สะพั่ง สะท้านไมภพ

ThaiBookCafe.com พิมพตามใจคนอาน

สะพั่ง สะทานไมภพ

150 บาท

พิมพ์ครั้งแรก 28 ตุลาคม 2551 ผู้พิมพ์ผู้โฆษณา บริษัท อาร์ไมด์ ครีเอทชั่น จำกัด สำนักพิมพ์ ThaiBookCafe.com 1350/179 อาคารไทรงค์ บี ถ.พัฒนาการ แขวง/เขต สวนหลวง กรุงเทพฯ 10250 โทร. 086-666-7209, 089-9917870, 02-183-6189-90 จัดจำหน่ายโดย www.ThaiBookCafe.com บรรณาธิการบริหาร สุพรรณกัญจนารีย์ รักอิสระ บรรณาธิการต้นฉบับ นิภาภรณ์ แสงสว่าง บรรณาธิการศิลปกรรม เฉลิมพล หมายพึ่ง ศิลปกรรม จิราพร ดำเนินผล เลขากองบรรณาธิการ จิดาภา เก็งวิเชียรไชย ผู้อำนวยการฝ่ายการตลาด อดิลฟิตรี ประพฤติสุจริต ที่ปรึกษาการตลาด พิรุฬห์ภัค พิริยะภักดีกุล พิมพ์ที่ ปริ้น ค่าเฟ่ www.printcafe.co.th เกี่ยวกับ ThaiBookCafe .com นี่คือนวตกรรมใหม่ของวงการหนังสือ อิสระกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว เพราะที่นี่เรา ไม่มีบอกอ คอยแก้ไขงานของคุณให้เสียกำลังใจ ThaiBookCafe คือสำนัก พิมพ์ที่รับพิมพ์งานของน้องๆ แบบไม่จำกัดแนว ไม่จำกันต้นฉบับ “ขอให้ เขียนจบและมั่นใจว่าคนอยากอ่าน “ ก็ส่งมาตีพิมพ์กับเราได้เลยตอนนี้ ไม่ จำกัดการพิจรณาต้นฉบับ

คำนำ

สารบัญ

บทนำ

ในยามนี้ ค วามยากแค้ น ลำเค็ ญ ได้ คุ ก คามรุ น แรงเป็ น ระลอกคล้ายดั่งพายุฝนในฤดูหนาว แดดที่จ้าไม่ได้หมายความว่า ฝนจะไม่ ต ก และครึ้ ม ๆที่ นึ ก ว่ า ฝนจะตกดั น กลั บ ไม่ ต ก ความเครียดของเส้นสมองที่ตึ๊บๆ แม้จะรำลึกนึกถึงพระคุณของ ครูบาอาจารย์และสิ่งศักดิ์สิทธิ์แล้วก็ตามแต่ก็มิอาจรอผลแห่ง ความปาฏิหาริย์ได้ ในแนวทางนี้บ้างก็ยอมกระโดดออกไปจากวง โคจรแล้ว แต่ทว่าผม สะพั่ง สะท้านไมภพ แม้จะเครียด ก็กัดฟันสู้ ต่อ ทำงานให้มากขึ้นกว่าเดิมหลายๆเท่า เพราะสิ่งที่เป็นจริงอย่าง หนึ่งของชีวิตคือ ยิ่งทำงานมากขึ้นเงินก็มากขึ้น เรื่ อ งสั้ น ๆเหล่ า นี้ อาจจะช่ ว ยท่ า นผู้ อ่ า นให้ ผ่ อ นคลาย ความเครียด รวมถึงให้กำลังใจเท่าที่จะเป็นไปได้ แม้ตอนนี้ยากที่ จะมีรอยยิ้มได้แต่ทว่าหากอ่านแล้วมีรอยยิ้มสักนิดมีกำลังใจเพิ่ม ขึ้นอีกสักหน่อย คนเขียนก็ปลาบปลื้มแล้ว

เคยคิดบ้างไหมว่าหากวันนั้นที่ทุกคนรอมาถึง ก็อาจจะ เป็นวันที่ต้องจากหรือเสียใจหรือผิดหวังก็ได้ที่ไม่อาจจะสมหวังได้ อย่างจุใจ ผมแม้จะทราบดีถึงความแน่นอนในเรื่องดังกล่าว แต่ผม ไม่กลัว จริงๆก็กลัว แต่ก็มีเหตุผลที่จะไม่กลัว นั่นก็คือยังสามารถ ตั้งสติได้อย่างมั่นคง บางครั้งคิดย้อนไปในอดีตสมัยโบราณ สิ่งที่เกิดขึ้นบางที ก็ดีเหมือนกัน มันอาจไม่ใช่ว่าสิ่งที่เคยเกิดแล้วมันจะต้องไม่เกิด อีกแต่มันจะจำเป็นต้องเกิดอีกเรื่อยๆก็เป็นได้ ความเวียนไปเวียนมาหมุนวนไปวนมา ผิดหวังอีกแล้ว โชคดีอีกแล้ว อะไรต่างๆอีกแล้ว เวียนวนไปมาอย่างนี้ตลอดชีวิต ของคนๆหนึ่ง การทำวันนี้ให้เป็นวันที่ดีที่สุดของชีวิตให้ได้ น่าจะเป็น หนทางที่ดีที่สุดและถูกต้องที่สุด จริงไหมครับ กราบขอบพระคุณทุกท่านที่มีส่วนสนับสนุน สะพั่ง สะท้านไมภพ

1960s

ผมมองออกไปที่สระน้ำใหญ่ที่บนเทอเรสแห่งบ้านเดี่ยว ขนาดยักษ์ตั้งอยู่ บรรยากาศบึงใหญ่ช่างเหมือนกับร้านอาหารริม น้ำเจ้าพระยาจริงๆขาดแต่เรือใหญ่ๆและคลื่นที่เกิดจากเรือใหญ่ น้อยเท่านั้น ในท่ามกลางบรรยากาศแบบนี้เมื่อก่อนก็จะต้องใช้มือ ถือแก้วเหล้าแล้วคนวนๆนัยว่าให้เหล้าน้ำแข็งและโซดาปะปน กลมกล่อม ก่อนที่จะกร๊วบเข้าคอด้วยความราบรื่น เสียงเพลงไทย สากลสมัย 1960 ดังและเข้ากับสายลมเย็นๆฉ่ำจนเคลิ้มคล้ายว่า ณ เทอเรสชานบ้านกลับกลายเป็นวิมานแดนดินไปซะแร้ว

