“Van schilderen en beeldhouwen word ik blij” Emmy Robbemont-Mol reageerde snel op onze oproep aan kunstenaars in de vorige Polderkant om mee te werken aan een interview. Zij schildert en beeldhouwt en vindt het leuk om er iets over te vertellen, temeer omdat er door corona nauwelijks exposities en kunstmarkten zijn. Daardoor kan zij haar werk ook minder laten zien.
haar man plotseling overleed. Emmy stortte zich daarna sterk op het schilderen en kon haar grote verdriet daar goed in kwijt. Ze vertelt dat ze van schilderen en beeldhouwen energie krijgt en er vaak blij van wordt. Met enige aarzeling durft ze zich toch wel
Blauw is favoriet Haar schilderijen zijn kleurrijk, maar blauw overheerst. Emmy heeft een sterke voorkeur voor de kleur blauw en dit komt in al haar schilderijen terug. Zelfs zonnebloemen hebben nog blauwe accenten! Ze schildert figuratief,
heeft ze gaandeweg ontwikkeld en verbeterd. Ze is nog altijd bezig om haar stijl te verbeteren. “Klaar is een werk als ik het mooi vind.” Emmy schildert veel portretten, bloemen en ook dieren. Soms
Emmy is een enthousiaste prater die het leuk vindt om over haar kunstwerken te vertellen. Een vitale oudere waarvan je niet zou zeggen dat ze al bijna 80 jaar is. Zij is geboren in Dordrecht en woont al 35 jaar in Stadspolders in een huis dat echt haar thuis is. Overal in huis hangen haar schilderijen en in de tuin staan verschillende kleine beeldjes die ze zelf heeft gemaakt. Boven heeft ze een kamer ingericht als atelier. Hobby werd levensvulling Als kind tekende ze al veel en haar ouders stimuleerden dit door haar al jong op tekenles te doen. Maar het was destijds niet logisch om er ook haar werk van te maken. Zo werd het een hobby die Emmy tijdens haar huwelijk en met opgroeiende kinderen bleef uitoefenen. Voor haar is schilderen en beeldhouwen vooral het uiten van gevoel en emotie. Dat kreeg een dramatische wending toen eenentwintig jaar geleden
Emmy Robbemont-Mol aan het werk in haar atelier een beeldend kunstenaar te noemen. Ze heeft er zelfs een aantal opleidingen voor gevolgd.
dat is realistisch. De kijker kan zien wat het voorstelt. Maar Emmy schildert niet heel precies, ze doet het met grove en losse verfstreken. Deze technieken
gebeurt het dat mensen graag een schilderij willen van hun hond. Ze doet dat aan de hand van foto’s.
Beeldhouwen Tijdens een vakantie in Italië raakte ze onder de indruk van alle beelden die ze daar zag. Ze ging er daarna thuis ook mee aan de slag en maakte beeldjes van klei. Toen ze er vaardigheid in kreeg, liet ze de gemaakte beelden ook bakken. Haar beelden zijn niet groot, meestal niet groter dan 40 centimeter. Vaak zijn het kinderen in allerlei poses. De beelden staan goed op de salontafel, vensterbank of in de tuin. Om zich er goed in te bekwamen heeft Emmy een opleiding gevolgd bij Frank Stoopman, een bekende schilder en beeldhouwer in Rotterdam. Te zien Emmy vond het altijd leuk om met haar werken op kunstmarkten te staan of te exposeren, bijvoorbeeld in het Albert Schweitzer Ziekenhuis. Door corona is dat allemaal stil komen te liggen en dat vindt ze jammer. Haar werk kan wel digitaal worden bekeken op de website: www.emmyrobbemont.exto.nl. Kunstwerken kunnen op verzoek bij haar thuis worden bekeken. Ook kan Emmy in opdracht bijvoorbeeld een portret van een persoon of een schilderij van een huisdier maken. Via de website kan contact met haar worden gelegd: www.emmyrobbemont.nl Arie Kuperus
