The Packed Lunch exhibition and photobook represent the culmination of our time on BA Documentary Photography at the University of South Wales. A jam-packed visual feast, Packed Lunch invites its audience to unpack and consume what is in front of them.
The title Packed Lunch is a fictional extrapolation of the often-quoted ethos of good organisation exemplified by “sensible shoes”, so essential to the founder of our course David Hurn in 1973, to whom we are always indebted.
Packed Lunch is secondly an allegorical nod to the endless complexity of the practice of documentary, questioned in the ‘subjective turn’ in the medium in the 1970s and 80s, and still very much in debate today. The diverse menu of storytelling presented here reflects the interplay of subjective fiction and objective truth in our work... Don’t take this idea too seriously, it’s a bit of fun.
David Harrhy, on behalf of the Doc Phot class of 2022.
Mae’r arddangosfa a ffoto-lyfr Packed Lunch yn gynrychiolaeth o swm ein hamser ar BA Ffotograffiaeth Ddogfen ym Mhrifysgol De Cymru. Gwledd weledol llawn dop, mae Packed Lunch yn gwahodd ei gynulleidfa i ddadpacio a bwyta’r hynny o’u blaenau.
Cyfeirir y teitl Packed Lunch at allosodiad ffuglennol o’r ethos cynllunio blaen-llaw adnabyddus sydd wedi ei enghreifftio gan yr “esgidiau call”, mor allweddol i sylfaenydd ein cwrs David Hurn yn 1973, rhywn i bwy rydym ni wastad yn ddyledus.
Yn ail, mae Packed Lunch yn grybwylliad alegorïaidd i’r cymhlethdod diderfyn tu ôl i’r arfer ddogfennol, wedi ei gwestiynnu yn ‘nhro oddrychol’ y gyfrwng yn yr 1970au ac 80au, ac sydd dal i fod yn ddadl heddiw. Mae’r fwydlen amrywiol o straeon caiff ei gyflwyno yma yn adlewyrchu’r ryngweithiad o ffuglen oddrychol a gwirionedd wrthrychol yn ein gwaith... Peidiwch cymryd hi’n rhy ddifrifol, mae’n bach o hwyl.
David Harrhy, ar ran dosbarth ‘Doc Phot’ 2022.
We are very excited to present the graduation book and exhibition for the class of 2022. Nearly 50 years of Doc Phot! In the best tradition of our course, the work ranges from socially concerned photojournalism to more avant-garde versions of documentary, and everything in between. All practices herein hold true to our core values of respect, diversity, and equality in storytelling, combined with a depth of research and visual distinctiveness.
It’s a challenge to represent all aspects of some of the multimedia projects in this group on the printed page, so please ensure you visit our exhibition in Cardiff (@packed_lunch_exhibition) and the individual artists’ websites to see them in all their glory. After the exhibition the projects will be presented on the website:
https://www.packedlunch.info
This has been a whirlwind three years for this group of students and the teaching team. The Covid pandemic hit the last few weeks of year 1 and part of year 2, but undeterred they made amazing, often tenaciously outward-facing work, despite, and often embracing, restrictions. We’ve experimented with various new projects and ideas including the major social documentary projects ‘StationToStation’ (soon to be published) and the more intimate ‘Domino’s and Dice’ made in south Wales; with these students at the forefront of these course-wide endeavours.
From the start, this group has been especially collegial and we have enjoyed an amazing team atmosphere in the department which has very much added to the life of the school. The visibility of these students, collectively and individually, has also been very high, with numerous competition wins and other successes encompassing inclusion in Noorderlicht Photofestival, winners in major competitions of Portrait of Britain and Portrait of Humanity, and publishing projects including Police Kicking Kids and 103 Books. In the final year we had several winners for the USW Photography Department’s ‘Reginald Salisbury’ travel bursary which enabled several of these students to travel to make the international work you see here. We are very excited to see what the future holds for this amazing group of humans.
Love from Course Leader David Barnes, the teaching team and lecturers of Doc Phot 2022.
Paul Reas, Lisa Barnard, Mark Durden, Gareth Phillips, Eileen Little, Sebastian Bruno, Jude Wall, Clementine Schneidermann, Lua Ribera, Alejandro Acin, Janire Najera, Gawain Barnard, Ian Llewellyn, and Sarah Barnes.
Rydym ni yn gynhyrfus iawn i gyflwyno llyfr ac arddangosfa graddio dosbarth 2022. Bron 50 mlynedd o ‘Doc Phot’! Yn dilyn traddodiaeth gorau’r cwrs, mae’r gwaith yn amrywio o ffotonewyddiaduraeth gyda diddordeb cymdeithasol i fersiynau fwy avant-garde o ddogfen, a phopeth yn y canol. Mae’r arferion yma i gyd yn dilyn ein gwerthoedd craidd o barch, amrywioldeb, a chydraddoldeb, wedi cyfuno ag ymchwil dwfn ac hynodrwydd weledol.
