AL ZES JAAR PRAAT- EN BREICAFÉ Tekst en foto: Ria Besjes
Een paar weken geleden hadden we in het breicafé in de Admiraal een n ieuwe gast, d ie k wam kennisma ken. Nieuwsgierig vroeg ze ons van alles, waaronder: “Hoe lang doen jullie dit al?” Daar moesten we even over nadenken, drie jaar, vier? Nee, zei iemand, het was vorig jaar al vier jaar, dan moet het nu vijf jaar zijn. Vijf? Dan hebben we een lustrum, dat is een feestje… Zo lang toch niet, zei ik. En meteen drong de datum van die dag tot me door. Hee, dames, zei ik, we zijn op 22 september begonnen, dus het feestje is vandaag!
‘Overgeslagen’ jaar
Nou, we hadden dus helemaal niet opgelet, maar hoeveel jaar was het nou? Thuis dook ik meteen in het archief van mijn laptop en tot mijn verbazing zag ik dat de startdatum september 2017 was. Dus het breicafé bestaat al zes jaar, hoe is het mogelijk. De tijd vliegt als het gezellig is, zeggen ze toch? Intussen hebben we het gevierd, met twee taartjes, één met een 5
en één met een 6 erop. Zo hebben we het ‘overgeslagen’ jaar toch gevierd. Zoals altijd hadden we een supergezellige middag, waarop heel wat werd afgepraat. Meestal komt de hele wereld voorbij…
Het is elke vrijdagmiddag van 13.30-16.00 uur. Er is een kast vol materiaal en patronen voor hakers en breiers. Er is een vaste kern van de e l ne e m s ter s , m a a r er i s nog plaats genoeg voor nieuwe mensen. Twee ervaren vrijwilligers zijn paraat om een handje te helpen als u een steek laat vallen. De toegang is gratis, alleen een kopje koffie of thee dient betaald te worden. En uiteraard kunt u uw eigen werk meenemen. Komt u ook gezellig meedoen?
Nog plaats
Meer info:
Voor wie het nog niet weet: het praaten breicafé is er voor iedereen die wil leren breien of haken, maar ook voor mensen die genoeg ervaring hebben.
Wijkcentrum De Admiraal, tel. 078-617 92 07 of: r.besjes@kpnmail.nl , tel. 06-23 95 65 00
IEDEREEN HOORT BIJ BUURTWERK Tekst: Melvin Holwijn / Foto: Lennart Blom
Dinsdag 17 oktober jongstleden is in Schouwburg Kunstmin een programma georganiseerd in verband met Wereldarmoededag: “Wonen! Je huis = je thuis.” Het programma werd geleid door Marjolein Meijers en Arie Lengkeek. Er waren muziek optredens, films van Via Cultura en toespraken vanuit verschillende Dordtse instanties. Over het verloop van de avond zal ik niet veel vertellen, omdat het niet direct betrekking heeft op Wielwijk. In dit artikel de bijzonderheden die (in)direct wel betrekking hebben op de wijk en wijkkrant redactie. Van de wijkkrantredactie waren Melvin Holwijn (voor de tweede opeenvolgende keer), Sophia Knol en Lennart Blom aanwezig. Laatstgenoemde heeft tijdens de avond een toespraak gehouden voor de be-
zoekers. Vooraf vroeg ik hem hoe hij zich voelt om voor heel veel bezoekers te mogen spreken. “Zenuwachtig. Ik doe mijn best het zonder spiekbrief te doen.” Vervolgens gaf hij mij een kopie van de toespraak die hij heeft gehouden. Hiernavolgend de tekst van het podiumverhaal van Lennart: Er was eens een bewoner. En hij heette Herman. Gepensioneerd vanaf zijn 50e vanwege mentale problemen. Ik kwam met hem in gesprek. Onze interesse voor theater kwam overeen. Hij wilde graag jong en oud bij elkaar brengen. Hij had het gevoel dat hij er niet meer bij hoorde. Ik ken zelf dat gevoel. Wij wilden mensen verhalen laten vertellen in de vorm van theater. Herman is in november vorig jaar plotseling overleden aan een hartstilstand. Vlak voor zijn overlijden zijn wij nog samen naar de Kunstmin geweest. In de geest van Her-
man. Zet ik zijn idee voort. Met vanavond het verhaal van Wout (op bovenstaande foto) Ook Wout kan door mentale problemen niet meer werken. Bezig zijn met muziek houd hem op de been. Hij woont samen met zijn broer in Wielwijk. Om zijn dagen door te komen speelt hij Gitaar. Het liefst op het Admiraalsplein. Voor de mensen. Niet voor het
geld. Hij speelt en hij luistert naar de verhalen van anderen. Een half jaar geleden kreeg hij een boete. Sindsdien speelt hij niet meer. Tot vanavond… Mij wordt wel eens gevraagd: Wat is Buurtwerk? Dit is voor mij Buurtwerk. Iedereen hoort erbij. En iedereen verdient een stem. Met dank aan Wout & Herman.
