Jubileumomnibus 128 - 9789020534306

JUBILEUMOMNIBUS 128 Een Jubileumomnibus vol moderne auteurs De nieuwe sterren aan het familieromanfirmament komen ruimschoots aan bod in Jubileumomnibus 128, die opent met de klassieker Zeg nooit nooit van Henny Thijssing-Boer, maar daarnaast alleen recent werk bevat. De andere twee romans zijn Herfstparels van Ina van der Beek en De vlucht van Hetty Luiten. De korte verhalen zijn geschreven door José Vriens (Goed hart) en Gerda van Wageningen (Bodemloos). Samen bewijzen zij in deze moderne jubileumomnibus dat de familieroman springlevend is!

JUBILEUMOMNIBUS

128 Henny Thijssing-Boer Ina van der Beek Hetty Luiten José Vriens Gerda van Wageningen

JUBILEUMOMNIBUS 128 Henny Thijssing-Boer – Ina van der Beek Hetty Luiten – José Vriens Gerda van Wageningen

ISBN 978 90 205 3430 6 • NUR 344

9 789020 534306 www.zomerenkeuning.nl

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:21 Pagina 3

JUBILEUMOMNIBUS 128 HENNY THIJSSING-BOER Zeg nooit nooit INA VAN DER BEEK Herfstparels HETTY LUITEN De vlucht JOSÉ VRIENS Goed hart GERDA VAN WAGENINGEN Bodemloos

Uitgeverij Zomer & Keuning

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:21 Pagina 4

ISBN 978 90 205 3430 6 NUR 344 © 2014 Uitgeverij Zomer & Keuning, Utrecht Omslagillustratie en -ontwerp: Van Soelen Communicatie Oorspronkelijke uitgave Zeg nooit nooit © 2010, Uitgeverij Westfriesland, Utrecht Oorspronkelijke uitgave Herfstparels © 2011, VCL-serie Uitgeverij Kok, Utrecht Oorspronkelijke uitgave De vlucht © 2011, Uitgeverij Zomer & Keuning, Utrecht Goed hart © 2014 Bodemloos © 2014 Alle rechten voorbehouden

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:21 Pagina 5

HENNY THIJSSING-BOER Zeg nooit nooit

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:21 Pagina 7

HOOFDSTUK 1 Boetiek Marrie, stond er in sierlijke letters op de etalageruit.

Het was alweer twee jaar geleden dat de eigenaresse, Marrie van Loon, haar boetiek in tweedehands dameskleding opende en ze had er nog geen dag spijt van gehad. Destijds was het min of meer een sprong in het diepe geweest, inmiddels kon ze met voldoening vaststellen dat ze beslist geen reden tot klagen had.

De boetiek liep gesmeerd, ze had een goed contact met de mensen die hun afgedankte kleding kwamen brengen, evenals met de klanten die, op hun beurt, binnenkwamen om iets te kopen. Dat de mensen het deze zaterdag massaal lieten afweten, lag louter aan het weer.

Het regende aan één stuk door en er stond een gure oostenwind die ervoor zorgde dat de mensen liever thuis bij de kachel bleven dan dat ze de stad ingingen op zoek naar iets leuks voor een spotprijsje. ‘Er zit sneeuw in de lucht,’ werd er gezegd en dat zou best waar kunnen zijn, bedacht Marrie, want het was vandaag één december en dan kon je winterse buien verwachten.

Zij liet zich echter noch door het weer, noch door het wegblijven van klanten ontmoedigen. Haar opgewekte humeur kon door niets of niemand worden aangetast. Maar dat kan toch ook niet anders, bedacht ze, want wat was er nou mooier dan dat je je, zoals zij, al een beetje de bruid voelde? Begin januari was het zover, dan trad zij in het huwelijk met Jacco Borgman. Ze hielden van elkaar, ze hoopten samen oud te mogen worden.

Jacco was vierentwintig, twee jaar jonger dan zij, maar dat kleine verschil in leeftijd was zo onbeduidend dat het zelfs nooit ter sprake kwam. Jacco was touringcarchauffeur, hij was eergisteren met een reisgezelschap naar Spanje vertrokken en kwam pas over drie weken terug. Maar dan was het dubbel feest, want dan stonden ze vlak voor hun trouwen!

Zij had er inmiddels al heel wat voorbereidingen voor getroffen. Jacco oordeelde dat zij, als een jantje-ongeduld, veel te hard van stapel liep, maar daar trok ze zich mooi niks van aan.

Ze voelde zich veel te blij, veel te gelukkig, om een afwachtende houding aan te nemen. Zodoende had ze al een zaal van een restaurant besproken waar ’s middags de receptie en ’s avonds

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:21 Pagina 8

8 | JUBILEUMOMNIBUS 128

hun trouwfeest zou worden gehouden. En daarstraks, in het vertrek achter de boetiek dat dienst deed als keuken én kantoortje, had ze de adressen op de enveloppen van de uitnodigingskaarten geschreven, die al gedrukt waren. Ze was er uren mee bezig geweest, ze had de klanten geen moment gemist, zo leuk had ze het karwei gevonden. Ze hoefde er nu alleen nog postzegels op te plakken en dan konden ze op de bus. Daar was het nog even te vroeg voor, het gaf haar echter een voldaan gevoel dat de kaarten alvast klaar lagen. Stel niet uit tot morgen wat je heden doen kunt, zo was het wel!

Ach, zij kon gewoon niet stil zitten te niksen, nu vroeg ze zich alweer af wat ze nog meer zou kunnen doen. Jawel, ze zou in de administratie kunnen duiken, maar ze zou de boetiek ook kunnen sluiten en naar huis gaan. Dan zou ze de wasmachine kunnen laten draaien en andere dingen doen waar ze door de week niet aan toe kwam.

Mijn huis, mijmerde Marrie met een gelukzalige glimlach om haar volle mond, over afzienbare tijd is het ons huis, Jacco! Ze had eerst een tijd in een huurflatje gewoond, totdat pap haar op een keer op een koopwoning wees. ‘Dit lijkt me echt iets voor jou,’ had hij gezegd, ‘de vraagprijs is billijk. Alles is trouwens beter dan de flat waarin jij nu bivakkeert. De huur is veel te hoog, maar waar ik me vooral aan stoor, is de buurt. Die staat in de hele stad als slecht te boek. Mijn dochter verdient een beter plekje!’ Ze was toen samen met haar vader en mam naar het huis wezen kijken en ze was er meteen verliefd op geworden.

Het was een ruime, twee-onder-een-kapwoning met een kleine voor- en een diepe achtertuin. Opzij van het huis stond een losstaande garage en ze was helemaal verrukt geweest van de badkamer met ligbad. Vergeleken met haar flatje bood het huis haar weer de luxe die ze van huis uit gewend was geweest. De aanvraag voor een hypotheek had geen moeite gegeven, voor de inrichting van het huis had ze van haar vader een leuk bedrag gekregen waar ze hem nog altijd dankbaar voor was.

Want dankzij hem had zij het huis dusdanig kunnen inrichten dat het in alle opzichten haar droomhuis was geworden.

In die tijd wisten Jacco en zij al dat ze van elkaar hielden en samen verder wilden. Op een keer had Jacco gezegd: ‘Goed-

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:21 Pagina 9

ZEG NOOIT NOOIT

|9

beschouwd ben ik een enorme bofkont! Ik hoef later nergens voor te zorgen, ’k hoef enkel de huur van mijn flat op te zeggen. Mettertijd kan ik met gesloten beurs zo bij jou intrekken.’

Ze wist nog dat hij erachteraan had gezegd: ‘Maar jouw vader zit er warmpjes bij en dan is het volgens mij niet meer dan normaal dat hij zijn dochter vooruit helpt. Het loodgietersbedrijf van jouw vader heeft in de wijde omtrek een bijzonder goed bekend staande naam en daar worden de juiste vruchten blijkbaar van geplukt. Hij heeft zes man personeel, me dunkt dat dat al genoeg zegt!’

Ja, pap heeft het goed gedaan, dacht Marrie, maar het is hem niet zomaar in de schoot geworpen. Hij heeft er keihard voor gewerkt, dat doet hij trouwens nog. Ondanks dat hij, net als mam, al vierenvijftig is. En mam zit evenmin stil. Zij is oppasoma van Sven, haar kleinzoon. Maar wat doe ik, onderbrak Marrie haar gemijmer, ga ik naar huis of blijf ik hier zitten te niksen? Met een blik op haar horloge zag ze dat het pas halfvier was, klanten verwachtte ze echter niet meer. Maar juist toen ze besloot haar handen thuis te laten wapperen, hoorde ze de bel van de boetiek. Op de valreep toch nog een klant? Marrie stond op en gehaast verliet ze het vertrek achter de boetiek waar ze tot dan had zitten te mijmeren.

Het was geen klant die haar prettige gedachten kwam verstoren, maar haar zusje, Petry. Marrie staarde haar een moment verrast aan. ‘Al wie ik had verwacht, jou niet!’

Petry lachte. ‘Als ik niet welkom ben, maak ik gelijk weer rechtsomkeert, hoor!’

‘Je weet wel beter, ik vind het heerlijk dat je even langskomt.

Kom maar gauw mee naar mijn keukentje, daar staat de koffie klaar. Je kunt ook thee krijgen of wat je maar wilt.’

‘Doe geen moeite, met een mok koffie ben ik dik tevreden.

Maar ik wil eerst eventjes in je winkeltje rondsnuffelen, weet je nog dat ik onlangs een broekpak ontdekte waar ik meteen helemaal weg van was? Het was een duur merkpak dat er als nieuw uitzag en waar ik in een kledingzaak toch zeker het driedubbele voor had moeten neertellen! Sindsdien ben ik gewoon een beetje hebberig geworden, het is een van de redenen waarom ik vaker dan vroeger bij je binnenwip.’ Petry zocht naarstig in de rekken naar opnieuw iets moois voor weinig geld en ondertus-

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:21 Pagina 10

10 | JUBILEUMOMNIBUS 128

sen praatte ze verder. ‘Ik kan er met mijn verstand niet bij dat er vrouwen zijn die hun peperdure kleding verpatsen terwijl ze er nog jaren plezier van zouden kunnen hebben. Wat zijn het voor vrouwen, noem eens namen, misschien ken ik ze?’

Marrie schudde beslist haar hoofd. ‘Ik noem geen namen, al kan ik je wel vertellen dat het een paar vaste klanten zijn uit de betere kringen, zoals dat heet. Zij verschijnen slechts één keer ergens in een bepaalde outfit. Louter voor hun status willen ze een volgende keer beslist in weer iets nieuws verschijnen. Om daar ruimte voor te scheppen in hun kasten danken ze oud af voor nieuw en ik moet zeggen dat dat mij niet spijt! Maar het zijn zeker niet alleen de rijken der aarde die mijn winkeltje komen bevoorraden, over het algemeen genomen zijn het juist doodgewone mensen die graag een centje willen ontvangen voor kleren die ze niet meer willen of kunnen dragen. En daar profiteren vrouwen met een smallere beurs dan vervolgens weer van. Vanochtend kreeg ik overigens een telefoontje van een mevrouw wiens man een halfjaar geleden was overleden. Ze informeerde of ik interesse had voor een aantal kostuums – die al naar de stomerij waren geweest – overhemden, truien en vesten en noem maar op. Hoewel ik tot nog toe enkel dameskleding verkoop, kon ik geen nee zeggen. In de loop van de volgende week worden de spullen gebracht. Ik ben benieuwd of ik straks ook mannelijke klanten in mijn boetiek zal mogen verwelkomen! Maar ik zie dat jij deze keer geen keuze kunt maken, we gaan dus gezellig koffiedrinken!’

Ze zaten tegenover elkaar aan het kleine keukentafeltje toen Petry vaststelde: ‘Het is je gewoon aan te zien dat jij je happy voelt, je ogen glanzen en er schemert voortdurend een lachje om je mond!’

‘Dat lijkt me niet zo verwonderlijk, of ben je vergeten dat ik binnenkort ga trouwen?’

‘Nee, zeker niet! Jelle en ik hebben het er elke dag wel een keer over. We hopen dat je gelukkig zult worden met Jacco, maar je weet dat wij onze bedenkingen erover hebben.’

‘Ja, dat weet ik maar al te goed,’ zei Marrie kribbig. ‘En dat komt louter en alleen omdat jij en Jelle Jacco niet mogen. Je kunt gerust zijn, want ik verzeker je dat ik net zo gelukkig met Jacco zal worden als jij met Jelle bent! Met je voormalige werk-

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:21 Pagina 11

ZEG NOOIT NOOIT

| 11

gever,’ liet ze er lachend op volgen.

Petry haakte er eveneens lachend op in. ‘Ik kan het me nog als de dag van gisteren herinneren dat ik solliciteerde bij tandarts Jelle Kamphuis en door hem aangenomen werd. Ik was dolgelukkig met mijn baan als tandartsassistente. In die beginperiode konden Jelle en ik niet vermoeden dat er al snel iets moois tussen ons zou opbloeien! We zijn inmiddels jaren verder, maar ik assisteer hem nog steeds in zijn praktijk. Nu als zijn vrouw en met nog evenveel plezier. Ons geluk werd bekroond toen we onze prachtige zoon kregen. Sven, hij is inmiddels alweer drie jaar! Jelle en ik vragen ons dan ook vaak af waar de tijd is gebleven!’

Marrie kon niet nalaten te bekennen: ‘Natuurlijk gun ik jou het geluk van je moederschap, maar al vanaf de geboorte van Sven ben ik op jou een tikkeltje jaloers geweest. Ik verlang ook naar een kindje en ik hoop dan ook dat ik na ons trouwen snel zwanger zal worden!’