Mae’n her i gynrychioli bob elfen o rai prosiectau amlgyfrwng y grŵp ar y dudalen brintiedig, felly sicrhewch i ymweld â’r arddangosfa yng Nghaerdydd (@packed_lunch_exhibition) a gwefannau unigol yr artistiaid i’w gweld. Ar ôl i’r arddangosfa orffen, bydd y prosiectau yn cael eu harddangos ar y wefan:
https://www.packedlunch.info
Dros y tair mlynedd diwethaf, mae’r amser wedi bod yn gorwynt i’r grŵp o fyfyrwyr a’r tîm darlithio. Bwrodd y pandemig Covid wythnosau olaf blwyddyn 1 a rhan o flwyddyn 2 y cwrs, ond heb eu digaloni fe wnaethon nhw gwaith anhygoel, gafaelgar a chwilfrydig, er gwaethaf, ac yn aml yn dal ar, cyfyngiadau. Rydyn ni wedi arbrofi gyda sawl prosiect a syniad newydd gan gynnwys y prosiectau ddogfen gymdeithasol ‘StationToStation’ (sydd i gael ei gyhoeddi’n fuan) a’r prosiect fwy agos ‘Domino’s and Dice’ sydd wedi ei greu yn Ne Cymru, gyda’r myfyrwyr yma ar flaen yr ymdrechion traws-cyrsiol yma.
O’r dechrau, mae’r grŵp yma wedi bod yn golegol iawn ac rydym ni wedi joio atmosffer tîm rhagorol yn yr adran sydd wedi ychwanegu llawer i fywyd yr ysgol. Mae gwelededd y myfyrwyr yma, yn unigol ac ar y cyd, wedi bod yn uchel iawn, gyda llawer o wobrwyon yng nghystadlaethau a llwyddiannau eraill gan gynnwys arddangosfeydd yn
Noorderlicht Photofestival, enillwyr yn Portrait of Britain a Portrait of Humanity, yn ogystal â prosiectau cyhoeddi fel Police Kicking Kids ac 103 Books. Yn y flwyddyn olaf gwelsom ni llawer o enillwyr bwrsari Adran Ffotograffiaeth PDC ‘Reginald Salisbury’ er mwyn creu gwaith tramor, gan gynnwys sawl o’r prosiectau rhyngwladol rydych chi’n gweld yma. Rydyn ni’n gyffrous iawn i weld beth sydd i ddod ar gyfer y grŵp anhygoel yma o bobl.
Cariad o Arweinydd Cwrs David Barnes, y tîm darlithio a darlithwyr ‘Doc Phot’ 2022.
Paul Reas, Lisa Barnard, Mark Durden, Gareth Phillips, , Eileen Little, Sebastian Bruno, Jude Wall, Clementine Schneidermann, Lua Ribera, Alejandro Acin, Janire Najera, Gawain Barnard, Ian Llewellyn, a Sarah Barnes.
Since it was established by Magnum photographer David Hurn in 1973, BA Documentary Photography has become one of the leading documentary photography and photojournalism courses in the world.
Our students have a passion for social issues storytelling in all its forms. We are a welcoming, diverse, internationally focused course with a small class size and an inclusive and informal approach to teaching. We closely mentor you to work on topics that you are passionate about; to produce powerful and visually distinctive photography. Our assignments immerse you in the worlds of fine print and photobooks, exhibition production, digital storytelling for web, documentary filmmaking, and much more.
Our students and alumni are celebrated within the photographic industry: working as photojournalists for the world’s most prestigious news agencies including Associated Press, magazines like The New York Times, National Geographic, and Time Magazine; winning major awards, featuring in international exhibitions, publishing photobooks, and producing documentary films.
BA Documentary Photography is part of a pathway in documentary at USW including MA Documentary Photography and The European Centre for Documentary Research for PhD and postdoc.
USW has a history of 100 years of photography, and nearly 50 years of teaching Documentary Photography. We have a bespoke, specialist department with full digital and analogue facilities in central Cardiff, Wales, which we share with our amazing sister course BA Photography USW. We are also home to one of the largest specialist library collections in documentary / photojournalism in Europe.
Ers cael ei sefydlu gan ffotograffydd Magnum, David Hurn yn 1973, mae’r cwrs BA Ffotograffiaeth Ddogfennol wedi datblygu i fod yn un o’r cyrsiau ffotograffiaeth ddogfennol a ffotonewyddiaduriaeth fwyaf blaenllaw y byd. Mae ein myfyrwyr yn angerddol dros adrodd straeon am faterion cymdeithasol ymhob ffurf. Rydym yn gwrs croesawgar ac amrywiol gyda ffocws rhyngwladol. Mae’r dosbarthiadau yn fach ac mae gennym ymagwedd anffurfiol a chynhwysol tuag at addysgu.
