Peach Magazine

Peach

2008-2009

Magazine

Het Verhalennummer

Luypaert Robin

~Peach Inleiding~ If I had a world of my own everything would be nonsense.

Nothing would be what it is, because everything would be what it isn’t.And contrary wise, what is, it wouldn’t be.

And what it wouldn’t be it would. You see?

-Alice In Wonderland-

1

Inhoud Peach Inleiding ...................................... 1 Fashion Stories: - Alter Ego.................3 - Revolution D’Amour ....................................4-5 Interviews: - Mysterious & Vintage....................6-7 - Loulou..............40-41 - My Life As A Model..................24-25 In the spotlights: - Helmut Newton ................................8-10 - Ellen von Unwerth ................................12-13 - Richard Avedon ...............................26-27 - Tim Walker .........28-29 2

Reviews &tutorials: - Cross Processing:

Toen en nu......42-43 - Canon Eos 400D........11 Peach shoots: -AlterEgo.............14-23 -Revolution D’Amour .............................30-39 Bronnen............45 Peach Magazine dankt.................44

AlterEgo Het dagboek van een escorte ,1958 Call girl, escorte, meisje van ple- mom om te werken. Het is prezier, hoer het maakt me niet uit cies een alter ego. Mijn job mag hoe je me noemt, het zijn maar dan wel raar en mysterieus zijn, woorden. Zoals er verschil- ik ben thuis een gewone en simlende mensen zijn in de wereld pele jonge vrouw. Ik hou ervan te zijn er verschillende mensen kunnen relaxen in de zetel of in dit vak. Wat maakt mij dan in m’n bed na een zware dag, zo speciaal? Ik ben jong, niet een goeie cappuccino met getrouwd, heb geen kinderen veel slagroom te drinken of en ben nooit verslaafd geweest gewoon eens lekker niksen.

Na het werk aan iets. Uitgezonderd aan schoenen, Regel 1: Houd neem ik het een misschien. Ik ben werk en privé liefst douche en high class wat wil g es c hei d e n . ga wat uitzeggen dat ik per waaien op uur reken en duur het strand. ben, heel duur. Nu, waarom ben ik escorte? Ik hou Het ruisen van de zee en de frisse van het plezier dat je eraan be- lucht doen mij altijd goed. Het leeft, de afwisseling, natuurlijk is alsof alle leugens die mijn leook het geld maar wat ik het ven leiden, wegvliegen. Niemand leukst vind, is dat ik mijn eigen weet af van mijn beroep. Dat baas ben. Wel, zo goed als mijn is ook niet de bedoeling maar eigen baas. Ik heb een manager omdat mannen soms op zo’n natuurlijk, die regelt mijn klan- onvoorspelbare momenten rare ten. Ik heb wel bepaalde regel- wensen hebben, heb ik totaal tjes. Regel 1: Houd werk en privé geen tijd voor vriendschap. Ik gescheiden. Regel 2: Houd alles voel me opgesloten. Iemand die onder controle, de klant zit neer, omsingeld is door mensen maar ik sta en hij betaald op voorhand. toch alleen is. Mijn beroepsleRegel nummer 3: Hygiëne, zowel ven is een illusie en mijn privéde mijne als de zijne. De laatste leven, de tijd voor mezelf, zal regel maar niet de minste: ont- een droom blijven. Veel klanten dek zo snel mogelijk wat de klant willen horen dat ze anders zijn. wil en geef het hem.Mijn leven Dat ze de enige zijn die voldoen. verschilt niet veel met dat van De waarheid is, dat zijn ze niet. een werkend persoon. Ik word Helemaal niet Ik blijf toch maar opgebeld, doe mijn job en heb achter met dat lege gevoel. Bij vrije tijd. Net zoals de business- het escorte zijn komt altijd pijn man ben ik op het werk niet zoals maar niet de pijn die de meeste thuis. Ik zei het eerder al, privé en mensen denken. Ik weet dat ik werk gaan bij mij niet samen. Dat nogal depri kan overkomen maar is de hoofdreden dat ik me ver- het plezier van mijn job compen-

seert dat . De pijn die ik bedoel is dat van schoonheid. Een meisje moet doen wat een meisje moet doen om verzorgd te blijven. Als escorte moet je er goed uitzien anders trek je geen cliënteel aan.

Geen klanten wil zeggen geen geld. Wat zou dan gebeuren? Ik weet eigenlijk geen beter beroep dan dat van mij, geen stress, eigen baas, afwisseling. Wie heeft daar geen leugentjes voor over? Geef toe, iedereen liegt tegenwoordig.

3

Revolution D’ Amour 1968

Het is een dag als een ander. Niet te koud, niet te warm. Goed want Louise en ik hadden afgesproken om te gaan picknicken. We zouden met de fiets gaan. Ergens het bos in trekken en daar ons deken spreiden. Ik heb er al dagen naar uitgekeken.

Gewoon een dagje samen, vriendinnen onder elkaar. Gewapend met een zonnebril spring ik op mijn fiets. Op weg naar het bos kan ik het voelen, er zijn dingen aan het veranderen. Hippies, zo noemen ze ons tegenwoordig. De makers van de Flower Power, een jeugdcultuur afkomstig uit Amerika. We worden verbonden met het seksuele en het muzikale. Oh ja, en drugs.

Maar daar trokken zij en ik ons niets van aan. Wij geven om wat er met de maatschappij gebeurt. De vreselijke kapitalistische en materialistische maatschappij, die overmaats gebruik maakt van technologie, vervuilt onze wereld, maakt hem onnatuurlijk en kunstmatig! Wat heb je nu aan geld, bezit, status? Het leidt naar een leven vol regels, onderdrukking van ideeën en gevoelens en uiteindelijk geestelijke leegheid.

Wat zou een wereld nu zijn zonder liefde? Wat is een wereld vol oorlog, discriminatie en geweld? Ik kijk rondom mij en geniet van de natuur. De natuur fascineert me altijd. Ik voel er me vrij.

Hier maakt het niet uit welke afkomst je hebt of wie je lief hebt.

Ja, hier voel ik me pas thuis. Ik rijd het pad op naar de afgesproken plaats. Als ik maar niet te laat ben! Ik trap wat harder op mijn pedalen. Ze is er al. Ik rijd tot bij haar en zeg in een kleine zucht van vermoeidheid:”Sorry dat ik te laat ben, ik was aan het dromen onderweg en vergat de tijd.”Ze vertelt me dat ze er zelf nog maar een poosje is en ze het helemaal niet erg vindt even te wachten. Ze heeft een gitaar en picknickmand bij.Er ligt een deken over om te voorkomen dat al het lekker eruit zou vallen. Ik hoop dat ze voor me speelt straks, het zou perfect zijn! We gaan beiden het bos in om een gezellig plekje te zoeken om te kunnen eten. Na enkele minuten stoten we op de perfecte plaats. Magisch is het, tussen de bomen waar het licht zachtjes komt piepen. Samen besluiten we onze fietsen te droppen en het deken mooi uit te spreiden. Mijn buik knort. “Honger?”vraagt ze. “Ik rammel!”mompel ik. Ze neemt het mandje op haalt er een fles wijn uit en geeft me een kleurrijk versierd cakeje. Ze ontkurkt de fles en neemt een slok. “Ziet hij er niet lekker uit?”vraagt ze wat verwonderd.

