ΒΗΜΑΤΑ 2013 by The Moraitis School

Σημείωμα του Αρχισυντάκτη

Αυτή τη στιγμή, κρατάτε στα χέρια σας, όπως κάθε φορά άλλωστε στο τέλος της χρονιάς, τα Βήματα (κι ας φοβόντουσαν πολλοί μέσα στη χρονιά ότι φέτος δεν θα έβγαιναν...). Αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσα να μοιραστώ σε αυτό το εισαγωγικό σημείωμα και θα μπορούσε να σας φανεί ενδιαφέρον ή πρωτότυπο, είναι οι σκέψεις που είχα κάνει για τα Βήματα και οι ιδέες που είχα για το περιοδικό, πριν βάλω υποψηφιότητα για τη θέση του αρχισυντάκτη. Διαβάζοντας τα Βήματα του 2011 και του 2012, με όλο το σεβασμό για την πολλή δουλειά που είχε γίνει, ένιωθα μερικές φορές ότι ίσως υπήρχαν και άλλες ιδέες, που θα μπορούσαν να ενσωματωθούν στο περιοδικό: πιο φρέσκες, πιο ενδιαφέρουσες, πιο κοντά στα παιδιά της ηλικίας μου. Στόχος μου ήταν να δω στο περιοδικό κείμενα από παιδιά που δεν παίρνουν αναγκαστικά 19 και 20 στα φιλολογικά μαθήματα, αλλά μπορεί να έχουν τη διάθεση να μοιραστούν πράγματα που τους ενδιαφέρουν, που τους αρέσουν, που είναι διαφορετικά, περίεργα, καινούρια... Για αυτό, πίστεψα ότι θα μπορούσα με την υποψηφιότητά μου να συμβάλω σε κάποιες αλλαγές. Εύχομαι αυτοί οι στόχοι μου να εκπληρώθηκαν και να έχουμε πράγματι βάλει κάποιες καινούριες ιδέες στο περιοδικό. Για αυτήν την προσπάθεια, ευχαριστώ επίσης τον Μωρίς Κουτιέλ και τον Χρήστο Μάγκο, που προθυμοποιήθηκαν να αποτελέσουν μέλη της συντακτικής ομάδας, την κ. Μακρυγιάννη, την κ. Παπαστάμου και την κ. Ποθητάκη για την επιμέλεια των Βημάτων, καθώς και τα τέσσερα μέλη του Προεδρείου που με βοήθησαν αρκετά όποτε τους χρειάστηκα. Πάνω από όλα, όμως, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσοι έγραψαν για κάτι που ειλικρινά τους ενδιέφερε και μας έδωσαν την ευκαιρία να σκεφτούμε και να διαβάσουμε πράγματα που δεν είχαμε ξαναδιαβάσει. Ευελπιστώ αυτό το σχετικά μεγάλο και αόριστο όραμα (ίσως και λίγο εξωπραγματικό) που είχα όταν έβαλα υποψηφιότητα για αρχισυντάκτης να εκπληρώθηκε, και τα Βήματα του 2013 να είναι κάτι καινούριο, κάτι που δεν μπορούσατε να προβλέψετε... Καλή ανάγνωση! Λευτέρης Χατζηθεοδωρίδης γ1

Από τη φετινή σχολική χρονιά

Απολογισμός του Κ.Κ.Σ. Γεια σας,

Η σχολική χρονιά 2012-2013 έφτασε στο τέλος της και ως πρόεδρος του Κεντρικού Κοινοτικού Συμβουλίου του Γυμνασίου, θα ήθελα να σας παρουσιάσω έναν απολογισμό του έργου της Μαθητικής Κοινότητας τη φετινή χρονιά. Οι συνεδριάσεις του Κ.Κ.Σ. ξεκίνησαν τον Οκτώβριο. Η πρώτη πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 5 Οκτωβρίου και μέσα στον ίδιο μήνα έγιναν και οι εκλογές για την ανάδειξη των εκπροσώπων του Γυμνασίου στην Οργανωτική Επιτροπή Πανηγυριού. Εκπρόσωποι αναδείχθηκαν ο Κωνσταντίνος Αγγέλης και η Αγνή Τρανού. Τον επόμενο μήνα, η μαθητική κοινότητα ασχολήθηκε κυρίως με την προετοιμασία για τη δημιουργία του ημερολογίου του Γυμνασίου. Τα τέσσερα μέλη του προεδρείου κληθήκαμε να επιλέξουμε -μαζί με την κ. Καρτάλη, την κ. Ζώη και την κ. Ποθητάκη- ανάμεσα σε όλα τα έργα και τους ημεροδείκτες, εκείνα που θα αποτελούσαν το ημερολόγιο της φετινής χρονιάς. Μέσα στον ίδιο μήνα, το Νοέμβριο, πραγματοποιήθηκαν και οι εκλογές για την ανάδειξη του αρχισυντάκτη των Βημάτων. Στη θέση αυτή εκλέχτηκε ο Λευτέρης Χατζηθεοδωρίδης και μαζί με τον Μωρίς Κουτιέλ και τον Χρήστο Μάγκο αποτέλεσαν την συντακτική ομάδα. Στα τέλη Νοεμβρίου ξεκινήσαμε επίσης και την εκλογή των μελών της Οργανωτικής Επιτροπής Χορού 2013. Οι υποψηφιότητες ήταν πάρα πολλές, οι παρουσιάσεις πολύ ολοκληρωμένες και η επιλογή ιδιαίτερα

Από τη φετινή σχολική χρονιά δύσκολη. Τελικά, η Ο.Ε.Χ. 2013 εκτός από τα τέσσερα μέλη του προεδρείου και τους πέντε εκπροσώπους τμημάτων της γ΄ γυμνασίου (Ανδριάνα Σταμπολή, Στέλλα Σεχοπούλου, Κωνσταντίνο Σιάκκα, Κάτε Βουτσινά και Μαντώ Χουλιάρα) αποτελούνταν και από τους εξής υπεύθυνους τομέων: την Όλγα Παντελάκη και την Άννα Μουρούζη, υπεύθυνες για τον μπουφέ, τη Λένια Παπαγεωργίου και τη Ράνια Ζουγανέλη, υπεύθυνες για την γκαρνταρόμπα, τον Μωρίς Κουτιέλ και τον Σπύρο-Νικήτα Τσαμίχα για τον τεχνικό τομέα, την Έμμα Πιλάβιου και τη Νίκη Βολονάση για τη διακόσμηση, την Ιωάννα Κωνσταντίνου και τη Μαριάννα Αναγνώστου για το ταμείο και τέλος, τον Γιώργο Παλπανίδη και τον Χρήστο Γρηγοριάδη για την περιφρούρηση. Όλα τα μέλη της Ο.Ε.Χ. δούλεψαν πολύ σκληρά αλλά και πολύ υπεύθυνα, με αποτέλεσμα να διεξαχθεί ένας πολύ επιτυχημένος και διασκεδαστικός χορός. Επομένη υποχρέωση του ΚΚΣ ήταν η συζήτηση στο θέατρο, όπως άλλωστε γίνεται κάθε χρόνο. Μετά από πολλές προτάσεις που δεχτήκαμε, καταλήξαμε σε δύο θέματα που πιστεύαμε ότι θα είχαν την μεγαλύτερη απήχηση στην Κοινότητα του Γυμνασίου. Στη συνέχεια, τα δύο αυτά θέματα τέθηκαν σε ψηφοφορία στα τμήματα και καταλήξαμε στην απόφαση να συζητήσουμε στο τέλος της χρονιάς σχετικά με το ζήτημα του αλκοόλ κατά τη διάρκεια της εφηβείας. Προκειμένου μάλιστα να συγκεντρώσουμε τις απόψεις όλων των παιδιών του Γυμνασίου για το συγκεκριμένο ζήτημα, μοιράσαμε ερωτηματολόγια σε όλα τα τμήματα. Για τη δημιουργία των ερωτηματολογίων πήραμε τη βοήθεια της Ψυχολόγου του Γυμνασίου, κ. Μ. Δοανίδου. Η συζήτηση πραγματοποιήθηκε τελικά στις 25 Απρίλιου με μεγάλη επιτυχία και συμμετοχή από όλες της τάξεις. Μέσα στον ίδιο μήνα, και συγκεκριμένα την Πέμπτη 11 Απρίλιου, το Κ.Κ.Σ. επισκέφτηκε το Πρότυπο Κέντρο Πόρτα Ανοιχτή της Εταιρίας Προστασίας Σπαστικών στην Αργυρούπολη, στο οποίο διατέθηκε φέτος και το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων από την πώληση των ημερολογίων. Τα μέλη του Κ.Κ.Σ. ξεναγήθηκαν σε όλους τους χώρους και ενημερώθηκαν για τη λειτουργία του Κέντρου. Τις εντυπώσεις των εκπροσώπων των τάξεων από την επίσκεψη θα τις διαβάσετε και σε ξεχωριστό κείμενο στα Βήματα. Προσωπικά πάντως, φεύγοντας από την επίσκεψη αυτή, συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι να εκτιμούμε στη ζωή μας αυτά που καμιά φορά θεωρούμε ως δεδομένα. Σύντομα μετά την επίσκεψη, στις 19 Απριλίου, πραγματοποιήθηκε και η τελευταία συνεδρίαση του Κ.Κ.Σ. και κάπως έτσι τελείωσε η φετινή χρονιά για το προεδρείο. Ως μέλος του Προεδρείου τη φετινή χρονιά βίωσα κάποιες εμπειρίες που θα μου μείνουν αξέχαστες. Με πρώτη πρώτη, το debate που έγινε στην αρχή του χρόνου για την ανάδειξη των μελών του προεδρείου. Οφείλω να ομολογήσω ότι λίγη ώρα πριν αρχίσει η διαδικασία έτρεμα ολόκληρος από το άγχος. Και μόλις 10 λεπτά πριν τελειώσει το debate, είχα αρχίσει να χαλαρώνω και να το απολαμβάνω. Μια άλλη εμπειρία που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου είναι η όλη διαδικασία για τη διοργάνωση του χορού του Γυμνασίου. Ιδιαίτερα, το τελευταίο διήμερο που το περάσαμε όλη η Ο.Ε.Χ. στο Σχολείο, στήνοντας και οργανώνοντας. Παρόλο που εμφανίστηκαν κάποια μικροπροβλήματα, καταφέραμε να τα λύσουμε όλα και να οργανώσουμε έναν πολύ επιτυχημένο χορό. Έτσι λοιπόν, για μένα η τελευταία χρονιά του Γυμνασίου ήταν σίγουρα πολύ διαφορετική από τις υπόλοιπες. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλη την Μαθητική Κοινότητα που μου έδωσε την ευκαιρία να εκλεγώ στη θέση του Προέδρου και που έκανε την χρονιά μου τόσο ξεχωριστή και αξέχαστη. Τέλος, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα τα μέλη του Κ.Κ.Σ. και στο υπόλοιπο προεδρείο για τη συνεργασία τους και την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν.

Πέτρος Σεχόπουλος γ3 Πρόεδρος της Μαθητικής Κοινότητας

Από τη φετινή σχολική χρονιά

Το φετινό προεδρείο

«Εκλογές Προεδρείου; Πφφφ! Άντε να μιλάω τώρα σε όλο το θέατρο! Καλά, ας το κάνω! Να πω πέντε πράματα να τελειώνουμε… Και το αποτέλεσμα ποιο θα είναι; Όποιο και να είναι, δεν με ενοχλεί. Ούτως ή άλλως, δύο χρόνια έλειπα από το σχολείο, δεν περιμένω και κάτι φοβερό!» Και όμως, μπήκα στο προεδρείο! Από το πουθενά να βρίσκομαι τελικά σε κάθε διάλειμμα με τον Πέτρο, το Θόδωρο, τη Χρύσα και την κυρία Ποθητάκη να συζητάμε για την εκδρομή, μετά για τις εκλογές της ΟΕΠ, της ΟΕΧ, τα ημερολόγια, το Χορό, την Πόρτα Ανοιχτή, τη συζήτηση στο Θέατρο, τα Βήματα, την εκδρομή του Ιουνίου και τόσα άλλα! Δεν μπορώ να ξεχάσω τη δουλειά που κάναμε για να πετύχουμε το αποτέλεσμα που θέλαμε, μαζί όμως με τις πλάκες, με τις φωνές της Χρύσας και της κυρίας Ποθητάκη επειδή δεν σοβαρευόμασταν, με όλα τα «μα, ρε Φίλιππε» επειδή ενοχλούσα τον Θόδωρο στο ΚΚΣ ή με τα συνεχή σχόλια του υπόλοιπου προεδρείου και του κυρίου Θαλάσση για τα παπούτσια μου… Τέλος του προεδρείου, λοιπόν. Είμαι χαρούμενος που ήμουν σε αυτό, που προσπάθησα για τους συμμαθητές μου, αλλά – για να είμαι ειλικρινής - και που έχασα, μερικές φορές, μάθημα για να μετράω τα χρήματα από τα ημερολόγια ή να επεξεργάζομαι τις απαντήσεις από τα ερωτηματολόγια. Είμαι χαρούμενος για όλες αυτές τις εμπειρίες που ανεξίτηλα έχουν σημαδέψει όχι μόνο τα σχολικά μου χρόνια, αλλά και τον χαρακτήρα μου συνολικότερα.

Φίλιππος Κρίτσαλης γ1, Αντιπρόεδρος Άλλη μία χρονιά πέρασε. Για μένα όμως αυτή η χρονιά ήταν ξεχωριστή. Υπήρξα ταμίας της Μαθητικής Κοινότητας του Γυμνασίου. Για να είμαι ειλικρινής, όταν στην αρχή της χρονιάς ανακοινώθηκε ότι θα γίνουν εκλογές για την ανάδειξη του προεδρείου, προσπέρασα βιαστικά αυτή την είδηση, γιατί εκείνη την στιγμή δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα να εκλεγώ. Δύο ήταν κυρίως οι λόγοι: ντρεπόμουνα να μιλήσω στο θέατρο μπροστά σε 400 άτομα και, επιπλέον, είχα πληροφορηθεί ότι δεν ήταν λίγες οι φορές που τα μέλη του προεδρείου δεν κατέβαιναν για διάλειμμα. Ήταν μόνο δύο μέρες πριν από την τελική προθεσμία για την υποβολή υποψηφιοτήτων που αποφάσισα να δηλώσω υποψηφιότητα (παρόλες τις εκκλήσεις του Φίλιππου και του αδερφού μου να μην το κάνω!). Τελικά όμως χάρηκα που έγινα μέλος του φετινού προεδρείου και δεν θα δίσταζα να το επαναλάβω. Γι’ αυτό και θα

Από τη φετινή σχολική χρονιά ενθάρρυνα όποιον/α από την Β΄ Γυμνασίου σκέφτεται να βάλει υποψηφιότητα για μία θέση στο προεδρείο να το κάνει: αν και έχει πολλή δουλειά είναι μια μοναδική εμπειρία!

Θόδωρος Σεχόπουλος γ1, Ταμίας Χωρίς δεύτερη σκέψη, η φετινή χρονιά ήταν πολύ ξεχωριστή για μένα, τόσο επειδή ήταν η τελευταία του Γυμνασίου, όσο και επειδή ήμουν μέλος του προεδρείου. Φέτος, συνειδητοποίησα πολλά πράγματα, όπως ότι το να είμαστε μέλη ενός συνόλου απαιτεί ωριμότητα, παραχωρήσεις και συμβιβασμούς. Ότι τις περισσότερες φορές είναι στο χέρι μας αν θα δουλέψουμε σκληρά για κάτι και ότι εξαρτάται από τη δική μας διάθεση αν θα το καταφέρουμε. Και επιπλέον, ότι για να μπορέσει να υπάρξει ένα καλό αποτέλεσμα σε ένα σύνολο είναι απαραίτητη η συνεργασία και η προσπάθεια από όλα τα μέλη του, καθώς και η θέληση για την επίτευξη ενός κοινού στόχου. Οι καλύτερες στιγμές της φετινής χρονιάς ήταν αναμφισβήτητα οι συνεδριάσεις της Ο.Ε.Χ. Όσο κι αν τσακωνόμασταν για το τι χρώμα θα έχουν οι μπλούζες μας ή για χίλια δυο άλλα ανούσια μικροπράγματα, ξέρω πως τελικά συνεργαστήκαμε άψογα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή εκείνο το Σάββατο, λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει ο χορός, που όλοι σαν μια οικογένεια αγκαλιαστήκαμε νιώθοντας περήφανοι για αυτό που είχαμε με τόσο κόπο προετοιμάσει. Έτσι λοιπόν, παρά τις υποχρεώσεις, τις δεσμεύσεις και τις αμέτρητες ευθύνες που είχα αναλάβει τη φετινή χρονιά, δεν μετάνιωσα ούτε για ένα λεπτό για την αρχική μου απόφαση να δηλώσω υποψηφιότητα για το προεδρείο. Τα περισσότερα διαλείμματα περνούσαν πολύ ευχάριστα στο γραφείο και οι περισσότερες συνεδριάσεις (ειδικά αυτές της Ο.Ε.Χ.) ήταν πολύ διασκεδαστικές. Ακόμη και η συνήθεια να γράφω τα Πρακτικά κάθε Κυριακή βράδυ πριν κοιμηθώ, νομίζω πως θα μου λείψει. Θέλω, τέλος, να ευχαριστήσω τα υπόλοιπα μέλη του προεδρείου, τον Πέτρο, τον Θόδωρο και τον Φίλιππο, που βοηθούσαν πάντα στις κρίσιμες στιγμές και προσπαθούσαν, ο καθένας με το δικό του τρόπο και τις δικές του ξεχωριστές ικανότητες, να κάνουν τα πράγματα καλύτερα μέχρι και την τελευταία στιγμή. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στην κυρία Ποθητάκη που μας βοηθούσε πάντα και μας ενθάρρυνε, ώστε να πετυχαίνουμε ένα καλύτερο αποτέλεσμα και να μην τα παρατάμε, ξεπερνώντας τις ανασφάλειες και τις προσωπικές μας δυσκολίες. Ναι, ήταν λοιπόν μια «γεμάτη» χρονιά. Γεμάτη από χαρές, επιτυχίες, μικρές απογοητεύσεις, συγκινήσεις, πολλές υποχρεώσεις και σκληρή δουλειά. Μια χρονιά γεμάτη από αναμνήσεις που θα μου μείνουν αξέχαστες.

Χρύσα Θεοδώρου γ1, Γραμματέας

Χαρακτικό Θόδωρος Πισιμίσης β4 5

Από τη φετινή σχολική χρονιά Συνέντευξη από τον περσινό Πρόεδρο του Γυμνασίου, Ραφαήλ Ζούλη Τι αναμνήσεις έχεις από το Γυμνάσιο; Το Γυμνάσιο αποτελεί τη βαθμίδα στην οποία διαμορφώνεται η προσωπικότητα του κάθε μαθητή. Σ’ αυτό ζούμε τις πρώτες εμπειρίες της εφηβικής μας ζωής, από τη γνωριμία με τον καλύτερό μας φίλο μέχρι τον πρώτο μας έρωτα. Για τον καθένα αυτές οι εμπειρίες είναι μοναδικές και αξέχαστες. Έτσι κι εγώ ποτέ δεν θα ξεχάσω την πρώτη μου μέρα στο σχολείο, στην πρώτη γυμνασίου, που περίμενα στα σκαλιά να χτυπήσει το κουδούνι για να γνωρίσω την καινούργια μου τάξη και τα παιδιά τα οποία θα με συντρόφευαν τα επόμενα χρόνια. Τους οφείλω τόσο πολλά… Πώς είχες νιώσει, όταν βγήκες Πρόεδρος στο Γυμνάσιο; Τα συναισθήματα που ένιωσα όταν είδα τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας στο πρώτο διάλειμμα εκείνου του φθινοπωρινού πρωινού ήταν του τύπου “πετάω στον έβδομο ουρανό”. Απλά, δεν μπορούν να περιγραφούν με λόγια ο ενθουσιασμός και η χαρά μου. Το χειρότερο όμως ήταν η υπερένταση που ένιωσα εκείνη τη στιγμή: άρχισα να κάνω το γύρο του σχολείου χωρίς κανέναν απολύτως λόγο! Όταν κάπως ηρέμησα, από το πρώτο … «σοκ», πήγα να βρω τον Φιλ (τον Φιλήμονα, δηλαδή), για να μιλήσουμε για το τι καινούργιο θα κάναμε εκείνη τη χρονιά. Νομίζω ότι το αποτέλεσμα ήταν πολύ πολύ καλό. Τι περίμενες από το Λύκειο; Και μόνο η λέξη “Λύκειο” προκαλεί τρόμο και δέος στους τελειόφοιτους του Γυμνασίου, που ενώ είναι οι μεγαλύτεροι, ξαναγίνονται οι μικρότεροι. Εγκαταλείποντας την – ήδη μάλλον εγκαταλελειμμένη από καιρό- παιδική τους αθωότητα, προχωρούν στο Λύκειο έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τις ακόμη πιο τρομακτικές λέξεις: «Πανελλήνιες» , «ΙΒ». Περίμενα, όταν πρωτοέμπαινα στην αίθουσα του Λυκείου, πως οι υποχρεώσεις μου θα πολλαπλασιάζονταν και ότι οι απαιτήσεις του μαθήματος θα ήταν «δραματικές». Αλλά, όπως όλοι ανακαλύπτουν κάποια στιγμή, το Λύκειο -τουλάχιστον τον πρώτο χρόνο-, αν και ομολογουμένως λίγο πιο απαιτητικό, δεν μοιάζει και τόσο με τις … ιστορίες φόβου που ακούγονται στο Γυμνάσιο. Ποιος ήταν φέτος ο ρόλος σου στο ΚΚΣ του Λυκείου; Ο ρόλος μου ήταν αυτός του μέλους. Τα μέλη είναι ο ενδιάμεσος κρίκος ανάμεσα στους μαθητές και το ΚΚΣ. Εντοπίζουν διάφορα ζητήματα και τα θέτουν προς συζήτηση στη συνεδρίαση κάθε Παρασκευή. Μία άλλη σημαντική αρμοδιότητα του μέλους είναι η βοήθεια που προσφέρει στην οργάνωση του Βazaar των Χριστουγέννων και του Πανηγυριού σε συνεργασία πάντοτε με την ΟΕΠ. Πώς είναι τελικά η ζωή στο Λύκειο για ένα μέλος του ΚΚΣ; Η ζωή στο Λύκειο είναι, κατά τη γνώμη μου, πολύ καλύτερη. Οι καθηγητές δεν είναι πια οι μεγάλοι απόμακροι ενήλικες, όπως εμείς τους βλέπαμε στην α΄ γυμνασίου. Αρχίζουν και οι ίδιοι να αντιμετωπίζουν τους μαθητές, αν όχι ως ενήλικες, τουλάχιστον ως αρκετά καλά διαμορφωμένες προσωπικότητες που αντιλαμβάνονται υποχρεώσεις και δικαιώματα, και που κάνουν επιλογές. Πολλοί διαφορετικοί δρόμοι ανοίγονται για τον καθένα ανάλογα με τα ενδιαφέροντα και τις κλίσεις του: από τα ευρωπαϊκά προγράμματα και την πολιτιστική ομάδα μέχρι το δίλημμα ΙΒ ή Ενιαίο. Τέλος, η προσωπική μου εμπειρία στο ΚΚΣ βελτίωσε ακόμα περισσότερο την εικόνα για τη ζωή στο Λύκειο, αφού τα μέλη του όχι μόνο συμμετέχουν πλήρως σε αυτό αλλά και προσπαθούν καθημερινά και με κάθε τρόπο να βελτιώσουν τη σχολική ζωή των συμμαθητών τους. Ευχαριστούμε πολύ!

Από τη φετινή σχολική χρονιά

Επίσκεψη του ΚΚΣ στην Πόρτα Ανοιχτή της Εταιρίας Προστασίας Σπαστικών Της Χρύσας Θεοδώρου γ1 Την Πέμπτη 11 Απριλίου το τετραμελές προεδρείο και όλα τα μέλη του Κεντρικού Κοινοτικού Συμβουλίου του Γυμνασίου επισκεφτήκαμε το Πρότυπο Κέντρο «Πόρτα Ανοιχτή» της Εταιρίας Προστασίας Σπαστικών στην Αργυρούπολη. Η επίσκεψη αυτή ήταν μια μοναδική ευκαιρία για όλους εμάς να γνωρίσουμε από κοντά το έργο της Εταιρίας στην οποία δωρίσαμε το μεγαλύτερο ποσό των εσόδων από τις πωλήσεις των ημερολογίων μας, να έρθουμε σε επαφή με τα παιδιά και τους εργαζόμενους στο χώρο και να εκτιμήσουμε το ξεχωριστό τους έργο και την ιδιαίτερη προσπάθεια που καταβάλλουν. Όταν φτάσαμε στην Αργυρούπολη, συγκεντρωθήκαμε αρχικά στο χώρο του θεάτρου του Κέντρου, όπου ενημερωθήκαμε από την κ. Κατερίνα Σπυριδάκη, υπεύθυνη του τμήματος Φυσικοθεραπείας στην Εταιρία Προστασίας Σπαστικών, για όλες τις υπηρεσίες του Κέντρου και για την ιστορία του. Η κ. Σπυριδάκη, λόγω της μεγάλης εμπειρίας της στο χώρο αυτό, κατάφερε να μας δώσει μια πλήρη και ολοκληρωμένη εικόνα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα παιδιά που πάσχουν από εγκεφαλική παράλυση –αυτός είναι ο σωστός όρος να χρησιμοποιούμε, μας είπε- και να λύσει όλες τις απορίες μας σχετικά με αυτό το θέμα. Μας εξήγησε ότι η εγκεφαλική παράλυση είναι μια διαταραχή, η οποία οφείλεται σε βλάβη σε περιοχές του εγκεφάλου που

Από τη φετινή σχολική χρονιά ρυθμίζουν και συντονίζουν τις κινήσεις και την ισορροπία του σώματος. Η βαρύτητα της κατάστασης διαφέρει από περίπτωση σε περίπτωση. Άλλα άτομα έχουν πολύ ελαφριές κινητικές δυσκολίες και άλλα πολύ πιο σοβαρά κινητικά προβλήματα - γι’ αυτό και χρησιμοποιούν αναπηρικά καροτσάκια -, αλλά και προβλήματα στο λόγο και την ομιλία, μαθησιακές δυσκολίες κ.ά. Για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση του προβλήματος είναι απαραίτητη η συνεργασία πολλών ειδικοτήτων. Ειδικά εκπαιδευμένοι φυσικοθεραπευτές, εργοθεραπευτές και λογοθεραπευτές συνεργάζονται με ψυχολόγους, παιδιάτρους, νευρολόγους, εκπαιδευτικούς, κοινωνικούς λειτουργούς, προκειμένου να βοηθήσουν τα παιδιά με εγκεφαλική παράλυση να αξιοποιήσουν όλες τις δυνατότητές τους. Η Εταιρία Προστασίας Σπαστικών ιδρύθηκε το 1974 ακριβώς για αυτό το σκοπό, για να μεριμνήσει δηλαδή για τα παιδιά που πάσχουν από εγκεφαλική παράλυση. Στο κτίριο που επισκεφτήκαμε εμείς, στην Αργυρούπολη, μεταφέρθηκε το 2000. Σε αυτό, όπως μας ενημέρωσε η κ. Σπυριδάκη, στεγάζονται νηπιαγωγείο, δημοτικό, διάφορα εργαστήρια, ειδικοί χώροι στους οποίους γίνονται διαφόρων ειδών θεραπείες, αλλά και ένας μικρός ξενώνας προσωρινής διαμονής. Όλους αυτούς τους χώρους είχαμε την ευκαιρία να τους επισκεφθούμε στη συνέχεια, μετά την ενημέρωση. Προηγουμένως όμως, στο θέατρο παρακολουθήσαμε δύο σύντομα βίντεο σχετικά με το έργο της Εταιρίας. Το πρώτο αφορούσε όλα τα προγράμματα που γίνονται στο Πρότυπο Κέντρο, ενώ το δεύτερο αποκλειστικά τη θεραπευτική κολύμβηση και τη σχέση των παιδιών με την πισίνα. Μέσα από αυτά τα βίντεο φάνηκε πραγματικά πόσο σημαντική είναι η δουλειά των ανθρώπων που εργάζονται εκεί και πόση χαρά μπορούν να προσφέρουν σε αυτά τα παιδιά, δίνοντάς τους την ευκαιρία να νιώσουν πως μπορούν και εκείνα να βάζουν δύσκολους στόχους και να τους επιτυγχάνουν. Κατά τη διάρκεια της προβολής, κοιτώντας και τους υπόλοιπους συμμαθητές μου συγκινημένους και καθηλωμένους στην οθόνη, συνειδητοποίησα ότι τα δάκρυα που μου έρχονταν στα μάτια δεν ήταν δάκρυα λύπης ή στεναχώριας, αλλά χαράς. Χαράς, γιατί και τα παιδιά αυτά έδειχναν χαρούμενα και ευτυχισμένα, παρά τις δυσκολίες τους. Και μέσα από τις προσπάθειες των ανθρώπων του Κέντρου, μάθαιναν να ζούνε με αυτές, να προσπαθούν να τις υπερβούν και να παλεύουν για το καλύτερο. Έπειτα, κατευθυνθήκαμε προς το νηπιαγωγείο, το δημοτικό, τα εργαστήρια, την πισίνα και τους υπόλοιπους χώρους του Κέντρου. Στο νηπιαγωγείο γνωρίσαμε τα μικρότερα παιδιά που ήταν πολύ κοινωνικά και μας έκαναν να αισθανθούμε πολύ οικεία με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο επικοινωνίας. Η Μαρία, ο Κωστάκης, ο Νίκος, ο Θοδωρής, όλοι με τη δική τους ιστορία, μοιράστηκαν μαζί μας τα παιχνίδια τους και μας χάρισαν πολύ τρυφερές στιγμές. Στο Δημοτικό μάς μίλησε ο Διευθυντής του Σχολείου και είδαμε μερικές από τις τάξεις. Μετά, στα εργαστήρια γνωρίσαμε τα μεγαλύτερα παιδιά, που μας μίλησαν για όσα μαθαίνουν εκεί και μας έδειξαν τις κατασκευές και τα προϊόντα που φτιάχνουν, τα οποία στη συνέχεια διαθέτουν προς πώληση στο μαγαζάκι που λειτουργεί μέσα στο χώρο της Εταιρίας. Και ενώ ο χρόνος που είχαμε στη διάθεσή μας για την επίσκεψη τελείωνε και έπρεπε να επιστρέψουμε στο σχολείο, μάθαμε ότι τα παιδιά του Κέντρου ετοιμάζονταν να κάνουν μια πρόβα στην αυλή για μια εκδήλωση που θα οργάνωναν. Παρακαλέσαμε για μια σύντομη παράταση την οποία και πήραμε! Είχαμε, έτσι, την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την πρόβα της χορωδίας, αλλά και να συμμετάσχουμε σε ένα αυτοσχεδιαστικό θεατρικό δρώμενο μαζί με τους εργαζόμενους και τα παιδιά του Κέντρου. Το αποτέλεσμα της όλης προσπάθειας ήταν ειλικρινά απίστευτο, αν σκεφτεί κανείς και τις ιδιαιτερότητες των παιδιών. Θαύμασα ιδιαίτερα όλους τους ανθρώπους που εργάζονταν στην εταιρία. Τους ανθρώπους που βοηθάνε τα παιδιά να βελτιώνονται και να δημιουργούν, τους ανθρώπους που βρίσκονται συνεχώς δίπλα τους σε κάθε τους βήμα, δίνοντάς τους απλόχερα την αγάπη τους. Χωρίς αυτούς, όλα θα ήταν πιο δύσκολα για αυτά τα παιδιά. Αφού τελείωσε η πρόβα, αναχωρήσαμε για το σχολείο. Στη διάρκεια της επιστροφής μέσα στο σχολικό και μετά, όπως επίσης και την επόμενη μέρα στη διάρκεια της συνεδρίασης του ΚΚΣ, καταγράψαμε κάποιες από τις εικόνες και τις σκέψεις που μας κατέκλυζαν το μυαλό. Τις μοιραζόμαστε μαζί σας στα σύντομα κείμενα που ακολουθούν: «Συγκινήθηκα αλλά και χάρηκα πολύ που ανακάλυπτα τον διαφορετικό κόσμο των παιδιών της Πόρτας Ανοιχτής. Λάτρεψα τη δυναμικότητα, την καλή θέληση και την ευγένεια των ανθρώπων. Όταν μεγαλώσω, θέλω να δουλέψω σε ένα τέτοιο κέντρο ή να προσφέρω εθελοντική εργασία για ανθρώπους με παρόμοια προβλήματα».

