerde bomba kurşun ve uçak sesleriyle iç giren hayatımız bizi tekrardan Türkiye yolunu gösteriyordu kara verdik ve Türkiye’ye tekrardan öncüpınar kapısına giriş yaptık sınır kapısının hemen yanında bulunan öncü pınar mülteci kampında boş yer olmadığından dolayı söz konusu olan kamp önünde, açık bir alanda 5 gecemizi geçirdik daha sonra İslahiye kampına giderek kısa günde o kamp önünden geçirdik. Ama yine kampa kayıt olmayı başaramadık. Yeni kurulan Kahraman Maraş kampına gitmeyi göze aldık ve sonunda

Letters From Syrian Children!

I

Dear World Leaders, am a daughter of a family, escaping from the massacres of the Assad regime.

Before the sad and agonized incidents occurred, I used to live together with my family, consisting of 9 people, in a village like a paradise peacefully, safely and happily. A civil commotion started in Daraa on 15/03/2011 and spread the whole country in a very short time. The soldiers of the regime, who do not allow the people to raise their voices, entered our village and made us leave our homeland. We left our houses, and we stayed in Latakia, which is situated in the northwest of Syria, for two months, and then we moved from Latakia to the district of Jisr al-Shughur in Idlib and we stayed there for two months. My 3 siblings, who were enlisted to the army and police department of the regime, escaped from the dictator regime, and succeeded to come to us. My family decided to move towards the region of Reyhanli. Turkish soldiers, who welcomed us nicely, settled us in a camp, established recently in Urfa/ Ceylanpinari, in order to ensure our safety.

We left the camp and started to look for a beautiful life because of the difficult conditions of the nature in the region of Ceylan Pinari, where we stayed for 4 months, and because of the difficult conditions of the camp arising from the fact that it was the first refugee camp in Turkey. We decided to go to Azaz, situated in the north rural in Aleppo in despair.

What an impossible life... The sounds of bombs, guns and airplanes in the place we went showed us the direction of Turkey again, and we decided to go to Turkey and crossed the Oncupinar border gate again; there was no room in the Oncupinar refugee camp, situated near the border gate, therefore we stayed in an open area in front of the camp for 5 nights, and then we went to Islahiye camp, and we stayed in front of that camp for a while. But we could not register in that camp. We took a risk to go to Kahramanmaras

127

128

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

Maraş kampına kayıtlanarak hayalimiz gerçek oldu. Barındığımız adı geçen kampta 4 ay ikamet ettikten sonra öncü pınar kampına nakledilerek sauna kadar orada ikamet etmekteyim. 3 odadan oluşan sıcak köy evimde yaşar iken rejim güçlerinin halkına yönelik kullandığı şiddet yöntemleri bizleri komşu ülke olan Türkiye´ye göç etmek zorunda bırakmıştır. Rejim güçleri ve rejim katliamına katliam katan Rus Savaş Uçakları benden çok sayıda sevdiğim insanları almıştır önce Allah´tan en kısa zamanda savaşın bitmesini kader acı korkusuz ve çaresizliklerden kurtularak güven huzur ve sevgi ile dolu yeni bir hayata başlamamızı dilerim herksin görevi başına dönmesi için tüm dünya alemden Suriye halkına yardım etmelerini rica ediyorum, ülkemde yaşanan kriz banci çocukluk arkadaşlarımdan uzak eyledi çünkü şuan onların her biri bir yerde 4 yıl sonra komşu ülkede kendime yeni arkadaş bulmam çok zor olsa da barındığım kamp da çok iyi ve her biri bir ilden olan arkadaşlarım oldu ama onları ne kadar sevsem de çocukluk arkadaşlarım gibi göremiyorum.

Türkiye’de yaşadığım sürece fark ettim ki gurbete düşen her kez her konuda kendine güvenmeyi ve kendi ayaklarının üstünde gayret gösteriyor. Bende bu durumu idrak ederek yıkılmış hayatıma yeniden başlamak için ve geleceğim daha iyi bir şekilde hazırlamak için kendi ayaklarım durmayı ve bunun başlangıcı olarak okuluma devam edeceğime karar verdim aklıma her daim düşündüğüm daha güzel huzurlu ve başarılarla süslenen bir hayatımın olmasıdır tüm Suriye halkı adına Türkiye hükümetine Türkiye halkına ve Türkiye cumhurbaşkanı Sn. Recep Tayyip ERDOĞAN’a bizlere gösterdikleri hizmetlerden dolayı sonsuz teşekkürlerimi sunmaktayım…

Siba EL AMMUR

Letters From Syrian Children!

camp, established recently, and finally we registered in that camp and made our dreams come true. After we stayed in the said camp for 4 months, we were transferred to the Oncupinar camp; and we have been living in Oncupinar camp for some time now. I used to live in my calm village house, consisting of 3 rooms, but violent methods used by the forces of the regime made us immigrate to Turkey, which is our neighbor country. The forces of the regime, and the Russian War Planes contributing to the massacre of the regime took many people, whom I loved so much, away from me; I wish the war ends soon and I can get rid of this sorrow, agony, fear and despair and start a new life full of safety, peace and love; I request everybody around the world to carry out their duties and to help Syrian people; the crisis in my country took me far away from my childhood friends, because each of them are in different places now; although it was very difficult for me to find new friends in the neighboring country, I had very nice friends from different cities in the camp that I lived, but even if I love them so much, they cannot replace the my childhood friends.

I have realized since I lived in Turkey that everybody, who is far away from their homeland, believes in themselves in every respect and makes an effort to stand on their own feet. I also have understood this situation, and I have decided to stand on my own feet in order to start over my broken-down life and in order to prepare better future for myself; and in order to achieve my target I have decided to continue my school; I always imagine to have a better and peaceful life full of success; I thank the government of the Republic of Turkey, Turkish people and Mr. Recep Tayyip Erdogan, the President of the Republic of Turkey for all the services that they have provided us, on behalf of the Syrian people.

