Wiel de Wijkmeeuw

Ahoy, landrotten! Als het iets is dat ieder dier nodig heeft in het leven, dan dat wel geduld. Ik heb gemerkt dat mensen daar niet altijd goed in zijn. Begrijpelijk. Directe behoeften hebben vaak voorrang boven lange termijn plannen. Maar toch… net zoals dat het voor een dier tijd kost om iets te bereiken (zoals eten vinden of een nest maken) is het voor mensen belangrijk om geduldig te zijn.

Want dat helpt om ook voor de lange termijn een goed leven te hebben. Maar het is een gevoelige balans. In relatie tot dit onderwerp is Amstelwijck een mooi voorbeeld. Er wordt al jaren gewerkt en gebouwd. Dat is natuurlijk frustrerend. Er is een totaalbeeld. Een ideaal, maar het is er nog niet. Het belooft heel wat te worden. Maar het is nog vreemd en onbekend. En iets dat je niet kent is potentieel een probleem. Dat zit in de aard van ieder levend wezen: iets dat je niet kent is mogelijk een bedreiging. Mensen kunnen ook niet aan dat instinct ontkomen.

En wachten op iets dat voor overlast zorgt om te creëren, dat moet geen prettige ervaring zijn voor hen die erin betrokken zijn. Hopelijk voor hen zal het niet lang meer duren voor er van de natuur en de rust genoten kan worden.En met rust doel ik op geluid.

Veel mensen (maar niet iedereen aan de luid dreunende automuziek te oordelen) houden van rust. Een groene wijk naast een paar drukke wegen moet daar wel tegen beschermd worden. En de wijk wordt daardoor dus ingeklemd tussen geluidswallen. Gemiste kans zou ik zeggen. Maar goed… ik zal nooit zeggen dat ik de menselijke aard helemaal zal begrijpen. Misschien maar goed ook. Anders zou ik niets meer hebben om mijn snavel over open te trekken.

Dus tot volgend jaar en veel geluk en gezondheid. Het is weer geen makkelijk jaar geweest. Dus betere hoop voor 2022!