Samen op Weg 2009 n°4

SAMEN OP 40 WEG Don Bosco Noord-Zuid 1969

jaar 2009

4

V IERD E K WA RTA A L 2009

p3

HISTORIEK 1999-2009

Driemaandelijks tijdschrift: Zeventiende jaargang nr 4

p6

INDIA. HET LAND VAN GHANDI

p 14

Dienst Missie en Ontwikkelingssamenwerking

OOSTENDSE ANIMATIECEL

BelgiĂŤ - Belgique P.B. - P.P. Gent X 3/1751 Afgiftekantoor Gent X ISSN=1370-5814

P 602488

2

Solidariteit in tijden van crisis Iets meer dan een jaar geleden brak de financiële crisis in alle hevigheid los. De hele wereld staart met verbazing naar de grote leegte die ontstaan is na het uiteenspatten van de ‘financiële luchtbel’.

Vandaag de dag worden we geconfronteerd met de gevolgen van een ernstige, financiële crisis. De economie vertraagt, bedrijven verkeren in moeilijkheden.

Ontslagen, werkloosheid en budgettaire tekorten zijn schering en inslag. Alles behalve vrolijk nieuws.

Net zoals onze federale en regionale regeringen besparingen doorvoeren, moeten ook de gezinnen nieuwe prioriteiten stellen. En als men in de uitgaven dient te snoeien, is de verleiding groot om in eerste instantie de solidariteit met de allerarmsten terug te schroeven.

Maar de crisis die óns zo hard treft, komt in het Zuiden dubbel zo hard aan. Een zeer hoge tol voor een crisis die nota bene in het Noorden is veroorzaakt door eindeloos winstbejag van onverantwoorde bankiers.

Meer dan ooit is de nood het grootst.

Laten we daarom het Zuiden niet uit het oog verliezen en onze ware solidariteit tonen. Laten we hulp blijven bieden aan de minder bedeelden - zelfs in tijden van crisis - hoe bescheiden de hulp ook moge zijn.

Hoe actueel de aanleiding ook moge zijn, het verhaal van ware solidariteit blijft van alle tijden. Zo was ook tweeduizend jaar geleden de discrete, kleine gift van de oude weduwe minstens even waardevol als de grote som geld die de rijke handelaar ostentatief in hetzelfde offerblok van de tempel liet vallen.

De allerarmsten niet uit het oog verliezen, zelfs op momenten dat we het zelf minder breed hebben, is wellicht een grote uitdaging is ons allen wacht. Want we kunnen er niet omheen: de wereld blijft nood hebben aan ware solidariteit, ook morgen en de volgende jaren.

Françoise Léonard, Directrice

ZUID

3

Het verhaal van altijd beter en efficiënter (3) 1999 - 2009

40 1969

jaar 2009

DE COMI S O DM 09 anno 20 De geschiedenis van een mens is zijn karakter. Deze volkswijsheid geldt ook voor organisaties als DMOS-COMIDE. Met een terugblik op ons indrukwekkende parcours, hopen we U een beter beeld te geven van de NGO die U al jaren steunt.

_ WAT VOORAF GING In de voorbije nummers lazen we hoe Gerrit van Asperdt en Marie-Josée Philippet in 1968 uit Congo terugkeerden om hun engagement voor Afrika vanuit België voort te zetten. Vanuit een Brussels appartement startten ze een luchtbrug op met MiddenAfrika. ‘Ons voornaamste werk was fondsen en privégiften te verzamelen en door te sluizen naar de vele missieprojecten in Congo’. Onder voorzitter Rik Renckers

breidde de werking zich alsmaar uit met nieuwe projecten en landen van Belgische missionarissen. Het motto? Altijd beter en steeds efficiënter!

De komst van de nieuwe secretaris-generaal Stan Provoost in 1989 bracht de logische vernieuwing met zich mee. In 10 jaar tijd wist hij DMOS-COMIDE grondig te professionaliseren. Hij stippelde een strategische visie uit en gaf de partners in het Zuiden meer verantwoordelijkheden. Zijn intensief en visionair denkwerk bleken een stevig fundament voor de verdere ontwikkeling van DMOS-COMIDE van de voorbije tien jaar.

_ VERNIEUWING OP TIL Iemand die de hele vernieuwingsdynamiek van nabij heeft meegemaakt, is onze huidige directeur Françoise Léonard. ‘Toen een oude vriendin uit mijn studententijd wees op een vrijgekomen functie binnen DMOSCOMIDE, solliciteerde ik onmiddellijk’. En met succes. Als jongste collega werd Françoise verantwoordelijk voor alle projecten in Engelstalige landen en startte zo een engagementsvolle carrière bij DMOSCOMIDE. We tekenen 1992.

‘Ik herinner me nog goed hoe tumultueus deze periode was voor de ontwikkelingssamenwerking’, vertelt Françoise. ‘Het geloof dat in de jaren tachtig was ontstaan om de armoede definitief de wereld te

SAMEN OP WEG

4/2009

MIDE DMOS-CO

4

kunnen uithelpen, vernevelde al snel in de jaren daarop. Het elan van bijvoorbeeld de live 8concerten van Bob Geldof, moest plaats maken voor een zeker defaitisme. Het nut van ontwikkelingssamenwerking werd openlijk in vraag gesteld en regeringen en NGO’s werden gedwongen het over een andere boeg te gooien.

Langetermijnvisie en inspraak van het Zuiden werden belangrijke sleutelwoorden binnen een hernieuwde ontwikkelingssamenwerking’.

_ VAN PROJECT NAAR PROGRAMMA Deze internationale veranderingen sijpelden uiteraard door tot in de werking van DMOSCOMIDE. ‘1994 was voor ons een sleuteljaar. Om nóg betere resultaten te halen, brachten we alle projecten onder in één groot meerjarenprogramma met één langetermijnvisie. We concentreerden onze hulp op specifieke doelgroepen en regio’s, voor telkens meer dan 4 jaar. Dankzij de jarenlange inspanningen van Daniel Verheyen om een informaticasysteem op maat te ontwikkelen, beschikten we over de nodige, professionele instrumenten om onze hulp intensiever op te volgen.

‘Door het Zuiden zelf het ontwikkelingswerk in handen te laten nemen, hopen we onszelf in de toekomst overbodig te maken.’

Françoise, sinds 1992 actief binnen DMOSCOMIDE, maakte de hele vernieuwingsoperatie van nabij mee. ‘Voorheen ontving de studiedienst duizenden individuele brieven van salesiaanse missionarissen over de hele wereld met de vraag hun project financieel te ondersteunen. Vervolgens maakten we een selectie en legde de opvolgingsdienst er zich op toe het nodige geld in te zamelen en door te sturen naar het Zuiden.

op. renplan ja r e e m een Zuiden t e h n i tners aar par h t e m men stelt sa E D I M S-CO DMO ‘Maar deze projectmatige aanpak kwam wereldwijd onder druk te staan. Onze inspanningen raakten teveel versnipperd.

Teveel thema’s, teveel regio’s. Daarom koos de toenmalige secretaris-generaal Stan Provoost ervoor DMOS-COMIDE te specialiseren. Voortaan richtten we ons enkel op onderwijs voor kansarme jongeren. Alle projecten werden geheroriënteerd en gebundeld in één groot strategisch programma met één langetermijnvisie’. En zo werd het eerste meerjarenprogramma van DMOSCOMIDE in 1994 een feit.

