Voices - October 2017

Voices

English Makeдoнсkи Shqip

October 2017

The winner of Montreal World Film Festival

Nikola Popovski: Art for art's sake

Topic of the month

Travelling travelling Culture

EDITORIAL

GORAN ADAMOVSKI - MAIN EDITOR OF “VOICES” MAGAZINE

Боите на есента

Colors of autumn

Сиво небо, тажен поглед врз оголените дрва, меланхолија, апатичност, летаргија... Засилен апетит, а притоа единствено би јаделе мрсна и тешка храна? Подолго спиете, а сепак, наутро не можете да станете од креветот? Постојано сте уморни, напрегнати, тажни, потиштени? Повеќе од вообичаено консумирате алкохол?

Gray sky, sadly looking bare trees, melancholy, apathy, lethargy ... Strong appetite, eating only greasy and heavy food? You sleep longer and yet in the morning you can not get out of the bed? Are you always tired, sad, down? More than usual alcohol consumption?

Да, есента чукна на нашите прозорци, секаде околу нас е, и го чувствуваме здивот! Психолозите тврдат дека најдобар лек за есенската тага е љубовта. Според нив, есенските љубови се многу поквалитетните од жешките летни авантури и флертови. Во недостиг од светлина, имаме потреба со некого да ја поделиме темнината. Во топлите домови полесно споделуваме мисли и идеи, чувствата не ги криеме во себе, напротив, се фокусираме и на партнерот, па повеќе сакаме и разменуваме нежности. Додека чекорејќи по улиците го впивате мирисот на свежо направениот ајвар, паметот ви оди кон разните специјалитети и вкусни јадења што ве потсетуваат на детството... Се запрашуваме ли како се хранат луѓето во земјите низ светот? Тимот на „Воисес“ го истражи тоа за вас! Прочитајте за младиот режисер Никола Поповски, кој со својот краткометражен филм „Последните камбани“ го освои престижниот Филмски фестивал во Монтреал, отпатувајте со нас во Украина, дознајте повеќе за „брејкденсот“ и за кајакот, за познатиот архитект Петар Муличковски и уметничката Ели Чочова, за генерациите родени во 80-ите и 90-ите години од минатиот век...

Yes, autumn has knocked on our windows, it is around and we can feel its breath! Psychologists argue that the best remedy for autumn sorrow is love. According to them, autumn loves are much better than hot summer adventures and flirts. In the absence of light, we need to share the darkness with someone. In warm homes, we are more easily sharing thoughts and ideas, we do not hide our feelings inside, on the contrary, we focus on our partner, so we prefer to exchange tenderness.

As you walk along the streets, you absorb the aroma of freshly made ajvar, your mind goes to various specialties and tasty dishes that remind you of your childhood ... Do we ask ourselves how people are fed in countries around the world? Voices team has investigated this subject for you! Read about young director Nikola Popovski who with his short film The Last Church Bells won prestigious Film Festival in Montreal, travel with us to Ukraine, find out more about breakdance and kayaking, get to know more about famous architect Petar Mulichkovski and artist Eli Chocova, read on generation born in the 80s and 90s of the last century ...

This is our offer for October issue of Voices, however, do not let it close you within four walls. Add a little color to the autumn gray.

Тоа е нашата понуда за октомвриското издание на „Воисес“, а вие, сепак, не дозволувајте да останете затворени меѓу четирите ѕида. Додајте му малку боја на есенското сивило.

STAFF VCS DIRECTOR: Nikola Stankovski COORDINATORS: Gjoko Vukanovski Ivana Angelovska Goran Adamovski

2 - VOICES

VOLUNTEERS: Laura Babaityte Aleksandra Grzyb Aisen Bragin Chris Maiken Dounia Kaaouas Chloe Dumeusois

WRITERS: Igor Pop Trajkov Elena Spasovska Milan Gjapic TRANSLATOR: Sokol Makolli

CONTACT: Volunteer Centre Skopje Emil Zola 3/2-3, 1000 Skopje Tel./Fax. +389 22 772 095 vcs_contact@yahoo.com www.vcs.org.mk

P.20

P.24 P.4

CONTENT

P.14

P.24 4

TOPIC OF THE MONTH

18 Lithuanian - Laura Babityte 20 Breakdance - Chris Maiken 28 Nikola Popovski (EN) -D.Kaaouas, Ch.Maiken,

4 Autumn menu - Laura Babaityte 26 Meny Vjeshte - Laura Babaityte

6

ERAsMUS + 6 YE in Bulgaria - Elena Spasovska 7 Conference in Denmark - Gjoko Vukanovski

8

Travel

14

Culture 10

22 Sport

16

22 Kayak&canoe - Milan Gjapic

23

Petar Mulickovski - Igor Pop Trajkov

Event 23 Language cafe - Chris Maiken

Nikola Popovski (MKD) - D.Kaaouas, C.Maiken, A.Bragin

Opinion 14 Millenials - Aleksandra Grzyb

8 Ukraine - Goran Adamovski

10

A.Bragin

24

Interview 24 Eli Cocova - Igor Pop Trajkov VOICES - 3

TOPIC OF THE MONTH

¬Autumn Menu

Just before leaving some place you mostly feel a bit nostalgic. It‘s the same with me and Macedonia. Now I think how will I miss the country, the people and ohh, the food. I love Macedonian food. And especially now, since Ajvar season started. Whenever you go, you see peppers, you see people preparing, you can smell ajvar everywhere. This weekend I even had the pleasure to help in the process of making ajvar. It made me so happy and the end result was delicious.

While preparing traditional autumn goodies of Macedonia it made me think, how about other countries? So I asked around a little bit: Lithuania: We do a lot of preparation for winter in autumn, but one of the most important rituals in autumn is digging out the potatoes. The whole family gathers, friends, relatives, dressed in the worst clothing you have, because it‘s so messy. Bigger and stronger people take shovels in their hands, smaller, mostly kids, gather all the digged potatoes into the baskets. This continues

4 - VOICES

for a full day or even weekend, depending on the size of the field. But it‘s rewarding for sure, when grandma or mother makes potato pancakes or cepelinai (traditional Lithuanian food) after heavy work.

Poland: Our dear neighbours have their own praparation process. After fruitful summer starting the autumn with picking all the vegetables and preserving them in the jars for winter. Vegetables like cucumbers, cabbages, zucchinis, tomatoes goes into little and big jars with marinate so they can be eaten during cold winter months.

Spain: Magosto is a celebration in which Spanish people welcome autumn by cooking chesnusts (castana). Since October is the month when they slay pigs in Spain, they also make filloas – a kind of pancakes, regular ones, only adding the blood of the pig. And the last but not least is cocido, typical Sunday food: boiled potatoes, cabbage, chickpeas and beans, then adding chicken, beef and pork.

