Arnoud de Jong
Er komt een hond in voor (idiote verhalen)
Verbal Jam eBook uitgave 2008
Voorwoord Een selectie maken uit zeven jaar stukjes van het weblog Verbal Jam leek aanvankelijk onbegonnen werk. Tot het idee ontstond om gewoon een willekeurige zoekterm te gebruiken en te kijken welke stukken kwamen bovendrijven. Zo ontstaat vanzelf een bundel rond een thema. Nou ja, thema, er komt een bepaald woord in voor. Voor deel 1 deze selectie is dat het willekeurig gekozen woord 'hond'. Er kunnen dus nog heel wat delen volgen.
November 2008, Arnoud de Jong
Inhoud • • • • • • • • • • • •
Het gevaar van de hond Veiligheidslekken Snelsjokken Slaapdronken De ware kampioen Losliggende voorwerpen De verliezer Geen mening Een rondje met het hondje Niets past Zeehondknuffelen De Cito-toets
Het gevaar van de hond Het is misschien een rare gedachte, maar daartoe zijn we op aarde, om af en toe rare gedachten te hebben. Rare gedachten verhogen de amusementswaarde. De rare gedachte die ik in gedachten had was de volgende: een hond als huisdier is een potentiële bedreiging voor de privacy. De enige barrière tussen uw privacy en een schandaal is de omstandigheid dat een hond slechts gebrekkig communiceert. Maar er komt ongetwijfeld een dag dat de één of andere gisse wetenschapper deze barrière weet te doorbreken en dan zijn de rapen gaar. Dan volgen er sappige onthullingen. De hond verzamelt namelijk ongemerkt allerlei informatie over u. Informatie waar u zelf geen benul van heeft, maar die wel
degelijk bestaat. Realiseert u zich bijvoorbeeld dat het hondebeest zo'n zevenduizend keer beter kan ruiken dan de mens? Dit resulteert in een hoeveelheid gegevens waarvan de gemiddelde geheime dienst alleen maar kan dromen! Het is goed om daar even bij stil te staan alvorens in het bijzijn van de hond een wind te laten vliegen. Weliswaar is het mogelijk dat u hem daar een plezier mee doet, maar hij weet tevens meteen wat u allemaal heeft gegeten. De hond ruikt zogezegd dwars door u heen. U bent voor hem een open boek. Nee heren, bij hem hoeft u niet aan te komen met smoesjes dat die vergadering weer was uitgelopen. Hij weet meteen wat u in werkelijkheid hebt uitgevreten. Feilloos registreert hij de muffe zaadlucht van de vreemdganger zodra u de huiselij-
ke voordeur weer binnenstapt. Hij weet met wie u het deed en op welk bureau. Neem het beest dus nooit mee naar kantoor, want dik kans dat hij zonder mankeren naar de plaats delict banjert. Daar gaat hij kwispelend doodleuk naast de dame in kwestie zitten, alsof hij haar al jaren kent. En feitelijk is dat ook zo natuurlijk. Weet dus wat u doet alvorens u een hond in huis haalt. Uw reputatie ligt praktisch op straat. Wat dat betreft is een kat veiliger. Die zal het worst zijn wat u allemaal uithaalt in uw leven en haalt zijn arrogante schouders erover op. Ooit een kat gezien die verlekkerd de dampen uit uw kruis stond op te snuiven? Nou, dan... Een hond is daarentegen achterbaks en dus niet te vertrouwen. Let maar eens op hoe een vreemde hond op straat u bena-
dert. Hij loopt met een boog om u heen en komt heel sneaky van achteren op u af. Het liefst gaat hij vervolgens aan uw hol staan snuffelen. Zeg nu zelf: dergelijke schepsels zijn toch per definitie een bedreiging voor de persoonlijke levenssfeer? 14 december 2003
