Tekpen 0.8 by The Buttress

The

Tekpen 0.8

RVLT Cover Design by

Rowell Kristoffer Sotero kristoff.sotero@gmail.com

Tekpen is the literary art folio of The Buttress, the official student publication of the School of Engineering and Architecture, Saint Louis University, Baguio City. It is the artistic outlet of the SEA spirit that is uniquely â&#x20AC;&#x153;biboâ&#x20AC;? in every way. Copyright 2014-2015 by The Buttress All Rights Reserved. No part of this publication may be reproduced or transmitted in any form or by any means, electronic or mechanical, including photocopying, recording, or by any information storage and retrieval system, without the written permission of the authors, except where permitted by law.

Dumito muna tayo sa pinto. Kukulangin ang nakakairitang pagtangu-tango lang sa isang pagpupulong upang isakatuparan ang anumang napag-usapan. Kadalasan, kailangang masampolan ang isa sa kanila sa pamamagitan ng paggilit sa leeg o kahit sa pagdukot ng mga mata nilang sabik makakita ng softcore sa dyaryo, tv, at internet. Apathy, o baby. I wanna watch this animal killed by me on a TV, well in fact, I sitting on a couch, it poisons me inside like the milk tea on the TV. Apoy, oo, apoy. Sa mga gawaing imoral, nakapandudurog kapag nilaro. Ngunit sa mga gawaing banal, ito ang nagsisilbing dugo. Dugo na dadaloy sa katawang bubuhay sa mga prinsipyong makatao at makabayan. Dugo na magbibigay buhay sa katapangang sisibak ng kabulukan sa mga silid-aralan, grocery stores, munisipyo, admin buildings, palengke, city hall, city high, opisina, simbahan, sambahan at saan pa man. Dugo na gigising sa kaluluwa ng sambayanan kung saan nga ba tayo papunta. Pero ang dugong ito, isang hamak na betamax lamang sa paningin ng masa, sa paningin ninyo, sa paningin ng isang lipunang sinasanto ang mga mayayaman. Isang hamak na betamax na pantawid-gutom ng mga mandirigma at tambay ng kalye. Isang hamak na betamax na mabaho sa ilong at nakapandidiri sa paningin. Isang hamak na betamax na isinusuka ng mahihirap kasama ng kanin at isinusuka ng mayayaman kasama ng pangit na mukha. Rebolusyon ang dugo. At hamak na betamax lang ‘to para sa’yo, kaibigan kong mainstream. Mayabong ang kasaysayan kung paano gumanap ang ating mga ninuno upang wakasan ang pang-iinutil ng lahi nina Pau Gasol, Kate Upton at Samurai X sa lahi ng mga lolo’t lola natin. Itak kung itak, tabak kung tabak, ulo kung ulo, buhay kung buhay, patay kung patay: makapagtatag lamang tayo ng sariling kasarinlan. Pero tignan mo ang mainstream ng Pinas: Anne Curtis ft. Kylie Jenner’s Lips, Vice Ganda ft. KPop jologs and Youth Inspiration Kuno, Fliptop Artists ft. ‘Murica HipHop Breezy, Nike Roshe “Kontra-Dukha” Shoes, Jogger Pants ft. College Freshmen, Starbucks ft. Social Climbers, Networking ft. Power Tablets, Success Pills, and Wala-na-akong-kulugo Beauty Bars at La Presa ft.

Certified Irresponsible Ignorasmus Baguio Turistas ala Enriquenayo amin. Wasak ang ipinaglabang kasarinlan ft. Philippine Mainstream. Ang rebolusyon ay para lang sa mga handang madungisan, masugatan, at mamatay. Para sa mga handang mag-alay ng buhay makamit ang pagbabago at itulak ang pag-iisip ng masa sa isang pag-iisip na makabansa. Pero karamihan, ang gusto lang ay pumuti at kuminis nang sa gayon ay lumiwanag sa dagatdagatang puno ng mga dukha upang makabingwit ng mayamang pwedeng sumalo at sumagot ng lahat ng mga layaw niya sa buhay. Pero choice nila ‘yun. At baka choice mo rin? Hahaha! At bakit nga ba ako nangingialam? Apoy, oo, apoy. Hindi ka na, pati sila, bata para malaman kung ano ang tama at mali, kung sino ang tapat at taksil, kung saan ang kubeta sa sala, kung kanino magpapaalam at mananatili, at kung kailan mag-uumpisa at magpapahinga. Eh bakit marami pa ring naghihirap at araw-araw nakikipagpatintero sa sarili nilang katangahan? Apoy, oo apoy. Tanungin mo sila. Tanungin mo ako. Tanungin mo ‘yung pulubing ‘di mo man lang binigyan ng barya kahit ‘yung mga binti mong hitik sa mamiso. Tanungin mo ‘yung mga taong kelangan pa ng approval ng iba para maging okay sila sa mga sarili nila. Tanungin mo ‘yung mga humahakot ng likes sa facebook, #cleavage #airmax #kobe24 #janoski #starbucks #johnhay #ootd #famous #bakitkanatatamaantitoboy. Marami ang magbabago ng mukha pero walang magtatangkang magpalawak ng pag-iisip: ‘yan pinamukha ng lipunan natin eh. Beauty over brains, t*ts over thoughts, muscles over mind. Overkill ang sasapitin ‘pag natinik ng matinik! We all have the gauntlets to fight, but we surrender to lusts in our sight. Kung lalarga ka sa hamon ng amoy at dugo at iaangat mo ang pag-iisip na betamax, magliliyab ka, pre. Pwede ka nang pumaloob.

Mark Daniel B. Lavarias Chief Editor, The Buttress

F I G HT S The thought of choking the idiotic apex of Hierarchy has given me the chills to Release thy rage of unholy Anarchyâ&#x20AC;&#x201D; A rage purely of chaos Enough to burn thy Sugarcoats of this Bizarre capitalist Democracy

Disintegrated You picked all the weeds on your own graveyard. For each weed, you felt dirt clinched under your fingernails. You heard children playing alongside; you didn’t care. For 21 years of existence, you kept yourself busy carving your name on that gravestone. A girl came near you and asked you to join them playing. You didn’t mind answering back, all because you didn’t care. Winds blew the leaves of the tree shading you from what you were doing, yet you dug deeper and deeper into your own descent. Spring came its way. People were screaming above with enthusiasm because the homecoming queen arrived. She was the prettiest on the planet with her womb ready to nurse the whole specie of humanity. You didn’t look up, nor pause for a while, because you didn’t care. Silence was all you heard. Apathy was your sole friend. The sun set, yet you weren’t excited for the sunset; nor feel the cold breeze of the evening whispers. The world is a better place than the grave you’re digging. You never noticed anything all because you didn’t care.

Alamat Walang sinuman ang makatitibag Sa bawat palapag Ng pag-asa Ng aking hinaharap Habang ang tuon ay nasa ngayon, Halimbawa na lang noon, Sa panaginip ko ay naabot, Mga mali ay sinimulang itapon, Palaisipang aklat ng karunungan ang binubuklat maghapon. Nag-simulang tanungin kung bakit ako naririto, Sa isang magulo napakasayang mundo, At sa dalampasigan na mismong pinag-ahunan, Naglakad ako sa lupa at nakita ang kagandahan, Ang bawat nakaraan ay nawawalan, Ng kapangyarihan na akoâ&#x20AC;&#x2122;y galusan at saktan At sa aking bawat paglalakad, Ay nagkaroon ako ng kapasidad, At abilidad, Na akoâ&#x20AC;&#x2122;y lumipad, At ibahin ang riyalidad, Naisip ko na bawat salamat, Ay magiging agimat, Sa pagsulat ng pangmulat, Sa isang bagong alamat.

Masayang maging mayaman Masayang maging mayaman Masarap lagi ang pagkain Maganda lagi ang damit Puno lagi ang wallet Maya’t maya, may bagong relo Tapos bagong sapatos Tapos bagong pantalon pati jacket Masayang maging mayaman Mataas lagi ang confidence Walang takot sa lipunan Basta salapi ang sandigan Sa pera, lahat biglang kaibigan! Sa pera, walang nagkakahiyaan! Masayang maging mayaman Malaking bahay, magandang kotse May internet at seksing katulong Na pwedeng utusan kahit kailan, At kahit saan sa bahay. Masayang maging mayaman Pwedeng mabago ang mukha! Pwedeng sumeksi ang pwet, dibdib at tiyan! At alahas saan mang singit ng katawan! Masayang maging mayaman Kayang suhulan sinuman Huwag lang ‘di maging mayaman Masayang maging mayaman ‘Di ba gov’t officials? ‘Di ba, mahal kong kapitalista?

Unsolved Cases I feel guilt and excruciating pain. Burned myself to the ground, Until I feel no more. From ash, I turned to a phoenix. Reborn – free from the past. I soar high for a long time. Then out of nowhere, an arrow pierced into my wing. I flew down to the trees. With my broken wing, hope to heal Maybe it will take some days for me to fly again Alas, I was struck again. Truth dawned; you cannot remove pain. You can only push it down – repress it. But it will come out of nowhere. I’m here again burning.

Shades of gray In a world of black and white, Delving only in wrongs and rights, Emergent, unsolicited shades of gray Walk in shame in the light of day Gray as may be seen, they’re no different; We are blended colors in the same palette. They fill the canvas just as we do Regardless of shade, color, or hue. But they carry in them something that’s red— The revolution you hear screaming off its head, Demanding a change in the colors we see: Black and white with everything in between.

FALLEN 44 The darkness grew and swam As their bodies hit the earth Giving way to blood And a new warâ&#x20AC;&#x2122;s birth A new war with an illusion That we all call justice But in this kind of aftermath How are we to find it?

Risen 44 Ika-25 ng Enero, 2015 1. Sr. Insp. Ryan Ballesteros Pabalinas 2. Sr. Insp. John Garry Alcantara Erana 3. Sr. Insp. Max Jim Ramirez Tria 4. Sr. Insp. Cyrus Paleyan Anniban Latak ang pusong aba sa tibak na uhaw sa kapayapaan. Hindi mababayaran ang halaga ng buhay kahit gaano man kapayak o nakapangyayapak. Nawa’y hindi lang magsilbing aral ngunit magsilbing dugo, panulat, kabig at higit sa lahat, alab—mga pangalang ilan lamang sa mga sumubok iwasto ang pagkakamaling ang dahilan ay pagkabulag sa totoong diwa ng pagiging makabayan, makatao, maka-Diyos. 5. Sr. Insp. Gednat G. Tabdi 6. Insp. Joey Sacristan Gamutan 7. Insp. Rennie Tayrus 8. SPO1 Lover L. Inocencio Hindi na sila babangong muli. Gustuhin man natin o nila, pero hindi eh. Naiiyak na nila lahat sa Dakilang Maykapal ang lahat, naitangis na ng kani-kanilang mga pamilya ang mga kalungkutan ng kanilang mga puso, naitawa na ng mga anak ng kadiliman ang kamatayan nila, at nakapag-hugas kamay na rin ang mga may sayad ‘dun sa palasyo. Tangan na ng mga mandirigma ang kapayapaang ‘di makukuha ng mga nagdidiyos-diyosang diyablo sa mga siyudad at kabundukan. 9. PO3 Rodrigo F. Acob Jr. 10. PO3 Virgel S. Villanueva 11. PO3 Andres Viernes Duque Jr. 12. PO3 Vitoriano Nacion Acain Dangal, damdamin, dugo—hanggang saan tayo dadalhin ng tatlong bagay na ito? Hanggang kailan tayo magpapasampal? Hanggang kailan tayo maglalaro ng digmaan para malaman kung para kanino nga ba ang tatlong bagay na ito? Hanggang kailan babaril ang mga sundalo? Hanggang kalian maghahagis ng bomba ang mga terorista? Hanggang kailan mag-aalala ang mga pamilya ng mga sundalo? 13. PO3 Noel Onangey Golocan 14. PO3 Junrel Narvas Kibete 15. PO3 Jed-In Abubakar Asjali 16. PO3 Robert Dommolog Aliaga Isang habambuhay na pagpupugay sa isang sakripisyong marangal. Isang habambuhay na pagsaludo sa isang paglilingkod higit pa sa buhay ng bansa ang nakasalalay. Isang habambuhay na pagpapasalamat sa isang aral na nawa’y bumago sa bulok na pag-iisip at kalawanging mga prinsipyo ng mga tao ukol sa digmaan. 17. PO3 John Lloyd Rebammonte Sumbilla 18. PO2 Amman Misuari Esmulla 19. PO2 Peterson I. Carap 20. PO2 Roger C. Cordero Matagal nang lipas ang laban nina Bonifacio, Luna, del Pilar, Mabini at Jacinto, at matagal na ring kupas ang Amerikana ni Rizal, ngunit sa naging araw-araw nilang pakikidigma, tila kahapon lang uli nangyari ang pambubusabos ng mga dayuhan. Paulit-ulit pinapamukha sa atin ng media at ng mga libro na matagal na tayong laya, pero bakit tuloy pa rin ang mala-impyernong pakikidigma? 21. PO2 Nicky DC Nacino Jr. 22. PO2 Glenn Berecio Badua 23. PO2 Chum Goc-Ong Agabon 24. PO2 Richelle Salangan Baluga

Sanga-sangang mga kwento, bali-baling mga impunto. Hindi daw alam ng mga nasa palasyo na may ganitong engkwentro. Kwento-kwento? Puring masama, limang daang abnoy. Dismayado ang madla. Aanhin ang masagana at masiglang ekonomiya kung ang pataba ng lupa’y dugo’t laman ng mga sundalo’t inosente? 25. PO2 Noel Nebrida Balaca 26. PO2 Joel Bimidang Dulnuan 27. PO2 Godofredo Basak Cabanlet 28. PO2 Franklin Cadap Danao Hustisya ba, pardz? Hindi. Wala kang aasahan. Walang kinikilalang hustisya ang pag-iisip ng mga terorista. Walang nirerespetong buhay at magandang bagay ang pag-iisip ng mga terorista. Walang kinikilalang mataas at dakila ang pag-iisip ng mga terorista. Sa kanila, pumatay ay kapangyarihan, magnakaw ay buhay, digmaan ay magpakailanman. 29. PO2 Walner Faustino Danao 30. PO2 Jerry Dailay Kayob 31. PO2 Noble Sungay Kiangan 32. PO2 Ephraim G. Mejia Kadalasang nakakubli ang kagandahan sa mga kabundukan. Ang mga puno, halaman, bulaklak, hayop, mga paru-paro, mga kuliglig—hindi lang sila basta-basta nilalang sa mga lupaing matayog. Sa pagsaliw nila sa mga kabundukan, sila’y tila mga kaluluwang may mapait na nakaraan na nakahanap na ng kapayapaan sa malambing na kalikasan. Napalitan na ng nakakakalmang mga huni ng mga ibon ang tunog ng baril at pagsabog ng mga bomba. 33. PO2 Omar Agacer Nacionales 34. PO2 Rodel Eva Ramacula 35. PO2 Romeo Valles Senin II 36. PO1 Russel Bawaan Bilog Sa mga sundalo, kailanman hindi magiging langit ang mundo para sa inyo. Kailanman hindi matatapatan ng malaking sweldo at magarang pabahay ang mga pagdurugo ninyo sa Timog upang ipagtanggol ang ating maysakit na Inangbayan mula sa mga demonyong gusto siyang kitilin at pagnakawan. Isang habambuhay na pagpupugay. 37. PO1 Angel C. Kodiamat 38. PO1 Windell Llano Candano 39. PO1 Loreto Guyab Capinding 40. PO1 Gringo Charag Cayang-o Sa mga terorista, kailanman hindi kayo titigil. Kailanman hindi kayo susuko sa pagkuha ang sa tingin ninyo’y sa inyo. Kailanman hindi kayo matatapos sa pagpatay. Kailanman hindi kayo makokonsensya. Kailanman hindi kayo mayayanig sa pagdinig ng mga tangis at iyak ng mga inosente. Kailanman hindi kayo makikipagusap ng walang sukbit na baril at bulsang bomba. Sa gawaing ganyan, hindi kayo kailanman makakababa ng bundok. Isang habambuhay na parusa. 41. PO1 Romeo Cumanoy Cempron 42. PO1 Mark Lory Orloque Clemencio 43. PO1 Joseph Gumatay Sagonoy 44. PO1 Oliebeth Ligutan Viernes Sa iniwan nilang bayan, isang mabangis na hamon sinadyang iwan. Tularan ang taglay nilang katapangan, ngunit wakasan ang pamamaraan ng pagpapakita ng katapangan—wakasan ang digmaan. Tama na ang pagdanak ng dugo, hindi tayo nilikha para pumatay. Malinis na diplomasya, responsableng demokrasya—dito tayo lumaban. Dito tayo makidigma. Dito tayo makipagtalastasan.

