1
บทที่ 1 ความรูทั่วไปเกี่ยวกับภาษา ความหมายของภาษา ภาษาเปนคําสันสกฤตมาจากรากเดิมวา ภาษ แปลวา กลาว, พูด, บอก เมื่อนํามาใชเปน คํ า นาม มี รู ป เป น ภาษาแปลตามรู ป ศั พ ท ว า คํ า พู ด หรื อ ถ อ ยคํ า แปลเอาความว า เครื่ อ งสื่ อ ความหมายระหวางมนุษยใหสามารถกําหนดรูความประสงคของกันและกันได โดยมีระเบียบคํา หรือจังหวะเสียงเปนเครื่องกําหนด (กําชัย ทองหลอ : 2539, น. 1) ภาษาตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542 (2546, น. 822) ให ความหมายไววา “ถอยคําที่ใชพูดหรือเขียนเพื่อสื่อความของกลุมชนใดกลุมหนึ่ง หรือเพื่อสื่อความ เฉพาะวงการ ; เสียง ตัวหนังสือ หรือกิริยาอาการที่สื่อความได” ภาษา คื อ สิ่ ง ที่ ม นุ ษ ย คิ ด ขึ้ น สํ า หรั บ เป น เครื่ อ งมื อ สื่ อ สารในสั ง คม ซึ่ ง ประกอบด ว ย สัญลักษณหรือเครื่องหมายกับความหมาย ซึ่งเปนความรูสึกนึกคิดที่แฝงอยูใ นสัญลักษณหรือ ความหมายนั้น ทําใหคนเราเขาใจกันได สวนสัญลักษณหรือความหมายที่ขาดความหมายจะไม จัดเปนภาษาตามนัยนี้ (ประสิทธิ์ กาพยกลอน : 2516, น. 1) กลาวโดยสรุป ภาษา หมายถึง เครื่องมือที่มนุษยใชติดตอสื่อสารกัน ซึ่งอาจเปนเสียงพูด หรือสัญลักษณตางๆ ก็ได และสื่อความแลวตองมีความหมายเขาใจตรงกันระหวางผูรับสารและ ผูสงสาร ลักษณะทั่วไปของภาษา 1. ภาษาประกอบดวยเสียงและความหมาย ซึ่งมีการใชที่เปนระบบมีกฎเกณฑแนนอน ในดานเสียง การเรียงลําดับของเสียง ตลอดจนการเรียงคําในประโยค โดยปกติมนุษยสามารถทํา เสี ยงได ห ลายเสียง แต เ สี ยงเหล านั้ นก็ไ มจัดวาเปน ภาษาทั้ง หมดเนื่องจากเสียงบางเสียงไมมี ความหมาย ดังนั้นการที่เราจะจัดเสียงตางๆ ที่เปลงออกมาวาเปนภาษาหรือไมนั้นตองพิจารณา ความหมายของเสียงเปนองคประกอบดวย การจัดเรียงลําดับคําเปนคํา กลุมคํา หรือประโยคก็มี สวนสําคัญดวยหากเรานําคํามาเรียงแลวไมเปนไปตามลําดับกฎเกณฑของภาษาแลวคํา กลุมคํา หรือประโยคที่ไดไมมีความหมายเราก็ไมจัดวาเปนภาษา 2. ภาษามีลักษณะเปนระบบระเบียบ ระบบระเบียบในภาษาคือ ลักษณะจําเพาะของ แตละภาษา กลาวคือ ในแตละภาษาจะมีเสียงที่ใชสื่อความหมายอยูในวงจํากัด ดังนั้นเมื่อตองการ สรางคํา กลุมคํา หรือประโยคใหมีใชมากขึ้น แตละภาษาจะมีวิธีการนําเสียงที่สื่อความหมายตางๆ นั้นมาจัดเรียงกันดวยรูปแบบตางๆ เกิดเปนภาษามากขึ้น เชน เสียง ย+อิ+ง ประกอบกันเปน