Rydym yn eich mentora’n agos a’ch annog i weithio ar bynciau rydych yn angerddol yn eu cylch; er mwyn creu delweddau pwerus a thrawiadol. Mae ein aseiniadau yn eich ymdrochi i’r byd o brint cain a ffoto-lyfrau, cynnyrch arddangosfa, adrodd stori’n ddigidol ar gyfer y we, ffilmiau dogfennol a llawer mwy.
Mae ein myfyrwyr a chyn-fyfyrwyr yn ennill clôd yn y diwydiant ffotograffiaeth; yn gweithio fel ffoto-newyddiaduron i rai o asiantaethau newyddion mwyaf blaenllaw’r byd yn cynnwys Associated Press, cylchgronau fel y New York Times, National Geographic a Time Magazine; yn ennill gwobrau nodedig; yn arddangos eu gwaith mewn arddangosfeydd rhyngwladol; yn cyhoeddi llyfrau ac yn cynhyrchu ffilmiau dogfennol.
Mae’r cwrs BA Ffotograffiaeth Ddogfennol yn rhan o lwybr gwaith ddogfennol yn PDC, sy’n cynnwys MA Ffotograffiaeth Ddogfennol a Doethuriaeth mewn Ymchwil Dogfennol yn The European Centre.
Mae gan PDC 100 mlynedd o hanes ffotograffiaeth a bron i 50 mlynedd o hanes addysgu ac arbenigo mewn Ffotograffiaeth Dogfennol yng nghanol Caerdydd, Cymru. Mae gennym ni, ar y cyd â’r adran BA Ffotograffiaeth, adnoddau digidol ac analog llawn ynghyd â llyfrgell sydd ag un o’r casgliadau mwyaf o ddeunyddiau dogfennol a ffotonewyddiadurol yn Ewrop.
Ymwelwch â ni:
www.southwales.ac.uk/cymraeg/cyrsiau/ba-hons-documentary-photography-cy/ instagram.com/docphotusw twitter.com/docphotusw
facebook.com/docphotusw
According to the World Health Organization (WHO) “depression is hidden or masked by men and is therefore underdiagnosed […] men are less likely than women to seek help for mental health. Men were found to misrecognize depression and therefore exhibit risk-taking behaviour, such as the use of alcohol”.
‘Complex Navigation’ is a project that documents the continuous journey of Ben’s sobriety and the mental health complexities that surround it. These complexities are unremitting, unbounded by place and time, and this extended work reflects this through its many pictured locations and moments.
Although words are frequently used to navigate the pathways of mental health, they cannot fully express the darkness, isolation, numbness, and fear. How can we understand the darkness, or the light, without truly seeing it?
Yn ôl Sefydliad Iechyd y Byd (SIB) “mae iselder yn cael ei guddio neu masgio gan ddynion ac felly ddim yn cael ei ganfod [...] mae dynion yn llai tebygol na menywod o ofyn am gymorth tros eu iechyd meddwl. Cafodd ei ddarganfod bod dynion yn cam-adnabod iselder ac felly yn arddangos ymddygiad peryglus fel camdrin alcohol”.
Mae ‘Complex Navigation’ yn brosiect sy’n dogfennu siwrne parhaus Ben drwy sobrwydd a’r cymhlethdod iechyd meddwl sy’n ei amgylchynnu. Mae’r cymhlethdod yn ddi-baid, heb ffiniau amser neu lleoliad, ac mae’r gwaith estynedig yn amlygu hyn drwy’r amrywdod o lleoliadau ac ennydau sydd wedi eu cynrychioli.
Er bod geiriau yn aml yn cael eu defnyddio i drafod llwybrau iechyd meddwl, nid yw’n posib iddynt mynegi’n llawn y tywyllwch, ynysiad, fferdod, ac ofn. Sut allwn ni deall y tywyllwch, neu’r olau, heb ei weld?
‘A Dream Come True’ is a self-reflective piece of documentary video art that confronts feelings of disassociation, turning a spotlight on lasting mental health consequences caused by a life-altering head injury Archibald sustained when he was 15.
Psychoanalyst Carl Jung articulated in 1951 that individuals have an alter ego character in the form of ‘The Shadow’, a vessel through which one can express dark and hidden emotions. This resonated deeply with Archibald; this monstrous form represents his darkest thoughts.
