Proces Project Marconi Toren by Veerle Velzeboer

ADAM

Proces project Marconi toren Veerle Velzeboer - Onderzoek Toyo Ito - Research - Schetsen - Modellen - Visuals - Rhino 3D - Plattegrond en doorsnedes

Toyo Ito

Research verslag Marconi toren project Inleiding De opdracht is een appartement ontwerpen voor een personage dat je zelf mag verzinnen (die een beetje ongewoon moet zijn). Je ontwerpt het appartement door de ogen van een architect die je heb gekregen. Je werkt ook in een groepje van 6 mensen en gaat daarmee samen de verdieping indelen. De verdieping krijgt ook twee uitkijkpunten naar buiten en een publieke ruimte. Ik heb Toyo Ito als architect gekregen en ben er zeer tevreden mee want wat hij ontwerpt vind ik ook wel bij mij passen. Ik zit met Joey, Andrea, Ecelia en Iris op de verdieping en ga samen met hen de publieke ruimte ontwerpen. Mijn personage die ik verzonnen heb heet Adam, hij is 30 jaar oud, is huisarts en zit midden in een burnout. Hij houd erg van bergwandelingen en rotsen beklimmen, ook houd hij dus ook van buiten, natuur en planten. Omdat hij nu een beetje in een dip zit praat hij tegen planten in plaats van tegen mensen. Adam heeft eerst op een boerderij gewoond van zijn ouders maar was daar zo alleen en eenzaam. Vandaar dat hij nu verhuisd naar de grote stad en in een gebouw met buren, zodat hij wat meer met mensen omgaat. Het appartement wordt zo ontworpen dat het hem gaat helpen om door die fase heen te komen. Ik heb onderzoek gedaan naar Toyo Ito in het NAI en heb daar naar theorieën van hem gezocht. Op ‘pinterst’ (daar heb het weer) naar afbeeldingen gezocht van zijn werk. Omdat de meeste teksten over hem in het Engels zijn, had ik wat moeite en koste het veel tijd om dat allemaal correct te vertalen. Het NAI vind ik een zeer goeie plek om onderzoek te doen naar een architect en wil daar zeker vaker naar toe. Achtergrond van Toyo Ito Geboren in Seoul, Zuid-Korera in 1941, maar ging op vroege leeftijd met zijn familie naar Japan waar hij is opgeroeid en heeft gestudeerd. Hij heeft op het Universiteit van Tokio gezeten en is er in 1965 afgestudeerd. Daarna heeft hij eerst gewerkt bij de architect Kiyonori Kikutake van 1965 tot 1969, een van de grondleggers van het metabolisme. Van 1971-’79 werkte hij onder de naam Urban Robot. In 1979 vormt hij samen met andere de architectenbureau Toyo Ito & Associates, Architects. Bekende werken van Toyo Ito - White U (1976) in Nakano-ku, Tokyo, Japan - Silver Hut (1984) in Nakano-ku, Tokyo, Japan - Tower of winds (1986) in Yokohama, - Sendai Mediatheque (2000) in Aoba-ku, Sendai, Miyagi, Japan - MAHLER 4 Block 5 (2005) in Amsterdam - Building for Island City Central Park “GRIN GRIN” (2005) in Higashi-ku, Fukuoka, Japan - Tama Art University Library (Hachioji campus) (2007) in Hachioji, Tokyo, Japan Wat opmerkelijk is, is dat Toyo Ito in zijn beginjaren vooral huizen heeft ontworpen. Toyo Ito is bekend om zijn conceptuele architectuur, waarin hij de fysieke en virtuele wereld probeert uit te drukken. Hij zoekt naar