DEZE BIJLAGE VALT NIET ONDER DE VERANTWOORDELIJKHEID VAN DE REDACTIE VAN DE STANDAARD
● Ana Frois (PT) ● Anne Wenzel (NL) ● Anneleen Van Offel (BE) ● Bart Moeyaert ● Bart Vandevijvere (BE) ● Beiron Brouwers (BE) ● Benjamin Sabatier (FR) ● Berlinde De Bruyckere (BE) ● Bruno Van Dycke (BE) ● Camille Dufour (BE) ● Chantal Pollier (BE) ● Charif Benhelima (BE) ● Charles Szymkowicz (BE) ● Charlotte Van den Broeck (BE) ● Christina Mignolet (BE) ● Christopher Meerdo (VS) ● Govert van Dijck (BE) ● Dennis S.M. Vercruysse ● D.D.Trans ● Didier Faustino (FR) ● Dorien De Vylder (BE) ● Ducal Charles (BE) ● Eddy Van Vliet (BE) ● Elejan van der Velde (NL) ● Eline ʼt Sant (BE) ● Elise ʼt Hart (NL) ● Els Ceulemans (BE) ● Els Lesage (BE) ● Erien Withouck (BE) ● Frank Halmans (NL) ● Frans Deschoemaeker (BE) ● Frederik Lucien De Laere ● Gert Scheerlinck (BE) ● Gert Van Dessel (BE) ● Guido Geelen (NL) ● Hans Defer (BE) ● Hans Klein Hofmeijer (NL) ● Hedwig Speliers (BE) ● Helga Landauer (RU) ● Hendrik Carette (BE) ● Hugo Debaere (BE) ● Hugues C. Pernath (BE) ● Jan Enno De Jong (NL) ● Javier Perez (ES) ● Ji Zhou (CN) ● Johan De Wilde (BE) ● Johan Six (BE) ● Johan Van Mullem ( BE) ● Joncquil De Vries (NL) ● Jozef Constant (BE) ● Karolien Soete (BE) ● Koen Fillet (BE) ● Laura Andriessen (BE) ● Leonard Nolens (BE) ● Marc Janssens (BE) ● Marco De Sanctis (IT) ● Marie-Jo Lafontaine (BE) ● Mariek Vanbuel (BE) ● Marieke Bolhuis (NL) ● Mark Insingel (BE) ● Marwan Moujaes (LB) ● Matthias De Wolf (BE) ● Michael Borremans (BE) ● Michelangelo Pistoletto (IT) ● Noud Jehoel (NL) ● Olivier De Vos (BE) ● Pascale Pollier (BE) ● Paul Snoek (BE) ● Peter De Bruyne (BE) ● Peter De Cupere (BE) ● Peter De Meyer (BE) ● Peter Verhelst (BE) ● Raffaella Crispino (IT) ● Remco Campert (NL) ● Renaat Ramon (BE) ● Roel Richelieu Van Londersele (BE) ● Roman Opalka (PL) ● Ronny Delrue (BE) ● Sonja Geens (BE) ● Stanislas Lahaut (BE) ● Stief DeSmet (BE) ● tBEDRIJF (BE) ● Tim Etchells (UK) ● Werther Gasperini (BE) ● Yves Velter (BE) ●
HET NEST TUSSEN WAARHEID EN HERINNERING. Is wordt was. Alles keert terug naar de weg van de minste energie. Alles gaat voorbij. De tijd laat zich niet zomaar op flessen trekken. Van zodra het geheugen eraan te pas komt, rafelt de tijd al snel uiteen in een onontwarbaar kluwen van feit en fictie. Sinds de wetenschappelijke en technische revoluties van de voorbije eeuw is er snel veel veranderd. Wetenschappers zijn er steeds meer van overtuigd dat de studie van de werking van ons brein onze toekomst helpt bepalen. De ontwikkeling van de (nieuwe) media heeft die noodzaak van versneld onderzoek versterkt. De bliksemsnelle evolutie van de technologie van opnames vastleggen en opslaan, reproductie van geluid en beeld, fotografie, phonografie, film, radio en televisie en internet overspoelen onze manier van leven met nooit geziene veranderingen die onze manier van herinneren sterk beïnvloeden. Waarom en hoe herinneren we ons dingen? Is er een maximale capaciteit? Kunnen we ons eigen geheugen hacken of optimaliseren? En wat als we finaal gedoemd zijn om ons geheugen los te laten en onmerkbaar weg te glijden in het niets? Wie bewaart die verloren levens? Wat is de relatie tussen feit, waarheid, herinnering, verbeelding en tijd? Ons brein is een weinig beveiligde harde schijf van kennis, waarheid en perceptie. Taal en beeld spelen een onmisbare rol in de huishouding van ons brein. Zij bepalen ons leven. Zonder taal is er geen verbeelding. Zonder taal is er weinig communicatie mogelijk. Zonder taal verliezen we ons geheugen. De snelle evolutie van onze kennis en de gigantische groei van de mogelijkheden van informatieverwerving en -verwerking hebben in de laatste decennia voor een ‘overload’ gezorgd. Door de snelheid en de toegankelijkheid van de beschikbare informatie moeten we steeds meer omschakelen naar een andere manier van persoonlijke kennis opdoen en opslaan. Het gaat ons bevattingsvermogen steeds meer te boven. We kunnen niet anders dan ons aanpassen en selectiever zijn. Kunstenaars en andere scheppende mensen zijn geboeid door de materie van waarheid en herinnering. Taal en beeld zijn bij uitstek het middel waarmee zij gedachten en gevoelens vertalen en verbeelden om met zichzelf en hun medemens te communiceren. Het nest tussen waarheid en herinnering is een belangrijk deel van hun werkterrein. Tijdens het Stadsfestival Damme delen zij hun verhalen, bevindingen, gedachten en gevoelens met ons via hun werk. Stichting IJsberg en het stadsbestuur van Damme hebben elkaar gevonden in hun behoefte aan onthaasting, verdieping en reflectie via ontmoeting. We kiezen samen bewust voor meer aandacht voor wat er echt toe doet. Met het stadsfestival, de jaarwerking binnen Stichting Ijsberg én de invulling van de historische site van het St.-Janshospitaal als plek voor grensoverschreidende verbinding en boeiende beleving, willen we hier in de komende jaren werk van maken. Verhalen zijn universeel en van alle tijden. ‘Storytelling’ is weer in opkomst, niet alleen in ons land, maar ook wereldwijd. Vertelde verhalen toveren beelden in je hoofd en nemen je mee op reis naar wondere werelden. De wereld van mythen, legendes, volksverhalen en sprookjes of die van de persoonlijke ervaringen. Geniet van onze verzamelde verhalen, doe het met aandacht en koester de herinnering. En tot slot, vergeet deze onvermijdelijke waarheid niet: is wordt was en ons geheugen is ons kompas.
We zien u graag. Jan Moeyaert Intendant vzw Kunst & Stichting Ijsberg Stadsfestival Damme 2019
PRAKTISCH ONTHAAL: IJsberg, Burgstraat 5, 8340 Damme OPEN: woensdag t.e.m. zondag, 11u – 18u (ook open op maandag 11 november) TICKETS: festivalpas €10, gratis voor kinderen -12
MARGARETA-VLEUGEL IJSBERG Een bezoek aan het Stadsfestival start bij IJsberg. In deze voormalige jongensschool vinden bezoekers naast het onthaal van het festival vooral een gezellige ontmoetingsplek met een leescafé, een boekshop, en een polyvalente eventruimte. IJsberg wil hier graag tijd en ruimte voor beleving bieden, of je nu langskomt met vrienden, alleen of met je gezin. De oude turnzaal van de school is de eerste locatie langsheen het parcours
HOSPITAAL Het hospitaal en de kerktoren zijn de enige overgebleven monumenten uit de Gouden Eeuw van Damme. Ze getuigen van de korte, maar hevige bloei in de 13de eeuw, toen de eerste grote Zwinhaven een bevolkingsexplosie kende van zo’n 500 tot 5000 inwoners. Om die toestroom in goede banen te leiden bouwde het stadsbestuur met de steun van gravin Margaretha II van Vlaanderen een groot gasthuis waar elke nieuwkomer, die geen geld had voor een herberg, gratis één nacht te gast was. Migratie is van alle tijden. Tussen de 15e en de 19e eeuw werd op verschillende momenten nog bijgebouwd op deze site en werden extra ziekenzalen ingericht. In het oudste gedeelte was tot in 2013 nog een oudheidkundig museum gevestigd. Het nieuwste gedeelte van het gebouw functioneerde tot in 2014 als bejaardentehuis. Stadsfestival Damme blaast deze historische locatie nieuwe leven in.
Het vroeggotische hoofdgebouw met de imposante bakstenen puntgevel aan de straat wordt opgetrokken in de tweede helft van de 13de eeuw. In het Sint-Janshospitaal blijven de zusters ter plaatse, in de ‘Margaretavleugel’. Het parcours van Stadsfestival Damme leidt de bezoekers hier doorheen de voormalige zusterkamertjes.
KERK De toren van de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Damme overheerst het polderlandschap. De kerk is één van de bekendste monumenten van Damme; dit komt vooral door de platte toren. Kerken met platte torens zijn uniek en komen bijna uitsluitend in deze streek voor. Ook de kerken van Lissewege, Oostkerke en St.-Anna Ter Muyden hebben een platte toren. De kerk en de toren zijn een beschermd monument en staan open voor het publiek. Wie een stevige klimpartij ziet zitten, moet beslist eens op de toren gaan. Vanop de top hebt u een prachtig zicht op de 7-sterrige omwalling van de stad en de wijde omtrek.
POËZIEROUTE Op het poëzieparcours langs een deel van de Damse vesten vinden bezoekers ‘De tijd duurt maar een mensenleven lang’: het leven en werk van de onvolprezen schrijver-dichter Remco Campert gaan er in dialoog met de natuur.