Through personal feelings, he aims to visually represent Jung’s ‘Shadow’ from the perspective of somebody who thinks in a negative way and, in expressing this diary of his lived reality through a distinctly ‘anti-real’ lens, he aims to elicit in the viewer a sensation of trapped immersion.
Mae ‘A Dream Come True’ yn darn o ddogfen gelf fideo hunan-adlewyrchol sydd yn gwynebu teimladau o ddaduniad, ac yn bwrw golau ar salwch meddwl mae Archibald wedi delio gyda ers iddo dioddef anaf i’r pen yn 15 oed.
Yn 1951 disgrifiodd y seicdreiddiwr Carl Jung y syniad fod gan unigolion alter ego yn ffurf y ‘Cysgod’, llestr sydd yn gallu helpu’r unigolyn mynegi emosiynau tywyll a chudd. Cytseiniodd y syniad hyn gydag Archibald; mae’r ffurf angenfilaidd yn adlewyrchu ei meddyliau tywyllach.
Trwy deimladau personol, mae’n ceisio cynrychioli ‘Cysgod’ Jung o safbwynt rywun sydd yn meddwl mewn ffordd negyddol, ac drwy mynegi’r dyddiadur hon o realiti trwy lens bwrpasol anti-realaeth, mae’n ceisio ennyn yn y darllennydd synnwyr o ymgolliad garcharol.
In an article published in the Guardian in late 2021, world affairs editor Julian Borger detailed the warnings by Christian Schmidt, UN high representative for Bosnia and Herzegovina, that there is a ‘very real’ prospect of a return to conflict in Bosnia. This latest ‘update’ compelled me to return to Mostar - a city in the south of the country I had visited in 2017 as a tourist - with the intention of understanding Bosnia’s past, present and future.
Under the working title ‘Pomegranate’, the ongoing work acts as a visual diary of my time spent in Mostar. In my first visit I met a man called Safet, whose story is complex. Spending time with him - seeing his circumstances, becoming his ‘brother’ - has had a profound personal impact on me. As the project develops, and in future visits to Mostar, I will spend more time with Safet, documenting his life and experiences in hopes of gaining an insight into the underbelly of a country balancing on a knifes edge.
Mewn erthygl a gyhoeddir gan y Guardian yn niwedd 2021, disgrifiodd Julian Borger, golygydd materion y byd, rhybuddion Christian Schmidt, cynrychiolydd Bosnia a Herzegovina yn y UN, fod yna bosiblrwydd ‘real iawn’ o wrthdaro yn dychwelyd i Bosnia. Fe ysbrydolodd y diweddariad hon fy nychweliad i Mostar - dinas yn ne’r gwlad fe ymwelais â fel twrist yn 2017gyda’r bwriad o ddeall y gorfennol, y presennol, a’r dyfodol.
Dan y teitl gwaith ‘Pomegranate’, mae’r gwaith parhaus yn gweithio fel dyddiadur gweledol o fy amser ym Mostar. Ar fy nhaith cyntaf, cwrddais â dyn o’r enw Safet, sydd gyda stori cymhleth. Drwy treulio amser gyda Safet - gweld ei sefyllfa, a dod yn ei ‘frawd’ - mae ef wedi cael effaith bersonol dwfn arna i. Wrth i’r brosiect ddatblygu, ac mewn ymweliadau pellach i Mostar, byddaf yn treulio fwy o amser gyda Safet, yn dogfennu ei fywyd a’i brofiadau gan obeithio gael mewnwelediad dan arwyneb gwlad sy’n cydbwyso ar fin cyllell.
Congratulations to Steve on receiving the Reginald Salisbury Travel Bursary. Llongyfarchiadau i Steve am dderbyn y Bwrsari Teithio Reginald Salisbury.
I spent my adolescence in Worcester, a city in England’s West Midlands region. My mother created a safe space in the family home, situated just out on the outskirts. Being gay wasn’t so bad in Worcester; I felt safe around my mum. She taught me everything she knew, but that was half the problem. She didn’t know what it’s like to be gay. Unfortunately, I didn’t come with a user’s manual; like many other gay men I found out about my sexuality through the power of the internet.
The Flag, Worcester’s only LGBTQ community venue, later became a space that was so incredibly influential to my growth as a young gay man. As I stepped away from the safe space my family created, I explored a community where I finally had another use for the word “Home”.
Fe dreuliais i fy llencyndod yn Worcester, dinas yng ngorllewin canolbarth Lloegr. Creuodd fy mam lle diogel yn y cartref teuluol, tu allan i’r ddinas. Doedd bod yn hoyw ddim yn wael yn Worcester; roeddwn i’n teimlo’n ddiogel o gwmpas fy mam. Fe ddysgodd hi popeth roedd hi’n gwybod, ond dyma hanner y broblem. Doedd hi ddim yn gwybod sut mae hi i fod yn hoyw. Wnes i ddim dod gyda llawlyfr defnyddiwr; yn debyg i llawer o bobl hoyw fe ddarganfyddais i fy rywioldeb drwy’r wê.