Cycle

“You look worried,” the girl remarks, and laughing in that innocent way only a child could, she adds, “Don’t worry Gramps, you’re doing just fine.”

The oldest man on Earth sat by his usual spot – that windowsill where he routinely watches the sun rise in all its grandeur. The early morning breeze feels chilly but surprisingly soothing in his ancient skin.

The old man smiles. “It is not me that I am worried about. It is them.”

A girl, not more than eight, approaches and stands beside the old man. “Are we ready to go?,” she asks. The old man took longer than a minute to reply. “Yes,” he says finally with a sigh.

“And why is that?” The old man sighs yet again. “I have lived for a long, long time, my dear child. I have witnessed too 19

many a war fought over too many a reason. I have seen power passed to or forcibly taken from monarchs and then dictators and then the common folk and back again. I have seen great empires rise and fall and their ashes desecrated by the foolishness of its descendants. I worry that times are changing far too fast for these younglings to cope with. I fear for them.”

change even after we’re gone. Even after your grandchild, or the grandchild of your grandchild is gone. Nothing will change.”

“Don’t worry Granpa,” the girl says as she gently takes the old man’s feeble hand into her own. “The people, the times won’t

“It is exactly what I am worried about. That nothing will ever change.”

The old man smiles at the little girl’s naivety. The girl tightens her tiny grasp on the old man’s hand and together, they depart. The old man looks longingly over his shoulder.

AKALA YAAN! Nasa banig ako ng ‘di mabilang na tinik. Dilat ang diwa, mga mata’y nakapikit. Dapat ay naisin kong bumangon, Dapat ay isantabi ko ang sakit. Subalit may kakaibang ligaya ang pagpulandit Ng dugo - sariwa, sumisirit, pumapatak… malagkit. Sa pananampalataya ba’y wastong bumalik? Dapat bang ang alikabuking dasala’y muling harapin At muling tangan ang rosaryong patid? Alin ang mas nakahihigit… Ang maging bulag sa gitna ng liwanag O sa dilim ay sunsunin ang silahis? Magsindi ng munting kandila o maghintay ng bukang liwayway? Alagaan ang pusong sinakmal ng galit O lumimot, mgpatawad at tanggapin ang bagong buhay? Papaghilumin ang sugat o maging bingi sa panaghoy ng mga patay? Magpadala sa agos o patuloy na kumampay? Nasa banig ako ng ‘di mabilang na tinik. At sa kalayaan ako’y nasasabik. Walang mukha ang aking kaniig Kaya ang pagdiriwang ay huwad na piging. Ang mga halakhak ay walang taginting, Pawang mga bulong na nilunod sa mayuming hangin. Ang musikang naririnig, katahimikang nakatutulig Pagtakas sa kanya sana’y o anong tamis! Subalit paano? Paano lalasapin ang pait, Kung ang puso ay kanyang pipigtalin? Paano niya kikitilin ang mga anino? Sino ang kaaway? Sino ang matuwid? Pagtakas… oo! O anong tamis! Subalit saan? Saan naroroon ang batong moog na ‘di magigiba? Ng sinumang nag-iinaso at may-ibig? Ang kamataya’y ‘di laging pamamaalam. Pag-ibig, kung minsa’y pagpanaw. Sa kalayaan ako’y nasasabik Ngunit nasa banig ako ng ‘di mabilang na tinik.

Luminol SPRAY. I’ll never know what happened before All cheating and believing you were the one with power Removed the queen, you were nothing but a pawn Who reached the end, turned into the queen of the kingdom. LIGHT. Your hiding and lying will shed some time soon All your %#!!$#*# nagging unnoticing my existence Don’t you know I’m on the side of people who’ll crumble your fortress It just takes time for you to drown on your own moat APPEARANCE. The reality of your lies is on the rise Grave abuse of power will cause your destruction God is on my side and Karma is my alliance However you hide the truth, it will shine its own light

Repertoire Wake up. Watch the news. Heed the weather forecast. Prepare yourself. Dress up. Eat your fast. Head out. Into the day. Carpe diem. Go to school. Go to work. Perform your duty. As a student. As a member. A part of this society. Dream. Aspire. Be the best you can be. Proper time. Proper clothes. Proper decorum. Obey the rules. The contracts. Without question. Silently. Obediently. Blindly. Listen to your boss rant. Listen to your preachers preach. Take it all to heart. Everything they teach. Stay in line. Conform. Go with the norms. Salute your bloodied flag. Bow down to your many gods. Shake everyone’s hands. Kiss everybody’s *ss. Puppets to other’s will, parrots to other’s words. Now tell me. Are we ever truly free?

Una Sonrisa de Una Rata (A Smile from a Rat) Rats in a wall so tarnished and greasy Where stinking smell was bombarded and green Backside on a box not easy to carry The vision of demise is near and ready A day for it to play is a day to suffer A day for it to go is the day when it doesn’t matter The scorching heat of sun can destroy its dark casing And the darkest vacuum triggers its glee From the old concrete ground to its tube air enters The smell of a rotten cheese to its nose surrender It swiftly eats as it’s absorbed by the food’s flavor Too late, its tail was captured and pain makes it shiver Parasites feast on its food casket Its odour makes everyone knew it is dead But no one sees beyond the walls where it was alive Men of poverty they say, have the hardest challenge And seeking solution, is second to their hardest But many are not aware until we smell its stench Like a poor dead rat hidden on the room’s darkest edge.

Ang *toot* na kalsada Paikot-ikot, nakakahilo, Lasing yata ang driver na ‘to, Hindi alam ang papupuntahan, Kumakalam na rin ang aking tiyan. Pagewang-gewang, patalbug talbog, Manong, di mo ba napapansin na kami’y nauuntog? Lubak-lubak na kalsada’y tinutunton, Di alam saan paroroon. Natatae, naiihi, nasusuka, Reklamo’y halu-halo na, Matagal pa ba makararating, Sa sinasabi mong patutunguhan natin? Usad pagong ang pagsulong, Teka! Flat pa yata ang gulong, #@&, parang sardinas sa sobrang siksikan, Ang init, para kang nasa ihawan. Magtitiis pa ba tayo? Kaya pa bang tiisin ito? Malapit naman na siguro, Tiis lang, kaya natin ‘to… Sasakyan ay naghihingalo, Pati na ang pashero, Overloading at overcharging, Ganito ba ang dapat sapitin naming? P&^%! Nagsuka pa ‘tong katabi ko! Nakasusulasok! Ang baho! Manong! Bakit ang bagal mong magpatakbo? Kami ba’y iyong pinaglololoko? Naniwala kami nang sinabi mo, “Sa tuwid na daan po tayo” Ngunit bakit stranded tayo? Sa lubak-lubak na daang ito? Di ko na kaya! Manong! Para! Ako’y bababa na! Maglalakad na nga Baka sakaling mabilis pa.

KULUNGAN SA ISIPAN Handa ka na bang tumakas at sa mga bala ay umiwas? Takbong kumakaripas, parang palabas na walang patalastas, Hindi tayo magpapahinga hanggaâ&#x20AC;&#x2122;t di nakikita ang ngiti ng araw sa umaga, Madapa man, at masugatan ay paghihilumin ng kumakawalang pag-asa. Huwag ka basta tuminigin lang, Dapat may makita ka, Huwag kang magbulag-bulagan, alam kong malinaw ang iyong mga mata, Huwag palinlang sa mga kumikinang na nakikita, Ang kasinungalingan ay kasinungalingan, At ang katotohanan ay nasa iyong kalooban. Ang nakaririnig lang ay matatraffic sa maputik at mabatong daan, Ang nakikinig naman ay sa himpapawid gamit ang berdeng eroplanong sasakyan, Kayaâ&#x20AC;&#x2122;t wag kang masyadong maingay, Upang mapakinggan mo ang tunay, Ang mga nagtatanong na mensahe sa hangin, Na nahihirapang abutin ng iyong paningin. Ang masasayang pakiramdam ay dapat mo pang damhin, Ang malulungkot naman ay nagbibigay ng aral kung iyong nanaisin, Maging positibo kahit takip ng araw ang ulap, Huwag negatibo para sa iyong mga pangarap, Kahit ano man ang nangyare, Mananatili tayong magkumpare. Nakatakas ka na ba? Malamang ako malapit na Dapat kang magsalita at huwag dumaldal, Sa mga kaibigan mo katotohanan ay isampal, Malaya tayo, huwag kang matakot sa anino mo at magdasal, Akapin ang pagbabago dahil walang nananatiling parehas, Alam kong kaya mong lagyan ng kalawang ang isang matigas na rehas, Na nabuo dahil sa sarili mong kasalanan, Bunga ng maling pag-iisip ng iyong isipan. Dahil lumilinaw na ang mahamog na daan sa tunay na mundo, Ayokong mag-isa kaya sama-sama tayo, Ako ang magdidilig sa mga rehas nyo na kinakalawang, Ang gagwin niyo na lamang ay sipain ang mga gustong humarang, At lagpasan ang mga limitasyon na produkto ng iyong mga ilusyon, Kayaâ&#x20AC;&#x2122;t tayo na at maghanda sa isang rebulusyon, Dahil ang tunay na rebulusyon ay magsisimula kapag nakamit natin ang kalayaan Sa ating walang hanggang kamalayan.

Lost and Caught What better time to lose your mind When you are out of control You become blind, lose sight of lines Until you’ve crossed them all You realize when it’s too late You’re lost in your mind’s halls You look back, all you see is black In front’s a dead-ending wall

Je M’ Appelle “Quelle heure est-il?” says the clock “It’s time to change,” they shout and knock The door banged open, “Je vois clairement!” Says the man blinded by the shining cent. Ils jouent a jeux with money and blood But it seems they don’t care so they turn and nod The screams crawled to each ear, “ne pas marcher!” But the crippled ran as fast as he can Le fils turned gay and the father displayed madness What is it with people and the pursuit for happiness? “Rien ne change”, he says; his smile goes timid Afraid, he can’t leave the cage of his own limits C’est un ami a moi, very dear and very close But she can’t see your pain of every day in every dose Thrown out to the side walk, with an illness ending in V When you needed him most, he says “j’etais votre ami.” The children cried: “arreter pere!” The mother was veiled in bruises with no single care; What do you gain in the violence when you feed? Et tout oublier in the innocence when you sleep. “Je ne vole pas!” Howled the bleeding thief But the able heard lies; the truth fed to sheep So the mute shouts to the sky but the royalty just smiles “Quoi de neuf?” What’s new—nothing but the lies. I opened my eyes and put a bullet in my dreams Je etais tellement haute ‘til you send me to my knees And I picked up the sand while counting my sins As I watched the endless night in my old faded jeans Faire demi tour, all hail to all scars The wisdom that you gain was nothing but farce Je ne parle pas françias, so throw me the knife Cheer! “Je m’appelle, my name is life.”

Robots vs. Wrestlers Scrap parts scattered Lack of oil Joints ache-rattled Still no complaints of toil Human hope shattered Lack of spirit and soul Heart aches, splintered No one to take toil.

PLASTIK Kapag maraming plastic Paano magkakaroon ng pagbabago? Kapag hindi mo sila sunugin Saan pa lalabas ang totoo?

Maneuver

n open sea full of monsters underneath clashing waves as storms come and go, one does not easily conquer the ebb and flow. As you go to and fro in your vessel of desire you slowly lose hope as you find the light through these dark, murky waters. You dream the lands that escape your horizon. The land of everlasting satisfaction, go there and never go back. As you prepare yourself for a long journey, keep only that is needed and leave all that is not. Take less and you’ll meet your desire, take more and you’ll only find yourself slowed down. Your vessel must have everything you need, no mere no less. It must have all the simplicity it can attain, no extra shimmers to bring dazzle to your name. It is better to travel with what you need than with what you want. As you go along your voyage, you’ll face dire challenges. The waves will not always be calm and serene as the blue sky. There will be times when you’ll have to steer clear to your destination as waves throw you like a ragdoll. The wind howls as light flashes from the sky. Just when thought it couldn’t get any worse, a behemoth of waves comes crashing your way. Brace yourself for you cannot run or hide. The inevitable will come and no amount of prayer can stop it. After all the trashing and the swaying, you find yourself back to where you started. As you find yourself on the brink of giving up and moving forward, you ask yourself “Are these dreams worth it?” One cannot see what lies beyond the horizon unless he or she moves forward. So you challenge the waves again and again until one day, you’ve finally made it. The fruits of effort have ripened; you’ve found the island where you can rest your worries away. You’re thrilled with happiness as you enjoy the results of your hard work but sometimes it’s not enough. After all, human endeavor has no limit yet again; you set sail to another voyage, another island and a lot of waves. You sail to the very end until you find that one thing that can content your spirit or death takes a hold of you before you finish your journey. But until then, you’ll sail on and on. No storm can stop you, nor can any wave slow you down. For that one thing that can content you forevermore, no island is too far and there is no sea that is too vast. Life is like the open sea. No goal can be viewed from without struggle, no island to see unless through the horizon. You command your destiny towards infinite possibilities but it is no easy task to maneuver your way to victory. Only time can tell when it will give you everlasting satisfaction.