ELINE ’T SANT (BE)
MICHAËL BORREMANS (BE)
Assemblages, installaties, video en fotografie vormen de essentie van t’Sant haar œuvre. Ze werkt rond thema’s als identiteit en vergankelijkheid. Met het werk 255 reasons not to sit on a chair onderzoekt de kunstenaar of ze met een ingreep de stoel kan ontdoen van zijn essentiële eigenschap: het zitten. De stoel bevrijden van de dwang van de bepaling. Door de ingreep, 255 stalen nagels aan te brengen op het zitvlak, geeft ze de stoel een nieuwe identiteit. Soms lijkt het alsof Eline ‘t Sant zich als een poëtische verpleegster buigt over de dingen die ze vindt. Ze adopteert ze in haar œuvre, mengt ze met bestaande materialen uit haar atelier en zet ze los van de tijd – of versterkt, gespalkt door de tijd – geordend terug in de wereld.
Als men ouder wordt, verliest men al eens tanden, stelt Michaël Borremans. Op zijn schilderij The past and the future is een gebit te zien, waarvan een deel intact is en een deel aangetast. Via deze afgebeelde metafoor wil Borremans de melancholie naar het verleden, dat niet meer terugkomt, weergeven. De aandacht voor de macht van de verbeelding is een terugkerend element in zijn œuvre en resulteert in beeldtaal. Het werk zet aan tot een soort mijmeren, iets wat volgens de kunstenaar nog te weinig gedaan wordt. Het doek heeft hij losjes vastgemaakt aan een houten kader, gemaakt uit recuperatiehout en -materiaal.
JI ZHOU (CN)
ANA FROIS (PT)
CAMILLE DUFOUR (BE)
Ji Zhou’s stille observatie van de hedendaagse samenleving wordt weerspiegeld in zijn op objecten gebaseerde werken, vaak weergegeven door middel van fotografie of sculpturen. In zijn werk onderzoekt hij het waargenomen beeld aan de hand van geassembleerde objecten. In de serie Maps onderzoekt hij illusoire landschappen gecreëerd door de mensheid: met kaarten en boeken beeldhouwt hij bergen en wolkenkrabbers in zorgvuldig geplaatste installaties voordat hij de composities fotografeert. Zijn meest recente reeks werken bestaat uit foto’s gemaakt van verschillende scènes in een landschap op verschillende tijdstippen van de dag.
Camille Dufour werkt met gravures en ontwikkelde de voorbije jaren een zeer eigen manier van werken. Haar kunstenaarspraktijk bestaat uit een combinatie van installatie en performance en in al haar werken staat de symbolische dimensie steeds centraal.
Courtesy of Eli Klein Gallery and the artist © Ji Zhou
In 2012 besloot Ana Frois niet langer als architect te werken en zich volledig te concentreren op haar kunstenaarschap. Haar œuvre bestaat voornamelijk uit tekeningen en installaties waarbij ze architecturale structuren combineert met natuurlijke elementen. Menselijke figuren worden op delicate wijze in haar werk geïntegreerd. Frois creëert zo een speelse en dromerige wereld vol nostalgie maar zorgt er in haar werk steeds voor dat er ruimte overblijft voor de verbeelding van de toeschouwer. Voor het werk Hole – A line made by fire werd Frois bijvoorbeeld geïnspireerd door de bosbranden in Portugal in 2017. De grenslijn die het vuur in de aarde maakte probeerde ze te reproduceren
ELISE ’T HART (NL)
MARIE-JO LAFONTAINE (BE)
ANNE WENZEL (NL)
Het belang van muziek en geluid is een vanzelfsprekendheid in het artistieke œuvre van de Nederlandse Elise ‘t Hart. Als geluidskunstenaar combineert ze muziek en andere geluiden met beeldende kunst. Ze registreert, manipuleert, imiteert, beschrijft en visualiseert geluiden, en maakt de toeschouwer zo bewust van alle klanken om zich heen. Ze brengt haar audio-opnames in kaart in films, foto’s, installaties en notities en maakt zo het onzichtbare zichtbaar. In 2013 richtte ze haar Instituut voor Huisgeluid op, een groeiende verzameling van geluiden die je in een huis tegenkomt: een krakende vloer, een zoemende koelkast, een tikkende verwarming, kletterend douchewater, een blazende afzuigkap, tsjilpende vogels, het gepiep van een schuifdeur of een rinkelende deurbel.
In het werk Savoir, retenir et fixer ce qui est sublime tracht Lafontaine beeld los te koppelen van enige anekdotiek. De reeks bestaat uit zeventien grote zwartwit-foto’s, met daaronder een voetstuk. We zien er telkens het hoofd en de schouders van een jonge vrouw van gemengde afkomst, zichtbaar tweede generatiekinderen van immigranten die na 1945 in Engeland of het Europese vasteland zijn beland. Met deze portretten stelt Lafontaine enerzijds de notie van schoonheid in vraag, maar ook de patriarchische samenleving van het Westen, waar de rol van de vrouw eerder een passieve is.
Kunstenaar Anne Wenzel werkt hoofdzakelijk met keramiek. Ze maakt installaties die bestaan uit een aantal monumentale beelden die de hele ruimte in beslag nemen. Thema’s als heldendom, heroïek en verval inspireren haar. Zelf zegt ze met haar sculpturen een strijd tussen schoonheid en verval uit te willen drukken. Daarom experimenteert ze met verschillende soorten glazuur, kleuren en andere bewerkingstechnieken van het keramiek, waardoor de werken gedeeltelijk glanzen en gedeeltelijk heel ruw lijken of juist lijken te smelten.
Gebaseerd op een tekst van Kristoff Tillieu.
Dufour print monumentale houtsneden met een stuk zeep tot de inkt op is. Het uitwissen van het motief – dat het kwaad vertegenwoordigt dat de hedendaagse wereld treft – functioneert als een vorm van catharsis. De kunstenaar probeert zo de kwalen van de mensheid weg te wassen en nodigt het publiek uit om hier aan deel te nemen door langsheen de installatie te lopen.
ROMAN OPAŁKA (PL)
MATTHIAS DE WOLF (BE)
CHARLES SZYMKOWICZ (BE)
Roman Opalka is van Poolse afkomst en werd geboren in Frankrijk in 1931. In 1965 begon hij met het maken van zijn reeks zelfportretten. Systematisch fotografeerde hij zichzelf op het eind van iedere werkdag. Hier zien we een deel van de serie zelfportretten, gemaakt tussen 1972 en 2011. Ze zijn geprint in fotogravure (een grafische techniek waarbij afbeeldingen via een drukplaat worden aangebracht). De originele versie van deze reeks zelfportretten omvat 311 exemplaren, hier zien we er 50. Deze werden speciaal herdrukt voor een tentoonstelling in het Centre de la Gravure in La Louvière.
Matthias De Wolf bouwt beeldengroepen en installaties en onderzoekt hierbij verschillende media en werkprocessen. Tijd en ruimte ervaren staan in zijn werk centraal en een modernistisch toekomstbeeld wordt bevraagd. Zijn œuvre wordt gekenmerkt door een eigentijds verlangen naar waarachtigheid, betekenis en richting. De Wolf creëert op explosieve wijze, er wordt geen mal gemaakt omdat er te veel details en tijd verloren gaan. Snelheid in het werken is essentieel, zijn beelden zijn scherp, hebben de meest zuivere vorm. Kort na het boetseren worden de beelden gescand en digitaal bewaard als herinnering. Daarna worden de beelden immaterieel: ze drogen uit en brokkelen, de actie is voorbij.
Charles Szymkowicz werd in 1948 geboren in Charleroi, maar zijn ouders waren uit Polen afkomstige Joden. Reeds als kind ontstond een passie voor beeldende kunst. Hij studeerde af aan de Académie des BeauxArts in Bergen en startte zo zijn artistieke carrière. Zijn neo-expressionistische schilderijen dragen vaak titels als Nature Morte, Répression, Les Cicatrices en Écorchés. Een dieptepunt in Szymkowicz’ leven was het overlijden van zijn moeder, Sura-Ajdla, in het jaar 1985. Het werk Sura-Ajdla Le 19 Mai 1985 is een ode aan haar, net als het keramieken portret dat hij datzelfde jaar van haar maakte.
MARWAN MOUJAES (LB)
CHRISTOPHER MEERDO (US)
HUGO DEBAERE (BE)
Marwan Moujaes is van Libanese afkomst en werkt als kunstenaar zowel in Beirut als Parijs en Maastricht. Momenteel is hij verbonden aan de Universiteit Sorbonne, waar hij onderzoek voert naar mogelijke ontmoetingsruimtes waar hedendaagse kunst en rouwverwerking kunnen samenkomen. Ook in zijn artistieke œuvre komt dit terug: zijn werken gaan doorgaans over verlies, rouwen, herinnering en onbeantwoorde beloftes. Vaak worden deze emoties verbeeld in een lege, absurde omgeving. Toch zijn niet alle werken even serieus; hij voegt regelmatig een gevatte en geestige toon toe.
Als kunstenaar ligt Meerdo zijn interesse bij de manier waarop technologische en visuele systemen bepaalde structuren van macht ondermijnen of behouden. Zijn onderzoeksveld is breed, maar focust zich hoofdzakelijk op hoe beelden als bewijsstukken kunnen dienen. Met behulp van uitgebreide fotografische methoden onderzoekt zijn praktijk vaak begrippen als paranoia, entropie en geheugen. De kunstenaar is even geïnspireerd als angstig door de manier waarop afbeeldingen de privacy kunnen schenden, beheersen, of fungeren als een vorm van verzet in onze wereld. Dit dialoog vormt de kern van wat Meerdo motiveert. De installatie Metadata toont video fragmenten van enerzijds protesten en brute politiemachten maar ook van 3D modelling en drone scapes.