บรรยากาศแบบนี้จะต้องเป็น บลูเรเบิล โกลเรเบิล กรี นเรเบิล แบล็คเรเบิล หรือ เรดเรเบิล ดี ผม สะพั่ง หัวเราะให้กับตัว เองในการที่ดัดจริตให้สูงส่ง ในเวลานี้มันไม่ต้องโอ้อวดใครว่ามั่งมี ซะจนเกินประดา แต่มันเป็นความจริงในบ้านที่ไม่ต้องเสแสร้ง และแล้วเขาก็หยิบบลูมากิน อ้อแน่นอนสะพั่งคิด ด้วยความงก ของผม หากต้องเอาเหล้าไปให้ใครกิน แน่นอน ผมรักเพื่อนทุกคน แค่เรดเนี่ยก็สุดแสนจะรักมากอยู่แล้ว

สะพั่งหัวเราะเคี๊ยกๆ นึกชมความฉลาดของตนอยู่ในใจ

เมื่อภรรยาได้ยกกับแกล้มสุรามาให้ วันนี้เป็นอะไรนะ อ้อ

ยำเนื้อย่าง ที่รสชาติสุดแสนจะเข้ากับรสชาติของสุราแม่โขงมาก กว่าแต่ทว่าเมื่อบลูแล้วก็ต้องเป็นกับแกล้มอะไรที่มันพิสดารแบบ คนไทยแต่ธรรมดาแบบไอ้หรั่ง นึกออกแล้วครับเนื้อวัวย่างแบบ ฝรั่งเศสแต่จิ้มน้ำปลาพริกขี้หนูและกระเทียม นั่นเอง

ในตอนนั้นในตอนที่พาฝรั่งไปเทคแคร์ ได้พามันเข้าโรง เบี ย ร์ เ ยอรมั น รสชาติ ข องเบี ย ร์ เ ยอรมั น และบวกด้ ว ยไส้ ก รอก เยอรมันที่สีมันเหมือนกับน้ำมันหมูใช้แล้ว มันช่างรสชาติมันอย่าง บอกไม่ถูกอะไรเช่นนี้ แต่ทว่าเมื่อคิดตังค์ก็รู้สึกว่ามันโคตรแพงบัล ลัย และเหมาะสมแล้วที่จะได้ลิ้มรสชาติสักครั้งเพียงแต่ว่าหากได้ ลิ้มรสชาติแล้วโดยไม่ต้องจ่ายตังค์เลยเนี่ยน่าจะดีที่สุด

ไนท์คลับ เป็นที่ๆมีแสงจากลูกแก้วกลมหมุนวนจนเวียน หัวแต่เวียนน้อยกว่าสุราที่ได้เข้าไปดองในสายโลหิตทุกเส้นอย่าง ไม่มีช่องว่างแล้ว และเสียงเพลงที่กรอกรูหูก็ไม่ได้ทำให้แก้วหูรู้สึก เพราะมัวคลอเคลียกับพาร์ตเนอร์อยู่

คิดไปคิดมาคิดย้อนไปย้อนมาก็มีแต่เรื่องที่ในตอนนี้กลับ รู้สึกทึ่งว่าแต่ละสิ่งที่ทำลงไปนั้นทำได้อย่างไร บางอย่างก็รู้สึก ละอายใจและก็กลบมันไปด้วยความหน้าด้านไร้ยางอายของผม เอง

สิ่งที่เหมือนกันอยู่อย่างที่เห็นก็คือ คนหนึ่งคนทำงานและ ตั้งมั่นที่จะทำงานโดยไม่ยอมไปทำตัวให้น่ารัก กับคนที่คอยแต่ ทำตัวให้น่ารักไม่ว่านายเมียนายลูกนายหลานนายจะใช้ให้ไปทำ อะไรก็จะไปทำ สิ่งที่ได้รับช่างแตกต่างราวฟ้ากับดินทีเดียว ในโลก นี้เขามองคนเราด้วยยศฐาบันดาศักดิ์ และความหรูหราฟู่ฟ่าจาก 14

การแต่งตัวเครื่องประดับ เงินทอง รถราคาแพงๆ

ผมกรึ๊บสุราผสมโซดาอีกแก้วแล้วลิ้มรสความแพงและ ความหอมของบลูขวดนี้แล้วก็เคลิบเคลิ้มในความมีโชคของตน ที่ คิดทำแบบนี้และมั่นใจว่าจะทำอย่างนี้ต่อไป

ผมไม่รู้หรอกว่าใครจะเป็นอย่างไรก็ช่าง

ต่อหน้าผมก็เล่นละครหรือหนังเลยทีเดียวบทบาทการตี บทแตกกระจุยของผมเป็นแบบตัวละครที่ดูสง่างามมีเกียรติภูมิ ฐานและทรงคุณทั้งวัยวุฒิ คุณวุฒิ และนำเสนอในสิ่งที่ทุกคนที่ ได้ยินจะต้องทึ่งในความเป็นเทพทีเดียว

ภรรยาก็ได้ไป ชุดเพชร ราคาร้อยล้าน รถสปอร์ตที่ต้องสั่ง เข้าถึงจะมีขี่ เงินในธนาคารของลูก ของเมีย ของเมียน้อย ของลูก น้องคนสนิท และหากทำงานลับมาบ้างก็จะมีบัญชีธนาคารในชื่อ ปลอม ชาตินี้ให้ตรวจยังไงยังไงก็ไม่เจอ