Gabi Ayaw pabagabag ng gabi Tanging naririnig ko ay ang Himing halutiktik ng mga butiki sa kisame. Gusto ko ngang gumawa ng mga mumunting ingay Sumigaw at humiyaw para kahit naman minsan Masayaran ng konting gambala Ang katahimikan ng gabi. Subalit may biglang dumapo Sa aking dinadayukdok na balintataw Na pati ang boses koâ&#x20AC;&#x2122;y naumid, nautal at nanahan. At may sumikdo sa damdaming sarat Sa walang saysay na katotohanan. Maligalig, maalingasngas, nakahihibang Hindi ko maintindihan Siguroâ&#x20AC;&#x2122;y ang maganda kong gawin ay Hintayin na lang ang paghalukipkip ng buwan at bituin At nang ang maruwag na kaisipan ay mapayapa na rin. Ngunit may humihikbing kadena sa kalaliman ng gabi Ang gabing walang hugis na yumayakap sa niluray na sangkatauhan Hindi ako iniiwan hanggaâ&#x20AC;&#x2122;t akoâ&#x20AC;&#x2122;y humihinga Habang sa kaparangan ay naglalandas at gasgas ang talampakan. May ibinubulong ang hanging dumadampi sa aking humpak na pisngi May tumatapik din sa aking butuhang balikat Na may nakatanim ng libong sugat Hindi pagiging pipi, kabingihan, o kaduwagan ang katahimikan Minsan, ito ay paglaban.

Bulag lang ako…. Maagang naglalakad, gitara’t tungkod ay tangan, Pupuwestong muli sa hagdanan sa may likod ng simbahan, Kakantahan ang mga taong nagdaraan, Naghihintay na ako’y kahabagan. Araw-araw nag-aabang, Araw-araw sa likod ng simbahan, Hindi man pinapansin ng karamihan, Nagtitiyaga para malamnan ang tiyan. Mukha man nila’y di ko masilayan, Dinig ko ang kanilang tinig, kanilang usapan, Mga kuru-kuro tungkol sa bayan, Mga kaganapan sa kung saan-saan. Wala mang masilayan, Mulat naman ang aking kamalayan, Hindi bingi sa hinaing ng taombayan, May boses na maibabahagai kung kinakailangan. Bulag lang ako, Hindi bingi, hindi pipi gaya ng karamihan ng tao… Ikaw, na nagbabasa nito, Bulag, pipi’t bingi ka ba sa nangyayari sa paligid mo?

DISLIKE Shut that screen. Free thy mind. Self be seen. Donâ&#x20AC;&#x2122;t be blind.

Break na tayo Hinding hindi ko makakalimutan Ang gabing huli mo 'kong sinumpaan Ang 'ngako mo ako'y babalikan At iyong hihilumin at hahagkan Matapos nila akong gamitin Inabuso, iginapos at inangkin Nangako kang ako'y palalayain Ako nama'y umasa sa'yong pagdating Nang ikaw ay nagbalik Napawi ang aking pagkasabik Pangako mo sakin Iyong tinupad din Nagsama tayo nang ilang panahon Ginhawa at ligaya, lagi mong pabaon Nagtiwala ako at nagmahal Mundo ko'y umikot at sinamba kang hangal 'Di ko namalayan, unti-unti na akong nasasakal Isip ko'y nalalason diwa mo'y 'di na matanggal Ang sinabi mong ako lang Ay isa palang panlilinlang Nagbunga ang ating pagsasama Kahit na nais ko nang kumawala Wala nang matatakbuhan pa Sa piling mo, kailangan kong magtyaga Umaasa na magbago, ang unang pagsinta'y maalala 'Di naglaon, ikaw na mismo ang umaayaw Hinahayaan kitang magunaw Nang ako nama'y mag-isang hahanap sa ilaw At ako ay kumalas, tayo'y naghiwalay landas Mahirap palang magsimula Ang dati kong ganda, nagamit at naglalaho na

lalong pang nasira, ang inakala kong inayos mo Mga turo at pamana mo, siya palang mga utang ko sa'yo Sa hirap man ako ay nasadlak Pinilit kong bumangon para sa aking mga anak Naging matatag at masipag Makaahon lang sa hamak na papag Nakabangon man at umasenso nang kaunti Kulang pa rin para sa mga anak kong buhay hari Kung kaya't ngayong kami'y pahirap uli Sa iyo ulit lalapit, heto na ang aking puri Husgahan man ng iba, ito'y para sa mga anak ko Kahit na ang iba sa kanila ay nagpakalayu-layo Tutol man sila sa'yo, sila rin naman ang nagtatamo Ng iyong mga tulong, hindi, ng mga pautang mo Kailan ko kaya masasabi na ako'y talagang malaya na? Sa mga utang ko, hindi lang sa'yo, pati na sa iba Alam ko namang ni minsan ay 'di mo ako minahal Isa lang ako trapong, kinuhanan mo ng dangal Sa susunod na magkita tayo, sana'y handa na ako Handa na akong mahiwalay sa'yo nang tuluyan Handa nang sambitin ang matagal nang dinadamdam Sana'y masabi ko na rin sa'yo... Go home America, you're drunk. Nagmamahal, Pilipinas

Sir, Kahit 73 Lang Po

atay-sindi ang mga makukulay na ilaw. Mga tomador ay panay ang sipol at hiyaw. Mga parokyanong hithit-buga sa sigarilyong bili sa bangketa. Mga babaeng kung gumiling ay inam. Mga bugaw na tila nagtatawag ng suki ng panindang pechay at tahong sa palengke. Ito ang karaniwang senaryo sa Kalye Hayahay. Ang lugar na puno ng kahayukan. Ang lugar na puno ng kababuyan. Ang lugar na itinuturing impyerno ng ilan, ngunit sa iba'y langit na sagot sa kalam ng tiyan. Magulo, malaswa, masalimuot- ito ang mundo ni Lotlot. Mag-aalas onse na noon ng gabi. Matapos kulutin ni Lotlot ang kanyang buhaghag na buhok, at pintahan ng pudpod na pulang-pula na lipstick ang kanyang manipis na labi, ay gumayak na siya suot ang pagkaiksi-iksing maong na shorts at spaghetti style na pang-itaas. Isang pilit na ngiti ang sumilay sa kanyang humpak na mukha sa huling pagsulyap sa salamin. Konting wisik pa ng tinubigang botelya ng pabango ay lumarga na siya. Hindi niya naman talaga ninais ang ganitong gawain. Kung hindi lamang namatay ang tatay niya gayong graduating na siya, ay hindi niya talaga ito papasukin. Ito ang araw-araw niyang masalimuot na pakikipagsapalaran. May magagawa naman siya upang makatakas dito, ngunit sa mundo kung saan pera at kayamanan na ang nasa itaas ng Hierarchy of Needs ni Maslow, wala na siyang ibang pagpipilian kundi magpagamit gabi-gabi sa mga lalaking hagom sa laman. Ito rin ang tanging paraan upang mapakain niya ang kanyang apat na kapatid at baldadong ina. Ilang araw na lang naman, matapos lang ang exam nila ng Finals ay makakalabas na siya sa bagay na hindi naman niya dapat talaga pinasok. Konting tiis na lang at makakawala na rin siya sa tanikala na desperasyon. Lumapad ang ngiti ng bading na bugaw nang makitang paparating si Lotlot, ang paborito nitong alaga. "Lotlot, may kostumer ka na. Pumasok ka na sa kwarto mo. Nag-aabang na sayo 'yon. Galingan mo, malakas mag-tip 'yon." Isang mapait na ngiti ang itinugon niya. Pumasok na siya sa bar na animo'y mayroong â&#x20AC;&#x153;Oplan: Iwas Dengueâ&#x20AC;? sa mala-fogging na nagaganap sanhi ng usok ng sigarilyo ng mga tao doon. Malalanghap rin ang nanununtok na amoy ng alak. Umaalingawngaw din ang mala-demonyong halakhak ng mga kalalakihan doon, habang sinisipulan ang mga babaeng nagsasayaw at panay ang tuwad na lotion lamang ang saplot. Mabingi-binging tinungo ni Lotlot ang kwarto sa gilid ng bar. Nakaawang ang pinto. May nakaupong lalaki na sa tantiya niya ay nasa singkwenta anyos na, sa papag na saktong pandalawahan lang.

Ngumiti ang lalaki at kuminang ang gintong ngipin sa pustiso nito. "Magkano ka?" Tanong nito kay Lotlot. "Sir, kahit tatlong libo lang ho. Pang-tuition lang." Bahagyang nag-isip ang matanda. Tumayo ito at isinara ang pinto. At sa lakas ng tugtog sa bar na iyon, maririnig ang mga mumunting halinghing ni Lotlot. Malalim na ang gabi. Nakakaisang kostumer pa lang si Lotlot. Kailangan pa niyang makakota. Bayaran nila ng Finals bukas, wala pa siyang pang-tuition. Bukod doon, kailangan pa niyang magreview sa subject na alanganin siya. Ang subject niya sa terror na matandang hukluban. Hindi na niya kaya pang umulit ng isa pang semestre dahil lang bagsak siya sa isang subject. Hindi na. Hirap na hirap na siya. Konting-konti na lang at bibigay na siya. Awang-awa na siya sa kaniyang sarili. Isang madumi at bayarang babae ang nakikita niya kapag tumitingin siya sa salamin, hindi na ang masayahin at bungisngis na dalagita noon. "Lotlot! Beh! May kostumer ulit! Kalurkey ka, ang benta mo sa mga thunderbirds ha! O siya, gumora ka na!" Nakakairitang tawag sa kanya ng baklang bugaw habang nililingkis at pinapapak ng halik sa leeg ang syota nitong binatilyo. Muling tinungo ni Lotlot ang kanyang kwarto. Bahagyang nanlaki ang mata nito kung sino ang nag-aabang sa kwarto. "Magkano ka?" Ani ng matanda habang tinatanggal ang butones ng kanyang polo, at naghuhubad ng pantalon. "S-si-sir... Kahit 73 lang po." Nanginginig at maluha-luhang sambit niya. Nagulumihanan naman ang matanda. Malamang ay nagtaka sa tugon ni Lotlot. Mariin namang inayos ni Lotlot ang kanyang hitsura. Inayos niya rin ng kaunti ang kanyang buhok, at binura ang makapal na kolorete sa mukha. Bahagyang nagitla ang matanda ngunit kalauna'y ngumiti ito at nagkibit-balikat. Umismid ito at kumambyo. "Sige. Halika na rito, hija." Ipininid nito ang pinto. At muli, narinig ang mumunting mga halinghing ni Lotlot.

Bata, bata Bata, bata Paano ka ginawa? Bata, bata Bakit ka na gumawa?

PARA SA LAHAT Kung pwede lang sanang maramdaman Ng lahat ng tao na nakakasakit at Nasasaktan na sila, I would be so happy.

Fame Horse

aganap na sa panahon ngayon ang bagong breed ng kabayo: ang mga fame horse. Narinig niyo na ba ang mga salitang ito? Bunga sila ng sobrang kagustuhan sa kasikatan at atensyon, unang nasilaw sa ningning ng flash ng camera na akala nila ay mga bituin na didikta sa kanilang tadhana. “Palike po ng picture at status ko” ang madalas na motto ng mga bagong panganak sa breed na ito. Magselfie ang pang-araw-araw nilang hobby. At saka ipopost dito, ipopost doon, ipopost kahit saan, dagdagan pa ng caption na “Pagpasensyahan na po kasi pangit :3” kahit, aminin mo na, ikaw ay natural-born na GGSS. Naiiba at espesyal ang breed na ito dahil kapag nakuha na ang inaasam na kasikatan, nadadagdag sa mga talento nila ang supernatural power na kumuha ng lakas mula sa kanilang haters (patunay dito ang bago nilang motto na “haters are my motivation”), mainam na pagpili sa mga kaibigan (madalas may kaya, may itsura, at walang hiya), at ang kanilang kakayahan sa record-breaking na selfies per hour. Minsan malakas ang kagustuhan ng iba na puksain sila dahil nagiging mapaminsala ang kanilang mga pagmumukha at malalakas na boses saan man sila magpunta. Nakatutuwa, ano? Nakakainsecure para sa iba. Tao pa ba sila? O tila mga diyos at diyosa na naglalakad sa lupa, panangga sa haters ang mamahaling braces sa ngipin at mga makulay na contact lens? Isa ka ba sa mga fame horse? Walang problema. Basta ba’t wala kang binabangga o tinatapakan na iba, dahil alam ng lahat kung gaano kalaki ang mga kabayo, at baka makapatay ka kapag may binangga o tinapakan ka. Huwag naman sana. Kaya mag-iingat ka lagi, kaibigan. Alagaan ang talent sa pagseselfie. Baka mahanap mo riyan ang susi sa paglutas ng problema sa korapsyon sa ating bansa. Hart hart.

Dagat-Mabagal: Pengeng Tubig, Ako’y Napapagal

eretsahan. Hindi man gano’n kalalim naaarok ng pang-unawa ko sa mga bagay, masasabi kong nasa posisyon ako para punahin ka, oo ikaw na mahal kong Kabataan.

