ONUITGESPROKEN
1. ‘Stop, stop, stop! Stop met schommelen!’ Ik proest het uit, met mijn handen naast mijn zitvlak om mezelf toch wat meer steun te geven. Als we niet door Nicky’s overenthousiaste geschommel uit die zetellift gekatapulteerd worden, vallen we er wel uit dankzij onze lachbui. Ze blijft vrolijk haar benen heen en weer bewegen, alsof ze effectief op een schommel zit, waardoor ons zetelliftje mee beweegt. Haar ski’s kletteren soms tegen elkaar of tegen die van mij. Kleine hoopjes sneeuw die op onze latten lagen, vallen naar beneden. De koude wind waait in mijn gezicht, mijn tanden lijken zelfs pijn te doen van de koude. Maar tegelijk schijnt ook de zon op ons gezicht, hard. Zelfs met mijn skibril op moet ik mijn ogen een beetje dichtknijpen, met elke zwaai die ons dichter bij de zon brengt. Ik geniet, met volle teugen. Deze skivakantie is exact wat ik nu nodig heb. Het is als een perfect getimede vlucht van alles. Terwijl Nicky ons weer tot stilstand laat komen en zelf ook even gewoon geniet van de zon op haar huid, denk ik aan alles wat ik hier eigenlijk vergeet. Arne, vooreerst. Ik heb hem beloofd elke dag iets te laten weten, maar gisteren heb ik dat niet gedaan. En ik weet ook niet of ik dat vandaag wel ga doen. Mama’s woorden hebben wel degelijk effect op me gehad. Zij vroeg zich hardop af of hij wel goed is voor mij… Ik moet toegeven dat ik het zelf niet goed weet. Hoe dan ook, mama’s vraag heeft me alleszins meer doen nadenken dan de uitspraken van Tom. Hij noemde Arne een stalker, een inbreker. En mij noemde hij zelfs ‘verkloot’. Dat is hij godverdomme zelf… Ik schud mijn hoofd, ik wil me niet laten neerhalen door aan hem te denken. Niet hier en nu. ‘Lauren en Davy’, zegt Nicky plots. Ze kijkt me met grote ogen aan. ‘Zou dat echt iets kunnen worden?’ ‘Als Tinder het zegt…’ antwoord ik. Nicky weet mijn ironie gelukkig te plaatsen. 5
‘Het is toch wel heel toevallig dat ze beiden gewoon wat mensen naar links en rechts swipen en uiteindelijk zelf een match vormen!’
‘Ben je gek? Steek die smartphone weg, dadelijk valt dat ding naar beneden en ben je hem kwijt!’
‘Ach, dat is allemaal gewoon maar om te lachen. Het is toch een grap? Hij wil weten of zij hem zou liken en omgekeerd. Meer is daar toch niet aan?’
Die mogelijkheid lijkt Nicky eerder lach- dan zorgwekkend.
Vastberaden schudt Nicky haar hoofd. ‘Tut tut, de liefde is geen grap!’ zegt ze met een smakelijk lachje. ‘Heb jij al ooit getinderd?’ Ik schiet in de lach. ‘Waarom zou ik dat doen?’ Nicky draait zich nog meer naar mij. ‘Ach ja natuurlijk. Jij hebt Arneeeeeee.’ Ze tuit haar lippen en maakt plagend zoengeluidjes.
‘Shit Nicky, we zijn er bijna! Hier, pak aan!’ Ik duw haar handschoenen in haar handen en probeer me schrap te zetten voor de aankomst met de zetellift: niet meteen mijn sterkste punt. Nicky lijkt er allemaal geen last van te hebben en heft de baar boven onze benen omhoog. Nog twee meter… Nog één meter. Ja! Mijn afzet lukt goed, mijn ski’s hangen niet in elkaar of in die van Nicky en ik ben weg! Of niet… Plots leunt Nicky met heel haar gewicht tegen mijn zij, waardoor ik alsnog tegen de grond smak! ‘Nicky!’ roep ik. ‘Wat doe je nu?’