Veiligheidslekken Beste Bill, Ten einde raad richt ik mij tot u, de hoogste baas van Microsoft, de veroorzaker van Windows. Er is namelijk geen helpdesk die mij helpen kan. Tot voor kort ging alles goed. Ik werkte des avonds lekker aan mijn pc. Daarna ging ik altijd de hond uitlaten. En dat is dan altijd zo leuk met honden, ze leren de geinigste dingen. Op zeker moment kwam Fifi (zo heet de hond van mijn vrouw die ik altijd moet uitlaten) al met de riem aanzetten als het Windows afsluitmelodietje klonk! Aha, baasje sluit zijn pc af, we gaan naar buiten! Fifi spurt naar de gang, rukt de riem van de haak en staat twee seconden later met de riem in de bek en een ver-
wachtingsvolle blik in de ogen naar baasje te kwispelen. Sinds kort heb ik een permanente aansluiting op internet. Uw Windows is dan zo attent allerlei veiligheidsupdates uit eigen beweging te downloaden. Er staat altijd een dermate verontrustende beschrijving bij dat ik die dan maar dadelijk installeer! Er kunnen volgens u allerlei indringers het besturingssysteem binnenkomen! Waarom noemt u zo'n besturingssysteem dan ook Windows? En waarom heet u zelf Gates? Dat is vragen om moeilijkheden! Noem het dan van meet af aan Bunkers of zo, dan weten inbrekers tenminste meteen dat het onbegonnen werk is! Maar goed, dit terzijde, ik dwaal af, het kwaad is nĂş al geschied. Ik installeer dus die veiligheidsupdates en dan wil de
computer altijd herstarten. Kijk, en d谩谩r heb ik nou grote problemen mee, meneer Gates. Want dan klinkt 贸贸k weer telkens die Windows-deun en daarvan raakt Fifi volledig van slag. Dan staat ze prompt weer met de riem naast mij te keffen en te kwispelen. Mijn vraag is dus: hoe leg ik Fifi het verschil uit tussen een herstart en een permanente afsluiting? Want eigenlijk is Fifi dus een heel irritante hond, zo'n kleine sikkeneurige spleetlikker weet u wel, zo eentje waarmee je op straat als man zijnde meteen als hopeloze suflul wordt aangemerkt. Ik wil dus zo min mogelijk met dat beest worden gesignaleerd, begrijpt u? Maar door de vele veiligheidslekken en vastlopers in Windows ben ik dagelijks wel zo'n vijf keer de lul! Hup, daar scheurt Fifi
weer naar de gang! En als het haar te lang duurt komt ze achtereenvolgens met mijn schoenen, mijn jas, mijn baseballpetje en mijn paraplu aanzetten. Ze begint venijnig aan mij te sjorren, accepteert geen nee als antwoord en ik ben dus gedwongen elke keer een wandeling van minstens vier kilometer met haar te maken. Soms ben ik net terug, moet Windows weer zo nodig opnieuw en kan ik direct wĂŠĂŠr op stap. Dat is geen doen zo, dat begrijpt u! Of heeft u zelf geen hond? Nee, dat zal dan wel niet... Anders had u er wel voor gezorgd dat Windows niet steeds opnieuw gestart hoefde te worden. O wacht... Ik zie hier net dat het geluid uit kan... Loop ik dus al vijf maanden voor niks twintig kilometer per dag. 25 november 2003
Snelsjokken In het kader van de actie 'rookspek ruimen' besluit ik maar weer eens een rondje te gaan snelsjokken. Rookspek is een gezondheidsbedreigend bijproduct van het stoppen met roken en brengt u en uw weegschaal ernstige schade toe. Met een sportief gevoel begeef ik mij dus in voorzichtig tempo de paden op en de lanen in. Daarbij steek ik stiekem een stukje af door het grasveld. Dit had ik niet moeten doen. Voor het eerst sinds tijden loop ik weer eens nonchalant op het buurtgras en ja hoor: gelijk stront aan de sneakers. De Bond Tegen Het Vloeken heeft makkelijk praten, vind ik dan op zo'n moment. Die staan vast nooit in de hondenstront.