ที่ทำงานก็จะมีสาวๆมาใหม่ๆ หากเขาให้ได้ทุกอย่างผมก็ สามารถตอบแทนได้ทุกอย่าง ทีแรกนึกว่าพวกด๊อกเตอร์จะยาก เย็นแต่กลายเป็นว่าพวกนี้มองการณ์ไกลและง่ายกว่าที่คิดซะอีก

ใครสามารถหาในสิ่งที่ผมต้องการได้ก็นับว่าเป็นลูกน้อง ส่วนไอ้ที่บ้าแต่ทำงานตามหน้าที่ เถรตรง ผมยุ่งทั้งวัน ไอ้พวกนี้มัน บ้าทำงานมันก็เป็นได้แค่ผู้ใต้บังคับบัญชาเท่านั้น

ใครมาด่าต่อว่าเด็กของตัวในการทำงาน ก็แสดงว่ามันไม่ ดี ก็ย้ายมันไปซะ

ใครที่มาขวางการเล่นกอล์ฟของผม ไม่ยอมหลีกทางให้ สะดวกหรือไปก่อน แค่นี้ก็ย้ายมันไปซะ 15

ใครก็ตามที่มาทำงานแล้วมีปัญหา ผู้รับเหมาให้ซองใต้ โต๊ะทำเป็นคนเที่ยงตรงมีคุณธรรม ไอ้พวกนี้ก็ต้องจับย้ายให้อยู่ ด้วยไม่ได้เพราะมันจะทำให้ระบบที่ดีๆของผมเสียหาย รายได้หด

ในหน่วยงานจะมีอยู่สองพวก คือ เด็กผม กับ เด็กคนอื่นๆ หากเป็นเด็กผมก็ต้องเข้าใจว่าจะต้องมีสิทธิแปลกประหลาดกว่า เด็กคนอื่น และต้องอย่างเห็นเด่นชัด

ผมสสั ด หั ว แล้ ว เริ่ ม เติ ม เหล้ า อี ก แก้ ว หนึ่ ง แล้ ว หั ว เราะ เคี๊ยกๆ

ไอ้พวกบ้า มัวแต่ดูหนังที่พระเอกกล้าหาญ ซื่อสัตย์ ตงฉิน เสี ย สละ จนลื ม ตั ว คิ ด ว่ า มั น เป็ น พระเอกไป แต่ ท ว่ า ผมสะพั่ ง หัวเราะเคี๊ยกๆๆ ผมไม่โง่พอที่จะทำแบบนั้น การกระทำของผมได้ ส่งผมให้เป็นถึง พณฯ ทีเดียว

ผมหัวเราะเยาะให้กับคนอื่นๆ ไม่มีหรอกไอ้พวก พณฯ ที่ มีแต่คุณความดีแบบในหนังนิยายโคตรเน่าในนิยายหลอกเด็ก

มิน่ายั งโง่อย่างนี้นิเล่าถึงต้องกล้ำกลืนฝืน โง่จนเจ็ บจน กระทั่งถึงทุกวันนี้

ผมสะพั่งชูแก้วเหล้าแล้วยกชูเชียร์และตะโกนก้องว่า ขอ ให้กูจงเจริญโว้ย ไชโย ไชโย ไชโย ---------------------

16

ข้าวสวยร้อนราดแกงร้อน ความเข้าใจในปัจจุบัน เป็นคำตอบที่เพิ่งจะได้รับ จาก ปัญหาที่ขบไม่ออกมานานแต่อดีต แต่ก็คงมิใช่คำตอบที่ถูกต้อง จริงๆอีกเมื่อเป็นวันเวลาในอนาคต

ผมตักข้าวสวยร้อนๆใส่ชามตาไก่ แล้วราดแกงกระทิแบบ เจ ที่อุ่นด้วยเตาไมโครเวฟ แล้วค่อยๆเล็มตักข้าวใส่ปาก ก็ต้อง หวลคิดย้อนไปในอดีต

ปัจจุบัน ตรงหน้าคือ รายการทีวี พิธีกร กับ นักการเมือง หนึ่งต่อหนึ่ง ต่างคนต่างก็มีเป้าหมาย ในบริบทของยุคปัจจุบัน เป็นไปได้ทุกสาเหตุ และก็เป็นไปตามที่คาดการณ์

ผมนึกย้อนกลับไปเมื่อปี 2514 ถึง 2516 ข้าวราดแกง ร้อนๆตอนเช้ามืดที่โรงเรียนวัดราชาธิวาส ช่างเอร็ดอร่อยเสียเต็ม ประดาสำหรับนักเรียนวัดอย่างผม และในตอนเที่ยงก็จะมีไอติม โก๋เหลว คือไอติมกระทิเหลวๆและใส่ปาท่องโก๋ ซึ่งเด็กนักเรียน โรงเรียนวัดจะต้องลิ้มรสทุกวัน ในตอนหลังผมได้ไปเจอตาแป๊ะ ขายโก๋เหลว แกก็มีอายุมากขึ้นแต่ก็ยังแข็งแรงอยู่ และแกบอก ผมว่าตอนนี้ไปขายแถวเซ็นคาเบรียล

ในกาลต่อมา ความร้อนของข้าวและแกงร้อนๆ ไม่ใช่องค์

ประกอบหลั ก ของความอร่ อ ยอี ก ต่ อ ไป กลั บ กลายเป็ น ความ หรูหรา ความแปลกพิสดาร ความแพงระยับ หรือ ต้องแต่งกาย ด้วยแบรนด์เนม จึงจะประสมให้เป็นความอร่อยได้

ในท้องที่อิ่มและเต็มไปด้วยข้าวกับแกง มันแตกต่างจาก ในท้องที่อิ่มและเต็มไปด้วยอาหารราคาแพงๆกระนั้นหรือ