Ik neem vlug een hap en zeg met een halfvolle mond : “Natuurlijk wel, het zag er gewoon te lekker uit om op te eten!“

4

Ze gniffelt en bloost een beetje. Na de cakejes en een halve fles wijn neemt Louise haar gitaar.Ze speelt het nieuwe liedje While My Guitar Gently Weeps van The Beatles. Ik leg m’n hoofd zachtjes op haar schouder. We genieten beiden van de natuur en van de liefde die rondom ons is. Haar stem klinkt als die van een engel.

Om in extase te komen hebben wij geen drugs nodig, dit is genoeg. Na het lied legt ze haar gitaar aan de kant en kijkt ze me in de ogen. Dit is de eerste keer dat ik me zo dicht voel bij haar.

Haar hand wrijft over m’n wang en ik sluit mijn ogen. De bladeren ritselen op de achtergrond en ik voel haar adem op mijn gezicht.

Ik ben bang en nerveus maar toch zo op mijn gemak. Mijn hand dwaalt af naar haar arm en streelt verder naar haar schouder.

De intensiteit die zich in de lucht bevindt is niet te beschrijven. Ik zou nu wel kunnen huilen van geluk maar dat wil ik niet. Nee, ik wil niet dat dit moment eindigt. Haar lippen kussen de mijne en alle spanningen vervagen en een warm gevoel vult mijn lichaam. Even verlies ik mezelf in de omgeving en in haar gloed.

Net toen ik dacht dat natuur mij niet gelukkiger kon maken met al haar schoonheid gebeurt dit.

Enkele ogenblikken later lossen onze lippen elkaar en bei-

den slaken we een zachte zucht.

We gaan op onze ruggen liggen en kijken naar de lucht door de bladeren. Er wordt geen woord gezegd. Onze hoofden naast elkaar en ik kan haar horen ademen. Wonderlijk dat twee simpele wezens zo’n gevoel kunnen creëren als datgene wat wij net hadden gecreëerd. Haar hand dwaalt weer af naar m’n wang.

Zo blijven we een heel eind liggen.

Niets zeggend, gewoon zij die met haar duim over mijn wang streelt, de wolken die traag passeren, de bladeren die dansen in de wind. Het zijn precies dagen die passeren wanneer ze plots zegt:”The greatest thing you’ll ever learn is just to love and to be loved in return.”

5

Mysterious and vintage een interview met Robin Luypaert

Robin Luypaert, leerling aan de Stedelijke Academie voor Schone Kunsten te Brugge. Met de droom op een dag als modefotograaf aan de slag te gaan, koos hij als thema voor zijn jaarwerk fotografie met invloeden uit de jaren 1950 tot 1969. Met behulp van digitale modificatietechnieken tovert hij zijn modellen terug in de tijd.

De modellen zijn alledaagse mensen waarin iedereen zichzelf wel kan terugvinden. Dit feit helpt iemand al voor een groot stuk op weg wanneer die zich wil inleven in zijn beelden en droomwereld. Laat dit nu datgene zijn waarvoor de beelden in de eerste plaats gecreëerd zijn.

Omschrijf jouw gewone maandag.

Opstaan om 6h30, me wassen, de trein nemen naar Brugge, op school zitten en (vooral) praten. Lunchen met vrienden, foto’s ontwikkelen en afdrukken, terug naar huis gaan. Als afsluiter: chatten over de gebeurtenissen van de dag en naar bed gaan. Redelijk gewoontjes dus.

Wanneer ben je met fotografie gestart en hoe ben je erin beland?

Ik maakte al foto’s als kleine uk. Ik kreeg toen van die wegwerpcameraatjes in mijn handjes gestopt en trok foto’s in het wilde weg. Toen ik iets ouder werd, nam ik de vakantiekiekjes tijdens gezinsreizen en fotografeerde mezelf. De eigenlijke start van mijn passie voor fotografie, was de eerste lesdag fotografie op de Academie in Brugge. Ik herinner me die dag goed, Mr.Poncelet had ons gevraagd wat we van de les fotografie verwachtten. Ik wou opnieuw leren kijken naar de wereld,mijn lens laten vallen op dingen die anderen niet zien. Sindsdien ben ik hierdoor gebeten.

Hoe zou je jouw stijl omschrijven?

Mysterieus en oud? Ik hou van een foto die er oud en versleten uitziet, het lijkt dan of het een heel leven achter de rug heeft. De mensen die ik fotografeer, zijn geen evenbeeld van perfect supermodel, maar hebben een eigen perfectie. Dan pas straalt een persoon karakter uit. Dat is toch iets wat iedereen aantrekt? Ik werk ook het liefst met mensen die ik ken, want dan verloopt de communicatie en interactie vlotter. Ik hou ook van foto’s die niet direct om omgeving of kledij draaien en dus meer ruimte overlaten aan de fantasie van de toeschouwer. Met natuurlijk licht werk ik het liefst omdat die de soms ietwat rare poses natuurlijk verzacht. Re-

6

acties van een publiek, die toegeeft dat ze kunnen wegdromen bij mijn foto’s, charmeren me heel erg.

Waar haal je jouw inspiratie vandaan?

Vooral uit dingen die me als kleine koter al de dag door hielpen. Ik hield van popjes verkleden, dagdromen, foto’s maken, verhaaltjes schrijven,… Hetzelfde ervaar ik bij het beluisteren van muziek , er komt heel veel fantasie aan te pas.

Meestal als je speelt met poppen of muziek beluisterd, fantaseer je en komt er een verhaaltje in je op en dat verhaaltje wordt dan het scenario voor één van mijn fotosessies.

Vroegere jaren zijn voor mij een grote inspiratiebron, De jaren 50 en 60 vooral. Ik hou van de nieuwe dingen die op de markt kwamen, de

Een publiek die toegeeft dat ze kunnen wegdromen bij mijn foto’s, charmereerd me heel erg.

Ilovemannequins.blogspot.com

revoluties, de kledij, muziek,…

Is er altijd een verhaal achter je werk?

Er is altijd wel iets, al is het mijn fantasie of gewoon iets dat ik graag zie.

Hoe is je familie, wat vinden ze van je werk?

Mijn familie steunt me in alles wat me blij maakt. Zonder hen zou ik niet kunnen doen wat ik nu doe.

Ze spreken steeds een kritische, maar oprechte mening uit, het één vinden ze al beter dan het ander.

Als je iets in je leven opnieuw zou kunnen doen, wat zou dat zijn?

De balletles niet opgeven! Dat is zowat het enige, want ik ben blij met mijn dagelijkse gang van zaken en leven.

Zijn er mensen waarmee je ooit zou willen/had willen samenwerken?

Helmut Newton. Ik had nog maar een paar beelden van hem gezien, zonder te weten wie hij was, of de man was al een held in mijn ogen. Hedi Slimane, nog zo’n meesterbrein.

Coco Rocha, Agyness Deyn en Lily Donaldson, dat zijn in mijn ogen de mooiste modellen van het moment.

Waar zie je jezelf over vijf jaar?

Hopelijk succesvol afgestudeerd en aan de slag als modefotograaf.

7

Helmut Newton Als we het over Helmut Newton hebben, gaat er bij iedereen wel een lichtje branden.

De man was één van de meest invloedrijke mensen in de modewereld op fotografisch gebied en daar hebben we respect voor bij Peach Magazine.

Hij laat ons door zijn lens de wereld zien en daarom vinden we hem perfect om te linken met ons verhalennummer. Niet met woorden maar met beelden toont deze kunstenaar zijn interpretatie van de wereld.

Geef toe, wie weerstaat nou mooie dames in kinky lingerie of gewoon au naturel. That’s the way we like it at Peach.

