Samen op Weg 2010 n°1

BelgiĂŤ - Belgique P.B. - P.P. Gent X 3/1751 Afgiftekantoor Gent X ISSN=1370-5814

Don Bosco Noord-Zuid

SAMEN OP WEG

EERSTE KWARTAAL 2010

Driemaandelijks tijdschrift: Achtiende jaargang nr 1

P 602488

1

AANDACHT VOOR DE KINDERRECHTEN In deze Samen Op Weg:

Beste Lezers,

ZUID

2009 was het internationale jaar van de mensenrechten. Zestig jaar na de ‘Universele Verklaring van de Rechten van de Mens’ is het opvoeden tot mensenrechten nog meer dan ooit een dringende noodzaak.

3 India

DMOS-COMIDE viert met een artikelenreeks de twintigste verjaardag van het kinderrechtenverdrag. Vandaag spreken we over de Indiase kinderparlementen en het recht op inspraak.

Haïti

6 Sinds 1935 helpen de Salesianen Haïti. Ook vandaag laten wij de getroffen bevolking niet in de steek. DMOS-COMIDE organiseert daarom in Vlaanderen de solidariteit met de Salesiaanse werken in Haïti. Een stand van zaken.

Centraal-Afrika

8 DMOS-COMIDE heeft geen coöperanten in het Zuiden. Onze rechtstreekse aanspreekpartners zijn ontwikkelingsbureaus. Zo ook in Centraal-Afrika.

NOORD

10 Vastencampagne Net zoals vele andere Don Boscoscholen, neemt ook de technische en beroepsschool van Don Bosco Haacht deel aan de vastencampagne. Dit jaar wijst de boer Samuel hen op de link tussen de klimaatsverandering en armoede in de Andes.

De Salesianen van Don Bosco organiseerden in 2009 eveneens een wereldcongres in Rome, naar aanleiding van de twintigste verjaardag van het Kinderrechtenverdrag. Op het congres werd de onverbrekelijke band bestudeerd en uitgediept tussen het opvoedkundige systeem van Don Bosco en de promotie van de mensen- en kinderrechten. DMOS-COMIDE nam als Salesiaanse NGO heel actief deel aan dit congres en bevestigde haar engagement voor kinderrechten in het Zuiden.

Een artikelenreeks in 2010 zal verduidelijken hoe DMOS-COMIDE haar engagement voor kinderrechten vertaalt in haar dagdagelijkse werking in het Zuiden. Hoe proberen de Salesianen de kinderarbeid in Togo terug te dringen? Hoe verdedigt DMOS-COMIDE de rechten van de straatkinderen in West-Afrika? Hoe slagen onze partners in Ecuador erin om kinderen niet te laten wegglijden in de jeugdcriminaliteit? In het eerste nummer starten we de kinderrechtenreeks met een relaas over een kinderparlement in India. Op welke manier kunnen we kinderen een stem en middelen geven om aan hun eigen toekomst te bouwen?

Zo hopen wij u een beeld te schetsen over de programma’s die DMOS-COMIDE samen met haar partners in het Zuiden opzet en ontwikkelt om de strijd voor de kinderrechten heel concreet te maken. De kinderen kunnen er alleen maar bij winnen. Het wordt ongetwijfeld een boeiend verhaal.

Omer BOSSUYT Voorzitter

12 Vrijwilligers In november 2008 vertrok Hanne Nelissen naar Bolivia om 6 maanden lang als vrijwilligster mee te helpen in een Salesiaans weeshuis.

14 Achterban Het Kalasi-project wil een bijdrage leveren aan kwaliteitsvol onderwijs in Mayombe, Congo.

15 DEWERELD.BE 2

DMOS-COMIDE kiest ervoor haar publicaties op milieuvriendelijk papier te drukken. FSC is een label of keurmerk op een hout- of papierproduct dat aangeeft dat een product afkomstig is uit een duurzaam beheerd bos (www.fsc.be).

1/2010

INDIA

De verslagen van het kinderparlement worden nauwkeurig opgevolgd.

KINDERPARLEMENTEN IN INDIA DE EEUW VAN HET KIND

SAMEN OP WEG

ZUID

20 JAAR KINDERRECHTEN

20 november 2009: het kinderrechtenverdrag Om de verjaardag van dit bijzondere verdrag te “DMOS-COMIDE viert viert zijn twintigste verjaardag. In 1989 werd dit vieren, wenst DMOS-COMIDE in 2010 deze de twintigste verjaardag van historische verdrag door de Algemene Vergadering kinderrechten een centrale plaats te geven in haar het Kinderrechtenverdrag”. drie maandelijks magazine. In elke editie zal een van de Verenigde Naties aangenomen en een jaar later door België ondertekend. Dit kinderartikel een specifiek kinderrecht in de kijker zetten rechtenverdrag vloeit voort uit de Universele en de link leggen met het werk van onze partners in Verklaring van de Rechten van de Mens (1948). Het ontstaan en de het Zuiden. Om de reeks te beginnen wordt het recht op participatie goedkeuring ervan kan men kaderen binnen de sociaal-maatschapen inspraak toegelicht met als voorbeeld de kinderparlementen die pelijke ontwikkelingen van de 20ste eeuw waarbij kinderen en het DMOS via haar partners in Zuid-India ondersteunt. kind-zijn op een nieuwe manier werd bekeken. Kinderen kregen een centralere positie binnen de maatschappij. Ze werden als individuen beschouwd, een aparte sociale groep met rechten die in staat is actief deel te nemen aan de samenleving.

3

PARTICIPATIERECHTEN Het kinderrechtenverdrag omvat 3 soorten rechten. Naast voorzieningsrechten die kinderen het recht geven om toegang te krijgen tot iets, zijn er protectierechten die bescherming bieden en participatierechten die kinderen het recht geven om als active burgers deel te nemen aan de samenleving, of kortom inspraak te hebben in hun leefomgeving. Uiteraard is de scheiding tussen de 3 categorieën niet zo éénduidig en zijn ze onlosmakelijk met elkaar verbonden.

PARTICIPATIE IN INDIA

KINDERPARLEMENTEN EN PARTICIPATIERECHTEN

Om het recht op participatie voor kinderen vorm te geven en te institutionaliseren werken onze partners in Zuid-India sinds 2006 met kinderparlementen. Kinderparlementen zijn zeker geen nieuw fenomeen, noch zijn ze een exclusief Indische zaak. Toch “Kinderparlementen geven hen de kans passen ze perfect binnen de Indische om hun participatierecht uit te oefenen. context van lokale directe participatie en De kinderen worden gehoord en nemen zijn een bijzonder efficiënt instrument om een echte kinderparticipatie te realiseren. hun lot zelf in handen”.

In India bestaan er op lokaal vlak reeds lang stevig gevestigde structuren om participatie te verhogen; de gram panchayat. Deze dorpsraad stuurt op democratische wijze de ontwikkeling van een dorp en staat in voor een aantal administratieve en uitvoerende taken. De dorp- bewoners zelf verkiezen de leden van deze raad. Om een evenredige vertegenwoordiging te verzekeren, is het aantal verkozenen uit bepaalde kwetsbare bevolkingsgroepen vastgelegd. Tweemaal per jaar houden de dorpsbewoners een algemene dorpsvergadering of Gram Sabha, waarbij de dorpsraad ter verantwoording wordt geroepen.

