Albert Pepermans – Ça suffit ? by Borgerhoff & Lamberigts

Ça suffit? Albert Pepermans

Albert Pepermans

Introduction

“Ça suffit”? This laconic title is from Albert Pepermans himself. It interrogates: ‘Is it enough?’. While working on a piece, Pepermans asks himself this very question, anxious to stop at the right moment. Is it enough? This in no way means that he has ended his career as an artist, or that he plans to stop his artistic practice. It is 2022 and he has not taken his foot off the gas. Energetic, impertinent, direct, impulsive, rebellious, raw, powerfully handling color. These characteristics emerge from his work, whether figurative or abstract, as well as a certain modesty and melancholy.

Christine Vuegen Albert Pepermans Le plaisir de peindre

Albert Pepermans Le plaisir de peindre

His paintings and performances are rooted in the turbulent 60’s: Pop Art, anarchist events and rock ‘n’ roll. An admirer of Dada, underground comics and, later, of the New Fauves like Baselitz and Immendorf, he is strongly attracted to the anarchy of punk, that ephemeral explosion of the late 70’s. The raw energy of rock ’n’ roll and the brutality of punk never completely disappeared from his work. He is often labeled a “painter”, but ordinary brushes and ordinary canvases are rarely, if ever, part of his arsenal of materials. His medium of choice is paper. In the 1980s, he gained an international reputation with large-scale works, often realized on extremely fine sewing pattern paper, with brutal figurative representations and sharp visions of characters in an urban environment. Ça suffit? ¶ SERIAL PAINTER When neo-expressionism appeared in the 1980s, the ‘pleasure of painting’ was no longer an old-fashioned notion – whereas in the 70s, when Albert Pepermans began to devote himself to his own work, claiming to be a painter was considered revolutionary. He studied Graphic Arts at Saint-Luc in Brussels and worked as an illustrator and graphic designer for the independent weekly magazine Humo. As a graphic designer, he made supplements on musicians like Bob Dylan and the Stones. Not seeing himself in a classic 9 to 5 job, he worked for a while as a freelancer before becoming an art teacher, allowing him a lot of freedom. ¶ In 1979, things accelerated after his first solo exhibition at Camille von Scholz in Brussels. He had solo exhibitions at the Musée des Beaux-Arts in Brussels (1987), at the Documenta Archiv in Kassel (1992), at the Martin-Gropius-Bau in Berlin (1994), in Paris, in New York, in Sweden and at Art Basel (1989) at Camille von Scholz, who closed her Brussels gallery in 1997. When he was selected to exhibit in the Belgian pavilion at Expo 2000, the World Fair in Hannover, he painted no less than a hundred 30 by 40 cm paintings for the occasion. A blue and white series, a tsunami of images: buildings, portraits, a cup of coffee, an interior, flowers. A figuration bordering on abstraction. In 2011, the three projects he carried out in collaboration with Hugo Claus in the 90’s were once again very well received at the popular Kunstenfestival Watou, where the “serial painter” Albert Pepermans presented sixty new paintings. Ça suffit? ¶ OFF THE BEATEN PATH The artist has never been afraid to think outside the box and has always enjoyed showing his work outside the art space. His performances leave a strong impression. The most legendary is “Rock-’n-roll Party” at the Halles de Schaerbeek in 1982. The public moved inside a merry-goround, on board of bumper cars, in the middle of projections of rock paintings. In a second room, the artist danced non-stop to rock music in a plastic-walled boxing ring, a self-designed cage, while his heartbeat echoed through loudspeakers, in a grueling 4.5-hour performance. All for art. Sometimes without warning, and often as a painter. ¶ In 1985, he temporarily transformed a New York gallery into a barber shop and painted mini-paintings on the hair of visitors, some of whom agreed to have them cut out and hung on the wall. At the Cirque d’Hiver in Paris and at the Centre Pompidou (1982), the public gathered behind plastic walls, on which he painted portraits following the contours of those who leaned on them. Another very direct way of painting portraits, more reckless, this performance near the pond of a castle in Zaventem, where he lived at the time: a man stood at the edge of the pond, in front of a white canvas. Dressed in a suit, swimming armbands around his arms and armed with two bags of paint, the artist climbed onto the roof of the castle and slid down a cable into the pond. He threw bags of paint onto the canvas and repeated this action until the model was completely covered in paint. In these performances, the pleasure of painting is omnipresent. Ça suffit? ¶ ORDER AND CHAOS Albert Pepermans constantly plays with fields of tension. Order and disorder, it is a duality inseparable from his paintings, which he translated in a very concrete way in 1994 in a gallery in Sweden. He stamped a black motif on sheets of paper placed on the floor, at equal distance from each other. Blindfolded, he tried to print the same pattern in red in the same place. Pepermans regularly uses stamps that he crafts himself. His subjects are inspired by his environment, no matter where he is in the world. He is known for his rock ’n’ roll paintings: portraits of pop and rock icons, in which he looks for the person hidden behind the public figure. He is very interested in comic book characters such as Tarzan and Mickey Mouse, and he loves Crumb’s underground cartoons. His trip to Berlin in 1985 was a turning point. He was impressed by the Berlin Wall and the city itself. For the first time, he painted what he had seen and experi-