Klein kind! Ik duw mijn handschoen in haar gezicht. Ik lach, maar die lach blijft niet lang hangen. ‘Oei, heb ik iets fout gezegd?’ vraagt Nicky dan. ‘Je kijkt plots zo bedenkelijk?’ Ik trek mijn schouders op. ‘Ik weet het niet. Het is allemaal nogal dubbel met Arne.’ ‘Wat jij nodig hebt,’ zegt ze daarop snel, ‘is een back-upplan. En daar zorgt Tinder voor. Wacht!’ Met enkele onvoorzichtige manoeuvres duwt ze haar skistokken in mijn handen en trekt ze haar handschoenen uit. Ik hou er snel eentje tegen die van haar schoot dreigt te glijden, recht de afgrond in. ‘Wat doe je?’ vraag ik, terwijl nu ook een van mijn skistokken uit mijn houdgreep lijkt te vallen. Nicky haalt haar smartphone er ondertussen erbij.
‘Shhhht!’ sist ze, terwijl ze doet alsof ze meegesleurd wordt in mijn val en ook op de grond gaat liggen. Een alarm gaat af en de zetellift wordt stilgelegd. Nicky’s gelach is zo aanstekelijk dat ik me ook laat gaan en even ben ik helemaal het noorden kwijt. De bediener van de lift rent naar ons en sleurt ons naar de zijkant van de piste, zodat degenen die volgen ongehinderd kunnen afstappen. Lauren en Kato zitten in het zeteltje na ons, daarna volgt Nicholas, onze monitor. ‘Ga al maar’, hijgt Nicky naar hen terwijl ze haar skibroek sneeuwvrij probeert te maken. ‘Ga al maar, wij zitten dit ritje even uit. Bekomen van de zware val, weet je wel.’ Davy, Cédric, Vincent, Maarten, iedereen volgt en skiet ons vlotjes voorbij, niet zonder ons ook even uit te lachen. Maarten gooit zelfs nog wat extra sneeuw op ons. ‘Tot straks!’ roept Kato die in zijn spoor volgt.
6
7
‘Héhé’, zucht Nicky. Ze klikt haar ski’s los en zet zich wat comfortabeler. Ik doe hetzelfde.
Opgelucht dat het niet langer over mij moet gaan, pik ik in. ‘Ik weet het! Ik heb het ook al gemerkt.’
‘Wat was dat nu?’ vraag ik, terwijl ik de sneeuw van mijn sjaal probeer te kloppen.
‘Dat komt zeker door de gezonde berglucht’, grapt ze. ‘Heeft Arne eigenlijk al moves gemaakt?’ Ze zegt het met een genepen stemmetje terwijl ze me in de sneeuw duwt. Mijn blik moet duidelijk maken van niet.
‘Niets speciaals. Ik wilde je gewoon introduceren in de wondere wereld van Tinder.’ Lachend schud ik mijn hoofd: ‘Nicky…’ ‘Kom, kom. Vertel, met wie zou je willen matchen?’ IJverig beweegt ze haar vinger over het scherm van haar smartphone, terwijl ze zelf al een eerste selectie maakt. ‘Nee, nee, ja, ja, misschien.’ Dan krijgt ze een inval. ‘Oh! Zou Nicholas de monitor op Tinder zitten? Met hem wil ik matchen!’ Terwijl ze druk naar alle kanten swipet, ondervraagt ze mij verder. ‘Oké. Stel nu bijvoorbeeld dat je Davy zou tegenkomen op Tinder. Zou je hem liken? Of Vincent?’ ‘Nickyyy’, zeg ik, enigszins verveeld, zonder haar te willen schofferen. ‘Ik zou niemand liken voordat ik weet wat ik moet doen met Arne.’ Ze laat haar smartphone in haar schoot zakken. ‘Sorry. Heb je het er echt zo moeilijk mee? Kijk… Ofwel wil je verder met hem, ofwel niet. Toch?’ ‘Was het maar zo simpel’, antwoord ik. Want dat is het voor mij niet bepaald.