Via dit participatieve en transparante bestuurssysteem kunnen de mensen hun eigen ontwikkeling vorm geven en zelf veranderingen opeisen of realiseren waar nodig. De centrale overheid in India bevordert dit democratische proces via bijvoorbeeld de Right To Information Act (RTI); een wet die bepaalt dat je recht hebt op inzage Het kinderparlement legt de eed af.

in het besluitvormingsproces. Door beroep te doen op deze wet kan iedere Indiër de overheid en officiële instanties ter verantwoording roepen, of corruptie en misbruiken tegengaan. India erkent dus het belang van participatie bij het realiseren van een gelijke kansenbeleid en ontwikkeling.

Maar hoe werkt dit nu precies in de praktijk? In eerste instantie worden de kinderen uit een welbepaald dorp gemobiliseerd om deel te nemen aan de kinderparlementen. Hiertoe worden verscheidene infosessies gehouden waarbij de kinderen, de ouders en de dorspraad wordt betrokken. Omdat participatie een proces is, worden de kinderen intensief begeleid. Vooraleer ze overgaan tot het vormen van een parlement en het houden van verkiezingen, krijgen ze verschillende opleidingen o.a over het politieke bestel in India, de werking van de administratie/parlementen, taken van ministers, kinderrechten, sociale problemen, rechten en plichten, hoe discussies te voeren, etc...

Nadien worden er verkiezingen georganiseerd voor de verschillende ministerposten, waarvoor iedereen zich kandidaat kan stellen.

Eens het parlement opgestart en de ministers verkozen, komen ze maandelijks bijeen onder begeleiding van een animator die een faciliterende rol speelt. Op zulke vergaderingen worden allerlei zaken behandelt. Daar waar vroeger nog de nadruk lag op onderwijs- gerelateerde zaken, buigen de parlementen zich tegenwoordig ook over gezondheid, discriminatie, vervuiling, enz. Voor elk aangekaart probleem wordt er vervolgens een actieplan uitgewerkt waarbij er telkens, indien nodig, een hogere beleidsstructuur wordt aangesproken.

4

ZUID

INDIA

Via dit proces wordt zinvolle participatie gecreëerd waarvan de kinderen het resultaat ook kunnen zien en die op lange termijn effecten heeft. De kinderen leren niet alleen hoe hun land werkt, maar krijgen ook voeling met de idee van ‘burgerschap’. Ze leren verantwoordelijke burgers zijn, krijgen sociale inzichten, leren omgaan met problemen, enz. De kinderen worden geconfronteerd met democratische besluitvormen, waardoor een basis wordt gevormd voor een democratische samenleving in de toekomst. Kinderparlementen geven hen dus de kans om hun participatierecht uit te oefenen, de mogelijkheid om gehoord te worden en hun lot zelf in handen te nemen.

Dergelijke voorbeelden tonen aan dat kinderparticipatie werkt én een meerwaarde biedt. Toch is er nog een lange weg te gaan. Ondanks het feit dat het kinderrechtenverdrag het meest geratificeerde verdrag is, blijven ze in vele landen vaak dode letter. De rechten van het kind worden nog elke dag met de voeten getreden, niet enkel in het zuiden maar ook hier, in België.

LANGE WEG VOOR KINDERRECHTEN

Alle kinderparlementen kunnen hun eigen succesverhalen voorleggen.

Of het nu om kleine of grote overwinningen gaat, op individueel of groepsvlak, ze zijn allemaal van even groot belang. Een mooi voorbeeld vormt het kinderparlement in Meenatchipuram, een klein Indisch dorpje in Zuidoost-Indische deelstaat Tamil Nadu. Normaal hield het kinderparlement zich bezig met het aanspreken van (de ouders van) schoolverlaters, het toezicht houden op de aanwezigheid van de leerkracht, het planten van bomen, enz. Maar in 2008 bood zich een ander discussiepunt aan: de onaangepaste uren van de schoolbus.

Participatie is één van de meest toegepaste kinderrechten. Initiatieven om kinderen een stem te geven, bestaan overal maar blijven te vaak vaststeken in éénmalige symbolische acties met veel media-aandacht zonder concreet resultaat op beleidsvlak. Effectieve participatie betekent meer dan enkel formeel samenkomen op vastgelegde tijdstippen. Het moet ingebed zijn in de samenleving. Het moet leiden tot beleidsveranderingen waarbij men zijn rechten kan afdwingen.

“De nieuwe busregeling is één van de mooiste overwinningen van het kinderparlement en het dorp.

Het bewijst dat ook kinderen positieve veranderingen kunnen teweeg brengen”.

Na maanden hard werken haalde Veeralakshmi, de 12-jarige voorzitter van het kinderparlement, zijn slag thuis voor de lokale rechtbank. De directeur van de busmaatschappij beet in het zand. Vanaf nu moeten er aangepaste bustijden komen, in dit in functie van de schooluren.

Gedaan met het veel te vroeg opstaan om de enige bus naar school te pakken. Gedaan met het uren wachten op een bus terug naar huis.

Gedaan met alle sociale en familiale problemen, verbonden aan de onaangepaste busuren.

In het zuiden lijkt men steeds vaker manieren te vinden om dit te realiseren en kleine veranderingen teweeg te brengen in het dagelijkse leven van de kinderen. Maar er is nog een lange weg te gaan om deze succesvolle initiatieven een brede ingang te doen vinden, om participatie een echte slagkracht te geven. DMOS-COMIDE wil dan ook een voorvechter blijven zijn voor kinderparlementen in Meenatchipuram en duizenden andere dorpen in het Zuiden, om de kinderparticipatie tot een maatschappelijk verankerd grondrecht te maken.

SAMEN OP WEG

MEENATCHIPURAM LAAT ZICH NIET DOEN

1/2010

Laksmi, voorzitster van het kinderparlement.

Maihté BEELS

De nieuwe busregeling is één van de mooiste overwinningen van het kinderparlement en het dorp. De kinderen moesten maanden lang optornen tegen de apatische houding van de panchayat en de slechte wil van de busmaatschappij. Maar nu werden ze gehoord. Ze hebben kunnen aantonen dat men ook met hen rekening moet houden. Dat ook kinderen veranderingen ten goede kunnen teweeg brengen die voordien nog onmogelijk leken. Op voorwaarde dat ze de nodige inspraak krijgen.

Geïnspireerd door het gedachtegoed van Don Bosco, bestrijdt DMOS-COMIDE armoede in het Zuiden door kansarme jongeren vorming en onderwijs aan te bieden.

5

ZUID

HAÏTI

EEN NIEUW HAÏTI In één minuut stortte een volledige stad als een kaartenhuisje ineen. In samenwerking met de procuren en Salesiaanse NGO’s in Europa, investeert DMOS-COMIDE in de heropbouw van het Haïtiaanse onderwijs voor de allerarmsten.