_ ONTWIKKELINGSBUREAU’S

Onder impuls van DMOS-COMIDE werden een dertigtal ontwikkelingsbureau’s over de hele wereld opgericht. ‘Enkel lokale mensen bemannen deze bureau’s en kennen door en door de plaatselijke context. We blijven deze bureau’s financieel en methodologisch steunen tot ze uitgegroeid zijn tot zelfstandige ontwikkelingsactoren. Dan zullen ze in staat zijn zélf alle regionale initiatieven te integreren in een langetermijnvisie, en de nodige fondsen hiervoor te verzamelen.

Door het Zuiden zelf verantwoordelijk te maken voor het ontwikkelingswerk, hopen we onszelf overbodig te maken en een _ MEER DAN OOIT, HET ZUIDEN nieuwe regio te kunnen vooruithelpen.’ Een AAN HET WOORD succesformule, zo blijkt nu. DMOS-COMIDE is sindsdien uitgegroeid tot één van de Naast een gerichte focus op één langetermeest efficiënte NGO’s van België; een mijndoelstelling, is een belangrijk verschil resultaat waar we bijzonder fier op mogen met de voorbije projectwerking de grotere zijn. inspraak van onze partners uit het Zuiden. terlange op Net omdat DMOS-COMIDE mijn werkt, is de lokale context uiterst _ NOORDWERKING belangrijk geworden. Socio-economische en politieke factoren hebben een belangrijke Françoise Léonard, die ondertussen in 1999 invloed op de uiteindelijke resultaten van vanuit de opvolgingsdienst directeur was het ontwikkelingswerk. Daarom zocht geworden, zag hoe belangrijk het was om de DMOS-COMIDE een manier om de specihele salesiaanse achterban, sympathisanten fieke terreinkennis structureel te integreren en zelfs Don Boscoscholen beter te betrekin onze werking. Het antwoord zat in de ken bij dit nieuwe DMOS-COMIDE. ‘We oprichting van de ontwikkelingsbureau’s. moeten onze achterban blijven sensibiliseren voor de Noord-Zuidproblematiek. Hun

1969

40 jaar

2009

ZUID

‘Een goede samenwerking met andere NGO’s is enorm belangrijk.

De grote winnaar is immers het Zuiden.’

bij vaart.

_ NOOIT OP DE LAUWEREN RUSTEN

_ VASTENCAMPAGNE Een goede samenwerking met andere NGO’s is enorm belangrijk. De grote winnaar is immers het Zuiden. ‘De gezamenlijke vastencampagne en DMOS-COMIDE die voes Broederlijk Delen jaarlijk ren in vele Don Boscoscholen, bleek de voorbije vijf jaar een goede zet’ zegt Françoise verheugd. ‘Duizenden jongeren en leerkrachten deden mee aan workshops, bekeken de campagnefilm, organiseerden sponsorlopen en eerlijke maaltijden. We willen dus ook in de toekomst de aandacht van leerlingen blijven trekken.’

_ SCHOLENWERKING Sinds 2003 boksten Stefaan Holsteyns en Maud Bonte een heuse scholenwerking in elkaar. De collega die vandaag de dag de scholenwerking in goede banen leidt, heet Lut Van Daele: ‘Toen we scholen, directies en leerkrachten contacteerden, merkten we al gauw dat er reeds een enorm aanbod aan kant-en-klare lessenpakketten bestond om Noord-Zuidthema’s in scholen te bespreken. Maar de realiteit leerde ons dat al deze inspanningen beperkt bleven tot eenmalige initiatieven. Directies en leerkrachten zagen simpelweg de mogelijkheid niet om NoordZuid thema’s structureel te integreren in de hele schoolwerking. Daarom gooien we het bewust over een andere boeg.’ Vandaag begeleidt DMOS-COMIDE scholen op individuele basis rond Mondiale Vorming. We helpen hen hun inspanningen te vertalen in

Hoewel DMOS-COMIDE de voorbije 10 jaar een enorme weg heeft afgelegd, blijven we onszelf nieuwe uitdagingen stellen. Nu we de weg ingeslagen zijn van het Zuiden zelf ontwikkelingsprojecten te leren opstellen, willen we deze prille zelfstandigheid zo goed mogelijk ondersteunen. Maar deze steun kan niet alleen uit Brussel komen. Ook onderling kunnen onze partners veel bijleren.

Sinds jaren organiseren we in India een jaarlijks congres waar al onze Indische partners informatie en ervaringen uitwisselen en leren van elkaar. Een succesformule, die we nu willen uitbreiden naar al onze partners in het Zuiden via een heus online informatienetwerk; omdat iedereen van iedereen kan leren, ook in het Zuiden. Daar willen we ons de komende tien jaar voor inzetten, met uw

_ VRIJWILLIGERS ‘VIA DON BOSCO’ NAAR HET ZUIDEN

steun.

Nadat de scholenwerking en de vastencampagnes vorm hadden gekregen, was het idee ontstaan om een vrijwilligersdienst op te starten. ‘We willen jongeren ook effectief de kans bieden om zich te engageren, ín en voor het Zuiden’. Mede dankzij het voorbereidende werk van Maud Bonte, bouwde Marc Van Laere ‘via Don Bosco’ uit tot een geoliede vrijwilligersdienst. Sinds 2007 trokken al een dertigtal vrijwilligers naar salesiaanse ontwikkelingsprojecten over de hele wereld om daar de handen uit de mouwen te steken. Het leverde alvast onvergetelijke ervaringen op; voor onze vrijwilligers én onze partners in het Zuiden!

Wouter DERIJCK

40

1969

40 jaar

19 69

jaa r 20

09

DM OS -CO MI DE

2009

4/2009

g Noordwerkin

een gestructureerde jaarwerking, zodat jongeren vaker in contact komen met Noord-Zuid thema’s, in verschillende lessen en doorheen het hele schooljaar.’ Zo hoopt DMOS-COMIDE een bijdrage te leveren aan een solidaire samenleving met oog voor diversiteit en rechtvaardigheid; een samenleving waar ook het Zuiden wel

SAMEN OP WEG

steun betekent voor ons een onmisbaar draagvlak waar we als NGO op kunnen terugvallen. De steun van onze sympathisanten legitimeert onze visie op ontwikkelingswerk en versterkt onze eigenheid.’ Maar hoe kon DMOS-COMIDE de brug slaan met de achterban? ‘Het bleek een moeilijkere vraag dan verwacht. Toch zijn we erin geslaagd de belangrijkste krijtlijnen uit te tekenen voor een heuse noordwerking.’

5

6

Op bezoek in het land van

Gandhi

Onze nieuwe medewerkster Maïthé vertelt over haar eerste werkbezoek aan India helemaal in het teken van ondernemerschap. Het speelt in op het enorme potentieel dat er bestaat. Via microkredietpro-

‘Microkrediet geeft vrouwen de kans om een kleine onderneming op te starten, als aanvulling op het familie-inkomen.’

