7 minute read
Lotgenotengroep Angst
Interview: Nadia Mahjoub – Foto: Filip Van Dorpe
Advertisement
Lien Audoor (43) en Filip Van Dorpe (44) richtten begin 2022 de lotgenotengroep ‘Angst met zijn vele gezichten’ op, die
maandelijks samenkomt in Merelbeke, Oost-Vlaanderen. Ze weten uit eigen ervaring hoe het is om te leven met angst.
Ik had in mei een gesprek met hen.
Welke rol speelt angst in jullie leven?
Lien: Ik heb van jongs af aan angsten gekend. Op mijn zeventiende was het heel erg. Ik durfde bijna niet meer naar buiten komen. Ik had een vorm van pleinvrees ontwikkeld. Naar school gaan ging moeilijk. Ik ben toen in therapie gegaan en ben met medicatie gestart. Ik zette veel maskers op. Ik was een kei in het verbergen wat er met me aan de hand was. Ik wou niet dat anderen wisten dat ik angstig was en vluchtte weg wanneer mensen er iets van merkten. Ik heb het ook lang proberen te verbergen thuis. Filip: Ook ik had er in mijn kindertijd al last van. Op mijn zevende werd ik op zondagavond al fysiek onwel omdat ik de volgende dag naar school moest. In mijn tienerjaren heb ik veel gespijbeld omwille van mijn angsten. Het was vooral sociale angst waar ik mee worstelde. Angst heeft me in grote mate belemmerd in mijn studies en relaties. Lien: Ik heb verschillende studies geprobeerd, maar heb deze niet kunnen afmaken. Uiteindelijk heb ik wel een opleiding bij de VDAB kunnen afronden als algemeen bediende. Soms vluchtte ik naar het buitenland, om daar een leven op te bouwen, maar na een tijdje ging het ook daar weer moeizaam. Ik had zwaar last van migraine en raakte verslaafd aan codeïnemedicatie. In 2015 was ik helemaal opgebrand. Ik zorgde als alleenstaande ouder voor mijn dochtertje, werkte voltijds, was perfectionistisch en had last van controledrang. Er waren nauwelijks mensen met wie ik hierover sprak. Behalve mijn psychologe en mijn moeder was niemand anders op de hoogte.
Hebben jullie vandaag nog steeds last van angst?
Filip: Op een bepaald moment nam ik de beslissing dat het zo niet meer verder kon. De lockdown was in zekere zin goed voor mij, omdat ik helemaal in een dieptepunt was beland. Ik nam toen 26 pillen per dag en leefde gedurende een zevental maanden quasi volledig geïsoleerd. Ik had geen sociaal netwerk en had ook weinig
contact met familie. Het voorbije jaar heb ik enorme stappen voorwaarts gezet. Een jaar geleden durfde ik amper naar de bakker te gaan. Ik rond op dit moment de opleiding tot ervaringswerker bij VIVES Kortrijk af. Vandaag neem ik geen medicatie meer. Ik voel me als het ware bevrijd van de psychiatrie. De opleiding tot ervaringswerker heeft een wereld doen openbloeien voor mij.
Lien: Ik aanvaard
steeds beter dat Lien: Voor mij blijft het moeilijk om niet mee te gaan in mijn angst deel uitmaakt typische vluchtreflex. Er zijn nog momenten dat het moeivan ons menszijn. lijk gaat, maar dan tracht ik Je ertegen verzetten bewust nee te zeggen tegen deze impuls en het dag per creëert alleen maar dag te bekijken. Ik begeleid misschien wel een praatgroep meer angst. over angst maar ik ben er zelf zeker nog niet volledig van af. Recent had ik nog een zware terugval, ik werd overmand door een gevoel van controle-
Filip: Het is verlies en onzekerheid. Vroeger zou ik al mijn afspraken hebben afgezegd, maar dat heb ik deze keer niet gedaan. fantastisch om te Ik aanvaard steeds beter dat angst deel uitmaakt van ons menszijn en besef dat het geen zin heeft om je ertegen te merken dat mensen verzetten, want dat creëert alleen maar meer angst. Stap voor stap leer ik angst te overwinnen.