Ik veroorloof mijzelf dus enig stevig gevloek en getier. Dat mag best, want tijdens de verwijderingspogingen staat een mens behoorlijk voor lul. Ik voer spastische dansjes uit op het gazon, slepend en vegend met de schoenzool door het natte gras. Dan denk ik dat 'het zo wel weer gaat', dan loop ik van het gras af en sta ik subiet in de volgende drol. Denk nu niet dat mij iets aan de ogen mankeert. Dat topfokkersvoer van tegenwoordig weet die uitwerpselen gewiekst te camoufleren. U begrijpt dat ik bijkans volledig door het lint ga en in staat ben de eerste de beste hond die passeert tot hapklare brokken te verwerken. Slechts het feit dat die 'eerste de beste hond' toevallig een uit de kluiten gewassen bouvier is, weerhoudt mij van dit voornemen.
Ik doe opnieuw mijn grasdansje. Achter mij zegt een bejaarde dame brutaal: “Als u toch bezig bent: ik heb stront aan mijn rollator. Ik kan zo niet terug het tehuis in.” Bij ons in de buurt zijn vele zorgcentra en die geven behoorlijk wat overlast, zoals u merkt. Die oudjes zwermen door de wijk en worden met de dag assertiever. “Kunnen ze dat bij de balie niet even voor u doen?” probeer ik zwakjes. “Ja, die zien mij aankomen...” Dat is waar: ik heb haar niet zien aankomen en dus ben ik de lul. Ik ruk en rag de rollator in alle mogelijke standen door het gras om de shit van de wielen te krijgen. Ik mag van de dame niet in de remmen knijpen, want “dan komt het ook op de remblokjes en dan
zijn we nog verder van huis” Steeds meer mensen blijven staan toekijken hoe een vloekende idioot blijkbaar het gazon probeert te maaien met een rollator. Godverdegodver, dat heb ik zeg! Ik ging alleen maar een rondje sportief doen! Heeft dat mens dan geen tissues of papieren zakdoeken bij zich of zo? Een extra Tena Lady desnoods? Nee natuurlijk. Opeens krijg ik een ingeving. “U moet op de terugweg langs de autowastunnel gaan. Daar komt u langs. Daar staat iemand die hem voor u kan schoonspuiten.” Dat ik daar niet eerder op kwam! Voor het mens kan tegensputteren begin ik weg te rennen. “Gewoon in de rij tussen de auto's gaan staan,” roep ik nog bemoedigend achterom.
Als ik nu denk van alles verlost te zijn heb ik het mis. Even verderop zet een Jack Russell vinnig blaffend de achtervolging in en hapt naar mijn hielen. Ik draai mij dermate woest grauwend en schuimbekkend om dat het beestje van schrik alles laat lopen. Ook mij, ik mag ongestoord verder. Ze zeggen dat hardlopen erg goed tegen de stress is... 29 oktober 2003
Slaapdronken Slaapdronken scharrelt de man door het stikdonkere huis. Hij struikelt over de hond en klapt met zijn gebit op het klavier van de piano. Hoe mikt hij het zo uit? Zowel de hond als de piano krijsen vals. Zover hij kan zien zijn de witte pianotoetsen nog heel. Van de zwarte is hij in het donker minder zeker, net als van de hond. Wat deed die hond eigenlijk hier? Volgens hem hád hij helemaal geen hond! Bezorgd galmt de piano: “En jouw tanden, hoe staat het dáár mee?” “Hou jij nou maar je klep dicht”, grauwt hij ontstemd terug.
En dan staat daar ook nog die hond in het duister te janken. Hij krijgt er behoorlijk genoeg van. Hij besluit hem uit te laten. Okay, het beest krijgt zijn riem nog mee, maar verder bekijkt hij het maar. Hij draait zich om en strompelt terug naar zijn bed, waar de bewaarde warmte onder het dekbed op hem wacht. Dan herinnert hij zich ineens: eigenlijk was ik op weg naar de wc. 22 november 2002
De ware kampioen “Altijd geven ze de boel weer uit handen... Je verheugt je erop, je zorgt dat je goed bent voorbereid, de hele straat is er klaar voor, maar zij geven de boel op het laatste moment weer uit handen...� Aldus mompelend liet de aangeschoten baas na de wedstrijd zijn hond uit in de druilerige avondregen. Het bejaarde beest was slordig oranje gespoten en druppelde oranje na. De baas had de Nederlandse vlag in z'n snor, het oranje t-shirt aan, de luidsprekerhoed op. Wat daarvan over was althans. Het Heineken hoofddeksel had zichtbaar sterk geleden onder de emoties van de afgelopen wedstrijd. Het had nu ongeveer dezelfde vormen als een vertrapt bierblikje van deze fabrikant.