nieuwe ruimtelijke voorwaarden die de filosofie van de grenzeloze mens manifesteert. Architectuur is voor Toyo Ito het bewijs van het menselijk bestaan. Volgens Toyo: “Het moment dat er architectuur is ordent het de mens. Ook gaan mensen zich door middel van architectuur zichzelf uitdrukken.” Waar Toyo Ito niet blij mee is, is dat in deze tijd de economie architectuur gebruikt om macht mee uit te stralen. Hij wil juist meer dat architectuur word gebruikt om verschillende mensen te laten samen komen en dat architectuur mensen elkaar laat vertrouwen. Veel van Ito zijn werk bevind zich in Japan, de reden daarvan is omdat hij vind dat elke architect alleen in zijn eigen omgeving/land eigenlijk iets mag ontwerpen. Er zijn heel veel architecten over de hele wereld en die ontwerpen ook op verschillende plekken, maar omdat zij vaak de plek waar het komt niet zijn opgegroeid en de geschiedenis en cultuur niet veel van af weten, past het ontwerp niet in de omgeving. Ito vind ook dat je zonder cultuur en geschiedenis geen architectuur kan ontwerpen. Toyo Ito is opgegroeid in de natuur, tussen de bergen en wateren. Hij denkt wel dit hem heeft beïnvloed op zijn manier van werken en zijn kijk op dingen. Water is bijvoorbeeld vaak een inspiratie voor zijn architectuur. Hij vertelde hoe hij water observeerde, door een steentje in het water te gooien bestudeerd hij hoe het water golfde. Dit vind hij reuze interessant om te gebruiken bij zijn ontwerpen. Ook vind hij oude architectuur erg interessant omdat deze veel geschiedenis en cultuur laten zien. Voor Ito is de beginjaren van de moderne architectuur vertegenwoordigd door Le Corbusier’s wereld. Le Corbusier’s zegt dat architectuur een machine is voor het leven en dat architectuur het mooist is door gebruik te maken van simpele geometrie. Een machine is een dicht systeem net zoals architectuur, mensen dachten dat dat effectief en functioneel zou zijn. Maar ons geheel afsluiten en afzonderen van de natuur schijnt volgens Ito niet het beste te zijn. Nu in deze tijd gaat men meer de natuur gebruiken bij architectuur en zijn er dus ook ingewikkeldere vormen. En dat is ook het verschil tussen de beginjaren van de moderne architectuur en de moderne architectuur van nu. Toyo Ito is nu dan ook erg geïnteresseerd in de natuur en gebruikt het vaak bij zijn ontwerpen, hij wil graag dat architectuur samensmelt met de natuur. Hij hoopt ook dat de steden in de toekomst gelijkwaardig met de natuur in connectie staan en niet het tegenovergestelde. Ook hoopt hij dat het woord ‘stad’ en ‘natuur’ één woord worden. Ito benadrukt door zijn werken als, Sendai mediatheek, GRIN GRIN park en bibliotheek van de Universiteit van Tama, zijn bezorgdheid met de technologie van deze tijd. De relatie tussen deze werken is dan ook erg poëtisch. ‘Blurring Architecture’ Toyo Ito De ‘onzichtbare, andere stad’ van het ‘elektronisch modernisme’ is ongetwijfeld minder plaatsgebonden dan de stad van het ‘mechanisch modernisme’. Er ontstaat een ruimte die nog homogener en transparanter is.

