Amaryllis 1-336:Opmaak 1
21-02-2013
16:22
Pagina 3
Brandilyn Collins
Amaryllis Thriller
Vertaald door Rika Vliek en Tineke Tuinder
Amaryllis 1-336:Opmaak 1
21-02-2013
16:22
Pagina 4
Eerder verschenen van Brandilyn Collins: Tot het uiterste (2011) Salomonsoordeel (2003) De ogen van Elisa (2001)
© Uitgeverij Voorhoeve – Utrecht, 2013 Postbus 13288, 3507 LG Utrecht www.kok.nl Oorspronkelijk verschenen onder de titel Gone to Ground bij B&H Publishing Group, Nashville, Tennessee, USA. © Brandilyn Collins, 2012 Vertaling Rika Vliek en Tineke Tuinder Omslagontwerp Mark Hesseling Opmaak binnenwerk ZetSpiegel, Best ISBN 978 90 297 2104 2 ISBN e-book 978 90 297 2105 9 NUR 332 Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of op enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, recording, or otherwise, without the prior written permission of the publisher.
Amaryllis 1-336:Opmaak 1
21-02-2013
16:22
Pagina 5
‘Er verstrijken heel wat angstvallige ogenblikken tussen de geboorte van een plot en de laatste onontkoombare punt.’ Cato, door Joseph Addison
Amaryllis 1-336:Opmaak 1
21-02-2013
16:22
Pagina 7
The Jackson Bugle PULITZERPRIZE 2010 VOOR JOURNALISTIEK
– SPECIALE REPORTAGE
Amaryllis Wat overkomt een klein, rustig stadje in het zuiden van de Verenigde Staten als het kwaad er binnendringt in de vorm van een seriemoordenaar? Door Trent Williams 29 oktober 2010
Amaryllis in Mississippi is een strijdlustig stadje dat bekendstaat om zijn wilskracht en zuidelijke gastvrijheid. De met klinkers geplaveide hoofdstraat, het park en het legendarische spook op het oude kerkhof maken deel uit van zijn erfgoed. Iedereen in Amaryllis kent elkaar, en het geroddel is er niet van de lucht. De inwoners zijn vriendelijk, de gezinnen hecht. Oppervlakkig gezien heeft Amaryllis veel weg van de bloem waar het stadje zijn naam aan dankt – fleurig en trots. Maar de bloem van de amaryllis is giftig.
In de afgelopen drie jaar zijn er vijf onopgeloste moorden gepleegd in het stadje. Alle slachtoffers waren een gemakkelijk doelwit – alleenstaande vrouwen in de leeftijd van 48 tot 64 jaar. Ze werden op dezelfde wijze in hun slaap vermoord – met een enkele messteek in de hals. Met dodelijke precisie werd de halsslagader geraakt, waardoor de vrouwen binnen enkele minuten doodbloedden. Daarna werden ze in de kast van hun slaapkamer gestopt. De reden daarvan is tot op heden een van de vele mysteries rondom deze zaak. Deze vreemde manier van hande7
Amaryllis 1-336:Opmaak 1
21-02-2013
16:22
len heeft deze moorden de bijnaam ‘de Kastmoorden’ opgeleverd. Drie slachtoffers waren blank, twee zwart. De dader, ontegenzeg-
8
Pagina 8
gelijk een monster en een lafaard, houdt dus geen rekening met ras. Of met wat dan ook.
Amaryllis 1-336:Opmaak 1
21-02-2013
16:22
Pagina 9
MAANDAG 25 april 2011
Amaryllis 1-336:Opmaak 1
21-02-2013
16:22
Pagina 11
Proloog
‘Geef me een bijbel en een paar sigaretten – dan ben ik bereid om te praten.’ De hoofdcommissaris van politie keek naar de persoon die tegenover hem aan de versleten houten tafel zat. Tjonge, wat was het benauwd in de krappe verhoorkamer. En wat een vreemde manier om de zaak te vertragen. Daar had hij geen tijd voor. Niet nu hij zo veel aan zijn hoofd had. Hij had amper geslapen sinds de moord op Erika Hollinger, een week geleden. En de druk van de inwoners van de stad om de moordenaar in te rekenen woog zwaar op hem. Hij reageerde door een vraag af te vuren. Het antwoord trof hem als een vuistslag.