Wanneer ik op 22 juli ‘s avonds aankom op de luchthaven van Chennai (India-Tamil Nadu) voor mijn eerste werkbezoek aan de programma’s van DMOS-COMIDE in de regio, staat mijn collega Jochim mij tussen de mensenmassa aan de uitgang op te wachten. Ik ben blij een bekend gezicht te zien. Na een lange vlucht is mijn vermoeidheid op slag weg. Het is ondertussen al laat op de avond. Toch heerst er veel bedrijvigheid. Niet alleen op de luchthaven, maar ook in de straten. Het krioelt er nog steeds van de mensen. De stad slaapt nog lang niet, overal branden lichtjes, de man in het kebabkraampje doet gouden zaken en ook de tabaks- en sigarettenwinkel heeft nog klanten. De kruidenierszaak wat verderop lijkt evenmin van plan de deuren te sluiten.

Glow, Spencer’s enz. Een juwelenwinkeltje, een herstelzaak voor koelkasten in een vervallen benedenverdieping, een internetcafé, wat verder een winkeltje vol illegale dvd’s en aan de hoek van de straat kun je je motor laten personaliseren met felgekleurde stickers. Er is geen enkel plekje meer vrij op straat. Er heerst een aangename chaos.

Vele zaakjes lijken wel ter plekke geïmproviseerd. Je vraagt je af hoe wettelijk of winstgevend sommige winkeltjes zijn, maar hoe je het ook draait of keert: het rendeert en voorziet miljoenen Indiërs van werk. En terwijl ik me door de straten begeef, dringt het weer helemaal tot mij door: India is een land van ondernemers.

_ DE ONDERNEMERSZIN VAN GANDHI _ INDIA, EEN LAND VAN ONDERNEMERS Terwijl we door de straten rijden, valt het op dat je overal kleine zelfstandigen treft naast grote internationale en Indische ketens zoals Marks en Spencer, Health and

Die idee is natuurlijk niet nieuw. Gandhi moedigde in de jaren veertig zijn volk al aan om ondernemerszin aan de dag te leggen, minder afhanklijk te zijn van geïmporteerde goederen. En ook het huidige ontwikkelingsdenken in India staat nog steeds

jecten (kleinschalige leningen) krijgen vrouwen de kans om, binnen de structuur van een zelfhulpgroep, een kleine onderneming op te starten als aanvulling op hun familie-inkomen. Het concept is uitermate geschikt voor de Indische context. Het succes van deze aanpak is grotendeels te danken aan het feit dat de Indiërs zelf rotsvast geloven in de kracht van ondernemerschap als weg naar vooruitgang. Tegelijk zien Indiërs economische emancipatie als hét middel tot sociale emancipatie. Ook DMOS-COMIDE steunt microkredietprojecten in Tamil-Nadu. Door middel van (technische) opleidingen en de ondersteuning van zelfhulpgroepen hoopt DMOSCOMIDE naast het economisch aspect vooral ook op sociaal vlak een rol te spelen.

We willen bijdragen aan de opbouw van een sterke civiele maatschappij die zelf haar ontwikkeling kan sturen.

De eerste dagen van mijn bezoek word ik door Father Francis Bosco overstelpt met cijfers: “Ja, ondertussen steunen we al meer dan 700 groepen die samen bijna 18 miljoen rupees (290000 duizend euro) hebben gespaard. Bovendien hebben 6000 vrouwen via het programma een gespecialiseerde opleiding kunnen volgen. (...)” Het is een beetje een droge materie. Mijn aandacht dwaalt dan ook geregeld af. Deze vrouwen ontmoeten, hun verhaal horen, dat wil ik!

ZUID

_ DE MENSEN ACHTER DE CIJFERS Op het einde van mijn werkbezoek ontmoet ik drie vrouwen. Samen zijn ze een lening aangegaan om een eigen zaak te starten. Ze maken borden uit de bladeren van de Arecannootboom. Waarom deze keuze?

“Omdat ons dorp al zo vervuild is en deze borden volledig biologisch afbreekbaar zijn”.

_ THE INDIAN DREAM? Maar we moeten oppassen. India wordt vandaag de dag te vaak éénzijdig gepresenteerd als een succesverhaal van dit vrije, democratische ondernemerschap. Het

‘Echte ondernemers, zoals Ghandi het voor ogen had, doen economische groei en sociale emancipatie hand in hand gaan.’ wereldwijde succes van de IT-business, Arcelor Mittal e.a nemen soms de aandacht weg van het feit dat dit succes niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Nog steeds valt een groot deel van de bevolking uit de boot.

Ondernemerschap in India betekent namelijk ook keuzes maken en de globalisering brengt vaak met zich dat de ziel van ondernemen -de sociale meerwaarde- verloren gaat. Op mijn laatste dag in India ga ik naar Barista’s, een populair koffiehuis. Een koffie kost er één euro, het equivalent van een dagloon voor een gewone Indiër. Naast al de succesverhalen blijft het een feit dat de groeiende industrialisering van India wordt gedragen door goedkope arbeid en uitbuiting. De Indian Dream is nog steeds veraf voor het merendeel van de Indiërs.

_ TERUG IN BRUSSEL Dankzij microkrediet slaagde een zelfhulpgroep uit Tiruppattur erin een productie op te zetten van papieren bekers voor dranken en ijsjes.

En wanneer ik op 5 augustus terug in Brussel aankom, ben ik een paar illusies armer, vele ervaringen en ideeën rijker en sta ik met beide voeten weer stevig op de grond. Een bezoek aan India drukt je telkens weer met de neus op de feiten. Gandhi’s boodschap is in deze hedendaagse context meer dan ooit relevant: vooruitgang is gebaseerd op de kracht van mensen en hun denken, zonder moraal kun je geen duurzame welstand bereiken. Ook Don Bosco was deze idee toegedaan. Het is dan ook dit principe dat het werk van DMOS-COMIDE in India stuurt. India staat voor grote uitdagingen. In deze geglobaliseerde wereld is het verhaal van de armen ook het onze, net als hun toekomst.

Maïthé BEELS

4/2009

Op 25 juli vertrekken we vanuit het chaotische Chennai naar het platteland, waar volgens velen nog steeds het hart van India klopt. Elke dag staat er een bezoek aan een ander deelproject op het programma. Ik ben erg benieuwd. We rijden afwisselend op nieuwe, moderne snelwegen en op stoffige dorpswegen vol putten. Zodra je uit de auto stapt, word je overweldigd door de hitte. De Indische kinderen lijken er veel minder last van te hebben. In Salem word ik bij mijn aankomst begroet door negen enthousiaste kinderen die me onmiddellijk op sleeptouw nemen. Elk deeltje van het domein moet en zal ik gezien hebben. Ondertussen krijg ik ook nog uitleg: ‘goat’, ‘coconut tree’, ‘see madam, cow’. Wanneer ik na een kwartier snak naar een glas water en me uitgeput laat neervallen in een stoel, lachen de kinderen even met me en spelen dan vrolijk voort. Hun enthousiasme blijft me verbazen.

Ondanks hun enthousiasme kan ik niet anders dan stilstaan bij de financiële haalbaarheid van deze handel. Ik kan me moeilijk inbeelden dat hun zaak de concurrentie van grotere marktspelers zal aankunnen.

Het is een reflex die ik al wel meer heb gehad tijdens mijn verblijf hier. Maar wat later, wanneer ik met met de groep verder praat, besef ik dat voor deze vrouwen ondernemen meer is dan economisch gewin. Samen met de groep zijn ze erin geslaagd bijscholing te organiseren voor hun kinderen en is hun statuut in het dorp en binnen hun familie aanzienlijk veranderd.