Άννα – Μαρία, εκπρόσωπος α1

Από τη φετινή σχολική χρονιά «Ενθουσιάστηκα και με το χώρο και με τον τρόπο με τον οποίο μας υποδέχθηκαν τα παιδιά και οι άνθρωποι που εργάζονταν εκεί. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν το ενδιαφέρον των εργαζομένων για τα παιδιά και το έντονο συναίσθημα αγάπης που εξέπεμπαν». Κωνσταντής, εκπρόσωπος α2 «Αυτή η επίσκεψη μας δίδαξε πολλά, με πρώτο και κύριο όμως αυτό: ότι οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα ή με νοητική υστέρηση αξίζει και πρέπει να έχουν ίσες ευκαιρίες και ίσα δικαιώματα με όλους εμάς».

Λάμπρος, εκπρόσωπος α3

«Από την επίσκεψή μας στο Πρότυπο Κέντρο Πόρτα Ανοιχτή πίστευα ότι θα φύγω στενοχωρημένη. Αντίθετα, έφυγα με ένα έντονο συναίσθημα χαράς! Είδα πως τα άτομα που βρίσκονταν εκεί, παρά τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν, περνούσαν καλά: τραγουδούσαν, χόρευαν, έκαναν κατασκευές, έπαιζαν μεταξύ τους, γελούσαν. Και σκέφτηκα, παρά τη διαφορετικότητά μας, πόσο ίδιοι είμαστε οι άνθρωποι, αφού όλοι τελικά έχουμε ανάγκη από τα ίδια πράγματα: χαρά, αγάπη, ψυχαγωγία και φίλους».

Άλια, εκπρόσωπος α4

«Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που μαζευτήκαμε στην αυλή και ξεκίνησε η πρόβα της χορωδίας. Ακούγοντας τα παιδιά να τραγουδάνε και βλέποντας το χαμόγελο στα πρόσωπά τους, πήρα δύναμη και κουράγιο. Η δική τους προσπάθεια, σκέφτηκα, πρέπει να μας θυμίζει διαρκώς να μη μεγεθύνουμε τα δικά μας μικρά προβλήματα και να αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο αύριο».

Ανδριάνα, εκπρόσωπος α5

Χαρακτικό, Κατερίνα Λασκαράτου β3 9

Από τη φετινή σχολική χρονιά «Δεν σας κρύβω ότι στην αρχή της επίσκεψης ήμουν κάπως επιφυλακτική. Δεν ήξερα τι θα δούμε και πώς θα μας αντιμετωπίσουν. Και τελικά έφυγα με τις καλύτερες εντυπώσεις: όλοι οι άνθρωποι στην Πόρτα Ανοιχτή ήταν ιδιαίτερα πρόθυμοι να μας μιλήσουν, να μας δείξουν τις καθημερινές τους δραστηριότητες και με το χαμόγελο και την αισιοδοξία τους να μας μεταδώσουν τη θετική τους διάθεση».

Ιωάννα, εκπρόσωπος β1

«Στη διάρκεια της επίσκεψής μας παρακολουθήσαμε και μία πρόβα πολύ ξεχωριστή: άνθρωποι με κινητικά και άλλα προβλήματα μαζί με τους εργαζόμενους στην Πόρτα Ανοιχτή αποτελούσαν τα μέλη της χορωδίας και του θιάσου. Μεταφερθήκαμε νοερά σε μια λαϊκή αγορά, όπου άλλοι πουλούσαν κι άλλοι αγόραζαν προϊόντα, ακούσαμε παραμύθια και τραγουδήσαμε για το ταξίδι και τα όνειρα που κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει, όπως μας είπε και ο Διευθυντής του Σχολείου που λειτουργεί μέσα στο Πρότυπο Κέντρο».

Θεανώ, εκπρόσωπος β2

«Θυμάμαι με ιδιαίτερη συμπάθεια τον μικρό Παναγιώτη. Τον γνωρίσαμε στο διάδρομο του νηπιαγωγείου. Ήταν περίεργος να δει τι έκαναν όλα αυτά τα «μεγάλα» παιδιά που είχαν εμφανιστεί ξαφνικά στο διάδρομο έξω από την τάξη του. Έβγαινε λοιπόν δειλά δειλά και μας «παρακολουθούσε». Μόλις όμως γυρίζαμε το βλέμμα μας προς το μέρος του και τον χαιρετούσαμε, εκείνος κρυβόταν και πάλι μέσα στην τάξη του. Δεν περνούσε λίγη ώρα και το κεφαλάκι του Παναγιώτη ξεπρόβαλλε και πάλι από την πόρτα της τάξης του, με ένα πονηρό χαμογελάκι. Το παιχνίδι μας αυτό συνεχίστηκε για αρκετή ώρα…».

Ιωάννα, εκπρόσωπος β3

«Θαύμασα τη δουλειά που κάνουν οι εργαζόμενοι στην Πόρτα Ανοιχτή και όλη την προσπάθειά τους να αναπτύξουν και να καλλιεργήσουν τις κλίσεις αυτών των παιδιών, ώστε να μπορούν, στο βαθμό που είναι δυνατό, να ενταχθούν ως ενεργά μέλη στην κοινωνία που ζούμε».

Κίμωνας, εκπρόσωπος β5

«Πόση συγκίνηση ένιωσα όταν ο Νίκος, ένα τετράχρονο αγόρι, ήρθε αυθόρμητα και με αγκάλιασε. Η Πόρτα Ανοιχτή είναι από τα πιο όμορφα σχολεία που έχω δει. Θαύμασα τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί για την ομαδικότητα και την αφοσίωσή τους και κράτησα στο μυαλό μου ότι αυτό που χρειάζονται όλα τα παιδιά είναι αγάπη, φροντίδα και στοργή».

Ανδριάνα, εκπρόσωπος γ1

«Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ την επίσκεψη στην Πόρτα Ανοιχτή. Ήταν, μπορώ να πω, μια από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου».

Κάτε, εκπρόσωπος γ3

«Πραγματικά, αυτά που μας είπαν οι άνθρωποι που εργάζονται στην Πόρτα Ανοιχτή με συγκίνησαν πολύ και με έκαναν να καταλάβω ότι όταν κάποιος έχει θέληση μπορεί να επιτύχει τα καλύτερα αποτελέσματα».

Μαντώ, εκπρόσωπος γ5

Αυτά ήταν τα λόγια των εκπροσώπων των τμημάτων. Και μια δική μου σκέψη για το τέλος: Πόσο δεδομένα και αυτονόητα θεωρούμε εμείς κάποια πράγματα… Και πόσο χάνουμε την ουσία αναζητώντας την ευτυχία σε υλικά μόνο αγαθά… Αγάπη, στοργή, φροντίδα, θαλπωρή, στήριξη. Να δίνουμε και να παίρνουμε. Και να προχωράμε. Κάνοντας λάθη, αλλά και μαθαίνοντας μέσα από αυτά. Και να βελτιωνόμαστε. Αναγνωρίζοντας και εκτιμώντας πόσο πιο ουσιαστικός γίνεται ο κόσμος μέσα από τη μοναδικότητα και την ιδιαιτερότητα όλων των ανθρώπων. Και, τέλος, να χαμογελάμε. Παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια, να χαμογελάμε και να ελπίζουμε.

Από τη φετινή σχολική χρονιά

Συνέντευξη από τα μέλη της Ο.Ε.Χ.

Πώς νιώσατε, όταν εκλεχθήκατε μέλη της ΟΕΧ; Γιώργος - Χρήστος: Ικανοποίηση για την προετοιμασία μας. Ξέραμε πως θα περνούσαμε μια χαρά! Λένια - Ράνια: Ικανοποίηση, χαρά, και θέληση για δουλειά! Πώς ήταν η συνεργασία σας με τα άλλα μέλη της ΟΕΧ; Άννα - Όλγα: Σε κάθε ομάδα υπάρχουν εντάσεις, αλλά θεωρώ πως η συνεργασία μας ήταν αρκετά καλή. Έμμα - Νίκη: Σίγουρα υπήρχαν προβλήματα λόγω άγχους, αλλά είχαμε μια καλή συνεργασία. Όλοι βοηθούσαν όλους και κανένας δεν ήθελε να δημιουργηθούν εντάσεις. Μωρίς - Σπύρος Νικήτας: Δουλέψαμε, συνεργαστήκαμε , δεθήκαμε και ... αγχωθήκαμε όλοι μαζί. Βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον και όλα κύλησαν τέλεια! Τι αρμοδιότητες είχατε; Γιώργος - Χρήστος: Εμείς είχαμε κυρίως να κανονίσουμε τις βάρδιες. Αλλά είναι δύσκολο να βγάλει κανείς πρόγραμμα για 150 παιδιά και να φροντίσει ώστε να κάνουν τελικά σωστά τη δουλειά τους. Έμμα - Νίκη: Έπρεπε αρχικά να βρούμε ιδέες για τη διακόσμηση, έπειτα τα κατάλληλα υλικά, τα μέτρα για τα χαρτιά, τις μπογιές, τις ταινίες... και φυσικά να τα αξιοποιήσουμε αναλόγως. Ευτυχώς βοήθησαν και αρκετά άλλα παιδιά για το τελικό αποτέλεσμα. Μωρίς - Σπύρος Νικήτας: Εμείς ήμασταν υπεύθυνοι για τη μουσική, τον φωτισμό και την τοποθέτηση των ταμπλό. Για τη μουσική, ζητήσαμε από κάθε παιδί να προτείνει ένα ή δύο τραγούδια, ώστε τελικά όλοι να είναι ικανοποιημένοι. Πόση ήταν η δουλειά και πώς ανταποκριθήκατε σε αυτήν; Έμμα - Νίκη: Αρχικά δεν είχαμε αγχωθεί, γιατί είχαμε χρόνο. Απλά, είχαμε κουραστεί να γυρίζουμε από

Από τη φετινή σχολική χρονιά μαγαζί σε μαγαζί για να βρούμε τα υλικά... Όμως, τις τελευταίες μέρες πριν από το Χορό υπήρχε πολύ άγχος και κούραση. Ιωάννα – Μαριάννα: Δουλέψαμε πάρα πολύ σκληρά αλλά δεν μας πείραξε αυτό, γιατί ξέραμε ότι μόνο έτσι θα είχε επιτυχία ο χορός μας. Πώς νιώσατε για το αποτέλεσμα του Χορού; Άννα – Όλγα: Ήταν αρκετά καλό, αλλά θα θέλαμε να γυρίσουμε πίσω το χρόνο και να διορθώσουμε κάποια πράγματα... Λένια - Ράνια: Ανταμειφθήκαμε σίγουρα για όλη μας τη δουλειά, και νιώσαμε ευχαρίστηση! Αν γυρνούσατε πίσω στον χρόνο, θα ξαναμπαίνατε στην ΟΕΧ; Γιώργος – Χρήστος: Φυσικά! «Άλλη φάση»! Υπήρχαν φορές που είχαμε πολλή δουλειά και ευθύνες, αλλά δεν μας ενόχλησε. Αντιθέτως, το χαρήκαμε πολύ... Ιωάννα – Μαριάννα: Εννοείται!!! Άννα – Όλγα: Ήταν από τις ωραιότερες εμπειρίες του Γυμνασίου! Αρχίσαμε μάλιστα να κάνουμε παρέα και με παιδιά με τα οποία είχαμε χαθεί αρκετά... Όταν τελειώσαμε, λέγαμε πόσο θα θέλαμε άλλον έναν Χορό. Οπότε, για να απαντήσουμε στην ερώτηση: «ναι, με τα χίλια...»

Ευχαριστούμε πολύ για τις απαντήσεις τους: Λένια Παπαγεωργίου-Σιδέρη γ1 και Ράνια Ζουγανέλη γ5 - Γκαρνταρόμπα Έμμα Πιλάβιου γ4 και Νίκη Βολονάση γ5 - Διακόσμηση Άννα Μουρούζη γ5 και Όλγα Παντελάκη γ5 - Μπουφές Γιώργο Παλπανίδη γ4 και Χρήστο Γρηγοριάδη γ1 - Περιφρούρηση Ιωάννα Κωνσταντίνου γ4 και Μαριάννα Αναγνώστου γ4 - Ταμείο Μωρίς Κουτιέλ γ3 και Σπύρο-Νικήτα Τσαμίχα γ3 - Τεχνικός Τομέας

Χαρακτικό, Τόνια Τσουπάκη β4 12

Από τη φετινή σχολική χρονιά Οι Όμιλοι Όμιλος Μουσικού Συγκροτήματος Στην αρχή της χρονιάς, μετά την παρουσίαση των ομίλων επέλεξα τον Όμιλο Μουσικού Συγκροτήματος και αποδείχθηκε ότι έκανα την καλύτερη επιλογή. Ήδη από την πρώτη μέρα, είχα αισθανθεί πραγματικά άνετα, παρόλο που δεν ήξερα κανέναν. Κατά κάποιο τρόπο επιβεβαιώθηκε η θεωρία μου, ότι όποιος ασχολείται και απολαμβάνει τη μουσική, είναι και ο ίδιος διασκεδαστικός και γεμάτος θετική ενέργεια. Μερικά παιδιά ήταν ήδη εκεί από πέρσι, εξοικειωμένα με το ροκ κλίμα που επικρατεί μέσα στο καμαράκι. Για μας, τους καινούριους, χρειάστηκαν ελάχιστες μόνο πρόβες για να ενταχθούμε σε αυτό το κλίμα και το τελευταίο δίωρο της Πέμπτης έφτασε να είναι κάτι που περιμέναμε με ανυπομονησία, και μπορώ να πω ότι ήταν για μένα από τις καλύτερες ώρες της εβδομάδας. Γενικότερα, οι πρόβες μας δεν ήταν τίποτα άλλο από στιγμές γεμάτες ροκ μουσική (και λίγο reggae θα μπορούσα να πω), φωνές, αστεία, μερικές παραφωνίες (ουπς!), αλλά και διαφωνίες πολλές φορές, που βέβαια πάντα τις λύναμε με τη βοήθεια της μουσικής και καταλαβαίναμε αργότερα πόσο ανόητες και ασήμαντες ήταν. Οι συναυλίες μας από την άλλη, ήταν όλες αρκετά καλές, με καλύτερη τη συναυλία στην Μπουάτ του πανηγυριού όπου ειλικρινά τα δώσαμε όλα! Κάθε φορά που ανεβαίναμε στη σκηνή, όλο το άγχος εξαφανιζόταν, και το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να περάσουμε καλά και να διασκεδάσουμε το πολυπληθές κοινό! Σίγουρα, από αυτή τη χρονιά θα μείνουν σε όλους αξέχαστα όλα τα αστεία, οι πλάκες, τα σόλο, τα ατυχήματα λόγω του χαμηλού ταβανιού (ειδικά σε αυτούς που τα έπαθαν!), το στρίμωγμα στη σκηνή, τα πολλά χαμένα πεντάλεπτα λόγω του περιορισμένου χρόνου και της έντονης διάθεσης για να τελειοποιήσουμε όλα τα κομμάτια, και φυσικά οι αυτοκριτικές μετά από κάθε συναυλία, αλλά και οι επιλογές των κομματιών (κάτι τρομερά δύσκολο, πιστέψτε με). Αν σας αρέσει να παίζετε ροκ, συστήνω τον όμιλο ανεπιφύλακτα. Μια συμβουλή όμως: μην προτείνετε αγαπημένα σας τραγούδια, γιατί από τις πολλές πρόβες θα τα μισήσετε, το έχουμε πάθει όλοι! Σας περιμένουμε του χρόνου!

Αντιγόνη Κατσαντώνη α4 για τον Όμιλο Μουσικού Συγκροτήματος Γυμνασίου Υπεύθυνος του Ομίλου: Δημήτρης Γασπαράτος

Από τη φετινή σχολική χρονιά Όμιλος Forensics Πολύ δραστήριος ο όμιλός μας τη φετινή χρονιά! Στα τέλη Σεπτεμβρίου, συμμετείχαμε στο τουρνουά Debate που διοργάνωσε το St. Catherine’s British Embassy School. Στη συγκεκριμένη διοργάνωση, από το Γυμνάσιο ο Λευτέρης Χατζηθεοδωρίδης (γ1) αναδείχτηκε έκτος καλύτερος ομιλητής, ενώ και αρκετά άλλα παιδιά από όλες τις βαθμίδες του Σχολείου είχαν εξαιρετικές επιδόσεις. Τον Οκτώβριο συμμετείχαμε στην Προσομοίωση των Ηνωμένων Εθνών, που διοργανώθηκε από την Ελληνο-Γερμανική Σχολή Αθηνών, και τον επόμενο μήνα, το Νοέμβριο, σε μία ανάλογη προσομοίωση στο Leiden της Ολλανδίας. Επίσης, το Νοέμβριο συμμετείχαμε και στο τουρνουά Debate του Deree. Εκεί, παρά την συμμετοχή και φοιτητών από πανεπιστήμια του εξωτερικού, η ομάδα των Μωρίς Κουτιέλ και Λευτέρη Χατζηθεοδωρίδη από τη γ΄ Γυμνασίου διακρίθηκε, παίρνοντας μία θέση στις είκοσι καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης! Τον Ιανουάριο διοργανώσαμε για μια ακόμη χρονιά στο χώρο του σχολείου μας το Moraitis Cup, διαγωνισμό debate στον οποίο συμμετείχαν πάνω από 90 ομάδες. Από το Γυμνάσιο, καλύτερος ομιλητής αναδείχτηκε ο Μωρίς Κουτιέλ (γ3). Στις αρχές Μαρτίου, συμμετείχαμε στην Προσομοίωση Ηνωμένων Εθνών στα Εκπαιδευτήρια Πλάτωνα. Από το Γυμνάσιο διακρίθηκαν ο Λευτέρης Χατζηθεοδωρίδης (γ1), ως το πιο πιθανό μελλοντικό μέλος των Ηνωμένων Εθνών, και ο Μάνθος Κωτσιόπουλος (γ5), ως ο πιο ενεργός επίτροπος. Μία εβδομάδα μετά, στις 9 Μαρτίου, στο Campion, στα προκριματικά για την ανάδειξη της Εθνικής Ελλάδος Κ-15 για τον Διεθνή Διαγωνισμό Debate U-15 στο Cambridge, δύο μαθητές της γ΄ Γυμνασίου, ο Λευτέρης Χατζηθεοδωρίδης και ο Μωρίς Κουτιέλ, όχι μόνο έφτασαν στον τελικό, αλλά και προκρίθηκαν να συμμετάσχουν στην Εθνική Ομάδα, που θα αντιπροσώπευε τη χώρα μας από τις 2 ως τις 5 Μαΐου στο Cambridge! Επιπλέον, δύο μαθητές από την γ΄ Γυμνασίου, ο Χρήστος Μάγκος (2η θέση), ο Λευτέρης Χατζηθεοδωρίδης (3η θέση) και η μαθήτρια Ανδριάνα Σταμπολή (9η θέση) αναδείχτηκαν στους δέκα καλύτερους ομιλητές του τουρνουά. Επίσης, στη συγκεκριμένη διοργάνωση πολύ θετική ήταν και η συμμετοχή παιδιών από την α΄ Γυμνασίου, τα οποία κέρδισαν σε εμπειρία και γνώση. Τέλος, τον Απρίλιο, συμμετείχαμε στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Forensics που διοργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη από το Anatolia College. Ήταν λοιπόν μια επιτυχημένη χρονιά η φετινή με πολλές πολλές διακρίσεις. Ελπίζουμε το ίδιο καλά να τα καταφέρουμε και του χρόνου!

Λευτέρης Χατζηθεοδωρίδης γ1 Υπεύθυνοι του Ομίλου: Γιάννης Βλασταράς, Δημήτρης Κοτζιάς και Χάρης Μυστακέλης

Από τη φετινή σχολική χρονιά STAR TREK Science matters Στον Όμιλο Επιστημονικής Φαντασίας μεταξύ άλλων είδαμε και την ταινία Star Trek του 2009 για την οποία δεν θα σας περιγράψουμε αναλυτικά τo σενάριο, αλλά θα προσπαθήσoυμε να περιγράψουμε την ιδεολογία στην οποία βασίζεται. Ο δημιουργός της ταινίας Gene Roddenberry λέει χαρακτηριστικά: «The whole show was an attempt to say that humanity will reach maturity and wisdom on the day that it begins not just to tolerate, but to take a special delight in differences in ideas and differences in life forms. We tried to say that the worst possible thing that can happen to all of us is for the future to somehow press us into a common model, where we begin to act and talk and look and think alike. If we cannot learn to actually enjoy those small differences, take a positive delight in those small differences between our own kind, here on this planet, then we do not deserve to go out into space and meet the diversity that is almost certainly out there. And I think that this is what people responded to». Η ταινία μάς δείχνει το διαστημόπλοιο Enterprise να ταξιδεύει μέσα στο χρόνο με ταχύτητες που ξεπερνούν την ταχύτητα του φωτός μέσα σε μια ομοσπονδία γαλαξιών. Με τη βοήθεια της κβαντομηχανικής οι τηλεμεταφορές των σωμάτων είναι εύκολες. Η τεχνολογία που εφαρμόζεται στο διαστημόπλοιο βασίζεται σε αληθινά και σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα της φυσικής και των μαθηματικών. Μέσα στο Enterprise δεκάδες νέοι άνθρωποι του διαστήματος εργάζονται και συνεργάζονται για το κοινό καλό. Πώς θα μπορούσε να περιγραφεί το κοινό καλό; Θεωρούμε ότι το κοινό καλό είναι η δημιουργία χώρων και σχέσεων συνύπαρξης όπου αναδεικνύονται τα χαρίσματα, οι ικανότητες και τα συναισθήματα όλων εκείνων που εξελίσσονται μέσα από τις θέσεις ευθύνης που έχουν μέσα στο διαστημόπλοιο. Φυλές από πλανήτες και γαλαξίες ενώνονται σε μια ομοσπονδία πλανητών όπου δεν υπάρχουν άνθρωποι που εμποδίζουν αυτή την προοπτική του κοινού καλού. Οι γυναίκες διαφόρων γαλαξιακών φυλών και αποχρώσεων είναι ισότιμα μέλη του πληρώματος και βασικά πρόσωπα με θέσεις ευθύνης που διαχειρίζονται καταστάσεις κρίσεων και παίρνουν αποφάσεις. Όλοι οι νέοι έχουν μία αποστολή: να βρουν τρόπους να σταματήσουν το κακό και τον εγωισμό που απειλεί το γαλαξιακό περιβάλλον έξω από το διαστημόπλοιο, που σιγά σιγά εισχωρεί και μέσα σε αυτό. Ο ρόλος του καπετάνιου του διαστημόπλοιου παρουσιάζεται συντονιστικός. Γι’ αυτό στις περισσότερες καταστάσεις εμφανίζεται ως συνεργάτης. Η έννοια της δουλείας και της κοινωνικής ανισότητας είναι ανύπαρκτη λόγω της κουλτούρας της τεχνολογίας. Θεωρούμε ότι η ταινία δείχνει ότι η κουλτούρα της τεχνολογίας που ανήκει σε όλους και όλες διευκολύνει τον ανθρωπισμό και εξοικειώνει την αρμονική συνύπαρξη των διαφορετικών χαρακτήρων, φυλών και ειδών. Το νεανικό πλήρωμα του Enterprise είναι αφοσιωμένοι άνθρωποι του διαστήματος στην απόκτηση γνώσης, στην αποστολή της επιστημονικής διερεύνησης με σκοπό, όπως λένε, να «εργάζονται για να βελτιώσουν τους εαυτούς τους και την ανθρωπότητα». Σε αυτόν τον μελλοντικό διαστημικό κόσμο η τεχνολογική εξέλιξη φτιάχνει τον πολιτισμό τους. Η τεχνολογία διαμορφώνει την κουλτούρα, την ταυτότητα και τους ηθικούς κώδικες των μελών του πληρώματος. Η ταινία δεν καταφεύγει στη λύση να κυριαρχούν στο διαστημόπλοιο κάποια θρησκεία ή μυθολογία, θρησκευτικά τελετουργικά ή θεοί με συγκεκριμένες ιδιότητες, οι οποίοι παρεμβαίνουν στις κρίσιμες στιγμές. Ωστόσο, η πίστη τους στο μέλλον παρουσιάζεται αφοπλιστικά ακλόνητη και δημιουργική.

Από τη φετινή σχολική χρονιά Επίσης, αυτά τα στοιχεία που μας εντυπωσιάζουν με το σενάριο του Star Trek είναι ότι αποφεύγει να μας δείξει ότι η τεχνολογία αποξενώνει τους ανθρώπους από τα συναισθήματά τους. Αντίθετα, η ταινία μάς δείχνει κάποιες στιγμές πόσο ευάλωτοι και αδύναμοι είναι οι χαρακτήρες στις δοκιμασίες του διαστήματος και στον απρόβλεπτο παράγοντα. Άλλωστε, ο πιο βασικός συλλογισμός των ανθρώπων του Εnterprise είναι ότι το ίδιο το σύστημα, το επιστημονικό και τεχνολογικό, μέσα στο οποίο ζουν τη διαστημική τους φύση επιδέχεται συνεχή εξέλιξη, αλλαγή και προσαρμογή. Τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν μοιάζουν στα μάτια του τηλεθεατή ουτοπικά δηλαδή αδύνατον να συμβαίνουν. Μόνο ο χρόνος στον οποίο κινούνται οι διαστημάνθρωποι δεν βιώνεται με τον ίδιο τρόπο από τη ζωή των ανθρώπων στη γη. Όλα τα άλλα μπορούν να συμβαίνουν ήδη. Με ανυπομονησία, λοιπόν, θα δούμε το επόμενο Star Trek του 2013.

