Marijk Renia, in het licht van glas

‘Glas-atelier’ staat midden in de Dordtse Biesbosch, Oude Veerweg 3. De inspiratie komt soms letterlijk bij haar binnen: vogels, vossen, herten bezoeken regelmatig huis en tuin van glaskunstenares Marijk Renia.

Alles uit de natuur heeft haar aandacht: geweivormen, zaden, mossen. Maar het meest trekt water haar. Wieren, algen verzamelt ze, droogt ze. Hun vormen vertaalt ze in prachtig glaswerk. Marijk ging op latere leeftijd studeren aan de Tilburgse kunstacademie. “Een heerlijke tijd waarin er alle ruimte was voor experimenteren in allerlei materialen.”

Haar voorkeursmateriaal: beeldhouwen in steen, was ‘uit de tijd’ vond men op de academie. Toch is ze in steen blijven werken “Ruimtelijk werken, dus driedimensionaal, hoort nu eenmaal bij mij”, aldus Marijk. In haar atelier heeft ze veel beeldhouwworkshops gegeven in steen en brons, jarenlang met wel zestig cursisten per week. Totdat ze merkte dat ze nauwelijks nog aan eigen werk toekwam. Ze ging naar Zweden om bij een Internationaal beeldhouwwerkplaats in graniet te werken. Een zeer vorstbestendige steensoort. Ze voelde zich helemaal in haar element. Op een gegeven moment namen haar krachten echter af. Ze bleek de auto-immuunziekte R.P.F. te hebben: overal in haar lijf kreeg ze vaatontstekingen. Gelukkig is het tijdig ontdekt. Wel moest ze stoppen met het zware werken in steen en brons.

Haar echtgenoot Martin, die haar overal in steunt, stelde voor om een workshop glas te doen. Het sprak haar in eerste instantie helemaal niet aan en het resultaat was niet geweldig. Maar ze merkte dat ze het werken in glas ontzettend leuk vond. Ze maakte zich de technische kneepjes van het vak eigen. Want al gaat het werken in glas snel, het draait vooral om het zorgvuldige proces van afkoelen. Gebeurt dat te snel of te langzaam dan breekt het. En er zijn andere uitdagingen: bij brons kun je de benodigde giet- en ontluchtingskanalen wegslijpen. Slijp je teveel weg dan las je er weer iets aan. Maar bij glas kan dat niet. Schuur je een onvolkomenheid weg dan wordt het een doffe plek, wat niet bij glas hoort. Zandstraal je het oppervlak dan verdwijnt het reliëf dat je juist aan wilde brengen. Een nog grotere uitdaging is om de grens op te zoeken van het creëren en gieten van frêle teerheid zonder breuk of lucht in te sluiten. Zo ontwikkelde ze een techniek waarbij de gietkanalen deel uitmaken van de vormgeving, wat tegelijkertijd de beweeglijkheid van waterleven uitstraalde: wuivende wieren, glijdende algen. Ze heeft projecten met namen als ‘reef’ (rif) en ‘echo’ (geïnspireerd op de weerkaatsing van nieuw ontstaan leven op oude scheepswrakken).

Omdat er bijna geen cursussen of opleidingen zijn om op deze manier in glascastingtechniek te werken geeft Marijk soms workshops. Die zijn niet per se laagdrempelig en je gaat niet na één dag al met een kunstwerk naar huis: week 1: Boetseren, week 2: Vorm in gips verpakken, week 3: Het vullen van de gipsmal, en week 4: Het product ‘uitpakken’. Ook zijn de cursussen niet goedkoop: 450 euro exclusief materiaal (glas) dat bij elkaar opgeteld ongeveer uitkomt op 550 euro. Maar heeft glas je eenmaal te pakken dan laat het je niet meer los, is Marijks ervaring en ook die van de cursisten.

Info: Als het sandwichbord Glasatelier OPEN op de oprit staat, kun je zonder afspraak binnenlopen. Oude Veerweg 3, 3329 KM Dordrecht. Wil je een unieke cursus volgen mail dan naar renia@hetnet.nl

Tekst: Maria Ros - Foto: Mark van Giessen

Glaskunst