Yn hwyrach ddaeth ‘The Flag’, unig lleoliad gymunedol LHDTQ Worcester, yn rywle a oedd yn allweddol i fy nhwf fel dyn ifanc hoyw. Wrth i fi gamu i ffwrdd o le diogel fy nghartref, archwiliais gymuned lle o’r diwedd roedd gen i ddefnydd arall i’r air “Adref”.
The sea is a good place to think of the future. In an age in which the sea is drastically changing due to climate change and the rise in sea levels, the project intends to encapsulate our connection to the ocean. As changes manifest, the usually stable environment of the ocean is becoming more unpredictable and erratic and, in some ways, this phenomenon is akin to the ocean losing its memory. Marine algae wrapped around bodies serves as a visual metaphor; these images, interspersed and combined with those of the seawater, remind us of the relationship of these two collective bodies, of human and ocean, and their intrinsic, shared memory.
Mae’r môr yn lle da i feddwl am y dyfodol. Mewn oes lle mae’r môr yn newid yn drastig oherwydd newid hinsawdd a’r cynnydd mewn lefel y môr, mae’r prosiect yn anelu i grynhoi ein cysylltiad i’r môr. Wrth i newidiau amlygu, mae amgylchedd sefydlog y môr yn dod yn fwy anrhagweladwy ac ansir, ac mewn rhai ffyrdd, mae’r ffenomenon yn debyg i’r môr yn colli ei gof. Mae algâu morol wedi amlapio o gwmpas cyrff yn gweithio fel trosiad weledol; mae’r delweddau yma, wedi cymysgu gyda rheini o’r dwr, yn ein hatgoffa o ein cysylltiad gyda’r dwr, dyn a môr, a’u hatgofion ymhlyg.
the sea is a good place to think of
‘The New Fancy’ is about the transition of an industrial site to a scheduled monument. The images hide an industrial past and a tradition of freemining that was once a vital component to the way of life in the Royal Forest of Dean, and are evocative of its cultural history. This area is now a walking trail whose name is derived from the colliery company that used to run the mine. The site was founded by Edward Protheroe through the right of freemining, a tradition unique to the Forest of Dean, giving those born within the area of ‘Hundred of St. Briavels’ the rights to the coal and the iron in the ground.
Mae ‘The New Fancy’ yn trafod y broses trawsnewid o fangre diwydiannol i heneb gofrestredig. Mae’r delweddau yn cuddio hanes diwydiant a thraddodiad ryddfreinio a oedd arfer bod yn allweddol i fywyd yn Fforest y Ddena ac yn symbolaidd o’i hanes ddiwylliannol. Mae’r ardal nawr yn llwybr cerdded gydag enw sydd yn deillio o’r lofa a oedd arfer rhedeg y mwyngloddiau.
Sefydlwyd y safle gan Edward Protheroe drwy’r hawl i ryddfreinio, traddodiad sy’n unigryw i Fforest y Ddena sy’n rhoi rheini sydd wedi ei geni yn yr ardal St. Briavels yr hawliau i’r glo a’r haearn tan y ddaear.
Plato’s ‘Allegory of the Cave’ discusses the prevalence of belief over logic and reason; how, even when we are enlightened as to certain reality by way of knowledge, an existence or reality bound to belief may prove more favourable in its persistent provision of a known and lived comfort. Through photographs informed by this philosophy, Cronin explores the transience of his own faith. Divided into three chapters, the first explores faith whilst navigating depression, and the second depicts the engagement with Benedictine monks in the hopes of reaching understanding through the faith of others. It became apparent that Cronin’s own faith was entirely at odds with the way they experienced theirs. The third and final chapter of this work is located on the Hebridean Isle of Mull, a place of little population in which he continues his exploration of faith via an engagement with self and place in its rough and barren landscape.
Mae ‘Alegori’r Ogof’ gan Plato yn trafod treiddioldeb credoau dros resymeg; sut, hyd yn oed pryd rydyn ni yn wybodus i realiti pennodol drwy gwybodaeth, gall fodolaeth neu realiti ynghylch â chred brofi’n fwy ffafriol yn ei ddarpariaeth o gysur gwybyddus a chyson. Trwy ffotograffiau sydd wedi ysbrydoli gan yr athroniaeth hon, mae Cronin yn archwilio byrhoedledd ei ffydd ei hun. Wedi rhannu i dri pennod, mae’r cyntaf yn trafod ffudd tra’n delio gyda iselder, ac mae’r ail yn arddangos ymgysylltiad gyda mynachod Benedictaidd er mwyn ceisio cyrraedd deallusrwydd drwy ffudd eraill. Fe ddaeth hi’n amlwg fod ffydd Cronin yn union gyferbyn i’r ffordd roedden nhw yn profi eu ffydd nhw. Yn y drydedd bennod mae’r gwaith wedi lleoli ar Mull, yn yr Ynysoedd Heledd, lleoliad o boblogaeth isel lle mae’n parhau ei archwiliad o ffydd drwy ymgysylltu gyda’i hunaniaeth a’r lle gyda’i tirwedd garw a diffrwyth.