Introduction

Christine Vuegen

Introduction

enced. “I am, in fact, a painter-photographer”, he recently declared. He digested and exteriorized his short stay in New York in 1986 through a series in which he expressed his vision of the city. He told me in an interview the same year: “An inhuman city where the individual is absent, where a feeling of solitude and insecurity reigns, a heavy atmosphere that weighs on the masses in perpetual movement”. The dynamics of big cities, the loneliness of the city dweller, skyscrapers, cars and airplanes then made their appearance in his work. As a child, he played at the military airport; later, when he lived near the Brussels airport, he liked to stroll at night in the large departure hall, dating from the Expo 58. ¶ THE BELGIAN MADMAN In the 80’s and 90’s, Albert Pepermans organized numerous exhibitions and performances in Paris, which earned him the nickname: “the Belgian madman”. At that time, the city seemed to give off something aggressive, which is again the case today with the recent riots and demonstrations. He received a book of old photographs of Paris, which inspired him in 1987 to create a series of large works, painted on patterned paper of 1.5 by 2 meters. He liked to utilize this yellowish paper as a support, typically used to cut out sewing patterns, sold folded in supermarkets. The folds are part of the process and the work crumples and creases when it is mounted on the canvas. For his exhibitions, he often chose to simply pin his paintings on this fragile paper to the wall, which he carried folded. ¶ At this point, the large-headed, small-bodied silhouettes are almost a trademark of Pepermans. The totally distorted perspective and the black lines, which make the work look like a woodcut or linocut, are also typical of this period. This is a different kind of graphic work, realized in a much faster way. The urban scenes are mostly nocturnal atmospheres, often vibrant and oppressive but also dreamlike, and not without humor and critical reflection. Ça suffit? ¶ PEPERMANS’ MOTIFS From the beginning, the artist created his own motifs and symbols, developing a personal vocabulary of images that grew over time. The man with the hat, an important recurring motif, originated in the 1980s. It was inspired by an American advertising image showing a man wearing a hat, standing next to a car. This is not a self-portrait of Albert Pepermans, but rather an archetype of the painter. The figure with his back turned, with a large hat and a small or elongated body, refers to the impressionist painter, who goes out in a suit and hat to paint. The man with the hat is a symbol of the artist, who waits gazing into the distance. ¶ Other symbols include the Pepermans Tower and a vase containing two flowers, which he paints using a stock of stamps and handmade stencils. In 1991, he stamps a vase with two flowers on sheets of paper measuring 400 by 800 cm, which are hung above the windows of the Campo Santo chapel in Ghent. For the finishing touch, Albert Pepermans lights a fire inside the chapel and reduces the whole series to ashes in “The Burning Performance”, demonstrating that the artist remains in control of his work. No matter how. ¶ He frequently uses stamps and stencils, sometimes in a dynamic repetition of the same motif. This penchant for repetition can be traced back to Andy Warhol’s pop art, of which he is fond. He likes to play with repetition, without ‘sinking’ into it. Albert Pepermans is a practical man - stamping is a fast process. He develops his own form of action painting. In the 80s, he became known as the artist who paints faster than his shadow, which is still the case today. Even though he no longer places large sheets of paper on the floor to paint around, and even though he has recently started working with oil paint, which does not dry quickly. ¶ AN UNORTHODOX USE OF PHOTOGRAPHY Albert Pepermans never stops. About ten years ago, he started using photography in an unorthodox way, far from that of a classical photographer. He describes himself as a graphic artist, working with paint on paper. “Sans Papier” (Paperless) is, as the name suggests, a paperless series, first exhibited in 2012 at Ingrid Deuss in Antwerp. The black and white drawings he made in his studio in Cortenbergh were photographed behind the curtains of the photo booth at Ghent station (where he used to wait for the train home when he was an art teacher). Was he thinking of his childhood idol, Andy Warhol, who had hundreds of “Photo booth Pictures” of himself and others? I’m not sure. ‘What happens if I photograph my drawings in the photo booth?’, he must have

