Reciplaya

Page 1

ξ„Œξ„Šξ„‹ξ„.

11.7. / 26.7. reciplaΕΎa / reciplaya ξ€ˆξ€…ξ€–ξ€ξ€“ ξ€Šξ€–ξ€ξ€˜ξ€ž ξ€šξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€… ξ€Žξ€™ξ€–ξ€Žξ€‰ξ€šξ€ξ€© ξ€—ξ€…ξ€’ξ€ˆξ€… ξ€Œξ€…ξ€’ξ€«ξ€‰ξ€šξ€ξ€©

ξ€‹ξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€… ξ€™ξ€ξ€™ξ€”ξ€™ξ€Œ


ξ€‹ξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€… ξ€™ξ€ξ€™ξ€”ξ€™ξ€Œ


ξ€ˆξ€…ξ€–ξ€ξ€“ ξ€Šξ€–ξ€ξ€˜ξ€ž ξ€šξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€… ξ€Žξ€™ξ€–ξ€Žξ€‰ξ€šξ€ξ€© ξ€—ξ€…ξ€’ξ€ˆξ€… ξ€Œξ€…ξ€’ξ€«ξ€‰ξ€šξ€ξ€©

.

11.7. / 26.7. reciplaΕΎa / reciplaya


Kaoru Izima fotografira modele u haute coutureu u kojemu bi ΕΎeljele biti odjevene u trenutku smrti i fotografira ih kao sofisticirane prekrasne leΕ‘eve na padinama prekrivenima rasutim rajčicama ili na rubu pejzaΕΎa vreΔ‡a s otpadom (za usporedbu, cadavre exquΓ­s je bila kolaboraciona, uglavnom kavanska, igra crtanja nadrealista). Lijepo jukstaponirano ruΕΎnom, kako bi bilo naglaΕ‘eno lijepo, legitimno je lukavstvo umjetnosti i dizajna ξ„‚ξ„€. i . stoljeΔ‡a. Ipak, prisjetimo se, s modernizmom avangarde otvorila se pukotina izmeΔ‘u umjetnosti i ljepote prezrene kao pukog mamca, te je lijepo zamijenjeno estetikom uzviΕ‘enog u umjetnosti. Gotovo istodobno, svakodnevno iskustvo, pa i neugodno (primjerice viΔ‘enje prizora koji izaziva gnuΕ‘anje), biva estetizirano prema načelu β€žprelijevanjaβ€œ umjetnosti u ΕΎivot. Uvjeti recepcije i značenja umjetničkog djela, odnosno druΕ‘tveni uvjeti postojanja djela postaju bitnim dijelom umjetničkog djela, često ga zamjenjujuΔ‡i kao dogaΔ‘aj, proces ili iskustvo. IzloΕΎba ReciplaΕΎa nastala je suradnjom Valerije JurjeviΔ‡ (fotografije), Sande HančeviΔ‡

ReciplaΕΎa ξ€—ξ€ξ€ξ€šξ€… 

2

ξ€‹ξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€… ξ€™ξ€ξ€™ξ€”ξ€™ξ€Œ

(tekstovi) i Darka Fritza (koncept izvedbe i grafičko oblikovanje) kroz neformalnu mreΕΎu kor::net (korčula network). Prvobitni koncept, čije autorstvo potpisuju Sanda HančeviΔ‡ i Valerija JurjeviΔ‡, predstavila je udruga BaΕ‘Δ‡ina iz Lumbarde u svojoj galeriji VOLTA joΕ‘ ξ„‚ξ„€ξ„€ξ„ˆ. godine. Okosnicu izloΕΎbe činilo je smeΔ‡e koje more zimi naplavi po plaΕΎama, a autorice su ga iskoristile kao medij komuniciranja temeljnih ekoloΕ‘kih pitanja danaΕ‘njice – recikliranja materijala te pohrane smeΔ‡a i otpada. Fotografije Valerije JurjeviΔ‡ pratili su tekstovi Sande HančeviΔ‡ iz kojih se moglo iőčitati Ε‘to se sve o smeΔ‡u i otpadu moΕΎe, a vjerojatno i treba naučiti, uključujuΔ‡i i sekundarne informacije poput povijesnog razvoja pojedinih vrsta materijala. IzloΕΎba je bila edukativnog karaktera i uključivala je radionice s djecom. Prema konceptu Darka Fritza, . izloΕΎba je oblikovno izmijenjena. AplicirajuΔ‡i fotografije otpada na sedam leΕΎaljki za plaΕΎu, Fritz je u konačnici ostvario, uz novi postav; i proizvod kojemu je moguΔ‡a multiplikacija i praktična primjena na plaΕΎama, u ΕΎelji da ne djeluje tautoloΕ‘ki – slikom otpada na zagaΔ‘enoj obali. β€žPriroΔ‘eni osjeΔ‡aj


za ispravnost i prikladnost, Ε‘to nas dovodi do prvih pokuΕ‘aja u umjetnosti, nikada ne smije napustiti umjetnikaβ€œ, kazao je veΔ‡ Goethe. Radi se, dakle, o djelima umjetnosti koja koriste strategije i objekte dizajna te fotografije na način primijenjene umjetnosti – u doba postpikturalnog slikarstva, piktorijalna fotografija stvara svojevrsnu tenziju reprezentacije i komunikacije. Svaka je fotografija pritom barthesovska svjedodΕΎba o prisutnosti ili iskaz priΕΎeljkivane izočnosti (smeΔ‡a na plaΕΎi). AplicirajuΔ‡i fotografije s prizorima otpada, pa i medicinskog (prizora koji izaziva gnuΕ‘anje) na leΕΎaljke za plaΕΎu, Fritz propituje strategije empatijskog dizajna koji stvarima pripisuje karakter. Tako Δ‡e promjena od nekoliko stupnjeva u nagibu oboda vinske čaΕ‘e učiniti da se doima arogantnom, da posegnemo za veΔ‡ postojeΔ‡im banalnim primjerom, dok su objekti koje smatramo lijepim za nas verzije ljudi koje volimo. KoriΕ‘tena strategija redizajna pritom se tiče samog mjesta fotografije i takav prijenos iz jednoga medija u drugi, iz izraΕΎajnih sredstava jedne umjetnosti u izraΕΎajna sredstva neke druge umjetnosti (ili dizajna koji je upisan u povijest umjetnosti, ali je i sve potenciranije u novijoj znanosti zasebna disciplina), jedan je od postupaka koji često odvode u banalnost ili faΕ‘izam kiča. Stoga ovdje radije govorimo o transformaciji, s jedne strane transformaciji materijala (prijevodu otpada u krajobraz, potom u sliku pa u tkaninu), s dru3

ξ€‹ξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€… ξ€™ξ€ξ€™ξ€”ξ€™ξ€Œ

ge strane transformaciji predmeta-proizvoda (njegovoj resemantizaciji) i posredno - samog druΕ‘tva čiji je proizvod. Naime, kada se neki znak (slika ili riječ) izmjesti iz izvornog konteksta, to Δ‡e mu ponekad dati novu snagu i značenje ritualnosti. Na ritualan je način Beuys, primjerice, svjesno izbjegavao materijale koji imaju ikakvu materijalnu vrijednost, koristeΔ‡i one za koje burΕΎujsko druΕ‘tvo nikada ne bi pokazalo interes; odnosno koristeΔ‡i dadaističku strategiju Γ©pater la bourgeoisie, odgovarajuΔ‡i svoju publiku od komodifikacijskih druΕ‘tvenih procesa (ΕΎivot kao roba). U happeningu s kojotom, u prostoru posutom slamom, pustom, rastrganim primjercima Wall Street Journala i različitim ostalim materijalima koje je umjetnik donio sa sobom, osobito vrijedi spomenuti par rukavica koje je obojio u smeΔ‘e i koje je opetovano bacao na kojota. Njihova je boja predstavljala β€œΕΎelju za skulpturalnom formom”, a njihov je oblik bio onaj njegovih vlastitih ruku. Iako naizgled polaze od oprečnih premisa u odnosu na Beuysa, onih reifikacije ili opredmeΔ‡ivanja druΕ‘tva; autorice i autor ReciplaΕΎe, nazvavΕ‘i izloΕΎbu na način humorne hibridizacije imperativnog oblika glagola s asocijacijom na estetski turizam i industriju slika u značenju β€žrecikliranjaβ€œ slika kroz mehanizam sjeΔ‡anja, franc. souvenira, zanemaruju estetsku, potencirajuΔ‡i etičku vrijednost izloΕΎenih predmeta. Dizajn danas, takoΔ‘er, prije ukazuje na probleme


