OUT OF OFFICE
Foto: Rikkert Harink Tekst: Michaela Nesvarova
VAN HART TOT HART FRANK HALFWERK, UNIVERSITAIR DOCENT TECHNISCHE GENEESKUNDE, HAAST ME TEGEMOET BIJ DE HOOFDINGANG VAN HET MEDISCH SPECTRUM TWENTE (MST) IN ENSCHEDE. NATUURLIJK HEEFT HIJ
34
HAAST. HET IS OKTOBER EN DE TWEEDE CORONAGOLF BULDERT DOOR HET LAND. VANAF VANDAAG ZIJN MONDKAPJES VERPLICHT IN HET ZIEKENHUIS. NIEMAND KOMT ER BINNEN ZONDER AFSPRAAK.
H
alfwerk is gewend om door de gangen van het ziekenhuis te vliegen. Hij gebaart dat ik mag doorlopen. Zijn witte doktersjas getuigt er duidelijk van dat de onderzoeker en technisch geneeskundige hier hoort, dus de ‘controlepost’ laat mij, als zijn bezoeker, ongehinderd passeren. We rennen naar boven, naar het Thorax Centrum Twente, de afdeling die gespecialiseerd is in de behandeling van hart en longen. Hij werkt daar drie dagen per week aan ‘alles wat met het hart te maken heeft’. De onderzoeker heeft niet alleen hier een kantoor, maar ook aan de UT, waar hij onlangs zijn promotieonderzoek afrondde en begon als universitair docent technische geneeskunde. Het lijkt er echter op dat hij niet veel tijd achter zijn bureau doorbrengt. Hooguit alleen om de lunch in een paar snelle happen naar binnen te werken. ‘We moeten naar de chirurgische afdeling om een patiënt te bezoeken die een hartklepvervanging nodig heeft,’ zegt hij. Hartklepvervanging is een van de onderwerpen die aan de orde komen in het proefschrift van Halfwerk dat gericht is op innovaties in de cardiothoracale chirurgie. ‘Als je hartklep vervangen moet worden, zijn er in feite twee opties. De eerste optie is een biologische kunstklep. Biologische kleppen werken goed, maar hebben een zeer beperkte levensduur. De tweede optie is een CAMPUS
mechanische kunstklep. Die gaat over het algemeen een leven lang mee, maar vereist wel dat je bloedverdunners slikt. Beide opties zijn dus niet optimaal,’ legt hij uit. ‘Mijn project bestond eruit dat we het materiaal voor biologische kleppen verbeterden, zodat het immuunsysteem minder sterk op de kunstklep reageert, waardoor deze langer meegaat.’ De patiënt bij wie we langs gaan staat op het punt om een biologische kunstklep te krijgen, maar dat is niet de reden waarom de onderzoeker nu naast zijn bed staat. Hij vraagt de patiënt of hij deel wil nemen aan een medisch onderzoek dat Halfwerk leidt. ‘De procedure die we bestuderen is de zogenaamde occlusie van het linker hartoor. Dat is een behandeling die bedoeld is om het risico te verminderen dat bloedstolsels in de bloedbaan terechtkomen en een beroerte bij de patiënt veroorzaken. Het komt erop neer dat we tijdens de operatie een klein klemmetje plaatsen op het linker atriumaanhangsel van het hart.’ Hij legt alles rustig uit aan de patiënt, die instemt met de aanvullende procedure. Het is echter een gerandomiseerd onderzoek. ‘We weten dus niet of deze patiënt in de implementatiegroep of in de controlegroep zit.’ Halfwerk kiest een willekeurige envelop uit die
