Eclips voorjaar 2017 by Veen Bosch & Keuning uitgeversgroep

VOORJAAR 2017

NGH-SIJTHOFF UITGEVERIJ LUITI ERDAM.NL WWW.LSAMST

# 24

ionlezer van nu ntasy- en sciencefict fa de or vo t rif ch ds Hét tij

EXOTISCHE FANTASY R VAN NIEUWKOMEULIEU BRADLEY P. BEA ALWYN HAMILTONSDE TROON DE VERRADER VAN

EXCLUSIEVE PREVIEW

VAN TAD WILLIAMSSt’ een

Het Hart van

K R E P D IJ T N E E N A V E D HET EIN BS LAATSTE BOEK IS DIT ROBIN HOB OVER FITZ EN DE NAR?

NEEM GRATIS MEE

bert H Bernhard nd H Pierre Grim ki od Go y rr Te H own Sapkowski H gelini H Pierce Br Ryan H Andrzej y An e on in th ph An se H Jo N tin NIEUW WERK VA George R.R. Mar Alex Marshall H H ie ck Le n An H Hennen H Chris Weitz Jeroen van Unen H ey el av St n ia Br

De grootste fantasy-reeks van de

DE KLASSIEKER DIE IEDER

‘Een episch verhaal over de strijd van goed tegen kwaad, de strijd tussen zijn en niet-zijn... Een schitterende weergave van het conflict tussen de machten van licht en duisternis.’

‘Heugenis, Smart en het Sterrenzwaard inspireerde mij tot het schrijven van mijn eigen zevendelige trilogie... Het is een van mijn meest favoriete fantasy-reeksen.’

S AN FRANCISCO CHRONICLE

GEORGE R.R. MARTIN

BOOK REVIEW 02

afgelopen 25 jaar opnieuw in druk!

EEN GELEZEN MOET HEBBEN

€19,99 per deel

‘Baanbrekend... veranderde de manier waarop mensen dachten over het genre, en maakte de weg vrij voor veel moderne fantasy. Inclusief mijn werk.’

‘Heugenis, Smart en het Sterrenzwaard is een van de beste epische fantasy-reeksen aller tijden.’ C H R I S T O P H E R PA O L I N I

PAT R I C K R O T H F U S S

Inhoudsopgave 08

06. RUIS

Het laatste nieuws als eerste

08. INGEZOOMD Bradley P. Beaulieu 10. PREVIEW

De Twaalf Koningen van Sharakhai

14. REISGIDS Vijf toplocaties uit Game of Thrones 16. INGEZOOMD

Alwyn Hamilton 18. PREVIEW

De verrader van de troon 20. DE LAATSTE FITZ EN DE NAR

22. PIERCE BROWN 28. TAD WILLIAMS OVER ZIJN NIEUWE BOEK

28. PREVIEW 22

Het Hart van Steen 31. INGEZOOMD

Anthony Ryan 32. PREVIEW

Het vuur van de Draak 36. 10 REDENEN WAAROM JE ALEX MARSHALL MOET LEZEN 38. JEROEN VAN UNEN 40. PREVIEW

De slang van Havilah 42. HET SLOTSTUK VAN BRIAN STAVELEY'S TRILOGIE

46. ANDRZEJ SAPKOWSKI 50. VERWACHT

De kalender t/m maart

Filmmagazine over horror, sciencefiction, fantasy & cult

D N E K K O CH

S UWS E I N G I L E Z E I R ! G E K T O G O O O uws.nl e i BLIJFD OP DwE.scH n d n ltfilms? e nieuws, u c okke n h e t sh et laats 5,-. ure tra c h OnnEeer je nu! op ww s n b e o G d , antasy e twee maan st slechts â&#x201A;Ź2 Abo d ction, f o

fi Eens in bonnement k s.nl. cience ! s d , r a l o r b f r lij ra ho uw er van nieuwe iews! Een jaa hokkendnie b e j b s e h w f NL Ook lie okkend Nieu lusieve interv af op www.sc EUWS. I N D h t c N c E S en ex Dan is CHOKK sies en t je abonnem S n e c e r e ui kritisch t langer en sl 04 t nie Wach

M C

Redactienoot

[Colofon] Eclips is een uitgave van Uitgeverij Luitingh-Sijthoff B.V. Postbus 289 1000 AG Amsterdam

Redactie Maarten Basjes, Moon-Soleil van Dongen en Charlotte Knoors

Eindredactie Floor Appelman en Yvonne Verschuur

Publiciteit Saskia van Leeuwen, svanleeuwen@lsamsterdam.nl

Vormgeving DPS Design & Prepress Studio, Amsterdam

Naar de boekhandel!

Productiebegeleiding Marte Kersten en Irma van Angelen

Het zou er dit jaar even om spannen of de Eclips wel zou verschijnen. Het budget liet het niet meer toe, en dus moest er bezuinigd worden. Maar door een strakkere oplage,

een aantal pagina’s minder en een andere drukker is de Eclips dat lot gelukkig bespaard gebleven.

www.lsamsterdam.nl

Nu hebben we niks te klagen: Eclips is tenslotte een promotioneel magazine, we hoeven

er niet aan te verdienen. Maar hoe minder boeken wij verkopen, hoe minder budget er voor promotionele activiteiten overblijft. En het genre staat nog steeds onder druk, we

verliezen meer en meer ruimte aan Engelse edities die sneller en goedkoper in de markt

Marc Simonetti voor Bradley B. Beaulieu's

worden gezet. We moeten series vaker stoppen door tegenvallende verkoopaantallen

De Twaalf Koningen van Sharakhai

en/of hoge productiekosten. En er zijn steeds minder grote bestsellers om dit alles te compenseren.

Deze editie van Eclips, voorjaar 2017, is

Gelukkig kunnen we nog net zo enthousiast worden over al die mooie boeken die we

gratis verkrijgbaar in de boekhandel in

uitgeven als voorheen. Dus ga naar die boekhandel! Lees die boeken die je meenemen

Nederland en België.

naar exotische werelden, die je avonturen voorschotelen zoals in geen ander genre. En bovenal, laat je betoveren door de woorden, de magie en eigenheid van fantasy.

In verband met de vroegtijdige

Ga met Bradley P. Beaulieu mee naar Sharakhai, een wereld vol zand en demonen. Of

bekendmaking van de in deze Eclips

stap in Pierce Browns ruimteschip terwijl je toekijkt hoe Darrow zijn vijanden te lijf

opgenomen titels wordt voor de

gaat. Ga nog een laatste keer op reis met Fitz en Bij. Of laat je verrassen door Alex

vermelde verkoopprijzen, omvangen en

Marshalls verfrissende kijk op het genre.

verschijningsmaanden een voorbehoud gemaakt. Leesproeven en korte verhalen

Kortom: er is genoeg te beleven in fantasy-land! Lees snel verder.

in dit blad worden in een vroeg stadium geplaatst en vormen geen exacte weergave

Maarten Basjes

van het uiteindelijke verhaal of product.

Hoofdredacteur Adverteren in Eclips magazine?

@MaartenBasjes

Neem contact met ons op via: adverteren@lsamsterdam.nl

Ruis Het laatste nieuws als eerste!

Zon, zee en erfgenamen Deze zomer keren we ein-

men het kunnen opnemen

nooit is geweest? De erfge-

De Barbarenkoningin verschijnt

eiland Ji. De jonge erfge-

moeten ze hun eigen inner-

er lang over na te denken.

prachtige artwork dat aan-

delijk weer terug naar het namen gaan aan land, en

worden er door ZuĂŻa zelf opgewacht. Zij onthult de plannen

van

Duyster

wil met hen samenwerken. Maar voordat de erfgena-

tegen de demon Duyster lijke

demonen

trotseren.

En die zijn al even angst-

aanjagend. Wat is er aan

de hand met Nolan, Niss en Cael? Hoe kan Eryne plaat-

sen herkennen waar ze nog

namen krijgen geen tijd om Hun vijanden slaan de han-

den ineen en worden steeds driester. Het is dus hoog tijd

om partij te kiezen. Maar wie kan de nieuwe genera-

tie erfgenamen vertrouwen?

in juni. (En let even op het sluit als je boek 1 en 2 naast elkaar legt.)

De meester is terug! Na het elf delen tellende De

Het einde in zicht voor de elfen

je de proloog meetelt) span-

ren, die eerste passages over

Wetten van Magie (twaalf als

Kun je het je nog herinne-

de het er even om wat Terry

Mandred? De woeste en on-

Goodkind zou gaan doen met

berekenbare

zijn magische wereld. Maar

uit het eerste Elfen-boek van

fans hoefden gelukkig niet

Bernhard Hennen. Dapper

lang hun adem in te houden.

en strijdlustig, maar o zo

Het verhaal van zijn meest

verschillend van de kille el-

geliefde personages zou ver-

fen die hij moest helpen.

der gaan in de Richard &

(Dat zagen zij waarschijnlijk

Kahlan-romans. Een vierdeli-

anders.)

ge serie die dan toch echt het

En nu, 10 jaar en 16 boeken

einde zou betekenen voor het

later, nadert dan toch echt

iconische duo. (Hij oorlogsto-

het einde van de betoverende

venaar, zij biechtmoeder.) En

wereld die Hennen schiep.

Goodkind houdt woord! De

Deze zomer verschijnt het

twee komen niet meer terug.

negende deel van de Draken-

Maar D’Hara zelf heeft hij nog

elfen-reeks, De Zoon van de Godin.

niet helemaal kunnen losla-

Het is de eerste helft van

ten. Maîtresse van de Dood is het

het laatste boek dat Hennen

eerste deel van de gloednieu-

schreef over de Drakenelfen.

we trilogie De Kronieken van Nicci

(Op Elfia verklapte hij wel

en gaat meteen verder waar

nog één spin-off te willen

Oorlogshart stopte. Dit keer is

schrijven.)

de hoofdrol echter weggelegd

Mens,

draak,

elf en dwerg staan dit keer

voor Nicci, een voormalige

lijnrecht tegenover elkaar.

Zuster van de Duisternis. Sa-

De Zoon van de Godin verschijnt

men met Nathan Rahl (fami-

lie van, ja) trekt ze eropuit om

noorderling

in juli. Het tiende en laatste

de vrede van het D’Haraanse

Sciencefiction voor vrouwen

Maîtresse van de Dood verschijnt

digd. Zeker niet in klassieke sciencefiction-romans. Geluk-

Rijk te verspreiden. Het boek

Vrouwen zijn in fantasy-land niet echt sterk vertegenwoor-

in juli.

kig wist Ann Leckie daar verandering in aan te brengen met

deel, Nachtadem, verschijnt waarschijnlijk voorjaar 2018.

haar debuut Het Recht van de Radch, waarmee ze alle grote prij-

zen won. Zo creëerde ze niet alleen een ras dat geen geslacht

kent, ze gaf ook een feministische draai aan het geheel door alle voornaamwoorden vrouwelijk te maken. In dit derde en

laatste deel leek het er even op dat Breq, de soldaat die ooit een oorlogsschip was, alles onder controle had. Maar dan wordt

tijdens een zoektocht in de sloppenwijken van Station Athoek iemand gevonden die niet hoort te bestaan, verschijnt er een

boodschapper uit het mysterieuze rijk van de Presger, en is daar ineens ook Breqs vijand, de verdeelde en waarschijn-

lijk ook compleet gestoorde Anaander Mianaai – heerser van een rijk dat in oorlog is met zichzelf. Zal Breq, tegen alle ver-

wachtingen in, overleven? Het derde en laatste deel van de Radch-trilogie, De Genade van de Radch, verschijnt in juli.

Ingezoomd

Koningen van Sharakhai

Exotische fantasy van nieuwkomer Bradley P. Beaulieu Sharakhai, de grote stad van de woes-

arenavechter als we haar ontmoeten in

den te verbergen. Met die informatie kan

tijn, wordt al eeuwenlang geregeerd

de eerste hoofdstukken van het boek.

Çeda misschien hun macht breken.

door twaalf koningen – wreed, meedo-

We leren ook dat ze haar moeder heeft

genloos, machtig en onsterfelijk. Er is

verloren op haar achtste: vermoord door

geen hoop op vrijheid voor wie onder

de twaalf koningen op een gruwelijke

Çeda is een krachtige strijder. Vertel eens wat meer over haar.

hun juk leeft. Totdat Çeda, een dappe-

manier. Çeda wil wraak nemen, maar is

Ze groeide op in de woestijn, waar de

re, jonge vrouw uit de westelijke slop-

eigenlijk tot niets in staat totdat ze ou-

kunst van zwaardvechten heel serieus

penwijken, de wet van de koningen ne-

der is geworden. Op een avond wordt ze

wordt genomen. Maar het wordt voor

geert en naar buiten gaat op de heilige

gekust door een van de wezens die elke

Çeda pas echt serieus als haar beste

nacht van Beth Zha’ir. Die nacht leert

zes weken uit de woestijn komen om of-

vriend zwaargewond raakt, en ze wraak

ze de verschrikkelijke waarheid kennen

fers te brengen; om levens te nemen. Die

wil nemen voor hem. Zodoende komt ze

achter de geschiedenis van de koningen.

vreemde gebeurtenis zet haar op een pad

in de arena van Sharakhai terecht, waar

van zelfontdekking. Zo komt ze erachter

ze wordt getraind door een meestervech-

Hoe zou je zelf De Twaalf Koningen van Sharakhai beschrijven?

dat haar moeder haar geheimen heeft

ter.

Ik zou het omschrijven als Duizend-en-een-

zorgt er weer voor dat er nieuwe moge-

Lees op de volgende bladzijden een

nacht meets Game of Thrones-achtige epi-

lijkheden ontstaan die Çeda niet voor

voorproefje van Bradley P. Beaulieu’s

sche fantasy.

mogelijk had gehouden.

De Twaalf Koningen van Sharakhai, het eer-

Vertel eens wat meer over de vergelijking met Duizend-en-een-nacht?

Er zitten ook gedichten in het boek. Waarom?

Dat zit ’m vooral in het milieu. Ik hield

Mijn eerste inspiratie was Tolkien. Ik

erg van de woestijncultuur van de Perzen

ben een groot fan van Tolkien, maar ben

en de bedoeïnen, dus daar heb ik veel

ook een van de weinigen die hielden van

inspiratie uitgehaald, maar in Duizend-en-

de gedichten en liederen die hij schreef.

een-nacht heb je ook het verhaal van Sche-

Voordat ik begon aan dit boek had ik

herazade. Zij wordt ontvoerd door de ko-

maar een vaag idee van waar het over

ning en weet zich vervolgens in leven te

ging, maar ik moest in ieder geval de

houden door hem elke nacht verhalen te

geschiedenis van de koningen weten. Ik

vertellen. Hoewel ik niet letterlijk zoiets

schreef een episch gedicht over hoe ze

in mijn boek heb zitten, sprak het idee

aan de macht kwamen, hoe ze over de

van een verhaal in een verhaal me erg

hele woestijn wisten te regeren. En dat

aan. Dus terwijl dat verhaal van mij zich

is wat Çeda uiteindelijk ontdekt. Met die

ontvouwt, komt er van alles voorbij over

gedichten begon het allemaal.

nagelaten in een gedichtenboek. En dat

ste deel van Het Lied van het Gebroken Zand.

de goden die de woestijn creëerden, hoe de stad Sharakhai werd gesticht, en hoe de koningen hun plekken innamen als heersers over die woestijn.

Dus de gedichten verzon je niet achteraf? Het is waar het allemaal mee begon? Ja, inderdaad. Ik had wel een idee van het

Wie zijn de helden en waar vechten ze tegen?

verhaal: Çeda en de stad had ik al in mijn

Er zijn meerdere belangrijke personages,

er ook al, maar wat ik nog niet had was

maar de hoofdrol is weggelegd voor een

hoe de koningen aan hun macht kwa-

jonge vrouw genaamd Çeda. Ze is een

men en hoe ze hun geheimen probeer-

hoofd. De bedoeïen-achtige cultuur was

De Twaalf Koningen van Sharakhai 22-05-2017 | € 24,99 608 blz. | Paperback

Preview

De Twaalf Koningen van Sharakhai door Bradley P. Beaulieu

In een kleine ruimte onder de grootste van de vechtkuilen in

Sharakhai zat Çeda op een houten bank haar vingerloze handschoenen strakker te trekken. Het was er koel, koud zelfs verge-

leken bij de eeuwige hitte in de stad. De wanden waren bekleed met beschilderde keramiektegels. Verspreid in de ruimte ston-

den enkele houten banken en schappen die sporen vertoonden

van tientallen jaren misbruik. Was Çeda zomaar een gruishond, dan zou ze in een van de ruimten aan de andere kant van de kui-

Ruwweg de helft van de toeschouwers beschouwden Sharakhai

als hun woonplaats; zij kenden de kuilen vanbinnen en vanbui-

ten, kenden ook de vaste gruishonden. De andere helft was op bezoek in het barnstenen Juweel van de Woestijn. Dat waren handelaars of gelukszoekers in een stad die veel betere gelegen-

heden te bieden had dan ze thuis gewend waren. Het stak dat

er zoveel kwamen, naar Çeda’s woonplaats, om te profiteren als vlooien op een hond. Al mocht ze eigenlijk niet klagen...

Een knaap in een turkooizen kaftan wees uitgelaten naar Çeda

en riep: ‘De Witte Wolf! De Wolf komt vechten!’ en als één stond het publiek op, reikhalzend.

... de kuilen betaalden goed genoeg.

Onder een rauw gejuich schreed ze naar het midden van de

len zitten, bij die tientallen andere mannen en vrouwen, maar

kuil om zich te voegen bij de kring van elf andere strijders. De

haar eerste partij had gewonnen.

Witte Wolf. Ze was nog niet eens gekozen om te vechten, dus wist

Çeda had bijzondere dispensatie, al sinds ze op haar veertiende Bij de goden, vijf jaar alweer...

Ze balde haar handen tot vuisten en genoot van het kraken

van het leer, het gevoel van de maliën op de rug van haar handen

wedmannen in de kramen begonnen getallen te roepen voor de niemand wie haar tegenstander zou zijn, maar toch stroomden velen toe om als eersten hun geld op haar in te zetten.

De andere gruishonden hielden Çeda behoedzaam in het oog.

en knokkels. Ze controleerde de banden van haar harnas. Haar

Sommigen kenden haar, maar net als bij de toeschouwers wa-

haar borstplaat. Ze waren allemaal wit gekleurd – de kleur van

als enig doel hun geluk te beproeven op de beste strijders in Sha-

scheenplaten, armplaten, haar zware strijdrok. En ten slotte

ontblote wolfstanden ‒ maar het harnas was al zo vaak gebruikt dat het oorspronkelijke bruin van het leer erdoorheen kwam. Mooi zo, dacht Çeda. Het voelde ook gebruikt. Bewoond. Gezoend door de strijd. Precies zoals ze het graag zag.

Ze pakte haar glanzende stalen helm en zette hem op schoot.

Ze staarde naar het ijzeren masker op de voorzijde ervan – een masker van een vrouwengelaat, koud en uitdrukkingsloos in het

aangezicht van de strijd. Boven op de helm zat een wolfsvacht bevestigd, de snuit met ontblote tanden rustend op de kroon.

ren veel van deze strijders uit verre koninkrijken gekomen met rakhai. Drie vrouwen stonden ertussen, twee goed gespierd, de derde een regelrechte bruut, minstens drie steen zwaarder dan

Çeda. De overige acht waren mannen, sommige stevig, andere slank. Eén echter was een reus van een vent met een verweer-

de leren borstplaat en een taps toelopende helm met maliën die over zijn brede schouders golfden. Haluk. Hij was zeker ander-

halve kop groter dan Çeda en staarde haar aan als een os die zich opmaakt voor een uitval.

Meteen beende Çeda naar hem toe en ze zette haar duim op

Door de gang galmde een stem die oud en grijs klonk, als een

een scherpe rand op de rug van haar maliënhandschoen. Ze

Çeda wierp een blik op de gewelfde deuropening met de geslo-

Haluk keek haar verbaasd aan, toen gemeen grijnzend terwijl

tot leven gewekte berg. ‘Ze zijn zover.’ Het was Pelam.

ten bloedrode gordijnen. ‘Ik kom eraan,’ zei ze en ze richtte haar aandacht weer op de helm. Ze liet haar vingers glijden over de vele kepen in het metaal, over de lege ogen van het masker... Tulathan geve mij vooruitziendheid.

drukte hard genoeg om de huid te doorboren, tot bloedens toe. Çeda vlak voor hem bleef staan en haar bebloede duim in het midden van zijn leren borstplaat zette. Het publiek brulde.

Opnieuw werd er verwoed gewed, terwijl de rest van de me-

... streelde de ruwe haren van de wolfsvacht...

nigte zich een weg trachtte te banen naar de rand van de kuil.

... en trok de helm over haar gevlochten zwarte haar en gespte

gebaar dat niet alle gruishonden zouden respecteren, maar deze

Terwijl het gewicht van het harnas zich over haar verdeel-

niet in hun eerste partij van de dag. Toen Çeda zich omdraaide

Thaash leide mijn zwaard. hem stevig vast.

de, opende ze de zware gordijnen en liep door de hellende tun-

nel omhoog naar de hitte van de middagzon. De muren van de vechtkuil rezen rondom haar op, met daarboven, in concentri-

sche cirkels, de zetels van het stadion. Het wordt een mooie dag voor

Osman. Nu al zaten er enkele honderden te wachten tot de partij begon.

010

Çeda had zojuist Haluk voor zich opgeëist met een eeuwenoud

wel, volgens haar. Geen van hen wilde vechten tegen Haluk, en terugging naar haar plaats in de kring, zonder verder nog aandacht aan Haluk te besteden, leek hij nog meer kracht uit te

stralen. Mooi, dacht Çeda. Hij hapte dus toe en zou haar zeker kiezen als zij hem niet eerder koos.

