Stop met labelen van Vraag niet wat je kind wil worden, Kinderen van nu, ónze kinderen, die ónze idealen met zich meedragen op weg naar de toekomst. Laten we hen ruimte geven en geen beperkingen opleggen door hen te labelen en in vakjes in te delen.
K Tekst: Anita Groters-Metternich Foto: Henriëtte Scheiuit
inderen van deze tijd Volgens scholen, media en verwijzers vallen steeds meer kinderen op. Is dat zo? Of is dat het onvermogen van de maatschappij om een nieuwe kindveilige wereld te creëren rondom de kinderen van nu? Vandaag de dag lijkt het belangrijk kinderen te labelen. Alsof alle kinderen een hulpvraag hebben die pas op te lossen is als er eerst een ‘zorgstempel’ gegeven kan worden alvorens tot ‘behandeling’ over te gaan. Is het nodig, al die moderne labelafkortingen zoals ADHD, NLD en PDD-NOS enzovoorts? Helpen wij hier onze kinderen mee? Of voldoen wij op deze wijze aan de eisen van deze tijd?
Accepteren zonder oordeel Mia Schraven-Cornielje is blij dat zij niet in deze tijd geboren is. Haar ouders hebben haar op een gewone accepterende manier opgevoed, zonder oordelen en zonder een label. In haar boek: ‘Mijn schaduw heeft een staartje’ beschrijft ze haar leven vanaf haar jeugd. Mia groeit op in een gewoon gezin. Toch overkomen haar onbegrijpelijke dingen. Ze beschikt over een extra zintuig. Dat is niet zo verwonderlijk, want ze stamt uit een familie waarin paranormale begaafdheid vaker voorkomt. Het boek is geen opsomming van paranormale verschijnselen met haarzelf in de hoofdrol. Integendeel. Het is een eerlijk, ontroerend en humoristisch verhaal van een kind, een puber, een vrouw, die de weg door het leven zoekt en vindt. Het is vooral het verhaal van een vrouw die de moed heeft om te doen wat haar hart haar ingeeft.
Zorgvraag of label Meer lezen: Mia Schraven-Corniele: Mijn schaduw heeft een staartje Te bestellen bij info@uitgeverijzeven.nl www.uitgeverijzeven.nl
Mia Schraven: “Wat ben ik blij dat mijn ouders geen hulp zochten of konden zoeken. Een label is natuurlijk zo gegeven en kom daar dan maar weer eens vanaf. In ons gezin kon ik mijn buitenzintuiglijke waarnemingen op een heel vanzelfsprekende manier integreren in het dagelijks leven. Voor mij was al heel jong duidelijk, dat volwassenen praten met
[ pagina 18 ] 5/2010
e du c a r e
woorden, maar dat hun ogen wat anders zeggen. Ik was me er niet eens van bewust, dat ik op enigerlei wijze begaafd was. Het was maar zelden stil in mijn hoofd. Er waren overal sprookjes en avonturen te beleven. Ik had maar weinig behoefte aan gezelschap. Ik kon ook niet zeggen wat ik met mijn oren hoorde en wat met mijn ziel. De werkelijkheid van de volwassenen lag ver van mijn wereld af. Ze lachten me vaak uit en deden alles wat ik zei met een diepe zucht af. Alleen wanneer nu en dan een van mijn beweringen klopte of uitkwam, namens ze me serieus, echter met schrik in hun ogen.” Alle kinderen, met of zonder label, hebben een zorgvraag. De kunst van het opvoeden is deze vraag te willen en te kunnen zien. Opvoeding is dan ook een kwestie van kijken met een positieve intentie. Het vraagt van ouders discipline, moed en de wil om zelf een goed voorbeeld te zijn. Ook in deze tijd mogen ouders aan hun kinderen duidelijke grenzen stellen, het liefst op een rustige directieve manier. Het geeft kinderen zekerheid. Bij duidelijk gemaakte afspraken kan een kind ‘scoren’, waardoor zijn zelfvertrouwen toeneemt. Zo wordt er opgevoed vanuit kracht in plaats vanuit macht. Ouders die geleerd hebben zonder oordeel naar hun kinderen te kijken en die zelf hun leermomenten hebben gepakt, leren kinderen dat ze zichzelf mogen ontwikkelen, met en naar hun eigen ‘zijn’. Mia: “We scheppen onze kinderen. We kennen aan hen krachten en eigenschappen toe en vinden dat zij zich daarnaar moeten gedragen. We zijn trots op hen, als zij zich conform onze plannen ontwikkelen en geven het lot een schouderklopje. We vechten met onze teleurstellingen als hun ideeën, hun lot, niet parallel aan onze wensdromen loopt.”