Meron kang mainit na sabaw, tatanungin mo pa ba kung hihigupin o ngunguyain? May bago kang damit, iparada mo sa mata ng lahat, pakialam ko? Try mo isuot ng baliktad, papalakpakan pa kita. Naghihirap mga magulang mo para lang sa papel at lapis mo, pero sa’n mo dinadala? Pagkain? Good. Kain lang kapatid, nang tumaba naman ‘yang utak mo. Ang bitter ko, sorry. Masama. Masakit. Matalas na dilang tumutusok at humahati ng damdamin. At nag-so-sorry na ako ngayon pa lang. Freedom of speech daw ‘to e, pero para sa’kin Light Saber ko ‘to. Sphere Of Death. At ang sarap gamitin lalo na sa mga usaping kailangang ilantad sa nakararami. Kung nababasa mo ‘to ngayon, mahal kong Kabataan, dapat lang. At magpasalamat ka dahil gustong iparating sa’yo ng mensaheng ‘to, na kasing lamig ng weather dito ‘yang utak mo. Pramis. Bakit? Kasi hindi ka umaayos kuya. O ate. Isa akong Kuya, o Ate, na nababahala sa kalusugan ng utak mo, mahal kong Kabataan. Hayaan mong i-enlighten kita Enrolment… Ang dami mong tanong juice colored. Ultimo pa’no mag toothbrush at magahit ng gusto mong ahitin sa baba tinanong mo na. Tinatanong mo nga rin pala kung anong mga dadalhin ‘di ba? Eto sagot: UTAK. Dalhin mo utak mo tuwing enrolment, tuwing iihi ka (kasi baka nakalimutan mo na kung pa’no gamitin mga pag-aari mo), tuwing sasakay ka ng jeep (kasi baka sa driver’s seat ka umupo), at sa iba pang mga pagkakataon. Okay lang na ‘wag mo nang dalhin utak mo ‘pag exams at quizzes. Expected na ‘yun sa’yo. Ano pa bang bago? Pero kailangan mong dalhin utak mo pag-uwi mo ng probinsya n’yo. Bakit? Para sa mga explanations mo sa magulang mo tungkol sa mga sulat na pinadala ng SAO sa kanila. Tungkol sa grades mong, mumurahin at ewan ko ba. Sorry ulit ah. Ako nasasaktan para sa mga magulang mo eh. Instructors… Tama bang lantarang ihayag impressions mo sa kanila sa grupo na nando’n din sila?!? Tanong ka ng tanong kung “terror” ba o “bading” o “nagpapawis ang kili-kili”. Gusto mo sure pass? Oooooh, tama gusto mo ng sure pass? Pakyut ka talaga. Mag-aral ka kuya. Parating your move sa klase. Utak ang puhunan. Hindi puro #Puso #Bituka #Bading. Mga sari-saring grupo sa social media. Anlaking impluwensya nila sa makabagong Kabataan ng SEA. Nung 1st year ako wala halos mga ‘yan. Ang mga tagapamahala, hindi dapat masyadong pasikat. Hindi ka sisikat kung kahinaan ng utak ang nakikita ng madlang mismo mong pinapatulan. Higit bente-mil ang nakakabasa sa mga pruweba ng kahinaan ng utak na pinapalampas mo. Dumaan sa kamay mo ang kahinaan ng utak ng isa na hindi nag-iisip, at gusto lang mailantad ang syempre, kahinaan ng utak n’ya. Dumaan ‘yon sa kamay mo. So anong tawag sa’yo? Busy? Sinungaling! Lumayas ka riyan at mag-aral ka na lang din. Kung nakapagtapos ka na, magtrabaho ka na lang din, nakatulong ka pa sa bansa. Hindi ako pasikat. Satirical lang tayo fre. Search mo sa Google definition nya. Ang dami kong gustong punahin. Pero hanggang puna na lang ba ’ko? Oo. Matamis na oo, aking mga mahal. Namnamin mo ang sarap dahil para rin ‘to sa ikabubuti mo. Ang laking epekto ng social media sa araw-araw na buhay ng SEAn. Sa mga Bata ng SEA. Kaya maging responsable ka. At iwas-iwasan mo nga kasi ang Social Media. Mag-aral kuya. Utak. Pero kung gusto mo ng break, log-in ka lang sa Facebook. Andaming taong mas nakakatawa pa pala kesa sa’yo. Sa ’tin. And somehow, it makes our day. Pero ‘wag masyado.

Kabig-dibdib

aano ko masasabi? Paano ko mapararating?

Papel. Isulat at ihulog sa nakasisilaw na comment box na wala nang ginawa kundi magpaalalang ‘We value your comments/suggestions.’ Nabuo ang bomba ng hinaing sa aking isip, kailangan nang pasabugin upang mabigyang pansin. Nasulat ko na, mga bagay-bagay na gumagambala sa anumang kaayusang ninanais sa loob at labas ng silid-aralan. Nananabik makalapit sa paglalagyan, ngunit may grupong tila bantay nito. Tumunog ang bell, aha, may klase pala sila kaya minadaling ubusin ang kinakain. Teka, lumingunlingon ang isa at nagawang, naKayang ihulog ang mga basura nila sa mahalagang box! Napahinto, napaisip. Ang papel kong hawak, laman ang pagbabagong hanap, mahahalo sa mga basura, matiya-tiyaga bang mapulot at makitang ito’y may halaga? Pag-asang nasa kahon, hindi lamang napagiwanan ng panahon, namahayan na rin ng basurang babaon. Online. ‘Yan ang uso, ang in, ang trending. At dahil tila ba raw lahat ay may access dito at madalas itong kapiling, naging kampon na rin ng makapangyarihang alagad ng internet maging ang aming mga takdang-aralin, mga requirement sapagkat dito namin natatanggap at naipapasa ang mga kailangang tapusin sa eskwelahan. Handa na kong gamitin ito para ilathala ang nasusulat sa naSayang na papel kanina. May nalimot, wala na pala akong budget para makagamit ng parentahang kompyuter sa may malapit. Net-lib, malamang abutin ng kalahating araw bago maisakatuparan ang sa akin nama’y mabuting adhikain, bawal pa ‘yung ibang magagamit kong sites. Nauwi na naman ang plano ko sa wala. Nauubos na ang oras ko, patapos na naman ang isang makapatindig-isip na pag-aaral. Ramdam pati ng kuko sa mga daliri ng paa ang aking hinayang sa nararanasan, kaya’t paano ko ba ito maiibsan? Napayuko, tumingala. Wala raw sa langit ang sagot, nasa lupa. Yumuko ulit, aha, nakita ko nga! Kinuha ang kilabot na pen, sinimulan kong iukit sa aking mala-anghel na upuan ang nasayang sa papel at online. Hinamon ng panahon at pagkakataon, nagawa ko rin . Maraming titingin, konti ang Papansin upang unawain. Ma’am, sir, gusto ko lang namang… Ako pa ba’y mapakikinggan? Ako pa ba’y mauunawaan?

I’d Hate to be You When People Find Out What This Song is About Law of Equilibrium states that for every force exerted on a body, there is an equivalent opposite force exerted by the body. Ikaw. Oo, ikaw. Hindi ko alam na darating sa puntong kamumuhian kita ng wagas. Wagas pa sa inaakala ko. Na ‘yung taong tinuring kong kaibigan ay nilamon na ng kadiliman. Ng isang pag-ibig na tila totoo, tila isang panaginip na lumuwas mula sa kaibuturan ng iyong isipan—naganyong isang malalim na dagat. Sabi ko ay ‘wag kang lalayo, pero nagmatigas ka. Wala ka nang pakialam. Inulit-ulit mo pang lumangoy; dumating pa ‘yung mga araw na hindi mo na ako tinatawag para samahan ka. 'Yun yung mga panahong nalunod ka. Hanggang sa dumating ‘yung araw na hindi ka na maka-alis sa dagat na 'yun. Iniwan mo na 'ko. Ikaw. Oo, ikaw. Bigla kang nag-iba. Hindi—inilabas mo lang pala ‘yung mga hasang mo. Hindi ka pa nakuntento; ikinalat mo pa ‘yung malansa mong amoy. Pilit mo pang idinidikit ang sarili mo sa ‘kin para lang masugatan mo 'ko ng palihim. Isa kang pating. Naloko ako ng iyong anyong tila isang mabait na dolphin. Dalawang beses kang nagpakita sa ’king muli pagkatapos ‘nun—at sa mga araw na ‘yun, dinikitan mo ako. Ikaw. Oo, ikaw. Hindi lang ‘yun. Sinubukan mo pa akong kagatin. Pero hindi ako makapapayag na dagdagan mo pa yung mga sugat na binigay mo sa ‘kin. Hindi. Kaya nilabanan kita. Masaya akong nakasama ka, pero hanggang ‘dun nalang yun. Hindi na dapat. Dahil magkaiba ang mundo natin. ‘Nung minsang bumisita ako s a tabing-dagat, natanaw pa kita sa laot. Paikot-ikot ka habang pinapanuod kita. Pero wala na akong pakialam. Wala na. Hindi ikaw ‘tong sinulat ko. Ikaw ay ikaw. At ikaw ay kung ano ang tinutukoy ko. And then we both go down together—we may stay there forever; I’ll just try to get up. And I’m sorry, this wasn’t easy. If I asked you, believe me; you never let go. But I let go.

The Adventures of Reklamadorang Beki Dear Mamita,

ko ay sumusulat sa iyo ng liham, taray liham, tinext na lang sana ‘di ba? Chaka lang. Anyways, sumusulat ako ng liham para humingi ng allowance. As usual, ubos na ang kyona aketch. Malamang mangungutang ka rin lang kay Ate Dang kaya keri-bells. Alam mo mudrakells, dami kong tsismis na sure ko nakakalosyang ng beauty. Naalala mo mamita noong humingi ako ng diyes mil pang-down ng tuition, enrolment nga nun. Pero grabe mamita, nakaka-imbyerna lang yung lalakeng nasa harap ko. Mahaba na nga ang pila, sumingit pa ang bakla. Edi sinita ko, “Hoy singit!” Ang sabi ba naman sa’kin, “#@&@! EDI WOW!” E ang epal kaya yun sinabunutan ko hanggang muntikan na siyang mahubaran. Hayun, diretso kami SAO pagkatapos. Tapos noong may training-contest sana kami sa Manila, okay na yung papers, pero imbyerna talaga yung bruha sa accounting. Ayaw ba naman kaming pondohan. Eh, duh! Contest kaya yun and siyempre Proud Louisian banner ang ifa-flysung namin with rainbow effect pero wala eh. Mas powerful pa ang putok niya kaysa kay Papa. Tapos bakit ganoon mamita, bakit kailangang umabot ng 20k yung tuition namin eh ang laboratory namin eh puro nakatunganga lang, gagawa ng report na searchable sa internet, puro rampa rampa lang sa mga station nang di gumagamit ng kung anu-ano sa school. Tapos ang mahal ng love-fee. Sayang aketch kyonabells mader. Like I mean, why y’all pay if ya don’t use a thang! Pinangbili ko nalang sana ng high heels yung kyonabells. Tapos eto pa, garapalan talaga yung instructor namin! May cleavage lang ang chakang girlalu sa harap eh sure pass na. Konting flip ng hair, pasado na. Parang kulang lang eh kumayang na yung girlalu eh sure engineer na. He’s so unfair. Kamusta naman ang peg kong walang future tense sa dibdib pero magkanda-ugaga sa pagbuburn ng eyelashes kong may pitik? And last for this letter mamita, ganoon ba talaga sa OJT? Magbabayad ka ng tuition para last mag timpla ng kape, magpaphotocopy, magpa-print?! Like duh! Imma be an engineer pero sa OJT ano ako, katulong? Asan na yung thermo, anal geom, solid mens, strength, dynamics, at kung anu-ano pa sa mga pautos sa’min ng macho papang boss namin. Kung di lang papable edi sana nag-walk out leggo na aketch. So hayun mudrakels ang busy-busy-ness ko sa college life ko. Don’t forget ma yung kyona na allowance ko and I’m so Purita Mirasol na here. Kailangan ko rin ng pang-date namin ng jowa papa ko. Ipakikilala kita one day. Sige, gora na aketch at may DOT pa ako. Sa next time again. Mwah mwah tsup tsup. Happy birthday Bossing! Labis na gumaganda, Reklamadorang Beki 62

APATHY BLOWDOWN:

Isang Pagsargo sa Pagkitil ng Halimaw Nating mga Wapakels “Those who profess to favor freedom and yet deprecate agitation are men who want crops without plowing up the ground; they want rain without thunder and lightning. They want the ocean without the awful roar of its waters. This struggle may be a moral one or it may be a physical one or it may be both moral and physical but it must be a struggle. Power concedes nothing without a demand It never did, and never will.” - Frederick Douglass, Abolitionist, Author, Slave (1817-1895)

abing dalawang journalists sa France ang pinatay sa mismong loob ng opisina nila ‘nung ika-pito ng Enero. ‘Nung ika-12 naman ng parehong buwan, tinatantyang humigit-kumulang dalawang libong katao ang namatay sa Nigeria dahil sa isa muling pag-atake ng Boko Haram, isang militante at teroristang grupo sa nasabing lugar. Hindi pinayagan ng Supreme Court ang live radio at television coverage ng media sa paghahatol sa limang-taong gulang ng Maguindanao Massacre case na kung saan 58 katao ang pinatay; kabilang dito ang 32 journalists at media workers. 60 na pine trees ang pinutol ng SM para magbigay-daan sa pagpapatayo ng ‘Sky Park’ ‘nung kinagabihan ng Enero 17. Ang nasabing pagputol ay isang pagtatraydor ng isang kasunduan sa pagitan ng nasabing mall at Project Save 182. May mga balak ipatayong ‘entertainment centers’ (casinos) sa BLISTT (Baguio, La Trinidad, Itogon, Sablan, Tuba, and Tublay) area. Umaabot na sa sampung libo ang pinatay ng Ebola. May babaeng volunteer sa Papal visit na namatay nang natusok sa dibdib nang mabagsakan ng steel scaffolding. ISIS. Malaking rollback sa gasolina. Pagkamatay ng mga inosente sa giyera sa Mindanao. NPA. Minu-minutong kalbaryo ng mga Baguio sidewalk vendors kontra POSD. Maraming proyekto ng SSC. Mga bagong batas. Pagkumpirma ng Supreme Court sa kasong pandarambong ni Senador Jinggoy Estrada. Alam mo ba ang mga pangyayaring ito? Malaki ang posibilidad na oo. Alam kong narinig mo na kahit isa sa mga ito sa telebisyon o sa radyo o nahagip ng mga mata mo sa internet at sa mga newsstands, pero pinili mong huwag na lang pansinin. Magbingi-bingihan. Magbulag-bulagan. Mag-igno-ignohan.

