Μostra a cura di Francesco Piazza Organizzazione Comunità Ellenica Siciliana “Trinacria” The Blender Gallery - Glifada (Atene) Coordinamento Vassilis Karampatsas 10 Marzo - 30 Aprile 2022 The Blender Gallery Patrocini Ambasciata d’Italia ad Atene Tempo Forte Istituto Italiano di Cultura di Atene Catalogo a cura di Francesco Piazza Interamente finanziato dall’Istituto Italiano di Cultura di Atene Progetto grafico e stampa C.P.R. Tipolitografia ©2022 Francesco Piazza Tutti i diritti riservati Concept grafico Yannis Spanoudis Photo Credits George Xigos Έκθεση σε επιμέλεια του Francesco Piazza Διοργάνωση Ελληνική Κοινότητα Σικελίας “Τρινακρία” The Blender Gallery - Γλυφάδα ( Αθήνα) Συντονισμός Βασίλης Καραμπάτσας 10 Μαρτίου - 30 Απριλίου 2022 Αιγίδες Πρεσβεία Ιταλίας Αθήνα Tempo Forte Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών Κατάλογος σε επιμέλεια του Francesco Piazza Υλοποίηση με τη χρηματοδότηση του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου Αθηνών Γραφιστικό πρότζεκτ και εκτύπωση C.P.R. Tipolitografia © 2022 Francesco Piazza Διατηρούνται όλα τα δικαιώματα Γραφικό concept Γιάννης Σπανούδης Photo Credits Γιώργος Ξύγκος
iicatene.esteri.it comunitagrecasicilia.it theblendergallery.com
Ringraziamenti Ευχαριστίες The Blender Gallery Iason Theophanidis - Ιάσων Θεοφανίδης Leonie Gavrias - Λεώνη Γαβρία Maria Gounari - Μαρία Γούναρη Christina Ntougeropoulou - Χριστίνα Ντουγεροπούλου
POST. RETHINK THE FUTURE
Il termine Post definisce abitualmente una collocazione temporale ma è anche un modo di dire ormai entrato nel linguaggio comune. É la “pubblicazione” della nostra esistenza un istante dopo averla vissuta. Perché ogni volta che descriviamo la realtà essa è già passata e, in definitiva, “Post” ci dice ciò che è finito, ma non che cosa ci aspetta e prefigura la possibilità dell’esistenza di un “nuovo” altro che, non siamo in grado di immaginare. La nostra società già a partire dalla metà degli anni ‘80 si è trovata a confrontarsi con il concetto di post-qualcosa (post-industriale, postcoloniale, post-strutturalista, post-ideologico, post-umano etc.) ma, a ben vedere, in questa ossessione per il “dopo” si possono intravedere sia i segni di una debolezza linguistica -nella difficoltà a definire ideologie e movimenti culturali di nuova formazione- sia il tentativo di dominare la società: perché quel prefisso, apparentemente innocuo, consente di sollevarsi al di sopra del proprio tempo e di osservarne dall’alto il paesaggio di rovine. Questo consente all’uomo di illudersi di poter reinventare il proprio futuro, anche manipolando la verità, costruendo una narrazione immaginaria, non veritiera del mondo che verrà, aperta al sogno e all’utopia e vincolata a certi aspetti della nostra esistenza che ormai si sono modificati per sempre. L’arte, in quanto “manipolatrice della verità”, come affermava Platone, può sicuramente contribuire alla costruzione di questa narrazione. Tutto quello che viene dopo, ovvero la rappresentazione della realtà, è essa stessa mimesi. Post è quindi, tristemente, la perdita dell’innocenza! É la consapevolezza che il domani non sarà, probabilmente, come lo immaginiamo o come lo desideriamo. Le opere dei quattro artisti invitati esprimono una riflessione critica sulla contemporaneità: chi siamo e chi saremo. Il collage per la sua estrema duttilità compositiva unitamente alla ricerca iconografica e all’utilizzo della metafora come strumento comunicativo e di riflessione, ha consentito agli artisti di esprimere a vari livelli la loro visione del mondo; da quella più intima e familiare intrisa di sogno (Biasetti), ad una costruita attraverso architetture che fanno del paradosso il loro punto di forza (Di Grado), a