Από τον Όμιλο Επιστημονικής Φαντασίας ευχαριστούμε ιδιαίτερα για τη συμβολή τους την Αθηνά Ανδριανάκου α1 και τον Κων/νο Μωραΐτη β1 Υπεύθυνη του Ομίλου: Πέγκυ Βουτσινά

Από τον όμιλο Γιορτής Χριστουγέννων Φέτος τα παιδιά του ομίλου γιορτής Χριστουγέννων παρέμειναν ασφαλώς πιστά στην παράδοση της μίμησης των καθηγητών και καθηγητριών, αλλά με μια ιδιαίτερα πρωτότυπη ιδέα. Ήταν οι ίδιοι οι καθηγητές που, σύμφωνα με την υπόθεση της παράστασης, αναλάμβαναν την γιορτή Χριστουγέννων ύστερα από εντολή της διεύθυνσης. Χωρίστηκαν σε ομάδες και η καθεμία από αυτές έκανε τις προτάσεις της. Καμία δεν εγκρίθηκε, αλλά όλες έφεραν πολύ γέλιο.

Υπεύθυνες του Ομίλου: Άντζελα Μιχαλοπούλου και Όλγα Μακρυγιάννη

Μεταμορφωθήκαμε!

Πριν από την παράσταση χαλαρώνουμε…

Από τη φετινή σχολική χρονιά Τα πρωινά μας... Χρώματα «Τα χρώματα» ήταν ο τίτλος του πρωινού που επιλέξαμε να παρουσιάσουμε. Χωριστήκαμε σε ομάδες με σκοπό να διερευνήσει η καθεμιά τη λειτουργία των χρωμάτων από διαφορετική οπτική γωνία. Έτσι,η ομάδα Ιστορίας ασχολήθηκε με τον τρόπο παραγωγής και τη χρήση του χρώματος στην αρχαιότητα. Η ομάδα Φυσικής αντίστοιχα, με το πώς βλέπουμε τα χρώματα και με τα φυσικά φαινόμενα που σχετίζονται άμεσα με το χρώμα, όπως το ουράνιο τόξο. Η ομάδα Χημείας παρουσίασε τα αποτελέσματα ορισμένων πειραμάτων, εξετάζοντας τη χρωματική μεταβολή επιλεγμένων διαλυμάτων, που έκανε στο εργαστήριο Χημείας του σχολείου μας. Η ομάδα Ιατρικής αναφέρθηκε στη λειτουργία της όρασης και στα είδη αχρωματοψίας. Η ομάδα Ψυχολογίας ερεύνησε την επίδραση των χρωμάτων στην ψυχολογία των ανθρώπων κάνοντας αναφορά στο πείραμα του «Μπλε Σπιτιού». Η ομάδα Κινηματογράφου παρουσίασε την εξέλιξη του έγχρωμου κινηματογράφου με την πάροδο του χρόνου. Η ομάδα Αθλητισμού διερεύνησε τη σημασία των χρωμάτων στα αθλήματα, και ιδιαίτερα στο ποδόσφαιρο. Η ομάδα Φύσης μίλησε για τα χρώματα που υπάρχουν στη φύση έτσι όπως τα συναντάμε σε διάφορα πολύχρωμα πτηνά και όμορφα λουλούδια. Η ομάδα Τέχνης και Πολιτισμού αναφέρθηκε κυρίως στο ινδουιστικό φεστιβάλ των χρωμάτων, το Holi. Από το χώρο της ζωγραφικής επέλεξε να παρουσιάσει τον W. Kandinsky και τις ενδιαφέρουσες αντιλήψεις του για το χρώμα. Η παρουσίαση αυτής της ομαδικής εργασίας ήταν κάτι καινούριο για μας και βάλαμε τα δυνατά μας, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να είναι αρκετά ικανοποιητικό. Ένα είναι βέβαιο: διασκεδάσαμε καθ’ όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας, μέχρι και τη στιγμή της παρουσίασης!

Αντιγόνη Κατσαντώνη α4

Η γυναίκα και το παιδί στη διαφήμιση «Ο ρόλος της γυναίκας και του παιδιού στη διαφήμιση» είναι το θέμα που επιλέξαμε για το πρωινό μας. Στην παρουσίασή μας ασχοληθήκαμε με τα στερεότυπα που αναπαράγει η διαφήμιση σχετικά με τη γυναίκα. Είδαμε ότι τα διαφημιστικά μηνύματα, όσο μοντέρνα και εξελιγμένα και αν μοιάζουν, στην πραγματικότητα συχνά βασίζονται σε βαθιά συντηρητικές αντιλήψεις που υποβιβάζουν το ρόλο της γυναίκας και τελικά την ίδια της την υπόσταση. Στο πρωινό μας θέλαμε επίσης να επισημάνουμε πως αρκετά συχνά η διαφήμιση εστιάζεται στο συναισθηματικό χειρισμό του κοινού στο οποίο απευθύνεται. Ένα αποτελεσματικό μέσο για το σκοπό αυτό

Από τη φετινή σχολική χρονιά είναι η χρησιμοποίηση παιδιών σε αυτήν, ακόμα και όταν αποδέκτες της δεν είναι παιδιά αλλά ενήλικες. Το παιδί χρησιμοποιείται σαν “δόλωμα” για σκοπούς που στην ουσία δεν το αφορούν. Είναι απαραίτητο λοιπόν, μικροί και μεγάλοι, να παρακολουθούμε τις διαφημίσεις με κριτική διάθεση.

Μιράντα Μαυρέα α2

Ορατά και αόρατα τείχη Στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε τα μέσα που χωρίζουν τους ανθρώπους διαχρονικά, το τμήμα μας αποφάσισε να ασχοληθεί με το ρόλο των τειχών, ορατών και αοράτων στην ανθρώπινη ιστορία. Τα ορατά τείχη κατασκευάζονται ανέκαθεν για να προστατεύουν αυτούς που ζουν μέσα σε αυτά από όσους τους απειλούν. Στην πραγματικότητα όμως δεν εκπληρώνουν το στόχο της ασφάλειας που υποτίθεται πως προσφέρουν, αλλά χωρίζουν τους ανθρώπους σε δύο πλευρές, ανάλογα με τις αντιλήψεις τους, θρησκευτικές, πολιτικές, οικονομικές, εθνικές. Από την άλλη, τα αόρατα τείχη είναι τα πιο επικίνδυνα, καθώς τα χτίζουμε οι ίδιοι, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Νομίζουμε πως μας προστατεύουν από όσους θεωρούμε διαφορετικούς, αλλά στην πραγματικότητα απλά μας απομονώνουν. Κλείνοντας, καταλήξαμε ότι, επειδή οι άνθρωποι έχουν λίγα να μοιράσουν αλλά πολλά να μοιραστούν, πρέπει να ασχοληθούν όχι με το χτίσιμο, αλλά με το γκρέμισμα των τειχών όλων των ειδών.

Μαριγώ Μπακάκου γ3

Καρναβάλι, το ανατρεπτικό έθιμο Το θέμα του πρωινού μας φέτος αφορούσε το έθιμο που κατεξοχήν συνδέεται με το γέλιο. Το καρναβάλι. Ήταν και είναι μια γιορτή χαράς για όλους τους ανθρώπους που γλεντούν και ξεφαντώνουν μασκαρεμένοι χωρίς να αισθάνονται ότι βρίσκονται κάτω από κάποιον έλεγχο. Πώς ξεκίνησαν όλα; Τι ακριβώς γιόρταζε ο κάθε λαός και με ποιους τρόπους; Εξετάσαμε με την παρουσίασή μας καρναβαλικά δρώμενα. Από την Αρχαιότητα, το Βυζάντιο, τη Μεσαιωνική Δύση ως σήμερα. Δεν παραλείψαμε ένα ξεχωριστό αφιέρωμα στα διάσημα καρναβάλια της Βενετίας και του Ρίο ντε Τζανέιρο, ωστόσο, στο μεγαλύτερο τμήμα της εργασίας μας μιλήσαμε για τη σχέση του Καρναβαλιού με την επίσημη

Από τη φετινή σχολική χρονιά χριστιανική Εκκλησία. Διαπιστώσαμε τον ανατρεπτικό χαρακτήρα αυτού του εθίμου: κάθε αναγνωρισμένη και καθιερωμένη σοφία εκθρονίζεται και στη θέση της μπαίνει η πρόσκαιρη τρέλα του Καρναβαλιού και ήταν μία και μοναδική ευκαιρία, χάρη στην ασυλία της γιορτής, οι “κάτω” να ελέγχουν τους “πάνω”.

Οδυσσέας Ζαχαριάδης β5

Σκέψεις για το ναζισμό με αφορμή μια ταινία Το τμήμα μας αποφάσισε φέτος να επιλέξει κάποιο σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, για να το μελετήσει και να το παρουσιάσει στο θέατρο, αποβλέποντας στην ενημέρωση αλλά και στον προβληματισμό των υπόλοιπων συμμαθητών/τριών μας. Μετά από πολλές συζητήσεις μέσα στην τάξη, συμφωνήσαμε τελικά να διαπραγματευτούμε το θέμα του νεοναζισμού, ένα πολυσυζητημένο αλλά ταυτόχρονα άγνωστο σε πολλούς από τους συμμαθητές μας πρόβλημα, οι συνέπειες του οποίου μαστίζουν τη σύγχρονη κοινωνία μας. Στο πρωινό μας παρουσιάσαμε αρχικά τα βασικά χαρακτηριστικά του νεοναζισμού και αναλύσαμε την ιδεολογία του. Στη συνέχεια, προσπαθώντας να κάνουμε πιο ενδιαφέρουσα και πιο ελκυστική την παρουσίασή μας, αλλά και να περάσουμε επιτυχώς τα αντιναζιστικά μας μηνύματα, αναφερθήκαμε σε μια εξαιρετική σχετική ταινία, Το Κύμα. Παρουσιάσαμε με συντομία την υπόθεση της ταινίας και προβάλαμε τις πιο χαρακτηριστικές της σκηνές, προκειμένου να δείξουμε στα παιδιά πόσο εύκολα μπορεί να παρασυρθεί ένα σύνολο ανθρώπων από τέτοιου είδους ιδεολογίες και πόσο καταστροφικές συνέπειες μπορούν να έχουν. Με όλα αυτά ελπίζουμε να καταφέραμε να ευαισθητοποιήσουμε τα παιδιά και να τα κάναμε να συλλογιστούν λίγο περισσότερο πάνω σε αυτό το θέμα. Κλείνοντας, πιστεύω πως αξίζει να επισημάνω το εξής: ο ναζισμός και οι μεταγενέστερες εκδοχές του αποτελούν ένα μόνο παράδειγμα ιδεολογίας που μπορεί να οδηγήσει σε ακρότητες. Αυτή, αλλά και κάθε άλλη ιδεολογία που εκτρέφει το μίσος, το φανατισμό και τη μισαλλοδοξία μπορούν να οδηγήσουν σε προβλήματα που απειλούν να αφανίσουν τη συνοχή της κοινωνίας μας. Αλλά – δυστυχώς ή ευτυχώς – εμείς είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτά και μόνο από εμάς εξαρτάται το – προς το παρόν – αβέβαιο μέλλον μας. Μόνο από εμάς.

Αλμπέρτο Μανουάχ γ1

Γέλιο: τα όρια και η σημασία του Προσπαθήσαμε να απαντήσουμε σε ερωτήματα σχετικά με την σημασία του γέλιου. Διαπιστώσαμε ότι σε παλαιότερες εποχές οι άνθρωποι δεν γελούσαν με ό,τι γελάμε σήμερα εμείς. Η αίσθηση του χιούμορ διαφοροποιείται από εποχή σε εποχή, αλλά και από κοινωνία σε κοινωνία, αφού συνδέεται άμεσα με την κάθε κουλτούρα. Από την άλλη, είδαμε τις αρνητικές πτυχές του γέλιου, αυτές που σχετίζονται με τη δημιουργία στερεοτύπων με σκοπό κυρίως τη γελοιοποίηση και υποτίμηση συγκεκριμένων ομάδων.

Γιάννης Τάτσης β2 19

Από τη φετινή σχολική χρονιά Τουρκικά σίριαλ Για άλλη μία φορά το πρωινό ήταν ένα από τα πρώτα ζητήματα που τέθηκαν μόλις αρχίσαμε το σχολικό έτος. Μάλιστα φέτος, ως γ΄ γυμνασίου, παρουσιάζαμε πολύ νωρίς στο θέατρο, οπότε η αγωνία και η βιασύνη για την επιλογή θέματος ήταν τεράστια. Ώσπου κάποιος πρότεινε τα τουρκικά σίριαλ. Αρχικά η πλειονότητα της τάξης γέλασε και βρήκε το θέμα “ολίγον” σαχλό, όμως αφού το ξανασκεφτήκαμε, είπαμε “γιατί όχι;”. Αμέσως άρχισαν οι έρευνες για να συλλέξουμε πληροφορίες. Στην παρουσίαση αναφερθήκαμε στην εξέλιξη της τουρκικής εισβολής σίριαλ στην ελληνική τηλεόραση από το 2005 έως σήμερα, αλλά και στο ερώτημα γιατί τα τουρκικά σίριαλ έχουν τόσο μεγάλη απήχηση στο ελληνικό κοινό. Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό και σίγουρα όσοι και όσες συμμετείχαμε χαρήκαμε όλη τη διαδικασία.

Μαρία Μωραϊτάκη γ2

Τεχνικές προπαγάνδας μέσα από τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων Το θέμα του πρωινού μας ήταν οι τεχνικές προπαγάνδας που χρησιμοποιούν τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Αφού παρουσιάσαμε σε κατηγορίες (πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, καλλιτεχνικές, κλπ) τα είδη των ειδήσεων που προβάλλονται στην τηλεόραση, επιχειρήσαμε να καταδείξουμε μέσα από πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό από την ελληνική και αμερικανική τηλεόραση, με ποιους τρόπους επιχειρείται να διαμορφωθεί και –συχνά –να χειραγωγηθεί η κοινή γνώμη.

Τμήμα γ5

Από τη φετινή σχολική χρονιά Ταινία Μικρού Μήκους Macbeth - The Scottish Play Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, η καθηγήτρια Αγγλικών μας, κυρία Szabunka, μας είπε πως είχε συμφωνήσει με το γραφείο να κάνουμε μία παρουσίαση πάνω στον William Shakespeare. Την προηγούμενη χρονιά είχε “ανεβάσει” μία σκηνή του έργου του Macbeth με το Λύκειο, και ήθελε να κάνει κάτι αντίστοιχο. Οι περισσότεροι από τα είκοσι παιδιά του τμήματος ήμασταν ενθουσιασμένοι. Γρήγορα, προτάθηκε να τραβήξουμε σε βίντεο το έργο και να το προβάλουμε στο θέατρο, αποφεύγοντας έτσι τυχόν λάθη από σκηνής. Η ιδέα αυτή συνέχισε να εξελίσσεται, και κατέληξε στη δημιουργία μίας ταινίας μικρού μήκους. Χρησιμοποιήσαμε το σενάριο από κάποιο βιβλίο με απλοποιημένα σενάρια του Shakespeare το οποίο έπρεπε να μάθουμε ως τα Χριστούγεννα. Το αποτέλεσμα: γυρνάμε από τις διακοπές και δεν θυμόμαστε καν ποιοι είναι οι ρόλοι μας. Προσπαθώντας να μην χάσουμε πολλά μαθήματα, κάναμε γυρίσματα για έξι συνεχόμενες Κυριακές στο Άλσος Συγγρού και σε σπίτια μαθητών. Είχαμε πολλά μικρά ατυχήματα και καθυστερήσεις, αλλά καταφέραμε, με δύο “re-shoots” (ξαναγυρίσαμε ορισμένες σκηνές λόγω λεπτομερειών), να τελειώσουμε με τα γυρίσματα μέσα σε περίπου δύο μήνες. Μετά από ένα μήνα μοντάζ, πήραμε παράταση και παρουσιάσαμε την ταινία στις 19 Μαρτίου. Η ταινία τελειοποιήθηκε το βράδυ πριν την πρεμιέρα, και στην πρεμιέρα δύο από τα τρία ψηφιακά αντίγραφα δεν έπαιζαν από τον υπολογιστή. Όλοι είχαμε τις αμφιβολίες μας για το κατά πόσο πετυχημένα ήταν τα γυρίσματα και πολλοί ακόμα δεν ήμασταν πολύ ικανοποιημένοι, όμως όταν τα φώτα έσβηναν στο θέατρο, φαίνονταν τα χαμόγελα των εμπλεκόμενων συμμαθητών μου που έφταναν ως τα αυτιά τους.

Αλέξανδρος Κατσαρλίνος β3

Από τη φετινή σχολική χρονιά Κινηματογράφος

Γνωριμία με το σύγχρονο και δυναμικό γαλλικό σινεμά Το τριήμερο 1-3 Μαρτίου 2013, το τμήμα Γαλλικών, σε συνεργασία με τη Γαλλική Πρεσβεία και το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδας, φιλοξένησε στο Θέατρο του Σχολείου μας την 7η εβδομάδα γαλλικού κινηματογράφου. Το αφιέρωμα, στη διάρκεια του οποίου προβλήθηκαν οι ταινίες: La guerre des boutons (Ο πόλεμος των κουμπιών), Nicostratos, le pélican (Νικόστρατος: ένα αξέχαστο καλοκαίρι), Potiche (Η σουσουράδα), Le nom des gens (Πες μου τ’ όνομά σου) και A bout portant (Τρεις ώρες διορία), πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τη γαλλοφωνία η οποία γιορτάζεται κάθε χρόνο τον μήνα Μάρτιο.

Κυριακάτικη συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών Την Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013, μαθητές και μαθήτριες του τμήματος Γαλλικών και των τριών τάξεων του Γυμνασίου, παρακολούθησαν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, με αποσπάσματα από την όπερα Nabucco του Βέρντι.

Aπό το Γαλλικό Τμήμα

Γερμανικές εφευρέσεις που άλλαξαν τον κόσμο Οι μαθητές και οι μαθήτριες της γ΄ Γυμνασίου του Τμήματος Γερμανικών παρουσίασαν στο ισόγειο του Σχολείου τις εργασίες τους με θέμα «Γερμανικές εφευρέσεις που άλλαξαν τον κόσμο». Τα παιδιά βασισμένα στο υλικό του Ινστιτούτου Goethe και στην έρευνα που έκαναν σε γερμανικές ιστοσελίδες, ετοίμασαν ένα ενδιαφέρον ταμπλό, με στόχο να γνωρίσουν και οι υπόλοιποι/ες συμμαθητές και συμμαθήτριές τους από το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο επιστημονικές εφευρέσεις, που άλλαξαν πράγματι τη ζωή μας, ξεκινώντας από την τυπογραφία και την ασπιρίνη και φτάνοντας ως τον αερόσακο και το mp3!

Το Τμήμα Γερμανικών γιορτάζει 150 Χρόνια Klimt Το Τμήμα Γερμανικών σε συνεργασία με την Αυστριακή Πρεσβεία φιλοξένησε από τις 18 Ιανουαρίου ως τις 8 Φεβρουαρίου 2013 στην είσοδο του Σχολείου έκθεση με φωτογραφικό υλικό και πληροφορίες για τη ζωή και τα έργα του Gustav Klimt. Το υλικό είχε παρουσιαστεί τον Νοέμβριο του 2012 και στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα» με αφορμή τα 150α γενέθλια του μεγάλου αυστριακού ζωγράφου. Σε αυτό το πλαίσιο, οι μαθητές και οι μαθήτριες του Γυμνασίου γνώρισαν στο μάθημά τους τον σημαντικό αυστριακό ζωγράφο, μέσα από παρουσίαση με power point, και έμαθαν για τον Μοντερνισμό, το κίνημα της Απόσχισης

Από τη φετινή σχολική χρονιά και της Αρτ Νουβό. Στη συνέχεια επισκέφθηκαν την έκθεση στο ισόγειο του Σχολείου, όπου συμπλήρωσαν το ειδικά διαμορφωμένο ερωτηματολόγιο για να εξασκηθούν στη γλώσσα και να εργαστούν ομαδικά και διαδραστικά. Η έκθεση αποτέλεσε άλλη μια ευκαιρία για ένα ενδιαφέρον και διαφορετικό μάθημα εκτός τάξης, απαραίτητο για την επαφή των παιδιών με στοιχεία του πολιτισμού των γερμανόφωνων χωρών.

Aπό το Γερμανικό Τμήμα

La ecología ... en español Με πρωτοβουλία των καθηγητών των Ισπανικών, κ. Elsa Martinez και κ. Λεωνίδα Ρεμπελάκου, 38 μαθητές της β΄ Γυμνασίου οργάνωσαν μία έκθεση οικολογικού περιεχομένου. Συγκεκριμένα, οι δύο καθηγητές μίλησαν στους συμμαθητές μας, Λήδα Κατσανούλη και Κωνσταντίνο Σιάκκα (γ4) για τον τρόπο με τον οποίο οργανώθηκε αυτή η πρωτοβουλία. Μέσα στα πλαίσια του μαθήματος των Ισπανικών, και μετά από συζήτηση γύρω από το θέμα της καταστροφής του πλανήτη μας, τα παιδιά κλήθηκαν να βρουν πληροφορίες για εξαφανιζόμενα είδη ζώων, για το παράνομο εμπόριο εξωτικών ζώων, για τη ρύπανση του περιβάλλοντος και για την αποψίλωση των δασών. Με στόχο όχι μόνο την εξάσκηση στην ισπανική γλώσσα αλλά και την ενημέρωση σε θέματα οικολογίας, κατασκεύασαν ταμπλό όπου εξέφραζαν στα ισπανικά τα συναισθήματά τους για τις οικολογικές καταστροφές. Έτσι, ετοίμασαν για το σύνολο του σχολείου μία πηγή ενδιαφέροντος και γνώσεων. Παράλληλα, τα ίδια τα παιδιά που συμμετείχαν διεύρυναν τις γνώσεις τους στα ισπανικά. Για να είμαστε ακριβείς, έμαθαν να χρησιμοποιούν εγκλίσεις όπως η προστακτική (αφού έδιναν συμβουλές προς τους αναγνώστες για τη σωτηρία του πλανήτη), αλλά και δομές λόγου όπως ο υποθετικός λόγος («Αν ανέβει η στάθμη του νερού, θα έχουμε αλλαγές στο κλίμα;» ήταν μία φράση από το ταμπλό αυτό). Όταν ερωτήθηκαν από τους μαθητές «πώς αντέδρασαν τα παιδιά απέναντι σε αυτή την εργασία;» οι καθηγητές απάντησαν ότι τα περισσότερα παιδιά ευαισθητοποιήθηκαν, ειδικά με το θέμα των ζώων υπό εξαφάνιση. Άξιο επαίνου είναι το γεγονός πως τα παιδιά, κατά τη διάρκεια της έρευνάς τους στο Διαδίκτυο, δεν έκαναν σε καμία περίπτωση αντιγραφή και επικόλληση έτοιμων φράσεων! Συγχαρητήρια στα παιδιά και τους υπεύθυνους καθηγητές για τη σύνθεση ενός εξαιρετικά ενδιαφέροντος πανό, στο οποίο οι μαθητές έβαλαν το δικό τους προσωπικό στοιχείο!

Από το Ισπανικό Τμήμα 23

Από τη φετινή σχολική χρονιά

Υπεύθυνη κατανάλωση και απορρίμματα στη θάλασσα Η Περιβαλλοντική Ομάδα Γυμνασίου (Π.Ο.Γ.) που λειτουργεί στο πλαίσιο του προγράμματος του Σχολείου μας «ΣΥΝΔΡΑΜΩ», συμμετείχε φέτος στο εθνικό θεματικό δίκτυο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης «Θάλασσα» το οποίο συντονίζει το ΚΠΕ* Αργυρούπολης. Έτσι, κατά το σχολικό έτος 2012-13 ασχολήθηκε με το θέμα «Υπεύθυνη Κατανάλωση και Απορρίμματα στη Θάλασσα». Για να μελετήσει από κοντά το πρόβλημα, οργάνωσε ειδικές εξορμήσεις. Η πρώτη πραγματοποιήθηκε στην περιοχή της Κορινθίας όπου μετά από τη διάσχιση του Ισθμού με καραβάκι και την επίσκεψη στο Ηραίο της Περαχώρας, έγινε καθαρισμός της ακτής. Στον καθαρισμό τα παιδιά παρατήρησαν ότι τα πλαστικά μπουκάλια νερού και αναψυκτικών κυριαρχούσαν στα απορρίμματα της ακτής. Η δεύτερη δράση πραγματοποιήθηκε στην πολυσύχναστη παραλία του Εθνικού Πάρκου Σχινιά-Μαραθώνα. Σε επιλεγμένο σημείο που ορίστηκε ως «περιοχή μελέτης» ορίστηκαν δειγματοληπτικές επιφάνειες στις οποίες καταγράφηκαν με συστηματικό τρόπο τα απορρίμματα. Σε όλες σχεδόν τις επιφάνειες βρέθηκαν πλαστικά απορρίμματα. Μετά τις δράσεις πεδίου ακολούθησε δράση στο Σχολείο: -Ενημέρωση για τη σωστή χρήση των κάδων ανακύκλωσης -Τοποθέτηση ειδικού κάδου για την ανακύκλωση ηλεκτρικών/ηλεκτρονικών συσκευών -Περιορισμός μπουκαλιών νερού μιας χρήσης. Η Π.Ο.Γ. έκρινε ότι είναι σημαντικό ο περιορισμός των απορριμμάτων να αρχίσει από εμάς τους ίδιους. Έτσι, μοίρασε ειδικό ερωτηματολόγιο προκειμένου να ανιχνευτούν οι καταναλωτικές συνήθειες της μαθητικής *ΚΠΕ = Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης

Από τη φετινή σχολική χρονιά κοινότητας σε ό,τι αφορά τα πλαστικά μπουκάλια νερού. Στο ερωτηματολόγιο απάντησαν συνολικά 754 μαθητές/τριες. Η ανάλυση των αποτελεσμάτων του ερωτηματολογίου έδειξε, μεταξύ άλλων, ότι: ►Η πλειοψηφία των μαθητών/τριών αγοράζει τακτικά εμφιαλωμένο νερό. ►Πολλοί προτιμούν το εμφιαλωμένο νερό επειδή πιστεύουν ότι είναι πιο υγιεινό ή ότι έχει καλύτερη γεύση. ► Η πλειοψηφία των μαθητών/τριών είναι διατεθειμένη να αλλάξει τα πλαστικά μπουκαλάκια νερού με κάτι άλλο. ►Το θερμός ή το παγούρι θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τα πλαστικά μπουκαλάκια νερού μιας χρήσης. Μετά από την ανάλυση των αποτελεσμάτων , η Π.Ο.Γ. θέλησε να διαπιστώσει εάν είναι πραγματικά εύκολο να διακρίνει κανείς το εμφιαλωμένο νερό από το νερό της βρύσης. Μοίρασε λοιπόν δείγματα και από τα δύο σε χωριστά ποτήρια. Τα δείγματα δοκίμασαν 125 μαθητές/τριες Δημοτικού και 62 μαθητές/τριες Γυμνασίου/Λυκείου. Το τεστ έδειξε ότι σχεδόν τα μισά παιδιά δεν είναι σε θέση να διακρίνουν το εμφιαλωμένο από το νερό της βρύσης! Η εργασία της ΠΟΓ έδειξε ότι οι καθημερινές μας καταναλωτικές συνήθειες μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά ακόμη και μέρη που βρίσκονται πολύ μακριά μας. Ανίχνευσε ακόμη τη διάθεση της σχολικής κοινότητας να αντικαταστήσει τα ρυπογόνα μπουκαλάκια νερού μιας χρήσης. Μήπως ήρθε λοιπόν η ώρα να βάλουμε μόνιμα στην τσάντα μας ένα θερμός;

Περιβαλλοντική Ομάδα Γυμνασίου Σχολής Μωραΐτη 2013

Από τη φετινή σχολική χρονιά Οδύσσεια στο Εθνικό Θέατρο Φέτος, μαθητές της α΄ Γυμνασίου παρακολουθήσαμε με πρωτοβουλία των φιλολόγων μας τη θεατρική παράσταση Οδύσσεια στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία του αμερικανού καλλιτέχνη Ρόμπερτ Γουίλσον. Η συγκυρία ήταν εξαιρετική, καθώς συνέπεσε με το τέλος της επεξεργασίας αυτού του Ομηρικού έπους με το οποίο νιώθαμε ήδη αρκετά εξοικειωμένοι. Ο χώρος του Εθνικού Θεάτρου με την αρχιτεκτονική αρτιότητά του και τη μοναδική υποβλητικότητά του, μας υποδέχτηκε και αφού καθίσαμε στις θέσεις μας, ξεκίνησε ένα τρίωρο μαγικό ταξίδι. Το μεγάλο αυτό έπος παρακολουθεί το ταξίδι της επιστροφής του Οδυσσέα στην πατρίδα μετά τον Τρωικό Πόλεμο, αλλά και όσα συμβαίνουν όταν ο ήρωας φτάσει στην Ιθάκη. Πρόκειται για ένα υπερβατικό «παραμύθι» με διαχρονική αξία, που θα συνεχίσει μέσα στους αιώνες να προβληματίζει και να εμπνέει με το συμβολισμό του πάνω στην περιπλάνηση της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι ηθοποιοί με πιστότητα απέδωσαν τους ρόλους δίνοντας έναν κωμικό τόνο ακόμα και στις πιο δραματικές στιγμές, αλλά και μία τραγικότητα στις πιο ανάλαφρες σκηνές. Αυτή η μίξη και η διαδοχή των συναισθημάτων τοποθετεί στο κέντρο τον άνθρωπο, ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με τη μοίρα αλλά και τις επιλογές του. Το απλό, αλλά σε καμία περίπτωση απλοϊκό σκηνικό, ήταν ένα κυκλόραμα στο βάθος της σκηνής, το οποίο άλλαζε διαρκώς υφή και χρώματα και μαζί με τα ξύλινα γλυπτικά στοιχεία μετέτρεπε τη σκηνή σε μαγικό κουτί που διαρκώς μεταμορφωνόταν: άλλοτε ήταν το παλάτι των Φαιάκων, άλλοτε μια τρικυμισμένη θάλασσα, άλλοτε το νησί των Λωτοφάγων και άλλοτε το βασίλειο των νεκρών, για να καταλήξει στη μυθική Ιθάκη του γυρισμού. Ακόμα και ο Κύκλωπας ήταν μέρος του σκηνικού σαν ένα τεράστιο κεφάλι, μοιάζοντας με εικονογραφικό θέαμα προσεγμένο στην κάθε του λεπτομέρεια. Ιδιαίτερα προσεγμένα ήταν τα φώτα και η μουσική επένδυση, η οποία προερχόταν από το πιάνο που συνόδευε ζωντανά. Η Οδύσσεια που παρακολουθήσαμε ήταν αναμφίβολα μια παράσταση φτιαγμένη με ευαισθησία, ευρηματικότητα και φαντασία που μάγευε με μια ιδιαίτερη θεατρική γλώσσα τις αισθήσεις του θεατή. Φύγαμε απόλυτα ευχαριστημένοι, αλλά και προβληματισμένοι, καθώς οι στίχοι της καβαφικής Ιθάκης αντηχούσαν στα αυτιά μας πιο κατανοητοί από ποτέ: Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, Ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Βασιλική Πουλά α2