Siba EL AMMUR

129

130

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sayın Dünya Liderim, enim adım Sihem soyadım Hacı İsmail 18 yaşındayım Kilis’ de Öncüpınar konteynır kentte yaşıyorum Kilis’ e ailemle beraber geldim. Burada 5 kişi yaşıyoruz. Ben Suriye’ de mutlu bir hayat yaşıyordum savaş başladığı zaman hayatımız çok değişti. Ne oldu!!! Ne olacağını bile bilmez olduk. Babam çok yoruldu. Başımıza bir şey gelmesinden çok korktuk. ESAD yeni bir karar çıkardı. O kararı küçük kızları aldırmasını istemişti. Babam protestoya katılan bir kişiydi. Protestolara katılan kişiler hapis edilmeli.

Tek çarem kaldı. Türkiye’ ye sığındık. Suriye’den getirdiğimiz şeyler ‘fotoğraflarım’dı.

Akrabamızdan, ülkemizden ve arkadaşlarımızdan uzak yaşamaya mecbur kaldığım için çok üzüldüm. Olaylardan dayım şehit oldu. Duyduğuma göre evim vuruldu, yerle bir oldu, yıkıldı. Çok ağladım.  Evimdeki güzel anılarım boşa gitti. Yeniden geri vermek olmazdı. Antakya’ da bir kampta yaşadım. Orada hayat çok zordu. Ama Allah’tan umut kesilmez. Kampta zor günler geçirdik. Dünyada olanaksız bir şey yok. Aylar esnasında Türkçe öğrendim. Türklere yardımcı olarak çalıştım savaştan kaçıp hapse geldik. Güzel çocukluğumu yaşayamadım. Keşke dünyaya gelmeseydim. Öyle acılarda yaşamazdım. Ben sevimli olduğum için yeni arkadaşlarla tanıştım. Gurbet yeter artık. Suriye’ de savaş bitse hayat çok güzel olurdu. Biz gelecek nesiliz. Beraber Suriye’yi yeniden inşa edeceğiz. Çünkü ailemiz, çocuklarımız, ülkemiz bize itimat eder, ama bence Türkiye vatanım oldu. Ben Türkiye’ de Türk vatandaşıyım. Çünkü Suriye’de Türkiye’de ve herhangi bir yere gidersek güzel sözlerle her kapalı kapılar açılır.

Sihem HACIİSMAİL

Letters From Syrian Children!

M

Dear World Leaders, y name is Sihem Haci Ismail, and I am 18 years old, and I live in Oncupinar container city in Kilis, and I came to Kilis together with my family. We are 5 people living here. I had a happy life in Syria, and our lives changed so much when the war broke out there. What happened!!! Even we do not know what will happen. My father got too tired. We were afraid of being injured and hurt. ASSAD made a new decision, and wanted the little girls to be taken. My father was a protestor. Anyone who joined the protests was required to be imprisoned. The sole remedy was to take refuge in Turkey, and we did so.

I brought only our photographs from Syria. I felt so sorry because I had to live far away from my relatives, my country and my friends. My uncle was martyred because of these incidents.

I heard that my house was bombed and destroyed. I cried so much. My beautiful memories in my house were destroyed. It could not be taken back. I lived in a camp in Antakya. Life was very difficult there. But where there's life there's hope. We had difficult days in the camp. Nothing is impossible. I learned Turkish during those months. I worked as helper for Turkish people; and we escaped from the war and we were imprisoned. I could not live my beautiful childhood. I wish I was not born. Then, I would not have experienced all these agonies. I made new friends because I’m a friendly person. Enough with homesickness! If the war was over in Syria, the life would become very beautiful. We are the next generation.

We will rebuild Syria together. Because our family, our children, our country rely on us, but Turkey became my homeland. I am Turkish citizen in Turkey. Because kindness does more than harshness in Syria, in Turkey and anywhere in the world.

Sihem HACIISMAIL

131

132

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

Sayın Dünya Liderim, Ben selam geçici eğitim merkezi öğrencisi Sündüs Mustafa ben 13 yaşındayım.

Suriye’de İdlipin Cisirul Şuğur ilçesinde yaşadım. Bizim evimiz çok güzel ve çok genişti, kocaman bir bahçesi vardı. Şimdi çok üzülüyorum, çünkü evim çok uzakta ve oraya gidemiyorum. Her şey çok boş çünkü benim akrabalarım yok.

Ben beş yıl önce ailemle Türkiye’ ye geldim, çünkü Suriye’de bomba ve füzeler atılıyor sesleri çok yükselmeye başladı ben ve kardeşim çok korktuk şimdi hiç mutlu değilim. Çünkü kuzenimi kayıp ettik. Yani öldürüldü. Sizden tek isteğim dünyada barış olsun, sevgi olsun, dostluk olsun, beraberlik olsun. Ben Türkiye’ ye gelirken yanımda sadece bir şey getirdim Oyuncağımı… Çünkü ben oyuncakları çok seviyorum. Lütfen savaş bitsin. Kendi evimize dönelim. Allah hiç kimsenin başına vermesin.

Sündüs MUSTAFA

Letters From Syrian Children!

H

Dear World Leaders,

ello, my name is Sundus Mustafa, and I am 13 years old, and I study in the provisional education center. I lived in Jisr al-Shughur, Idlib in Syria. We had a very beautiful and larger house with a huge garden.

I feel so sorry now because my house is far away and I cannot go there.

Everything is pointless because I had no relatives. I came to Turkey five years ago together with my family because bombs and rockets hit the Syria, and the sounds started to increase, and I and my sister/brother were so afraid of such sounds; I am not happy now.

Because we lost my cousin. I mean s/he was killed. I just request you to let the peace, love, friendship, unity and solidarity be in the world. I brought only one thing while coming to Turkey: My toy... Because I love my toys so much. Please let the war end. Let us return to our home. I would not wish that on anybody.