De bierbuikige baas ademde diep zuchtend zijn alcoholkegel tegen de wind in. “Nog een geluk dat ik geen kaartjes heb genomen. Nog een geluk...” De hond draaide krampachtig een drol. Niet oranje. De baas wachtte gelaten, de regen druilde voort. Daarna sjokten ze allebei verder de avond in, af en toe fletsig oranje oplichtend wanneer ze een lantaarn passeerden. “Oleehee, olee... Oholee, olee... Godverdô-hô-muh, godverdô-hô-muh...” klonk het treurig lallend uit de verte. 20 juni 2004
Losliggende voorwerpen Ik vind dat de minister van Verkeer en Waterstaat groot gelijk heeft dat zij losliggende voorwerpen in de auto wil verbieden. Ik ben ĂŠĂŠn van die mensen bij wie het een zootje in de auto is, dus voor mij is zo'n verbod wel eens goed. Eigenlijk sta je er nooit bij stil wat een vuilnisbelt zo'n wagen in de loop der jaren kan worden. Een paar maanden geleden moest ik keihard remmen voor een opdoemende file. Toen kwam er in de auto plots het kadaver van een poedel naar voren vliegen. Geen idee waar dat beest vandaan kwam. Ja, ergens van achter natuurlijk, maar ik bedoel: ik heb nooit een hond gehad. Ik heb die auto tweedehands, dus dat beest moet nog van de vorige eigenaar geweest zijn.
Ik heb hem toen maar op de hoedenplank gezet. Zo kon hij met zijn inmiddels loshangend kopje leutig naar de achterliggers knikken. Zo'n geinig ding heb ik altijd willen hebben. Maar ja, dat mag dus straks niet meer van de minister. Misschien moet ik die dooie hond maar aanlijnen dan? Ook zaten er zomaar drie verdorde condooms met spermapoeder erin tegen de binnenkant van de voorruit geplakt. Eveneens van de vorige eigenaar moet ik aannemen, want van die hond konden ze denk ik niet zijn. Dat was een vrouwtje en vrouwtjeshonden lopen volgens mij niet met condooms in hun handtas. Nou, en verder lag er dus een uiterst gevarieerd assortiment aan voorwerpen tussen de pedalen, op mijn schoot en op het
dashboard. Een mens is toch rijker dan hij denkt. Bij sommige dingen moest ik toch wel even krachtig peinzen voordat ik had gereconstrueerd wat het ook weer was. Zoals een volledig gedehydrateerde poepluier van mijn kleine neefje. Vaag staat mij bij dat mijn zus het joch tijdens een uitstapje eens op de achterbank verschoond heeft. In de familie is zij berucht om haar vergeetachtigheid. Laat ik echter ook mezelf niet uitvlakken. Want uitgerekend die colafles met gelig water kwam eveneens weer tevoorschijn. Bij het schudden ging het spul schuimen. Wat was dat nou weer? O ja, die fles had ik vorig jaar gevuld toen ik met hoge nood drie rijen dik in de file op de ring van Antwerpen stond. Ik kan
me niet herinneren dat ik ooit zo nodig heb moeten plassen. Dus dan maar in die colafles. Nood breekt wet. Het was toen nog een heel geklieder geworden, want ik had geen verloopstuk. Bij het terugzien van die fles kreeg ik prompt weer aandrang, want ik stond nu opnieuw in een file. Juist toen ik overwoog de fles maar weer eens bij te vullen trok de zaak gelukkig weer op. Naderhand bleek er ook nog allerhande zwerfvuil in mijn kapsel te zitten. Maar daarop werd ik pas gewezen tijdens de vergadering die ik een uurtje later had. Mijn collega's moesten mij helpen bij het verwijderen van resten zware shag, diverse peuken, beschimmelde pinda's, een versteende klodder kauwgom, een inlegkruisje (??), vier gebruikte wattenstaafjes
en het bovengebit van mijn bejaarde vader. Dat laatste moet uit z'n mond gevlogen zijn bij een vorige noodstop. Maar goed, die man kon ik tenminste weer blij maken. Misschien bewaar ik het wel tot z'n verjaardag, als verrassing. Wie niet blij was, was mijn chef. Die kwam de week erna op de affaire terug tijdens mijn evaluatiegesprek. Hij foeterde dat dit niet was wat hij onder een 'representatief uiterlijk' verstond. Ik kon er niet mee zitten. Mijn auto was tenminste weer een tijdje toonbaar en voor de gemiddelde man telt dat het zwaarst. 21 juli 2005