‘Moeder worden,’ zei Petry bedachtzaam, ‘ik denk dat dat de wens is van verreweg de meeste vrouwen. Toch is het hebben van een kind niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Ik heb tenminste van tevoren niet kunnen inschatten dat ik met de komst van Sven een groot deel van mijn vrijheid zou moeten inleveren. Sven staat altijd nadrukkelijk op de eerste plaats, hij gaat voor alles. Nou, en dat is weleens moeilijk, vooral als je, zoals Jelle en ik, allebei een baan hebt. Dan moet je dagelijks schipperen, regelingen treffen en wat al niet meer. Maar ja…’

Verder kwam Petry niet, want Marrie onderbrak haar. Met een boze blik in haar ogen viel ze tegen haar zus uit: ‘Wat zit je nou te zeuren en jezelf te beklagen! Bedenk liever hoeveel mam voor jullie doet! Jij kunt Jelle met een gerust hart assisteren, want al vanaf Svens geboorte fungeert mam als oppasoma.

Jullie brengen Sven ’s morgens bij haar en in de namiddag haal je hem weer op. En hoe vaak gebeurt het niet dat mam dubbele porties kookt zodat jullie mee kunnen eten? Jij zou blij moeten zijn in plaats van je onder te dompelen in zelfbeklag!’

Petry zond haar zus een berouwvolle blik. ‘Je hebt gelijk, ik moet me schamen. Ik gedraag me zo zwartgallig omdat… Nou ja, je mag weten dat Jelle en ik vanochtend een knallende ruzie hebben gehad. Ik had last van een ochtendhumeur, ik kon niks

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 12

12 | JUBILEUMOMNIBUS 128

van Jelle, noch van Sven verdragen. Jawel, ik gedroeg me als een kattig, verwend mormel, maar dan nog had Jelle me gerust wat minder verwijten in het gezicht kunnen smijten.

Gisteravond hadden we afgesproken dat we vanmiddag na de lunch met ons drietjes naar zijn ouders zouden gaan. Maar na de ruzie met Jelle had ik er totaal geen behoefte aan om bij mijn schoonouders leuk, lief en aardig te gaan zitten doen. Met een kwaaie kop heb ik Jelle toegebeten dat ik geen belang bij hem en zijn ouders had. Ik heb de deur achter me dichtgetrokken en ben de stad ingegaan. Ik liep er met mijn ziel onder mijn arm, want natuurlijk had ik allang spijt van mijn gedrag. Ik wou dat ik iets meer van jou had. Jij zou je niet zo stom hebben gedragen als ik,’ besloot Petry met een zwaarmoedige zucht.

Marrie legde in een troostend gebaar haar hand op die van Petry. ‘Ik ben blij dat je naar mij toe gekomen bent en dat je het van je af hebt gepraat. Maar zo zijn wij het van kleins af aan gewend, als er jou iets dwarszat, kwam je naar mij om je hart uit te storten. Wat dat betreft zijn wij zusjes door dik en dun. Toch zou het eigenlijk andersom moeten zijn, dat ik met moeilijkheden bij jou steun en troost zocht, want per slot ben jij de oudste van ons beiden!’

Petry knikte. ‘Jij bent zesentwintig, ik drie jaar ouder. Het verschil zit hem bij ons echter niet in leeftijd, maar in het feit dat jij een ijzersterk karakter hebt. Jij bent gewoon verstandiger, flinker en doortastender dan ik. Kijk maar naar je aanstaande schoonmoeder, jij hebt ronduit een hekel aan haar, maar dat heb je de hele tijd voor Jacco verborgen weten te houden. Dat vind ik knap, ik zou het je met geen mogelijkheid na kunnen doen!’

Marrie haalde haar schouders op. ‘Ik wil Jacco geen verdriet doen. Als ik open en eerlijk tegen hem zou zeggen dat ik zijn moeder een etterbak van een mens vind, zou ik hem ermee op zijn hart trappen en er zelf niks mee opschieten. Wat niet weet, wat niet deert, bedenk ik altijd maar. Dat ik niet met zijn moeder op kan schieten, komt louter vanwege haar gedrag naar mij toe. Het is toch te zot voor woorden dat zij haar lieve jongetje niet aan mij toevertrouwt! Ik zal nooit vergeten dat zij eens tegen me zei dat ze vreesde dat ik niet goed voor Jacco zou kunnen zorgen. Ze zei erachteraan: “Het kan nog alle kanten op,

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 13

ZEG NOOIT NOOIT

| 13

maar mocht het serieus worden tussen jullie, dan lijkt het mij niet onverstandig als ik voor jou opschrijf wat Jacco wel en niet lust. Ik zal de bereiding van de gerechten er dan bij vermelden zodat jij het net als ik kunt klaarmaken. Jacco is zo gewend aan mijn goede zorgen voor hem, daar mag eigenlijk geen verandering in aangebracht worden. Maar het is gelukkig nog niet zover, misschien bedenkt een van jullie zich nog.” Dat zei ze toen recht in mijn gezicht,’ zei Marrie verongelijkt. ‘Ik heb me toen niet stil gehouden, tegen haar gezegd dat het al wel serieus was tussen haar zoon en mij. En ook dat ik geen briefjes met aanwijzingen van mijn toekomstige schoonmoeder zou accepteren, want dat ik later op mijn manier voor mijn man zou willen zorgen. Jacco was er niet bij tijdens dat idiote gesprek tussen haar en mij en ik heb het hem naderhand niet verteld. Jacco kan over zijn moeder geen kwaad woord verdragen, hij zou het domweg niet hebben geloofd als ik me bij hem over haar zou hebben beklaagd. Gemakshalve heb ik het ook voor hem verzwegen dat het mij helemaal niet speet toen zijn ouders met het nieuws op de proppen kwamen dat ze zich voorgoed in Spanje gingen vestigen. Jacco’s vader heeft zwaar astma, maar elke keer als ze met vakantie in Spanje waren, had hij niet of nauwelijks last van benauwdheid. Ze wonen er nu inmiddels een jaar en het klimaat is voor Jacco’s vader werkelijk ideaal, want de man knapt zienderogen op. Zijn vrouw zou dus dankbaar en blij moeten zijn, ze doet echter niets dan jammeren dat ze Jacco, haar enige zoon, zo vreselijk mist. Ze belt Jacco haast dagelijks en altijd in tranen en alsof dat nog niet genoeg is, schrijft ze hem ook nog regelrechte huilbrieven. Die laten Jacco vanzelfsprekend niet onberoerd, hij houdt van zijn moeder en kan van haar geen tranen verdragen. Dat die hem zeer doen, is mij uiteraard niet ontgaan, en zodoende begrijp ik waarom hij de laatste tijd almaar stiller en stiller werd,’ besloot Marrie.

Haar bedrukte gezicht deed Petry besluiten er niet nog een schepje bovenop te doen. Het had geen zin te zeggen dat zij en Jelle hun toekomstige zwager een mietje, een regelrecht moederskindje noemden. Ze probeerde haar zus op te beuren door te zeggen: ‘Jacco is onderweg naar Spanje, hij zal zijn ouders daar ongetwijfeld bezoeken. Dat zal zijn moeder goeddoen en Jacco, op zijn beurt, zal er bij zijn terugkomst weer even tegen

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 14

14 | JUBILEUMOMNIBUS 128

kunnen. En met jullie huwelijk zullen zijn ouders overkomen, daar kunnen ze samen ook alweer naar uitkijken. Toch?’

‘Ja, dat is zo. Waarschijnlijk is Jacco in gedachten zo met zijn moeder bezig dat hij gewoon vergeet mij te bellen. Tijdens vorige reizen belde hij soms tweemaal per dag, nu heb ik na ons afscheid niets meer van hem gehoord. Dat vind ik een beetje raar.’ Ze zuchtte, waarna haar gezicht weer het aloude, zonnige karakter kreeg. ‘Ik betrap me erop dat ik me nu een beetje bij jou zit te beklagen en daar heb ik toch werkelijk geen reden toe!

Want ik mag me als vrouw bevoorrecht noemen, ik krijg immers de liefste man van de wereld!’

‘Nu vergis jij je schandalig,’ lachte Petry, ‘want daar loopt er maar eentje van rond en die is toevallig van mij!’ Ze was de ernst zelve toen ze erachteraan zei: ‘Ik ga naar huis, ik word nu opeens overvallen door een onbedwingbare behoefte tegen Jelle te zeggen dat ik spijt heb en dat ik zielsveel van hem houd.

Vanochtend kon ik hem wel schieten, nu wil ik niets liever dan dicht bij hem zijn.’

De zusjes lachten in elkaars ogen, Marrie verkondigde: ‘Het is de liefde, Petry, die ons vrouwen wisselende stemmingen bezorgt!’

Kort hierna koersten ze elk naar hun eigen huis. Petry was in gedachten bij haar Jelle, Marrie bij Jacco. Haar hoop dat hij haar vanavond zou bellen, zou worden vervuld. Ze wist echter nog niet dat zijn telefoontje haar onverwoestbaar opgewekte humeur van die dag wel zou weten aan te tasten.

Marrie was ongeveer een kwartiertje thuis, ze was in de keuken bezig een warme hap voor zichzelf klaar te maken, toen ze zich in gedachten een reprimande gaf: Sufferd, leer je het dan nooit!

Ja hoor, ze had de deur van de garage weer open laten staan, zag ze vanuit het keukenraam. Die slordigheid van haar was gewoon onbegrijpelijk, ze kon de deur met de afstandsbediening openen en sluiten. Maar in de haast vergat ze dat laatste nog al eens. Ze spoedde zich naar buiten, sloot de deur en beloofde zichzelf dat ze er voortaan beter op zou letten.

Kort hierna zat ze aan de grote tafel achter een bord gebakken aardappeltjes, doperwtjes uit een potje en een biefstukje.

Lekker gemakkelijk! Haar mobieltje lag binnen handbereik

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 15

ZEG NOOIT NOOIT

| 15

naast haar op de tafel. Toen daar almaar geen geluid uit kwam, mompelde ze binnensmonds: ‘Het moet nu niet lang meer duren, Jacco, anders bel ik jou!’ Ik moet je stem horen, dacht ze, ik verlang naar je. Drie lange weken zou ze het zonder hem moeten stellen. Ze zou zijn lief gezicht enkel kunnen zien op de foto waar ze, allebei stralend gelukkig kijkend, samen op stonden.

Bij die gedachte schoof ze haar stoel naar achteren en stond ze op om de foto uit het ladenkastje tevoorschijn te halen. Ze sneed een stukje van haar biefstuk en terwijl ze daar op kauwde, bestudeerde ze de foto als zag ze die voor het eerst. Als ze eerlijk was, kon ze Jacco geen knappe vent noemen, hij was echter een bijzonder lieve man en dat was het belangrijkste! Jacco had een klein, gezet postuur. Zijn haar was blond, zijn ogen blauw. Hij had een bol gezicht met vlezige lippen. Niet mooi misschien, maar ze konden heerlijk zoenen!

Haar ogen dwaalden naar de afbeelding van haarzelf. Nee, dacht ze, ik kan mezelf ook geen schoonheid noemen, ik hoop alleen wel dat een kindje later mijn groene ogen zal mogen krijgen en de bruine kleur van mijn haar. Ze stoorde zich allerminst aan Jacco’s postuur, niettemin was ze blij dat zij iets groter was en slank als een den. Om dat zo te houden, lette ze erop wat ze in haar mond stak, een toetje bijvoorbeeld nam ze alleen als ze uit eten ging.

Marrie legde de foto terug in de la, vervolgens liep ze met het bestek en het nu lege bord naar de keuken en zette alles in de vaatwasser.

Terug in de huiskamer kroop ze weg in een hoekje van de bank en bedacht dat ze voor een lang weekeinde stond dat ze zonder Jacco door moest zien te komen. Niet leuk, maar het was niet anders. Morgenmiddag zou ze naar pap en mam gaan, dan werd de zondag in ieder geval gezellig. Maandag was haar vrije dag, dan bleef de boetiek gesloten en dat beviel haar uitstekend. Op die ene vrije dag van de week kon ze lekker doen waar ze zin in had. Meestal was ze die dag druk bezig met het poetsen van haar huis, ze hield nu eenmaal van schoon en netjes. Aanstaande maandag had ze echter iets anders te doen, ze had met mam afgesproken dat ze de stad in zouden gaan om haar trouwjurk te kopen! Dat mocht Jacco nog niet weten, want dan zou

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 16

16 | JUBILEUMOMNIBUS 128

hij opnieuw zeggen dat zij veel te hard van stapel liep. Domme man, snap je dan niet dat ik me pas helemaal de gelukkige bruid zal kunnen voelen als mijn trouwjurk in de kast hangt! Ze keek gewoonweg begerig naar de jurk uit en op dit ogenblik al even begerig naar haar mobieltje dat naast haar op de bank lag. En alsof er sprake was van telepathie, zo ging het op hetzelfde moment over.

Het nummer van Jacco verscheen op het schermpje en met een juichtoon in haar stem zei Marrie: ‘Daar ben je dan eindelijk!

O, lieverd, als je wist hoe ik je nu al mis, dan zou je begrijpen hoelang de komende weken mij zullen vallen. Waar zit je momenteel, verloopt de reis naar wens?’

‘Ik ben in Spanje, bij… mijn ouders.’

‘Leuk voor jullie, ik wist wel dat jij zo snel mogelijk even bij hen langs zou gaan. Maar is er iets, Jacco? Je stem klinkt zo anders, een beetje opgefokt, net alsof je last hebt van zenuwen. Er is toch niets aan de hand met je ouders?’

‘Nee, zij maken het goed. Maar ik heb jou iets te zeggen wat me moeite kost en waardoor ik inderdaad stijf sta van de zenuwen.’

‘Heb je een ongeluk gehad met de bus, wil je me dat vertellen?’

‘Ik ben niet met de bus, maar met mijn eigen auto naar Spanje gegaan. Op korte rustpauzes na ben ik in één stuk door gereden. Anders zou ik hier immers nog niet kunnen zijn?’

‘Wat is er gaande, Jacco, volgens mij sla jij wartaal uit en is dat de reden waarom ik niets van jouw rare gepraat begrijp.’