Resultaat: 60 miljoen ton puin waaronder ongeveer 230.000 Haïtianen de dood vonden en 400.000 anderen gewond raakten; 4.000 van deze gewonden dienden een amputatie te ondergaan. 1.200.000 inwoners werden dakloos. 460.000 onder hen hebben Port-au-Prince verlaten, 300.000 daklozen wonen nog steeds in de straten van de hoofdstad, terwijl anderen onderdak hebben gevonden in een van de 500 vluchtelingenkampen die her en der werden opgetrokken om te voorzien in de vitale behoeften van de inwoners.

Maar naast het menselijke leed zorgde de aardbeving voor nog veel meer vernieling. Minstens 23 private ziekenhuizen zijn met de grond gelijkgemaakt en ook de scholen werden zwaar getroffen.

Het sociale weefsel is volledig beschadigd: geen enkele familie werd gespaard door de verwoestende aardbeving. Alle overlevenden rouwen om een of meerdere familieleden. Veel van hun naasten zijn gewond of zelfs voor het leven gehandicapt. Hun leven zal nooit meer hetzelfde zijn.

De economie, of wat daarvan overbleef na jaren van armoede, is verpletterd onder de brokstukken. Het bankwezen, de industrie en de handel zijn zeer zwaar getroffen, net als de talloze informele activiteiten die miljoenen Haïtianen in staat stelden van dag tot dag te overleven. Alles moet nu echter van nul worden heropgebouwd.

De politieke wereld staat op de rand van de afgrond: de openbare diensten zijn onbestaande, de regering is het noorden kwijt en de oppositie, die de machthebbers verwijt het lot van het land in de handen te hebben gelegd van buitenlandse mogendheden, eist het ontslag van president René Préval of op zijn minst de samenstelling van een nieuwe regering...

Het is vijf voor twaalf. Om een sociale explosie te vermijden, moeten we snel te werk gaan om de situatie te stabiliseren, de economie nieuw leven in te blazen en de basisdienstverlening te verzekeren (telecommunicatie, gezondheidszorg, onderwijs, enz.). Ook als dat moet gebeuren via tijdelijke voorzieningen. Maar we mogen niet overhaast te werk te gaan om Haïti zo snel mogelijk weer op te bouwen.

Dat zou een grove inschattingsfout zijn.

Eerst en vooral omdat het nog enkele maanden zal vergen vooraleer die fase van start kan gaan. En omdat er veel meer dient te gebeuren dan enkele vernielde muren heropbouwen. We zullen de Haïtianen moeten helpen bij de heropbouw van hun land in een post-seismische context. De uitdagingen voor Haïti om een waardige plaats in te nemen in de wereld van morgen, zijn immens. We moeten hiermee rekening houden.

Onze rol bestaat erin de Haïtianen te helpen deze verschrikkelijke ramp om te buigen in een unieke kans om een nieuwe weg in te slaan.

Die van de duurzame ontwikkeling! Dat is echter een werk van lange adem. De Salesiaanse provincie, die sinds 1936 in Haïti aanwezig is, is zich daar goed van bewust. In iets meer dan 70 jaar tijd werd een volledig onderwijsnet uitgebouwd, samen met talrijke andere sociale diensten om de jongeren te ondersteunen bij hun vorming.

“Onze rol bestaat erin de Haïtianen te helpen deze verschrikkelijke ramp om te buigen in een unieke kans om een nieuwe weg in te slaan. Die van de duurzame ontwikkeling!”

Alles moet nu echter opnieuw worden uitgedacht, met extra aandacht voor de vele nieuwe weeskinderen en gehandicapten.

Bovendien moeten de nieuwe gebouwen zodanig bestand zijn tegen nieuwe aardbevingen. Het eiland ligt immers op een breuklijn waardoor aardbevingen in de toekomst een reëel risico blijven. Tot slot dient het vormingswerk van de Salesianen te worden afgestemd op dat van de regering en van de andere actoren uit de onderwijssector. Zo kan er een globaal, coherent en complementair onderwijsaanbod worden ontwikkeld dat in functie staat van de socio-economische behoeften van de Haïtianen.

In samenwerking met de procuren en de ngo’s van het Salesiaanse netwerk in Italië, Spanje, Duitsland, Oostenrijk en de Verenigde Staten, zullen wij de giften die u ons toevertrouwt gebruiken om deze doelstelling te verwezenlijken. Een deel zal gaan naar de organisatie van lessen in tijdelijke structuren, zodat de jongeren het leven opnieuw in eigen handen kunnen nemen op basis van een gestructureerd leerritme. Maar onze inspanningen zullen vooral gericht zijn op de wederopbouw op lange termijn. Op die manier hopen we Haïti te helpen voor eens en altijd het juk van de chronische onderontwikkeling af te werpen.

Françoise LEONARD

Sinds 1935 helpen de Salesianen Haïti. Ook vandaag laten wij de getroffen bevolking niet in de steek. DMOS-COMIDE organiseert daarom in Vlaanderen de solidariteit met de Salesiaanse werken in Haïti.

6

1/2010 SAMEN OP WEG

DMOS-COMIDE EN VZW HAÏTI FARNIÈRE Giften blijven binnenstromen. Maar daar stopt het niet bij. De vzw Haïti Farnières, waarmee DMOS-COMIDE al tien jaar contact houdt, heeft eveneens talrijke giften ingezameld: 95.000 euro tot op heden.

Deze golf van solidariteit is hartverwarmend en betekent een enorme steun voor onze partners in Haïti.

We hebben beslist de krachten te bundelen voor de heropbouw van Haïti. In maart hebben Luk Delft, onze Afgevaardigd Bestuurder, en Jean-François Detournay, de verantwoordelijke van Haïti Farnières, een verkennende reis gemaakt naar het Caribische land in. Ze hebben er de paters en zusters van Don Bosco ontmoet en hebben met eigen ogen vastgesteld wat de aardbeving heeft teweeggebracht, welke

de materiële en menselijke schade is.

Ze hebben de gelegenheid gehad te praten met de verantwoordelijken over de perspectieven voor de heropbouw op lange termijn. Bepaalde projectideeën krijgen reeds concrete vorm. De Belgische fondsen kunnen aan deze projecten worden toegekend zodra het ontwikkelingsbureau van de Salesianen in Haïti de laatste hand heeft gelegd aan zijn strategische planning.

Wordt vervolgd in het volgende nummer…

Père Sylvain Ducange schrijft ons: “Ik ben zeer verheugd over de huidige contacten met ons in Haïti. Bedankt dat jullie aan ons denken in deze moeilijke tijden. Na de aardbeving werd een uitgebreid team samengesteld om te helpen bij de heropbouw van het land. Alles zal via de Fondation Rinaldi verlopen (het ontwikkelingsbureau van de Salesiaanse provincie Haïti, n.v.d.r.).

Van harte bedankt.”

In afwachting hiervan bieden de paters en zuster van Don Bosco op hun terreinen momenteel onderdak aan respectievelijk 8.000 en 15.000 vluchtelingen. Ze worden er ondergebracht in tenten en krijgen er voedsel dankzij schenkingen vanuit Italië, Duitsland en de Verenigde Staten.