Sundus MUSTAFA

133

134

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

A

Değerli Yardımsever İnsan, çlık, şiddet, yoksulluk ve bombalara karşı dimdik ayakta duracağım. Bir günden de mutlulukla cömertlikle gururla dolup taşan o topraklara döneceğim… Vatanım sevgili Suriye’ye döneceğim.

İdlip batı kırsalında bulunan Cisir El-Şuğur ilçesinde 7 kişiden oluşan ailemle birlikte mutluluk saçan bir hayat yaşıyordum. İnsan sevgisiyle ve çocukluk neşesiyle dolu olan kalbimden tebessümler eksik olmazdı.Her gün sabah kalkıp okuluma giderdim, arkadaşlarımla oynardım ve daha sonra eve geldiğimde güler gözle ailemi selamlardım.

Her daim geleceğimi düşünürdüm ve her zaman büyüdüğümde fakirlerin, muhtaçların ve yoksulların insanların sesini dünyaya duyurmak için gazeteci olmak isterdim.

Diktatör hâkimlerin yüzünden ülkemde savaş koptu, her tarafı darmadağın ettiler, evlerimizi yıktılar ve her zaman aklımda tuttuğum o hayal imkânsız oldu. Artık hayallerimize nasıl varacağımızı değil de uçakları, füzeleri ve top mermilerini düşünmeye başladık. Savaştan kaçarak Türkiye de bizler için hazırlanan aynı zamanda yazı çok sıcak kışı çok soğuk olan çadırlara yerleştirildik. Daha sonra Kilis’te kurulan ve daha iyi şartları olan konteynır kentlere taşındık.

Sanki bizim kaderimizde hep bombalanmak varmış. Çünkü artık top mermileri bu defa da Kilis’e düşmeye başladı. Korkular tekrardan bizlerin kaderi oldu. Çünkü Kilis’te yaşanan son olayların ardından rahat bir şekilde yemek yiyemiyoruz, rahat bir şekilde uyuyamıyoruz.

Yüce Allah’tan en yakın zamanda sıkıntılarımızı gidermesini niyaz ediyorum.

Olan her şeye rağmen okuluma devam edeceğim ve yarıda bıraktığım o hayali gerçekleştirmeye çalışacağım.

Sözümü Peygamber Efendimize selam vererek ve Suriye ye en yakın zamanda dönebilmek duasıyla hatmediyorum.

Teymaa HATTAP

Letters From Syrian Children!

I

Dear Philanthropists and Lovers of Peace, will not collapse because of the hunger, violence, poverty and bombs. Someday, I will return to the territories full of happiness, generosity and pride... I will return to my dear homeland, Syria.

I used to have a life full of happiness together with my family, consisting of 7 people, in Jisr alShughur situated in the west rural in Idlib. I used to smile in the heart full of humanity and joy of childhood. I used to wake up and go to my school every day, and I used to play games with my friends, and when I came home, I used to say hello to my family smilingly. I used to imagine my future, and I always wanted to be a journalist when I grew up in order to ensure that voices of the poor and the needy were heard all around the world.

The war broke out in my country because of the dictatory judges, and everywhere was destroyed, and our house was destroyed, and the dream, which was always in my mind, just disappeared. Now, we started to think about the airplanes, rockets and cannon balls, but not our dreams that we wanted to make come true. We escaped from the war, and we were settled in the tents prepared for use, which are very hot in the summer and very cold in the winter, in Turkey. Then we moved to the container city in Kilis which had better conditions.

It seems like we were destined for being bombed. Because cannon balls started to hit Kilis.

The fears became our destiny again. Since we cannot eat and sleep freely and comfortably because of the incidents having occurred lastly in Kilis.

I pray for the God to eliminate our troubles as soon as possible.

I will continue my school despite everything, and I will try to make my dream come true.

I complete my letter by greeting my Prophet, and I pray to return to Syria as soon as possible.

Teymaa HATTAP

135

136

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sayın Barış İnsanı, en Viem SUFAN, Suriyeli bir kızım, 15 yaşındayım, İdlipliyim. Cisri Şuğur şehrinde yaşıyordum, daha eskiden Hurbet Ceviz köyünde yaşıyhordum. Bizim iki evimiz vardı biri Cisri Şuğur da diğeri Hurbet Ceviz dedir. Yaz mevsiminde köyümüze gidiyorduk, kış mevsiminde Cisri Şuğur a gidiyorduk, hayatımızdan memnunduk, ama birden bire hayatımız büyük bir felakete uğradı, bu felaketin adı “Savaş” tı, savaş başladığı zamanlarda 11 yaşlarında idim, o sıralar Cisri Şuğur da idik aniden Cisri Şuğur a bir ordu gelince Hurbet Ceviz gittik. Orda bir ay geçirdik, ama çok zor bir aydı, sanki bir ay değil bin aydı, ne su vardı ne yemek, ısınmak için ateş yakmaya çalışırdık, yağmur yağardı soğuktan donardık. Bir akşam köyümüze ordu girdi, b,z o anda Türkiye’ye sığınmaya karar verdik. Reyhaniye kampında 5 ay kaldık, daha sonra kamptan çıktık, çıktıktan sonra neşrin köyüne gittik. 1 ay sonra kuzenim Lazkiye de şehit olmuş, Neşrin köyünde bir sene geçirdik, yeniden reyhaniye ye döndük, orda bir ay kaldık daha sonra Kilis Öncüpınar Mülteci kampına taşındık. Orada eğitimime devam etmeye başladım. Şimdi 9. Sınıftayım, bir süre önce Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip ERDOĞAN kampı ziyaret etti, Recep Tayyip ERDOĞAN bir sözünde “Vatanımı, çocuklarımı ve halkımı savunduğum gibi Suriye çocuklarını da her zaman savunacağım” inşallah bir gün hiçbir savunmaya ihtiyaç duymadan topraklarımızda yaşayacağız.

Viem SUFAN

Letters From Syrian Children!

M

Dear Esteemed Supporters of Peace, y name is Viem SUFAN, and I am a girl from Idlib, Syria, and I am 15 years old.