quella che descrive i passaggi esistenziali, della definizione della propria identità (Maganiotis), ad una in cui viene descritta una società resa ancora più fragile da processi irreversibili di globalizzazione e dai grandi temi socio politici (Patsios). Questi quattro approcci differenti confluiscono in un’Opera Comune che rappresenta un ideale punto di congiunzione ed è composta da 4 carte che insieme danno vita ad un’unica narrazione connessa ai lavori in mostra. Ad ogni artista, in ordine alfabetico, è stata assegnata una lettera della parola POST. Biasetti P, Di Grado O, Maganiotis S, Patsios T. Ciascun artista ha utilizzato la lettera come spunto per una riflessione sul tema della memoria, della vita presente e di quella futura. Spetterà alla sensibilità di ognuno di noi inserire l’Opera Comune dentro lo spazio mentale che più ci è congegnale: all’inizio della mostra come strumento di conoscenza o durante il percorso come momento di riflessione oppure alla fine, per riassumere il vocabolario di ciascun artista codificandone il pensiero. FRANCESCO PIAZZA
Ο όρος Post (Μετά) συνήθως προσδιορίζει μια χρονική θέση, αλλά είναι και ένας τρόπος του λέγειν που έχει πλέον εισέλθει στην κοινή γλώσσα. Είναι η «δημοσίευση» της ύπαρξής μας μια στιγμή μετά, αφού την έχουμε βιώσει. Γιατί κάθε φορά που περιγράφουμε την πραγματικότητα, αυτή έχει ήδη περάσει και τελικά, το «Μετά» αναφέρεται σε αυτό που έχει ήδη τελειώσει και προσχηματίζει την πιθα-νότητα ύπαρξης ενός «νέου» άλλου που δεν μπορούμε να φανταστούμε. Η κοινωνία μας από τα μέσα της δεκαετίας του ‘80 έχει βρεθεί αντιμέτωπη με την έννοια του μετα-κάτι (μεταβιομηχανικό, μετα-αποικιακό, μετα-δομικό, μετα-ιδεολογικό, μεταανθρώπινο κ.ο.κ.), αλλά με μια πιο προσεκτική εξέταση, σε αυτή την εμμονή για το «μετά» μπορούμε να δούμε τόσο τα σημάδια μιας γλωσσικής αδυναμίας -στη δυσκολία προσδιορισμού νεοσύστατων ιδεολογιών και πολιτιστικών κινημάτων- όσο και σε μια προσπάθεια κυριαρχίας στην κοινωνία: επειδή αυτό το πρόθεμα, φαινομενικώς αβλαβές, μας επιτρέπει να υπερυψωθούμε πάνω από το χρόνο και να παρατηρήσουμε από ψηλά ένα ερειπωμένο τοπίο. Αυτό επιτρέπει στον άνθρωπο να αυταπατάται ότι μπορεί να ξαναεφεύρει το μέλλον του, χειραγωγώντας ακόμη και την αλήθεια, χτίζοντας μια φανταστική και αναληθή αφήγηση του κόσμου που έρχεται, ανοιχτή στα όνειρα και την ουτοπία, συνδεδεμένη με ορισμένες πτυχές της ύπαρξής μας που έχουν αλλάξει για πάντα. Η τέχνη, όπως ισχυριζόταν ο Πλάτωνας, ως «χειραγωγός της αλήθειας», μπορεί σίγουρα να συμβάλει στην οικοδόμηση αυτής της αφήγησης. Όλα όσα έρχονται μετά, δηλαδή η αναπαράσταση της πραγματικότητας είναι η ίδια, μίμηση. Το μετά είναι, δυστυχώς, η απώλεια της αθωότητας! Είναι η συνειδητοποίηση ότι το αύριο πιθανότατα δεν θα είναι όπως το φανταζόμαστε ή όπως το επιθυμούμε. Τα έργα των τεσσάρων προσκεκλημένων καλλιτεχνών εκφράζουν έναν κριτικό προβληματισμό για το σύγχρονο: ποιοι είμαστε και ποιοι θα είμαστε. Το κολάζ, για την ακραία συνθετική ολκιμότητά του, μαζί με την εικονογραφική έρευνα και τη χρήση της μεταφοράς ως επικοινωνιακό και αντανακλαστικό εργαλείο, επέτρεψε στους καλλιτέχνες να εκφράσουν το όραμα τους για τον κόσμο σε διάφορα επίπεδα. Από την πιο οικεία και οικογενειακή σφαίρα εμποτισμένη με όνειρα (Biasetti), σε μια άλλη χτισμένη μέσα από αρχιτεκτονικές που κάνουν το παράδοξο το ισχυρό τους σημείο (Di Grado), σε αυτή που περιγράφει τα υπαρξιακά στάδια του ορισμού της ταυτότητάς μας (Μαγκανιώτης), σε μια άλλη στην οποία περιγράφεται μια κοινωνία ακόμα πιο εύθραυστη από μη αναστρέψιμες διαδικασίες παγκοσμιοποίησης και μεγάλα κοινωνικοπολιτικά θέματα (Πάτσιος). Αυτές οι τέσσερις διαφορετικές προσεγγίσεις συγκλίνουν σε ένα Kοινό Έργο που αντιπροσωπεύει ένα ιδανικό