Column - In de praktijk

In de praktijk Gewoonte?

Op een woensdag kwam ze bij ons in het verpleeghuis. Een paar dagen ervoor had ze een operatie aan haar enkel gehad, voor de derde keer. De operatie was opnieuw niet gelukt. Nu kwam ze revalideren. Ze is 49 jaar.

Haar hele leven stond in het teken van een ernstige stollingsziekte. Al heel jong kreeg ze een herseninfarct. In de jaren erna volgden er meer. Er vielen steeds meer functies uit. Lopen werd moeilijker. Ze werd rolstoelafhankelijk. Haar denken werd trager.

Toen ik vroeg hoe ze hiermee om kon gaan, zei ze: ‘Ik ben een doorzetter en ik heb geen keus.’ Op mijn vervolgvraag of ze steun ervaarde uit iemand of iets, gaf ze aan dat haar vriendenkring langzaam was uitgedund. ‘Als we uitgingen met elkaar was ik altijd langzaam, ze moesten rekening met mij houden. In de loop van de tijd werd ik steeds minder meegevraagd.’

Ze was met het christelijk geloof opgevoed. Na haar twintigste jaar, toen de handicaps kwamen, was ze haar geloof kwijtgeraakt. De tegenslagen hadden veel vragen opgeroepen, vragen waar God nu was in al die ellende. De laatste jaren ging het geloof weer meer leven. Mede doordat ze met mensen in haar flat contact had gekregen, die veel voor haar deden en betekenden. Uit dat contact kwamen mooie gesprekken voort, ook over geloof. Daardoor ging ze weer lezen in de Bijbel en bidden. Deze mensen gingen naar een kerk bij haar in de buurt. Door het contact met hen ging zij er steeds meer naar verlangen om ook bij zo’n gemeenschap te horen. Een gemeenschap waar ze meer kon leren over God en het geloof. Op een dag vroeg ze of ze ook een keer mee zou mogen naar hun kerk. Hierbij gaf ze wel aan dat ze, gezien haar houding in de rolstoel, alleen een broek kon dragen. Ze vroeg of dat een probleem zou zijn. ‘Nou,’ was het antwoord, ‘dat lijkt ons niet verstandig. Misschien moet je dan maar thuis luisteren.’

Ik was geschokt toen ik dit hoorde; schaamde me plaatsvervangend. Is dit de manier waarop we met onze naasten omgaan? Zij las de schok van mijn gezicht. Ze zei: ‘Ach, ik begreep het wel hoor. Dat is nou eenmaal hun gewoonte.’

Dat maakte de schok bij mij niet minder.

Marleen Hout

Marleen is getrouwd met Erwin en moeder van Hannah, Lois en Elisa. Zij is specialist ouderengeneeskunde en kaderarts palliatieve zorg en werkt bij Lelie Zorggroep, locatie Pniël en hospice De Regenboog

WELKOM