druΕ‘tva nego Ε‘to sluΕΎi njihovom rjeΕ‘avanju. Iako su umjetnost i dizajn dva nuΕΎno odvojena i zasebna područja ljudskog djelovanja i znanja, zajednička im je upravo proizvodnja smisla. Umjetnost nas uči da stvari sagledamo na nov način, stabilizirajuΔ‡i repetitivne ΕΎivotne situacije i stoga mala razlika izmeΔ‘u stvarnosti po sebi i stvarnosti umjetničkog djela leΕΎi upravo u pripisivanju značenja. Za Freuda, umjetnost, kao i neuroza, znače neuspjeh prilagoΔ‘avanja druΕ‘tvenoj stvarnosti. Njoj na svojevrstan način oponira i ReciplaΕΎa, aksesoari za plaΕΎu koji su svojevrstan wishful-thinking svojih autora (iskazuju ΕΎelju, ΕΎudnju, za nezagaΔ‘enom prirodom), a koji moΕΎe biti nadograΔ‘en funkcionalnim detaljima, poput dΕΎepova u koje se umetnu utezi da leΕΎaljke ne odnese vjetar. Novi koncept ReciplaΕΎe prvi put je predstavljen u Gradskom muzeju Korčula te u Galeriji moderne i suvremene umjetnosti Centra za kulturu Vela Luka, koji su dio mreΕΎe kor::net. TakoΔ‘er je gostovao u Galeriji Brna, dakle viΕ‘estruko je prikazan diljem otoka Korčule, gdje je projekt i nastao. Kao u radu Josepha Kosutha Jedna i tri stolice, na izloΕΎbi su u staklenoj vitrini predstavljeni eksplikacijski, kvazi-leksikografski tekstovi koje je uredila Sanda HančeviΔ‡, a u drugoj je vitrini instalacija napravljena od otpada i naplavina sakupljenih na plaΕΎama Korčule. Kao Ε‘to Mark Dion propituje način na koji dominantne ideologije i institucionalizirane konvencije oblikuju naΕ‘e znanje o svijetu, izlaΕΎuΔ‡i naplavine naizgled taksonomijski, u kvazi-muzeoloΕ‘kim vitrinama, ili bolje rečeno kabinetima kurioziteta. Analitička kreacija (konstrukcija), kroz dekonstrukciju ili vlastitu oprečnost, inherentna arhitekturi dekonstruktivizma te dizajnu dekonstrukcije – za to su primjer majice poprskane laΕΎnim urinom Vivienne Westwood; jednom aproprirana od masovne kulture biva svedena na svoju estetiku, očiΕ‘Δ‡ena od ideje koja Δ‡e je učiniti razloΕΎnom, izaΕ‘le iz Derridine filozofijske misli. Ideja dekonstrukcije leΕΎi u promatranju i analizi postojeΔ‡eg djela, materijala od kojeg je načinjeno, odnosa kako pojedini komadi 4

ξ€‹ξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€… ξ€™ξ€ξ€™ξ€”ξ€™ξ€Œ

funkcioniraju zajedno, ali ne na cjelovitoj, veΔ‡ na fragmentalnoj razini te njihovim premjeΕ‘tanjem na mjesta koja im naizgled ne odgovaraju. Stoga ReciplaΕΎu moΕΎemo odrediti kao neo-dekonstrukcijsku. Bez imalo zebnje poloΕΎit Δ‡emo na plaΕΎi svoja razodjevena tijela na slike gomila smeΔ‡a na leΕΎaljci, kao Ε‘to smo prije nekoliko godina svoj identitet rado proΕΎeli modom ubikvitetnih mrtvačkih glava Alexandera McQueena, kao suvremene interpretacije teme vanitas, memento mori, omiljene u baroku (lubanja, zrcalo, razbijeno posuΔ‘e uslijed naglog ustajanja od stola motivi su koji te podsjeΔ‡aju na prolaznost tvojih uΕΎitaka i postignuΔ‡a). Ovakav primjer izmaka djela umjetnosti u vizualni jezik empatijskog, odnosno etičkog dizajna moΕΎe biti i potrΕΎiΕ‘ten, poprimiti novi (ne)uzviΕ‘eni status turističkog proizvoda, suvenira.

ξ€—ξ€ξ€ξ€šξ€…  ξ€Žξ€‰ ξ€”ξ€“ξ€šξ€Žξ€‰ξ€—ξ€’ξ€ξ€«ξ€…ξ€–ξ€ξ€… ξ€™ξ€‘ξ€Žξ€‰ξ€˜ξ€’ξ€“ξ€—ξ€˜ξ€ ξ€ξ€ž ξ€žξ€…ξ€‹ξ€–ξ€‰ξ€†ξ€…. ξ€”ξ€–ξ€‰ξ€ˆξ€…ξ€šξ€…ξ€«ξ€ξ€‡ξ€… ξ€Žξ€‰ ξ€˜ξ€‰ξ€“ξ€–ξ€ξ€Žξ€—ξ€ξ€ξ€Œ ξ€ξ€“ξ€ξ€‰ξ€‹ξ€ξ€Žξ€… ξ€’ξ€… ξ€žξ€…ξ€šξ€“ξ€ˆξ€™ ξ€žξ€… ξ€ˆξ€ξ€žξ€…ξ€Žξ€’ ξ€˜ξ€‰ξ€ξ€—ξ€˜ξ€ξ€ξ€’ξ€“-ξ€˜ξ€‰ξ€Œξ€’ξ€“ξ€ξ€“ξ£ξ€ξ€“ξ€‹ ξ€Šξ€…ξ€ξ€™ξ€ξ€˜ξ€‰ξ€˜ξ€…, ξ€˜ξ€‰ ξ€”ξ€–ξ€ξ€—ξ€˜ξ€™ξ€”ξ€’ξ€ξ€‡ξ€… ξ€ˆξ€“ξ€ξ€˜ξ€“ξ€–ξ€—ξ€ξ€“ξ€‹ ξ€—ξ€˜ξ€™ξ€ˆξ€ξ€Žξ€… ξ€˜ξ€‰ξ€“ξ€–ξ€ξ€Žξ€‰ ξ€…ξ€–ξ€Œξ€ξ€˜ξ€‰ξ€ξ€˜ξ€™ξ€–ξ€‰ ξ€’ξ€… ξ€…ξ€–ξ€Œξ€ξ€˜ξ€‰ξ€ξ€˜ξ€“ξ€’ξ€—ξ€ξ€“ξ€‘ ξ€Šξ€…ξ€ξ€™ξ€ξ€˜ξ€‰ξ€˜ξ€™ ξ€—ξ€šξ€‰ξ€™ξ€«ξ€ξ€ξ€ξ£ξ€˜ξ€… ξ€™ ξ€žξ€…ξ€‹ξ€–ξ€‰ξ€†ξ€™.    ξ€ξ€™ξ€—ξ€˜ξ€“ξ€—ξ€ξ€‡ξ€… ξ€ξ€žξ€ξ€“ξΊξ€†ξ€  ξ€˜ξ€‰ξ€“ξ€–ξ€‰ξ€˜ξ€ξ€«ξ€…ξ€–ξ€ξ€… ξ€—ξ€™ξ€šξ€–ξ€‰ξ€‘ξ€‰ξ€’ξ€‰ ξ€™ξ€‘ξ€Žξ€‰ξ€˜ξ€’ξ€“ξ€—ξ€˜ξ€, ξ€…ξ€–ξ€Œξ€ξ€˜ξ€‰ξ€ξ€˜ξ€™ξ€–ξ€‰  ξ€ˆξ€ξ€žξ€…ξ€Žξ€’ξ€…. ξ€…ξ€™ξ€˜ξ€“ξ€–ξ€ξ€‡ξ€… ξ€Žξ€‰ ξ€™ξ€ˆξΊξ€†ξ€‰ξ€’ξ€ξ€ξ€… ξ€šξ€ξ€žξ€™ξ€…ξ€ξ€’ξ€‰ ξ€ξ€™ξ€ξ€˜ξ€™ξ€–ξ€‰ ξ€’ξ€‰ξ€ξ€žξ€šξ€Žξ€‰ξ€—ξ€’ξ€“ξ€—ξ€˜ ξ€™ξ€‘ξ€Žξ€‰ξ€˜ξ€’ξ€“ξ€—ξ€˜ξ€ ξ€™ ξ€ξ€žξ€ˆξ€…ξ€’ξ€Žξ€™  ξ€ξ€’ξ€Žξ€ξ€‹ξ€‰, ξ€žξ€…ξ€‹ξ€–ξ€‰ξ€†, ξ„Œξ„Šξ„Šξ„.