De verliezer In de hal kwam de hond kwispelend naar hem toelopen. Baasje trok z'n jas aan! "Ik ga nog even een pakje sigaretten halen!" riep de lijsttrekker naar de woonkamer. Het was verkiezingsavond en hij kon de uitslagen niet langer aanzien. "Je rookt toch helemaal niet?" klonk de verbaasde stem van Froukje, zijn vrouw, uit de verte. Hij gromde iets onverstaanbaars terug. "En moet je de uitslagen niet zien dan?" "Ach..." "Laat dan meteen de hond even uit!" Zuchtend deed hij de opgetogen Jack Russell de riem om. Dat kon er ook nog wel bij. Vervolgens aarzelde hij even, haalde zijn schouders op en pakte het wapen uit de
meterkast. Hij stak het in de zak van zijn regenjas. Hij trok de deur achter zich dicht en stapte de regenachtige avond in. De hond keek verwachtingsvol naar hem op. "Nee, nog even wachten tot we bij het bos zijn, dan mag je los." Op het donkerste bospad dat hij kon vinden haakte hij even later de riem van de halsband. De terriĂŤr stoof onmiddellijk weg tussen het duister van de druipende bomen. De regen sloeg de lijsttrekker in het gezicht. Het deerde hem niet. Hier was hij eindelijk alleen met zijn sombere gedachten en zijn woede. De kiezers hadden hem in de steek gelaten! Was er in Nederland nog wel behoefte aan het zuivere liberalisme? De stem
van het redelijk alternatief was overschreeuwd door het platte populistisch gebral! Veertig jaar lang had zijn partij haar stinkende best gedaan om het land nieuwe impulsen te geven, het staatsbestel te hervormen, het homohuwelijk en de euthanasie erdoor te krijgen. Vol idealisme hadden ze geprobeerd de natie op koers te zetten naar de nieuwe tijd. Het had niet mogen baten. Zijn vertrouwen in de kracht van mensen was beschaamd! Eén enkel zeteltje restte hem nog in de peilingen en als het vanavond ook maar éventje tegenzat kon hij weer veilingmeester worden! Eénmaal, andermaal en hij was verkocht! Hij tastte naar het wapen in zijn zak. Hij trok het tevoorschijn: de veilinghamer. Een blinde gefrustreerde woede maakte zich plotseling van hem meester. Zijn hele politieke carrière had hij redelijk moeten
zijn, nu begon hij wild om zich heen te slaan. Met de veilinghamer. Hij zag in elke boom een kiezer en beukte de stammen. De stukken schors vlogen in het rond. Kon hem het schelen! Hij was tenslotte niet van GroenLinks! Plotseling begon in de verte de Jack Russell verwoed te keffen. De lijsttrekker herpakte zich en strompelde tussen de boomtakken door in de richting van het geblaf. Onderuitgezakt op een bankje zat in de duisternis een ietwat verlopen figuur, in wie de lijsttrekker met enige moeite Hans van Mierlo herkende. Zijn stoere kop was verregend, de wallen onder zijn ogen glommen van het hemelwater. Of waren het tranen? "Hans! Jij hier?" Als antwoord lichtte de oude coryfee met
een hulpeloos gebaar zijn beide handen even op, maar deed er verder het zwijgen toe. De lijsttrekker ging naast hem zitten en viste onderwijl een hondenkoekje uit z'n zak om de Jack Russell tot zwijgen te brengen. "Waar hebben wij gefaald, Hans?" "Ach, gefaald... We hebben er altijd nog een fijn pensioen aan overgehouden..." Uitgeblust. De eertijds zo gedreven grote leider van het nieuwe liberalisme klonk uitgeblust. "Je bent toch wél wezen stemmen vandaag, hè Hans?" Van Mierlo knikte afwezig. "En toch wél op mij hoop ik?" drong de lijsttrekker aan. Er viel een ongemakkelijke stilte tussen de beide mannen.