TOPIC OF THE MONTH France: Lovely French people begin to eat raclette in autumn. It‘s a semi-hard cow’s milk swiss cheese that is usually fashioned into a wheel of about 6 kg. The cheese is cut into slices and is eaten melted with some potatoes and ham or sausages. Of course, since it‘s France, always better to serve it with wine.

South Africa: Samp is the dish that Africans start making in autumn. It consists of dried corn kernels that have been stamped and chopped until broken but not as fine as Mealie-meal or mielie rice. It can also be served with beef, lamb, poultry and in stuffings. Natives in South Africa start eating this hot meal in colder seasons, it can be ate with sauce as well as alone.

United States of America: People across the pond pick blackberries in the autumn, and gather windfall apples to make this amazing blackberry-apple pie. They make the best of what they have. This is the way it should be.

People use what their garden and neighbourhood could provide. Pumpkins and turkey come along with big

celebrations in autumn (Halloween and Thanksgiving) as well.

China: Mooncake is a traditional Chinese pastry. It is made from wheat flour and sweet stuffing, such as sugar and lotus seed powder.It's a symbol of family reunion, and the cake is traditionally cut into pieces that equal the number of people in the family. In ordinary times, people won't buy or eat mooncakes but during the Mid-Autumn Festival everyone will have a mooncake to celebrate.

These amazing dishes are not only to fill the stomach, but also to celebrate the transition from warm to cold season and to appreciate the people around you and their company. Food is always better when it‘s shared with the loved ones.

Laura Babaitytė

VOICES - 5

erasmus+

ЕВС во Сандански: Враќање на Балканот Јас сум Елена и учествував на краткорочен ЕВС проект во Сандански. Бугарија е соседна земја на мојата татковина, и сигурно сте љубопитни зошто избрав да учествувам токму тука? Прво, бидејќи последниве неколку години сум отсутна од дома и навистина ми недостига Балканот и неговиот специфичен дух. Покрај тоа, важна беше и главната наша задача: бевме вклучени во подготовката на „Младинскиот балкански фестивал“. Родена сум во мал град блиску до границата на Бугарија и искрено,, само убави спомени ме врзуваат таму. Но, никогаш порано не сум била во Сандански, кој што е рекреативен центар во југозападна Бугарија, дел од провинцијата Благоевград. Градот има погодна локација, блага клима и релативно висока концентрација на извори на термални води, што го прави популарна за одмор и за рекреација. За мене лично, ќе кажам дека сум патувачка душа, но после долго време решив да се вратам некаде каде што ќе пронајдам мир. Кога станува збор за проектот, тој беше толку разновиден и интересе, спој од подобрување и реализирање на самиот себеси и допирање на врвот - мојата среќа! Можам да ги доживеам сите различни аспекти на работењето, улогата на организацијата преку имплементација на настани за нивната промоција на социјалните медиуми и дознавање повеќе за европските проекти. Во оваа кратка статија, сакам да ја споделам

6 - VOICES

позитивната енергија што ја понесов од програмата ЕВС, предизвиците со кои може да се соочите и позитивните аспекти што следуваат. Го завршив мојот проект, па убаво е да се размислува кога се започна. Исто така, не можам да дочекам да видам што ќе се случи следно! Еден од најдобрите делови на ЕВС, според мене, е големата заедница на волонтери. Ќе добиете шанса да запознаете многу луѓе од цела Европа, секогаш има што да се прави, места за посетување, и секако, забавни вечери! Да се биде далеку од дома не е секогаш лесно, но ќе бидете опкружени со истомисленици и верувајте, времето ќе летне. Елена Спасовска

erasmus+

“Media Literacy: Step to Inclusive Society”

In the period between 5th and 9th of October 2017, representatives of Volunteers Centre Skopje took part on the international conference titled “Media Literacy: Step to Inclusive Society”, in the framework of the Erasmus Plus Programme, funded by the European Commission. The conference was the second activity within the entioned project, which is been implemented by “European Community Media Centre Aarhus” from Aarhus, Denmark and Volunteers Centre Skopje, from Macedonia. Except for participants from the two mentioned countries, the conference hosted as well, representatives from the following organizations: “Alternativi International” from Bulgaria, “MediaTerra Nea” from Greece, “Associazione Arteria onlus” and “YEPP Porta Palazzo” from Italy, “Talsu novada fonds” from Latvia, “Asociación Mundus” from Spain “Občiansky Spolok “ from Slovakia.

This conference gave the opportunity to the participants to enrich the knowledge in the field of madia literacy, by gaining information from their own and other countries reprseнted there. As well, they had the chance to discuss about topics like media and migration and especially to focus on the sharing of the good practices, tools and methods, and sharing opinions how to deliver these good practices in the daily work and activities of the organizations present on the conference. During the conference, we also had the

opportunity to see presentations regarding the current situation of media literacy in the countries, presented on this phase of the project implementation.

During the conference, the participants also had the opportunity to discuss and develop ideas for new projects, on local, national and European level, in the area of media, migration, intercultural dialogue and etc. On the activity days of the conference, many local organizations based in Aarhus and Denmark presented their work in the field of media literacy and their products, including TV and radio shows and programs, which are supporting the development of the multicultural community in Aarhus. As well, there were presentations from media guest from Sweden, Norway and Finland.

Next step that will be implemented in the framework of the project, or the third phase of “Media Literacy: Step to Inclusive Society”, is a training course, which will be held from 30th October till 6th of November 2017, in Struga, Macedonia. On the training course, we will have more than 30 participants coming from the same partner organizations, from Macedonia, Denmark, Italy, Slovakia, Greece, Latvia, Bulgaria and Spain. More information regarding the produced results from the training course, you can read in the November edition of the VOICES magazine…

Gjoko VUKANOVSKI

VOICES - 7

tRAVELLING

Микс на новото и старото време во Славјанскиот центар „Воисес“ во Ужгород, Украина - град на самата граница со Словачка и со Унгарија Да заминеш сам и со автомобил во Украина, а притоа да ја излезеш од македонската територија знае да биде искушение. „Навистина, сам? Во Украина? Толкав пат? Среде војна? И немаш ништо да пријавиш?“ – се само дел од прашањата што ме затекнаа на преминот „Табановце“. Познанството со цариниците и со полицајците помогна кучето трагач да не влезе во автомобилот и притоа да не го уништи, но затоа го издушка низ целата надворешност. Не пронајде ништо сомнително. „Ама, што бараш таму“, беше реакцијата со која што службениците неволно ме испратија надвор од државата. Околу 1.200 километри колку што изнесува оддалеченоста од Скопје до 100 илјадниот Ужгород – град на самата граница со Словачка и со Унгарија, можат да се минат во еден замав доколку се размислува на предизвиците во еден од центрите на славјанската култура. Да, Украина е во војна и тоа ќе го видите штом се приближите до украинското тло, па дури и ако сте на сосема спротивниот западен дел од државната граница. Пред да стигнете до официјалниот царински дел, ќе ве дочекаат вооружени украински војници, а со нивните колеги ќе се дружите и по поминувањето