ξ€—ξ€ξ€ξ€šξ€… 

5

ξ€‹ξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€… ξ€™ξ€ξ€™ξ€”ξ€™ξ€Œ

The exhibition Reciplaya is a result of collaboration between Valerija JurjeviΔ‡ (photography), Sanda HančeviΔ‡ (texts), and Darko Fritz (exhibition layout and graphic design), and has been accomplished through the informal network kor::net (Korčula network). The original concept, authored by Sanda HančeviΔ‡ and Valerija JurjeviΔ‡, was presented in ξ„‚ξ„€ξ„€ξ„ˆ by BaΕ‘Δ‡ina association from Lumbarda in its gallery VOLTA. It was inspired by garbage accumulating on beaches throughout the winter, and the authors used it as a medium for communicating the fundamental ecological issues of today – the recycling of materials and the disposal of garbage and waste. Photographs made by Valerija JurjeviΔ‡ were accompanied by texts written by Sanda HančeviΔ‡, which revealed all that could and probably should be learned about garbage and waste, including some secondary information such as the historical evolution of specific types of materials. The exhibition was educational in character and included workshops with children. In , it was modified in terms of design, according to a concept by Darko Fritz. By applying photographs of garbage to seven

.

Kaoru Izima photographs his models in haute couture that they would like to wear at the moment of their death, presenting them as sophisticated, exquisite corpses (in terms of comparison, cadavre exquΓ­s was a collaborative sketching game practised by the Surrealists, mostly as they were hanging out in bars) placed on hillsides strewn with tomatoes or on the edge of landscapes made of garbage bags. Beauty and ugliness are juxtaposed in order to emphasize beauty, which has been a common trick of art and design throughout the ξ„‚ξ„€th and st centuries. Nevertheless, one should recall that avantgarde modernism opened up a gap between art and beauty, the latter being discarded as mere bait, and substituted beauty through the aestheticism of eminence in art. Almost at the same time, all experience of everyday life, even if unpleasant (such as witnessing something repulsive) was aestheticized according to the principle of art β€œspilling over” into life. The circumstances of reception and the meaning of an artwork, that is, the social conditions of its existence, have thus become an essential part of the artwork itself, often taking its place as an event, a process, or an experience.

Reciplaya


sun beds, Fritz eventually, besides the new layout, created a product that could be multiplied and used in practice, on beaches, without intending to create a tautology by using images of garbage on a coastline full of waste. As Goethe used to say, the innate feeling of what is right and appropriate, which has led us to the earliest attempts at creating art must never leave the artist. Thus, these artworks use strategies and objects of design and photography in the manner of applied arts – in the age of postpictorial painting, pictorial photography creates a sort of tension in representation and communication. Each photograph is a Barthesian testimony of the presence or expression of a desired absence (garbage on the beach). By applying photographs showing garbage, some of them medical (which causes repulsion), on sun beds, Fritz has explored the strategies of emphatic design, which attributes a specific character to things, and thus a change in the sloping angle of a wine glass may may make it seem more arrogant (a banal example), while objects that we experience as beautiful are versions of people whom we love. The strategy of redesign thereby concerns the very place of photography and the transfer from one medium into another, from the tools of expression typical of one form of art into those of another (or perhaps those of design, which is still part of art history, yet has been increasingly treated as a separate discipline in recent scholarship), belongs to those procedures that can easily lead into banality or the fetishism of kitsch. Therefore we prefer to speak of transformation: on the one hand, the transformation of material (the translation of garbage into a landscape, then into an image, and eventually into the fabric), and on the other hand the transformation of the object-product (its resemantization) and indirectly of the very society that has produced it. For when a symbol (image or word) is displaced from its original context, it sometimes gains new power and a ritual significance. Thus, it was for the sake of ritual that Beuys consciously avoided materials that had any 6

ξ€‹ξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€… ξ€™ξ€ξ€™ξ€”ξ€™ξ€Œ


.

ξ„ξ€šξ€“ξ€ξ€˜ξ€…, ξ€ξ€™ξ€‘ξ€†ξ€…ξ€–ξ€ˆξ€…, ξ„Œξ„Šξ„Šξ„’./ ξ„ξ€šξ€“ξ€ξ€˜ξ€…, ξ€ξ€™ξ€‘ξ€†ξ€…ξ€–ξ€ˆξ€…, ξ„Œξ„Šξ„Šξ„’

7

ξ€‹ξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€… ξ€™ξ€ξ€™ξ€”ξ€™ξ€Œ


ξ€‹ξ€–ξ€…ξ€ˆξ€—ξ€ξ€ ξ€‘ξ€™ξ€žξ€‰ξ€Ž , , ξ„Œξ„Šξ„‹ξ„‹./ ξ€˜ξ€“ξ€›ξ€’ , , ξ„Œξ„Šξ„‹ξ„‹

material value, preferring those in which the bourgeois society would never show any interest, or rather: by using the Dadaist strategy of Γ©pater la bourgeoisie, he drew his audience away from the social processes of commodification (life as commodity). In his coyote happening, in a space strewn with hay, felt, torn samples of Wall Street Journal, and various other materials brought by the artist, one should especially mention a pair of gloves painted in brown, which he was repeatedly throwing at the coyote. Their colour represented the β€œdesire for the sculptural form,” while their shape was that of the artist’s own hands. Even though seemingly starting from the opposite premises with respect to Beuys, those of reification or objectification of the society, the authors of Reciplaya have given a name to the exhibition that is a humorous hybrid of an imperative verbal form on the one hand, and the connotations of aesthetic tourism and the industry of images in terms of β€œrecycling” images

8

ξ€‹ξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€… ξ€™ξ€ξ€™ξ€”ξ€™ξ€Œ

through the mechanism of memory (Fr. souvenir) on the other, thereby neglecting the aesthetic value of the exhibits and enhancing the ethical one. Today’s design also indicates social problems rather than aiming at their solution. Even though art and design are two necessarily different and separate fields of human activity and knowledge, their common feature is precisely the production of meaning. Art teaches us how to look at things in a fresh way by stabilizing repetitive situations in life, and thus the small difference between the reality as such and the reality of an artwork resides precisely in the attribution of meaning. For Freud, both art and neurosis signified failure in adapting to the social reality. In a way, Reciplaya also opposes that reality by using beach accessories that are a sort of wishful thinking of their authors (expressing wish or desire for unpolluted nature) and that can be upgraded with various functional details, such as pockets for weights that serve to keep the sun beds in place in case of windy weather.


.

ξ€‹ξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€… , , ξ„Œξ„Šξ„‹ξ„‹. /  , , ξ„Œξ„Šξ„‹ξ„‹

The new concept of Reciplaya was first presented at the Municipal Museum of Korčula and the Gallery of Modern and Contemporary Art, Cultural Centre Vela Luka, both part of the kor::net network. It has also been shown at Gallery Brna, which means that it has toured around various places on the island of Korčula, where the project was launched. As in Joseph Kosuth’s artwork One and Three Chairs, the exhibition included explicatory, quasi-lexicographic texts edited by Sanda HančeviΔ‡ in one glass case, while in another there was an installation consisting of garbage and debris brought by the sea to the beaches of Koručula. It is reminiscent of the way in which Mark Dijon has explored the way in which the dominant ideologies and institutionalized conventions shape our knowledge of the world, namely by exhibiting the waste brought by the sea in an almost taxonomic manner, in museumlike glass cases reminiscent of the curiosity cabinets.

9

ξ€‹ξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€… ξ€™ξ€ξ€™ξ€”ξ€™ξ€Œ

Analytical creation (construction) by means of deconstruction or its own opposite, as an integral part of the architecture of deconstructivism or deconstructive design - as manifest in T-shirts sprinkled with the false urine of Vivienne Westwood - once appropriated by the mass culture becomes reduced to its aestheticism, cleansed of the rationalizing idea originating in Derrida’s philosophic thought. The idea of deconstruction resides in the observation and analysis of an artwork, the material it is made of, and the way in which its individual segments function together, not on the level of the whole, but on that of fragments, for example in their translocation to places that may seem inadequate. In this respect, Reciplaya may be defined as neodeconstructivist. With not a touch of anxiety, we will lay down our almost nude bodies onto a heap of garbage (shown in a picture placed on a sun bed) just as some years ago we were gladly merging our identity with the fashion


ξ€‹ξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€… ξ€‘ξ€“ξ€ˆξ€‰ξ€–ξ€’ξ€‰  ξ€—ξ€™ξ€šξ€–ξ€‰ξ€‘ξ€‰ξ€’ξ€‰ ξ€™ξ€‘ξ€Žξ€‰ξ€˜ξ€’ξ€“ξ€—ξ€˜ξ€ ξ€‡ξ€‰ξ€’ξ€˜ξ€–ξ€… ξ€žξ€… ξ€ξ€™ξ€ξ€˜ξ€™ξ€–ξ€™ ξ€šξ€‰ξ€ξ€… , ξ€šξ€‰ξ€ξ€… , ξ„Œξ„Šξ„‹ξ„Œ. /  ξ€“ξ€Š ξ€‘ξ€“ξ€ˆξ€‰ξ€–ξ€’ ξ€…ξ€’ξ€ˆ ξ€‡ξ€“ξ€’ξ€˜ξ€‰ξ€‘ξ€”ξ€“ξ€–ξ€…ξ€–ξ€ ξ€…ξ€–ξ€˜, ξ€šξ€‰ξ€ξ€… , ξ„Œξ„Šξ„‹ξ„Œ

of Alexander McQueen’s ubiquitous skulls as a contemporary interpretation of the themes of vanitas and memento mori, so much preferred in the Baroque (the skull, the mirror, and broken dishes that looked as if someone suddenly got up from the table were motifs that reminded man of the transience of all pleasures and achievements). This example of transferring an artwork into the visual language of empathic or ethical design can also be marketed, thus acquiring a new and (non-)eminent status of a tourist product, a souvenir.