Dat is wat voor hen telt. De sociale weg die ze afleggen (persoonlijk en als groep) is het belangrijkste. Ze zijn echte ondernemers zoals Gandhi het voor ogen had en dat gaat veel verder dan economie.

De steun van DMOS-COMIDE aan microkredietprogramma’s legt dan ook de nadruk op die sociale emancipatie. Vele overheden werken met microkredietprogramma’s maar vergeten vaak het essentiële aspect van ondernemen dat het verwerven van social skills evenzeer centraal moet staan. Dit is ook net datgene waarnaar de vrouwen het meeste verwijzen wanneer je hun vraagt naar de meerwaarde van zo’n groep: een gevoel van zelfwaarde. Het is ook de reden waarom onze partners ter plekke dit werk met hart en ziel blijven doen en ondanks de economische tegenslagen er telkens weer voor gaan.

SAMEN OP WEG

_ HET PLATTELAND, HET KLOPPENDE HART VAN INDIA

7

8

Het verhaal van Carlos Quinteros Of hoe een straatjongen kon uitgroeien tot een voorbeeld

De avond valt boven Guayaquil, een broeierige miljoenenstad in het zuidwesten van Ecuador.

Aan de oever van de imposante rivier Guayas rusten de inwoners uit na een vermoeiende dag.

Traag varen reusachtige vrachtschepen voorbij, van en naar de Stille Oceaan. Achter ons, vanuit het stadscentrum, trekt de avondspits Enkele

zich

op

gang.

schoenpoetsertjes

hebben borstel en schoensmeer even aan de kant gelegd en spelen met een zelfgemaakte bal.

Met een dertigtal vertegenwoordigers van verschillende centra voor beroepsonderwijs hebben we de hele dag vergaderd over de strategische prioriteiten voor het op stapel zijnde ontwikkelingsprogramma, dat DMOS-COMIDE zal begeleiden en ondersteunen. Op een bankje wat verderop zit Carlos, de jongste van de groep, in gedachten verzonken. Hij is me vandaag opgevallen. Hij was telkens bij de les wanneer het lot van de kansarme jongeren ter sprake kwam tijdens de gespreksrondes.

Wanneer hij me in de gaten krijgt, nodigt hij me uit om even bij hem te komen zitten. “Wil je mijn verhaal kennen?�, vraagt hij en steekt van wal. Het werd een relaas dat grotendeels gelijkloopt met vele kinderen in het Zuiden.

ken van de stad. Niemand kijkt naar hen om. Om te overleven gaan ze als zakkenroller of koerier aan de slag. Vaak maken deze kinderen reeds op zeer jonge leeftijd kennis met drugs en bendevorming.

Carlos kent de leefwereld van die jongeren als geen ander. Hij weet hoe met hen om te gaan omdat hij in een niet zo ver verleden in dezelfde straten hetzelfde leven leidde.

Carlos is net 20 jaar geworden en werkt sinds kort in de Albergue Nuestros Hijos, een opvang- en opleidingscentrum van Don Bosco in Guayaquil. Sinds 1991 ontfermt dit centrum zich over het lot van de talrijke straatkinderen in de buitenwij-

Carlos weet niet meer waar hij geboren is of waar hij zijn eerste levensjaren heeft doorgebracht. Hij herinnert zich zijn vader niet meer, enkel zijn stiefvader die hem en zijn moeder geregeld bont en blauw sloeg.

Op een dag besloot hij van huis weg te

lopen, voorgoed, niet wetend waarheen.

Zes jaar moet hij toen geweest zijn, schat hij. Hij is op een bus gesprongen en stapte pas af toen hij zeker wist dat hij niet meer teruggevonden zou worden. Maandenlang zwierf hij door Ecuador, van stad naar stad, om uiteindelijk in Guayaquil te belanden.

Dicht bij de Stille Oceaan bleken de nachten op straat minder koud dan in het Andesgebergte. Daar trachtte hij al bedelend te overleven, en leerde hij op een dag een zekere mevrouw Quinteros kennen.

Mevrouw Quinteros werkte als verkoopster in de buitenwijken van de stad. Ze bezat een mobiel hamburgerkraam dat ze overdag steeds op dezelfde straathoek

ZUID

‘Net als Carlos geven honderden mensen dagelijks het beste van zichzelf: straathoekwerkers, leerkrachten, sociaal assistenten, psychologen, vrijwilligers. Allen zetten ze zich in om kansarme jongeren een kans te geven.’

Mevrouw Quinteros raakte snel gehecht aan Carlos. Zelf had ze geen kinderen en het schonk haar veel voldoening zich over hem te ontfermen. Hij trok definitief bij haar in en hielp haar elke dag met het verkopen van hamburgers. Bij Carlos groeide het idee om terug naar school te gaan, maar hij moest al snel zijn plannen opbergen wegens geldgebrek. Mevrouw Quinteros vond dat hij een eerlijke kans verdiende en klopte aan bij de salesianen.

Op verschillende plaatsen in de stad hadden de paters immers opvang- en opleidingscentra voor kansarme jongeren ingericht. Carlos kon zich inschrijven voor een opleiding houtbewerking en viel op door zijn leergierigheid en werklust. Hij doorliep probleemloos alle modules, liep stage bij een schrijnwerkerij in de stad en leerde een meisje kennen. Na drie jaar behaalde Carlos zijn diploma, met ‘Quinteros’ als familienaam.

Ook de paters hadden Carlos opgemerkt.

In plaats van te gaan werken in de schrijnwerkerij waar hij stage had gelopen, nodigden de paters hem uit om aan de slag te gaan als assistent in het atelier houtbewerking. En zo is Carlos uitgegroeid tot een belangrijke schakel in het centrum. Hij is een voorbeeld voor alle jongens en meisjes die jarenlang op straat hebben geleefd, jongeren die in het centrum de kans krijgen om een beroepsop-

Niet alle straatkinderen krijgen dezelfde kansen. Niet alle straatkinderen zouden dezelfde kansen met beide handen grijpen.

In de geest van Don Bosco zijn tientallen projecten, overal in het Zuiden, begaan met het lot van kansarme jongeren. Ook zij hebben recht op onderwijs en vorming.

Net als Carlos geven honderden mensen dagelijks het beste van zichzelf: straathoekwerkers, leerkrachten, sociaal assistenten, bemiddelaars, psychologen, binnen- en buitenlandse vrijwilligers. Allen zetten ze zich in om kansarme jongeren een kans te geven.

De voorbije dagen zijn voor Carlos een goede leerschool geweest. Hij heeft wat meer inzicht verworven in de weloverwogen, participatieve planning van activiteiten die DMOS-COMIDE ondersteunt. Alle activiteiten zijn gericht op het verstevigen van het beroepsonderwijs voor kansarme jongeren. Niet enkel in Guayaquil kan onze hulp goed gebruikt worden. Ook elders in Ecuador, Latijns-

Amerika, in verschillende Afrikaanse landen en in India steunen we projecten en ontwikkelingsprogramma’s.

DMOS-COMIDE wil technische en beroepsopleidingen toegankelijker maken, in het bijzonder voor de meest behoeftigen. We willen de kwaliteit van de opleidingen garanderen door in te spelen op lokale vraag en noden, en door gemotiveerd personeel – zoals Carlos – een eerlijke kans te geven en op te leiden. We willen zoveel mogelijk leerlingen vormen en aan een job helpen. DMOS-COMIDE werkt met mensen zoals Carlos; mensen die de opvang- en opleidingscentra dragen en draaiende houden, begeleiden en ondersteunen. Zo blijven we kansen creëren, in het bijzonder voor straatkinderen en kwetsbare jongeren. Opdat ze hun weg kunnen vinden, weg uit de armoede en uitzichtloosheid naar een beter leven.