Research

Ons lichaam wordt gekenmerkt door een eigenaardige tegenstelling: enerzijds zijn we in onze zintuiglijke beleving afhankelijk van de natuur en de samenleving, anderzijds willen we graag onafhankelijk zijn van beide. Omdat een puur lichamelijke beleving niet bevredigend is, dragen we altijd een lichaam in ons mee dat probeert uit te breken. Het verlangen, te ontsnappen uit het benauwde kringetje van huis, dorp en regio, is typerend voor het modernistische nieuwe tijdperk. Hoe meer het digitale netwerk zich uitbreidt, des te meer verliest het begrip ‘plaats’ aan betekenis. Mensen worden steeds minder afhankelijk van plaatselijke communicatie. Zo komt het dat we in twee volkomen van elkaar gescheiden steden wonen: één stad die is aangepast aan het zintuiglijk lichaam en één die de wens is van het lichaam dat door het elektronische netwerk is uitgebreid. ‘Blurring architecture’ ontstaat doordat twee verschijningsvormen van de ruimte een relatie met elkaar aangaan. Een ruimte met een transparant en homogeen raster - een vloeiende ruimte, waarin donkere plekken en vertekeningen verschijnen. Dat zal een ruimte zijn die de mens weer het gevoel geeft dat hij leeft. Toyo Ito’s werk kan worden omschreven als: - Transparant - Homogeen - In harmonie/balans/proportie - Elegant - Warm - Euclidisch (wiskundig systeem) - Experimenteel in materiaal Analyse twee projecten van Toyo Ito White U (1976) in Nakano-ku, Tokyo, Japan Toyo Ito heeft deze ontworpen voor zijn zus Mevr. Goto. Zij was toen der tijd in rouw van haar overleden man. Na achttien maanden kwam er een stuk grond vrij dat dicht bij Ito’s huis stond. Ito’s zus wilde graag uit haar appartement, waar ze toen even woonde, en wilde graag een huis op dat stuk grond. Haar vorige leven was verwoest door de dood van haar man. Door de afschuwelijke situatie waarin ze zich bevond, wilde ze graag ergens in wonen waar ze haar rust kan vinden. Toyo Ito en zijn zus hebben samen plannen gemaakt voor dit huis. Mevr. Goto had twee wensen, eentje daarvan was licht. Ze wilde graag een kamer waar licht en donker duidelijk zichtbaar waren. Ze was een geschiedenisboek aan het lezen en was erg geïnspireerd door de spot van het licht in het donker op een schilderij van Georges de la Tour. Dit licht reinigt de geest. Haar tweede wens was dat ze graag in de buurt van de natuur wilde wonen, weg van het hoge flatgebouw, zo dicht mogelijk bij de aarde, een leven met een directe verbinding met de natuur. Ito ontwikkelde zijn architecturale visie in een reactie op de geestelijke staat van zijn zus. Meteen nadat het idee/concept er was, is Mevr. Goto echt geraakt door het huis. De kracht en vitaliteit die de White U bezat was in buitengewone mate ongetwijfeld het resultaat van hoe Ito de innerlijke verlangens van Mevr. Goto architectonisch vertaald. Na 21 jaar dat de familie er heeft gewoond waren hun klaar om weer verder te gaan. De dochters gingen er als eerste uit omdat ze graag meer de buitenwereld wilden zien en voelde zich opgesloten in het huis. De moeder is verhuisd naar een kleinere flat, maar als een musicoloog had ze genoten van de klanken in het oude huis en miste dat heel erg. Het huis is daarna in verval geraakt. In plaats van het als een vernietiging te zien van het huis, is het meer een teken van een nieuwe fase waarmee de familie vordert. De sloop is een symbool van de vernieuwing van het leven, we kunnen stellen dat dit een huis voor rouwenden was. De White U bestond uit twee lange gangen, één daarvan eindigde op de dochters kamers, de andere leiden eerste naar de keuken en badkamer en daarna naar Mevr. Goto haar slaapkamer. Allebei de gangen waren donker dat leiden naar het licht, een bron die kwam uit de binnenplaats. De grootste ruimte werd gebruikt voor allerlei activiteiten zoals spelen, dineren en mediteren. De muren en het plafon waren wit geschilderd en de vloer bedekt met wit tapijt. In deze ruimte was het licht verspreid en gaf het een zachte textuur, maar door een verlaging van het plafond maakte het daglicht een rechte diagonale lijn. De krachtige licht effecten werden versterkt door de zuivere witheid van het interieur, dat plat leek en zonder enige driedimensionaliteit. Het was als een scherm waar de afbeeldingen en zwevende schaduwen van de bewoners werden geprojecteerd; een ruimte om de mens te projecteren naast het lichaam van zijn of haar lichaam. Building for Island City Central Park “GRIN GRIN” (2005) in Higashi-ku, Fukuoka, Japan ‘Island City’ is een grote, ongeveer 400 hectare kunstmatige eiland aan de oostkant van Hakata Bay. De klant, Fukuoka City, wilde graag een natuurlijke park op dit platte kunstmatige eiland, en stelde voor het park met de totale oppervlakte van 15,3 hectare een 1,7 kilometer lange groene gordel te plaatsen. De centrale faciliteit van dit park, genaamd’ GRIN GRIN’, is het eerste gebouw van dit eiland. Het voorstel wilde zich richten op het verschaffen van een zachte en aangename verandering aan het landschap van het hele park en daardoor verschillende activiteiten voor de bezoekers te brengen. ‘GRIN GRIN’ is geen autonoom object, maar meer een geheel nieuwe omgeving dat samensmelt met de topografische veranderingen van de omliggende golvende landschap en vormt een zachte ruimtelijke spiraal voor mensen om te ontmoeten. De gehele landschap vormt in een serie van heuvels dat continu door het interieur en exterieur waar, mensen, licht en lucht door elkaar laat gaat. Het interieur van dit ongeveer 5000 m2 complex is verdeeld in 3 ongeveer gelijken ruimten en elke ruimte heeft verschillende planten en bloemen. Sectie noord is een vrije ruimte met de grootste beplanting. De middelste ruimte is vooral voor subtropische planten tentoonstellingen. Sectie zuid is een ruimte waar workshops worden gegeven dat bezoekers leert en ervaart planten te verzorgen. Deze drie ruimtes zijn altijd in connectie door de spiralen vorm, wat ook de continuïteit tussen binnen en buiten genereert. Het dak wat helemaal beplant is kan men uitkijken op het gehele eiland. Hier zie je ook dat je bijna geen onderscheid kan zien tussen het dak en de grond. ‘GRIN GRIN’ creëert een variëteit van plekken. Mensen kunnen vrij kiezen waar ze willen zitten, liggen of rond lopen. Men kan zeggen dat het een park is als een gebouw, evenals een gebouw als een park.