Met een snuivende zucht sprak Van Mierlo uiteindelijk: "Het spijt me Alex. Het is genoeg geweest na veertig jaar. Ik heb op Marianne gestemd..." "Marianne? Welke Marianne? We hebben helemaal geen Marianne op de lijst! Of ben ik nou..." De woorden stokten de lijsttrekker in de keel toen het muntje bij hem viel. Hij was verraden! Dit was regelrecht een mes in zijn rug! De politiek was nog veel vuiler en vunziger dan hij ooit had gedacht! Hij wierp zijn oude partijgenoot een blik vol haat toe en tastte wederom naar zijn veilinghamer... 21 november 2006
Geen mening Wanneer de resultaten van een opinieonderzoek worden gepresenteerd is er altijd een groep mensen die 'geen mening' heeft. Dit intrigeert mij. Ik zou zeggen: als je geen mening hebt kwaak je er toch gewoon eentje na van de televisie? Dat doet het grootste deel van die andere negentig procent namelijk 贸贸k hoor, maak je maar geen illusies! Of dacht u soms dat iedereen een echte eigen mening had, een mening die is gebaseerd op tal van afwegingen, een mening die is gevoed door pluriforme en gedegen informatie? Ik dacht van niet, alleen kan ik dit niet met feiten staven, want zoals u zult begrijpen is hier geen opinieonderzoek naar te doen. Misschien zijn een heleboel Nederlanders wel gewoon te lui om een mening te hebben...
Ik denk dat ik maar een mening-adviesbureau ga beginnen. Dat noem ik dan heel gewichtig Opinion Consultancy. Met dit bureau verkoop ik mijn mening aan de meninglozen. Zeg nu zelf: als er bedrijven zijn die geld kunnen verdienen met meningen vragen, waarom dan geen bedrijf dat geld verdient met meningen geven? En wanneer mijn bedrijf binnen de kortste keren heel groot geworden is, kan het Nipo mij rechtstreeks bellen om te horen wat Nederland ergens van vindt. Maurice de Hond doet dit trouwens al. Maar die wil altijd gratis, dus die geef ik dan ook gewoon een waardeloze mening. 6 januari 2004
Een rondje met het hondje Meermalen per dag lopen de mannen hun rondje met het hondje. Zij zijn groot en dikwijls ietwat corpulent, het hondje is klein. Heel klein. En meestal wit. Ze nemen opvallend in aantal toe, de grote mannen met de kleine witte hondjes. Wanneer zij zo 's avonds laat, onder het licht van een lantaarn, geduldig staan te wachten tot het dier zijn drukje heeft gedaan, lijkt 't alsof zij hun knuffelbeest nog even een luchtje laten scheppen voor het slapen gaan. Van tijd tot tijd kijken de grote mannen ietwat schichtig om zich heen of de kleine buurman met de grote boze rottweiler niet in aantocht is. Want kleine witte hondjes denken altijd dat zij 贸贸k een rottweiler
zijn en gaan dan provocerend keffen. Zodra het matten wordt schuilen ze laf tussen de voeten van de grote man, terwijl de riem drie keer om diens machteloze benen is gewikkeld. Eigenlijk zijn de kleine hondjes van de vrouwen van de grote mannen. Maar de vrouwen durven zo laat niet meer op straat. En dus zijn de mannen de pineut. Zelf hadden zij liever ook een rottweiler gehad. Maar die wil het vrouwtje niet. Die passen niet op schoot, die kun je niet als een pop de hele dag op je arm dragen, die zijn te zwaar voor in de boodschappentas, die zijn niet schattig met een strikje in hun haar. Zuchtend kijken de grote mannen met een meewarige blik in hun ogen naar beneden, naar het mormel aan hun voeten.