Christine Vuegen

Albert Pepermans Le plaisir de peindre

thought as he strolled through the station. He thus took a different A4 ink drawing with him each time, and held it in front of his face in the booth, choosing the portrait format rather than the print with four passport photos. He liked the immediacy. However, the “Sans Papier” series was not realized so quickly. It is presented as a series of three works: the original polaroid photo is developed in resin, making it a new original. The photo of the drawing, scanned and digitally processed, is a large print on Plexiglas. The negative image of the drawing, also printed on Plexiglas, is even larger. The triptych shows the three stages of the working process. Pepermans’ art becomes more and more, if not completely, abstract. ¶ The ongoing series “Journal Brut” (Raw Diary) began in 2013, it was born out of another unconventional approach to photography. The title is taken from the stories, an experimental diary, of the same name by writer Ivo Michiels. Albert Pepermans starts with snapshots he captures, mostly banal things he sees on more or less distant trips: the plane on the screen of the passenger seat in front of him, for instance. He often chooses a fragment of a photo, which he then transposes in black and white. The photos are printed on Plexiglas, and a canvas painted in a rudimentary way with acrylic paint is applied under this transparent support. He uses a different hues for each work in a form of monochrome. The paint on the canvas charges the work with color and various energies. The white stripe at the bottom of the canvas bears the handwritten title, a process that references the captions of photographs in magazines. A close-up of a soup ladle is bathed in a yellow glow and Monet appears with his beard, but we never really know what we are looking at. Together, the images form an experimental diary: spontaneous, rough and raw, but not without uncontrol, and meticulously crafted. Ça suffit? ¶ THE BEAT GOES ON His desire to draw and paint has not waned. The artist does not like to be away from his studio for too long. On his trips to California, the Venice Biennale, Japan, Israel and other countries, he not only takes pictures with his phone but also uses his pencil to make sketches. He never leaves home without a sketchbook, in which he records his impressions and encounters during his travels. In 2017, he began the “travel notebook” series, a travel report in the Pepermans style. He paints in black a drawing from his sketchbooks, enlarging it, and its background in a single color. The result is anything but sleek. ¶ In the last ten years, figuration has become less and less present, with a few exceptions. In the 1990s, Pepermans’ work became more abstract, and this is even truer today. This gives him more freedom, even though he has never had a fixed method. Sober or turbulent, very layered, his paintings vibrate and encapsulate a lot of himself and what is going on in the world - even if it is not blatantly obvious, and that he does not consider himself a politically or socially engaged artist. A tragic aura is not foreign to his work and can sometimes be seen as an evocation of the human dramas in areas of conflict or refugee influx. The condition of Man in this world is in any case often present. ¶ The fading of the past, of memories, of happiness or of other states is a recurrent theme in his work. The inevitable progression of the fading of memories is reflected in various ways. Even the recent “Four Times” series refers to this. During the confinement of 2020, Albert Pepermans decided to clean up his studio, his own past as an artist. In the 1970s and 1980s he painted portraits of rock stars like Little Richard and David Bowie on large posters, surpluses he received, for all sorts of events. Rather than throw away the works he no longer liked, he salvaged them as the basis for a new series. ¶ The work is divided into upper and lower halves, painted in an abstract manner. In the middle of the diptych, the two parts are connected by a stamped pattern: four times the same print in a circular form, of a globe, a bunker, a ship’s chimney motifs. The black ink flows down to the stripe with the handwritten title of the designated stamped pattern, for example: “Four times a world”. A new symbol appears, like the flag of a non-existent country. The series embraces a history of over forty years of artistic practice, as some of the overpainted rock ‘n’ roll paintings and the posters on which they were painted still shine through. The cycle is complete. And in his studio, Albert Pepermans starts over and over again. Ça suffit?