‘Nee’, zeg ik dan. ‘En maar goed ook. Stel dat ik dat er ook nog moest bijnemen.’ Ik probeer me ervan af te maken met een grapje, omdat ik daar nu gewoon niet over wil nadenken. Het lukt, Nicky lacht. ‘Ach,’ besluit ze, ‘bij een vaste relatie moet je dat er toch maar een of twee keer per maand bijnemen?’ Er volgt een uitbundige lach, die gesmoord wordt door een sneeuwbal die recht in haar kraag belandt. ‘Maarten!’ roept ze verrast. Ik zet me recht en zie dat de groep weer is gearriveerd met de zetellift. ‘Kom, rebel’, zeg ik, terwijl ik Nicky recht help en weer op mijn latten ga staan. ‘Je Tindermatch is gearriveerd en mijn billen zijn nat aan het worden van hier te zitten.’ ‘Dames!’ Nicholas roept ons in zijn typische Engels met Duits accentje. ‘Zijn jullie klaar om weer mee te skiën?’ Nicky steekt haar duim op, wat er een beetje belachelijk uitziet omdat ze in haar dikke handschoenen amper haar vingers kan bewegen. ‘Voor jou ben ik altijd klaar’, zegt ze nog met een vette knipoog wanneer hij haar niet meer kan horen.
‘Ach. Wees blij dat je niet aan de hand hebt wat Kato met Maarten heeft. Die jongen kan duidelijk geen minuut van haar lijf afblijven.’
‘Koest, beestje!’ Ik berisp haar lachend. Ik strompel enkele meters vooruit met die latten aan mijn voeten en kan me dan heerlijk naar beneden laten glijden.
8
9
Vincent gooit een borrelnootje in Kato’s richting. Vol concentratie wacht ze met open mond op de landing ervan. In haar mond.
‘Bon, dan moet het hier maar gebeuren!’ roept Nicky. Ze krabbelt recht en gaat voor ons staan zoals een juf dat zou doen. ‘We spelen een spel!’ kirt ze.
‘Ernaast!’ roep ik, wanneer het nootje op het bed belandt. ‘Nu ik weer!’ Met een rechte rug en gefocuste blik gooit Vincent het volgende nootje op. Ik moet het vangen zoals een hond naar een stok hapt, maar het lukt! ‘Jeuj!’ Kato klapt in haar handen en ik eet het nootje smakelijk op. ‘Kom hier met die nootjes’, zegt Nicky en ze rolt met haar ogen terwijl ze de zak uit Vincents handen grist. Ze graait met haar hand in de zak en propt alle nootjes in een keer naar binnen. ‘Ligt het aan mij of is iedereen zo tam na dat skiën?’ Ze doet niet de moeite om te wachten met praten tot haar mond leeg is. ‘Tam’, zegt Davy strak, terwijl hij zijn arm met zichtbaar veel moeite opheft. De rest beaamt. Dat skiën eist zijn tol, zoveel beweging op een dag is niemand gewoon. De ene helft staart naar het schermpje van hun smartphone, de andere helft kijkt naar het televisiescherm waar een of andere Duitse muziekzender op staat. ‘Kom op, we hebben nog een hele avond. De nacht is van ons! We gaan die toch niet verkwanselen op deze kamer?’ Nicky’s enthousiasme werkt meestal aanstekelijk, maar vanavond heeft ze minder succes. ‘Het is toch goed zo’, valt Lauren in, die nog een kussen achter haar rug legt om comfortabeler te zitten en daarna verder op haar smartphone tokkelt. ‘Chillen. Mag dat ook nog?’ Ze kijkt niet meer op terwijl ze het zegt. ‘Nee, Nicky heeft gelijk’, zegt Cédric dan. ‘Kunnen we niet naar de bar gaan?’ Een gezamenlijke ‘nee’ volgt, in verschillende toonaarden. 10