Zij weten ook wel: dit is geen hond, dit is een vernedering. Hun huwelijk is blijkbaar niet meer wat het geweest is... 30 augustus 2005
Niets past De mensheid klopt zichzelf op de borst om haar technische vooruitgang. Wat zijn we slim. Kijk maar naar de nieuwe versies van de Tomtom-navigator: het schermpje is ietsje breder. Het Pentagon gaat insecten maken die kunnen spioneren. Sla dus nooit meer twee vliegen in ĂŠĂŠn klap: haal eerst de batterijen eruit en breng die bij het klein chemisch afval. Met Eyepilot kan de kleurenblinde kleuren zien. Vooralsnog alleen op het computerscherm, maar eindelijk hoef ik de zee niet meer paars te kleuren. Maar toch lopen we technologisch nog in berenvellen. We hebben hooguit bereikt dat ze nu van nylon zijn, met een Nikelogo in de kraag.
Probeer maar eens een lampje te vervangen in het dashboard van uw auto. Of daar een radio in te bouwen. Dan zult u merken hoe primitief we nog zijn. In de eerste plaats krijgt u dat dashboard er niet ongeschonden af. In de tweede plaats heeft elk automerk zijn eigen soort onderdelen. Vervolgens weer elk type van dat merk en daarna elk bouwjaar van dat merk. Die spullen verschillen allemaal nét een ietsiepietsie van elkaar. Een uitlaat van een Toyota uit 1998 past niet onder een Toyota van 1999. Denk niet dat u een Panasonic autoradio zomaar kunt vervangen door een Sony. In elk geval niet zelf. Want dat zijn héél verschillende stekkertjes. En zo kan ik nog weken doorgaan. Het is een chaos. Gek word ik ervan.
Gaat de accu van een Toshiba laptop ook in die van een Compaq? Past het klosje nylondraad van een Bosch grastrimmer in die van een Black & Decker? Kun je de inktpatronen van een Canon ook in een HP-printer gebruiken? Hoeveel verschillende nippeltjes zitten er bij een bus aanstekergas? Past een Philips stofzuigerzak in een Miele? Past Wilkinson op Gilette? Past uw buurvrouw op de hond? Eh... Beter nu stoppen. 16 maart 2006
Zeehondknuffelen Na het koeknuffelen hebben we nu ook het zeehondknuffelen. In een Amsterdams verzorgingshuis verblijft een Japanse robot in de vorm van een witte zeehond. Het knuffeldier heet Paro. Met Paro kunnen dementerende bejaarden lekker spelen en babbelen. Hij reageert met geluidjes en een vertederende oogopslag. Menig mistig oudje heeft niet eens in de gaten dat Paro niet echt is, ook al wordt dat door de verzorgers keer op keer verteld. In elk geval leven de bewoners ervan op en zo'n kunstmatig huisdier heeft niet de nadelen van een kat of hond. Maar Paro was ter demonstratie en zou na
een maand weer weg moeten. Aanschaffen was aanvankelijk geen optie, want Paro kost vierduizend euro. Gelukkig heeft inmiddels de eigenaar van het verzorgingshuis het benodigde bedrag opgehoest. Slim, want voor je het weet krijg je bij zo'n onderwerp het nodige sentimentele gejank over je heen en sta je aan de schandpaal van de Telegraaf of Hart van Nederland. Ondertussen vraag ik met wel af hoe het staat met de hygiĂŤne van Paro. Want zo'n wit vachtje blijft natuurlijk niet ongerept bij al dat demente geknuffel. Kwijl, snot en wellicht zelfs overgedragen urinegeur zullen Paro's vacht op den duur verontreinigen. Het is misschien wat oneerbiedig tegenover de bejaarden, maar we moeten realistisch blijven.