8 - VOICES

на вообичаено процедура. Без премногу прашања и контроли – ја здогледувате таблата на која што пишува Украина. Веднаш до неа и патоказ за Киев – само напред, правецот е добар, но раздалеченоста од 810 километри е проблем. Затоа, пак, Ужгород е на дофат на рака. Само седум километри по локален пат, со уредени куќи и дворишта покрај, незаобиколни кружни текови, „лади“ и нови автомобили. „Цркви со златни кровови“ ве пречекуваат на влезот од градот. Украинците се православен народ, иако, како и насекаде низ светот, тешкиот живот и поривот за преживување ги оддалечи луѓето од религиозните храмови. Првиот впечаток за Украина е веројатно токму онаков каков што го имате замислено пред поаѓањето. Широки улици, воглавно без семафори и пешачки премини, згради со огромни балкони изградени од советскиот период, но и стари барокни куќи и зданија оставени од времето на АвстроУнгарија. Луѓе што итаат да ги завршат своите обврски облечени во препознатливите „адидас“ тренерки од 80-ите, но и мажи и жени облечени според последната мода од Милано или Париз. Коцки по улиците и свежо асфалтирани улици. Киосци со маси пред излогот каде што пиво и сендвич се продаваат за 40 денари, но и ресторани каде што едно кафе чини едно евро.

TRAVELLING

Всушност, цените во Украина се многу пониски од европскиот просек, па дури и од оние во Македонија. Литар од најскапиот бензин чини 48 денари, млеко – 35 ден., леб – 20 ден., 10 јајца – 40 ден., килограм компири – 10 ден., килограм сирење – 240 ден., килограм телешко месо – 200 денари, хамбургер – 40 ден., пиво – 15 ден.... Евтино е и во повеќето ресторани, каде што вкусен оброк за двајца ќе го платите околу десет евра. „Просечната плата во Украина е околу 200 евра, нормално е цените да бидат такви“, ми вели Алексеј, младо момче на возраст од 25 години, кој што работи во хотелот каде што отседнав. Неговата плата е околу 250 евра, добива и бакшиши, не се жали. На влезот од хотелот стои натпис: „Се бара рецепционер“. Дека се бара продавач, забележувам во уште неколку продавници и кафулиња. „Младите не сакаат да останат и да работат во Ужгород, среќата си ја бараат во Киев или во некоја европска богата земја“, се жалат мештаните. Кејот на реката Тиса е главното нивно шеталиште. Од двете страни се изнаредени ресторани и кафулиња што ги мамат гостите од Словачка и од Унгарија, кои што се редовни гости. Дел од нив барем еднаш неделно доаѓаат тука за да купат залихи од храна, да ги наполнат автомобилите со гориво, па дури и за лекарски интервенции. „Бензинот и храната се речиси двојно поскапи во Словачка. Во Ужгород доаѓаме најчесто за викенд, ќе се прошетаме, ќе испазариме јадење, облека и се што ни треба и ќе си одиме“, објаснуваат гостите од 80 километри оддалеченото Кошице. Не им пречи што ќе мораат да минат најмалку три часа за да ја минат границата. Замокот во горниот дел од градот е туристичкиот бренд на Ужгород и него ќе го видите на речиси сите сувенири. Изграден во 13. век, се смета за културно богатство и оставштина од „времето на Унгарија“. Можете да минете часови и часови низ прекрасните одаи и градини, кои што ќе ве вратат илјадници години наназад и ќе ја разбудат романтиката во вас. Практично, во склопот на замокот е и православниот факултет, кој што го посетуваат и многу руски студенти.

Според минатогодишното истражување на украинскиот туристички сојуз, Ужгород е прогласен за најмирен град во Украина. Во тој епитет можете да се уверите, шетајќи низ улиците во доцните часови. Во текот на работната недела рестораните и пабовите се празнат по 22 часот, поживо е во петоците и саботите кога се организираат и караоке забави. Жените? Убави, како што се насекаде низ светот. Петнаесетчасовниот пат на враќање дома слободно може да се раздолжи до недоглед за да се добие во време да се сумираат впечатоците. Три дена се малку за да се доживее енергијата на педесет милионската земја, но се доволни да го почувствувате мирисот на Источна Европа и неверојатниот спој на старото и новото време. До некоја следна прилика – “До побаченна“. Горан Адамовски

VOICES - 9

culture

Никола Поповски: Уметност

Младиот режисер ни открива како неговите „Последните камбани“ го освоија светскиот аудитириум. Никола Поповски е режисер. Додека беше средношколец, започна да размислува за својата иднина како режисер. Од детството е вљубен во филмови, ужива гледајќи ги одново и одново. Подоцна, смета дека некои други професии и занимања се здодевни. Но, да се прават филмови е интересно. Неговиот близок роднина отиде да студира филмска режија на универзитетот во Сен Дени, во Франција. Тоа беше моментот што ја запали искрата. Никола стигна до филмскиот центар во локалниот младински центар, каде што зеде курс за правење филмови и тоа беше начин да се започне.

10 - VOICES

КАКО ДА ГО СЛЕДИШ СВОЈОТ СОН Тој вели дека никогаш не помислувал да стане актер. Се препозна во режијата, па да биде оператор, продуцент или актер беше втора опција. Во филмовите, режисерот е главен творец, но во театарот имаме спротивна ситуација, бидејќи некои актери го прават спектаклот жив и свеж и тие се еднакви со режисерот. Никола сака да прави емотивни работи за публиката и сака да ги прикаже актерите во својата визија за некоја актерска игра, или да го претставува ликот на екранот.

culture

за доброто на уметноста

Главната улога е наменета на иконата на македонската кинематографија - Мето Јовановски ПАТ КОН ЦРВЕНИОТ ТЕПИХ Минатиот месец тој беше во Грција каде што неговиот филм „Последните камбани” беше во конкуренција на интернационалните кратки филмови. Неколку недели претходно, тој ја освои првата награда на Светскиот филмски фестивал во Монтреал. “Искрено, воопшто не го очекував тоа, бидејќи конкуренцијата е огромна”, вели Поповски. Првиот професионален филм на Поповски не е првиот македонски што успеал на глобално ниво, но е првиот во целосна македонска продукција што освои голема награда. “Тоа не е главната поента, бидејќи најважно е филмот да дојде до публиката, да стане глобално признаен и се надевам дека ќе отвори нови перспективи за понатамошно фестивалско учество”, објаснува Никола.