Toen alle drukte rondom de wedkramen bijna was verdwe-

nen, stapte Pelam naar buiten vanuit een andere verduisterde

tunnel. Het roepen van getallen rees tot een tumult toen het pu-

de tunnels een tiental jongens aangerend met houten zwaarden

Pelam droeg een met juwelen bezet kleed, een bruine kufi op

wapens mogen kiezen, maar ze volgde het oude gebruik: zij had

bliek zag dat de eerste partij zou gaan beginnen.

zijn hoofd en een rode kaftan die niet alleen modieus was maar

ook van goede kwaliteit, behalve dan de zoom, die helemaal onder het stof zat van het dagenlange slepen over de vechtkuil-

vloeren. In een van zijn skeletachtige handen hield Pelam een gevlochten mand. Terwijl de strijders voor hem uiteenweken, stapte hij naar het midden van hun kring en tikte het manddek-

en schilden en knuppels. Als de gedaagde zou Çeda als eerste hem opgeëist, en dat maakte haar de ware uitdager, niet Haluk, dus boog ze het hoofd en wuifde naar de wapens om Haluk de

eerste keus te gunnen. De meesten zouden voor de eer bedanken,

maar Haluk gromde slechts en koos een van de weinige wapens, bedoeld voor zowel hem als zijn tegenstander: de kluisters.

Het kabaal van de menigte rees tot een heus gedonder. Som-

sel open. Na nog één blik om zich heen om te zien of alles gereed

migen lachten, anderen klapten. Enkelen staarden zelfs open-

adder uit, zo lang als zijn slungelige benen. De slang kronkelde,

gesteld door Haluks wapenkeus.

was, stak hij zijn hand snel in de mand en tilde er een gehoornde zette zijn schild op en liet sissend zijn slagtanden zien.

Pelam wist wat hij deed, maar de slang deed Çeda’s nekha-

ren overeind komen. Zelden werd er iemand gebeten, maar het

kwam voor, vooral als een van de strijders onervaren was en

lijk bezorgd naar Çeda, die nu duidelijk flink in het nadeel was De kluisters bestonden uit een lang stuk taai, gevlochten leer.

Dat werd strak om de pols van beide strijders gebonden, waardoor die dicht bij elkaar moesten blijven voor een vuistgevecht.

Terwijl ze Haluk strak aanstaarde stak Çeda haar linkerhand

schrok wanneer de slang dichtbij kwam. Çeda wist dat ze stil

uit, opdat Pelam het uiteinde van de kluisters om haar pols kon

vuldige instructies nog wel eens vergeten, en het was niet altijd

toen een kleine koperen gong en hamer uit de handen van een

moest blijven staan, maar buitenlanders wilden Pelams zorgdegene die opsprong in wie de slang verkoos zijn tanden te zetten.

schuiven en vastbinden. Pelam deed hetzelfde bij Haluk en nam van de jongens.

De kuil werd vrijgemaakt, zodat alleen Çeda, Haluk en Pelam

Terwijl Pelam de kronkelende slang vasthield, spreidden de

achterbleven. De deuren van de tunnels werden gesloten. En

raakten. Na een goedkeurende blik op ieder van de in de kring

hoogte tussen de twee strijders hield, sloeg hij erop en stapte

strijders hun benen wijd tot hun sandalen of laarzen elkaar opgestelde strijders liet Pelam de slang los en stapte weg.

De adder bleef liggen en rolde zich stevig op. De hete woes-

toen, na een theatrale pauze waarin Pelam de gong op borstweg.

De kluisters boden enige ruimte, een situatie die Haluk zou

tijnlucht sidderde van het geschreeuw uit de menigte toen alle

willen verhelpen – zijn beste hoop lag immers in het beperken

henzelf verkozen strijder riepen. De strijders zelf bleven stil.

dra Haluk uitviel om zo veel mogelijk van het lederen touw te

toeschouwers met koortsachtig hoge stem de naam van de door

Vreemd genoeg schuifelde de slang even naar Pelam, leek zich toen te bedenken en keerde om. Over het zand gleed hij naar Çeda’s linkerzijde en keerde toen nogmaals.

En schuifelde recht tussen Haluks benen door.

In de geladen stilte die volgde, kwam een kuilknaap aange-

rend die de adder bij zijn staart greep en hem terug in de mand liet zakken, terwijl de slang kronkelde als een schrijnwerkersboor.

Rustig wachtte Pelam de keuze van Haluk af.

De reus aarzelde niet. Hij liep recht op Çeda af en spoog een

natte klodder op de grond aan haar voeten.

van Çeda’s bewegingen – maar Çeda was daarop voorbereid. Zo-

grijpen, schoot ze naar voren, sprong op en schopte naar zijn kin. Toen hij terugdeinsde, viel Çeda aan, wat hij duidelijk niet

had verwacht. Zijn ogen werden groot toen Çeda hem vastgreep bij zijn onhandig opgeheven arm en haar vuist hard in zijn wang plantte.

Ze voelde de maliën diep doordringen in haar vechthand-

schoenen, maar voor Haluk was het erger. Hij viel onelegant op

zijn achterste, en zijn taps toelopende helm vloog af en stuiterde stofwolkjes opwerpend over het dorre zand.

Het publiek stond op en brulde van genoegen.

Terwijl zijn helm ruim buiten bereik schoof, liet Haluk zich

Het publiek werd uitzinnig. ‘De Eik van de Wacht kiest de Wit-

achterwaarts over zijn schouder rollen en stond op, zo snel dat

Eik, zeg dat wel. Haluk was kapitein bij de Zilversperen en een

ken.

te Wolf!’

boom van een man, maar hij was ook een bijzonder wreed man,

Çeda de tijd niet kreeg om naar voren te stormen en het af te maHaluk bracht een hand naar zijn wang, betastte het bloed-

en het werd tijd dat hij een lesje leerde.

patroon dat de maliën in zijn huid hadden gemaakt en staarde

rige kuilen aangetrokken door het nieuws. Bij de kramen zag

toen werden zijn ogen hard. Tot dusver was het puur gebral ge-

Als jakhalzen rond een prooi werden toeschouwers van nabu-

het zwart van de mensen.

Terwijl de rest van de strijders de kuil verliet, kwam er vanuit

naar zijn eigen hand alsof hij teleurgesteld in zichzelf was. En weest om Çeda te intimideren, maar nu was hij witheet. Niemand zo blind als een toornig man, dacht Çeda.

011

Preview Haluk hurkte behoedzaam en begon het touw van de kluis-

was tot ze klaar was om in te stappen. Ze trapte nog een keer en

de ruimte tussen hen kleiner makend. Çeda week terug en trok

van de kluisters ingetrokken, dus liet Çeda wat van haar kant

ters rond zijn linkerpols te wikkelen, keer op keer, langzaam hard aan de kluisters, hangend met haar hele lichaam, waar-

door het leer pijnlijk over Haluks arm schraapte. Hij sloeg er geen acht op en bleef het leer om zijn pols wikkelen. Çeda gaf

opnieuw een ruk aan de kluisters, maar hij zwakte die tactiek af door op de juiste momenten aan het leer te trekken terwijl de spieren in zijn arm golfden en opbolden.

Hij grijnsde twee rijen onregelmatige tanden bloot.

Çeda trapte verscheidene malen naar zijn knieën en bovenbe-

nen, niet zozeer om Haluk te raken als wel om te zien hoe hij reageerde. Haluk blokkeerde haar moeiteloos. Ze wilde net weer

aan de kluisters rukken toen hij losliet en haar besprong. Çeda

trok zich terug, maar had niet heel veel ruimte. Haluk had meer los. Weer stapte Haluk naar voren en haalde meer van het ge-

vlochten touw in, waardoor Çeda gedwongen werd om nog meer los te laten – tot ze niets meer had.

Hij gaf er weer een scherpe ruk aan, zijn lichaam laag hou-

dend, stevig in evenwicht, en Çeda werd naar voren getrokken. Ze zat nu net buiten zijn slagbereik.

Het publiek begon te stampvoeten. Het geluid galmde door de

kuil, maar verder bleef iedereen stil, gegrepen.

Haluk trok weer, harder nu ze zo dicht bij elkaar waren. En dat was het moment waarop Çeda instapte.

Gebruikmakend van de spanning op de kluisters om zichzelf

struikelde, net alsof ze haar evenwicht verloor, en toen Haluk

naar voren te trekken, lanceerde ze zichzelf met een sprong,

de enkels van de stadswacht.

schoof haar onderarmen tussen de zijne en greep zich met twee

vlakbij was, dook ze naar rechts en zwiepte met een been naar Hij klapte neer terwijl de lucht uit zijn longen werd geslagen.

Hij greep naar Çeda en wist haar enkel te pakken, maar na één

snelle trap van Çeda’s vrije hiel stond ze weer, wegdansend terwijl Haluk langzaam overeind kwam.

Het publiek brulde weer. Veel van de buitenlanders deden

mee, al hadden ze er geen idee van waarom.

recht op hem af. Verrast greep Haluk naar haar hals, maar ze

vuisten vast aan zijn sluike bruine haar. Ze sloeg haar benen om zijn middel, wikkelde ze om zijn dijen en haakte haar voeten

achter zijn knieën in de hoop hem te laten struikelen en er een einde aan te maken.

Maar hij viel niet. Hij was te groot. Te sterk.

En hij deed precies wat zij zou hebben gedaan. Hij tilde haar

Maar de Sharakhani wisten het wel. Die begrepen waarom

op om haar tegen de grond te smijten.

Al meer dan tien jaar was Haluk niet verslagen bij het kuil-

zich vast aan zijn nek en middel.

partijen als deze zo hoogst zeldzaam waren.

vechten. Sinds haar eerste partij had Çeda zelden verloren en

Op het hoogste punt deed ze het enige wat ze kon: ze klampte Met een smak kwamen ze neer. De pijn schoot door Çeda’s rug

in de afgelopen drie jaar nooit. Iedereen wist dat het verhaal

en achterwerk toen Haluks volle gewicht op haar terechtkwam.

hem zo mooi te grazen nam. Weinigen zouden het wagen om in

horen lachen. ‘Niet zo slim gedaan, meisje.’

van deze partij wijd en zijd zou worden verteld, vooral als Çeda Haluks bijzijn over het verhaal te reppen, maar tegen het einde

Door haar hoesten en het galmen in haar oren heen kon ze hem Hij wilde opkrabbelen, maar ze hield haar armen om zijn nek

van de dag zou de hele stad ervan gonzen.

geklemd en haar benen knepen stevig om zijn middel. Hij was

teit die naar wanhoop riekte. Hij zou niet meer zo gemakkelijk

ken. Keer op keer probeerde hij zich van haar los te maken zodat

En Haluk wist dat. Hij staarde in Çeda’s ogen met een intensi-

te pakken zijn.

Terwijl ze beiden opnieuw hun positie innamen, viel de me-

nigte compleet en griezelig stil. Het enige geluid kwam van Haluks onregelmatige adem en Çeda’s krachtige maar gecontroleerde gehijg binnen in haar helm.

De potige wachtsman deed een aarzelende stap naar voren.

Çeda stapte weg, ondertussen wat touw van de kluisters inha-

sterk maar had geen overwicht om zich uit haar greep te wer-

hij kon uithalen voor een vuistslag, maar telkens kneep ze haar armen wat strakker om zijn nek om de bloedstroom af te knij-

pen. Hij liet zich vallen om dat te voorkomen, en dan waren ze

weer terug bij af, lijf aan lijf, zwaar en snel ademend, om het zeer intieme duel voort te zetten, worstelend om het kleinste beetje overwicht op de ander.

Eenmaal, toen hij zijn hoofd iets te ver optilde, beukte ze met

lend. Haluk deed hetzelfde tot ze beiden een kwart van de lengte

haar hoofd tegen het zijne. De rand van haar helm maakte een

Haluk zette twee afgemeten stappen in haar richting. Hij

over zijn neus. Het druppelde tegen haar stalen masker en vulde

in reserve hielden, op een karig aantal passen van elkaar.

wilde de afstand verkleinen maar was niet langer roekeloos. Hij was voorzichtig, zoals een man die kapitein van de Sharakhanese wacht was, behoorde te zijn.

Çeda trapte weer naar zijn benen – raak, maar zonder veel

schade. Dat maakte echter niet uit. Ze wilde dat hij op zijn hoede

012

lange snee in zijn huid. Het bloed sijpelde langs zijn voorhoofd, haar neus met de geur ervan.

Toen, in een plotse, felle beweging, kwam Haluk omhoog en

schoof zijn linkeronderarm over haar keel waarmee hij haar vast wist te drukken.

Meteen veerde het publiek op, schreeuwend, razend. Maar in

Çeda’s oren was het allemaal weinig meer dan een scherp gal-

terde: ‘Dan wordt het een mes in het donker in plaats van een

Haluks arm verder aanspannen.

op hem zittend, en staarde hem in de ogen. ‘Heb je dat goed be-

men. Ze hoorde haar eigen hart bonzen in haar oren. Voelde Het was een krachtige manoeuvre, een verstandige zelfs, ge-

zien de omstandigheden, maar hij liet zijn verdediging open. Ze

pak slaag in het licht.’ Ze kwam overeind, nog steeds schrijlings grepen?’

Haluk knipperde met zijn ogen. Hij reageerde niet op haar

stak haar rechterhand omlaag langs zijn linkerarm, naar zijn

vraag, maar er school schaamte in zijn ogen, een schaamte die

Onder het slaken van een verstikte kreet werkte ze zijn arm naar

konden.

elleboog, waar ze de meeste druk kon uitoefenen, en duwde.

boven en duwde zichzelf tegelijkertijd langs zijn lijf omlaag, ver

de waarheid sprak over zijn wandaden, beter dan woorden ooit Als een wig steeds dieper in een lomp houtblok drukte ze har-

genoeg om haar hoofd onder zijn oksel te steken, uit zijn greep.

der met haar duim. ‘Ik wil een antwoord.’

voordat dat lukte, greep ze de gespen aan de andere kant van zijn

wierp een blik op het juichende publiek. Toen knikte hij. ‘Ja.’

Hij probeerde zijn arm weer tegen haar hals te drukken, maar

borstplaat en sleurde zichzelf weg van die beweging, en nu zat ze halverwege zijn rug.

Precies waar ze wilde zijn.

Ze stak haar linkerhand – gebonden aan de kluisters – omhoog

en over zijn hoofd. Het touw gleed keurig omlaag langs zijn ge-

zicht en over zijn hals. Meteen verstevigde ze haar greep en trok het touw terug.

Haluk wist wat er gebeurde – hij probeerde haar van zich af te

werpen, in elk geval ver genoeg om zijn vingers achter de kluis-

ters te krijgen – maar haar greep was te vast. Groot en sterk als hij was, bleef hij het echter proberen. Grommend en knarsetan-

dend kromde ze haar rug. Haar armen stonden gespannen als

Hij trok een ongemakkelijk gezicht, likte langs zijn lippen en Çeda knikte terug, stond op en stapte weg.

Pelam had deze uitwisseling bezien met een fonkeling in zijn

ogen die het midden hield tussen nieuwsgierigheid en bezorgd-

heid, maar hij repte er niet van. Hij draaide zich slechts om en

presenteerde Çeda aan het publiek met een hoofdbuiging en een handgebaar. Terwijl de toeschouwers brulden of hun winst gin-

gen opstrijken, zag Çeda tot haar verrassing dat Osman zelf was komen kijken – Osman, de eigenaar van deze kuilen, zelf een

gepensioneerd kuilvechter, de man bij wie ze met een list haar eerste partij had moeten verdienen. Wat zijn we sindsdien ver gekomen...

Hij stond in het publiek op de bovenste rij. Hij was een van de

lijnen aan een scheepszeil.

zeer weinigen – samen met Pelam – die haar ware identiteit ken-

om het op te geven, of bewusteloos neer zou vallen, maar dat

moest hij zeker hebben gezien. Ze kon niet zeggen of hij tevre-

Ze wist zeker dat hij nu met zijn hand op de grond zou slaan,

deed hij niet. Het kleine beetje adem dat hij nog kreeg, kwam eruit als een radeloos gesis waar zijn mond van schuimde.

En toen, eindelijk, heel plotseling, werd zijn lichaam slap.

Çeda hoorde niet eens de slag op Pelams gong, die het einde

van de partij aangaf. Maar de toeschouwers... De toeschouwers hoorde ze wel. Als één barstten ze los in vervoering, stampend met hun voeten en zwaaiend met hun vuisten. ‘De Wolf heeft gewonnen! De Wolf heeft gewonnen!’

Zonder acht op hen te slaan duwde Çeda Haluk op zijn rug en

ging schrijlings op zijn borst zitten. Ze wikkelde de kluisters af

den. Ze wist niet hoelang hij had staan kijken, maar het eind den was of niet.

Çeda gaf het publiek een overdreven hoofdknik, maar zij en

Osman wisten allebei dat die voor hem was bedoeld.

Hij knikte terug, trok toen even aan zijn oor, wat betekende

dat hij haar wilde spreken.

Spreken, en misschien nog iets meer. De Twaalf Koningen van Sharakhai ligt 22 mei in de winkel! Bestel

het boek online of bij je favoriete boekhandel.

en zag het bloed uit hem weglopen, wat zijn gezicht vreemd doodsbleek maakte.

Zijn ogen knipperden open. Met een verwarde blik staarde hij

in Çeda’s ogen, keek toen om zich heen alsof hij er geen idee van

had waar hij was. De brullende menigte en Çeda’s gemaskerde gezicht drongen echter al gauw tot hem door, en een blik van diepe en onuitsprekelijke woede gleed over zijn gezicht.

Çeda boog zich voorover tot haar borst de zijne raakte en fluis-

terde in zijn oor: ‘Als je je nog één keer vergrijpt aan je dochter, Haluk Emet’ava,’ en ze drukte de nagel van haar rechterduim in zijn zij, in de holte tussen zijn vierde en vijfde rib, ‘dan ziet het er nog veel slechter voor je uit.’ Ze kwam nog dichterbij en fluis-

013

3 1

014

VIJF PLEKKEN UIT GAME OF THRONES DIE JE MÓÉT BEZOEKEN Altijd al willen ronddwalen in de besneeuwde landschappen voorbij de Muur, of wandelen in de zweterige hitte van Koningslanding? Wat dacht je van een bezoekje aan Dany en haar draken aan de andere kant van de zee? Nou, dat kan! Lees hieronder alles over vijf plekken die zijn gebruikt voor de opnames van hbo’s Game of Thrones, de serie die werd gebaseerd op George R.R. Martins Het Lied van IJs en Vuur.

1 Doune Castle,

Doune, Schotland

3 Tollymore

is een sfeervol kuststadje

dat dienstdoet als Winterfel,

Forest Park, Newcastle, Noord-Ierland

is eind veertiende eeuw ge-

Een natuurpark kan natuur-

bouwd voor de Hertog van

lijk niet ontbreken op deze

Albany. En in al die jaren is

lijst. Daarom willen we je

het goed bewaard gebleven.

naar Tollymore Forest Park

Vatnajökull, IJsland

Wellicht herken je het kasteel

sturen, de plek waar in de

Hoewel er niet het hele jaar

nog van iets anders dan Win-

allereerste aflevering van het

rond sneeuw ligt, moet je

terfel, want ditzelfde kasteel

allereerste seizoen de meest

voor deze plek helaas wel de

werd gebruikt voor Monty Py-

memorabele shots zijn opge-

kou trotseren. Vatnajökull is

thon and the Holy Grail, en ook

nomen. Denk aan de eerste

de grootste gletsjer van Euro-

stukken van Outlander zijn er

scène waarin soldaten van

pa, en staat bekend om zijn

opgenomen.

bezoekje

de Nachtwacht op de vlucht

spectaculaire

aan Schotland is dus meer

zijn voor witte lopers, of aan

en wilde dieren. De perfecte

dan de moeite waard.

de scène waarin de Stark-kin-

plek voor het filmen van alles

deren

Dit

legendarische

Een

kasteel,

2 Dubrovnik,

Kroatië

De stad Koningslanding heet in het echt Dubrovnik en ligt

hun

prachtige vestingmuur. Dus waar wacht je nog op? Naar Astapor!

5 Nationaal park

landschappen

wolvenwelpjes

ten noorden van de muur uit

vinden. En als je ook nog van

Game of Thrones. Maar als je

wandelen houdt, is dit de

gaat, pas dan wel op voor de

perfecte plek om te bezoeken.

witte lopers...

stadsmuur, gelegen aan een

4 Essaouira, Marokko

zee waar altijd de zon schijnt,

In Game of Thrones heeft Dany

en omringd door unieke ar-

alleen maar last van de stad

chitectuur. Dit is een stad

Astapor en de Goede Mees-

die je niet wil missen! Van-

ters van de Astapori, maar

wege haar unieke karakter

in werkelijkheid is Essaouira,

staat het ook op de unesco

dat Astapor moet voorstellen,

Werelderfgoedlijst. Met an-

een pareltje. De idyllische

dere woorden, als ware Game

stad ligt aan de Atlantische

of Thrones-fan kun je niet om

kust van Marokko, ten zuid-

Dubrovnik heen.

westen van Casablanca. Het

in Kroatië. Omringd door een

met mooie stranden, en een

015

Ingezoomd

Interview met Alwyn Hamilton: ‘Ik vond het fantastisch om een heel eigen mythologie te creëren.’