I used to live in the village of Hurbet Ceviz before moving to Jisr al-Shughur.

We had two houses; one of them was in Jisr al-Shughur, and the other one is in Hurbet Ceviz. We used to stay in our village in the summer, and in Jisr al-Shughur in the winter; we were so pleased with our life but suddenly our life turned to disaster called as "War"; I was about 11 years old when the war broke out, and we were in Jisr al-Shughur; then we went to Hurbet Ceviz when the army came to Jisr al-Shughur. We stayed there for one month but it was a difficult one month; as if it was not one month but a thousand months; there was no water and meal, and we tried to make a fire in order to get warmer; it was raining and we were frozen to death. In some evening, the army entered our village, and we decided to take refuge in Turkey. We stayed at Reyhaniye camp for 5 months, and then we left the camp and went to the village of Nesrin. One month later my cousin was martyred in Latakia; we stayed in the village of Nesrin for one year and then we returned to Reyhaniye; we stayed there for one month and then we moved to Oncupinar Refugee camp in Kilis. I started to continue my education there. Now, I am student in the 9th grade; Mr. Recep Tayyip ERDOGAN, the President of the Republic of Turkey, visited the camp, and he said that "I will defense the Syrian children just as I defense my homeland, children and people."; I hope we will live in our own territories some day without needing for defense.

Viem SUFAN

137

138

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sayın İnsanlığını Kaybetmemiş Duyarlı İnsanı, en Kilis’te Öncüpınar Mülteci kampında yaşayan ve aynı zamanda o kamptaki selem Geçici Eğitim Merkezinde eğitim gören Zeynep Hüsram. Ben bu kampa Suriye’nin İdlib kentinden geldim.

Sene 2012 aylardan eylüldü. Daha dokuz yaşındaydım. Dokuz yaşında, her sabah köyünde kuşların ve horozların sesleriyle temiz bir havada keyifle uyanan, evinde küçük bir bahçe, bahçesinde çeşitli çiçekleri olan bir kız çocuğuydum o zamanlarda… Ablam çiçekleri sevdiği için iyi bir şekilde onlara bakıyordu. Ben de oyuncağımla vaktimi geçiriyordum. “bile” yani oyuncağım kalbime en yakın olandı. Bütün gezilere birlikte gidiyorduk. Hem umutla hem de barış içinde yaşıyorduk. Evet o gün gelene kadar yani 1 Eylül 2012…

Bu tarihte rejim güçleri köyüme geldi onlar vampirler gibiydiler… Vampirler köyüme geldi, hem insanları hem hayvanları büyük küçük demeden öldürdüler.

Bu gece hayatımın en uzun gecesiydi. Böceklerden korkmama rağmen o gece ağaçların arasında sadece ölümden korkuyordum Annemin elini kuvvetle tutuyordum. Gözlerim, ağlayan çocuklar ve yorgun yaşlılar görüyordu.

Gerçekten bugün en kötü günümdü. Sabah başka bir köye ulaştık, hepimiz büyük bir evde kaldık. Adamlar ulaştık hepimiz büyük bir evde kaldık. Adamlar çocuklar için annelere ilaç ve süt verdiler. Ben kendimi hala kötü bir rüyada zannediyordum. Maalesef rüya değildi. Akşam dayım geldi ve onunla Halep’e gittik, akrabalarımız ve komşularımız ağlayarak dolaştık. Halep’te dayımın evinde bir yılı saklanarak geçirdik. Öncelikle annem ve kız kardeşlerim dayımla

Letters From Syrian Children!

I

Dear Sensible Sirs who still believe in humanity, am Zeynep Husran, and I live in Oncupinar Refugee camp in Kilis, and I study in the Selam Provisional Education Center available in the camp. I came to this camp from Idlib, Syria.

It was September, 2012. I was just 9 years old. I was a girl, who was 9 years old, and who used to wake up in a fresh air with the bird calls and cockcrow every morning in her village, and who had a house with a small garden full of various flowers... My sister used to take care of such flowers. I used to play my toy "bile", which was my favorite toy. We used to travel together. We used to live hopefully and peacefully. Until that day: September 1, 2012...

The forces of the regime came to my village in such date, and they were like vampires... The vampires came to my village, and they killed humans and animals. That night was the longest night in my life. Even though I was afraid of insects, I was just afraid of death among the trees; I was holding tightly my mother's hand. I saw the crying children and tired elders. That day was really my worst day. In the morning, we arrived in a village; all of us stayed in a big house.

The guys helped us, and all of us stayed in a big house. The guys gave medicines and milk to the mother for the children. I still supposed to be in a bad dream.

Unfortunately, it was not a dream. In the evening my uncle came; we went to Aleppo together with him, and we visited our relatives and neighbors in tears.

We hid in my uncle's house in Aleppo for one year. Firstly, I, my mother and my sisters went together with my uncle. We did not know where my father and my

139

140

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

gittik. Zaten babam ve abim nerede kalıyordu bilmiyorduk yaşıyorlar mı ya da öldüler mi bilmiyorduk. Bugünlerde sadece oyuncağımla konuşuyordum çünkü herkes kendi kendine düşünüyordu. Ne olacak nasıl olacak nasıl yaşayacağız bu sorular daima aklımızdaydı.

Biz neredeyse babamı ve ağabeyimi yeniden görme umudunu kaybetmiştik.

Ama “ Allah bir kapıyı kapatır ötekini açar”. Bir hafta sonra babam geldi. Önce onu tanımıyordum çünkü gizli şekilde geldi. Artık Halep’te biz bize yaşadık.

Ne var ki yeniden Rejim güçleri Halep’e girmeye karar verdi. Babam bizin için halsiz kaldı. Rejim güçleri Mekânımıza çok yakındı… Nereye olduğunu bilmiyorduk ama babam kaçmayı önerdi. Bunu uygun gördü. Biz Türkiye’ye gittik yeni bir ülkede kendimizi bulduk. Türkler bize çok yardıma oldular. Artık biz Öncüpınar konteynır kentte yaşıyorduk. Ömrümden iki yıl kaybettikten sonra okula girdim. Eğitimime devam ettim. Vatanımdan çıktıktan sonra bu başıma gelen en iyi şey oldu.