ผมก็หัวเราะให้กับตนเองที่ช่างคิดนัก ผมมองดูรถเมล์ฟรี ที่จะแน่นเสมอ แต่รถเมล์ที่เสียตังค์กลับไม่ค่อยแน่น ผมมองดู แล้ ว พิ จ ารณาว่ า คนที่ นั่ ง รถเมล์ ฟ รี เ นี่ ย ส่ ว นมากจะเป็ น คนที่ มี กะตังค์เป็นส่วนมาก และก็มีคนที่เป็นคนจนจริงๆ แต่ทว่ารถเมล์ที่ เสียตังค์เนี่ยนะ ทำท่าว่าจะมีแต่คนจนแต่เพียงอย่างเดียว

ความพึงพอใจในระดับข้าวราดแกง ที่เพียงพอต่อการ ดำเนิ น ชี วิ ต ในยุ ค เศรษฐกิ จ ปั จ จุ บั น ก็ ไ ม่ เ ห็ น จะไม่ เ พี ย งพอสั ก อย่างแต่ทว่า ในอดีตซิครับ การใช้ชีวิตของผมในอดีตกำลังผุดขึ้น มาเป็นเรื่องๆ

การกินเล่นเที่ยว ทุกอย่างได้กระทำไปแล้วทั้งนั้นโดย ไม่มีความกลัวภัยในอนาคต เมื่อมาถึงเวลานี้แล้ว สายไปแล้วหรือ ยัง ผมนั่งคิด น่าจะยังไม่สายที่จะทำตัวใหม่ ให้เป็นไปแบบคนที่มี เงินมีทองจริงๆ และแล้วการเริ่มต้นใหม่ที่เกือบจะสายก็ได้เริ่ม ออกสตาร์ทแล้ว

เมื่อมีความหวังใหม่ และได้เริ่มต้นใหม่ไปแล้ว ความตื่น เต้นรูปแบบใหม่ก็กำลังเริ่มขึ้น ไม่มีใครรู้ว่าผลจะเป็นอย่างไร

เพียงแต่ว่า หากในปัจจุบันมีความพึงพอใจต่อการเสพ ข้าวราดแกง อนาคตก็น่าจะสดใสกว่าที่เป็นอยู่ในปัจจุบันก็ได้ 18

ที่ผ่านมา ผมได้มองคนอื่นเขาทำ เขามี เขาเป็น และเราก็ เกิดอยากทำ อยากมี อยากเป็นแบบเขา แต่สิ่งที่ได้ก็คือได้ แต่สิ่ง ที่เป็นผลเสียกลับมากมายเนิ่นนานยาวเกินไป

ความอร่อยของข้าวราดแกง น่าจะทำให้ผมประสบสิ่งที่ ผมต้องการจริงๆในชีวิตได้จริง เป็นแนวทางตามธรรมชาติเรื่อยๆ ตามเหตุและผล และเลิกกระทำในเรื่องที่ไม่ได้คิดพิจารณาและ เป็นเรื่องไร้เหตุผล

วันหนึ่งผมไปธุระที่เขตสาธร ตอนเที่ยงก็หิวข้าวและเดิน ผ่านร้านอาหารในตึกใหญ่ตึกหนึ่ง ผมเดินเข้าไปดู อยากทาน และ สามารถทานได้ อยากทานกาแฟ หรูในร้านหรู ราคาแพง ผมก็ ทานได้ มีตังค์จ่ายแน่ แต่ทว่า ผมเดินไปอีกนิดดีกว่า ที่หน้าสนาม มวยลุมพินี ผมเดินผ่านร้านเนื้อตุ๋น แต่ทว่าในตอนนั้นเป็นห้วงกิน เจ ผมจึงเดินหาร้านขายกับข้าวเจ ก็มีหลายร้านแต่ไม่มีที่นั่งทาน ผมจึงย้อนกลับมา สั่งเกาเหลาเนื้อเปื่อย ข้าวเปล่า และโอเลี้ยง พอซดเข้าคำแรก ก็ค่อยๆทานจนเกลี้ยง ผมสงสัยว่าการแหกการ กินเจของผมในมือนี้จะทำให้อร่อยเกินเหตุหรือไม่ จึงสั่งเกาเหลา และข้าวเปล่ามาอีกหนึ่ง เรียบร้อยครับ เกลี้ยง เก้าสิบบาท

ขาออกจากร้านผมเดินซู๊ดปากออกจากร้าน เจ้าของร้าน ซึ่งเป็นสาววัยกลางคนถามเลยว่า เฮียเผ็ดหรือเฮีย

ผมยิ้มออกไป แล้วตอบว่า เปล่าครับ อร่อยต่างหาก

แม่ค้าคงไม่รู้หรอกว่าคำว่าอร่อยของผมนั้นมันลึกซึ้งใน ระดับโลคอลเพียงใด --------------------19

กบฏรัก ผมก็ เ ป็ น มนุ ษ ย์ ค นหนึ่ ง ที่ เ คยต้ อ งตรากตรำแสวงหา...ความ รัก...ตอบ แต่ทว่าในห้วงหุบเหวของความคิดของมนุษย์มันลึกล้ำ ดำทะมึนมืดตื๊ดตื๋อ จนกระทั่งอาจเผลอไผลจินตนาการภิรมย์ไป คนละทิศทาง ในความคิดของเธอ...อาจจะมองไปได้หลากหลายทางดั่งนี้ ...หล่อหน้าตาดี หรือเปล่า ...อยู่แล้วจะสบายหรือเปล่า ...หรือจำเป็นต้องคว้าไว้แล้วในตอนนี้ ...ท่าทางจะเก่งในเรื่องบทรัก ...หรืออยากอยู่ใกล้ๆอย่างเดียว เหตุผลดังกล่าวมาเป็นเหตุผลที่ผมเองคิดเองและลืมไป ว่าเป็นการคิดแบบที่ผู้ชายคิด ไม่รู้หรือว่า พิษสงของความร่าน ราคะ จะหมดลงได้ก็ต้องใช้มือปราบที่ผ่านการอบรมและชำนาญ การในเรื่องนี้โดยเฉพาะ บางครั้งภรรยาหรือสามี ก็ไม่สามารถบัน เทาความหื่นให้มอดลงแม้สักชั่วคราวได้