De verrader van de troon is bijna uit. Hoe voel je je daarbij?

moeten beleven van een wereld die ik

Ik voel me vooral heel erg trots! Het

ressante uitdaging om mijn personages

schrijven van Rebel in de woestijn was

en hun onderlinge relaties verder te ont-

fantastisch, maar het schrijven van het

wikkelen. Ik vond het ook geweldig om

tweede boek, De verrader van de troon, was

te bouwen aan de mythologie van Ama-

een heel nieuwe ervaring met nieuwe

ni’s wereld. Kortom: trots dus!

eerder heb gecreëerd. Het was een inte-

uitdagingen, vooral door het opnieuw

Wat was de grootste uitdaging bij het schrijven van het tweede deel? De deadline, zeker weten. Het was niet alleen mijn grootste uitdaging, maar ook een belangrijke motivatie. Ik schreef Rebel in de woestijn zonder enige deadline, dus ik had alle tijd van de wereld om een probleem op te lossen als ik vast kwam te zitten. Maar met een deadline moest ik doorgaan tot het probleem was opgelost; er was simpelweg geen tijd om op de grond te gaan liggen en weg te kwijnen als een idee niet werkte. Of om af te wachten tot het op een ‘natuurlijke’ manier tot me

VERSCHIJNT 28-06-2017 | € 19,99 464 blz. | Paperback AUTEUR Alwyn Hamilton SERIE Rebel in de woestijn 2

kwam. Ik moest eraan blijven werken, en heb hier en daar ook verkeerde afslagen ge-

was om met een deadline te werken; het

Op welke manier is de wereld die je gecreëerd hebt anders dan anders, binnen het fantasy-genre?

zorgde ervoor dat ik niet opgaf wanneer

Ik vond het geweldig om elementen van

het schrijven me te zwaar werd.

het Wilde Westen en Duizend-en-een-nacht

nomen, waardoor ik soms opnieuw moest beginnen. Maar toch denk ik dat het goed

REEDS VERSCHENEN

te combineren. Een groot deel van de plot kwam zelfs voort uit het creëren van

016

die wereld. Het samen laten komen van deze twee werelden – de ene bekend om magie, de andere om de snelle industrialisatie – was een leuke combinatie om mee te werken. Het betekende dat ik kon spelen met mensen die te maken krijgen met magische wezens en technologie, met zandpaarden leren vangen met ijzer, met wat er gebeurt wanneer je een pistool in de handen van een half-magisch meisje legt, en wat er gebeurt wanneer een meisje, dat niet kan liegen, gevangengenomen wordt door de vijand. Ik vond het fantastisch om een heel eigen mythologie te creëren en verhalen te verzinnen rondom de vroegere dagen van Miraji en de woestijn, toen mensen vaker contact hadden met djinns en monsters.

Hoe zie je je toekomst als schrijver? Ik heb altijd al willen schrijven, dus ik hoop dat ik altijd zal blijven schrijven! Ik wil graag young adult-fantasy blijven schrijven, en misschien de wereld van Rebel in de woestijn en De verrader van de troon nog verder verkennen, maar dan in andere landen of andere tijdperken. Alwyn Hamiltons debuut Rebel van de woestijn is door lezers op Goodreads uitgeroepen tot Best Debut Goodreads Author 2016.

017

Preview

Verrader van de troon

hij me per ongeluk zou kunnen raken. En dan was een schot

In Verrader van de troon wordt Amani ontvoerd en naar het

van trots, terwijl hij mijn hoofd met een ruk in het zonlicht

van achterdocht, angst, intriges – eigenlijk de perfecte plek

Die naam had nu meer gewicht dan vroeger en liet een stil-

door Alwyn Hamilton

paleis van de sultan gebracht. Het paleis is een wespennest

in mijn schouder beter dan in mijn borst.

‘Dit is de Blauwogige Bandiet,’ zei Hossam met een zweem

trok alsof ik een jachtprooi was.

om te spioneren. Maar dat is niet zonder gevaren...

te vallen. Ikar staarde vanaf de muur naar beneden. Zelfs van

‘Halt!’

weer dichtgaan.

Met een ruk werd ik staande gehouden. Het touw van mijn

vastgebonden handen schuurde pijnlijk over de ruwe huid

deze afstand zag ik zijn mond even openvallen, slap worden en ‘Open de poort!’ snerpte Ikar eindelijk. ‘Open de poort!’

De gigantische ijzeren hekken draaiden tergend langzaam

van mijn polsen. Ik vloekte binnensmonds en bewoog mijn

open, vochten tegen het zand dat in de loop van de dag opge-

plaatste van mijn stoffige schoenen naar het verblindende

en de andere mannen me gehaast vooruitduwden.

hoofd naar achteren, waardoor mijn blik zich eindelijk verlicht van de woestijnzon.

hoopt was. De eeuwenoude scharnieren piepten toen Hossam De opening tussen de hekken was klein; er kon maar één per-

De muren van Saramotai wierpen een machtig lange scha-

soon tegelijk door. Na duizenden jaren oogden die hekken nog

Ze hadden een van de grootste veldslagen in de eerste oorlog,

Ze waren van massief ijzer, zo dik als de spanwijdte van een

duw in het laatste daglicht. Deze muren waren legendarisch. tussen de held Attallah en de Wereldverwoester, onverschil-

lig ondergaan. Ze waren zo oeroud dat ze op het geraamte van de woestijn zelf gebouwd leken. Maar de woorden die in

waterige witte verf boven de poort waren gekalkt – die waren nieuw.

welkom in de vrije stad.

Ik zag de plekken waar de verf tussen de spleten in het oer-

oude gesteente was gesijpeld en opgedroogd in de hitte.

Over het feit dat ik gebonden als een geit aan het spit een

net zo sterk als ze bij de dageraad der mensheid waren geweest.

mensenarm en werden bediend met behulp van een systeem van gewichten en raderen dat geen enkele andere stad had kunnen namaken. Het neerhalen van deze hekken was uitge-

sloten. En iedereen wist dat de muren van Saramotai niet te beklimmen waren.

Het leek wel of je de stad tegenwoordig alleen maar binnen

kon komen door als een gevangene met een hand om je nek door de poort gesleurd te worden. Bofte ik even.

Saramotai lag ten westen van de middenbergen. Wat bete-

zogenaamd vrije stad in gesleurd werd, had ik wel wat op te

kende dat het van ons was. Althans, dat was de bedoeling. Na

‘Maak jezelf bekend, anders schiet ik!’ riep iemand vanaf

steden hadden hem al snel trouw gezworen toen de Gallaanse

merken, maar zelfs ik wist dat ik dat nu beter niet kon doen. de stadsmuur. De tekst was een stuk indrukwekkender dan de bijbehorende stem; ik hoorde de onzekerheid van de jeugd erdoorheen schemeren. Met samengeknepen ogen keek ik

door mijn sjiema naar het joch dat boven op de muur zijn

geweer op mij gericht hield. Ouder dan dertien kon hij niet zijn. Zo te zien kon die slungel een geweer nog niet goed vasthouden als zijn leven ervan af zou hangen. Wat waarschijnlijk ook zo was, aangezien dit Miraji was en zo.

de slag bij Fahali had Ahmed dit gebied opgeëist. De meeste bezetters, die deze helft van de woestijn zo lang in handen had-

den gehad, van het straattoneel verdwenen. Of wij hadden die trouw aan de sultan gewoon geclaimd. Saramotai was een ander verhaal. Welkom in de vrije stad.

Saramotai had zijn eigen wetten uitgevaardigd en was nog

een stapje verder gegaan.

Ahmed had zijn mond vol over gelijkheid en rijkdom voor

‘Wij zijn het, Ikar, achterlijke gladiool,’ blafte de man die

de armen. De inwoners van Saramotai hadden besloten dat de

niet echt nodig. ‘En open de poort, want God bewaar me,

nen boven hen was. Dat de enige manier om rijk te worden het

me vasthad in mijn oor. Ik kromp ineen. Schreeuwen leek

anders zorg ik dat je vader je harder slaat dan een van zijn hoefijzers om je wat verstand bij te brengen.’

‘Hossam?’ Ikar liet het geweer niet meteen zakken. Hij

was óp van de zenuwen. En dat was nou niet bepaald han-

enige manier om gelijkheid te krijgen het neerslaan van dege-

afnemen van hun vermogen was. Dus zij hadden zich tegen de rijken gekeerd onder het mom van het accepteren van Ahmeds heerschappij.

Maar Ahmed herkende een machtsgreep als hij er een zag.

dig als je één vinger aan de trekker van een geweer had. ‘Wie

We wisten niet erg veel over Malik al-Kizzam, de man die Sara-

draaide me instinctmatig weg. Hij zag er nou niet bepaald

bij de emir. En nu was de emir dood en woonde Malik in het

heb je bij je?’ Hij zwaaide zijn geweer in mijn richting en ik uit als een scherpschutter, maar ik hield er rekening mee dat

018

motai had overgenomen, behalve dat hij bediende was geweest paleis.

Dus we hadden er een paar mensen naartoe gestuurd om

meer te weten te komen. En er iets aan te doen indien ons dat niet aanstond.

stuurs en probeer in leven te blijven, zei ik tegen mezelf. En anders alleen dat laatste.

‘Ben jij echt de Blauwogige Bandiet?’ flapte Ikar eruit, waar-

Ze waren niet teruggekomen.

door iedereen omkeek. Hij was naar beneden geklauterd om me

Een ander probleem was er na hen binnenkomen.

wonden gezicht op de loop van zijn geweer. Als dat nu afging,

Dat was een probleem.

En daarom was ik hier, met mijn handen zo stevig vastgebon-

den achter mijn rug dat ik het gevoel erin verloor en een snij-

wond bij mijn sleutelbeen van een mes dat ternauwernood mijn

hals gemist had. Gek dat succesvol zijn exact hetzelfde voelde als gevangengenomen worden.

Hossam schoof me voor zich uit door het smalle gat tussen de

hekken. Ik struikelde, stootte met mijn elleboog tegen het ijze-

samen met de anderen aan te gapen en leunde met een opgezouden zijn beide handen en een deel van zijn gezicht aan flarden geschoten worden. ‘Is het waar wat ze over je zeggen?’

Mond houden. Stuurs kijken. Proberen in leven te blijven.

‘Dat hangt ervan af wat ze zeggen, hè?’ Verdomme. Dat had ik niet lang volgehouden. ‘En je kunt dat geweer beter niet zo neerzetten.’

Zonder zijn ogen van me af te wenden, draaide Ikar zijn geweer

ren hek en kwam met mijn gezicht in het zand terecht. Wat een

afwezig om. ‘Ze zeggen dat jij in het pikkedonker vanaf vijftien

Een kreet van pijn ontsnapte aan mijn lippen terwijl ik op

kogelregen bent gelopen en er met de geheime oorlogsplannen

klootzak! Dat deed meer pijn dan ik gedacht had.

mijn rug rolde. Zand bleef plakken aan het zweet in mijn hand-

palmen onder de touwen. Toen greep Hossam me beet, trok me overeind en duwde me naar binnen. Snel klikte het hek achter ons dicht. Het was bijna of ze ergens bang voor waren.

Achter het hek had zich al een kleine menigte nieuwsgieri-

meter iemands oog eruit kan schieten. Dat je in Iliaz door een van de sultan vandoor bent gegaan.’

Volgens mij was het in Iliaz iets anders gegaan. Dat was met

een kogel ín mijn lichaam geëindigd, om maar eens wat te noemen.

‘En dat je een van de vrouwen van de emir van Jalaz hebt ver-

gen verzameld. De helft ervan hield een geweer vast, waarvan

leid toen zij op bezoek waren in Izman.’

inderdaad vooruitgesneld.

emir zelf. Maar misschien hield de vrouw van de emir ook wel

mijn belagers en had ernstige ogen waarmee hij mij in mijn er-

de overlevering, want het leek de laatste tijd wel of de helft van

er aardig wat op mij gericht werden. Mijn reputatie was me dus

‘Hossam.’ Iemand duwde zich naar voren. Hij was ouder dan

barmelijke toestand opnam. Dat deed hij genuanceerder dan de anderen; hij zou zich niet laten verblinden door dezelfde geestdrift. ‘Wat is er gebeurd?’

‘We hebben haar te pakken gekregen in de bergen,’ kraaide

Hossam. ‘Ze probeerde ons in een hinderlaag te lokken toen we

na de wapenruil op weg naar huis waren.’ Twee andere mannen

Goh, die kende ik nog niet; wél die over het verleiden van de

van vrouwen. Of misschien was het verhaal verdraaid tijdens

de verhalen over de Blauwogige Bandiet om een man draaide. Ik droeg tegenwoordig geen lappen meer om te doen of ik een

jongen was, maar blijkbaar moesten mijn rondingen toch nog

wat voller worden om sommige mensen ervan te overtuigen dat de bandiet een meisje was.

‘Jij hebt honderd Gallaanse soldaten gedood in Fahali,’ ratelde

lieten trots de tassen vol wapens op de grond vallen, alsof ze wil-

hij verder, totaal niet uit het veld geslagen door mijn stilzwij-

waren niet van Mirajische makelij, maar kwamen uit Amon-

blauwe roc uit Malal bent ontsnapt en het gebedshuis onder wa-

den aantonen dat ik dat niet had kunnen voorkomen. De wapens poer en zagen er stompzinnig uit. Sierlijk en bewerkt, met de

hand gemaakt in plaats van een machine, en twee keer zo duur

gen. ‘En ik heb gehoord dat je op de rug van een gigantische ter hebt gezet.’ Zijn ogen waren van opwinding zo groot als loezi.

‘Je moet niet alles geloven wat je hoort,’ wierp ik tegen, toen

als ze waard waren omdat iemand de moeite had genomen ze

Ikar eindelijk zweeg om adem te halen.

er net zo dood mee geschoten. Dat had ik van Shazad geleerd.

net zo graag alle verhalen geloven als ik had gedaan toen ik zo

tje?’ Zijn blik schoot naar mij. Alsof hij in staat was de waarheid

herinnering ooit geweest was. Hij hoorde hier niet te zijn, hoor-

mooi te maken. Het maakte niet uit hoe mooi iets was; je werd ‘Alleen haar?’ vroeg de man met de ernstige ogen. ‘In haar een-

te achterhalen door alleen naar me te kijken. Of een meisje van zeventien echt dacht dat ze het alleen met een handjevol kogels succesvol kon opnemen tegen een stuk of zes volwassen man-

nen. Of de beroemde Blauwogige Bandiet echt zó stom kon zijn. Ik noemde het liever ‘roekeloos’. Maar ik hield mijn mond

dicht. Hoe meer ik praatte, hoe meer ik de kans liep iets te zeggen wat tegen me gebruikt kon worden. Hou je mond, kijk

Hij slaakte een teleurgestelde zucht. Het joch wilde gewoon

oud was als hij. Hoewel hij er jonger uitzag dan ik volgens mijn de geen wapen op die manier vast te houden. Maar goed, dat was

wat de woestijn met ons deed. Die maakte van ons dromers met wapens. Ik streek met mijn tong over mijn tanden. ‘En het gebedshuis in Malal was een ongelukje… grotendeels.’

Er werd gefluisterd in de menigte. Ik zou liegen als ik zei dat

er daardoor geen rilling over mijn rug liep. En liegen was een zonde.

019

Zonder twijfel de grootste vrouwelijke fantasy-auteur aller tijden Robin Hobb is zonder twijfel de groot-

en laten ze geen enkel spoor achter. Het

Maar Fitz en zijn volgelingen zijn niet de

ste vrouwelijke fantasy-auteur aller tij-

is bijna zeker dat zij en hun jonge gij-

enigen die de Raad zoeken. Zo komen ze

den. Het is niet voor niets dat George

zelaar zijn overleden in de Vermogens-

een aantal zeer onwaarschijnlijke en ge-

R.R. Martin lovend is over de collega

stroom.

vaarlijke bondgenoten tegen tijdens hun

met wie hij in een adem wordt ge-

Fitz zint op wraak. Hij reist naar Clerres,

tocht. Als ze de corrupte maatschappij

noemd. Over een maand verschijnt het

de stad waar de Witte Profeten werden

van Clerres echter willen ontwrichten,

laatste deel van Hobbs trilogie De Boe-

getraind door de Raad om de wereld

moeten Fitz en de Nar een reeks ingrij-

ken van Fitz en de Nar, Het Lot van de Moor-

te verbeteren. Een stad gecorrumpeerd

pende en allesbeslissende offers brengen.

denaar. En daarmee zou na bijna 20 jaar

door hebzucht. Fitz is vastbesloten de

wel eens een einde kunnen komen aan

stad te bereiken en wraak te nemen op

De Boeken van Fitz en de Nar 3 – Het Lot van de

de avonturen van Fitz en de Nar.

de Raad. Niet alleen wegens het verlies

Moordenaar ligt eind mei in de winkel. En

van Bij, maar ook om het martelen van

daarmee wordt een trilogie van trilogie-

Fitz’ dochter Bij is op brute wijze ont-

de Nar. Vergezeld door FitzVigilant, de

ën afgesloten over Hobbs meest geliefde

voerd door leden van de Raad van Vier

zoon van huurmoordenaar Chade, Cha-

personage: de bastaardzoon die werd ge-

tijdens hun zoektocht naar de Onver-

des protegé As en de staljongen Volhar-

traind tot moordenaar des konings. Die

wachte Zoon, van wie gezegd wordt dat

ding, Bij’s enige vriend, trekken ze langs

een man werd, die liefde vond en verloor.

hij ongelofelijke krachten heeft. Maar als

de Ouderlingenstad Kelsingra, komen ze

Een magiër van ongekende klasse, zowel

Fitz de achtervolging inzet, ontsnappen

langs de gevaarlijke Wilde Regenrivier en

in het Vermogen als de Wijsheid. Een

de ontvoerders door een Vermogenszuil

belanden ze zelfs op de Piraten Eilanden.

man en zijn wolf...

020

De trilogie waarmee het allemaal begon Voor het eerst in limited edition verzamelbox

â&#x201A;Ź49,99

Voor de echte fans, en voor iedereen die nog moet beginnen aan een van de grootste avonturen van de afgelopen eeuw!

OKTOBER 2017 IN DE BOEKHANDEL 021

Verbreek de ketenen met de Gouden Zoon van Mars! Het vervolg op Pierce Browns Rood Bijna een jaar geleden verscheen het sen-

Darrow vriendschap, respect en zelfs

sationele debuut van Pierce Brown in het

liefde op zijn pad – maar hij roept ook

Nederlands. Rood veroverde al snel vele

de toorn van machtige tegenstanders

harten, en niet omdat de auteur net zo

over zich af. Om een oorlog te voeren én

goed model had kunnen worden. Nee,

te winnen die het lot van de complete

over dit boek was iedereen het eens, dit

mensheid kan veranderen, moet Darrow

was waar iedereen op zat te wachten na

het opnemen tegen verraders, zijn hon-

De Hongerspelen en vergelijkbare boeken.

ger naar wraak onderdrukken – en moet

Maar tegelijkertijd is het niet te verge-

hij streven naar het laten opbloeien van

lijken met die boeken. Brown presteerde

hoop in plaats van met geweld in op-

het om iets heel eigens neer te zetten.

stand te komen. Hoewel hij nog een lan-

Een sciencefictionroman die voelde als

ge weg vol gevaar en valstrikken te gaan

fantasy. Een held die tegen wil en dank

heeft, voelt Darrow zich steeds verplicht

begint, maar langzaam uitgroeit tot wat

Eo’s principes van liefde en gerechtigheid

hij moet zijn.

voor ogen te houden om zijn volk te be-

En Gouden Zoon zet die lijn voort. Over de hele wereld zijn pers en lezers het

vrijden. Hij moet voor iets hogers leven.

eens. Deel twee is nog beter dan het eerste boek. Auteur Christopher Golden zei

Kortom, dat wordt smullen. Lees op de

zelfs het volgende: ‘Pierce Brown is een

volgende bladzijden een voorproefje.

wonderkind. Hoe goed het eerste boek van De Mars Trilogie ook is, Gouden Zoon is nog beter. Een wilde rit vol spanning, intrige, en serieuze, ruige gevechten. Ik wil meer!’ In Gouden Zoon gaat het verhaal van Darrow verder. Als Rode groeide Darrow op in de mijnen diep onder de oppervlakte van Mars, waar hij dag in dag uit zware arbeid verrichtte om de toekomst van de mensheid veilig te stellen. Maar toen ontdekte hij dat de Gemeenschap waarvoor hij zo trouw werkte op leugens is gebouwd. Darrows volk is bedrogen door zijn eigen meesters, de Gouden – en de enige weg naar vrijheid is een revolutie. Daarom offerde Darrow zichzelf op in naam van het grote goed waarvoor Eo, zijn grote liefde en inspiratiebron, haar

REEDS VERSCHENEN | € 19,99

eigen leven gaf. Hij werd een Gouden, en

480 blz. | Paperback met flappen AUTEUR Pierce Brown SERIE De Mars Trilogie 2

infiltreerde in hun bevoorrechte rijk om het van binnenuit te kunnen vernietigen. Als een lam tussen de wolven vindt

022

Preview Er was eens een man die uit de hemel kwam en mijn vrouw

door het donker en oerschaduwen bewegen zich voor de sterren

wereld zweeft. Het sneeuwt. Kantelen van witte steen en glin-

ïden. Ze zweven langzaam rond mijn oorlogsschip Quietus, ter-

vermoordde. Nu loop ik naast hem op een berg die boven onze sterend glas rijzen op uit de rots.

Een maalstroom van hebzucht kolkt rondom ons. In ons Instituut strijken alle voorname Gouden van Mars neer om aan-

spraak te maken op de besten en slimsten van ons jaar. In het

ochtendgloren wemelt het van hun schepen, die een wereld van sneeuw en rokende kastelen doorsnijden, op weg naar de Olympus, die ik zojuist heb bestormd.

‘Kijk nog één keer,’ zegt hij terwijl we naar zijn shuttle lopen. ‘Tot nu toe heb je slechts een glimp van onze wereld opgevan-

gen. Zodra je deze berg verlaat, zijn alle banden verbroken, zijn alle eden niets meer waard. Daar ben je niet op voorbereid. Niemand is daar ooit op voorbereid.’

In de menigte zie ik Cassius met zijn vader, broers en zussen naar hun shuttle gaan. Met brandende blikken kijken ze in onze

richting, en ik herinner mij het moment dat het hart van zijn broer voor het laatst sloeg. Een ruwe hand met knokige vingers grijpt me bezitterig bij de schouder. Augustus kijkt naar zijn vijanden.

‘De Bellona vergeven noch vergeten. Ze zijn met velen, maar ze kunnen jou niet deren.’ Met zijn koude ogen kijkt hij op mij,

zijn nieuwste aanwinst, neer. ‘Want jij behoort mij toe, Darrow, en ik bescherm wat van mij is.’ Hetzelfde doe ik dus ook.