Amaryllis 1-336:Opmaak 1
21-02-2013
16:22
Pagina 13
MAANDAG-DONDERDAG 18-21 april 2011
Amaryllis 1-336:Opmaak 1
21-02-2013
16:22
Pagina 15
1
Cherrie Mae Je komt heel wat over mensen te weten als je hun huis schoonmaakt. Zoals die keer dat ik een roze onderbroek onder het bed van die ouwe Ed McAllister vandaan viste – een kanten niemendalletje dat zijn vrouw in haar beste jaren nog niet zou hebben gepast. Dus wat deed Verna McAllister om de schitterende reputatie van haar man te beschermen? Ze probeerde haar schrik te verbergen, nam een paar stevige krachttermen in de mond en gebruikte de string als stofdoek. Hmm. Dat ding is niet groter dan een haarlint. Bovendien, wie houdt dat huis schoon, zij of ik? Ik heb heel wat andere ontdekkingen gedaan. Zo heb ik een keer een verzameling slaappillen zien liggen in de la van de commode van Alicia May Alkin – genoeg om een paar mensen mee om zeep te helpen. En dat terwijl ze zo gelukkig getrouwd is met de man van haar dromen. Woorden zijn niet meer dan gebakken lucht. Gezichten vertellen je veel meer, als je goed oplet. (Wat de meeste mensen niet doen.) Maar huizen bevatten de meest duistere geheimen. Niet dat ik rondneus in de huizen die ik schoonmaak. Nou ja, misschien ook wel, maar een vrouw moet toch iets hebben om haar hersenen aan het werk te houden terwijl ze toiletten schrobt. Zoals Sherlock Holmes zei: ‘Mijn geest verzet zich tegen stilstand.’ Bovendien is iedereen in dit stadje het erover eens dat Cherrie Mae Devine de beste schoonmaakster in de wijde omgeving is. Ik heb zo’n lange lijst met klanten – evenveel blanke 15
Amaryllis 1-336:Opmaak 1
21-02-2013
16:22
Pagina 16
als zwarte – dat ik er niemand meer bij kan hebben, en zo is dat. Dus neem ik aan dat ik er niemand kwaad mee doe als ik zo nu en dan goed om me heen kijk. Ik houd mijn ontdekkingen altijd voor me. Maar lieve help, wat ik vandaag heb gezien. Austin Bradmeyer, de burgemeester van Amaryllis, is een pietluttig mannetje. Zo pietluttig dat hij wil dat ik twee keer per week zijn huis schoonmaak – elke donderdag en maandag – ook al heeft zijn vrouw geen baan, dus wat doet zij eigenlijk de hele dag? De burgemeester heeft voor alles een vaste plek, ook in zijn mooie werkkamer in mahoniehout. Groot bureau, leren stoel, een comfortabele canapé en enorme planken vol boeken. Het bureaublad ziet er altijd keurig netjes uit – geen rondslingerende paperassen en elke pen in de houten pennenhouder. Zelfs zijn asbak leegt hij altijd in de prullenbak. (Wat niet wil zeggen dat roken geen smerige gewoonte is.) Ik weet toevallig dat die werkkamer de plek is waar burgemeester B zich graag terugtrekt. Zelfs zijn vrouw mag er niet komen. Kijk, de burgemeester is niet zo vriendelijk en voorkomend als de mensen denken. Ik heb meer dan eens meegemaakt dat hij thuiskwam voor de lunch en zijn vrouw uitschold om niks. En ik bedoel echt stampvoetend, knalrood van woede, met ogen die vuur spuwden. Zo over de rooie dat het hem niet eens kon schelen dat ik het zag – alsof iemand mijn verhaal eerder zou geloven dan het zijne. En even later was het voorbij, zomaar ineens. Dan stak hij een sigaret op en ging terug naar zijn plasticfabriek. Waar hij ongetwijfeld tegen iedereen glimlachte. Ik ga lang genoeg mee om te weten dat mensen je voor de gek kunnen houden. Je denkt dat ze zo zijn – maar dan blijken ze volkomen anders te zijn. Vandaag, donderdag, was de burgemeester zoals altijd aan het werk. In zijn fabriek wordt in twee ploegen gewerkt, de tweede tot elf uur ’s avonds, maar de burgemeester is gewoonlijk van negen tot vijf op kantoor. Mevrouw Eva B zei dat ze even naar de supermarkt moest, en dat mijn cheque op het aanrecht lag 16