“What will the woman of the next century look like? Perhaps the answer to that can be found in the photos of Helmut Newton.”

-Karl Lagerfeld-

“Those who write about photography write only for those who write about photography.”

-Helmut NewtonHelmut Newton droomde ervan om een groot reporter te worden en de wereld rond te reizen. De eerste stappen in zijn carrière waren dan ook bij de Singapore Straits Times. Ze boden hem een job aan als reporter.

Hij werkte toen nog met een Rolleiflex. Die job verloor hij na twee weken omdat hij altijd te laat was als er iets te fotograferen viel. Lange tijd heeft hij zonder geld moeten leven. Toch was het niet voor niets, reportagefotografie vormde dan ook een grote inspiratiebron voor zijn latere werken. Helmut Newton was een geboren modefotograaf en had zijn carrière dan ook zo uitgebouwd.

Hij bleef trouw aan zijn ideeën en was altijd op zoek naar iets nieuws.

Dat is ook de reden waarom hij bij de modewereld bleef. Kunst zag hij als een klinisch concept en mode kende hij als de achterkant van zijn hand. Toch vond hij in de mode de schoonheid van natuurlijke expressie. Hij hield van alles wat artificieel is.

“Everything that is beautiful is fake.”

-Helmut Newton-

8

Een model met een bleke huid was voor Helmut Newton een must, zeker als hij naakten fotografeerde. Om de warme tonen in zijn beelden helemaal te liquideren plaatste hij een blauw licht bij het al felle licht. Hij wou simpelweg dat zijn modellen abstract op de voorgrond verschenen,los van de achtergrond. Deze manier van fotograferen resulteert in een koel beeld. ‘Koel’ was dan ook de boodschap die hij wou meegeven in zijn foto’s, volledig in contrast met ‘romantisch’ en ‘sentimenteel’, twee woorden die Newton niet kon hebben. Als men zich wil verdiepen in zijn werk, zal men er geen enkel kunnen bespreken als ‘romantisch’ of ‘sentimenteel’. Vele Feministen haatten Newton hiervoor,hoewel het helemaal zijn bedoeling niet was om de vrouw in het belachelijke te trekken. Newton had een eigen specifieke wijze om dingen te idealiseren,al was zijn realiteit dat niet altijd, zo zag hij beide seksen als gelijken. Vele fotografen noemden hem een slaaf van de consumptiemaatschappij maar daar had Newton geen oren naar. Hij wou alleen maar zijn weten en visie beschrijven met beelden.

“You’ve got to be able to live up to something, even a bad reputation.”

-Helmut NewtonOmdat hij niet kon tekenen, krabbelde hij alles neer in een klein zwart boekje dat hij altijd bij zich had. Alles stond er in van poses en hoteladressen tot nummers van modellen. Met behulp van dit boekje kwamen al zijn beelden tot stand. Het is ridicuul te zeggen dat Newtons beelden op de grens van vulgariteit of pornografie liggen. Vroeger werden impressionisten en expressionisten als Renoir en Modigliani ook als vulgair en pornografisch beschreven en kijk waar die beland zijn. Het gevaarlijke aan de beelden van Helmut Newton is dat ze voor iedereen, bewust of onbewust, herkenbaar zijn en nadien blijven nazinderen. Kunst zou geen kunst zijn met een grote K moest die het artificiële concept kelderen, het is de plek waar artistieke expressie van komt.

“I always carry around a little notebook in which I can jot down the minutest details concerning photos that I’ll take some other time.”

-Helmut NewtonIn zijn recentste werken zitten twee ‘nieuwe’ elementen: verhouding en tijd. De gedupliceerde beelden van de sessies in Brescia hebben een soort van symbolisme. Hij fotografeerde dezelfde vrouw,gekleed in het ene beeld en naakt in het andere beeld (op de schoenen na dan, want dat vond Newton de ware betekenis van naakt), in identieke set-up op dezelfde locatie. Het grote verschil in de beelden zit hem in het licht,

namelijk het zonlicht was veranderd. Deze foto’s die men haast tweelingen zou kunnen noemen, oefenen een dramatisch effect uit. Zijn bedoeling was niet om een verhaal te creëren maar de kracht van het moment te weergeven. Het unieke aspect van de beelden komt tot zijn recht door de twee beelden naast elkaar te zetten. Ondanks de perfecte reconstructie toegepast voor het tweede beeld, komt het eerste zoveel meer overweldigend over.

Diezelfde techniek gebruikte hij ook in een reeks gepubliceerd in de Franse versie van Vogue , maar de foto’s werden genomen in de studio en daar miste hij de frivoliteit van het daglicht. Newton was dan ook niet echt te vinden voor studiowerk.

“I’ve always avoided photographing in the studio. A woman does not spend her life sitting or standing in front of a seamless white paper background.

Although it makes my life more complicated, I prefer to take my camera out into the streets.”

-Helmut NewtonNa 15 jaar in opdracht gewerkt te hebben, nam zijn carrière een nieuwe wending. Newton begon met het schieten van vrij werk.

Op die manier vervaagde hij de barrière tussen persoonlijke werken en die om het laatje te vullen. Hij wou zijn foto’s niet langer verborgen houden van de buitenwereld en had zo ook volledige controle over zijn werk. Hij was trots op het feit dat zijn foto’s niet wazig waren. Regelmatig werkte Helmut ook gratis voor magazines gepubliceerd door jonge mensen zonder de finan-

9

ciële middelen om professionele fotografen in dienst te nemen.

Het maakte hem niet zoveel uit dat deze giften geen geld opbrachten, enkel de interessante onderwerpen waren bij hem van tel. Volgens Newton is fotografie iets intellectueel geworden en dit zeker voor beginnende fotografen of studenten. Naar eigen zeggen bevatten Newtons foto’s geen boodschap. Hij beschreef ze als “beelden zonder woorden nodig” en zelfs simpel. Als je dan toch vindt dat zijn werk gecompliceerd is of je hebt even de tijd nodig om ze te begrijpen dan komt dat door de ongelooflijke details die erin zitten.

“A photographer should be seen and not heard.”

-Helmut NewtonNewton hield ervan om ’s nachts te fotograferen, gewoonweg om gezien te worden. Zoals vele fotografen was hij gefascineerd door etalagepoppen. Hij wou de kijker misleiden, de modellen leken namelijk soms op de poppen en vice versa. De misverstanden die hierdoor ontstonden en nog steeds ontstaan, vond hij erg amusant. Zwembaden,nog zoiets waardoor hij gefascineerd was.

Als jochie was hij een fanatieke sporter en een echte waterrat. De zwembaden midden in de stad vond hij dan ook het leukst. Hij was zeer specifiek en repetitief in zijn werk, zo weerlegde hij altijd dezelfde karakteristieken in een vrouw. Vaak ging het om vrouwen van een hogere klasse, daar wist hij ook het meest van. Over de hele wereld legde hij vrouwen vast en wat hem het meest opviel was dat ook al waren de vrouwen

10

afkomstig van de andere kant van de wereld, de kleren en de make-up waren altijd hetzelfde.

Dit moet vast een teken van de consumptiemaatschappij zijn geweest. Hij wou de regels van een bepaalde maatschappij vastleggen, het tonen van bepaalde gedragsaspecten.

“It’s sometimes said of certain painters that they are ‘a woman’s painter’. The same notion can be applied to Newton- he is a

‘woman’s photographer.”