На фестивалот во Монтреал учествуваа педесетина филмови, па честа е голема! Филмот укажува на нешто што исчезнува и не охрабрува да не се предаваме и да се обидеме да се справиме со промените што околу нас се случуваат на секојдневно ниво. Изработка на филм без дијалог е предизвик за секој режисер, бидејќи не само што во филмот нема дијалог, туку затоа што тоа е чиста форма на живот. Никола има чувство дека овие филмови се обидуваат да молчат само за да молчат: “Уметност за доброто на уметноста”. Тој признава дека се нашол во ситуација кога гледајќи го филмот добил чувство дека е „исфорсиран“, но драго му е што публиката не мисли така и што го „впива“ во еден здив.

VOICES - 11

culture ПРИКАЗНА ЗА СВЕТОТ « “Тоа не е приказна која може да се случи само на Балканот, може да се случи насекаде”, вели Никола. Кога ќе го видите филмот немате информации дека тоа се случува во Македонија, тоа е само едно село што е напуштено, всушност, оваа приказна може да се случи насекаде. Тој се обидува да го претстави целиот свет и верува дека новата генерација треба да размислува глобално. За приказната, го одбрал најдобриот актер за оваа улога - Мето Јовановски. Тој е икона за македонската кинематографија. “Мето, всушност, во меѓувреме остарел, а тоа како да не сме го забележале, па никој не му дал улога на старец, кој е осамен и слично. Му пријдов, бидејќи навистина сакав да го имам во филмот. Тој го увиде потенцијалот на приказната и прифати. Рече: ‘Ова е добро, може да биде препознаено на глобално ниво, ајде да го направиме тоа!‘. И го направивме“, раскажува Поповски. Лично, вели, сакам публиката најпрво да ужива во моите филмови, и во тие моменти на задоволство, верува дека нешто во рамките на нивната совест може да предизвика нешто што ќе ги натера да размислуваат за социјални, политички, психолошки прашања, емоционално... Никола верува дека улогата на киното треба да биде важна во многу аспекти, а публиката да го препознае тоа и да го доживее на вистински начин. “Всушност, она што сакав да го кажам мора да дојде од приказната, односно да не се истакнува во приказната”.

12 - VOICES

culture ПРЕДИЗВИЦИ ЗАД СЦЕНАТА Никола ни раскажа анегдота од снимањето на филмот. „Ни требаше коза, па отидовме кај еден човек. Го прашавме што бара за возврат, а тој ни одговори: ‘Може, ама ќе треба да ги земете двете‘. Му велиме дека ни треба само една и подготвени сме да платиме. ‘Да, ама мора да ги земете двете, оти тие се поврзани меѓусебе. Ако едната не сака да оди, нема ниту другата. Тие мора да бидат заедно цело време‘. И така, имавме две кози, една пред, а една зад камерата“, се смее режисерот. Изборот на локацијата беше еден од предизвиците со кои што се соочи филмската екипа. Најпрво го пребарувале скопскиот регион, барајќи цркви со ѕвона, но не го нашле тоа што го замислиле. Никола се присетил дека на југот од земјата постои тоа што му треба, па му се јавил на пријателот, кој живеел таму и го замолил да фотографира, а сликите да му ги испрати на е-маил. Ѓтом пристигнале фотографиите - немало дилема. Но, таму, пак, немало хотели за сместување на екипата. На крајот, сепак, успеале да пронајдат барем еден. ПОДДРШКА ОД НАЦИОНАЛНАТА ФИЛМСКА АГЕНЦИЈА Македонската филмска агенција е единствената асоцијација што финансира филмови во земјава, се аплицира и доколку им се допадне вашата идеја може да добиете парична поддршка. Тоа е нормална процедура насекаде. „Последните камбани“ имаше буџет од 26.000 евра. Никола се присетува дека на фестивалот учествувал белгиски филм со високо ниво на продукција, кој траел 29 минути и располагал со буџет од 400.000 евра. „Бев шокиран, затоа што мојот филм имаше 12 пати помал буџет. Но, си реков дека тој филм не може да биде толку наградуван ниту во Белгија ниту во Македонија. Имам колеги што прават филмови со 250.000 евра. Но, буџетот е релативна работа. Во земји со развиена економија, цените се повисоки е се е поскапо“, заклучува Поповски. НОВИ ПРОЕКТИ “Последните камбани” беше неговиот прв професионален филм. Потписник е на два кратки документарни филмови, еден краток филм, како и на 150 епизоди од „Македонски народни приказни“. Овој проект беше поврзан со македонскиот фолклор и локалното наследство. Неодамна, Никола ја заврши пост-продукцијата на новата ТВ-серија од 10 епизоди за нашиот познат поет Кочо Рацин. „Ние сме мала земја и немаме голема филмска индустрија, ниту, пак, телевизијата е

доволна развиена, но оваа серија беше финансирана од МНР и имаше буџет од 370.000 евра”, вели Поповски, кој работи и на продукција на својот прв игран филм.

Никола Поповски неодамна го заврши снимањето на серијата за Кочо Рацин

Ајсен Брегин Дуња Кауас Крис Мајкен

VOICES - 13

OPINION

Can you hear me?

-If a violinist plays in the woods and there is no one there to hear him, does he really make a sound?

Although this question was posed by one of characters from cult 90s TV series Northern Exposure it didn’t lose on its validity. What would be the purpose of art for art’s sake? For imbalanced, or rather lost in his life musician – Cal –none.Millennials would agree.

More and more often we hear about them in media.

Millennials – generation born in 80s and 90s at present entering or embracing adulthood still doesn’t rule but stands already in the queue to take control over the world. They, or rather we, as I’m also part of this group (born ‘91), are saidto careonly about ourselves being convinced as to our value, that used to be praised we don’t know anymore other forms of motivation, that changes in the society as well as omnipresent social media deprived us from privacy. According to many, millennials are the ones to match the comparison

14 - VOICES

of Michel Focault who presented modern society as Panpticon.I guess he was right,our reality bears marks of prison where everyone feels observed.The only difference is that we put ourselves in there and it’s not only the case of millennials. Following the upcoming social trends no one has doubts that we did it to ourselves. We post everything, holiday pictures, our pets, our breakfast, our car accident, our body and all that is up for judgement of jury that is on the other side of the screen. No one knows though who won and in which competition. Who watched Truman Show can experiencedéjà-vu. It’s difficult not to get an impression that humans in XXI century live more for the show (off), for the others than for themselves. Or maybe we started to live in glass-houses though doubtful is whether Baryka from The Spring to Come imagined them this way.

OPINION

That’s us, people from the facebook era who need to hear the sound. In order to be able to do so we need audience. Where did the faith go that what we do makes sense? How big is the need of approval from the others if without their attention we don’t know the value of our actions? The world went too far in pursuit of thumb icon. What stays unnoticed or not published ceases to exist as there is no one to judge it. Is our need of applause stronger than the message, if so what is its value? To which extent our internet image is our creation and when did we lose ourselves? More and more often we talk about conscious creation of image, the question is whether under the guise of well-shaped notion the fraud is hidden? Despite common selfishness we are stuck in the community that pats each other’s backs counting on the same when the next post comes on the wall. The pursuit for common approval

continues and can soon become the curse of presence.

