From Turkey to Macedonia - Gülay

From Turkey to Macedonia

Gülay from Turkey did her EVS volunteering project in Skopje, Macedonia from February 2019 to February 2020. She volunteered in a center for disabled children, Lastovica. Her year in another country was full of new challenges, adaption to a new culture and language, but an overall amazing experience.

Iam a landscape architect. Before EVS, I had 3-year work experience as a project supervisor. Also, I am a Turkish folk dance instructor and I have been training children from 5 to 18. I thought that it could be a wonderful experience in my lifetime which would never happen again, that’s why I chose to participate in this project. Although I worked with children, this experience was very extraordinary as well as difficult because my organization works with mentally and physically disabled children. Most of the children didn’t have the speaking ability and understood only Macedonian. So, it was really hard to communicate with children at the beginning. I kept in step with children’s daily routines. We did some routine activities related to maths, art, sports, and dance. We also walked around and went to the park to socialize and took some sunshine when the weather was good. In fact, I tried to make them gain new skills by doing various things together. My speaking level of English was not good before my EVS. So, I hesitated to communicate with children, their parents, teachers as well as local people. I improved my both language; English and Macedonian with the help of this project. Because I had to communicate with teachers and people around me in English. I had to communicate with children in Macedonian even word by word. Sometimes it was enough to understand each other. My other hesitation was not to adapt to their life. The children taught me so many things while I taught them. They have their own personalities. If they do not want to do something, nobody can push them for it. But you can show and teach them, and then let them show you how they express themselves.

Now, I know how I can act when they need to help, and when I want to communicate with disabled people.

My volunteer friend, Soner, and I organized workshops and events. We organized “a barbeque party” in our backyard for children, we introduced Turkish food and culture with our Turkish guest from Turkey. It was such a good activity for all of us to know one another. We also organized public dance workshops with the permission of the municipality each Tuesday and Thursday almost for two months.

I visited almost all the Macedonian cities. I can say that I know about 80% of Macedonian culture right now. I have so many local and international friends from all over the world. I sang songs, traveled, and tasted new food and drinks with my friends. Of course, it was not perfect all the time, but no one can be perfect. Every problem has its own solution. I have learned so many things that I am going to use for a lifetime. During this project, I got out of my comfort zone and got to know myself better. This kind of sustainable projects open new doors to improve your skills. In my opinion, everybody should try it! I am sure you will love it! Thank you for your patience to read my article about my EVS experience.

Gülay IşIk

Design: Selina NIemi

EVS (European Voluntary Service, changed to European Solidarity Corps) is a volunteering program under Erasmus+. Volunteers Centre Skopje was organizing the project together with Lastovica from Macedonia and System Generation from Turkey. This article was published first on the page of System Generation.

Тишината е моментот помеѓу две ракоплескања.

Најголемиот дел од времето зборуваме за тоа што се случува, што е кажано, што создава врева и го задржува нашето внимание. Многу ретко обрнуваме внимание што се случува во меѓувреме, кога ништо не се случува. Кога сѐ е тивко. Кога единственото што можеш да го чуеш е шепотот на ветрот или крцкањето на дрвјата. Кога чекориме еден крај друг без да изговориме и збор, се чини дека е вистинското. Во овие моменти тишината е сеопфатна. Без овие моменти на тишина - дали би ги ценеле моментите на врева и акција.

Кога и да гледам филм со пријателите, еден од најскапоцените моменти се тие неколку минути по завршетокот. Кога сите се тивки, сеуште задлабочени во приказната на филмот, враќајки се постепено. И ли пак оној момент во театар кога светлата ќе се изгаснат. Одеднаш сите разговори стивнуваат. Сите се тивки, во исчекување на завесите да се подигнат. И по разделбата со пријателите по претставата ве поздравува тишината на ноќта, давајќи ви момент на оддишка помеѓу возбудата од театарот и автобусот кој штотуку пристигнува дома.

Во јапонската филозофија постои концепт на негативен простор - МА. И дејата е дека материјалните работи, предметите, не се вреднувани само поради нивното постоење туку и заради просторот кој ги опкружува. Во прекрасно украсена соба нашата перцепција за убавина не е само насочена кон предметите што ги гледаме туку и на просторот околу нив. Како предметите се поставени еден кон друг. Ако сите се напикани во еден ќош, собата изгледа хаотично и тогаш не ги вреднуваме поединечно. Празниот простор дава структурност на собата.

И аналогно на тоа, тишината е празниот простор помеѓу звуците. Без тишината помеѓу нотите од едно музичко дело, не би било препознатливо како музика и би се задушило во постојан шум. Ако сакаме да дадеме значење на еден збор, правиме пауза пред да го изговориме. Тишината во музиката и во театарот изгеда поинаква од онаа, спонтаната при прошетка во шумата.

Кај театарот и музиката, тишината има јасна улога на контраст на звуците на песната или изведбата. Тишината при прошетка е повеќе спонтана и помалку свесно се доживува. Но исто така создава контраст и моменти на тишина во метежот и вревата од секојдневниот живот.

Тишината и празниот простор го структуираат нашиот живот, а сепак се трудиме да ги отфрлиме на секој начин. ТВ работи по позадина, бескрајно зборување, само да не бидеме замолчени. И постојан ангажман, да не останеме сами со своите мисли. Но во таа насока, остануваме лишени од врската со свесното интензивно искуство на животот. Не можеме повеќе да се сконцентрираме да ги слушнеме посебните ноти на животот. Наместо тоа, само ја слушаме постојаната врева од конзумерството. Само во ретки моменти ѝ се предаваме целосно на тишината и на просторот што го отвора за нас искуството од светот поинтензивно и појасно.

И стиот принцип може да се примени и на еден друг концепт: здодевноста. На здодевноста се гледа како на нешто негативно, нешто што треба да се одбегнува по секоја цена. Меѓутоа може да одигра слична улога како тишината и празниот простор. Здодевноста е празниот простор помеѓу две дејствија. Тишината помеѓу гласните и бурни моменти во животот. Здодевноста ни дава простор да ги обработиме нашите искуства. Му дозволува на разумот да лута додека вистинска прилика не се создаде за тоа што да направиме со слободното време. Само доколку не ни се одвлече вниманието кон други работи и не оставиме простор за инспирација. И нспирацијата е нешто што потекнува од нас внатре, што не тера да правиме работи од задоволство. Одвлекување на вниманието, од друга страна е пак, само да се „убие“ времето.Површна исполнетост на нашите потреби без некое реално задоволство. Токму затоа најдобрите идеи ги добиваме под туш или додека спиеме. Тие се покрај сѐ единствените моменти без одвлекување на вниманието.

Тишината, празниот простор и здодевноста се аспекти од истата работа. Се работи за земање оддишка од секојдневниот живот, доживување на она што е помеѓу редови во животот. Тишината помеѓу зборовите, празнината помеѓу работите и здодевноста помеѓу дејствијата. Можеби е добра идеја да се направи пауза одвременавреме. Само колку да се игнорира налетот на модерното. Одвојте време. Време да ја слушнете тишината и видете празнотијата. Време да ја искусите здодевноста, само вие и вашата глава, да се најдете себе си повторно.

Матис Гилсбах Преведувач: Горан Галабов