- Karl LagerfeldNewton hield van reacties en zocht er dan ook naar. Hij was niet voor dat liefelijke en tedere te vinden. Helmut wou provoceren maar niet door de keuze van zijn onderwerp. De enige soort van provocatie dat hij niet kon uitstaan was die van een surrealist, hij kon het gewoonweg niet plaatsen. Helmut Newton was een man die hield van vulgariteit en slechte smaak. Hij vond dat opwindender dan het opgedrongen beeld dat de maatschappij destijds oplegde. Volgens hem was het standaardisering van visies. Zijn werk was noch voor zichzelf noch voor de kunstwereld, maar voor zijn publiek. Als de kunstwereld hem niet moest dan kon het hem geen moer schelen.

Hij zou zich nooit aanpassen aan de opgelegde standpunten van een bepaalde maatschappij. Zo vond hij sadomasochisme heel interessant, wat nog steeds niet maatschappelijk aanvaard is. Hij had altijd klemmen en kettingen in zijn koffer,niet voor zichzelf, maar voor de modellen natuurlijk. Geen zorgen, de knopen werden nooit echt strak gedicht.

Canon EOS 400D

De wereld is als een speelplaats met de Canon EOS 400D.

Kenmerken

• 10,1 megapixel CMOS Door de 10,1 megapixel CMOS sensor zijn uw beelden haarfijn tot in sensor. de details. In posterformaat afdrukken brengt geen problemen meer met zich mee.

• EOS integrated cleaning De energiebesparende CMOS sensor is snel en gevoelig. Het toestel system. maakt vrijwel iedere keer beelden zonder beeldruis op hogere ISO’s.

• 2,5 inch LCD Met het EOS integrated cleaning system ben je telkens opnieuw zeker van een stofvrij beeld.

• Compact en lichtgewicht.

Het systeem is speciaal ontwikkeld voor verwijderen en voorkomen van stof.

Telkens bij het opstarten en afzetten van de camera wordt het stof van de sensor geschud.

De Canon EOS 400D is uitgerust met een 2,5 inch beeldscherm, hiermee krijgt U een goed overzicht op uw gemaakt beeld.

Het is helder en geeft U en anderen een goede kijk op de reeds genomen beelden.

In tegenstelling tot andere digitale spiegelreflex camera’s, is deze compact en licht, ideaal voor mensen met kleine handen.

Door de vederlichte De Canon EOS 400D maakt het creëren van uitwerking van het toestel een eigen wereld mogelijk! is het perfect mogelijk hem overal mee te nemen, wat u nog meer de mogelijkheden geeft om uw droomwereld waar te maken.

De Canon EOS 400D’s haarfijne beelden zijn perfect voor modefotografie en dus logisch dat Robin Luypaert dit toestel hanteert. Hij weet ons te vertellen dat hij de remote shooting functie op de camera erg handig vindt. Zo kan je de gemaakte foto’s meteen op je computer bekijken. De toekomstige modefotograaf heeft geen te bijster grote handen en daarom komt de compacte vorm van het toestel erg van pas. Net zoals Helmut Newton en Richard Avedon werkt Robin niet veel in studio en hierin speelt het lichte gewicht van de camera een grote rol. Hij weegt erg weinig, dit maakt een enorm verschil als je grote afstanden moet afleggen om te fotograferen.

11

Ellen von Unwerth Ellen von Unwerth is de nieuwe Helmut Newton en daar zijn wij blij om bij Peach Magazine. Deze vrouw heeft carrière gemaakt in wat eens een mannenwereld was. Ellen toont aan dat niet alleen mannen mooie beelden kunnen maken van dames in kinky lingerie of au naturel. De fotografe durft mannen plagend uit te dagen met haar scherpe oog voor vrouwelijke erotiek in combinatie met plezier en oprechte gevoelens. Alleen daarom al verdient zij een plekje in ons magazine, maar er is meer. Von Unwerth brengt ons naar haar wereld vol verhalen, spelletjes, bazige meisjes en stoute jongens. Als dat geen droom is! Dit is een echte battle of the sexes en Peach Magazine is trots getuige hiervan te zijn.

Op haar achttiende werd Ellen door het circusleven opgeslokt. Haar passie voor fantasie uitte zich als een diepe interesse in het circus.

Ze werd er de assistente van een messenwerper, mocht netkousen dragen en het publiek besprenkelen met parfum. De tijd in het circusleven bezorgde haar de perfecte basis om later een carrière in de modefotografie uit te bouwen. Haar job bestond immers uit het toveren van mensen naar een wereld vol fantasie. Zo’n twee jaar later, op haar twintigste, werd ze ontdekt als model door John Casablancas, de legendarische ex-topman van het modellenbureau Elite. In haar modellentijd werkte ze het liefst samen met Guy Bourdin en Oliviero Toscani. Zij leerden haar al snel enkele kneepjes van het vak zoals omgaan met licht en beweging. Ze kwam al gauw tot de conclusie dat ze het niet boeiend vond om de hele tijd stil te staan. Het liefst wou ze op de set volledig uit de bol gaan, tot grote ergernis van sommige fotografen. Op dit moment in haar levensloop had ze een relatie met een fotograaf, waarmee ze ook nauw samenwerkte.

Hij leerde haar hoe ze foto’s kon afdrukken. Tegenwoordig heeft ze haar tijd als ontwikkelaar al lang achter zich laten liggen, niettemin blijft het voor haar een leuk en magisch proces. Ellens allereerste camera kreeg ze in handen toen haar vriendje er één voor haar kocht.

Von Unwerth had toen nog geen technische kennis van een toestel, behalve dan de weinige dingen die ze zich nog herinnerde uit haar tijd met de fotografen. Dit betekent niet dat ze haar weinige kennis als een tekortkoming zag. De inspiratie van elke fotografen komt nu eenmaal van een andere plaats, sommigen onderscheiden zich in het gebruiken van technische aspecten, voor anderen heeft het allemaal te maken met buikgevoel, timing en smaak. Ellen von Unwerth wordt de meesteres van het instinct genoemd. Haar foto’s zijn eerder ongelukjes of resultaten van een tekort aan technische kennis. De kracht van haar foto’s zit volgens haar dan ook in de spontane momenten die ze, al dan niet opgezet, weet vast te leggen. Diezelfde spontaniteit kan ook terug gevonden worden bij haar favoriete fotogra-

12

“I think a man likes to be a little mistreated by the woman. I think they enjoy it if the woman is beautiful.”

-Ellen von Unwerth-

fen: Helmut Newton en Richard Avedon. De met spontaniteit gevulde foto’s beschikken over een bepaalde glamour en eigenzinnige stijl.

Von Unwerth tracht in haar beelden aan te tonen dat ze begrijpt wat mannen willen en meeste vrouwen weten.Ellen von Unwerth houdt van de dominerende rol die een vrouw kan aannemen. Ze heeft een vastberaden en een tikkeltje choquerende verbeelding. Die verbeelding uit zich dan ook in foto’s waarop mannen mishandeld worden.