10

ξ€‹ξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€… ξ€™ξ€ξ€™ξ€”ξ€™ξ€Œ

ξ€—ξ€ξ€ξ€šξ€…   ξ€…ξ€’ ξ€…ξ€–ξ€˜ ξ€Œξ€ξ€—ξ€˜ξ€“ξ€–ξ€ξ€…ξ€’ ξ€Šξ€–ξ€“ξ€‘ ξ€žξ€…ξ€‹ξ€–ξ€‰ξ€†. ξ€—ξ€Œξ€‰ ξ€‡ξ€™ξ€–ξ€–ξ€‰ξ€’ξ€˜ξ€ξ€ ξ€˜ξ€‰ξ€…ξ€‡ξ€Œξ€‰ξ€— ξ€˜ξ€Œξ€‰ξ€“ξ€–ξ€‰ξ€˜ξ€ξ€‡ξ€…ξ€  ξ€…ξ€˜ ξ€˜ξ€Œξ€‰ ξ€ξ€’ξ€—ξ€˜ξ€ξ€˜ξ€™ξ€˜ξ€‰ ξ€“ξ€Š ξ€ˆξ€‰ξ€—ξ€ξ€‹ξ€’ ξ€“ξ€Š ξ€˜ξ€Œξ€‰ ξ€Šξ€…ξ€‡ξ€™ξ€ξ€˜ξ€ ξ€“ξ€Š ξ€˜ξ€‰ξ€œξ€˜ξ€ξ€ξ€‰ ξ€˜ξ€‰ξ€‡ξ€Œξ€’ξ€“ξ€ξ€“ξ€‹ξ€. ξ€—ξ€Œξ€‰  ξ€‰ξ€’ξ€–ξ€“ξ€ξ€ξ€‰ξ€ˆ  ξ€˜ξ€Œξ€‰ ξ€”ξ€Œ.ξ€ˆ.  ξ€“ξ€Š ξ€…ξ€–ξ€‡ξ€Œξ€ξ€˜ξ€‰ξ€‡ξ€˜ξ€™ξ€–ξ€…ξ€ ξ€˜ξ€Œξ€‰ξ€“ξ€–ξ€ ξ€…ξ€˜ ξ€˜ξ€Œξ€‰ ξ€Šξ€…ξ€‡ξ€™ξ€ξ€˜ξ€ ξ€“ξ€Š ξ€…ξ€–ξ€‡ξ€Œξ€ξ€˜ξ€‰ξ€‡ξ€˜ξ€™ξ€–ξ€‰ ξ€“ξ€Š ξ€˜ξ€Œξ€‰ ξ€™ξ€’ξ€ξ€šξ€‰ξ€–ξ€—ξ€ξ€˜ξ€ ξ€“ξ€Š ξ€žξ€…ξ€‹ξ€–ξ€‰ξ€†. ξ€—ξ€Œξ€‰   ξ€…ξ€— ξ€… ξ€‡ξ€™ξ€–ξ€…ξ€˜ξ€“ξ€– ξ€…ξ€’ξ€ˆ ξ€˜ξ€Œξ€‰ξ€“ξ€–ξ€‰ξ€˜ξ€ξ€‡ξ€ξ€…ξ€’ ξ€“ξ€Š ξ€‡ξ€“ξ€’ξ€˜ξ€‰ξ€‘ξ€”ξ€“ξ€–ξ€…ξ€–ξ€ ξ€…ξ€–ξ€˜, ξ€…ξ€–ξ€‡ξ€Œξ€ξ€˜ξ€‰ξ€‡ξ€˜ξ€™ξ€–ξ€‰ ξ€…ξ€’ξ€ˆ ξ€ˆξ€‰ξ€—ξ€ξ€‹ξ€’. ξ€—ξ€Œξ€‰  ξ€˜ξ€Œξ€‰ ξ€…ξ€™ξ€˜ξ€Œξ€“ξ€– ξ€“ξ€Š ξ€˜ξ€Œξ€‰ ξ€˜ξ€‰ξ€œξ€˜ξ€†ξ€“ξ€“ξ€  ξ€šξ€ξ€—ξ€™ξ€…ξ€ ξ€‡ξ€™ξ€ξ€˜ξ€™ξ€–ξ€‰ ξ€‰ξ€’ξ€˜ξ€ξ€˜ξ€ξ€‰ξ€ˆ ξ€…ξ€–ξ€˜   (ξ„Œξ„Šξ„Šξ„).


ξ€—ξ€…ξ€’ξ€ˆξ€… ξ€Œξ€…ξ€’ξ€«ξ€‰ξ€šξ€ξ€©  ξ€Žξ€‰ . ξ€™ ξ€—ξ€”ξ€ξ€ξ€˜ξ€™. ξ€ˆξ€ξ€”ξ€ξ€“ξ€‘ξ€ξ€–ξ€…ξ€ξ€… ξ€Žξ€‰ ξ€…ξ€–ξ€Œξ€‰ξ€“ξ€ξ€“ξ€‹ξ€ξ€Žξ€™ ξ€’ξ€… ξ€Šξ€ξ€ξ€“ξ€žξ€“ξ€Šξ€—ξ€ξ€“ξ€‘ ξ€Šξ€…ξ€ξ€™ξ€ξ€˜ξ€‰ξ€˜ξ€™ ξ€™ ξ€žξ€…ξ€‹ξ€–ξ€‰ξ€†ξ€™. ξΊξ€ξ€šξ€  ξ€–ξ€…ξ€ˆξ€ ξ€™ ξ€ξ€™ξ€‘ξ€†ξ€…ξ€–ξ€ˆξ€ ξ€’ξ€… ξ€“ξ€˜ξ€“ξ€ξ€™ .   ξ€“ξ€†ξ€Žξ€…ξ€šξ€ξ€Žξ€™ξ€Žξ€‰ ξ€ξ€–ξ€…ξ€˜ξ€ξ€‰ , ξ€“ξ€—ξ€šξ€…ξ€Žξ€… ξ€’ξ€…ξ€‹ξ€–ξ€…ξ€ˆξ€‰. ξ€šξ€“ξ€ξ€“ξ€’ξ€˜ξ€ξ€–ξ€… ξ€™ ξ€™ξ€ˆξ€–ξ€™ξ€žξ€ . ξ€™ ξ€“ξ€ξ€šξ€ξ€–ξ€™ ξ€’ξ€‰ξ€Šξ€“ξ€–ξ€‘ξ€…ξ€ξ€’ξ€‰  ::ξ€’ξ€‰ξ€˜ (::ξ€’ξ€‰ξ€˜ξ€›ξ€“ξ€–ξ€) ξ€šξ€“ξ€ˆξ€ ξ€‹ξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€™ ξ„ξ€šξ€“ξ€ξ€˜ξ€…, ξ€žξ€…ξ€Žξ€‰ξ€ˆξ€’ξ€“ ξ€— ξ€”ξ€–ξ€ξ€Žξ€…ξ€˜ξ€‰ξ€ξ€Žξ€ξ€‡ξ€“ξ€‘ ξ€šξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€“ξ€‘ ξ€Žξ€™ξ€–ξ€Žξ€‰ξ€šξ€ξ€©. ξ€’ξ€Žξ€ξ€Œ ξ€ˆξ€šξ€ξ€Žξ€‰ ξ€”ξ€“ξ€šξ€‰ξ€žξ€™ξ€Žξ€™  ξ€”ξ€–ξ€“ξ€Šξ€‰ξ€—ξ€ξ€“ξ€’ξ€…ξ€ξ€’ξ€, ξ€˜ξ€…ξ€ξ€“   ξ€ξ€’ξ€˜ξ€‰ξ€–ξ€‰ξ€—ξ€, ξ€“ξ€ξ€–ξ€™ξ€’ξ€Žξ€‰ξ€’ξ€ ξ€“ξ€†ξ€Žξ€…ξ€šξ€“ξ€‘ ξ€žξ€…ξ€Žξ€‰ξ€ˆξ€’ξ€ξ€«ξ€ξ€‰ ξ€ξ€’ξ€Žξ€ξ€‹ξ€‰  ξ€ξ€ž ξ€ˆξ€šξ€… ξ£ξ€ξ€…ξ€Šξ€‰ξ€˜ξ€ξ€’ξ€… (ξ€’ξ€…ξ€ξ€ξ€…ξ€ˆξ€… ξ€†ξ€“ξ£ξ€ξ€“ξ€šξ€ξ€©, ξ„Œξ„Šξ„‹ξ„Œ.). ξ€˜ξ€–ξ€‰ξ€’ξ€™ξ€˜ξ€’ξ€“ ξ€–ξ€…ξ€ˆξ€‰ ξ€’ξ€… ξ€”ξ€–ξ€“ξ€Žξ€‰ξ€ξ€˜ξ€™ ξ€’ξ€“ξ€šξ€“ξ€‹ ξ€«ξ€‰ξ€˜ξ€šξ€‰ξ€–ξ€“ξ€–ξ€™ξ€«ξ€’ξ€“ξ€‹ ξ€ξ€’ξ€Žξ€ξΊξ€‰ξ€šξ€’ξ€“ξ€‹ ξ€™ξ€–ξ€…ξ€˜ξ€ξ€….

