34ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΟΙΚΟΚΩΔΙΚΑΣ 2015-2016 ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ: Δ1΄-Δ2΄ (Ένα οικολογικό παραμύθι από το μέλλον, μια θερμή ευχή για το παρόν…)
Πλανήτης Γη 3015 μ. Χ, σε ένα Μουσείο Απορριμμάτων.
Πλανήτης Γη 3015 μ. Χ σε ένα Μουσείο Απορριμμάτων. Καθημερινά δάσκαλοι και παιδιά το επισκέπτονταν για να μάθουν πώς τελικά οι άνθρωποι κατάφεραν, την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή, να σώσουν τη γη απ ’τα σκουπίδια που την είχαν πνίξει.
Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής τους οι υπάλληλοι του Μουσείου έδειχναν στους επισκέπτες βίντεο και τρομακτικές φωτογραφίες από την εποχή που οι άνθρωποι είχαν μετατρέψει τον πλανήτη τους σε μια απέραντη χωματερή. Επίσης έπαιζαν παιχνίδια με την Ανακύκλωση και άκουγαν περιγραφές για εκείνη την εφιαλτική εποχή.
Τα βράδια όμως, όταν το Μουσείο έκλεινε, τα σκουπίδια ζωντάνευαν. Κι όχι μόνο ζωντάνευαν, αλλά μιλούσαν επίσης. Αναπολούσαν με νοσταλγία τα περασμένα μεγαλεία τους. Τότε που είχαν κατακτήσει όλο τον πλανήτη. Οι πλαστικές σακούλες έλεγαν για τον καιρό που ήταν αραχτές σε κάθε παραλία, σε κάθε δάσος και σε κάθε βυθό… Τα ντενεκεδάκια θυμόντουσαν την εποχή που τα πετούσαν από’ δω κι από κει. Και τα πλαστικά μπουκάλια όταν απολάμβαναν την αιώνια ζωή στη χωματερή. Γιατί οι άνθρωποι βαριόνταν να τα ρίξουν στους κάδους Ανακύκλωσης…
«Τι θα λέγατε», είπαν τα πλαστικά μπουκάλια,«αν δραπετέυαμε από τις βαρετές προθήκες και κατακτούσαμε ξανά τον πλανήτη»; Οι περισσότεροι υποδέχτηκαν την πρόταση με ενθουσιασμό. Ένα πονηρό ντενεκεδάκι μάλιστα πρότεινε να βάλουν τα ομοιώματά τους πίσω στις προθήκες, ώστε ο φύλακας ν’ αργούσε ν’ ανακαλύψει την απόδρασή τους.
Υπήρχαν όμως κι άλλα απορρίμματα που διαφωνούσαν με αυτό. Όπως για παράδειγμα ο Βαρεμάρας Καπάκιας που προτιμούσε ν’ αράζει στις προθήκες του Μουσείου Απορριμμάτων και να τον θαυμάζουν όλοι, χωρίς την παραμικρή διάθεση να δραπετεύσει. Αυτό ανάγκασε τον Λάκη Χαρτάκη τότε να του πει ότι θα ήταν πιο άνετα και πιο αραχτά, αν καταλάμβαναν και πάλι τον πλανήτη.
Βέβαια δεν έπεισε και πολύ τον Βαρεμάρα, αλλά πριν προλάβει να εκφράσει τη διαφωνία του, η Πράσινη Σκιά ζήτησε την προσοχή όλων και τους ανακοίνωσε το σχέδιο απόδρασης…
Όλα τα σκουπίδια θα έμπαιναν μέσα στον Πράσινο κάδο εκτός από ένα ντενεκεδάκι που θα έμενε για να αποσπάσει την προσοχή του φύλακα, ώστε να μπορέσουν να φύγουν μακριά από το βαρετό εκείνο Μουσείο. Επίσης μερικές μαύρες σακούλες θα κάλυπταν τις κάμερες ασφαλείας για να μην μπορούσαν να καταγράψουν τα σκουπίδια που δραπέτευαν.