Amaryllis 1-336:Opmaak 1
21-02-2013
16:22
Pagina 17
voor het geval ze niet op tijd thuis was. De deur viel met een klap achter haar dicht. Mevrouw B heeft altijd haast. Ik ging verder met het afstoffen in de officiële eetkamer en liep daarna met mijn inklapbare keukentrapje naar de werkkamer van burgemeester B. Ik sleep dat ding noodgedwongen overal mee naartoe om de hoge plekken af te stoffen. Schoonmaken zou heel wat eenvoudiger zijn als ik een meter tachtig was. In de werkkamer zette ik mijn trapje neer en liep naar het bureau dat ik al honderden keren had afgestoft. En onwillekeurig dwaalden mijn ogen naar de glanzende goudkleurige handgrepen van de laden. Zoals ijzervijlsel naar een magneet werd mijn hand naar de bovenste la getrokken. Ik wierp een blik over mijn schouder naar de hal, ook al wist ik dat er niemand was. Mijn vingers trokken aan de la, die zonder meer open gleed. Ik zag groene dossiermappen hangen. Daarin zaten beige mappen met opschriften zoals ‘Gemeenteraad’ en ‘Binnenstad’. Een map sprong het meest in het oog: ‘Kastmoorden’. Ik voelde een koude rilling over mijn rug lopen. Vijf slachtoffers in drie jaar. En toen, eergisteravond – Heer, wees ons genadig – een zesde. Ik kon elke naam en datum opnoemen, kende elke vrouw persoonlijk. Zoals iedereen in de stad, trouwens. Amaryllis had nog geen 1700 inwoners, dus was het niet zo moeilijk om iedereen te kennen. Ik haalde de map uit de la en legde hem op het bureau. Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen. Heel even had ik de neiging om de map weer terug te stoppen. Ik wilde het niet zien, wilde het niet weten. Maar toen sloeg ik hem open. Voorin lag een grote kleurenfoto van het bovenlichaam van Martha Edgars. Helemaal onder het bloed, een mes in haar hals. Ze was in een kast gepropt en haar kleren hingen om haar heen. Haar ogen stonden wijd open alsof ze in uiterste ontzetting was gestorven. Ik slaakte een gilletje en sloeg mijn ogen op naar het plafond. 17
Amaryllis 1-336:Opmaak 1
21-02-2013
16:22
Pagina 18
O, God! Ik kon niets anders bidden dan de naam van mijn Heer. Mijn ademhaling stokte en ik voelde het zweet over mijn rug lopen. Ik leunde tegen het bureau en haalde diep adem. Niet dat ik niet wist hoe Martha was gestorven. Maar om het met eigen ogen te zien… Ik sloeg de foto om. Ik kon er gewoon niet meer naar kijken. Toen keek ik weer omlaag – en zag een tweede foto. Sara Fulgerson. Net zo bloederig. Een mes net zo diep in haar hals, maar met een ander heft. Sara’s ogen waren gesloten. Net als Martha zat ze rechtop tegen de wand van een kast. Mijn hart ging als een razende tekeer. Ik drukte een hand tegen mijn borst. Martha was net zo oud als ik – tweeënzestig. Sara, zevenenvijftig. Beiden blank. Een of ander raar stemmetje in mijn hoofd vertelde mij dat ik naar de derde foto moest kijken. Het was Sonya Stelligman, eenenzestig. Weer een mes in de hals, en overal bloed. Ze zat in haar kast. Sonya was een donkere vrouw, die naar dezelfde kerk ging als ik. Ik mocht haar erg graag. Daarna zag ik Alma Withers, pas achtenveertig toen ze werd vermoord. Dezelfde steekwond.Vervolgens Carla Brewster, vierenzestig. Op dezelfde wijze afgeslacht. Alma was blank, Carla zwart. Daar lagen ze – foto’s van de eerste vijf moorden, in volgorde. Die burgemeester was inderdaad een pietje precies. Mijn knieën begaven het bijna. Ik liet me in de stoel van de burgemeester zakken en leunde achterover om wat bij te komen. Alma’s foto staarde me nog steeds aan als ik naar de map keek. Al was dat het laatste wat ik wilde. Maar er was nog een moord gepleegd – de meest recente. Erika Hollinger, een blank meisje van nauwelijks twintig jaar. Haar man was een tijd geleden als militair uitgezonden naar Afghanistan. Daar was hij een half jaar geleden opgeblazen door een bom. Erika, ooit de wildebras van de stad, was opgevoed door een alleenstaande moeder met een drankprobleem.Van de ouders 18