Mijn oma met dementie We zitten aan tafel klaar om een potje Rummikub te gaan spelen. Vroeger speelden we dit vaak als we bij oma en opa op bezoek gingen. Oma begint het spel. Vol overgave legt ze een zwarte 12 op tafel en kijkt ons trots aan. Het blijft stil aan onze kant, ze vraagt: “Ja, en nu?” Het is treurig dat ze door de dementie de spelregels is vergeten, maar we barsten in lachen uit. Gelukkig kan ze er zelf ook om lachen en gooit ze al lachend mijn bordje met stenen om. De eerste paar rondes help ik haar, ze zit vragend naar de stenen te staren en komt ongemakkelijk en verward over. Na een paar rondes hoef ik alleen nog maar te zeggen: “Je bent aan de beurt oma, eerst eentje pakken.” Zo gaat ze van pure verwarring naar helemaal in het spel, met nog goede moves ook. Ik verbaas mij iedere keer weer over de manier waarop de dementie zich uit. Mijn oma heeft al een aantal jaar last van dementie. Opa is helaas twee jaar geleden plotseling overleden. Toen zagen we pas hoe ver de dementie al was gevorderd. Ze hielden elkaar draaiende. Opa herinnerde oma aan alles en oma hielp opa met lichamelijke dingen, zoals wassen en aankleden. De klap van het gemis gaf ook een klap aan de dementie. Onze hulp was steeds meer nodig.
Tanja en haar oma
februari 2022
Gevolgd door thuiszorg en uiteindelijk halverwege 2021 de verhuizing naar het Polderhuis. Ze kan zich nu dus een inwoner van Stadspolders noemen, al is ze een Dubbeldammer in hart en nieren. Oma wilde nooit naar een tehuis en had hier dan ook een verklaring voor getekend. Alles voor euthanasie was geregeld en stond op papier. De dementie heeft hier alleen verandering in gebracht. In plaats van duidelijk en adequaat aangeven dat ze euthanasie wilde, stapte ze in de auto naar het Polderhuis. Het is verschrikkelijk moeilijk om iemand waarvan je houdt zo te zien strijden met haar hoofd. Ik kan me niet voorstellen hoe dit voor haar moet voelen, dus heb ik haar hiernaar gevraagd. De antwoorden op de vragen die ik haar stel kunnen van moment tot moment veranderen. De eerste keer dat ik haar vroeg hoe het was om dement te zijn schoot ze in de verdediging. “Dement!? Wie noem je hier dement?” Maar toen ik het op een helder moment nog eens vroeg, zag ik de emotie in haar ogen. “Mijn hoofd is in de war. Ik wil het daarbinnen wel vinden, maar het lukt me niet”, zegt ze terwijl ze met haar hand tegen de zijkant van haar hoofd bonkt. Dit breekt mijn hart en ik verander snel van onderwerp. Mijn oma is een helper en dat is in het Polderhuis niet veran
“Mijn oma heeft al een aantal jaar last van dementie. Opa is helaas twee jaar geleden plotseling overleden.” derd. Ze probeert de mensen in het Polderhuis met van alles te helpen. Dit mag niet van de verzorging, omdat dit gevaarlijk is. Helaas snapt oma dit niet en klaagt ze hier vaak over. “Ik mag hier ook helemaal niks.” Gelukkig biedt het Polderhuis ook veel activiteiten aan om de harde realiteit even te doen vergeten. Zo zie ik haar zingen, sjoelen en meegaan met uitjes met de bus. Of ze echt gelukkig is, durf ik niet te zeggen. Ik durf eigenlijk niet eens te zeggen of ze überhaupt door heeft wat er nog in haar leven gaande is. Mijn oma is mijn oma niet meer. Toch is ze de beste oma en zal ik zielsveel van haar houden, tot het eind. Tanja Kooijman
Polderkrant
7