Τα απορρίμματα συμφώνησαν όλα στο σχέδιο κι άρχισαν να μπαίνουν με ενθουσιασμό στον Πράσινο κάδο. Πρώτα μπήκαν οι πλαστικές συσκευασίες, μετά τα κουτάκια των αναψυκτικών και της μπύρας, οι σωλήνες, τα κινητά με τους φορτιστές τους, οι ηλεκτρικές συσκευές, τα χαρτόκουτα, οι μπαταρίες, τα ξεχαρβαλωμένα παιχνίδια… Το ένα μετά το άλλο συνέχιζαν να μπαίνουν στον κάδο, ενώ μια νέα ζωή ήδη ξεκινούσε γι’ αυτά. Ο πλανήτης θα τους άνηκε και πάλι σε λίγο…
Παρότι όμως ήταν όλα τους πολύ μα πολύ ενθουσιασμένα, έμπαιναν στην Πράσινη Σκιά με απόλυτη τάξη και χωρίς να κάνουν τον παραμικρό θόρυβο, ο Ντένις, το ντενεκεδάκι, με μαύρα γυαλιά, καπέλο και καπαρντίνα παραφύλαγε πίσω από τη μεγάλη γυάλινη πόρτα του Μουσείου μήπως και τους εντόπιζε ο φύλακας.
Την ίδια στιγμή κι ενώ όλα εξελίσσονταν με απόλυτη τάξη και τέλειο σχεδιασμό, σε μια σκοτεινή και ελαφρώς σκονισμένη προθήκη, ο Βαρεμάρας Καπάκιας είχε πέσει σε ύπνο βαρύ και ροχάλιζε ευτυχισμένος περιμένοντας τη σειρά του να αποδράσει κι αυτός...
Όμως ένας λούτρινος αρκούδος τον πατάει κατά λάθος κι ο Βαρεμάρας ξυπνάει τρομαγμένος. Συνειδητοποιεί τότε ότι έχει αργήσει πολύ να μπει στην Πράσινη Σκιά και αρχίζει το τρέξιμο.
Στη βιασύνη του πάνω σκοντάφτει σε ένα παραπεταμένο τραμπολίνο, κατάλοιπο από κάποιο πλανόδιο τσίρκο, εκτοξεύεται ψηλά και πέφτοντας παρασύρει μαζί του μια από τις πλαστικές σακούλες που κάλυπταν τις κάμερες ασφαλείας. Η βαρεμάρα και η αργοπορία του Βαρεμάρα Καπάκια θα ήταν καθοριστική για όλους….
Συμφορά! Ο φύλακας βλέπει πια καθαρά όσα συνέβαιναν στην αίθουσα και ανάβει όλα τα φώτα του Μουσείου, ενώ ο συναγερμός χτυπάει ασταμάτητα κι η απειλητική φιγούρα του φύλακα κάνει τα σκουπίδια να παγώσουν από φόβο. Πανικόβλητα ανησυχούν για την τύχη τους.
Τότε η Πράσινη Σκιά, όνομα και πράγμα, γίνεται αόρατη κι αρχίζει να τρέχει μαζί με τα σκουπίδια κι ο φύλακας ξαφνιασμένος προσπαθεί απεγνωσμένα να εντοπίσει τον Πράσινο κάδο .
Μάταια! Εκείνος ξεγλιστράει πίσω από προθήκες, μέσα σε διαδρόμους, κλειστές πόρτες. Και σαν να μην έφτανε αυτό μια από τις πλαστικές σακούλες που κάλυπταν τις κάμερες ασφαλείας κουράστηκε να κρέμεται και έπεσε στο ξύλινο πάτωμα. Ο φύλακας την πατάει και σωριάζεται φαρδύς πλατύς.
Τα πράγματα είναι πια πολύ δύσκολα για τον καημένο τον φύλακα, αλλά και κρίσιμα για ολόκληρο τον πλανήτη. Αν τα απορρίμματα κατάφερναν να αποδράσουν, η γη θα ήταν χαμένη από χέρι. Δάση, ακτές, πόλεις και χωριά θα κατακλύζονταν από αυτά και ο εφιάλτης θα ξαναζωντάνευε. Φοβερό!!!
Ο φύλακας προσπαθεί να σηκωθεί. Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Έχει και τα χρονάκια του… Όμως το καθήκον τον καλεί. Πρέπει οπωσδήποτε να εμποδίσει την απόδραση των απορριμμάτων και πρέπει να το κάνει αμέσως. Μια δύο προσπάθειες και τελικά, όρθιος και πάλι. Τώρα πρέπει να ζητήσει φυσικά βοήθεια. Η επιχείρηση είναι δύσκολη και δεν θα τα καταφέρει μόνος του.