De kunstenaar Hugo Debaere stierf jong en geheel onverwacht in 1994. Zijn praktijk omvatte een breed scala aan media, waaronder schilderkunst, beeldhouwkunst, fotografie, neon, video en grafiek. Zijn reizen naar Afrika waren bepalend voor zijn latere œuvre: hij ontdekte er de olifantenmest als bouwmateriaal. Van 1990 tot 1993 creëerde hij grote sculpturen op basis van dierlijke mest vermengd met houtlijm en urine, aangebracht op metaal gaas en jute. Dit soort sculpturen, zoals Grote Borst, verwijzen naar de mythen van oorsprong, dood en vruchtbaarheid. De vormgeving van de borst is vergelijkbaar met de Nimbavruchtbaarheidsbeelden uit centraal Afrika.
JOHAN VAN MULLEM (BE)
TIM ETCHELLS (UK)
Volgens Van Mullem genereert de manier waarop je naar een schilderij kijkt emotie. De voorouderlijke en verborgen emoties van de kijker komen terug naar de oppervlakte en veroorzaken onrust en vragen. Het werk waar men naar kijkt is een bevoorrechte getuige van onze intieme vroomheid. Het resultaat is een innerlijke dialoog waarin angst en eer elkaar uitdagen. Waar trots en bescheidenheid concurreren. Kijken naar een schilderij is volgens de kunstenaar buigen voor de plotselinge vreugde van het bestaan. Een gefragmenteerde groet die ons even wegneemt van onze zonden en ons in staat stelt te herstellen of een gelukkige, korte of eeuwige staat te behouden.
Tim Etchells spelt eenvoudige zinnen in neon- en LEDsculpturen, waarmee hij verhalen vertelt, of een moment van verwarring, ongemakkelijkheid of reflectie creëert. Ze nodigen ons uit tot iets, maar het is niet meteen duidelijk tot wat. Het werk All we have verwijst naar een tekst van Samuel Beckett. Het kleine linguïstische verschil tussen de twee zinnen ontstaat door de toevoeging van de letter L (“words”/”worlds”), en levert twee statements op die semantisch gezien een tegenstelling zijn. Visueel gezien zijn ze echter bijna gelijk aan elkaar, waardoor de bezoeker zich erop betrapt het werk nauwkeuriger te analyseren.
Collection du Centre de la Gravure et de l’image Imprimée
In courtesy of Bruthausgallery - eveneens met dank aan: De Collectie S.M.A.K. & familie Debaere
OLIVIER DEVOS (BE)
BERLINDE DE BRUYCKERE (BE)
BEIRON BROUWERS (BE)
Via de documentairefilm tracht Olivier De Vos een andere blik op de werkelijkheid te werpen. Elk werk is een onderzoek dat doelt een hogere ‘waarheid’ bloot te leggen zonder de toeschouwer te verplichten deze ‘waarheid’ eenzijdig te interpreteren.
Berlinde De Bruyckere maakt hoofdzakelijk driedimensionale beelden en installaties. Bekend zijn haar beelden van opgezette paarden en reusachtige knuffeldieren. Naast haar driedimensionale werken heeft de kunstenares ook steeds haar ideeën op papier gezet. Deze werken (tekeningen en aquarellen) ontstaan voor de beelden en functioneren als zelfstandige werken. Berlinde De Bruyckere wil de betekenis van haar werk niet vastleggen, ze laat haar werk bewust open voor interpretatie. Achter de delicate en zachtaardige huid van haar werken, gaat een beklemmende duisternis schuil. Dood, angst en eenzaamheid zijn terugkerende thema’s die echter nooit losgekoppeld worden van leven, liefde en schoonheid.
Dankzij sociale media worden we vandaag geconfronteerd met honderden beelden, waardoor we in aanraking komen met een donkere kant van de mensheid. Beeldend kunstenaar Beiron Brouwers noemt zichzelf een visueel gevoelig persoon en neemt deze beelden op, vertaalt ze naar iets lichter en draaglijker, en brengt ze zo op canvas. Brouwers kiest er bewust voor om menselijke figuren weer te geven zonder duidelijke gezichtsuitdrukkingen, waardoor ze geen identiteit lijken te hebben. Enerzijds bevestigt dit zijn rol als objectieve observator, maar het creëert ook een bevreemdend gevoel bij de toeschouwer. Volgens Brouwers is dat exact wat sociale media teweegbrengt: we voelen ons geraakt, maar toch gedissocieerd.
ELS CEULEMANS (BE)
PASCALE POLLIER (BE)
RAFFAELLA CRISPINO (IT)
Met het werk Try to remember – Try to forget creëert Els Ceulemans dagboeken met beelden in plaats van woorden. Hierbij zijn de gebruikte beelden metaforen voor emoties. Door de beelden in de kisten voor de lamp te schuiven, worden de overheersende emoties van die dag letterlijk in de schijnwerpers geplaatst. Hoe meer emoties, hoe meer beelden er over elkaar heen geschoven worden en hoe meer diffuus het beeld dus wordt. Net zoals ook in de realiteit onze herinneringen troebeler zijn aan een dag waarop veel gebeurd is.
Het werk Remembrance is een ode aan 5 overleden vrienden van de kunstenaar. Het beeld van de vrouw is een zelfportret met persoonlijke symbolische elementen die verwijzen naar haar relatie met die vrienden, herinneringen aan hun laatste contact met haar, hun laatste woorden, dromen over hen, en ook verwijzingen naar hoe ze gestorven zijn. Het werk is doortrokken met symboliek en aanwijzing van hoe de kunstenaar tegenover
Door de gelaagdheid in hun verschillende concepten en emoties onthullen de werken van Raffaella Crispino aan de hand van persoonlijke verhalen en lokale dynamieken structurele tegenstellingen en staan ze open voor grotere thema’s en kwesties. Volgens Crispino echoot immers in elke kleinere vorm van dynamiek steeds een ruimere politieke situatie.
CHANTAL POLLIER (BE)
MARIEKE BOLHUIS (NL)
Als psychologe en kunstenaar, werkzaam in het veld van verval en vergankelijkheid, heeft Chantal Pollier een grote interesse in de dichotomie tussen schoonheid en walging. De schoonheid van het vergankelijke en de fysieke verschijning van het verdwijnende. Haar persoonlijke research is altijd nauw verbonden met de wetenschap. Ze verbleef in 2016 bijvoorbeeld een jaar als artist in residence bij de afdeling Morfologie van de faculteit dierengeneeskunde aan de UGent. Daar kon ze de huid onderzoeken van de meest diverse diersoorten. Ze maakte er afgietsels van complexe huidstructuren en onderzocht huidcellen onder de microscoop. Dit materiaal vormde het vertrekpunt voor haar werk. In de Margareta-vleugel is nog een ander werk te zien van haar.
Met haar kunstenaarspraktijk schept Marieke Bolhuis een nieuwe beeldtaal die voortdurend organisch lijkt te groeien. Hier op Stadsfestival Damme creëerde Marieke Bolhuis de installatie No Dreamtime. Hoog op het altaar plaatste ze vele niets ziende figuren. Aan de rand staan ze met goud en zijde omzwachteld, onwetend over de diepte voor zich vieren ze hun positie. De installatie werd aangevuld met het uit verschillende materialen samengestelde paard Not Bambi, It’s about balance draaiend om zijn as, kwetsbaar. De sculptuur Icarus flip Bacchus tenslotte spiegelt ook letterlijk de onder en achterkant van de mens vlak voordat…
Zijn documentairefilm Maman is een zoektocht naar herinnering. De Vos je mee doorheen een persoonlijk archief: via fotomateriaal, dia’s en videofragmenten reconstrueert hij de herinnering aan zijn moeder. Dromen worden herinneringen, herinneringen worden dromen, op een afwisselend analytische en reflecterende manier wordt elk beeld in vraag gesteld.
de dood staat en hoe ze omgaat met rouw en verlies. De antennes als een aureool zijn een verwijzing van contact en verbondenheid met de overledenen in het hiernamaals.
De titel van het werk We don’t want other worlds, we want mirrors is een citaat uit een een monoloog van het personage Dr. Gibarian uit de science fiction film Solaris (2002). Hij argumenteert dat we terwijl we het nieuwe ontdekken, we deze ontdekkingen altijd manipuleren met onze verwachtingen, en er onszelf en onze manier van denken op projecteren.
BRAM LATTRÉ & ANNELEEN VAN OFFEL De Grande Galerie de l’évolution in Parijs: een galerie vol opgezette uitgestorven dieren. Dubbel dood, resten van een wereld die niet meer bestaat. Een bezoek aan deze galerij inspireerde Anneleen Van Offel tijdens haar deelname aan de schrijfresidentie van VlaamsNederlands cultuurhuis deBuren tot The Origin of Spaces, een visueel gedicht waarin ze de evolutietheorie in verband brengt met de worsteling van de mens in een almaar sneller draaiende wereld. Geen gedicht met plaatjes, geen video met tekst, maar een interactie tussen beeld en taal tot een videokunstwerk. De beelden werden gemaakt door visueel collectief tBEDRIJF.
SONJA GEENS & GERT VAN DESSEL (BE) Van Dessel verkent de grenzen van materialen en verzamelt objecten met sporen uit het verleden. Die doorleefde grondstoffen combineert hij met hedendaagse materialen en versmelt hij tot tijdloze beelden waarin heden en verleden samen komt. Het werk ‘Mirrorscape’ toont fragmenten van een stad, weerspiegeld in het water. De reflectie vervaagt het beeld waardoor een andere realiteit ontstaat. Geens is dan weer geboeid door de mens achter de façade. Haar werk zoomt in op kwetsbaarheid en kracht, eenzaamheid en verbondenheid. De schilderijen ‘Ruins of a little life’ zijn stille getuigen van een plek in het geheugen. De geschilderde portretten ‘Frozen faces’ zijn geïnspireerd op verweerde foto’s van oude grafstenen.
KOEN FILLET (BE)
HELGA LANDAUER (RU)
Schilder Koen Fillet geeft niet graag uitleg over zijn werk. Hij vreest dat alles wat hij over zijn werken zegt, de interpretatievrijheid van de kijker in de weg staat. De betekenis zit volgens hem in het hoofd van de toeschouwer. En in dat van hem.