Kesyo, wala din lang mangyayari. Kesyo, busy ako parati. Kesyo, magrerebyu pa ako (kahit ‘di naman). Kesyo, mas maganda ang mga babasahin sa TLF. Kesyo, mas magandang maghanap na lang ng magandang damit. Kesyo, mas magandang panuorin at basahin ang mga showbiz gossips. Kesyo, wala ako sa posisyon. Kesyo, bata pa ako. Kesyo, pupunta pa akong SM bibili ng makulay na Nike Basketball Shoes. ‘Yung KD. Kesyo, magka-canvass pa ako sa Skyworld ‘nung usong sapatos. ‘Yung Roshe. Kesyo, bahala na ang gobyerno diyan. Kesyo, nakakamura. Kesyo, nakakasawa, puro problema. Hindi ba pwedeng panuorin ko muna si Ellen Adarna nang makapag-unwind? Apathetic. Tayo ‘yan. Tayong kabilang sa henerasyong binansagang “The Connected Generation” dahil sa Facebook, Twitter, Instagram, Friendster, Multiply, Tumblr, Plurk, atbp. ngunit walang pakialam sa iba. Tayong mas gusto na lang tumunganga. Tayong madalas magkibit-balikat sa mga bagay-bagay na karapat-dapat nating pinagtutuunan ng pansin dahil buhay ng kapwa natin ang nakasalalay ngunit game na game ‘pag pampapoging mga usapan gaya ng mga bagong damit, sapatos, sasakyan, at iba pang mga makamundong bagay na ‘di natin kelanman madadala sa langit kahit gaano na katindi ang pang-uuto sa sarili at sa katotohanan. Maling-mali. Mumurahin at pakyut lahat ng mga kesyo mo. Malubhang sakit ang pagiging apathetic. APATHY: ISANG PAGLALARAWAN Ang paglalarawan sa apathy habang binabasa ang artikulong ito ay parang pagharap ng mambabasa sa lumang salamin ng kanyang mahal na yumaong lola habang nagsusuklay sa kabilugan ng buwan: madilim, mausok, may bakas ng sirang cebo de macho, at higit sa lahat, nakakatakot dahil multo ang nais ipahiwatig ng sariling repleksyon ng mambabasa. Isang sakit ang apathy. Isang sakit na nagbabaling ng kamalayang panlipunan mula sa mga usapin at balitang dapat bigyang pansin tungo sa mga tuyong patola tulad ng mga tsismis tungkol sa mga kabit at mga bagong anak sa labas ng mga pulitiko’t artista at mga bagong damit na pwedeng ipagmayabang sa madla. Sa ibang salita, pusher ang apathy. Ayaw mo na ng mga balita tungkol sa bayan? Eto, pelikulang panglaman starring your favorite celebrities that you love when they’re nude. Ayaw mo na ng mga balita tungkol sa mga batang namamatay sa gutom? Eto, bagong pelikula ni Bimby at Ryzza kasama si Enteng Kabisote, Sampol King Jhong Hilario at Kathryn Bernardo di Caprio. Ayaw mo na ng mga balitang tungkol sa mga kinikitil na journalists? Eto, may bagong kawali si Kris Aquino na kapag binili mo ay may libreng halik ka daw kay Darla. Ayaw mo na ng mga balita tungkol

sa SSC? Eto, may bagong tsismis tungkol sa tunay na kasarian ng mga pinuno. Ayaw mo na ng mga balitang nagmumulat sa madla sa mga tunay na pangyayari sa araw-araw? Eto, may bagong hotdog si Aljur. Ayaw mo nang magbasa, matuto, mangialam, magtanong? Eto, shabu, marijuana, lighter, lighter. Binabaluktot ng apathy ang ating kakayahang pumili, mangialam, mangatwiran at magtanong. Winawala ng apathy ang kagustuhan nating gumaling at umunlad ang sarili. Hinahatak tayo pababa ng apathy mula sa isang matayog, malugod at kapita-pitagang posisyon upang maging nilalang na may malakas na isipan, paninindigan, puso at katawan. Sinisira tayo ng apathy sa pagdala nito sa atin sa mga bagay na nagpapalayo sa atin sa kung anong kabutihan at kagalingan meron tayo. Isang lason. Isang talangka. Isang ahas. Isang sakit ang apathy. Isang sakit na lumulumpo sa mapagmalasakit na ugnayang panlipunan; sa isang kapatirang minsang binigkis ng pagmamahal sa kapwa at pagrespeto sa banal na paninindigan at dangal ng bawat tao maging aba man o mayaman. Oo, sa konstektong ito, mata-pobre ang apathy. Maraming estudyante ang ‘di nakakaapak sa kolehiyo. ‘Di bale, basta ikaw, bulakbol palagi. Maraming pamilya ang nasisira dahil sa pagsunod sa udyok ng kati ng laman na humanap ng ibang putahe. ‘Di bale, basta ikaw, gabi-gabing nanunuod ng porno. Maraming mahihirap ang ‘di makalaban ng patas sa korte dahil sa kawalan ng suporta mula sa mga kinauukulan. ‘Di bale, basta ikaw, tuta ka ng kung anumang uso. Maraming tao ang nangangailangan ng kausap. ‘Di bale, basta ikaw, maporma kapag naka-earphones. Binigyan ng apathy ng malakas na kapangyarihan ang salapi upang manakit ng damdamin, manupil ng kabutihang-loob, manira ng mga pagkakaibigan at magsagawa ng hidwaan. Lahat ng ito ay nauwi sa pagbuo ng kanya-kanyang daigdig ng mga mayayaman at mahihirap. Araw-araw tayong saksi sa dalawang daigdig na ito na kinabibilangan natin at kung paano sila magpahayag ng kawalang-pakialam. Ang pagkakaroon ng polusyon, pagdami ng mga pulubi sa daan, paglobo ng bilang ng mga krimen, mga ‘di napanagutang bata, mga ibong mabababa ang lipad, mga nawawasak na pamilya, mga estudyanteng nawawala sa landas, mga magnanakaw na opisyal ng gobyerno at marami pang iba na dapat ay binibigyan natin ng tuon ay ilan lang sa mga bagay na likha ng dalawang daigdig na kinabibilangan natin na kung saan may parehong epidemya ng pagkibitbalikat at mumurahing at pakyut na kesyo ganito kesyo ganyan. Isang piitan. Isang putikan. Isang balasubas na kaisipan. Isang sakit ang apathy. Isang sakit ng lipunan na patuloy lang ang pagsasalin at paglala. Isang sakit ng lipunan na naipapasa sa pamamagitan ng palagiang kamangmangan, katamaran, pagkibit-balikat, pagbubulag-bulagan, pagbibingi-bingihan, kalaswaan, kahayupan, kasinungalingan: Isang napakalaking balakid sa pagsulong ng pangarap na pagbabago, reporma at kapayapaan.

APATHY: ISANG PAGWAWAKAS Ang pagtapos sa apathy ay hindi kailanman maihahalintulad sa pagtapos ng kung anumang bagay, maski buhay. Ang pagtapos ng apathy ay isang gawaing may puso, bagsik, at kaluluwa. Isang gawaing may puso dahil hindi sumusuko at nagpapadaig sa kasagsagan man ng bagyo o sa kalagitnaan ng tukso. Isang gawaing mabagsik sapagkat handang kumitil ng anumang bahid ng kamangmangan at kasinungalingan. Isang gawaing may kaluluwa dahil hindi mapipigilan ng kamatayan ang pagwawakas sa apathy: anumang nasimulan ay magsisilbing inspirasyon at apoy sa mga patuloy na nakikibaka at magmimistulang malinis na hangin sa mga bagang nilason ng usok ng kawalang pakialam. Ngunit ang daan tungo sa pagwawakas ng apathy ay napakasimple lang: Una, Huwag maging mangmang. Meron tayong utak. Magbasa. Makinig. Magtanong. Kung abot ng physical presence, makialam. Maging tenga sa mga pinunong tanga, maging mata para sa bulag na madla, maging boses sa mga piping api at maging tabak sa mga pagkataong nawawasak. Ibahagi ang nalalaman, huwag maramot, pero huwag na huwag magpapakopya. Magturo, linangin ang angking galing upang isulong ang kagalingang panlipunan. Wakasan na ang pambabalasubas ng laman gaya ng panunuod ng bold at pagtingin sa mga hubad at nakakatuksong mga imahe, pambabalahura ng kalikasan gaya ng pagtatapon ng basura kung saan saan, at pangyuyurak sa pagkatao ng iba gaya ng bullying. Gamitin ang kapangyarihan ng isip upang malaman kung anong mga bagay ang dapat bigyang-pansin at kung anong mga problema ang dapat bigyang kasagutan at solusyon. Tigilan nang pakainin ang halimaw na apathy. Gutumin natin hanggang sa tuluyang mawala sa ating sistema at mamatay. Ikalawa, huwag maging alipin. Kumawala sa kahit anong tanikala o hawlang kasalukuyang kinaroroonan dahil madali lang sapagkat ang susi ay nasa ating mga kamay. Hindi tayo kelanman pagmamay-ari ng alak, teknolohiya, magagarang damit, malalaswang palabas at imahe, sapatos, kotse, pera, trabaho o sibuyas kaya tigil-tigilan na ang pagpapanggap. Gumising at bumangon! Magpunyagi at magpanday! Mabuhay ka sapagkat hindi ka patay! Ikatlo, tama na ang kesyo-kesyo. Sapagkat, magagawa natin ito: Kasi may mangyayaring pagbabago. Kasi kahit busy ako, isa akong nilalang na may pakialam. Kasi mag-aaral akong maigi para mawakasan ang aking kamangmangan sa mundo. Kasi mas maraming totoong problema sa ating lipunan kesa sa TLF. Kasi umiibig ako. Kasi kailangan ko. Kasi kailangan ako ng kapwa ko, ng lipunan ko, ng bayan ko. Kasi may langit sa taas na lagi kong patnubay kahit anumang mangyari. Kasi kung â&#x20AC;&#x2DC;di natin magagawa, pinagtaksilan ko ang sarili kong pagkakakilanlan. Kasi kung â&#x20AC;&#x2DC;di natin magagawa, habang buhay tayong alipin at laruan ng mga diyos-diyosan ng Musika, Akademya, Telebisyon, Radio, Internet, Magasin, Billboard at Radyo. Kasi kung â&#x20AC;&#x2DC;di natin magagawa, habang buhay tayong lumpo. Oras na upang patunayan ang pagiging bibo. Oras na upang simulan ang dapat simulan. Oras na upang maging totoo sa sarili at sunugin ang dating mapagpanggap na anyo. Oras na ng bagong pagsibol. Oras na ng pagwawasto sa nagawang pagtataksil sa sariling pagkakakilanlan. Oras na.

THE MONSTER YOU LEFT The monster you left Inside my head Kept me haunted Pleading to be fed So it moved down Towards my heart Cutting the veins Crushing the parts The monster you left You called it love Itâ&#x20AC;&#x2122;s still with me Still treats me rough

Mamaâ&#x20AC;&#x2122;s Broken Heart Pills. Daily. Unskippable. Have-to. Anti-feminist. Un-pregnancy. Abroad. Airplane. Maid. Toilet-cleaning. Slavery. Misunderstood. Mistreated. Unappreciated. Kitchen-cleaning. Vomit. Pregnancy. Unemployment. Deportation. Poverty. Dream-shattering. Future-crumbling. Disaster. Divorce. Tequilla. Knife. Bleeding. Forever.

CRIMINALS A kiss was stolen So a breath was caught Sins were spoken But the lies were bought Control was murdered Walls broken down Fake resolve withered Thereâ&#x20AC;&#x2122;s no escaping now

Cluttered trash in Heaven

he sun sets in the edge of the flat land, which the sea had overpowered while I lay on the beach astonished at how red it burns before it leaves. Robin kissed my cheek and left me watching the sunset alone with the other people who appreciate a beautiful sunset. Such a romantic environment and he decided that getting a beer is more worth of his time. Suck him and his drinking problem. I removed my shades and went into the water. Probably having some time to me is what I really needed in this vacation. I was still contemplating about my decisions in life while little fishes were swimming around me when I heard him call my name from the shore. I turned around and saw him waving his spare hand at me. “Just a sec,” I shouted and gazed back to the little fishes that have swam away. Oh well my moment is finished – I walked towards the shore. He gave me a bottle of beer and I drank in sips while we walked to our room. He got his clothes and went first to the comfort room to change. While waiting for my turn, I sat on the bench and talked to my concerned mother who complains about me sharing a room with my boyfriend. For the twentieth time I explained to her that, we have no choice since the hotel is now full. I was still reassuring her that whatever her concern is will not happen. Robin and I will not have sex, I said that to her with seriousness in my tone. However, it did not help reassure my mother for Robin swept me off my feet in surprise. He kissed me on the cheek and I cannot help but giggle while talking with my mother. “Do you hear yourself young lady?” My mother lectured in the other line. “Just trust me mother - I won’t do anything stupid. Bye.” Robin finally let me stand up. “You better clean quickly – the comfort room is a mess.” He advised. “Don’t do anything stupid while I’m gone Mister.” I teased using my mother’s voice. “Stupid? Such as?” He asked. Nevertheless, before I could say anything – he kissed me. I giggled and pushed him away even when I wanted the kiss to last. “I love you.” He whispered, pulling me to his arms. “I’m smelly and all so that is touching of you to say.” I remarked. “You are just too hard to please, but do take a shower. I’m hungry already.” I went straight to the comfort room and regretted going inside. The comfort room is a dumpster with water flooding the floor. The tissue, shampoo containers, soap, etc scattered all around. I remove my clothes and took a shower quickly as possible. When the toilet flushed efficiently – I silently cursed the people who threw their trash on the floor. Do they not know how to flush a toilet? Sitting on the table eating a piece of my favorite red lobster, I watch Robin dance with the other people outside the restaurant. He is such a party person unlike me who am a wallflower – yeah I define myself to be one compared to him. But no matter how opposite we seem to be I love him for his wild ways and the way he loves me. Except for the times when he leaves me alone to party. After finishing my food, I drank some water to flush the toxins out of my system. I left the restaurant and Robin’s hand found my hand.. “So are you done partying?” I shouted against the loud music hoping to be heard. I left him saying I will just sit near the shore away from the noise.

I was enjoying my stroll. Life had been good. I have a boyfriend, a happy family, and my college life is easy. I was humming a lively tune to myself when I noticed something strange in the waves of the dark sea. I could hear a desperate shout, trying to locate it with my sight - I saw him. I dove into the sea without no second thought of my safety. My attention is towards the drowning stranger when I heard Robin’s voice. It cannot be. Nevertheless, there he is with me. He should not be here – he is drunk. We reached the guy and helped him swim. Finally we arrived at the shore, a crowd had gathered and immediately a lifeguard checked the person’s pulse if he is okay. Where did Robin go? I looked around while the crowd applauded for me saving the man successfully. I shouted his name but still I cannot find him. I looked at the sea and was about to swim again but the lifeguard stopped me. “Robin is there, my boyfriend needs my help.” I screamed, pleading. After I promised that I would not go to the water, he searched for him in my place. Tears are falling continuously from my face as I repeatedly shouted his name. Where did Robin go? Why can’t they find him yet? A shout, a few feet away from us called my attention. I ran like hell and saw Robin’s still body. They are pumping the water out of him. But there was no response and they gave up after three tries. He is dead. They said to me as if I didn’t notice. Robin is dead. My boyfriend with a killer smile, cheesy lines, and two left feet is dead. “Sorry.” Jan, the guy we saved, said. “Just drop it.” I said. I did not say anything and watched as an ambulance picked his body to be delivered to a morgue. I followed his body until they forbade me to enter the morgue. This is my fault. I should not have saved Jan’s life – but is that not a sin? Robin is dead because of me. He knew that he was drunk but still he dove into the water to help me. How could he be so stupid? Why can he not just let me do it by myself? Why does he have to be that caring? I remember the last time I saw his face in the water when we reached Jan. His mouth mouthing the words, “We did it.” I am so unobservant to have not noticed his disappearance. I continued to cry until the memories of the day flashed before my eyes. So many trashes flashing through my mind, I threw them all away and concentrated in one important person – Robin. I cannot imagine my life without him teasing me all the time. Calling me every night to say good night and sing me one of his songs. Drinking until he sleeps in the sofa and while I cover him with a blanket, he would mutter the words, I love you Elena. I walked to the highest floor in the hospital. I drink beer while I stumble and fall along the stairs of the hospital. It had been a week since Robin passed away. I wanted to have some air – a lot of air. I had enough of crying. I cannot do anything about what had already happened. It is time for me to follow him. He is in heaven but if I die, I go to hell. A theory I am afraid to prove. I cursed Jan a couple of times he tried to comfort me. If he was not drowning in the sea, I would not have saved him and Robin would not have died. Time for me to follow him. I don’t care anymore wherever I go. I just need to try and see whether I see him. A hand touched my shoulder. I turned around and saw a stranger in white clothes. “Who are you?” I asked. “You have done well – let’s go to heaven Elena.” He said. “Who are you?” I asked again. “It does not matter, but it’s time to go to heaven.” “What will I do there?” I asked. “There’s cluttered trash in heaven waiting for you.”

