Wiel de wijkmeeuw

Ahoy, landrotten! Met een frisse blik op de wijk wordt het ook eens tijd dat ik kritisch ben naar mezelf.

Ik heb vaak mijn snavel opengetrokken over de eigenaardigheden van de mens. Maar ik besef dat ik er eentje met jullie deel.

Het is onmogelijk om niet te merken dat Wielwijk de afgelopen jaren is veranderd, en dat die veranderingen nog niet ten einde zijn.

Dat was iets wat ik niet los kon laten; want ik hou niet van verandering. Uit nostalgisch gevoel zou ik het liefste alles houden zoals het was. Maar dat gaat niet.

“Stilstaan is achteruitgang”, heb ik vaak horen zeggen. Dat heb ik nooit echt begrepen. Maar het is waar. Als je stil blijft staan, dan wordt je ingehaald.

Het nieuwe is onbekend. En het onbekende is eng omdat het je mogelijk kwaad kan doen. Dat is wat ik met de mensen deel: die angst voor het mogelijke kwaad dat verandering met zich mee zal brengen. Maar je kunt net zo goed aan de Aarde vragen om niet meer te draaien: je schiet er niets mee op. Natuurlijk is het verstandig om goed te kijken wat een verandering inhoudt, want het kan zeker gevaarlijk zijn. Maar de wereld verandert en we zullen mee moeten veranderen, willen we de beproevingen van de toekomst doorstaan. Wat we niet moeten vergeten is het volgende: Als je bang bent om jezelf te verliezen door verandering, bedenk dan dat je niet meer bent wie je vroeger was.

En de toekomstige jij zal niet zijn wie je nu bent. We leren en passen ons aan. En wanneer we dat goed doen, dan is het een verandering waarmee we iedereen helpen.

De dood zou (naast belasting) de enige zekerheid in het leven zijn. Daar wil ik verandering aan toevoegen.

Dus laten we niet wachten tot het moment dat we beseffen dat er geen weg terug is, maar de toekomst tegemoet zien met de intentie om er het beste van te maken.