σημείο σύνδεσης και αποτελείται από 4 κάρτες που μαζί, δίνουν ζωή σε μια ενιαία αφήγηση, συναφή με τα έργα που εκτίθενται. Σε κάθε καλλιτέχνη, με αλφαβητική σειρά, ανατέθηκε ένα γράμμα της λέξης POST. Biasetti P, Di Grado O, Μαγκανιώτης S, Πάτσιος Τ. Κάθε γράμμα είναι σημείο εκκίνησης και προβληματισμού με θέμα τη μνήμη, την παρούσα και την μελλοντική ζωή. Εναπόκειται στην ευαισθησία του καθενός από εμάς να εισάγει το Κοινό Έργο στον διανοητικό χώρο που προτιμά περισσότερο: στην αρχή της έκθεσης ως όργανο γνώσης ή κατά τη διάρκειά της ως στιγμή περισυλλογής ή στο τέλος, για να συνοψίσει το λεξιλόγιο του κάθε καλλιτέχνη κωδικοποιώντας τη σκέψη του. FRANCESCO PIAZZA
La Comunità Ellenica Siciliana Trinacria è, da decenni, integrata e attiva nel tessuto sociale e culturale della Sicilia con progetti che rappresentano la sua anima duale e mirano alla divulgazione e la promozione della cultura e della lingua greca in Sicilia, favorendo gli scambi culturali tra i due paesi. A 25 anni dalla sua fondazione, inizia il 2022 con l’organizzazione della mostra POST che attraverso il linguaggio del collage, propone una proiezione sul futuro. Quattro diversi approcci stilistici che fanno uso della memoria e di un ricco background culturale e dischiudono il sipario di quattro mondi straordinari: quello onirico di Valentina Biasetti, quello paradossale di Demetrio Di Grado, l’universo fanciullesco di Alexandros Maganiotis e quello sociopolitico di Kostantinos Patsios. Questo insieme crea una narrazione attuale e stimolante. Un ringraziamento al curatore della mostra Francesco Piazza e al coordinatore Vassilis Karampatsas per tutto il lavoro svolto, ma soprattutto ringraziamo l’Ambasciata d’Italia ad Atene, il Tempo Forte e l’Istituto Italiano di Cultura di Atene per il prezioso sostegno ed infine The Blender Gallery per l’ospitalità. HARALABOS TSOLAKIS Presidente Comunità Ellenica Siciliana Trinacria Η Ελληνική Σικελική Κοινότητα Τρινακρία είναι, εδώ και δεκαετίες, ενσωματωμένη στον κοινωνικό και πολιτιστικό ιστό της Σικελίας και δραστηριοποιείται με έργα που αντιπροσωπεύουν τη διπλή της ψυχή και στοχεύουν στη διάδοση και προώθηση του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής γλώσσας στη Σικελία, ευνοώντας τις πολιτιστικές ανταλλαγές μεταξύ των δύο χωρών. Εικοσιπέντε χρόνια μετά την ίδρυσή της, ξεκινά το 2022 με τη διοργάνωση της έκθεσης POST, η οποία μέσα από τη γλώσσα του κολάζ προτείνει μια προβολή στο μέλλον. Τέσσερις διαφορετικές στυλιστικές προσεγγίσεις, αξιοποιώντας τη μνήμη και το πλούσιο πολιτισμικό υπόβαθρο ανοίγουν την αυλαία τεσσάρων εξαιρετικών κόσμων: τον ονειρικό της Valentina Biasetti, τον παράδοξο του Demetrio Di Grado, το παιδικό σύμπαν του Αλέξανδρου Μαγκανιώτη και τον κοινωνικοπολιτικό του Κωσταντίνου Πάτσιου. Αυτό το σύνολο δημιουργεί μια τρέχουσα και διεγερτική αφήγηση. Ευχαριστούμε τον επιμελητή της έκθεσης κ. Francesco Piazza και τον συντονιστή κ. Βασίλη Καραμπάτσα για όλη τη δουλειά, αλλά κυρίως ευχαριστούμε την Πρεσβεία της Ιταλίας στην Αθήνα, το Tempo Forte και το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών για την πολύτιμη υποστήριξή τους και τέλος, φυσικά, τηνThe Blender Gallery για την φιλοξενία. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΤΣΟΛΑΚΗΣ Πρόεδρος Ελληνικής Κοινότητας Σικελίας Τρινακρία
Post [dal latino post- «dopo»] Post [από το λατινικό post - «μετά»]
OPERE ΕΡΓΑ
