Wiel de Wijkmeeuw

Ahoy, landrotten! Het jaar nadert zijn einde. En het is een bewogen jaar geweest. De ene crisis is nog niet voorbij, of de volgde dient zich alweer aan. Ik hoor mensen vaak zeggen dat ze willen dat alles weer normaal wordt. Maar dan voel ik me gedwongen deze vraag te stelle: “Wat is normaal?”

Een “normaal” leven bestaat in mijn ogen niet. Als je het tien verschillende mensen vraagt, dan zul je evenveel verschillende antwoorden krijgen. Omdat ieder mens uniek is, beleeft iedereen de wereld ook anders. Het is naar mijn idee ook de reden dat zoveel mensen elkaar niet vertrouwen of zelfs een hekel aan elkaar hebben. Mensen zijn sociale wezens die voor elkaar zorgen. Maar die zorg blijft nog wel eens beperkt tot die mensen die zijn als zij. De rest wordt genegeerd of gehaat.

Dit zie je op grote en kleine schaal. Oorlogen, dreigende conflicten en belangen die lijnrecht tegenover elkaar staan. Iedereen wil de beste deal voor zichzelf. Maar daarin schuilt het grote probleem: er is niet genoeg om iedereen alles te kunnen geven. Daarom pakken de sterkste en brutaalste mensen wat ze willen. Een van de oudste natuurwetten.

Gelukkig zie ik hulpvaardige mensen. Mensen die proberen zich niet te laten leiden door hun instinct, maar willen helpen. Mensen die niet kijken naar de oppervlakkige verschillen. Ze zien mensen.

Alles staat onder druk. Als jullie niet voorzichtig zijn, dan gaat er vroeg of laat iets stuk. Ieder levend wezen heeft een belangrijke taak te vervullen: de wereld zo achterlaten dat de daaropvolgende generaties de kans krijgen om te kunnen leven. Ik heb nog altijd hoop voor de toekomst dat de mensheid wijzer zal worden. Al wordt mijn hoop steeds vaker en harder op de proef gesteld.

Zorg ervoor dat de wanhoop van zovelen niet werkelijkheid wordt. Creëer een wereld waar de ongeboren generaties in willen wonen!