Mut

iny

Sila n a Sila n ang mag aling a ang ,m Ako? m Naka adiskart atalino at Dahi e, ma kataw l sila kata malakas na an a lang. at ma g lah giliw at. . Wala akon Sa gi g pak n e Nadi agawa o i sa sinasa pinap bi ni dinig la Tum a atang ko pero d mukha n , i ko i ila sa o ako ni akin. pero Dahi di ko isip. l kun i n i i ntind g iisi intin pin k i. d oop Man ihin, ipilit liliit in ko ak Map ng apau o. p Mute o . Tin ako sa su y.. lok a t man anah imik .

Vend

icar

Your s Your mile was swee knife t You h w ugge as sharp d me Then ti stabb ed m ght e har d My s o My h ul was pie e r My t art destro ced houg yed ht My m ind a s were po isone void d You w e r e my lo I was v y But i our toy e tâ&#x20AC;&#x2122;s m y To ra ze an time d des troy

Kristina ni Katarina Kumusta ka, Kristina? Bakit namumugto na naman ang iyong mga mata? Mayroon na naman bang muling nakaakit ng iyong damdamin? Muli mo na naman bang naramdaman ang lupit ng mundo natin? Kristina, bakit ba hindi ka na nasanay? Sa sakit na sa puso mo’y parati na lang lumalatay? Malawak ang paligid, bukas ang kalikasan, Isigaw mo ang iyong hinanakit upang hirap mo’y maibsan. Umiibig ka na naman ‘no, Kristina? At katulad ng dati, ikaw lang ang sumisinta. Katulad rin ng dati, binabalewala ka niya. At tulad rin noong una, naririto ka, Umiiyak sa iyong pag-iisa. Oo, alam kong hirap na hirap ka na. Alam ko ring napapagod ka at gusto mo nang magpahinga. Ngunit paano Kristina, gayong nabubuhay ka? At habang ikaw ay may hininga, Ang pait ay nariyan at inaabangan ka. Halika, Kristina. Sumama ka sa akin. Sa daigdig na nilikha ko, tanging para sa atin. Doo’y hindi ka na luluha, hindi ka na magdurusa. Wala kang pait na madarama, sapagkat laging yakap kita. Ngunit hindi pwede, Kristina. Hindi pwede. Basta! Mahal kita, Kristina. Mahal na mahal kita. Ako na tangi mong kaibigan at kasama noong pinakauna pa. Ako na tangi mong karamay, palaging iniingatan ka. Ako ang sarili mo, Kristina. Siyang ikaw sa iyong pantasya. Ngunit hindi pwede, Kristina. Hindi pwede. Basta! Dahil unang-una… Babae ako, at babae ka. At higit sa lahat… Magkapatid tayo, at kambal pa.

Katarina ni Kristina Kumusta ka na, Katarina? Ako, ito. Namumugto na namang ang mga mata. Mayroon na naman muling nakaakit ng aking damdamin. Muli ko na namang naramdaman ang lupit ng mundo natin. Katarina, bakit ba hindi na ako nasanay? Sa sakit na sa puso ko’y parati na lang lumalatay? Malawak ang paligid, bukas ang kalikasan, Isigaw ang aking hinanakit upang hirap ko’y maibsan. Umiibig na naman ako, Katarina. At katulad ng dati, ako lang ang sumisinta. Katulad din ng dati, ako’y binabalewala niya. At tulad din noong una, naririto ako, Umiiyak sa aking pag-iisa. Oo, ako’y hirap na hirap na. Ako’y napapagod na at gusto ko na ring magpahinga. Ngunit paano Katarina, gayong ako’y nabubuhay pa? At habang ako ay may hininga, Ang pait ay narito at inaabangan ako. Katarina, sa’yo’y gusto kong sumama. Sa daigdig na nilikha mo, tanging para sa ating dalawa. Doo’y hindi na ako luluha, hindi na magdurusa. Wala kang pait na madarama, sapagkat ako’y iyong yakap at kasama. Ngunit hindi pwede, Katarina. Hindi pwede. Basta! Mahal kita, Katarina. Mahal na mahal kita. Ikaw na tangi kong kaibigan at kasama noong pinakauna pa. Ikaw na tangi kong karamay, palaging kasama sa tuwina. Ako ang sarili mo, Katarina. Ikaw ang siyang aking pantasya. Ngunit hindi pwede, Katarina. Hindi pwede. Basta! Dahil unang-una… Babae ako, at babae ka. At higit sa lahat… Magkapatid tayo, at kambal pa. 80

Alternate History “Next!” The soldier at the table yelled as he pushed aside the folder he had been reading through. “Papers?” He said, not looking up. “Here.” The enlistee replied, and handed the papers. There was something about the enlistee in front of him that kept nagging at him. The smell? The tone of voice? The. . . The thought was dropped when a couple of planes zoomed past. People looked up, soldiers at the adjacent tables and other enlistees. Then, a loud hollering came from around the corner, the paperboy. Suddenly, the paperboy and the planes were all that could be heard in the torn-down building, a cacophony of man and machine. “Grey City captured last night, folks! Get the whole story here!” The paperboy said, his voice like a businessman’s and seemingly louder than jet engines. The soldier at the table, unperturbed by the noise, focused on the folder in front of him, picked up his pen, signed. Flipped the page, signed. Flipped. Signed. Finally, he stood up. Looked up. “What’s your name?” He said. “Mary.” The enlistee said. The soldier nodded, waved, let the enlistee walk past him, and sat down once again. “Next!” The enlistee heard from behind her as she walked past the row of tables, and to the armory.

The Road to Forevermore is Under Construction Mahirap umasa, lalo kung una pa lang wala ng tsansa Huwag kasing maging asyumera, bawas bawasan ang pagkagaga Unang araw ng klase, nagtagpo ang mga mata ni Jose’t Maria “May sparks!” sabi sa isip ng dalaga Naglao’y nagkuhanan ng numero ang dalawa Nagtext-an sa gabi at umaga “I got a thing on girls with short hair”, sabi ng binata Todo kilig naman itong si Maria “Tara sabay tayong maglunch, libre ko”, dagdag pa niya Lalong lumaki ang ngiti ng dalaga Na tila pati T-square, sa bibig ay kaysa Araw-araw masaya si Maria Pa’no ba naman, si Jose ay laging kasama Sa library ay nagtuturuan ang dalawa Sa text ay nagbibiruan pa Isang araw may gumimbal kay Maria Isang babaeng kapangalan niya “Girlfriend ako ni Jose. Pwede bang layuan mo siya?” Ang mga sumunod na sandali’y pang teleserye ang drama Nagulat si Maria nang sobra, as in sobra Sabi kasi ni Jose, matagal na siyang malaya, matagal na Halong takot at inis ang nadama ni Maria Nang si babae ay nagbanta na Kaibigan daw ni Maria ay sasapakin niya “Kahit sino, wala akong sasantuhin” sabi pa “Kailangan nating mag-usap Jose”, hiling ni Maria “Sa tamang oras” sagot niya Nag-usap nga ang dalawa Nagsabihan na ng tunay na nadarama “It is a misinterpretation. Sorry ha” Sabi ni Jose sa dalaga Bahagyang bumuhos ang mga luha Bugso ng damdami’y humupa Walang nasabi si Maria Wala, wala ni isa

HEADACHE OVERLOAD (tinalo pa ang cornetto) Walang budget Walang pitaka Walang oras Walang syota Walang katahimikan Walang ulalam Walang pagbabago Walang selpon Walang followers Walang totoo Walang seryoso Walang multo Walang diretso Walang tanga Walang tubig Walang mapagmalaki Walang pagbabago Walang nakuha Walang preno Walang pasok Walang proteksyon Walang talent Walang second chance Walang free hug Walang hustisya Walang shift solve Walang pagbabago Walang ballpen Walang condom Walang lakas ng loob Walang future Walang gitara Walang mukha Walang konsensya Walang suot Walang Good Taste Walang strepsil Walang hinaharap Walang sili Walang mabait Walang boses Walang kuryente Walang wala Walang hiwa Walang tissue Walang forever Oo, walang forever. Isa kang mahabang ampalayang tipaklong

Odiare The accord of our hearts The clash of our minds The glare of our love That made us so blind The zeal of each touch The cold in each stare The war that we’ve fought Left nothing to spare The time that we waste The space that we take The strong desire to stay Proved to be so fake The efforts we don’t give The thoughts we don’t allow Powdered us to ruins So we hate each other now

Corpses by the Green Tower Dangerous. That adjective is how they describe me to whoever asks of the strange girl with chopped off finger nails and black hair braided into twin tails. My name had been plastered on the walls of this town. A lot of money had been placed on my head but no one dare to report me. After hearing that a lot of the folk have gone missing for the last 24 hours after knowing my identity in the town square. They suspect that I killed all the missing people who have attempted to report me to the guards of town. Alas, they are pitiful for the guards, that they are proud of, are in fear of me. I own this town now and they are afraid to cross my path. Feeling satisfied after the dozen I had killed, I took off in the middle of the night quietly. Still I wander what happened to the other ten people that are missing - maybe it is just a coincidence. Having jumped from the tallest tree in the end of the woods. I have arrived in a new town. Strolling around the town square, I noticed something different. The bookshops are full of witchcraft books, and the people seem to be celebrating for an event I do not know. I realized that I have made a terrible mistake. I have arrived in Salem. Based on my deductions, the witches and wizards, who are the leaders of the 200 countries in our world, are most of the people who are celebrating. I am not supposed to be here. I am lucky that they have not noticed my uninvited presence. The necklace that my master gave me protected me from their protective wards. However, I cannot help myself but to observe what they are doing. I decided to use my invisibility potion that I have acquired from the underground caverns in Metolia. I was not shocked to see them defame their position by dancing nakedly in a pile of money and jewels. It was sick to watch it. This is how our leaders have become – corrupted by their power and the power given to them by the people. It took a lot of restrain not to kill one of them. I kill one and I am dead before I could even curse them aloud. My master is right – the world is falling apart and I must kill the people who have the sign of the dove upon their heads. Master said that the people who have bad blood in them are those with the sign of the dove. She calls them “Insurgents.” The first ones I have killed were those who fought for change against my master, the leader of our country. – Yes, my master is a witch but she is different from the witch folk I am watching right now. She leads with just and love – the perfect leader for me. She told me that the world is falling apart because of the Insurgents who cause havoc in the rules that she has made for the benefit of the people – I believed it. I want this world to change into something better. After killing countless Insurgents, I noticed that peace was restored in the places I went.

Too sick of the sight I am seeing, I planned to report this to my master. She must know what the other leaders have been doing. They are all crocodiles full of fish from the hunts of the people. I started walking away when a familiar voice was heard throughout the place. I turned around and saw my master standing on the tallest chair in the north corner of the celebration. What is she doing here? But before I could think of any reason, she spoke again. “We are celebrating for we have established peace in most of the world. The Insurgents who are the cause of our distress are diminishing in number thanks to my Hunters who are experts in their fields. We cannot let them live for they will overthrow us and we will live in hiding again so let us celebrate their near extinction. To death are insurgents and we are here to feast on them.” The crowd cheered and I saw a face of evil in my master’s face. Shrieks of people brought to the center of the celebration got my attention. Insurgents. My master approached a girl from the group and without warning killed her on the spot. “Feast on them my witches and wizards.” She commanded and went back to her chair. I felt stupid and shocked for what I had witnessed. I have killed Insurgents for the better good and not for entertainment and here they are doing such act. The truth dawned on me – I was not helping the world to be a better place. I was helping it be destroyed. I was used for selfish reason by my master and was blinded by her persuasion. I have been foolish to think that her vision is right. I have killed hope – but maybe just maybe I can still give it a little spark. I found the grenades that I discovered from the wreck of a museum. An old man taught me how to use it and if he is right then this is the perfect weapon to use right now. I unlocked three grenades in my right hand and threw it at them. They did not know what was coming until the grenades were exploding – leaving them into pieces. I dragged myself out of the explosion. Surprise painted on my face when I saw my master walk out of the explosion, walking towards me. I had no strength to run away anymore. With her wounded eye, she looked at me in anger. “Killing my witches and wizards quickly is impressive. But nothing changes boy, you’re the meal and I’m the hunter. Stupid of you to not have realized the importance of the information you have learned, like the other Insurgents you pick a fight without thinking. Petty”. "I have done my part, you're few - Insurgents will have the advantage." I bravely said even when there's a quiver in my voice. "Silly and stupid boy, Witches and wizards do not die in Salem." And before I could say anything she crushed my neck.

Balikbayan Box Minsan may balikbayan box sa sala Bilang bata, binuksan ko nang laking tuwa Kinuha ko yung laruang manyika Kasi yun ang wish ko kay Mama Tsokolateng naka-plastik sa sulok ng kahon Meron akong t-shirt, palda, pati pantalon Galak na di makumpara sabay napapatalon Sa mga regalo mula kay Mama, galing sa Hong Kong Kasimbilis ng paglagas ng dahon mula puno ang mga taon Ang akala kong nakatutuwa, pangungulila ang bumaon Sabi ni Elena gusto niya ng manyika, parang ako noon Hiling lang sa Maykapal makapiling ang pamilya ngayon Pero hindi pwede kasi mahirap nang sobra Dahil ang pera sa Pinas, di basta-bastang napupulot sa kalsada Ibubuhos na lang ata ang sa balikbayan box ang pag-asa Na di malimot ng pamilya at ako ay maalala

CRE DI TS salamat mga pre!

POEMS PAGE 8 11 12 13 14 15 21 23 25 26 29 31 33 35 37 38 40 41 43 45 49 52 69 71 74 77 78 79 80 83 84 86 89 91 104

TITLE Fights Alamat Masayang Maging Mayaman Unsolved Cases Shades of Gray Fallen 44 Akala Yaan! Luminol Repertoire Una Sonrisa de Una Rata Ang *toot* na kalsada Kulungan Sa Isipan Lost and Caught Je M’Appelle Robots vs Wrestlers Plastik Gabi Bulag lang ako Dislike Break na Tayo Bata, Bata Para sa lahat The Monster You Left Mama’s Broken Heart Criminals Vendicarsi Mutiny Kristina ni Katarina Katarina ni Kristina The Road to Forevermore Is Under Construction Headache Overload Odiare Balikbayan Box Utot Naitanong Mo Na Ba Kung BAKIT?