Expansion occurred, already ages ago the language of internettransferred to the reality. Quite often while listening to on live broadcast we can hear “I like it” as if commentator wants to click virtual thumb but he/ she cannot, fortunately the reality still doesn’t fit to the screen of a tablet.

Although our public doesn’t gather up in auditorium but on the other side of the screen, we, people of XXI century we do know that we made the sound. The only question that is left is to ask ourselves whether it was not a sour note? How about we go to the woods?

Aleksandra Grzyb

VOICES - 15

CULTURE

Architect with an Impressive Allure - PetarMulichkovski

One of the most significant Macedonian architects is PetarMulichkovski. In his long career he has created in almost all architectural types. The greatest impact in his work was his PhD research he did under the greatest of them all- Frank Lloyd Wright. In one of his latest phases maestro Wright was influenced by the authentic vernacular architecture from the various American-Indian tribes. His main goal was to organize the space in a manner as those primitive builders did - in a spontaneous and functional mode, which brought him close to the then prevailing movement in the architecture- the functionalism. He also used the authentic colors, ornaments and all sorts of finery which were also inspired from the ones of the American-native tribes, foremost from the sand paintings. The same as his great mentor PetarMulichkovski used as a baseinspiration for his designs the authentic architecturethe one of the Macedonian house and folklore. In the

16 - VOICES

international periodicals this architect is lured as one of the most relevant legatees of the great master.

Born in 1929 in Prilep; in 1949 he becomes an architecture student at the University of Ljubljana under the mentorship of EdvardRavnikar. He then continued his education in many exquisite bureaus for architects. Such was his postgraduate stay at the California University in Berkeley where he team-worked on the project “Bay Area Outer Ring Study�; at this university he gave his specialization on regional-space planning in 1964. After this he continued with his advanced studies;through his research at the University of Harvard Massachusetts, at the Architectural Studio ofFrank Lloyd Wright in Arizona, at the School ofMies van der Rohe at the Chicago Institute of Technology in Illinois and at the Studio of CharlesEamesin Chicago.

CULTURE

One of the most renewed designs of PetarMulichkovski is the building of the University Library “KlimentOhridski�(see the photographs) that is also influenced by the designs of Wright, mostly from his house in Arizona- where the natural stone and sand colors were the dominant ones. The space in the house of the architect is organized in its length as at its end there is a space for sitting without any windows, so that the natural circulation of the air is well used and so that no air-conditioning is needed. The same achievedMulichkovski with his brickcolors, which are alluding on the Macedonian middle-age facades and

with those large terraces. I was from the ones that collaborated with the American Embassy so that we can protect the design of this great architect. Unfortunately during my photographic session I noticed that the pedestal donation from the embassy that was placed in the library- bar regarding Frank Lloyd Wright is missing.

Also missing is the handwritten poem from the poet Wystan Hugh Audenwhich he wrote in honor of this country. This poem was aside his bust.

Igor Pop Trajkov

VOICES - 17

CULTURE

Ancient language As a Lithuanian doing my EVS in Macedonia, I am always surrounded by variety of different people because I live in intercultural environment. There are a lot of things that connect us all, volunteers, office staff, friends; we all seek similar things - to work for a greater purpose.

But there are things that separate us as well. One of those is nationality and second one is language. The later is the one that interests me the most. I‘m proud that I know Lithuanian language, it‘s not an easy one and scientists say that it‘s one of the oldest languages.

Pretty cool, isn‘t it?

I always have been interested in languages, how they developed and changed. For example, Latvian is another language in Baltic language group, and I can understand some of it, like Macedonians can understand Bulgarians or other languages in Balkans.

It makes sense. Latvian is our counterpart in linguistics.

But we started splitting long time ago, around 800 AD, and what I keep hearing and reading is something more unusual. There‘s a claim that Sanskrit is the closest language to Lithuanian. Yes, you read that right. One of 22 languages in India, the only one that is used in religious rituals as songs and hymns.

Sanskrit is one of the oldest preserved languages; it has a rich tradition of poetry and drama as well as scientific, technical, philosophical and dharmic texts. Since the late 19th century, Sanskrit has been written mostly with the Devanāgarī alphabet.

wikipedia.org

wikipedia.org

18 - VOICES

CULTURE

wikipedia.org

Though it was not spoken for a long time, now there are attempts to revive and start using it in everyday life again.

By 2011 census there were almost 1700 people using Sanskrit as their first language.

Lithuania and India are separated by almost 6000 km and yet somehow their languages have similarities. For example: SON: Sanskrit sunus - Lithuanian sūnus SHEEP: Sanskrit avis - Lithuanian avis SOLE: Sanskrit padas - Lithuanian padas MAN: Sanskrit viras - Lithuanian vyras SMOKE: Sanskrit dhumas - Lithuanian dūmas

English father mother tree

Sanskrit pitr matr trayas

Latin pater mater treis

Greek pater mater tres

Simple but important. Man, son - those are the words that go way back. But what I found in the process of writing about Sanskrit is that this old language has influence on a lot of other languages, such as Latin, ancient Greek, English. We all started somewhere and we all are connected in some way. At some point in the history we might even spoke the same language.

Laura Babaitytė

VOICES - 19

culture

Rise & Fall In Breakdancing

Breakdancing has evolved and changed over time. It is one of the more difficult dance styles to learn, as the moves are very different to other dance styles

People are gathered together, highly anticipating what’s to come. The MC announces the next dancers to step up. Adrenaline fills the hearts of the bboys and the show begins.

Breakdance is a street dance style that is an element of the hip hop movement that started among African American and Latin American youths during the early 1970s. Breakdance has a strange beginning, it was created when street corner DJs would take the breakdown sections of dance records and they would loop them together and this allowed dancers to come up with unique, original movements to show their skills. Breakdancing has elements of gymnastics, capoeira, disco, etc so it is limitless in what can do as a breakdancer (or bboy/bgirl)

20 - VOICES

culture

It is one of the more difficult dance styles to learn, as the moves are very different to other dance styles. For example, there are moves like freezes, powermoves, footwork and such. And speaking from personal experience, it takes days, even months and sometimes years to master some of these moves. Breakdancers usually form dance crews of whom they practice together. This helps us improve our styles and moves as we watch each other and get ideas for new moves and combinations. I’ll see my friend doing some fast footwork, then flair, then finish with an air-chair and I’ll feel like – how can I improve on that? The inspiration of dancers practicing together is a high of its own.

