Excerpts from Steinbjørn B. Jacobsen’s collection, Lív (1981)
Ten summers you were with us were a part of us lent us your eyes Lit up our lives shared your precious mind A vibrant spring that flowed A delicate fate was woven We remain here with our hands full of dreams But we are not crying for them A spring has evaporated A pattern has ended Incomplete or maybe We just don’t understand it But the memories live on
Tíggju summør var tú hjá okkum var ein partur av okkum lænti okkum tíni eygu Birti lív í gav av tínum ríka sinni Ein lívsfrísk kelda ið rann Ein vøkur lagna varð vovin Eftir standa vit við hondunum fullum av dreymum Tað er ikki teir vit gráta um Ein kelda er tornað Eitt mynstur er vovið Hálvliðugt ella kanska Vit skilja tað ikki Men minnini liva
*** Right there close to where you lost your young life at the height of summer in the fairest weather Your great-great grandfather stood February 15, 1915 and watched both of his sons drown in a storm along with 12 others I myself walked down this road the day after the tragedy and looked at the skid marks ploughed into the asphalt The shimmering shoreline murmured softly behind the graveyard of our ancestors They had all experienced loss Though not at the hands of men Nature had taken from them Maybe it’s easier when nature claims a life What can be said or done about the ocean
***
Beint har í nánd tú lætt títt unga lív Á hásumri í besta veðri á vegnum Har stóð oldurabbi tín 15. februar 1915 og sá báðar synir sínar drukna í óveðri saman við 12 øðrum Sjálvur gekk eg á vegnum dagin eftir Hugdi at bilsporum ið vóru pløgd niður í asfaltið Lógvin lá har blonk og kvirraði aftan fyri kirkjugarðin Har inni lógu forfedrarnir Øll høvdu tey mist Tó ikki av manna ávum Náttúran hevði tikið frá teimum Kanska tað er betri tá náttúran tekur Hvat sigst og gerst við havið