Is er door de fabrikant voorzien in verwisselbare vachtjes? Of kan het kunstpelsje van Paro in de was? Ik neem tenminste aan dat het kunstbont is, want ĂŠcht zeehondenbont zou -hoe toepasselijk ook- een rel geven en tot Kamervragen leiden. Maar ach, wat maak ik mij toch zorgen om niets. Op zo'n elektronische zeehond zit natuurlijk heel modern een duur onderhoudscontract. Het enige dat ik nog wil weten: is hij knuppelbestendig? 24 juli 2007
De Cito-toets De Cito-toets is vandaag begonnen en gaat het jonge volkje drie dagen lang eens duchtig laten zuchten en steunen. De toets is de geïnstitutionaliseerde ('hoe spel je dat?') jaarlijkse wraak van onderwijspersoneel op ordeproblemen en pesterijen. Menig lesboer (m/v) wrijft zich dezer dagen vergenoegd in de handen. Hij kijkt al uit naar het adviesgesprek met de ouders van de lastige opdonder die hem al maandenlang slapeloze nachten van de stress heeft bezorgd. “Tja, helaas, 't is zonde, maar meer dan een moeizaam VMBO-tje zit er niet in, vrees ik... Als Dennis nu wat ijveriger was geweest en beter had opgelet...”
En dan die verrukkelijk bleek wegtrekkende gezichten van die ouders! Die paniek in hun ogen, de wanhoop, de ontgoocheling. Daar gáát het gedroomde professoraat van Dennis! Nog even zitten ze in de ontkenningsfase: “M-m-m-maar Dennis is toch altijd zo pienter, zo bijdehand!” O ja, héél bijdehand! Met punaises op je stoel, met secondelijm in de sleutelgaten, met schunnige viltstiftgrafitti op de meisjes-wc's, met de handel in illegale gamecd's. Ja, dat wordt nog wel wat met die jongen! Sneu voor 'm eigenlijk dat die dingen nou net niet getoetst zijn. Voor de eenvoudige basispedagoog is het Cito-feest het hoogtepunt van het schooljaar. Eindelijk krijgen de ouders
van dat verwende rotjong hun trekken thuis. Moet je ze nu smekend zien kijken! Heerlijk gewoon! Je zou bijna weer plezier in je werk krijgen als je ze dan timide hoort fluisteren: “Zelf hadden we eigenlijk meer aan 't VWO gedacht...” Dát is dan het moment waarop je als leerkracht even sterk moet zijn, moet proberen om niet jankend van het hoonlachen onder je bureau te glijden, je plas moet ophouden, een professioneel pokerface moet blijven trekken. Je laat dus een lange stilte vallen, je staart eens quasi-nadenkend uit het raam en spreekt tenslotte op meelevende, maar deskundig adviserende toon de magische, pedagogisch zorgvuldig gewogen woorden:
“Ik denk niet dat Dennis daar gelukkiger van zou worden...� Maar goed, uw kind is natuurlijk niet zo. Uw kind liep niet als peuter al een hele supermarkt te terroriseren met z'n gedrein en gejengel. Uw kind liep niet tot op tweejarige leeftijd al tot laat in de avond familiefeestjes te verzieken met z'n aandachttrekkerij, de resten uit de glazen te drinken, de hond voor z'n ballen te trappen, bierviltjes in de cd-speler te proppen, met z'n schattige Oilily-schoentjes uw trendy lederen designbank naar god te trampolinen, de afstandsbediening van de Bang & Olufsen Beovision televisie tussen de spijlen van de verwarmingsradiator te rammen, de eikels van de antieke koekoeksklok te castreren... Okay, rustig maar.
Nee, uw kind zit nu braaf met het puntje van de tong uit de mond ijverig alle vragen goed te scoren. Denkt u. Verwacht u. Hoopt u. Bidt u. Want uw kind heeft niet de alternatieve vaardigheden van zo'n Dennis, waarop het desnoods later kan terugvallen... 4 februari 2003
Š 2001-2008 Arnoud de Jong Verbal Jam http://verbaljam.nl verbaljam@gmail.com Deze uitgave is gratis voor niet-commercieel, persoonlijk gebruik. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd op enigerlei manier zonder schriftelijke toestemming van de auteur.
Amsterdam, november 2008