Helga Landauer Olshvang werd geboren in Moskou, waar ze afstudeerde van het Gerasimov Instituut voor Cinematografie. Ze schreef talrijke scenario’s voor speelfilms, animatie en documentaire films. Ze regisseerde tv programma’s bij de Russische nationale televisie. Haar kortfilm Diversions gaat over het begin van de 20e eeuw. In het werk zwerven zorgeloze mensen van de ene attractie naar de andere, ze lachen, gokken, roken, spelen en flirten. Terwijl ze rondzwerven op stranden en in parken, zoeken ze naar manieren om zichzelf af te leiden van het feit dat de oorlog gaat beginnen.
In het geval van I used to see the beauty, but now I see the truth suggereert de verf plastic folie die iets verbergt en een vorm suggereert. Je kan er een monumentaal standbeeld onder vermoeden maar naar de reden waarom het verpakt is heb je het raden.
PETER DE MEYER (BE)
HANS KLEIN HOFMEIJER
MARC JANSSENS (BE)
In zijn kunstenaarspraktijk stelt Peter De Meyer zich op als een aandachtig waarnemer van zijn omgeving en onderzoekt hij het complexe proces van observatie en perceptie door middel van verschuivingen in context en betekenis.
Het (kunst)boek speelde altijd al een belangrijke rol in het leven de carrière van Hans Klein Hofmeijer: het geeft hem toegang tot de artistieke uitingen van andere kunstenaars, wat een verrijking van zijn eigen artistieke potentieel teweegbrengt. Met Artefact 953 – Uit het ongevraagde wil hij voor het publiek een ontmoetingsplek creëren met zijn werk. Zo treedt men als het ware binnen in zijn atelier en kan men, vanuit eigen standpunt, reageren op zijn werk, en op hem als kunstenaar. De publicatie is dus een letterlijke confrontatie van “ik en de ander”: het is een podium waarop auteurs en fotografen reageren op zijn werk.
De krachtige en fragiele sculpturen van Marc Janssens dompelen de toeschouwer onder in een wereld van fantasie, tederheid en humor. Met veel zin voor detail bouwt hij aan het originele verhaal van elke sculptuur. De materialen die hij hierbij gebruikt zijn van fundamenteel belang voor de originaliteit en dragen bij tot de poëtische expressie van elke creatie. De gelaatsuitdrukkingen van zijn creaties worden niet vlug vergeten, ze zijn bijzonder sterk of net ontdaan van enige uitdrukking. Een aangrijpende uitdrukking zien we ook in Teddy Boy. Uit het beeld spreekt een zekere pijn en angst. De jongen lijkt verlaten met enkel zijn teddybeer als troost. Maar deze biedt eerdere een gruwelijke aanblik dan de gebruikelijke zachte en vriendelijke knuffel.
STANISLAS LAHAUT (BE)
FRANK HALMANS (NL)
JAN ENNO DE JONG (NL)
Door middel van minimale ingrepen plaatst Lahaut een poëtische of speelse voetnoot bij onze alledaagse realiteit. Gevonden objecten of situaties voorziet hij met een subtiele twist van een nieuwe betekenislaag die ons met andere ogen naar de wereld doet kijken. In veel gevallen vloeit Lahauts werk voort vanuit eenvoudige gedachten of observaties en legt het de pendelbeweging bloot tussen zijn dagdagelijkse ervaringen en zijn eigen reflecties daarop.
Frank Halmans creëert met zijn werk een grens tussen fysieke en mentale plekken, waardoor hij de werkelijkheid op een poëtische manier benadert. Zo heeft hij bijvoorbeeld vijf slaapkamers waar hij ooit in gewoond heeft, in miniatuur nagemaakt en op elkaar gestapeld. Bovendien komen architectonische constructies wel vaker terug in zijn œuvre, eens in de vorm van een vogelkooi, dan weer in een nagebouwde villa. Daarnaast ontleent hij ook veel dagelijkse voorwerpen zoals tafels,
Lahauts meerlagige beelden zijn rekbaar en bevatten vaak dubbele bodems. Hij hanteert het speelse als strategie om serieuze en essentiële zaken aan te kaarten. Hij ontsteekt als het ware een feestje, maar toont meteen ook the day after.
bedden, stoelen, lampen, boeken, vensterbanken…
Jan Enno de Jong heeft eens beweerd dat hij van binnen naar buiten werkt. Een ietwat mysterieuze uitspraak die de tijd vraagt zich in al haar essentie te ontvouwen. De werken van Jan Enno de Jong, schilderijen, tekeningen, ruimtelijk werk, laten de beschouwer even stil staan, doet hen even op hun schreden terugkeren. Zijn werken zijn vaak gebaseerd op landschappen, maar daadwerkelijk zijn er vaak geen te zien. Het zijn eerder abstracties van landschappen of wellicht kun je ze beter “bezinksels” noemen. Zo laten zijn schilderijen merkwaardige plekken zien waar iedere poging tot concrete waarneming faalt en waar elke eenduidige opvatting aangaande plaats, tijd en handeling wordt ontkend.
The leak is een champagnetoren waarin langs een ‘lek’ water druppelt. De champagnetoren, die normaal gezien wordt geassocieerd met luxe, neemt hier dus de plaats in van de emmer. Via deze verschuiving confronteert het werk het idee van schone schijn met de realiteit — die hier letterlijk binnendringt. Naar een tekst van Peter De Meyer
Gebaseerd op een tekst van Bertus Pieters
MICHELANGELO PISTOLETTO (IT)
JONCQUIL (NL)
Michelangelo Pistoletto wordt met arte povera geassocieerd en definieert in de jaren 60 een nieuw soort monumentaliteit door vodden en ‘waardeloze’ materialen te combineren met vormen uit de klassieke oudheid. In zijn œuvre verwerkt hij spiegels en metaal zoals goud, zilver of koper als reflecterende achtergrond. De verdeling en vermenigvuldiging van spiegelingen drukken Pistoletto's visie uit op de voortdurende ontwikkeling van het heelal als een reflectief proces.
De kunstenaar creëert raadselachtige, fragmentarische schilderijen, tekeningen, sculpturen en installaties die lijken op hallucinaties, dromen of herinneringen. Joncquil verbeeldt met zijn œuvre het fysieke resultaat van een zoektocht naar gewone dagelijkse situaties die het vermogen hebben een universele waarheid te onthullen. Het eindresultaat vormt geen voldongen feit, maar laat de interpretatie aan de toeschouwer over. Elke tentoonstelling beschouwt Joncquil als een zelfstandig geheel. Het is uiteraard mogelijk om de individuele werken te bekijken, maar het is minstens zo spannend om cross-overs tussen werken te ontdekken.
ELEJAN VAN DER VELDE (NL)
YVES VELTER (BE)
PETER DE BRUYNE (BE)
Het werk van Elejan van der Velde draait om herinneringen die hij omzet in een beeld. In het werk yet there exists another punctum zijn de sporen van wat ooit is geweest nog duidelijk zichtbaar. Ook in de installatie The illusionists door is de fascinatie van Van der velde voor illusies en associaties sterk terug te vinden. Zelf omschrijft hij het als volgt: “Ik vind het interessant dat het eigenlijk niets is, maar je hersenen er automatisch een object van maken en het idee ‘deur’ eraan koppelt. Het lijkt alsof er licht uit de kieren komen, je gedachten projecteren de voorstelling achter de deur.”
Het werk van Yves Velter draait rond thema’s als herinnering, identiteit, perceptie, zelfonderzoek, communicatie, angst en verlangen.
De reeks Instant # Memory toont enkele beelden die het proces van veranderende herinneringen centraal stellen. In zijn werk tracht De Bruyne de verre herinnering weer te geven, ontdaan van alle details. Herinneringen zijn steeds het gevolg van patronen van elektrische en chemische activiteit in de hersenen. Deze activiteit is altijd in beweging. Wanneer we recente herinneringen vergelijken met oude herinneringen, merken we dat we geleidelijk aan details wegfilteren en andere kenmerken uitvergroten. Wat eerst een beeld was vol details, dimensies en een breed kleurenpalet filteren we uit tot er enkel contouren en vlakken, één dimensie en één kleur overblijft. Alsof hij het heden overslaat en onmiddellijk in de herinnering stapt.
Zijn mensen wel de sociale dieren waarvoor ze doorgaan? We ontmoeten elkaar, spuien meningen, denken het gesprek met elkaar aan te gaan, maar praten zo vaak langs elkaar heen. Met die manier van communiceren overbruggen we niet veel meer dan de afstand tussen elkaars buitenste schil. In zijn eigen beeldtaal laat Velter geanonimiseerde personages zien, die door hun uiterlijke vorm heen zoeken naar alternatieve antwoorden op hun levensbeschouwelijke vragen.
ERIEN WITHOUCK (BE)
GUIDO GEELEN (NL)
BRUNO VAN DYCKE (BE)
Withouck’s beelden zijn zowel onderweg als thuis genomen. De fotografische flits begeleidt de kijker door de beelden zoals een zaklamp in het donker.
Guido Geelen maakt sculpturen waarin steeds motieven uit de natuur terug te vinden zijn. De dood is bovendien een steeds terugkerend element doorheen zijn œuvre. De vitrine van Hein, vlinderpopulatie Afrika maakt deel uit van een reeks vitrines, die Geelen als een samenhangende installatie beschouwt. In iedere vitrine bevindt zich een mensfiguur uit keramiek, dat is doorgesneden of van elkaar gezaagd, door de verschillende verdiepen. De vlinders zorgen op het eerste zicht voor een polychroom en vrolijk tafereel, maar ze blijken in de lichamen geprikt met dunne staafjes, wat het geheel een lugubere bijklank verschaft.
Schilderen gaat voor Bruno Van Dycke altijd over verf, kleur, licht en donker, kortom: over het schilderen zelf. Zijn weg ontvouwt zich al schilderend: zoeken naar wat essentieel is en weglaten wat te veel is. Samen met de schilder zien we ‘een steen’ op een nieuwe manier en met verwondering. Hierin schuilt de kracht van kunst: ze laat ons anders kijken. De grens tussen evidentie en mysterie ligt enkel in onze manier van kijken. Het ingetogene van deze stenen nodigt ons uit om meer te zien dan wat er is. ‘Een steen’ wordt metafoor voor al wat ons overstijgt en voor ons verlangen naar eenvoud, naar stilte, naar het sacrale.
