Mevrouw Gossens

Oh, wat een jaar!

De normaal gesproken zo belangrijke start van een nieuw schooljaar miste ik, want ik begon pas op maandag 23 september op ‘het Bernardinus’, toen het schooljaar al enkele weken onderweg was, als vervanger van Roger van Kasteren. Drie dagen lesgeven en dan meteen de toetsweek in… Je kunt je carrière op een school makkelijker beginnen, geloof me.

In eerste instantie zou ik alleen maar Nederlands geven aan de leerlingen van H51, want iemand anders zou het mentoraat van deze klas gaan doen, toen toch weer niet. Uiteindelijk heb ik nog voor de herfstvakantie het mentoraat van H51 op me genomen. Dat bleek een gouden zet, voor zowel de klas als voor mijzelf. Een uitdaging, dat wel. Maar met een prima afloop…

Het was een zooitje ongeregeld (enkele uitzonderingen daargelaten), maar gaandeweg het schooljaar kregen we toch echt wel een band (kostte bloed, zweet en ook wel wat tranen – van leerlingen uiteraard) en had ik met de meeste leerlingen min of meer een goede relatie.

We werkten ons door de weken en de eerste SE’s heen en sommige leerlingen lieten het hier en daar een beetje liggen. De laatste SE-week kwam inmiddels in zicht en samen met de leerlingen die dat nodig hadden, werd er hard gewerkt om er zo veel mogelijk met een goed resultaat aan die allerlaatste belangrijke eindsprint te laten beginnen, het CSE. Sommige leerlingen vervloekten me en bleven zich een tijdlang verzetten tegen de extra maatregelen die ik ze oplegde (extra studie-uren, veel individuele gesprekjes), maar zelfs de echte diehards zagen in dat dit de enige manier was om toch dat havodiploma binnen te halen dit jaar. Voor één leerling werd besloten dat gespreid examen doen beter was, die gaat gewoon lekker volgend jaar met een havodiploma van school.

En toen kwam corona. Alles lag stil, alles werd anders. Eerst werden de SE’s opgeschort. Balen, want iedereen had zich al goed voorbereid. Een periode van onzekerheid en onrust brak aan. Maar gelukkig kwam er na enige tijd toch duidelijkheid: geen CSE (sommigen vonden dat oprecht jammer, maar de meesten toch echt niet) en SE-afnames die coronaproof waren. Niet alleen coronaproof, maar ook diplomaproof, want die laatste SE’s werden nu toch nog net even iets belangrijker dan ze al waren. We hadden veel en regelmatig contact, ondanks het feit dat we elkaar niet ‘in het echt’ zagen. Via WhatsApp, telefoon en via het inmiddels alomtegenwoordige ‘Teams’. Ik moedigde ze aan, stelde ze gerust, gaf ze op hun donder als dat moest, ik stuurde ze een kaartje om ze succes te wensen voor aanvang van de laatste SE’s.

JAARBOEK KLAS 2019 – 2020 | HAVO-5 Mevrouw Gossens

Het wierp zijn vruchten af. Er werd hard gewerkt! Stonden er voor de laatste SE’s toch zeker 6 of 7 leerlingen op zakken, op 4 juni mocht ik, samen met mijn collega mevrouw Samuëls, bijna álle leerlingen een cijferlijst mét vlag én gebak brengen. Eén leerling moest nog even wachten, maar ik heb er alle vertrouwen in dat ook die leerling het heeft gered, er is in elk geval heel hard voor gewerkt.

(Bijna) 100% geslaagden, ik vind het een knappe prestatie. Een beetje van mezelf, maar vooral van die kanjers uit H51 die voor elk punt hebben gevochten, het beste uit zichzelf hebben gehaald en hebben laten zien wat ze waard zijn!

Gobi, Jennifer, Ceren, Daphne, Laura, Timo, Guyliamo, Lieke, Gio, Lenny, Fabian, Erin, Sem, Daan, Ben, Jeroen, Alens, Collin, Didier, Carsten, Myrthe, Dustin, Senne en Britt... bedankt. Bedankt dat ik jullie mentor mocht zijn, bedankt voor dit gekke, rare en ongewone schooljaar. Ik wens jullie heel veel geluk met alles wat jullie nog gaan ondernemen in de toekomst. Maar wat jullie ook gaan doen, het wordt een succes, dát weet ik zeker! Was getekend: een trotse mentor.