ξ€—ξ€…ξ€’ξ€ˆξ€… ξ€Œξ€…ξ€’ξ€«ξ€‰ξ€šξ€ξ€© (.   ξ€—ξ€”ξ€ξ€ξ€˜) ξ€‹ξ€–ξ€…ξ€ˆξ€™ξ€…ξ€˜ξ€‰ξ€ˆ ξ€…ξ€–ξ€‡ξ€Œξ€…ξ€‰ξ€“ξ€ξ€“ξ€‹ξ€ ξ€Šξ€–ξ€“ξ€‘ ξ€˜ξ€Œξ€‰ ξ€™ξ€’ξ€ξ€šξ€‰ξ€–ξ€—ξ€ξ€˜ξ€ ξ€“ξ€Š ξ€žξ€…ξ€‹ξ€–ξ€‰ξ€†. ξ€‡ξ€™ξ€–ξ€–ξ€‰ξ€’ξ€˜ξ€ξ€ ξ€ξ€ξ€šξ€‰ξ€— ξ€…ξ€’ξ€ˆ   ξ€ξ€™ξ€‘ξ€†ξ€…ξ€–ξ€ˆξ€…  ξ€˜ξ€Œξ€‰ ξ€ξ€—ξ€ξ€…ξ€’ξ€ˆ ξ€“ξ€Š . ξ€›ξ€–ξ€ξ€˜ξ€‰ξ€— ξ€…ξ€’ξ€ˆ ξ€”ξ€™ξ€†ξ€ξ€ξ€—ξ€Œξ€‰ξ€— ξ€—ξ€Œξ€“ξ€–ξ€˜ ξ€—ξ€˜ξ€“ξ€–ξ€ξ€‰ξ€—, ξ€Šξ€“ξ€– ξ€›ξ€Œξ€ξ€‡ξ€Œ ξ€—ξ€Œξ€‰ ξ€Œξ€…ξ€— ξ€–ξ€‰ξ€‡ξ€‰ξ€ξ€šξ€‰ξ€ˆ ξ€…  ξ€“ξ€Š ξ€…ξ€›ξ€…ξ€–ξ€ˆξ€—. ξ€šξ€“ξ€ξ€™ξ€’ξ€˜ξ€‰ξ€‰ξ€– ξ€Šξ€“ξ€– ξ€˜ξ€Œξ€‰  ξ€…ξ€—ξ€—ξ€“ξ€‡ξ€ξ€…ξ€˜ξ€ξ€“ξ€’.  ξ€˜ξ€Œξ€‰ ξ„ξ€šξ€“ξ€ξ€˜ξ€…  ξ€˜ξ€“ξ€‹ξ€‰ξ€˜ξ€Œξ€‰ξ€– ξ€›ξ€ξ€˜ξ€Œ ξ€šξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€… ξ€Žξ€™ξ€–ξ€Žξ€‰ξ€šξ€ξ€©, ξ€›ξ€ξ€˜ξ€Œξ€ξ€’ ξ€˜ξ€Œξ€‰ ξ€ξ€’ξ€Šξ€“ξ€–ξ€‘ξ€…ξ€ ξ€’ξ€‰ξ€˜ξ€›ξ€“ξ€–ξ€ ::ξ€’ξ€‰ξ€˜ (::ξ€’ξ€‰ξ€˜ξ€›ξ€“ξ€–ξ€). ξ€˜ξ€Œξ€‰ ξ€˜ξ€›ξ€“ ξ€Šξ€–ξ€ξ€‰ξ€’ξ€ˆξ€—  ξ€‡ξ€“ξ€’ξ€’ξ€‰ξ€‡ξ€˜ξ€‰ξ€ˆ  ξ€†ξ€“ξ€˜ξ€Œ ξ€”ξ€–ξ€“ξ€Šξ€‰ξ€—ξ€—ξ€ξ€“ξ€’ξ€…ξ€ ξ€…ξ€’ξ€ˆ  ξ€ξ€’ξ€˜ξ€‰ξ€–ξ€‰ξ€—ξ€˜ξ€—, ξ€›ξ€Œξ€ξ€‡ξ€Œ ξ€Œξ€…ξ€šξ€‰ ξ€–ξ€‰ξ€—ξ€™ξ€ξ€˜ξ€‰ξ€ˆ  ξ€… ξ€Žξ€“ξ€ξ€’ξ€˜   ξ€ξ€ž ξ€ˆξ€šξ€… ξ£ξ€ξ€…ξ€Šξ€‰ξ€˜ξ€ξ€’ξ€… (ξ€’ξ€…ξ€ξ€ξ€…ξ€ˆξ€… ξ€†ξ€“ξ£ξ€ξ€“ξ€šξ€ξ€©, ξ„Œξ„Šξ„‹ξ„Œ).

ξ€šξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€… ξ€Žξ€™ξ€–ξ€Žξ€‰ξ€šξ€ξ€© ξ€ˆξ€ξ€”ξ€ξ€“ξ€‘ξ€ξ€–ξ€…ξ€ξ€… ξ€Žξ€‰ ξ€”ξ€“ξ€šξ€ξ€Žξ€‰ξ€—ξ€˜ ξ€™ξ€‘ξ€Žξ€‰ξ€˜ξ€’ξ€“ξ€—ξ€˜ξ€ ξ€’ξ€… ξ€Šξ€ξ€ξ€“ξ€žξ€“ξ€Šξ€—ξ€ξ€“ξ€‘ ξ€Šξ€…ξ€ξ€™ξ€ξ€˜ξ€‰ξ€˜ξ€™ ξ€™ ξ€žξ€…ξ€‹ξ€–ξ€‰ξ€†ξ€™. ξΊξ€ξ€šξ€  ξ€–ξ€…ξ€ˆξ€ ξ€™ ξ€ξ€™ξ€‘ξ€†ξ€…ξ€–ξ€ˆξ€ ξ€’ξ€… ξ€“ξ€˜ξ€“ξ€ξ€™ . ξ€†ξ€…ξ€šξ€  ξ€”ξ€ξ€—ξ€…ξ€’ξ€Žξ€‰ξ€‘, ξ€Šξ€“ξ€˜ξ€“ξ€‹ξ€–ξ€…ξ€Šξ€ξ€Žξ€“ξ€‘  ξ€”ξ€–ξ€ξ€‘ξ€ξ€Žξ€‰ξ€’ξ€Žξ€‰ξ€’ξ€“ξ€‘ ξ€™ξ€‘ξ€Žξ€‰ξ€˜ξ€’ξ€“ξ£ξ€©ξ€™. ξ€žξ€…ξ€Žξ€‰ξ€ˆξ€’ξ€“ ξ€—ξ€… ξ€—ξ€…ξ€’ξ€ˆξ€“ξ€‘ ξ€Œξ€…ξ€’ξ€«ξ€‰ξ€šξ€ξ€©, ξ€šξ€“ξ€ˆξ€ξ€˜ξ€‰ξ€ξ€Žξ€ξ€‡ξ€… ξ€Žξ€‰ ξ€‹ξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€‰ ξ„ξ€šξ€“ξ€ξ€˜ξ€… ξ€™ ξ€ξ€™ξ€‘ξ€†ξ€…ξ€–ξ€ˆξ€ ξ€ξ€“ξ€Žξ€… ξ€ˆξ€Žξ€‰ξ€ξ€™ξ€Žξ€‰ ξ€™ ξ€“ξ€ξ€šξ€ξ€–ξ€™ ξ€™ξ€ˆξ€–ξ€™ξ€‹ξ€‰ , ξ€… ξ€ˆξ€ξ€“ ξ€Žξ€‰ ξ€’ξ€‰ξ€Šξ€“ξ€–ξ€‘ξ€…ξ€ξ€’ξ€‰  ξ€“ξ€˜ξ€“ξ€«ξ€ξ€ξ€Œ ξ€ξ€™ξ€ξ€˜ξ€™ξ€–ξ€’ξ€ξ€Œ ξ€ξ€’ξ€—ξ€˜ξ€ξ€˜ξ€™ξ€‡ξ€ξ€Žξ€… ::ξ€’ξ€‰ξ€˜ (::ξ€’ξ€‰ξ€˜ξ€›ξ€“ξ€–ξ€). ξ€–ξ€‰ξ€žξ€™ξ€ξ€˜ξ€…ξ€˜ ξ€’ξ€Žξ€ξ€Œξ€“ξ€šξ€“ξ€‹ ξ€žξ€…ξ€Žξ€‰ξ€ˆξ€’ξ€ξ€«ξ€ξ€“ξ€‹ ξ€–ξ€…ξ€ˆξ€… ξ€Žξ€‰  ξ€ξ€’ξ€Žξ€ξ€‹ξ€…  ξ€ξ€ž ξ€ˆξ€šξ€… ξ£ξ€ξ€…ξ€Šξ€‰ξ€˜ξ€ξ€’ξ€… (ξ€’ξ€…ξ€ξ€ξ€…ξ€ˆξ€… ξ€†ξ€“ξ£ξ€ξ€“ξ€šξ€ξ€©, ξ„Œξ„Šξ„‹ξ„Œ.).