“To lose yourself: a voluptuous surrender, lost in your arms, lost to the world, utterly immersed in what is present so that its surroundings fade away. In Benjamin’s terms, to be lost is to be fully present, and to be fully present is to be capable of being in uncertainty and mystery.” — Rebecca Solnit, A Field Guide to Getting Lost
(Gebaseerd op teksten van Hans de Hartog Jager en Philip Peeters)
ELS LESAGE (BE)
HANS DEFER (BE)
JAVIER PEREZ (ES)
Haar fascinatie voor vergankelijkheid en herinneringen vormt een rode draad doorheen het werk van Els Lesage. Met een combinatie van druktechnieken en schilderen laat ze de toeschouwer op een luchtige manier nadenken over deze thema’s. Motieven als kledingstukken en andere dagdagelijkse objecten symboliseren periodes, situaties en personen die er niet meer zijn.
De tekeningen en schilderijen van Hans Defer zijn herkenbaar aan de blauwgrijze kleuren en vervaagde vormen en silhouetten. De werken van Defer dragen geen titel maar in plaats daarvan een catalogusnummer van een systeem dat hij voor zichzelf ontwikkeld heeft. Op die manier wordt geen enkele interpretatie opgedrongen aan de toeschouwer die de ruimte krijgt om zelf een verhaal rond het werk te construeren. Zo ook in de installatie Postcards from the dead waar de combinatie van onvolmaakte beelden uit de context van misdaad en geweld met de meer triviale beelden ervoor zorgt dat het geheel een zware ondertoon krijgt.
Met zijn werk onthult Javier Pérez zijn vragen en reflecties over de mensheid, met behulp van een taal vol intense metaforen en onder de indruk van een sterke symboliek. Zijn serie Nightmares bestaat uit zeven kussens gepresenteerd als versteende lijkwades met de sporen van het hoofd en de nachtelijke bewegingen van de slaper. De herinnering aan gedachten en de beelden van terugkerende nachtmerries zijn gegraveerd en bestendigd op het koude Carrara marmer.”Het bed is soms het slagveld waarin ik mijn angsten en obsessies onder ogen zie. Het hoofdkussen is de vijand waarmee ik iedere avond oog in oog sta met ontbloot bovenlijf“, zegt de kunstenaar hierover zelf.
JOZEF CONSTANT & MARIEK VANBUEL (BE)
LAURA ANDRIESSEN (BE) & TBEDRIJF(BE)
Jozef Constant en Mariek Vanbuel werken samen, evenwaardig als elkaars partner, aan hun schilderijen, die een reflectie zijn van samenzijn en eenzaamheid. Bedden, lakens en kussens zijn de bevoorrechte getuigen van iemands leven maar geven tegelijkertijd de kans aan de toeschouwer om er zelf meer complexe betekenissen in te ontdekken. Het begrip intimiteit in al haar aspecten is bepalend voor het geheel en de werken zijn een weergave geworden van een eenzaam bestaan, de restanten van een leven.
CAVERNE is een grot vol mystieke tekeningen waar jij als bezoeker een ware speleoloog wordt en je licht laat schijnen op hedendaagse grotschilderingen. Je ervaart delen van de tekeningen terwijl je de muren aftast. Om een totaalbeeld van de tekeningen te zien, moet je noodgedwongen beroep doen op je geheugen. Caverne is samenwerking tussen illustratrice Laura Andriessen en visueel collectief tBEDRIJF. Andriessen is illustratrice en recent afgestudeerd aan K.A.S.K.. In haar werk staat atmosfeer voorop, en probeert ze met beelden en schrijfsels een wereld te creëren waarin je jezelf kan verliezen. Die wereld kan soms donker en melancholisch lijken, maar er is altijd wel iets van humor in te vinden.
GERT SCHEERLINCK (BE)
BENJAMIN SABATIER (BE)
Scheerlinck introduceert een manier van denken over kunst die rekening houdt met verbeeldingskracht. Elk van zijn werken toont een beeld van het leven zelf, in kleine en hoge verwachtingen, in dromen en nachtmerries, in vaststelling en verzuchtingen. Zo toont bijvoorbeeld Niets dan negen ‘waarheden’ uit verschillende landen waaronder China, Japan, Duitsland, Denemarken. Hiermee wijst Scheerlinck op hoe we allemaal onze eigen waarheid lijken te hebben en tegelijk allemaal op zoek zijn naar de absolute waarheid. De titel van het werk verwijst naar een zin die bij een eedaflegging dient uitgesproken te worden: “Ik zweer de gehele waarheid en niets dan de waarheid te zeggen”.
De sculpturen van Benjamin Sabatier bewerkstelligen een bijna onmogelijke transformatie van harde materialen zoals beton, hout en bakstenen in zachte en poëtische beelden. In zijn kunstenaarspraktijk onderzoekt hij op een tragikomische, bijna poëtische manier kwesties als de relatie tussen container en inhoud, leeg en vol. De sculpturen van Sabatier gaan over ervaringen van vervreemding en onzekerheid in het hedendaagse leven en de architectuur, maar genereren ook duistere komische sferen.
BART VANDEVIJVERE (BE) & LAURENT RIGAUT (FR)
De artistieke praktijk van Els Lesage is een zoektocht naar sporen en tekens die verwijzen naar een vroegere menselijke aanwezigheid. Met haar grafische aanpak slaagt ze erin een intieme en universele gedachtewereld op te roepen.
KAROLIEN SOETE (BE) Soete noemt zichzelf een kluizenaar, omdat ze in haar eigen wereld leeft en niet binnen de lijntjes wil kleuren. Bovendien koestert ze een soort fascinatie voor mensen in de marginaliteit, wat zich uit in haar zogenaamd sociaal bewogen artistieke œuvre. In de reeks Crumpled Memories gaat Soete in haar eigen herinneringen uit haar jeugd wroeten. De voorwerpen die ze uit de tijd heeft meegenomen en de leefruimtes waarin ze vertoefde, worden met inkt op grote doeken geprojecteerd. Om de fragiliteit van die herinneringen weer te geven, verfrommelt ze de doeken. Zo blijft er altijd een mysterie over, net als bij echte herinneringen. Gebaseerd op tekst van Frederic De Meyer
Voor Bart Vandevijvere ontstaan schilderijen zoals muziek gecomponeerd wordt: er wordt geschrapt en herschreven tot het geheel, de compositie klopt. Vandevijvere maakt geen plan of schets, de eigenlijke ontstaansgeschiedenis van de werken is hun verhaal. In de Margaretha-vleugel combineert Vandevijvere enkele van zijn schilderijen met The Suitcase Exhibit, zijn rondreizend artistiek project i.s.m. improvisatie muzikant Laurent Rigaut. De vintage reiskoffer centraal in de ruimte, gevuld met een versterker en oude luidsprekers, speelt een compositie van Rigaut geïnspireerd door de beeldtaal van Vandevijvere.
PETER DE CUPERE (BE)
RONNY DELRUE (BE)
Al 20 jaar is Peter de Cupere een voorstander van het gebruik van geur in kunst. Door geuren te combineren met een ander sensorisch orgaan, zoals het visuele, ontstaat er een interactie om beide zintuigen een grotere impact te geven. Het werk Soft Memory bestaat uit een borstel gemaakt met mensenhaar. Het haar behoorde toe aan een soldaat van de Tweede Wereldoorlog en verwijst als herinnering naar de geur van buskruit. De rokerige geur hechtte zich vast aan het haar van de soldaten. Terwijl die geur bij de haarborstel een herinnering oproept aan de Tweede Wereldoorlog, werden bij de tekeningen van Soft Memory geuren van commerciële parfums gebruikt.
Het œuvre van Ronny Delrue ontstaat en groeit vanuit reflecties op het wereldgebeuren. In functie van de inhoud zoekt Delrue dan naar het best geschikte medium. Zijn dagboeknotities vormen hierbij vaak het vertrekpunt. Ze laten hem toe te wandelen tussen de belevenissen en bedenkingen van vroeger en vormen een voedingsbodem waaruit zijn beelden groeien. Met zijn werk Huisje zonder heilige boven de ingang van IJsberg vraagt Delrue zich af wat er zou gebeuren indien de mens het geloof in zichzelf en de andere zou verliezen. Fading memory verwijst dan bijvoorbeeld weer naar de relativiteit van het leven. Mensen streven er naar om zich te vereeuwigen, maar de tijd schuift onherroepelijk voorbij.
JOHAN DE WILDE (BE)
STIEF DESMET (BE)
JOHAN SIX (BE)
Johan De Wilde werkt doorgaans met potlood en binnen dezelfde verhouding op de formaten A2, A4 en A6. In de selectie die hier te zien is, is vroeger werk even samengekomen met recente tekeningen. Door de opeenvolging van beelden lijkt buiten de wil van de kunstenaar een verhaal te ontstaan. Al jaren is dé vraag die de kunstenaar bezighoudt: wat voert de kijker tijdens het kijken uit ? Put hij/zij uit zijn/haar voor anderen onbekende bagage en ontstaan er ontelbare ‘onzichtbare beelden’, onzichtbare verhalen zelfs? Voor Johan De Wilde zijn het in elk geval uittreksels uit zijn van elk narratief systeem ontdane autobiografische inventaris.
In de kunstenaarspraktijk van Stief DeSmet is het uitgangspunt steeds hetzelfde: de relatie tussen natuur en cultuur en de manipulatie door de mens van de natuur en omgekeerd. Voor Stadsfestival Damme maakte Stief DeSmet een herneming van zijn Drinking with Deer. Zoals heel wat werken uit het œuvre van DeSmet roept ook dit sculptuur meer vragen op dan het antwoorden biedt. Welke intieme dialoog ontspon er zich tussen de kunstenaar en zijn half afgewerkte muze? We vragen ons als toeschouwer af of het hier ging om een een afscheidsdrink. Of blijft de kunstenaar zijn muze – die ten alle tijde de kop blijft op steken – immer trouw?