Mijn volk bestaat al zevenhonderd jaar uit slaven zonder stem en zonder hoop. En nu ben ik hun zwaard en ik vergeef niets, ik

vergeet niets. Laat hem mij maar naar zijn shuttle meenemen. Laat hem maar denken dat hij mij bezit. Laat hem mij maar welkom heten in zijn huis, zodat ik het af kan branden.

Maar dan neemt zijn dochter me bij de hand en voel ik de leugens zwaar op mijn geweten drukken. Een koninkrijk dat inner-

lijk verscheurd is kan niet voortbestaan. Hetzelfde geldt voor het hart.

Deel 1– Buig Ik sta op de brug van mijn starship, mijn gebroken arm zit in gelgips, ik heb de ionenblaren nog vers in mijn nek. Ik ben dood-

moe. Mijn scheerder wikkelt zich als een koude metalen slang om mijn goede rechterarm. Voor mij opent zich het heelal, on-

metelijk en verschrikkelijk. Kleine lichtfragmenten prikken

die zich aan de rand van mijn gezichtsveld bevinden. Asterowijl ik de duisternis afzoek naar mijn prooi.

‘Win’ was de opdracht van mijn meester. ‘Win omdat mijn kinderen het niet kunnen en je zult de naam Augustus eer toebrengen. Win op de Academie en je wordt beloond met een vloot.’ Hij houdt van dramatische herhaling. Zoals met de meeste staatsmannen het geval is.

Hij wil dat ik voor hem ga winnen, maar ik ga winnen voor

het Rode meisje dat een droom had die boven haarzelf uitsteeg. Ik wil winnen omdat hij moet sterven en haar boodschap door de eeuwen heen zal weerklinken. Klein kunstje.

Ik ben twintig. Groot en breedgeschouderd. Mijn uniform van sabelbont is verfomfaaid. Lang haar en gouden, bloeddoorlopen

ogen. Mustang zei eens dat ik een scherp gezicht heb, met een

kaaklijn en een neus als uit marmer gebeiteld. Ik mijd spiegels.

Het is beter om het masker dat ik draag te vergeten, het masker dat het gehoekte litteken draagt van de Gouden, die heersen over de werelden van Mercurius tot Pluto. Ik ben een van de Weerga-

loze Getekenden. De wreedste en schranderste wezens van het hele mensenras. Maar ik mis de aardigste onder hen. Degene die mij vroeg te blijven toen ik bijna een jaar geleden op haar balkon

haar en Mars vaarwel zei. Mustang. Bij ons afscheid gaf ik haar

een gouden ring met de afbeelding van een paard, en zij mij een scheerder. Typerend.

In mijn geheugen is de smaak van haar tranen vervaagd. Sinds ik Mars verlaten heb, heb ik niets meer van haar gehoord.

Erger nog, sinds ik gewonnen heb op het Instituut van Mars heb

ik niets meer van de Zonen van Ares gehoord. Danser zei dat hij contact met me op zou nemen wanneer ik afgestudeerd was, maar ik ben op drift geraakt in een zee van Gouden gezichten.

Dit is zo anders dan de toekomst die ik mij als jongetje had

voorgesteld. En ook zo anders dan de toekomst die ik voor mijn volk in gedachten had toen ik de Zonen toestond mij te model-

leren. Ik dacht dat ik de werelden zou veranderen. Welke jonge

dwaas denkt dat niet? Maar in plaats daarvan ben ik opgeslokt door het raderwerk van dit uitgestrekte rijk terwijl het onverbiddelijk voortdendert.

Op het Instituut leerden ze ons te overleven en te veroveren. Hier aan de Academie hebben we geleerd wat oorlog voeren is. Nu testen ze onze inventiviteit. Ik geef leiding aan een vloot oor-

logsschepen in de strijd tegen andere Gouden. We vechten met

023

Preview oefenmunitie en voeren raids uit van schip naar schip, zoals de

slapen. De egoïstische zak.’

nietigen ter waarde van het bruto jaarproduct van twintig ste-

haalt Victra au Julii uit van haar plaats bij de patrijspoort. Haar

Gouden astrale gevechten leveren. Waarom zou je een schip ver-

den als je er ook een Zuiger met Obsidianen, Gouden en Grijzen naartoe kunt sturen om de vitale onderdelen uit te schakelen en het schip buit te maken?

Naast de lessen in astrale gevechten stampten onze docenten de stelregels van hun ras er bij ons in. Slechts de sterken overle-

ven. Slechts de briljanten heersen. Daarna zijn ze vertrokken en lieten ons het verder zelf uitvechten, van asteroïde naar astero-

ïde reizend, op zoek naar voorraden en uitvalsbases, onze medestudenten najagend tot er nog slechts twee vloten over waren.

Ik speel nog steeds een spel. Alleen is dit het dodelijkste tot nu toe.

‘Het is een valstrik,’ zegt Roque, die achter me staat. Zijn

haar is lang, net als het mijne, en zijn gezicht is zacht als van een vrouw en kalm als van een filosoof. Moorden in de ruimte

is anders dan moorden op land. Roque is een fenomeen wat dat betreft. Hij zegt dat er poëzie in zit. Poëzie in het bewegen der

sferen en het koersen van de schepen daartussenin. Zijn gezicht past bij dat van de Blauwen, die deze vaartuigen bemannen – ijle mannen en vrouwen die als eigenzinnige geesten door de metalen gangen zweven. Ze zijn een en al logica en discipline.

‘Maar het is niet zo’n elegante valstrik als Karnus misschien denkt,’ vervolgt hij. ‘Hij weet dat we het spel graag willen afmaken en zal dus aan de andere kant wachten. Iemand klemzet-

ten en dan raketten afschieten. Al sinds mensenheugenis een beproefde methode.’

Roque wijst naar de ruimte tussen twee asteroïden, een smal-

le strook waar we doorheen moeten als we Karnus’ beschadigde schip willen blijven volgen.

‘Alles is een verrekte valstrik,’ zegt Tactus au Rath, lang, ma-

ger en onverschillig, en hij gaapt. Hij leunt met zijn angstaanja-

gende postuur tegen de patrijspoorten neemt een shot pep uit de

ring om zijn vinger. De huls waar het in zat, gooit hij op de vloer. ‘Karnus weet dat hij verloren heeft. Hij zit ons gewoon te zieken. Hij wil dat we hem blijven achtervolgen zodat we niet kunnen

‘Je bent echt een Pixie. Altijd aan het zeiken en jammeren,’ puntige haar hangt net over met jade doorboorde oren. Ze is zo-

wel onstuimig als wreed, maar niet bovenmatig, en ze gebruikt geen make-up om de littekens te verdoezelen die ze in zevenentwintig jaar heeft opgelopen. En dat zijn er heel wat.

Haar ogen liggen diep in hun kassen. Ze heeft een brede, sen-

suele mond met lippen die ervoor zijn geschapen om op een poes-

lieve manier met iedereen de vloer aan te vegen. Ze lijkt meer op haar beroemde moeder dan op haar jongere halfzus Antonia,

maar als het gaat om rotzooi trappen is ze beiden verreweg de baas.

‘Valstrikken betekenen niets,’ stelt ze. ‘Zijn vloot is in de pan gehakt. Hij heeft nog maar één schip. Wij hebben er zeven. Waarom slaan we hem niet op zijn bek?’

‘Dárrow heeft er zeven,’ brengt Roque haar in herinnering.

‘Sorry, wat zei je?’ vraagt ze, geïrriteerd vanwege de terechtwijzing.

‘Dat Darrow nog zeven schepen over heeft. Je zei namelijk ‘‘wij hebben”. Ze zijn niet van ons. Hij is Primus.’

‘De pedante poëet slaat weer toe. Dat verandert niets aan de zaak, mijn beste man.’

‘Je bedoelt dat we snel moeten toeslaan in plaats van voorzichtig te werk te gaan?’ vraagt Roque.

‘Het is zeven tegen één. Het is bijna gênant om dit nog langer te laten duren. Dus laten we die boef van een Bellona als een kakkerlak onder onze stevige laars vertrappen, terugvliegen naar de

basis, onze beloning van Augustus in ontvangst nemen en gaan feesten.’ Ze draait met haar hiel ter verduidelijking.

‘Helemaal mee eens,’ zegt Tactus. ‘Mijn koninkrijk voor een gram demonenStof.’

‘Is dat je vijfde pepshot van vandaag, Tactus?’ vraagt Roque.

‘Jazeker, bedankt voor het meekijken, mammie. Maar ik word

moe van deze militaire troep. Ik verlang geloof ik naar Parelclubs en een flinke hoeveelheid fatsoenlijke drugs.’ ‘Je gaat de vernieling in.’

Tactus slaat op zijn dij. ‘Leef snel, sterf jong. Als jij een saaie ouwe knar bent, zal ik voortleven als een heerlijke herinnering aan verfijnder tijden en decadente dagen.’

Roque schudt zijn hoofd. ‘Mijn eigenzinnige vriend, op een dag

zul je iemand vinden van wie je houdt, die je laat lachen om de dwaas die je eens was. Je zult kinderen krijgen. Een landgoed be-

024

zitten. En op de een of andere manier zul je leren dat er belangrij-

een aantal Obsidianen de wacht. Ik sla Roque op de schouder. ‘Het

‘Allemachtig.’ Tactus staart hem vol afgrijzen aan ‘Wat lijkt me

‘Matrozen,’ roep ik naar de Blauwen in de schachten. ‘Nu alle-

kere dingen zijn dan drugs en Rozen.’ dat ellendig.’

Ik tuur op de tactische display en bemoei me niet met hun geintjes.

De prooi waar we op jagen is Karnus au Bellona, de oudere broer

van mijn voormalige vriend Cassius au Bellona en de jongen die ik doodde tijdens de Passage, Julianus au Bellona. Cassius is de

favoriete zoon van die familie van krullenbollen. Julianus was de aardigste. En Karnus? Mijn gebroken arm vormt daar het bewijs van – hij is het monster dat ze uit de krochten van hun huis loslaten om dood en verderf te zaaien.

Sinds het Instituut heeft mijn roem zich verder verspreid. Dus toen de AartsGouverneur mij eindelijk naar mijn vervolgstudie zond en dit nieuws tot het roddelcircuit van de Violetten door-

drong, werden ook Karnus au Bellona en een paar uitverkoren neven door Cassius’ moeder gezonden om te ‘studeren’. De familie wil mijn hart op een schaal. Vrij letterlijk. Alleen het insigne van

Augustus houdt hen tegen. Mij aanvallen staat gelijk aan hem aanvallen.

Maar die hele vendetta of bloedwraak tussen mijn meester en

de Bellona kan me geen bal schelen. Ik wil de vloot, zodat ik die

kan gebruiken voor de Zonen van Ares. Wat een puinhoop zou ik daarmee kunnen aanrichten. Ik heb toevoerlijnen, sensorenstations, gevechtstroepen, datacentrales in kaart gebracht – alle kritieke plekken die de Gemeenschap zouden kunnen laten wankelen.

‘Darrow.’ Roque komt dichterbij. ‘Word niet overmoedig, denk aan Pax. Trots is dodelijk.’

‘Ik wil juist dat het een valstrik is,’ zeg ik tegen hem. ‘Laat Karnus maar omkeren en de confrontatie met ons aangaan.’

Hij kijkt me onderzoekend aan. ‘Je hebt zelf een valstrik voor hem gezet.’

‘Hoe kom je daar nou bij?’

‘Je had het ons kunnen vertellen. Ik had...’

‘Karnus gaat eraan vandaag, broeder, zo simpel is het.’

‘Maar natuurlijk, ik wil alleen maar helpen, dat weet je toch?’

is zover.’

maal je hoofd erbij houden. Dit is de laatste nagel aan de doods-

kist van Bellona. Als we deze etterbak de ether in knallen, beloof ik jullie het grootste geschenk waartoe ik bij machte ben – een week goed slapen. Mooi toch?’

Een paar Grijzen aan het eind van de brug lachen. De Blauwen

tikken alleen met hun knokkels op hun apparatuur. Ik zou de helft van mijn goedgevulde bankrekening, met dank aan de AartsGou-

verneur, ervoor overhebben om één zo’n flets luchthoofd te zien lachen.

‘Genoeg vertraging,’ kondig ik aan. ‘Kanonniers, neem positie

in. Roque, bundel de destroyers. Victra, zorg voor de targeting. Tactus, schakel de verdediging in. We maken er nu een eind aan.’ Ik kijk naar mijn spichtige roerBlauwe. Hij staat in de schacht be-

neden mijn commandoplatform, te midden van vijftig anderen.

De slangachtige digiTats op de kale hoofden van de Blauwen en hun spinachtige handen gloeien hemelsblauw en zilver wanneer

ze aangesloten worden op de computers van het schip. In hun

ogen verschijnt een nietsziende blik zodra de optische zenuwen zich richten op de digitale wereld. Ze spreken alleen uit beleefdheid met ons. ‘Roerganger, motoren naar zestig procent.’

‘Ai, ai, dominus.’ Hij werpt een blik op de tactische display: een bolvormige holo met een machinale stem die boven zijn hoofd

zweeft. ‘Kijk uit, de metaalconcentraties in de asteroïden kunnen problemen opleveren bij het aflezen van de spectrometers. We hebben geen goed zicht. Er zou zich een vloot kunnen schuilhouden aan de andere kant van de asteroïden.’

‘Hij heeft geen vloot. We gaan er vol in,’ zeg ik. De motoren van het schip donderen. Ik knik naar Roque en zeg: ‘Hic sunt leones’. Het

motto van onze meester Nero au Augustus, AartsGouverneur van

Mars, dertiende van zijn naam. Mijn krijgsheren herhalen de leus.

Hier zijn leeuwen.

Gouden Zoon ligt al in de winkel!

‘Jawel.’ Ik onderdruk een geeuw en laat mijn blik over de brugschachten onder en achter me gaan. Blauwen in allerlei schake-

ringen zijn bezig met de systemen die het schip aansturen. Zij spreken langzamer dan de andere Kleuren, met uitzondering van de Obsidianen, die liever digitaal communiceren. Ze zijn ouder dan ik en allemaal afgestudeerd aan de Middernachtschool. Ver-

derop, bijna aan het eind van de brug, houden Grijze mariniers en

025

HET EPISCHE SLUITSTUK VAN DE OVERLEVERS-TRILOGIE

â&#x201A;¬16,99

026

NU IN DE WINKEL!

Tad Williams

De grote inspirator keert terug naar Osten Ard Na het succes van Tolkien was het lang

ontketend wanneer de Stormkoning, de

en bij hun wereld heeft me verrast. Na

stil op het gebied van epische, vernieu-

niet-gestorven vorst van de Sithi, zijn

lang te hebben geaarzeld, ben ik ge-

wende fantasy. Totdat Tad Williams

verloren gegane rijk tracht te herwinnen.

zwicht. En daar ben ik blij om. Bedankt

– zelf geïnspireerd door Tolkien – met

En nu? Nu keert Williams eindelijk terug

voor jullie steun en jullie aanmoediging.

de De Drakentroon kwam, het eerste

naar die wereld.

Ik doe mijn best om te zorgen dat jullie

deel van zijn magnum opus Heugenis,

daar geen spijt van krijgen.’

Smart en het Sterrenzwaard. Dat hij daar-

Terug naar Osten Ard

‘Welkom terug! En tegenover lezers die

mee vervolgens ook nog eens drie van

‘Mijn boeken over Osten Ard zijn onge-

voor het eerst kennismaken met Osten

de grootste fantasy-auteurs aller tij-

looflijk belangrijk voor me geweest. En

Ard, parafraseer ik een van onze helden,

den inspireerde, had hij waarschijnlijk

niet alleen voor mij. Ook voor heel veel

Simon Sneeuwlok, bij zijn begroeting

nooit zien aankomen. Mei 2017 keert

van mijn lezers, is me gebleken. Dus om

van een bondgenoot aan het eind van de

Williams, na bijna 30 jaar, terug naar

na al die jaren het verhaal weer op te

eerste serie: Kom, sluit u bij ons aan. U hebt

diezelfde wereld. Met de standalone

pakken, was best intimiderend, om niet

een wereld vol vrienden, van wie u sommigen

Het Hart van Steen – een overbruggings-

te zeggen angstaanjagend. Maar ik heb

nog moet leren kennen!’

verhaal naar de nieuwe trilogie die la-

er ook van genoten,’ zegt Williams.

ter dit jaar verschijnt – is eindelijk het

Het Hart van Steen vormt de eerste schakel

Lees op de volgende bladzijden een ex-

hek van de dam. Wij doken wat dieper

in de terugkeer naar Osten Ard, waarin

clusief voorproefje van Het Hart van Steen.

in zijn redenen om terug te keren.

een belangrijke episode in de geschiedenis wordt verteld die in het laatste deel

Williams’ vierdelige reeks – in het Engels

van Heugenis, Smart en het Sterrenzwaard

oorspronkelijk verschenen als trilogie –

niet aan bod is gekomen.

verscheen tussen ’88 tot ’93. Ze betekende

‘Ik was oprecht niet van plan ooit nog

onder andere voor George R.R. Martin,

naar Osten Ard terug te keren, en ik had

Patrick Rothfuss en Christopher Paolini

nooit kunnen denken dat ik er opnieuw

het begin van hun eerste, succesvolle

zo volledig in zou duiken, met een com-

stappen in het genre. ‘Heugenis, Smart en

pleet nieuwe serie als resultaat. Dat dit

het Sterrenzwaard inspireerde mij tot het

nu toch is gebeurd, is te danken aan de

schrijven van mijn eigen zevendelige trilo-

talloze lezers die me door de jaren heen

gie,’ grapte George R.R. Martin zelfs over

aanklampten met vragen en opmerkin-

de ‘trilogie’ die alsmaar langer werd.

gen als “Gaat het verhaal van Osten Ard

Heugenis, Smart en het Sterrenzwaard is het

echt niet verder?” en “Je maakt mij niet

verhaal van Simon, een koksjongen en

wijs dat je toen al niet aan een vervolg

tovenaarsleerling, wiens dromen over

dacht!”’

grote daden en heroïsche oorlogen maar

Uiteindelijk werd Williams er zo vaak

al te waar worden wanneer zijn wereld

over aangesproken, dat hij er serieus

verscheurd wordt door een verschrikkelij-

over begon na te denken. Geleidelijk aan

ke burgeroorlog, gevoed door oude haat-

ontwikkelde zich een verhaal dat hij wil-

gevoelens, eeuwige vijanden en duistere

de vertellen en zo keert hij met dit be-

machten van tovenarij. In Osten Ard, een

scheiden inleidende deel terug naar de

land dat eens bewoond werd door de elf-

wereld van Osten Ard; een wereld waar-

achtige Sithi, ligt Prester John, de Hoge

van hij dacht dat hij die voorgoed achter

Koning, namelijk op sterven. En met zijn

zich had gelaten.

dood zal een sluimerend kwaad worden

‘Jullie betrokkenheid bij de personages

VERSCHIJNT 22-05-2017 € 19,99 | 304 blz. | Paperback AUTEUR Tad Williams

027

Preview

Het Hart van Steen door Tad Williams

‘Ik had gehoopt dat je overdreef,’ zei hertog Isgrimnur. ‘Maar

familie van u zijn? U kunt ze noemen zoals u wilt – Nornen,

‘Een heel dorp,’ zei Sludig. ‘Maar waarom?’ Hij maakte fron-

monsters! Kijk naar die arme stumperds! De oorlog is voorbij,

het is nog erger dan ik had kunnen denken.’

send het teken van de Boom. Net als de hertog had de jonge krijger in de inmiddels beëindigde oorlog verschrikkelijke dingen gezien, dingen die ze geen van beiden ooit nog zouden ver-

geten. En nu stonden ze opnieuw bij een stuk of tien, twaalf lichamen in de modderige, bloederige sneeuw voor de tiend-

schuur. Het waren voornamelijk oude mannen, maar ook een paar vrouwen en kinderen, en de in stukken gehakte karkassen van een stel schapen. ‘Vrouwen en kinderen,’ zei Sludig somber. ‘Zelfs dieren.’

Aan Isgrimnurs voeten lag het lichaam van een kind, half begraven onder de sneeuw; de grauwblauwe vingers leken nog

ergens naar te reiken, de arm lag gestrekt als een vertrapte bloem. Wat een gruwel moest het voor de dorpelingen zijn geweest, om midden in de nacht wakker te schrikken en te besef-

fen dat ze waren omsingeld door lijkbleke Nornen met zielloze ogen, schepselen uit oude, angstaanjagende verhalen. Hertog

Isgrimnur kon slechts zijn hoofd schudden, maar zijn handen beefden. De dood en de verwoesting na een veldslag waren een verschrikking, en het was vreselijk om zijn talloze gesneuvel-

de of nog stervende manschappen te zien. Maar zijn soldaten

waren gewapend, ze konden althans terugvechten met hun zwaarden en bijlen. Dit... dit was anders; dit, deze aanblik raakte hem tot in het diepst van zijn ziel.

Hij keerde zich naar Ayaminu. De Sitha stond enigszins afzij-

dig, een eindje bij de hertog en zijn mannen vandaan. Ze keek ingespannen naar de wirwar van voeten hoefafdrukken die nu snel begonnen te verdwijnen onder een nieuw suikerlaag-

je van sneeuw. Haar hoekige, als goud glanzende gezicht met de licht spleetvormige ogen leek vreemd en ondoorgrondelijk

terwijl ze naar de grimmige sporen staarde, achtergelaten door haar verwanten de Nornen, die alleen qua huidskleur van haar

volk verschilden. ‘Nou? Wat ziet u?’ vroeg de hertog streng. ‘Ik zie alleen een zinloos moorden. Uw elfenverwanten zijn monsters.’

Ayaminu zette haar inspectie nog even voort, waarbij ze

nauwelijks onderscheid leek te maken tussen de omgewoelde sneeuw en de her en der verspreid liggende lichamen. ‘De Hi-

keda’ya kwamen alleen om voedsel te stelen,’ zei ze ten slotte. ‘Blijkbaar zijn ze betrapt. Want ik denk niet dat ze anders ook maar een vlieg kwaad zouden hebben gedaan.’

