Interview met Alison Strobel, schrijfster van Amelia’s bestemming
Wat heeft je geïnspireerd tot het schrijven van Amelia’s bestemming? Weet je nog wanneer je het idee voor het eerst kreeg? Toen ik studeerde kreeg een vriendin van me een bipolaire stoornis. Ze was nog maar een paar jaar christen toen ze ziek werd, maar door die beproevingen was haar prille geloof al zo sterk geworden dat ze er tijdens depressieve periodes echt kracht uit kon putten. Alleen maakte de reactie van andere christenen als ze vertelde wat er met haar aan de hand was ons allebei razend. ‘Je bidt niet genoeg om genezing’, kreeg ze bijvoorbeeld te horen, en ‘Dit is een straf, je hebt vast verborgen zonden die je moet belijden.’ Dat bracht me op het idee een boek te schrijven over hoe christenen met psychische ziekten moeten omgaan. Ik heb nog een opzet voor een non-fictieboek liggen, bestemd voor de omgeving van mensen met een bipolaire stoornis. Daaraan was ik begonnen op het hoogtepunt van haar ziekte. Amelia’s bestemming zou daar aanvankelijk veel meer over gaan, maar God had blijkbaar een ander plan. Misschien komt dat andere boek er ooit ook nog eens. Hoe ging dat tijdens het schrijven, had het boek eerst een andere afloop? Sterker nog, in het begin was het een heel ander boek! In de eerste versie ging Amelia bijvoorbeeld wel meteen met Marcus mee naar Wheatridge, de gemeente daar speelde een veel grotere rol, de gemeenteleden stonden veel afwijzender tegenover Amelia en haar kunstzinnige karakter en de verhaallijn over baby Hope verliep totaal anders. Ik wilde het boek heel sterk de boodschap meegeven dat die kerkmensen daar niets van bipolaire stoornissen hadden begrepen, maar God had een ander verhaal in gedachten. Mijn redacteur hielp me om het boek te herschrijven; in de uiteindelijke versie is maar zo’n 10 procent van mijn oorspronkelijke tekst bewaard gebleven. Het was moeilijk voor me om mijn oorspronkelijke ideeën op te moeten geven, maar uiteindelijk is het niet aan mij, maar aan God en heb ik me aan zijn leiding overgegeven. Hoe schrijf je? Heb je een bepaalde plek waar je het liefst schrijft of zet je speciale muziek op? Het lijkt me ideaal om in een restaurantje te schrijven of in een bibliotheek. Helaas werk ik thuis, zodat ik voor mijn dochters kan zorgen. Ik schrijf elke middag zo’n vier à vijf uur, en de jongste kan ik niet zolang alleen laten. Mijn kantoor heeft een schitterend uitzicht op de Rocky Mountains, dus heel veel te klagen heb ik niet. (Ik heb mijn computer zo staan dat ik niet de hele tijd uit het raam ga zitten staren!) In mijn roman speelt klassieke muziek een rol, dus ik heb me verdiept in allerlei bekende pianostukken, zodat mijn hoofdfiguur Amelia die in verschillende situaties kan spelen. Omdat ik niet kan schrijven en naar muziek luisteren tegelijkertijd (ik kan er sowieso niets naast doen) had ik tijd ingepland voor een cd met pianostukken. Een prima excuus om even niets te doen, alleen maar naar