Arnoud FESTJENS

4/2009

leiding te volgen maar voor wie de verleiding groot is om opnieuw op straat te gaan leven.

Plots onderbreekt Carlos zijn verhaal en kijkt voor zich uit. Hij lijkt diep verzonken te zijn in gedachten. “Ik heb veel geluk gehad”, zegt hij. Geluk, door de kansen die hij heeft gekregen en met beide handen gegrepen. Geluk, omdat mevrouw Quinteros voor hem een moeder wilde zijn. Geluk, te danken aan het opvangcentrum waar hij kan blijven bewijzen wat hij in zijn mars heeft. Geluk, vanwege zijn meisje met wie hij binnenkort wil trouwen en een gezin stichten. Geluk, door het voorbeeld dat hij kan zijn voor de jongeren die bij hem een opleiding volgen.

Carlos Quinteros (rechts)

SAMEN OP WEG

parkeerde. Op een avond werd ze aangesproken door Carlos, die vroeg of ze hem iets te eten kon geven. Ze stelde hem voor haar kraampje mee te helpen opkuisen. Als beloning zou ze hem een hamburger geven. In alle vroegte wachtte Carlos haar de volgende dag op en hielp haar met het opzetten van het kraam. Hij bleef de hele dag bij haar en ’s avonds, na sluitingstijd, nodigde mevrouw Quinteros Carlos uit om bij haar thuis te overnachten. Ze had ergens nog een oude matras liggen. Hij kon zich opfrissen en een ander paar kleren aantrekken. Mevrouw Quinteros had het zelf niet breed, maar werd geraakt door Carlos’ behulpzaamheid en besloot te doen wat ze kon om hem te helpen.

9

10

De geboorte van de Boliviacampagne DMOS-COMIDE + Broederlijk Delen = een verrijkende samenwerking Hoog boven de Andes ziet hij het onmiddellijk. Er ligt minder sneeuw dan vroeger. Wanneer hij later op bezoek gaat bij één van onze landbouwscholen, vraagt hij of ze iets merken van de klimaatverandering. Het antwoord blijft even uit. Zo hadden ze het nog niet bekeken, maar ja, het is veel droger en zonder intensieve irrigatie staan ze nergens....

Vlak voor het vertrek van Jorge Peñaranda, onze regioverantwoordelijke voor ZuidAmerika, stelden we de volgende vraag: ‘Kun je bij onze partners in Bolivia navragen of ze iets merken van de klimaatverandering en zo ja, hoe ze er mee omgaan?’ Als jarenlange regioverantwoordelijke was Jorge de geknipte persoon om ons bij te staan in het opzetten van de nieuwe vastencampagne met Broederlijk Delen.

De goede samenwerking van de afgelopen jaren tussen DMOS-COMIDE en Broederlijk Delen had reeds aangetoond dat beide visies en werkterreinen elkaar verrijken en interessante campagnes opleveren.

Onderwijs voor kansarmen en landbouwproblematiek. Het zijn twee thema’s die eveneens op het terrein in het Zuiden vaak samenvallen. Zo integreert onze plaatselijke partner OFROBOL (Oficina de Proyectos en Bolivia) beide problematieken reeds jaren in een specifiek soort onderwijs.

Het zijn deze projecten die dit jaar centraal zullen staan in onze vastencampagne.

_ LANDBOUW IN BOLIVIA? NIET EVIDENT De armste bevolking van Bolivia is ongetwijfeld te vinden op de Altiplano, de hoogvlakte van de Andes. Door het harde klimaat en de magere oogsten kan men hier enkel spreken van een ‘overlevingslandbouw’.

Deze rurale inheemse bevolking wordt

‘De boeren in het Zuiden organiseren zich om de uitdagingen van de klimaatverandering aan te gaan. Hun strijd verdient onze aandacht en steun.’ dikwijls door hun isolement aan hun lot overgelaten. Om plattelandsvlucht tegen te gaan, werd er samen met onze plaatselijke partner gezocht naar een aangepaste onderwijsvorm die kansarme jongeren

opleiden tot landbouwspecialisten of mecaniciens van landbouwtuigen. Zo hielpen we kansarme jongeren aan een job in een sector die jonge professioneel opgeleide werkkrachten met open armen ontvangt.

_ LANDBOUWSCHOLEN Vele inheemse jongeren verlaten hun geboortestreek en beproeven hun geluk in de steden. Vaak zonder veel succes en met een grotere armoede tot gevolg. Om deze onhoudbare situatie tegen te gaan, helpen we boeren in de Andes om de plaatselijke landbouw te optimaliseren en leefbaar te maken.

Zo ondersteunt DMOS-COMIDE plaatselijke, salesiaanse landbouwscholen die jonge boeren opleiden tot landbouwspecialisten. Nadat ze in één van onze centra een korte maar intensieve opleiding in speciale landbouw- en veeteelttechnieken hebben

NOORD

doorlopen, keren ze allen terug naar hun gemeenschap. Daar delen ze die kennis met anderen en zetten ze die nieuwe technieken in praktijk om op hun eigen landbouwgronden.

Maandelijks sturen onze landbouwscholen ook eigen technische medewerkers uit naar de lokale gemeenschappen om erop toe te zien dat de landbouwspecialisten hun verantwoordelijkheid opnemen. Tegelijk organiseren ze vergaderingen voor de hele gemeenschap om specifieke problemen te verhelpen, technische vragen te beantwoorden en indien nodig, ontwikkelingen bij te sturen.

_ ‘NOMINEER SAMUEL VOOR DE NOBELPRIJS VOOR DUURZAME ONTWIKKELING’ Onder deze slogan zal Broederlijk Delen in heel Vlaanderen campagne voeren. In samenwerking met Broederlijk Delen, zal DMOS-COMIDE deze campagne ook in de Don Boscoscholen voeren, en nodige steun bieden aan directies en leerkrachten.

11

opnieuw voldoende voedsel oogsten. Via allerlei technieken zorgen ze ook voor het milieu: ze doen aan herbebossing, bouwen dammen en irrigeren hun velden met sproeiers. Zo gaan ze de erosie tegen en werken ze ook aan het herstel van het grondwaterpeil.

Zoals Samuel zijn er vele kleine boeren in het Zuiden. Ondanks de opwarming en de slechtere oogsten, blijven ze niet bij de

_ JONGERENRADIO’S

_ MECHANICA IN SANTA FÉ DE YAPACANI Ons centrum ‘Tarucate’ gooit het dan weer over een andere boeg. De opleiding in Santa Fé richt zich niet op gespecialiseerde landbouwtechnieken, maar eerder op mechanica. We merkten immers dat boeren al te vaak hun landbouwmachines en tractoren links laten liggen zodra ze in panne vallen. Door kansarme jongeren op te leiden tot mecaniciens helpen we niet alleen de jongeren aan een job, maar genieten ook de plaatselijke boeren van onmisbare monteurs. Een succesvolle formule, zo blijkt.