7

OPROEP-ARTIKEL

RWANDA

ONTWIKKELINGSBUREA KLEINE CELLEN VAN GOED BEHEER Bij de uitbouw van een strategisch plan voor elke Salesiaanse provincie spelen de ontwikkelingsbureaus een essentiële rol. Als kleine spillen in een goed draaiend geheel sturen en coördineren zij de werking van de verschillende projecten. Maar wie zijn deze ontwikkelingsbureaus, waarvoor staan zij en hoe werken wij met hen samen?

AFRIKA VAN DE GROTE MEREN Al twee maal heb ik het geluk om deze werksessie te mogen animeren Je voelt je steeds welkom als je in Kigali landt. De Salesianen hebben met René die zich als gepensioneerde bedrijfsleider vrijwillig inzet. Het grote verwachtingen en willen het beste voor hun jonge provincie. Sinds is een intens gebeuren rond de tafel met zovele Salesianen en leken. Ik 2006 staan zij in voor alle Salesiaanse werken en gemeenschappen van tel wel 7 nationaliteiten: Rwandese, Burundese, Congolese, Braziliaanse, Rwanda, Burundi en Oeganda. De provinciale raad heeft gekozen om er Belgische, Kroatische en Italiaanse. En stuk voor stuk met hart en ziel een ontwikkelingsbureau te installeren. Aan het hoofd staat de geëngageerde mensen die jongeren de kansen geven die zij verdienen.

Directeur-Econoom van de provincie, Père Danco Litric. Ik mocht hen sinds de oprichting bijstaan. Ondertussen kwamen 2 jonge DOEL VAN EEN ONTWIKKELINGSBUREAU Rwandese universitairen het bureau versterken. geplaatst om de lokale noden te omschrijven En dan is er Thérèse, een Belgische vrijwilligReeds 10 jaar kiest DMOS-COMIDE als en de problemen te evalueren. Zij spelen ster die al meer dan 7 jaar de Salesianen NGO resoluut om te werken via ontwikkedus een cruciale rol als verlengarm van bijstaat in het zoeken naar fondsen voor lingsbureaus. Het is belangrijk te herinneren DMOS-COMIDE’s beleid in het zuiden. projecten. Om deze financies transparant te dat DMOS-COMIDE geen coöperanten in kunnen beheren, werd overgeschakeld naar het zuiden heeft. De Salesianen en de Zusters Vandaag gaat ongeveer 5 % van de geldeeen uniforme boekhouding. In het beheer van van Don Bosco zijn onze rechtstreekse lijke middelen naar hun werking en structurele hun centra was vaak “Vivre de la providence aanspreekpartners. Vroeger werden de ontplooiing. Ook kennis, vorming en advies de Dieu” hun motto. Dat is niet verkeerd, projecten veelal individueel besproken met zijn essentiële elementen geworden in de maar daarmee kan je moeilijk iets duurzaam de lokale centra of de technische scholen. opbouwen. Na een vorming in goed projectbeheer en in het gebruik van onze instrumenten, hebben wij hen begeleid tijdens een “Kennis, vorming en advies zijn essentiële elementen geworden 4 daagse werksessie in het nemen van hun in ontwikkelingssamenwerking”. strategische keuze en in de formulering van hun programma. Het is een hele uitdaging met alle verantwoordelijken van de centra ontwikkelingssamenwerking. Zo reiken wij Door een programmatische aanpak, wordt samen te werken. Wij hebben geluisterd naar hen methodes en instrumenten aan om de er nu enkel op het niveau van de Salesiaanse hun werking met kansarme jongeren. Je wordt programma’s te definiëren en op te volgen. provincies samengewerkt. Onder impuls van er stil van als je hoort wat voor fantastisch DMOS-COMIDE werden in vele regio’s werk zij vandaag leveren. Een beroep aanleren Wij zien bijvoorbeeld dat in India deze ontwikkelingsbureaus opgericht. aan 1400 jongeren in Kigali en 300 in de ontwikkelingsbureaus gegroeid zijn en vaak stad Butare is hun missie. En dit zonder als NGO erkend worden. Zij zijn in staat om Een ontwikkelingsbureau is een kleine staatssteun! Op een eerlijke en open manier zelfstandig fondsen te vinden. In Latijns- en organisatie, die op een heel concrete wijze durven zij te spreken over wat hen vandaag Centraal Amerika zijn er ook al sterke de provincie bijstaat om de programma’s en niet lukt. Maar je voelt hoe zij geloven in hun ontwikkelingsbureaus en goede partnerde projecten uit te schrijven, om donoren te kunnen. De vraag naar meer opleidingsschappen. In Afrika zijn er goede voorbeelden, zoeken en de uitvoering op te volgen. Deze capaciteit is groot. Toch moeten we naast de maar zij moeten nog verder groeien. Dit is kleine cel staat meestal onder leiding van de noodzakelijke financiële middelen ook kijken een grote uitdaging voor DMOS-COMIDE. directeur econoom en telt naast Salesianen naar hun (menselijke) draagkracht om nieuwe ook enkele leken. Samen zijn zij het best projecten te kunnen ontwikkelen.

8

AUS IN HARTJE AFRIKA…

‘Afrika van de Grote Meren’, met onderschrift “DMOS-COMIDE overlegt met het ontwikkelingsbureau van de Grote Meren regio”

“Mijn dienstreis eindigde in een opvangcentrum voor 150 straatkinderen. Een mooie afsluiter.

Ons werk draait ten slotte om kansarme jongeren”.

van hun organisatie, van hun boekhouding en in het goed beheer van de projecten. Verder krijgen de leraarkrachten naast pedagogische vormingen ook nieuwe technieken aangeleerd. Ik denk dan aan het bouwen met geperste aarden blokken, daar bakstenenovens hoe langer hoe meer verboden worden omwille van een te kort aan brandhout.

Zij kennen gelukkig al onze methodes en instrumenten. Voor hen is het ook een uniek moment om te uit te wisselen met hun collega’s.

Even weg van hun dagelijkse zorgen… en toch. Père Jean-Claude klampt mij aan omdat het huidige programma geen lonen voorziet voor leerkrachten van het Don Bosco centrum Mwetu in Mbuji-Mayi.

Zij werken in bijzonder moeilijke omstandigheden. Geen elektriciteit.

Ook water is een probleem. Hij vraagt een voorschot want het personeel is al 3 maanden niet betaald en wil gaan staken. Alleen kan ik niet beslissen, dat moet samen met de directieraad overlegd worden. Die zorg neem ik terug mee naar Brussel.

OOST AFRIKA – NAIROBI Midden november reis ik door naar Nairobi voor een volgende workshop.

Het ontwikkelingsbureau staat daar al vele jaren in voor alle projecten en programmawerking voor Kenia en Tanzania. De 2 projectmedewerkers, Rose-Mary en Chris, maken deel uit van een dynamische ploeg. Het bureau heeft ook een verantwoordelijke voor “job placement”. Hij bemiddelt actief bij bedrijven voor de werkstelling van de jonge afgestudeerden. Samen analyseren zij de noden van alle centra, formuleren zij projecten en helpen zij hen bij de implementatie van hun projecten.

OEGANDA Vanuit Nairobi vlieg ik door naar Kampala. Op 30 km daarvan, in Bombo, komen wij samen met de 3 Salesiaanse gemeenschappen.