‘Ik zal duidelijker zijn, maar dan moet jij me beloven dat je me niet onderbreekt!’

‘Ja, dat is goed.’ Marrie begreep er werkelijk niets van. Ze hield de telefoon tegen haar oor gedrukt, maar het duurde even voordat Jacco’s stem daar weer in klonk. ‘Ik ben de laatste weken voordat ik zogenaamd met de bus naar Spanje moest, niet eerlijk tegen jou geweest. In die weken heb ik ontslag genomen, de huur van mijn flat opgezegd en alles in orde gemaakt voor mijn definitieve verblijf in Spanje. Ik kom niet terug, ik blijf hier voorgoed. Het spijt me, want ik houd nog onverminderd veel van jou.’

Marrie moest naar adem happen voordat ze uitstiet: ‘Jij bent gek geworden, er is in ieder geval iets goed mis met je! Je zegt

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 17

ZEG NOOIT NOOIT

| 17

dat je van me houdt, je bent toch niet vergeten dat we binnen afzienbare tijd gaan trouwen?!’

‘Dat is het nou juist. In het begin leek het me mooi, maar gaandeweg ging het idee me tot stikkens toe benauwen. Ik ben bang dat ik me in mezelf heb vergist, ik durf het in elk geval niet aan.

Ik durf me niet voor het leven te binden, ik ben ervoor weggevlucht. Jij moet, hoe dan ook, verder zonder mij. Het spijt me.’

‘Maar Jacco…’ Tot Marries stomme verbazing was de verbinding verbroken.

Een tijdlang staarde ze verdwaasd naar het mobieltje in haar hand, daarna schudde ze nijdig haar hoofd en praatte ze hardop in zichzelf. ‘Dit is te gek voor woorden! Zo behandel je geen mens, laat staan je aanstaande vrouw.’ Driftig toetste ze Jacco’s nummer in. Ze hoorde de telefoon overgaan, maar er werd niet opgenomen. Ze probeerde het nog eens en nog eens, totdat ze mompelend concludeerde: ‘Hij meent het, hij laat me pardoes in de steek.’

Marrie kon niet bevatten dat Jacco op deze laaghartige manier, per telefoon nota bene, een punt had gezet achter hun relatie.

Het was voor haar allemaal zo onwerkelijk dat ze er niet eens om kon huilen. Ze voelde zich verdoofd, niet in staat tot helder nadenken.

Met het verstrijken van de uren kwamen haar gevoelens echter in alle hevigheid naar boven. Toen moest ze vechten tegen ongekende boosheid, verdriet, vernedering vooral. Heb ik de man die ik boven alles liefheb en volkomen vertrouwde, dan nooit echt gekend? vroeg ze zich af. Ze ging dus opeens niet trouwen. Jacco durfde het niet aan. Wat een blamage, hoe moest zij zich nu in vredesnaam opstellen tegenover haar ouders, Jelle en Petry, en al de mensen die rekenden op een uitnodiging voor het huwelijk dat zij in overweldigend geluk bij wijze van spreken zowat van de daken had geschreeuwd? O, Jacco, hoe kun je me dit aandoen. Hoe durf je te zeggen dat je nog van me houdt terwijl je me genadeloos wreed behandelt.

Wat moet ik nu, wie helpt mij? Ik kan dit alleen niet aan. Nu pas gaf Marrie zich over aan een niet te stuiten huilbui die haar smalle schouders deed schokken. In tranen bedacht ze snikkend dat Petry haar een ijzersterke vrouw had genoemd. ‘Je zou me nu eens moeten zien,’ murmelde ze inverdrietig, ‘ik voel me

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 18

18 | JUBILEUMOMNIBUS 128

hopeloos klein en zwak, totaal verslagen.’

Marrie zou later bij geen benadering kunnen zeggen hoelang ze in radeloze vertwijfeling op de bank had liggen huilen. Toen de telefoon op een gegeven moment overging, veerde ze als door een adder gebeten overeind. Ze hoefde niet op het schermpje te kijken, ze wist zo al wel dat het Jacco was die kwam zeggen dat hij daarstraks een flauw grapje had gemaakt.

‘Jacco… Hoe kon je me nou zo laten schrikken, ik moet er aldoor van huilen.’

‘Marrie, meisje wat is er met jou?’ Het was Hilde van Loon en zij schrok niet zuinig toen ze een huilende dochter aan de lijn kreeg.

‘O, sorry mam… ik dacht dat het Jacco was.’

‘Ja lieverd, dat had ik al begrepen. Ik begrijp echter niet waarom mijn anders zo dappere dochter nu als een zielsverloren klein meisje zit te huilen. Wil je me de reden ervan vertellen, Marrie?’

‘Je belt op een voor mij uiterst ongelukkig moment, mam. Als je dat niet had gedaan, zou ik het vooralsnog voor je hebben kunnen verzwijgen. Nu laat je me geen keuze en moet ik je zeggen dat Jacco… niet verder wil met mij. Hij heeft het uitgemaakt, op een laffe manier door de telefoon. Ik voel me nu zo rot, mam, zo verschrikkelijk in de steek gelaten.’ Marrie huilde opnieuw.

Hilde nam terstond een kordate beslissing. ‘Pap en ik laten je niet in de steek, we zijn over een kwartiertje bij je! Moed houden, hoor Marrie! Zo dadelijk sla ik mijn armen om je heen en mag je uithuilen bij mij.’ Hilde verbrak de verbinding, ze vertelde haar man Fred wat er met Marrie aan de hand was en besloot de uitleg met te zeggen: ‘Je hebt gehoord dat ik zei dat we naar haar toe komen, volgens mij heeft ze ons meer dan ooit nodig!’

Fred van Loon knikte beamend en nog geen vijf minuten later waren ze onderweg naar hun dochter en zei hij: ‘Ik heb al zo vaak gezegd hoe fijn ik het vind dat onze beide dochters dicht bij ons wonen. Nu dringt het ten volle tot me door dat het niet alleen fijn en gezellig is, maar vooral uiterst belangrijk. Want nu Marrie in de problemen zit, kunnen wij in de kortste keren bij haar zijn om haar tot steun te zijn. Als zij elders woonde, zou

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 19

ZEG NOOIT NOOIT

| 19

het allemaal minder gemakkelijk en snel gaan. Arme meid… waarom moet haar dit overkomen.’

‘Dat snap ik dus ook niet,’ zei Hilde. ‘Marrie hield zielsveel van Jacco en hij van haar. Dat hebben wij tenminste altijd aangenomen. Wat bezielt die jongen opeens, of zou zijn moeder hier een vinger in de pap hebben? Wat denk jij, Fred?’

Deze trok met zijn schouders. ‘Wij weten allemaal dat Diet Borgman haar lieve jongetje mist en dat zij het zonder hem moeilijk kan stellen. Het zou mij beslist niet verbazen als zij er iets mee te maken had, niettemin mogen wij niet meteen voorbarige conclusies trekken. Maar het gaat nu niet om Diet Borgman, maar om Marrie.’

Marrie deed ondertussen alle mogelijke moeite haar emoties weer onder controle te krijgen. Ze huilde niet meer, maar spinnijdig nu, foeterde ze in zichzelf op de man met wie zij zo dolgraag in het huwelijk had willen treden. Je bent een enorme lafbek, Jacco Borgman! Achter mijn rug om heb jij weloverwogen je eigen zaakjes voor elkaar gebracht, mijn gevoelens deden er voor jou niet toe. Nu begrijp ik, dacht ze, waarom jij de laatste weken almaar stiller en stiller werd. Je durfde je mond nauwelijks open te doen, bang als je was dat je je tegen mij zou verspreken. Je hebt je baan opgezegd, evenals de huur van je flat.

En ik wist van niks, ik voelde het niet aan dat jij druk bezig was mij te bedriegen.

Waarom werden de feiten haar achteraf bezien pas duidelijk?

Want nu drong ook tot haar door waarom Jacco haar eergisteren bij het afscheid nemen zo’n lauw kusje had gegeven. Niet als anders een gepassioneerde zoen, maar eentje die hem moeite scheen te kosten. Ze was er teleurgesteld over geweest. Maar in plaats er wat van te zeggen, had zij hem extra hartstochtelijk gezoend. Wat had hij toen van haar gedacht, dat zij een uilskuiken was die niet aanvoelde dat hij niets meer om haar gaf?

Toch had hij gezegd dat hij haar nog onverminderd liefhad. De tranen sprongen weer in haar ogen toen ze prevelde: ‘Ik houd ook nog net als voorheen van jou. Dat is behoorlijk stom, maar ik kan er niets aan verhelpen. Ik geef verschrikkelijk veel om je, Jacco, ik weet niet hoe ik nu zonder jou verder moet.’

Op dat moment zag ze haar vader zijn auto opzij van het huis parkeren. Ze snoot gehaast haar neus, wreef driftig met de zak-

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 20

20 | JUBILEUMOMNIBUS 128

doek langs haar ogen en haalde diep adem. Het was een dappere poging, maar het gewenste effect bleef uit. Want toen ze de deur voor haar ouders opende en Hilde haar armen om haar dochter heen sloeg, snikte Marrie toch weer in tranen: ‘Ik ben zo blij dat jullie er zijn, dank je wel dat je meteen gekomen bent. En mam… we hoeven maandag niet de stad in, want ik heb geen trouwjurk nodig. Althans, dat vindt Jacco.’

‘Stil maar, niet huilen,’ zei Hilde. Ze hoorde niet dat er tranen in haar eigen stem lagen.

Nadat ook Fred zijn dochter had omhelsd en gekust, zochten ze de huiskamer op. Op Marries vraag of ze zin in koffie hadden, schudden Fred en Hilde, als afgesproken, allebei hun hoofd.

Fred zei: ‘Je moeder en ik hebben meer behoefte aan een hartversterkertje. Die nemen we zo dadelijk, als we weer thuis zijn en dan krijg jij ook een lekker wijntje van me!’

Marrie keek hem vorsend aan. ‘Hoe bedoel je dat precies?’

Hilde antwoordde voor haar man: ‘Pap en ik hebben onderweg hierheen afgesproken dat jij straks met ons naar huis gaat. We kunnen jou in deze beroerde omstandigheden niet alleen laten.

En tegensputteren heeft geen zin, het is maar dat je dat weet!’

Hierop fluisterde Marrie kleintjes: ‘Ik wil niets liever dan met jullie mee.’ Ze veegde de tranen weg die over haar wangen biggelden en praatte verder: ‘Ik kan het nog niet bevatten, het voelt net alsof ik verdoofd ben. Het kán toch niet dat door één telefoontje mijn wereld finaal in elkaar stort? Alles was mooi en goed, we zouden gaan trouwen en nu opeens staat er niks meer recht en fier overeind. Ik ken Jacco niet meer, deze laffe manier van doen past helemaal niet bij hem. Dat zijn jullie toch met me eens?’

Fred trok een bedenkelijk gezicht, Hilde kon niet nalaten te zeggen: ‘Ik ben bang, meisje, dat jij het karakter van Jacco tot nog toe hebt onderschat. Jij wilde de hele tijd niet zien wat wij wel degelijk zagen. Jacco was de man van jouw keuze, jij hield van hem zoals hij was en daarom mochten en wilden wij niet stoken in jullie relatie. Nu durf ik echter wel tegen jou te zeggen dat het verre van gezond is als een volwassen kerel aan de rokken van zijn moeder blijft hangen. Diet Borgman en haar zoon Jacco kunnen elkaar niet loslaten en dat is volgens mij de reden van het telefoontje dat jij van Jacco kreeg. Heb jij dan

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 21

ZEG NOOIT NOOIT

| 21

echt zelf nog niet in die richting gedacht?’

Marrie schokschouderde en het duurde even voordat ze antwoord gaf. ‘Ik heb zijn moeder nooit gemogen. Ze is echt een vreselijk mens waar ik niet mee voor- of achteruit kon.

Natuurlijk ontging het me niet dat zij Jacco nog altijd behandelde als het kleine jongetje dat hij eens was. Ik was ook zo opgelucht toen Jacco’s ouders zich voorgoed in Spanje vestigden. Ik was ervan overtuigd dat alles goed zou komen nu Jacco de kans kreeg om onder de vleugels van zijn moeder vandaan te komen. Ik heb niet met Jacco over het gedrag van zijn moeder kunnen praten, hij wilde niet inzien dat zijn moeder veel te veel beslag op hem legde.’ Marrie keek haar moeder met een paar betraande ogen aan en vroeg zacht: ‘Denken jullie dat zijn moeder hem heeft ingeprent dat hij het beter bij haar heeft dan bij mij? Dat zij hem heeft overgehaald om niet met mij te trouwen?’

Hilde knikte zwijgend, Fred zei: ‘Wij vermoeden dat hij ongetwijfeld van jou houdt, maar uiteindelijk toch niet bij zijn ouders weg wil. Zo denken wij erover, omdat het doorgaans zo gaat met moederskindjes. Die hebben over het algemeen weinig eigen wil of een eigen mening. Het spijt me dat ik dit allemaal zo cru tegen je zeg, ik doe het alleen in de hoop dat jij leert inzien dat Jacco Borgman voor jou geen gelijkwaardige partner is. Begrijp je dat het ons niet spijt dat het zo gelopen is, Marrie?’

Zij wilde ja zeggen, ze schudde echter het hoofd en opnieuw in tranen snikte ze: ‘Ik wil de waarheid niet onder ogen zien, ik wil Jacco terug. Ik houd van hem. Dat wat ik voor hem voel, kun je niet wegwissen met een paar wel of niet verstandige opmerkingen, hoor pap!’

Fred wist hier niet zo gauw iets op te zeggen en Hilde voelde zich al even machteloos. Zij moest denken aan de zegswijze waar volgens haar waarheid in school, dat jonge mensen in de ban van de liefde vaak doof en blind zijn.