VALENTINA BIASETTI La costruzione di questo ciclo di opere per certi versi assomiglia alla tecnica giapponese del Kintsugi, ovvero l’arte segreta di riparare la vita. Attraverso un’operazione concettuale di collage disegnato, le figure si intersecano nel divenire un unico oggetto: da una frammentazione iniziale (dalla ferita), alla rigenerazione attraverso un processo di metamorfosi onirica. Il termine POST ci introduce letteralmente in un momento in cui ciò che era prima non è più, senza però delineare in termini precisi il futuro che ci aspetta; questo ci lascia da un lato una profonda sensazione di vuoto e malinconia e dall’altro, la sconfinata possibilità di ripensare e reinterpretare tutto ciò che fino a quel punto è stato considerato come unica verità o unica strada. Η κατασκευή αυτής της σειράς έργων κατά κάποιο τρόπο μοιάζει με την ιαπωνική τεχνική του Kintsugi ή αλλιώς τη μυστική τέχνη της επιδιόρθωσης της ζωής. Μέσα από μια εννοιολογική πράξη του σχεδιασμένου κολάζ οι φιγούρες τέμνονται για να γίνουν ένα και μόνο αντικείμενο: από έναν αρχικό κατακερματισμό (πληγή), στην αναγέννηση μιας νέας ζωής μέσω μιας διαδικασίας ονειρικής μεταμόρφωσης. Ο όρος POST κυριολεκτικά μας εισάγει σε μια στιγμή όπου αυτό που υπήρχε πριν δεν υφίσταται πλέον, χωρίς ωστόσο να περιγράφει με ακρίβεια το μέλλον που μας περιμένει και αυτό μας αφήνει από μια πλευρά ένα βαθύ αίσθημα κενού και μελαγχολίας, από την άλλη ωστόσο, μια απεριόριστη δυνατότητα επανεξέτασης και επανερμηνείας όλων όσων μέχρι εκείνο το σημείο θεωρούνταν ως η μοναδική αλήθεια ή ο μοναδικός δρόμος.
DEMETRIO DI GRADO Immagino un paesaggio in cui uomini, donne, bambini costruiscono nuove connessioni le cui entità fisiche, si alternano rigenerandosi in altre forme in un confronto serrato a volte drammatico su problematiche più contemporanee come l’ambiente, la politica e il futuro. Questa nuova architettura sconvolge la mia idea di presente e futuro e innesca un corto circuito, un loop temporale in cui ogni cosa si ripete sotto forme differenti e che esprime la propria verità negando anche le più ferree regole della sintassi artistica. Così nelle mie opere creo nuove regole, sempre per me sorprendenti, ne sovverto l’ordine, rinnego la logica per raggiungere un luogo nuovo, non perfettamente allineato alla società contemporanea e libero da preconcetti per permettere allo sguardo di andare oltre e al pensiero di immaginare un mondo tutto da ri-costruire. Φαντάζομαι ένα τοπίο στο οποίο άνδρες, γυναίκες, παιδιά χτίζουν νέες διασυνδέσεις, των οποίων οι φυσικές οντότητες εναλλάσσονται και αναγεννιούνται σε άλλες μορφές, σε μια στενή και μερικές φορές δραματική αντιπαράθεση με τα πιο σύγχρονα ζητήματα όπως το περιβάλλον, η πολιτική και το μέλλον. Αυτή η νέα αρχιτεκτονική αναστατώνει την ιδέα μου για το παρόν και το μέλλον και ενεργοποιεί ένα βραχυκύκλωμα, έναν χρονικό βρόχο στον οποίο όλα επαναλαμβάνονται με διαφορετικές μορφές, εκφράζοντας τη δική του αλήθεια αρνούμενος ακόμη και τους αυστηρότερους κανόνες της καλλιτεχνικής σύνταξης. Έτσι λοιπόν, στα έργα μου δημιουργώ νέους κανόνες, που πάντα με εκπλήσσουν, ανατρέπω τη σειρά, αρνούμαι τη λογική για να φτάσω σε ένα νέο μέρος, όχι απόλυτα ευθυγραμμισμένο με τη σύγχρονη κοινωνία, συχνά απαλλαγμένο από προκαταλήψεις, έτσι ώστε να επιτρέψω στο βλέμμα να προχωρήσει πιο μακριά αλλά και στη σκέψη, για να φανταστεί ένα ολόκληρο κόσμο που πρέπει να ξανά-χτιστεί.
OPERA COMUNE VALENTINA BIASETTI
DEMETRIO DI GRADO
Nella narrazione immaginaria di un mondo che verrà, il creato è un gioco di specchi e di illusioni abitato dalla “parola” poetica che fa da riverbero. La Poesia diventa così il punto di snodo tra la realtà e l’immaginazione: una scala nel vuoto che conduce ad un altrove generatore di nuovi mondi. Nel suo processo evolutivo, ogni pensiero che sorge dalla mente, mira ad uscirne per poi tendere alla luce. Poiesis (fare dal nulla) è come una piccola pianta, è il seme che, come un innesto cromatico nella composizione, fa germogliare e crescere questa immaginaria vegetazione dal vuoto.