Από το κινητό του τηλέφωνο καλεί σε βοήθεια τους Αβάρετους Οικολόγους κι αυτοί καταφθάνουν στο Μουσείο μέσα σε λίγα λεπτά φέρνοντας μαζί τους τον ειδικό Κάδο για δύσκολες αποστολές, ΜΠΛΕΔΙΝΟ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΑΡΙΟ, λατινικής καταγωγής με σπουδές και σεμινάρια σε διάφορα βρομερά μέρη του πλανήτη, έχει τελειοποιήσει τη μέθοδο συλλογής απορριμμάτων και κανείς δεν γλιτώνει από …το καπάκι του.
Μαύρα τα μαντάτα! Πολύ μαύρα! Πιο μαύρα κι από τις πλαστικές σακούλες που ακόμα κρέμονταν από τους προβολείς του Μουσείου, για τους δραπέτες μας.
Ο ΜΠΛΕΔΙΝΟ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΑΡΙΟ μαζί με τους Αβάρετους Οικολόγους εντοπίζουν την Πράσινη Σκιά και την ακινητοποιούν. Το ταξίδι προς την ελευθερία τελειώνει άδοξα για τα εκθέματααπορρίμματα.
Η Πράσινη Σκιά αναγκάζεται να τα αδειάσει όλα στον ΜΠΛΕΔΙΝΟ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΑΡΙΟ κι αυτός μεταφέρει τους δραπέτες πίσω στις βαρετές σκονισμένες προθήκες τους. Ύστερα οι Αβάρετοι Οικολόγοι τους τοποθετούν στη θέση τους δίπλα στις πινακίδες με τις πληροφορίες που είχε ο καθένας πριν αποφασίσουν να αποδράσουν. Το πάρτι έχει πια τελειώσει…
Ο φύλακας είναι πολύ, μα πολύ περήφανος για το κατόρθωμά του. Σίγουρα θα πάρει προαγωγή. Το ίδιο κι ο ΜΠΛΕΔΙΝΟ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΑΡΙΟ που έφερε εις πέρας άλλη μια …βρόμικη αποστολή.
Οι Αβάρετοι Οικολόγοι σπεύδουν να βγάλουν ανακοινώσεις στον τύπο για τα γεγονότα. Είχε χρόνια πολλά να ακουστεί κάτι τέτοιο. Μετά την Παγκόσμια Συμφωνία για τα Απορρίμματα, κανένα σκουπίδι δεν έβλεπες πεταμένο πια στη Γη. Αυτή η απόπειρα απόδρασης τους είχε ξαφνιάσει όλους. Όμως ευτυχώς η αποστολή στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.
Τα απορρίμματα πάλι δεν ήταν φυσικά καθόλου χαρούμενα κι ευχαριστημένα. Και τα βράδια που, όπως είπαμε στην αρχή του παραμυθιού μας, ζωντάνευαν, άρχιζαν τη γκρίνια και τη μουρμούρα επειδή δεν τα είχαν καταφέρει κι έπρεπε να συνεχίσουν τη ζωή τους πίσω από τις προθήκες.
Μόνο ο Βαρεμάρας Καπάκιας αποκοιμιόταν γλυκά με τις κουβέντες τους και ροχάλιζε μακάριος και ευτυχισμένος που τελικά δεν αναγκάστηκε να κυλίσει μακριά.
Έτσι έζησαν αυτά καλά-όσο μπορούσαν δηλαδή να ζουν καλά μες στο Μουσείο-κι η Γη καλύτερα… Γιατί οι άνθρωποι κατάφεραν άλλη μια νίκη ενάντια στη Ρύπανση. Το Μουσείο φυσικά συνέχισε να δέχεται παιδάκια από σχολεία που μάθαιναν για την αξία της Προστασίας του Περιβάλλοντος,και της Ανακύκλωσης και όλα μα όλα δεν ξέχναγαν φεύγοντας να βγάλουν μια αναμνηστική φωτογραφία με τον Βαρεμάρα Καπάκια που εξαιτίας της βαρεμάρας του η Γη γλίτωσε τον κίνδυνο.