Εδώ και αρκετό καιρό το Μικρό Όχι μπορεί να κάνει τα πάντα μόνο του, εκτός από ένα: να λέει Ναι! Μια φορά, το Μικρό Όχι καθόταν στο μεγάλο τραπέζι και σκάλιζε τη μύτη του. Κάποια στιγμή, ρώτησε: «Πού ήμουν πριν ακόμα γεννηθώ;» «Στην κοιλιά της μαμάς σου». «Όχι!» φώναξε το Μικρό Όχι «Πολύ πιο πριν λέω!» «Ήσουν σποράκι κι αυγουλάκι». «Όχι!» τσίριξε το Μικρό Όχι «Ακόμα πιο πριν λέω!» Τότε η Νάνι-Νάνα σηκώθηκε κι είπε: «Μου φαίνεται πως είσαι πολύ κουρασμένο». «Όχι!» κλαψούρισε το Μικρό Όχι. Στριφογύριζε και κλοτσούσε, αντιστεκόταν κι έκλαιγε: «Άφησέ με!»
Όταν το Μικρό Όχι κατάφερε τελικά να ξεφύγει, ήταν πράγματι πολύ κουρασμένο. Ξεντύθηκε μόνο του. Έσυρε μόνο του το σκαμνί μπροστά στο νιπτήρα. Έπλυνε μόνο του τα χέρια και το πρόσωπο του. Βούρτσισε μόνο του τα δόντια του. Σκουπίστηκε μόνο του με την πετσέτα. Έβαλε σωστά μόνο του το νυχτικό του. Ξάπλωσε μόνο του στο κρεβάτι και περίμενε το φιλί της
Νάνι-Νάνα.
«Μήπως» άρχισε η Νάνι-Νάνα «μήπως ήσουν ένα μικρούλι γαϊδουράκι που βρέθηκε μπροστά μας;» «Και μετά;» ρώτησε το Μικρό Όχι. Τότε, η Νάνι-Νάνα φώναξε χαρούμενα:
"Ίιι-άαα! Ίιι-άαα! Ίιι-άαα!" σαν να πηδούσε γαϊδουράκι πάνω στο μαξιλάρι. «Όχι!» φώναξε το Μικρό Όχι «Δεν ήμουν αυτό, πριν ακόμα γεννηθώ!» «Όχι!» φώναξε το Μικρό Όχι «Δεν ήμουν αυτό, πριν ακόμα γεννηθώ!»
«Όχι!» φώναξε το Μικρό Όχι «Δεν ήμουν αυτό, πριν ακόμα γεννηθώ!»
«Μήπως» είπε η Νάνι-Νάνα και χασμουρήθηκε «μήπως ήσουν συννεφάκι εκεί ψηλά, στο γαλανό ουρανό;» «Και μετά;» ψιθύρισε το Μικρό Όχι. Τότε η Νάνι-Νάνα φύσηξε όπως ο άνεμος που σπρώχνει τα σύννεφα στον ουρανό:
«Φούουουουουουου...!» «Όχι!» φώναξε το Μικρό Όχι «Δεν ήμουν αυτό, πριν ακόμα γεννηθώ!»
«Μήπως» αναστέναξε η Νάνι-Νάνα «μήπως ήσουν ένα ζωηρούλι αγγελούδι στον ουρανό κι ήθελες να έρθεις κοντά μας στη γη;» Το Μικρό Όχι κούνησε το κεφάλι του και ρώτησε: «Και μετά;» Τότε η Νάνι-Νάνα έψαλε τρεις φορές σιγανά:
«Αλληλούια! Αλληλούια! Αλληλούια!»
«Μήπως» χασμουρήθηκε πλατιά η Νάνι-Νάνα «μήπως ήσουν ένα πεφταστέρι που μας έπεσε τη νΰχτα από τον ουρανό;» Το Μικρό Όχι σιωπούσε. Στο τέλος είπε: «Και μετά;» Τότε η Νάνι-Νάνα έκανε όπως το πεφταστέρι που καθώς πέφτει, αφήνει πίσω του αστραφτερές φωτίτσες μέσα στη σκοτεινιά: «Σσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσ...!»
Τότε η Νάνι-Νάνα ρώτησε: «Κοιμήθηκες κιόλας;» Και το Μικρό Όχι μουρμούρισε:
«Ναι»