This leads me to my next point. Breakdance crews usually get together and practice, but also after some time they start performing for shows, exhibitions and competitions. We used to practice for hours trying to get better. Also, we were generally also the life of most parties we went to because we could work that dancefloor like no one else could.

It was an amazing feeling, to be cheered on by the people and being recognized for our skills. There used to be a big demand for breakdancing and this included corporate functions, exhibitions, in the media, among the youth and also workshops. I remember there was always something happening, but nowadays all the dancers I knew, grew up with, and idolized, are not dancing anymore. They’ve all taken a different path in life. The ones I know who are still breakdancing from where I’m from I can count on one hand.

Over time, as popular as breakdancing was globally, with such events as Redbull BC One, IBE, World Breakdance Championships, etc (by the way, these events still exist) the scene is not like how it was before. People are looking for something different. Dancers are getting paid less now and only the extremely good ones can make a living from it.

Chris Maiken

VOICES - 21

SPORT

Кајак и кану на диви води

Колку знаете за олимписката дисциплина каде натпреварувачите минуваат зададена патека што се состои од 20 до 30 врати?

Кајак и кану на диви води е спорт на вода во кој натпреварувачите веслаат во специјално изработени чамци. Разликата меѓу чамците е тоа што кај кануто се користи весло со една лопатка, но, исто така, постои и кану двосед. За разлика од кајак и кану на мирни води, натпреварите на таканаречените „диви води” најчесто се одржуваат на брзи реки каде што има бранови, вирови, водопади и разни други препреки. Постојат и вештачки патеки специјално прилагодени за дисциплината слалом, која е една од најпопуларните во овој вид на спорт. Тоа е олимписка дисциплина, каде натпреварувачите минуваат зададена патека што се состои од 20 до 30 врати. Вратите се составени од два вертикални столба, прицврстени на жица што е растегната над патеката. Вратите мора да се поминат по зададен редослед, така што поединечни врати треба да се поминат низводно, односно спротивно од течението на реката, а други по течението на реката, а понекогаш вратите се поставуваат така што чамецот треба наназад да ја помине вратата. Патеката е воглавно брза, со многу препреки и тесни премини, кои што бараат големо искуство и физичка кондиција за да се постигнат добри резултати. Една таква вештачка патека за кајак и кану на диви води се наоѓа во близина на градот Скопје, во кањонот Матка и претставува голем предизвик за многу љубители на овој спорт од целиот свет. Изградена во втората половина на минатиот век, а официјално пуштена во употреба во 1993 година кога е прилагодена на европските и светските стандарди, спортскиот рекреативен центар „Матка” секоја година е домаќин на повеќе домашни и меѓународни натпревари. Еден од најзначајните настани беше Европското првенство во кајак на диви води, кое се одржа во јули годинава. Вкупно 176 натпреварувачи од 18 земји продефилираа со своите кајаци на патеката „Матка” но и на мирните води на реката Вардар, збогатувајќи го спортскиот изглед на Скопје. Не помалку значаен е Илинденскиот куп во кајак слалом “ИКАС”, кој секоја година се одржува на истата патека. Секако, мора да се напомене и рекреативното кајакарење во мирното езеро во кањонот „Матка”, кое претставува голема атракција за љубителите на природата, а особено на туристите. Потребно е само да изнајмите кајак и да ги почувствувате убавините на езерото, да ја посетите пештерата „Врело” или да уживате во прекрасната глетка на резерватот Козјак. Милан Ѓапиќ

22 - VOICES

EVENT

Language Cafe - 10th of October

People from different nationalities and countries participate in the latest edition of our Language Café. It is an event created by VCS where creative people set up tables with their flags and people are welcome to sit with them and learn about their countries. For me it was a great experience, I couldn’t help but smile walking into Café Bar Ljubov in Skopje center where this event was organized.

First thing I see is the French flag and one of my colleagues having a lighthearted conversation. Then I see the Polish, Russian and Chinese flags a few tables up. I proceed to set up my table and put up the South African flag. I taught the cute kind waitress some Afrikaans and more people later joined us. We had a long chat with an interesting couple, the man from Canada and the lady from Macedonia. I felt such unity and peace as it felt (in some small way) the world was coming together as one. Language Café is a great way to learn about other people’s cultures and languages. I cannot wait for the next one! Лубов!

Chris Maiken

VOICES - 23

INTERVIEW

Со упорност може да се променат нештата

„Перформансот е еден од поблиските медиуми на изразување; поврзувањето со човечката енергија, можната интеракција со публиката, непредвидливоста на изведбата, моментот на изненадување...“, вели уметничката Ели Чочова

Ели Чочова (1981) е мултимедијална уметничка која делува во сферите на сликарството, вајарството, перформансот и дизајнот. По завршувањето на студиите по сликарство на Факултетот за ликовна уметност во Скопје, во класата на проф. Рубен Корубин, реализира неколку самостојни изложби и перформанси, меѓу кои „5 соби“ (инсталација со светло и скулптури) и музичко-сценските перформанси „Spear song feet voice“ и „Марионети“, и учествува на повеќе групни изложби и перформанси. Живее, работи и создава во Скопје.

- Кои беа твоите очекувања од оваа културна средина кога заврши факултет односно творештвото и колку тие се остварија? Го завршив факултетот без некои конкретни очекувања за во иднина. Во тој период не размислував што понатаму, едноставно го правев тоа што ме правеше среќна во моментот, а тоа беше да создавам. Моментално работам како професор

24 - VOICES

по ликовно, иако отсекогаш бев убедена дека не може да се живее од „уметност“ во оваа наша земја. Велам уметност, бидејќи тоа е индиректно создавање, односно насочување на помладите талентирани генерации кон својот внатрешен порив , да го следат својот пат без да размислуваат што понатаму. Патиштата сами се отвараат со искреност и љубов кон она што го правиме.

INTERVIEW - Дали иднината на уметноста и технологијата мислиш дека се нераздвојни? Зошто да односно не? Уметноста и технологијата се тесно поврзани, особено во денешнината. Прво од аспект на информираност, што можеме да следиме буквално сѐ што се случува во уметноста во светски рамки, но и од аспект на создавање на современо дело, нешто што му е неопходно на денешниот уметник.

- Дали мислиш дека на уметниците во оваа држава им недостига повеќе солидарност, како што воопшто им недостига и на граѓаните? Зошто граѓаните од другите држави од Источна Европа имаат повеќе солидарност? Не можам да тврдам дека граѓаните од Источна Европа се посолидарни од граѓаните тука. За уметниците можам да кажам дека се солидарни, но само во одредени кругови, што можеби е и нормално (или едноставно сме се навикнале да го прифатиме тоа на тој начин, со текот на времето...)