การแสวงหาไม่ใช่เรื่องง่ายแต่ก็ไม่ใช่เรื่องยาก

ความต้องการความรักก็ไม่ใช่เรื่องยาก

หลายๆคนในแผ่ น ดิ น นี้ ต้ อ งการหาความรั ก เมื่ อ คน ต้องการหาความรักมีจำนวนมากได้มาพบกัน แต่ทว่าเขากลับ มองไม่เห็น

การอยู่ใกล้ชิดมากๆจนเกินเลยขอบเขต จนถึงที่สุดอาจรู้ ได้ว่าใช่หรือไม่

บางครั้ง คนหนึ่งใช่ แต่อีกคนอาจไม่ใช่

หากโชคดี ก็ใช่ทั้งคู่ หรืออาจจะเป็นโชคร้ายก็ได้

ในหลายร้อยคน คนที่จะทำให้ต้องหันไปมองเป็นคำรบ สอง บางวันยังไม่มีหรือบางทีนานเป็นเดือนจึงพบสักครั้ง

หากแต่วันหนึ่งในชีวิต เมื่อสัญญาในอดีตมีผลบังคับใช้ การเจอกันของคนสองคนที่เคยมีพันธะลึกล้ำในอดีตได้มาเจอกัน เราสองคนมองตากัน

เราสองคนเต้นระบำไปด้วยกัน

และอดไม่ได้ที่จะจุมพิตเธอไว้สักครั้งหนึ่ง ทันทีที่หัวใจรับรู้ได้ว่าเธอเป็นผู้ที่มีความผูกพัน

ค่ำคืนนั้นจึงมีความสุขใจ

แต่ทว่าพระเจ้าหรือสวรรค์ย่อมลิขิตไว้ให้แล้ว

การเจอกันวันนั้น เป็นแค่การเตือนเท่านั้นว่า

ชาติหน้าจะได้เจอกันอีกครั้ง

แม้รู้ว่าหนึ่งจากไปอย่างไม่มีวันกลับ

แต่ก็รู้ได้ว่าเธอจากไปอย่างเริงรื่นและมีความสุข

ยามใดที่เจอ ผู้ผ่านมา ให้ต้องหันไปมองนานนาน

ผมจะคิดทันทีว่าจะสะกดรอยติดตามเธอดีหรือไม่ 22

บางทีก็เจอริมน้ำก็มองจนเด็กเธอจะตามมากระทืบ

ทั้งๆที่ไม่รู้จักมาก่อนแต่บอกได้ว่าคุ้นเคย

เสน่ห์ในตัวผมไม่สามารถส่งผ่านออกไปได้กับทุกคน

แต่ก็สามารถส่งผ่านไปถึงได้หลายคนนับตั้งแต่อดีต แต่ในปัจจุบัน

ชีวิตที่ตกต่ำทางฐานะสังคม ความล้มเหลวทางเศรษฐกิจ ส่วนตัว ไม่อาจแม้จะคิด

แต่ทว่ายามใดที่ชะตาชีวิตเริ่มดีขึ้น

การผิดศีลข้อที่สามก็มีแววจะแวะมาเยี่ยมเยือนอีก

อดนึกฝันอย่างโน้นอย่างนี้ไว้ไม่ได้

แต่ทว่าการคิดอย่างงี้ก็เป็นอย่างที่ผู้ชายคิด

และก็ไม่ใช่เรื่องที่ผู้หญิงเขาจะคิด

แม้ว่าจะมีคนเตือนเรื่องเธอว่าเธออยากจะซักซ้อมด้วย

แต่ทว่าผม ก็ใช้เหตุผลของผมว่า เธออาจเป็นหนึ่งในคนที่ คุ้นเคย

ครั้งหนึ่งมือของผมเคยจับที่ประทุมถันของเธอภายนอก ในตอนที่เมาสุรา

แต่ทว่าผมยับยั้งชั่งใจด้วยการให้เกียรติอย่างสูงสุด

แต่นึกภาคภูมิใจจนกระทั่งวันนี้

แต่ก็เป็นเหตุผลของผมเพียงฝ่ายเดียว

สักวันคงจะพลาดพลั้ง หากเธอพยายามจะเข้ามา ผมคิด เองว่าเธอคงมีสิ่งผลักดันสักอย่างเป็นแน่

อยากลองก็อยากลอง แต่ผิดศีล 23

บางทีหากอยากรู้มากๆ ผมอาจจะถามเธอในคำถามที่ ไม่มีใครจะกล้าถามตรงๆก็ได้ว่า ...เธอต้องการอะไร... นัยน์ตาที่หรี่ปรือของเธอ ร่างกายของเธอที่เอาอกมาเสียดสีผมอย่างออดอ้อนกวนน้ำขุ่น ในคราวนั้น เป็นคำตอบในตอนนั้น แต่ในตอนนี้ดูซิว่าเธอจะตอบอย่างไร ---------------------

24

กว่าจะไปผับได้

หลังจากที่ทำงานเสร็จและเป็นวันพุธ มันเป็นวันที่ถือว่า เป็นวัน สันทนาการของผม ผมจึงตรวจสอบเงินในกระเป๋าแล้ว พันกว่าบาท ผมเสียบกระเป๋าตังไว้ที่กระเป๋าหลังแล้วตบตูดด้วย ความมั่นใจ

หน้าของผมในกระจกดูหล่อเหลาเอาการและด้วยผมที่ เปียกน้ำมันและดัดปอยผมข้างหน้าให้แหลมย้อยลงมา ทำให้เป็น เสน่ห์ที่ยังจะหากินได้อีกนาน

การเริ่มต้นก่อนจะยามค่ำ ตอนยามเย็นเพื่อนั่งทานข้าว เหนียวส้มตำลาภริมน้ำและกินไปดื่มไปดูหญิงสาวที่ต่างพากัน ร่อนมอเตอร์ไซด์เที่ยวแล้วเที่ยวเล่าและหลากหลายระรานตาใน ตอนเย็นริมน้ำแม่กลอง

