cent jarojn! – La vundito grimpis pli proksimen, kovris sian buŝon per mano kaj flustris: – Oni diras, ke ili ambaŭ tute ne similas al kavaleriistoj, aŭ infanterianoj. – Do kial vi obeas tiujn vagabondojn? – miris Glano. – Kaj kial vi kreis tian kanton por Sabalbono? – eniĝis Fazeolino. – Kantante ĝin, kavaleriistoj pluan centon da jaroj militos. – Li minacis al mi per sabro, – provis senkulpigi sin Glano, sed Pizeto pugnotuŝetis lian flankon kaj diris: – La kapo de nia Glano pro diversaj inventaĵoj kaj nomoj tiel turniĝas, ke li iam forgesas, kio estas farenda. La amikoj levis la vunditon sur la ĉevalon kaj rajdis foren. En densa agrostidaro ili subite estis ĉirkaŭitaj de la fazeolaj infanterianoj. – Manojn supren! Kapojn enŝultren! – ordonis la estro. La infanterianoj kunligis liajn manojn kaj irigis ilin en sian terenon. – Mi vidos, kion vi nun ekkantos, – finfine rekompencis Glano. – Kaj mi vidos, kiel vi sian pereon priskribos, – mankinte paciencon refutis Pizo. – Vi nur pro sia ŝelo tremas, – ne koncedis Glano. – Kaj vi nek sin gardas, nek aliajn kompatas. – Kaj vi estas malkuraĝulo! – Kaj vi estas kurbnazulo! – Sensciulo! – Kaj vi pripensas tiom da nomoj, ke vi mem komplikiĝas, forgesinte, kiel sin nomigis. Fanfaronulo! Kaj vi estas tia, vi estas alia, kaj vi tiel, kaj vi aliel!.. Kaj ekkverelis ili, kaj interinsultadis ili – jam estis ili proksime de interbatado. La infanterianoj devis silentigi ilin per klaboj. Aŭskultante ilin, Fazeolino ege ruĝiĝis kaj diris: – Ĉu vi ĉiam tiel kondutas? La fierantoj silentis. – Kiam ĉio bone sukcesas, vi estas amikoj, kaj kiam ĉio malboniĝas vi ekestas malamikoj, – insultis ilin Fazeolino. – Ni devas esti unuiĝintaj, ja ni estas militkaptitoj. – Bonvolu pardoni min, – pardonpetis Glano Pizon. – Mia kapo sufiĉe longe estis truhava, do eble ventoj trablovis mian cerbon. Mi tiel plu ne faros. – Mia flanko ankaŭ estis truoza, mi ankaŭ tiel plu ne faros. La infanterianoj fermis Fazeolinon en modlitan argilan fortreson kaj ambaŭ amikoj estis pelitaj al bela tendo, farita el renversita flava floro de tulipo. Ĉe la tendo sidis la estro de infanterianoj. La vundita kavaleriisto estis dirinta veron: ĉi tiu Sabalbono estis
Turka Stelo ● februaro 2022
kun militjako buntigita per ruĝaj punktoj kaj surkape li havis bluan akonitan kaskon. Lin akompanis eĉ du servistoj, kun alkroĉigitaj krucoj kaj meritsignoj. Nur tiamaniere li malsamis al la estro de kavaleriistoj. – Pafmortigi la spionojn! – krietis li al la infanterianoj. Glano kliniĝis al li kaj diris: – Aŭskultu, reganto, ĉu vi ne tro urĝas? Mi estas mondskala korespondanto, majstro kaj doktoro de revuaj aferoj, kaj ĉi tie estas mia amiko, al neniu komparebla poeto Ĉevalkanto. Ni deziras al vi, ke vi ne sufiĉu lokon por siaj ordenoj kaj krucoj sur la tria akompananto! – Mi pardonpetas, ege pardonpetas, mi ne konis, ke vi estas bojaroj de transmara deveno. Bonvolu internen. Pizeto pinĉetis Glanon kaj demandis: – Ni ree malfavore enmiksiĝis. Ĉu mi nun devu versadi turklingve por tiu stulta ekstravaganciulo? Mi senprokraste konfesas, ke mi ne konas eĉ unu turkan vorton. – Ĉu vi opinias, ke li konas? La tendo estis sternita per bonodoraj tapiŝoj el rozfloraj folietoj, ĉio estis ornamita per armiloj kaj bildoj. Alkurintaj servistoj alportis pipojn kaj tasojn de kafo. Glano komforte sidiĝis kaj solene elparolis: – Ŝakar makar tara – raj. Pizeto kaŝis sian rideton malantaŭ la polmo, kaj simulante paroksismon de nazkataro, ankaŭ tre solene respondis: – Makar ŝakar rata–taj. La estro de la infanterianoj malfermis la buŝon, elpufigis la okulojn kaj nur post tuta duonhoro regajnis paroladkapablon: – Mi komprenis vin tre bone, sed mi preferus, ke vi uzu la faban lingvon, ĉar miaj regatoj povas miskompreni vin kaj pli malbone plenumi viajn dezirojn. Glano okulsignis al Pizo kaj tradukis liajn vortojn: – Mia amiko honore al vi kreis versaĵon, kiu nomiĝas “ La hororo de malamikoj” nur li ne povas deklami ĝin mem. – Mi permesas fari tion al vi, – fiere respondis la reganto. Glano tusetis kaj ekkriegis: Nigrovanga, ruĝmakula, Sabalbono pufokula, La fabara altsinjoro Sabalbono la Senkora. – Pro tia ofendo mi ordonos enkanonigi vin ambaŭ kaj pafi kontraŭ la vento! – Ĉi kanton li kreis por timigi viajn malamikojn, por
17
