meesterlijk plot.’ – The Ir I sh T I mes

Eindelijk was de dag ten einde gekropen en was ze weer in haar slaapkamer met de deur stevig dicht. Ze bekeek het tafereel: zeven Legomannetjes in een kring rondom het dier. Ze had er langer dan een uur over gedaan om alles goed te krijgen. Voor iemand anders leek het misschien alsof ze dierentuintje aan het spelen was – alsof een groepje bezoekers naar een of ander bedreigd dier stond te staren. Maar het was geen dierentuin en het was zeker geen spel. Nee, dit was iets anders.

De piepjes van het diertje klonken heel hoog, nasaal, bijna alsof Úna niet alleen een reep gaffertape over het lijfje had geplakt maar ook over het snuitje. Het zat stevig vast aan de houten vloer. Alleen hoopte ze dat het vachtje het kleefvermogen niet zou aantasten. De opstelling was bijna klaar, hoewel de verhoudingen niet helemaal klopten. De Legofiguurtjes waren het probleem, want hun armpjes waren zo kort dat ze heel dicht bij het diertje gezet moesten worden om erbij te kunnen. Ze moesten allemaal de muis aanraken als hij doodging – zeven gele handjes en Úna’s hand als achtste, bevend van opwinding bij het kopje. Dat was de traditie. Dat was wat haar vader had uitgelegd. Dat was alles.

Ze pakte het mes…