Ho voluto dare forma alla O anche nello sviluppo dell’opera perché desideravo che fosse percepita la compiutezza del cerchio come la successione di eventi in un’intera esistenza. Infatti, non può esistere presente e futuro senza un passato da ricordare, e la circonferenza nella sua forma perfettamente conclusa, porta la mia mente a ripensare la vita come un ciclico processo di ri-generazione. Nel centro dell’opera l’Io bambino, le cui braccia alzate ed accoglienti, simbolicamente, disegnano un ulteriore cerchio e assolvono alla duplice funzione da un lato, di contenitore delle esperienze, cassetto della memoria e archivio della vita che egli conserva e custodisce; dall’altro diventano il focus da cui promana tutta la composizione irradiando nuovi stimoli utili a costruire un futuro come il prodotto delle esperienze di ognuno di noi.
Στη φανταστική αφήγηση ενός κόσμου που θα έρθει, το σύμπαν είναι ένα παιχνίδι από καθρέφτες και ψευδαισθήσεις που κατοικείται από την ποίηση που αντηχεί παντού.Με αυτό τον τρόπο η ποίηση γίνεται το σημείο σύνδεσης μεταξύ του πραγματικού και του πλασματικού: μια σκάλα στο κενό που οδηγεί σε μια γεννήτρια νέων κόσμων. Στην εξελικτική του διαδικασία, κάθε σκέψη που προκύπτει από το μυαλό, στοχεύει να βγει από αυτό και στη συνέχεια να βρει το φως. Poiesis (να φτιάχνω) είναι σαν ένα μικρό φυτό, είναι ο σπόρος, που σαν ένα χρωματικό μόσχευμα στη σύνθεση, ανθίζει αυτή τη φανταστική βλάστηση από το κενό.
Θέλησα να δώσω την μορφή του όμικρον στην ανάπτυξη του έργου γιατί επιθυμούσα η πληρότητα του κύκλου να εκληφθεί ως η διαδοχή των γεγονότων σε μια ολόκληρη ύπαρξη. Στην πραγματικότητα, δεν μπορεί να υπάρξει παρόν και μέλλον χωρίς ένα παρελθόν άξιο μνήμης, και η περιφέρεια, στην τέλεια ολοκληρωμένη μορφή της, οδηγεί το μυαλό μου να επανεξετάσει τη ζωή ως μια κυκλική διαδικασία αναγέννησης. Στο κέντρο του έργου μου, το παιδικό μου εγώ, του οποίου τα υπερυψωμένα και φιλόξενα χέρια διαγράφουν συμβολικά έναν ακόμη κύκλο και εκπληρώνουν μια διπλή λειτουργία: αφενός, ενός δοχείου εμπειριών, ενός συρταριού μνήμης και ενός αρχείου ζωής που διατηρείται και διαφυλάσσεται και αφετέρου, γίνονται το επίκεντρο από το οποίο πηγάζει όλη η σύνθεση, ακτινοβολώντας νέα ερεθίσματα που είναι χρήσιμα για την οικοδόμηση ενός μέλλοντος ως προϊόν των εμπειριών του καθενός από εμάς.
ΚΟΙΝΟ ΕΡΓΟ ALEXANDROS MAGANIOTIS
KOSTANTINOS PATSIOS
La vita è un gioco di serpenti e scale. Per il mio lavoro ho tratto ispirazione dal gioco da tavolo chiamato “Snakes and Ladders”. La lettera S può essere una strada che porta al futuro o un serpente che ci fa scivolare indietro. Un serpente può anche simboleggiare il cambio di pelle, l’evoluzione, il passaggio a un altro livello. Il gioco è una corsa semplice basata sulla pura fortuna ed è popolare tra i bambini piccoli. La versione storica aveva le sue radici nelle lezioni di moralità, in cui la progressione di un giocatore rappresentava un percorso di vita complicato da virtù (scale) e vizi (serpenti). Un gioco sul viaggio della vita o un gioco di saggezza. Il tempo è relativo, siamo noi che decidiamo di dare un ordine cronologico, ma in realtà, come molte volte accade torniamo indietro. Dentro quest’opera c’è la vita con tutte le sue contraddizioni, il tempo che scorre, le scelte sbagliate: nel passato e nel presente.
L’idea che ho ampliato attorno alla lettera T è il concetto politico e filosofico denominato “fine della storia”. È descritto da una varietà di autori come il punto finale dell’evoluzione socioculturale e della dinamica storica dell’umanità. La vita umana continua indefinitamente nel futuro senza ulteriori grandi cambiamenti nella società. Nel suo saggio “La fine della storia e l’ultimo uomo”, Francis Fukuyama afferma che visto che fascismo e comunismo sono stati sconfitti, non dovrebbe più esserci una seria competizione per la democrazia liberale e l’economia di mercato. Descrivo visivamente questa idea senza colori. Nel linguaggio figurato il grigio vive nel territorio nebuloso tra bianco e nero implicando confusione e la fine di tutte le esplosioni emotive. Antenati del trionfo, politici, reali ed eminenti pensatori del passato, giustapposti nella mia tela, spogliati di ogni grandezza cromatica a sottolineare la loro deposizione storica.
