25 jaar Polderkrant: Truus Geluk

Tekst: Truus Geluk

Toen Fran-Jeanne van de Polderkrant mij belde met de vraag of ik wat wilde schrijven voor de wijkkrant in verband met het 25-jarig bestaan, wist ik niet waarover ik het moest hebben. Maar al gauw kwam de gedachte bij me op dat ik bij de wijkkrant eigenlijk een hoop heb geleerd.

In 1991 begon Jan Wind in Wielwijk met de eerste wijkkrant: Wielwijk Ahoy. Vanaf het begin was ik daarbij. Ik vond het heel leuk om interviews te doen en die uit te werken op de computer. Maar wie had er toen al een computer en wie kon ermee omgaan? Dus leerden we daarop werken in het buurthuis en kregen we in het Hof cursussen in journalistiek enzovoort. Daar leerden we ook een wijkkrant opmaken op een lichtbak.

En doordat je in een wijk actief bent, leer je de wijk, toen Wielwijk, beter kennen. Ik heb zelfs meegelopen met de demonstratie voor een geluidsscherm langs de A16. Er komt nu trouwens nog een geluidsscherm bij, zonder demonstratie en terwijl ze de huizen langs de A16 nog aan het bouwen zijn. Tijden veranderen. In 2014 zijn mijn man en ik in Oudelandshoek komen wonen en schreef ik een stukje over onze Woongroep voor in de Polderkrant. Naar aanleiding daarvan werd ik gevraagd of ik deel wilde uitmaken van de redactie en dat vond ik wel leuk. Dat is een heel goede manier om ook Stadspolders te leren kennen. We vergaderden in de Speeltuin; trouwens, wat is dat een mooie plek in de wijk om met je kinderen heen te gaan, zeker met zo’n heerlijk zwembadje erbij. Een grote pluim voor de vrijwilligers daar. Soms vond ik het moeilijk een onderwerp te vinden, maar toch lukte het iedere keer weer om met elkaar de krant met leuke en/ of interessante wetenswaardigheden te vullen. Op een gegeven moment ben ik ermee gestopt, omdat ik andere dingen ook leuk vind om te doen.

Ik vind het heel fijn wonen in Stadspolders; als ik naar huis fiets over de Noordendijk geniet ik van het groen om me heen. Ook op de Wantijdijk heb je een gevoel van ruimte en groen. Jammer dat fietsers en wandelaars op één pad moeten fietsen en lopen. Maar bij navraag blijkt dat dit niet anders kan.

Toch nog even over het Flamingopad, waar een paar van die vreemde vierkante begroeide schermen staan. Op het kruispunt bij de Amazone ben ik altijd blij als ik zonder iemand aan te rijden, of aangereden te worden, het kruispunt met dat scherm voorbij ben. Ook voetgangers vinden het onoverzichtelijk. Want aan welke kant ga je er nou langs? Ben ik nou de enige die het zo’n onnodig geval vindt of zijn er meer? Daar heb ik ook navraag voor gedaan bij de gebiedsbeheerder en hij gaf als antwoord dat de schermen regelmatig geknipt worden en dat hij nog nooit klachten heeft gehad over de schermen. Kijk, het zijn geen wereldschokkende dingen, maar toch…

Een vierkant begroeid scherm (follie) op het Flamingopad

Maar al met al vind ik het heel fijn dat er nog steeds een groep enthousiaste mensen is die vijf keer per jaar een wijkkrant maakt met leuk en interessant nieuws over en voor de wijk.