Introduction

Albert Pepermans Le plaisir de peindre

Christine Vuegen Belgische paviljoen op zwart en rood. Zelfgemaakte stempels

Inleiding

Ça suffit? De laconieke titel komt uit de koker van Albert Pepermans. Hij stelt de vraag aan de kijker. Is het voldoende? Als het een vraag is die hij zichzelf stelt, komt ze op terwijl hij bezig is met een werk omdat het dan belangrijk is om op het juiste moment te stoppen. Is het zo genoeg? Het betekent in geen geval dat hij het als kunstenaar voor bekeken houdt en overweegt zijn kunstpraktijk stop te zetten. Anno 2022 neemt hij geen gas terug. Energiek, brutaal, direct, impulsief, wars van regels, ongepolijst en een krachtig kleurgebruik. Die eigenschappen spatten van zijn werk, of het nu figuratief is of abstract. Wat niet wegneemt dat het tegelijk melancholisch of ingetogen kan zijn. ¶ Zijn schilderkunst en performances wortelen in de woelige jaren zestig: de popart, anarchistische happenings en rock-’n-roll. Dada, undergroundstrips en later Neue Wilde zoals Baselitz en Immendorf vond hij ook geweldig. Hij viel nog meer voor de anarchie van de punk, die kortstondige explosie eind jaren zeventig. De ruige energie van rock-’n-roll en de brutaliteit van de punk is hij in zijn kunst nooit helemaal kwijtgespeeld. Gemakshalve krijgt hij geregeld het predicaat ‘schilder’ voor zijn naam, maar gewone penselen en canvas zitten zelden of nooit in zijn arsenaal van materialen. Meestal gaat hij aan de slag op papier. In de jaren tachtig rukte hij internationaal op met grote werken, dikwijls op flinterdun patroonpapier. Vaak een brutale figuratie en een scherpe visie op de mens in een grootstedelijke omgeving. Ça suffit? ¶ SERIESCHILDER Het plezier van het schilderen was niet langer ‘not done’ toen het neo-expressionisme in de jaren tachtig opkwam. In de jaren zeventig, de tijd dat Albert Pepermans zich op eigen werk stortte, was het behoorlijk revolutionair om daarbij te zweren. Hij studeerde grafiek in Sint-Lukas Brussel en werkte als illustrator en vormgever bij het vrijgevochten weekblad Humo. Als lay-outman realiseerde hij bijlagen over muzikanten zoals Bob Dylan en The Stones. Een 9-tot-5-baan lag hem niet. Even was hij freelancer en dan werd hij kunstdocent. Zo had hij de vrijheid om zijn eigen ding te doen. ¶ Na zijn eerste solotentoonstelling, in 1979 bij Camille von Scholz in Brussel, ging het snel. Hij exposeerde solo in het Museum voor Schone Kunsten in Brussel (1987), in het Documenta Archiv in Kassel (1992), in de MartinGropius-Bau in Berlijn (1994), in Parijs, New York, Zweden en op Art Basel (1989) bij Camille von Scholz, die in 1997 haar galerie in Brussel sloot. Toen hij werd geselecteerd om werk te tonen in het