Ze hadden allebei verschrikkelijk met Marrie te doen toen zij haar nood in tranen klaagde. ‘Snappen jullie dan niet hoe ik me voel? Ik was de hele tijd zo verschrikkelijk gelukkig. Ik wilde niets liever dan trouwen met de man die ik boven alles liefhad.

Ik verlangde vurig naar een kind van hem, ik wilde samen met

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 22

22 | JUBILEUMOMNIBUS 128

Jacco een gezinnetje stichten. Ik zag het al helemaal voor me en nu spatten al die mooie dromen als een zeepbel uiteen. Het is hartstikke wreed en gemeen.’ Ze moest opnieuw haar neus snuiten en diep ademhalen voordat ze verder kon. ‘Ik hoef opeens geen mooie trouwjurk uit te zoeken, ik kan het almaar niet bevatten dat ik geen overgelukkige bruid zal zijn. Nu zal ik mijn leven lang alleen verder moeten, want er is voor mij niet één man die Jacco zal kunnen evenaren. En wat moet ik nu met al de voorbereidingen die ik al getroffen heb? Ik zal alles ongedaan moeten maken, aan iedereen moeten zeggen dat Jacco het met mij niet aandurft. Dat is voor mij een blamage waar ik me diep voor schaam. Ik kan het niet, datgene ongedaan maken waar ik zo verschrikkelijk verlangend naar uitzag.’

Als om hulp smekend keek ze beurtelings van Hilde naar Fred.

Het deed hem deugd dat hij zijn dochter daadwerkelijk te hulp kon schieten. ‘Maak je maar geen zorgen, lieve schat, want je staat er heus niet alleen voor! Ik regel al de moeilijke klussen voor je die jij nu vanwege je emoties niet aankunt. Jij kunt volledig op mij en je moeder rekenen, we zullen er voor je zijn!’

‘Dat is lief… dank je wel, pap, mam.’

Kort hierna trok Fred van Loon de deur van het huis van zijn dochter achter zich dicht en sloot die zorgvuldig af. Hij volgde de beide vrouwen die alvast op zijn auto toe liepen, niet meteen. Hij bleef een moment staan en met zijn ogen gericht op het slanke figuurtje van Marrie schoot het door hem heen: Je lijkt nu een verslagen, stikongelukkig mensenkind, maar eens zul jij weer zijn die je in wezen bent: een sterke persoonlijkheid!

Je doorzettingsvermogen en je wilskracht zullen je niet in de steek laten. Dat durf ik te stellen, want die goede eigenschappen heb jij geërfd van mij. Ze helpen je er weer bovenop, geloof daarin. En verlies vooral je vertrouwen niet, want dat, lieve meid, is het belangrijkste.

HOOFDSTUK 2 Het was februari en het speet Marrie niet dat de maand waarin zij normaal gesproken zou zijn getrouwd, voorbij was. Met het verstrijken van de weken durfde ze nu voorzichtig te stellen dat

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 187

INA VAN DER BEEK Herfstparels

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 189

HOOFDSTUK 1 Met een zachte plof valt er een kastanje op de grond, vlak voor de voeten van Nicky. De bolster is opengesprongen en de bruine kastanje rolt een stukje door in de modder. Nicky bukt zich en raapt hem op. Langs haar spijkerbroek veegt ze hem schoon en ze stopt hem in haar jaszak. Dan loopt ze verder. Ze kijkt naar de grond en ziet dat er overal kastanjes liggen tussen het afgewaaide blad en in de plassen. Maar ze raapt ze niet meer op, wat moet ze er ook mee? Tot vorig jaar was alles anders, toen raapte ze iedere kastanje die ze zag liggen op. Mama en zijzelf zijn altijd dol geweest op die bruine, glanzende ‘herfstparels’ zoals haar moeder ze noemde. Toen zij, Nicky, klein was, maakte ze op school een keer poppetjes van kastanjes. Maar toen ze het thuis ook wilde doen, haalde haar moeder haar over om ze heel te laten en op een grote platte schaal te leggen. ‘Zonde om erin te gaan prikken en snijden,’ zei ze, ‘kijk toch eens hoe mooi glad en glanzend ze zijn!’ Kleine Nicky had er ernstig naar gekeken en toen haar moeder gelijk gegeven. Daarna was het ieder jaar een vaste gewoonte geworden om zo veel mogelijk kastanjes te zoeken en thuis weer op die schaal uit te spreiden.

Zelfs toen Nicky volwassen was geworden bleef ze eind september, begin oktober, thuiskomen met haar zakken vol. Papa lachte mama en haar altijd een beetje uit.

Maar nu hoeft het niet meer. Vier maanden geleden is mama overleden. Zomaar, zonder een dag ziek te zijn, zonder ooit hoofdpijn gehad te hebben, heeft ze een fatale hersenbloeding gekregen en binnen enkele uren was ze er niet meer. Soms kan Nicky het nog nauwelijks geloven. Haar moeder, met wie ze zo’n nauwe band had, is dood! Tweeëntwintig is toch veel te jong om zonder moeder verder te moeten? Ze was er zeker van geweest dat ze al heel volwassen en zelfstandig was met haar tweeëntwintig jaar, maar nu ontdekt ze steeds meer dat ze dat eigenlijk helemaal niet is, ze hing nog zo sterk aan haar moeder. Maar nu moet ze in één keer echt zelfstandig zijn, want het lijkt of ze, met haar moeder, ook haar vader kwijt is. Stil en in zichzelf gekeerd gaat hij door het huis. Als hij al thuis is, want elke dag wordt het later voor hij uit zijn werk komt.

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 190

190 | JUBILEUMOMNIBUS 128

Inmiddels is Nicky bij de kapsalon gekomen en gaat naar binnen.

‘Môgge Nicky, wat een weer, hè?’ begroet collega Janine haar.

‘Mmm, ja…’ Pas als Nicky haar jas uittrekt, realiseert ze zich dat ze flink nat is. Ze heeft nauwelijks gemerkt dat de miezerregen was overgegaan in een flinke gietbui.

Janine staat gebogen over het afsprakenboek. ‘Weer weinig te doen vandaag,’ mompelt ze. ‘Jij hebt zo meteen een permanentje, daarna staat er nog niks. Ik zit redelijk vol tot vanmiddag twee uur, daarna is er voor mij ook niks meer. En met dit weer zal er weinig bij komen ook, vrees ik.’

Even later komt de eerste klant binnen. Terwijl Nicky boven de wasbak de grijze haren van de oudere dame wast en uitspoelt, geeft ze automatisch antwoord op het gebabbel van haar klant.

Eind van de ochtend, juist als Nicky met een plastic bekertje koffie in haar handen in de kleine ruimte achter de kapsalon staat, hoort ze het belletje van de deur gaan. Gelukkig, hopelijk een klant zonder afspraak, dan heeft ze weer iets te doen. Maar voor ze haar beker heeft kunnen neerzetten, gaat de tussendeur open. Ze kijkt in de misprijzende ogen van haar bazin, mevrouw Terhaar.

‘Heb je niks te doen?’

Nicky schudt het hoofd. ‘Nee, er zijn verder geen klanten.’

Vanuit de kapsalon hoort ze Janine opgewekt met haar klant praten.

‘Je zou wat kunnen aanvegen en de toonbank opruimen. Nou ja, laat ook maar,’ valt mevrouw Terhaar zichzelf in de rede. ‘Ik wil zo even met jou en Janine praten.’ Ze doet haar jas uit en schenkt voor zichzelf een bekertje koffie in.

Nicky mompelt wat en loopt de salon in. Haar blik gaat over de vloer en naar de toonbank, alles ziet er keurig uit. Om toch iets te doen te hebben, schikt ze de flesjes shampoo en andere haarproducten op de plank aan de muur. Intussen vraagt ze zich af wat mevrouw Terhaar nu weer te zeuren zal hebben. Schenken ze te veel koffie of gebruiken ze te veel shampoo?

Even later heeft de klant van Janine afgerekend en trekt de deur achter zich dicht. Nu is de kapsalon leeg. Janine trekt in een vragend gebaar haar wenkbrauwen op naar Nicky. Maar zij haalt haar schouders op.

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 191

HERFSTPARELS

| 191

‘Komen jullie even hier zitten? We moeten eens praten en nu is het rustig, dus zullen we gelijk maar van de gelegenheid gebruikmaken.’ Mevrouw Terhaar staat bij de deur van het achterkamertje.

‘Ga zitten.’

Zelf blijft ze staan, ze loopt, voor zover daar ruimte voor is, wat heen en weer. Het lijkt of ze verlegen zit om woorden, niks voor haar, schiet het door Nicky’s hoofd.

‘Meisjes, zoals jullie ook zelf gemerkt zullen hebben, loopt de klandizie erg terug. Ik heb lang geaarzeld, maar nu toch een besluit genomen. Dit filiaal gaat dicht, ik stop ermee. Janine, jij kunt als je wilt terecht in mijn andere zaak, in Roermond. Wel wat verder reizen voor je, maar ik kom daar een paar handen tekort, dus als je wilt kun je op die manier blijven.’

Nu kijkt ze Nicky aan, en gaat verder: ‘Helaas, Nicky, voor jou heb ik dan geen werk meer. Jouw jaarcontract loopt per 1 november af, dus per die datum zul je iets anders moeten zoeken. Het spijt me voor je.’

Het blijft even stil, dan schraapt mevrouw haar keel en zegt: ‘Tja, dat was het. Ik begrijp dat jullie het even moeten verwerken. Janine, van jou hoor ik graag binnen een paar dagen of je akkoord gaat. Ik moet er nu vandoor, tot ziens.’

Het is nog steeds doodstil als ze de deur door loopt en via de kapsalon naar buiten gaat. Pas als het deurbelletje heeft geklonken, kijken Janine en Nicky elkaar aan.

‘Nou ja, zeg! Ik vind het echt heel rot voor jou, Nick!’

Nicky schudt het hoofd en haalt de schouders op. ‘Zit daar maar niet over in, ik red me wel.’

Dit kan er ook nog wel bij, denkt ze. Per 1 november, dat is al over vijf weken. Het is maar de vraag of ze snel een andere baan zal kunnen vinden. Sinds het met de economie niet zo goed gaat, lijken de mensen langer te wachten met naar de kapper te gaan. Dat is duidelijk geworden in deze kapsalon en dat zal elders niet anders zijn.

‘Weet je wat,’ onderbreekt Janine haar gedachten, ‘veel klanten krijgen we vandaag niet meer, Terhaar is weer geweest, dus die zien we de eerste dagen ook niet. Ga jij maar naar huis, misschien kun je vanmiddag nog even Roermond in om bij het uitzendbureau te informeren of er nog ergens een kapster nodig

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 192

192 | JUBILEUMOMNIBUS 128

is. En als je wat leuks tegenkomt waar ze er twee zoeken, gaan we samen solliciteren. Als ik toch naar de stad moet, begin ik eerlijk gezegd net zo lief ergens anders.’

Nicky twijfelt even, maar dan knikt ze. ‘Ach ja, waarom ook niet. Mocht ze nog terugkomen en zien dat ik weg ben, so what! Ze kan me toch niet ontslaan, dat heeft ze al gedaan.’

Even later loopt ze alweer door de regen. Ze had een paraplu moeten meenemen, stom! Thuisgekomen eet ze de boterhammen op die ze vanochtend heeft klaargemaakt en die in haar tas weer mee naar huis zijn gekomen. Het is vreemd stil in huis, zo midden op de dag. Zelfs poes Flodder reageert niet op haar binnenkomst, hij ligt waarschijnlijk boven te slapen. Zodra Nicky klaar is met eten, pakt ze een paraplu en gaat de deur weer uit, nu op weg naar de bushalte. Op naar de stad, wie weet zit een of andere kapsalon om haar te springen!

Maar als ze een paar uurtjes later weer uit de bus stapt en langzaam naar huis loopt, is ze minder optimistisch. Er was geen enkele vacature bekend. De medewerkster van het uitzendbureau had haar de tip gegeven eens in Weert te informeren, ze had van een collega gehoord dat daar in deze branche wel mensen gezocht werden. Maar ja, Weert… Dan moet ze eerst met de bus naar Roermond en vervolgens met de trein naar Weert.

Hoelang is ze dan wel niet onderweg? Nu is het toch lastig dat ze geen rijbewijs heeft, wellicht had ze dan een autootje kunnen kopen. Maar nadat ze tijdens haar achtste rijles een frontale botsing heeft gehad, helemaal buiten haar schuld overigens, heeft ze besloten voorlopig de rijlessen voor gezien te houden.

Gelukkig was het goed afgelopen, maar de schrik zat er goed in bij haar. Nu begint ze er voor het eerst toch weer over te denken om de lessen weer eens op te pakken.

Als ze bij haar huis aankomt, ziet ze tot haar verbazing de auto van haar vader al voor de deur staan. Binnengekomen, vindt ze hem in de kamer op de bank. Hij zit stil voor zich uit te kijken, maar als Nicky de kamer binnenkomt, staat hij op en gaat voor het raam staan, zijn rug naar haar toe.

‘Ha pap, wat ben je vroeg. Is er iets bijzonders?’

Nu draait hij zich om. ‘Dag Nicky.’ Even lijkt hij te aarzelen, dan gaat hij verder: ‘Ik ga weg.’

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 193

HERFSTPARELS

| 193

‘Je gaat weg? Hoe bedoel je, wanneer en waarnaartoe?’ Nietbegrijpend kijkt ze hem aan.

‘Op de zaak hebben ze me gevraagd om voor een halfjaar naar Zwitserland te gaan. De vestiging daar heeft ondersteuning nodig. En ik heb besloten te gaan.’

Met open mond kijkt Nicky haar vader aan. ‘Zwitserland! En ik dan?’

‘Natuurlijk ga je mee. Er staat me daar een appartement ter beschikking. Je neemt gewoon een halfjaar vakantie, of je gaat daar aan het werk, kapsters kunnen ze overal gebruiken.’