De betrokken modellen zijn niet geïntimideerd door haar sadomasochistische onderwerpen, integendeel ze zijn zo enthousiast dat ze haar grensoverschrijdend toeroepen steeds harder op te treden. Ellen gelooft dat modellen zich anders gedragen voor haar cameralens dan voor die van anderen. Volgens von Unwerth komt dat omdat ze zelf een vrouw is en dat ze geen hoge verwachting heeft van de meisjes. Zichzelf zijn is voldoende, waardoor ze zich meer relaxed voelen en naar Ellen toe open bloeien. De fotografe zal een model nooit overtuigen om dingen te doen die niet in haar aard liggen. Ellen von Unwerth is dan ook beroemd en berucht om het feit dat ze de oprechte gevoelens van haar modellen vastlegt. Het fotograferen van Claudia Schiffer voor ‘Guess? Jeans’ was het moment die Ellen von Unwerth op de kaart zette. Ze werd gepubliceerd door magazines als Vogue, Vanity Fair, Interview, The Face, Arena, L’Uomo en I-D. Gelijktijdig won ze ook de eerste prijs op “The International Festival of Fashion Photography”. Samen met

Chantal Thomass publiceerde ze het boek ‘Plumes et Dentelles’, een recente verzameling van Ellens prachtige werken, reeds uitgegeven in vele succesvolle boeken. Deze werken zijn scherpe foto’s uitgebracht in kleur, maar persoonlijk prefereert ze korrelige zwart-wit werken. Volgens haar maakt dit de fotografe tijdloos, grafisch en emotioneel. Ellen von Unwerth is niet alleen een succesvolle fotografie maar ook een regisseuse. Haar favoriete filmgenre is die van de stomme films. Ellen adoreert ze, omdat het mooie en intense prenten zijn met uitdagende verhalen.

Dat is ook de reden waarom in haar films niet gesproken wordt.

Ze regisseert vooral videoclips en tv-campagnes voor modeontwerpers. Enkele voorbeelden hiervan zijn ‘Fragment One by Kenneth Bagger’ en ‘Wendybird’ voor Erin Fetherson met Kirsten Dunst in de hoofdrol. Hiermee bewijst Ellen von Unwerth dat ook een vrouw kan overleven in wat ooit een mannenwereld was.

13

AlterEgo 14

20 cm x 30 cm

10 cm x 15cm

Fotograaf: -Robin Luypaert Assistent/Stylist: -Loulou Model: -Rachel Vander Auwera

15

10 cm x 15 cm

16

20 cm x 30 cm

17

18

20 cm x 30 cm

20 cm x 30 cm

19

20

20 cm x 30 cm

10 cm x 15 cm

21

22

20 cm x 30 cm

10 cm x 15 cm

23

Rachel, my life as a model Rachel Vander Auwera, een architectuurstudente aan de Stedelijke Academie voor Schone Kunsten, te Brugge. Zij is het gezicht van ons eerste nummer en de muze van Robin Luypaert. Het kersverse model vertelt ons over hun samenwerking. De combinatie van haar zware studies en het tijd verorberende modellenwerk.

Omschrijf je maandag.

Omdat ik de laatste weken veel tijd moet spenderen aan opdrachten die ik heb voor het vak architectuur, werk ik op de zondag meestal tot laat in de avond. Hierdoor kan ik de maandagmorgen redelijk slecht uit m’n bed. Mijn maandag begint dus met hangende pootjes en halfgesloten ogen. Als ik om 8.30 op school toekom (net op tijd), begint de drukste voormiddag en daarna de saaiste namiddag. Drie uur wiskunde en een uur geschiedenis staan dan op het programma!

De maandag is dus absoluut niet mijn meest geliefde weekdag.

Je bent in veel van Robins foto’s te bewonderen. Hoe was de samenwerking tussen jullie?

Zeer goed. We waren al vrienden en als je elkaar al kent, maakt dat de samenwerking toch een stuk makkelijker.

Naast het modellenwerk ben je een architectuurstudente, wanneer ben je met architectuur begonnen?

Drie jaar geleden begon ik in Brugge aan de Kunstacademie (net zoals Robin) aan mijn opleiding beeldende en architecturale kunsten.

Nog voor ik deze richting begon, was ik vrijwel zeker dat ik verder wou in de architectuur en binnenhuisarchitectuur, al wist ik er toen nog niet veel van af.

Was de combinatie van het modellenwerk en je opleiding zwaar?

Zoals ik al eerder zei, brengen de weekends bergen schoolwerk met zich mee. Af en toe moest ik een tandje bij zetten om tijd vrij te krijgen voor een fotosessie. Woensdagen en schoolvakanties kwamen me goed van pas. Ook al had ik veel werk, ik ben er trots op dat ik in de weekends meestal wel een gaatje kon vinden in mijn planning.

Hoe zou je jouw stijl omschrijven?

Mezelf een label opkleven, vind ik erg moeilijk. Ik ben gewoon zoveel mogelijk mezelf. Dat druk ik meestal uit in m’n werk, kledij en attitude. Ik hou er wel van nieuwe dingen te proberen, vooral wanneer het van die dingen zijn waarvan veel mensen zouden zeggen: “ Dat zou ik nooit doen!” Het is moeilijk om origineel te zijn want mensen ontdekken nu steeds vaker hoe leuk iets kan zijn.

Toch ben ik er van overtuigd dat je zowel in mijn kledingstijl, werkstijl en mijn kamertje een stukje Rachel herkent.

Wie/wat is jouw inspiratie?

Ik heb geen specifieke inspiratiebron.

Ik bewonder veel mensen zoals Audrey Hepburn of Audrey Tautou en ik hou van de films die Tim Burton maakt!

24

Hoe reageert je familie als ze je zien op de foto?

Mijn familie had nog niet de eer de volledige reeks te bewonderen, maar de foto’s die ik al voorlegde overweldigden hen wel. Ik was nog nooit eerder model of iets in die trend. Het verwondert me ook wel als ik mezelf zo op die foto’s zie staan. Ik had nooit gedacht zoiets aan te kunnen. Ja, fier kan je me wel noemen, net zoals mijn familie.

Als je iets in je leven opnieuw zou kunnen doen, wat zou dat zijn?

Gigantische borsten! Nee, grapje.

Ik zou er niets aan veranderen. Er is me nog nooit iets voorgevallen waarvoor ik mij zo hard schaamde dat ik de deur niet meer uit durfde. Vandaar zou ik alles wat ik nu heb niet willen opgeven om de tijd klein stukje terug te kunnen draaien. Natuurlijk maakt iedereen wel eens een foutje met spijt als gevolg, maar dat zijn de lessen van het leven. Uiteindelijk valt alles wel in z’n plooi.

Zijn er mensen waarmee je ooit zou willen samenwerken?

Er zijn altijd wel mensen die ik de moeite waard vind om beter te leren kennen en een samenwerking mee op te starten. Ik ben die personen gewoon nog niet tegen het lijf gelopen op dit moment.

Waar zie je jezelf over vijf jaar?

Ik hoop over vijf jaar nog bezig te zijn met de dingen die ik op dit moment doe en misschien nog meer. Tegen die tijd zal ik mijn studies architectuur wel hebben voortgezet en wat ervaring opgebouwd hebben. Althans dat hoop ik.

25

Richard Avedon Er is één naam die Peach Magazine niet kan missen als we praten over modefotografie en dat is die van de controversiële Richard Avedon. Hij is de grondlegger van modefotografie zoals we het nu kennen. Toen alle fotografen van zijn tijd op hun gemakje in hun studio foto’s trokken, ging Avedon er op uit met zijn modellen. Hij paste als eerste beweging en emotie toe in de modefotografie en werkte samen met de ‘elite’ personen die hij door de jaren heen tegen het lijf liep. Avedons vroege jaren als fotograaf zijn vereeuwigd in de film Funny Face met één van zijn muzes in de hoofdrol, het wereldberoemd mode-icoon en actrice Audrey Hepburn.