Expo 2000, de Wereldtentoonstelling in Hannover, schilderde hij speciaal voor die gelegenheid liefst honderd schilderijen van 30 bij 40 cm, een blauw-witte reeks, een tsunami van beelden: gebouwen, figuren, portretten, een koffiekop, een interieur, vlekkerige bloemen, een figuratie op de rand van abstractie. In 2011 kregen zijn drie samenwerkingsprojecten met Hugo Claus uit de jaren negentig opnieuw veel bijval in het drukbe zochte Kunstenfestival Watou. ‘Serieschilder’ Albert Pepermans had er nog zestig nieuwe schilderijen aan toe gevoegd. Ça suffit? ¶ BUITEN DE LIJNTJES De kunstenaar was nooit bang om uit de band te springen. Van in het begin toonde hij zijn werk ook graag buiten de kunstruimte. Zijn performances sloegen even hard aan. Het meest legendarisch is ‘Rock-’n-roll party’ (1982) in de Hallen van Schaarbeek. Het publiek reed rond in botsautootjes, een attractie met projecties van zijn rockschilderijen op de wand. In een tweede ruimte danste hij nonstop op rockmuziek in een boksring met plastic wanden, een zelfgemaakte kooi. Het was een slopende performance van 4,5 uur, terwijl zijn hartslag door de luidsprekers bonsde. Alles voor de kunst. Soms onaangekondigd en vaak als schilder. ¶ Een galerie in New York was in 1985 tijdelijk een kapsalon waar hij minischilderijtjes op de hoofdkruin schilderde. Wie dat wou, liet ze eruit knippen om aan de muur te hangen. In het Cirque d’Hiver in Parijs en het Centre Pompidou (1982) drumde het publiek samen achter plastic wanden, waarop hij portretten schilderde door de contouren te volgen van mensen die ertegenaan stonden. Nog een heel directe manier van portretschilderkunst, maar met meer waaghalzerij was een performance bij een kasteelvijver in Zaventem, toen zijn woonplaats. Aan de vijver stond een man voor een wit schildersdoek. Gewapend met twee zakjes verf vertrok de kunstenaar in kostuum met zwembandjes rond de armen op het dak van het kasteel. Hij roetsjte langs een kabel naar beneden en plonsde in de vijver. Maar niet voordat hij de zakjes naar het doek had gegooid. Hij herhaalde de actie tot het model volledig onder de verf zat. Het plezier van het schilderen spetterde ook van performances. Ça suffit? ¶ ORDE EN CHAOS Albert Pepermans bespeelt gedurig spanningsvelden. Orde en wanorde, die dualiteit is niet weg te slaan uit zijn schilderkunst. Hij bracht het in 1994 live in stelling. In een galerie in Zweden bestempelde hij vellen papier op de vloer met een zwart motief, op gelijke afstand van elkaar. Geblinddoekt probeerde hij dat motief in het rood op dezelfde plaats te stempelen, wat resulteerde in een wirwar van