Langzaam schudt Nicky het hoofd. ‘Daar heb ik helemaal geen zin in! Dit huis… en alle herinneringen, nee pap, ik wil helemaal niet weg. Ik begrijp niet dat jij…’

‘Juist om al die herinneringen aan je moeder! Ik stik in dit huis, ik word gek! In elke kamer, elke plek word ik aan haar herinnerd.’

‘Dat is toch juist fijn?’

‘Nee, voor mij niet, ik kan er niet tegen, Nick. Voor mij komt deze verandering echt precies op het goede moment. Ik moet verder.’

Langzaam schudt Nicky het hoofd. ‘Ik ga niet mee, pap, ik blijf wel hier.’

‘Is het om je werk, denk je dat je geen onbetaald verlof zult krijgen, of zo?’

Nu glimlacht Nicky verdrietig. ‘Integendeel. Ik heb vandaag te horen gekregen dat mijn contract niet verlengd wordt. Per 1 november sta ik op straat.’

‘Nou, dat komt dan mooi uit. De eerste week van januari vertrekken we.’

Weer schudt ze het hoofd. ‘Vertrek jij maar, pap. Ik ga niet mee.’

Even kijkt haar vader haar aan, dan zegt hij: ‘We hebben het er nog wel over. Hoe laat eten we?’

‘Zes uur.’

‘Kan het wat eerder? Ik moet nog naar kantoor vanavond.’

‘Goed.’ Ze draait zich om en gaat de kamer uit, de trap op, naar boven. Opeens lijkt het haar heel aantrekkelijk om hier een poosje alleen te wonen en te eten wanneer en wat haarzelf uitkomt.

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 194

194 | JUBILEUMOMNIBUS 128

Om kwart voor zes zitten ze samen aan tafel. ‘Wil je er echt niet over denken?’

Nicky schudt het hoofd. ‘Nee, ik blijf hier.’

‘Maar je hebt straks ook geen baan meer… Je weet het, hè, als je een opleiding wilt gaan volgen, mag dat nog steeds.’

‘Ik héb een opleiding gevolgd, ik ben gediplomeerd kapster.’

‘Nou ja, ik bedoel, als je iets anders wilt.’

Nicky schudt alleen het hoofd, ze geeft geen antwoord. Deze discussie hebben ze de afgelopen jaren al zo vaak gevoerd. Haar vader heeft altijd wat neergekeken op haar opleiding en werk.

Alsof je alleen meetelt als je een universitaire opleiding hebt gedaan. Ze is nou eenmaal nooit een studiebol geweest en ze heeft veel plezier in haar werk.

‘Ik ga morgen naar Weert, er zal heus wel ergens een vacature zijn.’ Nicky schuift haar stoel naar achteren. ‘Wil je een toetje?’

Vader Roel kijkt op zijn horloge en zegt: ‘Nee, laat maar, ik moet weg, we zullen danken.’

Een paar minuten later rijdt hij weg, Nicky lepelt langzaam een bakje vruchtenyoghurt leeg.

HOOFDSTUK 2 Als Peter de voordeur opendoet, komt een tweestemmig gehuil hem al tegemoet in de gang.

‘Peet, ben jij daar, kun je even helpen?’

Peter doet zijn jack uit en gaat de trap op. ‘Wat is hier allemaal aan de hand?’

Zijn vrouw Jenneke staat met een rood hoofd in de kleine kinderkamer, ze is bezig baby Jeroen te verschonen en diens broertje Mark hangt luid krijsend aan zijn moeders benen.

‘Pak alsjeblieft Mark even weg hier, zo kan ik Jeroen niet helpen. En waarom ben je zo laat? Ik heb allang gegeten met Mark!’

Zwijgend plukt Peter zijn twee jaar oude zoontje los van de spijkerbroekbenen van Jenneke. ‘Ik ben op zoek geweest naar werk en dat doe ik voor jullie, hoor!’ Het klinkt kortaf.

‘Op zoek naar werk, ’s avonds om zeven uur? Dan moet jij me eens uitleggen waar je om die tijd nog kunt solliciteren.’

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 383

HETTY LUITEN De vlucht

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 385

HOOFDSTUK 1 Vivian sloeg de televisiegids dicht en zette de televisie uit. Ze hadden net naar het achtuurjournaal gekeken, maar verder zag ze niets leuks in de gids staan. Allemaal herhalingen, dacht ze.

Ik wil iets nieuws! Ze keek naar Jan-Paul, haar man. Hij had blijkbaar ook geen belangstelling meer voor de televisie, want hij zat verstopt achter de krant, waar hij eerder die dag nog geen tijd voor gehad had. Ze besloot een boek te gaan lezen. Ze had er een paar liggen waar ze nog niet aan toe gekomen was.

Misschien was dit een geschikte avond om eindelijk eens te zien wat voor boeken ze nu precies van Jan-Paul gekregen had.

Eigenlijk had ze nog wel strijkgoed liggen, maar ze voelde zich te moe om naar boven te gaan en een uurtje te strijken. Ze had een drukke dag achter de rug. Op haar werk was het zwaar geweest. Vivian was verpleegkundige en er waren die dag een paar nieuwe patiënten tegelijk op haar afdeling gekomen. Een nieuwe patiënt kostte altijd extra energie, laat staan een paar tegelijk. En thuis was het ook niet van een leien dakje gegaan.

Hun jongste leek zich niet lekker te voelen en Vivian had extra tijd aan haar besteed. Maar nu lagen ze allebei in bed en sliepen ze, want Vivian had net zolang voorgelezen tot ze in slaap gevallen waren.

Ze wilde juist opstaan om koffie in te schenken en een boek te pakken, toen ze Jan-Paul vanachter de krant hoorde vragen: ‘Zal ik koffie inschenken?’

‘O, graag.’

Ze dronken altijd koffie direct na het journaal. Als Jan-Paul thuis was tenminste, want dat was hij lang niet altijd. Ook hij had een drukke baan. Maar vanavond was hij er en dus hadden ze het journaal samen gezien en was het nu tijd voor koffie.

‘Alsjeblieft,’ zei hij. Hij zette beide kopjes neer.

‘Dank je.’ Vivian stond op en liep naar de boekenkast, bekeek de titels van de nieuwe boeken en pakte er een uit de kast. Ze wierp even een blik op de tekst op de achterkant van het boek en besloot dat ze dit boek zou proberen.

Ze ging weer zitten, reikte naar haar koffie, en terwijl ze het kopje naar zich toe haalde om er een slok van te nemen, zag ze

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 386

386 | JUBILEUMOMNIBUS 128

vanuit haar ooghoek dat Jan-Paul de krant liet zakken.

‘Vivian?’ vroeg hij.

Ze keek hem vragend aan.

‘Wat zeg je ervan als we eens samen, met zijn tweetjes, een weekend weggaan?’

Het kopje, dat net nog tussen de tafel en haar mond gezweefd had, viel in stukken uiteen op de plavuizen vloer. Koffie spatte alle kanten op en ze zag bruine vlekken op de pijpen van haar spijkerbroek verschijnen. Wat ze ook verwacht had, deze vraag niet. Wat ze ook had kunnen bedenken dat hij zeggen of vragen wilde – dit niet. Niet meer. Ze kwam gehaast overeind en liep naar de keuken om een vaatdoek te halen. Terwijl ze op haar knieën zakte om de vloer schoon te maken, vlogen de gedachten door haar hoofd. Hoelang had ze op deze vraag gewacht?

Twee jaar? Drie jaar? Vier? Hoelang geleden was het dat ze zelf zo graag een weekend met hem weg had gewild? En nu opeens kwam hij met die vraag?

‘Een gezellig, romantisch weekend, alleen jij en ik?’ voegde Jan-Paul er voor de duidelijkheid aan toe.

Ze merkte dat ze over haar hele lichaam trilde, terwijl ze de scherven bij elkaar zocht en de koffiespatten met de vaatdoek verwijderde.

‘Vivian? Dat was toch wat je wilde?’ vroeg Jan-Paul haar zacht, haast smekend.

Ja. Dat was exact wat ze wilde.

Ze kwam met moeite overeind, pakte de scherven en liep ermee naar de keuken. Daar zakte ze op een stoel neer en liet ze haar gedachten de vrije loop. * Acht jaar waren ze nu getrouwd, Jan-Paul en zij. En het was negen jaar geleden dat ze elkaar ontmoet hadden.

Vivian werkte in het Adriana Ziekenhuis, een groot academisch ziekenhuis waar niet alleen ‘gewone’ patiënten lagen, maar ook gevangenen uit de nabijgelegen penitentiaire inrichting. Die kwamen natuurlijk op een gesloten en bewaakte afdeling te liggen en het was onder anderen Vivian die daar werkte.

Op een dag liep ze over de gang, in de richting van die geslo-

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 387

DE VLUCHT

| 387

ten afdeling, toen ze Jan-Paul zag staan. ‘Ben je verdwaald?’ vroeg ze vriendelijk.

‘Nee, ik was op zoek naar jou.’

Ze voelde direct haar hart sneller slaan. Jan-Paul had een autoongeluk gehad en was na een operatie op haar afdeling gekomen. Ze had hem meteen erg leuk gevonden. Hij was intelligent, aantrekkelijk en bijzonder innemend. Maar ja, het was verpleegkundigen niet toegestaan iets met een patiënt te beginnen. Ze had dan ook gedaan alsof hij haar niets deed. Tot hij dus onverwachts voor haar stond in de verder verlaten gang. Ze voelde dat ze bloosde en aan zijn bruine ogen zag ze dat hij dat opmerkte.

‘Wat is dat voor afdeling?’ Hij knikte met zijn hoofd in de richting van de gesloten zaal. Een beveiligingsbeambte stond strak in het gelid voor de deur.

Ze glimlachte. ‘Dat gaat je niets aan. Kom, ik breng je terug naar je eigen afdeling.’

‘Zijn er afdelingen waar ik niet mag komen?’ vroeg hij verrast.

‘Inderdaad. Kom.’ Ze pakte hem bij zijn elleboog en wilde hem terugbrengen naar zijn zaal.

‘Dat vind ik vreemd,’ vond hij. ‘Kijk, als er mensen met besmettelijke ziekten liggen, oké, dan heb ik er begrip voor, maar met een agent voor de deur? Dat vraagt om vragen. Dus vertel op.’

‘Oké, er ligt een gevangene, dat is alles.’

‘Een gevangene? Een crimineel?’ Hij keek haar vol bewondering aan. ‘En die verzorg jij?’

‘Natuurlijk, het zijn ook mensen.’

‘Ja, maar wat voor,’ zei Jan-Paul. Hij leek diep onder de indruk van Vivian en ze voelde dat ze ervan groeide.

‘Wat heeft hij gedaan?’

‘Dat weet ik niet en al zou ik het weten, dan vertelde ik je dat nog niet. Kom, Jan-Paul, je hebt hier niets te zoeken.’

‘Wel waar. Ik zei toch dat ik jou zocht.’

Vivian keek hem vriendelijk aan. Ze deed haar best om professioneel te blijven, maar dat was moeilijk tegenover zo’n charmante man. ‘En waarom?’ vroeg ze.

‘Omdat ik morgen naar huis ga en ik je wilde uitnodigen voor een dinertje, morgenavond. Lijkt je dat wat?’

Nu klopte haar hart nog sneller. ‘Leuk,’ zei ze opgetogen.

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 388

388 | JUBILEUMOMNIBUS 128

‘Maar morgenavond kan ik niet, dan heb ik dienst. Overmorgen, is dat ook goed?’

‘Wanneer jij wilt,’ zei hij blij en liet zich vervolgens als een mak lammetje naar zijn eigen zaal terugbrengen.

Het werd een heerlijk diner en tevens het begin van hun relatie. Collega’s die erachter kwamen, benijdden haar om hem.

Ook zij hadden hem een aantrekkelijke patiënt gevonden. Zelfs Olga, haar harstvriendin en collega, vond dat ze enorm bofte met zo’n knappe man. ‘Het is dat ik getrouwd ben,’ had ze lachend gezegd, ‘anders wist ik het wel!’

Een jaar later trouwden Vivian en Jan-Paul, en Vivian voelde zich de gelukkigste vrouw op aarde. Hij was zo attent en meelevend, hij was lief en behulpzaam. Een betere man had ze zich niet kunnen wensen. Het enige dat ontbrak aan haar feestelijke huwelijksdag, dat waren haar ouders, die drie jaar daarvoor overleden waren tijdens een ongeluk in Spanje, waar ze op vakantie waren.

‘Wat is er?’ vroeg Jan-Paul haar tijdens de huwelijksreceptie in een goed, duur restaurant.

Ze glimlachte en voelde zich warm worden doordat hij aan haar gezien had dat ze even somber was. ‘Ik mis mijn ouders. Ik had zo graag mijn moeder willen vertellen over jou. Wat zou ze blij voor me zijn geweest dat ik jou ben tegengekomen. Vroeger droomde ik ervan dat ik samen met haar mijn trouwjurk uit zou kiezen.’

‘Ze had deze zeker heel mooi gevonden,’ vond hij. ‘Ik heb ook nog nooit eerder zo’n mooie bruid gezien.’ Teder streek hij een blonde lok weg uit haar gezicht. Het was zo’n lief gebaar, dat ze haar ouders op slag vergat en haar lippen op de zijne drukte.

‘Toch geen spijt?’ fluisterde Olga haar opeens in het oor.

‘Spijt? Waarvan?’ Vivian keek verbaasd op.

‘Dat je getrouwd bent vandaag. Je keek zo somber.’

‘Ach, mijn ouders, weet je. Ik miste ze.’

‘Dat kan ik me voorstellen, ja. Sorry dat ik daar zelf niet aan dacht. Maar denk je ook niet dat ze van bovenaf alles zien en blij voor je zijn?’

Vivian keek haar warm aan. ‘Ik hoop het.’

‘En je moeder is vast apetrots,’ vond Olga. ‘Je bent zo mooi!’