A Rat King is a phenomenon formed when a group of rats have too little living space, their tails becoming entwined, the rats slowly starving to death, unable to move independently.
‘Rat King’ explores the deep-rooted effects of late capitalism through the metaphor of the Rat King: through aggressive globalisation and technologisation of even the simplest acts, humans have become irreversibly linked to each other.
Davies’ work discusses humans’ complex relationships within society through rats, as they are the perfect analogue to human excess: the more waste we produce, the more rats come. We are currently living through one of the most scandal-filled eras of politics, and ‘Rat King’ is constantly aware and inspired by this.
Mae cwlwm llygod, neu ‘Rat King’, yn ffenomenon sy’n digwydd pan mae grŵp o lygod mawr gyda diffyg lle i fyw, eu cynffonau yn dod yn blethedig, y llygod mawr yn newynu’n araf, analluog i symud yn annibynnol.
Mae ‘Rat King’ yn trafod effeithiau dwfn capitaliaeth hwyr o fewn gymdeithas drwy trosiad y cwlwm llygod: drwy globaleiddio ymosodol a thechnolegeiddio hyd yn oed y fwyaf syml o weithredoedd, mae bodau dynol wedi dod yn gysylltiedig at ei gilydd yn ddiwrthdro.
Mae gwaith Davies yn trafod perthynas cymhleth bodau dynol o fewn cymdeithas drwy llygod mawr gan eu bod nhw yn analog berffaith i ormodedd ddynol: y fwy gwastraff sy’n cael ei greu, y fwy llygod fawr sy’n dod. Rydym ni yn byw trwy un o’r oesoedd gwleidyddol fwyaf sgandalus erioed, ac mae ‘Rat King’ wastad yn wybodus o, ac wedi ysbrydoli gan, hyn.
‘The Forest Brothers’ explores what it means to be a man and the challenges of becoming one. Mostly observational, the work is a metaphor for how fragile one’s sense of manhood is. Given the authorisation to photograph within the grounds of the Estonian Defence Forces, the work explores themes of innocence, adulthood, and patriotism, against the background of the current difficulties facing the Baltic states. The name ‘Forest Brothers’ is derived from the original resistance to Soviet occupation both during and after World War II. Its connotations centre on the notion of comradery, as well as the innocence of youth and everlasting vulnerability.
Mae ‘The Forest Brothers’ yn archwilio beth mae’n golygu i fod yn ddyn a’r sialensau ynglŷn â dod yn un. Ar y cyfan yn arsylwadol, mae’r gwaith yn drosiad sy’n trafod breuder dynoliaeth. Gydag awdurdodiad i ffotograffio o fewn tiroedd y Fyddin Estoniaidd, mae’r gwaith un trafod themâu o diniweidrwydd, oedolaeth, a gwladgarwch yn erbyn cefndir y sefyllfa cyfoes sy’n gwnyebu’r Taleithiau Baltig. Mae’r enw ‘Forest Brothers’ yn dod o’r ymwrthedd gwreiddiol yn erbyn goresgyniad Sofiet yn ystod ac ar ôl yr Ail Ryfel Byd. Mae ei gynodiadau yn ffocysu ar y cysyniad o gymrodaeth, yn ogystal â diniweidrwydd plentyndod a bregusrwydd dragywyddol.
The military family is often underrepresented in the media, and this project aims to shine a spotlight on the ‘unseen’ people and experiences of the military lifestyle. Based in the Bulford Army Camp, and working in collaboration with the Salisbury Plain Military Wives Choir, Doran photographed choir rehearsals and concerts, and visited military spouses in their temporary homes.
‘The Patch’ refers to the housing estates where these families live whilst their partners are in service, with houses often cheap and identical in their construction.
For the majority of Doran’s early childhood he was a military child; he also understands the experience of a parent being away on deployment for months on end.
Recognised as the flower of military children, a dandelion’s seed dispersal mimics the movement of these children as they try to settle and find home in new places.
Fyddin Bulford, ac yn cydweithio gyda’r Côr Gwreigiau Milwrol Caercaradog, gweithiodd Doran o fewn ymarferion a chyngherddau’r côr, ac fe ymwelodd a phriodau milwrol yn eu cartrefi dros dro.