‘Wat wilt u daarmee zeggen?’ Sludig wist zijn woede slechts met moeite te beheersen. ‘Praat u het daarmee goed, omdat ze

028

Witte Vossen, Hiki... Nou ja, hoe ze ook mogen heten. Het zijn maar die onsterfelijke elfen van u moorden vrolijk door.’

Ayaminu schudde haar hoofd. ‘Mijn volk is níét onsterfelijk. We worden alleen veel ouder dan de mens. De veldslagen die

in deze oorlog zijn gevoerd, hebben aangetoond dat zowel mijn volk als onze verwanten, de Hikeda’ya, wel degelijk sterfelijk zijn. In het afgelopen jaar hebben duizenden de dood gevonden, in veel gevallen door de hand van stervelingen zoals u.’ Ze

draaide zich naar opzij en keek Sludig aan, maar haar gezicht

stond nog altijd ondoorgrondelijk. ‘Praat ik deze moord goed?

Nee. Maar dat de Hikeda’ya zo ver gingen om voedsel te stelen

in een nederzetting van stervelingen, bewijst dat de honger hen tot wanhoop, zo niet tot waanzin moet hebben gedreven.

Net als mijn volk hebben de Hikeda’ya erg weinig nodig om te overleven. Maar het noorden lijdt al heel lang onder de sneeuwjachten en de ijzige kou van de Stormkoning.’

‘Wij Rimmersmannen lijden net zo goed onder deze winter zonder einde, maar wij hebben geen complete dorpen verwoest en uitgemoord!’

Ayaminu schonk de jonge krijger een verstrooide blik. ‘Jullie Rimmersmannen zijn amper enkele eeuwen geleden uit het westen gekomen, maar toch hebben jullie onder mijn volk al

duizenden slachtoffers gemaakt. En hebben jullie dit laatste jaar geen dood en verderf gezaaid onder jullie buren in Hernystir?’

‘Wel vervloekt, dat waren wij niet!’ Sludig beefde van ver-

ontwaardiging. ‘Dat waren andere Rimmersmannen, onder aanvoering van Skali van Kaldskryke, de gezworen vijand van hertog Isgrimnur!’

De hertog legde een hand op Sludigs arm. ‘Bespaar je de

moeite. Dit is een heilloze discussie.’ Toch kon ook hij, zoals hij daar stond, omringd door dode dorpelingen, geen enke-

le welwillendheid opbrengen jegens de Sitha. Dit waren zíjn dorpelingen, door God aan hem toevertrouwd, opdat hij hen

zou beschermen. Op de gouden tint van haar huid na had de elfenvrouw een Norn kunnen zijn, het lijkwitte ras waarvan

de moordlustigheid werd aangetoond door wat Isgrimnur om zich heen zag. ‘Vergeet niet dat ons geheugen niet zo ver terug-

gaat als het uwe, vrouwe Ayaminu.’ Het kostte hem moeite zijn

stem vlak te houden. ‘En ons leven duurt niet zo lang als dat

van u en uw verwanten. Op verzoek van uw heer Jiriki, die zich een vriend mag noemen van onze koning en koningin, heb ik u toestemming gegeven u bij ons aan te sluiten. Maar dat geeft

u niet het recht ruzie te zoeken met mijn mannen.’ In werke-

Isgrimnur keek verbaasd op van zijn kaart. ‘Zo bijzonder is

Miriamele, hem pas na lang aandringen weten over te halen

zo te schreeuwen.’

lijkheid had het recentelijk gekroonde koningspaar, Simon en

de Sitha-vrouw in zijn gelederen te dulden. Isgrimnur wist nog altijd niet of hij daar goed aan had gedaan.

Hij keek de heuvel af, naar de Vorstmarkweg, waar zijn manschappen stonden te wachten; hun wanordelijke gele-

deren strekten zich uit over een halve mijl. De meerderheid

van zijn troepenmacht werd gevormd door Rimmersmannen, aangevuld met een paar honderd soldaten van andere volkeren van wie de meesten te laat waren gekomen om nog bij Erches-

ter mee te vechten, maar die waren geronseld om de verlaten burchten te heropenen langs de noordgrens van de koninklij-

ke Hoge Voogdij, waarachter het rijk begon van de verslagen

Nornen. Mochten ze hebben verwacht dat de Witte Vossen zich schielijk, zonder incidenten zouden terugtrekken, dan was inmiddels gebleken dat ze zich daarin hadden vergist.

‘Dit dorp behoorde tot het gebied van Finnbogi,’ zei Brindur.

De potige, ruig gebaarde broer van de heer van Skoggey, die zelf

ook een belangrijke vrijheer was, had de laatste veldslag, bij

de Hayholt, overleefd maar niet zonder diverse pinten bloed en het grootste deel van een van zijn oren op het slagveld achter te laten. Door het dikke verband stond zijn helm wat merkwaar-

dig op zijn hoofd. ‘Ik heb hem zien sterven, net buiten de poort van het kasteel, heer. Een reus rukte hem het hoofd af en gooide het over de muur van de Hayholt.’

‘Zo is het wel genoeg. En ik heb ook schoon genoeg van dit

oord.’ Isgrimnur maakte een gebaar van woede en weerzin. ‘God bewaar ons, maar ik kan die smerige schepselen nóg rui-

ken! Hun stank is onmiskenbaar, zelfs met al dit bloed. Het lijkt wel alsof we ze net hebben gemist.’

‘Dat lijkt me niet waarschijnlijk...’ begon Ayaminu, maar op een driftig gebaar van de hertog zweeg ze abrupt.

‘Na de veldslag hadden we alle Witte Vossen bijeen moeten drijven en ze hun kop af moeten slaan,’ zei Isgrimnur. ‘Alle-

maal, ook degenen die we al krijgsgevangen hadden gemaakt.

Net zoals Crexis dat deed na de val van Harcha.’ Hij keek de Sitha aan. ‘Dat werkt voor elfen toch ook? Hun hoofd afhakken?’

Ayaminu beantwoordde zijn blik, maar toen ze niets zei, keerde Isgrimnur haar de rug toe. De opgewaaide sneeuw

knerpte onder zijn laarzen terwijl hij terugliep naar zijn wachtende manschappen.

‘Heer, er is een ruiter gearriveerd. Hij draagt de banier van jarl Vigri!’

dat toch niet?’ Hij fronste dreigend. ‘In elk geval geen reden om

De jonge Rimmersman kleurde, ook al was dat door zijn rood verbrande wangen moeilijk te zien. ‘Hij komt niet uit het oosten, uit Elvritshalla. Maar van de andere kant. Via de westelijke tand van de vork.’

‘Dat bestaat niet,’ zei Sludig.

‘Wil je daarmee zeggen dat hij uit Naarved komt?’ vroeg de hertog streng. ‘Wat is dat voor onzin?’ Hij richtte zich op en stootte met zijn buik tegen de geïmproviseerde tafel, waardoor

de stenen die de legers moesten voorstellen, een stukje de lucht in vlogen. ‘Wat heeft Vigri in Naarved te zoeken? Hij wordt ge-

acht Elvritshalla te beschermen.’ Na Isgrimnur was Vigri een

van de machtigste heren van de Rimmersmannen. Zijn vader en hij hadden altijd tot de trouwste bondgenoten van de hertog

behoord. Het leek ondenkbaar dat de jarl, zoals graven hier in het noorden werden genoemd, zijn post zou verlaten. Isgrimnur trok hoofdschuddend zijn met bont gevoerde handschoe-

nen aan. ‘De Verlosser zij dank dat mijn Gutrun nog veilig met

onze vrienden in het zuiden zit. Het lijkt wel alsof iedereen hier zijn verstand heeft verloren!’ Hij baande zich een weg de

tent uit, op de hielen gevolgd door Sludig. Ook Ayaminu, de Sitha-vrouw, sloot zich aan, geruisloos als een geest.

Zowel de boodschapper als zijn paard was omkranst door de berijpte pluimen van hun adem. Achter hen verhief zich het uitgestrekte woud van Dimmerskog dat de oostelijke vertak-

king van de weg omhulde met een deken van groen en wit; de

besneeuwde bomen stonden rij aan rij, roerloos als bevroren wachters, die in de dichte mist uit het zicht verdwenen.

‘Vertel op, kerel! Wat heb je voor me?’ vroeg de hertog gebie-

dend. ‘Komt het bericht echt van Vigri? Waarom is hij niet bij Elvritshalla? Hij heeft opdracht de stad te verdedigen.’

De ruiter steeg af en probeerde te knielen, maar kon van kou en vermoeidheid amper op zijn benen blijven staan. ‘Alstublieft, heer.’ Hij hield de hertog een dichtgevouwen vel perka-

ment voor. ‘Laat de jarl zelf het woord doen. Ik ben slechts zijn boodschapper’

Terwijl Isgrimnur het bericht las, verscheen er een frons op zijn

gezicht. ‘Zorg dat de boodschapper te eten en te drinken krijgt. Sludig, Brindur, Floki... naar mijn tent! Ik moet jullie spreken.’

Eenmaal in de tent verzamelden de mannen zich zwijgend en bezorgd rond de hertog. Ook Ayaminu was mee naar binnen gegaan, maar ze hield zich zoals altijd op de achtergrond, onopvallend en waakzaam.

029

Preview ‘Volgens Vigri zijn de Witte Vossen al meer dan een maand op

lang gevochten. Velen zijn al meer dan een jaar van huis, en

kleine groepjes door ons gebied en blijven ver uit de buurt van

ren omdat ze in Erkynland en de vreemde streken, nog verder

terugtocht naar het noorden. Ze trekken voor het merendeel in onze steden en dorpen,’ vertelde Isgrimnur. ‘Maar er is ook één

grote groep onderweg. Goed bewapend. Voor een deel bereden. Te groot om te negeren. Een groep die bovendien erg langzaam

reist. Vigri schrijft dat ze het lichaam van een grote Nornleider met zich meedragen, om het terug te brengen naar de Sturmr-

speik. Vigri sluit zelfs niet uit dat het gaat om het lichaam van de koningin van de Nornen.’

‘Een lichaam?’ klonk de stem van Ayaminu, die bij de opening van de tent stond. ‘Dat kan. Maar het is niet de konin-

gin. Utuk’ku-met-het-Zilveren-Masker is niet dood. Ze heeft een gruwelijke nederlaag geleden, maar als ze was gesneuveld, zouden we dat hebben geweten. En hoewel ze in de geest bij

haar volk was tijdens de slag om Asu’a – de Hayholt zoals u het noemt – heeft haar lichaam Nakkiga nooit verlaten. Ze wacht nog altijd in de grote berg.’

Isgrimnurs frons werd nog dieper. ‘Dan moet het een andere

belangrijke strijder van de Witte Vossen zijn. Dat doet er niet toe. Waar het om gaat, is dat deze groep zich volgens Vigri ver-

plaatst als een klein leger en zich, net als een leger, schuldig

maakt aan plundering. In de directe omgeving en aan de zoom

van Elvritshalla is grote schade aangericht. Dat was voor Vigri aanleiding om de vijand uit te dagen, aan het hoofd van enkele

duizenden manschappen uit de stad. De Nornen leverden vurig strijd, maar uiteindelijk is Vigri erin geslaagd hen te verjagen, de woeste leegte in. Hij vond echter dat hij het daar niet bij kon laten.’ De hertog keek opnieuw fronsend naar de brief. ‘De goe-

de Aedon is ons genadig geweest. Hij schrijft dat hij alle Witte

Vossen – enkele honderden – heeft ingesloten in een vervallen burcht op de zuidgrens van het Nornenrijk, bij de Skuggi Pas. ‘Dat moet de Warburcht zijn,’ zei Ayaminu.

‘Vigri heeft het grootste deel van zijn manschappen in Elvritshalla achtergelaten,’ vervolgde Isgrimnur. ‘De troepen-

macht die hij bij zich heeft, is te klein om beleg te slaan. Het

gebied rond de burcht biedt nauwelijks dekking, schrijft hij. Dus hij is bang dat de Nornen opnieuw zullen weten te ont-

snappen. Vandaar zijn vraag aan ons om hem zo snel mogelijk te hulp te komen.’

‘De burcht mag in vervallen staat verkeren. Daaronder be-

vindt zich een diep en uitgestrekt netwerk van gangen,’ zei

Ayaminu. ‘Dus de Hikeda’ya zouden het daar lang kunnen uitzingen.’

‘Niet als we ze als ratten naar buiten drijven, met vuur en

getemperd ijzer!’ Floki’s brede gezicht verried hoezeer hij zich erop verheugde.

‘Voor mijn part houden die lijkhuiden zich daar schuil tot de Dag des Oordeels,’ zei Brindur. ‘Onze mannen hebben zwaar en

030

vele anderen zullen nooit meer naar Rimmersgaarde terugke-

naar het zuiden, hun laatste rustplaats hebben gevonden. Wat geeft het wat een paar honderd Nornen doen? Hun macht is gebroken.’

‘Zolang hun moordzuchtige koningin nog leeft, zal hun

macht niet gebroken zijn.’ Sludig voerde nog geen titel, maar hij had een bevordering meer dan verdiend. Al sinds lang voor

de oorlog was hij een van Isgrimnurs naaste vertrouwelingen, en in de strijd tegen de Stormkoning had hij grootse daden op

zijn naam geschreven. ‘Dit zouden wel eens de laatsten van hun generaals en edelen kunnen zijn, opgesloten in een ver-

vallen burcht ver van huis. Dus ik denk dat Floki gelijk heeft, vrijheer Brindur. Dit is onze kans om die lijkhuiden te vermorzelen, als een nest jonge slangen onder een rotsblok.’

Isgrimnur was ongelukkig met beide opties. ‘Woorden schie-

ten tekort om mijn haat voor deze monsters te beschrijven,’ zei hij langzaam. ‘Alleen al voor wat ze mijn zoon Isorn heb-

ben aangedaan, zou ik ze het liefst tot en met de laatste man,

de laatste vrouw, het laatste kind afslachten.’ Hij schudde zijn hoofd, alsof het te zwaar was voor zijn nek. ‘Maar Brindur heeft

gelijk. De soldaten zijn moe. En ik wil niet nóg meer goede mannen zien sterven in de strijd tegen de elfen.’

‘Wanneer we de strijd nu niet voortzetten, zal spoedig het

moment aanbreken dat we dat alsnog moeten doen.’ Sludig klopte op een van de bijlen aan zijn riem. Voor de jonge Rim-

mersman was de dood van Isorn, de zoon van Isgrimnur, bijna net zo’n zware slag geweest als voor de hertog zelf. Zijn haat

jegens de Nornen was onverminderd en deed zijn bloed nog al-

tijd koken. ‘Wanneer ze zich voldoende hebben hersteld om ons opnieuw aan te vallen, zullen we wensen dat we in dit uur van

hun zwakte voor eens en voor altijd met ze hadden afgerekend.’

Isgrimnur slaakte een zucht. ‘Ik moet erover nadenken. We hebben ons kamp al opgeslagen. Vannacht blijven we hoe dan ook hier. Laat me alleen.’

De mannen liepen de tent uit, maar Ayaminu stond nog al-

tijd bij de opening. In het weerkaatste licht glansden haar ogen als gouden munten. ‘Wilt u dat ik blijf, hertog Isgrimnur?’

Hij snoof. ‘U wilde mee, u wilde getuige zijn van deze oor-

log, en omdat onze nieuwe koning en koningin daaraan hun

goedkeuring gaven, heb ik ermee ingestemd. Maar ik heb nooit gezegd dat ik me door u zou laten adviseren.’

‘Dat zou me niet moeten verbazen. Elvrits volk is altijd al koppig en stijfhoofdig geweest. Misschien ligt de tijd van Fingil Bloedvuist nog niet zo ver achter u als u zou willen.’ ‘Misschien niet,’ zei Isgrimnur chagrijnig.

Anthony Ryan

Over drakenbloed en piratenschepen Na het megasucces van Anthony Ryans

ze de ‘frontier’ in Amerika noemde. Ik

trilogie In de Schaduw van de Raaf was het

las ook veel over de Frans-Duitse Oorlog

even stil rond de auteur. Maar Ryan, die

en oorlogsvoering op het water tijdens de

het als self-published auteur ver schopte

Amerikaanse Burgeroorlog om mijn ge-

voordat hij werd opgepikt door een van

vechtsscènes meer authenticiteit te geven.

de grote vijf uitgeverijen uit het Verenigd is het eerste deel van zijn gloednieuwe

Wanneer kwam het magiesysteem om de hoek kijken?

trilogie Draconis Memoria. Een wereld

Toen ik eenmaal het idee had dat het

waarin alles draait om drakenbloed. Wij

drinken van drakenbloed je magische

vroegen de auteur naar meer.

krachten zou geven, viel de rest allemaal

Koninkrijk, is terug! Het Vuur van de Draak

aardig snel op zijn plaats. Het idee dat

Vertel ons eens wat meer over je nieuwe boek...

er vier soorten drakenrassen zouden zijn,

Het Vuur van de Draak is anders dan mijn

ook dingen laten varen, zoals het idee

eerdere werk. Het speelt zich af ten tijde

dat rood drakenbloed een soort opium-

van een industriële revolutie, dus men-

achtige verslaving zou veroorzaken bij

sen vechten met pistolen en kanonnen in

niet-Bloedgezegende mensen. Dat maak-

plaats van zwaarden en bogen. Maar het

te het gewoon te ingewikkeld.

kwam daarna ook vanzelf. Maar ik heb

is ook een wereld waarin draken leven Bloedgezegenden – magische krachten

In het boek volgen we drie hoofdrolspelers. Had je zelf een voorkeur?

krijgen van het drinken van drakenbloed.

Ik kan van alle drie evenveel genieten,

De plot draait om de zoektocht naar de

waarschijnlijk omdat ze zo verschillend

legendarische witte draak, een zoektocht

zijn. Clay is een crimineel, Lizanne een

die de hele wereld zal veranderen.

spion, en Hilemore is een eerzame kapi-

en waarin sommige mensen – zogeheten

tein-luitenant ter zee. Als ze niet zo ver-

Hoe kwam je op het idee voor deze wereld?

schillend waren zou ik me waarschijnlijk dood vervelen. Net als de lezer trouwens.

Zoals de meeste van mijn ideeën zat het je in mijn hoofd voordat het naar buiten

Hoe is het voor jou om in een compleet nieuwe wereld te schrijven?

kwam. Naar mijn idee zijn dat de beste

Vaak heel erg verfrissend, maar soms

ideeën, als ze wat langer moet bezinken

toch ook frustrerend. Al met al heb ik

voordat ik begin met schrijven. Ik ben al-

toch bijna tien jaar in de wereld van In de

tijd al een geschiedenisnerd geweest en

Schaduw van de Raaf geleefd, en als gevolg

REEDS VERSCHENEN | € 24,99

veel van de details uit deze wereld komen

daarvan ken ik de wereld heel goed. Bij

704 blz. | Paperback AUTEUR Anthony Ryan SERIE Draconis Memoria 1

van het lezen over industriële vooruit-

Het Vuur van de Draak en de vervolgdelen

gang en koloniale uitbreiding van Euro-

voelt het alsof ik moet leren omgaan met

pa en Amerika in de negentiende eeuw.

een heel andere omgeving en set perso-

Van daaruit deed ik veel onderzoek naar

nages. Zodoende duurde het schrijven

onderwerpen als de Britse Oost-Indische

van dit boek ook veel langer dan bijvoor-

Compagnie en de verdwijning van wat

beeld de laatste twee Raven-boeken.

idee voor Het Vuur van de Draak al een tijd-

Op de volgende pagina’s een voorproefje van Het Vuur van de Draak.

031

Preview

Het Vuur van de Draak door Anthony Ryan

Al decennialang worden de landen van de IJzerschip Handelsmaatschappij verdedigd door Bloedgezegenden – man-

nen en vrouwen die in staat zijn de krachten uit het bloed van wilde draken te sturen. De loyaliteit van elitespion-

nen en huurmoordenaars hebben ervoor gezorgd dat de Handelsmaatschappij nu een van de grootste machten in de wereld is. Maar er dreigt een crisis. De drakenbloedlijnen worden steeds zwakker, en een oorlog met het Cor-

vantijnse Keizerrijk lijkt onvermijdelijk. De enige hoop voor de Handelsmaatschappij ligt in de mythe van een le-

gendarische Witte Draak wiens krachtige bloed misschien

wel het tij van de oorlog kan doen keren – als hij al bestaat. De taak om dit legendarische beest te vinden, ligt in de handen van Cleemond Torkreek, een kruimeldief en on-

geregistreerde Bloedgezegende. Cleemond heeft door de jaren heen een hoop kostbare zaken in zijn handen gehad (veel daarvan illegaal), maar niets zo waardevol als de toekomst van de complete IJzerschip Handelsmaatschappij.

Persoonlijk verslag Ik hoop zeer dat het Bestuur er begrip voor heeft dat ik niet in staat ben in mijn verslag de exacte opeenvolging van gebeurtenissen vast te stellen die tot de uiteindelijke ramp hebben ge-

leid. Ondanks mijn grondige pogingen is me dit niet gelukt.

Veel getuigen uit de eerste hand zijn nu helaas al begraven en

zij die nog tot de levenden behoren, bevinden zich dikwijls op de rand van krankzinnigheid. De blootstelling aan onverdund product kan onvoorspelbare consequenties hebben. Wat mijn verslag betreft: ik was aanwezig bij het Bloedlot noch de oogst,

aangezien ik ervoor koos op de Academie te blijven om een enorme stapel onbeantwoorde correspondentie weg te werken. Om ongeveer twintig minuten na het veertiende uur werd

ik afgeleid van mijn werk door geschreeuw en veel rumoer op

straat. Ik ging naar het raam en zag geschokt hoe een menigte inwoners van de stad met aanzienlijke, nee hysterische haast voort renden; velen van hen met bleke of betraande gezichten.

Toen ik een van mijn leerlingen te midden van de menigte zag, opende ik het raam en riep haar. Slim en verstandig als ze is,

zoals ook de rest van mijn meisjes, lukte het haar zich los te maken van de massa door langs het hekwerk van de Academie

omhoog te klimmen, en terwijl ze zich vastklemde bracht ze uit: ‘Hij is ontsnapt, madame! De Zwarte loopt los door de stad. Overal doden!’