Η ζωή είναι ένα παιχνίδι με φίδια και σκάλες. Έμπνευση για το έργο μου αποτέλεσε το επιτραπέζιο παιχνίδι «Φίδια και Σκάλες». Το γράμμα S μπορεί να είναι ένας δρόμος που οδηγεί στο μέλλον ή ένα φίδι που μας οπισθοδρομεί. Το φίδι μπορεί επίσης να συμβολίζει και την αλλαγή δέρματος, την εξέλιξη, το πέρασμα σε ένα άλλο επίπεδο. Το συγκεκριμένο επιτραπέζιο παιχνίδι είναι ένας απλός αγώνας δρόμου βασισμένος στην τύχη και πολύ δημοφιλές στα μικρά παιδιά. Η αρχική βερσιόν του παιχνιδιού είχε τις ρίζες της σε μαθήματα ηθικής, όπου η πορεία του κάθε παίχτη, αναπαριστούσε ένα μονοπάτι ζωής, με τις αρετές (σκάλες) και τις αμαρτίες (φίδια). Ένα παιχνίδι που συμβόλιζε το ταξίδι της ζωής ή ένα παιχνίδι κατήχησης. Ο χρόνος ως έννοια είναι σχετικός, εμείς αποφασίσαμε να του δώσουμε μια γραμμική πορεία, αλλά στην πραγματικότητα, όπως συμβαίνει συχνά, επιστρέφουμε πίσω. Μέσα στο έργο μου αποτυπώνεται η ζωή με όλες τις αντιφάσεις της, το πέρασμα του χρόνου, οι λανθασμένες επιλογές: του παρελθόντος και του παρόντος.
Η ιδέα που επεκτείνω γύρω από το γράμμα Τ είναι η πολιτική και φιλοσοφική έννοια που έχει ονομαστεί «το τέλος της ιστορίας». Περιγράφεται από διάφορους συγγραφείς ως το τελικό σημείο της κοινωνικοπολιτισμικής εξέλιξης και της ιστορικής δυναμικής της ανθρωπότητας. Η ανθρώπινη ζωή συνεχίζεται επ’ αόριστoν στο μέλλον χωρίς περαιτέρω σημαντικές αλλαγές στην κοινωνία. Στο δοκίμιό του «The End of History and the Last Man», ο Φράνσις Φουκουγιάμα δηλώνει ότι εφόσον ο φασισμός και ο κομμουνισμός, έχουν ηττηθεί, δεν θα πρέπει πλέον να υπάρχει σοβαρός ανταγωνισμός για τη φιλελεύθερη δημοκρατία και την αγορά. Περιγράφω οπτικά αυτήν την ιδέα χωρίς χρώματα. Στις εικόνες, το γκρι κατέχει τη νεφελώδη περιοχή μεταξύ λευκού και μαύρου σημαίνοντας τη σύγχυση και το τέλος όλων των συναισθηματικών εκρήξεων. Θριαμβευτές, πολιτικοί, βασιλιάδες και επιφανείς στοχαστές του παρελθόντος αντιπαρατίθενται στον καμβά μου, απογυμνωμένοι από κάθε χρωματική έξαρση, υπογραμμίζοντας την ιστορική τους αποκαθήλωση.
ALEXANDROS MAGANIOTIS Alice cade attraverso la tana del coniglio in un’altra realtà nel romanzo di Lewis Carrol. Alecos, un bambino di sei anni, “cade” da Istanbul e “atterra” ad Atene nel 1922. Inizia così la storia di mio nonno, da cui ho preso anche il nome e che è stata fondamentale per la mia esistenza. In questa serie di opere l’immaginario di “Alice nel Paese delle Meraviglie” viene accostato a vecchie foto di famiglia che inserisco nelle composizioni. Le mie opere raccontano, come accade ad Alice, il passaggio da bambino a adulto. Un passaggio necessario, a volte traumatico e pieno di domande su come mi vedo e come mi vede la società. Cosa ci si aspetta da me? La mia identità e i ruoli che devo interpretare. L’idea del tempo che scorre, uno sguardo al passato per capire il presente e affrontare il futuro. Η Αλίκη, πέφτοντας μέσα στην λαγουδότρυπα μεταφέρεται σε μια άλλη πραγματικότητα στο παραμύθι του Λούις Κάρολ. Ο Αλέκος, ένα εξάχρονο αγόρι, «πέφτει» από την Κωνσταντινούπολη και «προσγειώνεται» στην Αθήνα το 1922. Αυτή είναι η αρχή της ιστορίας του παππού μου, από τον οποίο πήρα εκτός από το όνομά μου πολλά στοιχεία της ύπαρξής μου. Σε αυτή την σειρά έργων η εικονογραφία της «Αλίκης στην χώρα των θαυμάτων» συνυπάρχει με οικογενειακές μου φωτογραφίες που εντάσσονται στις συνθέσεις μου. Τα έργα μου διηγούνται την έννοια της μετάβασης από το παιδί στον ενήλικα, έτσι όπως συμβαίνει και με την Αλίκη. Μια διαδικασία ενηλικίωσης, απαραίτητη αλλά συχνά τραυματική, γεμάτη ερωτήματα για το πως βλέπω τον εαυτό μου και πως με βλέπουν οι άλλοι, η κοινωνία. Τι προσδοκίες έχουν από εμένα; Η ταυτότητά μου και οι ρόλοι που μου ζητούνται να παίξω. Η ιδέα του χρόνου που κυλά, μια ματιά στο παρελθόν προκειμένου να κατανοήσω το παρόν και να αντιμετωπίσω το μέλλον.