Ecologie zal centraal staan. We beseffen dat we deel uitmaken van een wereldomvattend ecologisch systeem. Onze economische productie en westerse levensstijl zijn medeverantwoordelijk voor het verstoren van dit ecologisch evenwicht. Klimaatverandering is één van de zware gevolgen.

Terwijl de ene regio geteisterd wordt door lange droogtes, krijgt de andere regio te maken met overstromingen.

Het zijn vooral de armste bevolkingsgroepen in het Zuiden die hiervan het slachtoffer zijn. Op de Andeshoogvlakte in Bolivia probeert de kleinschalige landbouwer Samuel samen met zijn familie te overleven. Maar dat valt niet mee. Door de klimaatopwarming regent het steeds minder en dreigt het gebied in een woestijn te veranderen. Wegens het nijpend tekort aan water werd het telen van gewassen bijna onmogelijk. Maar gelukkig nemen de mensen initiatief. Met de steun van Equipo Kallpa, een partnerorganisatie van Broederlijk Delen, kon Samuels familie en de hele plaatselijke gemeenschap nu

pakken zitten, maar organiseren ze zich om de uitdagingen van de klimaatverandering aan te gaan. Hun strijd verdient onze aandacht en steun. Daarom vragen we: Nomineer Samuel voor de Nobelprijs voor Duurzame ontwikkeling! Deze verrassende slogan is meteen de focus van de hele campagne en is een hommage aan het talent in het Zuiden.

Houd alvast een plaatsje vrij in uw agenda voor de komende vastencampagne. Wij rekenen ook op U!

Lut VAN DAELE

SAMEN OP WEG

Jongeren die niet kunnen afdalen naar één van onze landbouwscholen en die we bovendien niet bereiken met onze rondreizende landbouwspecialisten, bieden we een heel schooljaar lang opleidingen aan via zes plaatselijke salesiaanse radiozenders.

Dankzij dit systeem van afstandsleren kunnen jongeren zich toch specialiseren in land- en tuinbouwtechnieken. En dat zonder de lange weg af te leggen naar één van onze landbouwscholen.

4/2009

DMOS-COMIDE biedt kansarme jongeren allerhande opleidingen aan om hen uit de kansarmoede te halen; hun lot in eigen handen te laten nemen. Maar dit is niet altijd evident. Zo moeten we onze strategie aanpassen als we jongeren willen bereiken in het afgelegen Andesgebergte. Zo is het idee van de jongerenradio’s ontstaan.

12

Je was twintig in de golden sixties Een kleine halve eeuw geleden zaten ze op de univ, hadden ze een eerste lief, zouden ze de wereld veranderen vanuit Gent, Ranst of Schaarbeek. Daarna begon hun echte leven. Vandaag, in het najaar 2009, zijn Hubert, Anna-Maria, Norbert, Henri en Rita gouden zestigers.

Als moeders en vaders van twintigers. Als mensen met veel levensgeschiedenis. En nu ook als vrijwilligers ‘via Don Bosco’, van Delhi tot Madagaskar, van hartje Afrika tot Bolivia.

Op zijn moto achterop scheur ik met hem mee van Rijmenam naar Lier. Na een afscheidsbabbel bij twee van de lekkerste bieren uit zijn kelder brengt Hubert Reyntjens mij naar huis. Met elk een helm op en de voorbijzoevende wind, valt er niet veel meer te zeggen. Dat is ook niet nodig.

Drie voorbereidingsweekends, een stapel mails en het gesprek deze namiddag in zijn tuin met zon waren al de moeite. Het voelde meer en meer als met mijn armen veilig rond zijn buik achterop deze moto: een vorm van vertrouwen en respect. Niet alleen voor de grijze haren maar meer voor de levenservaring, wijsheid en de goesting van deze man om zich niet te laten leven.

Om voor een half jaar naar the middle of nowhere te vertrekken, in de CentraalAfrikaanse Republiek. Geen mens die daarbij spontaan ‘ah ja, dáár!’ denkt. Bekender klinkt dat hij naar ‘iets van Don Bosco’ reist om daar als ingenieur en manager van allerlei activiteiten te gaan werken. Sedert begin september kun je ondertussen Hubert volgen op hubertreyntjens.spaces.live.com omdat hij gedreven als een twintiger zijn

blog bijhoudt. Ondertussen rijdt hij ook in Kaga Bandoro rond met een moto. Minder snel als tussen Putte en Koningshooikt mag ik hopen.

Anna-Maria De Witte op een voorbereidingsweekend in Groot-Bijgaarden

_ BESTE JONGEN ’87?’ Even moet ik slikken aan de telefoon.

Is dit ernstig? ‘Toch wel, wij maken een afspraak, kom naar mij thuis en dan zien we wel verder.’ ‘Maar schrijft u toch maar eerst zoals alle kandidaten een motivatiebrief en stop er een cv bij,’ dring ik aan. Drie dagen later ontvang ik een handgeschreven brief.

Van een man die de hele wereld is rondgereisd, voor Alcatel (‘den Bell’ van vroeger) werkte en vandaag weduwnaar is. Oh ja, en die voor de Britse luchtmacht werkte na de Tweede Wereldoorlog. De naamkaartjes van Henri Offergeld, geboren in 1922, ruiken naar Nigeria, de Filipijnen en ZuidKorea. Hij hoorde in het jongenshuis van Don Bosco Vremde vertellen over een vrijwilligersdienst. Terwijl u dit leest, herstelt hij de elektriciteitsleidingen en de telefoonverbindingen in een missiepost nabij het

Boliviaanse Potosí. ‘Jongen,’ zo zegt hij mij (voor 85+ plussers bestaat het grootste deel van de mensheid uit jongens en meisjes), ‘zo beleef ik de apotheose van mijn leven. Ik ben er heel dankbaar om.’ Even pols ik of zijn huisdokter daar ook zo over denkt, maar nog vóór zijn vertrek krijg ik een medisch attest dat Henri de gure en doorgaans barre Altiplano en de 3000 meter hoogte zal aankunnen.

_ NIET ALLE GOEDE WIL VINDT EVEN GEMAKKELIJK ZIJN GOEDE DOEL De Indiase ambassade had er zo ongeveer alles aan gedaan om de Gentbrugse AnnaMaria De Witte, 63, te ontmoedigen.

Anderhalve maand lang bleef zij geduldig aankloppen aan de consulaire deur van de

NOORD

Alleen de meest naïeve twintigers geloven dat ze de drukste agenda’s ter wereld hebben. Alleen diezelfde twintigers geloven misschien ook nog dat zestigplussers door het leven slenteren, dobberen of luieren.

De eerste contactmails van Rita Dooms uit Schaarbeek dateren van februari 2008. Na jarenlang onderwijservaring en zeven jaar engagement in Afrika (Burundi, Rwanda en Benin) zocht zij als gepensioneerde een zinvol engagement in het Zuiden. ‘Ik las in Samen op Weg over jullie vrijwilligersdienst. Wat moet ik doen?’ In het vooruitzicht van een eerste ontmoeting schreef ze nog: ‘Ik ben nu 62, maar ik heb helemaal geen zin om te stoppen met werken, integendeel, ik zou zo graag mijn verworven kennis en vaardigheden delen met anderen.’ Maar alle goede wil en de plannen om te vertrekken werden doorkruist door de ziekte van haar zus. Dus deed zij eerst wat dringendst was: haar zus verzorgen, bezoeken. Om uiteindelijk vorige maand, op 16 oktober, te vertrekken naar Madagaskar. Tot februari 2010 zal zij er de school van de zusters van Don Bosco in Mahajanga ondersteunen met lessen informatica en het opvolgen van de bijscholingen van leerkrachten.