openbloeien tijdens
de sessies van Filip: Ook mijn angst is niet weg, maar ik kan er steeds beter mee omgaan. Ik zet steeds vaker kleine stapjes onze praatgroep. buiten mijn comfortzone en krijg steeds meer zelfvertrouwen. Ik zet bewust geen al te grote stappen omdat ik dan in paniek zou kunnen schieten. Tijdens de lockdown was mijn comfortzone zodanig klein geworden, dat ik zelfs niet meer naar mijn brievenbus durfde te gaan. Sociaal isolement versterkt de angst. Een belangrijk tegengif is in verbinding treden met anderen. Met de praatgroep probeer ik daarin iets te betekenen. Als we elkaar allemaal een beetje steunen komen we al een heel eind. Ik onderhoud individuele contacten met lotgenoten die ik leerde kennen tijdens opnames en waarvan sommigen nog in dagtherapie zijn. Ik ga ook informeel op de koffie met sommige hulpverleners. Dat strookt niet echt met de richtlijn van professionele afstand die ze moeten bewaren. Ik vind het bijzonder dat ze buiten de lijntjes durven kleuren en dat de rollen van hulpverlener en cliënt wegvallen. We maken tijdens die gesprekken connectie van mens tot mens.
Lien en Filip begeleiden de lotgenotengroep ‘Angst met zijn vele gezichten’
Filip: Ik heb lange tijd te maken gehad met doodsangsten. Op een bepaald moment dacht ik: ‘als ik sterf, dan is het maar zo’. Je sterft maar één keer en het heeft geen zin om daar honderdduizend keer bang voor te zijn. Deze veranderde blik heeft me geholpen om te durven leven. Angst om te sterven is in zekere zin angst om te leven.
Hoe zijn jullie ertoe gekomen een praatgroep rond angst op te zetten?
Lien: Op aanraden van een collega ervaringswerker had ik een paar jaar geleden de praatgroep Eunoia van UilenSpiegel bezocht in Gent. Ze hadden het tijdens die sessie over het thema angst. Het voelde aan alsof ik thuiskwam: ik kon helemaal mezelf zijn in die groep van lotgenoten, ik bloeide weer open. Ik kreeg terstond zin om zelf ook praatgroepbegeleider te worden. Maar dan van een groep die specifiek rond het thema angst zou werken. Veel mensen worden er immers door belemmerd. Ik wou de groep begeleiden samen met iemand waarmee het klikte en die ook ervaring had op dat gebied. Filip en ik zijn aan de praat geraakt tijdens de introductiedagen van de opleiding tot ervaringswerker in het voorjaar van 2021. We bleken veel gemeen te hebben wat angst betreft. Op de tweede lesdag dacht ik ‘ik heb mijn compagnon gevonden’. Tijdens de pauze ben ik – en dat was een ingeving van het moment – naar hem toe gestapt en heb ik gesproken over mijn plan om ooit samen met een tweede persoon een praatgroep rond angst te begeleiden. Filip was zodanig enthousiast dat we er meteen werk van hebben gemaakt.
Filip: Ik weet nog dat dat gesprek plaatsvond op 4 oktober en dat we in november al een afspraak hadden met Thomas Roose van UilenSpiegel om concrete afspraken te maken. De eerste bijeenkomst vond plaats in februari. Lien had een zaal gevonden in de gemeente Merelbeke waar ze woont. Zij heeft de meeste promotie gemaakt voor de groep in Merelbeke, bij onder meer dokters, tandartsen, psychologen en apothekers. Zij bedacht ook de naam voor de groep ‘Angst met zijn vele gezichten’. Het is haar grote verdienste dat onze groep al zoveel deelnemers had op korte tijd.
Lien: Filip geeft me veel krediet, maar ook hij draagt veel bij. We verdelen het werk onder mekaar. Hij heeft de knappe flyer ontworpen en verzorgt ook het e-mailverkeer met geïnteresseerden. De thema’s die we bespreken laten we mee bepalen door de deelnemers. We willen dat de groep zich veilig voelt, dat de deelnemers zichzelf kunnen zijn en dat ze er iets aan hebben. Daarom laten we hen graag meedenken over de invulling.
Filip: Het is fantastisch om te merken dat mensen openbloeien tijdens de sessies. Voor sommige deelnemers is het de eerste keer dat ze zo open kunnen praten over hun angsten en dat ze zich niet abnormaal voelen. Het geeft veel voldoening hier een rol in te kunnen hebben.
Als je drie woorden zou hebben om elkaar te omschrijven, welke woorden zouden dat dan zijn?
Filip: Lien is moedig, inspirerend en sterk. Lien: Filip, je neemt me de woorden uit de mond! Filip zou ik omschrijven als bewonderenswaardig, doorzetter en zeer zachtaardig.
Interesse om deel te nemen?
De praatgroep ‘Angst met zijn vele gezichten’ is voor iedereen die zich belemmerd voelt door angst. In een veilige omgeving, begeleid door twee ervaringswerkers, vinden lotgenoten steun en (h)erkenning bij elkaar. Een plaats waar je gewoon jezelf kan/mag zijn. De praatgroep vindt plaats elke tweede woensdag van de maand in Merelbeke.