Ito koos de vorm van golven, dat vanuit het Central Park over het hele eiland straalt, als de basis voor zijn voorstel. De heuvels geeft de bezoekers een plek (schuilplaats) voor verschillende activiteiten zonder echt het als binnen te laten voelen. Ook geeft het gebouw de mogelijkheid mensen om een eigen keuze te maken om een weg te vinden, er door heen, erover, klimmen etc. Ito neemt bij dit project de gelegenheid te wijzen op de theoretische concepten en verband met architectuur en natuur. Een van de belangrijkste bijdragen van dit gebouw (buiten haar architecturale verwezenlijking) is haar sociale rol, met name vooral het scholen van mensen. De collectie van de verschillende exotische soorten flora en fauna bieden mogelijkheden voor mensen om hun kennis uit te breiden en door het interessante gebouw maakt het nog plezieriger. Conclusie Ik heb voor de ‘The White U’ gekozen om te gebruiken bij mijn ontwerp omdat ik het verhaal erg interessant vind. Dat Toyo Ito zijn zus haar innerlijke gevoelens, toen der tijd, architectonisch heeft weten te vertalen vind ik heel bijzonder. Ik wil dit ook bij Adam doen omdat hij ook in een fase van zijn leven zit wat erg donker is wil ik ook zijn innerlijke verlangens architectonisch proberen te vertalen (eigenlijk de PVE). Ik heb voor de ‘GRIN GRIN’ Park gekozen omdat het vooral het natuurlijke, wat ik ook wil gebruiken voor het ontwerp, sterk hier ook te zien is. De architectuur van dit gebouw smelt samen met de natuur en vind ik een mooi onderdeel om te gebruiken in mijn ontwerp. Omdat Adam veel van de bergen houd vind ik dit een gebouw een goed ontwerp hebben waar ik inspiratie uit kan halen. PVE Adam Het voornaamste wens is dat de appartement niet letterlijk in functies is verdeeld. Hij wil graag een ruimte waar hij zelf creatief een plek, in die ruimte, kan creëren om te slapen, koken, wassen, zitten etc. Net zoals je bij kamperen doet zoek je een plek in de natuur waar je je tentje neer zet en een kampvuur om te koken. Ook zoek je water op om je je te kunnen wassen en je zoekt een rost of een verhoging om even te kunnen zitten. Of als je even wil liggen zoek je iets zachts zoals gras of mos. Adam wilt dit graag omdat hij in de bergen altijd goed zijn rust kan vinden. In het zoeken van zijn eigenweg in de natuur heeft hij veel plezier in. Adam is een huisarts en zijn klanten komt bij hem thuis op gesprek. Omdat deze ruimte helemaal open is het ook een mooie plek om zo zijn klanten te spreken en hun tot rust te laten komen. De publieke ruimte die op, die verdieping zich bevind, is voor Adam ook een mooie uitkomst om wat meer mensen te leren kennen en te spreken. Wonen - meubels zijn een met de ruimte - kan op verschillende plekken zitten Koken - keuken verplaatsbaar (primitief) - een plek om met een groep te eten/zitten Slapen - op verschillende plekken in de open ruimte - bed steeds opmaken - ook voor logees Werk (huisarts) - computerplek - spreekplek voor klanten Andere wensen - groen en planten - licht/transparantie - veel contact met buiten (ramen)

Schetsen

Modellen

Visuals

Rhino

Plattegrond en doorsnedes