_ OUD EN WIJS GENOEG Zo ook vertrok de technisch tekenaar Norbert Degraeve uit Laarne naar

Hubert Reyntjens, temidden van enthousiaste twintigers in Vremde

Ivoorkust. Bij het vertrek vertelt de blik van zijn vrouw iets gelaten: ‘Hij is oud en wijs genoeg, hij doet maar.’ Honderd procent gerust is Norbert er zelf niet op. De salesianen vanuit het noordelijke Duékoué in het beroepscentrum verwelkomden hem per mail met ‘Hier is meer dan werk genoeg’ maar wát dat dan precies inhield, wist hij nog niet zeker op Zaventem. Een eerste les ‘Afrikanistiek’? Bovendien heeft hij een wakkere dochter die hem vertelde over de politieke onrust in Ivoorkust, met het oog op verkiezingen in november. ‘Maar we zullen wel zien,’ antwoordt Norbert.

Ondertussen schept hij daar in het grensgebied met Burkina Faso orde in de ateliers mechanica, geeft hij les technisch tekenen en houdt hij zich met honderd en één bijkomende taken bezig. Norbert is goed aangekomen.

_ VOOR U DE ZOMER OF HERFST VAN 2010?

Elk van deze ‘golden sixties’ volgde drie voorbereidingsweekends ‘via Don Bosco’ en koos in overleg uit één van de zeventig centra wereldwijd waar salesianen en zusters van Don Bosco zich inzetten voor jongeren in beroepsscholen en opvangtehuizen. Erg uiteenlopende talenten zijn overal in India, Afrika en Zuid-Amerika inzetbaar voor wie daar minstens een zestal maanden voor over heeft : bijscholingen informatica, specialisaties in schrijnwerkerij, mechanica of landbouw, lessen Engels of Frans tot hulp in de boekhouding en de coördinatie van de vele activiteiten op de ‘missies’.

In het Zuiden worden deze vrijwilligers ‘via Don Bosco’ kost en inwoon aangeboden. Voorbereidingsen reiskosten zijn voor eigen rekening. Kennis van de belangrijkste taal ter plaatse is een vereiste (Frans, Engels of Spaans).

Wie belangstelling heeft, kan ons gerust contacteren via marc.vanlaere@dmos-comide.org

Marc VAN LAERE

4/2009

_ SLENTERENDE ZESTIGPLUSSERS?

SAMEN OP WEG

Brusselse Vleurgatsesteenweg om haar reisvisum te bekomen. Tot ze dat kreeg, al moest ze eerst aan de pennelikkers van dienst met handen en voeten en met geloofsbrieven uit Delhi, Turijn, Rome en Brussel uitleggen dat je als vrijwilligster wilt werken en dat je géén toerist maar ook geen contractueel bediende wordt.

Uiteindelijk konden de salesianen van Delhi Anna-Maria begin september verwelkomen. In het opvangtehuis van Najafghar haalde ze de verloren tijd door het diplomatiek getreuzel vlug in. Ze schreef midden september: ‘Ben veilig en wel op mijn bestemming aangekomen en voel me hier ontzettend welkom. Ik ga om te beginnen één uur per dag Engelse les geven aan de vrouwen, daarnaast heel veel leren over hun zelfhulpgroepen en vele andere projecten (aidspatienten, vormingen voor volwassenen en kinderen, kinderen van prostituées, mentaalgehandicapten). De lessen vlotten goed en ik overleg veel met collega's en help hen bij correcties en planning. Ik word ook gevraagd voor counseling.’ Zo werkt ze daar tot eind februari 2010. ‘Een geweldige madam, niet?’ zeg ik aan haar beide dochters die haar kwamen uitzwaaien op Zaventem, terwijl de mama als een witte wolk met haar te zwaar wegende bagage achter de politiecontrole verdwenen is naar ‘gate A’.

‘Jazeker,’ zucht Yasmin op dit veel te vroege uur. ‘Boeiend en soms vermoeiend.’ Ze kijkt mij met pretoogjes aan eer ze zich haast naar een croissanterie om nog een broodje te halen vóór zonsopgang. Het is nog volop ramadan.

13

14

Lourdes.

De tocht der herinneringen Frits Vandecasteele en Miet Provoost vormen samen de Oostendse animatiecel van DMOS-COMIDE. Jaarlijks organiseren ze een sponsortocht voor één van de salesiaanse projecten in het Zuiden. De sponsoractie in 2008-2009 was bestemd voor de uitbouw van een materniteit in Mali. Frits beloofde een tocht te ondernemen van Oostende naar Lourdes en terug. Het bleek een tocht te zijn vol herinneringen.

mij. Ik heb een kaars aangestoken voor de intenties van de vele sponsors en was getuige van de kaarsjesprocessie in een zee van licht.

Begin juli startte ik met mijn Solex. Helaas gaf hij na 3 dagen in de omgeving van Chartres met een luide knal de geest. Terug thuis kocht ik een snorfiets en doopte hem “Hannibal”. Op 1 september vatte ik mijn tocht opnieuw aan vol herinneringen aan die eerste sponsortocht “Stappen voor water” in ‘93. Ik reed door St.-Riquier met zijn gerestaureerde abdij en de soldatengraven in Long. Over de Seine naar Chartres met zijn monumentale kathedraal. De Loire reed ik over in Blois, bewonderde het Kasteel van Chaumont en de beroemde klokketoren in Mezières en Brenne. Ik passeerde de boerderij waar ik 16 jaar geleden van de eigenaars een bril kreeg omdat de mijne was gebroken en ik vergast werd op pannenkoeken. Ze zijn ondertussen verhuisd.

In Bergerac keek ik over de immense wijnvelden waar toen een tractor me stoorde tijdens een ‘sanitaire stop’. Ik genoot weer van de serieuze klim met het prachtige uitzicht op de stad. Perigueux deed me terugdenken aan de kleine straatjes waar ik verloren was gelopen, op zoek naar een camping. In Tarbes kwamen de beelden weer van de jonge studente die me een lift wilde geven naar de camping maar die ik prompt weigerde. Wat zou er na al die jaren van haar geworden zijn?

Na 7 dagen en 1238 km reed ik Lourdes binnen. Een dankbaar gevoel overweldigde

’s Anderendaags vertrok ik weer richting Oostende. Na 15 dagen was ik weer thuis met 2490 km op de teller. Een platte band in Blois zorgde wel voor problemen, maar met de hulp van lieve mensen was de klus zo geklaard. Ik vond mijn weg van stad naar dorp, van kerk naar gemeentehuis. Ik reed door regen en straffe kopwind met verkrampte handen van de koude en verder verbrandde mijn huid dan onder een felle zon. Ik kruiste maïsvelden en zag de volle druiven pronken aan de ranken. De uitgebloeide zonnebloemen, zwartgeblakerd door de zon, bogen nederig hun kop naar de grond. De tocht is voorbij, maar de herinneringen blijven…

_ GABON REKENT WEER OP UW STEUN In de zomer van 2010 zal Frits een nieuwe sponsortocht ondernemen naar de Mont St.-Michel, ten voordele van de straatmeisjes in Port Gentil, Gabon. De Zusters van Don Bosco helpen er de straatmeisjes in hun opvangcentrum en school. Zo vermijden ze dat jonge meisjes die uit het binnenland naar de havenstad afzakken, in de armoede en prostitutie terechtkomen. Met het sponsorgeld wil de Animatiecel zorgen voor schoolgeld, werkgelegenheid en begeleiding.

