Reportage

Studentenkamer met zwembad

Een reportage over de staat van studentenwoningen in Amsterdam

In Amsterdam wonen veel studenten in flats die slecht worden onderhouden door de woningcorporaties. In mijn zalmroze sovjetflat is het bijvoorbeeld zeer moeilijk om snel een beheerder te bereiken als een deur in het slot is gevallen. In de flat is het dan ook algemeen bekend dat je ‘Gabber’ moet bellen, als je dit op tijd opgelost wil hebben. Voor twintig euro maakt hij je deur weer open, no questions asked.

Tekst Eva Frijns Beeld Daniëlle Kronenburg

Woningcorporaties zijn verantwoordelijk voor het aanbieden van kwalitatief goede huisvesting die toegankelijk is voor mensen met een laag inkomen, zoals voor studenten. Veel studenten komen in het begin van hun studie te wonen in een van de studentenflats die worden aangeboden door woningcorporaties zoals De Key. Dit zijn de flats waar je met een relatief korte wachttijd terecht kan. Vaak is de noodzaak om te verhuizen groot voor nieuwe studenten, bijvoorbeeld vanwege de afstand vanaf het ouderlijk huis. Door krapte op de woningmarkt, met bizarre prijzen voor studentenkamers, worden zelfs de lelijkste flats in de slechtste conditie een geweldige optie. De kwaliteit die gewaarborgd zou moeten worden door de woningcorporaties, is in veel gevallen ver te vinden. Zelf heb ik meer dan drie jaar gewoond in een studentenflat in Amsterdam Noord. Hoe leuk het kon zijn samen met de huisgenoten, zo slecht waren de omstandigheden waarin we het gezellig hadden: muizen die in de keuken komen chillen en zeker niet van plan zijn er weg te gaan en die de woningcorporatie niet zal gaan proberen weg te jagen; warm water dat op de meest willekeurige momenten onaangekondigd wordt afgesloten; en woonruimtes die sinds de jaren 70 niet meer goed onder handen zijn genomen. Ondanks de aanvragen van de bewoners, houdt de woningcorporatie zich veelal afzijdig.

Studenten staan er soms om bekend dat zij leven en kunnen leven in de meest gore en slechte omstandigheden

Dweilen met de kraan open

Dat onze zalmroze sovjetflat van ellende aan elkaar hangt wordt al snel duidelijk. Als je komt aanlopen, zie je al de gaten in de muur, komt de rioollucht je bij de entree tegemoet en volgt vaak een gammele tocht in de lift naar boven. Maar ook in de kamers zelf is vaak niet veel meer gedaan dan het broodnodige. Een van deze vele voorbeelden is de verwarming waar amper naar wordt omgekeken door het beheer van de flat. Bij één van de bewoners is de verwarmingsbuis eens midden in de winter gesprongen, terwijl de andere bewoners de verwarming op de hoogste stand hadden staan. Het gevolg was een overstroming; meer dan honderd liter heet water stroomde door de kamer die spontaan in een sauna en een zwembad was veranderd. Samen met de huisgenoten werden dijken gemaakt van lakens, handdoeken en alles wat maar gebruikt kon worden, terwijl het water maar bleef stromen. Dweilen met de kraan open was nooit zo letterlijk als toen. Ondanks de meerdere noodoproepen, duurde het meer dan anderhalf uur voordat iemand ter plekke was om te helpen. In de weken voor deze ‘overstroming’ waren al bij meerdere mensen op de gang kleine lekkages van de verwarming geweest. De bewoners hadden al bij het beheer aangegeven dat er controles uitgevoerd moesten worden, omdat de staat van de verwarming volgens de loodgieters zo slecht was. Dit was duidelijk niet gedaan.

Een veilig thuis

Ook bij criminele activiteiten in een flat in Amsterdam Nieuw-West werd door de woningcorporatie weggekeken. In een van de gangen van de studentenflat was een kamer niet bewoond, maar steeg tegelijkertijd het energiegebruik wel enorm. Naar aanleiding van een melding van de bewoners zelf, is de politie ingeschakeld en werd in de onbewoonde kamer een wietplantage aangetroffen. Volgens de politie moet het de woningcorporatie wel zijn opgevallen dat het energieverbruik plotseling tot zorgwekkende hoogte steeg. Toch is niet door de woningcorporatie maar de bewoners ingegrepen. Dat de daders een sleutel van de woning en de desbetreffende kamer hadden, was ook een reden voor bezorgdheid bij de bewoners. Meerdere keren hebben zij dan ook gevraagd of de sloten vervangen konden worden omdat zij zich niet veilig voelden bij het idee dat de criminelen die de wietplantage beheerden, elk moment zomaar hun woning in konden. Zoals te verwachten was, duurde het ook niet lang voor er daadwerkelijk werd ingebroken in deze woning en er waardevolle spullen werden meegenomen. Aangezien er geen sporen van inbraak waren aangetroffen, duidde het erop dat de inbreker hoogstwaarschijnlijk een sleutel had om de woning in te komen. Ondanks de vraag vanuit de bewoners om de camerabeelden van de lift te bewaren, is dit niet gebeurd. Na meer dan een jaar zijn de sloten van één deur vervangen, waardoor het dus nog wel mogelijk is voor mensen met een oude sleutel om via de andere deur de woning binnen te komen. Het waarborgen van de veiligheid van de bewoners in een flatgebouw is een verantwoordelijkheid die door de woningcorporatie serieus zou moeten worden genomen, maar in veel gevallen dus te wensen over laat.

Studenten staan er soms om bekend dat zij leven en kunnen leven in de meest gore en slechte omstandigheden. Toch is het de vraag of zij het verdienen om dit te moeten doen. De prijzen die voor de huur worden betaald door de jonge studenten zijn extreem hoog en doen geen recht aan de zogenaamde kwaliteit die hen wordt geboden door de woningcorporaties. De eerste ervaring van het op kamers wonen, zou niet moeten bestaan uit angst voor je eigen veiligheid en moeilijk te bereiken beheerders. Ook voor studenten zou een goed en veilig huis niet te veel gevraagd moeten zijn.