‘Ja, want we zijn twaalf jaar en dan nog zijn we achter op onze leeftijd’, zegt Davy ongeïnteresseerd. ‘We weten allemaal dat Davy te cool is om een spelletje te spelen, maar misschien wil iemand anders wel?’ probeert Nicky opnieuw. ‘Wat stel je voor?’ vraagt Adina. ‘Een drankspelletje!’ Adina rolt met haar ogen. Maar Nicky heeft nu wel Davy’s aandacht. ‘Drank?’ vraagt hij, om zeker te zijn dat hij het goed gehoord heeft. ‘Dat heb ik.’ Hij trekt zijn wenkbrauwen een paar keer voldaan op en er verschijnt een geniepige lach op zijn gezicht. ‘Ga die drank dan maar halen’, zegt Nicky terwijl ze haar sneakers aantrekt. ‘Ik ga naar de bar, daar lag een spel kaarten. We gaan kaartje-blaas spelen!’ ‘De kindjes gaan kaartje-blaas spelen’, corrigeert Davy haar. ‘Ik ga drinken.’ Als dit maar goedkomt. ‘Ik ben scheidsrechter’, werpt Adina op, die sowieso geen alcohol drinkt en zich er liever buiten houdt. Snel zoek ik haar blik om te kijken of ze het oké vindt, maar het lijkt van wel. Ze is meer gewoon van ons groepje. ‘En ik mag als eerste blazen!’ roep ik snel, voor iemand anders me voor is. Nicky verdwijnt om de kaarten te gaan halen en Davy doet 11
meer moeite dan we gewoon zijn van hem door zich naar zijn kamer te reppen. Wat later komt hij terug met een fles wodka en een plastic bekertje dat hij in zijn badkamer heeft gevonden.
De geur van de wodka alleen al maakt me misselijk. Ik sluit mijn ogen, knijp mijn neus dicht en sla het bekertje achterover. ‘Bah, bah, bah!’ Dat spul is echt niet te drinken, zeker niet puur.
‘Deze jongen mag eraan’, zegt hij zelfverzekerd. Hij houdt de fles omhoog. Ondertussen is Nicky ook terug, met de kaarten. Ze trekt de fles uit Davy’s hand en giet een stevige bodem wodka in het bekertje. Als vanzelf ga ik samen met de anderen in een kring rond dat bekertje zitten, waarna Nicky het spel kaarten op het bekertje legt.
Opnieuw klinkt er applaus, terwijl de volgende ronde al door Lauren voorbereid wordt. Ik kan zelf de tel niet meer bijhouden, maar na een tijdje zijn Lauren en Cédric de enige twee die nog niet hebben moeten drinken. Adina blijft de toeschouwer slash scheidsrechter en Davy zorgt ervoor dat hij geen dorst krijgt door af en toe gewoon zijn lippen aan de fles te zetten. Zelf heb ik drie keer moeten drinken en dat voel ik. Ik ben uitgelaten, maar ik besef ook dat ik geen vierde keer meer kan drinken. Dat zou echt te veel zijn. Ik wil niet ziek worden vannacht en ik wil morgen zeker niet met een houten kop op de piste staan.
‘Dus: iedereen blaast om de beurt enkele kaarten weg. Diegene die de laatste kaart wegblaast, moet drinken.’ ‘Ad fundum hoor, kindjes’, zegt Davy op een irritant toontje, waarna Adina ingrijpt.
‘Ik pas voor deze ronde’, zeg ik met een dubbele tong, terwijl Lauren bevestigend knikt.
‘Moei je niet!’ Omdat we elkaar nog uren kunnen jennen, buig ik me alvast naar voren om te blazen. Er vallen vijf kaartjes van het stapeltje. Vincent is de volgende, daarna is het aan Kato en Cédric. Na twee rondjes blaast Maarten vervolgens drie kaarten weg en Lauren laat er nog twee over voor Nicky. ‘Godverdommeeeee!’ roept ze. Ze zet zich schrap om te blazen. Als ze erin slaagt slechts één kaart weg te blazen, ben ik de pineut. Ik richt me op en met mijn hoofd naast het hare zie ik hoe het haar lukt. Er blijft nog één kaart op het bekertje liggen. ‘Emmaaaaa!’ Iedereen springt recht. Terwijl mijn naam geroepen wordt, klinkt er applaus. Maar nee, ik haat wodka! Met pretoogjes biedt Nicky me het glaasje aan. ‘Drinken, meisje!’