Samen met Théoneste, de jonge secretaris en boekhouder uit Kigali, worden de specifieke noden en mogelijkheden van deze Oegandese centra onder de loep genomen. Onze werksessie maakt ook duidelijk dat er een grote behoefte leeft om onderlinge ervaringen uit te wisDMOS-COMIDE overlegt met het ontwikkelingsbureau van de Grote Meren regio

1/2010

De werksessie brengt alle verantwoordelijken van de centra samen, Salesianen en Zusters van Don Bosco. Onder impuls van Pater Eric Meert, hoofd van het ontwikkelingsbureau voor deze Centraal Afrikaanse provincie, tekenen zij voor een goede samenwerking en zorgen zij voor de nodige vormingsinitiatieven o.m. in de versterking

De meeste verantwoordelijken zijn vertrouwd met projectwerking.

Samen met het ontwikkelingsbureau maakt DMOS-COMIDE de beste strategische keuzes voor alle beroepscentra. Groot is de verleiding om te investeren in nieuwe moderne uitrustingen en grotere infrastructuurwerken. Toch volgen ze een andere strategie waarbij steeds meer jongeren bereiken met het vooropgezette budget, het einddoel blijft.

Tussen de deelnemers is er Father Simon van Kakuma. Daar leven tienduizenden vluchtelingen, uit Soedan en Somalië. De Salesianen hebben er een kleine basisorganisatie die afhankelijk van de nood en op vraag van de Verenigde Naties, beroepsvormingen verstrekt aan deze vluchtelingen en de lokale bevolking. Het is een bewuste keuze van de hele Salesiaanse gemeenschap om daar aanwezig te zijn. Puik werk, in moeilijke omstandigheden!

SAMEN OP WEG

CENTRAAL AFRIKA - LUBUMBASHI In oktober reisde ik naar Lubumbashi. Na het eerste vijfjarenprogramma is het goed om terug te blikken op wat gedurende de laatste jaren in 10 centra werd gerealiseerd. Zij hebben het knap lastig. De Congolese staat schrijft wel dat zij van het onderwijs prioriteit wil maken binnen de “5 chantiers du président de la république”. Maar als er slechts 1 à 2% van het staatsbudget naar de hele sector van educatie gaat… kan je niet veel verwachten.

selen en om samen initiatieven te nemen. Netwerken en synergieën zoeken met andere actoren wordt een belangrijk thema van ons volgend programma.

De laatste dag breng ik een bezoek aan het straatkinderen project van Namugongo, dat Father Richard animeert en bezielt, samen met 3 “uncles” Josephs en 1 “aunty”. Daar worden intussen meer dan 150 kinderen opgevangen. Ik kan mij geen mooiere afsluiting van mijn dienstreis voorstellen. Ten slotte draait het om kansarme jongeren…

Gery JANSSENS

Steun ons project: DMOS-COMDE is de Belgische ngo van Don Bosco. Via vorming en beroepsonderwijs stellen we kansarme jongeren in staat om zelf aan hun ontwikkeling en die van hun omgeving te werken.

9

NOORD

VASTENCAMPAGNE

VASTENCAMPAGNE EEN SCHOOLVOORBEELD UIT HAACHT Je neemt een echte Don Bosco technische en beroepsschool. Je strooit er een jarenlange ervaring overheen. De basis van het gerecht heet mondiale vorming en krijgt dit jaar een Boliviaanse vulling. De koks verfijnen hun gerecht, elk jaar opnieuw, tot een Schoolvoorbeeld.

MONDIALE WEEK Net zoals vele andere Vlaamse scholen, voert ook Don Bosco Haacht TSO/BSO al jaren een vastencampagne in haar school. Het hele schoolteam grijpt de campagne van Broederlijk Delen en DMOS-COMIDE aan als een kans om haar leerlingen onder te dompelen in een heuse Mondiale Week. Getuigenissen uit het Zuiden, verteltheater en educatieve gezelschapsspelen doen de leerlingen een week lang verder dan hun eigen omgeving kijken.

uitgezette krijtlijnen onder de aandacht, spoort eventuele hiaten in het plan op en verdeelt de verantwoordelijkheden.

De doelstelling van de mondiale week gaat verder dan louter informeren over Noord-Zuidproblemen. De werkgroep wil het eigen specifieke leerlingenpubliek warm maken voor het Zuiden via sprekende workshops, educatieve spelen, een filmvoorstelling en improvisatietoneel.

Lut Van Daele voelt goed aan welke richting de werkgroep uitwilt en verricht het nodige speurwerk dat al snel een hoop waardevolle contacten oplevert. De erg gewaardeerde tips worden tijdens de volgende vergaderingen verfijnd en praktisch uitgewerkt. De werkgroep moet sprekers vastleggen, workshops bevestigen, een filmzaal vastleggen, een moderator zoeken, de leerlingenraad mobiliseren, enz.

DE WERKGROEP TWEEDE GRAAD. STRAATKINDEREN Dirk, leraar in Don Bosco Haacht TSO/BSO is al jarenlang de voortrekker van de werkgroep mondiale vorming. Hij kent het klappen van de zweep en laat zich niet ontmoedigen door het extra werk.

Hoewel de vastencampagne van DMOS-COMIDE en Broederlijk Delen is uitgegroeid tot een vaste waarde, vult Don Bosco TSO/BSO haar mondiale week elk jaar anders in. De voorbereidingen starten al vroeg in het schooljaar, maar het enthousiasme van Dirk blijft aanstekelijk werken. De werkgroep stort zich op het centrale thema van de vastencampagne. Dankzij inhoudelijke ondersteuning vanuit Broederlijk Delen en uitwisselingsmomenten tussen scholen uit dezelfde regio, maken de leerkrachten van de werkgroep kennis met het campagneland. Dit jaar staat de impact centraal van de klimaatsverandering op de inheemse boeren uit de Boliviaanse Andes.

Ook DMOS-COMIDE draagt haar steentje bij aan de voorbereiding van de vastencampagne. Lut Van Daele, die binnen DMOS-COMIDE verantwoordelijk is voor de scholenwerking, dacht samen met een zestal leerkrachten van de werkgroep, mee na over de concrete invulling van de Mondiale Week. Niet altijd even eenvoudig, maar Dirk kent zijn pappenheimers. Hij brengt orde in de enthousiaste chaos en vat alle ideeën heel systematisch samen. Hij brengt de

De Mondiale Week is een week op maat van de leerlingen, zo ook de thema’s die aan bod komen. De problematiek van straatkinderen staat centraal bij de jongere leerlingen van de tweede graad - 3e en 4e jaar TSO/BSO. Hierbij staat een concreet project centraal van DMOS-COMIDE: een meisjesweeshuis in Cochabamba (Bolivia).

Hanne Nelissen werkte als DMOS-COMIDE-vrijwilligster 6 maanden lang in dit weeshuis, en komt met plezier getuigen over haar persoonlijke ervaringen, over de meisjes die ze begeleidde en de oorzaken van hun problematiek. De volle zaal jongeren luistert geboeid.