Umarım bu savaş bitecek ve Suriye’ye döneceğiz.

Zeynep HÜSRAM

Letters From Syrian Children!

brother stayed, and we did not know whether they were alive or dead. On those days, I was talking with my toy because everybody was worried. There were many questions in our minds: "What will happen?, How will happen?, How will we live?", etc.

We were about to give up our hope to see my father and my brother again. But "if god closes one door he opens a thousand new ones." One week later my father came. At first I could not recognize him because he came secretly. We lived in Aleppo together. However, the forces of the Regime decided to enter Aleppo again. My father got tired for us. The forces of the regime were too close to our place... My father suggested to escape but we did not know where we would escape. He deemed this appropriate. We went to Turkey; we found ourselves in a new country. The Turks helped us a lot. We started to live in Oncupinar container city. After I lost two years, I went to the school. I continued my education. That was the best thing after I left and lost my homeland. I hope this war will end and we will return to Syria.

Zeynep HUSRAM

141

142

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sevgili Büyüğüm, ize çocukluğumuzu verin… Bize güven verin…

Benim adım Fatma Belelo. Altı yaşındayım. Halep’te doğdum orada büyüdüm. Çok hayallerim vardı. Memleketimin tatlı suyundan içerek büyüdüm.

Lakin bu yaşamım uzun sürmedi. Bir anda savaş rüzgârı esti. Her şeyi yok etti. Hatta küçük hayallerimi bile yok etti. Uçaklar bir anda saldırmaya başladılar. Her yerde ateş vardı. Evimiz yandı, yıkıldı. Ve benim hayallerinde evimizle beraber yıkıldı. İşte o andan sonra yüzüm hiç gülmedi, ben çok üzüldüm.

Türkiye’ye göçmeye mecbur kaldık. İşte o zaman kendimi Türk kardeşlerimin yanında buldum. Bir küçük eve yerleştik. Her sabah uyandığımda hala kendimi Suriye’de zannediyorum. Vatanımı terk etmek zorunda kalmıştım bu küçük yaşımda. Vatanımı bir an bile unutamadım. Rüyalarımda bile.

Ben okulumu çok seviyorum. Orası benim tek tutunacağım yer, bana acılarımı unutturan yer. Yine çok şanslı görüyorum kendimi. Çok iyi bir öğretmenim var. Beni çok seviyor ve beni hiç yanından ayırmıyor. Okulda arkadaşlarım da oldu. Onları çok seviyorum.

Artık Türkiye benim ikinci vatanım oldu. Bana sevgi dolu kucağını açtı ve bana sarıldı.

Teşekkürler Türkiye.

Fatma BELELO

Letters From Syrian Children!

G

Dear Statesmen, ive us our childhood... Give us confidence...

My name is Fatma Belelo. I am six years old. I was born and grew up in Aleppo. I had many dreams. I grew up by drinking the fresh water of my homeland.

But that life was not so long. Suddenly the war broke out. It destroyed everything.

It destroyed even my small dreams... The airplanes started to attack suddenly.

Everywhere was burning. Our house was burned and destroyed. My dreams were also destroyed together with our house. I did not become happy from that moment, and I felt so sorry.

We had to immigrate to Turkey. I found myself near my Turkish brothers and sisters.

We settled in a small house. When I wake up every morning, I still assume that I’m in Syria. I had to leave my homeland when I was a little child. I always remember my homeland. Even in my dreams.

I love my school. School is only place to which I can hold on, and which make me forget my agonies. Still I consider myself lucky. I have a very good teacher. S/he loves me so much and protects me always. I made new friends in my school. I love them so much.

Turkey became my second homeland. It embraced and hugged me fondly.

Thanks Turkey.

Fatma BELELO

143

144

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

A

Barışa Duyarlı Büyüğüm,

llah’ın selamı ve bereketi üzerinize olsun. Ben Suriyeli bir çocuğum.

Yedi yaşındayım. En güzel ailenin ilk çocuğuyum. Çok güzel bir şehirde Halep’te doğdum. Bugüne kadar Halep’in en güzel yerlerini gezdim, yaşadım, gördüm. Güzel şehrim benim. Hiç aklıma gelmezdi bir gün böyle olacağı ve şehrimi terk edeceğimi.

Evimi, şehrimi, vatanımı en şiddetli savaş durumunda bile bırakmak istemezdim. Maalesef ki şuanda en güzel dediğim memleketim savaş içerisinde. Şimdi o şehirden eser kalmadı. Evimizi, sokağımızı, eşyalarımızı savaş uçakları yok etti. Durum böyle olunca ailem karar aldı ve can güvenliğimiz olmadığı için Türkiye’ye geldik.

Türkiye’de kalıp hayatımı sürdürebilmem ve eğitimime devam etmem lazım.

Yeni bir ülke ama vatanımdan ayrı yaşamak benim için çok zor. Yeni bir okul, yeni bir ev, yeni hayat ama vatanımdan uzakta zor oluyor.

Yine de çok şanslıyım ki ailemle beraberim ve güzel imkânlarla okuluma devam ediyorum. Bütün Suriyeli çocuklar adına söylüyorum. “Suriye’yi ve evimizi çok özledik.” Arkadaşlarımı özledim.

Rıdvan FAHEL

Letters From Syrian Children!

P

Dear Esteemed Statesman, eace be with you. I'm a Syrian child. I am seven years old. I am the first child of the best family. I was born in a very beautiful city, Aleppo. Until today I have visited, lived and saw the best places of Aleppo. My beautiful city. I never would have guessed that it would happen so on some day, and that I would leave my country.