AUTHOR Democracy is a B*tch Reginer Cruz Democracy is a B*tch False Corinthians Alexandra Janine Caranto Alexandra Janine Caranto Nill Patrick Dulce Annalise Keating Sirius BackSliderJumpsuitMan CrimsonPies Reginer Cruz Alexandra Janine Caranto Lyndel dela Rosa False Corinthians Bahay ni Elliot Nill Patrick Dulce CrimsonPies Democracy is a B*tch Vanessa Dacumos Democracy is a B*tch Democracy is a B*tch Alexandra Janine Caranto Fish Cake Alexandra Janine Caranto Alexandra Janine Caranto Ramil Ferrer Jr. Nill Patrick Dulce Nill Patrick Dulce Jan Christian Mendoza Corinne Andawi Alexandra Janine Caranto Reyna ng Padala Jiggernaut Silent K

PROSES PAGE 9 17 19 39 47 53 55 57 60 62 64 75 81 87

TITLE Disintegrated Risen 44 Cycle Maneuver Sir Kahit 73 Lang Po Fame Horse Dagat Mabagal Kabig-Dibdib I’d Hate To Be You Adventures of Reklamadorang Beki Apathy Blowdown Cluttered Trash in Heaven Alternate History Corpses by the Green Tower

AUTHOR Silver Lining Democracy is a B*tch Antares Holyette R. Dizon Nill Patrick Dulce Alexandra Janine Caranto Muscular Ipis Virjo-Anne Lacasandile Riezee Mae Dela Cruz Reklamadorang Beki Mark Daniel Lavarias Corinne Andawi Some Cool Author Corinne Andawi

I L LU S T R AT I O N S PAGE 1 3 6 11 15 24 32 33 37 40 44 45 51 54 58 59 61 63 79 83 92 101 103 105

TITLE The Killer Joker Vicious V Buttlog’s Adventure Untitled Bonifacio Untitled Untitled Attack on Corruption Tentaclown Emancipation Untitled Untitled Ward of Revolution Geometry Untitled Untitled Untitled Bullfist Untitled Untitled Illicit Alibats Untitled Throne of Apathy

ARTIST Rowell Sotero and Diego Castro Rowell Sotero Rowell Sotero Ernest Jude Amparo Rowell Sotero and May Gagaoin Rele Alcantara Joren Remiendo Some Cool Illustrator Hannah Grace Galban Emmanuel Enabe Pau Estebar Some Cool Illustrator Engr. Angelo F. Bacena Lorraine Borillo Alexandra Lean Galvez Alexandra Lean Galvez Ane Janelle Muena Rowell Sotero Some Cool Illustrator Alexandra Lean Galvez Lorraine Borillo Rowell Sotero Khim Laurence Tugas Emmanuel Enabe

P H OTO S PAGE 7 10 13 19 22 25 28 30 35 36 42 47 50 56 67 69 72 73 75 77 82 85 87 90

TITLE I Love Jellyfish Untitled Untitled Untitled Poste I Love Cigarettes on a Gas Mask Poste Ulit Lubak Untitled Ang Yakap ni Diego sa Balikat Lola Warrior They’re Playing Tricks on You, my dear Bata Carving on the wood Mga Bata sa Façade Kulang ako ng Foundation Nang humuni ang tsinelas ni Sky I Love Jellyfish Too! Untitled On The Corridor You Blinked Thy Place Fallen 45 Pag-iisipan ko pa Pag-iisipan ko pa ulit

PHOTOGRAPHER Katrina Martinez Julie Ann Javier Julie Ann Javier Tootie Frookie Jiggernaut JuSkyJigz Jiggernaut JJ Belga Tootee Frooky JuSkyJigz Shaira Vinoya Krystal Urbano Hannah Grace Galban Katrina Martinez Jiggernaut JuSkyJigz Katrina Martinez Katrina Martinez Julie Ann Javier JuSkyJigz Hannah Grace Galban May Gagaoin Jesson Madugay Jesson Madugay

The

EDITORIAL BOARD The Buttress is the Official Student Publication of the School of Engineering and Architecture of Saint Louis University, Baguio City. Member of the College Editors’ Guild of the Philippines (CEGP). Printed by Cover & Pages Corporation, 2763 Silang St., Sta. Ana, Manila, Manila, Metro Manila. Funded by KASAMA/SSC 2014-2015.

Advisers Engr. Jeffrey Des Binwag Engr. Erwin Posadas

Staffwriters Riezee Mae “I-Love-Violet” Dela Cruz, Ruth Chris De Vera, Miguel Martinez, Kurt Russel Cayabyab, Ramil Ferrer Jr.

Editorial Consultant Jan Darren “Carrie Underwood Fan“ Sanchez

Cartoonists Joren “Big Baby 2” Remiendo, Dan Lawrence Calixto, Pia Corazon Estillore, Antonie Labasan, Dranreb Karl Manzano, Ane Janelle, “Tahimik-K-Pop-Anime” Muena, Aaron James Tiangco, Ernest Jude “Sup’ Beaches” Amparo, Glen Comeda, Khim Laurence “Miracle in Cell No. 7” Tugas

Junior Staff Photojournalists Krizia Ann De Peralta, Katrina “The Nurse“ Martinez Layout Artists Rowell Kristoffer “Intuos” Sotero, Jigz “Indesign” Castro, John Rhey “Macbook Pro” Pengosro

Section Editors and Heads

Staffwriters Alexandra Janine “9” Caranto, Nathaniel “N@ tZx” Pasiliao, Joffa Derricka “Mahirap-ang-DOTng-ECE” Raguindin, Gamaliel Roi “Gama-gama” Aquino, Kristelle Corinne “Siopao” Andawi

Head Photojournalist JJ “Bearga” Belga Head Layout Artist Margs Faith Cayao Head Cartoonist Emmanuel Ian Enabe Sports Editor Gerald Turqueza Features Editor Joven Cancino Literary Editor Jan Christian Mendoza DevCom Editor Vanessa Dacumos Entertainment Editor Shak Asuncion News Editor MC Manangdang

Cartoonists Alexandrea Lean “Gold” Galvez, Kimberly Rodriguez, Noel Renan “Boy Minimalist” Domingo, Jomar “Boy Talukap” Ulanday, Jerlyn Talosig

Upper Editorial Board

Senior Staff Circulations Editor Krystal Urbano Managing Editor Silver “Hugot Lord” Suing Internal Associate Editor Sherwin Nico “Kidlat Tahimik” Emiliano External Associate Editor Virjo-Anne Lacasandile Chief Editor Mark Daniel “Boom” Lavarias

Photojournalists Hannah Grace “Muning-muning” Galban, Kriskyril Dann “Big Baby 1” Martinez, Shaira Vinoya, Jesson “Madd Dawg” Madugay, Yzel Glen “Paiba-ibang Hairstyle” Acevedo, Lauren Klein Estrada, May Christelle “May-gagawin ka ba?” Gagaoin, Jan Kelly Tabile Layout Artists Kathleen Jerrell Ramos, Sydney “Muntik maging artista sa La Presa” Lapena, Josef Franz “All by my Sef ” Fuertes, Alec Quibric “Aw Adi” Likigan, Natalie Grace Aquino, Efren Rosario Jr.

THE BUTTRESS HORROR STORY NO. 1 Mag-isa ko lamang sa opis. At sarado ang mga bintana at ang pinto. Pero nakaamoy ako ng utot, Na hindi sa akin.

P asasalamat Timplado na ang kathang nagtangkang sumubok umarok sa gwardyadong utak na minsa’y bano at kadalasa’y lango sa kung ano lang ang maibigay ng naggugulpihang bata sa mga pader at poste ni Mark Zuckerberg. ‘Di na tayo bata, pero marami pa ring mga matatandang sumusubok maging bata, at medyo delikado ‘yun. Parati tayong nagsisipag, at sa bawat paggapi natin sa mga halimaw na sumusubok humila sa’tin pababa, huwag tayong lumimot magbunyi sa bawat ligayang hatid ng buhay. Sa bawat yapak, kabag, at tunog ng tambuli na minsan-minsan lang nating naririnig tuwing alas-tres ng madaling araw, isang malaking tagay ng tubig-baha. Sa mga ideyang tumumba ng mga poste ng kuryente at nagpapanghi ng mga pader ng Bayan Park, isang dram ng bubog at salicylic acid with DTI Representative. Kung nabigo man kami, patawad. Kung nabigo mo kami, text-text na lang. Basta, sa mga luha, mga pagsubok, discouraging words, encouraging pat on the shoulders, jokes, drama, fried noodles, assumed ideas, expectations, apathies, lethargies, capitalists, extremists, liberalists, mga nagwawalis ng dis-oras ng gabi, at syempre sa mga sumusunod: Panginoon na nagbibigay-buhay sa ebolusyon at rebolusyon PNoy at VPBinay (sige mudslinging pa) University President Jessie Hechanova, CICM VP for Acad Noel de Leon VP for External Affairs Arnulfo Soriano VP for Finance Evangeline Trinidad Accounting Offices SEA Dean Engr. Bonifacio Dela Pena SEA Associate Dean Dr. Cynthia Posadas SEA Dep’t Heads SEA Dean’s Office SAO Dean Mr. Gil Espiritu SAO Associate Dean for Men Mr. Andrew Macalma SAO Associate Dean for Women Mrs. Triceayn Prestousa KASAMA/SSC ExeCom headed by solid Carrie Underwood Fan Talaga Jan Darren Sanchez KASAMA/SSC SEA Assembly headed by Pokemon Master Talaga Nikko Manlapaz SEA Community na bibong-bibong-bibong-bibo hotdog CEGP – BB patawad sa inactivity, bawi next year UP Baguio Outcrop and other University/College Student Publications White and Blue Gasera, Tangkew, Nurscene, Hardcopy, Hotspring Soledad’s Up and Down Gate 4 Fried Noodles, Shake, Buy 1 Take 1 Burgers Main Gate Fried Noodles, Shake, Buy 1 Take 1 Burgers Mapagkalingang pamilya Bulung-bulungan sa Hallway Leftists, Conformists Sa Pagtitiwala, Panalangin at Pagpupunyagi ng mga tao at mga grupong ‘di namin nabanggit Overhaul next academic year, mga repa `

MARK DANIELHabambuhay na pasasalamat ang aking alay

Kay Lord Jesus Christ for the revolutionary love and salvation | Kina Mama at Papa for the unfailing moral support | Kina Ate at Dada for being awesome siblings | Sa Buttress Family for this big break, for the learnings, memories, food, dust particles, etc. | Sa ME Dept. para sa lahat ng pasakit at pressure na humuhulma sa amin na maging matatag sa bawat constant na nakukuha sa mga pagsusulit |Sa Soledad’s | Sa buong SEA Community | Sa Fruit Shake Stand na katabi ng Fried Noodles | Sa mga Pighati at Ligaya ng Buhay| At syempre kay Boss Hannah Grace na siyang bukod-tanging ligaya ng puso ko <3 | If I were you, who am I?

HANNAH GRACE

Syempre kay Lord Jesus, maraming salamat! Sa mga taong nakakakilala sa akin. Sa mga nakakatibs at natibs kong G-tech. Sa mga pabebe kahit saan, pagbutihan nyo. Sa Buttress people na nahasa ang aking abilities at bad-ass kung paglalaro ng Injustice at NBA 2K15. Sa aking pamilya na ang akala ay Staff writer ako. At ang mga nakakakilig, minsan nakakasira ng araw at mas nakakainlove na daily banat mo Loves ko. <3

ANE JANELLE

EMAN

Hello BIBO S E A N S ! ! ! Salamat sa pagbasa at pagsuporta sa The Buttress!!! Salamat sa akin Buttress, sa EIC si Mark, sa akin favorite friends, Sara, Gloria, Doria, kay Mauriel, kay Gerry, Ate kendi, Maria at kay tams, ayan hahaha pagbutihin p natin, salamat! :) hart hart <3 <3

Maraming salamat kay nanay, tatay, mga kapatid ko, mga kaibigan ko sa arkitektura, mga kasama kong officers sa UAPSA at syempre sa “the buttress” sa pagiging myembro ko ng tatlong taon and still counting. RAKENROL! \m/t

VANESSSA

Una sa lahat, isang malaking pasasalamat sa The Buttress na kumupkop sa akin ng ilang taon ngayong college. Salamat sa mga old at fresh meat, pati na rin sa mga alumni. Stay awesome, keep rockin’ and rollin’! Mahal ko kayo! Salamat sa 7th floor na naging tahanan ko na rin sa SLU pati na rin sa mga instructors. Salamat sa TeamAng, ang aking mga clingy friends- Ariel, Ej, Tin, Emjay, Kate, Selle, Aubrey, Des, Philline, Che, MM, Froilan. Salamat din kina Agnell, Micko, Melmar, Amarie, Dana, Pia at sa mga graduate nang sina Mae Belle, Louise at Erwin at sa lahat ng mga arki dyan na graduating lalo na sa mga jutands! hehe. Salamat sa aking mga bff-Alex, Prex, Jen, Kim, Joy at Elenah. Maraming salamat din kay Reven :) Dahil last ko na ‘to, nais ko lang ulit magpasalamat kay Jase na unang nakapagappreciate sa aking kakayahang magsulat, at dahil dito nakita ko ang potensyal kong maging isang manunulat. Salamat! At higit sa lahat, maraming salamat SEAns sa patuloy na pagtangkilik sa tekpen at sa pagbibigay kulay at buhay sa bawat pahina nito. BIBO SEA! :D

MARGZ

ROWELL

Syempre si Lord muna pasasalamatan ko bago kayo. Hahaha! Thank you Lord! <3 Thank you din sa inyong lahat na kasama kong kumakain, nagpupuyat, umiinom ng kape, nagcacramming at humahalakhak dahil nasurvive natin ang school year na ito! Yeheyyy! Thank you guyths xo

I am first and foremost excited for this! Thank you to Almighty God simply for everything. To my parents, thank you for the financial support and love. To all of the staff of The Buttress, Architrave, and Arches and Edges, thank you for the experiences and creative things that I learned along the way. To all of my friends, rakenrol! \m/”

CORINNE

Heto ako nakahiga sa aking kama nakikinig ng Five Days of Summer iniisip na kulang ang bakasyon na 4 na araw T_T ng nagvibrate ang phone. Kachat ko si Rizal heart emoticon ng biglang sumulpot ang message ni editor Mark. Hinihingi ang aking Pasasalamat Message. May nakaready na ngunit pwede ko pa raw habaan kaya ating habaan heto. Bahala na kayo kung nabitin kayo sa Tekpen at babasahin niyo pa ang aking sinusulat ngayon habang paidlip na ang aking mga mata. Mga nag-effort na pumila, sumingit tsk tsk na kumuha ng Tekpen na para na bang Line of the North. smile emoticon Salamat sa inyo, pinupuno niyo ang puso ko ng saya. Mga masasayang kaibigan at blockmates na baliw alam niyong kayo ang major happiness ko - isama na ang mga orgs na kasali ako heart emoticon. Salamat sa pakikipagdebate sa akin sa mga #Hugot topics (oo alam mo kung sino kayo). Yung mga pinapabasa ko ng mga gawa ko na wala namang hilig sa literatura salamat. Ipagpatuloy ang pagsusulat ng damdamin at pagpapahayag nito sa SEA. WHOO.