" едноставно го правев тоа што ме правеше среќна во моментот, а тоа беше да создавам. " - Кој/кои (с)е според тебе најдобриот (најдобрите) уметник (уметници) на денешницата и зошто? Не би посочила конкрентно име или уметник како најдобар. Во ова денешно време, каде имаме толку многу сфери на артистичко делување, толку различни медиуми за изразување, безброј начини на поврзување на реалното и виртуелното со помош на современата технологија, така што е навистина тешко да се одреди кој уметник или медиум е најдобар. Според мене, (нај)добар уметник е оној кој успева да го задржи вниманието на гледачот, слушачот, доживувавачот на делото на повеќе нивоа, да поттикне силна емоција на радост, тага, љубов, да поттикне размислување, вчудоневидување, да остане во сеќавање... Можеби и токму затоа, за мене перформансот е еден од поблиските медиуми на изразување; поврзувањето со човечката енергија, можната интеракција со публиката, непредвидливоста на изведбата, моментот на изненадување...

- Те гледам на многу настани. И ти како и јас мислиш дека активизмот е многу важен- зошто? Видовме дека никогаш не можеме ништо да промениме кон подобро... Сметам дека со поголема упорност може да се променат нештата. Прашањето е дали сме доволно упорни за да ги промениме нештата кон подобро?

- Кога би имала повторно 18 години раскажи ни како би сакала да ти минат наредните 5 години? Кога повторно би имала 18 години, не би променила ама баш ништо... Тоа беше еден период на безгрижност и слобода, дружење со пријателите до доцна навечер во парк, на клупи, на Крукче на плоштад, на Форум, во и пред Lady Blue, на свирките во МКЦ, Кавадарка од 45 денари со степ лајт и смоки... Кога би се обидела да замислам што би направила во наредните 5 години, доколку би имала 18 години, најверојатно времето би го изгубила во дружење со пријателите на социјалните мрежи и во кафулињата, со мобилните телефони на маса и во рака, до 12 часот и потоа дома со такси, додека на времето се враќавме пешки или со „двојката“ во 2 или 4 по полноќ... За ништо на светот не би го менувала тоа време со ова денес!. Игор Поп Трајков

VOICES - 25

TOPIC OF THE MONTH

Meny Vjeshte

Pak para se të largoheni nga një vend, më së shumti ndjeheni pak nostalgjik. Është e njëjtë me mua dhe Maqedoninë. Tani mendoj se si do të më mungoje vendi, njerëzit dhe ohh, ushqimi. Më pëlqen ushqimi maqedonas. Dhe sidomos tani, që sezona e Ajvar-it ka filluar. Ku do që shkoni, ju shihni speca, ju shihni njerëzit duke përgatitur, ju mund të ndjeni erën ajvar kudo. Këtë fundjavë edhe unë kisha kënaqësinë të ndihmoja në procesin e përgatitjes së ajvarit. Më bëri të lumtur dhe rezultati përfundimtar ishte i shijshëm.

Ndërsa përgatitja e mirëqenies tradicionale vjeshtore të Maqedonisë më bëri të mendoj, po vendet e tjera?

Kështu që unë pyeta për rreth pak: Lituania: Nebëjmë shumë përgatitje për dimër në vjeshtë, por një nga ritualet më të rëndësishme në vjeshtë është nxjerrja e patateve. E gjithë familja mblidhet, miqtë, të afërmit, të veshur me rrobat më të këqija që kan, sepse është kaq e çrregullt. Më të mëdhenjtë dhe më të fortit marrin lopatat në duart e tyre, më të vegjlit, kryesisht fëmijë, mbledhin të gjitha patatet e gërmuara në shporta. Kjo vazhdon për tërë ditën e plotë ose madje edhe fundjavën, varësisht nga madhësia e fushës. Por është e dobishme kur gjyshja apo nëna bëjnë petulla patate ose cepelinai (ushqim tradicional lituanez) pas punës së rëndë.

Polonia: Fqinjët tanë të dashur kanë procesin e tyre të përgatitjes. Pas verës së frytshme që fillon vjeshta me vjeljen e të gjitha perimeve dhe ruajtjen e tyre në kavanoza për dimër. Perimet si kastravecat, lakrat, kungullet, domatetfuten në kavanoza të vegjël dhe të mëdhenj të marinuara, kështu që ato mund të hahen gjatë muajve të ftohtë të dimrit.

26 - VOICES

Spanja: Magosto është një festë në të cilën njerëzit spanjollë mirëpresin vjeshtën duke ngrënë gështenja.

Derisa tetori është muaji kur ata therrin derra në Spanjë, ata gjithashtu bëjnë nisas - një lloj petulle, të zakonshme, vetëm duke shtuar gjakun e derrit. Dhe e fundit, por jo më pak e rëndësishme është cocido, ushqimi tipik i së dielës: patate të ziera, lakër, bizele dhe fasule, pastaj duke shtuar pulë, mish viçi dhe derri.

Franca:Francezët e dashur në vjeshtë fillojnë të hanë raclette. Është një djathë gjysmë ifortë I qumështit të gjedhit që zakonisht është në një rrotë prej rreth 6 kg.

Djathi është thartuar në riska dhe hahet i shkrirë me disa patate dhe proshutë ose salçice. Natyrisht, pasi që është Franca, gjithnjë më mirë shërbehet me verë.

Afrika e Jugut: Samp është gjellë që afrikanët fillojnë të bëjnë në vjeshtë. Ai përbëhet nga kokra të thata të misrit që janë shtypur dhe copëtuar derisa të bluhen, por jo aq i mirë sa orizi Mealie ose orizi mealie. Gjithashtu mund të shërbehet me mish lope, mish qengji, pulë dhe në mbushje. Vendasit në Afrikën e Jugut fillojnë të hanë këtë vakt të nxehtë në sezonet më të ftohta, mund të hahet me salcë, si dhe vetëm.

Shtetet e Bashkuara të Amerikës: Njerëzit nëpër pellgje vjelin manaferra në vjeshtë, dhe mbledhin mollët e rëna nga degët e tyre nga era për ta bërë këtë pite të mahnitshme të ferrë-mollës. Ata bëjnë më të mirën e asaj që kan. Kjo është mënyra që duhet të jetë. Njerëzit përdorin atë që mund të kenë në kopshtin dhe lagjen e tyre. Kungujt dhe bibat vijnë së bashku me festimet e mëdha në vjeshtë (Halloween dhe Thanksgiving) poashtu.

TOPIC OF THE MONTH

Kina: Mooncake është një pastë tradicionale kineze. Ajo është bërë nga mielli i grurit dhe me mbushje të ëmbël, të tilla si sheqeri dhe farat pluhur e lotus. Është një simbol i bashkimit familjar, dhe torta tradicionalisht është e prerë në copa të barabartë me numrin e njerëzve në familje. Në kohët e zakonshme, njerëzit nuk do të blejnë ose hanë mooncakes, por gjatë Festivalit Mes-vjeshtor të gjithë do të kenë një mooncake për të festuar.