Από τη φετινή σχολική χρονιά Η ζωή του Πι Την Τετάρτη πριν κλείσει το σχολείο για τις διακοπές του Πάσχα, και οι τρεις τάξεις του γυμνασίου, παρακολουθήσαμε την ταινία Η ζωή του Πι, η οποία δίκαια έλαβε τα βραβεία Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερου Σκηνοθέτη, Καλύτερης Φωτογραφίας, Καλύτερων Οπτικών Εφέ και Καλύτερης Μουσικής. Πιο αναλυτικά, στην ταινία βλέπουμε τον Πι Πατέλ, ένα φιλομαθές αγόρι που μεγαλώνει με την οικογένειά του στην Ινδία. Ο Πι από τα πρώτα του χρόνια δείχνει τη διάθεσή του να μάθει και να μορφωθεί, καθώς απορροφά τις γνώσεις «σαν σφουγγάρι», ενώ στα 17 του έχει ήδη γνωρίσει τρεις διαφορετικές θρησκείες και έχει αφομοιώσει στοιχεία από τη φιλοσοφία τους! Ο Πι και η οικογένειά του αποφασίζουν να μεταναστεύσουν στον Καναδά, όμως το πλοίο τους βουλιάζει και ο Πι βρίσκεται μόνος του στη σωσίβια λέμβο μαζί με μια τίγρη, μια ύαινα, έναν πίθηκο και μια ζέβρα. Τελικά, ο Πι και η τίγρη, οι μόνοι επιζώντες, μετά από έναν δύσκολο και μεγάλο αγώνα για επιβίωση, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Πι ανακαλύπτει δυνάμεις που δεν μπορούσε να φανταστεί πως είχε, βγαίνουν στη στεριά όπου η τίγρη βρίσκει το δικό της δρόμο προς το δάσος και ο Πι βρίσκεται και μεταφέρεται στο νοσοκομείο από μια ομάδα ανθρώπων. Στο νοσοκομείο ο Πι αφηγείται την ιστορία του σε δημοσιογράφους, οι οποίοι όμως δεν πείθονται, καθώς την βρίσκουν παράλογη. Ο Πι τους διηγείται μια άλλη ιστορία σύμφωνα με την οποία τη θέση των ζώων παίρνουν άνθρωποι, ενώ την τίγρη αντιπροσωπεύει ο ίδιος ο Πι. Στο τέλος βλέπουμε τον Πι να διηγείται τις δύο ιστορίες του σε έναν φιλόδοξο δημοσιογράφο και όταν ο Πι τον ρωτά ποια ιστορία προτιμάει εκείνος, απαντάει την πρώτη, καθώς σύμφωνα με το δημοσιογράφο είναι η καλύτερη. Ο Πι του απαντά πως έτσι είναι και η έννοια του θεού, δηλαδή σημασία έχει πώς ο καθένας τον αντιλαμβάνεται με τον καλύτερο τρόπο. Η ζωή του Πι αποτελεί μια συναισθηματική, συγκινητική και ιδιαίτερα εντυπωσιακή ταινία. Χρησιμοποιούνται πολλά, σύγχρονα εφέ τα οποία προσδίδουν ενδιαφέρον και τονίζουν τη δράση της ταινίας. Ως επιμύθιο της ταινίας θα μπορούσαμε να πούμε ότι η δύναμη που κρύβει ο άνθρωπος μέσα του και η θέλησή του για ζωή (όπως του Πι που ήθελε να ζήσει, να γνωρίσει, να μάθει) είναι τελικά αυτές που τον κάνουν να υπερπηδά κάθε εμπόδιο και να συνεχίζει να προσπαθεί και να αγωνίζεται.

Φίλιππος Κρίτσαλης γ1

Θέματα που μας απασχόλησαν... Σπουδές στην Ελλάδα... Η πρώτη άποψη που ακούστηκε στην τάξη, όσον αφορά την επιλογή σπουδών και καριέρας, υποστηρίζει ότι οι νέοι ΄Ελληνες θα έπρεπε να προτιμούν τα ελληνικά πανεπιστήμια και να παραμένουν στην Ελλάδα μετά τις σπουδές τους για δουλειά. Η δεύτερη άποψη, η οποία έρχεται σε αντιπαράθεση με την πρώτη, υποστηρίζει ότι οι νέοι Έλληνες θα πρέπει να επιλέξουν τη χώρα όπου θα σπουδάσουν ή θα εργαστούν, δίνοντας βάση στις συνθήκες σπουδών ή εργασίας, που οι ίδιοι επιθυμούν. Αυτό σημαίνει ότι πολλές φορές οι νέοι θα προτιμήσουν τα πανεπιστήμια στο εξωτερικό.

Καθημερινά εκατοντάδες άνθρωποι στην Ελλάδα κοιμούνται στους δρόμους, σε παγκάκια και κάτω από γέφυρες. Η κατάσταση πλέον στην Ελλάδα είναι απελπιστικά άσχημη. Παρόλα αυτά, μια μικρή φλόγα έχει αρχίσει να μεγαλώνει και να δίνει ελπίδες στους ανθρώπους Αυτή η φλόγα είναι τα νέα παιδιά τα οποία είναι έτοιμα να αντιμετωπίσουν τη δύσκολη καθημερινότητα και συνειδητοποιημένα για το τι πρέπει να περιμένουν και τι πρέπει να κάνουν αν και όταν βρουν δουλειά. Αυτά τα νέα παιδιά είναι η ελπίδα όλων μας προκειμένου να σωθεί η Ελλάδα από την οικονομική κρίση στην οποία βρίσκεται, αλλά και από τον αναλφαβητισμό των ανθρώπων που με το πέρασμα του χρόνου όλο και αυξάνεται. Μα τι γίνεται όταν αυτά τα νέα παιδιά προτιμούν να σπουδάσουν στο εξωτερικό; Όταν προτιμούν την... «εύκολη λύση» αδιαφορώντας για την πατρίδα τους, για τη χώρα στην οποία μεγάλωσαν και για τη χώρα στην οποία πέρασαν όλες τους τις χαρές μα και τις λύπες; Δυστυχώς, πολλά νέα παιδιά προτιμούν να σπουδάσουν στο εξωτερικό αλλά και να ζήσουν εκεί, γνωρίζοντας βέβαια πως θα βρουν ευκολότερα δουλειά και ότι ο μισθός τους θα είναι σαφώς καλύτερος από αυτόν που προσφέρουν οι δουλειές στην Ελλάδα . Είναι γεγονός πως τα ξένα πανεπιστήμια συγκρινόμενα με τα ελληνικά πανεπιστήμια ίσως μπορούν να προσφέρουν περισσότερες ευκαιρίες στα παιδιά. Παρόλα αυτά, τα παιδιά είναι αυτά που μπορούν να βοηθήσουν την κοινωνία και συνεπώς και τα πανεπιστήμια, καθώς με την επιλογή ενός ελληνικού πανεπιστημίου βοηθούν

Θέματα που μας απασχόλησαν... ...ή στο εξωτερικό; τη χώρα να μεριμνήσει περισσότερο για τα πανεπιστήμια. Πράγματι, τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι εξίσου καλά με αυτά του εξωτερικού και ίσως και καλύτερα. Έτσι, θα ήθελα να πείσω όλα τα παιδιά να μείνουν στην Ελλάδα, τουλάχιστον για τις βασικές σπουδές τους έτσι ώστε να βοηθήσουν τη χώρα τους, ακόμα και αν αυτός ο δρόμος είναι ο πιο δύσκολος.

Κωνσταντίνος Αποσκίτης γ5 Προσωπικά, είμαι υπέρ της δεύτερης άποψης. Πιστεύω ότι το σημαντικότερο για τον καθένα μας είναι να αποκτήσει όσο το δυνατόν υψηλότερο επίπεδο μόρφωσης, περισσότερες ευκαιρίες για εύρεση εργασίας, αλλά και ένα καλό εργασιακό περιβάλλον. Όταν μια χώρα σού προσφέρει λιγότερα από κάποια άλλη, σαφώς και θα επιλέξεις αυτήν που σου δίνει τα περισσότερα. Θεωρώ ότι η τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα έχει σε κάποιο βαθμό παραμεληθεί και βέβαια όπως γνωρίζουμε τα ποσοστά ανεργίας είναι τεράστια. Μέχρι, λοιπόν, να αλλάξει η κατάσταση στη χώρα μας, άρα και η νοοτροπία των περισσότερων ανθρώπων, δεν βρίσκω το λόγο να προτιμήσω ένα ελληνικό από ένα καλύτερο πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Προφανώς, αν ένα ελληνικό πανεπιστήμιο καλύπτει στο μέλλον όλα τα «θέλω» μου, τότε επίσης δεν θα έχω λόγο να μη μείνω στην πατρίδα μου. Και βέβαια, αν οι εργασιακές συνθήκες στη χώρα μου είναι παρόμοιες με αυτές του εξωτερικού, πάλι θα προτιμήσω «Ελλάδα». Καταλήγοντας, με τα προαναφερθέντα ήθελα να τονίσω ότι η επιθυμία πολλών νέων δεν βασίζεται στην «ξενομανία» τους, αλλά στην αναζήτηση για κάτι καλύτερο.

Θοδωρής Μπαλούγιας γ5

Θέματα που μας απασχόλησαν... Ταξίδι στο χρόνο Star Trek, Star Wars, 12 Monkeys, Terminator, Men�� In�� Black�� , μηχανές χρόνου, «τρελοί» επιστήμονες και επισκέπτες από το μέλλον... Οφείλω να ομολογήσω πως και για εμένα, αυτές ήταν οι πρώτες εικόνες που έρχονταν στο μυαλό στο άκουσμα της φράσης «Ταξίδι στον χρόνο». Πρόσφατα όμως, παρακολούθησα ένα από τα επεισόδια της σειράς: Into the universe with Stephen Hawking.Πρόκειται για μία σειρά από ντοκιμαντέρ με τη συμμετοχή του γνωστού σε όλους μας φυσικού Stephen Hawking που έχει σκοπό να εξηγήσει το σύμπαν και τα μυστικά του. Στο επεισόδιο που παρακολούθησα λοιπόν, o κύριος Hawking�� ερμήνευσε επιστημονικά το ταξίδι στο χρόνο. Χρησιμοποιώντας τους νόμους της�� φύσης σε συνδυασμό με πειράματα αλλά και�� χρησιμοποιώντας τη θεωρία της Σχετικότητας του Einstein, απέδειξε ότι το ταξίδι στο χρόνο είναι εφικτό. Πολύ πιθανό να απογοητευτείτε όμως, όταν μάθετε ότι το ταξίδι στο χρόνο είναι εφικτό μόνο προς το μέλλον. Η απόδειξη είναι απλή: Αν το ταξίδι στο παρελθόν ήταν εφικτό, θα είχε αποτραπεί η εκλογή του Χίτλερ, θα είχε ελεγχθεί η λειτουργία του αντιδραστήρα νούμερο 4 στις 26 Απριλίου του 1986 στο Τσέρνομπιλ, θα είχε ακυρωθεί η πτήση Q33NY την 11η Σεπτεμβρίου, θα είχε εκκενωθεί η Δυτική πλευρά της Ινδονησίας την 26η Δεκεμβρίου του 2004. O Stephen Hawking όμως ήθελε να μην υπάρχει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Για αυτό το λόγο έκανε ένα απλό πείραμα. Συγκεκριμένα, αποθήκευσε σε όλους τους υπολογιστές των μεγάλων πανεπιστημίων του κόσμου και εκτύπωσε πολλές φορές την εξής πρόσκληση: «Αγαπητοί επιστήμονες του μέλλοντος, σας προσκαλώ να έρθετε στο πανεπιστήμιο του Cambridge στις 28 Ιουνίου του 2009 στις 12:00, σε περίπτωση που έχετε ανακαλύψει το ταξίδι στο παρελθόν». Επειδή κανένας δεν εμφανίστηκε, κατέληξε ότι πρέπει να θεωρούμε το ταξίδι στο πα-

ρελθόν αδύνατον. Δεν ισχύει το ίδιο για το ταξίδι στο μέλλον όμως... «Ο χρόνος κυλά με διαφορετική ταχύτητα σε διαφορετικά μέρη και αυτό είναι το κλειδί για το ταξίδι»Αlbert Einstein. Η απόδειξη βρίσκεται ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας..., στο σύμπαν. Ο χρόνος σε ένα δορυφόρο που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Γη, κυλά ελάχιστα πιο γρήγορα από ό,τι κυλά στη Γη,�� επειδή η μάζα επηρεάζει την ταχύτητα. Έτσι, δίπλα σε μία Πυραμίδα της Αιγύπτου (μνημείο με τεράστια, για τα δεδομένα της Γης, μάζα) ο χρόνος κυλά απειροελάχιστα αργότερα, από ό,τι κυλά 1 χιλιόμετρο μακριά από την Πυραμίδα. Για να πραγματοποιήσουμε το ταξίδι στο μέλλον όμως, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε κάτι πολύ μεγαλύτερο από την Πυραμίδα και από τη Γη και ο Stephen Hawking ξέρει ακριβώς τι είναι αυτό. Θα πρέπει να ταξιδέψουμε 6.000 έτη φωτός από τη Γη, στο κέντρο του Milky Way (ο Γαλαξίας μας), όπου βρίσκεται μία παντοδύναμη Μαύρη Τρύπα μάζας 2.000.000 φορές της μάζας του Ήλιου δημιουργώντας έτσι μία φυσική μηχανή χρόνου, σε περίπτωση που στο μακρινό μέλλον ένα διαστημόπλοιο θα έχει τη δυνατότητα να μπει στην τροχιά της Μαύρης αυτής τρύπας, διαμέτρου 30 εκατομμυρίων μιλίων. Έτσι, για τους ανθρώπους που θα παρακολουθούν την πορεία του διαστημόπλοιου από τη Γη ή από κάποιο άλλο μέρος του Γαλαξία θα έχουν περάσει 16 λεπτά, �� ενώ στα �� ρολόγια του διαστημόπλοιου θα έχουν περάσει 8 λεπτά! Με τον ίδιο τρόπο, αν ταξιδεύουν γύρω από τη μαύρη τρύπα για 5 χρόνια στη Γη, θα έχουν περάσει 10 χρόνια. Το διαστημόπλοιο και το πλήρωμά του δηλαδή, εκτός από το ταξίδι γύρω από τη Μαύρη Τρύπα, κάνουν και ένα ταξίδι στο χρόνο. Ευτυχώς όμως, υπάρχει και ένας ακόμα τρόπος που είναι πολύ πιο αποτελεσματικός από τον προηγούμενο. Βασίζεται σε ένα νόμο του Σύμπαντος σύμφωνα με τον οποίο κανένα σώμα δεν μπορεί να ξεπεράσει την ταχύτητα του φωτός. Θα πρέπει δηλαδή να φτάσουμε σε μια τεράστια ταχύτητα. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει ένα τρένο που κινείται γύρω από τη Γη, αυξάνοντας συνεχώς την

Θέματα που μας απασχόλησαν... ταχύτητά του. Το τρένο μετά από ένα συγκεκριμένο διάστημα θα φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο που θα κάνει 7 φορές το γύρο της Γης σε ένα δευτερόλεπτο, θα φτάσει δηλαδή, το 99,99…% της ταχύτητας του φωτός. Τότε ένα εκπληκτικό φαινόμενο συμβαίνει... Τα πάντα μέσα στο τρένο κινούνται σε slow motion! Αυτό συμβαίνει εξαιτίας του παραπάνω νόμου. Για παράδειγμα, αν ένα παιδί αρχίσει να τρέχει μέσα στο τρένο, η ταχύτητά του θα προστεθεί στην ταχύτητα του τρένου και έτσι θα ξεπεραστεί η ταχύτητα του φωτός. Για να μην συμβεί αυτό και παραβιαστεί ο νόμος, το σύμπαν επιβραδύνει το χρόνο μέσα στο τρένο, δηλαδή το παιδί θα κινείται πολύ πιο αργά για να μην ξεπεραστεί η ταχύτητα του φωτός και έτσι γίνεται το ταξίδι στο χρόνο. Επειδή όμως ένα τέτοιο φαινόμενο φτάνει στα όρια της επιστημονικής φαντασίας, ο Ste�� phen Hawking σκέφτηκε έναν άλλο τρόπο. Πρότεινε την κατασκευή ενός διαστημόπλοιου τόσο μεγάλου,

ώστε να έχει αποθηκευμένα καύσιμα με τα οποία θα μπορέσει να φτάσει το 99,99...% της ταχύτητας του φωτός. Όταν συμβεί αυτό, δηλαδή 6 χρόνια μετά την απογείωσή του και αφού θα έχει φτάσει πολλά έτη φωτός μακριά από το ηλιακό μας σύστημα, θα αρχίσει το ταξίδι στο μέλλον. Μια μέρα μέσα στο διαστημόπλοιο αντιστοιχεί σε ένα χρόνο στη Γη! Με αυτόν τον τρόπο�� μπορούμε ακόμα να ταξιδέψουμε τεράστιες αποστάσεις κατά τη διάρκεια μιας ζωής. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. To θέμα είναι ότι το ταξίδι στο χρόνο είναι εφικτό, ότι θα γίνει και θα είναι ένα σπουδαίο γεγονός για την ανθρωπότητα. Είναι σίγουρο ότι ο άνθρωπος έχει αρχίσει να κατανοεί το σύμπαν και να εκμεταλλεύεται�� τις αφάνταστες δυνατότητες που του προσφέρει.

Παντελής Ρούσσης γ3

Θέματα που μας απασχόλησαν... Μικρές & Μεγάλες παρεξηγήσεις μεταξύ των εφήβων Βρισκόμαστε στην πιο δύσκολη αλλά και πιο όμορφη περίοδο της ζωής μας, τη γνωστή σε όλους μας εφηβεία. Οι περισσότεροι από εμάς λίγο πολύ είμαστε ενθουσιασμένοι που επιτέλους μεγαλώνουμε και δοκιμάζουμε καινούρια πράγματα (άλλωστε αυτό δεν περιμέναμε από παιδιά;). Τι γίνεται όμως όταν οι υποχρεώσεις και οι εκρήξεις ορμονών μπαίνουν στη μέση; Ξαφνικά έχουμε μέσα μας νεύρα, θυμό, επιθυμία να γυρίσουμε πίσω στην παιδική ηλικία. Ανάμεσα στους λόγους που είναι υπεύθυνοι για τα νεύρα μας είναι οι λεγόμενες παρεξηγήσεις μεταξύ φίλων και γνωστών, μερικές φορές ασήμαντες και άλλες φορές πιο σημαντικές. «Το έμαθες ότι αυτός είπε αυτό για εσένα; Ότι δεν σε κάλεσε κάπου; Ότι σου είπε ψέματα;» Οι περισσότεροι από εμάς έχουν ακούσει κάτι παρόμοιο και έχουμε νιώσει απαίσια. Όταν ένας γνωστός ή -ακόμη χειρότερακάποιος φίλος μάς κάνει κάτι κακό, όλοι νιώθουμε προδομένοι ή απογοητευμένοι. Στην ουσία όμως, από μικρά, ασήμαντα πράγματα που περνούν από στόμα σε στόμα φτιάχνουμε μεγάλες ιστορίες που κυριεύουν το μυαλό μας. Τι είναι όμως αυτό που μας κάνει να μεγαλοποιούμε γεγονότα και πράξεις και να μαλώνουμε μεταξύ μας; Σίγουρα το γεγονός ότι δεν μας κάλεσε μια/ένας φίλη/ος μας σε μία συγκέντρωση δεν είναι ικανός λόγος να παρεξηγηθούμε. Οι παρεξηγήσεις έχουν να κάνουν, συνήθως, με μικρά ασήμαντα γεγονότα που οδηγούν στο να χαλάσει μία φιλία ή γενικότερα μία οποιαδήποτε στενή σχέση. Τέτοια γεγονότα δεν συμβαίνουν μόνο μεταξύ ανθρώπων της δικής μας ηλικίας φυσικά, αλλά εμείς έχουμε την τάση να τα μεγαλοποιούμε. Είναι σίγουρο ότι ως έφηβοι βιώνουμε με αρκετά περίπλοκο τρόπο και συνήθως όχι εύκολα τις αλλαγές που μας συμβαίνουν. Έτσι, έχουμε συχνά ανασφάλεια και ανάγκη να γίνουμε αποδεκτοί από τους άλλους. Δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε το γεγονός ότι οι άνθρωποι μεγαλώνοντας διαφοροποιούνται, κάνουν νέες παρέες και αποκτούν νέες ασχολίες. Συνεπώς, μόλις ακούσουμε ή δούμε ότι ειπώθηκε ή συνέβη κάτι που δεν είναι καλό για εμάς, στενοχωριόμαστε και θυμώνουμε. Όλα αυτά γιατί μας νοιάζει η άποψη των άλλων και θέλουμε να μην αλλάξει τίποτα στην όμορφη εικόνα που έχουμε διαμορφώσει για τον κόσμο. Η πραγματικότητα όμως δείχνει ότι όσο μεγαλώνουμε, αλλάζει και η αντίληψη που έχουμε για τον κόσμο. Από την άλλη πλευρά, γίνονται τεράστιες παρεξηγήσεις που μπορεί να έχουν τρομερές συνέπειες. Πρόκειται για μικρά, ασήμαντα ζητήματα που μετατρέπονται κακοπροαίρετα σε κακίες με στόχο να ενοχλήσουν κάποιον ή κάποιους και να τους περιθωριοποιήσουν ή να τους ξεχωρίσουν. Τα άτομα που οδηγούνται να διαδίδουν κακοπροαίρετα σχόλια δημιουργώντας μεγάλες παρεξηγήσεις, έχουν συνήθως πολλά συναισθηματικά προβλήματα. Ανασφάλεια, πίεση από τις πολλές αλλαγές ή ανάγκη να γίνουν αποδεκτοί; Η ανάγκη τους όμως να έχουν παρέες, όπως και η ανασφάλειά τους ξεπερνούν συχνά κάθε λογικό όριο. Στην ουσία αυτά τα άτομα ασκούν μια μορφή bullying, γιατί με τα σχόλιά τους παραποιούν γεγονότα, χωρίζουν παρέες, καταστρέφουν φιλίες και περιθωριοποιούν άτομα. Όσοι δέχονται αυτό το είδος bullying, οδηγούνται στη θλίψη και στο θυμό και ανάλογα με το περιστατικό φτάνουν σε ακραίες λύσεις ή καταφέρνουν να το ξεπεράσουν. Φαντάζομαι ότι όλοι σας έχετε ακούσει πολλές φορές τις συνέπειες και τις αιτίες του bullying. Είναι φαινόμενο που παρατηρείται συνεχώς σε πολλά σχολεία και άλλους χώρους και η κύρια αιτία είναι ότι οι δράστες δεν είναι έτοιμοι να αποδεχτούν το διαφορετικό. Οι παρεξηγήσεις - μεγάλες ή μικρές, σοβαρές ή όχι - φαντάζουν «τέρατα» στα μάτια μας. Όμως, αν μάθουμε να ελέγχουμε - όσο μπορούμε- τον εαυτό μας, να σκεφτόμαστε καλά πριν θυμώσουμε ή αποφασίσουμε κάτι και αν στοχεύσουμε στο να διακρίνουμε τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο, σίγουρα θα αντιμετωπίσουμε καλύτερα την οποιαδήποτε κακοήθεια.

Κείμενο και σχέδιο: Μαντώ Χουλιάρα γ5

Θέματα που μας απασχόλησαν... Ζώα στην αιχμαλωσία Σήμερα εκατοντάδες νέοι ζωολογικοί κήποι και νέα τσίρκα δημιουργούνται. Μάλιστα, τέτοιου είδους επιχειρήσεις είναι κερδοφόρες, αφού χιλιάδες άνθρωποι συρρέουν ώστε να δουν από κοντά σπάνια και άγρια είδη ζώων. Όμως, ποιες είναι οι συνθήκες ζωής των ζώων που βρίσκονται στους ζωολογικούς κήπους ή των ζώων που συμμετέχουν στα δρώμενα των τσίρκων; Η αφορμή για αυτό το άρθρο μου δόθηκε, όταν τον προηγούμενο μήνα, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μου στο Βερολίνο, επισκέφθηκα τον γερμανικό ζωολογικό κήπο, ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος στην Ευρώπη. Τα ζώα που είδα ήταν όλα πολύ εντυπωσιακά, όμως όλα είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό, είχαν χάσει τη ζωντάνια τους, την οποία κάποιος μπορεί να παρατηρήσει μόνο εάν πάει σε safari στην Αφρική. Δηλαδή, όλα τα ζώα δεν είχαν μεγάλη κινητικότητα και δεν φαίνονταν χαρούμενα, αφού περιβάλλονταν από 4 γυάλινους τοίχους. Άλλωστε, πόσο χαρούμενος μπορεί να είναι κανείς, όταν το μόνο που αλλάζει κάθε μέρα είναι οι χαρούμενες φατσούλες παιδιών που εμφανίζονται πίσω από το τζάμι της φυλακής του; Τελικά, μήπως ο σκοπός των ζωολογικών κήπων δεν είναι να βοηθήσει τα ζώα, αλλά, να ψυχαγωγήσει το ανθρώπινο μάτι που «λαχταρά» να δει την ανθρώπινη δύναμη να φυλακίζει ακόμα και τα πιο δυνατά ζώα της φύσης; Ή, μήπως όλα έχουν ως σκοπό το κέρδος μετατρέποντας τους ζωολογικούς κήπους σε κερδοφόρες επιχειρήσεις; Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα τσίρκα, μόνο που ο στόχος είναι πιο ξεκάθαρος. Σε αυτούς τους χώρους τα ζώα είναι φυλακισμένα σε μικρά κελιά, χωρίς καθαρό νερό και επαρκή τροφή, με αποτέλεσμα οι συνθήκες ζωής τους να είναι ανυπόφορες. Επιπλέον, υποβάλλονται σε βασανιστικά νούμερα που τα οδηγούν σε πρόωρο θάνατο, μόνο και μόνο για να ικανοποιηθούν οι θεατές. Είναι απαράδεκτο να φυλακίζονται και να βασανίζονται μέχρι το τέλος της ζωής τους. Ένας τρόπος αντιμετώπισης αυτών των φαινομένων είναι το κλείσιμο αρκετών ζωολογικών κήπων και τσίρκων και το άνοιγμα προστατευμένων χώρων για τα είδη ζώων υπό εξαφάνιση, καθώς και η επιστροφή των άγριων ζώων πίσω στο φυσικό τους περιβάλλον.