Financiële bijdragen zijn meer dan welkom op het rekeningnummer

435-8034101-59 met de vermelding ‘Frits Gabon’. Wie de voordracht “Een rugzak vol verhalen” van de Oostendse Animatiecel wil boeken, wordt voortgeholpen via 059/80.25.17

_ MADSAGASKAR DANKT… In 2007-2008 stond een salesiaanse lagere school in Ivato, Madagaskar centraal die in maart 2007 zwaar getroffen werd door een orkaan. Hun vele sponsoracties (voordrachten, beurzen, ...) en hun solextocht naar het Franse Notre-Dame de la Salette, brachten in totaal € 27.500 op. Hiermee betalen de zusters van Don Bosco de nodige infrastructuurwerken, uitrusting en toelevering van schoolmateriaal voor diverse jaren. In juni 2009 bezochten Frits en Miet het project van de zusters, en konden ze vaststellen dat het sponsorgeld heel goed werd besteed.

Frits VANDECASTEELE en Miet PROVOOST

NOORD

15

dewereld.be _ SAVED BY THE BELL

_ NIEUWE VORM VAN ATTESTEN

Op 5 oktober vierden scholen over heel de wereld de internationale dag van de leerkracht. Als ‘onderwijs NGO’ zette DMOSCOMIDE graag alle leerkrachten in de ‘virtuele bloemetjes’. Vele scholen in Vlaanderen sloten zich aan bij een ludieke actie. Stipt om 15u luidden alle betrokken scholen de schoolbel. Op die manier onderstreepten ze het belang van onderwijs in Noord én Zuid.

Gewoontegetrouw verstuurt DMOS-COMIDE eind januari alle attesten naar haar donoren. Sinds januari 2009 gebruiken we hiervoor een nieuwe software dat op het attest nog enkel het totaalbedrag weergeeft, in overeenstemming met de wettelijke norm en electronische aangifte via tax-on-web.

_ COSMOGOLEM

De houtafdeling van Don Bosco Helchteren zal een golem maken i.s.m. de kunstenaar.

Het schepencollege van Heusden-Zolder besliste om op 21 februari, dag van de hoop, de Golem te plaatsen in Bolderberg. Vanaf dan kan hij zijn sociale functie uitoefenen en kan iedereen hem een boodschap toevertrouwen. Waar hij nadien naartoe trekt staat nu nog niet vast, maar we houden u zeker op de hoogte.

Al ooit gehoord van de Cosmogolem? Het is een reus die hoop geeft aan kinderen en al wie het nodig heeft.

3/2009

Niet alleen in België, maar ook in Afrika en Latijns-Amerika rinkelde de schoolbel om 15u plaatselijke tijd. Zo zette ook de Kameroenese school “Don Bosco Ebolowa” een hele dag het belang van onderwijs en internationale solidariteit centraal. Een defilé ter ere van de leerkrachten, een ronde tafelgesprek over ‘Het probleem van gelijke kansen in het technisch onderwijs’, een voetbalmatch tussen leerlingen en leerkrachten, een radiouitzending, ... Het is slechts een greep uit de activiteiten van onze de Kameroenese partnerschool. Kortom, de actiedag was een groot succes, ook in het Zuiden!

Wenst u toch detail van uw giften, dan kan u deze aanvragen via dmos.comide@skynet.be Wij vragen evenwel het nodige begrip voor onze afdeling boekhouding die in de periode januari-maart vele telefoons, brieven en mails te verwerken krijgt. Dank bij voorbaat.

De Golem van beeldend kunstenaar Koen Vanmechelen is een houten beeld van vier meter hoog en twee meter breed dat de hele wereld rondreist, op zoek naar mensen die nood hebben aan warmte. En zo trekt Golem de hele wereld rond om de (h)echte band te creeëren tussen de mensen over de landsgrenzen heen.

SAMEN OP WEG

_ NIEUWE E-ZINE Na 3 jaar ¿Qué Pasa? was onze nieuwsbrief aan vernieuwing toe. Na het spreekwoordelijke bloed, zweet en tranen, mag het resultaat er best wezen. DMOS-COMIDE is dan ook fier jullie deze spiksplinternieuwe e-zine te mogen voorstellen.

Wil je maandelijks verrast worden met nieuws uit Noord en Zuid? Schrijf je dan gratis in via www.dmos-comide.org/nieuwsbrief

...

Cosmogolom in Tanzania

... en in Polen

€8 ­ €4

Bij afgifte van deze bon aan de kassa van Zenith 2009, betaalt u slechts € 4 voor uw inkomticket i.p.v. € 8.

(1 bon per persoon)

& Fit

e rleid e v e j t Laa

Gezon d, Moo i

e Toerism & Vrije Tijd

le Lifesty

Geld

Werk & Sa menle ving

17-21 | 11 | 2009

Recht &

-50

%

n…

Voor meer info surf naar : Vo

www.salonzenith.be w Ontdek er ook de mogelijkheid om O een gratis kaart te bekomen. ee

Driemaandelijks tijdschrift Verantwoordelijke uitgever:

SAMEN OP WEG

48844

Zenith

Reductiebon Dagelijks van 10u tot 17u30 paleis 3 & 8

Zeventiende jaargang nr 4 Omer Bossuyt Leopold II-laan 195 B 1080 Brussel info@dmos-comide.org telefoon: 02 427 47 20 bankrekn.: 435-8034101-59 IBAN : BE84 4358 0341 0159 BIC : KREDBEBB

HOOFDREDACTEUR: Françoise Léonard / EINDREDACTIE: Wouter Derijck / REDACTIE: Omer Bossuyt, Lut Van Daele en Marc Van Laere / ADRESSENADMINISTRATIE: Jan De Broeck en Peter Goossens / LAY-OUT: Anderz, Evergem / DRUK: Geers Offset, Oostakker / FRANSTALIGE EDITIE: ‘Faire Route Ensemble’ VOLGENDE UITGAVE: eerste kwartaal 2010 / Ken je mensen die Samen op Weg willen ontvangen, is je adres onjuist of ben je verhuisd, gelieve dit te melden aan DMOS-COMIDE, Leopold II-laan 195 te 1080 Brussel, tel. (02) 427 47 20, of per email dmos.comide@skynet.be Overeenkomstig de wet van 8 december 1992, die de bescherming van de persoonlijke levenssfeer regelt, werd uw naam opgenomen in ons adressenbestand. We gebruiken deze gegevens alleen voor de verspreiding van informatie inzake onze activiteiten. U heeft onbeperkt toegangs- en correctierecht van de door ons over u bewaarde informatie.

vamac z.i. mandeldal I. de raetlaan b-8870 izegem

nv

Tel. 051 31.06.72 - 3 Fax 051 31.21.69

DE BACKER & Co BVBA DUBA Pompen voor ontwikkelingsprojecten Kasteeldreef 1 B-9230 Wetteren Tel. (09) 369.34.96 / Fax (09) 369.57.52

een blad als geen ander

www.kbc.be Vereniging voor Ethiek in de Fondsenwerving