REACTIE EN BEDANKJE CEES KNOPPERS De ode aan Cees Knoppers ging niet aan Cees voorbij. Hieronder leest u de reactie van Cees op het voorpagina artikel van de vorige editie van deze krant. Een enkele week voordat de wijkkrant editie 4 van dit jaar uitkwam, heb ik vanwege mijn gezondheidsredenen afscheid moeten nemen van mijn collega’s van de redactie. Ik was zeer verrast toen ik de krant uit de brievenbus haalde,en zag dat ik op de voorpagina stond. Met enige trots maar ook met een traan in mijn ogen heb ik het aan mij gewijde artikel zitten lezen. Hoe de collega’s / oud collega’s en Peter met hun eigen woorden en bevindingen, afscheid van mij namen
PAGINA 3
DE WIJKMEEUW
Ahoy, landrotten! Met het jaar dat weer ten einde loopt, moet ik toch weer mijn snavel open trekken over wederom een oud onderwerp. Ik heb het al vaker gehad over de ontwikkeling van de wijk, maar toch ga ik het weer aansnijden. Ik ben heel blij dat met de nieuwbouw in de wijk ook aan groen is gedacht. De wijk is niet in een blok beton veranderd, zoals ik had gevreesd. Dat wil echter niet zeggen dat alles goed is gegaan. Het groenste gebied van de wijk, het Wielwijkpark, ligt er triest bij. Hele stukken grond liggen braak, omdat er gebouwd zou gaan worden. Maar daar is de laatste tijd weinig van te merken. Hele stukken zijn kaal en verlaten. En naast het groen zijn de speelfaciliteiten ook verdwenen. Toen ik als kuiken net uitvloog, zag ik kinderen spelen op plekken en toestellen die nu kaal of gesloopt zijn. Ik weet niet hoe het voor die kinderen van toen is als ze door het park lopen, maar mij doet het toch wel wat. Misschien is het deel van het oud worden, dat je steeds meer verliest van wat in je jonge jaren vertrouwd was. Toch denk ik dat verandering niet altijd vooruitgang is. Dat er nieuwe huizen komen is logisch en begrijpelijk. Het gaat echter niet efficiënt. Er is tijd en ruimte verloren gegaan. Het kale land had langer groen kunnen blijven, want nu ligt het er verloren bij. Is het verkwisting? Ik vind van wel. Maar het is iets dat mensen eigen is, heb ik gemerkt. Er wordt maar een deel gedaan en de rest wordt verlaten of weggegooid. In de natuur wordt zoiets normaal opgepakt door een ander wezen, maar na menselijk ingrijpen is de natuur vaak de verliezer. Ik weet dat de tijd niet terug gedraaid kan worden.
was zeer verwarmend om te lezen. Het ontroerde mij. Ook een traan omdat ik het altijd met liefde en veel plezier gedaan heb. Ik weet zeker dat ik de contacten en het samen met de collega’s op interviews gaan zal missen. Diezelfde contacten leverden ook vaak weer een nieuw artikel voor de krant op. Ik wil een ieder bedanken voor de fijne samenwerking die ik in al die jaren gehad heb. En mocht ik in de loop der tijd nog iets voor de krant kunnen betekenen, hoor ik dat natuurlijk graag.
En ook dat ik hier vaak over heb. Maar ik zie het als mijn plicht om dit aan te blijven geven. De wereld en alle daarop levende wezens zijn te belangrijk om dat niet te doen. Niemand is perfect, maar we kunnen allemaal iets doen.
Ik ga jullie zeker missen. Cees Knoppers
WIEL
Cees tijdens de onthulling van het Knoppersplein
Volg ons ook op: www.tienplus.net/wielwijk-ahoy
Dus waarom niet?
WIELWIJK AHOY!