12
‘Ik ook!’ roept ze. ‘Als ik gewoon inadem, proef ik die wodka al.’ De verbeten trek rond haar mond bevestigt haar afkeuren. ‘Joooo’, zegt Nicky, die met veel moeite haar arm in de lucht steekt en daarmee duidelijk wil maken dat het voor haar ook stilaan genoeg is. Maarten strekt zijn been en duwt met zijn voet tegen het lege bekertje. Het valt om en Kato slaat erop met haar vlakke hand, waardoor het barst. ‘Gedaaaaaan!’ zegt ze, net niet zingend als een dronkaard. ‘De kindjes kunnen het niet aan’, merkt Davy op vanaf zijn comfortabele positie op het bed. Wij negeren hem. ‘Een muziekje, iemand?’ zegt Nicky terwijl ze rechtstaat en het geluid van de televisie harder zet. De kamer wordt gevuld met beats en met een beetje overmoed beginnen we allemaal te bewegen tot er een minifuif ontstaat, waarbij de ene al enthousiaster beweegt dan de andere, natuurlijk. 13
Ik geniet van het moment. Ik ben een beetje tipsy. Genoeg om onnozel mee te doen met de rest, alleszins. Met mijn ogen dicht spring ik op en neer, op het ritme van de muziek. Ik grijp Nicky vast om samen met haar te dansen en voel dan mijn smartphone trillen in mijn broekzak. ‘Wacht’, zeg ik, terwijl ik hem bovenhaal. Op het scherm staat een melding: ik heb een gemiste oproep. Arne heeft me proberen te bellen. Meteen daarna komt er nog een bericht binnen, een voicemailbericht. Mijn hart slaat sneller. Wanneer heb ik Arne nog een bericht gestuurd? Wanneer heeft hij mij nog ge-sms’t? Eventjes weet ik niets meer. Mijn hoofd begint te tollen. Shit, ik heb toch te veel gedronken. Hoe dan ook, ik moet luisteren naar die voicemail. Maar hier is te veel lawaai. Ik wring me langs een kussende Kato en Maarten om naar de badkamer te gaan. Onderweg moet ik ook nog Davy en Lauren passeren. Davy waagt duidelijk zijn kans bij haar. Zodra ik in de badkamer geraak, sluit ik de deur achter me en probeer ik naar de voicemail te luisteren. ‘Hi liefje, ik ben het. Ik heb je al even niet meer gehoord, dus ik hoop dat alles in orde is.’ Ik sluit mijn ogen om hem beter te kunnen horen. ‘Laat het weten als je ergens in een sneeuwstorm bent terechtgekomen, dan kom ik je redden.’ Ik glimlach. Hij is lief. Hij is niet goed voor me. Maar hij is toch lief? Maar is hij wel goed voor me? Aaaargh! Met mijn rug tegen de badkamerdeur laat ik me zakken tot op de grond. De beats van de Duitse popmuziek geraken tot in de badkamer, maar zelfs daardoor hoor ik nog het gepraat van iedereen in de kamer. Ik slik, schud mijn hoofd en stuur Arne een bericht. ‘Alles is goed. Jij bent goed. Wij zijn goed! x’
14