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 389

DE VLUCHT

| 389

‘Dank je,’ zei ze, nu weer stralend. ‘O, daar is Tamara. Hoi zus, wat is er? Je ziet bleek.’

‘Ik ben misselijk,’ zei Vivians zus.

‘Misselijk?’

‘Ja. Sinds het eten. O, sorry, daar bedoel ik niets mee.’ Tamara glimlachte voorzichtig. ‘Ik weet niet wat ik heb. Misschien krijg ik buikgriep, maar ik wil graag naar huis. Het is nog twee uur rijden voor we er zijn. Ik houd het niet langer vol hier.’

‘Joh, wat vervelend voor je,’ vond Vivian. Ze kwam overeind, tilde haar wijde, lange rok op en stapte op haar zus af. ‘Als je je niet lekker voelt, moet je weggaan. Dat begrijp ik. Het was al heerlijk dat je er de hele dag bij was.’

‘Ben je mal? Dat had ik toch niet willen missen! Mijn enige zus die gaat trouwen.’ Ze sloegen hun armen om elkaar heen en hielden elkaar even stevig vast. ‘Mama zou zo gelukkig geweest zijn vandaag,’ fluisterde Tamara in haar oor. ‘Je bent de mooiste bruid die ik ooit gezien heb.’

‘Nietes,’ zei Vivian met tranen in haar ogen. ‘Dat was jij.’

Ze lieten elkaar weer los, keken elkaar nog even warm aan, maar Bas, de man van Tamara, pakte Vivian beet om ook afscheid te nemen.

‘Goede reis, hoor, en beterschap!’ riep Vivian haar nog na.

Bij de deur stond Tamara stil, draaide zich om en riep dwars door de zaal: ‘En fijne wittebroodsweken!’

Vivian en Jan-Paul hadden samen een mooi huis in een nieuwbouwwijk gekocht. De hypotheeklasten waren vrij hoog, maar als ze allebei bleven werken, moest het kunnen. Vivian had altijd zuinig geleefd en omdat ze al een paar jaar gewerkt had voor ze op haar zesentwintigste trouwde, had ze een leuk gevulde spaarpot. Jan-Paul had niets gespaard, maar zijn moeder gaf hun een flinke cheque voor hun trouwen. Met Vivians spaargeld en het geld van haar schoonmoeder hadden ze veel kunnen doen. Natuurlijk was Vivian blij met het geld van haar schoonmoeder, maar toch voelde het niet goed dat ze van dat geld meubels gekocht had. Ze deden haar net iets te vaak aan haar schoonmoeder denken. Julienne was namelijk een moeilijk mens. Dat had ze meteen bij de eerste ontmoeting al vastgesteld. Ze was al jaren alleen, verlaten door haar man, en kon

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 390

390 | JUBILEUMOMNIBUS 128

daar duidelijk niet tegen. Vivian wist niet of de reden dat JanPauls vader vertrokken was de alcohol was, of dat Julienne pas begonnen was met drinken nadat hij haar in de steek gelaten had. In elk geval was het nu zo dat ze de dag altijd begon met een glas sherry en eindigde met een glas whisky. Wat ze tussendoor dronk, wist Vivian niet, maar het moest veel zijn. Ook tijdens de receptie liep ze erbij alsof ze te veel gehad had en Vivian schaamde zich voor Juliennes gedrag.

‘Laat haar toch,’ zei Jan-Paul, die haar blik gevolgd had. ‘Ze is nu eenmaal zo. Ik kan er ook niets aan veranderen. Ik ben gewoon blij dat zij er tenminste nog is en ik neem haar zoals ze is.’

Natuurlijk begreep juist Vivian heel goed dat hij blij was dat ze er nog was. Zij miste haar moeder immers geregeld. Maar soms vroeg ze zich af wat erger zou zijn: een overleden moeder of een dagelijks dronken moeder. Maar dat hield ze voor zich. Ze wilde Jan-Paul er niet mee kwetsen. Hij moest zich toch ook – al zei hij van niet – voor haar schamen? Dat kon gewoon niet anders. Iedereen keek haar na, zoals ze door de zaal strompelde, mensen aanklampte en af en toe gierend van de lach boven alles en iedereen uit te horen was.

Maar ondanks het geld dat ze van Julienne gekregen hadden, was er niet genoeg meer om op huwelijksreis te gaan, omdat ze alles in het dure huis, de smaakvolle inrichting en de tuin gestopt hadden. Vivian vond dat echt niet erg. Ze verheugde zich er zo op om in hun mooie huis te gaan wonen, ook nog eens samen met de liefste man op de wereld. Voor haar gevoel zou ze alle dagen op huwelijksreis zijn als ze er eenmaal woonden. En ze had het goed gevoeld. Jan-Paul was echt een schat van een man. Elke zaterdag kocht hij een bos bloemen voor haar en vaak gaf hij haar een prachtig lingeriesetje cadeau, hetgeen dan altijd uitmondde in een heerlijke vrijpartij.

‘Ben je gelukkig?’ vroeg hij haar soms.

Dan bloosde ze en ze knikte. ‘Ja, heel gelukkig. En jij?’

‘Wat een vraag,’ zei hij lachend en hij kwam naast haar zitten op de bank, pakte haar beet en kuste haar.

Ja. Vivian was gelukkig, en ze maakte vaak een huppelpasje door hun mooie huis, dat ze met zorg en liefde onderhield en schoonmaakte. Alleen de grote tuin was een probleem geweest.

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 391

DE VLUCHT

| 391

Ze had er nooit van gehouden om onkruid te wieden. Zeker, ze kon ervan genieten als de planten begonnen te groeien en bloeien, en ze vond het heerlijk om in de tuin te zitten, maar om die ook te onderhouden, dat lag haar niet. Daar Jan-Paul ook meteen had aangegeven dat hij daar niet van hield, hadden ze een tuinarchitect een tuin laten ontwerpen met voornamelijk steentjes, keitjes en grind en slechts hier en daar een struik, zodat ze er weinig tot niets aan hoefden te doen. En dat was wel zo prettig, ontdekte Vivian al snel. Want Jan-Paul hield niet alleen niet van het onderhouden van een tuin, hij hield duidelijk ook niet van huishoudelijk werk, zodat Vivian niet eens de tijd gehad zou hebben om de tuin erbij te doen. Dat was een minpuntje aan Jan-Paul dat ze van tevoren niet geweten had.

Hij woonde nog bij zijn moeder toen ze hem leerde kennen en hij was liever bij haar op haar kamer dan dat ze bij hem kwam.

Daar had Vivian alle begrip voor. Het was immers leuker samen te zijn bij haar, dan te weten dat Jan-Pauls moeder ergens in het huis rondliep als ze op zijn kamer zaten. Vivian had daardoor echter niet geweten dat hij geen huishoudelijk type was. ‘Kun je niet een keer boodschappen doen of stofzuigen?’ vroeg ze op een dag.

‘Dat zou ik wel kunnen, ja, maar vind je niet dat dat vrouwenwerk is?’

‘Nee, dat vind ik niet. We werken allebei fulltime, dus ik vind dat we het huishouden ook samen moeten delen.’

‘Maar ik maak meer uren dan jij,’ wierp hij tegen, al begreep hij dat ze gelijk had. ‘Oké, doe ik wel boodschappen,’ zei hij uiteindelijk en ging zonder boodschappenlijstje op pad.

Hij kwam met de vreemdste dingen thuis. Dingen die Vivian nooit gekocht zou hebben, omdat ze ze veel te duur vond. Een blikje kaviaar, bijvoorbeeld, voor zaterdagavond bij de borrel, of verse zalm, waarvan ze niet eens wist hoe ze die klaar moest maken.

‘Ik houd van lekker eten,’ zei hij dan ter verdediging.

‘Ik ook, maar we moeten het wel kunnen betalen, Jan-Paul. Ik houd er niet van om rood te staan.’

‘Dat ben ik met je eens. Daar houd ik ook niet van.’

En dus deed Vivian de boodschappen zelf. Dat leek haar een stuk voordeliger. Ook het stofzuigen en de andere dingen in

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 392

392 | JUBILEUMOMNIBUS 128

huis deed ze zelf, want Jan-Paul bleek zo onhandig te zijn, dat het haar meer werk opleverde wanneer hij iets deed dan dat ze er profijt van had.

Maar ze deed het met liefde. Hij had immers gelijk: hij maakte meer uren dan zij. Jan-Paul was vertegenwoordiger voor een kleine uitgeverij. Hij bezocht daarvoor boekwinkels in heel Nederland. Hij had zelfs een paar klanten in België. Een groot voordeel van die baan was dat hij regelmatig boeken mee naar huis nam, en Vivian was gek op lezen! Maar Jan-Paul maakte vaak lange dagen, en de uurtjes die Vivian alleen thuis was, gebruikte ze voor het huishouden. Ze kon ervan genieten de kamer aan kant te maken met de mooie meubels, die ze zorgvuldig zoog en eventueel in de was zette. Ze genoot ervan de glazen salontafel te laten glanzen en elk vlekje of elke vingerafdruk zorgvuldig te verwijderen, of de glazen wanden van de douchecabine zo te poetsen dat er geen druppeltje kalkaanslag meer te zien was en de kranen en de wastafel te laten glanzen alsof ze nog diezelfde dag gekocht waren.

Voordat ze trouwde, had ze op een kamer gewoond in een huis waar meer kamers verhuurd werden. De keuken en badkamer hadden de huurders gemeenschappelijk gehad. Nu had Vivian haar eigen keuken, haar eigen badkamer, en bovendien zo mooi ingericht dat ze alles met plezier schoonhield, al viel het soms toch wat zwaar dat ze echt alles alleen moest doen.

‘Je zou op zijn minst,’ zei ze op een keer tegen Jan-Paul, ‘de wastafel schoon kunnen maken nadat je je tanden gepoetst hebt. Er ligt altijd tandpasta in.’

‘Hm,’ zei hij.

‘En na het scheren kun je ook de klodders zeep wel even weghalen. Er hangt een vaatdoekje onder de wastafel.’

‘Je hebt gelijk, schat, dat zou ik kunnen doen. Mijn moeder heeft mij duidelijk niet goed genoeg opgevoed.’ Hij grijnsde.

‘Ze heeft me trouwens helemaal niet opgevoed. Sinds pa ervandoor is, heeft ze zich niet meer met me bemoeid, maar ik zal mijn best doen.’

Ze moest toegeven: dat deed hij ook. En de keren dat hij het toch weer vergat, vergaf ze het hem met liefde. Het was immers moeilijk als je niet opgevoed was, als je moeder nooit tegen je gezegd had je kleren achter je op te ruimen of je vuile sokken

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 393

DE VLUCHT

| 393

in de wasmand te doen, of een nieuwe wc-rol op te hangen als de vorige op was. Maar het maakte haar wel nieuwsgierig naar zijn verleden, waarover hij liever niet sprak. Ze had het hem natuurlijk allang gevraagd, maar nooit een helder antwoord gekregen.

‘Waarom is je vader weggegaan, Jan-Paul?’

‘Weet ik het. Dat was iets tussen mijn ouders. Dat ging mij niet aan. Ze hebben het me niet verteld en verder wil ik het er niet over hebben. Het is allemaal al erg genoeg, want hij heeft niet alleen mijn moeder in de steek gelaten, maar mij ook!’

Dan sloeg ze haar armen om hem heen en drukte hem dicht tegen zich aan, kuste hem, streelde hem en hield van hem. ‘Ik laat je nooit in de steek, hoor!’ zei ze troostend. * Toen ze bijna een jaar getrouwd waren, legde Jan-Paul triomfantelijk twee vliegtickets op tafel. ‘We zijn nog niet op huwelijksreis geweest. Wat vind je van twee weken Cuba?’

‘Cuba?’ Ze keek hem met grote ogen aan.

‘Ja. Dat is niet eens duur. Echt niet. En er staan schitterende hotels vlak aan zee en de temperatuur is er heerlijk. We kunnen uren luieren op het strand of aan het zwembad. Je kunt eindelijk eens al die boeken lezen die ik voor je heb meegenomen en je hoeft twee weken lang niets te doen. Lijkt je dat niet wat?’

‘Zwembad? Je weet toch dat ik watervrees heb.’

‘Jij hoeft ook niet te zwemmen, jij kunt lezen, terwijl ik zwem.

En het strand loopt heel langzaam af. Je kunt tientallen meters de zee in lopen voordat het water tot aan je knieën komt.

Pootjebaden dus. Volgens mij moet je dát wel lekker vinden, als de zon zo warm op je schijnt. Of niet?’

‘Vast wel,’ zei ze verward. ‘Kunnen we dat dan echt betalen?’

‘Meid, twee weken Italië is duurder. Kom, zeg ja. Dan vieren we daar onze eerste trouwdag.’

Natuurlijk zei ze ja. Hoewel ze zelf nooit op het idee gekomen zou zijn om helemaal naar Cuba te vliegen, vond ze de gedachte om twee weken samen met hem te zijn in een warm land te verleidelijk om te weigeren.

Twee weken verbleven ze op Playa Guardalavaca. Twee weken

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 394

394 | JUBILEUMOMNIBUS 128

genoten ze van de warmte, de zon, het witte zand – en elkaar.

Het aardige van deze reis was dat alles inclusief was. Het maakte niet uit hoeveel ze aten of dronken, het maakte ook niet uit wat ze aten of dronken, alles was bij de prijs inbegrepen. Vivian hoefde zich dus echt geen seconde zorgen te maken of ze niet te veel geld uitgaven en te luxe aten, want alles was al betaald voor ze vertrokken waren.

‘Geniet je een beetje?’ vroeg Jan-Paul terwijl hij op een strandstoel lag te zonnebaden met een heerlijke cocktail naast zich.

‘Moet je dat vragen?’ zei ze vrolijk. ‘Het is hier echt geweldig.’

‘En onze kamer?’ vroeg hij met een grijns.

Haar gezicht betrok, omdat ze dacht aan de dag ervoor. Toen had er zomaar een knots van een spin op hun kamer gelopen.