Këto ushqiime mahnitëse nuk janë vetëm për të mbushur stomakun, por edhe për të festuar tranzicionin nga sezoni i ngrohtë në të ftohtë dhe për të vlerësuar njerëzit rreth jush dhe shoqërisë së tyre. Ushqimi është gjithmonë më i mirë kur ndahet me të dashurit.

Laura Babaitytė

by Varaine, Wikipedia Commons

VOICES - 27

culture

Nikola Popovski:

“The Last Church Bells� won the World Movie Festival in Montreal. The main role was given to the icon of the Macedonian cinematography - Meto Jovanovski Nikola Popovski is a film director. When he was in high school he started to think about his future as a director. From childhood times, Nikola really liked to watch movies and he watched them over and over again. And later he considered other things boring, like being a doctor or someone else. He felt it was quite interesting to make movies and later his cousin went to study Film Directing at the university of Saint Denis, in France. It was encouraging. It was a moment when his cousin might have helped him to make/ introduce some crafts of suffering. That was how the story began. Later Nikola got to the film centre in local youth centre where he took a course in making films and it was the way to begin.

HOW TO MANIFEST YOUR DREAM The director says he never thought of being an actor. It was clear to be a movie director for him, and he thought to be an operator, producer or actor was going to be a second option. In movies the director is the main creator, but in theatre we have the opposite situation,

28 - VOICES

because some actors make the spectacle alive and fresh and they are equal with the director. Nikola likes to make some emotional stuff for the audience and likes to show actors in his vision of some acting, or representing the character on the screen.

culture

“Art for Art’s Sake”

WAY ON THE RED CARPET In the last week he has been in Greece where his film ‘The Last Church Bells’ was in the competition of the International short movies in drama. Few weeks earlier he won first prize at Montreal World Film Festival.

“Honestly, i didn’t expect this at all, because it’s a big competition”, says Popovski.

It was a really big surprise for him to find out that ‘The Last Church Bells‘ – his first professional movie, won the first prize at a big movie festival. It was huge news for him. He wasn’t the first Macedonian who had big success in global area, but it was the first Macedonian production to win a major prize.

“That is not the main thing, because the most important thing is that the movie got to its audience, it became recognized globally and I hope that it will open new perspectives for further festival participation”, says Nikola.

On this festival he believe that there were fifty movies selected from 2000, so the honor is great! Because he’s just pointing on something that appears and just believes that he must not give up on the struggle to somehow manage to keep up with all the changes that occurs on daily bases, that is really shocking for us but what else for us to not give up and keep up the pace.

The making of a movie without any dialog is quite a challenge for a director, because not only that the film began without any dialog, but because it is a pure form of life and just moving pictures. Nikola has the feeling that these films are trying to remain silent just to remain silent: «l’art pour l’art». He might find himself in that kind of situation so when you see the movie you can have the feeling that it is really forced without any need but, to be honest, he’s really happy to see people who have seen the movie who claim that they didn’t have this strange feeling, they could just watch it in one breath.

VOICES - 29

culture

STORY ABOUT THE WORLD “It’s not a story which can happen only in Balkans, it can happen everywhere”, says Nikola.

When you see the movie you don’t have the information that it happens in Macedonia, it’s just a village which is deserted, in fact, this story can happen everywhere.

He’s try to represent the whole world and he believe that the new generation has to think globally. And for this story the director chose the best actor for this role in his opinion - Meto Jovanovski. He is an icon for the macedonian people.

“Meto became old and nobody gave him a role where they playing an old man who is lonely and stuff like that and I approached him because I really wanted to have him in the film. I considered other options, but to be honest i was convinced that Meto was the guy so I approached him. He recognized the potential the story had and he accepted so we started. He saw the potential, he said: “this is good, this can be recognized globally, let’s do it!” and we did it”, tell us Popovski.

Personally, the director wants the audience to enjoy his movies first, and within these moments of pleasure he believes that something within their conscience can trigger something so that it can make them think about social, political, psychological issues, emotional really; just maybe. Nikola believe that the cinema must be about many aspects so the audience really perceives it. “ In fact, the things that i wanted to say must come from within the story not to be pointed out in the story”.

30 - VOICES

BIG CHALLENGES BEHIND THE SCENES Nikola says some funny story from his “The Last Church Bells” When his team needed a goat for the movie and they went to the man who had it. They asked, what does he want for it in return, and he says: “Yes, you can use them, but you should take both of the goats”, but we only need one and we are paying for one, “Yes, but you should take both of them because they have a connection as sisters. If one doesn’t go, the other will not go. They have to be together all the time”.Team had one goat in front of the camera and the other was behind. It was one of the challenges we had to deal with, pointed Nikola. But the big challenge was when they were going to find the appropriate settings. The team had a real adventure to find this place where this story would happen. First they went all around the Skopje region looking for churches, for church tower bells.

Unfortunately they didn’t find anything appropriate for Nikola’s idea. He remembered he had seen this tower and this church in some area and he called his friend who lives there and asked him if he can make some photos and send by e-mail. He did that. They saw them and went there. That was what they needed – the team found the right place. But there was no hotel. They still somehow found one single hotel where the crew could stay and it was really challenging to do it.

culture

NEW BREATH, NEW PROJECTS “The Last Church Bell” was his first professional movie. He had two short documentaries, one short movie and he worked on television for 150 episodes of “National Folk Tales”. This project was connected with Macedonian folklore –destination of local heritage.

“Our national television had an idea about that in the 80’s to make the movies out of the stories. Another television channel has remade them and I had the opportunity to direct fully 150 episodes. So it was like training”.

In this time Nikola just finished the post production of a new TV-series of 10 episodes about our famous poet Kočo Racin. This poet is a very important history figure, because when we didn’t have any freedom he published in macedonian language, he was prosecuted because of that, his book was published in 4.000 samples and the authority took it out.

“We are a small country in Balkans and here we do not have a big film industry. Television is not so developed here, but this series that I made for TV too was funded

by MFA -had a budget of 370.000 euros”, says the director.

Nikola after the finish this project about poet he start to working on the production of his first feature film.

Aisen Bragin Dounia Kaaouas Chris Maiken

VOICES - 31

OCTOBER in VCS 4th. 6.30 p.m. Movie night

9th. 2 p.m. Photoshop/ InDesign workshop

10th. 6 p.m. Language cafe

12th. Afternoon. Russian language lessons

17th. Afternoon. Russian language lessons

18th. 6 p.m. Movie night

19th. Afternoon. Russian language lessons

24th. Afternoon. Russian language lessons

25th. 5.30 pm. VOICES meeting

26th. Afternoon. Russian language lessons

31st. Afternoon. Russian language lessons

To read other editions on

https://issuu.com/vcsvoices

Join us on

https://www.facebook.com/vcs.skopje https://voiceskopje.org 32 - VOICES