2. Nicky ligt op de grond in de sneeuw te spartelen, als een vis op het droge. ‘Mister Nicholas, can you please help me?’ Ik hoor dat ze haar schattigste stemmetje gebruikt om de vraag te stellen. Dat doet me grijnzen. ‘Nickyyyy’, sis ik nog voordat onze skimonitor echt omhoog klautert om tot bij haar te komen en met mijn skistok probeer ik wat sneeuw op haar te slaan. Ik lach, want ik weet dat ze toch gaat afmaken waar ze net aan begonnen is. ‘Kssshhhht!’ roept ze, als teken dat ik me gedeisd moet houden als ik wil dat haar plan slaagt. ‘Nicky!’ roept Nicholas van enkele meters onder haar, als hij mij en de rest van de groep al gepasseerd is, onderweg naar boven. ‘Zet je ski’s dwars op de berg en duw je recht!’ Allemaal samen zien we haar sukkelen. Ze doet er alles aan om niet op eigen krachten recht te komen, dat moet Nicholas toch ook zien? ‘Heeft hij dat dan niet door?’ vraag ik aan Lauren, die naast me staat. ‘Tuurlijk wel’, antwoordt zij, zonder haar blik van het spektakel af te wenden. ‘Hij wil gewoon zelf ook niet dat ze zonder zijn hulp recht geraakt!’ ‘Het lukt niet!’ roept Nicky nog een tikkeltje wanhopiger en voor onze ogen, tegen een prachtig wit decor, krijgt Nicky haar zin. Nicholas klikt zijn skibotten uit zijn ski’s en wandelt de laatste meters omhoog om tot bij haar te geraken. Zij steekt alvast gewillig haar armen vooruit, om haar reddende engel erin te sluiten. In het best mogelijke geval. 15
‘Dat ze dat weer gefikst krijgt’, zegt Davy met een grijns. Hij leunt met zijn bovenlichaam op zijn skistokken en kijkt toe. ‘Leer het van de beste, jongetje’, voegt Lauren daaraan toe. Met haar skistok slaat ze speels op zijn achterste. ‘Als er iets is wat Nicky kan…’ voeg ik daar nog aan toe. ‘Een, twee…’ horen we Nicholas zeggen. Op de derde tel helpt hij haar omhoog, alsof hij een klein kind optilt dat over haar eigen voeten gevallen is. Langer dan nodig blijft ze in zijn armen hangen. ‘Thank you, thank you’, zegt ze, terwijl ze met haar hoofd zwiert. ‘One down’, zegt Kato alsof ze een sportwedstrijd becommentarieert. ‘Liefje, had jij me ook niet beter op zo’n manier het hof gemaakt?’ vraagt ze plagerig aan Maarten.
‘Sterk, heel sterk’, staat Lauren me bij, al draait zij wel met haar ogen. ‘Voelde zijn bovenlichaam gespierd aan? Volgens mij wel’, gaat Kato verder. ‘Hey, hey!’ reageert Maarten op een opzettelijk overdreven toontje, terwijl hij Kato in haar zij port. ‘Ja, dames en heren. Dat is dus hoe het moet. Ik presenteer u: de kracht van het flirten’, grapt Nicky. Ze maakt een diepe buiging. ‘Je prooi staat ondertussen wel al een halfuur te chit-chatten met die blondine daar. Een snowboardster, zie ik. Zijn die niet tien keer cooler dan skiesters?’ merkt Davy op. ‘Och, Davy’, snauwt Nicky. ‘Als er iemand hier iets van mij kan leren…’ Davy negeert haar en springt van zijn kruk af. ‘Wie drinkt nog iets? Negen chocomelkjes?’ vraagt hij.
‘Ik heb zo mijn eigen manieren liefje, dat weet je toch’, antwoordt hij. Davy hoort alles en maakt daarop een geluid alsof er net iemand van zijn team gescoord heeft in die sportwedstrijd.
Nog voor iemand iets kan antwoorden, draait hij zich om en gaat naar de bar. Wat later komt hij terug met een plateau met negen mokken chocomelk.
‘Kindjes,’ zeg ik bemoederend, ‘zet je ski’s maar recht, ze komen er weer aan.’
‘Can you help me, pleaaaase’, zegt hij nog plagerig terwijl hij de mokken verdeelt.