ξ€šξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€… ξ€Žξ€™ξ€–ξ€Žξ€‰ξ€šξ€ξ€© ξ€‹ξ€–ξ€…ξ€ˆξ€™ξ€…ξ€˜ξ€‰ξ€ˆ ξ€…ξ€–ξ€˜ ξ€Œξ€ξ€—ξ€˜ξ€“ξ€–ξ€ ξ€Šξ€–ξ€“ξ€‘ ξ€˜ξ€Œξ€‰ ξ€™ξ€’ξ€ξ€šξ€‰ξ€–ξ€—ξ€ξ€˜ξ€ ξ€“ξ€Š ξ€žξ€…ξ€‹ξ€–ξ€‰ξ€†. ξ€‡ξ€™ξ€–ξ€–ξ€‰ξ€’ξ€˜ξ€ξ€ ξ€ξ€ξ€šξ€‰ξ€— ξ€…ξ€’ξ€ˆ   ξ€ξ€™ξ€‘ξ€†ξ€…ξ€–ξ€ˆξ€…  ξ€˜ξ€Œξ€‰ ξ€ξ€—ξ€ξ€…ξ€’ξ€ˆ ξ€“ξ€Š . ξ€ξ€’ξ€šξ€“ξ€ξ€šξ€‰ξ€ˆ  ξ€›ξ€–ξ€ξ€˜ξ€ξ€’ξ€‹, ξ€”ξ€Œξ€“ξ€˜ξ€“ξ€‹ξ€–ξ€…ξ€”ξ€Œξ€, ξ€…ξ€’ξ€ˆ ξ€…ξ€”ξ€”ξ€ξ€ξ€‰ξ€ˆ ξ€…ξ€–ξ€˜ξ€—. ξ€˜ξ€“ξ€‹ξ€‰ξ€˜ξ€Œξ€‰ξ€– ξ€›ξ€ξ€˜ξ€Œ ξ€—ξ€…ξ€’ξ€ˆξ€… ξ€Œξ€…ξ€’ξ€«ξ€‰ξ€šξ€ξ€©, ξ€—ξ€Œξ€‰  ξ€˜ξ€Œξ€‰ ξ„ξ€šξ€“ξ€ξ€˜ξ€…   ξ€˜ξ€Œξ€‰ ξ€Šξ€–ξ€…ξ€‘ξ€‰ξ€›ξ€“ξ€–ξ€ ξ€“ξ€Š  ξ€…ξ€—ξ€—ξ€“ξ€‡ξ€ξ€…ξ€˜ξ€ξ€“ξ€’ ξ€…ξ€’ξ€ˆ ξ€˜ξ€Œξ€‰ ξ€ξ€’ξ€Šξ€“ξ€–ξ€‘ξ€…ξ€ ξ€’ξ€‰ξ€˜ξ€›ξ€“ξ€–ξ€ ξ€“ξ€Š ξ€‡ξ€™ξ€ξ€˜ξ€™ξ€–ξ€…ξ€ ξ€ξ€’ξ€—ξ€˜ξ€ξ€˜ξ€™ξ€˜ξ€ξ€“ξ€’ξ€— ::ξ€’ξ€‰ξ€˜ (::ξ€’ξ€‰ξ€˜ξ€›ξ€“ξ€–ξ€). ξ€˜ξ€Œξ€‰ξ€ξ€– ξ€‡ξ€“ξ€ξ€ξ€…ξ€†ξ€“ξ€–ξ€…ξ€˜ξ€ξ€“ξ€’ ξ€Œξ€…ξ€— ξ€–ξ€‰ξ€—ξ€™ξ€ξ€˜ξ€‰ξ€ˆ  ξ€˜ξ€Œξ€‰   ξ€ξ€ž ξ€ˆξ€šξ€… ξ£ξ€ξ€…ξ€Šξ€‰ξ€˜ξ€ξ€’ξ€… (ξ€’ξ€…ξ€ξ€ξ€…ξ€ˆξ€… ξ€†ξ€“ξ£ξ€ξ€“ξ€šξ€ξ€©, ξ„Œξ„Šξ„‹ξ„Œ).