VIRJO

Yeah, pasado! Pasado kaya nagpapasalamat po ako sa buttress family na tumutulong sa akin in many astig buttress-authentic ways. Salamat rin po sa mga miyembro ng small-, medium-, big-sized group of friends ko nationwide. Huli, salamat kina 3Vs, 2Js at 1G ng buhay ko. BIBOSEA. Mahalagang paalala, magrehistro na ho para sa nalalapit na eleksyon, para sa mga hindi pa nagpatatak pinoy. Tsaka para sa tekpen na ito, patulan ho natin ang hugot-rebo pag nasa katinuhan baka sakaling umusad ng 0.0001 meters ang Pilipinas sa karera ng tapatang asenso. Salamat ho!

RAMIL JR.

I just w a n n a thank you for, All the things that you have done, And if not for you I won’t be, The person that I’ll become” unang una sa lahat, salamat kay Gloc9 sa opening ng aking pasasalamat. Sa parents ko at sa mga kaibigan kong sumoporta sa akin. Sa EIC namin na halos di ko nasulyapan sa sobrang busy at katamaran ko at sa pag-intindi sa mga kakulangan ko. Sa mga grumadweyt para sa ilang araw na bakasyon, Sa mga kasama ko sa publication na maaaring grumadweyt na o din man lang ako nakilala. SALAMAT at SALAMAT ng marami. F

Salamat sa limang taon, limang beses na naglaway sa office, limang libong utang na hindi ko na nabayaran, limang underwear na pinahiram na hindi ko na binalik, salamat. Pag-ibig na walang kapara ang siyang susukli sa kabutihan at pagmamahal na inyong ipinalasap. Tamis at pawis. Gabay at laway. Pag-aaruga at plema. Maraming salamat The Buttress. Walang hanggang pasasalamat. :)

SHAK

ALEC

Tekpen 0 . 8 na tayo mga pards! mards! komrads! Thanks for your submissions and thank you for reading! Keep on rocking! keep on rolling! BIBO SEA!

TUGZ! TUGZ! TUGZ!

Una sa lahat salamat sa Poong Maykapal sa pagpili ng naging magulang ko. Salamat sa aking magulang na ako’y ginawa. Sa aking itay na alam kong mahirap ang iyong papel para maging tatay at nanay sa buhay namin ni kuya. At sa’king inay, kung nasaan ka man ngayon, diyan ka lang pero sana masaya ka. Sa aking mga kaibigan na nagbibigay lakas sa lahat ng problemang dumadating sa buhay ko at nandyan sila para tagayan at pakisamahan ako sa mga araw na sobrang lubog ang nararamdaman ko. At sa mga Crush ko, na nagsisilbing inspirasyon para agahang kong pumasok sa school at late na umuwi para lang makita ka ulit. Kung wala kayong lahat, siguro hindi ko matatawag na buhay ang buhay. Salamat, salamat, salamat.

MIGUEL

YZEL

Sa mga lahat ng SEAns at mga kaibigan na nakasamuha ko sa aking pamamalagi sa SEA, maraming salamat sa inyo! \m/

Thank you sa lahat ng nakakakilala sa akin at kilala ko. Sa lahat ng nakakasama ko at sa mga nakakasalubong ko. I had a great years with the SEA family and Buttress Fambam. This could be my last pasasalamat. I’ll be back if I can. Kudos! -signing off

MAY CHRISTELLE

First and foremost I want to thank God for everything I have and everything I am, especially for having been part of this team and family. Thank you to The Buttress for the extraordinary moments I will carry with me always, my friends, my “friends” and not so friendly friends, my family and to you CALM, may you get all the love and happiness you deserve.

JUDE

PARA KAY NANAY, PARA KAY TATAY. PARA KAY KUYA. PARA KAY ADING. PARA SA KABIT. PARA SA MAY LABLAYP. PARA SA MGA INIWAN. PARA SA NANG-IWAN. PARA SA GRADO. PARA SA PASADO. PARA SA LLAMADO. PARA SA DEHADO. PARA SA PAPANSIN. PARA SA HINDI PINAPANSIN. PARA SA EXTRA RICE. PARA SA LIBREND SABAW. PARA SA MAUBOG. PARA KAY CHRISTINA. PARA SA MGA MASAYA. PARA SA NAG-IISA. PARA SA NAGUGUTOM. PARA SA UHAW. PARA SA FOREVER. PARA SA 5EVER. PARA SA BUMAGSAK. PARA SA NAG SUMIKAP. PARA SA NAGWALWAL. PARA SA 65. PARA SA 219. PARA SA’YO. PARA SA AKIN. PARA SA FOREVER 4. PARA SA TABI!

LEAN

Salamat kay Lord sa aking 18 years of existence. Salamat sa aking mga magulang na nagbunga ng goodlooking na anak. Salamat sa mga blockmates kong nakasama kong magboating sa Burnham Lake. Salamat sa seatmate kong nakapagpalitan ko ng talambuhay. Salamat kay crush na naging inspirasyon ko para mag-aral ng mabuti sa Calculus. Salamat kay ateng nagtitinda ng siomai rice na itinawid ang kalam ng aking tiyan. Salamat kay manang na nag-abot ng bayad ko sa jeep. Salamat kay Corndog boy na may lihim na pagtingin pala sa’kin. Salamat sa kaibigan kong RK na nanlibre ng Yellow Cab pizza. Salamat kay kuyang waiter sa Mcdo na walang sawang nagbibigay sa’kin ng extra gravy. Salamat sa mga roommates ko na nanggigising sa’kin para pumasok sa 7:30 am class ko. Salamat sa’yo na nagbabasa ngayon ng pasasalamat ko. At syempre, salamat sa Buttress Family na nakabonding ko sa aking unang taon. Salamat, kaibigan!

NINE

My utmost gratitude goes to our Father God who never fails to be there for us. Syempre excessive thanks to my biological family, my extended family (kasama si Niki, Mikay, Toffee) and my Buttress family (sa pagsuporta nyo sa aking trash-talking-while-ragegaming). Also to: TGs and their fambams, Arki blockmates, ForeverFour, Linsangan family, Carolino family, sa ex kong ulupong (hinati mo ang forever natin), and myself for being strong. Joke. Thank you to everyone mentioned for being my strength when I found none in myself. *ugly sobbing* Thank you na rin po sa inyong tagabasa ng Tekpen. And last but never the least, thank you sa producers ng Game of Thrones.

JIGZAHOY

Isang taon na naman ang lumipas, napaka-bilis at napaka-saya! Una, nagpapasalamat ako sa lappydabs ko a.k.a LaptopNiJigz sa pagigiging life support ko araw-araw. Salamat sa The Buttress na ginawa akong slave & maid but I obeyed (How foolish of me). Salamat sa mga Kuya’t Ate nakilala ko na ginabay, tinulungan, at walang sawang nangpipikon at napikon. Mga kuya’ate ko na: EE(Je,Jr,Si,Jo), ECE(Da,Mi,Co,Jj,Vi,Yz), ME(Md,Ll,Ni,Kr), MECE(Al,Ca), CE(Sh,Ka,Le,Sy,Sr,Pu), Che(Ju), AR(Ro,Sk,Em,Se,Va,Pi,My,Ma,Hg,Ja), sa SEAHS(Angel!, BODCha, BODs, Assocs & Regs, mga co-Probies!), sa ForeverFour, sa aztech, sa mga taong nagbigay ng TV Series na siniraan ang tulog ko, sa mga foodstalls sa Main Gate na supplier ko ng almusal, tanghalian, at hapunan. Salamat sa pamilya at mga kaibigan ko sa probinsya na walang sawang pagsubaybay sa akin. At ikaw, na nagbabasa sa Tekpen point Eyt, MARAMING SALAMAT. Thank you MojitoGold for keeping my sh*ts straight. Thank You Pards. Rak!

KRYSTAL

Salamat po sa inyong lahat. Words cannot fully express the gratitude I feel, but I will try. I am not good at this Salamat po sa lahat ng tao sa buhay ko. (Salamat din sa mga hayop, halaman, etc.. I don’t judge) Kung hindi dahil sa inyo, hindi ako ang taong ako ngayon sa ayaw o gusto ninyo. Salamat po talaga. ♡

PUPI

ありがとうございますみなさん

DARREN

| GATE 3 | Blockmates mula first year. Mga nakasama ko sa mga orgs and pubs. Mga kumakaway at nag-ha-Hi. Random strangers. Thank you. | PINK HAUS | Instructor na nagpapahirap. Teacher know-it-all. Ma’am na wagas ang CS. Sir na umuulan ng plus points. Sir Terminator Genisys. Ma’am na ate lang ang tawag dati. Sir na daming tsismis. Sir na tulog lagi. Ma’am high heels. Ma’am na mas sexy pa sa anak na babae. Si teacher na hinihingan ko ng armchair pag late ako. Si Sir na laging mas late pa sa’kin. Sir na mas maraming pangaral sa parents ko. Ma’am na biglang aalis sa klase na pagbalik e may grocery nang dala. Sir na magaling magdrawing. Sir na magaling pero nakakaantok. Sir adviser ng bayan. Thank you. | GREEN PHYSICS PAD | Host ng RuthKris TV at yung jowa niya. Yung mabait na custodian. Yung tahimik na lab assistant. Yung kaduet ko tuwing concert ko sa Halley. Yung manu-manong nagsukat ng dimensions ng Otto Hahn. Si ateng tindera ng cupcake. Si K-pop na rinig yung pinatutugtog pag exam naming sa sixth plor. Yung source ng sagot ng klase sa assignment. Yung donor ko ng cocomban na tambay sa labas ng kabilang klase. PS-mates at lahat ng nagging groupmates. Maraming salamat. | BERTA | Kuyang B.I. Ading clingy. Kuya ng bayan. Kuya na laging namimigay ng free hug. Ate neat-freak. Kuya taekwondo. Master layout. Ate sexy. Ate na parang ading. Kuya banko. Piso Pilosopo. Ading fashionista. Anime addict. Jpop rocker. Taylor Swift duet partner. Bastos na petal at sa nagpangalan sa kanya. Tambay of the year. Presidential Fashion Consultant at yung nanay niya. Yung mali yung pronunciation ng name niya nung graduation (huehue). Kuyang source ng lahat ng notes ko. Team MP. Yung laging lasing diyan. Kuya pabileee. Life of the party. The crybaby (di ka na baby). Ms. Totoong-Bob-Ong. Mr. Mindblown. Sa nagle-layout nito. Super thank you. | SUMMER CLASSES | God. Family. Best friends. HS pipol. Sa mga nakaaalala sa’kin. At sa taong nagbabasa ng Tekpen na ito. Taos pusong pasasalamat sa iyo! | DARREN SANCHEZ |

JESSON

Pasasalamat. Ito’y iniaakda sa mga taong sumusunod nagpalago ng aking pamumuhay sa pamantasan ng San Luis: Sa aking Ama, Ina at mga kapatid, sa tiwala dahil tiwala at pag aaruga sa nag daang dalawamput dalawang taon at sa mga susunod pa. Sa mga guro at kamag-aral, na tumulong sa aking humulma nang natatanging kaalaman at pamamaraang mamuhay. Sa aking mga kaibigan mula pa noong City high days at Moebius, sana wag nyo kalimutan ang Amsterdam natin. Sa The Buttress at sa mga subgroup nito, the Usuals, Alumni’s, All hail Boss and Lordchick movement, ang bandang walang direksyon-Scalar, Igorotparkers, Foreverfour at ang HannahMark forever foundation- sa mga school and non-school related supplies( alam nyo na ‘yan. *kindat), kayo ang nagpanatili ng aking katinuan sa loob at labas ng H407. Maraming salamat mula sa aking kaloob looban, nawa’y hindi tayo paghiwalayin ng panahon sa halip ay pagtibayin pa ang namuong pagsasama. Pag bigyan nyo na ako sa haba, last na eh, Maddawg out.

JOMJOM

JOFFA

I thank God for always pushing me to do things I have to do. I thank my family and friends who, surprisingly, keep up with my childish attitude ~! Clifford, Moises, Annalyn, Jewel, Nikki, Floyd, Donita, Athena and to all the crazy people! Heart heart. Live long buttheads! xD

Wala ng NBA, wala na rin Injustice, wala ng *beep*, (cries). But thy memories will last until mawala si ‘azetch’ (evil laugh). A year filled with fun, surprises, drama, too much drama, apathy, games, foods, and dig bicks everywhere. Thank you Buttress Famiy! owo

SILVER

SHAIRA

Marahil wala na ako (sa The Buttress) sa mga oras na nababasa mo ito. So I want to thank the sidewalk for keeping me off the streets, Rexona for making sure that black stays black and white stays white, sa Mercury Drug kung saan nakakasiguro kang ang gamot ay laging bago, at sa’yo na nagbabasa nito. Astig ka. Maraming salamat! Lalabs.

Kulang ang salitang “SALAMAT” lang para iparating kung gaano ako kablessed sa mga taong bumuo kung sino man ako ngayon. At kulang din ang isang pahina ng Tekpen na ito para isa-isahin sila. Kaya eto na talaga… Kay God, sa pamilya, kaibigan, instructors, sa Buttress family, sa SEA family, PaPhoC family, at sa my one and only ai wala pala. Haha. MARAMING MARAMING MARAMING SAAAAAALAAAAAAMAAAAAAAAATTTTT!!!! =>

The ‘14 - ’15 Rakenrol!

100

Magmulat. Mag-aral. Magsipag. Ito ang Rebolusyon 101

102

103

Naitanong mo na ba kung bakit? May mga misteryo sa mundong ating tinatahak na minsaâ&#x20AC;&#x2122;y hindi natin maunawaan. May mga bagay na hindi natin maaring salungatin, at dapat na lang nating tanggapin. Pero naitanong mo na ba sa iyong sarili kung bakit? BAKIT bawal kang magwalis sa gabi? BAKIT maitim ang iyong singit kahit hindi nabibilad sa araw? BAKIT kailangang mong magpa-asses kahit itatanong din naman sa cashier kung magkano ang babayaran? BAKIT bawal kang umidlip sa klase kung pinuyat ka naman ng sandamakmak na requirements? BAKIT ka nagbabayad para sa taong hindi nagtuturo? BAKIT pwede kang sigawan ng bobo, tanga, walang utak? BAKIT ka nagbabayad ng elevator fee kahit hindi naman gumagana ung elevator? BAKIT mas mataas â&#x20AC;&#x2122;yung babayaran ko kahit pareho lang kami ng subject na inenroll ng ka-block ko? BAKIT kailangang alas-nuebe isuspende ang klase kung kalian basang-basa na kami? BAKIT na naman ginagawa na naman ang kalsada na naman? BAKIT laging may nagagalit kahit nagtatanong lang naman nang maayos? Oh? BAKIT ka galit? Natamaan ka ba? Nagtatanong lang.

104

105

106

107