Θοδωρής Χρονόπουλος β4

Θέματα που μας απασχόλησαν... Η αμφιλεγόμενη έννοια της μάζας Η μάζα. Ένα σύνολο ανθρώπων. Μια ομάδα. Κάτι τόσο δυνατό αλλά ταυτόχρονα τόσο επικίνδυνο. Η ανθρώπινη μάζα (μεταφορικά μιλώντας) μπορεί να αποτελέσει μυστικό επιτυχίας αλλά και μέσο καταστροφής, εμπόδιο για την πρόοδο των ατόμων. Πώς όμως κάτι που αρχικά φαίνεται τόσο χρήσιμο, μπορεί να αποβεί καταστροφικό; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή κάνοντας και ένα μικρό ταξίδι στο χρόνο. Από την προϊστορία οι δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσαν οι άνθρωποι, τούς ωθούσαν στο να ζήσουν μαζί για να επιβιώσουν. Ενωμένοι όλοι μαζί, ήταν πολύ πιο ικανοί στα πάντα από ό,τι όταν ήταν χωριστά. Σιγά σιγά καθώς περνούσαν τα χρόνια, οι άνθρωποι σχημάτιζαν μικρές και μεγάλες κοινωνίες. Η συλλογική ζωή, η αλληλοβοήθεια και η αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων των ανθρώπων τους έδειξε προοπτικές για το μέλλον και τους άνοιξε νέους δρόμους. Οι μεγάλες αυτές ομάδες ανθρώπων δεν έπρεπε να είναι πλέον μονάχα το μέσο για την επιβίωση αλλά και το μέσο για τη συνεχή βελτίωση και την πρόοδο της ζωής των ατόμων. Μέχρι εδώ, όλα φαίνονται ρόδινα και ειδυλλιακά. Δυστυχώς όμως, η ίδια αυτή κοινωνία που δημιουργήθηκε για να πάψει ο άνθρωπος να αποτελεί θήραμα, τοποθετεί πολλές φορές τα ίδια τα μέλη της σε αυτή τη θέση: τη θέση του θηράματος. Αναφέρομαι στα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις και τις λανθασμένες απόψεις που «τυφλώνουν» τα άτομα μιας κοινωνίας και τα αναγκάζουν να διάγουν τη ζωή τους με βάση ορισμένους «κανόνες» απομονώνοντας και αποκλείοντας τους διαφορετικούς ανθρώπους. Αναφέρομαι σε μια κοινωνία που περισσότερο εμποδίζει παρά προωθεί ορισμένα άτομα να επιτύχουν και να ξεχωρίσουν. Σε μια κοινωνία στην οποία επικρατούν οι ισχυρότεροι οι οποίοι μονοπωλούν την εξουσία ακρωτηριάζοντας τους υπόλοιπους ανθρώπους, ακρωτηριάζοντας τους αδύναμους ή τους διαφορετικούς. Για να επανέλθω λοιπόν στον όρο που χρησιμοποίησα στον τίτλο: αμφιλεγόμενη η έννοια της μάζας. Καταφύγιο, ίσως, για τα άτομα που φοβούνται να ρισκάρουν και σωσίβιο για όσους έχουν μέτριες προσδοκίες για το μέλλον, εμπόδιο όμως συχνά για όσους θέλουν να προοδεύσουν, να ξεχωρίσουν και να δουν τον κόσμο ένα βήμα μπροστά. Οι άνθρωποι αυτοί θα πρέπει να προσπαθήσουν να χαράξουν το δικό τους δρόμο, να αντισταθούν στη δύναμη της μάζας και να κοιτάξουν πέρα από τα τείχη που έχει χτίσει η κοινωνία. Αυτή όμως είναι μια προσπάθεια που αξίζει να την κάνουν, καθώς έτσι μόνο ο κόσμος μας μπορεί να προχωρήσει.

Αλμπέρτο Μανουάχ γ1

Θέματα που μας απασχόλησαν...

Σεξισμός

Ο σεξισμός είναι μία μορφή ρατσισμού που βασίζεται στις διακρίσεις λόγω φύλου και έχει τις ρίζες του πολύ βαθιά στην ιστορία. Αυτό άλλωστε το διαπιστώνουμε και στην Ορέστεια, όπου ο Ορέστης δικάζεται για το φόνο της μητέρας του. Οι Ερινύες, γυναικείες θεότητες που εκπροσωπούν τις τύψεις, πιστεύουν πως ο Ορέστης πρέπει να καταδικαστεί γιατί η μητροκτονία είναι το μεγαλύτερο έγκλημα. Η Αθηνά όμως, που, αν και γυναικεία θεότητα, προήλθε από τον Δία και έχει αντρικό ήθος, τις διαψεύδει υποστηρίζοντας ότι το μεγαλύτερο έγκλημα είναι η πατροκτονία. Τους λέει μάλιστα ότι, αν και οι άνθρωποι δεν θα σταματήσουν να τις τιμούν και να τους προσφέρουν θυσίες, είναι καιρός να περιοριστούν στο σπίτι. Είναι ένας από τους μύθους μέσα από τους οποίους βλέπουμε την επικράτηση της πατριαρχίας. Από την αρχαιότητα λοιπόν (με εξαίρεση ίσως το Μινωικό πολιτισμό) σε όλες τις κοινωνίες οι γυναίκες θεωρούνται κατώτερες από τους άντρες και δεν αντιμετωπίζονται με τον ανάλογο σεβασμό. Σήμερα, στο δυτικό «ανεπτυγμένο» κόσμο θεωρητικά αυτό έχει καταργηθεί, αλλά πρακτικά οι αντιλήψεις αυτές δεν έχουν εξαλειφθεί εντελώς. Σε πολλές περιπτώσεις η θρησκεία ενισχύει τέτοιου είδους ρατσιστικές αντιλήψεις. Για παράδειγμα, οι μόνες σύγχρονες μεγάλες θρησκείες στις οποίες υπάρχουν γυναικείες θεότητες είναι ο Ινδουισμός, ο Σιντοϊσμός και ο Ταοϊσμός. Ακόμα, τόσο στο Μωαμεθανισμό, όσο και στο Χριστιανισμό, τις δύο μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες, ο προφήτης-απόστολος του Θεού στη γη (Μωάμεθ, Χριστός) είναι άνδρας. Επίσης, στη Χριστιανική θρησκεία ο ρόλος της Παναγίας , Παρθένας Μαρίας, δεν θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικός, αφού αμφισβητείται από κάποιες αιρέσεις. Τέλος, στο Μουσουλμανισμό, τα δικαιώματα των γυναικών είναι πολύ λίγα και οι άντρες έχουν απόλυτη εξουσία πάνω τους. Ακόμα και η γλώσσα μπορεί να αναπαράγει τέτοιες αντιλήψεις, όπως βλέπουμε από λέξεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά. Για παράδειγμα, οι λέξεις «ανδρείος», «υιοθετώ» και «επανδρώνω» αποτελούν και οι τρεις αποτελέσμα και ταυτόχρονα μέσο αναπαραγωγής του σεξισμού. Επιπλέον, στη γραμματική φαίνεται να υπερέχει το ανδρικό φύλο, ειδικά στους κανόνες για τα άρθρα, αφού παρατηρούμε ότι, αν αναφερόμαστε σε μια ομάδα που περιέχει έστω και ένα ουσιαστικό ή πρόσωπο αρσενικού γένους, αυτό υπερισχύει των υπολοίπων. Ακόμα, πολλά ουσιαστικά που προσδιορίζουν επάγγελμα υπάρχουν μόνο σε αρσενικό γένος, επειδή παλιά τα συγκεκριμένα επαγγέλματα δεν ασκούνταν από γυναίκες. Ένας σημαντικός παράγοντας που καθορίζει την αναπαραγωγή τέτοιων στερεοτύπων είναι η οικογένεια, αφού είναι η πρώτη κοινωνική ομάδα στην οποία εντάσσεται το κάθε παιδί, επομένως και η πιο καθοριστική για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του και τις μετέπειτα επιλογές του στην ενήλικη ζωή. Ιδιαίτερα κάποιες προσλαμβάνουσες των παιδιών, όπως παιχνίδια, βιβλία, παραμύθια, νανουρίσματα, αλλά κυρίως τα πρότυπα μίμησης στην καθημερινή οικογενειακή ζωή παίζουν σημαντικό ρόλο. Πέρα όμως από το θεσμό της οικογένειας, μπορούμε να εντοπίσουμε την αναπαραγωγή των διακρίσεων και της άνισης αντιμετώπισης των δύο φύλων σε ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο. Για παράδειγμα, οι γυναίκες σπάνια καταλαμβάνουν υψηλές διοικητικές θέσεις. Ακόμα, ένας θεσμός που ενισχύει τις στερεοτυπικές αντιλήψεις είναι η υποχρεωτική θητεία των ανδρών στο στρατό, που νομιμοποιεί τη λανθασμένη σύνδεση της βιαιότητας και της επιβολής με τους άνδρες. Τέλος, το γεγονός ότι υπάρχει παγκόσμια ημέρα γυναικών (8 Μαρτίου) δείχνει πως οι γυναίκες θεωρούνται αδύναμες και χρειάζονται προστασία, μια λανθασμένη, αλλά δυστυχώς καθιερωμένη εντύπωση. Ένα άλλο μέσο καθιέρωσης και αναπαραγωγής αυτών των στερεοτύπων είναι τα ΜΜΕ, που τακτικά προβάλλουν διαφημίσεις οι οποίες, είτε από πρόθεση είτε από άγνοια, διαμορφώνουν σεξιστικές αντιλήψεις. Επιπλέον, μέσω των ΜΜΕ, τόσο τα παιδιά όσο και οι ενήλικες, επηρεάζονται από πρότυπα μίμησης που τους ωθούν σε σεξιστικές συμπεριφορές. Υπάρχουν επίσης προϊόντα που, μέσα από τα πρότυπα που προβάλλουν, μας οδηγούν στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι οι γυναίκες, για να είναι «τέλειες», πρέπει να είναι όμορφες, προκλητικές και αντικείμενα ηδονής για τους άντρες που οφείλουν να είναι δυνατοί, γενναίοι, έξυπνοι και κυρίαρχοι. Η τέχνη αποτελεί άλλον ένα σημαντικό παράγοντα στο σχηματισμό στερεοτύπων σεξιστικών αντιλήψεων. Για παράδειγμα, στα αρχαϊκά και κλασσικά χρόνια οι κούροι (ανδρικά αγάλματα) ήταν γυμνοί, ενώ οι κόρες (γυναικεία αγάλματα) φορούσαν πάντα ελαφριά ενδύματα. Ακόμα και όταν στην αναγέννηση το γυναικείο

Θέματα που μας απασχόλησαν... σώμα αποκαλύπτεται μέσα από την τέχνη, προσεγγίζεται ως αντικείμενο ηδονής με στόχο την τέρψη των ανδρικών οφθαλμών. Η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος συνέβαλαν στην εξάπλωση των σεξιστικών αντιλήψεων, αφού σε πλήθος έργων αναπαράγεται το στερεότυπο των παραμυθιών, του γενναίου «πρίγκιπα» που σώζει την όμορφη, αλλά, κατά τα άλλα, πλήρως αδρανή «πριγκίπισσα». Παρόλο που έχουν υπάρξει μεγάλα κινήματα υπέρ της ισότητας ( φεμινισμός ), πολλές γυναίκες ανέχονται τις σεξιστικές διακρίσεις εις βάρος τους και συμμετέχουν στην αναπαραγωγή ανάλογων στερεοτύπων και αυτό προκαλεί μεγάλες ανησυχίες.

Θεανώ Ξηρουχάκη β2

Χαρακτικό, Ορέστης Σταυράκης β3 36

Θέματα που μας απασχόλησαν... Διαφορετικότητα Είτε το θέλουμε είτε όχι, οι προκαταλήψεις και οι κοινωνικές φοβίες κάθε είδους βρίσκονται και θα βρίσκονται πάντα ανάμεσά μας, καθώς αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της προβληματικής κοινωνίας μας. Ακόμα κι αν υποκρινόμαστε τους δήθεν «ενωτικούς» χαρακτήρες που κατακρίνουν το ρατσισμό, σπανίως εναντιωνόμαστε στα στερεότυπα που μας περιτριγυρίζουν. Και αυτό δυστυχώς συμβαίνει γιατί τα περισσότερα άτομα της κοινωνίας μας θέλουν να διατηρήσουν τη «θέση» που έχουν εξασφαλίσει στο «σύνολο» και δειλιάζουν να υπερασπιστούν την αλήθεια. Αυτός, δυστυχώς, είναι ο κύριος γνώμονας, σύμφωνα με τον οποίο η πλειονότητα εκφράζει τις απόψεις της. Τα παιδιά στα σχολεία απομονώνουν αρκετούς συμμαθητές τους, μόνο και μόνο επειδή οι τελευταίοι μπορεί να είναι διαφορετικού χρώματος, διαφορετικής εθνικότητας ή θρησκείας ή γιατί μπορεί ως αγόρια να εμφανίζουν π.χ. μια διαφορετική, πιο «θηλυπρεπή» συμπεριφορά. Ακόμη και ενήλικοι, «ώριμοι» άνθρωποι, ενοχλούνται, όταν τους προσεγγίζει κάποιος ξένος ή κάποιος “διαφορετικός”. Οι οάσεις καλοσύνης και λογικής είναι πολύ λίγες μέσα στην έρημο των ξενοφοβικών αντιλήψεων και των απωθημένων των ανθρώπων. Η δική μου άποψη πάνω σε αυτό το θέμα των κοινωνικών φοβιών και προκαταλήψεων είναι η εξής: Το διαφορετικό ήταν ανέκαθεν και εξακολουθεί να είναι κανόνας της φύσης και μέρος της ζωής μας. Χωρίς την ύπαρξη του διαφορετικού, όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό, δεν υπάρχει ισορροπία στον κόσμο μας. Ο καθένας μας άλλωστε εμφανίζει διαφορετικά στοιχεία που θα μπορούσαν κάλλιστα να τον βάλουν στη θέση όλων όσοι υποφέρουν από το άδικο σύνολο. Αν κάποιος δεν έχει βρεθεί σε αυτή τη θέση, δύσκολα μπορεί να καταλάβει. Πάρα πολλοί άνθρωποι όμως με ρατσιστικές αντιλήψεις είναι τόσο πεπεισμένοι για την ανωτερότητά τους, που έχουν βάλει παρωπίδες και δεν βλέπουν τη δική τους μιζέρια. Όλοι όσοι υποστηρίζουν και ασπάζονται ρατσιστικές και ξενοφοβικές ιδέες δεν μπορούν να βρουν τις πραγματικές αξίες της ζωής και αρκούνται στο να προσπαθούν να διακριθούν μειώνοντας τους άλλους. Είναι κρίμα που ο κόσμος δεν καταλαβαίνει την αλήθεια. Φαινόμενα όπως το μίσος προς τους ξένους ή η απέχθεια προς τους ομοφυλόφιλους προέρχονται από την άγνοια της ανθρώπινης ψυχής. Είναι μάλλον καιρός να δούμε τα πράγματα όπως είναι και να προσπαθήσουμε να απαλλαγούμε από οπισθοδρομικές αντιλήψεις

Αλμπέρτο Μανουάχ γ1

Θέματα που μας απασχόλησαν... Παράγοντες που εμποδίζουν τη δημιουργία πραγματικών φιλικών δεσμών Η φιλία είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής ενός ανθρώπου που της δίνει νόημα, ουσία και περιεχόμενο. Βασίζεται σε αξίες, όπως η ειλικρίνεια, η εμπιστοσύνη και η αλληλοβοήθεια. Παρόλα αυτά, σήμερα οι πραγματικές φιλίες συνεχώς λιγοστεύουν και αντικαθίστανται από έναν μεγάλο αριθμό άσκοπων συναναστροφών. Στη μείωση των πραγματικών φιλικών δεσμών έχει συμβάλει ο σύγχρονος τρόπος ζωής και πιο συγκεκριμένα η τεχνολογία. Οι άνθρωποι, κυρίως μέσω των κοινωνικών δικτύων του διαδικτύου, στοχεύουν σε έναν μεγάλο αριθμό κοινωνικών επαφών, οι οποίες όμως δεν μπορούν να θεωρηθούν πραγματικές φιλίες. Επικεντρώνονται, δηλαδή, στην ποσότητα και όχι στην ποιότητα των φίλων και στη δημιουργία ουσιαστικών φιλικών σχέσεων. Στο διαδίκτυο αναπτύσσεται η ευκολία πρόσθεσης και αφαίρεσης φίλων και η επικοινωνία είναι έμμεση, καθώς περιορίζεται στο γραπτό λόγο κι έτσι δεν είναι δυνατή η εύκολη έκφραση συναισθημάτων. Συνεπώς, οι φιλίες που αναπτύσσονται μέσω διαδικτύου είναι ανολοκλήρωτες και περιορισμένες. Επιπλέον, η κρίση αξιών στη σημερινή κοινωνία έχει οδηγήσει στη δυσκολία δημιουργίας πραγματικών φιλικών δεσμών. Οι άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους, κυριεύονται από τον ατομισμό και την ιδιοτέλεια, με αποτέλεσμα να επικεντρώνονται στο προσωπικό τους κέρδος από μια συναναστροφή και όχι στη δημιουργία μιας στέρεης φιλίας. Πολύ συχνά αισθάνονται ζηλοφθονία και χαιρεκακία για τους συνανθρώπους τους, δηλαδή φθονούν τις επιτυχίες τους και ικανοποιούνται με τις αποτυχίες τους. Έτσι, είναι αδύνατον να αναπτυχθεί μια φιλική σχέση, αφού ο φίλος είναι συνοδοιπόρος και στις ευχάριστες και στις δυσάρεστες στιγμές. Επίσης, πολύ περισσότερο αδύνατον, όταν είναι έντονο το αίσθημα της καχυποψίας στη σχέση των ανθρώπων. Συμπερασματικά, οι άνθρωποι στη σύγχρονη κοινωνία συνεχώς απομακρύνονται από το πραγματικό νόημα της φιλίας, είτε μέσω του σύγχρονου τρόπου ζωής και του διαδικτύου, είτε μέσω των αξιών και των απόψεων, στις οποίες βασίζεται ο τρόπος σκέψης τους και στρέφονται σ’ένα πλήθος άυλων κοινωνικών επαφών. Ας μην ξεχνάμε το ποίημα του Καβάφη: «Όσο μπορείς» Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντας την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινή ανοησία, ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Δάφνη Δούκα β1

Θέματα που μας απασχόλησαν... Η επιρροή της μουσικής στο χαρακτήρα μας Πολλοί από εμάς σίγουρα θυμόμαστε εκείνες τις … “παλιές καλές εποχές” που όλοι στο YouTube έγραφαν κάτω από βίντεο τραγουδιών (πιθανότατα με σκοπό το top comment) για το πώς «ο συγκεκριμένος τραγουδιστής τούς δίδαξε μία σημαντική αξία, τους άλλαξε την ζωή τους και τους βοήθησε σε διάφορες προσωπικές τους κρίσεις». Ωστόσο, τέτοια σχόλια μάς οδηγούν σε ένα μεγάλο, πιο σοβαρό, ερώτημα: Τι ρόλο παίζει η μουσική στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας; Μεγάλο ή μικρό; Θετικό ή αρνητικό; Ο ρόλος αυτός εξαρτάται, θεωρώ, από δύο βασικούς παράγοντες: από τους στίχους του τραγουδιού και από το πώς, βέβαια, εμείς τους εκλαμβάνουμε. Πολλά τραγούδια που αναφέρονται σε κοινωνικά, πολιτικά ή και προσωπικά προβλήματα έχουν περάσει σημαντικά μηνύματα μέσα από τους στίχους τους. Για παράδειγμα, το 1989, οι Public Enemy ηχογράφησαν το «Fight the Power», ένα από τα πιο γνωστά κοινωνικού περιεχομένου χιπ-χοπ τραγούδια, το οποίο κατέκρινε το ρατσισμό της κοινωνίας και της αστυνομίας προς τους Αφροαμερικανούς και κατάφερε να περάσει διεθνώς αυτό το μήνυμα, αφού ήταν μεγάλη διεθνής επιτυχία της εποχής. Επίσης, οι Nine Inch Nails, ένα πολύ επιτυχημένο ροκ συγκρότημα της δεκαετίας του 1990, στα τραγούδια τους αναφέρονταν σε πολύ σημαντικά προσωπικά προβλήματα, όπως η προσπάθεια του ανθρώπου να βρει τον ίδιο του τον εαυτό, να αναγνωρίσει τα συναισθήματά του και να αντιμετωπίσει την τάση του να βλάπτει τον εαυτό του. Συγκεκριμένα, το τραγούδι «Hurt» (γνωστό για την επανηχογράφησή του από τον Johnny Cash), αναφέρεται στην επιθυμία του τραγουδιστή Trent Reznor να «πονέσει τον εαυτό του μόνο και μόνο για να δει πώς θα νιώσει» (I hurt myself today to see how it feels). Τέλος, όσον αφορά τα πολιτικά προβλήματα, οι Cranberries, ένα Ιρλανδικό ροκ συγκρότημα, μέσα από το πιο γνωστό τραγούδι τους, το «Zombie», το 1994 κατέκριναν τα περιστατικά βίας που προκαλούσε στην Ιρλανδία η παραστρατιωτική οργάνωση «Ιρλανδικός Ρεπουμπλικανικός Στρατός» (Irish Republican Army, ή απλά IRA), ενώ το 2004, ο Eminem στο τραγούδι του «Mosh» κατέκρινε πολλούς Προέδρους των Η.Π.Α. για τις πολιτικές τους. Συνεπώς, υπάρχουν πολλά δημοφιλή τραγούδια τα οποία, μέσω της δημοτικότητάς τους, περνούν σημαντικά κοινωνικά, πολιτικά και προσωπικά μηνύματα. Πολλοί άνθρωποι ταυτίζονται με τους στίχους τραγουδιών συγκροτημάτων όπως οι Nine Inch Nails και οι Nirvana, και βρίσκουν σε αυτούς στήριγμα και κουράγιο. Συνεπώς, οι ακροατές και η σημασία που εκείνοι δίνουν στους στίχους καθορίζει κατά πολύ το πώς θα τους επηρεάσουν τα συγκεκριμένα τραγούδια. Η επιρροή αυτή όμως είναι μόνο θετική ή μπορεί να είναι και αρνητική; Από τη μία, κάποια τραγούδια περνούν πολύ θετικά μηνύματα στους ακροατές τους. Ο John Lennon εξέφρασε τις ειρηνιστικές του απόψεις στο «Give Peace a Chance» και τις προώθησε μέσα από αυτό το τραγούδι, οι USA For Africa μέσω του τραγουδιού «We Are The People» ευαισθητοποίησαν πολύ κόσμο για την πείνα και την φτώχεια στην Αφρική και ο Bruce Springsteen με το «Working on a Dream» ενθάρρυνε τους ακροατές του να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Οπότε, το άτομο που μπορεί να κατανοήσει και να επηρεαστεί από αυτούς τους στίχους, μπορεί να γίνει ένας ειρηνιστής που ενδιαφέρεται για τα παιδιά στην Αφρική και κυνηγάει πάντα τα όνειρά του. Από την άλλη, όμως, πολλά τραγούδια έχουν συσχετιστεί, είτε δίκαια είτε όχι, με πράξεις βίας ή τη χρήση

Θέματα που μας απασχόλησαν... ναρκωτικών. Στο Woodstock του 1999, όταν οι Rage Against the Machine έπαιζαν το «Killing in the Name», δεν είναι τυχαίο που από κάτω νέοι έκαιγαν σημαίες των Η.Π.Α., ακόμη κι αν το τραγούδι μπορεί να μην παρότρυνε σε τέτοιες πράξεις. Ακόμη πιο ξεκάθαρο ήταν το μήνυμα που έστελνε στους ακροατές του ο Marilyn Manson, όταν σε συναυλίες του έσκιζε δημόσια τη Βίβλο και προωθούσε απόψεις εναντίον του Χριστιανισμού με το τραγούδι του «Antichrist Superstar». Για παράδειγμα, βίαιοι στίχοι των Rammstein φαίνεται να επηρέασαν δύο νέους (τον Eric Harris και τον Dylan Klebold), οι οποίοι το 1999 προκάλεσαν το μακελειό στο σχολείο Columbine και σκότωσαν 15 αθώα άτομα. Η μουσική δεν αποτελούσε βεβαίως το όπλο τους, σίγουρα όμως αποτέλεσε αφορμή και έναυσμα για δύο ήδη διαταραγμένα άτομα. Όσον αφορά τη χρήση ναρκωτικών, δεν είναι επίσης τυχαίο που σε μία από τις πιο γνωστές χιπ-χοπ περιοδείες που έχουν γίνει ποτέ, το Up in Smoke Tour στις Η.Π.Α., ένα τεράστιο μέρος των θεατών στις συναυλίες έκανε δημόσια χρήση μαριχουάνας – πιθανότητα επειδή οι μισοί στίχοι του Snoop Dogg παροτρύνουν για αυτή τη χρήση. Ίδια φαινόμενα παρατηρούνται και σε συναυλίες του Marilyn Manson όταν, με ειρωνικό τόνο, τραγουδάει για το πώς «δεν αγαπάει τα ναρκωτικά, αλλά τα ναρκωτικά αγαπούν εκείνον» (I don’t like the drugs, but the drugs like me), στίχοι που σίγουρα επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό πολλά άτομα τα οποία κλαίνε από ενθουσιασμό στις συναυλίες του. Σε αυτές, λοιπόν, τις περιπτώσεις η επίδραση της μουσικής και των στίχων δεν μπορεί να θεωρηθεί και τόσο θετική για το κοινό. Επιστρέφοντας στις αρχικές σκέψεις, διαπιστώνουμε ότι η μουσική μπορεί να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό το χαρακτήρα και τη συμπεριφορά μας. Ο Jimi Hendrix είχε πει κάποτε πως «αν αλλάξει κάτι ποτέ στον κόσμο, θα αλλάξει μέσω της μουσικής». Όμως, τι συμβαίνει όταν η μουσική προωθεί την παρανομία ή τα ναρκωτικά; Για αυτόν ακριβώς το λόγο, δεν θα πρέπει να ακούμε παθητικά τους στίχους ενός τραγουδιού και να τους υιοθετούμε, επειδή απλά θαυμάζουμε αυτόν/ήν που τους έγραψε. Μόνο μέσα από την κριτική σκέψη και την εκπαίδευση μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως τα τραγούδια είναι για εμάς μέσο μόρφωσης και προόδου και όχι κάτι επικίνδυνο και ανεξέλεγκτο.

Λευτέρης Χατζηθεοδωρίδης γ1

Με αφορμή μια εικόνα...

Τα κουδούνια Πολωνία, Ρωσία, Τουρκία, Γαλλία, Σαουδική Αραβία, Αλβανία. Δεκάδες χώρες, εθνικότητες, γλώσσες, ονόματα. Αν κάτσεις για πολλή ώρα και παρατηρήσεις τα κουδούνια των πολυώροφων πολυκατοικιών του κέντρου της Αθήνας, θα δεις ονόματα αλλιώτικα, παράξενα και ασυνήθιστα. Ονόματα που ανήκουν σε ανθρώπους που έχουν έρθει από άλλες χώρες στη Ελλάδα. Ανθρώπους από άλλους πολιτισμούς, με διαφορετικά ήθη και έθιμα, διαφορετικό τρόπο ζωής, διαφορετικές θρησκείες. Στον πρώτο όροφο ένας Ινδός μαγειρεύει με όλων των ειδών τα μπαχαρικά, στο δεύτερο ένας Άραβας ακούει Αραβική μουσική, στον τρίτο ένας Γιαπωνέζος τρώει νουντλς. Ενώ βλέπω όλα αυτά τα κουδούνια αναρωτιέμαι. Γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν αφήσει τις πατρίδες τους, τα σπίτια τους ή και τις οικογένειές τους; Οι περισσότεροι από αυτούς είναι από γειτονικές χώρες και έχουν φύγει από τις χώρες τους αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον και ίσως μια καλύτερη θέση εργασίας. Είναι αυτοί που ονομάζονται μετανάστες. Κάποιοι όμως είναι πρόσφυγες, άνθρωποι που έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους λόγω ενός πολέμου ή ενός καταπιεστικού καθεστώτος. Σκέφτομαι με πόση προκατάληψη βλέπουν αυτούς τους ανθρώπους κάποιοι από τους συμπατριώτες μου. Ορισμένοι τους θεωρούν όλους κλέφτες, κακοποιούς και εγκληματίες. Χωρίς να σκέφτονται ότι σε κάθε λαό υπάρχουν εγκληματίες και νομοταγείς πολίτες. Κι άλλοι θεωρούν ότι η Ελλάδα πρέπει να “αδειάσει” από τους ξένους. Τέτοιες απόψεις όμως είναι καθαρά ρατσιστικές και ξενοφοβικές. Και αγνοούν τον “άλλο”. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να σκεφτούμε περισσότερο: να κατανοήσουμε πώς αισθάνονται αυτοί οι άνθρωποι και να μην τους κρίνουμε, χωρίς να σκεφτόμαστε πώς θα αισθανόμασταν εμείς στη θέση τους.

Ανδρέας Καλύβας α4

Με αφορμή μια εικόνα...

Be yourself «Η διαφορά είναι ομορφιά»: Με αυτή τη φράση μεγάλωσα και με αυτή τη σκέψη εξακολουθώ να πορεύομαι στη ζωή μου. Το να θέλουμε να μας αποδέχονται οι άλλοι είναι στη φύση μας, κοινό χαρακτηριστικό όλων των ανθρώπων. Αυτό όμως που διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο είναι οι θυσίες που είναι διατεθειμένος να κάνει, προκειμένου να τον αποδεχτούν οι άλλοι. Και η πιο μεγάλη θυσία είναι τελικά να χάσουμε τον εαυτό μας. Όμως τι σημαίνει αυτό; Να χάνεις τον εαυτό σου σημαίνει να γίνεσαι κάποιος άλλος, να «είσαι» τελικά κάποιος άλλος. Καθένας από εμάς έχει κάτι ιδιαίτερο που τον χαρακτηρίζει. Χάνοντας τον εαυτό σου, χάνεις και αυτό το «κάτι» και γίνεσαι ένα με τη μάζα. Δυστυχώς, ακόμη και στην εποχή μας η διαφορετικότητα δεν εκτιμάται πάντα. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που φοβούνται να είναι ο εαυτός τους, ακριβώς γιατί πιστεύουν ότι θα γίνουν αντικείμενο κοροϊδίας εξαιτίας της διαφορετικότητάς τους. Πολλοί δεν καταλαβαίνουν και δεν μπορούν να αναγνωρίσουν την αξία της μοναδικότητας. Καθένας από εμάς είναι πολύτιμος και μοναδικός. Δεν πρέπει να ντρεπόμαστε για τον εαυτό μας, δεν πρέπει να υποκύπτουμε στις βουλήσεις της μάζας και να παρασυρόμαστε από αυτές. Όλοι είμαστε «τέλειοι» με τον τρόπο μας και μόνο αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό μπορούμε να καταφέρουμε πολλά. To succeed, you have to always BΕ YOURSELF.