Cyfeirir ‘The Patch’ i’r ystadau o dai lle mae’r teuluoedd yn byw tra bod eu partnerau yn y fyddin, gyda tai yn aml yn rad ac unfath eu hadeiladwaith.
Am fwyafrif plentyndod Doran, roedd ef yn blentyn i deulu filwrol; mae’n deall y profiad o gael rhiant i ffwrdd ar ymfyddiniad am fisoedd.
Mae’r dant y llew wedi ei cydnabod fel blodyn y plant milwrol gan fod gwasgariad y hadau yn adlewyrchu mudiadau’r plant wrth iddyn nhw ceisio dod o hyd i gartref mewn lleoliadau newydd.
‘Aftertaste’ is an autobiographical reflection of my inner conflicts of a non-linear process of recovery. A visual representation of my contending with addiction, the project depicts my experience of an eating disorder and alcoholism, alongside other forms of self-harm.
Throughout ‘Aftertaste’ I convey the attempt to regulate emotions and erratic mood, as I strive to deter impulsive, self-destructive behaviours which appear to create stability. Within, the fear of abandonment becomes prominent alongside the need for validation and connection, as self-worth and identity are questioned. The foreboding feeling of dissociation and deflation presents itself through metaphors as destructive coping mechanisms control daily routine.
‘Aftertaste’ is a realisation that in order to find connections in the present, you must address your past.
Mae ‘Aftertaste’ yn adlewyrchiad hunangofiannol o fy mrwydrau mewnol gyda phroses aflinol o adferiad. Darluniad gweledol o fy ymryson gyda chaethiwed, mae’r prosiect yn dangos fy mhrofiad o anhwylder bwyta ac alcoholiaeth, yn ogystal â ffurfiau eraill o hunan-niwed.
Trwy gydol ‘Aftertaste’ rwy’n cyfleu’r cais at reoleiddio emosiynau ac hwyliau anghyson, wrth i fi ymdrechu yn erbyn ymddygiadau byrbwyll, hunanddinistriol sydd yn ymddangos i roi sefydlogrwydd. Mae ofn adawiad yn amlygu gyda’r angen am ddilysiad a chysylltiad, wrth i hunan-werth a hunaniaeth gael eu cwestiynu. Mae’r teimlad rhagargoelus o ddaduniad a datchwhyddiant yn dangos ei hun drwy trosiadau wrth i fecanweithiau ymdopi ddinistriol reoli trefnau dyddiol.
Mae ‘Aftertaste’ yn sylweddolaeth fod rhaid gwynebu’r gorffennol er mwyn ceisio creu cysylltiadau yn y presennol.
‘Countenance a Blinding Sun’ is a semi-fictional pondering on the apocalypse. Employing visual metaphor, abstraction, decontextualisation, and suspense, the work is a story of both passivity and complicity in catastrophe as the sequence jumps between pre- and post- ‘event’. Photography can help us perceive - as yet - unseen realities through its duality of purpose; it forms a perceptual bridge (Boyle, 2014) between knowledge and imagination. Thus, at once, the known tensions of the fractious political, economic, and environmental climates in our contemporary neoliberal societies are met here with a fictional representation of an imminent ‘end’, or a new beginning, depending upon the viewer’s interpretation.
Mae ‘Countenance a Blinding Sun’ yn ran-ffuglen sy’n myfyrio ar apocalyps. Gan ddefnydio trosiadau gweledol, haniaeth, diffygiad cyd-destun, a phryder, mae’r gwaith yn stori goddefedd a chyfranogiaeth i drychineb wrth i’r dilyniant neidio o chyn- a wedi- ‘digwyddiad’. All ffotograffiaeth helpu ni canfod realiti sydd - hyd yn hyn - yn anweledol drwy ddeuoliaeth ei bwrpas; mae’n creu pont canfyddiadiol (Boyle, 2014) rhwng gwybodaeth a’r dychymyg. Felly, ar yr un pryd, mae’r tensiynau rhwng hinsoddau ffrithiol gwleidyddol, economaidd ac amgylcheddol yn ein cymdeithasau cyfoes, neoryddfrydol, yn cwrdd yma gyda cynrychiolaeth ffuglennol o ‘ddiwedd’ agos, neu ddechreuad newydd, yn dibynnu ar ddehongliad y darllenydd.
‘Remnants of the Taff’ is a body of work made around the Taff Trail in South Wales. Approximately 55 miles long, and stretching from Brecon to Cardiff Bay, the trail’s rich history inspired Francies to interact with and ponder its surrounding landscapes. He was enthralled by the idea of these historic, long-forgotten interactions and curious as to which of these traces remained today. These remnants signify our past and our present, as well as evidence our relationship and engagement with the earth. What we leave behind is a reflection of who we are as people and our attitudes towards the land; the sweeping hills sprawled across the countryside, etched by our past, remind us of these interactions and shape our perception of the landscape.