gebruikt hij regelmatig in zijn schilderijen. Onderwerpen plukt hij uit zijn omgeving, waar ook ter wereld. Hij werd bekend met ‘rock-’n-rollschilderijen’: portretten van pop- en rockiconen, waarin hij zocht naar de mens achter de publieke figuur. Hij was in de weer met comicfiguren zoals Tarzan en Mickey Mouse, en hij hield van de undergroundstrips van Crumb. ¶ Zijn reis naar Berlijn in 1985 veroorzaakte een keerpunt. De kunstenaar was onder de indruk van de Berlijnse Muur en de metropool. Voor het eerst schilderde hij wat hij zelf had gezien en beleefd. “Ik ben eigenlijk een schilderende fotograaf”, hij zei het onlangs nog. Zijn kort verblijf in New York in 1986 heeft hij eveneens verteerd en uitgespuwd in een reeks waarin hij zijn visie op de stad weergeeft. “Een onmenselijke stad waarin het individu afwezig is, waar een gevoel van eenzaamheid en onveiligheid heerst, een zware atmosfeer die op de constant bewegende massa weegt”, vertelde hij me hetzelfde jaar in een interview. ¶ De dynamiek van wereldsteden kwam in zijn werk, de eenzaamheid van de mens in de grootstad, wolkenkrabbers, een stroom auto’s, stoomboten en vliegtuigen. Als kind speelde hij aan de militaire luchthaven en toen hij later vlak bij Brussels Airport woonde, hing hij graag ‘s nachts rond in de grote vertrekhal uit de tijd van Expo 58. ¶ LE FOU BELGE In de jaren tachtig en negentig had Albert Pepermans veel tentoonstellingen en performances in Parijs. Het leverde hem de bijnaam ‘le fou belge’ op. Hij vond dat de stad in die tijd iets agressiefs uitstraalde. Wat wegens recente rellen en manifestaties eigenlijk opnieuw zo is. Toen hij een boek had gekregen met oude foto’s van Parijs ontstond in 1987 een reeks grote werken over de stad, allemaal geschilderd op patroonpapier van 150 bij 200 cm. Dat gelige papier om naaipatronen te knippen, gebruikte hij graag als drager. Het werd gevouwen verkocht in supermarkten. De vouwen spelen mee, en als het werk is gemaroufleerd op doek krijgt het rimpels en kreuken. Vroeger prikte hij schilderijen op fragiel patroonpapier in tentoonstellingen soms gewoon met spelden aan de muur, en hij heeft ze zelfs opgevouwen getransporteerd. ¶ Figuren met een groot hoofd en een klein lichaam werden in deze periode behoorlijk karakteristiek voor zijn figuratie. Rond hun contouren snellen dikwijls auto’s of stoomschepen voort. Ook typerend zijn het schots en scheve perspectief en de zwarte lijnen, waardoor het werk deels een houtsnede of linosnede lijkt. Alsnog een soort grafiek, op een veel rappere manier gerealiseerd. Grootstedelijke taferelen zijn geregeld nachtzichten. Dikwijls tegelijk bruisend en beklemmend. Maar ook dromerig, en niet zonder