แสงแดดเริ่มสีเข้มขึ้นและตกกระทบน้ำเป็นสีกากีกรมท่า สะท้อนความแวววาวแสบตา แต่ทว่าพอกลับเย็นเมื่อดวงอาทิตย์ กำลังจะลับเหลี่ยมเขาใหญ่ ยิ่งทำให้แสงสีที่ตกมีความเข้มข้น เตือนว่าใกล้จะมืดมิดแล้ว

บรรดาสัตว์เล็กเช่นนกต่างก็พากันบินกลับรัง แต่ทว่าคน บางคนเล่ากลับกำลังจะออกหรือกำลังจะไปทำมาหากิน จากการ

นั่งทานข้าวเหนียวลาบส้มตำริมน้ำ เมื่อบรรยากาศเปลี่ยนก็ต้อง เปลี่ยนสถานที่กินดื่ม

จากร้านข้างๆทางริมแม่น้ำ ก็มาเป็นร้านอาหารที่เป็นแพ ในแม่น้ำ ผมมักจะเป็นแขกคนแรกของร้านเสมอ และบ่อยๆก็มัก จะเป็นแขกคนสุดท้ายที่ออกจากร้าน แต่วันนี้คงไม่เพราะผมตั้งใจ จะไปที่อื่นต่อ

แสงไฟที่ประดับประดาตามแพ เริ่มเปิดกันจนเจิดจ้าใน ท่ามกลางความมืด เสียงเพลงที่เกิดจากอีเลคโทรนดังก้อง สลับ คลอด้วยเสียงของนักร้องที่แต่งหน้าเข้มยามค่ำคืน และยังแทรก ด้วยดนตรีของแพข้างๆซึ่งเป็นเพลงเพื่อชีวิต

ผมนั่งคลอเคล้ากับแก้วเหล้าที่มันใส่ด้วยบรั่นดีไทยและ โซดา ตามสูตรของกระผม เมื่อก่อนก็เคยดื่มออนเดอะร๊อกมาก็ บ่อยมันก็ดีดูจริงใจดีและมาดเข้มแมนตามแบบชายไทย แต่ทว่า ผมชอบความนุ่มๆเสียมากกว่า และการดื่มแบบผมนี้มันจะค่อยๆ เมาไปอย่างช้าๆ

กับแกล้มของผมก็ไม่มากไปกว่า กุ้งแช่น้ำปลา ไก่สาม อย่าง ซึ่งก็เพียงพอนั่งจิบเหล้าไปฟังเพลงไป ดูทิวทัศน์ยามเย็น รับ แรงลมแม่น้ำที่พัด มองเด็กเสริฟ แทะโลมนักร้องทางสายตา เป่า ควันบุหรี่เล่น

ความเคลิบเคลื้มเพลิดเพลินตามแบบที่คิดเองเป็นสิ่งที่ ทำให้เวลาได้หมดไปอย่างรวดเร็ว ก็ไม่รุ้ว่าอะไรที่ทำให้คิดได้ว่า จะต้องทำอย่างนี้แล้วมีความสุข

สักพักพอร้านเลิกเด็กเสริฟก็ชวนไปเที่ยวต่อ ไปก็ไปผม 26

คิด ชีวิตของผมมีเรื่องราวแปลกๆมากมายในตอนกลางคืน

นักร้องไม่พอผมก็ขึ้นไปร้องสลับได้จนร้านเลิก แต่นักร้อง ไม่ยอมเลิกพาไปร้องต่อที่บ้าน

นักร้องนัดให้เจอตอนเลิก แทนที่จะไปก็กลับไม่ไปเพราะ ง่วงนอน

ไถเหล้ากินกับสาวโดดเดี่ยวในผับอย่างหน้าด้าน

โก่งคอขันร้องเพลงไล่แขกกลับในผับเป็นประจำ

ตื่นขึ้นมาแล้วจำไม่ได้ว่าร้านที่ไปเมื่อคืนชื่อว่าร้านอะไร

ขนหมอนวดจำนวนเต็มรถปิคอัพไปเต้นระบำ

ชวนหมอนวดมาเล่นป๊อกเด้ง ไม่กี่คนแต่มาทั้งร้าน

เข้าเทคเลี้ยงเด็กเสริฟ รวมทั้งเรียกวงดนตรีที่เล่นสามวง มาดื่มเหล้ากัน ทำให้คนเกือบครึ่งร้านฮาเฮ

และที่กล่าวมาทั้งหมดมักจะฉายเดี่ยว

ผมยักไหล่ ตอนนี้ก็มาแล้ว

ผมก็ชอบติดตามลีลาชีวิตของผมเองว่าจะทนสภาพแบบ นี้ได้อีกนานเท่าไหร่แต่เท่าที่ประสบมาก็ไม่เกินยี่สิบสี่ชั่วโมง

ลีลาเด็กเสริฟก็ว่ากันไปเช้ามาต่างก็แยกย้ายกันไป

สรรพคุ ณ ของแอลกอฮอล์ ท ำให้ หั ว ใจของคนที่ ช อบ แสวงหาความสนุกและความสุขหาได้พบง่ายและเร็วตามจำนวน ที่เสพเข้าไป ดนตรีก็เร่งเร้าให้องคาพยพในร่างกายขยับไหวตาม แต่ว่าคนร้องจะมีความเป็นซุปเปอร์สตาร์แค่ไหน

ลีลาส่ายสะโพกของผมขณะร้องขณะเต้นบนเวทียังคง เรียกร้องเสียงปรบมือชอบใจจากคนดูได้ และยังอีกนาน 27

ยามที่ผมนั่งละเมียดแบล็ค กรีน โกลด์ หรือ บลู ในสถาน ที่ที่เสียงดังแก้วหูสั่นขี้หูเกือบไหล ผมรู้สึกว่า มันเป็นสรวลสวรรค์ ของผม แม้จะไม่นานก็ตาม แต่หลังจากฟื้นตื่นที่ต้องไปทำงาน ตอนเช้า ผมก็มักจะถามตนเองว่า ไม่เบื่อและไม่ทรมานบ้างเหรอ ทุกครั้ง แต่ทว่าพอตกตอนเย็นทีไร มักจะมีเหตุอ้างให้ออกทุกที