Avedons eerste job wordt omschreven als pasfotofotograaf voor de ‘Merchant Marines’ in 1942. Zo’n twee jaar later werd hij campagnefotograaf voor een winkel, maar werd al snel aan de haak geslagen door Alexey Brodovitch , de art director voor Harper’s Bazaar’. Richard Avedon was één van de eerste fotografen die baanbrekende grenzen verlegde in de modefotografie, zo zorgde hij ervoor dat statische en serieuze foto’s plaats maakten voor spontane en met pleziergevulde campagnebeelden. Hij nam de tot dan toe statisch poserende mannequins mee naar de straten van Parijs, waar hij ze liet ronddansen en springen.

Vandaag de dag is dit de normale gang van zaken, toen werd zijn werk beschreven als erg controversieel. Deze eigenzinnige foto’s kregen een plaats in het glossy modeblad Harper’s Bazaar. In de jaren veertig en vijftig waren alle schijnwerpers nog gericht op gezicht en lichaam van het model..

Avedons styling van het model lag daarentegen aan de voet van een nieuw tijdperk, die van ‘fashion chique’ met nadruk op de designerkledij. Van in het begin toonden Richards modefoto’s

26

duidelijk aan dat hij al meester in het vak was. Niet zoals Man Ray of Steichen, die modefotografie enkel gebruikten om periodes van financiële stress te overbruggen, kortom Avedon was een geboren modefotograaf met een overduidelijke visie en passie. Zijn foto’s straalden een soort van romantiek uit, er was een perfecte balans tussen model en haar kledij. Op basis van styling maakte hij een duidelijk onderscheid in weergave, klassieke kledij fotografeerde hij op een strakke manieren vloeiende kledij liet hij door de mannequins in beweging brengen. Vooraleer Avedon begon met het toepassen van deze techniek, werden modellen niet vereerd als beroemdheid. Een model werd eerder bekeken als één van etalagepoppen die men

in de vele winkelramen terug kan vinden. Zijn grondbrekende beelden brachten daar echter verandering in. Mode kwam door Avedons hand op een nieuw en hoger niveau terecht. Een groot voorbeeld hiervan is Dovima, zijn grootste inspiratiebron, zij was het perfecte model om goddelijkheid te verlenen aan couture.

In‘Dovima with Elephants’ (1955) kan men waarnemen dat Dovima door haar autoriteit en emotionele intensiteit, mede bepaald door de Dior jurk, de olifanten en een aap tot rust bracht. Op een nog andere foto (Great pyramids of Giza, 1951) is te zien hoe ze zelfs een kameel op z’n knieën kreeg.

In Avedons latere carrière keren de prachtige modellen en betoverende jurken nog steeds terug.

Het enige verschil tussen deze beelden en hun voorgangers is een vernieuwde kijk ten opzichte van mode. Ondertussen had men een zekere vrijheid bekomen in de vrouwenmode, zo werden bijvoorbeeld de ooit vereiste strakke bustiers vervangen door losserzittende kledij Deze (r)evolutie op modegebied ging uiteraard gepaard met veranderingen in de foto’s van Avedon, die onmogelijk kon achterblijven op dit feit. We belanden terug bij Dovima, nog steeds pertinent

aanwezig in de prachtigste couture. Voor het eerst zien we haar met de ogen gericht op de lens.

Opvallend is het feit dat dit in geen van Avedons eerdere werken zo was.

In de vroege jaren zestig onderging planeet Aarde de seksuele revolutie. Er ontstonden nieuwe gedragscodes die vrouwen nu ook toestonden zich toegankelijker te maken. Niet lang daarna werden we op alle magazinecovers als het ware aangekeken door vurige vrouwelijke blikken, een verandering die al snel door iedereen aanvaard werd. Op het gebied van mode bracht dit ook belangrijke evoluties met zich mee, schoenen werden zowat blokken aan de voeten en de jurken waren net lang genoeg om de kousennaden te verbergen.

Deze verandering vertaalde zich ook in de modefotografie. Modefoto’s werden nu uit een lager standpunt getrokken, dit om de elegante van de benen te behouden. Avedon overdreef in dit effect door op de koop toe torso en hoofd waziger te maken. De fotograaf bleef op deze manier verder evolueren tot hij schopte tot Vogue’s hoofdfotograaf. Avedon staat nu permanent in voor de coverfoto van het magazine en dat ging zo door tot Anna Wintour aan het hoofd van Vogue kwam. Richards meest memorabele foto’s zijn deze voor de Versace campagne uitgegeven begin jaren 80.

Naast modefotografie vond Avedon ook nog de tijd om portretten te maken. In tegenstelling tot zijn modefotografie waren zijn portretten wel statisch. Bijna zoals de pasfoto’s die hij destijds voor de soldaten moest maken.

Richard Avedon was erg gefascineerd door de manier waarop

een portret de personaliteit en ziel van een persoon kan vastleggen. Hij maakte zo twee van de meest bekende Beatles portretten en legde een tot dan nog onbekende kant van Marilyn Monroe vast. De ‘Marilyn Monroe’wist hij te strikken na een avondsessie van lang feesten en zingen in zijn persoonlijke studio, die zij voor hem verzorgde. Toen de nacht aan haar einde kwam, had de uitgeputte Monroe een dip. Ze zat in een hoekje zonder haar gewoonlijk vrolijke, maar geveinsde, gelaatsuitdrukkingen.

Op dat moment zag Avedon zijn kans om Marilyn te vereeuwigen op een manier die hem nooit werd voorgedaan.

Richard Avedon beperkte zich niet alleen tot fotografie. Hij regisseerde ook televisiereclames in opdracht van modeontwerpers als Chanel en Calvin Klein.

Deze beroemde fotograaf werd ook zelf vastgelegd in een Hollywoodproductie met Audrey Hepburn en Fred Astaire in de hoofdrollen. Bij de opnames van deze film was Avedon bijzonder coöperatief, zo leende hij zelfs werken uit aan de producers om de prent een realistische toets mee te geven. Hepburn was zijn één van zijn muzes in de jaren vijftig en zestig, dat ging zelfs zo ver dat hij het volgende over haar verkondigde: “I am, and forever will be, devastated by the gift of Audrey Hepburn before my camera. I cannot lift her to greater heights. She is already there. I can only record. I cannot interpret her. There is no going further than who she is. She has achieved in herself her ultimate portrait.”

27

Tim Walker “To achieve its goal, photography needs to seduce- to interest and to transport the spectator into a world of illusion. Our dreams and our imagination are the sources of our desires. Photography, a modern ‘opium of the people’ and fashion photography, as its entertainment branch, have the ability to change our vision momentarily and move us into more attractive realms of existence. The impetus to action through images is the power of the fashion photograph. The contemplation of a picture of a woman in a dress in an immediate invitation to a vicarious existence. Like an amateur novelist, one can through the signal of clothes project oneself into a life one does not live.”

-Alexander LibermanAls we bij Peach Magazine denken aan verhalen en fantasie in de modefotografie is Tim Walker de eerste die in onze gedachten springt. Deze Peter Pan onder de modefotografen sleurt ons mee in zijn magische wereld van prinsessen, feeën en gigantische vishaken. Dit is de man die het kind in ons terug naar boven haalt en maakt dat we nooit volwassen willen worden. Wie droomt nu niet van een sprookjesleven? Laat je betoveren!