Mae ‘Remnants of the Taff’ yn gorff o waith sydd wedi ei greu o gwmpas Llwybr y Taf yn Ne Cymru. Tua 55 milltir o hyd, ac yn ymestyn o’r Bannau Brycheiniog i Bae Caerdydd, mae hanes cyfoethog y llwybr wedi ysbrydoli Francis i ryngweithio gyda a myfyrio ar y tirweddau sy’n amgylchynnu. Roedd ef wedi ei swyno gan gysyniad y ryngweithiadau hanesyddol, anghofiedig yma, ac yn chwilfrydig i’r olion sy’n parhau hyd at heddiw. Mae’r gweddillion yma yn cynrychyioli ein hanes a’r presennol, yn ogystal â phrawf o’n perthynas a’n ymgysylltiad â’r ddaear. Mae beth rydym ni’n gadael ar ôl yn adlewyrchiad o ni fel pobl ac ein agwedd at y tir; mae’r bryniau sy’n ysgubo ar draws y cefn gwlad, wedi ysgythru gan ein hanes, yn ein hatgoffa o’r ryngweithiau hyn ac yn siapio ein canfyddiad o’r tirwedd.
‘This is Where She Left Them’ follows a semi fictional narrative of a time where humanity is forced to leave the Earth. Inspired by the new space race led by private industry, and their goal of seeing humans become a multi planetary species, the photographs question the idea of leaving the Earth and explore the existential threats that may lead to this future. Shot in locations over the UK that are key in the development of the private space industry, the images ride the line between documentary and fiction, posing questions about humanity’s place in the universe both present and future, and the accepted roles we play in this.
Mae ‘This is Where She Left Them’ yn dilyn naratif lled-ffuglennol am amser lle mae dynolaeth wedi ei gorfodi i adael y Ddaear. Wedi ei ysbrydoli gan y ras i’r gofod newydd wedi ei arwain gan ddiwydiant preifat, a’i nod o weld bodau dynol fel rywogaeth traws-blanedol, mae’r ffotograffiau yn cwestiynu’r syniad o adael y Ddaear ac yn trafod y bygythiadau dirofodol all arwain i’r dyfodol yma. Wedi ei greu mewn lleoliadau dros y DU sydd yn allweddol i ddatblygiad y diwydiant gofod preifat, mae’r delweddau yn pontio’r llinell rhwng ddogfen a ffuglen, ac yn gofyn cwestiynau am leoliad dynoliaeth yn y bydysawd yn y presennol a’r dyfodol, yn ogystal â’r rolau rydym ni wedi derbyn ynglŷn a hyn.
Congratulations to Ross on receiving the Reginald Salisbury Travel Bursary. Llongyfarchiadau i Ross am dderbyn y Bwrsari Teithio Reginald Salisbury.
‘Clay Pigeons’ is a semi-narrative, self-expressive photographic depiction of the imagined possibilities of solitary exploration. Specifically, the series seeks to represent both fantasised and actualised adventure for a person who has recently learned to manage agoraphobia; within the project, there exists a tension between residual feelings of isolation and hopeful engagement with the landscape. Inspired by a song of the same title (originally written by Blaze Foley), ‘Clay Pigeons’ utilises the process of making photographs – particularly by use of a large format camera – as a meditative, therapeutic exercise to confront and continue to recover from the anxiety disorder. The project is not intended to visualise agoraphobia, however, but begins to portray a tentative, optimistic escape instead.
Mae ‘Clay Pigeons’ yn ddarlluniad ffotograffig lled-naratif, hunan-archwilio o’r posiblrwydd dychmygol o fewn archwilio unig. Yn benodol, mae’r cyfres yn ceisio cynrychioli anturiaeth ffuglennol yn ogystal â real ar gyfer person sydd yn ddiweddar wedi dysgu i reoli agoraffobia; o fewn y prosiect, mae yna tensiwn rhwng y teimladau gweddilliol o ynysiaeth ac ymgysylltiad gobeithiol gyda’r tirwedd. Wedi ei ysbrydoli gan gân o’r un enw (yn wreiddiol gan Blaze Foley), mae ‘Clay Pigeons’ yn defnyddio’r broses o greu ffotograffiau - yn enwedig drwy ddefnydd camera fformat fawr - fel ymarfer myfyriol, therapiwtig er mwyn gwynebu a pharhau i wella o’r anhwylder gorbryder. Nid yw’r prosiect yn ceisio gnweud agoraffobia yn weledol; mae’n dechrau creu portread o ddianc petrus, optimistig.