I would not leave house, my city, my homeland even under the most violent war conditions. Unfortunately, there is war in the country that I call as the best. Now, that city is a shadow of its former self. War planes destroyed our house, street and furniture. Therefore, my family made a decision, and we came to Turkey because we had no life security.

I must stay in Turkey and continue my education and my life. It is very difficult to live in a new country far away from my homeland. A new school, a new house, a new life... But it is difficult to be far away from my homeland.

Still I am so lucky that I am with my family and that I continue to study with the nice opportunities. I am saying on behalf of all Syrian children that: “We miss Syria and our home”. I miss my friends.

Rıdvan FAHEL

145

146

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

í

Muhterem Efendim, smim Selahaddin. İdlip’tenim. Orada doğdum, orada büyüdüm.

Ama bu yaşamam çok uzun sürmedi. Savaş başladı. O zaman ben ve ailem kardeşlerimle birlikte Türkiye’ye göçmek zorunda kaldım. O yüzden çocukluğumu kendi vatanımda yaşayamadım.

Lakin Türkiye sağ olsun bize kucağını açtı. Gözümü Kilis’te açtım. Annem Suriyeli çocukların olduğu bir okulda öğretmen olarak çalışıyor. Bende aynı okulda anasınıfına yazıldım ve şuan okuluma devam ediyorum. Ben okulumu çok seviyorum. Çok sevdim, mutlu oldum. Sanki benim vatanımdayım gibi hissettim.

Kilis çok güzel ve güzelliği de her zaman artıyor. Çünkü arkadaşlarımın içinde bulunuyorum. Onlarda benim gibi üzüntüleri var. Ama benim üzüntüm sonraları daha çok arttı. Çünkü babam kalp krizi geçirdi. Ve genç yaşta vefat etti. Yaşlı olmamasına rağmen. İşte ben o zaman yetim oldum. Hem babadan hem de vatandan.

Selahaddin JABALVİ

Letters From Syrian Children!

M

Dear Honorable Sir, y name is Selahaddin. I am from Idlib. I was born and grew up there.

But my life was not so long there. The war broke out. I had to immigrate to Turkey with my family and my siblings. Therefore I could not live my childhood in my homeland.

But I thank Turkey for embracing us. I opened my eyes in Kilis. My mother works as a teacher in a school where Syrian children study. I also study in nursery class in such school, and I continue my school now. I love my school so much. I loved it so much and I am so happy. I feel as if I was in my homeland.

Kilis is very beautiful; its beauty increases every day. Because I am with my friends. They feel sorry like me. Afterwards, I felt sorry much more than before.

Because my father had a heart attack. He died young. Even he was not old.

Then I was left an orphan. In terms of both my father and my homeland.

Selahaddin JABALVI

147

148

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

A

Kalbimden Selamlar,

dım Yemin. Kilis Umut okulunda öğrenciyim. Yedi yaşındayım, birinci sınıfa gidiyorum. Halep’te doğdum sonra Kilis’e geldim. Suriye’deyken ailemizin ikinci bebeği dünyaya geldi. Ailemiz ben, kardeşim, annem, babam ve halamdan oluşuyordu.

Suriye’deyken bir gün evde oturuyorduk. Uçaklar şehrimize çok bombalar atıyordu. Ben çok korkuyordum. Evimize bombalar geldi. Halama parçaları saplandı. Ağır yaralandı. Komşularımızın evlerine de aynı şekilde bombalar yağdı. Aynı kıyamet günü gibi. Ben çok üzüldüm. Halam yaralanınca babamla birlikte Türkiye’ye gitti. Çünkü Halep’te hastane yok, ilaç yok. Evimiz kalmayınca ben, kardeşim ve annem Halep’teki dedemin evine gitmek zorunda kaldık. Uçakları gönderenler küçük büyük fark etmeden şehrin üstüne bombalar yağdırıyorlardı.

Bir ay sonra halam yavaş yavaş iyileşmeye başlayınca babamla birlikte tekrar döndüler. Bir hafta geçtikten sonra babam karar verdi. Hayatımız tehlikede ve kalacak evimiz artık yoktu. Bu yüzden hep beraber Türkiye’ye gidecektik.

Türkiye’de savaş yok, bomba sesleri yok. Belki orda rahat edecektik.

Bir sabah erkenden uyandık. Yanımıza sadece elbiselerimizi aldık ve yola çıktık.

Belli bir yolu araçla gittik ama sonrasında geriye kalan yolu yürümek zorunda kaldık. 2-3 saat bekledikten sonra sınır kapısındaki Suriyeli ve Türk görevliler bize yardımcı oldular ve Türkiye’ye geldik. Ben ilk defa Kilis’e gelmiştim. Ama

Letters From Syrian Children!

M

Greetings by heart, y name is Yemin. I study in the Umut school in Kilis. I am seven years old and I am student in the first grade. I was born in Aleppo, and then I came to Kilis. When we were in Syria, the second baby of our family was born. My family consists of me, my sister/brother, my mother, my father and my aunt.

When we were in Syria, we were in the house. Airplanes were bombing our city.

I was so afraid of that. Our house was bombed. My aunt was damaged by the pieces of the bomb. She was seriously injured. Our neighbors' houses were also bombed. It was just like end of the world. I felt so sorry for that. When my aunt was injured, she went to Turkey together with my father. Because there was no hospital and medicine in Aleppo. After our house was destroyed, I, my sister/ brother and my mother had to go to my grandfather's house in Aleppo. They sent airplanes; the airplanes bombed the city regardless of being young or old.

One month later, when my aunt started to heal gradually, she and my father came back. My father made a decision after one week. Our life was in danger and we had no house to stay. Therefore we would go to Turkey. There was no war and no sounds of bombs in Turkey. We might live peacefully there.

We woke up early in one morning. We took only our clothes and took the road.

