Een existentiële storm

‘En wat ga jij volgend jaar doen?’, vraagt mijn o-zo-lieve tante op het fami- Het ongemak nep, een bekende antropoloog, omschreef deze fase al ruim honderd jaar geleden in liefeestje waarin informatie-gaten in sneltreinvaart moeten worden ingehaald. Stavan tussenfases zijn boek Les Rites de Passage. Hij analyseerde overgangsrituelen, zoals huwelijmelend geef ik antwoord dat ik dat nog ken en begrafenissen, waarbij er volgens niet helemaal zeker weet, maar dat ik twijfel tussen antropo- hem sprake was van een fase van liminaliteit. In deze fase logie en Liberal Arts and Sciences maar dat ik het eigenlijk alle- worden vaststaande identiteiten doorbroken en val je opeens maal nog niet weet en dat ik het nog wat verder moet uitzoe- tussen sociale classificaties. De fase kenmerkt zich door amken. Ik lach wat ongemakkelijk en probeer snel de aandacht biguïteit en vaagheid. Juist deze liminale fase komt goed naar te verschuiven naar een ander onderwerp, zolang ik maar niet voren op het familiefeestje, maar is eigenlijk heel breed in de langer in de schijnwerpers sta. Toch kan ik het niet negeren: samenleving te vinden. Denk maar aan het moment waarop dat knagende gevoel van een gebrek aan een basis-identiteit het al duidelijk is dat een echtpaar gaat scheiden, maar de op het moment dat je niet studeert, werkt of ‘weet wat je met papieren nog niet officieel zijn ondertekend, maar ook aan de je leven wil’. Ik ben een schip in een storm en klots hondsmoe talloze afgestudeerden die maandenlang solliciteren voordat van links naar rechts wanneer de volgende golf van vragen ze aan een baan kunnen beginnen. zonder antwoord me het spoor bijster maakt. Het constante Waarom voelen we toch zoveel ongemak op het moongemak van een gebrek aan existentiële houvast wandelde ment dat we tussen twee fases in zitten? We proberen vaak flierefluitend mijn leven binnen, maar volgroeide zich tot een obsessief alles in onze omgeving te classificeren om een wemonster dat steeds harder ging schreeuwen. De knoop door- reld te creëren die we kunnen begrijpen. Mensen of dingen hakken over wat ik wilde studeren was sublieme bevrijding. die moeilijk te classificeren zijn, zoals jongeren in hun tusDe basis ligt er en de existentiële crisis is afgewend. Het schip senjaar of een koppel dat date zonder een label te plakken op vaart weer een rechte koers. Voor nu. Totdat het tijd is voor wat ze zijn, maken ons soms ongemakkelijk omdat we niet mijn masterkeuze, die eerste ‘volwassen’ baan of een andere goed weten hoe we dit zó kunnen interpreteren dat het in ons keuze die mijn leven flink op zijn kop zal zetten. wereldbeeld past. Voor jezelf is het ook heel fijn om een idenDeze tussenperiodes waarin je het één, bijvoorbeeld titeit te hebben en een narratief te creëren over wie je bent. middelbare scholier, niet meer bent, maar het andere, bijvoor- Wanneer dit niet lukt, leidt het tot frustratie en onzekerheid. beeld student, ook nog niet, zijn niet nieuw. Arnold van Gen- Dus de volgende keer dat je tante met welgemeende nieuwsgierigheid vraagt wat je gaat doen met je leven, leg haar dan uit dat je met man en macht aan de liminale fase probeert te Tekst Floor van der Wulp ontsnappen en of ze je daar even de tijd voor wil gunnen. Beeld Oscar Slagveer

Ik ben een schip en klots hondsmoe van links naar rechts