28

Van kleins af aan was Tim Walker al gefascineerd door prentboeken en tekenen. Dat heeft Walker waarschijnlijk aangezet tot wat hij nu doet. Door een opleiding bij Condé Nast, publicist bij Vogue, is Walker meer en meer geïnteresseerd geraakt in fotografie. Hij mocht er de archieven met foto’s van Cecil Beaton ordenen. Wat niet één van Tims sterkste kanten bleek te zijn. Later kreeg de jonge Walker een stageplaats in New York toegewezen als assistent van Richard Avedon. Uitgebreid waren zijn dagelijkse taken niet. Tim was verantwoordelijk voor het openen en afsluiten van de studio en het legen van de papiermanden. Ook hier knoeide de jonge Walker zoals wanneer hij het alarm alweer eens verkeerd instelde. Op de set zat Avedon meestal in kleermakerszit om aanwijzingen te geven en had dan hulp nodig om terug op te staan. Op een dag had hij Tims hulp nodig om op te staan, maar om de één of andere reden liet Tim Avedon te vroeg los en viel hij op de grond. Deze anekdote eindigde dan ook in een uitbrander. De stage bij Avedon viel hem zwaar en zijn gemis naar Groot-Brittannië werd te groot. Naar aanleiding van deze omstandigheden besloot Tim terug te keren. In feite werd hij pas gelanceerd toen hij de derde plaats bemachtigde op The Independent Young Photographer of the Year Awards. Hierdoor kon hij aan de slag als fotograaf bij modemagazines als Vogue en W-magazine. Walker laat Vogue terug schitteren als in verloren tijden! Het is sinds Cecil Beaton in de jaren dertig en Norman Parkinson in de jaren vijftig geleden dat het magazine zo’n betoverende beelden had. Door zijn ervaring bij Vogue kon Tim de romantiek stroming die Parkinson en Beaton kenmerkten nieuw leven inblazen. Tim deelt met hen de romantische denkwijze die paradijselijk en in balans is. Het verwondert

ons niet dat extravagante sets en romantische omgevingen de onmiskenbare karakteristieken van zijn stijl vormen. Zijn ingebeelde wereld is de plaats waar hij het liefst vertoeft. Tim Walkers passie is leuke dagdromen transformeren in magische foto’s. Mix die dromen samen met zijn liefde voor prentboeken en je krijgt fantastisch dromerige en romantische beelden. Zo baseerde hij een fotosessie, vol zwaar werk van fotograaf en zijn medewerkers, op het kinderboek “The Adventures of the Two Dutch Dolls” resulterend in beelden vol wilde fantasie. Wat er ook beweerd wordt, in de beelden van Tim Walker zit een dikke knipoog naar het surrealisme. Te vergelijken met het surrealisme van Magritte en niet dat van Dali (dubbelzinnig en seksueel getint). Een ander grote sleutel tot Tim Walkers werk is zijn liefde voor het Britse landschap zijn visie op het uitzicht van Groot-Brittannië van vroeger of hoe het er zou kunnen uitzien. We vinden hem dan ook terug in het industriële deel van Oost Londen waar hij maar weinig hoop heeft op een stukje groen. Hij neemt zijn mise-enscène meer naar de open vlakten van het Britse landschap, van West Country tot Nothumberland, en noordelijker naar de Schotse Hooglanden. Door het veel voorkomende slechte weer in Groot-Brittannië ontwikkelde Walker ook de techniek om binnen fantastische foto’s te schieten. In die beelden vinden we een contrast tussen het stedelijke kunstleven en de ruwe vrijheid van de natuur en open lucht.

“Het is heel ingewikkeld om tot deze werken te komen”, geeft Walker toe. “Een sessie voorbereiden duurt een eeuwigheid. De

set moet opgezet worden, wat duur en hard werk is.” Zo werden tachtig witte konijnen, twintig ballerina’s, zeventien spiegels in de vorm van ganzen, tweehonderd vijftig struisvogeleieren (in het goud gespoten), een doos vol gigantische plastic handen, twintig kerstbomen en een Rolls Royce gebruikt op de set van de 38 pagina lange spread “Fashion Pantomime” voor Vogue in 2005. Gelukkig werd de Rolls aangekocht door Vogue want geen rekwisiet is veilig voor een ijverige fotograaf als Walker.

De laatste vraag die we ons nog stellen is: “Waar komen Walkers ideeën toch vandaan?”. De fotograaf houdt al sinds 1991 plakboeken bij die dienen als een soort aide-mémoires waarin hij montages maakt van artikels, foto’s en schetsen. Deze montages tovert hij met de hulp van Vogue om in de beelden die wij kennen als zijn oeuvre. Fotografie wordt door hem beschreven als dingen verzamelen om later aan de mensheid te kunnen tonen. In 2008 werd dit oeuvre samengebracht in een boek met de simpele titel: Tim Walker Pictures en viert hij zijn eerste grote tentoonstelling in het alom bekende Design Museum te Londen. Zelfs mensen met een nuchtere en kritische kijk worden in de wondere wereld van Tim Walker gezogen.

Een wereld zonder Tim Walker is er één zonder zekerheden voor diegenen met een grote fantasie en onpraktische ideeën. Walkers bestaan is een bewijs dat de top ook bereikbaar is met hoop en dromen intact.

29

Revolution D’Amour 30

20 cm x 30 cm

10 cm x 15 cm

Fotograaf: -Robin Luypaert Assistent/Stylist: -Loulou Model: -Rachel Vander Auwera -LouLou

31

32

20 cm x 30 cm

10 cm x 15 cm

33

34

20 cm x 30 cm

20 cm x 30 cm

35

20 cm x 30 cm

36

10 cm x 15 cm

37

38

20 cm x 30 cm

10 cm x 15 cm

39

LouLou Make me oh so happy!

Hoe zou je jouw stijl omschrijven?

Happiness x 100 000

Omdat we bij Peach Magazine weten dat achter elke succesvolle man een sterke vrouw staat, regelden we een interview met Louise Stubbe, ook bekend als Loulou, ontwerpster van de Loulou Freaks. Ze was het afgelopen jaar de assistente en styliste op de Peach fotosessies.

Ze geeft ons een kleine insider over haar ervaringen en het geheim achter die schattige monstertjes van haar.

Omschrijf je maandag.

Maandagen zijn voor mij niet zo’n speciale dagen. Over het algemeen bestaan ze vooral uit ontwaken na een druk weekend.‘S morgens staat de wekker op 06u30 ingesteld, om daarna vanuit Kalken naar Oostende te treinen (mijn weekends spendeer ik voornamelijk bij mijn vriend). In Gent aangekomen las ik een ontbijt in terwijl ik de mensen om me heen,in het station, bestudeer. Na dit intermezzo reis ik verder richting Oostende.

Je was assistent/stylist op de Peach-shoots door Robin. Hoe was de samenwerking tussen jullie twee?

Ik denk dat de samenwerking met Robin heel erg goed verlopen is. Zijn foto’s trekken mij heel erg aan. Ik vind de kleding, styling en make-up super. Ook de oude ‘look’ die hij zijn foto’s geeft, vind ik prachtig. Net zoals Robin sta ik helemaal achter zijn ideeën en heb hem met veel plezier geholpen.

Vorig jaar had jij, net zoals Robin, ook een jaarwerk. Vertel eens over jouw creaties?

Aangezien ik erg veel hou van gekke monstertjes, ook wel eens “Art Toys” genoemd, leek het me een schitterend plan om zelf mijn fantasie te verwezenlijken.Mijn eindwerk heette “Loulou Freaks”, het was vooral gebaseerd op grappige gekke monstertjes die de grijze wereld vrolijker willen maken. Ik wou dat mensen een leuk gevoel kregen als ze naar mijn monster dolls keken. Meestal kwam ik tot mijn creaties op een erg gekke manier. Ik weet nog dat ik op een ochtend halfwakker, nog net iets te moe om uit bed te komen, werd en terug in slaap viel Ik droomde over een heel gek, vrolijk monstertje. Toen ik terug wakker werd, kon ik hem nog maar nauwelijks herinneren., ik sprong als een gek uit bed en begon te hem tekenen. Mijn creaties waren gemaakt uit zachte stoffen als fleece, omdat ik ze heel erg knuffelbaar wou maken, passend bij de hele bedoeling van mijn eindwerk met als slogan: LOULOU FREAKS make me oh so happy!