We drove away for a while, but then we had to walk the remaining. After we waited for 2-3 hours, Syrian and Turkish officers in the border gate helped us

149

150

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

hiçbir yeri bilmiyorduk ve kalacak yerimiz bile yoktu. Babamın arkadaşı bizi bir ay evlerinde misafir ettiler. Sonra babam bize bir ev kiraladı. Sağ olsun Türk komşularımız evimizin bazı ihtiyaçlarını karşıladılar. Hatta yemeklerini bile bizimle paylaştılar. Sonuçta başka bir ülkedeydim ve dillerini dahi bilmiyordum.

Ama bunları kendime problem etmedim. Çünkü en azından kendimin ve ailemin güvende olduğunu biliyordum. Korku, bomba sesleri yoktu.

Allaha şükür şimdi babam çalışıyor, ben okuluma gidiyorum. Kilis bizim ikinci memleketimiz oldu. Şimdilerde Kilis’i çok seviyorum. Hem Türk arkadaşlarım var hem Suriyeli arkadaşlarım var.

Türkiye’deki herkese teşekkür ediyorum. Ama bütün Dünyadan bir ricam var.

Bütün arkadaşlarımın dillinde tek bir cümle var: “ Suriye’deki savaş bitsin.

Savaş dursun.” Çünkü vatanım için çok üzülüyorum.

Yemin CUMA

Letters From Syrian Children!

and we came to Turkey. I came to Kilis for the first time. But we did not know any place, and we had no place to stay. One friend of my father put up us in their house for one month. Then my father rented a house for us. Thank our Turkish neighbor for providing some needs of our house. Even they shared their meals with us. I was in a different country and even I did not know their language.

But I did not concern myself with these. Because I was sure that I and my family were in safe. There was no fear and no sounds of bombs.

Thank God! My father works now, and I go to school. Kilis became our second homeland. I love Kilis so much now. I have both Syrian friends and Turkish friends.

I thank everybody in Turkey. I have a request from the whole World. There is only one sentence on everyone's lips: "Let the war in Syria over and stop."

Because I am so sorry for my homeland.

Yemin CUMA

151

152

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Saygı Değer Büyüklerim, enim adım Bilal Bene. Ben Halepliyim 12 yaşındayım. Halep’in Selahattin Mahallesinde oturuyorduk. Beş katlı bir apartmanda oturuyorduk.

Biz dördüncü kattaydık. Evimiz üç odalıydı benim kendime ait odam vardı. Evimde çok mutluydum. Biz beş kardeşiz. Ben üçüncü olarak dünyaya gelmişim. İki kız üç erkek kardeşiz. Annem, babam ve kardeşlerimle çok mutlu bir hayatımız vardı. Babam boyacı annem ev hanımıydı. Kardeşlerimin hepsi öğrenciydi. En büyüğümüz 18,en küçüğümüz 6 yaşında. Ben evimi, okulumu çok seviyordum. Sonra birden bire savaş başladı. Uçaklar üzerimize bomba yağdırdı.

Bir sürü insanımız öldü. Komşularımız öldü. Arkadaşlarım öldü. Çok korktuk.

Teyzemin ve amcamın oğlu öldü. Evlerimiz yıkıldı. Babam camide namaz kılıyordu. Camiden çıkınca Esad’ın askerleri babamı vurdu. Babam öldü biz çok üzüldük, çok ağladık. Babam ölünce akrabalarımızın yanına gittik. Onlarla 6 ay kaldık. Sonra Kilise geldik. Eşyalarımızdan birazını getirebildik. Kitaplarım, oyuncaklarım, bilgisayarım hepsi Halep’de kaldı. Burada 300tl’ye ev tuttuk.

Ağabeylerim simitçi, ben baklavacıda çalışıyorum. Kazandığımızla evimizi geçindiriyoruz. Ben burada yetimler okulunda okuyorum. Sevgili büyüklerim ne olur savaşı bitirin. Halep’i çok özledim. Evimi çok özledim. Çocukluğumu çok özledim. Çocukça yaşamayı çok özledim.

Bilal BENE

Letters From Syrian Children!

M

Dear Esteemed Statesmen, y name is Bilal Bene. I'm from Aleppo. I'm 12. We lived in the Quarter of Selahattin in Aleppo. We lived in a building of 5 floors. We were in the fourth floor. We had an apartment with three rooms, and I had my own room. I was very happy in my home. I have four siblings. I am the third one. I have two sisters and two brothers. I had a very happy life with my parents and siblings. May father was a painter and my mother was a housewife. All of my siblings were student. My eldest sibling is 18 and my youngest sibling is 6 years old. I used to love my home and school. Then the war broke out suddenly.

Bombs rained on us. Many people died. Our neighbors died. My friends died.

We were afraid so much. The son of my aunt and the son of my uncle died. Our houses were destroyed. My father was performing salaat in the mosque. When my father went out of the mosque, the soldiers of Assad shot my father. My father died, and we got so sad, and cried so much. We moved to our relatives when my father died. We stayed at their house for 6 months. Then we came to Kilis. We could bring some of our furniture. My books, toys and computer stayed in Aleppo. We rented a house for TL300.00.- My brothers are simit seller, and I work in a baklava shop. We bring up our family. I study in the charity school here. Dear Esteemed Statesmen, please help the war over. I miss Aleppo so much. I miss my home so much. I miss my childhood so much. I miss to live childishly.

Bilal BENE

153

154

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Saygıdeğer Büyüklerim, en öğrenciyim adım Lina Mizrap yedinci sınıftayım. Okulum Mesail el gad. 13 yaşındayım. Halep’te yaşıyordum. Algatrgi mahallesinde çok güzel bir hayat yaşıyordum. Halep ten çıktık. Çünkü Esad’ın güçleri bomba attılar bizim mahallemize. Türkiye ye geldik (kilise) üç yıl önce geldik.

Başta zor bir hayat oldu. Çünkü Türkçe dili bilmiyorduk ama şimdi ben Türkçe dili öğrendim ve ben Türkiye’den herhangi Türk le tek elle kardeş gibi olmak istiyorum ve ben emniyet istiyorum bütün ülkelerde. Ben en kısa sürede geri Suriye’ye gitmek isterim. Türk arkadaşlarımız yardım için çünkü onlar bizi sevdiler. Bizde onları sevdik. Türkçe dili öğrendik. Ve biz gelecek zamanda öğretiriz. Onlara yardım edeceğiz Arapça dili için. Hatta bizi kardeşlik ilişkimiz daha güçlü istiyoruz. Erdoğan başbakana teşekkür ederiz. Bizi çok sevdiği için.