Zijn vanuit mogelijkheden De vraag die vaak aan kinderen wordt gesteld: “wat wil je later worden?” zou eigenlijk vervangen moeten worden door “wie wil je later zijn?” Veel ouders hebben een opvoeding gehad met als basis ‘zo hoort het’. Verwachtingen en angsten werden door hun
kinderen maar wie het wil zijn
ouders toen niet doorleefd. Ook hier geldt dat huidige kinderen deze signalen, veelal onbewust, overnemen. Met alle gevolgen van dien. Pas laat is de babyboomgeneratie aan de slag gegaan met deze angsten en verwachtingen.
Met humor aanvaarden Toegankelijke ouders die met humor een open veilige sfeer weten te bewerkstelligen, bieden zo een positieve opvoeding aan hun kinderen. Vanuit verwondering kan dan doorgegeven worden, dat het leven schitterend in elkaar zit. Het is effectiever en leuker om uit te gaan van persoonlijke kracht en mogelijkheden, dan kinderen eindeloos te waarschuwen voor allerlei gevaren. Mia: “Als rode draad loopt het zorgen voor anderen door mijn leven. Veel leerde ik van mijn ouders. Van de een het aanvaarden, van de ander waar verzet toe kan leiden. Beiden even waardevol. Maar ik bleef nog jaren bezig met het schaduwgevecht tegen mezelf. Het leven dwong mij meerdere malen op de knieën.” Er was ook nog een verschil tussen thuis en daarbuiten, schrijft Mia. “Als linkshandige kleurde ik een kleurplaat van Jezus in en besefte gelijk daarna, dat zich geen enkel linkshandig kind tussen hen bevond. Dat was iets heel anders dan de gedachten van de non die mij zag kleuren. Met haar kleurloze ronde nonnengezicht in de wit met zwarte kap, waar nooit een haartje uitkiekte, keek ze verbijsterd naar mijn linkerhand. Foei daar zou ze wel eens wat aan doen. Ik zat intussen te denken aan mijn grootvader die beweerde, dat nonnen geen haren op hun hoofd hadden, maar kippenveren. Ik fantaseerde verder over de kleur kippenveren. Een beetje gelig wit, dacht ik.” Mia Schraven heeft dat op eigen kracht geleerd, maar het zou zo mooi zijn als we kinderen daarbij de helpende hand kunnen bieden. Mia: “Voordat ik mijn taak kon aanvaarden, moest ik leren dat verdriet kracht in zich bergt. Mijn gevoel om te relativeren en mijn gevoel voor humor heb ik altijd weten te behouden, ook als kind.”
Door andere ogen bekeken
Dit artikel kreeg je van Educare! Educare is een tijdschrift over opvoeden en onderwijzen vanuit verbondenheid. Het wordt uitgegeven door Stichting Universele Opvoeding en verschijnt 5x per jaar. Ieder nummer bevat een uitneembaar katern met praktische oefeningen en informatie die je thuis en/of in de klas kunt uitvoeren. Wanneer je op de hoogte wilt blijven van nieuws over opvoeding en onderwijs in verbondenheid, dan kun je je inschrijven op onze digitale nieuwsbrief. We sturen je dan ook bericht wanneer de nieuwe Educare (het tijdschrift) uitkomt. We gebruiken de nieuwsbrief tevens voor nieuws wat niet in het tijdschrift gedrukt kon worden en om je op de hoogte te houden van ontwikkelingen op onze websites. Schrijf je nu in op de nieuwsbrief en ontvang direct 6 Educare katernen (pdf):
1. 2. 3. 4. 5. 6.
Leren met Hart Focus Schatgraven in jezelf Verrassend tekenen Opgroeien in verbondenheid Leren kun je leren De rol van spiegelneuronen
Je vindt het inschrijfformulier op onze homepage op www.educare.nl Op onze website kun je ook een abonnement afsluiten op het tijdschrift zelf of ter kennismaking een proefnummer aanvragen. De websites van Stichting Universele Opvoeding: www.educare.nl – alles over het tijdschrift Educare www.opvoedingsboek.nl – wekelijks een boekbespreking... www.opgroeieninverbondenheid.nl – wekelijks een praktische tip... opvoedingenonderwijs.ning.com – digitale ontmoetingsplaats voor leden Copyrights van alle teksten en foto’s in deze pdf berusten bij Stichting Universele Opvoeding en de respectievelijke auteurs en fotografen. Je mag er niets uit kopiëren zonder hier vooraf toestemming voor te vragen. Je mag wèl deze pdf in zijn geheel doorgeven aan vrienden en/of collega’s van wie je denkt dat ze belangstelling hebben voor de inhoud ervan. St. Universele Opvoeding – Hendrik Marsmanweg 16 – 4103 WS Culemborg – redactie@educare.nl