Naast de getuigenissen van Hanne, is er ook nog verteltheater. De organisatie Kadapalabra brengt het verhaal van “De Wereldreiziger Straatkinderen van Verwegistan”. Tijdens de voorstelling vertelt Jan De Wereldreiziger spannende reisverhalen. Maar steeds weer verliest hij zich in details, bedenkingen en kleine anekdotes over het dagelijkse leven in andere landen. Nadien diepen de leerlingen deze onderwerpen verder uit in een groot, educatief gezelschapspel.

Hierbij leren ze de dieperliggende oorzaken kennen van de straatkinderenproblematiek.

Jaarlijks organiseert DMOS-COMIDE i.s.m. Broederlijk Delen, een vastencampagne om leerlingen te sensibiliseren voor de Noord-Zuid problematiek.

10

Terwijl de tweede graad vooral focust op het thema straatkinderen, werkt de derde graad voornamelijk rond de campagne van Broederlijk Delen. Dit jaar staat hierbij boer Samuel centraal, een Boliviaanse RANDANIMATIE boer die ons op de link wijst tussen de klimaatsverandering en De Mondiale Week wordt ook gekruid door vele kleine acties en armoede in het Boliviaanse Andesgebergte. Sara Christiaenssen van de randanimatie. Zo is er een koffiestop in de regionale dienst van Broederlijk Delen leraarskamer, een Boliviaanse kooksessie legt deze link tussen armoede en klivoor het derde leerjaar, de verkoop van maatsverandering verder uit tijdens de “Dit jaar staat Samuel centraal, ‘morgendwoordjes’ en de campagnefilm. een Boliviaanse boer die wijst op de link wereldwinkelproducten door de leerlingenraad, en als ‘moment suprême’ een voetbaltussen de klimaatsverandering Daarnaast is er voor de derde graad ook en volleybalmatch tussen leerlingen en en armoede in de Andes.” verteltheater over “de redding van het leerlingen. bier, de chocolade en de rest van de weKortom er beweegt wat in Don Bosco reld”. Dit is een programma van 2 tot 3 Haacht TSO-BSO! lesuren met korte verhaaltjes, een quiz en een opdracht. Als inleiding vertelt hij korte verhaaltjes die op het eerste zicht weinig met elkaar Lut VAN DAELE te maken hebben. Daarna wordt er aan de hand van een interactieve quiz een overzicht gegeven van verschillende aspecten van duurzame ontwikkeling. Tot slot staan de leerlingen stil bij mogelijke voorstellen om de wereld te redden en worden de ontbrekende links tussen DE BD EN DMOS-COMI de verhaaltjes gelegd. ek de samenwerking van In de voorbije vijf jaar ble Via het improvisatietoneel van Inspinazie duikt het vijfde leerjaar in rlijk Delen tijdens de vasDMOS-COMIDE en Broede en de expressieve werkvorm. zet. Duizenden jongeren tencampagne een goede de n Het zesde en zevende leerjaar zoeken de filmzaal op om de prachtige aan workshops, bekeke leerkrachten deden mee eer Belgische film ‘Altiplano’ te bekijken. “Dat deze film geen evident, rden sponsorlopen en campagnefilm, organisee n ela dit jaar op hetzelfde lijke maaltijden. We doen de ‘Nomineer Samuel voor verder onder het motto e Ontwikkeling’. Jij ook?

Nobelprijs voor Duurzam we vooral in op de levens Dit schooljaar zoomen a. livi eenschappen in Bo kracht van inheemse gem als DMOS-COMIDE hebben Zowel Broederlijk Delen met vrouwengroepen, boe daar jarenlange relaties het rganisaties die elke dag rengroepen en jongereno iden wel degelijk groeikanbewijs leveren dat het Zu t in ganisaties nemen het hef sen heeft. Deze partneror g erin aan duurzame verand eigen handen en werken s. komstige generatie voor henzelf en voor de toe

1/2010

makkelijk verhaal brengt, moet kunnen” klinkt nadien in de leraarskamer. “We moeten niet altijd gemakkelijke films aan onze leerlingen aanbieden. Er mag een uitdaging inzitten!”

SAMEN OP WEG

DERDE GRAAD. DUURZAME ONTWIKKELING

bewustmaking en enthousi Solidariteit vraagt naast . ren et op velerlei manie asme ook concrete inz de in ederlijk Delen vragen DMOS-COMIDE en Bro iban om via allerhande act campagnetijd hun achter ffie lijke maaltijden, Ko viteiten (sponsorloop, eer or n. De opbrengst wordt do stop,…) geld in te zamele OS de projecten van DM ons gelijk verdeeld tussen len.

COMIDE en Broederlijk De

11

NOORD

VRIJWILLIGERS

VRIJWILLIGERSWERK, VERRASSEND ANDERS In deze nieuwe jaargang wil de redactie van Samen op Weg ook het woord geven aan de “Via Don Bosco”-vrijwilligers. Sinds enkele jaren stuurt DMOS-COMIDE vrijwilligers naar alle uithoeken van de wereld waar we als organisatie ook actief zijn. De Salesianen of de Zusters van Don Bosco zorgen ter plaatse voor de opvang en begeleiding. Nu er al heel wat mensen teruggekeerd zijn willen we hier plaats maken voor hun terugblik.

NAAM: Hanne Nelissen GEBOORTEDATUM: 19 maart 1983 WOONPLAATS: Riemst OPLEIDING: Vertaler Frans - Italiaans VRIJWILLIGERSWERK: Meisjesweeshuis Hogar Maria Auxiliadora in Cochabamba, Bolivia PERIODE: november 2008 - april 2009

WAAROM WILDE JE VRIJWILLIGERSWERK DOEN? Een deel van mijn studies heb ik in het buitenland afgewerkt via het Europese uitwisselingsprogramma Erasmus. Een fantastische ervaring, maar ik miste iets. Al gauw ging ik op zoek naar een nieuwe component. Ik wilde zelf ook iets kunnen betekenen, iets bijdragen.

Daarom heb ik ook bewust gekozen voor vrijwilligerswerk in Bolivia, het armste land van Latijns-Amerika. Natuurlijk wilde ik ook graag een deel van de wereld zien, maar dan niet op een oppervlakkige manier, niet als toerist.

MET WELKE VERWACHTINGEN BEN JE OP HET VLIEGTUIG GESTAPT? Zonder bedenkingen of twijfels, en in de volle overtuiging dat ik me daar goed zou voelen. De zusters hadden me een Cd-rom over het weeshuis toegestuurd en voelde me daardoor erg welkom.

HOE ERVAARDE JE DE EERSTE DAGEN IN BOLIVIA? Wel, midden november vertrok ik naar het Boliviaanse Cochabamba en kwam daar terecht in een weeshuis van 51 meisjes tussen 6 en 20 jaar oud. Omdat mijn aankomst samenviel met het begin van de grote vakantie hadden de kinderen het bijzonder druk en was ik vooral op mezelf aangewezen. De kinderen hadden hun vaste karweien.

Naast allerlei huishoudelijke taken maakten de kinderen ook producten om nadien op de markt te verkopen. Met de opbrengst kochten ze dan stof voor hun nieuwe schooluniformen. Tijd voor ontspanning was er erg weinig, en probeerde me in te werken door mee handtassen te haken.