Grafisch kunstenaar en performer Johan Six is gefascineerd door de vergankelijkheid van materialen. Het proces dat ze ondergaan boeit hem en beschouwt hij als kunst op zich. Voor Stadsfestival Damme creëerde hij een installatie die de morfologie en ontwikkeling van schimmels in een boek in beeld brengt. Bedrukte vellen papier zijn immers een ideale dragers voor schimmels aangezien dit materiaal in de juiste verhoudingen rijk is aan de minerale verbindingen noodzakelijk voor de vorming van de schimmels. De talrijke dunne en verwarde draden resulteren in een bijzonder gevarieerd kleurenen vormenpalet.
CHARIF BENHELIMA (BE)
CHRISTINA MIGNOLET (BE)
D.D. TRANS (BE)
Het werk Semites is een weerspiegeling van de eigen Arabische – Joodse achtergrond van de kunstenaar. Met Semites bouwde hij een persoonlijk document op, een 'anti-archief' van niet-gelabelde afbeeldingen van conflicterende identiteiten. Om de desoriëntatie te vergroten en zijn standpunt te onderstrepen, voegde Benhelima licht toe aan de portretten, die in plaats van de blik van de mensen te verbeteren en te laten schitteren, de details in hun gezichten wegneemt. Voor Benhelima hangt dit effect samen met de complexiteit van de identiteiten. Bovendien worden de Polaroid's weergegeven in twee lagen. Dit verwijst naar een scheiding tussen twee groepen: Joden en Arabieren. Het werk is een verwijzing naar de onzichtbare muur dat de mensen scheidt.
Christina Mignolet schildert zacht en maakt gebruik van een zeer dunne, bijna onzichtbare verflaag. Haar œuvre baadt in een zweem van blauw licht en er hangt een betoverende sfeer rond. Deze creëert ze door letterlijk haar bril af te zetten terwijl ze schildert. Haar wazige blik zorgt er dan voor dat haar niet te gedetailleerd, afgelijnd of uitgewerkt wordt.
Het werk van D.D. Trans lijkt oppervlakkig, maar het graaft dieper dan op het eerste gezicht lijkt. Pretentieloos maar doelgericht onderzoekt hij de status van een gevonden object als kunstwerk en stelt met kleine gebaren de taal van dingen in vraag. Simpelheid is evenwel geen simplisme. Wat poëzie met woorden vermag, doet D.D. Trans met huis-tuin – en keukenvoorwerpen; met een kleine twist brengt hij kortsluiting in het verband tussen gemaakte dingen en hun betekenis. Argeloos maar zorgvuldig buigt hij ze om, aangestoken door associatie, een vleug rebellie en een onderhuidse, niet al te uitgesproken melancholie.
De titel van het werk Grey Belgium De titel van het werk verwijst naar de lakse houding van ons Belgisch systeem ten opzichte van vluchtelingen, daklozen en psychisch kwetsbare en angstige mensen die zich allen in een zeer fragiele state of mind bevinden.
Remco Camperts verhalen en romans worden gewaardeerd door een groot publiek en boeken als Het leven is vurrukkulluk (1961) en Tjeempie! of Liesje in luiletterland (1968) staan nog steeds op de leeslijsten. In 1976 ontvangt hij de P.C. Hooft-prijs voor zijn poëzie: ‘Het hele poëtische œuvre van Remco Campert overziend, is de jury onder de indruk gekomen van de persoonlijke kroniek van de jaren 1950 – 1970 die erin is neergeschreven. De hachelijke en belachelijke feiten van deze levensperiode zijn door de dichter onvergetelijk geboekstaafd.’
DIDIER FAUSTINO (FR)
WERTHER GASPERINI (IT)
Didier Fiúza Faustino werkt hoofdzakelijk rond de relatie tussen lichaam en ruimte. Hij ontwikkelde een veelzijdig œuvre, variërend van installaties en beeldende kunstwerken tot multi-sensoriële ruimtes en mobiele architectuur. De sculptuur A home is not a hole is een “monument voor de leegte”, omdat het letterlijk geen enkele functie vervult en eerder een mentale zaak is. Faustino ontwierp de sculptuur voor een perceel op Lagar Velho, een historische site die 24000 jaar geleden werd ontdekt in Portugal. De constructie bestaat uit eucalyptustakken en moet beschouwd worden als een kortstondig architecturaal object.
De was voor Pieta werd gehaald uit de basis van kerkkaarsen. Voor het werk Ciré haalde Gasperini zijn inspiratie bij de eeuwenoude traditie van het gebruik van was bij zowel het schrijven als het lezen. Fysiek een tekst lezen komt neer op een overgang van een toestand van vaste stof naar een menselijke emotie, het toewijzen van een beeld aan het geluid van een woord.
Het œuvre van beeldhouwer Werther Gasperini is bijzonder gevarieerd. Tijdens Stadsfestival Damme toont hij enkele van zijn werken uit was, een materie die de kunstenaar om verschillende redenen fascineert en inspireert.
Courstesy of the artist and Michel Rein, Paris / Brussels Specially created for the exhibition « La maison magique at the Maison de la culture du Japon à Paris in 2016
POËZIE PARCOURS GONOU: GOVERT VAN DIJCK EN NOUD JEHOEL (NL) Gonou is het samenwerkingsverband tussen twee bevriende kunstenaars. De installatie Clash bestaat uit een reeks glazen flessen die in een willekeurige beweging om hun as draaien. De flessen maken onderling contact, omdat ze zijn voorzien van van beugels met pinnen en halve bollen. De onderlinge afstand werd zodanig bepaald dat, als ze ronddraaien, ze elkaar aanraken en daardoor afwisselend vanuit stilstand naar beweging gaan. Het tikkende geluid dat hierdoor ontstaat klinkt de ene keer zacht, maar kan ook de andere klanken overstemmen.
MARCO DE SANCTIS (IT) Marco De Sanctis introduceert letterlijk en figuurlijk een tijdelijke dynamiek in zijn werk. In zijn œuvre dagen tijdelijke verschuivingen, herinterpretaties van en interventies op bestaande werken de legitimiteit en kunsthistorische erfenis van hedendaagse artistieke praktijken uit. Zelf omschrijft hij zich als een neo-archeoloog van de kunstgeschiedenis. De werken van De Sanctis gaan over de dualiteit tussen de kopie en het origineel uit en onderzoeken de methoden van verbeelden en de positie van een hedendaagse kunstenaar ten opzichte van het kunsthistorische erfgoed. Want in wezen, zegt De Sanctis, is alles een kopie van alles.
Ook dit jaar selecteerde poëziecurator Willy Tibergien gedichten van gevestigde waarden in het Nederlandstalig poëzielandschap bij enkele van de werken langsheen het parcours. Als centrale figuur voor de poëzieroute koos hij voor Remco Campert. Langs een deel van de Damse vesten vinden bezoekers De tijd duurt maar een mensenleven lang: het leven en werk van de onvolprezen schrijver-dichter gaan er in dialoog met de natuur.
Remco Campert (1929) is dichter, romancier en columnist. Voor zijn poëzie ontving hij onder meer de Reina Prinsen Geerligsprijs, de Poëzieprijs van de gemeente Amsterdam, de Jan Campertprijs, de P.C. Hooft-prijs en De Gouden Ganzenveer. In 2015 werd hij bekroond met de Prijs der Nederlandse Letteren. De vader van Remco Campert was de dichter Jan Campert, die ‘Het Lied der Achttien Dooden’ schreef, zijn moeder de actrice Joeki Broedelet. Voorjaar 1950 richt Remco Campert met Rudy Kousbroek het tijdschrift Braak op. In juli van hetzelfde jaar wordt de redactie uitgebreid met Lucebert en Bert Schierbeek. Na het verschijnen van de bloemlezing Atonaal in 1951, onder redactie van Simon Vinkenoog, worden de daarin opgenomen dichters onder wie Gerrit Kouwenaar, Jan G. Elburg en Hugo Claus, aangeduid als de Vijftigers.
Van 1989 tot 1995 leest Campert met Jan Mulder en Bart Chabot in theaters voor uit eigen werk. Van 1996 tot 2006 schrijft Campert samen met Mulder een gezamenlijke column op de voorpagina van de Volkskrant, CaMu. Sinds 2012 heeft hij in deze krant een eigen wekelijkse column en daarnaast zijn ‘Somberman’, over het gelijknamige personage dat hij voor het eerst opvoerde in Somberman’s actie, het Boekenweekgeschenk van 1985. In 2004 verscheen Een liefde in Parijs, zijn eerste roman in meer dan tien jaar, die zeer lovend werd besproken en uitgroeide tot een grote bestseller. Het Parool schreef: ‘Hier is de meester aan het werk.’ In 2006 volgde Het satijnen hart, een weemoedig portret van een schilder die tot op hoge leeftijd niet kan kiezen tussen liefde en kunst. De afgelopen jaren verschenen onder meer de roman Hôtel du Nord (2013), de dichtbundels Licht van mijn leven (2014, met litho’s van Ysbrant) en Verloop van jaren: 40 poëtische notities (2015). Het fotoboek De ziel krijgt voeten (2013), maakte hij met zijn dochter Cleo Campert. Zijn verzamelde columns voor de Volkskrant zijn te lezen in Het verband tussen de dingen ben ik zelf (2012), Te vroeg in het seizoen (2014), Vandaag ben ik een lege kartonnen doos (2015), Zonder roken bij mij geen poëzie (2016) en Somberman op drift (2016). In 2016 verscheen eveneens Campert & Campert, een bundeling van alle stukken van Remco én zijn vader Jan Campert in Elsevier. Recent verscheen de dichtbundel Open ogen (2018) en Campert kiest, de gedichten kiezen Remco Campert, een bundeling van zijn columns over poëzie. Ook de biografie van Remco Campert, door Mirjam van Hengel, verscheen in 2018, onder de titel Een knipperend ogenblik. Portret van Remco Campert. In de zomer van 2019 verscheen onder de titel Dagelijksheden de stukken die Campert in de afgelopen jaren in Elsevier schreef. In november 2019 verschijnt Katten en Katers, een bloemlezing met Camperts tederste en geestigste verhalen over katten en katers. (Bron: Uitgeverij De Bezige Bij / september 2019)
Geslecteerde dichters Stadsfestival Damme 2019: Bart Moeyaert Charlotte Van den Broeck Dennis S.M. Vercruysse Dorien De Vylder Ducal Charles Eddy Van Vliet Frans Deschoemaeker Frederik Lucien De Laere Hedwig Speliers Hendrik Carette Hugues C. Pernath Leonard Nolens Mark Insingel Paul Snoek Peter Verhelst Remco Campert Renaat Ramon Roel Richelieu Van Londersele
CAMILLE DUFOUR PERFORMANCE
SOPHIA AMMANN TRIO MUZIEK
Tijdens haar performances drukt Camille Dufour live monumentale houtsneden af op papier met behulp van een stuk zeep uit Aleppo. Ze inkt elke matrijs slechts één keer in en drukt meerdere exemplaren tot de inkt volledig is opgebruikt en de laatste druk, heel subtiel, vrijwel onzichtbaar geworden is. De bedrukte doeken worden een voor een, na druk, te drogen gehangen. Het proces is een gelaagde fysieke uitputtingsslag waarmee Camille Dufour, symbolisch, de zonden van de mensheid weg wast. De uiteindelijk gevormde installatie is een monumentale verstilde getuige van de performance.