Ik moet bekennen dat ik niet wist wat ik op dat moment

moest doen, waarvoor ik het Bestuur om vergeving smeek.

032

Maar ik ga ervan uit dat u zult begrijpen dat er nog nooit zo-

iets had plaatsgevonden, niet gedurende al mijn dertig jaar op dit continent. Na een onvergeeflijke stilte van enkele seconden

gerukte restanten van zijn kettingen. Van het kind waarover mijn leerlinge had gesproken, zag ik geen enkel spoor.

Een salvo geweerschoten trok mijn aandacht naar de kade,

kwam ik voldoende bij zinnen om de juiste vraag aan mijn leer-

die ik vanaf mijn punt goed kon zien via het pad van verwoes-

Op dat moment vertoonde haar gezicht een trek van verwar-

ten door was een kenmerkend gebrul te horen. Het leek me het

linge te stellen: ‘Hoe komt dat?’

ring die ik nooit bij haar had gezien en het duurde wel een halve minuut voor ze weer sprak, haperend en met slordige woord-

keus. ‘Het Bloedlot... Er was een vrouw... Een vrouw met een kind...’

‘Het is heel gebruikelijk dat ouders met hun kinderen naar

het Bloedlot komen,’ zei ik ongeduldig. ‘Verklaar je nader!’

‘Ze...’ Het gezicht van mijn studente vertoonde toen zowel

verbijstering als afgrijzen. ‘Ze sprong.’ ‘Sprong?’

‘Ja, madame. Met het kind... Ze pakte het kind op en...

sprong.’

‘Sprong waarin?’

‘In de kuip, madame! Net toen een oogster de Zwarte begon

af te tappen... sprong ze in de kuip.’

Gezien de verbijsterde blik van mijn leerlinge, en de vele

ting dat door de rijen huizen getrokken was. Tussen de scho-

juiste moment om een flinke portie Groen tot me te nemen, waardoor ik razendsnel op de kade kwam, waar ik allereerst het

ontketende beest waarnam. Het had zijn allesvernietigende weg naar de werf gebaand, bij elke stap een bloedspoor achter-

latend uit het kraantje in zijn nek. Ondanks zijn bloedverlies veroorzaakte hij echter ook daar verwoed en energiek een enor-

me ravage. Ik keek toe hoe hij met grote kracht het huis van de havenmeester in elkaar beukte met een aantal slagen van zijn

staart, voor hij zijn aandacht richtte op de schepen die bij de

kade lagen aangemeerd. Een aantal was bezig zich af te duwen, de bemanning was koortsachtig doende om de veiligheid van

open zee te bereiken, maar een stuk of vijf hadden blijkbaar niet genoeg bemanning of waren te besluiteloos om een ontsnapping in gang te zetten.

De Zwarte sprong op een stoere kustvaarder, de ogs Recht-

schroeiplekken en bloedspatten die haar kleding besmeurden,

vaardig Deel, en dompelde hem louter door zijn gewicht onder,

men. Nadat ik haar had bevolen naar haar slaapzaal te gaan en

de bemanningsleden in het water hapte. Toen richtte hij zijn

nam ik aan dat ik verder weinig zinnigs van haar zou vernevoor de veiligheid van de kleintjes te zorgen, griste ik een com-

pleet setje flacons uit mijn kantoorkluis en spoedde me naar het Havenkwartier. Ik zal het Bestuur niet lastigvallen met een uitputtende beschrijving van de vernielingen waarvan ik getui-

ge was tijdens de tocht, evenmin met wat ik aantrof toen ik de

plek van de oogst van de Zwarte bereikte, of het aantal doden opnoemen, maar laat ik ermee volstaan dat ik voldoende zag om de waarheidsgetrouwheid van het verslag van mijn leerlinge te bevestigen.

De kuip zelf was volledig aan duigen, de dikke eikenhouten

terwijl hij met zijn niet-gemuilkorfde kaken naar de spartelen-

aandacht op het naburige vrachtschip, een schip van Dagkust

Mineralen met een capaciteit van zo’n tweehonderd ton, en hij begon de stuurhut en schoorstenen af te breken, onophoudelijk

met opengesperde muil, terwijl hij tevergeefs vuur probeerde te spuwen. Ik benadruk hier even het verstandige inzicht van

de oogsters die het beest het eerst onder hun hoede hadden om zijn naftakanalen door te snijden. Hadden ze dat niet gedaan,

dan zouden de gevolgen eerlijk gezegd te weerzinwekkend zijn geweest om bij stil te staan.

Op dat moment zag ik hoe de Zwarte zich geschokt omdraai-

planken waren versplinterd en tot ver in de omtrek verspreid,

de toen een kogelregen hem in de flank trof. Hij stootte een

met kinderhoofdjes geplaveide straat, en was tegen de omrin-

sprong, met de gekortwiekte vleugelstompjes fladderend om

net als het bloed van het beest. Het lag in dikke plassen op de gende huizen gespat waarvan alle ramen nog openstonden om het spektakel van de heer Dunmorn te aanschouwen. De toe-

schouwers die niet direct gestorven waren doordat ze het bloed

binnen hadden gekregen, strompelden rond of lagen wild schokkend op de grond, uit waanzin of uit pijn. Omdat ik resistent ben voor de effecten van het bloed, was ik in staat de res-

tanten van de kuip te naderen. Hier trof ik het lichaam van een vrouw in aan, half zichtbaar waar het bloed het dikst was. Haar leeftijd en identiteit waren niet te schatten, aangezien haar

huid zwartgekleurd en verschroeid was door aanraking met

het product. Vanwege haar slanke figuur nam ik echter aan dat ze jong was. Het enige teken van de Zwarte waren de uiteen-

enorm gebrul uit voor hij op het volgende aangemeerde schip

op te stijgen. Al snel kreeg ik de bron van de schoten in het oog, toen ik een gestalte ontwaarde op een van de hoge en nog onbe-

schadigde kranen aan de werf. Dankzij het effect van de zojuist

gedronken slok Groen beklom ik in een wip de staander van de kraan, en zag een man halverwege de arm, die nauwgezet een

langgeweer op de Zwarte richtte. Hij schoot en ik zag de Zwarte weer steigeren, voor hij vooroverstortte op het brede dek van

de ogs Drakenwrok, een Blauwjager die onlangs uit de zuidelij-

ke zeeën was teruggekeerd. De bemanning was zo dom zich te verweren tegen de aanval van het beest, en bestookte het met allerlei wapens die een te klein kaliber hadden om een verwonding van enige omvang te veroorzaken.

033

Preview De scherpschutter vloekte grof en uitbundig terwijl hij zijn

brandjes die door mijn stoot Rood waren opgelaaid. De Zwarte

zag naderen. ‘Eh, sorry, dame,’ zei hij met Oud-Koloniaals ac-

boel van touwen en planken, met opengesperde bek om zijn

wapen herlaadde, maar zweeg direct toen hij mij over de arm cent; zijn afkomst was ook zichtbaar aan de donkere tint van

zijn huid. Omdat ik geen tijd had hem een preek te geven over zijn taalgebruik, nam ik zijn versleten maar stevige kleding in me op voor ik mijn blik op zijn geweer liet rusten: een Vac-

tor-Massin .6 enkelschots-achterlader, waar de succesvollere contractantencompagnieën de voorkeur aan geven.

‘Privéwapens moeten worden ondergebracht bij het Protecto-

raat bij de ingang van Carvenpoort, meneer,’ zei ik.

De schutter grijnsde even als antwoord en knikte naar het

rampokkende beest. ‘Wordt me vast niet aangerekend als ik

hem omleg, dame. Als-ie nou maar eens even ophield met zijn

draaide zich razendsnel om te midden van de vlammende war-

vurige antwoord te geven, maar alles wat er uitkwam was een

gefrustreerd gebrul toen zijn vuur het liet afweten. Ik landde hard op het dek op een meter of zeven bij hem vandaan, be-

schermd tegen verwondingen door de slok Groen, en keek hem

recht in zijn ogen uitdagend aan, iets wat geen enkel mannetje lang kan hebben. Hij brulde opnieuw en deed een uitval met klauwen die het dek openreten, terwijl hij zijn staart oprolde voor de klap, toen hij opeens als aan de grond vastgenageld bleef staan, want ik riep het Zwart in me op dat ik een paar seconden tevoren achterover had geslagen.

Dat dit een angstwekkend sterk beest was sprak vanzelf,

woede te botvieren, en me de tijd gaf voor een kopschot.’

maar tot dit moment had ik de kracht van dit dier nog niet op

van het dek van de Drakenwrok veegde, waarop hij zijn kop in

opgeroepen verlamming, en liet het beetje product dat ik ge-

Ik keek toe hoe de staart van de Zwarte de laatste matrozen

zijn nek gooide om een overwinningsbrul aan te heffen, terwijl

het bloed uit de stalen tap uit zijn nek stroomde. ‘Hij is heel wat levendiger dan hij had moeten zijn,’ vond de contractant, en legde opnieuw aan voor hij het vloekend opgaf toen het beest een grote sprong maakte. ‘Al dat bloed dat maar weglekt.’ ‘Uw naam, meneer?’ informeerde ik.

‘Torkreek, mevrouw. Braddon Torkreek, hoofdaandeelhou-

der en kapitein van de Onafhankelijke Langgeweer Contractantencompagnie.’

Ik nam de flaconnetjes Rood en Zwart uit mijn voorraad en

leegde ze, gevolgd door een flinke slok van Groen. ‘Ik houd hem voor u in bedwang, meneer Torkreek,’ zei ik. ‘Eens zien of u kwijtschelding verdient.’

Met die woorden sprong ik over de schutter heen en rende de

hele arm van de kraan over voor een sprong naar een schuin-

staande mast, die oprees uit het dek van een slagzij makend

vrachtschip, een van de oudere schepen die nog steeds zeilen hebben als verzekering bij motoruitval. Het was een afstand

waarde geschat. Hij vocht uit alle macht tegen mijn door Zwart dronken had met zo’n vaart vervliegen dat ik moet bekennen dat het zweet me op het voorhoofd stond en ik met groeiend ongeduld hoopte dat Braddon Torkreek net zo goed was als hij had beloofd. Daarom is het vreemd dat ik op dit moment een

andere sensatie kreeg, een zeker inzicht dat uitsteeg boven de algemene consternatie en urgentie van de toestand. Want ter-

wijl ik waakzaam mijn blik op de ogen van het beest gevestigd

hield, merkte ik iets op wat zijn begeerte naar vlees en triomf ontsteeg: een enorme en allesoverheersende angst, en niet

voor mij. Ik besefte direct dat de Zwarte geen wraak zocht voor

zijn gevangenneming en kwellingen, noch voor de stalen tap in zijn vlees. Het was alleen bezig geweest weg te komen, te vluchten voor iets veel ergers dan dat kleine, tweebenige on-

gedierte. Net terwijl mijn geest de vlucht van het beest naliep,

van de versplinterde kuip met daarin het mysterieuze lijk via de propvolle straten naar de kade, bewees meneer Torkreek dat hij niet had gebluft.

Met een jankend geluid vloog de kogel over mijn hoofd en

van zeker tien meter, geen probleem voor een Bloedgezegende

belandde precies in het aflopende voorhoofd van de Zwarte. Er

middelpuntvliedende kracht om mezelf naar de Zwarte te slin-

kop tot staart en stortte toen met een verstikt gerochel op het

met bloed vol Groen. Ik greep de touwen vast en gebruikte de

geren, een basisbeweging die ik mijn meisjes al twintig jaar lang bijbreng. In een boog vloog ik razendsnel op de Zwarte af, terwijl ik mijn reserve-Rood opriep op om hem van achteren aan te vallen. Natuurlijk werd zijn huid hier en daar verschroeid, maar verder raakte hij niet beschadigd door de resul-

terende vlaag hitte die ik afvuurde. Zoals ieder ander van zijn soort was hij echter niet in staat een uitdaging te negeren.

Hij was inmiddels op een ander vrachtschip gesprongen,

waarvan de bemanning aanzienlijk minder agressief op hem reageerde dan die van Drakenwrok, gezien de snelheid waarmee

ze zich over de reling wierpen, natuurlijk ook uit angst voor de

034

ging één stuiptrekking door hem heen, het lichaam golfde van deels verruïneerde dek neer. Het Vuur van de Draak ligt al in de winkel!

Het Vuur van de Draak ligt al in de winkel!

HET

WILD CARDS UNIVERSUM

VA N

GEORGE

R.R.

MARTIN

‘Martin en zijn stal van auteurs hebben een meedogenloos verhaal gecreëerd dat lezers zal aanspreken die van actie houden.’ REED ELSEVIER

035

10 redenen waarom Alex Marshall de nieuwe baas op het gebied van epische fantasy is Zijn echte naam mag dan

besluit haar complete dorp af

om zijn insectengifverslaving

inmiddels

geen

Verslaafd aan de liefde

geheim

te slachten om wraak op haar

te bekostigen. En de ander

meer zijn, maar het feit

te nemen. Tijd dus voor Zosia

is getrouwd en moet samen

Maar even terug naar die

dat Marshall nog zo wei-

om dat zwaard weer op te

met zijn (mannelijke) partner

huurlingen die zich laten ste-

nig wordt gelezen, beves-

pakken.

het gearrangeerde huwelijk

ken door insecten om high te

tigt toch dat nog te weinig mensen hem kennen. Tijd dus om jullie te overtuigen

van hun dochter zien te red-

worden. Morato is een van

Vrouw met snor

den op het moment dat ze er

Zosia’s trouwste aanhangers

Over

vandoor gaat. En dat zijn er

tot het moment dat Zosia van

nog maar twee.

de aardbodem verdwijnt. En

vrouwen

ge-

van de kwaliteiten van deze

sproken, de meeste hebben

nieuwkomer op het gebied

in Marshalls boeken grotere

van epische fantasy, én jul-

spierballen én snorren dan

lie te laten zien waarom zijn

hun mannelijke tegenspelers.

debuut Een Kroon voor Koud

En daar zijn ze trots op ook.

Wat zeg je nu, een mannelij-

geval voor de beste man nu

Zilver de moeite waard is.

Marshall is in ieder geval niet

ke partner? Twee mannen, ja.

we weten dat Zosia nog leeft.

bang om met de verwachtin-

Voor een moderne Nederlan-

gen van de lezer te spelen, ze-

der of Vlaming is dat natuur-

ker niet als het over de sekse

lijk al lang geen issue meer.

van zijn hoofdrolspelers gaat.

Maar voor een epische fan-

Op het moment dat we Zo-

tasy-roman is het best een

sia leren kennen, woont ze

Vijf trawanten

big deal. En niet omdat er al-

in een of ander klein dorp-

Zijn er dan geen man-

lerlei homoseksuele relaties

je in de bergen, ver van de

speelster gaat van Marshalls

nen? Zeker wel. Zosia’s oude

in het boek voorkomen – Zo-

hoofdstad vandaan waar ze

boeken. Geen boerenzoon die

clubje, waarmee ze een com-

sia is tenslotte zelf ook niet

ooit haar eigen dood in scène

oorlogstovenaar blijkt te zijn,

pleet imperium omverwierp,

kieskeurig – maar omdat het

zette om te ontsnappen aan

of schone prinses die haar

is nog alive and kicking. Of Zo-

in de boeken geen extra aan-

haar nieuwe verantwoorde-

luxe leventje beu is. Nee, een

sia ze echter weer bij elkaar

dacht krijgt. Het is gewoon

lijkheden. De Ster, zoals de

oude generaal die geniet van

krijgt is nog maar de vraag.

een onderdeel van de wereld

wereld heet, is... umm... ster-

haar pensioen totdat iemand

De een werkt als huurling

Stem Kobalt Zosia, stem 50+

Wij zijn niet vies van een beetje stemadvies (hoewel die wat laat komt), zeker niet als het om de hoofdrol-

036

wat doe je dan, als je de liefde

Homoseksuele koningskoppels

van je leven ineens verliest, juist... Wij duimen in ieder

Een puntige wereldkaart

vormig. Maar misschien niet

SPOILER ALERT! heel lang meer... net als hier

de hele wereld van boven tot

van een kussengevecht met

in Nederland zou het zomaar

onder uit zijn fantasie komt,

de monniken, als je begrijpt

kunnen dat er ineens een

laat het zich goed raden waar

wat ik bedoel.

stukje land bijkomt.

hij zijn inspiratie haalde. Het Verre Oosten, de ravijnen van

NU VERKRIJGBAAR | € 29,99 Na vijfhonderd jaar is het

Heavy-metalfans opgelet!

Verdronken Koninkrijk te-

Demonische huisdieren

de Amerikaanse woestijn, om

er maar een paar te noemen.

Dat

van

land ook de monsterlijke

Gelukkig hoeft Zosia niet al-

En misschien ook wel Ne-

stevige muziek houden en

geheimen die het herberg-

leen te reizen als ze besluit

derland, want de beste man

andersom, is misschien geen

de; alle leven op de Ster

haar zwaard weer op te pak-

heeft hier een aantal jaar ge-

verrassing. Beide genres laten

wordt bedreigd.

ken om wraak te nemen op

woond.

zich uitermate goed gebrui-

wie er ook achter de slach-

fantasy-schrijvers

ruggekeerd, en met het ei-

ken voor epische vertellingen.

Terwijl een onmenselijk

Grofgebekte nonnen

Dat dacht ook Alex Marshall,

leger zich verzamelt op

die voor de echte metalfans

de kusten, klaar om de

een demonisch huisdier. Slob-

Nee, we hebben het niet over

een hoop verwijzingen in de

Immaculate Archipel bin-

bertong, zoals het beest heet,

Sister Act. In Een Kroon voor

boeken verstopte. Wij heb-

nen te dringen, staan de

is aan haar gebonden tot ze

Koud Zilver zitten meerdere ‘or-

ben het wel wat moeilijker

leiders van de Kobaltcom-

sterft, of tot ze hem vrijlaat.

ganisaties” achter Zosia aan,

gemaakt door alle namen te

pagnie voor een onmoge-

Tot die tijd moet hij haar be-

allemaal zo met hun eigen

vertalen. Veel zoekplezier!

lijke keuze: hun dromen

schermen. Slobbertje luistert

redenen om haar dood te wil-

van glorie en wraak laten

alleen niet zo goed, en hij ziet

len. Zuster Portolés vertegen-

schieten om de dreiging

Zosia liever dood dan levend.

woordigt de kerk in dit ver-

vanuit een ander rijk het

haal en is, zoals gezegd, niet

hoofd te bieden, of hun

het meest kuise nonnetje.

ambities najagen, in de

Sterker nog, ze heeft meer

hoop dat de Ster er nog

Marshall liet zich voor zijn

het uiterlijk van een duivel

is als de rook is opgetrok-

Ster duidelijk inspireren door

met die hoorntjes op haar

ken.

onze eigen wereld. Hoewel

hoofd, en ze is ook niet vies

ting in haar dorp zit. Net als al haar trawanten heeft Zosia

Ravijnen en windmolens

037

Ingezoomd

REEDS VERSCHENEN | € 16,99 384 blz. | Paperback AUTEUR Jeroen van Unen SERIE De Nachtuilen 2

038

Interview met Jeroen van Unen:

‘Ik vind het geweldig om magie een plaats te geven in een modern tijdperk’ Na De Nachtuilen komt er nu het tweede deel, De slang van Havilah. Hoe voelt dat?

heb ik twee weken zonder stroom geze-

haaien en gaat over een jonge profeet die

ten, waardoor ik mijn pc aan een haspel

zijn talenten niet verkocht krijgt. Het

Dat voelt eigenlijk ontzettend raar. Ik

moest leggen om mijn manuscript op

schrijven van deel drie, Het hart van de Tij-

ben namelijk ruim zeven jaar geleden be-

tijd te kunnen inleveren. Licht en verwar-

ger, neemt veel tijd in beslag, maar toch

gonnen aan De Nachtuilen, en ik ben toen

ming deden het ook niet, dus ik zat elke

ben ik al aan het nadenken over andere

door een langdurig (en leerzaam) traject

nacht met verkleumde vingers in het pik-

boeken(reeksen). Jullie zijn voorlopig nog

gegaan voordat het boek gepubliceerd

kedonker te schrijven.

niet van me af! Het eerste deel, De Nachtuilen, stond op

bezig als met De Nachtuilen. Ik ben dan

Bijzonder in de Nachtuilen-serie is de manier waarop de moderne wereld vermengd wordt met meer traditionele fantasy-elementen. Hoe kwam het verhaal zo tot stand?

ook dolblij dat De slang van Havilah nu

Oorspronkelijk was de setting van De

tijdens Elfia op 28 en 29 april 2017.

eindelijk verschijnt. En speciaal voor ie-

Nachtuilen niet zo modern, want ik wil-

dereen die na het lezen van dit boek niet

de net als mijn grote voorbeelden High

kan wachten op het volgende deel: de

Fantasy schrijven. Maar ik merkte al snel

proloog van deel drie kunnen jullie alvast

dat dit totaal mijn stijl niet was. Toen be-

achter in deel 2 lezen.

sloot ik om de serie in een hedendaagse

werd. In die jaren draaide alles altijd om mijn eerste boek. Hoewel ik natuurlijk de volgende delen wel in mijn achterhoofd hield, was ik er nooit zo intensief mee

de shortlist van de Harland Awards Romanprijs. Jeroen van Unen zal zijn nieuwe boek, De slang van Havilah, signeren

wereld te situeren. Dat is de beste keus

Wat waren je grootste struikelblokken bij het schrijven van dit tweede deel?

die ik ooit gemaakt heb. Ik vind het ge-

Ik heb twee struikelblokken ondervon-

een modern tijdperk.

weldig om magie een plaats te geven in

den tijdens het schrijven van De slang van oude versie had liggen, die ik een paar

Welke (schrijf)tips hebben jou door moeilijke tijden heen weten te slepen?

jaar geleden al had geschreven. Hierin

Plan zo ver mogelijk vooruit. En zelfs als

probeerde ik veel te veel tegelijk te ver-

je een deadline hebt, is het belangrijk om

tellen, en was de kwaliteit duidelijk min-

af en toe tijd voor jezelf te nemen. Je ver-

der dan het eerste deel. Na veel wikken

haal wordt er niet beter van als je als een

en wegen heb ik het hele manuscript

wandelend lijk door het leven gaat. Zorg

in de prullenbak gegooid en ben ik op-

goed voor jezelf, dan komt de inspiratie

nieuw begonnen met schrijven. In totaal

voor je verhaal vanzelf.