ต่อเมื่อวันหนึ่ง เมื่อได้สะดุดพบกับความไม่แน่นอนของ ชีวิต ได้หันกลับมาดูแลครอบครัวและจะต้องตื่นตะลึงว่า คนใน ครอบครัวลำบากเพียงใด ที่ผ่านมาเราเพียงแต่สนใจตนเอง ไม่ได้ ใส่ใจกับครอบครัวเลย ภรรยาของเราก็ช่างอดทนนัก ผมสำนึก แล้วในความบันเทิงที่ผ่านมาในอดีต แต่ยังไม่สายเกินไป ช่าง โชคดีสำหรับผมนัก ที่จะได้ทำการแก้ตัว

มาบัดนี้ ผมได้ความอบอุ่นจากกายภรรยาและผมก็ให้ ความอบอุ่นอย่างจริงใจแก่เธอด้วยความรักแสนหวาน ดูแลลูก เต้าด้วยความตั้งใจ ก็พบว่า สิ่งที่เราแสวงหามาตั้งแต่ตอนหนุ่ม นั้น มันก็เป็นเพียงกิจกรรมฆ่าเวลาเท่านั้น แม้จะระลึกได้ก็เพียงมี รอยยิ้มนิดหน่อยตรงมุมปาก

ผมไม่ได้เสียดายสิ่งใดๆที่ได้กระทำไปแล้วในอดีต ตรงกัน ข้าม สิ่งที่ได้ทำแม้จะผิดหรือถูก จะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจมันก็ส่งเสริม ให้เห็นคุณค่าของความรักที่มีให้แก่ครอบครัวในยามนี้มากมายที เดียว

ผมเฝ้ามองคนอื่นที่เขาเริ่มที่จะมีความรัก เริ่มที่จะสร้าง สัมพันธ์กันให้เกิดความรักกันแล้ว ภาพเหล่านี้ก็ได้ย้อนกลับมาถึง

28

ผมได้นึกเห็นภาพเก่าในอดีตอันหวานแหววแล้วก็อดยิ้มในใจไม่ ได้อีก ---------------------

29

กระรอกบนต้นไม้ ชีวิตของผมไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป แต่เดิมทีผมก็มี บ้านอยู่แถวสวนจตุจักร ในบ้านผมจะมีลูกกรงให้ไต่เล่น มีอาหาร ผลไม้และน้ำกินไม่เคยขาด แต่มีวันหนึ่งมีคนผู้ชายอายุประมาณ ห้าสิบปีเห็นจะได้แกมาด้อมด้อม มองมองผมอยู่แล้วก็ยิ้มแล้วก็ หันไปพูดจากับเจ้าของผม เจ้าของผมก็ยิ้มหน้าบานและรับเงิน จากชายคนนั้น แล้วเขาก็หิ้วผมมา

ในวันรุ่งขึ้นเขาเปิดประตูให้ผมออกจากกรงและหันปาก ประตูกรงไปบนกิ่งไม้ ผมเห็นดังนั้นผมก็เข้าใจทันทีว่า เขาต้องการ ให้ผมออกจากกรง ผมไม่ทันคิดผมก็เลยโดดไปที่กิ่งนั้นทันที

ผมได้ ม องตาของคนนั้ น ที่ เ ขาปล่ อ ยผม ตาของเรา ประสานกัน ผมเห็นแววปลาบปลื้มบนตาของเขา เห็นความรู้สึก อิ่มเอม สำหรับผมเอง ผมเองยังงงอยู่ว่าจะทำอะไรต่อไป มันจะ ดีใจก็ดีใจที่มีบ้านที่กว้างขวางมากขึ้น แต่ทว่าแล้วอาหารการกิน จะทำอย่างไร ผมสะบัดหัวที่งุนงง หันมาผจญกับความจริงของ ชีวิต แล้วผมก็ไต่วิ่งกระโดดเล่นอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งหิว แต่ ทว่าก็เห็นมะขามเทศต้นเบ้อเริ่ม ฝักอวบอูมแดงระเรื่อหอม ผมรีบ กระโดดเข้าไปหยิบมากินทันที โอ้มันช่างหอมหวานจริงๆ ในวัน

นั้นชีวิตของผมก็มีความสุขไปอีกวัน

วันต่อมามันช่างเงียบเหงาเสียเหลือเกิน ผมได้ปีนป่ายไป ทางทิศต่างๆแล้วก็ไม่เห็นว่าจะมีกระรอกแบบผมเลยคงมีแต่ผม ตัวเดียวที่ว้าเหว่มาก แต่ก็ได้เพื่อนนก เพื่อนหมา เพื่อนแมว ส่ง เสียงทักทายพอแก้เหงาได้นิดหนึ่ง

พอย่างเข้าหน้าหนาวอีกปีหนึ่งต่อมา ทีนี้ผมต้องงงงันที เดียว เพราะผมเจอกระรอกหลายตัวมาก วิ่งเล่นไปมา เจี๊ยวจ้าว ไปหมด ผมก็ตะโกนเรียกเขาทันที พวกเขาก็วิ่งมาหาผมและมอง ผมตาแป๋ว ผมยิ้มแล้วทักทายพวกเขาว่า

มายังไงกันนี่

พวกเขาบอกว่า ก็คนไปเอามาจากบ้านและเอามาปล่อย พร้อมๆกันหลายตัว

ออดี นี่ ต่อไปเราจะได้อยู่เป็นฝูงเดียวกัน

เมื่อกระรอกทั้งฝูงตกลงกันก็พากันหากินด้วยกันโดยผม ได้เป็นผู้นำฝูง ที นี้ พ อปี ห น้ า หน้ า หนาวไม่ รู้ ว่ า จะมี ก ะรอกอี ก สั ก กี่ ตั ว ที่ จ ะโดน ปล่อยออกมา ผมก็ได้จัดการเตรียมการเรื่องการสำรวจหาแหล่ง อาหารในทิศทางต่างๆเพื่อเตรียมรองรับสมาชิกใหม่ตัวน้อยใน ครอบครัว และสมาชิกกระรอกใหม่ที่ถูกปล่อย