Christine Vuegen Albert Pepermans humor en kritische reflecties. Ça zichzelf en anderen uit suffit? ¶ PEPERMANS-MOTIEVEN pasfotocabines liet rollen, Le plaisir de peindre Van meet af aan maakt de kunstenaar is niet zeker. Wat als ik eigen motieven en symbolen. Het is mijn tekeningen fotograeen persoonlijk vocabularium van feer in het fotohokje? Zoiets dacht hij in het zwart en de achtergrond in één beelden, dat in loop der jaren aan- misschien terwijl hij ronddrentelde in kleur, allesbehalve netjes egaal. ¶ Het groeit. Een belangrijk terugkerend mo- het station. Iedere keer nam hij een laatste decennium is de figuratie mintief is de man met de hoed. Het ont- inkttekening op A4-formaat mee en der en minder herkenbaar, maar niet stond in de jaren tachtig, en is die hield hij in de cabine voor zijn ge- altijd. Het wordt abstract, wat in pakvertrokken van een man met een hoed zicht. Hij koos niet voor de afdruk met weg de jaren negentig al kon gebeuren. naast een auto in een Amerikaanse ad- vier pasfoto’s, maar de portretfoto op Tegenwoordig speelt Albert Pepervertentie. Het beeld van Albert Peper- hetzelfde papierformaat. Iets dat di- mans toch meer met abstractie. Het mans is geen zelfportret, maar meer rect klaar is, daar houdt hij van. ¶ Niet geeft hem naar eigen zeggen een groeen archetype van de schilder. De drie- dat de reeks ‘Sans Papier’ zo snel klaar tere vrijheid. Niet dat hij ooit een vaste kwart gedraaide rugfiguur met een was. Het zijn telkens clusters van drie werkwijze heeft gehad. Sober of woelig grote hoed en een klein of meer lang- werken. De originele polaroidfoto is in- en sterk gelaagd, er vibreert vanalles. gerekt lichaam refereert aan de im- gegoten in hars zodat het een nieuw Al ligt het er niet dik op, er zit veel in pressionist, die in kostuum en met een origineel is. De gescande en digitaal van hemzelf. En van wat in de wereld hoed op het hoofd eropuit trekt om te bewerkte foto van de tekening is een gebeurt, hoewel hij zich niet ziet als schilderen. De man met de hoed is een grote print op plexiglas. Nog groter is een politiek of sociaal geëngageerde symbool van de kunstenaar, die af- het negatiefbeeld daarvan, eveneens kunstenaar. Een tragische uitstraling wachtend in de verte kijkt. ¶ Andere geprint op plexi. De triptiek toont de is niet vreemd aan zijn werk. Het kan symbolen zijn onder meer het Peper- drie etappes van het werkproces. Bo- soms overkomen als een evocatie van mans-torentje en een vaas met twee vendien wordt de kunst van Peper- menselijke drama’s in conflictgebiebloemen. Hij schildert ze en hij heeft mans meer en meer abstract, ogen- den of de vluchtelingenstroom. Hoe een voorraad zelfgemaakte stempels schijnlijk helemaal abstract zelfs. ¶ Uit dan ook is er dikwijls iets gaande over en sjablonen. In 1991 stempelde hij een een andere onconventionele omgang de conditie van de mens in deze wevaas met twee bloemen op vellen pa- met fotografie ontsproot de ongoing reld. ¶ Een terugkerend thema is het pier van 400 bij 800 cm. Ze hingen over reeks ‘Journal Brut’, in 2013 opgestart. vervagen van het verleden, van herinde ramen van de kapel Campo Santo in De titel is ontleend aan de gelijknami- neringen, van geluk ook of andere Gent. Bij wijze van finissage stookte ge verhalencyclus van de schrijver Ivo zijnstoestanden. De onontkoombare Albert Pepermans indoor een vuurtje Michiels, een experimenteel dagboek. vervaging van herinneringen, het veren verbrandde de hele reeks in ‘The Albert Pepermans vertrekt van zelfge- loop daarvan verschijnt op verBurning Performance’. Vooral om te nomen snapshots. Meestal banale din- schillende manieren in het werk. demonstreren dat een kunstenaar hoe gen die hij ziet tijdens verre en minder Ergens heeft zelfs de recente reeks dan ook meester is van zijn eigen verre reizen: het vliegtuigje op het ‘Four times’ ermee te maken. werk. ¶ Stempels en sjablonen heeft hij scherm in de passagiersstoel voor Tijdens de coronalockdown in altijd veelvuldig ingezet. Het kan het hem, een straatbeeld of wat dan ook. 2020 besloot Albert Pepermans een