Amaryllis 1-336:Opmaak 1
21-02-2013
16:22
Pagina 19
van haar man, Brent Hollinger, heb ik jarenlang het huis schoongehouden. Ik heb hem zien opgroeien. Hij was een fijne knul. Ik was erbij toen Erika en hij trouwden – en was zo’n beetje de enige zwarte daar. Later heb ik ook de begrafenis van Brent bijgewoond. Wie had toen kunnen denken dat Erika nog geen half jaar later ook dood zou zijn. Nu, twee dagen na de moord, wist ik nog steeds niet wanneer ze werd begraven. De politie moest haar lichaam nog vrijgeven. Om een of andere onverklaarbare reden sloeg ik Alma’s foto om. En daar zat Erika. Mes in haar hals, onder het bloed, in de punten van haar dikke, bruine haar zaten bloedstolsels. Haar eens zo mooie gezichtje was helemaal gevlekt en paars. Mijn lichaam begon te trillen. Ik mag van geluk spreken dat mevrouw B niet net op dat moment thuiskwam. Ik kon geen vin meer verroeren. De hele stad wist dat de slachtoffers allemaal in hun kast waren aangetroffen. En dat één persoon hen allemaal had omgebracht. Daar twijfelde de politie niet aan, omdat elke plaats delict er hetzelfde uitzag. Nu had ik het bewijs ervan gezien. Elk mes had een ander heft, maar aan het formaat te zien waren het allemaal schilmesjes. Zoals elke vrouw die in haar keuken heeft. Ik sloeg de map dicht.Waarom had de burgemeester deze foto’s in zijn bezit? Ze moesten van de politie afkomstig zijn. Die mannen – met onder andere een vader en zijn zoon − vormden een hecht stel. Hoofdcommissaris Adam Cotter zwaaide daar de scepter. Cotter en de burgemeester konden het goed met elkaar vinden. Maar de hoofdcommissaris had geen woord losgelaten over de details van de Kastmoorden. Zou hij dan wel een stel afdrukken van elke moord hebben laten maken voor Austin Bradmeyer – en hem toestemming hebben gegeven om de foto’s mee naar huis te nemen? Dat zag ik die Cotter nog niet doen, zelfs niet voor de burgemeester. Bovendien, waarom zou de burgemeester die afschuwelijke dingen überhaupt willen hebben? De staande klok in de hal begon te slaan, en met een schok 19
Amaryllis 1-336:Opmaak 1
21-02-2013
16:22
Pagina 20
kwam ik tot mezelf. Ik moest de werkkamer nog schoonmaken. Als mevrouw B terugkwam dacht ze vast dat ik mijn tijd had verlummeld. Ik pakte de map vast – met twee vingers, alsof ik hem niet wilde aanraken – en spreidde de groene hangmap open om het dossier terug te stoppen. Op dat moment zag ik de ring onder in de hangmap liggen. Diep vanbinnen begreep ik wat het was nog voordat mijn verstand begon te werken – en mijn spieren verstijfden ter plekke. Erika Hollinger, geboren Erika Lokin, had die ring op haar zestiende verjaardag van haar moeder gekregen, een ring die ooit van haar overgrootmoeder was geweest. Voor zover ik wist deed ze hem nooit af. Eergisteren was ik Erika laat in de middag nog tegengekomen bij de drogist. Ze leek wat van streek. ‘Hoe gaat het ermee?’ Ik legde even een hand op haar arm. Ze schudde haar hoofd op die typische, vastberaden manier van haar – ‘Prima’ – maar wreef in haar ogen. Triest, zo jong en dan al weduwe. Ik ging naar huis, bakte een blik brownies en bracht ze naar Erika om haar op te vrolijken. Even later zaten we als twee dikke vriendinnen op de bank – al zijn we helemaal niet zo dik met elkaar – brownies te eten en een film te bekijken. Om een uur of tien die avond ging ik naar huis, en Erika zei dat ze naar bed zou gaan. Ik zei nog dat ze de brownies moest inpakken, omdat ze anders hard werden. Erika rolde met haar grote bruine ogen, maar deed wat ik zei.Terwijl ik toekeek haalde ze omslachtig wat keukenfolie van de rol. En om haar vinger zat die ring. Ergens die nacht is Erika in haar slaap vermoord. Net als de andere vijf.Toen ik gisteren het vreselijke nieuws hoorde, kon ik het nauwelijks geloven. Ik belde de politie en vertelde hun dat ik die avond nog bij Erika thuis was geweest. Hoofdcommissaris Cotter zei dat ik naar het bureau moest komen om een verklaring af te leggen. Hij nam me mee naar dat kleine verhoorkamertje en vroeg me het hemd van het lijf. Ten slotte zei hij: ‘Heb je toevallig gezien of Erika haar diamanten ring om haar vinger had?’ 20
Amaryllis 1-336:Opmaak 1
21-02-2013
16:22
Pagina 21
Later die dag bracht ik een bezoek aan Erika’s moeder. Ook zij vroeg zich af of ik de ring had gezien. Toen de politie Erika’s lichaam had gevonden, was die ring het enige vermiste voorwerp. De burgemeester heeft niet gezegd dat hij de nacht van de moord in Erika’s huis is geweest. Waarom zou hij ook? Vanmorgen nog stond er in de krant dat de burgemeester had gezegd hoe triest hij het vond dat terwijl hij en zijn vrouw veilig thuis waren, er aan de andere kant van de stad weer een vrouw was vermoord. En nu bleek Erika’s ring in de bureaula van de burgemeester te liggen. Ik trilde helemaal vanbinnen. Ik legde de map op het bureau, pakte de gouden ring en bekeek de inscriptie. Daar stonden ze – de initialen van Erika’s overgrootmoeder: A.K.L. Ik liet de ring weer in de hangmap vallen alsof hij in de fik stond. Cherrie Mae, je bent gek. Dat mag je niet denken. Je weet best dat er een goede verklaring voor is. Ik keek van die afgrijselijke foto’s naar de ring. Trofeeën? Ik heb heel wat misdaadseries gezien op tv. Ik weet dat moordenaars soms zo gek zijn om zulke dingen te bewaren. En hier in Amaryllis was zonder meer sprake van een knettergekke moordenaar. Maar niet Austin Bradmeyer, Cherrie Mae. Kom op, meisje. Misschien had de burgemeester die foto’s in zijn bezit om zichzelf eraan te herinneren hoe graag hij de Kastmoordenaar te pakken wilde krijgen. Dat zei hij in elk geval de hele tijd. Goed. Maar de ring dan? Al zou de politie bereid zijn geweest hem een stel foto’s te geven, dan nog wisten zij niet dat hij de ring had. Ik hoorde de voordeur opengaan. Mijn lichaam schokte. Ik gooide de map met foto’s terug in de hangmap en deed de la dicht. Toen pakte ik snel mijn stofdoek, terwijl mijn hart bonsde in mijn keel. ‘Ik ben er weer, Cherrie Mae!’ riep mevrouw B. 21
Amaryllis 1-336:Opmaak 1
21-02-2013
16:22
Pagina 22
‘Goed, mevrouw. Ik ben in de werkkamer.’ Op de een of andere manier kwamen de woorden er normaal uit. Ik hoorde de voetstappen van mevrouw B dichterbij komen en begon te stoffen alsof mijn leven ervan afhing. En dat was ook zo. Tegen de tijd dat ik het huis verliet, had ik een kurkdroge mond en trillende knieën. Ik stopte mijn spullen en het trapje in de auto, stapte in en legde mijn hoofd op het stuur. Natuurlijk was ik op sterven na dood. Wat moest ik, een alleenstaande vrouw in Amaryllis, doen met wat ik nu wist? Ik kon dit niet voor me houden, maar ik kon het ook aan niemand vertellen. Want wie zou haar geloven, de kleine Cherrie Mae Devine, als ze zou zeggen dat de burgemeester die zes vrouwen had vermoord?
22