KOSTANTINOS PATSIOS Creo un meta-mondo, una narrazione multistrato e contemporanea composta da pezzi di carta, che sfrutto per un’ultima volta. Ricostruisco tutte queste immagini frammentarie, disegni, ritagli di giornale, souvenir di viaggi, biglietti per musei e carte d’imbarco o bozze della Scuola di Belle Arti, ricomponendoli insieme e adattandoli alla mia idea. Uso il prefisso Meta- (dal greco μετά, che significa “dopo” o “oltre”) oppure “più completo” o “trascendente”, come penso siano anche le immagini che produco. Il mio lavoro è una documentazione di momenti che sono passati prima che io possa osservarli correttamente. Poiché il mio passato esiste dentro di me e ha plasmato il modo in cui penso, mi comporto, sento o percepisco, il mio bisogno di rivisitarlo è un tentativo di fuggire ed esplorare le lacune emotive della mia memoria sensoriale: oppure la mia ultima possibilità di prevedere e modellare come sarà il futuro, nonostante sappia che il tempo è lineare. Δημιουργώ έναν μετα-κόσμο, μια πολυεπίπεδη και σύγχρονη αφήγηση που αποτελείται από κομμάτια χαρτιού, πού αξιοποιώ για μια τελευταία φορά. Ανακατασκευάζω όλες αυτές τις αποσπασματικές εικόνες, σχέδια, αποκόμματα εφημερίδων, αναμνηστικά από ταξίδια, εισιτήρια μουσείων και κάρτες επιβίβασης ή προσχέδια από τη σχολή Καλών τεχνών, συναρμολογώντας τα ξανά μαζί και προσαρμόζοντας τα στην ιδέα μου. Χρησιμοποιώ το πρόθεμα Meta- (από το ελληνικό μετά, που σημαίνει «μετά» ή «πέρα») ή αλλιώς «περιεκτικότερο» ή «υπερβαίνοντας», όπως είναι οι εικόνες που παράγω. Η δουλειά μου είναι μια τεκμηρίωση στιγμών που έχουν περάσει πριν μπορέσω να τις παρατηρήσω σωστά. Δεδομένου ότι το παρελθόν μου υπάρχει μέσα μου και έχει διαμορφώσει το πώς σκέφτομαι, συμπεριφέρομαι, αισθάνομαι ή αντιλαμβάνομαι, η ανάγκη μου να το ανακατασκευάσω είναι μια προσπάθεια απόδρασης και εξερεύνησης των συναισθηματικών χασμάτων της αισθητηριακής μου μνήμης: ή η τελευταία μου ευκαιρία να προβλέψω και να διαμορφώσω πώς θα μοιάζει το μέλλον, παρόλο που ξέρω πως ο χρόνος είναι γραμμικός.
Sono nata a Parma nel 1979. Mi sono laureata con lode nella Scuola di Pittura dell’Accademia di Belle Arti di Bologna nel 2005, ma la mia attività espositiva ha avuto inizio nel 2002. La mia ricerca si sviluppa come un discorso attorno al disegno e alla figura in relazione con lo spazio vuoto che la circonda, con il colore e il gesto pittorico. Pieni e vuoti sono il tema del dialogo immaginario tra le figure disegnate, sospese in uno spazio surreale muto e silenzioso, uno spazio sospeso luogo della poesia. Γεννήθηκα στην Πάρμα το 1979.Αποφοίτησα με άριστα από τη Σχολή Ζωγραφικής της Ακαδημίας Καλών Τεχνών στη Μπολόνια το 2005, αλλά η εκθεσιακή μου δραστηριότητα ξεκίνησε το 2002. Η έρευνά μου αναπτύσσεται σαν λόγος γύρω από το σχέδιο και τη φιγούρα σε σχέση με τον κενό χώρο που το περιβάλλει, με το χρώμα και την εικονογραφική χειρονομία. Πλήρη και κενά είναι το θέμα του φανταστικού διαλόγου μεταξύ των ζωγραφισμένων μορφών, που αιωρούνται σε ένα σιωπηλό και ήσυχο σουρεαλιστικό χώρο, ένα χώρο ποίησης.