dynamische herhaling zijn van Dikwijls kiest hij een fragment van zijn atelier op te ruimen, zijn hetzelfde motief. De hang naar herha- een foto, en hij zet ze altijd in zwart- eigen verleden als kunstenaar. Hij ling is misschien terug te voeren tot de wit. De foto’s zijn geprint op plexiglas. maakte in de jaren zeventig en popart van Andy Warhol, waar hij ver- Onder die transparante drager is can- tachtig een massa rock-’n-rollzot op was. Hij speelt graag met herha- vas aangebracht, dat rudimentair is schilderijen, portretten van rocksterling, zonder in herhaling te vallen. Al- beschilderd met acrylverf. Voor elk ren als Little Richard en David Bowie. bert Pepermans is praktisch ingesteld. werk een andere tint, een vorm van Ze zijn geschilderd op grote affiches Stempelen gaat snel. En hij ontwikkel- monochromie. Schilderkunst op doek voor allerlei evenementen, overschotde een eigen vorm van action painting. laadt het werk op met kleur en aller- ten die hij kreeg. Wat met werken waar In de jaren tachtig werd hij bekend als hande soorten energie. Op de witte hij niet meer achter stond? In plaats de kunstenaar die sneller schildert dan strook onderaan staat de handge- van ze weg te gooien, recupereerde hij zijn schaduw. Wat in feite nog altijd schreven titel. Het is een doenwijze, ze als drager voor een nieuwe reeks. ¶ opgaat. Al legt hij grote vellen papier waarmee Pepermans refereert aan on- Het oorspronkelijke werk is verdeeld niet langer op de grond om ze erom- derschriften van foto’s in magazines. in een onderste en een bovenste helft, heen en soms eroverheen lopend te Een close-up van een soeplepel krijgt en die zijn nu abstract beschilderd. Pal beschilderen en al werkt hij sinds een gele gloed en er is een portret van in het midden van de diptiek zijn de kort eveneens met olieverf, die niet Monet met zijn baard, maar je weet twee delen verbonden door een gevlug droogt. ¶ ONORTHODOX FOTO- nooit goed wat je ziet. Samen vormen stempeld motief: vier keer dezelfde GRAFIEGEBRUIK Albert Pepermans de beelden een experimenteel dag- stempel in cirkelvorm, onder meer een weet niet van ophouden. Een jaar of boek: spontaan, brutaal en ruw, maar wereldbol, een bunker en de schoortien geleden begon hij op een onortho- niet ongecontroleerd en minutieus af- steen van een schip. De zwarte inkt doxe manier gebruik te maken van fo- gewerkt. Ça suffit? ¶ THE BEAT GOES druipt af tot aan de strook met de tografie, niet zoals een fotograaf. Zelf ON De drive om te tekenen en te schil- handgeschreven titel die het gestemomschrijft hij zich als een grafisch deren is niet verslapt. Liefst blijft de pelde motief benoemt, bijvoorbeeld kunstenaar, die werkt met verf op pa- kunstenaar niet te lang weg uit zijn ‘Four times a world’. Een nieuw sympier. ‘Sans Papier’ is een reeks zonder atelier. Tijdens trips naar Californië, de bool komt binnenwandelen in het oeupapier, in 2012 voor het eerst geëxpo- Biënnale van Venetië, Japan, Israël en vre, het is als een vlag van een onbeseerd bij Ingrid Deuss in Antwerpen. andere landen maakt hij niet alleen fo- staand land. Tegelijk omhelst de reeks Zwart-wittekeningen die hij in zijn to’s met zijn telefoon. Hij vertrekt een geschiedenis van ruim veertig jaar atelier in Kortenberg maakte, zat hij te nooit zonder schetsboeken om im- kunstenaarschap, want er schemert fotograferen achter de gordijnen van pressies vast te leggen van wat hij op nog wat door van de overschilderde het pasfotohokje in het station in Gent reis ziet en tegenkomt. In 2017 begon rock-’n-rollschilderijen en soms van de 11 waar hij op de trein naar huis wachtte hij met de aangroeiende reeks ‘carnet affiches waarop ze werden geschiltoen hij kunstdocent was. Of hij dacht de voyage’. Een reisverslag op zijn derd. De cirkel lijkt rond. En in zijn ateaan zijn jeugdidool Andy Warhol, die Pepermans. Hij schildert een uitver- lier maakt Albert Pepermans keer op honderden ‘Photo booth Pictures’ van grote tekening uit zijn schetsboeken keer een nieuwe start. Ça suffit?

Inleiding

Albert Pepermans Le plaisir de peindre

Red & Yellow