Sophia Ammann is een Belgische zangeres met Canadese roots die de voorbije jaren vooral in beeld kwam als de frontvrouw met engelenstem van Little Dots en Ansatz Der Maschine. Al van jongs af aan is ze gefascineerd door de muziek van Leonard Cohen, die ze samen met muzikanten Jon Birdsong en Joppe Tanghe op geheel eigen wijze terug tot leven wekt in een betoverende set. Welkom voor een wonderlijke muzikale middag in de prachtige setting van de kerk van Damme.
POSTKANTOOR 00/00/00
WIJ ZIJN BREEKBAAR POËZIE & MUZIEK
WINTER ZINNEN
Onder de noemer Winterzinnen staan er op weekenden feestdagen regelmatig kleine maar fijne evenementen op de agenda die graag een brug slaan naar verschillende kunstdisciplines. Met een gevarieerd aanbod van onder andere open ateliers, intieme concerten, verrassende workshops en boeiende vertellingen staat er zeker voor elk wat wils op het programma. De kalender wordt in de loop van het festival verder aangevuld met nieuwe ontdekkingen. Neem dus zeker een kijkje op de website bij het plannen van uw bezoek. Ben je graag snel op de hoogte van al we te bieden hebben? Volg ons dan op facebook en instagram! De plaatsen voor deze voorstellingen zijn steeds beperkt. Inschrijven kan via info@stichtingijsberg.be
Op Allerzielen schrijft Postkantoor 00/00/00 bij IJsberg brieven van en naar overleden mensen en wil zo mensen op verhaal brengen, door te schrijven over de dood heen. Handgeschreven brieven naar overledenen of als nalatenschap. Want liefde overlijdt niet. 00/00/00 geeft aan dat tijd in de dood onbestaande is. Voor de nabestaanden herbegint de jaartelling vanaf 0, er is een leven met en zonder de overledene. Elke brief naar een overledene wordt met zorg door de postbode onthaald, een citaat uit de brief wordt op de website gepubliceerd met vermelding van de voornaam van de overledene. Een kunstenaar maakt een hertekening (interpretatie van de brief in een beeld) van de brief.
VLAEMINCK, ROOSE & VERHELST – POËZIE & MUZIEK
CHANTAL POLLIER ARTIST TALK
CHINESE THEECEREMONIE GONG FU CHA
Bart Vlaeminck en Kries Roose zijn twee liedjesmakers. Singer-songwriters, maar dan in het Nederlands. Slechts gewapend met twee stemmen, een aantal gitaren en wat mondharmonica's brengen ze akoestische liedjes over helden, over graag zien, cowboys in pyjama, achtergelaten huisdieren en andere levensvragen. Over het leven in het algemeen en dat van u en hen in het bijzonder. Wat hen bindt is hun liefde voor taal en voor boeiende thema’s. Een liefde die ze delen met de Brugse stadsdichter Tania Verhelst. Samen brengen ze een intiem, koesterend geheel van liedjes en teksten dat zich nog het best laat omschrijven als aangenaam en deugddoend. Wedden dat u zichzelf herkent?
De installatie curiosity killed the cat van beeldend kunstenares Chantal Pollier, te zien in de Margaretavleugel op het parcours, is een immer groeiende collectie van objecten en kleine kunstwerkjes. Zorgvuldig geschikt in een chaotische orde, is elk object is de bewaker van een persoonlijke herinnering. Ragfijne draden binden de objecten aan elkaar en vormen een hoogstpersoonlijke geschiedenis van woord en beeld. De installatie wekt de nieuwsgierigheid, smeekt om het woord, lonkt naar de anekdotes. Op zaterdag 27 oktober komt de kunstenares u meevoeren in de wondere wereld van het verhaal. Aan de hand van anekdotes vertelt ze over haar en uw eigen kleine wereld die tegelijk uw enige, hoogst persoonlijke, grootse wereld is.
Theesommelier Ann Vansteenkiste reageerde bijzonder enthousiast op onze vraag om de rust van deze traditie van de theeceremonie tot bij IJsberg te brengen. Want de Chinese theeceremonie is meer dan theedrinken. Het is een feestelijk gebeuren waarbij men tijd maakt om te relaxen en te genieten van de geur en de smaak van thee en tevens een kennismaking met de Chinese cultuur en filosofie. De ceremonie zelf wordt ingeleid met een prachtige tekst van Thich Nhat Hanh waarna we zo lang mogelijk in stilte (meditatie) blijven. Wie graag wil komen meegenieten van deze beleving kan zich inschrijven voor een van de sessies op zondag 10 november. De ceremonie duurt ongeveer 1u, deelnemen kost €10 (inclusief thee en enkele hapjes).
Dichter, schrijver en performer Koen Snyers & muzikante Sarah Vaesen vormen samen KAAi collectief dat met podiumcreaties een pleisterplek bieden in vluchtige tijden, een plek waar woord en muziek aanmeren. De muzikale vertelling. In de muzikale vertelling Wij zijn breekbaar eert Koen Snyers het breekbare van het leven met een slingerend, poëtisch verhaal gebaseerd op zijn vierde bundel. Multi-instrumentaliste Sarah Vaesen schept sfeer en omhelst het verhaal met muziek, zang en woord.
LOCAL PEOPLE Local People grasduint in akoestische rootsmuziek (folk, bluegrass, old-time, vroege jazz...), muziek van gewone mensen, liedjes met een verhaal, songs met een hart en sociaal bewogen teksten. Muziek uit vroeger tijden die de basis vormt van heel wat hedendaagse muziek. Een akoestische roadtrip van de Schotse Highlands over de Ierse grasvlaktes tot aan de Mississippi met een verrassend eigentijdse boodschap.
SERAPHINE STRAGIER & FREDERIK LUCIEN DE LAERE MUZIEK & POËZIE
WOLF – GRAPHIC NOVEL & MUZIEK
Op Allerzielen nemen we graag even de tijd voor een warm samenzijn. Seraphine Stragier is multi-instrumentaliste en thuis in verschillende muzikale werelden. Ze is gepassioneerd door de Cello Suites van de Duitse componist J.S. Bach en vertolkt deze op ingetogen wijze. Ze speelt de onsterfelijke muziekstukken op een Boheems instrument van 300 jaar oud. Luister mee en droom weg bij deze eeuwenoude polyfonie die verstilling brengt. Dichter Frederik Lucien De Laere leest voor uit zijn werk dat vaak baadt in een mythisch-religieuze sfeer
een getekend concert geïnspireerd door de muziek van Wolfgang Amadeus Mozart, een tocht door polderland en kleverige kleigrond, een wreed wrang sprookje over de wolf die in ons woont.
Op de laatste dag van het festival brengen we WOLF:
Concept, spel & tekst Alexandra Aerts Live graphics Emilie Lauwers Accordeon Ludo Mariën Licht Hendrik Collier In samenwerking met CC De Ververij Ronse
KALENDER
LAURA ANDRIESSEN OPEN ATELIER
HANS KLEIN HOFMEIJER GESPREK
Laura Andriessen studeerde recent af aan KASK als illustratrice. In haar werk staat atmosfeer voorop en probeert ze met beelden en schrijfsels een wereld te creëren waarin je jezelf kan verliezen. Die wereld kan soms donker en melancholisch lijken, maar er is altijd wel iets van humor in te vinden. Op zaterdag 9 november laat ze zich in haar open atelier bij IJsberg inspireren door jullie. Welkom om Laura aan het werk te zien of om met haar in gesprek te gaan over wat haar drijft.
Kan een boek over kunst tot een kunstwerk opgetild worden? Het is geen evidentie. Maar dan is er het boek ‘Artefact’ nr. 953 – Gapingen van mijn geest- van Hans Klein Hofmeijer. Volgens kunstrecensent Frederik De Meyer (The Art Couch) een boek om langzaam en veelvuldig van te proeven. En om heel lang te koesteren. Op zondag 3 november gaat hij er samen met kunstenaar Hans Klein Hofmeijer over in gesprek bij IJsberg.
