ΔΑΦΝΕΡΟ ΒΟΪΟΥ ΚΟΖΑΝΗΣ Το Δαφνερό, βρίσκεται χτισµένο στους πρόποδες του όρους Βούρινος,και συνορεύει µε τα χωρία, Παλαιόκαστρο, Έξαρχος, Μικροκλεισούρα, και Ταξιάρχη. Απέχει από την Σιάτιστα 10 χιλιόµετρα και από την Κοζάνη 21. βρίσκεται νοτιοανατολικά της Σιάτιστας, και Νοτιοδυτικά της Κοζάνης, και µαζί µε το Παλαιόκαστρο αποτελούν το Δηµοτικό Διαµέρισµα του Παλαιοκάστρου του Δήµου Σιάτιστας. Τώρα µε την εφαρµογή του Σχεδίου Καλλικράτης, από το 2011 και µετά, τόσο µαζί µε το Παλαιόκαστρο, αλλά και µε την Σιάτιστα θα υπαχθούν στον διευρυµένο Δήµο Βοΐου. Το χωριό αναφέρεται σε πρώτη, και δεύτερη γραφή, στον Κώδικα της Ζάβορδας περίπου το 1534 και το 1692 αντίστοιχα. Άρα µπορούµε να υποθέσουµε ότι είναι χτισµένο περίπου από το 1500, και µετά. Στην γύρω περιοχή και κυρίως στην περιοχή του παλαιοκάστρου, έχουν βρεθεί πολλά αρχαιολογικά ευρήµατα, που µαρτυρούν, την ύπαρξη οικισµών, από αµνηµονεύτων χρόνων. Έτσι µπορούµε να πούµε, ότι ο πρώτος οικισµός που δηµιουργήθηκε στην περιοχή του Δαφνερού, χρησίµευε, για να εγκαταστήσουν τις καλύβες τους οι γεωργοκτηνοτρόφοι της περιοχής του Παλαιόκαστρου.
Μετά και την Άλωση της Πόλης, ήρθαν και εγκαταστάθηκαν Τούρκοι στην περιοχή. Το Δαφνερό έγινε τσιφλίκι, του µπέη της περιοχής. Έτσι στα χρόνια της τουρκοκρατίας δηµιουργούνται δύο συνοικισµοί, των ντόπιων γηγενών κατοίκων, που οι περισσότεροι από αυτούς, κατάγονται από χωριά της γύρω περιοχής, και κυρίως από το χωριό Βούρινος, και Άγιος Νικόλαος Χρωµίου, το οποίο καταστράφηκε µετά την επανάσταση του 1878, και από τον συνοικισµό των Τούρκων. Μετά και την ανταλλαγή των πληθυσµών ήρθαν και εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες στο χωριό. Η παλιά ονοµασία του χωριού ήταν Βαΐπες, που σήµαινε το χωριό των Βαΐων, που φύτρωναν στην περιοχή και τα χρησιµοποιούσαν την Κυριακή των Βαΐων στην Εκκλησία. Το 1927 το χωριό µετονοµάζεται σε Δαφνερό, και το 1974 ως οικισµός του Παλαιοκάστρου υπάγεται από τον Νοµό Γρεβενών, στον Νοµό Κοζάνης. Το Δαφνερό το 1920 αριθµούσε 64 κάτοικους, το 1928 138, το 1940 214, το 1951 166, το 1982 141, και σήµερα 80 µόνιµου κατοίκους.
Είναι γνωστή η συµµετοχή των κατοίκων στον Μακεδονικό αγώνα, ακόµα και ο τουρκαλβανός µπέης του χωριού, ο Καπλάν -µπέης, που ήταν φιλέλληνας µυήθηκε και αυτός µε την σειρά του στον Μακεδονικό Αγώνα, και το 1903 φιλοξένησε στην χαράδρα της Αγίας Παρασκευής το Σώµα του Παύλου Μελά. Όταν ο µπέης έφυγε από το χωριό, χάρισε την περιουσία που είχε στην εκκλησία και το σχολείο του χωριού. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980 σώζονταν το σπίτι του που αποτέλεσε, στην Διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα, ένα ασφαλές κρησφύγετο για τους Μακεδονοµάχους. Το χωριό είχε σχολείο και εκκλησία ακόµα από τα χρόνια της τουρκοκρατίας, και στην θέση που
είναι σήµερα χτισµένο το σχολείο, ήταν κάποτε κτήµα του µπέη. Επίσης γνωστή είναι και η συµµετοχή των κατοίκων του χωριού κατά τον δεύτερο παγκόσµιο πόλεµο , στην αντίσταση κατά των Ιταλών στη µάχη Φαρδύκαµπου. Στις 13 Μαΐου 1995, το χωριό δοκιµάστηκε από µεγάλο σεισµό, που είχε σαν αποτέλεσµα την καταστροφή των περισσοτέρων σπιτιών. Το χωριό έχει τρία εξωκκλήσια, τον Άγιο Νικόλαο, την Αγία Παρασκευή, και τον Άγιο Αθανάσιο, που είναι στο νεκροταφείο του χωριού. Ενοριακός Ναός είναι ο Ιερός Ναός της Κοιµήσεως της Θεοτόκου, που σύµφωνα µε µια επιγραφή που βρίσκεται στο εσωτερικό του Ναού, ο ναός ανεγέρθηκε τον Ιούνιο του 1838, επί Αρχιερατείας του µητροπολίτου Γρεβενών, Ιωαννικίου.
Πολιτιστικά - Παραδοσιακός Γάµος στο Δαφνερό Κοζάνης Το έτος 1987 πραγµατοποιήθηκε στο Δαφνερό Κοζάνης αναπαράσταση παραδοσιακού Γάµου µε τη συµµετοχή 180 και περισσοτέρων ατόµων ηλικίας από 3-94 ετών. Σκοπός της συγκεκριµένης εκδήλωσης ήταν η αναβίωση και η διατήρηση των εθίµων της περιοχής . Η οργάνωση της εκδήλωσης πραγµατοποιήθηκε από τον τότε Δάσκαλο του Δαφνερού Τσιώνα Ο. Γεώργιο µε τη βοήθεια και συµπαράσταση ολόκληρου του χωριού.
Η ΧΑΡΑΔΡΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