Hij was minstens zes centimeter groot geweest en ze waren allebei als versteend blijven staan. Geen van beiden wist wat te doen. Uiteindelijk besloten ze dat Vivian iemand van de receptie zou gaan halen, terwijl Jan-Paul de spin in de gaten zou houden. Bij de receptie hadden ze haar uitgelachen. ‘Gewoon buiten zetten,’ was hun antwoord geweest, maar Vivian had een van hen aan zijn arm getrokken.

‘Doe jij dat dan!’ had ze paniekerig geroepen. Ten slotte was hij met haar mee gelopen.

‘Daar!’ riep Jan-Paul, wijzend op het nachtkastje.

‘Is dat alles?’ vroeg de man grijnzend. Hij pakte de spin op en zette hem buiten neer via de grote openslaande deuren in hun kamer.

‘Dat is een vogelspin,’ probeerde Jan-Paul in het Engels te zeggen.

‘Wat voor soort het ook is,’ zei de man, ‘hij was niet gevaarlijk.

Hier in het hotel wonen geen gevaarlijke spinnen.’

‘Echt niet?’

‘Echt niet.’

Jan-Paul stoorde haar in haar gedachten. ‘Hallo! Waar denk jij aan? Ik vroeg wat je van onze kamer vindt.’

‘Ja. Daar dacht ik aan.’ Nu lachte ze weer. ‘Ik dacht aan de spin.

Maar we moeten het maar geloven, dat hier geen gevaarlijke spinnen leven.’

‘En dus?’

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 395

DE VLUCHT

| 395

Eindelijk had ze hem door en begon te grijnzen. ‘Oké, laten we gaan.’

Hand in hand liepen ze over het strand naar hun hotelkamer, waar het grote tweepersoonsbed inmiddels weer was opgemaakt. ‘Wacht even,’ zei hij. Hij liep snel een rondje door de kamer en keek onder het bed. ‘De kust is veilig, geen spin te zien.’ Hij trok haar naar zich toe, kuste haar lippen, liet zijn handen over haar bijna naakte lichaam glijden en maakte het topje van haar bikini los. Teder nam hij toen haar borsten in zijn handen, drukte er zachte kusjes op en duwde haar voorzichtig in de richting van het bed.

Vivian kreunde van genot door de liefdevolle aanrakingen en hielp hem ook haar bikinibroekje uit te trekken en zijn eigen zwembroek.

Hij kuste haar hartstochtelijk, bevoelde haar alsof hij haar nooit eerder gevoeld had, drukte zijn lippen op haar buik, gleed met zijn tong door haar navel en keek toen op. ‘Wordt het niet eens tijd dat je naar de dokter gaat?’

‘Hè? Hoezo?’ Ze keek hem verbaasd aan. ‘Ik mankeer toch niets?’

‘Niet? Waarom ben je dan nog niet in verwachting?’

‘Nou ja, zeg!’ Ze schoot hartelijk in de lach. ‘Jij bent grappig.

Weet je niet meer dat je per se wilde dat ik aan de pil ging?’

‘Dat was voor ons trouwen.’

‘Nou en? Je denkt toch niet dat ik zonder overleg met de pil stop. Daar moet je allebei achter staan.’

‘Dus jij slikt nog steeds de pil?’

‘Natuurlijk!’

‘En ik maar denken… Waar hebben we dan zo ons best voor gedaan?’

Even zag ze een boze flikkering in zijn ogen die ze niet begreep.

‘Ons best voor gedaan? Ik dacht dat we gevrijd hadden omdat we van elkaar houden.’

‘Tuurlijk, maar ook om jou zwanger te krijgen.’

‘Ha, dat had je dan wel even moeten zeggen,’ vond ze.

‘Wil jij dan geen kind? Ik dacht dat we hadden afgesproken dat we wel kinderen wilden.’

Ze schudde niet-begrijpend haar hoofd. ‘Ik snap jou niet helemaal. Natuurlijk hebben we het over kinderen gehad en ik wil

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 396

396 | JUBILEUMOMNIBUS 128

ze ook heel graag, maar ik was er nog niet zo mee bezig. Ik kreeg niet het gevoel dat ik er al aan toe was. Ik genoot ervan om samen met jou te zijn en dat was op dit moment nog steeds voldoende.’

‘Ik word volgende maand dertig. Voor mij is het wel tijd om vader te worden. Dus je stopt maar met de pil.’

‘O?’ ‘Ja. Je stopt er gewoon mee. Je gooit de rest maar weg.’

‘Ik moet in elk geval deze strip nog afmaken. Dat is beter voor mijn lichaam en verder vind ik dat ik het daar ook mee eens moet zijn.’

‘Ja, kom, we hadden het afgesproken, hoor. Je stopt maar als die strip op is.’

Opnieuw leek het of er een boze flikkering in zijn ogen verscheen. Het was echter zo kort dat ze het niet eens zeker wist.

Ze haalde haar schouders op en glimlachte. ‘Ik zal erover denken. Ik heb nog twee volle weken voor de strip op is.’

Natuurlijk was ze na die strip niet met een volgende begonnen, want toen de gedachte aan kinderen eenmaal wortel geschoten had, ontdekte ze dat ze zelf ook steeds meer zin kreeg om moeder te worden. Alleen dacht ze dat het financieel een probleem kon worden. Ze verdienden allebei redelijk, maar ze maakten ook redelijk veel op elke maand. De hypotheek was hoog en Jan-Paul hield nog steeds te veel van luxe maaltijden en van dure wijnen. Zo zuinig als Vivian vroeger zelf geweest was, zoveel geld gaf ze nu telkens uit aan de boodschappen om aan alle wensen van Jan-Paul tegemoet te komen. Ook kocht hij regelmatig nieuwe kleren en cd’s. Daarnaast huurde hij zo af en toe een zeilboot en ging er een weekend mee varen. Vivian, die al zo lang ze zich kon herinneren watervrees had, bleef dan thuis. Later zag ze altijd op de bankafschriften dat hij rijkelijk gepind had en bij dure restaurants gegeten had. Ze had er nooit iets van gezegd. Ze waren jong en hij werkte hard genoeg.

Waarom mocht hij er niet van genieten? Maar als ze echt kinderen zouden krijgen, moest vooral hij zijn leefstijl wel aanpassen.

Op een dag zag ze in het ziekenhuis dat er extra mensen gevraagd werden voor de nachtdienst. Dat was een idee. Zolang ze nog niet zwanger was, kon ze best wat extra diensten draai-

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:22 Pagina 397

DE VLUCHT

| 397

en. De nachtdienst leverde altijd meer op dan een dagdienst.

Op die manier kon ze gaan sparen voor een babyuitzet.

‘Zeg, schat,’ zei ze dan ook op een avond, ‘ik kan extra nachtdiensten draaien. Dat levert mooi extra geld op en dat kunnen we goed gebruiken.’

Hij keek haar met grote ogen aan. ‘Dat meen je niet?’

‘Ja. Ons geld gaat er te hard doorheen. Als ik straks zwanger ben, hebben we geld nodig om een kinderkamer in te richten en dat hebben we niet. Bovendien kost een kind ook geld en het zou mooi zijn als we wat extra op de bank hadden staan.’

‘Daar komt niks van in,’ zei hij en zijn ogen stonden boos.

‘Hoezo niet?’

‘Ik wil dat je ’s nachts bij mij bent. Een vrouw hoort bij haar man te zijn ’s nachts. Je hebt al voldoende nachtdiensten. Ik vind eigenlijk dat je die ook maar af moet zeggen. Hoe moet je trouwens zwanger worden als je er ’s nachts nooit bent?’

Ze was geschrokken van de donkerte van zijn ogen. Even leken ze zwart in plaats van bruin. Toch had ze gelachen. ‘Alsof jij niet weet dat je op elk willekeurig moment kunt vrijen!’ Maar ze had zich niet ingeschreven voor die extra diensten, had zich alleen voorgenomen om er vanaf dat moment voor te zorgen dat ze minder huishoudgeld uitgaf. Dan at hij maar wat minder luxueus – ook al leverde dat protesten op, hij moest toch inzien dat een kind geld kostte en dat ze nu moesten beginnen zuiniger te leven.

Vele jaren later had ze nog eens teruggedacht aan dit gesprek en zich gerealiseerd dat het die avond begonnen was. Hoewel… misschien zelfs nog eerder: die dag dat hij vond dat ze de pil maar weg moest gooien. Ja. Zo was het begonnen. Stiekem, onopvallend, sluipend. Hij wilde iets – en zij legde zich erbij neer. Ergens vreemd, dat er toen geen alarmbelletje was gaan rinkelen, want zo sprak je toch niet tegen je vrouw. ‘Daar komt niks van in,’ had hij gezegd. ‘Een vrouw hoort bij haar man te zijn.’ Maar ze hield te veel van hem om dat belletje te horen – zelfs als het luid gerinkeld zou hebben. Maar dat begreep ze dus pas vele jaren later.

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:23 Pagina 398

398 | JUBILEUMOMNIBUS 128

HOOFDSTUK 2 Ondanks dat ze met de pil gestopt was, ondanks dat ze geen extra nachtdiensten draaide en ondanks dat ze zeer regelmatig vrijden, duurde het nog twee volle jaren voor ze in verwachting was. Ze waren ruim drie jaar getrouwd toen ze niet op de normale tijd ongesteld werd.

‘Ik geloof…’ zei ze aarzelend, toen Jan-Paul eindelijk thuis was van een lange rit naar het andere eind van Nederland, ‘dat ik heel misschien… Nou ja,’ zei ze glimlachend. ‘Ik ben over tijd.’

‘Wat bedoel je?’ Hij keek haar gespannen aan.

‘Tja… Ik ben heel misschien in verwachting. Het hoeft niet, maar het zou kunnen.’

‘En wanneer weet je het zeker?’

‘Over een paar minuten.’

‘Hoezo?’ vroeg Jan-Paul verward.

‘Ik heb een test gekocht bij de drogist, een zwangerschapstest.’

‘En wanneer wil je die bekijken?’

‘Nu, hier, samen met jou. Ik dacht dat je het leuk zou vinden om dat samen te doen.’

‘Ik ben niet zwanger,’ zei hij met opgetrokken wenkbrauwen.

‘Nee, schat, we gaan jouw urine ook niet testen, maar ik dacht dat je het leuk zou vinden om samen met mij te kijken naar de test. Dan weten we precies tegelijk of we wel of niet ouders worden.’ Ze haalde het doosje tevoorschijn en legde het op tafel. ‘Het is heel simpel. Ik heb de gebruiksaanwijzing al bestudeerd. Ik ga even naar het toilet om wat in een potje te plassen en uiterlijk vijf minuten later weten we het.’

Hij trok zijn neus op, maar zweeg en keek haar afwachtend aan.

Vivian haastte zich naar het toilet, waar ze al een bekertje had klaargezet. Daarna haastte ze zich weer terug. Ze vond het vreselijk spannend en kon zich nog niet voorstellen hoe het zou voelen als ze straks echt zwanger bleek te zijn. Ze was de afgelopen twee jaar graag zwanger geraakt, maar omdat het steeds niet lukte, had ze geprobeerd het uit haar hoofd te zetten, er niet meer aan te denken En nu opeens… ‘Als er twee roze lijntjes zichtbaar worden, ben ik zwanger en worden we ouders,’ zei ze, terwijl ze de test met trillende vingers op tafel legde.

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:23 Pagina 399

DE VLUCHT

| 399

‘Twee roze lijntjes?’ vroeg hij zacht, zijn ogen op de test gericht.

Ze greep zijn hand, want het leek er echt op dat er een tweede lijntje verschijnen zou. Ja, dat was zo. ‘Jan-Paul, het is gelukt.

Ik ben zwanger. Zie je dat? Je wordt vader!’ Ze sloeg haar armen om hem heen en hij drukte haar hartstochtelijk tegen zich aan.

‘Ik zag het. Eindelijk. Eindelijk is het zover. Ik dacht al dat het je nooit zou lukken, maar nu dan toch.’ Hij kuste haar en tilde haar op, draaide haar rond in de kamer en juichte. Vivian sloot haar ogen bij de onaardige steek onder water. Nooit zou lukken? Zij kon er toch niets aan doen dat het niet eerder gelukt was? Bovendien had het ook aan hem kunnen liggen! Maar ze vergat de opmerking al snel, omdat ze zelf veel te blij was dat er een kindje in haar groeide. Een nieuw mensje, gevormd uit de genen van Jan-Paul en haarzelf. Iets mooiers kon ze zich niet bedenken. * Op de dag dat de baby zich aankondigde, was Vivian net dertig geworden en twee weken later zouden ze vier jaar getrouwd zijn. Hoewel de weeën slechts om de tien minuten kwamen en ze dus nog lang niet naar het ziekenhuis hoefde te gaan, bestelde ze een taxi. Natuurlijk zou ze in het Adriana Ziekenhuis bevallen, waar ze veel van het verplegend personeel persoonlijk kende. Ze zouden het haar vast niet kwalijk nemen als ze vele uren te vroeg kwam.

Terwijl ze op de taxi wachtte, belde ze Jan-Paul op zijn mobiele telefoon, maar hij nam niet op. Dat gaf niets, dacht ze, want er was toch geen haast bij. Hij zou wel met een klant in gesprek zijn. Ze sprak in op zijn voicemail dat ze af en toe een wee had, dat hij zich nog niet druk hoefde te maken, maar dat de kans bestond dat het kind aan het eind van de dag geboren zou worden.

Ook haar zus Tamara belde ze op. Die kreeg ze gelukkig wel aan de telefoon. ‘Ik ben begonnen!’ riep ze uitgelaten. ‘Ik heb weeën!’

‘Dat meen je niet!’ riep haar zus opgetogen uit. ‘Wat spannend!

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:23 Pagina 553

JOSÉ VRIENS Goed hart

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:23 Pagina 555

‘Wat doe jij hier?’ Imke keek met een ontstemde blik naar de man die in het gangetje achter de huizen in elkaar zat gedoken tegen een muur.