ξ€ˆξ€…ξ€–ξ€ξ€“ ξ€Šξ€–ξ€ξ€˜ξ€ž ξ€Žξ€‰ ξ€ξ€ξ€ξ€“ξ€šξ€’ξ€ ξ€™ξ€‘ξ€Žξ€‰ξ€˜ξ€’ξ€ξ€, ξ€ξ€—ξ€˜ξ€–ξ€…ξΊξ€ξ€˜ξ€‰ξ€ξ€Ž ξ€”ξ€“ξ€šξ€ξ€Žξ€‰ξ€—ξ€˜ξ€ ξ€‘ξ€‰ξ€ˆξ€ξ€Žξ€—ξ€ξ€‰ ξ€™ξ€‘ξ€Žξ€‰ξ€˜ξ€’ξ€“ξ€—ξ€˜ξ€, ξ€ξ€™ξ€—ξ€˜ξ€“ξ€—, ξ€‹ξ€–ξ€…ξ€Šξ€ξ€«ξ€ξ€ ξ€ˆξ€ξ€žξ€…ξ€Žξ€’ξ€‰ξ€–  ξ€“ξ€†ξ€ξ€ξ€ξ€“ξ€šξ€…ξ€˜ξ€‰ξ€ξ€Ž ξ€ξ€žξ€ξ€“ξΊξ€†ξ€. ξ€—ξ€˜ξ€™ξ€ˆξ€ξ€–ξ€…ξ€“ ξ€Žξ€‰ ξ€…ξ€–ξ€Œξ€ξ€˜ξ€‰ξ€ξ€˜ξ€™ξ€–ξ€™ ξ€™ ξ€žξ€…ξ€‹ξ€–ξ€‰ξ€†ξ€™  ξ€šξ€ξ€žξ€™ξ€…ξ€ξ€’ξ€™ ξ€™ξ€‘ξ€Žξ€‰ξ€˜ξ€’ξ€“ξ€—ξ€˜ ξ€’ξ€… ξ€–ξ€ξ€Žξ€ξ€…ξ€ξ€…ξ€ˆξ€‰ξ€‘ξ€ξ€‰ ξ€šξ€…ξ€’ ξ€†ξ€‰ξ€ξ€ˆξ€‰ξ€’ξ€ˆξ€‰ ξ€ξ€™ξ€’ξ€—ξ€˜ξ€‰ξ€’ ξ€™ ξ€…ξ€‘ξ€—ξ€˜ξ€‰ξ€–ξ€ˆξ€…ξ€‘ξ€™. ξ€™ ξ€—ξ€šξ€“ξ€‘ ξ€™ξ€‘ξ€Žξ€‰ξ€˜ξ€’ξ€ξ€«ξ€ξ€“ξ€‘ ξ€–ξ€…ξ€ˆξ€™ ξ€’ξ€…ξ€—ξ€˜ξ€“ξ€Žξ€ ξ€”ξ€–ξ€‰ξ€‘ξ€“ξ€—ξ€˜ξ€ξ€˜ξ€ ξ€Žξ€…ξ€ž ξ€ξ€žξ€‘ξ€‰ξ€―ξ€™ ξ€—ξ€™ξ€šξ€–ξ€‰ξ€‘ξ€‰ξ€’ξ€‰  ξ€‘ξ€‰ξ€ˆξ€ξ€Žξ€—ξ€ξ€‰ ξ€™ξ€‘ξ€Žξ€‰ξ€˜ξ€’ξ€“ξ€—ξ€˜ξ€. ξ€ξ€žξ€ξ€…ξ€‹ξ€…ξ€“ ξ€Žξ€‰  ξ€–ξ€…ξ€ˆξ€ξ€“  ξ€ξ€™ξ€—ξ€˜ξ€“ξ€— ξ€’ξ€… ξ€‘ξ€’ξ€“ξ€‹ξ€“ξ€†ξ€–ξ€“ξ€Žξ€’ξ€ξ€‘ ξ€ξ€žξ€ξ€“ξΊξ€†ξ€…ξ€‘ξ€…  ξ€”ξ€–ξ€“ξ€Žξ€‰ξ€ξ€˜ξ€ξ€‘ξ€… ξ€ˆξ€ξ€ξ€Žξ€‰ξ€‘ ξ€—ξ€šξ€ξ€Žξ€‰ξ€˜ξ€…. ξ€”ξ€–ξ€‰ξ€ˆξ€—ξ€Žξ€‰ξ€ˆξ€’ξ€ξ€ ξ€Žξ€‰ ξ€™ξ€ˆξ€–ξ€™ξ€‹ξ€‰  ξ€šξ€“ξ€ˆξ€ξ€˜ξ€‰ξ€ξ€Ž ξ€”ξ€–ξ€“ξ€—ξ€˜ξ€“ξ€–ξ€… ξ€‘ξ€‰ξ€ˆξ€ξ€Žξ€—ξ€ξ€‰  ξ€—ξ€™ξ€šξ€–ξ€‰ξ€‘ξ€‰ξ€’ξ€‰ ξ€™ξ€‘ξ€Žξ€‰ξ€˜ξ€’ξ€“ξ€—ξ€˜ξ€ ξ€—ξ€ξ€šξ€…) (ξ€žξ€“ξ€’ξ€… ξ€™  ξ€“ξ€ˆ ξ„Œξ„Šξ„Šξ„.  ξ€Žξ€‰ ξ€’ξ€‰ξ€Šξ€“ξ€–ξ€‘ξ€…ξ€ξ€’ξ€™  ::ξ€’ξ€‰ξ€˜ (::ξ€’ξ€‰ξ€˜ξ€›ξ€“ξ€–ξ€) ξ„Œξ„Šξ„Šξ„‘.  ξ€Žξ€‰ ξ€—ξ€˜ξ€–ξ€™ξ€ξ€“ξ€šξ€’ξ€ξ€Œ ξ€™ξ€ˆξ€–ξ€™ξ€‹ξ€… ξ€Œξ€ˆξ€ξ€™ (ξ€ξ€ξ€ξ€“ξ€šξ€’ξ€… ξ€™ξ€‘ξ€Žξ€‰ξ€˜ξ€’ξ€“ξ€—ξ€˜), ξ€™ξ€ξ€™ξ€”ξ€™ξ€Œ (ξ€“ξ€†ξ€ξ€ξ€ξ€“ξ€šξ€…ξ€’ξ€Žξ€‰)   (ξ€ξ€ξ€ξ€“ξ€šξ€’ξ€ ξ€ξ€–ξ€ξ€˜ξ€ξ€«ξ€…ξ€–). ξ€›ξ€›ξ€›.ξ€ˆξ€…ξ€–ξ€ξ€“ξ€Šξ€–ξ€ξ€˜ξ€ž.ξ€’ξ€‰ξ€˜

ξ€ˆξ€…ξ€–ξ€ξ€“ ξ€Šξ€–ξ€ξ€˜ξ€ž  ξ€… ξ€šξ€ξ€—ξ€™ξ€…ξ€ ξ€…ξ€–ξ€˜ξ€ξ€—ξ€˜, ξ€–ξ€‰ξ€—ξ€‰ξ€…ξ€–ξ€‡ξ€Œξ€‰ξ€– ξ€“ξ€Š ξ€‘ξ€‰ξ€ˆξ€ξ€…-ξ€…ξ€–ξ€˜ ξ€Œξ€ξ€—ξ€˜ξ€“ξ€–ξ€, ξ€‡ξ€™ξ€–ξ€…ξ€˜ξ€“ξ€–, ξ€‹ξ€–ξ€…ξ€”ξ€Œξ€ξ€‡ ξ€ˆξ€‰ξ€—ξ€ξ€‹ξ€’ξ€‰ξ€–, ξ€…ξ€’ξ€ˆ ξ€ˆξ€‰ξ€—ξ€ξ€‹ξ€’ξ€‰ξ€– ξ€“ξ€Š ξ€‰ξ€œξ€Œξ€ξ€†ξ€ξ€˜ξ€ξ€“ξ€’ξ€—. ξ€Œξ€‰ ξ€—ξ€˜ξ€™ξ€ˆξ€ξ€‰ξ€ˆ ξ€…ξ€–ξ€‡ξ€Œξ€ξ€˜ξ€‰ξ€‡ξ€˜ξ€™ξ€–ξ€‰  ξ€žξ€…ξ€‹ξ€–ξ€‰ξ€† ξ€…ξ€’ξ€ˆ ξ€šξ€ξ€—ξ€™ξ€…ξ€ ξ€…ξ€–ξ€˜ξ€— ξ€…ξ€˜ ξ€–ξ€ξ€Žξ€ξ€…ξ€ξ€…ξ€ˆξ€‰ξ€‘ξ€ξ€‰ ξ€šξ€…ξ€’ ξ€†ξ€‰ξ€ξ€ˆξ€‰ξ€’ξ€ˆξ€‰ ξ€ξ€™ξ€’ξ€—ξ€˜ξ€‰ξ€’  ξ€…ξ€‘ξ€—ξ€˜ξ€‰ξ€–ξ€ˆξ€…ξ€‘. ξ€Œξ€ξ€—  ξ€Šξ€ξ€ξ€ξ€— ξ€˜ξ€Œξ€‰  ξ€†ξ€‰ξ€˜ξ€›ξ€‰ξ€‰ξ€’ ξ€‡ξ€“ξ€’ξ€˜ξ€‰ξ€‘ξ€”ξ€“ξ€–ξ€…ξ€–ξ€ ξ€…ξ€–ξ€˜ ξ€”ξ€–ξ€…ξ€‡ξ€˜ξ€ξ€‡ξ€‰ξ€— ξ€…ξ€’ξ€ˆ ξ€‘ξ€‰ξ€ˆξ€ξ€… ξ€…ξ€–ξ€˜ ξ€‡ξ€™ξ€ξ€˜ξ€™ξ€–ξ€‰. ξ€Œξ€‰ ξ€Œξ€…ξ€—  ξ€‰ξ€œξ€Œξ€ξ€†ξ€ξ€˜ξ€ξ€’ξ€‹ ξ€…ξ€’ξ€ˆ  ξ€…ξ€— ξ€… ξ€‡ξ€™ξ€–ξ€…ξ€˜ξ€“ξ€– ξ€…ξ€˜  ξ€ξ€’ξ€˜ξ€‰ξ€–ξ€’ξ€…ξ€˜ξ€ξ€“ξ€’ξ€…ξ€ ξ€‰ξ€œξ€Œξ€ξ€†ξ€ξ€˜ξ€ξ€“ξ€’ξ€— ξ€…ξ€’ξ€ˆ ξ€”ξ€–ξ€“ξ€Žξ€‰ξ€‡ξ€˜ξ€—. ξ€”ξ€–ξ€‰ξ€—ξ€ξ€ˆξ€‰ξ€’ξ€˜ ξ€“ξ€Š ) ( ξ€…ξ€—ξ€—ξ€“ξ€‡ξ€ξ€…ξ€˜ξ€ξ€“ξ€’ ξ€…ξ€’ξ€ˆ ξ€šξ€‰ξ€’ξ€™ξ€‰ ξ€Šξ€“ξ€– ξ€‘ξ€‰ξ€ˆξ€ξ€… ξ€…ξ€’ξ€ˆ ξ€‡ξ€“ξ€’ξ€˜ξ€‰ξ€‘ξ€”ξ€“ξ€–ξ€…ξ€–ξ€ ξ€…ξ€–ξ€˜    ξ„Œξ„Šξ„Šξ„).  ξ„Œξ„Šξ„Šξ„‘, ξ€Œξ€‰ ξ€ξ€…ξ€™ξ€’ξ€‡ξ€Œξ€‰ξ€ˆ ξ€˜ξ€Œξ€‰ ξ€ξ€’ξ€Šξ€“ξ€–ξ€‘ξ€…ξ€ ξ€’ξ€‰ξ€˜ξ€›ξ€“ξ€–ξ€ ::ξ€’ξ€‰ξ€˜ (::ξ€’ξ€‰ξ€˜ξ€›ξ€“ξ€–ξ€).  ξ€“ξ€Š ξ€”ξ€–ξ€“ξ€Šξ€‰ξ€—ξ€—ξ€ξ€“ξ€’ξ€…ξ€ ξ€“ξ€–ξ€‹ξ€…ξ€’ξ€ξ€žξ€…ξ€˜ξ€ξ€“ξ€’ξ€— ξ€Œξ€ˆξ€ξ€™ (ξ€šξ€ξ€—ξ€™ξ€…ξ€ ξ€…ξ€–ξ€˜ξ€—), ξ€™ξ€ξ€™ξ€”ξ€™ξ€Œ (ξ€ˆξ€‰ξ€—ξ€ξ€‹ξ€’), ξ€…ξ€’ξ€ˆ  (ξ€…ξ€–ξ€˜ ξ€‡ξ€–ξ€ξ€˜ξ€ξ€‡ξ€ξ€—ξ€‘). ξ€›ξ€›ξ€›.ξ€ˆξ€…ξ€–ξ€ξ€“ξ€Šξ€–ξ€ξ€˜ξ€ž.ξ€’ξ€‰ξ€˜

.