12

WAS JE DE ENIGE VRIJWILLIGSTER IN HET WEESHUIS? Nee. Bij mijn aankomst bleken er nog vier andere vrijwilligers te werken in het weeshuis. Daar was niets over gezegd en vroeg me af wat we in godsnaam met vijf vrijwilligers in één weeshuis gingen doen. Het waren drie meisjes uit de Verenigde Staten en één uit Canada. Omdat de groep al gevormd was, voelde ik me aanvankelijk een buitenstaander.

EN HOE VERLIEP DE AANPASSING AAN JE NIEUWE LEVEN? Deze aanpassing bleek allerminst vanzelfsprekend. De weesmeisjes eisten me al snel totaal op. Dit viel me nogal zwaar en voelde regelmatig de nood aan privacy.

Ook de locatie maakte het niet er gemakkelijker op. Om van de afgelegen buitenwijk van Cochabamba naar het stadscentrum te geraken, was ik per bus een uur onderweg. Hiervoor moest ik steeds toestemming vragen aan de Zusters. Terug zijn voor het donker was eveneens een vaste regel. Kortom, een heel ander leven dan ik tot dan toe gewend was. Ik voelde me echt gedesoriënteerd. Ook de trieste verhalen van al die meisjes vielen me emotioneel zwaar. Ik denk dat met zo’n ervaring een echte ‘cultuurshock’ mag noemen.

WANNEER KWAM DAN VOOR JOU DE GROTE OMMEKEER? Wel, na twee weken ging het al veel beter. Maar het bezoek van mijn vriend, twee maanden later, was een belangrijk kantelmoment.

Samen maakten we een korte trip en bij onze terugkomst had ik een echt ‘thuisgevoel’ gekregen. De meisjes hadden me enorm gemist en hadden veel te vertellen.

ERVAARDE JE HET VRIJWILLIGERSWERK ALS ZINVOL? Jazeker. Ik had mijn vaste taak in de bibliotheek en deed daar aan studiebegeleiding. Het viel me op dat één van de jonge meisjes niet kon lezen of schrijven. Ze was erg klein maar oogde in haar manier van doen al erg volwassen. Ze was altijd vrolijk ondanks haar moeilijke levensverhaal. Haar mama was gestorven en haar papa had een drankprobleem, daardoor was ze samen met haar jongere zusje in het weeshuis beland. Ik ben dan individueel met haar gaan werken en heb haar leren lezen en schrijven.Spijtig genoeg zijn we maar geraakt tot op het niveau dat ze zelfstandig lettergrepen kon lezen. Ook het tellen heb ik haar aangeleerd. Het verschil kunnen maken, al was het maar voor één meisje gedurende twee maanden, heeft me enorm veel voldoening gegeven.

ZIJN JE VERWACHTINGEN INGELOST? Mijn Westerse verwachtingen botsten op de verwachtingen van de zusters. Ik had gedacht om veel meer te kunnen DOEN, maar de zusters verwachtten van de vrijwilligers gewoon dat ze er ZIJN om zo voor de meisjes een meerwaarde te creëren. Toch heb ik een positief gevoel bij mijn vrijwilligerswerk. Als ik terugblik, denk ik vooral aan mijn concrete verwezenlijkingen en de positieve relatie die ik met de kinderen en de mensen in de buurt heb kunnen opbouwen.

HEB JE NOG TIPS VOOR TOEKOMSTIGE VRIJWILLIGERS? Vertrek vooral zonder verwachtingen en sta open voor alle onverwachte situaties. Onderschat bovendien vrijwilligerswerk niet. Je moet echt sterk in je schoenen staan om al die indrukken de baas te kunnen, je aan te passen aan een nieuwe wereld met een eigen mentaliteit, taal, klimaat, enz. Maar met de nodige portie geduld creëer je ongetwijfeld een openheid die heel positief en leerrijk kan uitpakken.

Interview: Lut VAN DAELE

SAMEN OP WEG

1/2010

HEB JE HET LAND BOLIVIA BETER LEREN KENNEN? In het weeshuis leer je Bolivia vooral van binnenuit kennen, op vlak van politiek en maatschappij. Je maakt kennis met de enorme bureaucratie. Je leert hoe het dagelijkse leven in elkaar zit, wat de rol is van de zusters, de boeren, de kinderen, enz. Je leert hoe het is om ziek te zijn in zo’n land. Er zijn enorm veel kwakzalvers en weinig betrouwbare artsen. Je leert ook hoe arm deze mensen wel niet zijn en wat hun standpunt is tegenover de politiek. De stemming van de nieuwe grondwet is zeker een belangrijk gespreksonderwerp. Het land op zich heb ik dan weer vooral leren kennen tijdens de trip met mijn vriend.

Het heeft een prachtig landschap en is nog niet echt toeristisch.

ALS JE NA ZES MAANDEN TERUGBLIKT, WAT HEEFT DE ERVARING DAN MET JE GEDAAN? Of de ervaring me echt fundamenteel heeft veranderd, weet ik niet.

In elk geval voel ik op het moment geen enkele drang meer om weg te gaan. De mentaliteit van dankbaarheid en gastvrijheid blijft me enorm bij. Zelf blijf ik vooral verwonderd over de luxe waarin we leven: de snelweg, de producten in de supermarkt…

Wie het voelt tintelen in de tenen om ook voor een periode van tenminste een half jaar naar Afrika, India of Zuid-Amerika te trekken, surft naar www.dmos-comide.org 13

NOORD

ACHTERBAN

HET KALASI-PROJECT SMEEDT BANDEN MET CONGOLESE SCHOLEN Het Kalasi-verhaal begint in 2005. Zuster Brigitte Phemba, provinciale overste van de ‘Soeurs Servantes des Pauvres’ in Congo (Congregatie van Sint Vincentius a Paulo Gijzegem) vraagt aan Zuster Machtelt De Jaeger, Algemene Overste, om vier lagere en vijf middelbare scholen te steunen die tijdens de koloniale periode door de Congregatie zijn opgericht. Om alle 186 leerkrachten en 3600 leerlingen vanuit Vlaanderen te helpen, wordt in 2006 het Kalasi-project opgestart.

Kalasi betekent ‘school’ in de plaatselijke Kiyombe-taal.

“Hoe kunnen we vanuit Vlaanderen een bijdrage leveren aan de kwaliteit van het Congolese onderwijs?”

Eind 2006 bezoekt Bert De Wolf, oud-pedagoog te Gijzegem, alle scholen van de zusters in de provincie Bas-Congo. De penibele onderwijs- en leersituatie van leerkrachten en leerlingen treft hem: versleten schoolgebouwen, overvolle klassen, weinig didactisch materiaal, een té theoretisch, autoritair onderwijs…én leerkrachten die vrij uitgeput en met een lege maag voor de klas staan. Na vijf uur les spoeden zij zich naar ver afgelegen velden om voedsel te kweken voor hun gezin. Ze komen pas ’s avonds laat thuis. ‘s Morgens om acht uur staan ze weer paraat, ook zaterdag. Bert is getuige van de enorme motivatie van ouders en leerlingen en de grote inzet “ondanks alles” van de leerkrachten.