Ve bütün Türk kardeşlerimize ve okulumun müdürlerine teşekkür ederiz. Ve bütün dünyada bize yardım edenlere teşekkür ederiz.

Lina MİZRAP

Letters From Syrian Children!

M

Dear Esteemed Statesmen, y name is Lina Mizrap, and I am a student in the seventh grade.

I study in Mesail el gad. I am 13 years old. I used to live in Aleppo before. I had a very beautiful life in the quarter of Algatrgi. We left Aleppo. Because the forces of Assad bombed our quarter. We came to Turkey (Kilis) three years ago. At the beginning it was a tough life. Because we could not speak Turkish, but I learned Turkish and I want to consider any Turkish person as a brother or sister, and I wish safety in all countries. I want to return to Syria as soon as possible. Our Turkish friend love us and help us. We also love them.

We learned Turkish language. We help them learn Arabic language in the future.

Even we want to strengthen our brotherhood/sisterhood. We thank Erdogan, the President for loving us so much. We also thank all of our Turkish fellows and the directors of our schools. Also, we thank everybody helping us all around the world.

Lina MIZRAP

155

156

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

B

Sayın Liderim, enim adım Selahattin Kenco. Ben 14 yaşındayım. Yarının meşalesinde geçici eğitim merkezinde okuyorum. Ben Suriyeliyim. Humus’tan geldim. Kilis’te yaşıyorum. Savaş olduktan sonra vatanım ve arkadaşlarımdan ayrıldım. Eskiden mutlu bir aileydik. Büyük ve geniş bir evde oturuyorduk. Babam mühendis ve annem öğretmen. Ayrıca ailemde kız ve erkek kardeşlerim var ama savaş saadetimiz aldı ve ülkemiz Başar tarafından yıkıldı.babam hapis’te.Üç seneden beri onu görmedik. Ülkemde durum giderek kötüleşiyor. İnsanlar her gün yüzlerce ölüyorlar. Çocuklar oyunlar bulamıyorlar.

Bu yüzden mermi ile roketler oynuyorlar. Suriye’de durum kötüleşince ben ile ailem Türkiye’ye çıkmayı için karar verdik. Türkiye’yi seçtim çünkü Türk insanlar misafir Perverler ve yardım etmeyi seviyorlar. Keşke savaş bitse ailemle yine vatana dönüyoruz ve mutlu yaşıyoruz. Keşke ailemle bir gün arkadaşlarımla Suriye de yine toplansak. Türkiye halkına ve Türk devletine ne kadar teşekkür etsek de yaptıklarını karşılamaz. Türkiye kendisine sığınan milyonlarca insan kapısını açmakla kalmadı, onlara barınma, yiyecek, sağlık, eğitim ne lazımsa her şeyi verdi.

Selahattin KENCO

Letters From Syrian Children!

M

Dear Esteemed Leader, y name is Selahattin Kenco. I'm 14. I study in the Yarinin Mesaleleri (Torches of the Future) Provisional Education Center. I am from Syria.

I came from Homs. I live in Kilis. I left my homeland and friends after the war broke out. We were a happy family before. We lived in a big and large house. My father is an engineer, and my mother is a teacher. Also, I have sisters and brothers but our peace was broken, and our country was destroyed by Bashar; my father is in the prison and we have not seen for three years. Things get worse in my country. Everyday hundreds of people die. Children cannot find any games to play. Therefore they play the bullets and rockets. When things got worse in Syria, I and my family decided to come to Turkey. I preferred Turkey because Turkish people are very hospitable and helpful. I wish the war over, and I wish I and my family would return to our homeland and be happy. I wish I meet my friends in Syria together with my family someday. We cannot thank Turkish people and Turkish State enough. Turkey opened its doors to millions of people taking refuge in there, and it provided them accommodation, food, health serves, education, and any necessary things.

Selahattin KENCO

157

158

Suriyeli Çocuklardan Mektup Var!

í

Sayın Dünya Liderim,

smim Vayil Hammud 14 yaşındayım. 6.sınıfa gidiyorum. Biz daha önce Suriye’de yaşıyorduk. Suriye’nin Halep kentindeydik. Biz üç kardeşiz. Babam savaşırken öldü. Üzerimize bombalar atıldı. İki abim öldü. Biz annemle Kilis’e geldik. Dayımlar bize yardım ediyor. Bize para veriyorlar, kiramızı karşılıyorlar.

Biz Suriye’de çok mutluyduk. Evimiz vardı. Esad bomba yağdırdı. Amcalarım öldü. Amcamın oğulları öldü. Biz çok üzüldük, çok ağladık. Artık savaşlar bitsin istiyoruz. Suriye’ye dönmek istiyoruz. Evimi çok özledim, odamı çok özledim.

Evime şimdi hırsızlar girmiş, eşyalarımı çalmışlar. Eski yaşantımıza dönmek istiyorum. Ne olur savaşı bitirin.

Vayil HAMMUD

Letters From Syrian Children!

M

Dear World Leaders, y name is Vayil Hammud, and I am 14 years old. I am a student in the 6th grade. We lived in Syria before. We were in Aleppo, in Syria. We are three siblings. My father died because of the war. The bombs hit our country. My two brothers died. I and my mother came to Kilis. My uncles help us. They give us money, and they pay our house rent.

We were very happy in Syria. We had a house. Assad bombed our country. My uncles died. The sons of my uncle died. We got so sad, and cried so much. We want the wars over already. We want to return to Syria. I miss my home and my room so much. The burglars entered my house, and took my belongings. I want to go back my previous life. Please help the war over.

Vayil HAMMUD

159