La kluba prezidanto

La kluba prezidanto humuraĵo de Laimundas Abromas el Litovio

La posteno de kluba prezidanto, sendube, estas serioza ofico kaj ĉion plenumi necesas serioze kaj pripensinte. Antaŭ ĉio la prezidanto devas posedi propran opinion. Dominiko, elektita al posteno de klubgvidanto, jam en la unua tago faris eraron, kiu kaŭzis gravajn postsekvojn kaj influis lian postan agadon. Ĝi poste estis nomita „la politiko de firma mano“ . Iĝinte la kluba prezidanto, Dominiko ofte cerbumis, –„ĉu Esperanto finvenkis, aŭ ankoraŭ ne?“ „Ĉu demandi sekretariinon? Kasiston? Sed ĉu tiuj diros veron? Ne necesas demandi vicajn geklubanojn“ . La kasiston Dominiko evitis, ĉar li ne estis fidinda, kaj sekretariinon li timis, ĉar ŝi estis maljuna kaj malbela. Kaj li estis sola. Aliflanke li hontis, ĉar ne volis sin montri nenion scianta, nenion komprenanta. Sed foje, dum la paŭzo de kluba kunveno, Dominiko ekkuraĝis kaj demandis Staseon, la veteranon de la esperantista movado: – Mi petas, diru, estimato, ĉu Esperanto finvenkis? Staseo malkontente ekrigardis Dominikon. – Nu–u, – ekmurmuris Staseo malfavore, – Kaj kia estas via afero? – Necesas ion fari. Ni komencu decideme labori, – diris Dominiko. – Pro kio vi tion bezonas? – scivolis plue Staseo. – Atentu! Mi estas kluba prezidanto, – ofendiĝis Dominiko. Staseo retiriĝis kaj atente ekrigardis tiun. – Kiuj elektis vin ? – scivolis Staseo. – La membroj de la klubo. – Kaj kiu devigis ilin? – daŭris pridemandadon Staseo. – La malnova kluba prezidanto rifuzis postenon, li forlasis la klubon, – klarigis Dominiko. Tiam Staseo trankviliĝis kaj eĉ okulsignis. Kaj, per manplato frapetinte lian ŝultron, komencis lin saluti. Poste scivoleme li demandis: – Sed pro kio vi volas esti la kluba prezidanto? La oreloj de Dominiko ruĝiĝis, lian vizaĝon surverŝis varmego. Li ŝvitis kaj ne sciis, kion respondi. Li neniam pensis pri tio. Nun li mem scivolis. Pro kio? Dominiko kuris en la necesejon, fermis pordon kaj sidiĝis sur la klozeton. Li ekpensis profunde kaj enhave: –„Li pensas, ke mi ne kapablos..., ke mi por nenio taŭgas... Ne, sinjoroj, vi atendu! Ni ekvidos kiu kiun!“ . Li elpoŝigis krajonon, skribaĉis sur la neceseja pordo triliteran rusan kombinaĵon kaj, por ke neniu suspektu, sube subskribis „Ivan“ . Poste li ellasis akvon. La necesejon Dominiko forlasis preta ne subiĝi. – Necesas aranĝi praktikan Esperanto kurson por profundigi la lingvokonojn, – komencis

Dominiko. – Estus bone. Tamen ne ĉiuj komprenos, – diris sekretariino. – Neniu volos lerni. Ĉu vi ne hontos rigardi al la okuloj de geklubanoj? – Mi eĉ ne rigardos, – respondis Dominiko.

–Krome, se virinaĉo komencas balbuti, oni batu per pugno ŝian vizaĝon, por ke ŝi sin leku. Tia estas la prudento, la sperto de rusa popolo! – severe diris Dominiko. Li kunvokis ĉiujn geklubanojn kaj komencis paroli: – Estimataj gesamideanoj. Vi ne pensu, ke en Esperantujo sunsubiras kaj neniam plu ĝi eklumos. Trankviliĝu vi! Tio ne veras! Esperanto estis, estas kaj estos. Kaj eĉ dum malfavora tempo! Kaj nun pri tio, kio plej gravas. Ĉu vi scias, ke esperantisto ne havas pli koleran kontraŭulon, ol li... mem? Kaj kian impreson vi faras al la venanta, nova kaj impeta, generacio? Sufiĉas! Vi diras unu, tamen faras ion alian. Ĉu vi ĉiam tiel kondutas? Ni, esperantistoj, ankoraŭ ne perdis la ligojn de la homoj al la homoj. Jen nia forteco! Kaj kiaj estas perspektivoj! Nia vojo, nia celo estas malfacile atingeblaj. Ni ne bezonas facile atingeblajn kaj hazardajn venkojn! Eble vi ne perceptas la gravecon de la situacio? La geklubanoj ekinterrigardis unu la alian, tiriĝis for de Dominiko, sed nenion respondis. – Mi vidas, ke ne plaĉas al vi, kion mi diras, –daŭrigis sian paroladon Dominiko. – Mi vidas, kiel vi grimacas. Ŝajne, pro tio, ke vi alkutimiĝis pigri, nenion fari, akcepti esperantistan agadon tian, kia ĝi estas. Al mi plaĉas la homoj, kiuj neniam perdas optimismon, neniam perdas esperon. Do, ĉio! Iru kaj laboru! Ŝajne, la vortoj de Dominiko al esperantistoj ne faris grandan impreson. Tamen ĉiuj komprenis, ke la komencitaj paŝoj estas ĝustaj, ili foriris kaj komencis labori. –„Jen, tiel, – frotis la polmojn Dominiko. – Sed nun – la kavo, en kiun ni falas..., necesas finfine tiun ĉi aferon fini. Nur pli multe da decidemo necesas. La decidemon!“ . Al la kursgvidanto Dominiko severe diris: – Oni lernas la lingvon por paroli en ĝi, sed ne pri ĝi. Morgaŭ ni komencu praktikan – paroligan kurson. – Por morgaŭ estos malfacile ĝin organizi, –ektimis kursgvidanto. – Pli bone oni komencu ekde venonta semajno. – Ne! – kurte hakis Dominiko. – Geklubanoj ne plu povas atendi. – Ĉu ni bezonas tion? Krome lernolibroj mankas,