สังคมกระรอกกรุงเริ่มต้นขึ้นแล้ว เราต้องขอขอบคุณพี่ ทหารบกและพี่ทหารอากาศที่ปล่อยให้เราได้มาใช้ชีวิตอย่างบรม สุ ข แต่ เ รายั ง ไม่ รู้ ว่ า พี่ ห รวดกั บ พี่ ท หารเรื อ เค้ า จะชอบปล่ อ ย กระรอกเหมือนกันหรือเปล่า อ้อพลเรือนด้วยจะชอบปล่อยหรือ 32

เปล่า หากชอบเหมือนกันละก็ ผมก็จะได้จัดตั้ง กระรอกพลเรือน ตำรวจ ทหาร ให้เป็นสถานบันใหม่ขึ้นทีเดียว และเราก็จะดูแลไม่ ให้สมาชิกของเราเข้าไปในบ้านเรือนคนไปฉกชิงอาหารผลไม้ของ มนุ ษ ย์ และยั ง คงยื น ยั น ในยุ ท ธศาสตร์ ข องเราว่ า กิ น ขี้ ปี้ น อน เท่านั้น ไม่มีอื่นๆ ผมหวังว่าสถาบันกระรอกพลเรือนตำรวจทหาร จะยืนยงคงอยู่ตามยุทธศาสตร์ของเราได้ตลอดไป

แต่ทว่าพ่อเจ้าประคุณ นิยายเรื่องใดก็แล้วแต่หากไม่มี ตัวโกงบ้างก็น่าเกียจ มีคนอยู่คนหนึ่งเขาเฝ้ามองกระรอกของเรา แล้วเขาก็วางกับดักจับเราเอาเราไป แต่มีบางตัวเท่านั้นที่ได้กลับ มาในตอนหน้าหนาว ส่วนอีกหลายตัวทราบข่าวว่า โดนเอาไป ปล่อยที่อื่น จนพวกเราชาชิน แล้วโดนดักจับแล้วก็โดนปล่อยอย่าง นี้จนไม่ค่อยตกใจเมื่อถูกจับ พวกเรานั่งถกเถียงกันว่า คนเขาทำ อะไรกันบ้างก็จับ บ้างก็ปล่อย บ้างก็เลี้ยงไว้ในบ้าน ไม่ค่อยจะมี แนวทางที่ชัดเจนให้เข้าใจได้อย่างง่าย วันหนึ่งผมก็เลยไปถามพี่ หมา ซึ่งคนเขามักจะเรียกว่าน้องหมา พี่หมาบอกว่า กูยังงงเลย แทนที่จะรักคนมากกว่ารักหมาดันรักหมามากกว่าคน เวลาพูดกับ หมาหรือหมาพูดกับคนเนี่ยดันกลับรู้เรื่อง แต่ทว่าพอเวลาพูดกับ คนเห็นเห่ากันไปมาส่งเสียงดังลั่นจนพี่หมาเองยังหางจุกตูด กูละ งงจริงๆ ผมได้ฟังแล้วก็ไปเรียกพวกกระรอกของผมมานั่งฟังและ สั ม มนาระดมความคิ ด เห็ น กั น ก็ ไ ด้ ข้ อ สรุ ป ว่ า อย่ า เข้ า ไปใกล้ มนุษย์มากนัก

วันหนึ่งผมได้ไปไกลจากถิ่นเพื่อการสำรวจได้เห็นคนๆ หนึ่งแกแบกกิ้งก่ายักษ์เดิน ผมก็เอาข่าวนั้นมาเข้าประชุม สรุปว่า 33

เป็นกิ้งก่าดีกว่าเป็นกระรอก เพราะไม่ต้องเดินให้เมื่อยจะมีคนมา อุ้ม

วันหนึ่งผมเห็นพี่หมานอนซมน้ำตาซึมเนื้อตัวมอมแมม ผอมโซ ผมก็เข้าไปถามพี่หมา พี่หมาเอาแต่ร้องไห้ และพูดด้วย เสียงละห้อยแหบแห้งว่า

ข้าอุตส่าห์จงรักภักดี เห่าหอน ดูแลบ้าน เล่นกับลูกคน แต่พอข้าแก่ ข้าเป็นขี้เรื้อน พวกมันก็จับข้า ขับไล่ข้าให้ออกไปจาก บ้าน ข้าไม่ไป มันก็จับข้ามาปล่อยที่วัด

ผมได้ฟังผมก็พลอยน้ำตาตกไปกับเขาด้วยและก็นำเรื่อง มาเล่าให้สมาคมกระรอกพลเรือน ทหาร ตำรวจได้ฟัง พวกเขาได้ ฟังก็พลอยพยักหน้าหงึกหงักกันทั่วทุกตัว

ชีวิตของผมก็ดีกว่าชีวิตของพี่หมามากนัก ที่แม้จะจงรัก ภักดีสุดชีวิตแล้วก็ยังถูกคนทอดทิ้งอย่างไม่ใยดี พวกกระรอกของ ผมได้พยายามที่จะห่างไกลจากคนให้มากที่สุด ไม่ปลื้มหลงเคลิ้ม กับรอยยิ้มหรือประกายตาที่เมตตาของคนเป็นอันขาด เพราะเมื่อ ใดที่เข้าไปเกียวข้องกับคนแล้วดูเหมือนว่าจะมีแต่ความมึนงงไม่ เข้าใจแต่เพียงอย่างเดียว ผมเชื่อว่าแม้แต่มนุษย์ก็คงจะไม่เข้าใจ ตัวเองเหมือนกัน ---------------------

34