STADSFESTIVAL DAMME VOOR KINDEREN Op zondag 29 september en zondag 13 oktober neemt gids Françoise kinderen en hun (groot)ouders (of peters, meters,...) mee op pad doorheen de locaties. Onderweg vraagt ze zich bijvoorbeeld samen met hen af of dat wel kan, een walvis die door de gang vliegt. Of is ze benieuwd of iemand een toren van glazen kan maken die nog hoger is dan die van kunstenaar Peter. De tocht is toegankelijk voor kinderen vanaf 6 jaar en voor grote mensen die ook nog graag af en toe met de verwonderde blik van kinderen naar de wereld kijken. In de herfstvakantie kan je op woensdag 30 oktober samen met Françoise je handen komen vuil komen maken. Net zoals kunstenaar Matthias ga je aan de slag met klei en leer je wat je allemaal met dit materiaal kan doen. Aan het eind van de workshop ga je naar huis met je eigen kunstwerk. Op 17 november is het kunstendag voor kinderen, het is jullie dag! Op die dag zijn jullie de experten en hier bij IJsberg kunnen we jullie hulp gebruiken. Wat vinden jullie van de kunstwerken, zijn ze grappig of net serieus, interessant of…saaaaai, WHAAAW of ok? Kom ze allemaal ontdekken in het stadsfestival en stel je top drie op.
ATLAS – ANTWERPEN (RETOUR) Tijdens deze poëtische vertelling stelt Amina Belorf zichzelf aan de hand van de levenswandel van haar vader vragen over haar plaats in de wereld. Na vele omzwervingen kwam hij in de jaren ‘70 als gastarbeider naar ons land komen waar hij eerst aan de slag ging als mijnwerker in Beringen. Amina gaat op zoek naar het verleden en de toekomst van haar twee werelden, België en Marokko. Samen met de tekenaar Ludwig Lemaire en ud-speler Ernest Van Rintel brengt ze haar verhaal in AtlasAntwerpen (retour), een voorstelling vol aangrijpende woorden, kleurige beelden en dromerige muziek.
ZATERDAG 14 & ZONDAG 15 SEPTEMBER PERFORMANCE CAMILLE DUFOUR ZATERDAG 20 & ZONDAG 21 SEPTEMBER PERFORMANCE CAMILLE DUFOUR ZONDAG 29 SEPTEMBER BELEVINGSTOCHT VOOR KINDEREN ZATERDAG 5 & ZONDAG 6 OKTOBER PERFORMANCE CAMILLE DUFOUR ZONDAG 13 OKTOBER BELEVINGSTOCHT VOOR KINDEREN ZATERDAG 19 OKTOBER WIJ ZIJN BREEKBAAR - POËZIE & MUZIEK ZONDAG 27 OKTOBER CHANTAL POLLIER - VERZAMELDE VERHALEN WOENSDAG 30 OKTOBER WORKSHOP VOOR KINDEREN VRIJDAG 1 NOVEMBER SERAPHINE STRAGIER (CELLO) & FREDERIK LUCIEN DE LAERE (POËZIE) ZATERDAG 2 NOVEMBER POSTKANTOOR 00/00/00 ZONDAG 3 NOVEMBER SOPHIA AMMANN TRIO - MUZIEK HANS KLEIN HOFMEIJER & FREDERIC DEMEYER - GESPREK ZATERDAG 9 NOVEMBER LAURA ANDRIESSEN ZONDAG 10 NOVEMBER THEECEREMONIE ZATERDAG 16 NOVEMBER LOCAL PEOPLE - MUZIEK ZONDAG 17 NOVEMBER WORKSHOP KUNSTENDAG VOOR KINDEREN ZATERDAG 23 & ZONDAG 24 NOVEMBER PERFORMANCE CAMILLE DUFOUR ZONDAG 24 NOVEMBER VLAEMINCK, ROOSE & VERHELST - POËZIE & MUZIEK ZONDAG 1 DECEMBER ATLAS - ANTWERPEN - VERTELLING & LIVE TEKENEN ZONDAG 8 DECEMBER WOLF
STICHTING IJSBERG
INDIGO, A MOST PRECIOUS BLUE
Al sinds enkele jaren staat Stichting IJsberg vzw tijdens Kunstenfestival Watou in voor de organisatie van Zomerzinnen. Vorig jaar organiseerde de vzw op vraag van Stad Damme de allereerste editie van Stadsfestival Damme.
Vanaf 25 oktober kan een bezoek aan Stadsfestival Damme gecombineerd worden met een bezoek aan het festival Indigo, a most precious blue. Het festival biedt twee boeiende tentoonstellingen, workshops, een driedaagse internationale ambachtenmarkt (1 tem 3/11), een concert van trio indigo (zaterdagavond 2/11) en lezingen van verschillende nationaal en internationale autoriteiten binnen het plantaardig indigo verven. Zij vertellen verhalen uit de hele wereld van de ‘kleine natuurlijke ververs’. Je ontdekt een hele cultuur met plaatselijke gewoontes, muziek en ‘klederdrachten'. Ook het ecologisch aspect komt zeker aan bod. Want goedkoop industrieel vervaardigde maar zeer schadelijke synthetische indigo mag dit uniek werelderfgoed niet vernietigen.
Na deze succesvolle eerste editie van Stadsfestival Damme brengt de vzw ook dit jaar een boeiende mix van verzamelde verhalen waarin kracht van het woord en de macht van het beeld de hoofdrollen spelen. Maar ook buiten de periode van beide kunstenfestivals brengt Stichting IJsberg als literaire organisatie boeiende en verfrissende activiteiten, steeds taal en beeld als rode draad. Gepassioneerd door boeken en boekenmakers maar met nadruk op discipline-overschrijdende beleving wil de stichting met haar projecten waar en hoe dan ook altijd verhalen vertellen. Dat doet ze door het organiseren van exclusieve programma’s rond schrijvers, dichters en illustratoren, maar ook in de vorm van filmvertoningen, theatervoorstellingen, expo’s, lezingen, literaire diners, muziek, schrijf- en leesclubs of teken- en drukateliers. In de heringerichte site van de oude school opende Stichting IJsberg samen met de eerste editie van het Stadsfestival haar belevingsplek IJsberg, (een) plaats voor kunst en literatuur, voor ontmoeting en beleving. Met een leescafé, een boekshop en een polyvalente expo-ruimte biedt IJsberg haar bezoekers graag tijd, geheel in lijn met het motto van de stad (Damme geeft tijd). Of je er nu langskomt met vrienden, alleen of met je gezin, je kan er steeds terecht voor wat rust of enkele kleine ontdekkingen. openingsuren :weekends, feestdagen en schoolvakanties (woensdag t.e.m. zondag) van 11u tot 18u / IJsberg, Burgstraat 5 8340 Damme info@stichtingijsberg.be – www.stichtingijsberg.be
Organisator van dit festival is vzw Art Link, geleid door Hilde Kuypers - galerie Indigo Damme - en Lieve Jacob, dé Vlaamse autoriteit in het plantaardig indigo verven. In samenwerking met Stad Damme brengt de vzw een reis door een wonderlijke wereld. Ze volgen het indigo pigment van in onze contreien tot in Japan via China en India, West-Afrika, Jemen en Latijns- Amerika. Indigo bekleedt immers een prominente plaats in de geschiedenis van het textiel verven; het wordt al meer dan 4000 jaar gebruikt. Het verhaal van het plantaardig indigo verven is gelukkig niet helemaal verleden tijd. Het leeft voort in het werk van verschillende Europese, Japanse en Afrikaanse kunstenaars. Tijdens het indigo festival zullen tien kunstenaars uit verschillende landen de confrontatie aangaan met de etnische textiel wereld. Welkom om er deze bijzondere magische kleur blauw in al haar verscheidenheid, culturen en identiteiten te ontdekken en tijdens een lezing of workshop meer te weten te komen over deze wondere wereld. Voor info over het volledige Indigo-programma en inschrijvingen lezingen en workshops : www.indigodamme.be
STADSFESTIVAL DAMME 2019 PRAKTISCH ONTHAAL: IJsberg, Burgstraat 5, 8340 Damme OPEN: woensdag t.e.m. zondag, 11u – 18u (ook open op maandag 11 november) TICKETS: festivalpas €10, gratis voor kinderen -12
Stadsfestival Damme is een realisatie van Stichting IJsberg vzw & vzw Kunst ● Projectsecretariaat Stichting IJsberg vzw / vzw Kunst: Jan Moeyaert – intendant ● Lily Soenen – zakelijk leider ● Lieselotte Moeyaert – pers, communicatie & productiecoördinatie & publiekswerving ● Jeanne Vauterin – productiecoördinatie & publiekswerking ● Ann Vincent – productiecoördinatie – publiekswerking ● Arne Milleville – vormgeving, digitale coördinatie & publiekswerking ● Sarah Bordon-Soens – administratie & publiekswerking ● Selectie poëzie – Willy Tibergien ● Technische ploeg; Vast team: Mark Drabbe ● Jaak Bout Freelancers: Wim Lievens & Atelier 81 ● fAbri3Q (Bart Slangen, Laurens Duerinck & Evert Wouters) ● Jan Casier ● Fotoverantwoording Sfeerbeelden vzw Kunst – Ann Vincent ● Campagnebeeld ©Ji Zhou ● Beelden werken: Ji Zhou, Francisco Nogueira, Maxime Delvaux, Olivier De Vos, Bernd Hiepe, Marieke Bolhuis, Collection du Centre de la Gravure et de l’image Imprimée, Koen Snauwaert, David Samijn ● Stichting IJsberg vzw en vzw Kunst hebben getracht alle rechthebbenden van het tekst- en beeldmateriaal te achterhalen. Indien iemand meent dat zijn/haar rechten niet zijn gehonoreerd, kan hij/zij contact opnemen met vzw Kunst, Brugsesteenweg 45 - 8433 STADSFESTIVAL DAMME WORDT MEDE MOGELIJK GEMAAKT MET DE STEUN VAN:
De scherpste nieuwsupdates, waar u ook bent Download nu onze app dS Nieuws Download dS Nieuws en mis niets van onze heldere journalistiek en onderbouwde opinie: 4 De hele dag door betrouwbare updates 4 Mijn dS: uw favoriete thema’s in één handig overzicht 4 De podcasts van dS Audio altijd op zak
Download gratis onze app dS Nieuws via standaard.be/app