Ανδριάνα Σταμπολή γ1

Με αφορμή μια εικόνα... Από παλιά οι άνθρωποι λειτουργούν εντός της κοινωνίας με προκατάληψη εναντίον του διαφορετικού. Οι άνθρωποι ακόμα και σήμερα δρουν σύμφωνα με συγκεκριμένα πρότυπα και δεν εκφράζουν την προσωπικότητά τους ελεύθερα από φόβο μήπως η υπόλοιπη κοινωνία δεν τους αποδεχτεί. Καθένας από εμάς όμως είναι μοναδικός. Σε μια μικρή κοινωνία, όπως το σχολείο, τα παιδιά χωρίζονται σε ομάδες ανάλογα με το πόσο μοιάζουν μεταξύ τους. Αντίθετα, οι παρέες θα έπρεπε να αποτελούνται από παιδιά διαφορετικών χαρακτήρων και αντιλήψεων, έτσι ώστε το ένα να συμπληρώνει το άλλο. Στον κόσμο γύρω μας όμως,επικρατούν έτοιμες απαντήσεις για το τι είναι σωστό και τι λάθος, τι όμορφο και τι όχι, τι είναι αποδεκτό και τι όχι. Λίγοι είναι αυτοί που δεν τους νοιάζει να «τσαλακώσουν» την εικόνα τους και αποδέχονται τον εαυτό τους και τους γύρω τους, χωρίς στερεότυπα και προκαταλήψεις. Όλοι εμείς είμαστε εγκλωβισμένοι σ’ έναν κόσμο όπου το διαφορετικό θεωρείται λάθος. Ωστόσο, η ομοιότητα μεταξύ των ανθρώπων είναι μια τέλεια ψευδαίσθηση. Πρέπει να ξεπεράσουμε τα στερεότυπα και να καταλάβουμε πως αν ήμασταν όλοι ίδιοι, θα ζούσαμε σε ένα κόσμο βαρετό και μονότονο.

Νίνα Βαφέα β2 Μάιρα Αϊβαλιώτη β2 Χρυσούλα Λυμπεροπούλου β2

Η διαφορετικότητα είναι ένα θέμα που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με απασχολούσε πολύ. Κανείς δεν μπορεί να είναι ίδιος με κάποιον άλλο, μα σήμερα ο άνθρωπος έχει την τάση να γίνεται όλο και «πιο όμοιος», προσπαθώντας να μοιάσει στα πρότυπα που προβάλλονται από τα ΜΜΕ, αφού είναι πεπεισμένος ότι το να είναι ο εαυτός του είναι κάτι κακό, κάτι που πρέπει να αποφεύγει. Σε αυτήν την προβληματική κοινωνία, λοιπόν, μπορείς εύκολα να γίνεις στόχος, για το φύλο σου, τη θρησκεία σου, το σωματότυπό σου ή ακόμα και για τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις. Οι ρατσιστικές αντιλήψεις δυστυχώς υπάρχουν και ακριβώς γι’αυτό, πολλοί άνθρωποι φοβούνται να δείξουν τον πραγματικό τους εαυτό, και όσοι κάνουν τη διαφορά και υπερασπίζονται τη μοναδικότητά τους, καταλήγουν να γίνονται θύματα ατελείωτης κοροϊδίας από τους υπόλοιπους ανθρώπους που στην πραγματικότητα οι ίδιοι φοβούνται να δείξουν ποιοι πραγματικά είναι. Μπορεί κάποιος να έχει μερικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που τον κάνουν να διαφέρει, όπως τα μάτια, τα μαλλιά ή και το ύψος του, και κάποιος άλλος να διαθέτει έναν χαρακτήρα ή έναν τρόπο σκέψης εντελώς διαφορετικό από όλων των άλλων. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τοποθετείται στο περιθώριο, να απομονώνεται και τελικά να στερείται η ίδια η κοινωνία από τη θετική του συνεισφορά. Δεν θα μας έλειπε η μουσική του Freddy Mercurry ή τoυ Sir Elton John ή του George Michael αν είχαν αποκλειστεί από το χώρο της μουσικής μόνο και μόνο λόγω της ομοφυλοφιλίας τους; Δεν πρέπει να κρίνουμε τους άλλους με κριτήριο τις προτιμήσεις τους - κάθε είδους προτιμήσεις - ούτε να επηρεαζόμαστε από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους. Σε αυτόν τον κόσμου που ζούμε η διαφορετικότητα είναι κάτι αναγκαίο και απαραίτητο. Αυτό που έχει σημασία είναι ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά του ανθρώπου. Δεν ξέρω αν είμαι η μόνη που νιώθω έτσι, αλλά μερικές φορές έχω μια έντονη επιθυμία να φωνάξω, να δείξω στους άλλους ποια ακριβώς είμαι. Θέλω να καταφέρω να σταματήσω να νοιάζομαι για το τι σκέφτονται οι άλλοι για μένα, και να εκφραστώ ελεύθερα, χωρίς οι άλλοι να με κρίνουν ακατάπαυστα, αν και με γνωρίζουν ελάχιστα ή ακόμη και καθόλου. Ο καθένας έχει τη δική του προσωπικότητα, και αν δεν είναι αρεστή, τουλάχιστον ΠΡΕΠΕΙ να γίνεται σεβαστή. Μέσα σε αυτόν τον άτονο, «τυποποιημένο» κόσμο που ζούμε, η διαφορετικότητα, είναι σαν μια μικρή κόκκινη πινελιά, πάνω σε ένα γκρί άτονο χαρτί. Ας δώσουμε αξία στη διαφορετικότητα, ας προσθέσουμε το δικό μας χρώμα! Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει από μόνο του!

Αντιγόνη Κατσαντώνη α4 43

Με αφορμή μια εικόνα... Μη με αφήνετε μόνη Σάββατο ήταν όταν ξεκίνησαν όλα. Περίμενα υπομονετικά τις δυο φίλες μου να έρθουν να πάμε να παίξουμε. Ένα από τα πιο αγαπημένα μου ομαδικά παιχνίδια. Το κουτσό. Ήρθε πρώτη η Ελένη και δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά της εξομολογήθηκα ένα μυστικό και της τόνισα να μην το πει σε κανέναν. Μετά ήρθε η Μαρία και βγήκαμε και οι τρεις έξω στην αυλή. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι οι δυο τους κρυφομιλάγανε και χασκογελάγανε. Το κατάλαβα. Η Ελένη δεν είχε κρατήσει το μυστικό. Είχα μια δύσκολη νύχτα με τη σκέψη ότι είχα ρεζιλευτεί. Πέρασε η Κυριακή χωρίς οι δυο φίλες μου να απαντούν τις κλήσεις που τους έκανα στο τηλέφωνο. Τι θα γινόταν την άλλη μέρα στο σχολείο; Ήμουν σίγουρη ότι η αποκάλυψη ότι είμαι αλβανικής καταγωγής θα έκανε το γύρο του σχολείου. Τι με έκανε να το

ομολογήσω; Πώς θα αντιμετώπιζα τον ρατσισμό των συμμαθητών μου; Πράγματι, ήταν όλοι μακριά μου τη Δευτέρα. Τους έβλεπα μάλιστα να γελάνε από πίσω μου. Κάποιοι τόλμησαν να εκφραστούν ανοιχτά και να με κοροϊδέψουν κατάμουτρα.Το κουτσό έγινε για μένα το μοναχικό μου παιχνίδι.

Στέλιος Σπυρόπουλος γ4

Το βήμα που δεν έκανα Από μικροί οι άνθρωποι ξεκινούν να αναπτύσσουν την προσωπικότητά τους, να βρίσκουν τις παρέες τους, κάποιους που να ταιριάζουν στη ζωή. Εγώ, δεν ξεκίνησα ποτέ. Παιδί όταν ήμουν, με θυμάμαι κλεισμένο στον εαυτό μου, να ντρέπομαι να ανοιχτώ με τα άλλα παιδιά. Νόμιζα πως ήμουν διαφορετικός, πως δεν “ταίριαζα”... Αργά κατάλαβα πως όλοι είμαστε διαφορετικοί. Στα παιδικά πάρτυ πήγαινα, επειδή οι γονείς καλούσαν όλα τα παιδιά του τμήματος κι έτσι βρισκόμουν κι εγώ καλεσμένος. Μέχρι το λύκειο δεν είχα κάνει ακόμα ούτε τις πρώτες μου φιλίες. Στα διαλείμματα μόνος, κανένας δεν με ήθελε στην παρέα του. Με αποκαλούσαν “φλώρο” και “σπασίκλα”. Προσπαθούσα μάταια να τους κάνω να σταματήσουν, αλλά πάντα ντρεπόμουν. Μερικές φορές κάποιοι με πλησίαζαν και μου μιλούσαν, αλλά είχα συνηθίσει να είμαι μόνος και δεν είχα τίποτε να τους πω. Βαριόντουσαν και έφευγαν και αυτοί μακριά μου. Ακόμα κι αν μου δόθηκε η ευκαιρία μεγαλώνοντας, ποτέ δεν μπόρεσα να την αξιοποιήσω, γιατί δεν ήξερα πώς. Ένιωθα πάντα πως δεν ήμουν αποδεκτός. Έζησα μια ζωή μοναχική, χωρίς να την χαρώ. Θα ήθελα πολύ να ξεκινούσα από την αρχή, μια δεύτερη ευκαιρία να κάνω το βήμα που δεν κατάφερα να κάνω.

Ελοΐζα Νίκα γ4

Με αφορμή μια εικόνα...

Το ημερολόγιο ενός Έλληνα Παρασκευή 23 Μαρτίου. Αύριο είναι μεγάλη μέρα για μένα: έχουμε παρέλαση στο σχολείο κι εγώ θα είμαι σημαιοφόρος. Αυτό βέβαια για οποιοδήποτε άλλο παιδί, εκτός από μεγάλη τιμή θα ήταν και μεγάλη χαρά. Όχι όμως και για μένα. Και αυτό, λόγω της διαφορετικής απόχρωσης του δέρματός μου! Κι όμως… Αν και εξωτερικά διαφέρω από τους άλλους συμμαθητές μου, μέσα μου νιώθω πιο Έλληνας από τους περισσότερους. Η Ελλάδα είναι η χώρα όπου μεγάλωσα, η χώρα που αγάπησα. Σε αντίθεση με μένα, πολλοί κατακρίνουν τον τόπο στον οποίο ανατράφηκαν. Εγώ όμως αγαπάω τη χώρα μου, την Ελλάδα. Γι’ αυτό και το πρόβλημα δεν είναι η παρέλαση. Το πρόβλημα είναι αυτοί που θεωρούν πως κάποιος έγχρωμος δεν μπορεί να είναι Έλληνας και που θα με αποδοκιμάσουν, όταν με δουν να κρατάω τη σημαία. Σάββατο 24 Μαρτίου Σήμερα είναι η ημέρα της παρέλασης. Έχω πολύ άγχος. Φοβάμαι την αντίδραση του κόσμου αλλά και τις ρατσιστικές επιθέσεις. Όλοι μου οι συμμαθητές είναι λευκοί και μόνο εγώ θα ξεχωρίζω, λόγω της αυξημένης μελανίνης στο δέρμα μου. …. Η παρέλαση ξεκίνησε στις 10:00 το πρωί. Δεν είχα κάνει λίγα βήματα, όταν ακούστηκε μια φωνή μέσα από το πλήθος: «Αίσχος, αίσχος». Έστρεψα τη ματιά μου προς τον κόσμο. Κάποιοι με κοιτούσαν περίεργα, με το βλέμμα που θα είχε κάποιος αν αντίκριζε εξωγήινο, και άλλοι με έβλεπαν με θυμό ή και απέχθεια. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που χειροκροτούσαν. Ένιωθα να ιδρώνω και να ζαλίζομαι μόλις τελείωσε η παρέλαση, έτρεξα κλαίγοντας στην αγκαλιά της μητέρας μου. Κυριακή 25 Μαρτίου Είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, χωρίς να έχω όρεξη για τίποτα. Ντρέπομαι να βγω έξω και η καρδιά μου πάει να σπάσει. Οι γονείς μου ανησυχούν, αλλά δεν μπορούν να με παρηγορήσουν με τίποτα. Τους λέω συνέχεια πως θέλω να φύγω. Πως θέλω να ζήσω σε μια χώρα, όπου δεν θα υπάρχει η προκατάληψη και ο ρατσισμός. Και αυτή τη χώρα να έχω για πατρίδα μου.

Γιώργης Γιαννακούλης γ1 και Ίων Στοφόρος γ1 45

Με αφορμή μια εικόνα...

Εύκολα μπορεί κανείς σήμερα να διακρίνει την απουσία αλληλοβοήθειας μεταξύ των ανθρώπων και την αδιαφορία των σημερινών ανθρώπων προς το συνάνθρωπό τους. Η φωτογραφία απεικονίζει έναν κύριο που περνά δίπλα από έναν άστεγο συμπολίτη του που φαίνεται να ζει στην ανέχεια, στο δρόμο, κάτω από τα όρια της φτώχειας. Αντίθετα, ο διαβάτης που τον προσπερνά, κρίνοντας από το ντύσιμο, τα καλοξυρισμένα γένια και μαλλιά του, δείχνει να μην έχει κάποιο οικονομικό πρόβλημα. Εκεί όμως που πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή είναι η σκληρή αντίδραση στη θέα ενός φτωχού ζητιάνου. Συγκεκριμένα, τον αγνοεί κοιτώντας έντονα προς την απέναντι πλευρά του δρόμου. Ένας άνθρωπος άλλος σαν φάντασμα, μια μαύρη φιγούρα, του γυρνά με τα χέρια του το κεφάλι προς την άλλη μεριά για να μην δει. Καμιά φορά η αδιαφορία είναι αποτέλεσμα ψυχικής αδυναμίας να αντικρίσουμε τα σύγχρονα προβλήματα της κοινωνίας μας και τελικά να τα χειριστούμε αποτελεσματικά. Δεν θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι αυτή η μαύρη σκιά αντιπροσωπεύει τελικά τον «κακό εαυτό»;

Κίμωνας Τρούκης α1

«Θα μπορούσα να του είχα σώσει τη ζωή. Θα μπορούσα να του είχα σώσει τη ζωή. Θα μπορούσα…» Η ίδια σκέψη. Ξανά και ξανά. Καρφωμένη στο μυαλό μου. Τον έβλεπα καθημερινά εδώ και μία εβδομάδα, καθώς πήγαινα στη δουλειά μου. Ένα τετράγωνο πιο κάτω, σε ένα στενό, όπου τις τελευταίες ημέρες είχε εγκαταστήσει το χαρτόκουτο «σπίτι» του. Ήταν σε άθλια κατάσταση. Φαινόταν ότι είχε πολλές μέρες να φάει και ζητιάνευε για ένα κομμάτι ψωμί. Κάθε μέρα περνούσα από το στενό. Και απλά αδιαφορούσα. Σκεφτόμουν το κινητό μου, την κοπέλα μου, τη δουλειά μου, τη γάτα μου, το βραδινό ματς. Σκεφτόμουν και άλλα καθημερινά πράγματα, τη στιγμή που ο συνάνθρωπός μου πέθαινε από την πείνα. Κι αν καμιά φορά αναλογιζόμουν στιγμιαία την απελπιστική του κατάσταση, αναρωτιόμουν με αλαζονεία: «γιατί δεν πιάνει μια δουλειά;», «γιατί δεν πουλάει έστω κάτι;». Και έτσι, με αυτές τις δικαιολογίες καθησύχαζα τη συνείδησή μου, χωρίς καν να αναρωτιέμαι αν τα κρύα βράδια θα είχε μια κουβέρτα για να σκεπαστεί.

Με αφορμή μια εικόνα... Επτά ολόκληρες μέρες. Για επτά μέρες περνούσα, προσπερνούσα και αδιαφορούσα. Και δεν αδιαφορούσα για κάτι … «μακρινό». Δεν αδιαφορούσα για τους φτωχούς της Ινδίας ή για τα υποσιτισμένα παιδάκια της Αφρικής. Αδιαφορούσα για αυτόν τον άνθρωπο που ήταν στο διπλανό στενό από το δρόμο του σπιτιού μου. Γι’ αυτόν τον άνθρωπο που συναντούσα δύο φορές την ημέρα πηγαίνοντας και γυρίζοντας από τη δουλειά μου. Πότε συνειδητοποίησα τις συνέπειες της αδιαφορίας μου; Όταν ήταν πια πολύ αργά. Όταν διάβασα στις ειδήσεις για τον άστεγο στο στενό της οδού Νεφέλης που πέθανε από ασιτία και πνευμονία το βράδυ της Κυριακής.

Αθηνά Καρούζου γ1 και Μάριος Μώρος γ1

Αγώνας χωρίς κανόνες, ζωή χωρίς δικαιοσύνη Η ζωή είναι όπως ένας αγώνας δρόμου. Όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια αφετηρία και τον ίδιο τερματισμό. Η πορεία όμως του καθενός είναι ξεχωριστή και διαφέρει. Κάθε μέρα οι άνθρωποι με τις επιλογές μας χαράζουμε αυτή την πορεία και κατευθυνόμαστε προς τους στόχους που οι ίδιοι έχουμε θέσει. Μερικές φορές όμως, προκειμένου να φτάσουμε γρήγορα στους δικούς μας στόχους, έχουμε την τάση να κλείνουμε τα μάτια μας στις συμφορές των άλλων και να αγνοούμε αυτά που δεν μπορεί να επεξεργαστεί γρήγορα ο φτωχός, τυποποιημένος νους μας. Πρέπει όμως να το συνειδητοποιήσουμε και να το αντιληφθούμε, ότι παντού δίπλα μας σε αυτή την πορεία βρίσκονται συνάνθρωποι, συναγωνιστές και συνοδοιπόροι, που κάποιες φορές μας έχουν ανάγκη. Συνάνθρωποι, που σε κάποιες περιπτώσεις δεν έχουν αυτά που σε εμάς μοιάζουν δεδομένα. Και εμείς, αντί να τους τα προσφέρουμε απλόχερα, προχωράμε υψώνοντας ένα τείχος και γυρίζουμε την πλάτη σε όσους μας χρειάζονται. Σαν μια μαύρη φιγούρα να μας κατευθύνει προς την άλλη πλευρά, αυτή της άγνοιας και της αδιαφορίας. Πώς θα ήταν όμως, αν κοντοστεκόμασταν για λίγο; Πώς θα ήταν, αν αφιερώναμε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο μας για να στρέψουμε το βλέμμα μας στις σκοτεινές γωνιές της γης μας, στις σκοτεινές γωνιές της χώρας μας, της πόλης μας, της διπλανής οδού; Να γνωρίσουμε τους συνανθρώπους μας που αποτελούν μέλη της ίδιας κοινωνίας, να τους αγαπήσουμε, και να τους βοηθήσουμε, αν το έχουν ανάγκη. Και έτσι, να γκρεμίσουμε το τείχος που υπάρχει ανάμεσά μας, το τείχος της αποξένωσης, της περιθωριοποίησης, της ξενοφοβίας. Πώς θα ήταν, αν σκεφτόμασταν και σχεδιάζαμε ξανά τους κανόνες του αγώνα της ζωής, έτσι ώστε αυτός να γίνει πιο δίκαιος για όλους;

Χρύσα Θεοδώρου γ1 και Λένια-Παπαγεωργίου-Σιδέρη γ1

Χαρακτικό, Κατερίνα Αναγνώστου β4 47

Με αφορμή μια εικόνα... Οι επιρροές ρατσιστικών ιδεολογιών όπως αυτή του ναζισμού στη σύγχρονη κοινωνία είναι πολλές και δημιουργούν τοίχους ή χάσματα μεταξύ των ανθρώπων, εμποδίζοντας ουσιαστικά την εδραίωση σχέσεων και καλλιεργώντας διάφορες μορφές ρατσισμού. Μετανάστες, αλλόδοξοι, ομοφυλόφιλοι γίνονται θύματα προκαταλήψεων και προπαγάνδας και απομονώνονται από το κοινωνικό σύνολο. Ιδιαίτερα σε καιρούς εξαθλίωσης και κοινωνικής παρακμής, όπου υπάρχει έντονη οικονομική κρίση, το διαφορετικό στοχεύεται ακόμη περισσότερο και πολιορκείται επιθετικά, καθώς παρουσιάζεται ως η «πηγή του κακού» και ως βασικός υπαίτιος για την άσχημη κατάσταση που επικρατεί. Ιδεολογίες όπως αυτή του ναζισμού εκμεταλλεύονται τη στασιμότητα που υπάρχει και δημιουργούν φρούδες ελπίδες στα άτομα ότι η «πρόοδος» θα έρθει με τη χρήση βίαιων μέσων. Έτσι, τα άτομα φανατίζονται, δηλητηριάζονται και μολύνονται από αυτά τα ιδεολογήματα και γίνονται υποχείρια ανθρώπων που τα προωθούν. Υπάρχει φάρμακο που να πολεμά αυτή τη «μόλυνση»; Υπάρχει ελπίδα; Μόνο με την παιδεία και την κινητοποίηση όλης της κοινωνίας θα υπάρξει πραγματική λύτρωση. Η ουσιαστική επικοινωνία, η υποστήριξη προς το συνάνθρωπο και η ανάπτυξη δεσμών φιλίας μπορούν να γκρεμίσουν τους τοίχους και να κόψουν τα συρματοπλέγματα.

Σόλων Παπαγεωργίου γ1

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα των ημερών μας, είναι αυτό της άνισης κατανομής του πλούτου. Από τη μία βλέπουμε σπίτια φτιαγμένα πολύ πρόχειρα, απλά καλύπτοντας τις στοιχειώδεις ανάγκες των κατοίκων που ζουν στην κυριολεξία ο ένας πάνω στον άλλον. Από την άλλη, κάποιοι ζουν ζωές μέσα στη χλιδή, με υπερπολυτελείς πισίνες και πανάκριβα σπίτια. Αυτό το θεωρώ τρομερά άδικο. Άνθρωποι ζουν μέσα στη φτώχεια, χωρίς τα απαραίτητα για να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Το χειρότερο: χωρίς να έχουν ποτέ την ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή.

Μάνος Βλάσσης α1 48

Με αφορμή μια εικόνα... Be the chance you wish to see in the world Έχω βαρεθεί να ακούω συνεχώς στις ειδήσεις ανθρώπους να περιγράφουν τις δυσκολίες της οικονομικής κρίσης χωρίς να περιέχουν στο λόγο τους την έννοια της ελπίδας. Σίγουρα η κοινωνία περνά δύσκολες στιγμές, αλλά αυτό θα αλλάξει μόνο αν συνεχίζουμε να ελπίζουμε και να προσπαθούμε. Πολλοί ίσως μου απαντούσαν: “Προσπαθώ, αλλά δεν έχω τύχη”. Έγώ τότε έχω να τους πω χωρίς να το πολυσκεφτώ πως η τύχη βοηθά τους τολμηρούς. Αλήθεια, όμως, τι είναι αυτή η τύχη; Στο μάθημα, μελετώντας κάποια φιλοσοφικά κείμενα αναφερθήκαμε σε αυτήν. Οι άνθρωποι, για να αιτιολογήσουν τις επιτυχίες τους και κυρίως - τις αποτυχίες τους, κατασκεύσαν αυτό το ανύπαρκτο αντικείμενο, την τύχη, βγάζοντας το βάρος της ευθύνης από πάνω τους. Αυτό όμως που πραγματικά υπάρχει είναι η προσωπική μας προσπάθεια να πετύχουμε και τελικά να αλλάξουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Μόνο τότε θα έχουμε την ελπίδα ότι θα αλλάξουν και τα πράγματα γύρω μας.

Κωνσταντίνος Σιάκκας γ4

Συγκινητική εικόνα, τι όμορφα που χαίρονται ανέμελα! Σπάνια ζευγάρια ηλικιωμένων ανθρώπων θα βρεθούν στην παιδική χαρά να κάνουν κούνια. Τόσα στερεότυπα για τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, όπως για παράδειγμα ότι μόνο οι νέοι έχουν δυνάμεις για παιχνίδια. Ευτυχώς δεν ισχύουν για όλους. Δεν έχει σημασία η ηλικία μας για να κάνουμε οτιδήποτε, αρκεί να το θέλουμε πραγματικά! Μια φωτογραφία που γεννά συναισθήματα χαράς και αισιοδοξίας.

Γεωργούση Ελένη α1

Με αφορμή μια εικόνα... Απόλυτη Απομόνωση Μ’ένα κουμπί και μόνο ο κόσμος μου τελειώνει, και με το φως που βγαίνει τα μάτια μου τυφλώνει. Οι εικόνες περνούν μπροστά μου χωρίς να τις παρατηρήσω, με τη ζωή μου να χαραμίζεται κι αδυνατώ να κάνω πίσω. Ξεκινώ ένα ταξίδι χωρίς να το καταλαβαίνω, μάταιο όμως είναι να προσπαθώ να βγαίνω. Στο δρόμο για το ταξίδι αυτό είμαι αποσβολωμένος, και όταν πια τελειώσει νιώθω κουρασμένος. Έτσι όπως κάθομαι μόνος μου αναρωτιέμαι, ποιος είναι ο σκοπός έτσι να τυραννιέμαι. Ώρες πολλές περιπλανιέμαι να βρω μία απάντηση, και φτάνω στο συμπέρασμα ότι είναι μία εξάρτηση. Κάπου βαθιά μέσα μου βλέπω της ελπίδας το φως, μα πρέπει να με τραβήξει κάποιος πριν έρθει ο γκρεμός. Όλα αυτά τα ερωτήματα που με απασχολούνε, μέσα μου ριζώνονται και δε λένε να βγούνε.

Μόνη της δεν πρόκειται να έρθει η σωτηρία, πρέπει κι εγώ μόνος μου να βρω ανεξαρτησία. Η ζωή είναι ωραία κι ας έχει δυστυχία, μα με πολύ κόπο και δουλειά έρχεται η ευτυχία.

Παναγιώτης Ρέππας β3 Βασίλης-Ανδρέας Ανδρούτσος Αντίκο β3

Με αφορμή μια εικόνα... Η ανορεξία είναι μια ψυχολογική ασθένεια στην οποία οδηγούνται πολλοί άνθρωποι, κυρίως κορίτσια στην εφηβεία, λόγω της δυσαρέσκειάς τους για την εξωτερική τους εμφάνιση. Κάποιος που πάσχει από αυτήν, αποφεύγει με επιμονή την κατανάλωση φαγητού και προσπαθεί με κάθε μέσο να αδυνατίσει και τελικά θέτει σε κίνδυνο την υγεία του. Οι παράγοντες που μπορούν να προκαλέσουν ανορεξία είναι αρκετοί. Συχνά έχουν να κάνουν με μια συναισθηματική απορρίψη ή μια ερωτική απογοήτευση. Κατά κύριο λόγο όμως ευθύνονται τα πρότυπα ομορφιάς τα οποία προβάλλουν ανθρώπους με συγκεκριμένες αναλογίες, δηλαδή αδύνατους και ψηλούς. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η ίδια η κοινωνία να ωθεί τους ανθρώπους στην ασθένεια, γιατί νιώθουν μειονεκτικά όταν οι αναλογίες τους δεν ανταποκρίνονται στα μοντέλα ομορφιάς και χάνουν έτσι την αυτοεκτίμησή τους. Οι συνέπειες όμως αυτής τη ασθένειας είναι αρκετά επίπονες. Αρχικά, οι ασθενείς αφαιρούν από τον εαυτό τους το δικαίωμα της απόλαυσης του φαγητού που έτσι και αλλιώς είναι μια βασική ανάγκη. Η αποστροφή τους όμως για το φαγητό είναι αιτία εσωστρέφειας και τάσης για απομόνωση που τελικά οξύνει ακόμη περισσότερο το πρόβλημα των πασχόντων και τους οδηγεί σε αντικοινωνικές συμπεριφορές. Οι ψυχολογικές επιπτώσεις είναι κυρίως το άγχος και σε ακραίες περιπτώσεις η κατάθλιψη, οι οποίες συνοδεύονται από τσακωμούς με τους ανθρώπους που προσπαθούν να τους βοηθήσουν. Το ποσοστό των ανθρώπων που κατάφερναν να ξεπεράσουν την ασθένεια είναι σχετικά μικρό. Στις περισσότερες περιπτώσεις απαιτείται η βοήθεια ψυχολόγου που, σε συνδυασμό με έναν ειδικό διατροφολόγο, μπορούν να βοηθήσουν το άτομο να ξεπεράσει το πρόβλημα. Απαραίτητη είναι η ψυχολογική υποστήριξη από φίλους και συγγενείς, καθώς αυξάνει τις πιθανότητες καταπολέμησης αυτής της σκληρής ασθένειας. Απ’ όλα τα παραπάνω καταλαβαίνουμε ότι είναι εύκολο ένας άνθρωπος, ιδιαίτερα στην εφηβεία, να «πέσει θύμα» της ανορεξίας, αλλά είναι πιο σημαντικό ο καθένας από εμάς να αγαπάει και να φροντίζει τον εαυτό του ώστε να μην τον θέτει σε κίνδυνο.