Nicholas skiet ons voorbij en doet teken dat we hem moeten volgen. Maar niet voordat Nicky achter hem aan skiet en als een echte winnaar triomfantelijk haar armen in de lucht steekt.
‘Thank you, thank you’, vult Maarten aan.
‘Mooie vertoning daarstraks’, merk ik op wanneer we wat later pauzeren in een skihut.
16
Nicky moet er zelf mee lachen, want dat is exact wat ze riep naar Nicholas tijdens haar flirtpoging. ‘Och jongen!’ roept ze, terwijl ze het gat tussen het tafeltje van de jongens en ons vult. 17
‘Schollekeeeees!’ zie ik Davy zeggen tegen de jongens. Dan draait hij zich even weg van de rest en haalt hij een zilveren flacon uit zijn jas tevoorschijn. Is dat sterkedrank? Mijn god, gaat hij nu echt alweer drinken? Ik zie hem snel en geniepig een scheutje van de flacon in Maartens kop gieten. Ze lachen erom. Plots vangt hij mijn blik, hij weet dat ik het gezien heb. ‘Wat extra juice’, zegt hij parmantig tegen me. Niemand anders heeft het door. Ik rol met mijn ogen en steek mijn duim op. Goed bezig, klein kind. Ik probeer het gesprek aan mijn tafeltje te volgen. Nicky leunt met haar ellebogen op het tafeltje en richt zich tot ons. ‘Dus, wat denken jullie? Maak ik kans bij onze Nicholas?’ ‘Niet zoveel als onze snowboardster daar, vrees ik’, antwoord ik, terwijl ik met mijn hoofd in de richting van Nicholas knik. Hij zit steeds dichter bij de blondine. Nog een paar centimeter en ze zitten op elkaars schoot. ‘Godverdomme’, vloekt Nicky. ‘Oké dan. Hij zijn zin. Ik hoop dat ze stom en dom en helemaal niet grappig is.’ Ze maakt een wegwerpgebaar met haar hand. ‘Iemand anders dan nog interessante verhalen? Want van mij gaan ze duidelijk niet meer komen.’ De meisjes lachen en Nicholas merkt dat we allemaal in zijn richting kijken. Een tikje gegeneerd kijkt hij op en doet hij snel teken dat we vertrekken.
‘Hola, krijgt Nicky concurrentie?’ Hij trekt mijn sjaal tot over mijn neus en gaat alvast naar buiten. Ik lach, maar wat een pestkop is die jongen. ‘Ik heb nog een verhaal. Al dan niet interessant’, zeg ik tegen Nicky terwijl we onze jassen opnieuw aantrekken. ‘Ik heb Arne gisteren nog ge-sms’t.’ ‘En is dat goed of slecht nieuws?’ vraagt ze met een bedenkelijke blik. ‘Ik was tipsy’, zeg ik. ‘Wat dan misschien vanzelf betekent dat het waarschijnlijk niet zo’n goed nieuws is?’ Ik knijp mijn lippen tegen elkaar. ‘Ik heb gezegd dat we goed zijn. Wij. Hij en ik. Samen.’ ‘En zijn jullie dat?’ ‘Misschien’, zeg ik, terwijl ik mijn schouders optrek. Nicky geeft me twee klopjes op mijn helm, zoals ze dat bij een braaf hondje zou doen. ‘Misschien moet je daar eerst over nadenken voor je die jongen valse hoop geeft.’ Ze draait zich om en gaat me voor naar de uitgang van de skihut. Ik volg en wurm mijn vingers in mijn handschoenen. Het lukt niet en dat frustreert me. Een kleine grom ontsnapt me, al weet ik dat Nicky’s opmerking daar meer mee te maken heeft dan die handschoenen. Misschien moet ik daar inderdaad eerst over nadenken: zijn we goed, samen?
‘Komt je vriendin ook mee skiën?’ vraagt Davy aan Nicholas wanneer hij hem passeert, waarop ik hem een duw geef. ‘Davy! Laat die man met rust.’ 18
19