Hij keek schichtig op met een verwilderde blik in zijn ogen en trok zijn grote jas wat strakker om zich heen. Voordat Imke nog meer kon zeggen of doen, griste hij een gehavende rugzak van de grond, kwam omhoog en haastte zich langs haar heen weg.

Verbaasd keek ze hem na. Een zwerver? Dat was voor het eerst dat ze hier een zwerver zag, in dit gedeelte van de stad. Ver uit de buurt van grote winkelcentra of een station. Dat was toch een eerste vereiste om zwervers aan te trekken?

Betekende dit het begin van het einde? Werd hun rustige buurtje nu een verzamelpunt voor zwervers?

Hier aan het einde van het gangetje had hij wel uit de wind gezeten, ingesloten tussen de achterkant van de huizen aan de ene kant en de schuurtjes en schuttingen aan de andere kant.

Vooral ’s avonds moest het hier rustig zijn. Omdat haar poort de laatste in de rij was kwam hier verder niemand. Zelf gebruikte ze doordeweeks zelden de poort omdat ze meestal met de auto naar haar werk ging.

Wie weet hoelang die man hier al had gezeten. Haar poort was toch echt op slot geweest. Zou hij eroverheen geklommen zijn om in te breken of zo? De rolluiken van het grote raam en de achterdeur gingen ’s avonds altijd dicht zodra het donker werd.

Zij had het dan vast niet in de gaten als er iemand over de poort klom, bedacht ze nu huiverend.

Nu de kust veilig was duwde Imke haar fiets naar buiten. Ze lette erop dat de poort goed afgesloten was. Goed om zich heen kijkend reed ze langzaam het gangetje uit. Geen zwerver meer te zien. Die man had zich dan toch rap uit de voeten gemaakt.

Of was hij bij iemand anders de achtertuin ingeschoten?

Jakkes, wat eng. Morgen toch de buren even waarschuwen voor die man. Zou ze toch maar met de auto naar dat feestje gaan?

Stel je voor dat hij er vanavond als ze thuiskwam weer zat.

Welnee, hij kwam vast niet terug, gaf ze zichzelf antwoord.

Zo’n zwerver dacht natuurlijk dat ze meteen de politie zou waarschuwen.

Nu ze zichzelf een beetje gerustgesteld had, fietste ze door naar haar zus. Tanja vierde vandaag haar vijfendertigste verjaardag

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:23 Pagina 556

556 | JUBILEUMOMNIBUS 128

en organiseerde een barbecue. Het heerlijke weer was er zeker geschikt voor.

Imke was in ieder geval niet de eerste die op het feestje arriveerde. ‘Gefeliciteerd met je verjaardag,’ begroette ze Tanja. Er werd gezoend, het cadeau overhandigd en opnieuw gezoend om Joop, Tanja’s man, de kinderen en haar eigen ouders te feliciteren.

‘Leuk! Dank je wel,’ jubelde Tanja nadat ze het papier van het kleine pakje had verwijderd. ‘Zo’n ketting zocht ik al tijden.

Hoe wist je dat?’

Imke bewoog veelbetekenend met haar wenkbrauwen. Dat was haar geheim, en dat van Joop. ‘Fijn dat je er blij mee bent. Kan ik nog ergens mee helpen? Gebak snijden, koffie inschenken?’

‘Voorlopig niet. Joop helpt me overal mee. Ga maar lekker zitten. Zoek een plekje in de tuin, je hebt nu nog keus genoeg.’

Imke zocht een stoel die een beetje uit de zon stond. Haar huid verbrandde toch al zo snel.

Langzaam druppelde de tuin vol met gasten, familie en vrienden van Joop en Tanja. Imke kende de meesten en maakte dan ook met verschillenden een praatje. Omdat het tegen de vakantie liep werd er her en der geïnformeerd wat de vakantiebestemming werd dit jaar.

Imke luisterde naar de verhalen om haar heen. Zelf zou ze met de tent op vakantie gaan, samen met Marloes, een vriendin en collega, naar Zuid-Frankrijk. Tentje en spullen achter in de auto en rijden maar. Een camping hadden ze niet gereserveerd.

Dat deden ze nooit. Gewoon rijden naar waar het hen beviel of waar het mooi weer was. Een plaatsje om de tent op te zetten vonden ze over het algemeen vrij snel. Vrijheid, blijheid.

Zo gleden haar gedachten bijna als vanzelf naar die zwerver bij haar in het gangpad. Zou hij ook van plaats naar plaats trekken met alleen een rugzak als bagage? Hoe zou het zijn als je geen verplichtingen had en je van niemand dan van jezelf iets aan hoefde te trekken? Geen werk, geen huis om te onderhouden.

Vanzelf zag je dan je familie minder of helemaal niet meer.

Soms droomde Imke er weleens van alles achter zich te laten en ergens anders helemaal opnieuw te beginnen. Na haar rechtenstudie was ze bij een advocatenbureau gaan werken. Een leuke afwisselende baan maar heel erg druk. Ook op haar persoonlij-

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:23 Pagina 557

GOED HART

| 557

ke leven drukte die baan een stempel omdat ze vaak genoeg werk mee naar huis nam waar ze op kantoor niet aan toekwam.

Cliënten hadden ook nogal eens vragen buiten de kantooruren, of wilden op een ander tijdstip een afspraak maken.

Haar zus was twee jaar ouder. Zij had een leuke man, een gezin met twee lieve kindertjes en ze werkte daarbij ook nog eens twee dagen buitenshuis. Wat Tanja had zou Imke ook dolgraag willen, maar dan moest ze om te beginnen eerst een relatie hebben.

Ze had het een paar keer geprobeerd, maar steeds liep het mis na een poosje. Dat lag meestal aan haar, dat wist Imke best. Ze stelde haar werk te vaak boven haar privéleven. Waarom zou ze dat ook niet doen als er niemand was met wie ze rekening hoefde te houden. Daarnaast had ze weleens gedacht dat als ze écht van iemand hield, ze dan het werk niet meer zo belangrijk zou vinden. Als het echte liefde was kwam die persoon toch als vanzelf op de eerste plaats?

Later die avond, Imke had nog geholpen met het opruimen van de ergste rommel, fietste ze met een tevreden gevoel naar huis.

Het was gezellig geweest. Ze had iedereen weer eens gezien, alle nieuwtjes gehoord en bijgepraat.

Ook had ze een afspraak met haar nicht Birgit gemaakt om volgende week donderdag samen naar de sportschool te gaan. Dat was eveneens zoiets waar ze meestal niet aan toekwam door haar werk. Nu had ze een stok achter de deur en móést ze wel gaan. Zo dacht Birgit er ook over. Die afspraak stond en zou doorgaan, wat er ook gebeurde!

De lamp van haar fiets wierp een smalle bundel licht op het gangpad voor haar. Het was erg donker buiten die bundel.

Waarom had eigenlijk niemand hier een lampje hangen, incluis zijzelf? Het gebeurde vast vaker dat iemand in het donker op de fiets thuiskwam. Met een lampje dat net boven de poort uitscheen was het gangpad verlicht en schrok het ongewenste bezoekers af, zoals die zwerver.

Bijna bij haar eigen poort stapte ze af. Het licht van de fietslamp bescheen een vormeloze hoop. Geschrokken bleef ze staan. Hij was er weer! Wat moest ze nu doen? Haar hart klopte in haar keel van angst. Verdwenen was de aangename alcoholroes, daarvoor in de plaats kwam een stoot adrenaline.

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:23 Pagina 569

GERDA VAN WAGENINGEN Bodemloos

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:23 Pagina 571

Blonde krullen en diepblauwe ogen, een gezichtje dat je alleen kunt omschrijven als engelachtig. Dat is Christine. Maar dat is slechts een kant van Christine.

Eva kijkt vanuit haar stoel naar het kind, dat nog nasnikkend een boterham eet. Wanhoop strijdt vanbinnen met boosheid, het is een verscheurend gevoel dat ze de afgelopen jaren maar al te goed heeft leren kennen. Jasper speelt met een computerspelletje. Eva neemt een slokje thee en kijkt op haar horloge.

Over vijf minuten gaat het tweetal weer naar school. Jasper is acht en Christine is zeven. Dan is er weer rust, denkt Eva verlangend. Tegelijkertijd schaamt ze zich voor de gedachte.

Als de kinderen even later inderdaad weer naar school zijn, schenkt ze zich nog een kopje thee in en voor ze het kan helpen voelt ze hete tranen over haar wangen glijden. Ze kan de tranen niet meer tegenhouden. Ze kan het niet helpen dat het haar allemaal boven het hoofd dreigt te groeien. Ooit leek het leven zo mooi. Ze trouwde en Harrie, haar man, wilde net zo graag kinderen als zijzelf. Maar hoe ze ook wachtten, ze raakte niet zwanger. Daarna begon de gang langs doktoren en door ziekenhuizen. Uiteindelijk moesten ze hun kinderwens begraven.

Het besluit kinderen te adopteren valt dan al snel. Met Jasper zijn er geen problemen, toen niet en nu niet. Ze herinnert zich pijnlijk scherp hoe ze al snel na Jasper Christine konden adopteren. Een zoon en een dochter, de rijkeluiswens zoals de volksmond wil.

Christine heeft al een heleboel meegemaakt eer ze in hun gezin terechtkomt, dat weet Eva, maar ze is alleen maar blij als ze dat engelachtige meisje in de warmte van hun gezin op mag nemen.

Ze heeft zo veel warmte te geven. Harrie ook. Het komt dan ook hard aan als ze na betrekkelijk korte tijd ontdekt, dat Christine die warmte het ene moment wel wilde, maar het andere moment beslist niet. Als er vreemden bij zijn, gedraagt Christine zich altijd even engelachtig als ze eruitziet. De andere kant van het meisje kennen ze alleen binnen hun gezin. Het is een verborgen probleem. Heel lang heeft Eva gedacht dat het aan haar moest liggen.

Christine kan haar liefde bot afwijzen. Ze doet dat ook bij Harrie en soms ook bij Jasper. Ze treitert haar broertje genade-

128e Jubileumomnibus_128e jubileumomnibus 19-06-14 13:23 Pagina 572

572 | JUBILEUMOMNIBUS 128

loos als ze denkt dat Eva het niet ziet. Ze maakt zijn dingen kapot, wil altijd hebben wat van hem is en krijgt ze haar zin niet dan zet ze een enorme keel op. Ze huilt niet zomaar, nee Christine schreeuwt het dan uit, vloekt en krijst als een ordinaire visvrouw. Waar ze geleerd heeft zo tekeer te gaan, is voor Eva een raadsel. Het gebeurt niet zo heel nu en dan, maar het komt zeker het laatste jaar steeds vaker voor. Als ze er weleens met iemand over wil praten, dan ontmoet ze alleen maar onbegrip. Dat engeltje zou een monster zijn? De reacties variÍren van ongeloof tot lacherigheid. Harrie bedenkt een variatie op Christine’s naam. Christien. Krijst voor tien. Op een gegeven moment weet Eva niet meer wat ze moet doen en praat ze erover met de dokter. Al snel daarna komen ze bij het Riagg terecht. Dat vormt het begin van een tocht langs vele hulpverleners. Helpen doet het allemaal niet. Het wordt alleen maar erger. Eva begrijpt er niets van. Moederliefde maakt steeds vaker plaats voor een gevoel van frustratie, zeker omdat veel van de hulpverleners de bron van de problemen zoeken in de relatie die zijzelf met haar geadopteerde dochter heeft. Zelfs Harrie lijkt dat zo nu en dan te denken. Een heel enkele keer, als het haar echt te veel wordt, pakt ze haar fiets en gaat ze naar Mara.

Ze kent Mara al van de middelbare school. Jarenlang zijn ze al vriendinnen. Mara doet eigenlijk niets, maar ze laat Eva praten zolang ze wil en dat is juist wat ze nodig heeft als het haar allemaal wat te veel wordt.

Mara heeft zelf ook het nodige meegemaakt. Ze weet wat het is om je machteloos te voelen tegenover sommige dingen die je in het leven overkomen. Mara heeft twee keer een miskraam gehad en nu is ze eindelijk weer zwanger. Vijf maanden is ze nu heen, maar van de angst kan ze nog niet goed loskomen.

De twee vrouwen steunen elkaar als dat nodig is, ze troosten elkaar soms. Zonder Mara zou ze het niet redden, dacht Eva soms.

Ze staat op. De thee smaakt haar ineens niet meer. De rest van de inhoud van het theeglas gooit ze door de gootsteen. Ze schrikt als de telefoon gaat. Christine, denkt ze onwillekeurig.

Het is nu eenmaal een kind waar ze alles van verwachten kan.

Een ongeluk is zo gebeurd, het meisje is zo onvoorzichtig. Het gebeurt ook, dat ze spijbelt van school, het is al eerder voorge-

JUBILEUMOMNIBUS 128 Een Jubileumomnibus vol moderne auteurs De nieuwe sterren aan het familieromanfirmament komen ruimschoots aan bod in Jubileumomnibus 128, die opent met de klassieker Zeg nooit nooit van Henny Thijssing-Boer, maar daarnaast alleen recent werk bevat. De andere twee romans zijn Herfstparels van Ina van der Beek en De vlucht van Hetty Luiten. De korte verhalen zijn geschreven door José Vriens (Goed hart) en Gerda van Wageningen (Bodemloos). Samen bewijzen zij in deze moderne jubileumomnibus dat de familieroman springlevend is!

JUBILEUMOMNIBUS

128 Henny Thijssing-Boer Ina van der Beek Hetty Luiten José Vriens Gerda van Wageningen

JUBILEUMOMNIBUS 128 Henny Thijssing-Boer – Ina van der Beek Hetty Luiten – José Vriens Gerda van Wageningen

ISBN 978 90 205 3430 6 • NUR 344

9 789020 534306 www.zomerenkeuning.nl