Κατερίνα Δούκα β2 και Ειρήνη Ζούπου β2

Στις παλαιότερες εποχές οι γυναίκες θεωρούνταν κατώτερες από τους άνδρες, καταπιέζονταν και είχαν λιγότερα δικαιώματα από αυτούς. Αν και αυτά ανήκουν στο παρελθόν, σήμερα στον θεωρητικά «ανεπτυγμένο» κόσμο, έχουν παρατηρηθεί κρούσματα βίας και καταπίεσης προς τις γυναίκες. Πολλά κορίτσια λοιπόν σε διάφορες χώρες του κόσμου δεν έχουν το δικαίωμα στην εκπαίδευση και από μικρή ηλικία «εισέρχονται» στον κόσμο των ενηλίκων, αφού αναγκάζονται να παντρευτούν και να αναλάβουν κατά αποκλειστικότητα το νοικοκυριό του σπιτιού. Έτσι αφενός δεν

Με αφορμή μια εικόνα... απολαμβάνουν την παιδική ηλικία της αφέλειας και της αθωότητας, αφετέρου καταπιέζονται σωματικά και ψυχικά αφού δεν έχουν την ευκαιρία να ακολουθήσουν μια άλλη πορεία στη ζωή τους. Ακόμη, σε αρκετές χώρες έχουν δημιουργηθεί παράνομα κυκλώματα που εκμεταλλεύονται τις γυναίκες, τις υποδουλώνουν τις χρησιμοποιούν ως προϊόντα εμπορίου, ως μέσο που τους αποφέρει χρήματα. Οι γυναίκες αυτές όμως δεν έχουν άλλη επιλογή. Είναι ιδιαίτερα ευάλωτες λόγω της φτώχειας και της εξαθλίωσης που βιώνουν. Συνήθως αιχμαλωτίζονται από τα κυκλώματα αυτά υπό την απειλή βίας και εκβιασμών και δυστυχώς όλα αυτά συμβαίνουν κάτω από την ανοχή των κυβερνήσεων. Οι γυναίκες αυτές μένουν στο περιθώριο χωρίς να μπορούν να διαμαρτυρηθούν για το μαρτύριο που βιώνουν. Κατά τη γνώμη μου πρέπει να ληφθούν γρήγορα και δραστικά μέτρα. Οι χώρες της δύσης πρέπει να σταματήσουν να πιστεύουν πως ο κόσμος είναι γαλήνιος και ειρηνικός. Πρέπει να ενδιαφερθούν για τον συνάνθρωπό τους και κινητοποιηθούν. Μέχρι τώρα έχουν γίνει σημαντικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Μάλιστα έχουν ιδρυθεί πολλές οργανώσεις για την υπεράσπιση αυτών των δικαιωμάτων, όπως η Διεθνής Αμνηστία, οι οποίες μάχονται για ένα καλύτερο αύριο. Αυτό άλλωστε συμβολίζει και το σήμα της Διεθνούς Αμνηστίας: το κερί που ανάβει αντιπροσωπεύει τον άνθρωπο και σε αυτήν την περίπτωση τη γυναίκα, ενώ το σύρμα γύρω από αυτή συμβολίζει την κακοποίηση που υφίσταται. Όλοι λοιπόν εμείς μπορούμε να απαλλάξουμε το κερί από τα σύρματα, για να μη σβήσει ποτέ!

Γιάννης Τάτσης β2

Αμφισβήτηση Από μικρός ο Παύλος έκανε διαρκώς ερωτήσεις. Στην τάξη ήταν από τους λίγους που είχε όλο απορίες για αυτά που μάθαινε. Επί πλέον αμφισβητούσε διάφορους κανόνες και νόμους στα διάφορα μαθήματα και απαιτούσε απόδειξη για το κάθετι. Οι συμμαθητές του θύμωναν, αλλά εκείνος επέμενε. Ο ίδιος δεν επέτρεπε στον εαυτό του να υποστηρίζει τις ιδέες του χωρίς αποδείξεις. Σήμερα ο Παύλος αποτελεί ένα από τα πιο ενεργά μέλη της κοινωνίας. Δεν φοβάται να εκφράσει τη γνώμη του, να μιλήσει για οποιοδήποτε θέμα, χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις. Δεν φοβάται να αμφισβητήσει τα στερεότυπα και τελευταία μάλιστα, υποστηρίζει την πρόσληψη ανθρώπων με ειδικές ανάγκες στη δουλειά του. Να τον κατακρίνουμε, να τον χλευάσουμε; Όχι. Με τη στάση του να θέτει ερωτηματικά σε όλα, είναι παράδειγμα για μίμηση.

Νίκος Καψάλης γ4

Το επάγγελμα του αρχιτέκτονα Ο αρχιτέκτονας που έχει πάθος για τη δουλειά του δεν θεωρεί ότι κάνει κάτι απλό. Όπως ο ζωγράφος εκφράζεται πάνω σε έναν καμβά, έτσι και αυτός δημιουργεί ένα σχέδιο εκφράζοντας τις γνώσεις και τη φαντασία του. Ο σχεδιασμός ενός σπιτιού είναι κάτι που εξελίχθηκε μέσα στο χρόνο, όπως εξελίχθηκε και ο κόσμος. Είναι στοιχείο ενδεικτικό ενός πολιτισμού. Σήμερα οι αρχιτέκτονες τολμούν να σχεδιάζουν πολύπλοκα και ιδιαίτερα κτίρια. Ποιοι θεωρούνται καλύτεροι; Μα φυσικά αυτοί που με πάθος βάζουν την αυθεντική πινελιά τους και ακολουθούν τις κοινωνικές αλλαγές και τις νέες ανάγκες. Αυτοί είναι που ξεχωρίζουν.

Λήδα Κατσανούλη γ4

Με αφορμή μια εικόνα... Διακρίσεις Ένα σύγχρονο κοινωνικό πρόβλημα είναι οι διακρίσεις που γίνονται ανάμεσα στους ανθρώπους. Οι ρατσιστικές αντιλήψεις στέκονται εμπόδιο στην προσπάθεια του ανθρώπου να εξαλείψει τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις. Η επιδίωξη για το «ιδανικό», το καλύτερο, χτίζει συγχρόνως φράγματα στις σχέσεις και την επικοινωνία των ανθρώπων μεταξύ τους. Δυστυχώς κριτήριο βασικό στην επιλογή των φίλων, των συζύγων, των συνεργατών, των υπαλλήλων είναι η οικονομική ευχέρεια, η καταγωγή, το κοινωνικό κύρος. Κάποιοι θεωρούνται επιτυχημένοι, κάποιοι αποτυχημένοι. Κάποιοι βιώνουν την καταξίωση, κάποιοι την απόρριψη. Κάποιοι κρατούν τη σκούπα και σαρώνουν στην άκρη και στο περιθώριο ό,τι ενοχλεί το δρόμο τους, κάποιοι είναι τα «σκουπίδια» που η σκούπα τους βγάζει στο περιθώριο.

Επαμεινώνδας Λούκας γ4 Πολλοί παρομοιάζουν τη ζωή σαν ένα αγώνα ταχύτητας. Όλοι γνωρίζουμε τις δυσκολίες που έχει ένας τέτοιος αγώνας αλλά και το πώς νιώθουμε όταν φτάνουμε στη γραμμή του τερματισμού. Όλοι ξεκινάνε τον αγώνα με τον ίδιο τρόπο. Βρίσκονται στο έδαφος με τα χέρια μπροστά και τα πόδια πίσω. Όλοι οι άνθρωποι λοιπόν έχουν την ίδια αφετηρία. Όταν όμως σηκώνονται και αρχίζουν να τρέχουν, εκεί ακριβώς αρχίζουν και οι διαφοροποιήσεις. Άλλοι τρέχουν πιο γρήγορα, άλλοι πιο αργά, ο καθένας πάντα με το δικό του στυλ. Το ίδιο συμβαίνει και στο …στίβο της ζωής. Ο καθένας διαλέγει πώς θα φτιάξει τη ζωή του, ο καθένας έχει τη δική του τεχνική. Όμως ο κάθε αγώνας μέχρι τον τερματισμό του έχει και τις… αναποδιές του. Όπως μια πτώση. Σημασία έχει πώς διαχειριζόμαστε αυτή την πτώση… Κάποιοι σηκώνονται και βάζουν τα δυνατά τους για να μπορέσουν να εκμηδενίσουν τη διαφορά και να τα καταφέρνουν. Είναι αυτοί που παίρνουν φόρα για να φτάσουν νικητές. Κάποιοι πάλι σηκώνονται και προχωράνε απλώς αργά μέχρι το τέλος… και κάποιοι εγκαταλείπουν. Είναι στο χέρι του καθενός ποιον δρόμο θα ακολουθήσει για τον τερματισμό και τι είδους τεχνική θα ακολουθήσει για να φτάσει μέχρι το τέλος. Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Έχει και τις πτώσεις της άλλα έχει και τις νίκες της. Στην κούρσα της ζωής δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Όλοι κερδίζουν στην πορεία του αγώνα ανεξάρτητα από τη θέση που θα έχουν όταν θα τερματίσουν. Ευχή στον αγώνα αυτό να περάσουμε ευχάριστα για να νιώσουμε και την ικανοποίηση στον τερματισμό. Δεν γεννήθηκαν όλοι Μπολτ και ούτε θα μπορούσαν να ήταν …Άλλωστε δεν θα είχε και κανένα νόημα… Όλοι συμμετέχουμε στην κούρσα ο καθένας με το δικό του στυλ αποκομίζοντας ο καθένας και τα δικά του οφέλη…Σημασία έχει η πορεία.

Φωτεινή Τόλιου β4

Με αφορμή μια εικόνα...

Το όνειρο Η Θάλεια άνοιξε τα μάτια της και είδε το γνώριμο άσπρο ταβάνι του δωματίου της. Γύρισε για να δει το ρολόι. 6:32. Είχε ακόμα 8 λεπτά να ξανακοιμηθεί. Ήθελε να συνεχίσει το όνειρό της. Έκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να φανταστεί την τελευταία σκηνή του ονείρου. Ήταν εκείνη, σκαρφαλωμένη σε έναν ουρανοξύστη που είχε φτιάξει η ίδια από χιλιάδες έπιπλα και συσκευές, προσπαθώντας να φτάσει τον ουρανό, πιο ψηλά από τα επιβλητικά και μονότονα κτήρια της πόλης. Να ξεφύγει. Να αναπνεύσει. Η Θάλεια ήθελε να ξανακοιμηθεί, να γυρίσει στο όνειρο, γιατί ήθελε απεγνωσμένα να δει το τέλος. Να δει το σημείο που θα είχε τελειώσει τον ουρανοξύστη της, θα είχε ξεπεράσει ακόμα και τα σύννεφα, που θα μπορούσε να δει τον καθαρό ουρανό και να ψάξει μήπως υπήρχε ένα άλλο μέρος, πιο φωτεινό, πιο χαρούμενο και λιγότερο αποπνικτικό. Όταν ξύπνησε το ρολόι έγραφε 8:13. Χαμογέλασε, σηκώθηκε και βγήκε στο μπαλκόνι. Κοίταξε την πόλη της. Και ένιωσε πιο ανακουφισμένη από ποτέ, όταν είδε πως δεν έμοιαζε καθόλου με την στενόχωρη και αποπνικτική πόλη του ονείρου της.Το απαίσιο συναίσθημα που είχε νιώσει είχε εξαφανιστεί. Είχε πράγματι; Μέσα στο δωμάτιό της την περίμεναν αμέτρητες οι σκέψεις της. Υπερβολικά γρήγορος ο ρυθμός με τον οποίο εκτυλίσσονταν τα γεγονότα στη ζωή της. Άραγε, άξιζε τόση πίεση; Όχι, χρειαζόταν ένα διάλειμμα. Ή καλύτερα μια ριζική αλλαγή.

Αλεξάνδρα Βαλμά γ4 54

Με αφορμή ένα σκίτσο...

Στο μάθημα της έκθεσης εντάσσεται και η «προφορική έκθεση». Η καθηγήτριά μας μάς ζήτησε να επιλέξουμε μία γελοιογραφία, να την παρουσιάσουμε και να την σχολιάσουμε. Πόσο σωστά αποτυπώνει ο σκιτσογράφος και σχολιάζει την πραγματικότητα! Ένα άτομο γεμάτο χαρά γιατί σκέφτηκε κάτι έξυπνο και καινοτόμο, προσπαθεί να προτείνει την ιδέα του. Οι άλλοι, «οι πολλοί», δεν αποδέχονται τις διαφορετικές ιδέες. Γιατί; Επειδή δεν διαθέτουν κριτική ικανότητα, επειδή θεωρούν τις δικές τους ανώτερες, επειδή προβάλλουν ως επιχείρημα τη δύναμη της πλειοψηφίας. Χειρότερα όμως από την απόρριψη που εισπράττει το άτομο που οραματίζεται την αλλαγή, ακολουθεί η προσπάθεια του συνόλου να το ενσωματώσει με βίαιο τρόπο στο τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς των πολλών. Ευάλωτος στους μηχανισμούς χειραγώγησης, υποκύπτει από το φόβο να μη μείνει μόνος και στο περιθώριο, ασπάζεται τις ιδέες των απρόσωπων «πολλών», μόνο και μόνο για να μπορεί να επιβιώνει ανάμεσά τους. Η εξέλιξη όμως δεν θα έρθει παρά μόνο αν δώσουμε χώρο να ακουστεί το νέο, το διαφορετικό. Αλλιώς, μία κοινωνία θα μείνει καταδικασμένη στην ομοιομορφία και τη μονοτονία. Πράγματι, ο σκιτσογράφος χρησιμοποιεί τόσο πετυχημένα το χρώμα στην αφήγηση που μας κάνει. Ο μωβ άνθρωπος, ο κεντρικός χαρακτήρας, σιγά σιγά θα χάσει το χρώμα του. Στην τελευταία εικόνα θα γίνει άχρωμος όπως όλοι οι άλλοι.

Αμαλία Σγουμποπούλου γ4

Με αφορμή ένα τραγούδι... Πώς ένα τραγούδι γίνεται ιστορία (βασισμένη στο τραγούδι ο Γιάννης ο φονιάς σε στίχους του Νίκου Γκάτσου και μουσική του Μάνου Χατζιδάκι)

Ο Γιάννης ο φονιάς, παιδί μιας πατρινιάς κι ενός μεσολογγίτη Προχτές την Κυριακή μετά απ’ τη φυλακή επέρασ’ απ’ το σπίτι Του βγάλαμε γλυκό, του βγάλαμε και μέντα μα για το φονικό δεν είπαμε κουβέντα Μονάχα το Φροσί με δάκρυ θαλασσί στα μάτια τα μεγάλα Του φίλησε βουβά τα χέρια τ’ ακριβά και βγήκε από τη σάλα Δεν μπόρεσε κανείς τον πόνο της ν’ αντέξει Κι ούτε ένας συγγενής να πει δεν βρήκε λέξη Κι ο Γιάννης ο φονιάς στην άκρη της γωνιάς με του καημού τ’ αγκάθι Θυμήθηκε ξανά φεγγάρια μακρινά και τ’ όνειρο που εχάθη

Μόλις ξύπνησε, το πρωί της Κυριακής, ο Γιάννης σηκώθηκε αμέσως από το κρεβάτι του. Είχε μείνει σε εκείνο το κελί, ολομόναχος, για 10 χρόνια. Σπάνια είχε επισκέψεις. Σχεδόν ποτέ. Αλλά εκείνη την Κυριακή θα αποφυλακιζόταν. Θα πήγαινε επιτέλους στο σπίτι του. Όμως πώς θα αντιδρούσε η οικογένειά του μόλις τον έβλεπε; Θα χαίρονταν που θα τον έβλεπαν, ή θα τον κοίταζαν με θυμό και αηδία, ή ακόμα και με φόβο; Και ξαφνικά, η χαρά του που θα έφευγε από το σκοτεινό και κρύο κελί του, μετατράπηκε σε άγχος και πανικό. Είχε μετανιώσει για το έγκλημά του πολύ καιρό πριν. Δεν υπήρχε νύχτα που δεν έβλεπε εφιάλτες οι οποίοι σχετίζονταν με αυτό. Μόλις πάτησε τη σκανδάλη εκείνη τη νύχτα πριν 10 χρόνια, κατέστρεψε τη ζωή του για πάντα. Τα χρόνια που πέρασε στη φυλακή ήταν εφιαλτικά. Και δεν ήταν σίγουρος αν η κατάσταση θα βελτιωνόταν μετά την αποφυλάκιση. Σε λιγότερο από τρεις ώρες από τη στιγμή που ξύπνησε, ο Γιάννης βρισκόταν έξω από τη φυλακή. Πήρε γρήγορα ένα ταξί, και έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω ούτε μία φορά. Στο σπίτι είχε συγκεντρωθεί όλη η οικογένεια. Τα ξαδέρφια του είχαν έρθει από την Πάτρα και ο παππούς του από το Μεσολόγγι. Τον χαιρέτησαν όλοι όταν μπήκε, και αφού κάθισε δειλά, του πρόσφεραν γλυκό. Κανένας δεν ανέφερε το φόνο, ή το γεγονός ότι τα τελευταία 10 χρόνια ο Γιάννης βρισκόταν στη φυλακή. Ήταν σαν κάθε άλλη Κυριακάτικη συγκέντρωση της οικογένειας. Μόνο που δεν ήταν. Ο Γιάννης ένιωθε την ένταση στην ατμόσφαιρα. Η θεία Ιωάννα είχε πρασινίσει και πηγαινοερχόταν συνέχεια στο δωμάτιο, όλο νευρικότητα. Όσο για τη Φρόσω, τη μικρή αδερφή του Γιάννη, η οποία ήταν μόνο 14 χρονών όταν είχε συμβεί η

Με αφορμή ένα τραγούδι... τραγωδία, καθόταν στον καναπέ με ανέκφραστο ύφος, και ο Γιάννης δεν μπορούσε, όσο κι αν προσπαθούσε, να καταλάβει τι σκεφτόταν. Την ώρα που την κοίταζε με περιέργεια, η Φρόσω σηκώθηκε και πήγε προς το μέρος του. Τον αγκάλιασε σφιχτά και άρχισε αμέσως να κλαίει. Φίλησε το Γιάννη στο μάγουλο και έφυγε γρήγορα από το σαλόνι. Κάνεις δεν μιλούσε στο δωμάτιο. Ο Γιάννης βούλιαξε στον καναπέ με κενό βλέμμα. Δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά του, την ώρα που ξαναέφερνε για χιλιοστή φορά στο μυαλό του τη νύχτα που σκότωσε τον άντρα που βίασε την αδερφή του.

Αλεξάνδρα Βαλμά γ4

Χαρακτικό, Ευγενία Νεοφωτίστου β4 57

Λογοτεχνικά πειράματα... Μια ιστορία, δύο αφηγητές Κόνορ Τώρα, λίγο πριν ο θάνατος με πάρει, αναπόλησα τις καλύτερές μου αναμνήσεις. Δεν ήθελα να φύγω από τον κόσμο με την πικρία στο στόμα. Θυμήθηκα τη μέρα που τη γνώρισα πριν από είκοσι ολόκληρα χρόνια. Πώς πέρασε ο καιρός μαζί της! Ήμουν νέος με πολλά όνειρα και υψηλές προσδοκίες για το μέλλον. Ήταν μια μέρα της άνοιξης, θυμάμαι τη μυρωδιά των λουλουδιών. Βρισκόμουν στην πορεία μου προς το Ίμρε, όταν δίπλα από ένα ρυάκι είδα μία κοπέλα να παίζει φλάουτο. Η μελωδία ήταν τόσο γλυκιά που με έκανε να στέκομαι και να κοιτάζω μαγεμένος. Με πρόσεξε, σηκώθηκε και μου έκανε ένα νεύμα, όμως εγώ συνέχισα να στέκομαι εκεί σαν αποβλακωμένος. Αχ, πόσο όμορφη ήταν! Τα μαλλιά της, κατάμαυρα, άστραφταν κάτω από το φως

του ηλίου και τα μάτια της έλαμπαν σαν πετράδια γκριζοπράσινα. Ένιωθα φυλακισμένος στο βλέμμα της. Ξαφνικά η φωνή της σαν από μακριά, με επανέφερε στην πραγματικότητα. -Εε, εσύ! Πώς σε λένε; -Κόνορ, της απάντησα ντροπαλά. -Λοιπόν, Κόνορ, δεν σου έχουν πει να μην είσαι αδιάκριτος; -Συγγνώμη, αποκρίθηκα, αλλά το μυαλό μου ταξίδευε αλλού. Εκείνη θα την φώναζα Ντένα, όπως μου είπε. Πρώτη φορά ένιωσα έτσι στη ζωή μου και δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Ανεπίτρεπτο για μένα. Ο Κόνορ ο Βασιλοκτόνος, ένας από τους καλύτερους πολεμιστές στη Δυτική Σιλδώνα, να έχει τέτοιες αδυναμίες; Ποιος θα περίμενε να βρίσκομαι στο έλεος ενός αθώου κοριτσιού. Δεν φαινόταν πάνω από 19, ενώ εγώ είχα ήδη κλείσει τα 21. Η σιωπή έσπασε ξανά όταν την άκουσα να λέει: -Αν θες, μπορείς να έρθεις να καθίσεις μαζί μου, δίπλα στην όχθη. Πας μακριά; - Όχι. Έρχομαι από το Τρέμπον με κατεύθυνση προς το Ίμρε. Ευχαριστώ για την πρόσκληση!

Λογοτεχνικά πειράματα... Καθήσαμε στο χορτάρι άρχισε να παίζει το “Η βροχή του Κασταμίρ’’, ένα μελαγχολικό, αλλά κατά τα άλλα εξαιρετικό τραγούδι. Άρχισα να τραγουδώ στο ρυθμό. Ήταν μαγική στιγμή.... Ο πόνος από την πληγή από το μαχαίρι του Χάλιαξ με επανέφερε στην πραγματικότητα. Τουλάχιστον την είχα σώσει. Ο Χάλιαξ μου είχε προτείνει την εξής συμφωνία: να παραδοθώ για να την αφήσει ελεύθερη ή αλλιώς δεν θα την ξανάβλεπα ποτέ. Δεν είχα άλλη επιλογή. Το κρύο ατσάλι του ξίφους με διαπέρασε με αστραπιαία ταχύτητα και βρέθηκα να περιμένω το τέλος, ξαπλωμένος μέσα στο αίμα μου αλλά και σε εκείνο των ανθρώπων που είχα προηγουμένως εγώ σκοτώσει. Κοίταξα γύρω μου. Ο Χάλιαξ είχε γίνει άφαντος, όπως και η Ντένα. Άκουσα από μακριά μία γνώριμη φωνή. ΄Ηταν ο Ρόντρικ! Είχαμε νικήσει τη μάχη! Φώναξα με όλη μου τη δύναμη το όνομά της. Αχ, πόσο ήθελα να την αγκαλιάσω μια τελευταία φορά! Να νιώσω τα απαλά της χέρια στο πρόσωπό μου και να ακούσω για λίγο τη γλυκιά φωνή της. Αχ, Ντένα, συγγνώμη που τα πράγματα έπρεπε να γίνουν έτσι...

Ρόντρικ Στη μάχη είχαμε νικήσει. Εγώ και οι εναπομείναντες σύντροφοί μου ψάξαμε το μέρος για επιζώντες. Τους έδωσα ξεκάθαρη εντολή: αν βρουν κάποιον από τους Αμίρ, να τον σκοτώσουν και, πάνω απ’όλα, να βρούνε τον Κόνορ. Δεν μπορούσα να αφήσω τον καλύτερο μου φίλο να χαθεί. Έπρεπε να τον βρω όπου και να ήταν. Κάποια στιγμή, δεν ξέρω αν ήταν ψευδαίσθηση, άκουσα την φωνή του. Φώναζε την Ντένα. Την είχα σώσει σκοτώνοντας τον Χάλιαξ, αλλά αυτό δεν θα ήταν τίποτε αν ο φίλος μου πέθαινε. Τον βρήκαμε μέσα σε μια λίμνη αίματος. Προσπάθησα να τον ξυπνήσω.

Κόνορ Ένιωσα κάτι να με ταρακουνά. Με την ελάχιστη δύναμή μου άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρισα τον Ρόντρικ και την Ντένα να με κοιτούν. Το μόνο που είπα ήταν: -Φίλε, σ’ευχαριστώ ! Να την προσέχεις. Άπλωσα το χέρι μου και χαϊδεψα το πρόσωπο της πριν νιώσω την δύναμή μου να με εγκαταλείπει.....

Ρόντρικ -Κόνορ! Όχι ! ούρλιαξε με σπαραγμούς η Ντένα και έπεσε πάνω του κλαίγοντας. ‘Ενιωθα ένα κενό μέσα μου σαν να είχα χάσει κομμάτι του εαυτού μου. Τότε έγινε το απίστευτο: δάκρυα κύλησαν στα μάτια μου για πρώτη φορά. Αγκάλιασα το σώμα του νεκρού φίλου μου και πνίγηκα σε ένα ποτάμι από δάκρυα. Όχι, δεν έπρεπε να τελειώσει έτσι. Ήταν πολύ νωρίς ακόμα γι’αυτόν να φύγει...

Εμμανουήλ Παπαγεωργίου γ5

Λογοτεχνικά πειράματα... Περιπέτεια στη μέση του ωκεανού Σε βάρκα ταξιδεύουμε για άγνωστα μέρη και πάμε όπου το κύμα μάς φέρει. Παρέα μας τα άστρα, το φεγγάρι κι η αυγή κι ο ορίζοντας που μοιάζει με αχνή γραμμή. Διαμάντια στον ουρανό και μπροστά μας στεριά, πλησιάζουν πειρατές από ξένα νερά. Χρυσάφι ζητούν, τη βάρκα μας βουλιάζουν και ύστερα από μέρες τα κύματα μάς βγάζουν σε έρημο νησί στη μέση του ωκεανού, ιθαγενείς μάς βρίσκουν, «ποιοι είστε;», ρωτούν. Μας καλωσορίζουν εύθυμα με τρόφιμα και δώρα, στο τέλος όμως φτάνει του γυρισμού η ώρα. Σε σχεδία από καλάμι ταξιδεύουμε για σπίτι με συνοδεία απ’τον ήλιο και συνοδεία από κήτη. Να όμως που πέφτουμε σε άγρια τρικυμία και η σχεδία μας βουλίαζει, μα τι ατυχία! Σε λίγο μας βρίσκουν ψαράδες ευγενείς και γυρίζουμε σπίτι σώοι και αβλαβείς...

Οδυσσέας Ζαχαριάδης β5

Χαρακτικό, Πάνος Αϊβαλιώτης β4 60

Σελίδες Ιστορίας Φέτος, στο μάθημα της Ιστορίας, οι μαθητές και οι μαθήτριες του β2 και β3 εμβάθυναν στον τομέα της καθημερινής ζωής στο Βυζάντιο. Ένα μήνα πριν από το Πάσχα, ανέλαβαν να μελετήσουν και να παρουσιάσουν συγκεκριμένους κοινωνικούς ρόλους. Χωρίστηκαν σε ομάδες και συνεργάστηκαν στον ελεύθερο χρόνο τους για να συγκεντρώσουν τις απαραίτητες πληροφορίες από τη βιβλιογραφία που τους δόθηκε. Στη συνέχεια συμπλήρωσαν ένα φύλλο εργασίας με ερωτήσεις. Σκοπός της εργασίας αυτής ήταν να αποκτήσουν μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της βυζαντινής κοινωνίας γνωρίζοντας παράλληλα ένα σημαντικό κομμάτι της Βυζαντινής Ιστορίας με το οποίο, λόγω έλλειψης χρόνου, δεν πρόλαβαν να έρθουν σε επαφή κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Γι’ αυτό και οι κοινωνικοί ρόλοι που επελέγησαν κάλυπταν ολόκληρο το φάσμα της κοινωνικής πυραμίδας. Οι ερωτήσεις που τέθηκαν ήταν τυποποιημένες. Παρόλα αυτά κάθε εργασία διατηρεί το προσωπικό ύφος των παιδιών που την έγραψαν. Θα το διαπιστώσετε και εσείς όταν διαβάσετε τις εργασίες που ενδεικτικά επιλέξαμε. Την εργασία της Ιστορίας επιμελήθηκε η καθηγήτρια κ. Δέσποινα Χρονάκη. ΜΟΝΑΧΗ 1. Με τι ασχολείσαι; Μερικές φορές εμπορεύομαι, νόμιμα πάντα. Είμαι κατά κύριο λόγο ελεύθερη και ρυθμίζω την καθημερινή μου ζωή συνήθως μόνη μου. Προσφέρω πληθώρα υπηρεσιών στον Βυζαντινό κόσμο επειδή με τιμούν ιδιαίτερα (με θεωρούν ιερό και άγιο πρόσωπο). Επιδίδομαι καθημερινά σε ψυχική άσκηση και αναζητώ την πνευματική τελειότητα λαμβάνοντας υπόψη το κήρυγμα του Ιησού. 2. Πληρώνεις φόρους; Πώς; Όχι, δεν πληρώνω φόρους. Αντίθετα, πρέπει να ομολογήσω πως εξαπατώ πολίτες λέγοντάς τους ότι αμάρτησαν. 3. Έχεις εξουσία πάνω σε κάποιον; Σε ποιον; Ασκώ εξουσία έμμεσα στους πολίτες, κυρίως στους θρήσκους. Πρώτα τους συνδέω με τον Θεό, έπειτα τους λέω πως αμάρτησαν και με αυτόν τον τρόπο μπορώ ακόμα και να τους τιμωρήσω. Όχι εγώ, ο Θεός. 4. Έχει κάποιος εξουσία πάνω σε σένα; Ποιος; Βέβαια. Κυρίως ο προεστός μου. Αυτός ηγείται της μονής. Μπορεί να ανήκει στην κοινότητά μας ή να προέρχεται από κάποιο συνοικιακό μοναστήρι. Το μοναχικό μας σύστημα είναι μοναρχικό και η εξουσία του προεστού αδιαφιλονίκητη. 5. Πόσο συχνά διασκεδάζεις και πώς; Εγώ, όπως και οι άλλοι μοναχοί/ες δεν διασκεδάζουμε και πάρα πολύ. Είμαστε ήσυχοι άνθρωποι. Παίζουμε συχνά το ρόλο πνευματικού καθοδηγητή και υπερβαίνουμε τον περιορισμένο ρόλο του εξομολογητή. Εμείς, όπως λέει ο Θεόδωρος Στουδίτης, είμαστε «τα νεύρα και τα θεμέλια της εκκλησίας». 6. Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα στη ζωή σου; Κοίτα! Η ζωή μου έχει τα καλά της μα έχει και τα κακά της. Εδώ εκδικάζουν της εφέσεις των μοναχών. Δεν επιτρέπουν κανένα λάθος. Εύκολα θα με αφορίσουν, τους δίνεται το δικαίωμα. Το μοναχικό μας σύστημα είναι εξαιρετικά αυστηρό, μα δίκαιο διότι απευθύνεται σε όλους. Αυτή η καταπίεση με εξουθενώνει ψυχικά και δε μ’ αρέσει. Θέλω την ελευθερία μου παρόλο που ξέρω πως είναι πολύ δύσκολο να την αποκτήσω. 7. Ποιο είναι το καλύτερο πράγμα στη ζωή σου; Απώτερος σκοπός μου είναι ένας αρραβώνας, ένας γάμος. Το καθήκον μου μ’ αρέσει και γι’ αυτό ζω. Αν τηρούνται ορισμένοι όροι, ο γάμος δεν αποτελεί εμπόδιο για τη μοναχική ζωή.