De grote vraag is: “Hoe kunnen we vanuit Vlaanderen een bijdrage leveren aan de kwaliteit van het Congolese onderwijs?” Het contrast met het kwalitatief sterke onderwijs in Vlaanderen is zodanig groot dat we heel Vlaanderen willen wakker schudden en vragen om de Congolese scholen te helpen. Maar we beseffen dat de oplossing niet zo eenvoudig is. Het gaat verder dan geld inzamelen. We moeten luisteren. We moeten mee op weg gaan. En niets blijkt eenvoudig als je Congo wil steunen.

In overleg met alle directies én leerkrachten onderzocht Kalasi mogelijke maatregelen die de onderwijs- en leersituatie kunnen verbeteren. Zo krijgen sinds 2007 de leerkrachten en het hulppersoneel elke schooldag een kleine maaltijd, en ontvangen zij op het einde van het schooljaar een schoolpremie van 10 euro. Kalasi hoopt dat deze maatregel snel overbodig wordt als de Congolese staat zijn leerkrachten wat beter wil gaan betalen, al dan niet met tussenkomst van de internationale gemeenschap. Daarnaast financiert Kalasi de noodzakelijke bijscholing van de leerkrachten, de aankoop van handboeken, van schoolborden en -banken, van naaimachines en oefenstoffen, van computers en modems (belangrijk voor de communicatie), van labo-instrumenten, enz.

DMOS-COMIDE steunt het Kalasi-project dat met kleinschalige maar betrouwbare acties een reëel verschil maakt op het terrein zelf. Extra giften zijn altijd welkom via rekeningnummer 435-8034101-59 met mededeling ‘6598 Lukula-Kidima’.

14

DEWERELD.BE

DON BOSCO. OM DE WERELD IN 80 GEZICHTEN

In het Salesiaanse onderwijscentrum van Ablogamé (Togo) zamelen de Zusters van Don Bosco hulp in voor Haïti. Begin februari organiseerden de kinderen van de lagere school, de meisjes van het vormingscentrum en de jongeren van het avondonderwijs een spontane steunactie. In totaal verzamelden de kinderen 6000 frank of 9 euro in. Ze overhandigden het bedrag in een plastieken ballon aan de directrice van de school, Zuster Silvia Melandri.

Don Bosco blijft mensen inspireren. Over de hele wereld! In deze rubriek vertellen we het verhaal van 80 individuen uit het Zuiden die zich hard inzetten voor kansarme jongeren. In dit nummer zetten we Zuster Lucia Potesta in de kijker.

De Zusters waren diepgeraakt door deze enorme solidariteit. “Het is ontroerend te zien hoe ook de allerarmsten hun krachten bundelen uit solidariteit voor de slachtoffers van de aardbeving in Haïti”.

ANIMATIECEL De 13-plus werking van de Konterdam (Oostende) trotseerde vrieskou en een gure wind om rond te trekken als Sterzangers. Het project van de Animatiecel ten voordele van straatmeisjes in Gabon, werd voorgesteld en gul onthaald. Enkele uren en 176 euro later konden de jongeren zich opwarmen aan een welverdiende warme chocolademelk.

Ondertussen diende de Animatiecel een aanvraag in voor subsidie aan de Oostendse Stedelijke Raad voor Ontwikkelingssamenwerking en de provincie West–Vlaanderen.

DMOS-COMIDE ondersteunt niet enkel scholen en opvangcentra van de Salesianen. Er wordt in verschillende landen ook samengewerkt met de “Figlie di Maria Ausiliatrice”, beter gekend als de zusters van Don Bosco. Zo ook in Peru, waar zuster Lucía Potestà de projecten van de zusters coördineert.

Zuster Lucía is wat men noemt een dame met pit. De naam die ze gebruikt in haar e-mailadres “Extra-Lucy” doet al zoiets vermoeden.

De manier waarop ze vertelt over de projecten van de zusters in Peru is tekenend. Zuster Lucía verzet bergen werk in het ontwikkelingsbureau, én wenst op de hoogte te blijven van de laatste trends en evoluties binnen de ontwikkelingssamenwerking. Straf, rekening houdend met het feit dat ze de leeftijd van 80 al een poosje gepasseerd is en dat ze zich al meer dan 50 jaar inzet als zuster van Don Bosco.

SAMEN OP WEG

TOGOLESE JONGEREN VOOR HAÏTI

1/2010

DEWERELD.BE

Haar energie werkt aanstekelijk. Het vuur in haar ogen lijkt nooit te zullen doven. Met haar enthousiasme en overtuiging is ze een drijvende kracht, een niet te stoppen locomotief die kansarme Peruaanse meisjes en vrouwen op sleeptouw neemt.

Frits en Miet zijn weer present op diverse beurzen en ook de voordracht “Een rugzak vol verhalen” kan nog altijd geboekt worden op 059/80.25.17.

Op 31 december 2009 had de Animatiecel al 6493 euro verzameld voor Gabon.

15

Driemaandelijks tijdschrift Verantwoordelijke uitgever:

Achtiende jaargang nr 1 Omer Bossuyt Leopold II-laan 195 B 1080 Brussel info@dmos-comide.org telefoon: 02 427 47 20 bankrekn.: 435-8034101-59 IBAN : BE84 4358 0341 0159 BIC : KREDBEBB

SAMEN OP WEG België - Belgique P.B. - P.P. Gent X 3/1751 Afgiftekantoor Gent X ISSN=1370-5814

HOOFDREDACTIE: Françoise Léonard / EINDREDACTIE: Wouter Derijck / REDACTIE: Omer Bossuyt, Maihté Beels, Gerald Janssens en Lut Van Daele / ADRESSENADMINISTRATIE: Jan De Broeck en Peter Goossens / LAY-OUT: Anderz, Evergem / DRUK: Geers Offset, Oostakker / FRANSTALIGE EDITIE: ‘Faire Route Ensemble’ / VOLGENDE UITGAVE: tweede kwartaal 2010 / Ken je mensen die Samen op Weg willen ontvangen, is je adres onjuist of ben je verhuisd, gelieve dit te melden aan DMOS-COMIDE, Leopold II-laan 195 te 1080 Brussel, tel. (02) 427 47 20, of per email dmos.comide@skynet.be

Don Bosco Noord-Zuid

SAMEN OP WEG

P 602488

1

Overeenkomstig de wet van 8 december 1992, die de bescherming van de persoonlijke levenssfeer regelt, werd uw naam opgenomen in ons adressenbestand. We gebruiken deze gegevens alleen voor de verspreiding van informatie inzake onze activiteiten. U heeft onbeperkt toegangs- en correctierecht van de door ons over u bewaarde informatie.

EERSTE KWARTAAL 2010

vamac z.i. mandeldal I. de raetlaan b-8870 izegem

Driemaandelijks tijdschrift: Achtiende jaargang nr 1

nv

Tel. 051 31.06.72 - 3 Fax 051 31.21.69

een blad als geen ander

DE BACKER & Co BVBA DUBA Pompen voor ontwikkelingsprojecten Kasteeldreef 1 B-9230 Wetteren Tel. (09) 369.34.96 / Fax (09) 369.57.52 16

www.kbc.be Vereniging voor Ethiek in de Fondsenwerving