Biografije / Biographies

ξ€Šξ€“ξ€˜ξ€“: ξ€–ξ€…ξ€ˆξ€… ξ€ˆξ€–ξ€…ξ€‹ξ€“ξ€Žξ€‰ξ€šξ€ξ€© ξ€©ξ€“ξ€—ξ€“ξ€šξ€ξ€©

11

ξ€‹ξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€… ξ€™ξ€ξ€™ξ€”ξ€™ξ€Œ


ξ€’ξ€…ξ€ξ€ξ€…ξ€ˆξ€’ξ€ξ€/ξ€”ξ€™ξ€†ξ€ξ€ξ€—ξ€Œξ€‰ξ€–

ξ€žξ€… ξ€’ξ€…ξ€ξ€ξ€…ξ€ˆξ€’ξ€ξ€ξ€… /ξ€Šξ€“ξ€– ξ€˜ξ€Œξ€‰ ξ€”ξ€™ξ€†ξ€ξ€ξ€—ξ€Œξ€‰ξ€– ξ€™ξ€–ξ€‰ξ€ˆξ€’ξ€ξ€‡ξ€‰ / ξ€‰ξ€ˆξ€ξ€˜ξ€“ξ€–ξ€— ξ€”ξ€–ξ€‰ξ€ˆξ€‹ξ€“ξ€šξ€“ξ€– / ξ€ξ€’ξ€˜ξ€–ξ€“ξ€ˆξ€™ξ€‡ξ€˜ξ€ξ€“ξ€’ ξ€”ξ€–ξ€ξ€Žξ€‰ξ€šξ€“ξ€ˆ / ξ€‰ξ€’ξ€‹ξ€ξ€ξ€—ξ€Œ ξ€˜ξ€–ξ€…ξ€’ξ€—ξ€ξ€…ξ€˜ξ€ξ€“ξ€’  ξ€Šξ€“ξ€˜ξ€“ξ€‹ξ€–ξ€…ξ€Šξ€ξ€Žξ€‰ / ξ€”ξ€Œξ€“ξ€˜ξ€“ξ€‹ξ€–ξ€…ξ€”ξ€Œξ€— ξ€ξ€‰ξ€ξ€˜ξ€™ξ€–ξ€… / ξ€ξ€‰ξ€‡ξ€˜ξ€™ξ€–ξ€‰ ξ€‹ξ€–ξ€…ξ€Šξ€ξ€«ξ€ξ€“ ξ€“ξ€†ξ€ξ€ξ€ξ€“ξ€šξ€…ξ€’ξ€Žξ€‰   / ξ€‹ξ€–ξ€…ξ€”ξ€Œξ€ξ€‡ ξ€ˆξ€‰ξ€—ξ€ξ€‹ξ€’ ξ€˜ξ€ξ€—ξ€…ξ€ / ξ€”ξ€–ξ€ξ€’ξ€˜ ξ€’ξ€…ξ€ξ€ξ€…ξ€ˆξ€…/ξ€‰ξ€ˆξ€ξ€˜ξ€ξ€“ξ€’ ξ€˜ξ€‰ξ€ξ€—ξ€˜ξ€“ξ€šξ€ ξ€™ξ€ž ξ€–ξ€…ξ€ˆξ€“ξ€šξ€‰ ξ€’ξ€… ξ€ξ€žξ€ξ€“ξΊξ€†ξ€ / ξ€˜ξ€‰ξ€œξ€˜ξ€— ξ€…ξ€†ξ€“ξ€™ξ€˜ ξ€˜ξ€Œξ€‰   ξ€˜ξ€Œξ€‰ ξ€‰ξ€œξ€Œξ€ξ€†ξ€ξ€˜ξ€ξ€“ξ€’: ξ€ξ€ξ€ξ€“ξ€šξ€’ξ€ ξ€”ξ€“ξ€—ξ€˜ξ€…ξ€š / ξ€ξ€’ξ€—ξ€˜ξ€…ξ€ξ€ξ€…ξ€˜ξ€ξ€“ξ€’ ξ€ξ€žξ€ξ€“ξΊξ€†ξ€… ξ€Žξ€‰ ξ€–ξ€‰ξ€…ξ€ξ€ξ€žξ€ξ€–ξ€…ξ€’ξ€… ξ€™ξ€ž ξ€Šξ€ξ€’ξ€…ξ€’ξ€‡ξ€ξ€Žξ€—ξ€ξ€™ ξ€”ξ€“ξ€˜ξ€”ξ€“ξ€–ξ€™ / ξ€‰ξ€œξ€Œξ€ξ€†ξ€ξ€˜ξ€ξ€“ξ€’ ξ€Œξ€…ξ€—  ξ€”ξ€™ξ€˜  ξ€›ξ€ξ€˜ξ€Œ ξ€˜ξ€Œξ€‰ ξ€—ξ€™ξ€”ξ€”ξ€“ξ€–ξ€˜ ξ€“ξ€Š ξ€žξ€…ξ€Œξ€šξ€…ξ€ξ€‰ / ξ€˜ξ€Œξ€…ξ€’ξ€ξ€— ξ€˜ξ€“





ξ€‹ξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€… ξ€™ξ€ξ€™ξ€”ξ€™ξ€Œ

12

ξ€™ξ€ξ€™ξ€”ξ€™ξ€Œ Hrvatska udruga likovnih umjetnika primijenjenih umjetnosti, PreradoviΔ‡eva ξ„„ξ„„/, / Croatian Association of Artists of Applied Arts, Address: PreradoviΔ‡eva ξ„„ξ„„/, Zagreb, Croatia Ivana Bakal, predsjednica ξ€™ξ€ξ€™ξ€”ξ€™ξ€Œ-a / ξ€™ξ€ξ€™ξ€”ξ€™ξ€Œ president Darko Fritz i/and MaΕ‘a Ε trbac Silva KalčiΔ‡ Marina Miladinov Darko Fritz, Valerija JurjeviΔ‡ Sani SardeliΔ‡ kuna zlatica Printera grupa, Zagreb, .  primjeraka/ copies Sanda HančeviΔ‡

Darko Fritz Gradski ured za obrazovanje, kulturu i sport Grada Zagreba. / Zagreb City Council for Culture

Emil BrčiΔ‡ Ars kopija, Zagreb CIP zapis dostupan u računalnome katalogu Nacionalne i sveučiliΕ‘ne knjiΕΎnice u Zagrebu / A CIP catalogue record for this book is available from the National and University Library in Zagreb ξ„‰ξ„‡ξ„ˆ----ξ„„

a / TkalčiΔ‡eva , Zagreb, Croatia P/F / +ξ„ƒξ„ˆξ„… (ξ„€) ξ„„ξ„ˆξ„ξ„ƒ  E / galerija-ulupuh@zg.t-com.hr w / www.ulupuh.hr ξ€‹ξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€… ξ€™ξ€ξ€™ξ€”ξ€™ξ€Œ


ξ€‹ξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€… ξ€™ξ€ξ€™ξ€”ξ€™ξ€Œ

.

Β‘Vamos a la reciplaya!


ξ€‹ξ€…ξ€ξ€‰ξ€–ξ€ξ€Žξ€… ξ€™ξ€ξ€™ξ€”ξ€™ξ€Œ

ξ€“ξ€†ξ€ξ€ξ€ξ€“ξ€šξ€…ξ€ξ€… ξ€ξ€™ξ€’ξ€…ξ€žξ€ξ€…ξ€˜ξ€ξ€‡ξ€…


Turn static files into dynamic content formats.

CreateΒ aΒ flipbook
Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.