Σελίδες Ιστορίας 8. Τι ελπίζεις για το μέλλον; Για το μέλλον δεν έχω σίγουρα σχέδια. Παρόλα αυτά θέλω πλούτο και θα ήθελα να φτιάξω ένα μοναστήρι δικό μου, ίσως και περισσότερα. Είμαι φιλόδοξη εγώ! 9. Τι φοβάσαι περισσότερο; Τα είπαμε αυτά. Φοβάμαι τον ηγούμενο, τις αρχές. Μα περισσότερο να μη διωχθώ από την εκκλησία για κάτι που έκανα. Αν διωχθεί κάποιος μοναχός, επειδή π.χ. είναι αιρετικός, σίγουρα θα έχει μια χειρότερη ζωή.

Στέφανος Τσακίρης β3, Χρήστος Καμπουρέλης β3 ΚΑΒΑΛΛΑΡΙΟΣ 1. Με τι ασχολείσαι; Είμαι ιππέας και αποτελώ τη μεγαλύτερη δύναμη του βυζαντινού στρατού. 2. Έχεις περιουσία; Πώς την απέκτησες; Το κράτος μου παραχώρησε ένα κτήμα για να το καλλιεργώ. Από ΄κει ζω. 3. Πληρώνεις φόρους; Πώς; Επειδή υπηρετώ στον στρατό δεν πληρώνω άλλους φόρους παρά μόνο τον φόρο γης. 4. Τι ρούχα φοράς; Φορώ ατσάλινο κράνος και πλεχτό ατσάλινο θώρακα. Πάνω από την πανοπλία φοράω λινό ή μάλλινο μανδύα ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες. Επειδή πολεμώ στην πρώτη γραμμή, φορώ και ατσάλινη προμετωπίδα. Τα όπλα μου είναι ένα σπαθί, ένα εγχειρίδιο, φαρέτρα και τόξο και μια λόγχη. 5. Έχεις εξουσία πάνω σε κάποιον; Σε ποιον; Έχω εξουσία πάνω στους υπηρέτες και τους δούλους που με ακολουθούν και με βοηθούν στο στήσιμο της σκηνής μου.

Σελίδες Ιστορίας 6. Πώς είναι το σπίτι σου; Το σπίτι μου είναι μέσα σε ένα αγρόκτημα και είναι φτωχικό. Όμως, επειδή βρισκόμαστε διαρκώς σε πολέμους, αλλάζω συνεχώς το μέρος που μένω. 7. Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα στη ζωή σου; Το χειρότερο πράγμα στη ζωή μου είναι οι ήττες. Η χειρότερη ήταν η πανωλεθρία στο Ματζικέρτ, όπου ο βυζαντινός στρατός έχασε από τους Σαρακηνούς με αποτέλεσμα να χαθούν οι επαρχίες της Μ. Ασίας. 8. Τι ελπίζεις για το μέλλον; Ελπίζω στο μέλλον να απαλλαγώ από την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, ώστε να περνάω περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μου. 9. Τι φοβάσαι περισσότερο; Φοβάμαι τις διάφορες επιθέσεις και κυρίως τις μακρές πορείες όταν κάνει κρύο ή βρέχει.

Αλεξάνδρα Τζουβανάκη β3 Αναστασία Δούκα β3 Στεφανία Μπουσμπουρέλη β3 ΔΑΣΚΑΛΟΣ 1.Με τι ασχολείσαι; Είμαι ιδιωτικός δάσκαλος. Έχω ιδρύσει ένα σχολείο και έχω αναλάβει την εκπαίδευση διαφόρων μαθητών. 2.Έχεις περιουσία; Πώς την απέκτησες; Επειδή τα δίδακτρα καθορίζονται με ατομικά συμβόλαια, τα οποία οι γονείς των μαθητών μου δεν τηρούν πάντα, δεν έχω σημαντική περιουσία. Έχω μόνο ένα μικρό εισόδημα, με το οποίο μπορώ και ζω. Γι΄ αυτό είναι πολύ σημαντικές οι χορηγίες που καμιά φορά παίρνω από το πατριαρχείο. Χωρίς αυτές δύσκολα θα μπορούσα να κρατήσω το σχολείο.

Σελίδες Ιστορίας 3. Έχεις εξουσία πάνω σε κάποιον; Σε ποιον; Έχω εξουσία πάνω στον υπηρέτη μου και βεβαίως στους μαθητές μου. 4. Έχει κάποιος εξουσία πάνω σε σένα; Ποιος; Το κράτος που μου επιβάλλει συνεχώς φόρους και με οδηγεί μερικές φορές σε κατάσταση εξαθλίωσης. 5. Πόσο συχνά διασκεδάζεις και πώς; Δεν διασκεδάζω πολύ συχνά. Πηγαίνω, όμως, καθημερινά στο καπηλειό ενός φίλου μου. Επίσης μου αρέσει να περνώ την ώρα μου ξεφυλλίζοντας και αντιγράφοντας χειρόγραφα, κυρίως του ξακουστού Αφθονίου. 6. Πώς είναι το σπίτι σου; Το σπίτι μου είναι πολύ μικρό και στο εσωτερικό του υπάρχουν τα απολύτως απαραίτητα, δηλαδή ένα τραπέζι, το κρεβάτι μου και μερικά ράφια με βιβλία. 7. Ποιο είναι το καλύτερο πράγμα στη ζωή σου; Υπάρχουν πολλά πράγματα που μου αρέσουν στη ζωή. Κυριότερα η διδασκαλία της ρητορικής, η επιστολογραφία και η ανάγνωση των χειρογράφων του Ευριπίδη και του Σοφοκλή.

Πέτρος Σταμούλης β2, Μηνάς Εμίρης, β2 ΦΤΩΧΟΣ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ 1. Με τι ασχολείσαι; Ψάχνω να βρω με αγωνία τα μέσα για να ζήσω. Είμαι άνθρωπος του μεροκάματου και ασχολούμαι με ακαθόριστες και ευκαιριακές εργασίες. Συχνά, όμως, είμαι άνεργος. 2. Έχεις περιουσία; Πώς την απέκτησες; Έχω το σπίτι μου, τα αντικείμενά μου, τα ρούχα μου, μα τίποτα από αυτά δεν είναι μεγάλης αξίας. Τα πήρα με τα κέρδη μου, όταν έκανα κάποια δουλειά για το κράτος. Μια φορά, για παράδειγμα, ανέλαβα τη φύλαξη ενός πάρκου, μια άλλη δούλεψα σε έναν κρατικό φούρνο. Για τέτοιες δουλειές το κράτος παρέχει και δωρεάν τροφή. 3. Τι ρούχα φοράς; Φορώ έναν κοντό βυζαντινό χιτώνα με κοντά μανίκια και μια ζώνη στη μέση για να κινούμαι ελεύθερα. Είναι φτιαγμένος από απλά και φτηνά υλικά και δεν έχει διακοσμητικά σχέδια.

Σελίδες Ιστορίας 4. Πόσο συχνά διασκεδάζεις και πώς; Η μόνη μου διασκέδαση είναι ο ιππόδρομος, στον οποίο πηγαίνω χωρίς να χρειάζεται να πληρώνω. Εκτός από αυτό απολαμβάνω τα θεάματα του δρόμου, όπως μίμους, ακροβάτες, κουκλοθέατρο, σχοινοβάτες κ.λπ. Επίσης διασκεδάζω σε πανηγύρια και καπηλειά. 5. Πώς είναι το σπίτι σου; Είναι κολλημένο στο σπίτι ενός πλουσίου και είναι σε άθλια κατάσταση και πολύ βρώμικο. Συχνά αναγκάζομαι να χρησιμοποιώ ως κρεβάτι ή καρέκλα, ξύλινες ή πέτρινες κατασκευές κατά μήκος των τοίχων. Τα σκεύη μου είναι φτιαγμένα από γυαλί, πηλό, χαλκό, όστρακα ή ξύλο. Το στρώμα μου είναι από άχυρο, ενώ οι ανέσεις είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες. 6. Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα στη ζωή σου; Υπήρξαν διάφορες κακές στιγμές στη ζωή μου, όπως όταν, για παράδειγμα, ο αυτοκράτορας Ηράκλειος είχε απαγορεύσει τη δωρεάν διανομή ψωμιού. 7. Ποιο είναι το καλύτερο πράγμα στη ζωή σου; Το καλύτερο πράγμα στη ζωή μου είναι πως πολλοί άνθρωποι, ακόμα και από ανώτερα κοινωνικά στρώματα ενδιαφέρονται για εμάς τους φτωχούς με φιλανθρωπίες. Επίσης χαίρομαι που το κράτος έχει ιδρύσει διάφορα ιδρύματα για εμάς, όπως πτωχοκομεία, ορφανοτροφεία για τα παιδιά μας κ.λπ. 9. Τι φοβάσαι περισσότερο; Φοβάμαι μήπως κατακτηθεί η Κωνσταντινούπολη από εχθρούς, καθώς επίσης και τους κλέφτες και τους δολοφόνους που κυκλοφορούν στα σκοτεινά μέρη όπου ζω. Με τρομάζουν επίσης υπερφυσικά φαινόμενα, όπως η Μαγεία, ο Διάβολος και οι δαίμονες.

Αλέξανδρος Κατσαρλίνος β3, Βασίλης Λιάρος, β3

Βιβλιογραφία

• Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών • Μεσαιωνική και νεώτερη ιστορία, ΟΕΔΒ, σελ. 70-73 • Η ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ, εκδ. Μέλισσα, τόμος Β΄, 1967 • Στήβεν Ράνσιμαν, Βυζαντινός Πολιτισμός, εκδ. Ερμείας • Χουρμουζιάδης Ν. κ.ά., Μια μέρα…. Δεκαπέντε ιστορίες καθημερινότητας από τα αρχαία χρόνια ως την εποχή μας, Εταιρεία Σπουδών, 1988 • Παρή Καλαμαρά, Κόκκινη κλωστή δεμένη, Στους δρόμους του Βυζαντίου 4, εκδ. Καλειδοσκόπιο, 2002 • Θάνος Μαρκόπουλος, Στο σχολείο … με χαρτί και καλαμάρι, Στους δρόμους του Βυζαντίου 3, εκδ. Καλειδοσκόπιο, 1999 • Ιστοσελίδα: ime.gr/chronos (Βυζάντιο)

Διάφορα αλλά όχι αδιάφορα... Butterfly Effect Το φαινόμενο της Πεταλούδας Πώς θα νιώθατε αν μια μικρή ή φαινομενικά ασήμαντη πράξη, λέξη ή κίνησή σας προκαλούσε απρόβλεπτες επιπτώσεις στον υπόλοιπο κόσμο; Η κοινή λογική λέει πως κάθε αιτία φέρνει και ένα αποτέλεσμα και αντίθετα, κάθε αποτέλεσμα έχει και μια αιτία. Έτσι λοιπόν, και στη φύση καθετί που συμβαίνει έχει τις επιπτώσεις του. Για παράδειγμα, μία ενέργεια τόσο ασήμαντη όπως το χτύπημα των φτερών μιας πεταλούδας, μπορεί να προκαλέσει μια μικροσκοπική διαταραχή στο περιβάλλον η οποία στη συνέχεια μπορεί να έχει μία σημαντική και απρόβλεπτη επίπτωση σε κάποιο άλλο σημείο του κόσμου. Σύμφωνα με αυτή τη διατύπωση, λέγεται ότι “αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα”. Αυτή η θεωρία έμεινε γνωστή ως “το φαινόμενο της πεταλούδας” ή αλλιώς “The Butterfly Effect”. Μην ξεγελιέστε όμως! Το φαινόμενο αυτό δεν πήρε την ονομασία του από παραμύθι, αλλά από την παρατήρηση. Ο μετεωρολογός Έντουαρντ Λόρεντζ το 1960 χρησιμοποίησε για πρώτη φορά αυτό τον όρο όταν μελετούσε μέσω αριθμητικής επίλυσης σε υπολογιστή ένα σύστημα διαφορικών εξισώσεων που προσομοίωνε τα καιρικά φαινόμενα ενός εξιδικευμένου, απλουστευμένου μοντέλου της ατμόσφαιρας. Προκειμένου να μελετήσει ένα αναμενόμενο καιρικό φαινόμενο, διατύπωσε ένα μαθηματικό μοντέλο του οποίου τα δεδομένα απαρτίζονταν από αριθμούς με έξι δεκαδικά ψηφία. Για λόγους οικονομίας όμως, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει μόνο τα τρία πρώτα δεκαδικά ψηφία και “έτρεξε’’ με αυτόν τον τρόπο τη μαθηματική ακολουθία στον υπολογιστή του. Στην συνέχεια όμως, παρατήρησε ότι η ακολουθία είχε εξελιχθεί εντελώς διαφορετικά από αυτό που περίμενε. Έτσι, η επικρατούσα άποψη ότι η παράλειψη μικρών ανεπαίσθητων στοιχείων σε ένα πείραμα δεν μπορεί να φέρει ανατροπή δεδομένων, απλώς καταρρίφθηκε. Θα αναρωτιέστε ακόμα όμως γιατί τελικά το φαινόμενο ονομάστηκε Butterfly Effect. Η συσχέτιση με την πεταλούδα προέκυψε όταν ο ίδιος ο Λόρεντζ παρατήρησε πως το διάγραμμα που δημιουργήθηκε από το μαθηματικό του μοντέλο έμοιαζε αρκετά με ένα ζεύγος από φτερά πεταλούδων. Πέρα από τη μετεωρολογία γίνονται αναφορές στο φαινόμενο της πεταλούδας και στη λογοτεχνία. Κάτι που είναι αρκετά κοντά στην καθημερινότητα και θα μπορούσε να θεωρηθεί κατ’ εξοχήν ο ορισμός του Butterfly Effect είναι το Twitter. Γιατί; Διότι κάνοντας κανείς ένα απλό και μόνο tweet από την μια πλευρά του κόσμου, μπορεί να προκαλέσει μία καταιγίδα από comments και retweets στην άλλη! Επίσης, με θέμα το φαινόμενο της πεταλούδας έχει γυριστεί η τριλογία των ταινιών “The Butterfly Effect’’, η οποία όσο περίεργη, ανούσια και όχι τόσο ενδιαφέρουσα σκηνοθετικά κι αν μας φάνηκε, μας κίνησε το ενδιαφέρον. Η αλήθεια είναι πως η συγκεκριμένη ταινία μάς οδήγησε στον προβληματισμό και συνεπώς συνέβαλε στη συγγραφή του παραπάνω κειμένου!

Λυδία Μαντζουράνη β5 Μαριάννα Κουρούση β5

Διάφορα αλλά όχι αδιάφορα... Dire Straits Οι Dire Straits ήταν βρετανικό, ροκ συγκρότημα, ιδιαίτερα γνωστοί για την ηλεκτρονική μουσική τους. Στα 18 χρόνια πορείας του συγκροτήματος στη διεθνή μουσική σκηνή, κέρδισαν αναρίθμητα βραβεία μεταξύ των οποίων 4 Grammy Awards, 3 Brit Awards και 2 MTV Video Music Awards, πούλησαν πάνω από 120 εκ. δίσκους και αναδείχθηκαν 2 φορές ως το Καλύτερο Βρετανικό Συγκρότημα. Κέρδισαν το κοινό από το πρώτο τραγούδι, παίζοντας μελωδικό rock, groovy, χορευτικό με blues αναφορές σε μια εποχή που το new wave και το punk κυριαρχούσαν στα charts. Ο χαλαρός «αμερικάνικος» ήχος τους, τα λιτά φωνητικά και το χαρακτηριστικό παίξιμο της κιθάρας του Mark Knopfler, σε συνδυασμό με τις ιστορίες των εμπνευσμένων από καθημερινές σκηνές τραγουδιών τους, έμειναν ανεξίτηλα στη μνήμη με τις αξεπέραστες επιτυχίες: Sultans Of Swing, Lady Writer, Tunnel of Love, Romeo And Juliet, Private Investigations, Money For

Nothing και Brothers In Arms… Αρχηγός και συνθέτης των περισσότερων κομματιών του συγκροτήματος ήταν ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Μαρκ Νόπλφερ. Τα μόνα στελέχη του συγκροτήματος που παρέμειναν σε αυτό σε όλο το διάστημα, που ήταν ενεργό ήταν οι Μαρκ Νόπφλερ και Τζων Ίλσλυ. Οι Dire Straits ιδρύθηκαν το 1977 από το Μαρκ Νόπφλερ (φωνητικά, κιθάρα), τον αδελφό του, Ντέιβιντ (κιθάρα), τον Τζων Ίλσλυ (μπάσσο) και τον Πικ Ουΐθερς (ντραμς). Για κάποιο διάστημα, πριν κυκλοφορήσουν τον πρώτο τους δίσκο, άνοιγαν τις συναυλίες των Talking Heads. DIRE STRAITS Ο Mark Knopfler μπήκε στο πρώτο μπαρ που βρήκε μπροστά του ένα βροχερό βράδυ, ενώ μια μπάντα τέλειωνε το πρόγραμμά της και ο τραγουδιστής καληνύχτιζε τους 5 θαμώνες του μαγαζιού, λέγοντας: “Goodnight and thank you… We are the Sultans of swing”. To “Sultans Of Swing”, το πρώτο single και η πρώτη μεγάλη επιτυχία των Dire Straits έπαιρνε σάρκα και οστά. Το “Sultans Of Swing” αναφέρεται στα μέλη ενός τζαζ γκρουπ που δεν τους ενδιαφέρει η επιτυχία. Κι αυτή είναι και η ουσία των Dire Straits, ήθελαν απλώς να παίζουν μουσική κι έγιναν διάσημοι χωρίς να το καταλάβουν. Το τραγούδι ηχογραφήθηκε στα Pathway Studios του Βορείου Λονδίνου ως demo, άρεσε στον Λονδρέζο DJ Charlie Gillett, o οποίος το έπαιξε στο BBC, στην εκπομπή του Honky Tonking και τράβηξε το ενδιαφέρον των δισκογραφικών εταιρειών. Η Phonogram (η σημερινή Universal) έκλεισε συμβόλαιο στους Dire Straits και το συγκρότημα μπήκε στο στούντιο το 1978 με τον παραγωγό Muff Winwood για να το ηχογραφήσει ξανά μαζί με τα υπόλοιπα τραγούδια του πρώτου άλμπουμ τους “Dire Straits”. Για την ιστορία, να πούμε ότι το σόλο του Mark Knopfler στην κιθάρα κατατάχθηκε στην 22η θέση της λίστας με τα καλύτερα κιθαριστικά σόλο, που κατάρτισε το περιοδικό «Guitar World». COMMUNIQUE Εννέα μήνες μετά την πρωτοφανή επιτυχία του ομότιτλου debut album τους, οι Dire Straits κυκλοφορούν το “Communique”. Ήταν τo πρώτο LP που μπήκε ποτέ στα γερμανικά charts, φτάνοντας στο No. 1 την πρώτη βδομάδα κυκλοφορίας του. Παρέμεινε τριάντα βδομάδες στα charts της Αγγλίας, όπου έγινε χρυσό, πούλησε 8 εκ. αντίτυπα διεθνώς και είναι το album που καθιέρωσε τους Dire Straits σαν μια από τις μεγαλύτερες μπάντες

Διάφορα αλλά όχι αδιάφορα... όλων των εποχών. 9 μοναδικά τραγούδια κρυστάλλινης διαύγειας κι έντονης ενδοσκόπησης, γραμμένα από τον Mark Knopfler, ανεπανάληπτα κιθαριστικά σόλο, αμέτρητες sold out συναυλίες πριν καλά - καλά ανακοινωθούν, τεράστια δημοσιότητα και κυρίως απίστευτη μουσική, «κόντρα στο ρεύμα». Αυτό είναι το “Communique”. MAKING MOVIES Το 1980, με το τρίτο album των Dire Straits στο No. 4 των αμερικάνικων charts, και το κλασικό storytelling “Romeo and Juliet” στο No. 8 των βρετανικών αντίστοιχα, οι απαιτήσεις του δημοφιλούς βρετανικού συγκροτήματος μεγαλώνουν. Στο συγκεκριμένο album, o Knopfler is making “movies” με τραγούδια που παραπέμπουν σε ταινίες: “Carousel, Romeo and Juliet, West Side Story, Cabaret κ.α. Με τη συνδρομή μιας new wave pop παραγωγής και με αρκετές επιρροές από την τζαζ, το “Making Movies” κατατάχτηκε από το περιοδικό Rolling Stone στο No. 58 της λίστας με τα «100 Καλύτερα Albums των 80’s». LOVE OVER GOLD Σεπτέμβριος του 1982. Με το τέταρτο album τους, οι Dire Straits φτάνουν στο απόγειο της καριέρας τους. Με το επικό rock “Love Over Gold” κατακτούν το No. 1 των charts στην Αγγλία, καθηλώνοντάς μας με το διάρκειας 14 λεπτών εναρκτήριο κομμάτι τους “Telegraph Road”, αλλά και με ένα από τα μεγαλύτερα hit τους, το “Private Investigations”. Το “Love Over Gold” θεωρείται το αριστούργημα των Dire Straits. BROTHERS IN ARMS To άλμπουμ Brothers in Arms κυκλοφόρησε, το 1985. Για την ηχογράφησή του, o Έρικ Κλάπτον δάνεισε στο Μαρκ Νόπφλερ μια από τις κιθάρες του. Το κομμάτι Brothers in Arms ήταν το πρώτο στην ιστορία της μουσικής, που κυκλοφόρησε μεμονωμένα, ως σινγκλ. O δίσκος αυτός ήταν και η μεγαλύτερη επιτυχία των Dire Straits, καθώς πούλησε 30 εκατομμύρια δίσκων.

ON EVERY STREET Το 1991, κυκλοφόρησε το τελευταίο άλμπουμ των Dire Straits, με τίτλο On Every Street. Το 1995, η μπάντα διαλύθηκε, καθώς ο αρχηγός της, Μαρκ Νόπλφερ, ήθελε να ανεξαρτητοποιηθεί και να κάνει σόλο καριέρα.Αν και ο αρχηγός του συγκροτήματος, Μαρκ Νόπλφερ, είχε ξεκαθαρίσει, παλαιότερα, ότι, οι Dire Straits δεν θα ανέβαιναν ξανά επί σκηνής, το Φεβρουάριο του 2012, ανακοινώθηκε από δύο πρώην μέλη των Dire Straits, τους Άλαν Κλαρκ (πλήκτρα) και Κρις Ουάιτ (σαξόφωνο), μια περιοδεία 18 συναυλιών σε ολόκληρη την Ευρώπη σε συνεργασία με τους Τέρενς Ρέις (κιθάρα, φωνητικά), Μάικ Φιτ (μπάσσο), Άνταμ Φίλλιπς (κιθάρα) και Τζέιμι Σκουάιρ (πλήκτρα), με την επωνυμία “The Straits”.

Μαρία Μωραϊτάκη γ2 68

Διάφορα αλλά όχι αδιάφορα...

LOL: Τρόπος ζωής; Τις προάλλες, περπατούσα κοντά στο Σύνταγμα και πέρασαν δίπλα μου τρία άτομα. Μία κοπέλα και δυο αγόρια. Καθώς τους πλησίαζα, άκουσα αυτό: “Παιδιά…εγώ…είμαι feeder. FEED-ΑΡΩ!!!”. Αμέσως σκέφτηκα να γυρίσω και να της πω “NOOB”, αλλά κρατήθηκα και δεν μίλησα. Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούω αγνώστους στον δρόμο να συζητάνε για το LOL. Παντού πλέον ανάμεσα σε παρέες ανοίγονται κουβέντες για champions, ομάδες, παίχτες, LCS… τα πάντα. Σε καφετέριες, πάρκα, σχολές, σχολεία, ακόμα και στα πιο απίστευτα μέρη, θα ακούσεις έναν λόγο για το League of Legends. Όλοι μιλάνε για το LOL. Για κάποιους μάλιστα, είναι σαν τρόπος ζωής αφού καθημερινά αναφέρουν φράσεις που λέμε μέσα σε ένα game ή παρομοιάζουμε διάφορες καταστάσεις με skills από τους ήρωες ή από το gameplay. Είπε κάποιος ένα αστείο; Αμέσως λέμε lol και μετά γελάμε. Είδαμε κάτι απίστευτο ή κάτι χαζό; Αμέσως OMG! Από εκεί που όταν τσακωνόμασταν λέγαμε “σκάσε”, τώρα λέμε “stfu” και ο άλλος που δεν ξέρει τι είναι αυτό, γεμίζει ερωτηματικά. Όταν κάτι μας γεμίζει ξαφνικά απορία, τότε ακολουθεί το αγαπημένο “WTF???”. Μέσα στις παρέες γίνονται διάφορα, όπως αν χτυπήσεις για πλάκα τον φίλο σου και πονέσει λίγο, τότε πετάγεσαι εσύ με δυνατή φωνή και… “SHUT DOWN!!!”. Όταν κάποιος πετάξει μια χαζομάρα, αυτομάτως όλοι του λένε “πάψε εσύ, ρε noob” και πάει λέγοντας. Είναι δύσκολο να πούμε αν είναι εθισμός ή συνήθεια, αλλά είναι σίγουρο ότι το LOL έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας και την έχει επηρεάσει (έστω και λίγο). Δεν θα έλεγα ότι είναι κάτι κακό, αλλά ας κρατάμε ένα μέτρο και μην το παρακάνουμε, γιατί η λέξη “καμμένος” θα πάρει ζωντανή μορφή.

Γρηγοριάδης Χρήστος γ1

Και μερικά αξιοπερίεργα...

Οι καμηλοπαρδάλεις συχνά γεννούν όρθιες. Αυτό σημαίνει ότι το μωρό κάνει ελεύθερη πτώση από ύψος περίπου δύο μέτρων!

Οι Αμερικανοί τρώνε κάθε μέρα 72.000 τ.μ. πίτσα!

Οι επιβάτες της πρώτης θέσης λαμβάνουν 3 φορές περισσότερο οξυγόνο από τους επιβάτες της οικονομικής θέσης. Ο πιλότος του αεροπλάνου λαμβάνει 10 φορές περισσότερο οξυγόνο από όλους!

Οι Εσκιμώοι είναι ο μόνος λαός που δεν παίζει τυχερά παιχνίδια!

Τα δελφίνια κοιμούνται με το ένα μάτι ανοιχτό!

Ο αναπτήρας εφευρέθηκε πριν από τα σπίρτα.

Η ηλεκτρική καρέκλα ανακαλύφθηκε από έναν οδοντίατρο!

Πηγή: http://gym-n-efkarp.thess.sch.gr/

Και μια άλλη πρόταση για εξώφυλλο... Από τη Βίλλυ Κεστσόγλου β3

Β Η Μ ΑΤΑ Π ε ρ ι ο δ ι κ ή έ κδ ο σ η των μαθητών/τριών του Γυμνασίου

Σχολικό έτος 2012-2013 Συντονισμός Ύλης-Επιμέλεια: Όλγα Μακρυγιάννη Σχεδιασμός: Μάγκυ Παπαστάμου

Το εξώφυλλο σχεδίασε η Αλεξάνδρα Τζουβανάκη β3