40

Wie/wat was jouw inspiratie?

Ik vond mijn gading in het Italiaanse Tokidoki, een Japans geïnspireerd designconcern, omdat ik erg veel hou van deze Japanse stijl.

Ook Toykyo, een Gents winkeltje met allerlei boeken en art Toys, bezorgde mij veel broodnodige informatie. Zeker een bezoekje waardig!

Waarmee ben je momenteel bezig, ik bedoel dan naast de fotosessies?

Naast het samenwerken met Robin, werk ik enkele dagen in de week bij Mer Du Nord als winkelbediende. In december ben ik gestopt met school, waardoor ik nu ook heel wat meer tijd vrij heb om mijn leuke tekengewoontes terug op te nemen. Ik terug begonnen met het tekenen van monstertjes en allerlei gekke wezens.

Als je iets in je leven opnieuw zou kunnen doen, wat zou dat zijn?

Mijn middelbare schooljaren, omdat ik nu pas besef hoe goed ik het toen wel had Indien mogelijk,zou ik graag opnieuw beginnen vanaf het 3de jaar en net als toen terug met succes de mode richting volgen.

beside-my-bed.blogspot.com Zijn er mensen waarmee je ooit zou willen samenwerken?

Ik voel geen nood om grote namen te noemen. Waar ik het meest naar verlang is: me omringen met personen die me wijze raad kunnen overbrengen en samen te kunnen werken met eerlijke, open minded creatievellingen.

Waar zie je jezelf over vijf jaar?

Wel, eigenlijk zou ik het liefst over vijf jaar op mijn eigen benen staan en samenwonen met mijn vriend. Ik droom van een eigen kledingswinkel gevuld met stukken van grote designers. Hopelijk staan er al veel vreemde stempels op mijn paspoort, want voorlopig staat reizen als nummer 1 op mijn “to-do-list.�

41

Cross Processing Toen & Nu Cross processing is een techniek die erg populair was in de jaren 1980-1990. Die beelden waren de Vogue’s onder de foto’s. De meest invloedrijke modefoto’s waarin deze techniek gebruikt werd, zijn die van Nick Knight. In die tijd was cross processing een ontwikkeltechniek en dus uiteraard een onderdeel van de analoge fotografie.

Kleurenfoto’s of dia’s werden in de “verkeerde” chemicaliën ontwikkeld. Op traditionele wijze worden kleurnegatieven en afdrukken ontwikkeld in C41 chemicaliën, dia’s in E6 chemicaliën. Als men deze chemicaliën omwisselt, dus dia’s in C41 en kleurennegatieven/afdrukken in E6, doet men aan cross processing (ook wel crossen genaamd). Deze techniek resulteert in beelden met wilde en onvoorspelbare kleuren, ook de hooglichten worden opgeblazen.. De gouden regel is als volgt: de film moet twee stops onderbelicht zijn. Men bekomt dan een lichter beeld, 2 maal zo licht om exact te zijn. Toch is dit effect op sommige foto’s minder aantrekkelijk.

Nu het digitale tijdperk is aangebroken hoeven we helemaal geen film of gecompliceerde ontwikkeltechnieken meer te gebruiken. De enige instrumenten die we nu nog nodig hebben zijn een digitaal fototoestel en Photoshop. Robin Luypaert gebruikt deze techniek, waarvan we zo houden bij Peach Magazine, om z’n foto’s ouder te doen lijken. Hij geeft nu een woordje uitleg over dit proces.

1. Allereerst open je het aan te passen beeld in Photoshop.

2. Je opent in de taakbalk: Lagen, nieuwe aanpassingslaag, curven.

Dit opent een nieuw venster met een soort grafiek.

Naast kanalen vind je een balk met RGB : “ Rood, Groen & Blauw” Je kan hier elk kleur apart gaan bekijken.

3. In het Blauw kanaal gaan we de blauwe toon in de foto aanpassen. Zoals hier getoond wordt.

42

4. In het Rood kanaal passen we de rode toon in de foto aan.

Zoals hier getoond wordt.

5. In het Groen kanaal veranderen we de groene toon van het beeld. Zoals hier getoond wordt.

7. Bestand, opslaan als. Dat is de wijze waarop Robin zijn beelden cross processed.

6. Als laatste stap voegen we nog een laatste vullaag met volgende kleurwaarden toe: C:15 M: 0 Y:15 & K:0.

Deze laag dient ongeveer 10% dekkend te zijn.

Na het invoeren van deze aanpassingen, klikken we op “OK�.

Als je het contrast wil finetunen, voeg dan nog een aanpassingslaag toe met curven. Hier kan je in de onderste balk het pijltje van links naar recht verslepen om zo het contrast in de foto respectievelijk te verkleinen of te vergroten.

43

Peach Magazine Dankt Michael Luypaert- Mijn broer Mijn familie Rachel Vander Auwera- Model Serena- Model Louise Stubbe- Assistente/Styliste/Model Mevrouw Debrabandere - leerkracht Digitale Vormgeving Mevrouw Van Severen - Mentor Nederlands Mervrouw De Somer- Mentor Nederlands Mijheer Lambert- Theorie mentor Mijnheer Bernolet- Theorie mentor Mevrouw Van Hulle - Begeleider G.I.P. en leerkracht Nederlands De leden van de jury Mijnheer Poncelet- Praktijk mentor en leerkracht Fotografie -Bij deze wil ik u nog eens in het bijzonder bedanken voor al de interessante weetjes en kneepjes van het vak die u mij aanleerde de afgelopen twee jaar.

Dank voor de aangename gesprekken en het begeleiden van mijn werk.

Stedelijk Academie voor Schone Kunsten, Brugge -Bedankt voor alle kansen en mogelijkheden die mij gepresenteerd werden.

Dank voor de fantastische opleiding die mij geleid heeft tot deze belangrijke mijlpaal in mijn leven.

44

Bronnen Boeken: Franรงoise Marquet, Manfred Heiting en Helmut Newton HELMUT NEWTON WORK 2000 Tachen GmbH, Kรถlen Karl Lagerfeld, Marianne Tinnell Faure en Helmut Newton THAMES & HUDSON PHOTOFILE: HELMUT NEWTON Thames & Hudson 500 Fifth Avenue, New York, New York 10110, America, 2006 Robin Muir & Tim Walker TIM WALKER PICTURES Te Neues Publishing Company, 2008 Anne Hollander & Richard Avedon AVEDON, RICHARD : WOMAN IN THE MIRROR Harry N. Abrams,Inc 115 West 18th street New York, New York 10011, America 2005 Websites: http://www.cultuurarchief.nl/kunstenaars/avedonrichard1923.htm http://www.kunstbus.nl/fotografie/richard+avedon.html http://home.frognet.net/~mcfadden/evu/Ellen_von_Unwerth.htm http://en.wikipedia.org/wiki/Ellen_von_Unwerth http://www.helmutnewton.com/helmut_newton/biography/ http://www.telegraph.co.uk/fashion/3364904/Tim-Walker-adventures-in-wonderland.html

45

Ilovemannequins.blogspot.com