VALENTINA BIASETTI
Sono nato a Palermo nel 1976, dopo un periodo nella cultura Hip Hop, sono rimasto affascinato dall’arte e soprattutto dalla pittura. Inizia così un percorso ricco di collaborazioni con numerosi artisti del panorama nazionale ed internazionale, con mostre, progetti di street art e festival. Νel 2016 ho iniziato a tagliare, incollare, assemblare immagini e suggestioni. Le mie opere evocano gli anni della guerra ma anche quelli della rinascita. Volti pieni di sofferenza ma anche di un estremo desiderio di vivere e redimersi. Uomini, donne, bambini, ognuno di loro porta un messaggio che scorre nel tempo fino a raggiungere il nostro contraddittorio presente. Γεννήθηκα στο Παλέρμο το 1976, μετά από μια περίοδο στην κουλτούρα Hip Hop, γοητεύτηκα από την τέχνη και ειδικά από τη ζωγραφική. Έτσι ξεκίνησε μια πορεία γεμάτη συνεργασίες με πολλούς καλλιτέχνες εθνικής και διεθνούς σκηνής, με εκθέσεις, πρότζεκτ street art και φεστιβάλ. Το 2016 άρχισα να κόβω, να κολλάω, να συναρμολογώ εικόνες και προτάσεις. Τα έργα μου θυμίζουν τα χρόνια του πολέμου αλλά και αυτά της αναγέννησης. Πρόσωπα γεμάτα πόνο αλλά και ακραία επιθυμία να ζήσουν και να εξιλεωθούν. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, καθένας από αυτούς μεταφέρει ένα μήνυμα που ρέει στο χρόνο μέχρι να φτάσει στο αντιφατικό μας παρόν.
DEMETRIO DI GRADO
Mi sono formato come architetto in NTUA e UCL e il disegno è la mia principale forma di espressione. Il mio lavoro indaga questioni che riguardano la mia identità, il mio background, i ruoli che devo svolgere nella mia vita quotidiana, all’interno della mia famiglia o imposti dalla società in generale. Il mio approccio ad ogni tema è sempre molto personale, quasi idiosincratico. Uso vecchie fotografia di famiglia, un pezzo di letteratura o antichi miti greci come l’Odissea. Ho realizzato sei mostre personali e presentato i miei lavori in gallerie private ed anche musei. Σπούδασα Αρχιτεκτονική στο Ε.Μ.Π και το U.C.L και το σχέδιο είναι η βασική μου μορφή έκφρασης. Η δουλειά μου διερευνά θέματα προσωπικής ταυτότητας, του παρελθόντος μου, τους ρόλους που καλούμαι να παίξω στην καθημερινή μου ζωή μέσα στην οικογένεια ή στην κοινωνία γενικότερα. Χρησιμοποιώ παλιές οικογενειακές φωτογραφίες, αποσπάσματα από ένα λογοτεχνικό κείμενο ή ένα αρχαίο έπος όπως η Οδύσσεια. Ο τρόπος που προσεγγίζω το κάθε θέμα είναι εντελώς προσωπικός, σχεδόν ιδιοσυγκρασιακός. Έχω πραγματοποιήσει έξι ατομικές εκθέσεις και έχω παρουσιάσει την δουλειά μου σε μουσεία και ιδιωτικές γκαλερί.
ALEXANDROS MAGANIOTIS
Sono nato ad Atene nel 1977. Ho studiato Economia e Diritto dell’UE presso l’Università del Pireo e la Grand Ecole de Commerce, a Poitiers, in Francia. Mi sono laureato con lode alla Scuola di Belle Arti di Atene (Tutor: Y. Psychopaidis, M. Spiliopoulos, Tutor di Scultura: N. Tranos) e alla Rhode Island School of Design, Providence USA. Ho realizzato sedici mostre personali ed ho partecipato a numerose mostre collettive e fiere d’arte in Grecia e all’estero. Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1977. Σπούδασα Οικονομικά και Δίκαιο E.E στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά και στο Grand Εcole de Commerce στο Poitiers στη Γαλλία. Αποφοίτησα με άριστα από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών όπου σπούδασα ζωγραφική (Tutor Γ.Ψυχοπαίδης, Μ.Σπηλιόπουλος, γλυπτική με τον Ν.Τρανό) και στο Rhode Island school of design, Providence, U.S.A. Έχω πραγματοποιήσει 16 ατομικές εκθέσεις και συμμετείχα σε πληθώρα ομαδικών εκθέσεων, art fairs στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
KOSTANTINOS PATSIOS
POST. RETHINK THE FUTURE
Finito di stampare Febbraio 2022 Εκτύπωση Φεβρουάριος 2022