Havilah. Het eerste was dat ik nog een

heb ik ongeveer veertigduizend woorden geschrapt. Dat deed wel even pijn. Mijn

Werk je momenteel nog aan andere projecten?

tweede struikelblok was dat ik dit boek

Jazeker, ik heb een kort verhaal geschre-

schreef terwijl ik midden in een verhui-

ven voor een fantastische bundel, die op

zing/verbouwing zat. En tijdens verbou-

de WorldCon in Helsinki gepresenteerd

wingen gaat natuurlijk altijd iets mis. Zo

zal worden. Mijn verhaal heet Naar de

REEDS VERSCHENEN | € 10,384 blz. | Paperback AUTEUR Jeroen van Unen SERIE De Nachtuilen 1

039

Preview

De slang van Havilah

van de gebouwen die hier ooit hadden gestaan, evenals een ge-

Thommes Durana liet zijn vingertoppen langs een afgebrokkel-

scheur liep. De voorkant van de afdekplaat van de tombe miste

de muur glijden. Het was ooit de toegangspoort van een vesting, diep verborgen in het regenwoud. Een gebarsten tombe, om-

ringd door zompige paddenstoelen, stond in het midden van de ruïne. ‘Vind jij het hier ook naar kokos ruiken?’ vroeg hij.

Een zwerm gitzwarte vogels wervelde om hem heen en ver-

anderde in een meisje met een versleten zwarte jurk en paarse ogen. Anca Muraei plukte enkele veren van haar mouwen. ‘Kokos?’ vroeg ze.

‘Ja, moet je ruiken.’ Thommes liep snuivend om de tombe

heen. Algen en harige mossen hadden het een intens groene kleur gegeven. ‘Dit is toch bizar? Hoelang is het geleden dat hier iemand geweest is?’

‘We bevinden ons op een van de laatste plekken op aarde die

uit mijn tijd is overgebleven, en jij bekommert je alleen maar

detailleerde tekening van de tombe, waar over de hele lengte een

stukken steen, alsof iets of iemand ooit geprobeerd had het open

te breken. Vlak langs de scheur was een symbool aangebracht. Thommes kon vanwege de verkoolde algen niet goed zien wat het moest voorstellen. Hij durfde niet te dichtbij te komen, voor het geval hij net als Anca’s veer verzwolgen zou worden.

‘Wat denk je dat dit is?’ vroeg hij aan Anca. ‘Het lijken wel

twee ogen. De rest kan ik niet goed onderscheiden.’

‘Het is een waarschuwing,’ zei Anca zachtjes. ‘Een teken van

iemand die deze plaats lang geleden beschermde.’

‘Lang geleden of nog steeds?’ vroeg Thommes, gebarend naar

de as op de tombe. ‘Weet je zeker dat het veilig is om hier te zijn? We weten nauwelijks iets van deze plaats. Hoe ben je op deze ruïne gestuit?’

Anca antwoordde niet en staarde naar iets in de duisternis tus-

om een kokosgeur?’ Anca’s ogen werden oranje. ‘We hebben be-

sen de bomen dat alleen zij leek te kunnen zien. ‘Het is hoog tijd

hier naartoe heb gebracht?’

ondergebracht,’ zei ze toen. ‘Ze zijn lang genoeg verborgen geble-

langrijk werk te doen, Thommes. Ben je vergeten waarom ik je ‘Natuurlijk ben ik dat niet vergeten, maar je moet toegeven

dat hier een luchtje aan zit.’ Grijnzend keek hij naar Anca, maar

dat we de drie tempels vinden waarin de sleutelfragmenten zijn ven en willen nu gevonden worden.’

Thommes fronste. Anca was anders dan anders vandaag. Ze

ze glimlachte niet eens om zijn grapje en staarde fronsend voor

praatte in raadselen, en ze leek afwezig. ‘Is dit...?’

grapjes gelachen, ook al ging dat vaak gepaard met een meewa-

ken zijn anders dan de troosteloze ruïnes die we tot dusver zijn

Paddenstoelen knakten onder zijn schoenen toen hij zich bij

ook al waren ze goed verborgen, en de mensen lieten aanwijzin-

zich uit. Thommes zuchtte. Hij miste Lisa. Zij had altijd om zijn rige blik.

Anca voor de tombe voegde. Je kon nergens staan zonder ze kapot te maken. ‘Wat denk je dat hier verborgen ligt?’ ‘Mijn verleden en jouw toekomst,’ zei Anca.

Thommes reikte met zijn hand naar de tombe om het mos,

dat zo zacht en uitnodigend leek, aan te raken toen Anca hem ruw aan zijn kraag naar achteren trok. Ze raapte een veer van de grond en gooide die op de tombe. Een witte steekvlam verzwolg de veer, en de mossen op de tombe schroeiden weg. De smeulende resten versterkten de kokosgeur.

‘Er is iets mis met deze plaats,’ zei Anca.

‘Zou je denken?’ zei Thommes droog, terwijl hij aan zijn ver-

‘Nee,’ zei Anca hoofdschuddend. ‘De drie tempels die wij zoe-

tegengekomen. De tempels zijn krachtig. Iedereen voelde ze, gen en waarschuwingen achter. Ze waren bang van de tempels, van de magie ervan. Bijna iedereen ging ervoor op de vlucht.’

Met een oog op de tombe gericht maakte Thommes nog een

laatste schets. Voor een lange tijd was niets anders te horen dan het gekras van zijn potlood. Toen hij het symbool had getekend, wendde hij zich weer tot Anca. ‘Bijna iedereen?’ vroeg hij.

‘Elk volk en elk tijdperk kent idioten die gaan waar ze niet zou-

den moeten gaan; die onderzoeken wat ze niet zouden moeten

onderzoeken. En heel soms...’ zei Anca, terwijl ze een stap naar voren deed ‘... heel soms overleven ze het.’

De wind waaide tussen de vervallen gebouwen door. Anca hief

koolde wenkbrauwen voelde. Hij deed zijn rugtas af en haalde

haar handen. De vloer begon te trillen alsof hij door een plaat-

elk oor en een in zijn hand begon hij te tekenen. Sinds zijn zoek-

en steentjes stuiterden tegen Thommes’ bergschoenen aan. Met

er een klembord en enkele potloden uit. Met een potlood achter tocht met Anca maakte hij overal schetsen van. In zijn tas zaten tekeningen van honderden gebouwen, symbolen en interessan-

selijke aardbeving getroffen werd. Kapotgetrapte paddenstoelen een hard geluid kwam de afdekplaat van de tombe in beweging.

Gruis dwarrelde omlaag. Het gesteente bood even weerstand

te voorwerpen die hij tijdens zijn reizen was tegengekomen. Het

tegen Anca’s magie, maar spleet toen op de plek van de scheur

bang dat hij iets belangrijks zou vergeten. Door tekeningen te

Thommes deed met zijn linkerhand zijn schets in zijn tas, en

maakte hem onzeker als hij geen tekeningen maakte. Hij was maken kon hij alles op een later moment nog eens goed bestuderen.

Met scherpe, vlotte lijnen maakte hij schetsen van de resten

040

doormidden, en de twee stukken vielen met een plof opzij. met zijn andere hand wuifde hij het stof uit zijn gezicht.

In de tombe lagen de geraamten van een persoon en een slang.

De resten waren nog helemaal intact. De slang lag vlak tegen de

onbekende persoon aan en had zich om een boek gewikkeld. Thommes huiverde bij het zien van de lange giftanden.

Voorzichtig, zodat hij de tombe zelf niet zou aanraken, pakte

begon te lachen. Het leek alsof het geluid vanuit alle hoeken van de ruïne opsteeg.

‘Ik wist dat er zoiets zou gebeuren!’ riep Thommes uit. Hij

Thommes het boek vast dat tussen het stoffelijke overschot van

drukte het boek tegen zijn borst aan. ‘Altijd als ik met jou meega

elkaar verwikkeld dat het even duurde voordat Thommes het

‘Dit is niet mijn schuld,’ zei Anca ferm. ‘We hebben waarvoor

de slang lag. Het boek en de slang waren op zo’n manier met boek losgewrikt kreeg.

Hij blies het stof van de kaft. Het leren omslag was ruw en

er zaten meerdere gaatjes in. Op de voorkant stond in gouden

gebeuren er dit soort dingen.’

we gekomen zijn. Laten we hier weggaan voordat Omar besluit er nog een paar hoofdstukken bij te schrijven.’

‘Ik ga niet weg zonder mijn tekeningen,’ bromde Thommes.

letters Havilah, en op de rug Omar Morkar. Thommes veronder-

Hij krabbelde overeind en ving nog een aanval van de slang met

gluurde nogmaals naar de geraamten, en knielde neer tussen

voor de tombe stond.

stelde dat dat degene moest zijn die hier begraven lag. Hij de geknakte paddenstoelen.

‘Bang voor een dode?’ vroeg Anca.

‘Ik hoop dat hij dood blijft,’ antwoordde Thommes. ‘Als jij in

het boek op. Hij schuifelde naar links, zijn blik op zijn tas die

Het licht in de oogkassen van de slang werd minder fel. Hij

keek afwachtend van Thommes naar Anca en siste nogmaals.

Thommes kreeg de neiging de slang aan te raken, ook al was

de buurt bent, weet je nooit wat er gaat gebeuren.’

hij er niet zeker van of hij zijn hand daarna ooit nog zou kunnen

Thommes zitten en las over zijn schouder mee terwijl hij het

gewekt, maar vreemd genoeg hij had niet het idee dat het beest

Er verscheen een glimlach op Anca’s gezicht. Ze ging achter

boek doorbladerde. De teksten waren met de hand geschre-

ven, en in een oud dialect. Hier en daar had Omar symbolen

gebruiken. Hij wist niet wat voor magie het beest tot leven had kwaad in de zin had.

‘Wat sta je daar te treuzelen? Pak je tas dan, als je die per se

en kaarten getekend. Blijkbaar was Thommes niet de enige die

wilt hebben!’ beet Anca hem toe. De sleep van haar jurk groei-

Thommes’ ogen schoten heen en weer over de bladzijden

slang aan en hield hem in bedwang door haar jurk om hem heen

tijdens zijn onderzoek graag schetsen maakte.

terwijl hij probeerde de woorden te ontcijferen. Hij kon er niet veel wijs uit, maar de paar woorden waarvan hij de betekenis

dacht te kunnen raden, wekten bij hem de indruk dat Omar

de in rap tempo, en haar ogen gloeiden bloedrood op. Ze viel de te wikkelen. Flarden stof scheurden los in het gevecht en raakten verstrikt in de bek van de slang.

Thommes verbaasde zich over de furieuze gevechtshouding

ook naar de tempels op zoek was geweest. Thommes voelde

van Anca. Haar voorhoofd glom van de inspanning. Het was

zijn ideeën en ontdekkingen vast te leggen en te bewaren voor

slang te zien vechten, maar iedereen die Anca kende, wist dat zij

meteen genegenheid voor Omar, die het inzicht had gehad om iemand anders.

Hij moest maar op zijn gemak naar de tekst kijken om erach-

een raar gezicht om zo’n klein meisje met het geraamte van een allesbehalve een klein, hulpeloos meisje was.

Nu de slang was afgeleid, dook Thommes naar zijn rugtas. Hij

ter te komen wat Omar had ontdekt.

wierp een blik op de lachende schedel. ‘Het spijt me dat ik je boek

juist in zijn eigen schets verwerkt had. Het waren de ogen en

waar jij ooit mee begonnen bent.’

Halverwege het boek kwam hij het symbool tegen dat hij zo-

het gebit van een slang, de gebogen giftanden klaar om diep in

moet stelen, Omar,’ fluisterde hij, ‘maar wij moeten afmaken

De slang siste vurig en deed zijn uiterste best om zich uit de

de huid van een prooi te dringen. De tekening nam twee volle-

greep van Anca’s jurk te verlossen, waarbij een drietal van zijn

‘Weet jij waar dit symbool vandaan komt?’ vroeg Thommes.

Omar in de tombe te krijgen. Ze repareerde de afdekplaat en

dige pagina’s in beslag.

Anca streek over de pagina’s. ‘Nee,’ zei ze afgemeten. ‘Maar

zoals ik al zei: dit teken is een waarschuwing voor iets gevaar-

lijks. Degene die dit symbool maakte, wist waarschijnlijk niet

ribben afbraken. Uiteindelijk wist Anca het geraamte terug bij

liet die met een oorverdovend kabaal terug op zijn plaats vallen. Haar jurk kromp weer tot de gebruikelijke lengte.

‘Ik háát slangen,’ zei ze nijdig. Ze raapte een giftand van de

eens wat het was. Alleen dat hij er bang voor was.’

grond en smeet die tegen de tombe.

na omslaan toen het geritsel in gesis veranderde. Hij keek op en

Thommes te rennen. Meteen toen ze de ruïne verlieten, hield

lichtten felgroen op, en het gesis werd luider. Razendsnel haal-

ruïne er ooit was geweest, was de afgebroken giftand, die tussen

De bladzijden ritselden in de wind. Thommes wilde een pagi-

stond oog in oog met het geraamte van de slang. De oogkassen de de slang uit. Thommes duwde Anca met zijn schouder opzij en ving de tanden op met de kaft van het boek.

Zo snel als hij kon kroop hij naar achteren. Omars schedel

Terwijl Anca weer in een zwerm vogels veranderde, begon

het gebouw plotseling op te bestaan. Het enige bewijs dat de de geknakte paddenstoelen op de grond lag.

Het geluid van Omars lachende schedel bleef Thommes tot in

zijn auto achtervolgen.

041

De Erfenis van de Keizer Brian Staveley

De trilogie die begon met Het Bloed van

rond in mensengedaante en hebben zo

de Keizer en verderging in Het Vuur van de

hun eigen agenda.

Keizer komt nu tot een epische conclusie

Maar voor de keizerlijke familie te mid-

terwijl oorlog het koninkrijk van Annoer

den van dit alles – Valyn, Adare en Kaden –

overspoelt in Brian Staveleys De Erfenis

is het duidelijk dat hun conflicterende

van de Keizer.

toekomstvisies niet meer met elkaar zijn te verzoenen, zelfs als ze deze holocaust

De eeuwenoude Csestriims zijn terug om

in hun wereld overleven.

hun zuivering van de mensheid af te maken; legers marcheren richting de hoofdstad, zuygers – eenzame wezens die hun krachten uit de natuurlijke wereld halen om hun buitengewone talenten te voe-

042

REEDS VERSCHENEN | € 29,99

den – manipuleren alles op slinkse wijze

864 blz. | Paperback AUTEUR Brian Staveley

om de uitkomst van de oorlog te beïnvloeden, en wispelturige goden lopen

De Erfenis van de Keizer ligt nu in de winkel!

‘Staveley heeft in dit magistrale debuut een complexe en zeer gedetailleerde wereld gecreëerd, vol met elitesoldaten, mystieke krijgsmonniken, vlijmscherpe politiek en eeuwenoude geheimen.’ Library Journal

‘Gruwelijk, intrigerend en goed op weg naar opwindende gebeurtenissen en fantastische nieuwe plekken.’ Kirkus Reviews

‘Brian Staveley laat zien hoe je een epische fantasy-trilogie eindigt.’ io9.com

‘Een episch avontuur!’ io9.com

‘Herkenbare ingrediënten komen tot leven in de handen van een nieuwe veelbelovende meesterchef.’ Locus

‘Het Vuur van de Keizer is een meesterwerk!’ FantasyWereld.nl

‘Staveleys trilogie is er een die alleen maar beter is geworden. Elk boek is niet alleen dikker geworden, maar is ook zichtbaar beter dan het vorige. De Erfenis van de Keizer is zijn beste boek!’ Tor.com

‘Uiterst bevredigend.’ Kirkus Reviews

043

eeN BeToVeR GRIeKse

GoddeLIJK: ReNDe MIX VaN e MyTHoLoGIe eN FaNTasY!

Kun je ware liefde vergeten? Helen heeft altijd een beschermd leventje geleid op het eiland Nantucket, vlak voor de kust van Amerika... tot de familie Delos er komt wonen. Helen ontdekt dat ze afstamt van de Griekse goden en de enige erfgename is van het Huis van Atreus. Door een eeuwenoude vloek van de drie Furiën is haar Huis verwikkeld in een strijd met het Huis van Thebe, waartoe Lucas Delos behoort. Haar liefde voor hem is dus gedoemd te mislukken. Om de vloek voorgoed te beëindigen, reist ze elke nacht in haar dromen af naar de Onderwereld. Daar wacht haar de zware taak om de drie Furiën op te sporen en de vloek te doorbreken, zodat ze een normaal leven met Lucas kan leiden. Maar dan leert ze in de Onderwereld de grappige en moedige Orion kennen, die haar beschermt tegen de gevaren die op haar pad komen. Helens missie is zwaar, en ze durft bijna niet meer op een goede aﬂoop te hopen. Chaos dreigt wanneer de oude Griekse wereld met die van de sterfelijken botst. Maar het moeilijkst van alles is dat ze Lucas moet proberen te vergeten... Josephine Angelini is geboren in Massachusetts en was de jongste van acht kinderen. Ze studeerde theater aan de Tisch School of the Arts, New York University. Goddelijk was een droomdebuut. De serie is inmiddels aan drieëntwintig landen verkocht en won in Duitsland twee keer de Reader’s Choice Awards. www.josephineangelini.com ‘Move over, Romeo en Julia. Josephine Angelini’s debuut is een duizelingwekkend verhaal vol actie, drama en romantiek en met de juiste hoeveelheid humor en tragedie.’ KIERSTEN WHITE, AUTEUR VAN O.A. PARANORMALCY

‘Angelini blies me omver! Het heeft mijn verwachtingen sterk overtroﬀen (...). Als je net zoals ik gek bent op verboden liefdes, magie en Griekse goden, dan is dit boek zeker een aanrader.’ WILLEMIJN, DE LEESFABRIEK Goddelijk 1 – Vervloekt • isbn 978 90 210 2012 9 Goddelijk – Verloren • isbn 978 90 245 7004 1

Achtergrond

Van Poolse held naar wereldster Megaster Andrzej Sapkowski

Wie de naam Andrzej Sapkowski (nog)

ven keer op keer op het spel zet om zijn

niet kent, heeft vast wel eens gehoord

geliefden te redden én goud te verdienen.

van de Witcher-games. Het wereldwijde

Om dat te doen maakt Geralt gebruik

succes van de cultgames van de Poolse

van zijn eigen magie, van toverdrankjes,

studio CD Projekt Red is ongeëvenaard,

en van de trots van elke hekser, zijn twee

en dat is natuurlijk allemaal te danken

zwaarden. Een van staal, een van zilver.

aan de boeken van Sapkowski, die in-

Maar wat als Geralt zijn zwaarden ver-

middels net zo’n aanzien heeft als de

liest? Niet alleen zijn ze ongelofelijk kost-

games. Sapkowski was zelfs eregast

baar, maar het is ook een schande om ze

op de London Book Fair in maart, dat

te verliezen. Geralt moet ze dus terugkrij-

compleet in het teken stond van Poolse

gen, en wel zo snel mogelijk...

literatuur. Om dat succes te vieren, starten we van-

Op de volgende pagina’s een voorproefje

af de zomer met een compleet nieuwe

van het laatste avontuur van hekser Geralt

vormgeving voor de boeken van Sapkow-

van Rivia. (Qua verschijningsdatum dan,

ski. Op veler verzoek zullen De Laatste

De Vrouwe van het Meer is chronologisch

Wens en Het Zwaard der Voorzienigheid zelfs

gezien het laatste avontuur van Geralt.)

weer als aparte delen verschijnen. En dat allemaal voor een zeer schappelijke prijsje. Maar eerst is daar nog die laatste Witcher -roman. Het Seizoen van Stormen is de zesde Witcher-roman van Andrzej Sapkowski over hekser Geralt van Rivia. En het verhaal speelt zich af tussen de verhalen uit De Laatste Wens en Het Zwaard der Voorzienigheid. Hekser Geralt: de man die gewone mensen moet beschermen tegen magische monsters. De man die zijn le-

046

VERSCHIJNT 15-06-2017 | € 19,99 352 blz. | Paperback AUTEUR Andrzej Sapkowski

047

Preview

Seizoen van Stormen door Andrzej Sapkowski Hij leefde om te doden.

Hij lag op het door de zon verwarmde zand.

Hij bespeurde de trillingen die van de grond werden

overgedragen via zijn voelsprieten en borsteltjes. Hoewel

de trillingen nog ver weg waren, voelde Idr ze duidelijk en

nauwkeurig, kon hij niet alleen bepalen in welke richting

te slaan, hoe hij zich met één lange sprong van achteren op hem zou storten, vanaf welke hoogte hij met zijn als een

scheermes zo scherpe mandibels zou toebijten. De trillingen en impulsen brachten in hem al het genoegen teweeg dat

hij zou voelen als de prooi zou kronkelen onder zijn gewicht, de euforie die de smaak van heet bloed hem zou bereiden.

De wellust die hij zou ervaren wanneer een kreet van pijn de lucht verscheurde. Hij sidderde licht terwijl hij zijn armen beenscharen opende en sloot.

De trillingen waren nu heel duidelijk. Idr kon onderschei-

en in welk tempo zijn slachtoffer zich bewoog, maar ook zijn

den dat het om meerdere prooien ging, waarschijnlijk drie,

weten hoeveel de prooi weegt. Besluipen, aanvallen, achter-

manier in trilling, die van de derde wezen op een geringe

gewicht. Voor roofdieren is het van het grootste belang om te volgen, dat kost allemaal energie, en de prooi moet voldoen-

de calorieën opleveren om die energie minstens te compenseren. Roofdieren zien meestal af van een aanval als de prooi te klein is. Zo niet Idr. Idr bestond niet om te eten en zich voort te planten. Voor dat doel was hij niet geschapen. Hij leefde om te doden.

Voorzichtig zijn ledematen bewegend kroop hij uit het gat

in de grond en over een omgevallen boomstam, overwon met drie sprongen het veldje vol afgewaaid hout, schoot als een

geest over de boswei, verdween in de met koningsvarens be-

groeide bosrand en dook het kreupelhout in. Hij bewoog zich snel en geluidloos, nu eens rennend, dan weer springend als een reusachtige krekel.

Hij drukte zijn gesegmenteerde buikpantser tegen de

grond. De trillingen werden duidelijker. De impulsen die Idr met zijn voelsprieten en borstels waarnam, begonnen een

beeld te vormen. Werden een plan. Idr wist al van welke kant hij zijn slachtoffer zou benaderen, op welke plek hij hem

de pas zou afsnijden, hoe hij hem zou dwingen op de vlucht

048

misschien vier. Twee ervan brachten de grond op de gewone massa en gewicht. Maar de vierde – als er tenminste een vierde was – veroorzaakte onregelmatige, zwakke en vage tril-

lingen. Idr verstarde, liet zijn antennes over het gras gaan, onderzocht de bewegingen van de lucht.

Eindelijk gaven de trillingen van de grond Idr de signalen

waarop hij gewacht had. Zijn slachtoffers scheidden zich.

Een, het kleinste, bleef achter. En het vierde, het onduidelijke, verdween. Het was een vals signaal geweest, een bedrieglijke echo. Idr besloot het te negeren.

De kleine prooi verwijderde zich nog verder van de andere.

De bodem trilde heviger. En dichterbij. Idr spande zijn achterpoten, zette af en sprong.

Het kleine meisje gilde snerpend. In plaats van te vluchten bleef het als versteend staan. Ze schreeuwde aan één stuk door.

De hekser sprong op haar af en trok tijdens de sprong zijn

zwaard. En hij besefte onmiddellijk dat er iets niet klopte.

Dat hij zich had laten misleiden.

brede en tamelijk chaotische zwaardhouw, wist het monster

schreeuw en vloog voor de ogen van de hekser ruim een va-

nu wel het initiatief.

De man die de wagen met rijshout voorttrok, gaf een

dem de lucht in. Zijn bloed sproeide in het rond. Hij viel, om

achteruit te dwingen. Hij had hem niet verwond, maar had Hij sprong naar voren, sloeg schuin van boven toe om het

meteen weer omhooggeslingerd te worden, deze keer in twee

vlakke kop-rugpantser te klieven. Voor het versufte wezen

de vrouw die doordringend schreeuwde, terwijl haar dochter

tweede houw de linker mandibel af. Het monster stortte

bloedende stukken. Hij schreeuwde niet meer. Nu was het verstard was, verlamd van angst.

Hoewel hij niet dacht dat het hem zou lukken, probeerde

de hekser haar te redden. Hij sprong op haar toe en duwde de met bloed bespatte vrouw met al zijn kracht weg, de varens

in. En meteen besefte hij dat hij zich weer had laten bedriegen. Dat het een list was geweest. Want er maakte zich al

een grijs, plat, veelpotig, onvoorstelbaar snel wezen los van

de kans kreeg tot zichzelf te komen, sloeg hij hem met een zich op hem, wild zwaaiend met zijn poten, probeerde hem met zijn overgebleven mandibel te spietsen als een stier die

iemand op de hoorns neemt. De hekser sloeg ook de tweede

mandibel af. Een snelle achterwaartse slagen een van de bei-

de achterscharen viel op de grond. En weer hieuw hij in op de kop van het monster.

de wagen en het eerste slachtoffer. Op weg naar zijn tweede

Idr begreep dat hij moest vluchten. Hij moest vluchten, ver

Geralt stormde het achterna.

om te doden. Om te doden moest hij zich regenereren. Hij

slachtoffer: het meisje, dat nog steeds schril stond te krijsen. Was het meisje stokstijf blijven staan, dan was hij te laat

gekomen. Maar het meisje gaf blijk van tegenwoordigheid

weg, ergens wegkruipen, zich verstoppen. Hij leefde alleen moest vluchten... vluchten...

van geest en ging er in een wilde vlucht vandoor. Het grijze

De hekser liet hem niet ontkomen. Hij haalde hem in,

haald, het zou haar hebben gedood en rechtsomkeert hebben

en sloeg toe, recht van boven, breed uithalend. Deze keer

monster zou haar niettemin snel en moeiteloos hebben ingegemaakt om ook de vrouw te vermoorden. Zo zou het gegaan zijn, als de hekser er niet was geweest.

Hij achterhaalde het monster, sprong en drukte met zijn

hak een van de vele achterste ledematen van het wezen tegen

drukte met zijn voet het achterste segment tegen de grond bezweek het kop-rugpantser, en uit de barst spoot en borrelde een dikke, groenige brij. Het monster wierp zich op zijn rug, zijn poten woelden de aarde om.

Geralt scheidde de vlakke kop van de rest van het lichaam

de grond. Was hij niet meteen weer achteruitgesprongen,

van het monster. Hij hijgde.

de zich griezelig snel om en zijn sikkelvormige bijttangen

verduisterende hemel kondigden een naderend onweer aan.

hekser zijn evenwicht hervonden had, zette het monster zich

Het Seizoen van Stormen ligt in juni in de winkel!

dan had hijzelf een been verloren â&#x20AC;&#x201C; het grijze schepsel draaiklapten op elkaar, misten hem op een haar na. Voordat de

af en viel aan. Geralt verdedigde zich in een reflex met een

In de verte rommelde de donder. Een windvlaag en de snel

049

Verwacht Een Zwaard van Zwart Staal

De slang van Havilah

De terugkeer

Dodelijk Spel

Vernieuwende fantasy van hoge klasse

Het onweerstaanbare vervolg op De Nachtuilen

Het laatste deel van de Overlevers-trilogie zit bomvol actie en onthullingen

Het derde deel van het spannende superheldenuniversum

REEDS VERSCHENEN | € 29,99

REEDS VERSCHENEN | € 16,99

592 blz. | Gebonden AUTEUR Alex Marshall

384 blz. | Paperback AUTEUR Jeroen van Unen SERIE De Nachtuilen 2

224 blz. | Paperback AUTEUR Chris Weitz SERIE Overlevers 3

20-05-2017 | € 24,99 512 blz. | Paperback AUTEUR George R.R. Martin SERIE Wild Cards 3

Terwijl een

Na zijn ont-

Donna, Jeffer-

In 1946 werd

onmenselijk

moeting met

son en hun

boven New

leger zich

Anca Muraei

stam zijn te-

York een bui-

verzamelt op

weet Tobias

rug. In deel 1

tenaards virus

de kusten,

eindelijk met

overleefden ze

losgelaten dat

klaar om de

welk geheim

een mysterieu-

het dna her-

Immaculate Archipel binnen

zijn ouders hebben rondge-

ze Ziekte, in deel 2 vonden ze

schreef van iedereen die het

te dringen, staan de leden

lopen. Vastberaden, en met

een medicijn. In dit epische

infecteerde. Het doodde ne-

van de Kobaltcompagnie

Anca’s profetie in zijn achter-

slotdeel krijgen ze te maken

gentig procent van de bevol-

voor een onmogelijke keuze:

hoofd, verlaat hij samen met

met de grootste uitdaging

king, muteerde negen procent

hun dromen op glorie en

de Nachtuilen de Denari-

ooit: een meedogenloze aan-

in ernstig misvormde mon-

wraak laten schieten om een

eilanden. Maar algauw staat

val vanuit de Oude Wereld.

sters en gaf één procent super-

bedreiging uit een ander rijk

Tobias voor een onmoge-

Kunnen zij te midden van de

krachten. De Wild Cards-boe-

het hoofd te bieden, of hun

lijke keuze: als hij Rika wil

levensgevaarlijke puinhopen

ken, bedacht door George R.R.

ambities najagen en hopen

redden, zal hij met de vijand

in een verwoest New York

Martin en Melinda Snodgrass,

dat de Ster er nog is als de

moeten samenwerken. Maar

een nieuwe wereld opbou-

gaan over de helden binnen

rook is opgetrokken...

wil hij dat wel?

wen?

die één procent.

De Twaalf Koningen van Sharakhai

Het Hart van Steen

Het Lot van de Moordenaar

De Laatste Wens

De perfecte introductie tot de epische fantasy-wereld van Osten Ard

Het machtige slotdeel van De Boeken van de Fitz en de Nar

De inspiratiebron van de grootste cultgame-hit van dit moment

22-05-2017 | € 19,99 304 blz. | Paperback AUTEUR Tad Williams

02-06-2017 | € 24,99 | 896 blz. Gebonden | AUTEUR Robin Hobb | SERIE De Boeken van Fitz en de Nar 3

06-06-2017 | € 16,99 332 blz. | Paperback AUTEUR Andrzej Sapkowski

Van de nieuwe grote verteller van exotische fantasy 22-05-2017 | € 24,99 | 608 blz. Paperback AUTEUR Bradley P. Beaulieu SERIE Het Lied van het Gebroken Zand 1 Sharakhai,

De Storm-

Fitz’ dochter

Geralt van

een stad in

koning is

Bij is op brute

Rivia is een

een unieke

verslagen. De

wijze ontvoerd

witcher. Een

wereld waar

Nornen vluch-

door leden

sluwe to-

schepen over

ten naar hun

van de Raad

venaar. Een

zandduinen

eeuwenoude

van Vier tij-

genadeloze

varen, is het middelpunt van

citadel in het hart van de

dens hun zoektocht naar de

huurmoordenaar. En een ijs-

commercie en cultuur, en

berg Stormpiek. Maar ze zijn

Onverwachte Zoon. Maar als

koude killer. Zijn enige doel

wordt geregeerd door twaalf

in het bezit van een magisch

Fitz de achtervolging inzet,

in het leven is de monsters

koningen – wreed, machtig

artefact: een overblijfsel van

ontsnappen de ontvoerders

uitschakelen die de wereld

en onsterfelijk. Als de jonge

hun eeuwenoude bescha-

door een Vermogenszuil en

plagen. Maar niet alles wat

vrouw Çeda de wet negeert

ving. Hertog Isgrimnur zet

laten ze geen enkel spoor

er monsterlijk uitziet is

door naar buiten te gaan op

met zijn leger de achtervol-

achter. Het is bijna zeker dat

kwaadaardig en veel moois is

de heilige nacht, leert ze de

ging in. Hij is vastbesloten

zij en Bij zijn overleden in de

niet altijd goed...

verschrikkelijke waarheid

de Nornen en hun leeftijds-

Vermogensstroom. Fitz zint

achter de geschiedenis van

loze koningin voor eens en

op wraak, maar ten koste

de koningen kennen.

altijd uit te schakelen.

van wat?

050

Het Oppasmonster

Het Zwaard der Voorzienigheid

De Barbarenkoningin

Voor fans van videogames én voor nieuwe lezers

Geschreven door een van de grootste fantasy-auteurs van Frankrijk

Mix Mary Poppins en Roald Dahl en je krijgt Het Oppasmonster

Het Seizoen van Stormen Van de winnaar van de 2016 World Fantasy Lifetime Achievement Award

06-06-2017 | € 16,99 332 blz. | Paperback AUTEUR Andrzej Sapkowski

08-06-2017 | € 19,99 320 blz. | Paperback AUTEUR Pierre Grimbert SERIE De Kinderen van Ji 2

08-06-2017 | € 13,99 320 blz. | Gebonden AUTEUR Tuutikki Tolonen

15-06-2017 | € 19,99 352 blz. | Paperback AUTEUR Andrzej Sapkowski

In het vervolg

Eindelijk

Voor Halley,

Hekser Geralt:

op De laatste

gaan de jonge

Koby en Mimi

de man die ge-

wens zwerft

erfgenamen

begint de zo-

wone mensen

Geralt door het

aan land op

mervakantie

moet bescher-

land op zoek

het eiland Ji.

wel heel on-

men tegen

naar opdrach-

Ze worden er

gewoon. Hun

monsters. Om

ten. Maar langzaam maar

opgewacht door Zuïa zelf.

moeder heeft een reisje voor

dat te doen maakt hij gebruik

zeker komt hij erachter dat

Zij onthult de plannen van

twee weken gewonnen én

van zijn eigen magie, en van

hoewel veel van zijn slacht-

Duyster en wil met hen sa-

een oppas voor de kinderen.

de trots van elke witcher, zijn

offers verachtelijk zijn, velen

menwerken. Maar voordat

Dat laatste is maar goed ook,

twee zwaarden. Maar dan

ook simpel het slachtoffer

de erfgenamen het kunnen

want hun vader is voor werk

verliest Geralt zijn zwaarden.

zijn van kwade bedoelingen

opnemen tegen de demon

in het buitenland. Alles lijkt

Niet alleen zijn ze ongelofelijk

of simpele onnozelheid.

Duyster, moeten ze hun

dus goed geregeld te zijn. Tot

kostbaar, maar het is ook een

eigen innerlijke demonen

duidelijk wordt dat de oppas

schande om ze te verliezen.

trotseren. En die zijn al even

geen gewoon mens is, maar

Hij moet ze dus terugkrijgen,

angstaanjagend.

een monster of een trol...

en wel zo snel mogelijk.

Escape Game

De verrader van de troon

Dieren van ver

Drakentand

Razend populaire escape room-trend nu voor thuis!

Het wervelende, niet weg te leggen vervolg op Rebel in de woestijn

Slotdeel van een superspannende trilogie over heldendom, vriendschap en dieren

Geschiedenis en wetenschap verweven in een episch verhaal

21-06-2017 | € 16,99 128 blz. | Gebonden AUTEURS Benjamin Bouwyn, Mélanie Vives, Rémi Prieur

28-06-2017 | € 19,99 464 blz. | Paperback AUTEUR Alwyn Hamilton SERIE Rebel in de woestijn 2

03-07-17 | € 15,99 416 blz. | Gebonden AUTEUR Piers Torday

05-07-2017 | € 19,99 272 blz. | Paperback AUTEUR Michael Crichton

Een collectie

In Rebel in de

Kester heeft

Het is 1876.

van drie avon-

Woestijn ont-

de laatste

Oorlogvoe-

turen die je

vluchtte cow-

wilde dieren

rende india-

beleeft aan de

girl Amani met

in veiligheid

nenstammen

hand van puz-

een mysterieu-

gebracht

beheersen het

zels. Ontsnap

ze vreemdeling

én kunnen

westen van

uit de gevangenis ten tijde

het woestijndorp waarin ze

voorkomen dat zijn stad

Amerika, en twee monoma-

van de Franse Revolutie, los

woonde. Maar ze belandde

compleet werd vernietigd.

nische paleontologen stro-

een moord op je eigen colle-

in een strijd tegen een wrede

Maar daarmee is de wereld

pen dit Wilde Westen af op

ga-agent op en voorkom de

sultan. Nu is ze ontvoerd en

nog niet van de ondergang

zoek naar dinosaurusbotten,

bomaanslag op een beroemd

naar het paleis van de sultan

gered. Wanneer de nog enige

terwijl ze elkaar achtervol-

hackerscollectief! Achter in

gebracht. Het paleis is een

levende walvis verschrikkelijk

gen, misleiden en saboteren.

het boek staan hints, oplos-

wespennest van achterdocht,

nieuws over de toekomst

Yale-student en rijkeluiszoon

singen en een aantal notitie-

angst en intriges – eigenlijk

brengt, beseft Kester dat zijn

William Johnson raakt ver-

pagina’s voor aantekeningen.

de perfecte plek om te spio-

taak er nog niet op zit.

strikt in deze titanenstrijd.

neren...

051

Verwacht De Zoon van de Godin

De Genade van de Radch

Maîtresse van de Dood

De Vlammende Geest

Het langverwachte negende deel over het magische elfenvolk van Bernhard Hennen

Het slotdeel van de meest spraakmakende sf-trilogie van het moment

De grootmeester keert terug naar de wereld van De Wetten van de Magie

Griezelig, spannend, grappig en fantasierijk

06-07-2017 | € 24,99 624 blz. | Paperback AUTEUR Bernhard Hennen SERIE Drakenelfen 9

18-07-2017 | € 24,99 368 blz. | Paperback AUTEUR Ann Leckie SERIE Radch 3

25-07-2017 | € 24,99 528 blz. | Paperback AUTEUR Terry Goodkind SERIE De Kronieken van Nicci 1

26-07-2017 | € 15,00 416 blz. | Paperback AUTEUR Jonathan Stroud SERIE Lockwood & Co 4

Na de drama-

Heel even

Ooit was ze

Een stad die

tische terug-

leek het erop

luitenant in

bedreigd

tocht uit de

dat Breq,

het leger van

wordt door

ijswoestijn in

de soldaat

de verschrikke-

geesten? Er

het hoge noor-

die ooit een

lijke Keizer Ja-

is maar één

den van Nan-

oorlogsschip

gang en stond

team geesten-

gog likken de Onsterfelijken

was, alles onder controle

ze bekend als de Maîtresse

jagers dat dit aankan – Lock-

Artax en Volodi hun wonden.

had. Maar dan wordt in de

van de Dood en de Slavenko-

wood & Co! Maar ze moeten

Veel tijd krijgen ze daarvoor

sloppenwijken van Station

ningin. Maar nu trekt Nicci

het zonder Lucy doen, die

niet, want ook de hemel-

Athoek iemand gevonden die

eropuit om haar eigen avon-

voor zichzelf is begonnen.

slangen willen zich meester

niet hoort te bestaan, ver-

turen te beleven en de vrede

En de geestenjagers hebben

maken van het droomijs. Dan

schijnt er een boodschapper

van het D’Haraanse Rijk te

nogal wat te onderzoeken:

barst de verwoede strijd om

uit het rijk van de Presger,

verspreiden. Maar dan moet

monsterlijke handafdruk-

de stad Asugar los. In dit

en is daar ineens ook Breqs

ze wel eerst de wereldvreem-

ken op een raam, en grie-

gevecht staan mens, draak,

vijand, Anaander Mianaai

de profeet Nathan uit de

zelige hakgeluiden uit een

elf en dwerg lijnrecht tegen-

– heerser van een rijk dat in

problemen houden...

spookachtige keuken.

over elkaar.

oorlog is met zichzelf.

Gruwelijk Grappige Griezelverhalen

De legende van Swanhilde

Morgenster

Revocatie

Mythe en legende komen brullend tot leven

De finale van De Mars Trilogie van Pierce Brown!

Het epische slot van hét Nederlandse fantasydebuut van 2016!

16-08-2017| € 22,99 500 blz. | Paperback AUTEUR Linnea Hartsuyker

17-08-2017 | € 19,99 544 blz. | Paperback AUTEUR Pierce Brown SERIE De Mars trilogie 3

18-08-2017 | € 22,50 | 640 blz. Paperback | AUTEUR Jürgen Snoeren | SERIE De Demon van Felswyck 2

Eerste deel van nieuwe serie met negen ijzersterke verhalen 28-07-2017 | € 7,99 | 160 blz. | Gebonden | AUTEUR De Lachende Zaag (Manon Sikkel, Tosca Menten, Jozua Douglas) Ken je dat

De Vikingle-

Darrow had in

De demon

verhaal van

gende over

vrede kunnen

die door Fe-

die vrouw die

broer en zus

leven, maar

ri’s toedoen

in de gehakt-

Ragnvald en

zijn vijanden

de wereld in

molen viel?

Swanhilde: zij

verklaarden

werd geroe-

Of van die

bevecht haar

hem de oor-

pen, breidt

jongen met een lintworm

eigen vrijheid, maar naar-

log. De Gouden overheersers

langzaam zijn invloed uit op

van veertien meter in zijn

mate haar broers aanzien

eisten zijn gehoorzaamheid,

de leiders van de Westelijke

buik? Of het waargebeurde

groeit als rechterhand van

hingen zijn vrouw op, en

Territoria. De clans vallen het

verhaal van die grafkist waar

koning Harald de Blonde,

hebben van zijn volk slaven

gebied van de Avicenni bin-

nog geluid uit kwam? Deze

wordt zij als politieke buit

gemaakt. Maar Darrow is

nen. De Felswégan zijn in op-

bundel bevat negen gruwe-

steeds begeerlijker. Ragnvald

vastbesloten terug te vech-

stand gekomen op het eiland

lijk grappige griezelverhalen,

en Swanhilde, ooit elkaars

ten tegen de Gouden maat-

Fels. En in het oosten mar-

die je beter niet aan je vier-

liefste kameraden, komen

schappij.

cheren de woestijnstammen

jarige neefje kunt voorlezen,

lijnrecht tegenover elkaar te

richting Avicenna. De laatste

maar waar je per ongeluk

staan als zij trouwt met zijn

oorlog is begonnen...

toch van in de lach schiet.

aartsvijand.

052

AL 64 FANTASY SPE CI A L I ST E N !

Leeuwarden

Groningen Roden

Drachten Sneek

Assen Heerenveen

Emmen

Schagen Hoogeveen Hoorn Alkmaar Purmerend

Heemskerk

Krommenie

Beverwijk

Zaandam Haarlem

Nunspeet

Utrecht

Nijkerk Soest

Alphen a/d Rijn

De Bilt

Enschede

Amersfoort DriebergenRijsenburg 2

Gouda

Ede

Arnhem

Wageningen

Delft

Almelo Hengelo

Apeldoorn

Uithoorn Hilversum

Noordwijk

Loosduinen

Almere Amstelveen

Hoofddorp

Zevenaar

Brielle Nijmegen Oss â&#x20AC;&#x2DC;s-Hertogenbosch Oosterhout

Veghel

Boxmeer

Breda Middelburg 2

Bergen op Zoom Goes

Goirle

Helmond Eindhoven

Venlo

Sittard

Voor meer informatie: www.lsamsterdam.nl/fantasy-specialisten

Maastricht

053

054